หัวข้อ: <<ผมกำลังจะกลับบ้าน>> ตอนพิเศษวันวาเลนไทน์ 14/02/62

[titansyui]

 

[fahsai]

ไม่เอาน้ำ ชินต้องใจเเข็งนะ มันทิ้งชิ้นไปอย่าลืมซิ ที่กลับมาเพราะอะไรชินน่าจะรู้ดี

[warin]

ขอบคุณค่ะ

[Kei]

นังน้ำไสหัวไป๊ น้องชินเป็นของพี่วันแล้วเด่วมีตรบ

[แมวดำ]

ส้นตีนแมวดำเหอะนังน้ำ

[MayA@TK]

แหม๋ๆๆๆ น้ำ ความสตอนี่มาเป็นสวนเลยนะ เห็นว่าชินเป็นเจ้าของรีสอร์ทล่ะซิ

 

[Jibbubu]

ก็ท่าไม่คิดมากอะไรกับสิ่งที่น้ำทำไปก็อภัยไปเถอะ แล้วก็บอกไปอีกว่ามีสามีแล้วเราไม่รีเทริน์กลับไปคบกับเธออีกหรอก

[aom2529]

  ชินกระโดดถีบหน้าหงายเลย..

[poppycake]

ก้ออโหสิให้นางไปเถอะชิน แล้วก้อขอบคุณนางที่ทำให้ชินเจอสามีดีๆ อย่างพี่วัน หึหึหึ *ยิ้มร้าย*

[♥►MAGNOLIA◄♥]

คิดไว้แล้วๆ เชียว ว่าแฟนเก่าชิน ต้องกลับมาเจอกัน
ไม่เจอตอนไประยองกับพี่วัน แต่มาเจอที่รีสอร์ท
ง่ายไปมั้ย กับคำขอโทษ ตอนบอกเลิกและไปคบกับธีรเดช
ที่มันเหยียบหัวแย่งผลงานไปโชว์จนเจ้าของโรงงานชื่นชม
น้ำ ว่าชินดีแต่อยู่ไปวันๆ ไม่ก้าวหน้าเหมือนธีรเดช
ตอนนี้เลิกกับธีรเดช แล้วมาขอคบคนที่อยู่ไปวันๆ
แต่เป็นเจ้าของรีสอร์ทเหรอ มองก็รู้ละ คิดเอาสบายสินะ
ชิน จำความเจ็บช้ำตอนนั้น แล้วตอกหน้ากลับไปเลย
ว่าชิน ก็มีแฟนใหม่แล้วเช่นกัน วันเดียวกับที่เลิกกับเธอน่ะแหละ
       
 

[Tennyo_Y]

เห้อ ชิน เป็นชินก็น่าสงสาร ไหนจะโดนพี่วันรังแกทุกสถานที่ ยังต้องมาลำบากใจกับแฟนเก่า คงรู้สึกแย่สินะ งุงิ ทำไม ผญ เรื่องนี้หน้าด้านอีกละ

[andaseen]

เพิ่งเข้ามาอ่าน แซ่บจริงๆ
พี่วันจัดการชะนีไปได้แล้ว ถึงตาชินบ้างล่ะ

[omuya]

ต้องแข็งใจ และใจแข็งเข้าไว้นะชิน ท่องไว้ มีสามีแล้ว มีสามีแล้ว

[Silvan]

ยัยน้ำนี่เห็นแก่ตัวมากฉันรู้ไส้หล่อนหมดแล้วย่ะอย่ามาสตอร์

[mild-dy]

 

[PYonG]

เรียกเลือดดีจริงๆ พี่วันนี่ได้ทุกที่ทุกสถานการณ์เลย 
ส่วนนังน้ำนั้น 

[twinmonkey0311]

 

[labelle]

ว้ายยย อิ่มเอมมากค่ะ ชินวัน ได้ทุกที่ทุกเวลา

วันชัดเจน จริงจัง แถมเคลียร์
ชินก็ต้องทำให้ได้นะ แค่อภัย ไม่ได้กลับไปคบ ไม่ยากหรอก ถ้ารู้จักจะพูดจะบอก

[TachibanaRain]

เรื่องจะกลับไปหาแฟนเก่านี่ชินคงไม่ทำอะเพราะดูแล้วเหมือนชินยังเจ็บใจมากกว่า แต่พี่วันนี่อาจมีหึงหนักอะ

[Belove]

                                                                             ผมกำลังจะกลับบ้าน

                                                                                      บทที่ 16



               ผมถอนหายใจเมื่อเห็นใบหน้าสลดของน้ำและติดตามด้วยใบหน้าเคร่งขรึมหากแต่อ่อนโยนสำหรับผมของพี่วันในมโนสำนึก

หากจะมองจากทุ่งลาเวนเดอร์ที่แสนสวยงามแล้วก็ต้องบอกว่า การที่ผมได้พบคนดีอย่างพี่วันนั้นน้ำเองก็มีส่วน เพราะถ้าน้ำไม่ทิ้งผมไป

ผมก็คงไม่มีทางเปิดใจให้พี่วันได้เลย


               “ผมยกโทษให้น้ำก็ได้”


               ในที่สุดผมก็ตัดสินใจพูดออกมา น้ำดูเริงร่าขึ้นมาทันทีแถมยังดึงแขนของผมไปเขย่าอีกต่างหาก


               “ขอบคุณนะชิน ขอบคุณจริงๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาน้ำมันโง่เอง แต่มันก็ทำให้น้ำรู้ว่าคนที่รักและจริงใจกับน้ำมากที่สุดก็คือชิน

นั่นเอง”


               ผมมองเห็นประกายแห่งความหวังฉายอยู่บนใบหน้าของน้ำ ริมฝีปากสีแดงอมชมพูที่ผมไม่เคยแยกสีลิปสติกออกของน้ำคลี่

ยิ้มให้ผมและเอื้อนเอ่ยประโยคถัดมาที่ทำให้ผมนึกประหลาดใจ


               “ถ้าเราทั้งคู่กลับไปเหมือนเดิมกันได้ก็ดีสินะ”


               ผู้หญิงมักจะคิดว่าผู้ชายโง่ ผมคิดอย่างนั้นนะ


               แต่พอดีผมไม่ได้ส่งออกหญ้าเป็นธุรกิจหลัก

               ผมส่งยิ้มคืนให้น้ำ มันเป็นยิ้มที่ไม่ได้มีความหมายใดเป็นพิเศษ ยิ้มเพราะไม่อยากจะแสดงสีหน้าอื่นใส่ผู้หญิงที่ผมเคยรักมาก

ครั้งหนึ่งในชีวิต


                “ผมยกโทษให้น้ำได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะกลับไปเหมือนเดิม”


               สีหน้าของน้ำดูผิดหวังเมื่อได้ฟังประโยคบอกเล่ากึ่งปฏิเสธของผม


               “ผมมีคนรักใหม่แล้ว”


               ดวงตาคู่สวยด้วยอายส์แชโดว์และมาสคาร่าเบิกกว้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เบื้องหลังดวงตาคู่นั้นน้ำอาจจะคิดว่าน้ำหน้าอย่าง

ผมนี่หรือจะหาแฟนใหม่ได้ แต่ขอโทษที่มันเป็นเรื่องจริง น้ำทำท่าเหมือนจะเอ่ยปากถามอะไรบางอย่างถ้าไม่มีเสียงผู้อื่นมาขัดจังหวะการ

สนทนาของเราเสียก่อน


               “น้องชินครับ” พี่วิโรจน์นั่นเอง


               “ห้องพักสวยมากเลย บรรยากาศก็ดี อ้าวสุวารี ยังไม่ขนของไปเก็บอีกหรือ”


               พี่วิโรจน์หันไปทักเมื่อเห็นลูกน้องของเขายืนคุยกับผม น้ำหันไปหาเจ้านายและโปรยยิ้มพร้อมกับตอบอย่างนอบน้อม


               “กำลังจะยกไปเก็บค่ะเสี่ยโรจน์ มัวแต่ยืนคุยอยู่กับชิน ไม่คิดว่าจะพบกันที่นี่เลยคุยกันติดลมไปหน่อย”


               ผมว่าการที่เราคุยกันเรื่องความหลังครั้งเก่าไม่ได้เรียกว่าติดลมนะครับ


               “รู้จักกันหรือ” พี่วิโรจน์มองผมกับน้ำสลับกันอย่างแปลกใจ น้ำรีบยิ้มรับและตอบคำถามเจ้านายทันที


               “เรารู้จักกันดีค่ะเสี่ย น้ำกับชินเป็นแฟนกัน”


               “อดีตน่ะครับ”


               ผมรีบพูดขัดคอน้ำทันทีเช่นกัน ถึงอย่างไรพี่วิโรจน์ก็เป็นเพื่อนสนิทของพี่วัน ผมยังไม่อยากให้มีปัญหา พี่วิโรจน์พยักหน้ารับรู้

แต่นัยน์ตาของเสี่ยใหญ่ก็บ่งบอกว่าต่อจากนี้เขาคงเริ่มจับตาผมกับน้ำเป็นแน่


               “ผมว่าน้ำไปล้างหน้าล้างตาและกินอาหารเช้าก่อนเถอะ อีกไม่นานงานสัมมนาจะเริ่มแล้วนี่”


               ผมกวักมือเรียกคนงานคนหนึ่งให้มาช่วยยกกระเป๋าของน้ำไปยังห้องพักเป็นการบังคับกลายๆให้น้ำต้องแยกไป ก่อนเดินจาก

น้ำยังทิ้งสายตาละห้อยใส่ผมอีกด้วย


               “ไม่คิดว่าโลกจะกลมแบบนี้เลยนะ”


               ผมฝืนยิ้มให้พี่วิโรจน์เมื่อเขาพูดออกมาลอยๆ ใจจริงผมอยากจะให้โลกแบนไปเลยตอนนี้


               “เรื่องมันจบไปนานแล้วครับพี่วิโรจน์ ผมไม่ได้รู้สึกหรือคิดอะไรกับน้ำอีกแล้ว เพราะตอนนี้ผมมีความรักที่ดีที่สุดคือพี่วัน”


               พี่วิโรจน์ตบบ่าผมอย่างชอบใจในคำพูด


               “ขอบใจแทนเพื่อนพี่นะน้องชิน พี่เองก็ไม่เคยเห็นเพื่อนพี่รักใครเท่าชินมาก่อน พี่ดีใจที่ไอ้วันมันมีคนรักเป็นฝั่งเป็นฝาแม้จะ

เป็นผู้ชายด้วยกันก็เหอะ รักไอ้วันให้มากๆอย่าทำให้เพื่อนพี่เสียใจ”


               พี่วิโรจน์พูดราวกับกลัวว่าผมจะใจอ่อนกับคนรักเก่า เขาขอตัวเพื่อไปเตรียมการสัมมนาที่กำลังจะเริ่ม ผมถือโอกาสที่ได้อยู่

ตามลำพังโทรศัพท์ไปหาเพื่อนที่ทำงานอยู่ที่โรงงานเก่า  ทันทีที่เพื่อนของผมชื่อกิตติรับสายมันก็รีบทักทายเสียงดังลั่น


               “ว่าไงไอ้ชิน แม่ง หายหัวไปเลยนะมึง”


               กิตติอายุเท่าผม เรามาทำงานพร้อมกันและสนิทกันพอสมควร มันรับรู้เรื่องของผมก่อนที่จะลาออกเป็นอย่างดี


               “เออ กูกลับมาทำงานที่บ้านว่ะ” ผมไต่ถามชีวิตความเป็นอยู่กับเพื่อนครู่หนึ่งจึงยิงเข้าประเด็น


               “กูมาเจอน้ำที่เชียงรายบ้านกูนี่เอง แต่น้ำเขามากับโรงงานพลาสติกของเสี่ยวิโรจน์ เขาลาออกจากโรงงานเราแล้วหรือวะ”


               “เมียเก่ามึงเหรอ ถุย กูละไม่อยากจะเล่า” ถ้าใครพูดอย่างนี้กับคุณ ขอให้เชื่อเถอะว่าคนๆนั้นกำลังคันปากเต็มที


               “แม่งพอทิ้งมึงไปหาไอ้เดชผัวใหม่ได้ก็ระริกระรี้กันอยู่สักพักแหละโว้ย ทีนี้สันดานไอ้เหี้ยเดชมึงก็รู้ว่าคลำไม่เจอหางก็เอา

หมดไง พักหลังแม่งซุกกิ๊กไว้ให้เมียคอยตามหึง โอ๊ย ตบกันอยู่กลางโรงงานนี้เอง”


               กิตติเล่าอย่างออกรส ผมฟังแล้วก็นึกภาพตามด้วยความสังเวชใจ


               “โดนเรียกไปพบผู้จัดการกันทั้งเมียทั้งกิ๊ก พอเลิกกับคนโน้นก็เปลี่ยนไปมีคนนี้ ตอนหลังๆนี่ไอ้เดชรำคาญถึงขั้นตบตีเมียล่ะนะ

ยัยน้ำนี่ตาเขียวจนใช้แป้งตบปิดไม่มิด”


               “แล้วน้ำกับไอ้เดชเลิกกันนานแล้วเหรอ” ผมถามอย่างสงสัยว่าน้ำทนกับพฤติกรรมของไอ้เดชได้อย่างไร


               “นานที่ไหน จริงๆมันก็ยังไม่ได้เลิกกันซะทีเดียวนะ ผีเน่ากับโลงผุจะเลิกกันได้ยังไง แต่ทีนี้เมื่อสองเดือนก่อนไอ้เดชมันถูกจับ

ได้ว่าแม่งมุบมิบเงินของโรงงานไปไงก็เลยถูกไล่ออก ยัยน้ำเมียมันทำแผนกบัญชีเจ้านายก็สงสัยว่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเลยชิงลาออก

ก่อนแม่งเลย แล้วไปทำงานที่ใหม่”


               ผมตกใจเมื่อได้ยินเรื่องทั้งหมดหลังจากที่ผมลาออกมา ไม่น่าเชื่อว่าไอ้เดชที่กำลังรุ่งเรืองในตอนนั้นจะตกอับได้ถึงขนาดนี้

แต่อันที่จริงเมื่อนึกย้อนกลับไปไอ้เดชก็โขมยผลงานของเพื่อนๆไปเป็นของตัวเองอยู่แล้ว หากมันคิดจะโกงเงินอีกก็คงไม่ใช่เรื่องยาก

               ผมเอ่ยอำลากิตติแล้วจึงวางหู นึกปลงในโชคชะตาและกรรมของคนเราที่ได้ก่อไว้ว่าไม่ต้องรอให้ถึงชาติหน้าก็สนองกันเร็ว

เหมือนส่งมาทางอีเมล์ และคิดว่าตนเองนั้นโชคดีแค่ไหนที่หลุดพ้นมาได้พร้อมกับได้พบเจอคนดีที่สุดสำหรับตัวเอง และผมจะไม่ปล่อย

ให้โชคของผมหลุดมือไปเด็ดขาด









               หลังจากนั้นผมก็ยังไม่ได้เผชิญหน้ากับน้ำอีกเป็นการส่วนตัวเพราะน้ำต้องเข้าไปนั่งอยู่ในห้องประชุมเสียครึ่งวันช่วงเช้า ส่วน

ผมก็ปล่อยให้ลูกน้องดูแลการประชุมและไปทำงานส่วนอื่นๆ พอช่วงบ่ายพนักงานในโรงงานของพี่วิโรจน์ก็มาทำกิจกรรมเล่นเกมกันที่

ลานด้านหน้ารีสอร์ตามโปรแกรมที่พี่วิโรจน์จัดมา จนกระทั่งถึงตอนค่ำห้องประชุมที่ใช้ในตอนเช้าก็แปลงโฉมเป็นห้องจัดเลี้ยงให้

พนักงานทั้งหลายได้สนุกสนานกัน

               ผมเดินวนๆอยู่ด้านนอก ลูกน้องของผมทำงานกันเป็นมืออาชีพอยู่แล้วจึงไม่ต้องกังวลมากนักสำหรับการดูแลเสิร์ฟอาหารหรือ

เครื่องดื่มให้แขก ผมก็เลยเดินเล่นมองแสงจันทร์และดาวที่คุ้นเคยมาตั้งแต่เด็ก


               “ชิน”


               เสียงเรียกชื่อทำให้ผมลอบถอนหายใจ ก่อนจะฝืนยิ้มหันกลับไปหาน้ำที่ออกมาจากงานเลี้ยง น้ำยิ้มอ่อนๆส่งมาให้ผม หาก

เป็นเมื่อก่อนแค่รอยยิ้มเพียงครั้งเดียวผมก็พร้อมจะทุ่มทุกอย่างให้


               “ไม่สนุกต่อกับเพื่อนๆหรือน้ำ”


               “ไม่ล่ะ ชินก็น่าจะรู้ว่าน้ำไม่ค่อยปลื้มงานเลี้ยงแนวนี้”


               แน่นอนว่าน้ำชอบที่จะไปนั่งดริงค์ในผับชื่อดังมากกว่า อันนี้ผมรู้


               “เมื่อกี้น้ำได้ยินเด็กเสิร์ฟเรียกชินว่าพ่อเลี้ยง ดูเท่จังเลยล่ะ”


               “ทางเหนือเขาก็เรียกกันแบบนี้แหละน้ำ ไม่ใช่เรื่องเท่อะไรหรอก”


               ผมไม่อยากให้น้ำมองว่าผมเป็นใหญ่เป็นโตเหมือนอาเสี่ยใหญ่ ผมมันแค่เจ้าของกิจการเล็กๆในท้องถิ่นบ้านเกิดก็แค่นั้น


               “น้ำอยากคุยกับชิน”


               น้ำช้อนสายตามองผม อันเป็นกิริยาที่น้ำซ้อมอยู่บ่อยๆ น้ำรู้มุมหน้า มุมกล้องและรู้ว่าจะเอียงใบหน้ากี่องศาเพื่อให้ตัวเองสวย

ที่สุดในสายตาคนอื่น


               “นึกถึงวันที่เรารักกันมากๆเนอะชิน” น้ำเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงอ้อยสร้อย “ตอนนั้นน้ำมีความสุขมากๆเลย”


               “มีความสุขแต่น้ำก็ยังไม่พอใจนี่นาถึงได้ทิ้งผมไปหาคนอนาคตไกลอย่างไอ้เดช”


               ผมพยายามบังคับน้ำเสียงให้ปกติที่สุด และไม่ได้บอกว่าผมรู้เรื่องของน้ำกับไอ้เดชแล้ว


               “ผมมันคนไม่มีความสามารถ คงทำให้น้ำมีความสุขเท่าที่ไอ้เดชทำไม่ได้หรอก”


               หัวคิ้วของน้ำกระตุก รอยยิ้มนั้นเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเจน แต่น้ำก็พยายามกลับมาเป็นคนเดิมอย่างรวดเร็ว


               “บางทีคนเรามันก็มองอะไรผิดพลาดไปบ้าง เครื่องคิดเลขยังคำนวณผิดเลยนะชิน”


               “มันผิดที่คนใช้เลือกกดเลขผิดต่างหากล่ะน้ำ”


               ริมฝีปากสีแดงเม้มอย่างขัดใจที่ผมไม่ได้เล่นตามเกม น้ำก้มหน้าลงไปครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำในตาที่เอ่อ

คลอพร้อมจะหยดได้ทุกเวลา


               “น้ำพูดตรงๆเลยนะชิน น้ำมันโง่เองที่ทิ้งเพชรที่มีค่าอย่างชินไป และตอนนี้น้ำก็รู้แล้วว่าสิ่งที่น้ำโง่เลือกมามันคือกรวดหินที่

ไม่มีค่าอะไรเลย ชิน คนเราเคยรักกันมันจะตัดใจกันง่ายๆแบบนี้หรือ ชินมองหน้าน้ำแล้วถามใจตัวเองสิว่าชินลืมแล้วหรือว่าชินรักน้ำแค่

ไหน”


               น้ำตาหยดลงมาในที่สุด น้ำยกมือมาวางแนบแก้มของผมและดึงให้สบตากับเธอ ร่างโปร่งเบียดเข้ามาหาให้ความอวบอิ่มใกล้

ชิดอยู่กับลำตัวของผมจนผมได้กลิ่นของอดีตลอยออกมา ผมหายใจขัดเมื่อเผลอถูกน้ำดึงดูดไปวูบหนึ่ง





มีต่ออีกนิด...

[Belove]

ต่อกันตรงนี้ ....


                เสียงริงโทนของโทรศัพท์มือถือที่ตั้งไว้เฉพาะบุคคลดังขึ้นจนผมสะดุ้งเฮือกและขยับตัวเองออกจากการรุกไล่ของน้ำโดย

ทันทีและนึกเจ็บใจตัวเองที่เกือบหลงกลไปแล้ว ผมขมวดคิ้วและกล่าวอย่างชัดเจนกับน้ำอีกครั้ง


             “ตลอดเวลาที่ผมเสียใจเพราะความรักที่ทุ่มเทให้ผู้หญิงคนหนึ่งมันสูญเปล่า แต่ผมก็ได้เจอกับคนที่พร้อมจะอยู่กับผมตลอด

เวลาแม้ว่าผมจะทุกข์แค่ไหน เขาบอกว่าคนเราจะดูได้ว่ารักจริงหรือเปล่าก็ในยามทุกข์และคนๆนั้นเขาเป็นเพชรสำหรับผม ผมคงไม่หน้า

มืดทิ้งเพชรไปคว้าก้อนกรวดหรอก ขอโทษนะน้ำที่ผมคงกลับไปอย่างเดิมเหมือนที่น้ำต้องการไม่ได้”


               “ชิน!”


                ผมหันหลังให้น้ำและก้าวดุ่มๆกลับไปโดยไม่สนใจว่าน้ำจะมีปฏิกิริยาอย่างไรกับคำพูดของผม โกรธตัวเองอยู่ลึกๆที่เกือบจะ

หลงไปกับท่าทีของน้ำหากตัวช่วยจะไม่เตือนผมให้รู้สึกตัวขึ้นมาเสียก่อน ผมรีบกลับเข้าไปในห้องส่วนตัวกระโจนลงเตียงนอนและ

โทรศัพท์กลับไปหาพี่วันทันที


               “พี่วันครับ” ผมส่งเสียงอู้อี้เมื่อเขารับสาย ความรู้สึกผิดในใจทำให้ผมขอบตาร้อนผ่าว


               “คิดถึงพี่วันจังเลย”


                 “เมียพี่อ้อนจังเลยครับ” น้ำเสียงนุ่มของพี่วันทำให้ผมยิ้มออกมาได้ ผมได้แต่เอ่ยขอโทษเขาอยู่ในใจ


                 “เป็นอะไรครับคนเก่ง ทำไมเสียงเป็นแบบนั้นล่ะ”


                  “เปล่าครับ ไม่ได้เป็นอะไร แค่คิดถึงใครบางคนเท่านั้นเอง”


                  “พูดอย่างนี้ทำให้พี่อยากเหาะไปหาเลยรู้ไหม ถ้าไม่ติดงานเลี้ยงกับเจ้านาย”


                   ได้ยินเสียงเพลงและเสียงเฮฮาดังลอดมาจากอีกฝั่งเมื่อพี่วันพูดขึ้น พี่วันเองก็มีงานที่ต้องทำเหมือนกัน


                  “แต่ทนคิดถึงชินไม่ไหว ก็เลยแอบโทรมาหาชินก่อนที่ชินจะนอน”


                    ผมเหลือบตามองนาฬิกาถึงได้รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว อันเป็นเวลาที่พี่วันโทรหาผมเมื่อเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน มันเป็น

ความสม่ำเสมอที่เขามีให้ผม และทำให้ผมรู้ว่าพี่วันเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายเพียงไร


                “ดีเลยครับ เพราะผมเองก็คิดถึงพี่วัน ถ้าพี่วันอยู่ใกล้ๆผมคงจะกอดและจูบพี่วันแล้ว”


                ผมออดอ้อนกลับไป อยากจะชดใช้ให้กับความผิดในใจที่ผมมีต่อเขา พี่วันส่งเสียงอะไรบางอย่างตอบกลับมาทันที”


               “จูบพี่สิครับชิน พี่รออยู่”


                  ผมยิ้มกับโทรศัพท์ และจินตนาการว่าร่างสูงใหญ่ของเขานอนเบียดอยู่เหมือนหมอนข้างที่ผมกอดในตอนนี้


                “ผมจะจูบพี่แล้วนะครับ พี่วันอ้าปากสิครับผมจะสอดลิ้นเข้าไปแล้วนะครับ”


                “รออยู่ครับชิน”


                 ได้ยินเสียงกระเส่าของพี่วันตอบกลับ ผมรีบบุกพี่วันต่อโดยเร็ว


                 “ผมส่งลิ้นเข้าไปแล้วนะครับ อืม ลิ้นพี่วันอร่อยจังครับ นี่ดื่มเหล้ามาใช่ไหมได้กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยมาเลย ผมขอบดปากลง

ไปกับปากพี่นะครับ”


                 “ได้เลยครับชิน ลิ้นของชินก็หวานมากครับ พี่ขอดูดลิ้นชินนะ”


                   ผมมองเห็นพี่วันในจินตนาการ ใบหน้าของเราประกบแนบชิด ริมฝีปากบดเบียดและตวัดลิ้นอยู่ในโพรงปากฉ่ำชื้น ร่างกาย

ของผมตื่นขึ้นมาจนต้องยันกายลุกมานั่งคร่อมอยู่บนหมอนข้างของตัวเอง


                  “ชุดทหารของพี่วันก็เท่มากเลยครับ พอดีกับรูปร่างของพี่ตอนที่ผมกำลังลูบมือลงไป อา ผมจะรูดซิปกางเกงของพี่แล้ว มัน

คับแล้วใช่ไหมครับ”


                   พี่วันพ่นลมหายใจของเขาใส่โทรศัพท์ ได้ยินเสียงรูดซิปแว่วมา


                   “จับสิครับชิน ลูกชายพี่มันอยากจะให้เจ้าของจับมันแย่แล้ว”


                    ผมกัดปากตัวเอง เปิดเสียงไมโครโฟนให้เสียงพี่วันดังขึ้นมาและรีบถอดกางเกงของผมออกทันทีและนั่งคร่อมไปกับ

หมอนข้างอีกครั้ง ผมถูไถบั้นท้ายลงไปกับหมอนให้รูจีบได้สัมผัสกับมัน


                  “ใหญ่เต็มมือมากครับพี่วัน ผมนวดให้พี่เบาๆนะครับ อา...เส้นเอ็นมันสวยมากเลยครับพี่ อยากอมจังให้ผมอมนะครับ”


                 พี่วันหอบหายใจดังมาตามสาย รับรู้ถึงความต้องการของเขาที่มีมากพอๆกับผม ผมถูก้นตัวเองใส่หมอนและคว้าเจ้าหนอน

น้อยที่เริ่มพองตัวขึ้นมาให้อยู่ในกำมือพร้อมกับนวดเฟ้นมันด้วยปลายนิ้ว


                 “อ้าปากกว้างๆเลยครับชิน พี่จะใส่เข้าไปแล้ว”


                 ผมส่งนิ้วใส่ปากตัวเองและมโนว่านั่นเป็นแท่งเอ็นท่อนใหญ่ที่ใส่เข้ามา ท่อนลำนั้นคับแน่นให้ผมโลมเล้าด้วยปลายลิ้น ผม

ตวัดลิ้นใส่ปลายมนทรงสวยที่คุ้นเคยก่อนจะดูดจนแก้มตอบ


                “ซี้ดดด ชิน ดีมากเลยครับ”


                เดาว่าพี่วันกำลังสะบัดมือใส่ลูกชายตัวเองจนได้ยินเสียงเป็นจังหวะ ร่างกายของผมก็บีบคั้นไปหมดจนต้องขย่มเอวใส่

หมอนข้างให้เข้ากับจังหวะโยกมือของพี่วัน


                 “พี่วันครับ ได้โปรดใส่เข้ามาที”


                 ผมครางลั่นและสูดลมหายใจเข้าไปเต็มที่ กล้ามเนื้อตอนนี้เขม็งเกลียวสุดๆ


                 “มาสิครับ พี่จะใส่เข้าไปแล้วนะ ชินเปิดทางและรับพี่เข้าไปนะครับเมีย”


                 ราวกับท่อนลำนั้นสอดใส่เข้ามาในร่างกาย ผมกัดริมฝีปากและกดเอวเข้าใส่หมอนข้างจนมันยุบลงไปเกินครึ่ง มือที่โยกรั้งตัว

เองอยู่ยิ่งออกแรงยกใหญ่เมื่อจุดไคลแม็กซ์ใกล้เข้ามาทุกที


                  “พี่ใส่เข้าไปหมดแล้วนะครับ อา... ฟิตเหมือนเดิมเลยครับชิน พี่เสียวมาก”


                พี่วันครางต่ำลอดดังออกมา ผมรู้ว่าเขาเองก็ใกล้จะถึงสวรรค์เช่นเดียวกัน เราต่างจินตนาการว่าตอนนี้ได้รวมร่างกันอยู่บน

เตียงกว้างแสนนุ่มที่รองรับอยู่


                 “อื้อ ผมเองก็เสียวครับพี่”


                 “พร้อมกันนะครับคนดีของพี่ เริ่มกันเลย”


                  สิ้นสุดเสียงนั้นผมก็โยกเอวใส่หมอนข้างพร้อมกับรูดรั้งเจ้าลูกชายของผม ได้ยินเสียงพี่วันขยับข้อมือถี่ยิบไปพร้อมกัน ท่อน

ลำนั้นกระแทกเข้าใส่ภายในของผมจนร้อนไปหมด และตอนนั้นเองที่ผมกลั้นหายใจเงยหน้าส่งเสียงออกมา


                 “อ๊า!”


                “โอ๊ะ!”


                 พี่วันอุทานพร้อมกันกับผม น้ำคาวขาวขุ่นหกรดอยู่บนหมอนข้างเป็นวงใหญ่เมื่อผมปลดปล่อยออกมา พี่วันหอบหนักอยู่พัก

หนึ่งก่อนเขาจะหัวเราะเบาๆ


                 “ดีนะที่แวบมาโทรหาชินในห้องน้ำ ไม่งั้นคงขายขี้หน้าคนทั้งกองร้อย”


                 ผมหัวเราะตอบเขาพร้อมกับทิ้งตัวลงไปบนเตียงอย่างหมดแรง ดวงตามองเพดานอย่างสุขสม


                    “ทำไงได้ล่ะครับ ก็ผมคิดถึงพี่นี่ พรุ่งนี้ถ้าเจ้านายพี่กลับไปแล้วก็รีบมาหาผมเร็วๆแล้วกัน”


                     “ขอรับคุณผู้ชาย” พี่วันขานรับอย่างล้อเลียน


                     “บ่าวคนนี้จะรีบไปหาเจ้านายทันทีเลยขอรับ แต่ตอนนี้ต้องวางสายก่อน ป่านนี้เขาคงตามหาพี่ทั่วงานแล้ว ฝันดีครับที่รัก”

                 
                       พี่วันเอ่ยอำลาแล้ววางสาย ผมยังนอนฝันหวานอีกพักใหญ่


                        เพชรน้ำงามที่อยู่ในมือ ผมจะไม่ให้หลุดลอยไปไหน

                        ผมสัญญา

                                         

                                                         TBC



                       ชะนีน้ำฉลาดค่ะ นางไม่ได้มาสายกรี๊ดอย่างชะนีจิ๊บ เรื่องของนางก็เลยยังไม่จบ เราต้องเฝ้าดูพฤติกรรมของนางต่อไป

อย่าให้คลาดสายตา
               
                                                 

[Jibbubu]

ชินน่าจะเตือนเสี่ยวิโรจน์ไว้ด้วยนะเผื่อยัยน้ำอะไรนั้นมันจะปลอมบัญชีจริงๆ เกลียดผู้หญิงอย่างน้ำจริงๆ อยากให้ชินตอกกลับไปให้หนักจริงๆ หน้าด้านเกินไปแล้วยัยบ้า

[sirin_chadada]

แต่ชินก็ไม่โง่ไง พี่วันจะมาแล้ว ไม่รู้ว่าถ้านางรู้ว่าแฟนเก่าไปมีสามีใหม่นี่จะว่ายังไง หึ

[โอ]

นังชะนีผีบ้านี่ตื๊อไม่เลิกใครช่วยมารับนางไปปล่อยคืนสู่ธรรมชาติด่วน

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ชินน่าจะเตือนเสี่ยวิโรจน์ไว้ด้วยนะเผื่อยัยน้ำอะไรนั้นมันจะปลอมบัญชีจริงๆ เกลียดผู้หญิงอย่างน้ำจริงๆ อยากให้ชินตอกกลับไปให้หนักจริงๆ หน้าด้านเกินไปแล้วยัยบ้า

น่าจะทำบัญชีปลอม นะ

[iNcamisang]

นังนี่มันร้ายนะคะหัวหน้า

[yymomo]

    ดูท่าชินไม่น่าจะหลงกลนางหรอก  แต่อาจจะพลาดท่ามากกว่า  ชะนีเรื่องนี้ร้ายจริงๆ   ตัวแรกไปก็มีตัวอื่นมาแทน 

แถมเป็นเวอร์ชั่นอัพเกรดอีกด้วย   งานนี้ต้องให้ท่านผู้พันสั่งกวาดล้างงงงงง   

[MayA@TK]

ชะนีอย่าหลงป่าทางเหนือนานค่ะ กลับป่าช้าไปหาผัวที่ชื่อเดชเถอะนะ

 

[TachibanaRain]

ถ้ายัยน้ำนี่ยังไม่หยุด น่าจะโดนพี่วันจัดการนะ เหอะๆมายุ่งกับเมียเขาเขาไม่เอาไว้หรอก

[twinmonkey0311]