หัวข้อ: <<ผมกำลังจะกลับบ้าน>> ตอนพิเศษวันวาเลนไทน์ 14/02/62

[minenat]

เม็ดกรวดเม็ดทรายมา

[farfarneenee]

อี่น้ำเน่าาาา   

[tukkata bambola]

พี่วันเอาชะนีเก่าของดองเหม็นเปรี้ยวไปทิ้งหลุมไหนก็ได้พี่กลิ่นนางเหม็นเน่าเกินไปแล้ว

[❣☾月亮☽❣]

   ส่งใจไปให้น้องชินนะ  อย่าได้หลงกลเชียว
พี่วันนี่คือแบบ พี่มาเข้าห้องน้ำคนเดียวแน่นะ โอ๊ย อายแทน

[แมวดำ]

สรุปคือน้ำนางมีแผนดิ

[omuya]

ตัวอันตราย

[SakeiooSakei]

บอกเฮียโรจน์เลยว่า น้ำเน่ามีเบื้องลึกเบื้องหลังยังไง
ให้เสี่ยไล่นางออกไป เอาให้ไกลจากวงโคจรของพี่วันน้องชินโล้ดดดดด
ไปไกลๆเลยนังน้ำเน่า ชิวๆ

[Kei]

คนเห็นแก่ตัว เลวบอกเลย

[about]

 

[Tennyo_Y]

พี่วันแม่งโคตรหื่น ชิน ฉลาดอะ ชอบอะ แต่น้ำฉลาด ผญ ที่คู่ควรเป็นตัวร้าย ในนิยายวาย 5555

[aom2529]

  ..ตบอย่างนี้ต้องตบ.

[Belove]

                                                                       ผมกำลังจะกลับบ้าน

                                                                                บทที่ 17



               ผมตื่นแต่เช้าเพื่อจะมาดูแลนักท่องเที่ยวที่กำลังจะขึ้นไปยอดภูชี้ฟ้าด้วยรถของชาวบ้านท้องถิ่นซึ่งผมจัดจ้างไว้ ช่วงนี้แม่เลี้ยง

ขจีวรรณไม่อยู่ครับ แม่ของผมไปเที่ยวทำบุญเก้าวัดกับเพื่อนๆผมเลยต้องคุมงานอยู่คนเดียวแต่ก็ไม่ได้เหนื่อยอะไรมากนักเพราะวาง

ระบบไว้จนลงตัวหมดแล้ว

               แขกที่มาพักส่วนใหญ่ก็เป็นกลุ่มสัมมนาของพี่วิโรจน์และมีแขกคนอื่นบ้างอีกเล็กน้อย มีบางคนที่ไม่อยากตื่นเช้ามากไม่อยาก

ชมพระอาทิตย์บนยอดดอยก็ไม่ได้ไป ผมดูแลจนกระทั่งรถคันสุดท้ายออกจากรีสอร์ทจึงได้เดินกลับมายังล็อบบี้ที่ยังว่างเปล่าผู้คนในช่วง

นี้ แต่สายตาของผมกลับไปปะทะกับใครบางคนที่นั่งอ่านหนังสือท่องเที่ยวอยู่เงียบๆบนเก้าอี้รับแขก


                “น้ำ”


               ร่างเพรียวสมส่วนหันมามองผมทันที และน้ำก็ยิ้มให้ผมก่อนจะวางหนังสือและลุกขึ้นเดินมาหาผม


               “ทำไมไม่ไปเที่ยวบนดอยล่ะ” ผมทักทายคำแรกพลางมองน้ำอย่างแปลกใจ น้ำยู่หน้าเมื่อเอ่ยตอบผม


               “ก็แค่พระอาทิตย์ขึ้นเอง แล้วนี่ก็ไม่หนาวมากไม่ค่อยมีหมอกแล้วไม่ใช่เหรอชิน”


               น้ำทำการบ้านมาดีครับในเช้าวันนี้ อากาศเริ่มอุ่นขึ้นมาทำให้หมอกบนยอดดอยบางตาลงไม่เหมือนช่วงหนาวจัดๆตอนต้นปี


               “ก็ถ้าไม่ไปเที่ยวน้ำจะตื่นเช้าขนาดนี้ทำไม”


               “ตื่นมาหาชินไงล่ะ น้ำอยากคุยกับชินตรงๆ”


               ผมย่นหัวคิ้วอย่างสงสัย ไอ้ที่คุยกันไปเมื่อคืนนี้ยังไม่ตรงพอที่จะทำให้น้ำเข้าใจอีกหรือ ผู้หญิงที่เข้าใจยากกว่าที่คิดแฮะ


               น้ำดึงมือผมมากุมไว้และจูงให้เดินตามไปยังโซฟาตัวยาวที่อยู่ด้านหลังกลุ่มกระถางต้นไม้ นับว่าลับตาคนพอสมควรในช่วง

เวลาเช่นนี้ ผมถูกดึงมือให้นั่งลงชิดกับน้ำที่เบียดกายเข้ามาจนรู้สึกถึงเนื้อนุ่มๆเย็นๆของเธอ


               “น้ำจะคุยอะไรกับผม”


               “น้ำขอคืนดีกับชิน”


               ผมมองน้ำราวกับไม่เคยเห็นมาก่อน ผู้หญิงคนนี้ทำให้ผมเคยรัก เคยเจ็บปวดอย่างที่สุด และเธอกำลังกลับมาขอคืนดีกับผม


               “จำได้ว่าผมบอกน้ำไปเมื่อคืนแล้วว่าผมมีคนรักใหม่แล้ว แฟนผมเขาคงไม่ชอบแน่ถ้าผมจะทิ้งเขาไปเพื่อกลับไปคืนดีกับแฟน

เก่า”


               พยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบที่สุดแต่ดูเหมือนน้ำจะไม่เก็ท


               “น้ำขอโทษและยอมรับผิดไปแล้วไงล่ะคะชิน”


               น้ำดึงมือทั้งสองข้างของผมไปกุมไว้ ทำท่าจะไม่ยอมปล่อยถ้าผมยังไม่ยอมทำตามที่เธอต้องการ


               “ชินเลิกกับน้ำยังไม่ถึงปีด้วยซ้ำ แล้วที่เราคบกันมาสามปีล่ะมันนานกว่าที่ชินคบกับแฟนใหม่ของชินอีก อย่าบอกนะว่าชินลืม

น้ำหมดแล้วทั้งหัวใจน้ำไม่เชื่อหรอก สามปีที่เราอยู่ด้วยกัน กินด้วยกัน นอนด้วยกัน ชินจะตัดใจจากน้ำด้วยเวลาไม่นาน คิดเหรอว่าน้ำจะ

เชื่อ”


               น้ำเงยหน้ามองน้ำตาเอ่อคลอเบ้าและมองผมราวกับกำลังอ้อนวอน


               “น้ำผิดที่ทิ้งชินไปหาเดช และบอกอย่างไม่อายเลยก็ได้ว่ากรรมมันตามสนองน้ำแล้ว เดชทำร้ายน้ำทั้งร่างกายและหัวใจ น้ำ

จึงได้รู้ว่าชีวิตนี้ไม่มีใครดีกับน้ำเท่าชินอีก ชินคือเจ้าชายสำหรับน้ำ”


               จำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นราชนิกุลด้วย ผมที่เคยเป็นคนไม่มีค่าตอนนี้กลับถูกยกยอจนสูงปานก้อนเมฆ


               “สงสารน้ำนะคะชิน ได้โปรด ตอนนี้น้ำไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ชินกลับมาหาน้ำนะคะ กลับมารักกันอย่างเมื่อก่อน ชินลืมไปแล้ว

เหรอว่าเรารักกันขนาดไหน น้ำยังจำได้เลยว่าชินถนอมน้ำมาก”


               ผมเผลอมองใบหน้าของน้ำแค่แวบเดียว มันเป็นช่วงเสี้ยววินาทีที่สมองไร้การกลั่นกรองใดๆทั้งสิ้น และน้ำคว้าช่วงเวลานั้นเอง

ขยับกายเข้ามาหาเบียดอกอิ่มเข้ามาจนสัมผัสกับร่างกายของผมอย่างคุ้นเคย มือที่ถูกกุมอยู่ถูกยกขึ้นมาและน้ำก็กางวงแขนของผมให้

กว้างออกก่อนจะจัดการให้ผมกอดเธออยู่ในอ้อมแขน


               “ชินยังจำที่เราบอกรักกันได้ไหมคะว่ามันทั้งหวานทั้งเร่าร้อนขนาดไหน ถ้าชินต้องการน้ำก็พร้อมที่จะระลึกถึงความหลังของ

เราเพื่อให้ชินจำได้”


               น้ำเสียงนั้นยั่วยวน ดวงตาเชิญชวน กลิ่นหอมอ่อนของเนื้อสาวที่ผมห่างหายฟุ้งตลบเข้ามาในจมูกจนผมเผลอไผล น้ำเผยอริม

ฝีปากพร้อมกับโน้มคอของผมลงมาเพื่อตนเองจะได้จูบผมเนินเนื้อนุ่มบนหน้าอกถูไถอยู่กับแผงอกของผม น้ำรู้จักผมดีกว่าที่คิดและตอน

นี้น้ำกำลังทำให้ผมกลายเป็นลาเชื่องๆตัวหนึ่ง


               พี่รักชินนะครับ


               เสียงบอกรักของพี่วันดังแว่วเข้ามาอยู่ในใจทำให้ผมสะดุ้ง ผมดึงสติกลับคืนมาอย่างยากลำบากแต่ก็ต้องทำ


               “น้ำ ไม่ ผมไม่...”


               พยายามดันไหลน้ำออกห่าง แต่น้ำก็ยังไม่ยอมแพ้ เธอคว้าข้อมือของผมแล้วสอดเข้าไปในเสื้อยืดของเธอเพื่อให้มือของผม

กอบกุมอยู่บนหน้าอกที่ซ่อนอยู่ในบราตัวจิ๋ว เมื่อผมพยายามจะฝืนน้ำก็ยึดมือผมไว้จนกลายเป็นเรายื้อยุดนัวเนียกันไปมา


               “อย่าโง่หน่อยเลยชิน น้ำทำถึงขนาดนี้แล้วนะ”


               น้ำส่งเสียงแข็งใส่เมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมหลงกล ร่างโปร่งบางโถมทับจนผมหงายหลังไปกับเก้าอี้ตัวยาวและปล้ำจูบผม


               “ผู้หญิงยอมขนาดนี้จะซื่อบื้อไปถึงเมื่อไหร่กันคะ รีบทำๆเสียให้เสร็จก็จบเรื่องแล้ว”


               น้ำกระแทกมือใส่เจ้าลูกชายของผมและเค้นคลึงอย่างแรง ความที่เราอยู่ด้วยกันมานานทำให้นางเองก็รู้จักผมดีทุกซอกทุกมุม

ผมพยายามท่องพุทโธอยู่ในใจเพื่อข่มความต้องการของตัวเองไว้


               “น้ำกำลังทำตัวเองให้ไม่มีค่ามากขึ้นอีกนะ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้ก่อนที่ผมจะไม่มีให้น้ำแม้แต่ความเป็นเพื่อน”


               “ชินจะไม่เป็นเพื่อนกับน้ำก็ได้” น้ำตอบโต้ใส่หน้าผมขณะกำลังปลุกปั่นผมอยู่ “แต่ชินต้องกลับมาเป็นผัวของน้ำ เข้าใจไหม”


               “ทำอะไรกันอยู่น่ะ”


               เฮือกก

               เสียงสวรรค์ชัดๆ

               ผมรีบผลักน้ำและเด้งตัวออกห่างทันที พอหันไปยังทางเข้าก็เห็นพี่วิโรจน์ยืนกอดอกจ้องตาเขม็ง น้ำกัดฟันหน้ามุ่ยพร้อมกับ

จัดเสื้อผ้าเข้าที่ใบหน้าของน้ำดูขัดเคืองเมื่อคนขัดขวางการกระทำคือเจ้านาย


               “เรื่องส่วนตัวน่ะค่ะเสี่ย”


               น้ำเชิดหน้าลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับพี่วิโรจน์


               “น้ำแค่อยากระลึกความหลังกับชินเท่านั้นเอง”


               “เอ่อ พี่วิโรจน์ครับ คือว่า...”


               ผมอยากจะแก้ตัว จะชี้แจงแต่ก็พูดไม่ออกพี่วิโรจน์ส่ายหน้าไปมา เขามองลูกน้องด้วยสายตาตำหนิ


               “ผมอาจจะเป็นผู้ชายหัวเก่าไปหน่อยนะ แต่ผมว่าที่สุวารีทำอยู่มันไม่ใช่เรื่องดีและยิ่งตอนนี้คุณมาในฐานะพนักงานของผม ถ้า

คุณเป็นญาติเป็นลูกสาวหรือน้องนุ่งผมคงจะรู้สึกไม่ดีไปยิ่งกว่านี้”


               “ทำไมล่ะคะเสี่ย ฉันทำผิดตรงไหน ชินกับฉันเคยคบกันมาก่อน เรามีอะไรกันยิ่งกว่านี้อีก”


               “น้ำ!”


               ผมตกใจเมื่อเห็นน้ำเถียงพี่วิโรจน์ที่ยืนมองอย่างไม่ชอบใจนัก แต่น้ำก็ยังเชิดหน้าเถียงต่อ


               “น้ำก็แค่อยากจะให้เราทั้งคู่กับมาคบกันเหมือนเดิมเท่านั้นเอง”


               “ทั้งที่ผู้ชายเขาก็บอกอยู่ว่าเขามีคนรักใหม่ คุณก็ยังคิดแย่งเขาคืนมาอีกหรือสุวารี”


               “แล้วเสี่ยจะต้องสนใจทำไมคะ แฟนใหม่ก็คือแฟนใหม่ แต่ฉันคือคนที่มาก่อนนะคะ”


               “ผมจะไม่สนใจหรอกสุวารีถ้าแฟนใหม่ของคุณชินเขาจะไม่ใช่เพื่อนสนิทของผม”


               น้ำเสียงของพี่วิโรจน์เด็ดขาดมาก น้ำยืนอึ้งหน้าเหวอเมื่อเจอไม้เด็ด


               “คิดว่าที่ผมรู้จักกับคุณชินเพราะอะไรล่ะ กลับไปที่ห้องพักและเก็บของเตรียมเดินทางกลับได้แล้ว เดี๋ยวนี้เลย”


               น้ำมองหน้าผม และผมก็ไม่ได้ปฏิเสธใดๆ น้ำจึงฮึดฮัดกระแทกเท้าเดินจากไปขณะที่ผมถอนหายใจโล่งอก พี่วิโรจน์จึงได้เลิก

ทำหน้าเคร่งพร้อมกับตบบ่าของผม


               “เกือบไปแล้วน้องชิน เกือบเสร็จแม่เจ้าประคุณเมียเก่าเข้าแล้ว”


               “ขอบคุณครับพี่วิโรจน์”


               ผมยกมือไหว้พี่วิโรจน์จนเจ้าตัวหัวเราะเบาๆ


               “ทำยังไงก็สลัดไม่หลุดเลยครับ น้ำเขารุกจนผมเกือบเสียท่า”


               “พี่ยืนมองอยู่สักพักแล้วล่ะ อยากรู้ว่าสุวารีจะทำอะไรกับน้องชิน ไม่นึกว่าสกิลการยั่วยวนของผู้หญิงคนนี้จะสูงขนาดนี้”


               “ผมเองก็ผิดครับพี่ที่ไม่กล้ารุนแรงกับผู้หญิง โรคนี้รักษาไม่หายเสียที”


               “ก็เพราะว่าชินเป็นคนดี บางทีคนอื่นเขาจะใช้ประโยชน์จากจุดนี้เป็นประโยชน์แก่ตัวเอง”


               พี่วิโรจน์ให้คำแนะนำแก่ผมที่กำลังยืนหน้าสลด พี่วิโจน์ยิ้มให้กำลังใจผม


               “เอาน่า รักษาความดีแต่เพิ่มความเด็ดขาดอีกนิด พี่ว่าน้องชินก็จะสู้กับคนที่หวังผลประโยชน์ได้สบายๆ ส่วนสุวารีน่ะเดี๋ยวก็

กลับระยองไปพร้อมกับพี่ตอนเที่ยง เขาคงจะมายุ่งกับน้องชินไม่ได้อีกแล้วเพราะรู้ว่าพี่จับตาดูอยู่”


               พี่วิโรจน์อยู่คุยกับผมอีกสักพัก เขาบอกว่าขี้เกียจเดินขึ้นภูชี้ฟ้าก็เลยตื่นเช้ามาเดินเล่นอยู่ในรีสอร์ทและเดินมาถึงหน้าล็อบบี้

เพื่อจะหากาแฟดื่มจนบังเอิญมองเห็นผมกับน้ำเข้าก็เลยยืนมองพักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจเข้ามาช่วยเหลือผม ช่างเป็นบุญของผมจริงๆ

               ไม่นานนักรถของนักท่องเที่ยวที่ไปภูชี้ฟ้าก็กลับมา ผมจะได้ขอตัวจากพี่วิโรจน์เพื่อทำงานต่อ พี่วิโรจน์เองก็ต้องไปดูแลลูก

น้องจนกระทั่งหลังอาหารกลางวันพนักงานของพี่วิโรจน์ก็เดินทางกลับ


               “ดูแลเพื่อนพี่ด้วยนะน้องชิน แล้วไปเที่ยวระยองบ่อยๆนะ”


               พี่วิโรจน์เอ่ยอำลาผมแล้วจึงขึ้นรถเป็นคนสุดท้าย ผมไม่เห็นน้ำอีกตั้งแต่เมื่อเช้าแต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจอีก น้ำอาจจะรู้สึกอาย

กับการกระทำจนไม่อยากมาเจอหน้าผมและหลบหน้าไปขึ้นรถบัสโดยไม่มาบอกลา ซึ่งก็เป็นการดีที่ผมจะไม่ไปข้องเกี่ยวกับน้ำอีกต่อไป



มีต่ออีกนิด...

[Belove]

ต่อกันตรงนี้...



               กลับไปเคลียร์บัญชีสต็อกของใช้ในรีสอร์ทอยู่ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงรถยนต์ตรงเข้ามาจอด ผมยิ้มเมื่อจำได้ว่าเป็นเสียง

รถยนต์ของใคร สักพักเจ้าของรถก็เดินยิ้มแป้นทักทายพนักงานในรีสอร์ทและเดินมาหาผม พี่วันมาในชุดลำลองสบายๆกางเกงยีนส์ตัว

เก่งและเสื้อยืดโปโลยี่ห้อประจำของเขา


               “มาแล้วครับเมีย คิดถึงกันบ้างไหมครับ”


               “เก็บความหวานไว้บ้างก็ได้ครับ ผมยังไม่อยากเป็นเบาหวาน”


               ผมพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา ทำเป็นสนใจกับสมุดบัญชีเล่มใหญ่ทั้งที่จริงแอบมองเขาตั้งแต่ลงจากรถด้วยซ้ำ พี่วันเท้าแขนลง

บนโต๊ะและยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มผมดังฟอด


               “ไม่ชอบให้หวานจริงเหรอ ใครกันนะเมื่อคืนทำเราน้ำแตกกลางงานเลี้ยง”


               “พี่หื่นเองต่างหากล่ะครับ”


               ผมนี่เขินสุดขีด คนงานที่เดินผ่านเห็นพี่วันหอมแก้มผมพากันหัวเราะคิกคัก ผมผลักหน้าพี่วันออกห่างพลางมองเขาทั้งที่

ใบหน้าของผมยังร้อนซู่อยู่เลย


               “ใครน้าบอกให้เรารีบมาเร็วๆ นี่พอส่งเจ้านายขึ้นเครื่องก็รีบบึ่งมาหาจนเกือบตกดอย ไม่เห็นใจกันบ้างเลย”


               “ไม่อยากมาหรือครับ”


               ผมถามพร้อมรอยยิ้ม เห็นหน้าพี่วันยามทำตัวทะเล้นเหมือนตัวเองยังหนุ่มฟ้อก็อดขำไม่ได้


               “อยากมาสิครับ เมียสั่งมามีหรือผัวจะขัด เพราะถ้าเมียสั่งแปลว่าเมียอยากเจอ ส่วนมาแล้วจะเจออะไรก็ต้องแล้วแต่เมีย”


               “ไหวหรือครับ เมื่อคืนก็เพิ่งรีดน้ำไปไม่ใช่เหรอ”


               ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้พร้อมกับถามห่ามๆบ้าง ปรายตามองใบหน้าคมทำนองล้อเลียนและท้าทายอยู่ในที พี่วันสบตากับผม

เขาคำรามเบาๆอยู่ในลำคอก่อนจะก้าวอ้อมโต๊ะทำงานและรวบเอวผมแบกขึ้นบ่าในทันที


               “เฮ้ย พี่วัน เล่นอะไร เดี๋ยวตก”


               พี่วันไม่ยอมปล่อย เขายิ้มกราดใส่พนักงานในล็อบบี้


               “ขอตัวพ่อเลี้ยงไปทะเลาะกันเป็นการส่วนตัวสักครู่นะครับ ตกลงกันได้เมื่อไหร่จะพามาส่งให้ทำงานต่อ”


               พี่วันแบกผมที่อยู่บนบ่าเดินผ่านทะลุออกไปด้านหลังของอาคารซึ่งมีทางเดินเชื่อมไปยังบ้านหลังใหญ่ที่แม่กับผมอาศัยอยู่

จนกระทั่งถึงห้องนอนของผมที่อยู่ชั้นสองเขาก็ปิดประตูล็อกและโยนผมลงบนเตียงทันที เตียงกว้างติดสปริงเด้งตัวขึ้นก็พอดีกับที่เขา

โถมร่างใหญ่ลงมาใส่ผมและโขมยจูบโดยที่ผมยังไม่ทันตั้งตัว


               “โอ๊ย เดี๋ยวสิครับพี่วัน จั๊กกะจี้”


               ผมดิ้นไปมาพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะ พี่วันไล่จับผมและล็อกตัวไว้ได้ เราสบตากันอยู่ในระยะใกล้นัยน์ตาของพี่วันหวานฉ่ำจน

ผมเคลิ้ม และเมื่อเขาสะกดผมได้สำเร็จเขาก็ทาบริมฝีปากลงมา ผมเผยอรับอย่างเชิญชวนและแข่งกันเม้มริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่าง

เร่าร้อน


               “ยังติดพันจากเมื่อคืนอยู่เลย”


               เขากระซิบข้างหูเสียงแหบพร่า


               “จินตนาการยังไงก็ไม่เคยเหมือนตัวจริงสักที อยากจะกอดชินใจแทบขาด”


               ไม่พูดเปล่าครับ มือของพี่วันไล่ปลดเสื้อผ้าผมออกจากตัวพัลวัน ผมเองก็ให้ความร่วมมือกับเขาจนแค่แวบเดียวเราก็กอดกัน

กลมด้วยชุดวันเกิด เนื้อตัวเบียดเสียดท่อนขาเกาะเกี่ยวกันราวกับกลายร่างเป็นเถาวัลย์


               “ผมก็คิดถึงพี่”


               คิดถึงจริงๆนะครับ ดูเหมือนผมจะเสพติดพี่วันไปเสียแล้ว เสพติดในทุกๆอย่างที่เป็นเขาและไม่แน่ว่าจะขาดเขาได้ในเบื้อง

หน้า

               พี่วันพ่นลมหายใจออกมา เขาไล่จูบผมในทุกส่วนบนเตียงกว้างแม้แต่ตรงจุดอ่อนไหวก็ไม่เว้นเมื่อเขางัดมันขึ้นมาและใช้

ปลายลิ้นแตะลงไปเบาๆแทนคำทักทายก่อนจะลากลิ้นตามความยาวจนถึงถุงแฝด ปากหยักอย่างชายไทยเปิดกว้างและดูดดุนมันเข้าไป

ทั้งสองฝั่ง ผมถึงกับผวายกขาตั้งชัน

               ปากร้อนลากไปถึงด้านล่าง พี่วันมองอย่างกระหายก่อนจะจับผมให้ลุกมาอยู่ในท่าคลานสี่ขา เขาใช้มือแหวกบั้นท้ายของผม

ออกและยื่นหน้าเข้ามาใช้ลิ้นเลียอยู่ตรงรูจีบ


                “อื้อ พี่วัน เสียวมาก”


               ผมหลับตาลงด้วยความสยิวเพราะทั้งลิ้นทั้งปากประเคนลงมาจนเย็นฉ่ำเปียกชื้นไปหมด พี่วันใช้ปลายนิ้วแหย่เข้าไปควานลึก

สะกิดผิวภายในพร้อมกับละเลงลิ้นของเขา เรียกเสียงครางจากผมจนลั่นห้อง


               “ไม่ไหวแล้วชิน เมียพี่อ่อยเหลือเกิน”


               นิ้วมือถูกดึงกลับ พี่วันยันกายยืนอยู่บนพื้นและดึงให้ผมขยับรับท่าให้เหมาะเจาะ เจ้าท่อนเนื้อท่อนใหญ่ฟาดตีบั้นท้ายของผม

ดังเผียะๆก่อนที่มันจะสอดเข้ามาในช่องทางเปียกชื้นของผมอย่างคุ้นเคย ไม่นานนักผมก็รับมันเข้ามาจนหมด


               “แน่นมากครับชิน โอ ตอดดีอีกด้วย พี่จะเริ่มแล้วนะ”


               เมื่อพูดจบเขาก็ฟาดมือตีก้นของผมเป็นสัญญาณ กล้ามเนื้อช่วงล่างกระตุกวูบเมื่อเขาดึงเอวออกและกระแทกกลับเข้ามาใหม่

ผมถึงกับเงยหน้าครางลั่นเมื่อโดนโยกใส่จนสะเทือนไปทั้งตัว


               “โอยพี่ สะใจมากครับ ดีชะมัด”


               ผมทิ้งแขนไปกับเตียงและซุกหน้าลงกับหมอนโก่งก้นให้เขาได้ซอยเอวยิกๆ ท่อนเนื้อของพี่วันร้อนราวกับเหล็กเผาไฟจุดติด

หลอมอยู่ในช่องทางจนอยากจะระเบิดให้หายอึดอัด มันเป็นความทรมานเมื่อร่างกายกำลังเดินทางไปสู่ความสุขสม ผมถึงกับร่อนเอวเข้า

ใส่เพื่อให้เขาดึงผมไปให้ถึงเสียที


               “ชิน รัดพี่เกือบจะตายแล้ว”


               พี่วันสบถลั่น เขาดึงท่อนลำออกไปอย่างรวดเร็วจนผมใจหายและจับให้ผมนอนหงายอ้าขากว้างแทบจะเป็นมุมฉาก จากนั้น

เขาก็ดันเอวเข้ามาใหม่และรัวเอวไม่ยั้ง ร่างกายของผมบีบคั้นเหลือเกิน


               “พี่วัน อ๊า อีกนิด จะแตกแล้วครับ มันมาแล้ว โอ๊ย”


               ผมคว้าเจ้าลูกชายของผมขึ้นมาสะบัดข้อมือใส่มัน แค่ไม่นานมันก็พ่นน้ำออกมาราวกับน้ำพุ เมื่อนั้นเองที่ทุกอย่างพลันผ่อน

คลาย ผมมองเห็นสวรรค์อยู่บนเตียงกว้างโดยไม่ต้องรอให้ตายไปก่อน มองเห็นพี่วันทำหน้าเหยเกขณะรัวเอวใส่ผมไม่ยั้ง


               “โอ เสียวมากเมียจ๋า พี่ไม่ไหวแล้ว”


               ช่องทางเปียกชื้นทันที พี่วันหอบถี่ฉีดอัดน้ำรักไม่ยั้งจนมันไหลเยิ้มตอนที่เขาดึงมันออกมา ร่างสูงทิ้งกายลงมาใส่ผมและเราก็

จูบกันอีกครั้ง





               เดินขาสั่นกลับมาที่ล็อบบี้ในตอนเย็น ไม่มีพนักงานแล้วตอนนี้เพราะแยกย้ายกลับบ้านไปพักผ่อน ผมกับพี่วันเดินกุมมือคุยกัน

กระหนุงกระหนิงเพราะความหิว ก็หมดแรงกันแล้วนั่นแหละครับเลยว่าจะมาหาอะไรที่ห้องครัวกินกันเสียหน่อย หากแต่เมื่อเดินมาถึง

ล็อบบี้ผมก็ต้องหยุดเท้ากะทันหันเมื่อเห็นว่ามีใครบางคนนั่งอ่านนิตยสารอยู่ และเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของผม คนๆนั้นก็เงยหน้าขึ้นมา

พร้อมรอยยิ้ม ผมเม้มปากเมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่ได้ตาฝาดแน่ๆ

               “น้ำ!”
               



                                                    TBC


บทหน้าก็จะจบเนื้อหาหลักแล้ว

เรื่องนี้คนแต่งจะรวมเล่มขายเอง

ข่วยอุดหนุนกันด้วยนะจ๊ะ

 

[farfarneenee]

มาต่อเร็ววววววววววว

[sirin_chadada]

ว่าละว่านางไม่น่ายอมปล่อยหลัก (ที่อาจจะเรียกได้ว่าทำจากไม้สักทอง) หลักนี้ไป... รอดูว่าพี่วันกับชินจะทำยังไง

[Tennyo_Y]

เริ่มรำคาญชิน ละนะ บอกตรง คือ พี่วันเด็ดขาดสมเป็นทหาร ชัดเจน แล้วชินอะ ใจอ่อน หลงเสน่ห์ผญ รักมาก ผูกพันธ์ไม่แปลก แถมพี่วันแม่งก็อาศัยช่วงชินเอ๋อ จับปล้ำแบบสมยอม คือ ถ้ายังมีใจก็กลับไป ถีบหัวพี่วันซะ เพราะ พี่วันก็ฉวยโอกาส ส่วนไอ้เสี่ยวิโรจน์นี่เสือก หวงแทนเพื่อน ??? บางเรื่อง ไม่ต้องยุ่งก้ได้ ถ้าชินมันโง่จนโดนผญงาบ ก็ไม่สมควรจะมีแฟนใหม่ปะ

พี่วันก็น่ารักเหมือนเดิม คึคึ หื่นเหมือนเดิมด้วย

[fahsai]

เกลียดนางน้ำ ชินคิดซิขนาดมีผญมายุ่งกับพี่วันชินยังไม่ชอบเลย ชินต้องเด็ดขาดนะ ไม่งั้นจะเป็นปัญหาแน่ๆ เกลียดชะนีน้ำ

[Silvan]

อยากจะบอกว่านางคงอยากเป็นแม่เลี้ยงจนตัวสั่น

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ชะนีน้ำ หน้าด้านหน้าหนาซะจริง
ยอมตกงานเพื่อจับชิน
ถ้าชินไม่ใช่เจ้าของรีสอร์ทจะทุ่มสุดตัวมั้ย
คงคิดว่าชินต้องยอมคืนดีด้วย
เพราะชินเหมือนปฎิเสธไม่เต็มปากเต็มคำ
ก็นางกล้าเบียดเนื้อนมไข่ใส่ซะผู้ชายอายแทน
เพราะมีประสบการณ์มาก่อน เลยกล้ามาก
แต่ชิน รู้ทันและมีแบคดี คราวนี้คงตะลึงแน่
ก็ชิน เปลี่ยนไปแล้ว เพราะชีนะแหละ
       
 

[Jibbubu]

หน้าด้านจริงว่ะยัยชะนีน้ำนี่ ชินแกก็เด็ดขาดหน่อยเถอะ

[MayA@TK]

รอว่าเมื่อไหร่ชินจะใจแข็งเด็ดขาดกับเมียเก่าซะที

 

[manami1155]

คงต้องให้พี่วันช่วยอีกแรง
ถ้าชินยังสลัดน้ำไม่หลุดแบบนี้

[twinmonkey0311]

คู่นี้แซ่บตลอด

[labelle]

ชินเอ้ยยย จะมาเสน่ห์แรงตอนมีเงินนะ
วันอยู่ด้วยแล้ว รีบเคลียร์ รีบจบ

วันชินความสูสีไม่ปรานีใคร 

เอิ่มมม ผู้หญิงคนนี้ร้ายนะ ลงทุนมาก พูดออกมาได้ โดนพูดขนาดนี้แล้ว ยังมีความพยายาม หน้ากับใจเคลือบด้วยอะไรคะ

[titansyui]

 

[montisa2536]

มีลง e-book ด้วยไหมค่ะ

[Kei]

เหนือกว่าจิ๊บยังมีน้ำ ฮา....

[❣☾月亮☽❣]

หมั่นแรงมากๆ

[dilokrittisak]

ผู้หญิงอัลไล...

[Belove]

                                                                     ผมกำลังจะกลับบ้าน

                                                                             บทที่ 18



               เป็นสิ่งที่ผมไม่คาดคิดเลยว่าน้ำจะยังอยู่ในรีสอร์ทเพราะคณะทัวร์ของพี่วิโรจน์กลับไปตั้งแต่เที่ยงแล้ว หากแต่ผู้หญิงที่เคย

เป็นแฟนเก่าของผมก็ยังนั่งยิ้มให้เห็นเป็นตัวเป็นตน น้ำวางนิตยสารในมือและลุกขึ้นมาก้าวเดินอย่างมั่นใจมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม


               “บังเอิญจังเลยนะชินที่น้ำลาพักผ่อนต่อจากวันนี้อีกสองวัน และน้ำก็ยังไม่อยากกลับระยองด้วย”


               ประโยคบอกเล่าของน้ำทำให้ผมแทบล้มทั้งยืน


               “และถ้าน้ำจะขอพักอยู่กับชินอีกสักวันชินคงไม่ว่านะ”


               ถ้าผมว่าแล้วน้ำจะยอมไปไหม!

               หน้าตาของผมคงเหมือนถูกผีหลอก

                น้ำชำเลืองตาไปยังพี่วันที่ยืนเคียงข้างกับผมและมือก็ยังไม่ได้ปล่อยจากการเกาะกุม สายตาของน้ำลากต่ำลงมองเห็นและคิ้ว

ของน้ำก็ขมวดลงทันที


               “ผู้ชายคนนี้คือชื่อวันรบ เขาเป็นคนรักใหม่ของผมเองแหละน้ำ”


               น้ำผงะและสีหน้าของน้ำก็เหมือนถูกผีหลอกแทนผม ดวงตากะพริบถี่ขณะเอียงคอถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ


               “ชิน พูดใหม่อีกครั้งซิ น้ำคงหูฝาดไป”


               ผมหันไปมองพี่วัน ใบหน้ายังคงเรียบเฉยหากแต่ดวงตาคู่คมมีแววขบขันแสดงออกมาให้เห็น เขายักไหล่และเปิดโอกาสให้

ผมได้แนะนำตัวอีกครั้ง ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะใช้นิ้วชี้ไปที่เขาเพื่อแนะนำให้น้ำได้รู้จักอีกครั้ง


               “ผู้ชายคนนี้เป็นแฟนผม ผมถึงบอกน้ำไงล่ะว่าเรากลับไปคบกันเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว”


               “ไม่จริง” น้ำหน้าซีดเผือด


               “ก็ที่ผ่านมาชินกับน้ำเรายัง...”


               คำพูดถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอและน้ำต้องตั้งสติอย่างรวดเร็วก่อนจะฝืนยิ้มออกมาจนได้


               “ชินจะบอกน้ำเหรอว่า ชินหันไปคบกับผู้ชายด้วยกันและเพิ่งค้นพบว่าตัวเองเป็นเกย์”


               คำพูดในเชิงส่อเสียดทำให้ผมหน้าตึงขึ้นมาทันที หันไปมองพี่วันก็เห็นว่ารอยยิ้มในดวงตานั้นหายไปแล้วทดแทนด้วยความ

ขุ่นเคืองที่เขาไม่ได้แสดงออกมา


               “น้ำจะเรียกว่าอะไรก็แล้วแต่น้ำเถอะ ผมก็แค่รักพี่วันที่จริงใจกับผมไม่เคยหลอกลวงหรือทำให้ผมเสียใจ”


               น้ำสะอึกไปบ้าง ดวงตาของน้ำบอกว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในหัว ในที่สุดน้ำก็ยิ้มและมีท่าทีโอนอ่อนลงมา


               “ถ้าอย่างนั้นน้ำก็ดีใจกับชินด้วยก็แล้วกันที่เจอคนที่ใช่ แต่ตอนนี้มันก็เย็นมากแล้ว ชินคงไม่ปล่อยให้แฟนเก่าอย่างน้ำเดินทาง

กลับไปตอนนี้หรอกนะ”


               “ถ้าคุณต้องการกลับก็ไม่ยากหรอก” พี่วันเอ่ยเสียงเข้ม “จากที่นี่ไปในเมืองทางสะดวกมาก ผมให้คนงานไปส่งคุณตอนนี้แป๊บ

เดียวก็ถึงสถานีขนส่งแล้ว และจากที่นั่นก็มีรถทัวร์ไประยองด้วย”


               น้ำตวัดสายตาค้อนเมื่อเจอการไล่แบบตรงๆจากพี่วัน แต่ความอดทนของน้ำมีเยอะมากจนผมนึกระอา


               “ผู้หญิงขึ้นรถทัวร์ตอนกลางคืนอันตรายจะตาย ชินคงมีน้ำใจเทคแคร์น้ำนะคะ”


               แม่บอกว่าผมเป็นคนใจอ่อนและขี้สงสาร ผมว่าคงจริงอย่างแม่ว่า


               “ก็ได้ แต่พรุ่งนี้เช้าผมจะให้คนงานไปส่งน้ำแต่เช้า เข้าใจใช่ไหม”


               น้ำก้มหน้าลงยิ้มอย่างสมใจก่อนจะเงยหน้าช้อนตามองผมอย่างมีจริตอีกครั้ง


               “น้ำอยู่บ้านที่ชินอยู่ได้ไหม”


               “ไม่ได้”


               ผมไม่ได้ตอบครับ คนที่ยืนอยู่ใกล้ๆตัวนี่แหละตอบเองเลย


               “มันเป็นที่สำหรับคนในครอบครัวเท่านั้น”


               “แต่ฉันเคยเป็นแฟนชินนะคะ ก็ถือว่าเป็นคนในครอบครัวเหมือนกัน”

                น้ำเถียง พี่วันยิ่งทำหน้าดุใส่จนน้ำชักหน้าซีด


               “คุณทิ้งโอกาสนั้นไปแล้ว ถือว่าคุณโง่เองที่ทำอย่างนั้น”


               “แต่ว่า...”


               “พอเถอะครับ” ผมยกมือห้าม “น้ำอยู่ห้องพักเดิมที่พักเมื่อคืนนั่นแหละดีแล้ว”


               น้ำหน้าเสียทันทีและมองพี่วันด้วยแววตาไม่ดีนัก


               “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะ จะไปหามื้อเย็นกินกับพี่วัน”


               “ชิน น้ำก็หิวเหมือนกัน ตั้งแต่เที่ยงยังไม่ได้กินอะไรเลย”


               โอ๊ย!!!

               มาถึงตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกดีที่ไม่ได้ข้องเกี่ยวกับผู้หญิงอย่างน้ำอีกแล้ว ในอดีตที่ผ่านมาผมทนกับผู้หญิงอย่างน้ำได้อย่างไรกัน

นะ


               “จะกินก็ตามมา”


               ผมสะบัดเสียงใส่น้ำและดึงมือพี่วันให้เดินตามไปยังห้องครัวที่ปิดตู้เสบียงไปแล้ว ที่พอจะค้นเจอและทำกินประทังความหิวกัน

ในตอนนี้ก็เห็นจะมีแต่มาม่าใส่ไข่เท่านั้น


               “มาม่าต้มยำหรือหมูสับดีครับพี่วัน”


               ผมหันไปถามเขา พี่วันชี้ไปที่ซองมาม่าต้มยำพร้อมกับโปรยยิ้มใส่ผม


               “ต้มยำดีกว่าครับ ขอสองห่อเลยนะชิน หมดแรงน่ะ ตอนนี้หิวมากเลย”


               ผมนี่หน้าฉีดสีขึ้นมาทันทีกับคำพูดห่ามๆของเขา เกือบจะลืมน้ำเสียสนิทถ้าเจ้าตัวไม่ได้แทรกเสียงเข้ามาระหว่างผมกับพี่วัน


               “ไม่มีอะไรกินแล้วเหรอชิน น้ำไม่ชอบกินมาม่าชินก็รู้นี่”


               ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พี่วันหันขวับไปมองด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก


               “มีแค่นี้ก็อย่าเรียกร้องนักเลย ถ้ากินยากนักไปพักที่อื่นไหมล่ะ”


               ไม่เคยเห็นพี่วันเคืองใครเท่านี้มาก่อน จริงๆแล้วเขาไม่ใช่คนดุแบบนี้เลย และเมื่อเจอการตอกกลับของพี่วันน้ำจึงยอมหยุด

ปาก ผมจึงรีบต้มมาม่าใส่ไข่อย่างรวดเร็วก่อนจะตักใส่ถ้วยมาวางต่อหน้าทุกคน กลิ่นมาม่าหอมฉุยชวนน้ำลายสอพวกเราจึงกินกันอย่าง

หิวโหย ไม่นานนักมาม่าใส่ไข่ของผมก็หมดลง


               “น้ำอิ่มแล้ว” น้ำผลักถ้วยเปล่ามาด้านหน้า “ชินล้างถ้วยเลยก็ได้นะ”


               “คุณนี่มีความเกรงใจคนอื่นในระดับที่น้อยมากๆเลยนะ” พี่วันมองการการกระทำของน้ำอย่างไม่ชอบใจ


               “คนอื่นทำให้กิจอิ่มท้องแล้ว คุณก็ควรจะมีน้ำใจช่วยล้างถ้วยล้างชามตอบแทนบ้างสิ”


               น้ำไม่เคยทำอย่างนั้นครับ ตอนที่คบกันนั่นก็ใช้ผมทำทุกอย่างและผมก็ทำงกๆตามที่น้ำสั่ง


               “คุณนี่มันยังไงนะ” น้ำทนไม่ไหวจนขึ้นเสียงใส่พี่วัน


               “ฉันคบกับชินมาตั้งสามปี ชินยังไม่เคยบ่นเลย แล้วคุณเป็นแค่แฟนใหม่ที่เพิ่งจะคบกับชินไม่นาน มีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันปาวๆ

แบบนี้ เป็นผู้ชายก็หัดให้เกียรติผู้หญิงบ้าง อ้อ ลืมไปว่าเป็นเกย์”


               “น้ำ!”


               “บ้าที่สุด” พี่วันโมโหจนหน้าแดงก่ำ


               “ทำตัวแบบนี้ไงล่ะถึงไม่ควรจะให้เกียรติ ผมให้เกียรติเฉพาะผู้หญิงที่ทำตัวดีมีศักดิ์ศรีเท่านั้นแหละ”


               “พี่วันครับ ใจเย็นก่อน”


               ผมตกใจที่เห็นเขาโมโหมากขนาดนี้ พี่วันเดินหงุดหงิดออกไปจากห้องครัวทันที ผมหันขวับไปมองน้ำด้วยความโกรธเช่นกัน


               “น้ำเองต่างหากที่ไม่เคยให้เกียรติใครเลย พี่วันเป็นผู้ใหญ่กว่า เขาเป็นเพื่อนกับพี่วิโรจน์เจ้านายของน้ำด้วย ลืมไปแล้วหรือ

ไง”


               “ก็น้ำไม่ชอบนี่นา น้ำขอโทษก็ได้”


               “คนที่น้ำต้องขอโทษน่ะคือพี่วัน ไม่ใช่ผม”


               ผมส่ายหน้ากับพฤติกรรมอันน่ารังเกียจที่เพิ่งจะกระจ่างตาในวันนี้ ผมลากแขนของน้ำออกจากห้องครัวและมาส่งที่หน้าห้อง

พัก


               “กลับเข้าไปนอน แล้วพรุ่งนี้ผมจะให้คนไปส่ง”


               “ชิน”


               ผมไม่สนใจน้ำอีกและรีบจ้ำอ้าวกลับไปยังบ้านทันที เมื่อถึงห้องนอนก็เห็นพี่วันนั่งหน้าบึ้งอยู่บนเตียง


               “พี่วัน ผมขอโทษแทนน้ำนะครับที่เขาล่วงเกินพี่”


               ผมหน้าสลด รู้สึกผิดจริงจังมาก พี่วันยังคงนิ่งอยู่พักใหญ่ก่อนจะถอนหายใจออกมา


               “พี่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นอดีตของชินแต่เขาก็ทำให้ชินเสียใจมาก ส่วนพี่เองมาทีหลัง ชินลองไตร่ตรองเองก็แล้วกันว่าอะไรคือ

สิ่งที่สมควรเลือก”


               พี่วันล้มตัวลงไปนอนตะแคงหันหลังให้ผม ความเจ็บปวดแล่นเอ่อขึ้นมาจนขอบตาร้อนผ่าว ตั้งแต่คบกันมานี่เป็นครั้งแรกที่มี

เรื่องขุ่นเคืองใจเกิดขึ้นระหว่างเรา ผมเอนกายลงไปนอนทาบอยู่เบื้องหลังและกอดพี่วันไว้แน่น


               “ผมขอโทษที่อ่อนแอครับพี่วัน แต่ผมจะไม่ทำให้พี่เสียใจ”


               ผมตัดสินใจลุกจากเตียงและเดินกลับไปยังห้องพักของน้ำเพื่อจะบอกให้น้ำเลิกยุ่งกับผม แต่ยังไม่ทันจะเคาะประตูห้องก็ได้

ยินเสียงโทรศัพท์จากภายในห้อง มือที่เตรียมจะเคาะประตูพลันชะงักเมื่อเสียงสนทนาดังลอดออกมา


               “โทรมาทำไมตอนนี้ หือ เดช ยังกล้าจะโทรมาอีกนะเดี๋ยวตำรวจก็ตามกลิ่นเจอหรอก”


               “ก็เพราะแกไม่ใช่เหรอทำให้ฉันต้องตกอับแบบนี้ ต้องมาทำงานในโรงงานเล็กๆเงินเดือนก็น้อยเพราะแกนั่นแหละที่บอกให้ฉัน

ช่วยโกงเงิน”


               “อยู่เชียงราย จะทำไม เออ มาเจอชิน ผัวเก่าแล้วไง รู้งี้ไม่เลิกกับชินไปอยู่กับแกหรอก นี่ถ้ารู้ว่าผัวเก่าเป็นเจ้าของรีสอร์ทฉัน

จะเลิกแล้วไปอยู่กับไอ้แมงดาอย่างแกทำไม”


               “ใช่ ถ้าชินเอาฉันก็จะจับชินให้อยู่หมัด ใครจะโง่ไปอยู่กับแกอีก ลูกในท้องของฉันจะได้มีพ่อที่ไม่ใช่โจรอย่างแก”


               สว่างทั้งตาและสว่างทั้งกะโหลกที่มีแต่ขี้เลื่อย


               ผมกัดฟันเมื่อรู้แล้วว่าน้ำหวังอะไรจากผม และรู้อีกว่าก้อนกรวดต่ำตมก็ยังเป็นก้อนกรวดวันยังค่ำ


               ผมเดินออกมาจากหน้าห้องของน้ำไกลพอควรจึงได้หยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาและติดต่อไปยังเพื่อนที่ระยองอีกครั้ง และ

คราวนี้ผมยอมเสียค่าโทรศัพท์นานจนแบตเกือบจะหมดเพื่อกำจัดปลิงที่กำลังคิดจะดูดเลือดจากผมอยู่  กว่าจะเดินกลับไปยังห้องนอนพี่

วันก็หลับไปแล้ว


               ผมจะไม่ยอมเสียเพชรอย่างพี่วันไปอย่างเด็ดขาด



มีต่ออีกนิด....