ตอนที่ 7
บรรยากาศยามเย็นช่างร่มรื่น เสียงใบไม้ปลิวหล่นไปตามแรงลม
เสียงเด็กชายวัยประถมหลายคนหัวเราะรื่นเริง เสียงคุณป้าขายกับ
ข้าวกำลังด่าคุณลุงผู้เป็นสามี หรือแม้กระทั่งเสียงหมากัดกับแมว
ถึงเสียงเหล่านั้นจะดังและฟังดูวุ่นวายมากแค่ไหน ก็เทียบไม่ได้กับ….
เสียงหัวใจของผมที่ตอนนี้มันเต้นดัง ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
ดังเสียจนกลัวว่าคนที่เดินอยู่ข้างๆกันจะได้ยิน
“ล้า กล้า ต้นกล้า!!!” ผมสะดุ้งจนสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองดังๆจนเหมือนจะเป็นเสียงตะโกน
“ห๊ะ อะ อะไรเหรอซัน” ผมหันไปมองซันที่ตอนนี้กำลังยืนมองมาที่ผมและทำหน้าแปลกๆอยู่
“จะไปไหนน่ะ ถึงบ้านแล้วนะ” พอซันพูดจบผมก็รีบหันหน้าไปมองตามทิศที่ซันชี้อยู่ อ่าว ถึงบ้านแล้วเหรอ
ผมหันไปมองซันอีกครั้ง พร้อมกับที่ยิ้มออกมาแหยๆ
“ไม่สบายหรือป่าวน่ะ วันนี้ก็ดูเหม่อๆนะ”ซันถามพร้อมทำหน้าเป็นห่วง
“เหม่อตรงไหนกัน กล้าสบายดีเหมือนทุกวันแหละ” ผมยิ้มออกมาเพื่อให้ซันสบายใจ
“ไม่จริงหรอก ก็ปกติทุกวันกล้าไม่เป็นแบบนี้”
“เอ๊ะ”
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก รีบเข้าบ้านได้แล้ว”ซันยกมือขึ้นลูบหัวของผมแผ่วเบา
ผมรู้สึกร้อนที่ขอบตาขึ้นมาทันที คามรู้สึกในวัยเด็กกำลังย้อนกลับมา
ความรู้สึกที่บอกว่า ซันคนเดิมของผมกำลังกลับมาแล้ว
“อื้ม” ผมรับคำเบาๆ กำลังจะหันหลังกลับเข้าบ้านแต่
ซันก็คว้าแขนของผมไว้อีกครั้ง
“รอซันนะ เดี๋ยวคืนนี้ซันไปหา”ซันพูดเบาๆพร้อมปล่อยแขน
ของผม ผมพยักหน้ารับก่อนจะรีบเปิดประตูเข้าบ้านไป
แกรก ปัง
ผมเอนหลังพิงประตูบ้าน เอามือแนบเข้าที่หัวใจที่ตอนนี้
กำลังเต้นกระหน่ำรุนแรง เสียจนต้องกดไว้แรงๆ
ผมสะบัดหน้าแรงๆครั้งหนึ่งก่อนที่จะเดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอ” พี่ต้นไม้เอ่ยทัก
“กลับมาแล้วครับ”
“เอ้อ วันนี้พี่กะเจ้าไผ่ไม่อยู่บ้านนะ พอดีงานด่วนน่ะต้องเข้าไปดู
ส่วนเจ้าไผ่เห็นว่ามีซ้อมที่ชมรมคงค้างที่นั่นเลย ไม่ได้กลับมานอนบ้านนะ”
พี่ต้นไม้พูดพร้อมกับหันหน้ากลับไปมองที่โทรทัศน์
แสดงว่าคืนนี้…. ผมก็ต้องอยู่กับซัน สองต่อสองน่ะสิ อ๊ากกกกกกกก
แค่คิดทำไมใจมันถึงได้เต้นแรงขนาดนี้เนี่ยยยยยยย
หลังจากที่ทานข้าวเย็นเสร็จผมก็ขึ้นมานอนเล่นบนห้อง
พี่ต้นไม้เพิ่งจะออกจากบ้านไปไม่นานนี้เอง แล้วผมต้องทำอะไรบ้าง
ผมเคยดูหนังเอวี จีวีก็เคยดู แล้ว แล้วผมต้องทำความสะอาดตรงนั้นไหม
แล้วมันจะเจ็บรึป่าวนะ ผมสะดุ้งสุดตัว นี่เราคิดอะไรอยู่เนี่ย
ซันแค่จะมาคุยด้วยไม่ได้มาทำอะไรซักหน่อย ผมเอา
หมอนมาซุกหน้าพร้อมกับขยี้หน้าใส่หมอนแรงๆเป็นการเรียกสติ
พอคิดถึงซัน หน้าของผู้ชายอีกคนก็ลอยเข้ามาในความคิด
ดาร์ก ผู้ชายอีกคนที่ทำให้ใจผมเต้นแรง ทั้งๆที่เราก็รู้จักกันไม่นาน
ผม ผมรักซันนะ แล้วทำไมผมถึงได้ใจเต้นแรงกับดาร์คด้วยล่ะ
หรือจะเป็นความกลัว ไม่สิ ผมไม่ได้กลัวดาร์ค แม้แต่ตอนที่ดาร์ค
บังคับให้อม เอ่อ อมนั่นแหละ ผมก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรเลยด้วยซ้ำ
แล้วรู้สึกเจ็บปวดเวลาเห็นซันเดินกับผู้หญิงคนอื่นด้วยท่าทีสนิทสนม
แล้วถ้าดาร์คไปบังคับคนอื่นล่ะ คิดแค่นั้นใจของผมก็กระตุกวูบ ไม่
ไม่เอานะ หรือว่าผม จะรักทั้งซันและดาร์ค
ติ๊งน่อง ติ๊งน่อง
ก่อนที่ผมจะคิดฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ เสียงกริ่งที่หน้าประตูบ้านก็ดังขึ้น
ผมเด้งตัวขึ้นจากที่นอนก่อนจะรีบลงบรรไดเพื่อเปิดประตู
แกรก แอ๊ดดดดดดด
“มาแล้ว…เหรอ”ผมเงยหน้าขึ้นก่อนจะเห็นเจ้าของดวงตาสีเทาๆคู่คม
“ดาร์ค” เขาไม่พูดอะไรแต่เดินตรงเข้ามา ผมถอยหลังเล็กน้อยก่อนที่
จะเบี่ยงตัวหลบให้ดาร์คเข้ามาในบ้าน หลังจากที่ปิดประตูแล้วผมเดิน
ไปคุยกับดาร์คที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เราสองคน
มองหน้ากนเงียบๆ ผมครุ่นคิดเรื่องที่กังวลอยู่ในใจก่อนที่จะตัดสินใจได้
“ฉันชอบซัน”ผมพูดด้วยเสียงที่หนักแน่น ก่อนจะเงยหน้ามองคนตาคม
ดวงตาสีเทามีร่องรอยความเจ็บปวดผ่านไปก่อนจะกลายเป็นเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม
“เฮ้อ อะไรกัน นี่ฉันเหรอเนี่ยไม่สนุกเลยแฮะ” เขาพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนหันหลังให้ผม
“งั้นฉันกลับก่อนดีกว่า เดี๋ยวแฟนนายมาแล้วฉั…”
ผมไม่รอให้ดาร์คพูดจบก็รีบพูดแทรกออกมาก่อนทันที
“แล้วฉันก็ชอบนายด้วย”ดาร์คชะงักคำพูดไปก่อนที่จะเบิกตา
กว้างพร้อมหันมามองผมแบบอึ้งๆ เป็นจังหะเดียวกับที่
เจ้าของดวงตาสีดำ เพื่อนสมัยเด็กและเป็นอีกคนที่ผมชอบเปิด
ประตูเข้ามาและยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
เกิดความเงียบขึ้นระหว่างเราทั้งสามคน ความอึดอัด
ความสับสนค่อยๆก่อตัวขึ้น ก่อนที่จะมีใครพูดออกมาผม
ก็เป็นฝ่ายที่ทนไม่ไหวเปิดปากพูดออกมาก่อน
“ขอโทษนะทั้งสองคน!!! แต่ฉันน่ะ ขาดใครก็ไม่ได้ ฉันชอบซันที่อบอุ่นใจดีคอยดูแลฉัน แต่ฉันก็ขาดไอ้คนเจ้าเล่ห์ที่คอยกวนประสาทฉัน ทำให้ฉันไม่เหงาอย่างดาร์คไม่ได้เหมือนกัน พวกนาย…เกลียดฉันไหม”
เมื่อพูดจบผมก็ได้แต่ก้มหน้าลงมองปลายเท้าของตัวเอง
ยิ่งทั้งสองคนเงียบมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้น
ก่อนที่ผมจะได้ปล่อยโฮออกมาเพราะความอึดอัด ดาร์คก็พูดขึ้นมาซะก่อน
“เฮ้อ ถึงจะหงุดหงิดไอ้น้ำแข็งเดินได้นี่ แต่ถ้ามันเป็นความสุขของต้นกล้าล่ะก็ ดาร์คยอมนะ”
พูดจบดาร์คก็เดินเข้ามาใกล้ผม ก่อนจะเชยคางผมขึ้น
ดวงตาสีเทานั่นขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ผมหลับตาลง
พร้อมกับความรู้สึกหนักๆที่บดคลึงลงบนเรียวปาก
ดาร์คขบเม้มริมฝีปากของผมเบาๆสลับกับกดลงหนักๆ
ก่อนที่ดาร์คจะถอนริมฝีปากออกไป ผมลืมตาขึ้น ยังรู้สึก
ได้ถึงความอ่อนโยนของดาร์คอยู่เลย ทั้งๆที่ไม่ได้จูบกัน
แบบดูดดื่มแท้ๆ ดาร์คหันหน้าไปมองซันที่ตอนนี้หายอึ้งแล้ว
“กูไม่รู้ว่ามึงคิดอะไรอยู่ แต่สำหรับกูความสุขของกล้าเป็นที่หนึ่ง”พูดจบก็ช้อนตัวผมขึ้นอุ้มก่อนจะเดินขึ้นไปที่ชั้นสองทันที ผมได้ยินซันสถบอะไรอย่างก่อนที่จะเดินตามขึ้นมา
“ใครจะไปยอมให้มึงได้กล้าไปครองคนเดียว”
มาต่อแล้วววว ไม่มีข้อแก้ตัวค่ะ นอกจากแต่งไม่ออก ฮืออออ ขอโทษจริงๆค่ะ
ที่หายไปนานมากกกกก
ตอนนี้มาต่อให้แล้วนะคะ ตอนแรกกะให้จบในตอนนี้ดั๊นนน
ยืดเย้อซะงั้น ขอบคุณทุกคนที่รอนะคะ ขอโทษอีกครั้งค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาค่ะ
หัวข้อ: เรื่องสั้น ผมมีอารมณ์กับมะเขือยาว จบแล้ว ย้ายได้เลยค๊าา (17112559) (อ่าน 25259 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก