หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[saruwatari_guy]

มีแต่คนรุมรังแกนะ จริงใจ 55555

[Papangtha]

ค้างเลยยยยยยยย

[chuchoo]

เย้ ในที่สุดณภัคก็ลุกขึ้นมาปกป้องตัวเองแล้ว
ถ้าฟ้ากับจันทร์เจ้าได้รู้เรื่องณภัคอีกจะยิ่งสงสารมากกว่านี้
ถ้าจะแกล้งก็แกล้งจริงใจคนเดียวนะ แต่ดูท่าไม่ต้องถึงมือพี่ฟ้าแล้ว
เพราะดไวท์กับวินเซนต์แกล้งให้แล้ววว รู้สึกสนุกแทนสองหนุ่ม 555

[•♀NoM!_KunG♀•]

ใครมากันนะ

[route rover]

อัลลไรรว้าาา ค้างๆ งัยไม่รู้

[B52]

ลุ้นๆ

[ChabaSri]

เอาเข้าไปเล่นอะไรกันวะเนี่ย

[lizzii]

ชีวิตไม่สงบสุขอีกต่อไปเมื่อเจอก๊วนนี้ 55555

[MSeraph]

ชอบตอนนี้เพราะภัคดูมีความสุขมากกกจริงๆอะ
แถมยังปกป้องตัวเองแล้ววว ดีจริงๆ

[pui]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

วินเซนต์ กับดไวท์ ก็คงได้ยินข่าวณภัคเหมือนกัน
แต่ก็ทำให้พวกปากหอยปากเ-ี้ย พูดอีก
พวกนี้ไม่ปล่อยโอกาสปากเ-ี้ย หลุดไป ก็ เ-ี้ย ประจำอยู่และ
ดีแล้วที่ณภัค จัดใหญ่ใส่พวกเ-ี้ย ซะที

ใช่จริงใจปะ ที่ต่อย แต่คิดว่าเป็นเพื่อนณภัคมากกว่า
ไม่แน่คราวนี้สองหนุ่มฝรั่ง อาจได้คู่นะ 
       
 

[Supparang-k]

มีแต่คนจ้องจะใช้ณภัคแกล้งจริงใจสินะ 5555

[Piima]

สองคนนี้จะทำอะรายยย

[fuku]

อยากจะพุ่งเข้าไปต่อยคนแทน

[mypink801]

เดี๋ยวนะ สองคนนี้มาทำอะไรเนี่ยยยยย แกล้งณภัคกันใหญ่เลยครอบครัวเจเจเอ้ยยยย

[van16]

  ค้างอ่ะ.  ณภัคโดนแกล้งอีกแล้วใช่ป่ะ
ชอบตอนที่เจเจรวมตัวกันมากเลยอ่ะดูสนุกสนานดี. 

[Mura_saki]

แกล้งอะไรกันอีก!!!!!!

[lemonpreaw]

ในที่สุดภัคก็ตอบโต้คนพวกนั้นแล้ว

[SMILENOTE]

กลุ่มนี้ไว้ใจใครๆไม่ได้จริงๆๆ 555
ขี้แกล้งทั้งกลุ่ม!

[chaotic69]

เจเจใช่มั้ยย
มาจัดการ2ฝรั่งยักษ์นี้เร้วววว

[FRXNKP]

เรื่องดูยืดมากแม้ความสัมพันธ์มันคืบหน้ามาเยอะมากก็จริง

แต่พยายามเข้าใจคาเรคเตอร์พระนางปากแข็งทั้งคู่

ปมก็เยอะจีจี แต่ก็น่าสนใจเหมือนกัน แต่สู้ๆจะตามอ่านเด้อ

ps.อย่าว่าเลาเลย #ส่งจริงใจมา #ว่าผมง่ายได้ผมยัง <ให้ตัวหอม สู้วๆ

[bpyt]

วอแวบอยโดนแกล้งตลอด 555

[A_Narciso]

ดีใจ ที่ณภัค มีความสุขซะที

...และต่อจากนี้ก็คงเข้มแข็งมากพอ

ที่จะปกป้องตัวเองจากพวกที่นินทาว่าร้าย ต่างๆนานา

[mystery Y]

ภัคโดนแกล้งอะไรอีก!?

[HEARTBREAKER]

ความที่ 41
ผมกับเรื่องน่าขัดใจ

   [ ณภัค’s ]



   “Shit! Piggie stop!” เสียงทุ้มตะโกนลั่น น้องจันทร์เจ้าจ้องเด็กผมแดงเขม็ง มือขาวนั้นกำคอเสื้ออีกคนไว้แน่น

   “เราถามว่าทำอะไร!?”

   “ไม่ได้ทำอะไรครับ”

   “วินซ์!!!”

   “เตี้ย ใจเย็นดิ” พี่กาลบอก พร้อมกับเข้าไปแกะแฟนตัวเองออกมา จันทร์เจ้าฮึดอัดขัดใจ คนผมแดงคงชื่อวินเซนต์ ส่วนอีกคนก็ต้องเป็นดไวท์ ดไวท์เข้าไปยืนระหว่างจันทร์เจ้ากับวินเซนต์ เมื่อเป็นแบบนั้น จึงถูกจันทร์เจ้ามองตาขวางไปด้วย

   “ใจเย็นไรอะ ก็สองคนนี้รังแกพี่ภัคของเราอ่ะ!”

   “พี่ภัคของเรา?”

   ตั้งแต่เมื่อวาน ผมกลายเป็นของจันทร์เจ้าและพี่ฟ้าไปแล้วครับ

   “ใช่! พี่ภัคของเรา ไม่ใช่ของคนอื่น เป็นของเรา ของเราคนเดียว” จันทร์เจ้าพูดพลางขยับเข้าไปมาบังผมเอาไว้ แถมยังกางแขนออกราวกับจะปกป้องอีกด้วย “จะอะไรก็ช่างเถอะ ดไวท์กับวินเซนต์มายุ่งอะไรกับพี่ภัค?”

   “เช็กแชทกลุ่มเราดิ” ดไวท์เป็นคนบอก จากนั้นจันทร์เจ้าก็รีบเอาโทรศัพท์ขึ้นมา ผมขมวดคิ้วเมื่อเห็นอีกคนทำตาโต

   “What the hell...”

   “มีอะไร?” พี่กาลถาม

   “นี่อ่ะ ดไวท์ส่งรูปที่วินเซนต์จูบพี่ภัคเข้าแชทกลุ่ม แล้วในกลุ่มนั้นมีจริงใจอยู่ด้วย”

   ก็แย่แล้ว

   “แกล้งจริงใจเหรอ?”

   “ยินดีด้วย ทายถูกล่ะ”

   “เอ้า ไม่บอก จะได้เล่นด้วย คิคิ” อ้าว เป็นงั้นไป สรุปแล้วที่ฝรั่งสองคนนี้เข้ามาหาผมไม่ใช่เพราะจะซื้อหรือหาเรื่อง แต่ต้องการจะแกล้งจักรพรรดิมากกว่า ไม่ยักรู้ว่ารู้จักกันด้วย ปริศนาถูกไข เมื่อไม่มีอะไรแล้วจะตัดสินใจไปหาอะไรทานด้วยกันทั้งห้าคน ทีแรกผมปฏิเสธ แต่ถูกจันทร์เจ้าลากมาด้วย เด็กแก้มกลมของพี่กาลบอกว่าถ้าผมไม่มาจะงอนมาก ๆ

   ได้แต่ยอม ๆ ไปเพื่อตัดปัญหา

   เมื่อรวมตัวกันแบบนี้ก็ตกเป็นเป้าสายตาของใครหลายคน ระหว่างที่เดินออกจากโรงอาหารก็มีแต่คนมอง แต่ละคนก็ดัง ๆ กันทั้งนั้น มีเรื่องให้พวกชอบยุ่งเรื่องคนอื่นไปเม้าท์อีกแล้ว

   จะถือว่าอุทิศตนให้คนพวกนั้นมีอะไรทำก็แล้วกัน


   ร้านอาหารที่เรามา อยู่นอกมหาวิทยาลัยออกมานิดหน่อย คนเลือกคือจันทร์เจ้า ซึ่งไม่มีใครแย้งอะไร ผมเองก็ไม่รู้ว่าอยากทานอะไรจึงเงียบ ๆ ไป หลังจากสั่งอาหารไปหลายอย่าง ดไวท์ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ก็ยื่นมือออกมากลางโต๊ะพร้อมกระดิกไปมา วินเซนต์ถอนหายใจ แล้วเอาโทรศัพท์วางแปะใส่มือเรียวสวยนั่น ผมเองก็คุ้น ๆ กับธรรมเนียมนี้ แต่ยังไม่แน่ใจจึงอยู่นิ่ง ๆ นึกถึงตอนไปกินข้าวกับกลุ่มเพื่อนของจักรพรรดิแล้วต้องเอากระเป๋าสตางค์ออกมา

   “เราฮ็อตมากเลยอ่ะ ต้องแพ้แน่เลย” จันทร์เจ้าว่าเสียงอ่อนก่อนจะส่งโทรศัพท์มือถือให้ดไวท์เหมือนกัน

   “อากาศเหรอ?”

   “ใช่”

   “อ้าว ไม่หักมุมหน่อยเหรอ?” ดไวท์ว่า ส่วนคนถามเมื่อกี้คือวินเซนต์

   “ไม่เอา ขี้เกียจ” จันทร์เจ้ายักไหล่ไม่สนใจ “พี่ภัค พี่ทิวา เอาโทรศัพท์มาเร็ว~”

   “เอาไปทำไม?”

   “ก็เอาไปวางรวมกันไว้ ถ้าของใครมีคนโทรเข้าหรือมีโนติอะไรก่อน คนนั้นต้องจ่ายมื้อนี้”

   นั่นไง...

   พี่กาลสั่นหัวหน่อย ๆ แต่ก็ยอมส่งโทรศัพท์ให้แฟน มือเล็กแบมาตรงหน้าผม เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็ยิ้มแฉ่ง ส่งมันไปให้กับดไวท์ โทรศัพท์ทั้งห้าเครื่องถูกวางเรียงอยู่หัวโต๊ะหนึ่ง เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ เราก็ลงมือทานกัน ทว่าสักพัก เสียงเตือนพร้อมกับการสั่นครืดก็ดังขึ้นมา พวกเราหยุดชะงักการทานแล้วหันไปมองต้นเหตุ

   กริ้ง กริ้ง กริ้ง

   ครืด ครืด ครืด

   “Fuck!” ปีหนึ่งทั้งสามสบถขึ้นมาพร้อมกัน จันทร์เจ้าสอดมือขยุ้มผมตัวเองจนมันยุ่ง ดไวท์ตบหน้าผากตัวองส่วนวินเซนต์ถอนหายใจเฮือก

   “เราไม่ต้องจ่ายถูกไหม?” พี่กาลถามผม แต่หลังจากนั้นเจ้าตัวก็โดนแฟนต่อยท้องไปทีข้อหาซ้ำเติม

   “ใครส่งอะไรมาตอนนี้อ่า ไม่รู้เรื่องเลย”

   “เข้าพร้อมกับสามคนแบบนี้ไม่มีอะไรนอกจากกลุ่มแล้วล่ะ”

   “ก็จริง”

   “ฮือ จริงใจหรือมิเกลอ่ะ ดไวท์หยิบมือถือให้เราหน่อยครับ”

   “ใคร?”

   “มิเกล โอ้โห เดือดมากอ่ะ มิเกลบอกจะเอาบาร์นาบี้ไปผัดเผ็ดด้วยวินซ์” ผมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อของคนไม่รู้จัก แต่ว่ามันไม่ใช่เรื่องของผมจึงไม่สนใจอะไร

   “ยังไม่เลิกหวงจริงใจอีก” เหลือบตามองคนพูด ไม่รู้ว่าทำหน้ายังไง คนตรงข้ามถึงได้ยิ้มแหย “Sorry”

   “หึ”

   “มิเกลหวงทุกอย่างนั่นแหละ วินเซนต์ มิเกลบอกให้ตอบแชท ไม่อย่างนั้นจะฆ่าบาร์นาบี้”

   “อืม ไว้ก่อน”

   “โอ๊ะ! จริงใจตอบมาแล้ว!”

   “ว่า?”

   “‘Fuck you’ ฮ่า ๆ ๆ”


   RRRRRR~

   ผมสะดุ้ง จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เอื้อมมือไปคว้ามาเมื่อเห็นว่าเป็นของตัวเอง บนหน้าจอปรากฏชื่อของวอแวบอย ผมเหลือบมองทุกคนบนโต๊ะ จันทร์เจ้ายกยิ้มแสยะก่อนจะหันไปยิ้มมุมปากกับปีหนึ่งอีกสองคน

   “ฮัลโหล...”

   (“วินเซนต์ทำอะไรคุณ?”) เลิกคิ้วเล็กน้อย แปลกใจที่เสียงใจเย็นขนาดนี้ นึกว่าจะระเบิดอารมณ์ใส่เสียอีก

   “เปล่า ไม่ได้ทำอะไร”

   (“เขาจูบคุณ”)

   “อืม แต่เขาแค่แกล้งนาย”

   (“ก็จูบคุณอยู่ดี แม่ง!”) ผมเงียบ ไม่ได้พูดอะไรตอบ (“ตอนนี้คุณอยู่ไหน?”)

   “ร้านอาหาร”

   (“กับ?”)

   “พี่กาล จันทร์เจ้า ดไวท์ วินเซนต์” ปลายสายถอนหายใจเฮือก เราเงียบใส่กันอยู่สัก พักเด็กปีศาจจะบอกว่าช่างแม่ง แล้วขอวางสายไป

   สรุปโกรธหรือไม่โกรธวะ ผมควรทำตัวยังไง

   “พี่ภัคอย่าไปสนใจเลย จริงใจเป็นงี้แหละ ประสาท” จันทร์เจ้าบอก

   “อือ”




   เวลาหมุนผ่านไปจนกระทั่งมาถึงช่วงสอบปลายภาค ผมแทบกลายเป็นศพเพราะมัวแต่ยุ่งกับการอ่านหนังสือ การที่ไม่มีเพื่อนในคณะจึงต้องอ่านเองทั้งหมด แต่ยังดีบ้างที่เบลล์ช่วยติวให้ได้ แต่เธอก็ต้องไปกับกลุ่มเพื่อนของเธอ ซึ่งผมก็ไม่ได้อะไร สายรหัสก็แทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามีใครบ้าง แต่ทว่าเมื่อไม่กี่วันก่อน จู่ ๆ ก็มีคนมาทักผมพร้อมกับเอาชีทและสมุดจดมาให้ พร้อมกับบอกว่าเป็นพี่รหัสของผมและอธิบายเรื่องเนื้อหาที่จะออกสอบ แถมบอกแนวข้อสอบให้ผมอีก

   เขายัดใส่มือให้โดยที่ผมยังไม่ทันตอบรับหรือปฏิเสธอะไร พอหายงง คนนั้นก็หายไปแล้ว อือ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ช่วงนี้มีเรื่องแปลกประหลาดเกิดขึ้นกับผมอยู่พอสมควรเลย เมื่อไปทางไหนก็ตกเป็นเป้าสายตาซึ่งนั่นผมชินแล้ว แต่ที่ไม่ชินคือการได้ยินคนชม จะพูดเองก็กระดากปากหน่อยเพราะฉะนั้นก็ข้าม ๆ ไปแล้วกัน แน่นอนว่าไม่ได้ชมนิสัยผมหรอก

   เรื่องน่ายินดีที่พีทแทบจะฉลองก็คือ เรื่องคาว ๆ ของผมคนแทบไม่พูดถึงกันแล้ว ข่าวลือที่ผมขายตัวหรือมั่วผู้ชายไม่ได้ถูกหยิบมาเป็นเด็นอีกต่อไป แต่ก็ยังมีคนมองด้วยสายตาแปลก ๆ อยู่ดี

   ถอนหายใจเฮือก โยนชีททิ้งแล้วย้ายตัวเองจากโต๊ะเขียนหนังสือไปนอนโง่ ๆ ที่เตียง ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศพัดปะทะเข้ากับผิวกาย เมื่อรู้สึกหนาวจึงตลบผ้าห่มขึ้นห่อตัวเองเอาไว้ ตั้งใจจะพักแค่สิบหรือสิบห้านาทีแล้วค่อยไปอ่านหนังสือต่อ ทว่ามันไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะผมดันหลับไปจริง ๆ จากความอ่อนเพลีย...

   รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็รีบกุรีกุจอไปล้างหน้าให้สดชื่น ตอนนี้เย็นมากแล้ว ท้องของผมร้องประท้วง คว้ากระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์มาถือเพื่อที่จะออกไปหาอะไรทานข้างนอก แต่ว่าเมื่อเปิดประตูห้องนอนออก กลิ่นหอมของอาหารก็ทำให้ผมต้องหยุดนิ่ง ก่อนรีบก้าวเท้าเร็ว ๆ ไปที่ปลายทาง

   ผมยืนนิ่งเมื่อเห็นเจ้าของร่างที่คุ้นตากำลังง่วนอยู่หน้าเตา เหมือนลืมว่าต้องทำอะไร ผมเอาแต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นจนผู้บุกรุกหันมาเจอ คิ้วเข้มยกขึ้นเล็กน้อยแล้วไปสนใจกับอาหารที่ทำค้างอยู่ต่อ

“เข้ามาได้ยังไง?” แล้วก็เป็นผมที่เปิดปากถามออกไป จักรพรรดิตอบโดยที่ไม่หันมามอง

   “ขอรหัสจากพี่พีท”

   “งูพิษ”

   “ผมโทรหาคุณแล้ว แต่คุณไม่รับสาย” เมื่ออีกฝ่ายพูดแบบนั้นจึงยกโทรศัพท์ขึ้นดู เพียงแค่กดปุ่ม ก็เห็นแจ้งเตือนบนจอ มีสายไม่ได้รับจากวอแวบอยจริง ๆ ด้วย ตอนนั้นผมต้องหลับลึกมากแน่ถึงไม่รู้ตัว ทั้งยังปิดเสียงมือถือเอาไว้อีก

   “มานั่งสิครับ” เดินเข้าไปทิ้งสะโพกนั่งลงที่เก้าอี้ซึ่งจักรพรรดิเลื่อนไว้รอ เจ้าเด็กยักษ์ทำอะไรกุกกักอยู่สักครู่ก็มีจานข้าวสวยมาวางอยู่ตรงหน้า ควันลอยฟุ้ง เม็ดข้าวเรียงตัวสวยอยู่ในจาน จากนั้นก็มีจานผัดผักรวมมิตรใส่กุ้งและแกงเขียวหวานไก่ในชามขนาดพอดีมาวางลง กลิ่นหอมของอาหารทำเอาท้องผมร้องโครก เหลือบตามองคนที่อยู่ด้วย เด็กนั่นไม่ได้แสดงท่าทีขบขันอะไร ผมจึงไม่ต้องขายขี้หน้าอะไรมาก

   “ดื่มน้ำเปล่าหรือน้ำส้มครับ?”

   “เปล่า” บอกออกไป และเพียงไม่กี่นาทีก็มีแก้วน้ำเปล่ามาวางให้ จักรพรรดินั่งที่ฝั่งตรงข้าม แต่ตรงหน้าเด็กนั่นไม่มีจานข้าวอยู่ด้วย

   “ไม่กิน?”

   “หึ” เด็กนั่นส่ายหัว “ผมไม่หิว คุณทานเถอะ”

   เมื่อพูดแบบนี้ ผมจึงไม่เซ้าซี้ พอตักข้าวคำแรกเข้าปาก ก็ต้องเงยหน้ามองคนอายุน้อยกว่า

   “ทำเองเหรอ?”

   “อร่อยเหรอ?”

   “ทำเองเหรอ?” ผมถามซ้ำและเน้นเสียงเข้มกว่าเดิมเมื่ออีกคนไม่ตอบคำถาม

   “เอามาจากบ้านแล้วอุ่นอีกที”

   “เหรอ?”

   “อืม” ไอ้เด็กขี้เก๊กนี่ แค่บอกว่า ‘ทำเองครับ’ มันยากนักหรือไงเล่า

   “What’s up อ้วน ทำไรอยู่? ... อ่า กินไรยัง? ...หิวป่ะ? ... หิวก็ลงมา .... อือ อยู่กับเขา... อาฮะ”

   “จันทร์เจ้าเหรอ?” ผมถามหลังจากวอแวบอยวางโทรศัพท์ลง

   “ครับ เดี๋ยวผมมานะ”

   “ไปไหน?”

   “เอากับข้าวไปเซ่นองค์ท่าน ทิวากาลไม่ให้ลงมา” ผมมองจักรพรรดิตักแกงและผัดผักรวมทั้งข้าวใส่กล่องทัปเปอร์แวร์ “อย่างอแงนะครับ”

   “ไอ้เวร ไปไหนก็ไปเลย”

   ราวสิบนาทีต่อมา เด็กปีศาจก็กลับเข้ามาพอดีกับผมตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก เจ้าเด็กนั่นเดินผ่านไปรื้อหาขนมแล้วออกไปนั่งที่ห้องนั่งเล่น ซ้ำยังถือวิสาสะเปิดทีวีโดยไม่ขออนุญาต หลังจากล้างจานชามแล้ว ผมก็ถือสตรอว์เบอร์รี่ไปนั่งที่โซฟา ข้าง ๆ วอแวบอย เด็กนั่นขยับตัว ยกแขนวางบนพนักแล้วหันมามองหน้า

   “เหลือสอบกี่วันครับ?”

   “อีกสองวัน วันมะรืนกับวันถัดจากวันมะรืนอ่ะ”

   “อ่า...”

   “ตัดผมเหรอ?” ถามออกไปเมื่อจ้องมองดี ๆ แล้วเห็นสิ่งที่แปลกตา วอแวบอยพยักหน้ารับ

   ทรงผมก็ทรงเดิมคือ undercut แต่ส่วนล่างจะไถสูงหน่อย ส่วนข้างบนยาวนิด ๆ และเหมือนจะตัดด้านหน้าให้สั้นด้วย จากเดิมก่อนที่สามารถรวบไปมัดจุกได้ ตอนนี้ก็ได้ แต่ถ้าหากทำ คงกลายเป็นขั้วแอปเปิ้ลตั้ง ๆ มากกว่าเพราะมันไม่ยาวพอ ผมบีบสันกรามเด็กปีศาจให้หันหน้ามาหา มองอย่างสำรวจ ช่วงระยะเวลากว่าหนึ่งสัปดาห์ที่ไม่ได้เจอกันนั้นมีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง นอกจากทรงผมก็ไม่มีอะไร ถ้าไม่นับห่วงที่ใบหูบริเวณส่วนบน และจิวสองสามอันที่หูซ้าย ปกติไม่เคยเห็นใส่ อาจเพราะต้องไปโรงเรียน

   ที่เราไม่ได้เจอหันช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาก็เพราะว่าต่างคนต่างยุ่ง ผมยุ่งกับการอ่านหนังสือและสอบ จักรพรรดิยุ่งกับการซ้อมดนตรีและกิจกรรมที่โรงเรียน แต่ถึงแม้จะไม่ได้เจอกัน ก็ยังมีโทรศัพท์คุยกันบ้าง ถึงบ้างทีจะต่อสายไว้เฉย ๆ แล้วเงียบใส่กันก็ตาม

   “คิดถึงเหรอ?”

   “ไร้สาระ” ผลักหน้ากวน ๆ นั่นออก วอแวบอยแสยะยิ้มพร้อมกับหัวเราะในลำคอ จากนั้นไม่นานผมก็ถูกริมฝีปากซน ๆ ประกบลงมา ถ้าจะดีดดิ้นขัดขืนก็สะดิ้งไปหน่อย ผมจึงเลือกที่จะจูบตอบ แม้มันจะเป็นทางเลือกที่แรดมากก็ตาม

   เออ แล้วจะทำไม แรดกับคนของตัวเองเนี่ย ผิดเหรอ

   ไม่มีวอแวบอยเป็นของตัวเองล่ะสิ หึ

   “พอละ เมื่อยปาก”

   “เด็กเปรต”

   ไอ้เด็กปีศาจยกยิ้มคล้ายพึงพอใจ เลื่อนมือกดรีโมตเปลี่ยนช่องไปเรื่อย ๆ จนผมแหวบอกให้หยุดเพราะเริ่มจะรำคาญ จากนั้นเราก็ตีกันอีก ทว่าทุกอย่างก็ชะงักไปเพราะเสียงของผู้ประกาศข่าวในโทรทัศน์...

   “ตอนนี้ทางตำรวจสามารถจับคนร้ายซึ่งลอบทำร้ายคุณตรีภพ ไชยพัฒสวัสดิ์ ได้แล้วค่ะ โดยทางผู้ต้องหาให้การว่าถูกจ้างวานเพื่อให้ขับรถพุ่งชนรถยนต์ส่วนตัวของคุณตรีภพ ทุกอย่างเป็นเรื่องที่วางแผนเอาไว้แล้ว ไม่ใช่อุบัติเหตุอย่างที่สันนิษฐานไว้ในตอนแรก”

   ผมปล่อยกล่องสตรอว์เบอร์หลุดมือโดยไม่สนใจ สายตาจ้องไปที่โทรทัศน์ ซึ่งตอนนี้มีภาพเขาในสภาพมีเลือดอาบศีรษะ และรถยนต์ซึ่งค่อนข้างยับเยิน ก่อนภาพจะถูกตัดไปที่โรงพยาบาล ...มะ หมายความว่ายังไง เกิดอะไรขึ้น ทำไมผมถึงไม่รู้เรื่อง

   “ภัค”

   “......” คว้าโทรศัพท์ตัวเองมากดโทรออกหาณภัท แต่ไม่ว่ายังอีกฝ่ายก็ไม่รับสายผมเลย

   “คุณจะไปไหน”

   “โรงพยาบาล”

   “เดี๋ยวผมไปด้วย”

   “นาย... ฉัน”

   “ใจเย็นครับ”

   ใจเย็นบ้าอะไรวะ! ตอนนี้ผมแทบจะสติแตกอยู่แล้ว





   จักรพรรดิให้ผมตั้งสติก่อนแล้วถึงยอมพาผมไปโรงพยาบาล เมื่อถึงที่หมายก็รีบเข้าไปสอบถามกับฝ่ายประชาสัมพันธ์ แต่เพราะเขาพักอยู่ห้อง VIP และยังบอกเอาไว้ว่าห้ามคนอื่นรบกวน ผมอธิบายยังไงคุณพนักงานเธอก็ไม่เข้าใจจนต้องควักบัตรประชาชนออกเพื่อยืนยันว่าผมนามสกุลเดียวกันกับเขาและมีความเกี่ยวข้องกันยังไงถึงได้ถูกปล่อยขึ้นมาได้

   “คะ คุณหนู...” ป้านิดเป็นคนเปิดประตูหลังจากที่จักรพรรดิเคาะขออนุญาต “คุณหนูมาได้ยังไงคะ?”

   “ผมมาไม่ได้เหรอ?” น้ำเสียงแฝงไปด้วยความไม่พอใจ ผมทั้งโกรธ ทั้งโมโหที่ไม่มีใครบอกเรื่องนี้กับผมเลย ป้านิดส่ายหน้าน้ำตาคลอ ก่อนเบี่ยงตัวให้พวกผมเข้าไปด้านใน

   มือผมกำแน่นเมื่อเห็นคนที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เขายังหลับอยู่ ที่ศีรษะมีผ้าสีขาวพันเอาไว้ ที่แขนถูกเชื่อมด้วยสายน้ำเกลือ และยังดามเฝือกเอาไว้ด้วย ผมไม่รู้ว่าเขามีแผลที่ไหนอีกบ้าง แต่นอกจากนั้นสิ่งที่ดึงสายตาของผมก็คือในห้องนี้มีเตียงผู้ป่วยอยู่สองเตียง เจ้าของร่างที่จับจองเตียงนั้นคือเด็กชายวัยอนุบาล ทำไม... ทำไมผมพิชญ์ถึงมานอนอยู่ตรงนี้ด้วย

   “ป้านิด”

   “คะ คุณหนู?”
   “บอกผมมาว่าเกิดอะไรขึ้น” ผมจ้องหน้าป้านิด เธอแสดงออกอย่างชัดเจนว่าลำบากใจ

   “เพื่อนคุณหนูเหรอคะ?”

   “อย่าเปลี่ยนเรื่องครับ” เอ่ยเสียงเรียบ พยายามข่มอารมณ์ให้ใจเย็น “บอกมาก่อนที่ผมจะโกรธ”

   ป้านิดถอนหายใจหลังจากเบี่ยงประเด็นไปที่วอแวบอยไม่สำเร็จ แล้วเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น จับใจความได้ว่า มีคนลอบทำร้ายเขาและบังเอิญว่าณพิชญ์นั่งรถคันนั้นไปด้วยจึงพลอยโดนลูกหลง สาเหตุที่ผมไม่รู้เรื่องนั้นเพราะณภัทสั่งเอาไว้ว่าไม่ต้องบอกผม เพราะกำลังสอบ รวมทั้งเขา ก็เห็นด้วยกับความคิดของณภัท โดยปกติแล้วผมไม่ค่อยดูทีวี หนังสือพิมพ์ไม่อ่าน ข่าวคราวอะไรก็ไม่ได้ตาม ยิ่งเป็นช่วงสอบ จุดสนใจเดียวของผมคือหนังสือ ถ้าหากวันนี้ไม่บังเอิญเปิดทีวีไปเจอ ผมคงไม่มีทางรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาและณพิชญ์ ถึงอย่างนั้น ป้านิดก็ไม่ยอมบอกว่าใครเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้

   “แค่ก ๆ ฮะ ฮึก” ขาผมรีบก้าวไปชิดเตียงของณพิชณ์โดยไม่ทันรู้ตัว เด็กตัวขาวนอนดิ้นไปมา ริมฝีปากเบะคว่ำและมีน้ำตาซึมออกมา จากนั้นไม่นานก็ลืมตาขึ้น

   “ฮึก เจ็บ ฮือ”

   ผมไม่รู้จะทำยังไง จึงได้แต่ยืนนิ่ง ๆ ไม่กล้าแม้ที่จะเอื้อมมือออกไปหรือพูดอะไรเพื่อปลอบประโลม ไม่เข้าใจตัวเอง ตอนนี้ผมยังมีความรู้สึกไม่ชอบใจณพิชญ์อยู่ แต่เมื่อเห็นเจ้าเด็กนี่เป็นแบบนี้ ผมก็ไม่อยากให้มันเจ็บตัวเหมือนกัน คนบงการคิดอะไรอยู่ ไม่รู้เหรอว่ามีเด็กตัวเล็ก ๆ นั่งไปด้วย จิตใจทำด้วยอะไร

   “พี่ พี่ภัค ฮึก เจ็บ น้องพิชญ์เจ็บ” ตากลมคลอด้วยน้ำตามองมาที่ผม มือเล็ก ๆ นั่นพยายามจะยื่นออกมา ณพิชญ์ร้องไห้หนักกว่าเดิมเพราะสะเทือนเนื่องจากมีสายน้ำเกลือเจาะอยู่ ผมจึงยื่นมือออกไปหามือเล็ก ๆ นั่น เด็กน้อยกำมือผมแน่น เสียงร้องไห้งอแงค่อย ๆ เงียบไปมีเพียงเสียงสะอื้นเท่านั้น

   “เจ็บมากไหม?”

   พิชญ์เบะปากคว่ำเป็นคำตอบและพยักหน้ารัว “เจ็บคับ แต่ แต่ว่า ฮึก คุณพ่อ คุณพ่อเจ็บกว่า ฮือ น้องพิชญ์เห็นคุณพ่อเลือดออกเยอะแยะด้วย”

   ผมระบายความรู้สึกอึดอัดข้างในด้วยการพ่นลมหายใจออกมา ค่อย ๆ ผินหน้าไปมองร่างที่นอนอยู่บนเตียงที่ผมหันหลังให้อยู่ ผมจ้องหน้าเขาอยู่นาน กว่าจะเรียกสติตัวเองกลับมาได้ เขาก็รู้สึกตัวขึ้นมาแล้ว เมื่อได้ประสานสายตา ก็รู้สึกเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างทำให้เย็นวูบ ดวงตาคมของเขาเบิกกว้างขึ้น หากมองไม่ผิดเหมือนมันจะมีประกายชั่วคราวก่อนแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง

   “แก... มาได้ยังไง?”

   ผมเบือนหน้าหนีเมื่อน้ำเสียงแหบแห้งนั้นเอ่ยขึ้น มองณพิชญ์ยังรู้สึกดีกว่าอีก เด็กตัวขาวตาปรือเหมือนจะหลับ พอผมมอง ตากลม ๆ นั่นก็เปิดขึ้นทันที

   “น้องพิชญ์ปวดฉี่...”

   “ป้านิดพาไปเข้าห้องน้ำค่ะ” ป้านิดรีบเข้ามาหา แต่ว่าณพิชญ์กลับสะบัดหน้าหนีแล้วมองมาที่ผมแทน

   “ไม่เอา... น้องพิชญ์ให้พี่ภัคพาไป”

   “ให้ป้านิดพาไป”

   “ฮึก ฮึก แง”

   ผมจิปากแล้วผุดตัวลุกขึ้น มือที่กำนิ้วผมอยู่ยิ่งกำแน่นขึ้นไปอีก ณพิชญ์มองผมตาละห้อย น้ำตาเปรอะแก้มน่าสงสาร สุดท้ายผมก็เป็นคนพาเด็กงอแงไปเข้าห้องน้ำ โดยมีป้านิดคอยดูเรื่องสายน้ำเกลือให้ เมื่อเสร็จธุระ เด็กป่วยก็แปลงร่างเป็นตุ๊กแก วอแวให้อุ้ม พอยอมอุ้มก็กอดผมแน่นไม่ยอมลง จนต้องนั่งบนเตียงคนป่วยแล้วมีก้อนขาว ๆ อยู่บนตัก ผมเหลือบไปมองข้าง ๆ ค่อนข้างแปลกใจที่เห็นจักรพรรดินั่งอยู่ข้างเตียงเขาและกำลังพูดคุยกันอยู่ ตั้งแต่มาถึง ผมก็ลืมไปเลยว่าวอแวบอยมาด้วย

   “แน่ใจเหรอครับว่าคนร้ายที่จับได้ไม่ใช่แพะ?”

   “อืม ได้ภาพจากกล้องวงจรปิดและกล้องหน้ารถ”

   “มีคนบงการใช่ไหมครับ?” เขาพยักหน้าเป็นคำตอบให้จักรพรรดิ “คงไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นนะครับ”

   “หึ”

   “เรื่องอะไร?” ผมโพลงถามออกไป พวกเขาหันมามองหน้า ผมจ้องกลับเขม็ง ทำไมวอแวบอยถึงได้รู้เรื่องราวมากมาย แต่ผมกลับไม่รู้อะไรเลย “ตอบมาสิว่าเรื่องนั้นคือเรื่องอะไร!”

   “ใจเย็นดิ” จิกตามองจักรพรรดิ ใจเย็นเหรอ ผมยังต้องใจเย็นอีกหรือไง เกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้างแต่ผมไม่รู้เลย สมควรต้องใจเย็นอีกเหรอวะ!

   “พี่ภัค... น้องพิชญ์หิว”

   “จัดอาหารมาสินิด”

   “ค่ะคุณผู้ชาย” ป้านิดรับคำเขาแล้วผละออกไป เป็นจังหวะเดียวกับประตูห้องเปิดพอดี คนที่เขามาคือคุณหมอและพยาบาล รวมทั้งณภัทด้วย

   ณภัทดูตกใจที่เห็นผมอยู่ในนี้ ก่อนที่จะหลบสายตาไปเมื่อผมจ้องเขม็ง ถ้ายังไม่มีใครบอกอะไรผมอีก คอยดูเถอะ จะอาละวาดให้โรงพยาบาลพังแน่!!






----------------------------
มันก็... ไม่มีอะไรมาก
บอกก่อนว่าใกล้จบแล้ว จะไม่ยืดไปมากกว่านี้แล้วค่ะ
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่าน ไว้เจอกันตอนหน้าครับผม
ขออภัยหากมีคำผิด ไว้จะเข้ามาแก้อีกรอบค่ะ
♥

[ChabaSri]

ผิดไหมที่งง... เอาเถอะๆยังไงก็ใจเย็นๆกันก่อนล่ะนะ

[kunt]

รอดูโรงพยาบาลพัง 

[TaemyG]

อยากอ่านต่ออ่ะ

ของอแงได้ไหมเนี่ย

 

[mild-dy]

 

[Piima]

ขอต่อได้ไหมตัว

แอบงงๆ