บทที่๔
ริว vs โน
"กู กูไม่ใช่"
หมับ
กรี๊ดดดดดด ไอ้ฟอกซ์มันจับนมปลอมผมแบบเต็มไม้เต็มมือไม่มีออมแรง จับแบบขยี้ขย้ำนอนสต๊อบ และ และมันกำลังจะเขยื้อนไปตามแรงขยี้
"นมพี่นิ่มแปลกๆ"ไม่ให้นิ่มได้ไงเล่านี่มันนมปลอมไง อย่าๆอย่าขยับมันจะหลุดแหล่วว
"ปล่อยนมกูวววววว"เสียงร้องลั่นเป็นพันเดซิเบลทำให้มันตกใจแต่สายตาที่มองนมผมมันตกใจยิ่งกว่าพอมองตามสายตาไอ้ฟอกซ์
นมหลุดไปอยู่ตรงเอว! เหี้ยยยย
"พี่..."ไอ้ฟอกซ์เลิกลวนลามนมผม มันผงะลุกออกจากเตียงหน้าตามันบอกเลยว่าช็อกสุดขีด
เมื่อคนตรงหน้ามีช่องโหว่ผมก็ถือโอกาสวิ่งหนีไปจากตัวอันตราย พอจะเปิดประตูออกคนที่อยู่ข้างนอกก็ผลักประตูเข้ามาก่อนที่ผมจะจับลูกบิด
"สโนว์!"เด็กริวกอดผมแน่นไม่ให้ทันตั้งตัว อ้อมกอดของคนตรงนี้น่าอุ่นใจกว่าไอ้ฟอกซ์มากผมรู้สึกได้ถึงความห่วงใยของริว"ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ คุณโดนมันล่วงเกินรึเปล่าบอกผมมา ผมจะไปจัดการมัน"
"ฮึกๆ มันล่วงเกินฉัน ฮืออ"แอบขยับลงนมปลอมให้กลับไปอยู่ตำแหน่งเดิมนิดนึงแล้วปล่อยความตอแหลออกมา ผมกอดไอ้ริวแน่นทำตัวสั่นระริกเหมือนลูกนกตัวน้อย
"มึง!"ริวดันตัวผมออกให้ไปยืนข้างหลังอย่างอ่อนโยนแล้วถลาตัวไปต่อยหน้าไอ้ฟอกซ์ที่ยังคงช็อกซินิม่าอยู่อย่างนั้นึนล้มไปตามแรงปะทะ
"พี่เป็น..."
"สโนว์เป็นเมียกู ถ้ามึงมายุ่งกับเมียกูอีกมันจะไม่จบแค่นี้แน่"ฮีโร่กล่าวคำปราศรัยจบก็หันมาคว้าตัวนางเอกเดินออกจากบ้านไป บ้านนี้ก็ใช่ว่าจะเล็กๆ ไอ้ฟอกซ์ก็คงเป็นลูกคนมีฐานะคนหนึ่งแต่โทษทีผัวผมรวยกว่า หุหุ
"ขอบคุณ"แต่ถ้าจะมาช้าขนาดนี้ก็ไม่ต้องมาก็ได้
"ขอโทษนะครับเป็นความผิดของผมเอง ผมมัวแต่ไปจัดการธุระเลยไม่ได้ตามประกบตัวคุณไว้"ขึ้นรถมาได้สักพักริวก็หันมาคุยกับผมแล้วลูบแก้มของผมอย่างหวงแหน
เวลานี้เด็กนรกของผมดูเป็นผู้ใหญ่มาก แววตาที่ฉายออกมาก็มีเสน่ห์ชวนดึงดูดให้ผมเข้าหา หน้าของเราใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆเหมือนโดนแม่เหล็กที่มองไม่เห็นดูดเข้าหากัน ผมไม่สามารถหลบริมฝีปากที่ใกล้เข้ามากขึ้นเรื่อยๆไม่ได้เลย
สายตาของเราประสานกันพร้อมกับปากนุ่มบดจูบกันสำหรับริวคงเป็นความรู้สึกดีๆที่มีให้สโนว์แต่สำหรับผม ผมสับสน ตัวตนของผมคือโนไม่ใช่สโนว์แล้วความรู้สึกดีนี่เป็นของใคร ผมควรจะทำยังไง ผม...
"พอแล้ว ฉันอยากพักพาฉันกลับที"ผมผลักคนตรงหน้าออกไปด้วยความรู้สึกสับสน ริวหอมแก้มผมก่อนจะหันไปสตาทรถแล้วบึ่งไปจากหน้าบ้านของฟอกซ์
สายตาผมโฟกัสไปนอกหน้าต่างพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยไม่ให้ตวาสรู้สึกสับสนมาก่อกวนให้ผมปวดหัว บางทีนี่อาจจะเป็นความรู้สึกของสโนว์ที่เจอผู้ชายมาช่วยแล้วอ่อนโยนด้วยก็คงหวั่นไหวเป็นเรื่องธรรมดา
นี่ผมกลายเป็นคน 2 บุคลิกไปตั้งแต่เมื่อไรกัน สโนว์ก็คือผมไม่ใช่หรอวะ อ๊ากกกก ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ไม่เข้าใจเว้ยยย ช่างมันความรู้สึกบ้าบออะไรนั่น กูเป็นผู้ชายเว้ย
"สโนว์ สโนว์ครับ ตื่นเถอะ"เผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนกัน หวังว่าริวจะไม่ลักหลับผมหรอกนะ พอก้มลงมองว่าไม่มีอะไรสึกหรอก็เบาใจ นมยังอยู่ไม่ตกหล่นไปไหนแค่เคลื่อนไปด้านข้างนิดเดียวขอย้ำนิดเดียว
"ขอบคุณอีกครั้ง คุณกลับไปได้แล้ว"หมดประโยบน์แล้วก็ไล่ซะเลย ง่วง เพลีย อยากนอน
"ให้ผมไปส่งคุณเถอะนะ ผมกลัวว่าคุณจะเป็นอะไรไปอีก"
"คอนโดนี้ระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยม มดสักตัวก็เข้าไปไม่ได้หรอก"ผมพูดห้วนๆอย่างอารมณ์เสีย ก็คนมันง่วงนี่หว่าร่างกายต้องการปะทะกับเตียงแล้วเนี่ย
"งั้นผมไปส่งที่หน้าลิฟต์"ไม่ทันได้เอ่ยปากปฏิเสธ เด็กขี้ตื๊ออย่างริวก็ลงจากรถแล้วอ้อมไปเปิดประตูให้ผม
"แล้วแต่"ริวหันไปพูดอะไรไม่รู้กับยามแล้วเอากุญแจรถให้แต่ผมไม่สนใจอะไรละ เตียงจ๋าป๋ามาแล้ว
ผมเข้าลิฟต์ไปทันทีและไม่คิดจะร่ำลา รู้ตัวอีกทีลิฟต์ที่กำลังจะปิดก็ถูกมือปริศนากันไว้อย่างน่าหวาดเสียวว่าจะโดนหนีบ คนคนนั้นแทรกตัวเข้ามาอย่างรวดเร็วและกดปิดลิฟต์
"เข้ามาทำไม ไหนบอกจะส่งแค่หน้าลิฟต์"
"หน้าลิฟต์ห้องคุณน่ะครับ"ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย คือคอนโดที่นี่จะขึ้นลงได้ก็ต่อเมื่อมีการ์ดห้องของชั้นนั้นๆ และชั้นผมเป็นชั้นเดียวที่มีแค่ห้องผม
แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า ยังมีอีกชั้นชั้นบนสุดต่อจากชั้นของผม ได้ข่าวว่าชั้นนั้นเป็นของเจ้าของคอนโดนี้และความสะดวกสบายก็ครบกว่าห้องของผมโข แต่ช่างมันไปก่อนต่อนนี้ปัญหาของผมคือผู้ชายข้างๆ
"กลับไปได้แล้ว"ผมแตะบัตรให้ไปชั้นล่างให้และออกมาจากลิฟต์ ตรงดิ่งไปที่ห้องอย่างเดียวไม่ทันรู้เลยว่าเด็กขี้ตื๊อก็ยังเป็นเด็กขี้ตื๊อ
เข้าห้องมาได้ผมก็ยังไม่ได้ปิดประตูเพราะต้องถอดรองเท้าก่อน มันเป็นความเคยชินน่ะครับแต่พอจะก้มลงไปถอดส้นสูง อ้าว นี่กูเดินตีนเปล่ามาตลอดเลยหรอ
"ห้องสวยเหมือนเจ้าของเลยนะครับ"
"เห้ย ทำไมยังไม่กลับไป ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ"ผมใช้แรงที่มีผลักริวให้ออกจากห้องผม ไม่งั้นมันรู้ความลับผมที่ผมปิดไว้แน่
"ขอเข้าไปดื่มน้ำหน่อยสิครับแล้วก็คุยเรื่องวันนี้นิดๆหน่อยๆ"โอ๊ย เวรกงเวรกรรมอะไรของกูนักหนาเนี่ย อยากปะทะเข้าใจมั้ยอยากปะทะกับเตียงนุ่มๆแล้ว
เมื่อมันเห็นผมไม่ตอบอะไรก็ถือวิสาสะปิดประตูห้องแล้วเดินไปสอดส่ายตาหาอะไรบางอย่าง
"เช้ามาแล้วก็อยู่เฉยๆไปนั่งโซฟาตัวนั้น เดี๋ยวกูไปหยิบน้ำมาให้"พออยู่ในพื้นที่ส่วนตัวกอปรความง่วงทำให้ผมไม่คัดสรรคำพูดใดๆ พูดออกมาจากตัวตนนี่แหละ
"คุณ...มีผัวแล้วหรอ"ผมรินน้ำให้ริวแล้วยื่นให้ขณะที่มันคีบบ๊อกเซอร์ของผมขึ้นมาโชว์
"ผัวเผอที่ไหน ของกู...ของน้องชายกูเอง"เกือบหลุดแล้วมั้ยล่ะโนเอ้ย
"คุณมีน้องชายด้วยหรอ ผมไม่ยักรู้"ริวกระตุกมือผมให้นั่งข้างๆมันผมก็ยอมเพราะเมื่อยดาก
"ลูกบุญธรรมน่ะ หลังมึงไปเรียนต่อที่เมกาแม่ก็รับเลี้ยง...โนมา"
"หืม ชื่อโนหรอ คล้ายๆชื่อคุณเลยนะ สโนว์"แล้วมึงจะถามอะไรเยอะแยะวะเนี่ยจะ ง่วง งี่เง่า งอแงแล้วนะ
"ไสหัวไปได้แล้ว จะนอน"
"ผมไม่รีบครับ"
"สัด"ด่าแม่งเลยแต่ดูมันไม่สะทกสะเทือนเลย แทนที่จะตกใจหน่อยก็ดีกุลสตรีที่ไหนเขามายืนค้ำหัวด่าผู้ชายกัน
"ตอนเช้าคุณทิ้งความรักเอาไว้นะ ผมล่ะเร้าใจจนต้องเอาดมอย่างกับโรคจิตแหนะ"ว่าแล้วก็หยิบกางเกงในมาให้ผมดู"เลอะคราบน้ำของผมด้วย"
อ๊ากกกก โรคจิตเรียกพ่อ นี่มันทำสิ่งที่ผมคิดไว้เกินคาดไปอีกอ่ะ ความง่วงที่มีอยู่ก็สร่างไปซะเฉยๆเพราะความหื่นระดับมหากาฬของไอ้ริวเนี่ยแหละ
"โรคจิตสัด"ไอ้ริวยังไม่พอใจมันเอากางเกงในที่ผมฝากฝังไว้ไปสูดดมให้ผมได้หน้าดำหน้าแดงด้วยความอาย
"อา...เครื่องชักติดแล้วสิ"
"หยุดความคิดมึงไว้เลย ไสหำมึงกลับไปได้แล้ว กูจะนอน พรุ่งนี้มีเรียนเช้า"
"คุณเรียนจบแล้วไม่ใช่หรอ จบไวเพราะต้องทำงาน"ริวเลิกคิ้วด้วยความสงสัย เอ่อจริงว่ะ ในข้อมูลปลอมๆของสโนว์เรียนจบแล้ว
"คืออ หมายถึงพรุ่งนี้ต้องไปส่งโนไปเรียนแต่เช้า"เจ็บครับ แถสีข้างถลอกจนไปถึงกระดูกดำ
"น้องคุณเรียนที่ไหน ให้ผมไปส่งมั้ยครับเผื่อเรียนที่เดียวกัน"
"ไม่ต้อง กูไปส่งเองได้มีมือมีตีน"ขี้ตื๊อว่ะเด็กนี่
"น้องคุณเข้ามหาลัยกี่โมง"
"..."ไม่ตอบหรอกเว้ย
"โอเค 8 โมงเช้าผมจะลงมารับน้องคุณ ผมว่าคุณควรพักผ่อนเยอะๆ ผมเป็นห่วงคุณนะครับสโนว์"
"ไม่ต..."
"ฝันดีครับที่รัก จุ๊บ"พอผมจะเปิดปากเถียง ริวก็พูดตัดพลางจูบหน้าผากผมอย่างแผ่วเบา ปากที่กำลังจะพูดก็พะงาบๆเหมือนปลาขาดออกซิเจน
เด็กนรกออกไปแล้วทิ้งให้ผมจับหน้าผากตัวเองป่อยๆ เดี๋ยวสิมันไม่มีคีย์การ์ดนี่จะไปได้ยังไง
ผมวิ่งตามมันออกไปปรากฎว่าไม่มีวี่แววของริว นี่มันพักอยู่ที่นี่ด้วยหรอ
"ช่างเถอะ เตียงจ๋าป๋าจะปะทะด้วยแล้วนะ"ผมวิ่งดุ๊กๆไปที่เตียงแล้วโถมตัวใส่แรงๆให้ร่างกายปะทะกับที่นอนนุ่มๆแล้วก็หลับมันไปทั้งๆอย่างนี้แหละ
ติ๊ดๆๆ
"อืออ"รำคาญคนจะนอน ว่าแล้วก็เอื้อมมือไปกดปิดนาฬิกาปลุกแล้วหลับต่อ
ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่องๆๆๆๆ
"โว้ยยยยย รำคาญเดี๋ยวโดนพ่อเตะแสกหน้า แม่งเอ๊ย"ผมขยี้หัวตัวเองอย่างหัวเสียแล้วเดินปึงปังไปเปิดประตู ถ้าไม่มีอะไรสำคัญมึงตาย
"สโนว์ นี่เมื่อคืนคุณยังไม่ได้อาบน้ำหรอ"
ริว นี่ผมตาฟาดหรือเปล่าที่เห็นมันยืนอยู่ตรงนี้ ขยี้ตาสักพักแล้วเบิ่งใหม่หลายรอบก็ยังเป็นเด็กนรกคนเดิมเพิ่มเติมคือชุดนักศึกษา...ที่เดียวกับผมด้วย
"ผมมารับน้องชายคุณไปมหาลัยด้วยกัน เขาอยู่ไหนล่ะ"
"รอข้างนอกเนี่ยแหละ เดี๋ยวไปเรียกให้"ไม่รอให้ริวแทรกตัวเข้ามาผมก็ปิดประตูใส่หน้า
ไม่ลืมหรอกว่าเมื่อคืนมันบอกจะมารับผมที่เป็นน้องชายสโนว์ แต่มันขึ้นมาได้ยังไง คีย์การ์ดชั้นนี้มีแต่ผมที่ใช้ ผมว่าคงต้องถามมันแล้วแหละ ตอนนี้คงต้องแปลงโฉมเป็นผู้ชายเสียก่อน
ใช้เวลาไม่เร็วและไม่ช้าแต่งตัวทำผมให้เป็นตัวตนตัวเอง หวังว่าริวจะจำผมไม่ได้เพราะมันเป็นคนฉลาดมากต้องแยกแยะออกแน่เลย
"อ้าว แล้วสโนว์ล่ะโน"โอเค มันโง่มากโง่หัวทึบเลยล่ะ ผมไม่น่าชมว่ามันฉลาดเลยให้ตายสิ
"อายุน้อยกว่าก็ต้องเรียกกูว่าพี่โนสิวะ"
"กูคงเรียกผู้ชายตัวเตี้ยๆอย่างมึงว่าพี่ไม่ได้หรอกนะ หึ"คุ้นๆมั้ยครับ เหมือนเคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ที่ไหนมาก่อนแค่คำพูดมันเถื่อนขึ้น
"ไปเรียกเมียกูมาดิ๊ ไอ้เตี้ย"ก็กูเนี่ยแหละเมียมึงไอ้หน้าโง่
"พี่สโนว์อาบน้ำอยู่ ฝากบอกมึงว่าเดี๋ยวกูไปเองได้และไสหัวของมึงกลับไปซะ พี่สโนว์จะนอน"
"สโนว์ ผมไปเรียนแล้วนะ เดี๋ยวตอนเที่ยงจะมารับไปทานข้าวด้วยกัน"ริวตะโกนดังลั่นเพื่อให้คำพูดสื่อไปถึงคนข้างในแต่ผมนี่สิ ขี้หูแทบพากันออกมาเดินเล่น เอาเป็นว่ารับทราบโดยทั่วกันแต่ไม่ปฏิบัติตาม
ผมผลักมันให้พ้นจากประตูแล้วเดินไปที่ลานจอดรถแต่มีใครบางคนคว้ามือผมไว้ก่อนจะใครซะละน้องริวคนเดิมเพิ่มเติมคือความเหี้ย ทีกับสโนว์ล่ะกระแนะกระแหน งุ้งงิ้ง มุ้งมิ้ง ทีกับโนคนนี้เถื่อน ดิบ ไม่เคารพกันทั้งที่ผมแก่กว่ามัน มันน่าเจ็บใจนัก
"อะไรอีกล่ะ"
"ไปกับกู กูรับปากกับสโนว์ไว้แล้วว่าจะไปส่งมึง"
"ไม่ต้อง กูมีมือมีตีนไปเองได้"
"มึงนี่...คล้ายๆสโนว์เลยนะ ทั้งรูปร่าง หน้าตา และนิสัย"เวรตะไลแล้วไง เสือกมาจำได้อะไรตอนนี้"แต่สโนว์สวย หวาน น่ารักกว่ามึงเยอะ"
"บอกไว้เลยว่ากูหวงพี่สาว ข้ามศพกูไปก่อนเถอะถึงจะแอ้มพี่สาวกูได้"
ต่อด้านล่างค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
