หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[Supparang-k]

คนขี้ยั่วระวังโดนเด็กมันเอาจริงขึ้นมานะ  อิอิ

[mild-dy]

 ขอแบบน้องจริงใจสักคนเถอะ
 มีความน่ารัก
 

[Papangtha]

 

[B52]

ระวังเด็กใจแตกนะ

[LovEYouOnLy]

เอาแล้วไงตัวหอมเริ่มก่อนงี้ บอกเลยท่าจะหนีรอดยากและจากนี้ไป

[A_Narciso]

จริงๆ  "ณภัค" ก็แอบสนใจเด็กแสบอยู่ใช่ไม๊ล่าาาา
ขนาดจริงใจง่วง  ยังอุตส่าห์ให้ขึ้นมานอนบนห้องเลย

[krayfanxing]

  :hao7:ปรบมือรัวๆๆๆ วันที่รอคอยก็มาถึง ฮ่าๆๆๆ จริงจายยยยย ไม่เคยก็ไม่ใช่จะไม่เป็นนะครับ นี่ใคร...ก็จริงใจไง

[arij-iris]

จูบกันแล้วๆๆๆๆๆๆๆ

[bpyt]

จริงใจข้ามขั้นไปนิดป่ะ อยู่ดีๆ ก็ได้จูบกันแล้วว

[chaotic69]

เจเจจัดการผู้ใหญ่ขี้ยั่วซิ จับตีก้นเพี๊ยะๆเลย 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ตัวหอม อ่อย ยั่วหรอ
เด็กปีศาจ ไม่เคยจูบก็จริง แต่เขาพัฒนาเร็วนะ
เท่ากับภัคเปิดซิงเลยนะ
       
 

[lemonpreaw]

ตัวหอมเริ่มหวั่นไหวกับเด็กปีศาจแล้วสินะ

[hoshichi]

เดี๋ยวนะ หลั บ เฉยยยยยยยย
คืออะไร๊ค้าาาาาาาา

[mystery Y]

มีความพัฒนานะเนี่ยจริงใจ

[tkaido]

เอาอีกกกกกๆๆๆๆๆ

[kataurii]

มี ความหลับ อ่ะ
555

[HEARTBREAKER]

ความที่ 13
ผมกับความทุลักทุเล

   “ทำไมหน้าบึ้งแบบนั้นล่ะจริงใจ?” ถอนหายใจหลังจากสิ้นคำถามของแม่ ชำเลืองไปมองตัวต้นเหตุ จันทร์เจ้าทำหน้าเอ๋อ ๆ ยิ้มโง่ ๆ ไม่สำนึกอะไรทั้งนั้น

   “ลูกชายแม่มาปลุกผมแต่เช้าเลย”

   จันทร์เจ้ามันตัวป่วน ไอ้หมูผี! แทนที่จะได้นอนสบาย ๆ ตื่นสาย ๆ แต่ต้องพังพินาศลงเพราะจันทร์เจ้า พี่ชายผมนี่เป็นตัวทำลายเช้าที่สงบสุขจริง ๆ น่ารำคาญ

   “อ้าว ทำไมไปปลุกน้องแต่เช้าล่ะลูกหมู”

   “หนูจะให้จริงใจไปซื้อของขวัญเป็นเพื่อนฮะคุณตา”

   “ซื้อให้ใครคะ!”

   “ทิวาน่ะ วันนี้วันเกิด”

   “คิดได้แล้วหรือจะซื้ออะไร?” คุณแม่ถามบ้าง

   “ได้แล้วฮะ หนูว่าจะซื้อกระเป๋าสตางค์ให้ เคยเห็นของทิวามันขาดแล้วง่ะ แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะซื้อแบบไหนดี หนูเลยชวนจริงใจไปช่วยเลือก”

   ข้ออ้างชัด ๆ บอกว่าชวนผมไปช่วย ยังไงจันทร์เจ้าก็เลือกเองอยู่ดี

   “หูย! คิดอะไรมากคะ แค่จับตัวเองใส่กล่องแล้วผูกโบว์นะ พี่กาลดีใจตายเลย” จ๋าจ้าว่าเสียงตื่นเต้น

   “ก็แย่ละ”

   “อืม... หม่ามะว่าก็ดีนะ”

   ดูแนะนำกันแต่ละอย่าง จันทร์เจ้าถึงได้ใจแตกแบบนี้ไง

   เมื่อทานอาหารเสร็จผมก็ถูกฉุดกระชากลากถูออกมา เป้าหมายแรกคือศูนย์การค้าสักแห่งที่ไอ้หมูเลือกเอาไว้

   “จริงใจอารมณ์ไม่ดีเหรอ?” จันทร์เจ้าหันมาถามระหว่างที่ลากผมให้เดิน รู้สึกขี้เกียจกะทันหัน ขอกลับบ้านไปนอนได้ไหมวะ ไม่อยากพามาแล้วเนี่ย

   “เสือก” ลูกหมูชักสีหน้าพร้อมฟาดผลัวะเข้ากลางหลังผมเต็ม ๆ

   “สั่งไว้แล้วใช่ไหม?”

   “ไม่แน่ใจ” ผมมุ่นคิ้วแล้วกลอกตา อะไรของไอ้หมูวะ

   “…..”

   “ก็แค่ถามรายละเอียดไว้เฉย ๆ … แหะ” ยิ้มโง่ ๆ ส่งมาให้แล้วออกแรงลากผมให้เดินอีกครั้ง

   ห้านาทีต่อมาก็มาถึงร้านเป้าหมาย จันทร์เจ้าเดินเข้าไปด้านใน มีพนักงานออกมาต้อนรับ ยิ้มแย้มทักทายพร้อมแนะนำสินค้าตามที่ถูกอบรมมา ด้วยความที่ไม่ชอบเวลาดูของแล้วมีคนเดินตามผมจึงบอกพนักงานคนนั้นไปว่าขอดูเอง

   “จะเอาแบบไหน?”

   “พี่เห็นทิวาใช้แบบเรียบ ๆ”

   “งั้นก็เอาแบบเรียบ ๆ”

   เดินวนอยู่เกือบชั่วโมงจนผมถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก ทำหน้าเซ็งจนเลิกเซ็งจนกลับมาทำหน้าเซ็งอีกรอบ กอดอกมองจันทร์เจ้าที่ทำตาวาว เหมือนเจอสมบัติล้ำค่า ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึงสักที

   “ก็ดี” ผมพูดออกไปหลังจากมองกระเป๋าสตางค์ในมือพี่

   “แค่นั้นเหรอ?”

   “ก็ไม่ได้ซื้อให้เค้านี่หว่า” ลูกหมูหัวเราะ เขย่งตัวมาขยี้ผมของผม

   “โอ๋น้า”

   “ก็แย่ละ ซื้อให้ด้วยดิ”

   “ถ้าซื้อให้จริงใจด้วยพี่ต้องอดข้าวทั้งปีเลยนะ” จันทร์เจ้าว่าพร้อมทำปากยู่ ทีซื้อของให้ผู้ชายราคาเป็นหมื่นยังทำได้ แค่ซื้อให้น้องนี่ไม่ได้เลยใช่ไหม ก็ให้มันรู้กันไปว่าเป็นคนแบบนี้

   “ก็แย่ละ”

   “พูดเป็นคำเดียวหรือไง?”

   “อือ” แล้วผมก็โดนชกไหล่มาที...

   “จริงใจจะเอาอะไร พี่ซื้อให้”

   “จริงป่ะ?” ผมตาวาว พอพี่ชายพยักหน้าก็ยกยิ้มพอใจ “สร้อยข้อมือ”

   “โอเค” จันทร์เจ้ารับคำ ก่อนหันไปหาพนักงาน “พี่ครับ ผมขอดูกระเป๋าสตางค์ใบนี้หน่อยครับ”

   “ไหนที่บอกว่าอยากได้” คราวนี้เป็นผมที่จูงมือพี่ชายบ้าง ปลายนิ้วยาวชี้ไปที่สร้อยข้อมือเส้นหนึ่งที่ตั้งโชว์อยู่ในตู้กระจก มันเป็นสร้อยข้อมือที่ทำจากหนัง ถักเหมือนถักเปีย ปลายทั้งสองด้านเป็นสีเงิน มีปุ่มกลม ๆ ตรงกลางและสลักชื่อยี่ห้อเอาไว้ด้วยและเป็นฝั่งสำหรับกดล็อกและปลดล็อก แต่อีกด้านจะเป็นแท่งเล็ก ๆ ยื่นออกมา เพื่อสวมล็อกกับอีกฝั่ง

   จันทร์เจ้าบอกพนักงานว่าขอเอาสร้อยข้อมือด้วยอีกเส้นจากนั้นจึงย้ายไปที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน แหงนหน้ามองผม แต่ผมไม่ได้สนใจเพราะกำลังถ่ายรูปสร้อยข้อมืออยู่

   “จ่ายเป็นเงินสดหรือบัตรเครดิตคะ?”

   “บัตรครับ”

   “เรียบร้อยแล้วค่ะ”

   “ขอบคุณครับ ... จริงใจใส่เลยไหม พี่ใส่ให้”

   “อือ ขอบคุณ”

   “พูดเพราะ ๆ ไม่เป็นเหรอ”

   “ขอบ คุณ ครับบบบบบบบบบ!” ไอ้ลูกหมูหัวเราะ ดึงแก้มผมจนยืด ผมก็ทำหน้ายุ่งแต่ไม่โวยวายอะไร ก่อนยกแขนกอดคอพี่ “ไปไหนอีกหรือเปล่า?”

   “อยากไปร้านอาควอทซ์”

   “จะซื้ออะไรอีก?”

   “ไม่ได้ซื้ออะไร แวะไปเฉย ๆ เผื่อเจออาควอทซ์”

   “อือ ๆ”

   ระหว่างที่กำลังเดินไปร้านอาควอทซ์ผมก็ยังกอดคอจันทร์เจ้าเอาไว้อยู่ และหมูอ้วนเองก็โอบแขนกอดเอวผมไว้ด้วย มีหลายคนที่มองมาแต่เราไม่ได้สนใจ จนกระทั่งมาถึงร้าน พอจันทร์เจ้าถามพนักงานก็ได้คำตอบว่าวันนี้อาควอทซ์ไม่เข้าร้าน ก็นึกว่าจะได้กลับแล้ว แต่พี่ชายดันเดินดูเครื่องประดับในร้านเฉยเลย แล้วยังมีหน้ามาออเซาะให้ผมซื้อตุ้มหูให้อีก ก็อือ แลกกับที่ซื้อสร้อยข้อมือแล้วกัน

   “สวยไหม?” ถามเสียงตื่นเต้น พลางเปิดผมออกโชว์จิวที่ติ่งหู

   “อือ” ตอบแบบขอไปที “ไม่ใส่อีกข้างด้วยอ่ะ”

   “ไม่เอา พี่ตั้งใจจะใส่ข้างเดียว” จันทร์เจ้าเจาะหูแค่ข้างซ้ายข้างเดียว(แต่หลายรู) ไอ้หมูแอบกระซิบบอก กะจะใส่ด้วยกันกับผมคนละข้าง แต่โดนผมปฏิเสธเพราะมีของตัวเองอยู่แล้ว ก็ไปเจาะมาด้วยกันนั่นแหละ

   “จ๋าจ้าต้องงอนแน่เลย”

   “ไม่เหลือ หึหึ”

   “ซื้อให้น้องมะ?”

   “รวยเหรอ?”

   “อือ!” ตอบแล้วก็หัวเราะ

   “ก็แย่ละ” พูดเหมือนไม่ใส่ใจแต่ก็ลุกไปดูเครื่องประดับที่จะให้น้อง และเราก็เลือกสร้อยทองคำขาวมีจี้น่ารักเหมาะกับจ๋าจ้ามาหนึ่งเส้นโดยออกเงินคนละครึ่ง

   “หิวไหม?”

   “หิว! แต่เดี๋ยวจะเที่ยงแล้ว ไปกินกับทิวา”

   ผมกลอกตา เดี๋ยวนี้อะไรก็ทิวา น่ารำคาญ

   “เหอะ!”

   “จริงใจหิวหรอ?”

   “ไม่เท่าไหร่ กลับเลยไหม?”

   “โอเค ไปกินข้าวด้วยกันนะ” ผมพยักหน้ารับคำ ก่อนคว้ามือพี่ชายมาจับเพราะเจ้าตัวก้มหน้าลงไปกดโทรศัพท์

   “มีอะไร?” ผมเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าพี่ชายเงียบไปไม่คุยจ้อเหมือนปกติ แถมยังทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ไม่รอให้ตอบก็ดึงโทรศัพท์ไปดูเองและไล่อ่านคอมเมนต์บ้าบอพวกนั้น

   ‘เจอแฟนพี่กาลกอดกับใครไม่รู้ คนที่มีแฟนแล้วแต่ไปกอดคนอื่นจับมือถือแขนด้วยนี่เรียกว่าอะไรน้าา’ *แนบรูปจริงใจกอดคอจันทร์เจ้า, จันทร์เจ้าโอบเอวจริงใจ, จับมือกันและรูปจันทร์เจ้าดึงแก้มจริงใจ*

   “ไร้สาระ”

   “ตลกดี” คนพูดแบมือขอโทรศัพท์คืนจากผมแล้วเก็บใส่กระเป๋า ยกแขนเกี่ยวลำแขนของผมเอาไว้ด้วยอีกต่างหาก ตั้งใจกวนตีนแน่ ๆ



   “จริงใจไปที่โรงอาหารก่อนเลยนะ เดี๋ยวพี่ขอไปเข้าห้องน้ำก่อน” จันทร์เจ้าบอกเร็ว ๆ ส่งหมวกกันน็อกให้ผมก็วิ่งเข้าไปในตึกทันที

   ผมสั่นหัว จัดการล็อกรถและเก็บหมวกกันน็อกก่อนจะเดินตามไปทางที่พี่ชายวิ่งไป และหยุดยืนรออยู่ที่หน้าห้องน้ำ มีหลายคนที่มองมาด้วยสายตาสงสัย แต่ผมไม่ได้สนใจ ยืนกอดอกนิ่ง ๆ ไม่สบตาใคร ไม่ใช่กลัว แต่มันไม่ใช่เรื่องจำเป็น เสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์

   “มาแย้วววว ไปกันนนน โอ๊ย!”

   “ไอ้โง่” นั่นคือสิ่งที่ผมพูดออกมาคำแรกหลังจากที่เห็นพี่ชายเด๋อด๋าไปชนกับใครเข้า

   “ขอโทษครับ อะ อ้าว ตะวัน”

   “ไม่เป็นไรนะ?” ผมมุ่มคิ้วมองทั้งสองคน เมื่อจำได้ว่าเป็นใครก็เดินไปยืนอยู่ข้างจันทร์เจ้า

   “เราไม่เป็นไร ตะวันล่ะ?”

   “ขนแขนยังไม่สั่นสะเทือนเลย”

   “ไม่เจอกันเลยตั้งแต่วันประกวดเดือน ตะวันเป็นไงบ้าง?”

   “ก็ดี ช่วงนี้งานเยอะ ใกล้สอบแล้วต้องอ่านหนังสือ จันทร์เจ้าล่ะ?”

   “เหมือนกันเลย เราหัวจะระเบิดแล้ว ไม่ค่อยได้นอนด้วย สิวขึ้นมาสองเม็ด!”

   “หิวแล้ว” ผมพูดขัดและทำหน้าบึ้ง จ้องพี่ชายกับเพื่อนพี่ชายเขม็ง เมื่อไหร่จะบอกลากันสักที รำคาญ

   “เราขอตัวก่อนนะ จะพาน้องไปกินข้าว บั๊บบัย”

   “จันทร์เจ้า!” ยังไม่ทันได้เดินมาไกล คนชื่อตะวันก็ตะโกนเรียกพี่ชายผมเอาไว้

   “หือ? มีอะไรเหรอตะวัน?”

   “ไม่ได้โกรธเราใช่ไหม?”

   “เราไม่โกรธ แต่ไม่พอใจปานกลาง”

   “เราขอโทษนะ”

   “ไม่เป็นไรครับ ผ่านมาแล้ว ช่างเถอะ ขอตัวนะ”

   แม้จะงงว่าพูดถึงเรื่องอะไรกัน แต่เมื่อจันทร์เจ้าไม่ได้อะไรผมก็ไม่ถาม เอาเถอะ เรื่องของเขา ไม่รู้สักเรื่องก็ไม่ตายหรอก



   “สวัสดีครับ” ผมพูดออกไปหลังจากที่จันทร์เจ้าชี้มาและบอกไปว่าคนที่เจ้าตัวไปเดทและมีรูปหลุดด้วยคือผม

   “เฮ้ยยยย หล่ออออ งานดีมาก ชื่ออะไรลูก?” ผู้หญิงคนหนึ่งหวีดร้องขึ้น ทำท่าเมื่อจะเข้ามาหา ผมขยับหลบโดยอัตโนมัติและมองด้วยสายตาหวาดระแวง

   ไม่รู้เป็นบ้าอะไร ผมเริ่มกลัวการเข้าใกล้ผู้หญิงละ

   “มึงนี่ก็ชมผู้สมชื่อจริง ๆ”

   “พี่ชมพู่อย่าคุกคามน้องเราสิครับ จริงใจมานั่งนี่” จันทร์เจ้าพูดกับพี่ผู้หญิงคนนั้นและคว้ามือผมให้นั่งลงข้าง ๆ

   “ไปไหนกันมาทำไมถึงโดนถ่ายรูปไปลงแบบนั้น”

   “ไปเดทไง ไม่คิดว่าจะดังจนมีแฟนคลับตามติดแบบนี้แฮะ เขินเลย”

   ปึก!

   ระหว่างที่จันทร์เจ้ากำลังเพ้อ ผมเปิดกระเป๋าของตัวเองออกและโยนกล่องของขวัญสำเร็จรูปไปตรงหน้าของทิวากาล มันคือของขวัญจากผมนั่นแหละ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ให้ ๆ ไปเหอะ

   “อะไรอ่ะ!!!” ลูกหมูโวยวายชี้นิ้วไปที่กล่องของขวัญหน้าตื่น “ขอดูหน่อยสิ!”

   “สาระแน” ผมว่า จันทร์เจ้าหันมาถลึงตาใส่

   “พี่น้องเขาพูดกันงี้เนาะ”

   “เออ”

   “เชอะ!” สะบัดหน้าใส่ผมแล้วเอียงตัวไปหาคนของตัวเอง จำเป็นต้องใกล้กันขนาดนั้นเชียว?

   “หือ... หึ ขอบใจนะ” ผมไหวไหล่ เมื่อคนของพี่บอก ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร

   “จริงใจให้อะไรพี่ ขอเราดูหน่อยได้ไหมครับ? Damn it!!! How inspried you to did it! (บ้าเอ๊ย! อะไรเป็นแรงบันดาลใจให้จริงใจทำอะไรแบบนี่เนี่ย!)”

   ผมไหวไหล่ไม่แยแสการโวยวายของพี่ชาย พอพีคหน่อยก็พ่นภาษาอังกฤษมาอย่างกับเจ้าของภาษา แค่ให้รูปถ่ายในอิริยาบถต่าง ๆ ตั้งแต่เด็กจนโต รวม ๆ แล้วก็แค่ร้อยกว่ารูปเอง...

   ดูเหมือนคนรับจะพอใจกับของขวัญที่ผมให้มากทีเดียว

   “ตัวอะไรวะ?” จันทร์เจ้าแทบกรีดร้องเมื่อคนของตัวเองชูรูปหนึ่งใบขึ้นมา มันเป็นรูปในวัยเด็กที่เด็กมาก ๆ ในรูปจันทร์เจ้าใส่แค่แพมเพิร์สและบนหัวมีกางเกงในสวมแทนหมวก นั่งอยู่กับพื้นและมีชามอาหารอยู่ข้างหน้า ในมือก็เลอะไปหมด พุงก็กลมมาก แขนขาก็เป็นป้อมเหมือนข้าวต้มมัด

   โคตรตลก

   “55555555555555555555” เสียงหัวเราะดังสนั่นหลังจากที่ได้เห็นภาพสุดน่าประทับใจ จันทร์เจ้าหน้าหงิกที่โดนล้อ

   “โป้ง! เราจะไปซื้อข้าวแล้ว ของขวัญไม่ต้องเอาเลยนะ!”

   “อ้าวเฮ้ย!”

   “งอนละ ไปซื้อข้าวให้ดิ” ผมว่า แล้วเขาก็เดินตามจันทร์เจ้าไปทันที เมื่อทานข้าวเที่ยงเสร็จแล้วผมจึงขอตัวกลับ แต่ตอนนั้นเองที่โดนคนของพี่เรียกไปคุยด้วย




   “มีอะไร?”

   “คืนนี้จะเลี้ยงที่ผับ มาด้วยสิ”

   “อายุไม่ถึง”

   “ภัคไปด้วย”

   “โอเค”

   “หึ โอเค ไว้เจอกัน”

   ผมยิ้มกริ่ม ตั้งแต่วันนั้นก็ยังไม่ได้เจอเขาอีก ผ่านมาสามสี่วันแล้ว นึกแล้วยังไม่หายงงเลยครับ จู่ ๆ ก็มาจูบผมเฉย แต่โอเคนะ ผมประทับใจ จะไม่หงุดหงิดแล้วกัน

   หลังจากที่เผลอหลับไปที่ห้องของเขา ผมก็ตื่นมาตอนประมาณบ่ายสามหรือสี่โมงได้ ตัวหอมก็โคตรตัวหอม ผ้าห่มก็ไม่ให้ผม แอร์ในห้องโคตรหนาว ผมจามไปประมาณสามรอบ หลังจากตื่นผมก็กลับบ้านทันที ไม่ได้อยู่กวนเพราะเหมือนเจ้าของห้องจะทำงาน และไม่ได้พูดถึงเรื่องจูบนั้นด้วย

   ไล้ริมฝีปากตัวเองด้วยปลายลิ้น ก่อนสวมหมวกกันน็อกลงศีรษะแล้วขับกลับบ้าน ต้องเตรียมตัวหน่อยแล้วสำหรับการเจอตัวหอมคืนนี้

   หึ



   เย็นแล้ว... แต่จันทร์เจ้ายังไม่กลับ โทรไปหาไม่รับ ผมจึงเปลี่ยนเป็นส่งข้อความไป ได้คำตอบว่าถูกทิวากาลหลอกพาไปบ้าน ผมบอกให้ส่งโลเคชั่นมา แล้วนั่นแหละ บ้านคนของพี่อยู่ไม่ไกลจากบ้านคุณย่าเลย

   “ถ้าเมาอย่าขับรถนะ”

   “ครับแม่” รับคำคุณแม่ขณะที่กำลังสวมรองเท้า ผมกำลังจะออกจากบ้านครับ “ผมอาจไม่กลับบ้านนะครับ”

   “อืม ไม่ต้องกลับหรอก ขับรถดึก ๆ อันตราย”

   “ครับ ไปนะ” กอดและหอมแม่หนึ่งทีก่อนออกมา

   คิดไว้ว่าคืนนี้คงไม่ได้กลับบ้าน หนึ่ง กว่าจะเลิกต้องดึกมากแน่ สอง ผมอาจจะดื่ม สาม เมา สี่ ขี้เกียจ และที่ที่ผมสามารถไปนอนค้างได้นั้นคือคอนโดของพี่ฟ้าซึ่งไม่ได้ใช้แล้วเพราะพี่ฟ้าย้ายไปอยู่บ้านกับน้าเจ้า พี่ฟ้าจะให้คนเช่า แต่ต้องล้มเลิกไปเพราะผมขอเอาไว้ บางทีก็เกิดติสท์หนีไปนอนคอนโดเหงา ๆ คนเดียว

   สนุกดี



   เวลาสามทุ่มเล็กน้อย ผมยืนล้วงกระเป๋ากางเกงหนึ่งข้างขณะยืนอยู่หน้าสถานบันเทิงซึ่งเป็นที่นัดหมายสำหรับคืนนี้ ในมืออีกข้างมีนมกล่องอยู่ ผมไม่รู้ว่าจันทร์เจ้าจะมาถึงเมื่อไหร่ ไม่ได้โทรตาม และอีกอย่างผมก็ไม่รู้จักใคร ยืนรอแบบนี้ก็ชักจะขี้เกียจ ถ้าไม่ติดว่าตัวหอมมาด้วยผมไม่มานะครับ ผมหนีกลับบ้านไปละ

   “เฮ้ย น้อง!” เหลือบมองคนที่เข้ามาทัก คายหลอดจากปากและยกมือไหว้เมื่อจำได้ว่าเป็นเพื่อนของคนของพี่

   “สวัสดีครับ”

   “มานานยัง? ทำไมไม่เข้าไปข้างใน”

   “สักพักครับ ผมอายุไม่ถึง”

   “เออว่ะ งั้นเข้าไปพร้อมกันดิ จำพี่ได้ป่ะเนี่ย พี่ต้นนะ”

   “แฮะ...” พี่เขาก็ไม่อะไร ขณะที่กำลังจะพาผมเข้าไปด้านใน เพื่อนเขาอีกคนก็มาพอดี ได้ยินว่าชื่อรถถัง ผมก็สวัสดีไปตามเรื่องราว จากนั้นจึงเข้าไปภายในผับ ผมไม่เคยเข้ามาที่แบบนี้หรอก เพราะอายุยังไม่ถึง และดูเหมือนพวกเขาจะเส้นใหญ่เหมือนกัน แค่เห็นหน้า การ์ดก็ให้เข้าโดยไม่ตรวจบัตรแล้ว

   เสียงดนตรีดังกระหึ่ม แสงสีต่าง ๆ สาดส่องกระทบ ผู้คนมากมายเบียดเสียดอัดแน่นจนผมต้องเบ้หน้า โคตรไม่ชอบ เมื่อหลุดขึ้นมาที่ชั้นสองก็ดูเหมือนผู้คนจะน้อยกว่าชั้นล่างมาก เหมือนมันจะเป็น VIP ด้วยแฮะ

   “สุดหล่อมาแล้วครับผม~” พี่รถถังส่งเสียงทะเล้น ผมยังคงมองรอบ ๆ อย่างสังเกต พอหันกลับมาอีกทีก็เล่นเอาหายใจสะดุดไปชั่วขณะ ยักคิ้วให้คนที่รอมาเจอ ตัวหอมมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วหันไปคุยกับพี่พีทและพี่ผู้หญิงที่เคยคุกคามผม

   คิ้วผมขมวดมุ่นหลังจากสำรวจการแต่งตัวของตัวหอม เสื้อคอกว้างแบบนั้นนั่นมันอะไรกัน ก้มทีเห็นไปถึงไหนต่อไหน น่าหงุดหงิดชะมัด คนมองเขาเยอะแยะไปหมด แถมยังมีหลายคนเข้ามาชนแก้วกับเขาอีก น่ารำคาญเป็นบ้าเลย พวกพี่เขาก็ชวนคุย แต่ผมไม่รู้จะพูดอะไร จึงถามคำตอบคำ และแล้วช่วงเวลาอึดอัดของผมก็หมดไปเมื่อพวกพี่รามินทร์เดินเข้ามา จะขาดก็แต่เจ้าของงานและพี่ชายของผม

   “จริงใจมายังไง?”

   “พี่เจอยืนกินนมอยู่ข้างหน้าเลยพาเข้ามา” พี่ต้นเป็นคนตอบคำถามพี่มีน เสียงของเขามันดังแข่งกับเสียงดนตรีก็จริง แต่การที่ตะโกนแบบนั้นก็ทำให้คนทั้งโต๊ะได้ยิน

   “ไอ้เหี้ยยยย แดกนมหน้าร้านเหล้าเนี่ยนะ!”

   “ไม่มีป้ายห้ามสักหน่อย” ผมไหวไหล่ไม่สนใจ พี่เวฟจะอะไรนักหนา แค่ดื่มนมเนี่ย

   “โธ่ ไอ้เด็กน้อย”

   “ดื่มแค่น้ำอัดลมก็เงียบ ๆ ไปเถอะครับ”

   “จริงใจ!!!” พี่มีนแหวเสียงดัง ลุกขึ้นชี้หน้าผมทั้งที่ในมือยังมีแก้วน้ำอัดลมอยู่ ยักคิ้วไปให้ รุ่นพี่ตัวเล็กหน้าบึ้งตึงหงุดหงิด หันไปงอแงใส่แฟนตัวเองแทน ผมสั่นหัวเบา ๆ เมื่อมองไปทางอื่นก็สบตากับตัวหอมพอดี เขายกยิ้มคล้ายจะเยาะ เยาะไรวะ หรือเรื่องที่ผมไปยืนดื่มนมหน้าผับ ตลกหรอ?


   “จริงใจเป็นอะไรเหรอ?” หันไปมองคนถาม จันทร์เจ้าแสดงสีหน้าว่าเป็นห่วง ผมจึงปรับสีหน้าให้เป็นปกติ พี่มาได้สักพักแล้ว แต่เพราะผมมัวแต่จ้องมองตัวหอมที่มีผู้ชายมาวอแวอยู่เรื่อย ๆ จึงไม่ได้สนใจเท่าที่ควร

   สั่นหัวให้พี่ชาย “ไม่ต้องดื่มนะ” ผมบอก รู้ว่าจันทร์เจ้าดื่มได้ แต่มันก็น่าห่วงอยู่ดีนั่นแหละ เอาจริง ๆ คือขี้เกียจจะดูแล และจะปล่อยให้คนของพี่ดูก็ไม่ไว้ใจ ถึงจะเป็นแฟนกันแล้วก็เถอะ

   เรื่องนี้โคตรน่าหงุดหงิดเลย

   แกร้ง ๆ ๆ

   เสียงเคาะแก้วดังขึ้นโดยฝีมือของพี่รถถัง เจ้าตัวลุกยืนพร้อมกับยกแก้วขึ้นสูง

   “เอาล่ะครับทุกคน เมื่อเจ้าภาพมาแล้วเราจงร่วมยินดีเฉลิมฉลองให้มันกันครับ ทั้งเนื่องในวันเกิดและวันนี้ที่มันมีแฟน เอ้า ชน!!”

   “เฮ้!!”

   “ไปยอมเป็นแฟนเขาทำไม” พี่รามินทร์ยื่นหน้าไปถาม ไอ้หมูทำหน้ามุ่ยใส่

   “ยุ่ง!”

   “เดี๋ยวนี้เขาไม่เป็นหมูแล้วพี่ เป็นแรดดีกว่า กำลังฮิต” ผมว่าพลางยกแก้วในมือขึ้นดื่มบ้าง และนั่นทำให้จันทร์เจ้าหน้างอยิ่งกว่าเดิม เป็นหมูไม่ดีตรงไหน ทำไมต้องอยากเป็นแรดวะ

   “ไอ้บ้าจริงใจ! มาว่าพี่ทำไม”

   “เออ จริงอย่างที่มันพูด ทำไมวะหนูจันทร์ เป็นหมูไม่ดีตรงไหน ทำไมถึงอยากเป็นแรด”

   เห็นไหม ขนาดพี่รามินทร์ยังคิดเหมือนกันกับผม เป็นหมูโง่ ๆ ก็ดีอยู่แล้ว กระแดะจะกลายพันธุ์

   “พี่มีนนนนนนนนนน รามินทร์กับจริงใจว่าเรา พี่มีนช่วยเราด้วย”

   “หึ!” จันทร์เจ้าหน้าเหวอเมื่อพี่มีนสะบัดหน้าหนีไม่ช่วยอย่างที่ผ่านมา

   “พี่มีนต๋า”

   “ไม่ต้องมาอ้อนพี่เลยนะ ไปอ้อนแฟนตัวเองนู่น!”

   “พี่มีนโกรธเราเหรอคับ?”

   “เปล่า! พี่ไม่ได้โกรธ พี่ไม่พอใจ ทำไมน้องจิ๋วถึงเป็นคนขอเป็นแฟนวะ พี่กาลดิต้องเป็นคนขอ ไม่ได้เรื่อง”

   “ห้อยศรีพูดถูกที่สูดดดดด พวกกูอุตส่าห์เลี้ยงดูฟูมฟักมา ดูแลอย่างดี ยุงให้ไต่ ไรให้ตอม ฉีดยาพ่นแมลงให้มึงไม่ให้โดนเจาะโดนแดก แต่มึงมันเนรคุณ สะดีดสะดิ้งไปขอผู้ชายเป็นแฟน” พี่เวฟพูดเสริมพี่มีน ใส่อารมณ์ร่วมและอินเนอร์มาเต็มจนงง เรื่องตัวเองก็ไม่ใช่ ไม่รู้อินอะไร

   “ทำแบบนี้ออกจากกลุ่มไปเลย” พี่ไต้ฝุ่นพูดทิ้งไว้เป็นคนสุดท้ายในกระบวนการแหกหมูอ้วน

   “ความผิดครั้งนี้โยนไปให้ทิวาเลย”

   “อ้าว พี่ผิดไรวะ”

   “ก็พี่นั่นแหละ! เราเลยโดนเพื่อนแหกเลยเนี่ย”

   “พวกมึงนี่ มาแดกเหล้าฟรีแล้วยังปากดี”

   “ขอบลูสักขวดแล้วพวกผมจะสงบปากสงบคำ สนับสนุนให้ได้เสียกับไอ้หมูเลยพี่”

   “ก็แย่ละ” ไอ้เหี้ยพี่เวฟแม่ง เอาเพื่อนแลกกับเหล้างี้ก็ได้เหรอ ใจโคตรบาป

   “จริงใจมายังไง?” ลูกหมูเอนตัวมาถาม

   “’ไบค์”

   “งั้นก็อย่าดื่มเยอะ เดี๋ยวขับรถไม่ได้ มันอันตรายนะ”

   “ไม่เมาหรอกน่า พี่นั่นแหละ ระวังจะเมา หึ” พูดจบก็ยกยิ้มมุมปาก จันทร์เจ้าจึงค้อนผม ดื่มแค่น้ำอัดลม เมาก็แย่ละ



   “จริงใจ จริงใจรู้จักกับพี่ภัคหรอ?” ผมกลอกตาไปมองพี่ชาย ตกใจนิดหน่อยที่จู่ ๆ ก็ถามมาแบบนี้ สงสัยผมจะเก็บอาการไม่ดี

   “มีอะไร?”

   “พี่เห็นจริงใจมองพี่ภัคเลยสงสัย”

   “ก็แย่ละ”

   “บอกพี่สิ”

   “เสือก”

   “จิ๊!” จันทร์เจ้าจิปากทำตาขวาง ไม่นานก็กลับไปวอแวแฟนตัวเองต่อ

   เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ยิ่งดึกสติแต่ละคนก็เริ่มหายไป ผมมองตามตัวหอมที่ลุกออกไปจากที่นั่ง จากที่อ่านปากเขาตอนกระซิบกับพี่พีท เห็นว่าจะไปห้องน้ำ และไม่นานจันทร์เจ้าก็ขอไปห้องน้ำบ้างโดยมีคนของตัวเองตามไป ผมนั่งอยู่สักพัก แกว่งแก้วในมือไปมา ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไปบ้าง

   ผมเห็นตัวหอมแล้ว แต่เขาอยู่ในมุมที่ค่อนข้างมืดกับใครสักคนที่ผมไม่เห็นหน้า เพราะคนนั้นหันหลังอยู่ จากการที่เห็นสีหน้าของตัวหอมนั้น รู้เลยว่าไม่สบอารมณ์มากแค่ไหน ผมเบียดผู้คนเข้าไปใกล้เรื่อย ๆ จนได้ยินเสียงของตัวหอมกับผู้ชายคนนั้น

   “บอกว่าให้เลิกยุ่งไง!”

   “พี่ก็บอกเหมือนกันว่าจะไม่เลิกยุ่งกับภัค!”

   “หน้าด้าน! เมียก็มีแล้วยังจะมายุ่งกับคนอื่นอีก จิตสำนึกไม่มีเลยหรือไง”

   “ภัคไงเมียพี่ พี่ยุ่งกับเมียพี่ก็ไม่แปลกอะไร”

   “แปลกที่ฉันไม่ใช่เมียนายไงเล่า!!”

   “ภัค” ผมเรียกชื่อตัวหอมพร้อมกับเข้าไปยืนข้าง ๆ เพราะถ้าเป็นแบบนี้สองคนนี้คุยกันยาวแน่ ตัวหอมหันมามอง เขาเบียดตัวเข้าหาผม ส่วนอีกคนนั้นมองผมเขม็งด้วยความไม่สบอารมณ์ จำได้ละ แฟนเก่าตัวหอมนี่เอง

   “ไอ้เด็กนี่อีกแล้วเหรอ! ยังไม่เลิกใช้มันหลอกพี่อีกเหรอภัค บอกไว้เลยนะว่าพี่ไม่เชื่อ”

   เรื่องของมึง

   “ฉันไม่ได้บอกให้นายเชื่อสักหน่อย ช่างสิ ตอนนี้ฉันมีแฟนอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นก็เลิกมายุ่งกันได้แล้ว กลับไปดูแลเมียตัวเองไป!”

   “แผนตื้น ๆ หลอกมีแฟนคิดว่าพี่จะเชื่องั้นเหรอ! ต่อให้จูบกันโชว์ก็ไม่เชื่อหรอก ภัคน่ะ...” ไอ้นั่นแสยะยิ้ม สายตาเริ่มเปลี่ยนไป ผมคว้าเอวของตัวหอมมาโอบเอาไว้ “ง่ายจะตาย”

   ผมกระชับเอวบางแน่นขึ้นเมื่อรู้สึกว่าตัวเขากำลังสั่นด้วยความโกรธ

   “มึงก็ระวังจะติดโรคด้วยล่ะ” มันยิ้มเยาะ มองเราด้วยสายตาเหยียดหยาม

   “จากมึง?”

   “ไอ้สัด!!!”

   “หึ” ผมแสยะยิ้ม มองหน้าด้วยสายตาเย็นชา ไอ้เหี้ยนั่นขบกราม กำหมัดแน่น ผมส่งยิ้มเยาะไปอีกครั้งก่อนที่มันจะปล่อยหมัดออกมา และแน่นอนว่าหมัดโง่ ๆ นั่นทำอะไรผมไม่ได้หรอก เลเวลเรามันต่างกัน ไอ้เหี้ยนั่นยิ่งกัดฟันแน่นเมื่อผมหลบได้ ดันตัวหอมไปอยู่ข้างหลังแล้วจึงสืบเท้าเข้าไปใกล้ ยกมือขึ้นกระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายเข้ามา

   “จากนี้ก็... สนใจแค่เรื่องตัวเองนะครับ”



   “ปล่อยฉัน!” ผมทำนิ่ง ไม่สนใจเสียงโวยวายของคนด้านหลัง ยังคงจูงมือเขามาเรื่อย ๆ จนมาถึงทางออกด้านหลัง ที่รู้เพราะก่อนเข้ามาพี่รถถังบอกไว้ว่ามีทางตรงนี้ เมื่อมาถึงด้านนอกผมจึงปล่อยมือเขา ตัวหอมมองผมตาขวาง แต่ผมไม่ได้สนใจ “อะไรกันนักหนา! เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งสักที น่ารำคาญ”

   “อย่าพาลดิครับ”

   “ฉันไม่ได้พาล! หลบไป!” ผมยืนนิ่งแม้จะโดนถลึงตาใส่ กลัวลูกตาเขาจะหลุดออกจากเบ้าจริง ๆ ก็น่ากลัวนะ แต่น่ากลัวแบบทุลักทุเล ตัวหอมเดินกระแทกไหล่ผมออกไปยังมุมหนึ่งที่ค่อนข้างมืด ผมเดินตาม ยืนล้วงกระเป๋าอยู่ด้านหลัง จ้องมองไปที่แผ่นหลังบางของคนอายุมากกว่า

   บริเวณนี้อากาศไม่บริสุทธิ์สักเท่าไหร่ ก็แน่นอน สถานที่แบบนี้มันคงมีหรอก ผมขมวดคิ้วเมื่อได้กลิ่นนิโคตินฉุนจมูก ไม่ได้มาจากคนที่ออกมาสูบบุหรี่คนอื่น แต่มาจากคนที่ผมมองอยู่นี่แหละ ขายาวก้าวเข้าไปหา ดึงมวนบุหรี่ออกจากมือเล็ก ทิ้งมันลงพื้นแล้วจึงใช้เท้าขยี้จนไฟมอดดับ ตัวหอมจ้องผมเขม็งด้วยความไม่พอใจ มือสวยสอดผมเข้ากลุ่มผมก่อนเสยขึ้นอย่างหงุดหงิด

   “จะไม่เลิกยุ่งใช่ป่ะ!”

   “อือ”

   “หน้าด้าน”

   “มีคนบอกเยอะเหมือนกัน”

   “กวนตีน”

   “อันนี้ก็พอสมควร”

   “ไอ้เด็กเวร”

   “โดนประจำเลยแฮะ” ผมกดมุมปากเป็นรอยยิ้มเมื่อตัวหอมปิดปากเงียบ “ทำไมต้องสูบบุหรี่?”

   “เรื่องของฉัน”

   “ผมไม่ชอบ”

   “เรื่องของฉัน! ไม่ชอบก็ไม่ต้องมายุ่ง ไปไกล ๆ ไปให้พ้นได้ยิ่งดีเลย!!”

   “คุณอารมณ์ไม่ดี”

   “ใช่ไง รู้แล้วก็ไสหัวไปซะ แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!”

   “รู้ตัวไหมว่ากำลังพาล? คุณพาลใส่ผมหลังจากเจอแฟนเก่าตัวเอง แคร์มันเหรอ?”

   “ฉันไม่จำเป็นต้องแคร์ และฉันไม่ได้พาล”

   “หึ เหรอ”

   “นายจะเอายังไงกันแน่ นายจะเอายังไงกับฉัน!! มายุ่งกับฉันทำไม มาวุ่นวายกับฉันทำไม!!”

   “ผมไม่ได้บอกเหรอว่าชอบคุณ”

   “ชอบ? ชอบอะไร นายรู้จักฉันแค่ไหนกันเชียว”

   “เพราะไม่รู้จักไงเลยมาทำความรู้จักอยู่เนี่ย ถ้ารู้จักอยู่แล้วผมจะจีบคุณทำไม”

   “ฉันไม่ชอบนาย”

   “ผมรู้”

   “รู้แล้วก็ไปไกล ๆ”

   “โทษที ผมไม่มีนโยบายไปไกล ๆ คนที่ชอบ เสียใจด้วยครับ” ตัวหอมกัดฟัน ตาเรียวแข็งขึง ผมยิ้มบาง ๆ คว้าซองบุหรี่และไฟแช็กในมือเขามาไว้กับตัวเอง “ผมไม่ชอบที่คุณสูบบุหรี่ อย่าสูบอีกเลยครับ”

   “มีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน เอาคืนมา”

   “ไม่”

   “นี่นาย!” ผมยิ้มมุมปาก ก้าวเข้าไปใกล้ ตัวหอมถอยหลังไปหนึ่งก้าว ผมก้มหน้าลงให้อยู่ในระดับเดียวกับเขา

   “ถ้าอยากสูบบุหรี่ขึ้นมา ก็จูบผมแทนแล้วกัน”

   “เหอะ! จูบเด็ก ๆ ใครจะไปอยากจูบ”

   “เหรอ... แล้วใครนะที่เคลิ้มกับจูบเด็ก ๆ ของผม”

   “มีด้วยงั้นเหรอ?”

   “ลองไหมล่ะครับ?”

   ไม่รอให้เขาตอบอะไร ผมรั้งเอวบางเข้ามาใกล้ก่อนจะกดริมฝีปากไปบดเคล้ากับปากอิ่ม ตัวหอมยังนิ่ง แต่เมื่อผมเย้าแหย่อยู่สักพักเขาถึงได้โอนอ่อนจูบตอบ ระดับความรุนแรงเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันจนส่งเสียงชื้นแฉะออกมาให้ได้ยิน มือเล็กวางอยู่บนไหล่ เบียดแนบร่างกายให้ชิดกันจนไร้ช่องว่าง ความร้อนวิ่งพล่านไปทั่วร่างกาย มือหนาลูบไล้แผ่นหลังบางสะเปะสะปะ ก่อนผละจากเจลลี่หอมหวานไปยังซอกคอขาวเมื่อเริ่มหายใจติดขัด ลมหายใจร้อนเป่ารด มือเล็กที่วางบนบ่าเลื่อนไปโอบลำคอ ผมอ้าปากกัดสร้อยสีดำบนลำคอระหง ก่อนงับผิวเนื้อของเขาเบา ๆ

   “อะ อื้อ...”

   “...กลับกันเถอะ” เอ่ยเสียงพร่าชิดใบหูขาว ผมล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมา ส่งข้อความไปหาจันทร์เจ้า ขณะที่จูงมือเล็กไปยังรถที่จอดเอาไว้

   เนื่องจากหมวกกันน็อกมีใบเดียว ผมจึงสวมให้ตัวหอมไป ถ้าเกิดอะไรขึ้น เขาจะได้ไม่เป็นอะไร...



   23:17 J9 : เค้ากลับก่อนนะ
   23:17 J9 : ปวดหัว








---------------------------------
โอ๊ยยยยยยยยยย  เขาจูบกันอีกแล้วววววววว 

[queenrose]

จริงจายยยยยยย แอ้ยยยยย

[pui]

  

[Mura_saki]

จริงใจลูก!!!!!!!!!!

[iceman555]

 

[me12inzy]

หมั่นภัคจัง... 

[B52]

 

[arij-iris]

เจ้าเด็กหื่นนนนนนนน!!!!!!!!!!

[BAKA]

จริงใจของเจ้!

ภัคก็ใจเย็นๆ ค่อยๆคุยกับน้องนะ เปิดใจๆ น้องจริงใจของเจ้น่ารักมากเลยน๊าาาา ฮาาาา

[TheWanFah]

จริงใจเด็กหน้ามึน
กวนจริงๆ

[mareya.no7]

ภัคนี่จะเล่นตัวไปถึงไหน ขอตัวกระตุ้นหน่อยก็ดีนะคับ ชักอืด 

[JokerGirl]

จริงใจ

[LovEYouOnLy]

ภัคคงหงุดหงิดที่จริงใจมาวันหายสองวันแหงๆ แล้วเหตุการณ์นี้นั้นเองที่ทำให้จริงใจต้องปวดหัวกับการง้อพี่ชายสุดหล่อ กิกิ

[route rover]

ได้กันๆ