หัวข้อ: - Only YOU...แค่คุณ - update <ตอนที่ 14> --ตอนใหม่ยังไม่มา แต่มารายงานตัว

[Chise]

ถึงจะรู้ว่าคู่นี้คงสมหวังอย่างที่คนแต่งบอก แต่ตอนนี้ไม่ชอบแทนคุณมากๆ ลากคนอื่นเข้ามาเป็นตัวเลือก ถึงน้องยูจะเต็มใจก็เถอะ แต่มันเห็นแก่ตัวจริงๆ

[MmBb]

ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกติดลบกะแทนคุณอ่ะถ้าไล่ยูตั้งแต่แรกไม่ให้ยูมาใกล้แล้วยูยังตื้ออยู่เราก้จะไม่เกลียดนายนะแต่นี่ยอมให้มาใกล้เพื่อจะลืมอีกคนแต่เวลาอยู่กับยูก้พูดถึงโรมเนี่ยนะเป็นเราๆก้ถอดใจอ่ะ ใจร้ายมากๆกับการกระทำวันนี้นะ

[B52]

จะสูญเปล่าไหม

[MSeraph]

ยูน่าสงสาร
แทนคุณถ้าจะตัดใจจากโรม
ก้ทำให้มันชัดเจนสิ

[Abella]

จ่ะ แล้วแต่แทนคุณเลย

[CIndY59]

โอ๊ยยยย อมพะนำทำไมมมมมมมม (แต่เอาจริงๆดราม่าไปแบบนี้ก็เลิฟมากค่ะ ชอบอะไรที่มันทำร้ายจิตใจ 555)

หรือว่าลูกติดและพ่อกับแม่มาแต่งงานกัน
หรือเป็นแฟนพี่ชายไรงี้ เดาไปเรื่อยมาก 555

ปล.ถ้ามีคู่เเข่งนี่เชียรคู่แข่งขาดใจ อยากเตะอิคุณอีก 10รอบบ

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้อออออออออออ

[Chk~a]

ชอบเรื่องแบบนี้ มาต่อไวๆนะคะ

[mkianit]

 ่

[แป้นพิมพ์]

ตอนที่ 9
สายประหลาด


รู้ไหมว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน
นี่ถ้าแม่รู้แม่ตีตายเลยอ่ะ แต่โชคดีที่ผมเป็นผู้ชายถึงแม่รู้แม่ก็คงไม่ว่า เพราะแม่น่าจะคาดไม่ถึงว่าผู้ชายที่อยู่กับผมตอนนี้ไม่ได้เป็นเพื่อนธรรมดา แต่เป็นคนที่ผมกำลังตามจีบ

ผมเฉลยเลยนะ เพราะพวกคุณอาจจะเดาถูกกันแล้ว ว่าตอนนี้ผมอยู่ในห้องของแทนคุณ ภายในคอนโดหรูราคา 7 หลักที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากมหา’ลัยสักเท่าไหร่ แต่สามารถมองวิวทะเลที่อยู่ไกลออกไปไม่ถึงกิโลฯได้จากวิวระเบียงของชั้น 17

หลังจากที่ผมซบอกแทนคุณร้องไห้จนตาบวม เขาก็ลากผมขึ้นรถมาทันที โดยตลอดทางที่แทนคุณขับรถมานั้นไม่มีบทสนทนาใดใดเกิดขึ้น ขนาดว่าแทนคุณขับรถเลยทางเข้ามหา’ลัยจนมาถึงลานจอดรถของคอนโด ผมก็เอาแต่นั่งเงียบ ไม่ใช่ว่าผมโกรธ โมโห หรืออะไรนะ

แต่ผมกำลังอายตัวเองที่ปล่อยโฮต่อหน้าเขา พอคิดแล้วก็ได้แต่ก้มหน้ามองเท้าเดินตามหลังแทนคุณมาตลอดทาง

ไม่เคยคิดว่าชีวิตจะต้องดราม่าอะไรขนาดนี้มาก่อน
ร้องไห้หนักสุดเท่าที่จำได้ ก็คือตอนอายุ 6 ขวบ สาเหตุมาจากไข่แดงหุ่นยนต์ไอ้มดแดงที่พ่อซื้อให้เป็นของขวัญถูกพี่ไอเหยียบจนขาหักคอบิดจนไม่สามารถนำกลับมาเล่นได้

แล้วดูนี่สิ ผมอายุย่างเข้า 19 ใช้คำนำหน้าว่านายมาเกือบ 4 ปี ต้องมาก็อกแตกปล่อยโฮต่อหน้าคนที่เพิ่งทำความรู้จักอย่างเป็นทางการไม่ถึงอาทิตย์ดี จะให้ทำตัวร่าเริงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ไม่ใช่หรือเปล่า


“เอาน้ำสักแก้วไหม” ผมส่ายหน้าไปมา พร้อมกับที่แทนคุณนั่งลงข้างกันที่โซฟาหน้าทีวี

ผมจำพื้นที่ตรงนี้ได้ มันคือจุดที่โรมเคยมานั่งอ่านหนังสือที่แทนคุณเคยโพสลงในเฟซบุ๊คเมื่อไม่กี่วันก่อน ผมเม้มปาก ก้มหน้าไม่กล้าสบตาแทนคุณในเวลานี้ จนเสียงเปิดทีวีดังขึ้นทำให้ผมเหลือบตาขึ้นมองเล็กน้อย

“วันนี้ค้างที่นี่แหละ สภาพมึงตอนนี้ กูไม่กล้าปล่อยให้อยู่คนเดียว” ผมหันไปมองแทนคุณหลังจากเขาพูดประโยคนั้นจบ กำลังจะอ้าปากคัดค้านเขากลับลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังเดินหายเข้าไปในห้องที่ผมเดาว่าเป็นห้องนอนของเขาเสียก่อน

ภาพจากทีวีเป็นเพลงไตเติ้ลของละครภาคค่ำหลังข่าว ผมที่ไม่ใช่คอซีรี่ย์ถือโอกาสมองซ้ายขวาแล้วหยิบรีโมทมาเปลี่ยนช่องเป็นรายการเพลงที่วีเจกำลังบอกลำดับท็อปชาร์ตของสัปดาห์นี้อยู่ ไม่นานเสียงประตูเบื้องหลังผมก็ดังขึ้น พร้อมกับที่แทนคุณเดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆ ในมือของเขามีผ้าขนหนูสีขาวล้วนที่ยื่นส่งมาตรงหน้าผม

“ไปอาบน้ำก่อนไป เสื้อผ้ากูเอาวางไว้บนเตียง ห้องน้ำก็อยู่ในห้องนั่นแหละ”
“ขอบคุณ” ผมบอกเขาพร้อมกับรับเอาของในมือมา

“ส่วนเรื่องที่มึงสงสัย ไว้ให้สมองมึงโล่งแล้วกูจะตอบทุกคำถามให้มึงเอง”

ผมพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวเดินอ้อมโซฟาและตรงไปยังห้องที่แทนคุณเพิ่งเดินออกมา แล้วรีบก้าวเท้าไปยังห้องน้ำที่เปิดไฟทิ้งเอาไว้ พอเงยหน้าขึ้นมองตัวเองในกระจกเท่านั้น

โอ้ มาย ก็อดเนส!!

นี่คนหรือสัตว์ประหลาดตาปูดที่ไหนเนี่ย หน้าเหมือนลูกครึ่ง คนกับกบผสมพันธุ์กัน ตาปูดอย่างกับลูกมะนาว

ผมไม่แปลกใจเลยที่แทนคุณจะบอกว่าผมโคตรขี้เหร่
คือจริงๆก็ไม่ได้มองว่าตัวเองน่ารักอะไรหรอกนะ แค่ตาโตแก้มป่องหน้าใสไร้สิวมีไอเท็มเสริมเป็นแว่นตาเลนส์กลมใหญ่เกือบครึ่งหน้า แต่ดูตอนนี้สิ โคตรอับอายตัวเอง

ผมถอดแว่นของตัวเองออกแล้ววักน้ำลูบหน้าล้างคราบความเค็มของน้ำตา น้ำมูกที่เลอะเปรอะทั่วจนตัวเองดูแทบไม่ได้ ปกติผมไม่ค่อยใช้โฟมล้างหน้าเท่าไหร่ แต่วันนี้อนุโลมเพราะหน้าตาผ่านศึกมาโชกโชนยิ่งนัก ผมคว้าเอาเครื่องใช้ของแทนคุณที่วางอยู่ตรงเค้าน์เตอร์มาใช้แบบไม่กลัวว่าจะแพ้หรือไม่ ดูจากสภาพหน้าของแทนคุณที่เกลี้ยงเกลาแล้ว ผมเชื่อว่าเขาคงไม่ใช้ของหมดอายุไม่น่าเชื่อถือแน่นอน

หลังจากจัดการใบหน้าตัวเองให้ดูเป็นคนแล้ว ผมก็ทำการเปลื้องเสื้อผ้าแล้วตรงดิ่งไปยังฟักบัวในโซนอาบน้ำ เห็นอุปกรณ์ราคาแพงสมฐานะค่าห้องแล้วก็อยากจะใช้ให้คุ้มค่า กดปุ่มนั่นนี่ปรับระดับความแรงน้ำแล้วก็เริ่มรู้สึกสนุก การอาบน้ำของผมครั้งแรกในห้องของแทนคุณถึงได้กินเวลานาน ไม่ใช่ว่าผมมัวแต่ขัดสีฉวีวรรณนะ แต่กำลังเพลิดเพลินกับฟักบัวในห้องน้ำของแทนคุณต่างหาก

ผมมองขวดครีมอาบน้ำ แชมพู ครีมนวดผม ที่วางเรียงอยู่บนตระแกรงข้างผนังแบ่งชั้นอย่างเป็นสัดส่วน ไล่สายตาอ่านข้อความบนขวดในชั้นที่วางครีมอาบน้ำแล้วก็ได้แต่ผิวปากหวือ เพราะนอกจากจะมีครีมอาบน้ำทั่วไปแล้วยังมีสครับไว้ขัดผิวรวมถึงครีมสปาให้ความรู้สึกผ่อนคลายด้วย ผมหยิบมันออกมาใช้ด้วยความอยากรู้อยากลอง

กลิ่นหอมเย็นเหมือนดอกไม้ป่าผสมมิ้นต์ทำให้ผมรู้สึกสดชื่นจากครีมอาบน้ำที่อ่านชื่อยี่ห้อไม่ออกเพราะไม่ใช่ภาษาอังกฤษ ต่อจากนั้นก็ไปรื่นเริงกับแชมพูและครีมนวดผมของแทนคุณที่ไม่รู้ว่าพอใช้แล้วเส้นผมจะนุ่มลื่นจัดทรงง่ายอย่างที่คุยไว้ในโฆษณาไหม

พอจัดการตัวเองเสร็จแล้วก็พาดผ้าขนหนูไว้ที่คอพันตัวด้วยผ้าผืนใหญ่แล้วเดินออกจากห้องน้ำมา มองเห็นชุดนอนที่แทนคุณเตรียมไว้ให้เป็นเสื้อยืดกับกางเกงขายาวยางยืด พอมาอยู่บนตัวของผมก็ดูโคร่งเป็นฮิพฮอพบอยไปเลยทีเดียว สภาพเสื้อที่ยาวลงมาปิดต้นขากับกางเกงขายาวที่พับขึ้นมาสามทบใหญ่ เป็นสภาพที่ชวนให้ขำไม่น้อย

แกร๊ก!

แทนคุณหันมามองผมทันทีที่ประตูห้องเปิดออก เขาปล่อยระเบิดเสียงหัวเราะออกมาลั่นห้อง ผมหน้ามุ่ยเดินเข้าไปใกล้คนตัวโตกว่าแล้วฟาดลงกลางหลังไปเต็มแรง

“ขำเหี้ยไรหนักหนาวะ”

“โทษทีๆ” เขาโบกมือไปมาก่อนจะลากผมอ้อมโซฟาแล้วกดไหล่ลงนั่งที่ระหว่างโต๊ะตัวเล็กกับโซฟาจุดที่โรมเคยนั่งมาก่อนหน้านี้
“เดี๋ยวเช็ดผมให้” แทนคุณว่าแบบนั้น แล้วนั่งซ้อนหลังผมอยู่บนโซฟา

ผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดอยู่บนบ่าผมถูกคลุมลงบนศีรษะพร้อมกับฝ่ามือใหญ่ของแทนคุณลงน้ำหนักเช็ดขยี้ผ้าลงบนผมที่เปียกอยู่ ยังไม่มีบทสนทนาอะไรเกิดขึ้นนอกจากเสียงทีวีที่ฉายอยู่ตรงหน้าเป็นรายการฟุตบอลจากช่องกีฬาพร้อมเสียงคนพากษ์อย่างออกอารมณ์


“แทนคุณ”
“หืม”

ผมตัดสินใจพูดขึ้นมาก่อน ในขณะที่มือใหญ่ยังคงทำหน้าที่อยู่เช่นเดิม

“ห้องน้ำมึงสวยดีนะ”
“หึหึ” แทนคุณหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะหยุดเช็ดผมแล้วคลึงนิ้วลงข้างขมับของผมแทน

“สบายไหม”
“อืม”  ผมครางรับในลำคอเป็นการตอบรับ พลางเอนศีรษะพิงโซฟาจนรู้สึกเคลิ้ม ทว่านิ้วที่คลึงข้างขมับให้ผมคลายความตึงเครียดนั้นกลับหยุดลงเสียก่อน

“มึงรู้ไหมว่ากูเคยมีแฟนมาก่อน” ผมลืมตาขึ้นพลางยืดตัวขึ้นมานั่งหลังตรง ก่อนจะหันไปมองแทนคุณอย่างต้องการให้อีกฝ่ายพูดยืนยันสิ่งที่ผมคิดอีกครั้ง

“คงไม่รู้มาก่อนสินะ”
“แล้วมีใครเคยรู้มาก่อนบ้างล่ะ” แทนคุณเพียงแค่ยิ้มก่อนจะตบลงที่นั่งว่างข้างๆ ผมเห็นดังนั้นเลยรีบลุกจากพื้นที่ข้างล่างไปนั่งขัดสมาธิบนโซฟาแล้วหันหน้าเข้าหาแทนคุณทันที

“ก็ไม่เคยบอกใคร เขาไม่อยากให้ใครรู้”
“ทำไม”

“เพราะเขาไม่ได้อยากคบกูจริงจัง เขาแค่ต้องการทดสอบอะไรบางอย่างเท่านั้นแหละ” ผมเห็นแววตาวูบไหวของแทนคุณแล้วก็พอจะเดาได้ว่าแทนคุณยังฝังใจกับรักครั้งนั้น

“กูกับเขาเป็นแฟนกันแค่ 2 อาทิตย์ก็เลิก เพราะไม่อยากโกหกความรู้สึกของตัวเองอีก แถมเรื่องที่เขาอยากหาคำตอบนั้นก็ล้มไม่เป็นท่า”

“แฟนมึงคนนั้น....คือ โรม ใช่ไหม”

แทนคุณหันมามองหน้าผมก่อนจะยิ้มให้แล้วพยักหน้าเป็นคำตอบ ใจของผมกระตุกวูบเหมือนมีใครเอาเชือกมาผูกแล้วดึงมันแรงๆ ผมยื่นมือไปแตะลงที่ต้นขาของแทนคุณแล้วตบเบาๆ

“เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วล่ะ ตอนนี้กูกับโรมเป็นแค่เพื่อนสนิท เพื่อนที่พิเศษกว่าคนอื่นๆ”
“แต่มึงยังรักเขา”

“กูแค่เป็นห่วงเขา รักของกูที่มีให้โรมมันเป็นคนที่ห่วงใยกัน ผูกพันกันเท่านั้นแหละ”
“เจ็บไหมแทนคุณ”

“ไม่แล้ว...ถึงกูจะลืมความเจ็บครั้งนั้นไม่ได้ แต่มันก็จางลงไปเยอะแล้ว” แทนคุณหันมาส่งยิ้มให้ผมอีกครั้ง พร้อมกับแสดงความเอ็นดูที่เขาชอบทำกับผมไม่ต่างจากขยี้หัวให้ผมเสียทรง

โป๊ก!

“โอ้ย! ทำไมชอบเขกหัววะ แม่ง” ผมลูบหัวตัวเองปอยๆ เบะปากใส่อีกฝ่ายให้ว่าไม่พอใจ

“ก็ดูทำหน้าเข้า อินกับเรื่องกูเกินไปหรือเปล่า ปากนี่จะยื่นลงมาจนจะถึงอกแล้ว”
“อะไรที่เกี่ยวกับมึงกูก็อินทั้งนั้นแหละ วุ้ย ขัดใจ” ผมสะบัดหน้ากอดอกหน้าเชิดใส่อีกฝ่าย แสดงท่าทางอาการเมินอย่างเห็นได้ชัด

“งอนหรอวะ”
“................” ผมไม่ตอบ แต่นั่งหันหลังให้อีกฝ่าย

“นี่ขนาดยังจีบกูไม่ติด ยังงอนขนาดนี้ ถ้าเกิดจีบติดแล้ว กูไม่ต้องง้อจนแก่เลยหรือไง”
“เรื่องของมึงดิ” ผมว่ากลับ แต่หน้านี่อมยิ้มแก้มตุ่ยพอใจกับประโยคนี้ของแทนคุณยิ่งหนัก

“มีเล่นตัวด้วยวุ้ย”
“เรื่องของกู” แทนคุณหัวเราะออกมาเสียงดังพร้อมกับที่ผมเองก็ฝืนยิ้มไม่ไหว เพราะแก้มจะแตกแล้วตอนนี้


“นี่...” แรงสะกิดที่ไหล่ทำให้ผมหันไปมองอีกคนที่มองสบตาผมอยู่ก่อนแล้ว
“มีแรงฮึดที่จะจีบกูต่อหรือยังครับ” 

 “อื้ม” ผมสบตามองตอบแทนคุณพร้อมยิ้มกว้างโชว์ฟันจนเกือบครบสามสิบสองซี่

“ว่าแต่ กูถามอะไรอีกได้หรือเปล่า”
“อยากรู้อะไรอีกล่ะ”
“ทำไมวันนั้น ถึงบอกให้กูจีบมึงหรอ...มึงไม่ได้กำลังหลอกเล่นกับความรู้สึกกู หรือใช้กูเป็นเครื่องมือในการลืมใครในใจมึงใช่ไหมวะ”

“ถ้ากูทำแบบนั้น ก็โคตรเลวเลยใช่ไหม” ผมพยักหน้าแทนคำตอบ

“กูยอมรับอย่างลูกผู้ชายเลยว่า กูลืมโรมไม่ได้หรอก เขาเป็นรักแรกของกู เป็นแฟนคนแรก เป็นเพื่อนคนแรก เป็นคนที่กูไว้ใจมาก ห่วงมาก แต่เขาก็เป็นคนบอกกูในวันที่เราเลิกกันว่าให้กูเปิดใจ อย่าปิดกั้นตัวเอง แต่จะให้กูทำมันเดี๋ยวนั้นเลยกูทำไม่ได้หรอก กูไม่ใช่เพิ่งเริ่มรักเขาได้วันสองวันนะ”
“..............” ผมเงียบรับฟังสิ่งที่อีกฝ่ายเล่าอย่างตั้งอกตั้งใจ จนแทบลืมหายใจ

“สี่ปียู กูรักโรมมาสี่ปีเต็มๆ แต่พอกูบอกเขา มันก็เหมือนกูทำลายความเป็นเพื่อนของเราลง แต่เขากลับบอกกูว่า ขอบคุณที่กูรักเขา แต่เขารับความรู้สึกนั้นยังไม่ได้ ตอนนั้นกูแทบบ้า กูไม่รู้จะทำยังไงดี ก็เลยหาวิธีระบายความรักที่กูมีต่อเขาด้วยการเปิดแอคเค้าท์อินสตาแกรมขึ้นมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ”

ผมนึกไปถึงแอคเค้าท์ของแทนคุณในอินสตาแกรม Just-U และนึกถึงภาพในอินสตาแกรมที่เขาโพส มักจะเป็นภาพสถานที่ ของกิน ของใช้ โดยที่ไม่มีบรรยายใต้ภาพอะไรมากมาย

“กูมักจะลงรูปในนั้นเพื่อเก็บเป็นความทรงจำว่าครั้งหนึ่งกูอยู่ที่นั่นกับเขา ทำอะไรบางอย่างด้วยกัน กิน เที่ยว เล่น ให้รู้ว่านั่นคือที่ที่กูมีเขาอยู่ได้ จนเมื่อปิดเทอมก่อนขึ้นม. 5 โรมก็บอกกูว่าจะลองคบกับกูดู ซึ่งตอนนั้นกูดีใจมากตอบรับในทันที เวลา 2 อาทิตย์ตอนนั้นกูยอมรับว่ามีความสุข กูเหมือนคนเห็นแก่ตัวที่มองข้ามความผิดปกติของโรม จนสุดท้ายเขาทนไม่ไหวก็เลยบอกเลิกกู แล้วก็บอกให้กูกลับไปเป็นเพื่อนเหมือนเดิม เพราะเขาโกหกความรู้สึกตัวเองไม่ได้”

“แล้วมึงก็ยอมหรอ”
“ไม่เลย กูรั้งเขา เกือบทำร้ายเขา แต่เพราะคำพูดที่เขาบอกว่า ถ้ากูไม่หยุดเขาจะหนีไปจากกู แล้วความเห็นแก่ตัวของกูอีก ที่ขอร้องให้เขาอยู่กับกู เขาตกลงเพราะเขาไม่อยากเสียเพื่อนอย่างกูไป  เขาบอกว่าความจริงแล้วกูเป็นคนดีแต่แค่กูคงสับสนระหว่างความรักกับความหลง เขาว่าที่กูเป็นอยู่ไม่ใช่ความรักที่กูมีให้เขา มันคือความผูกพันกันเสียมากกว่า เพราะกูไม่ยอมเปิดใจให้กับใครเลย”

“กูไม่ค่อยคุยกับใคร ไปไหนมาไหนกับใคร เขาบอกให้กูลองก้าวออกมาจากโลกของตัวเองดูบ้าง กูเลยใช้เฟซบุ๊คในการหาเพื่อน ก่อนหน้านั้นกูเคยสมัครไว้แต่แทบไม่ได้เล่น กูเลยเปิดโปรไฟล์แบบสาธารณะไว้แล้วเริ่มเคลื่อนไหวบนเฟซฯที่เกือบร้างของกู แล้วกูก็เริ่มมีเพื่อนบนโซเชี่ยลมากขึ้น จนกูกลัวว่าตัวกูจะหายไปเพราะโลกที่กูสร้างขึ้น กูถึงเริ่มล็อกเฟซฯ แต่ก็ยังมีคนอยากรู้จักกูมากขึ้นจนกูเริ่มมีฐานแฟนคลับ และโลกกูก็เปลี่ยนไปจริงๆ แต่กูก็ลืมโรมไม่ได้ เพราะลึกๆแล้วกูไม่ได้อยากลืมเขาเลย กูยังคงปิดกั้นตัวเองอยู่ดี”

แทนคุณหันมามองผมที่นั่งฟังเขาตาแป๋ว เขาฉีกยิ้มให้ผมนิดๆ วางมือลงบนหัวของผมแล้วขยี้แรงๆ จนผมเริ่มรำคาญถึงได้ปัดมือเขาออก

“แล้วไงต่อ”
“ขี้เผือกเหมือนกันนะมึงนี่” ผมจิ๊ปากใส่เขา แทนคุณเลยใช้นิ้วชี้ดันหน้าผากผมด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะเล่าต่อ

“จนกูมาเจอมึง ยู ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอก แต่พอกูเก็บสมุดเล่มนั้นแล้วเห็นภาพตัวเองมันทำให้กูนึกถึงกูเองที่แสดงความรักของตัวเองกับโรมผ่านทางรูปภาพพวกนั้นในอินสตาแกรม แล้วตอนที่กูได้ยินมึงคุยกับเพื่อนมึงในร้านกูก็รู้สึกว่ากูควรทำแบบที่โรมเคยบอกกู ทีแรกกูก็คิดนะว่ามันถูกหรือเปล่า กูกำลังเล่นกับความรู้สึกของมึงหรือเปล่า แต่กูก็อยากจะลองเสี่ยง ยิ่งพอมึงบอกว่ามึงชอบกูมาสองปีแล้ว กูก็ยิ่งนึกถึงตัวเอง การที่แอบชอบใครสักคนมันทรมานกูเข้าใจมันดี กูถึงไม่อยากให้มึงทิ้งโอกาสที่กูให้ มึงเข้าใจกูยัง”

“เหตุผลที่กูอ่อยมึงขนาดนี้”

“เพราะกูอยากให้มึงจีบกูติดนะ ไอ้ตัวเล็ก”

ความรู้สึกพองฟูในอกของผมตอนนี้มันคืออะไร ร่างกายเหมือนจะระเบิดราวกับตัวเองเป็นโกโก้ครั้นช์ ผมบิดขากางเกงนอนที่สวมอยู่ตอนนี้จนมันยับยู่ยี่เพราะไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ตรงไหน และควรจะตอบอะไรกลับไปดี

“เอาล่ะ นี่ก็ดึกแล้วนะ ไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวมึงนอนในห้องไปนะกูจะนอนที่โซฟานี่เอง”
ผมส่ายหน้าจนผมกระจายเป็นคำตอบ

“ไม่เอาดิ มึงเป็นเจ้าของห้องต้องไปนอนข้างใน กูนอนตรงนี้เอง”
“เอางั้นหรอ”
“เอาแบบนี้แหละ โซฟาแค่นี้กูนอนได้ แต่มึงอ่ะตัวใหญ่จะตาย นอนทีขาก็เลยไปนู้น เดี๋ยวตื่นมาก็เมื่อยไปทั้งตัว”
“แต่กูว่าไม่ดี มึงเป็นแขก จะให้มานอนบนโซฟาแบบนี้มันเหมือนกูเป็นเจ้าบ้านที่ใช้ไม่ได้” ผมขบปากพลางมองไปรอบตัวอย่างใช้ความคิด

“งั้นเอาฟูกมาปูหน้าทีวีก็ได้ เลื่อนโต๊ะออกหน่อยกูก็นอนได้แล้ว”
“กูไม่มีที่นอนสำรอง เพราะไม่ค่อยรับแขก”
“อ้าว แล้วเวลาเพื่อนมาที่ห้องมึงให้นอนไหน”
“เพื่อนกูไม่เคยมาค้างที่นี่”
“โรมไง” ผมพูดสวนไปอย่างรวดเร็ว แทนคุณหัวเราะออกมาก่อนจะชี้นิ้วไปทางห้องนอน
“ก็นอนเตียงกับกูไง”

ผมเม้มปากเล็กน้อย รู้สึกถึงความร้อนที่พุ่งขึ้นมาบนหน้า พลางสะกดคำว่า หน้า ด้าน เข้า ไว้
“งั้นก็นอนบนเตียงด้วยกัน”
“จะดีหรอ”
“ดีสิ...นอนด้วยกันบนเตียงนั่นแหละ” พูดจบผมก็รีบลุกจากโซฟาแล้ววิ่งหายเข้าไปในห้องนอนของแทนคุณทันที ได้ยินเสียงหัวเราะของแทนคุณดังตามมาข้างหลังแต่ผมไม่สนใจจะฟังมันหรอก

กระโดดขึ้นเตียงได้ก็ดิ้นไปดิ้นมาก่อนจะลุกขึ้นมานั่งแล้วห่อตัวเองเป็นมัมมี่อยู่ใต้ผ้าห่มก่อนจะกลิ้งออกมาเล่นเป็นเด็กจนเกือบตกเตียง พอได้ยินเสียงประตูเปิดผมเลยรีบมุดตัวลงใต้ผ้าห่มแล้วลากหมอนข้างจากเตียงอีกฝั่งมาวางไว้ตรงกลางแล้วคลุมโปงโผล่มาแค่ครึ่งหน้าที่มีแว่นบดบังอำพรางไว้ได้อยู่

“มึงนี่โคตรตลกอ่ะ ไม่ถอดแว่นนอนหรือไง”
“เดี๋ยวค่อยถอด กูยังไม่ค่อยง่วง”
“อืมฮึ” เขาพยักหน้าทีเล่นทีจริงใส่ผม พร้อมเดินไปยังตู้เสื้อผ้าที่อยู่เยื้องไปทางปลายเตียงฝั่งที่ผมนอน เขาเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเอากางเกงนอนโยนลงบนเตียง ผมเองก็มองการกระทำของเขาไม่วางตา

“ไม่ใช่ว่าใส่แว่นไว้แอบมองกูโป๊หรอกหรอ”
“กูไม่ได้หื่นเหมือนมึงนะ” ผมแหวกลับเสียงดัง ก่อนจะดึงผ้าห่มคลุมขึ้นมาปิดทั้งหัว

ได้ยินเสียงปิดประตูห้องน้ำและเสียงน้ำเปิดทำให้ผมรู้ว่าแทนคุณไม่อยู่ตรงนี้แล้วผมถึงมุดตัวเองออกจากผ้าห่ม แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

มองนาฬิกาเรือนใหญ่ข้างผนังภายในห้องนอนก็เห็นว่าเกือบจะห้าทุ่มแล้ว ผมอ้าปากหาวออกมาเล็กน้อย พอได้เอนหลังลงบนเตียงนุ่มๆ หัวสมองไม่มีอะไรให้คิดมากวุ่นวายอีก เหมือนพลังงานที่หายไปต้องการเติมเต็ม ตาก็เริ่มอ่อนแรงเปลือกตาหนักจนฝืนไม่ไหว

หูผมได้เสียงประตูห้องน้ำเปิดแต่สติของผมกำลังลดลง เสียงกดปิดสวิตช์ไฟให้ทั้งห้องตกอยู่ในความมืด เหลือเพียงแสงจากโคมไฟที่ข้างหัวเตียงเอาไว้เท่านั้น

“หมดฤทธิ์เลยนะ ไอ้ตัวเล็ก” สัมผัสที่ลูบลงมาบนหัวทำให้ผมยิ้มออกมา ก่อนที่แว่นตาที่สวมอยู่ถูกดึงออกทำให้ผมฝืนลืมตาขึ้น มองเห็นหน้าแทนคุณที่อยู่ไม่ไกลได้อย่างชัดเจน

“มึง”

อีกคนวางแว่นไว้ตรงโต๊ะข้างเตียงฝั่งเดียวกับที่ผมนอนโดยไม่ได้ตอบอะไร แต่ผมรู้ว่าเขาได้ยิน

“ที่มึงเคยบอกว่า กูสามารถเอาแต่ใจตัวเอง เห็นแก่ตัวใส่มึงได้ ถ้ากูจะขอใช้สิทธินั้นได้ไหม”

“อยากขออะไรล่ะ”

ผมฉีกยิ้มใส่เขา แล้วบอกในสิ่งที่ผมอยากเอาแต่ใจให้กับแทนคุณได้รู้

“เปลี่ยนภาพพักหน้าจอไอโฟนมึงได้ไหม”

เขาเงียบ ก่อนจะถอนหายใจออกมา

“กูขอเหตุผล”


“ถ้ากูบอกว่า กูหวงมึง เป็นเหตุผลพอไหม”


และไม่ลืมที่จะขอเห็นแก่ตัวอย่างที่บอกไว้เหมือนกัน





40% Loading






ขออนุญาตมาต่อแบบกระปิดกระปอย  อย่าว่ากันนะตัว นี่คือโหมดขยัน 555555

ปล.เราบอกแล้วว่าไม่ดราม่า อิอิ

[cchompoo]

 

[MayA@TK]

 

[iceman555]

 

[Yara]

ถ้าแทนคุณจะอ่อยขนาดนี้ ก็หวังว่า ยูจะสมหวังนะคะ

[Chattcha]

แทนคุณเริ่มใจอ่อนแล้วสินะ

[Chk~a]

ยูรีบๆทำให้แทนคุณทั้งรักทั้งหลงเลย เอาให้หนักๆ

[kail]

ยูเข้มแข็งไว้นะลูกกกก สักวันแทนคุณขี้อ่อยจะหลงหนูแบบหัวปักหัวปำ 5555

[MSeraph]

ก้อยากจะให้ยูอ่อยบ้างไรบ้างอะ5555555
จีบแทนคุณให้ติดเรวๆน้าาา
รอค่าา

[MSeraph]

ก้อยากจะให้ยูอ่อยบ้างไรบ้างอะ5555555
จีบแทนคุณให้ติดเรวๆน้าาา
รอค่าา

[•♀NoM!_KunG♀•]

ก้อยังคงกลัว

[Minoru88]

ลุ้นเอาใจช่วยยู

จีบให้ติดนะ คุณก็อ่อยเยอะๆ เปิดใจให้ยูทีเถอะ

[MmBb]

ต้องฟังเพลง"แค่คุณ"ไปด้วยเลยนะเนี่ยเข้ากันดีมาก
ถ้าเมื่อไหร่ที่ยูจีบติดแทนคุณคงจะหวงไอ้ตัวเล็กน่าดู

[dukdikdukdik]

สงสารแทนคุณเหมือนกันนะ 

[arissara]

ไม่แฟร์อยู่ดีพระเจ้าข้าาา ข้าไม่อินกะการจีบในมนต์ดำเยี่ยงนี้เลย ได้โปรดเอาความชัดเจนด้วยเถิด

[monkey_saru]

เป็นเรา เราก็ท้ออะ

เห็นภาพพักหน้าจอที่ไร ใจก็ฝ่ออะ

[แป้นพิมพ์]

40% Loading >>>



แทนคุณมาส่งผมที่หอพักนิสิตตอนช่วงเก้าโมงเช้า เพราะเขามีเรียนตอนเก้าโมงครึ่ง ผมเดินยิ้มสบายอารมณ์อย่างคนอารมณ์ดีจนมาถึงหน้าห้องของตัวเอง ยังไม่ทันได้เปิดประตูคนในห้องก็เปิดผลัวะออกมาจนผมสะดุ้งด้วยไม่ทันตั้งตัว

“อ้าว เก็ต”
“เออ กูเอง ไมเมื่อคืนไม่กลับห้องวะมึง” เก็ตในสภาพชุดนิสิตเรียบร้อยที่ผูกเนคไทอย่างถูกระเบียบเป๊ะทั้งที่เทศกาลรับน้องจบลงไปแล้วตั้งแต่คืนวันเฟรชชี่ไนท์ ซึ่งปีหนึ่งหลายคนเลยไม่จำเป็นต้องใส่เนคไทไปเรียน

“อ๋อ วันนี้หลังเลิกเรียนมีพิธีผูกข้อไม้ข้อมือของคณะกูน่ะ แล้วก็ทำพิธีปลดไทใส่ช็อปของวิศวะด้วย กูเลยต้องแต่งเต็มยศ” ผมพยักหน้ารับในระหว่งที่เก็ตเบี่ยงตัวให้ผมเข้าห้อง

“เออ กูมีเรื่องจะถามว่ะ” ผมวางของในมือลงบนโต๊ะเขียนหนังสือฝั่งตัวเอง พลางหันไปมองเก็ตที่ยังไม่ออกจากห้องแต่จับลูกบิดประตูค้างเอาไว้อยู่

“กูเห็นเพจมหา’ลัยในเฟซฯ กับสาวๆในคณะกูเขาเม้าท์กันเรื่องมึง”
“เรื่องกู” ผมชี้นิ้วใส่ตัวเอง ไอ้เก็ตพยักหน้ารับแล้วพูดต่อ

“ก็เรื่องมึงกับคู่จิ้นตอนนี้ที่กำลังดังมากๆเลยไง เห็นว่ามีเพจส่วนตัวด้วยนิ”
“ขนาดนั้นเลยหรอวะ”
“เออ พอผู้หญิงคณะกูแม่งรู้ว่ากูเป็นรูมเมทมึง พวกมันเลยฝากกูมาชวนมึงไปแดกข้าวที่โรงอาหารวิศวะบ้าง” ผมหัวเราะกับคำพูดของเก็ต

“ถ้าวันไหนมึงว่างก็แวะไปบ้างละกัน ไลน์มาบอกกูก่อนนะแล้วกูได้บอกพวกนั้นให้เตรียมตัว”
“เออ ขอบใจนะมึงที่มาบอก”

ไอ้เก็ตเดินออกจากห้องไปแล้วทิ้งให้ผมอยู่ในห้องแค่คนเดียว วันนี้ผมมีเรียนแค่ช่วงบ่ายตั้งแต่บ่ายโมงถึงสี่โมงเย็น ตอนนี้เลยมีเวลานอนต่อ ผมเลยไม่รอช้าที่จะปีนขึ้นบนที่นอนตัวเอง ตื่นมาอีกทีก็เกือบบ่าย ผมถึงรีบอย่างกับไฟลนก้นเพื่อไปให้ทันเข้าคาบเรียนแบบฉิวเฉียด

หลังจากที่ได้ทำความเข้าใจในความสัมพันธ์ระหว่างแทนคุณกับโรมไปแล้ว สำหรับผมแล้วถือว่าโอเคขึ้นมาก อย่างน้อยผมก็ได้รับรู้ในสิ่งที่แทนคุณไม่เคยคิดจะบอกใคร ผมเข้าใจในเรื่องที่โรมพยายามบอกผมทั้งหมด นั่นเพราะไม่ว่าแทนคุณจะรู้สึกดีกับโรมมากขนาดไหน ต่อให้อยากกลับไปอยู่เคียงข้างในฐานะคนเคยคบกัน แม้จะแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่สำหรับโรมแล้วฐานะของแทนคุณเป็นได้แค่เพื่อน โรมถึงได้พยายามให้ผมเข้าใจว่าเรื่องของโรมและคุณมันไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน

มองจากมุมของผมแล้ว ก็รู้สึกสงสารทั้งคุณและโรมนะ แต่ปัญหาของใครคนนั้นก็ต้องแก้ เหมือนกับปัญหาของผมที่กำลังเผชิญอยู่ ผมอาจจะไม่มั่นใจในตัวเอง แต่เมื่อทุกคนเชื่อว่าผมทำได้ ผมก็จะพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด

อย่างน้อย ผมก็จะถือว่าผมได้พยายามทำแล้ว


หลังเลิกเรียนผมยังคงเป็นยูผู้โลกส่วนตัวสูง หนึ่งในสมาชิกสายประหลาดที่สามารถคุยกับทุกคนได้แต่ไม่ไปไหนมาไหนด้วยถ้าไม่มีเหตุจำเป็นจริงๆ ผมถึงได้โบกมือลาเพื่อนร่วมคณะหลังเลิกวิชาสุดท้ายแล้วปลีกตัวออกมาเดินคนเดียว

“อีเด็กยู!”
“อีเด็กทรยศ!”

เสียงประสานสองเสียงที่ดังก้องอยู่ใต้อาคารเรียนทำให้เท้าของผมชะงักหยุดอยู่กับที่ ก่อนจะหันไปเผชิญกับต้นเสียงที่ดังมาจากโต๊ะประจำของรุ่นพี่ปี 2 ที่มีสมาชิกสายประหลาดรวมตัวอยู่

“ไม่คิดจะทักทายพี่รหัสของมึงเลยรึไง”
“ย่ารหัสก็นั่งหัวโด่อยู่นี่เช่นกันนะคะ”

ผมรีบสาวเท้าเข้าไปใกล้โต๊ะที่ทั้งพี่เปรียวและพี่ลูกหนูนั่งอยู่ ไม่พอเท่านั้นพี่เต็มพี่รหัสที่นานทีผมจะเห็นหน้าก็กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาจ้องไอแพดในมือแกไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสักนิดโดยที่สุมหัวอยู่กับพี่ดาด้าแฟนสาวของแกที่เรียนอยู่คนละเอก

“สวัสดีครับพี่ๆ”

“กองไว้ตรงนั้นเลยย่ะ” พี่ลูกหนูพูดพลางเชิดหน้าสะบัดปลายผมย้อมสีแดงเพลิงของเธอใส่ผมเป็นแอ๊คติ้งเสริม
“มานั่งนี่เลยอีเด็กยู” พี่เปรียวทอมหนึ่งเดียวในสายที่บอกแล้วว่าแกหน้าตาดีมากแต่เสียอยู่อย่างคือความสถุนที่ไม่มีใครเกิน

“พี่เปรียวเรียกยูเฉยๆดีกว่าครับ”
“ไม่ กูพอใจจะเรียกมึงแบบนี้ อียูเด็กทรยศ”
“พี่เปรียวอ่า”
“มึงเงียบหน่อยดิ กูแกะท่าไม่ถูก” เสียงพี่เต็มร้องขึ้นมา พร้อมกับพี่ดาด้าเงยหน้ามามองผมกับพี่เปรียวสลับกัน

“พวกมึงนี่ก็บ้า งวดนี้จะเต็มคัฟเวอร์อะไรล่ะ” พี่เปรียวถามแต่กลับไม่ได้คำตอบจากพี่เต็มและพี่ดาด้าเพราะกำลังจดจ่อกับการดูไลฟ์ในไอแพด พี่เปรียวถึงได้ละความสนใจในการเผือกแล้วหันมาทางผมแทน

“แล้วมึงน่ะ จะไปไหนเห็นเลิกเรียนแล้วก็รีบกลับตลอด”
“กลับหอพี่ ไม่ได้ไปไหนหรอก”
“กูนึกว่าจะรีบไปเฝ้าผัวเสียอีก”

“พี่เปรียว” ผมร้องเสียงหลงหลังจากได้ยินสิ่งที่พี่เปรียวพูดออกมา
“ผมกับแทนคุณยังไม่ได้เป็นอะไรกันนะพี่” พี่เปรียวแค่ไหวไหล่ ก่อนจะหันไปหาเมียแกที่นั่งอยู่ข้างกัน
“เจอรี่ มึงเอาให้มันดู”

พี่ลูกหนูหยิบมือถือที่วางอยู่ตรงหน้าแล้วส่งมาที่ผม ทำให้เห็นว่าหน้าจอของโทรศัพท์เปิดไฟล์วิดีโอทิ้งเอาไว้ พอกดปุ่มเพลย์ภาพมืดๆที่เห็นก็เริ่มสั่นและเป็นเงารางก่อนจะชัดขึ้นจนเห็นเป็นภาพเมื่อมีแสงลอดออกมาพอให้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“พี่เปรียว พี่ลูกหนู....นี่มัน”

ภาพวิดีโอที่บันทึกเหตุการณ์ประมาณเกือบสามนาทีจบลง ผมส่งโทรศัพท์คืนให้กับพี่ลูกหนูอีกที พี่เขาส่งยิ้มมาให้ราวล้อเลียนทำให้รู้เลยว่าผมกำลังถูกซักฟอกอีกแล้ว

“เป็นไง อีเด็กยูน้องรัก ยืนกอดกันแน่นขนาดนี้จะโกหกว่าไม่ใช่ผัวอีกไหม”
“พี่เปรียว! พี่ ผมพูดจริงๆว่าไม่ใช่ผัว เพื่อนกันพี่”
“เพื่อนกันไม่กอดกันกลมขนาดนั้นป่าววะ แล้วดูที่มึงซบอกมัน แล้วมันลูบหัวดิ มึงบอกกูมาเลยว่าเมื่อวานนี้เกิดอะไรขึ้น”

ผมเม้มปากมองพี่สองคนสลับกัน ก่อนจะเลยไปยังพี่เต็มและพี่ดาด้าที่เงยหน้าจากการดูไลฟ์ในไอแพดแล้ว

“เมื่อวานพี่กับเปรียวจะไปหาอะไรกินที่ตลาด พอจอดมอ’ไซค์เสร็จ พี่ดันทำสร้อยข้อมือหลุดตอนถอดหมวกกันน็อค เลยก้มหากันอยู่นานสองนาน จนได้ยินเสียงคนคุยกัน พี่กับเปรียวเลยไปหลบอยู่หลังรถยนต์ที่จอดแถวนั้น พอเห็นว่าหน้าคุ้นๆแล้วสังเกตดีๆก็เห็นว่าเป็นยูกับแทนคุณกำลังคุยกัน พี่กับเปรียวเลยแอบอัดวิดีโอไว้อย่างที่เห็น”

“แสดงว่าพี่ได้ยินหมดเลยหรอ”
“ก็ได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้าง”

“พอๆไม่ต้องอธิบายมันแล้ว มึงตอบกูมาเลย ว่ามึงกับแทนคุณนี่ขั้นไหนยังไง”
“ดาเห็นในเพจเขาจิ้นกันเยอะมากกกกก ไม่คิดว่า...”

“ยังพี่ยัง ไม่ถึงขั้นไหนหรอก เราเป็นเพื่อนกันจริง”
“เลิกตอแหลอียู มึงเคยไลน์มาถามกูอยู่ว่าถ้าจีบผู้ชายนี่ยากกว่าจีบผู้หญิงมั้ย พอกูเค้นถามมึงก็บอกกูว่ามึงชอบไอ้เดือนมหา’ลัย”

“กรี๊ดด จริงหรอเปรียว” เสียงพี่ดาด้าร้องลั่น
“ชะนีอย่ากรีดร้อง”
“อีเต็ม มึงด่ากูหรอ” แล้วพี่ดาด้าก็หั่นไปตบตีกับพี่เต็มต่ออีกที แต่ดูพี่เต็มจะชอบใจนะเพราะหัวเราะกรี๊ดๆวิ่งหนีไปเรื่อย

“ปล่อยอีคู่ประหลาดนั่นไป มึงตอบกูมาเลยอย่าอมพะนำ”
“พี่เปรียวอ่า....”

“กูนับหนึ่งถึงสาม ถ้ามึงไม่บอก กูจะโทรฟ้องอีมิสเบล”
“หนึ่ง”

ผมอ้าปากค้าง ถ้าการที่เรื่องนี้เขาหูพี่อิสระหรือมิสอิสซาเบลล่ะก็...

“สอง”
ชีวิตอันแสนเสรีของผมที่จะได้ไปไหนมาไหนอย่างสะดวกจะถูกริดรอนไปขนาดไหน เพราะมิสอิสซาเบลแกอยากให้ผมเป็นเชียร์ฯตัวยอดคู่กับหญิงปลิวที่เป็นดาวคณะฯในงานกีฬาเฟรชชี่ แต่ผมยืนกรานปฏิเสธและได้เป็นแค่ทีมสวัสดิการ แต่เมื่อไม่กี่วันก่อนพี่แชมีซึ่งผมไม่คิดว่าแกจะเป็นเพื่อนกับมิสอิสซาเบลมาบอกว่าได้ทาบทามผมไปเดินพาเหรด

มิสอิสซาเบลถึงได้ตามจ้องล้างแค้นผมอยู่ตลอดเวลา
เพราะฉะนั้นแล้ว...

“สะ...”
“ยอมแล้วๆ พี่เปรียว ผมเล่าให้ฟังก็ได้”

“ต้องให้กูขู่นะมึง”
“แล้วพี่จะอยากเผือกเรื่องผมอะไรนักหนา”

“อ่อ นี่มึงด่ากูหรออีเด็กยู ได้เลย กูโทรหาอีมิสเบลเดี๋ยวนี้แหละ”

“ขอโทษค๊าบบบบบบบบบบบบบบ” ผมรีบยึดมือแกไว้ทันที พอเห็นแกมองปราดมาด้วยหางตาพร้อมยัดโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเหมือนเดิมผมก็หายใจได้ทั่วท้อง พร้อมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“ไม่ต้องลีลา เล่ามากูรอฟัง”

ผมไม่มีทางเลือกให้เลือกอีกถึงได้แต่มองหน้าพี่ลูกหนูที่มองผมตาแป๋วอย่างรอตั้งใจฟังและพี่เปรียวที่มองอย่างกดดัน

“ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในช่วงจีบกันอยู่แค่นั้นแหละ”
“อะไรคือแค่นั้นแหละ เอาให้เคลียร์”

“ก็มันมีแค่นี้แหละพี่ คือแทนคุณบอกว่าอ่อยผมอยู่ แล้วอยากให้ผมจีบติด”
“อะไรของพวกมึง มีแบบนี้ด้วยหรอวะ” พี่เปรียวดูอารมณ์เสียเล็กน้อยเหมือนว่าคำตอบที่ผมบอกนั้นไม่เป็นที่ถูกใจ

“แล้วตอนนี้จีบติดยัง”
“ยังครับ” ผมตอบพี่ลูกหนูไป

“มันเล่นตัวหรอ”
“ไม่ใข่แบบนั้นพี่ คือ...ผมกับแทนคุณเพิ่งทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการไม่ถึงอาทิตย์ดี แถมเพิ่งมีกระแสเริ่มจิ้นคู่ผมอีก ถ้าเราจะตกลงเป็นแฟนกันเลยมันก็เร็วไป อีกอย่างแทนคุณเขาก็ไม่ได้ชอบผมแบบนั้นด้วย”

“ห๊ะ ไม่ชอบมึง แต่อ่อยให้มึงจีบเนี่ยนะ” ผมพยักหน้า
“มันเป็นผู้ชายแบบไหนวะ”

ผมไม่ได้ตอบอะไรพี่เปรียวกลับไป ได้แต่มองพี่เปรียวที่กำลังนั่งขบคิดอะไรสักอย่างด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“แล้วมึงชอบมันมากแค่ไหน” พี่เปรียวหันมาถามผมอีกครั้ง ผมอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบยังไงดี ในเมื่อเรื่องที่พี่เปรียวรู้จากผมมันแค่ผิวเผินเท่านั้นไม่ได้รู้ลึกเหมือนที่ผมเล่าให้อันอันกับว่านฟังเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อใจพี่เขานะ แต่เรื่องบางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องเป่าประกาศให้รู้กันทั่วไม่ใช่หรือไง

“เออ ไม่ต้องตอบกูก็ได้ คำถามมันตอบยากนักหรอวะ แต่ช่างเหอะ เมื่อวานจากสิ่งที่กูเห็นและได้ยินคร่าวๆกูพอเดาออกว่ามึงคงรักมันมาก”

“ครับ”

“แล้วจะเอาไง มึงมีวิธีเด็ดๆจีบมันแล้วยัง” ผมส่ายหน้าไปมา ก่อนจะตอบคำถามเรื่องนี้
“ความจริง ก็ใช้วิธีทั่วๆไป ไปวนเวียนใกล้ๆ หาของที่ชอบไปให้แบบนี้อ่ะพี่”

“เชยมาก” เสียงพี่ลูกหนูพูดขึ้นมา
“จริง เจอรี่มึงมีวิธีเด็ดๆไหม”

“เอาวิธีเดียวกับที่กูใช้จีบมึง ดีป่ะ” พี่ลูกหนูพูดตอบพี่เปรียว เล่นเอาผมอ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยิน ผมเข้าใจมาตลอดว่าพี่เปรียวตามจีบพี่ลูกหนูนะแล้วทำไมมันถึง...

“มึงว่าอีเด็กนี่มันกล้าทำหรือไง เขาไม่แรดเหมือนมึงนะ”
“ห่าเปรียว กูจะถือว่านั่นคือคำชม”

“พะ...พี่ลูกหนูจีบพี่เปรียวก่อนหรอ” ผมถามออกมาด้วยความไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน พี่ลูกหนูปิดปากหัวเราะอย่างมีจริต

“มันหมดยุคผู้หญิงต้องเป็นฝ่ายตั้งรับแล้วนะคะ เดี๋ยวนี้บุกได้ต้องบุกค่ะ คว้าได้ต้องรีบคว้า” พี่ลูกหนูคว้าคอพี่เปรียวมากอดไว้แน่นแล้วกดจมูกหอมแก้มแกฟอดใหญ่ เล่นเอาผมที่มองภาพตรงหน้าขนแขนลุกเกรียว

จั๊กจี้ที่หัวใจชะมัด

“พี่ลูกหนูทำยังไงหรอครับ”

“ไม่ยากเลย เอาหูมาใกล้ๆสิ” คุณย่ารหัสคนสวยของผมกวักมือเป็นเชิงให้ผมโน้มตัวไปใกล้ๆ แล้วพี่ลูกหนูก็พูดเสียงเบาราวกระซิบเมื่อผมยืดตัวข้ามหน้าพี่เปรียวไปใกล้เธอ





“สามขั้นตอนสั้นๆ  แค่มอมเหล้า ลากเข้าห้อง แล้วจับปล้ำ”





 
จบตอน



มาคุยกันเถอะ !

สายประหลาดเปิดตัวแล้ว ฮ่าๆๆๆ  ตอนหน้าไปค่ายอาสากันนะ เอาใจช่วยหนูยูจีบแทนคุณพ่อเดือนมืดด้วยนะคะ แล้วเจอกันใหม่ค่ะ

 

[magic-moon]

หมดเรื่องจะคุย! 555 พี่ลูกหนูแซบ

[MmBb]

อยากไปค่ายอาสาแล้วววว

[cchompoo]

คำแนะนำพี่ลูกหนู ยูคงไม่กล้าทำมั้งนิ

[iceman555]

    ยูเจอพี่ๆแนะนำแบบนี้จะทำไงอะ ทำตามป่าว 55555