หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[Supparang-k]

พาพี่เขาไปไหนทำอะไรต่ออะจริงใจ

[lizzii]

ตัลลอดดดดดดดด

[phunpk]

เขาจูบกันสองรอบแล้วค่ะ ฮือออ จูบกันทีภัคก็ระทวยที จริงใจนี่ไม่ธรรมดา 55555 ภัคก็ฟอร์ม เปิดใจให้เด็กหน่อยยย

[hoshichi]

เอาเลยๆๆๆๆๆๆ
ได้กันๆๆๆๆๆๆๆ
เอ๊ะ นี่เราพูดไรออกไป

[Minoru88]

จริงใจให้มันได้อย่างนี้
เดินหน้าไปเลยลูก

[mystery Y]

ดีต่อใจ~

[mild-dy]

 

[lemonpreaw]

จริงจายยยยย 

[tkaido]

ยังไงเนี่ยยยย

[bpyt]

ชวนกันไปอย่างนี้จริงใจจะรอดไหม??
อ้าวว!! ไม่ใช่จริงใจหรอที่จะเสียหาย 555 ต้องห่วงภัคใช่ไหม

[gintama66]

หลังจากเหตุการณ์นี้. จริงใจจะไม่ค่อยกลับบ้านแล้วววววว~

มีความอยากอ่านต่อไวๆ

[Papangtha]

อ้าวเฮ้ยยยยยจริงใจ

[HEARTBREAKER]

ความที่ 14
ผมกับสัญชาตญาณ

   “นาย...” เสียงของตัวหอมที่เอ่ยเรียกแหบพร่า ดวงตาเรียวปรือปรอยขณะช้อนสบตากับผม ขณะนี้เราอยู่ที่โรงจอดรถคอนโดของตัวหอม หลังจากส่งข้อความไปหาจันทร์เจ้าผมก็ขับรถมาที่นี่ตามคำบอกของคนอายุมากกว่า

   “...ครับ”

   “จูบฉัน” ผมกดยิ้มก่อนกดริมฝีปากไปมอบจูบให้ตามที่ร้องขอ ลำแขนเล็กยกขึ้นกอดรอบคอ ร่างกายผมร้อนวูบขึ้นมา อาจเป็นเพราะรสจูบที่ดุเดือดกว่าครั้งแรกและเมื่อตอนอยู่ที่ผับ ไหนจะมือบางซึ่งสอดเข้าไปขยุ้มกลุ่มผมของผมเอาไว้ ผมยกร่างบางให้นั่งบนเบาะสปอร์ตไบค์ก่อนเข้าไปแทรกระหว่างขาเรียว ตัวหอมเกี่ยวขารัดเอวสอบ ดูเหมือนเขาจะลืมไปว่าผมเป็นเด็กที่เขาไม่ชอบ

   “อืม...” เสียงของผมหลุดออกมาเมื่อคนอายุมากกว่ากรีดปลายนิ้วไล้ลงตั้งแต่ต้นคอผ่านแผ่นหลังไปอย่างช้า ๆ จนผมขนลุกซู่บวกกับอากาศยามดึกในโรงจอดรถแบบนี้ อีกทั้งท่อนบนของผมมีเพียงเสื้อยืดสวมอยู่เท่านั้น เนื่องจากแจ็กเก็ตถูกถอดไปให้อีกคนใส่ตั้งแต่ก่อนออกจากผับ

   “พอยัง?” ถามชิดใบหู พลางคลอเคลียจมูกกับแก้มนุ่ม กลิ่นหอมจากเขายังทำให้ผมแทบบ้าอยู่ตลอด ไม่รู้ว่าใช้น้ำหอมหรือครีมอาบน้ำกลิ่นอะไร

   “ถ้ายัง?”

   “ขึ้นข้างบนไหม?”

   “อยากขึ้นไหมล่ะ?” อีกคนช้อนตามองยั่ว ผมแนบริมฝีปากไปอีกทีแล้วผละออก

   “ขึ้นไปแล้วจะได้อะไรล่ะครับ?”

   “ได้ฉัน” เขาคลี่ยิ้มซน

   “ก็แย่ละ”

   และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่ผมถูกตัวหอมชวนขึ้นห้อง... ไฟในห้องสว่างโร่ราวกับมีคนอยู่ทั้ง ๆ ที่เราก็เพิ่งขึ้นมา ให้ทาย เขาคงตั้งเวลาเปิดปิดเอาไว้ เจ้าของห้องถอดเสื้อตัวนอกออกซึ่งคือแจ็กเก็ตของผม เหวี่ยงมันไปที่โซฟาแล้วเดินตรงไปยังโซนครัว ผมตามเข้าไป ตัวหอมกำลังเขย่งหยิบขวดไวน์จากบนชั้น ผมเข้าไปยืนซ้อนที่ด้านหลังของเขา มือข้างหนึ่งวางไว้ที่เอวบางส่วนอีกข้างส่งไปชิงขวดไวน์เป้าหมายของเขามา

   “อย่าวอแว” ผมกดยิ้มพลางซบหน้ากับไหล่แคบ ขณะเดียวกันกับที่เจ้าของห้องกำลังรินไวน์ใส่แก้วสองใบ

   “จะมอมผมเหรอ?” ถามออกไป ริมฝีปากและปลายจมูกยังคงป้วนเปี้ยนอยู่ที่ไหล่เล็กและลำคอระหง

   “เมาเพราะไวน์งั้นเหรอ คออ่อนไปหน่อยไหม” เขาหมุนตัวหันหน้าเข้าหา ผมจึงถือโอกาสเท้าแขนกักร่างของคนตัวเล็กกว่าเอาไว้

   “ไม่เมาไวน์หรอก ...เมาคุณต่างหาก”

   ตัวหอมเหมือนจะสตั้นไปพักหนึ่ง ก่อนทำหน้าแหวะ “ไปเล่นไกล ๆ”

   ผมไหวไหล่กับคำพูดของเขา เจ้าของห้องดันอกผมออกก่อนเดินไปที่ตู้เย็นแล้วหยิบเอากล่องช็อกโกแลตออกมา เขายัดมันใส่ปากผมหนึ่งชิ้นในขณะที่ผมอ้าปากขึ้นเพื่อจะถาม รสหวานของช็อกโกแลตกระจายไปทั่วปาก ก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นอีกรสเมื่อผมกัดมันเข้า

   ไอ้ฉิบหาย นี่มันช็อกโกแลตที่สอดไส้เหล้า

   ตายห่าไหมเนี่ย ไวน์กับเหล้าจะตีกันหรือเปล่าวะ

   “กินอะไรแบบนี้ด้วยเหรอครับ?”

   “ครามซื้อมา” เขาตอบ และเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น ขาเรียวตวัดขึ้นไขว้ห่าง ไม่รู้ว่าพูดไปกี่ครั้งแล้วว่าผมละสายตาจากตัวหอมยากมาก และครั้งนี้ก็เช่นกัน...

   “มองหน้าฉันทำไม?”

   “สงสัยอะไรนิดหน่อย” เขาเลิกคิ้วขึ้น “ทำไมคุณถึงให้ผมมาที่นี่อีกล่ะ? ไหนจะจูบผมอีก”

   “นายจูบฉันก่อนไม่ใช่หรือไง?”

   “ถ้าที่ผับก็จริง แต่คุณจูบผมก่อนนะครั้งแรกน่ะ”

   “เหอะ จะตั้งคำถามอะไรมากมาย นายชอบฉันไม่ใช่หรือไง นายได้กำไรนะ”

   “แล้วยังไง? คุณไม่ชอบผมไม่ใช่เหรอครับ?” ตัวหอมไหวไหล่พลางยกไวน์ขึ้นจิบ “การกระทำกับคำพูดคุณมันย้อนแย้งนะ”

   “ข้องใจว่างั้น?”

   “อือ คุณทำเหมือนให้ความหวังผม แต่บางทีก็ผลักไสให้ไปไกล ๆ”

   “นายเมาแล้ว”

   “อย่าเปลี่ยนเรื่องดิครับ” ผมขยับเข้าไปใกล้เขา เมื่อตัวหอมเอนตัวไปด้านหลัง ผมก็โน้มตาม ใช้เข่ายันโซฟาหนึ่งข้าง ส่วนขาอีกข้างยันพื้นพยุงตัวเอาไว้ และตอนนี้ตัวหอมอยู่ใต้ร่างของผม ดวงตาเรียวรีปรายมองพร้อมรอยยิ้มพราวเสน่ห์ มือเล็กแกว่งแก้วเครื่องดื่มในมือเบา ๆ ก่อนยกดื่มด้วยท่าทางสบาย ๆ

   “อ่า... รุกแรงแบบนี้ฉันกลัวนะ”

   “ก็แย่ละ”

   “เวลาเมาแล้วจะหงุดหงิดงั้นเหรอ”

   “ผมไม่ได้เมาครับคุณภัค”

   “อ๋อ.... เหรอ”

   ผมดื่มไวน์ไปแค่แก้วเดียว แต่ช็อกโกแลตสอดไส้นั่นก็หลายชิ้นอยู่เหมือนกัน แต่เชื่อเถอะ ผมไม่เมาหรอก ดีกรีมันไม่แรง ตอนอยู่ที่ผับผมก็ดื่มมาไม่เยอะ

   “จะว่าไป... นายก็หน้าตาดีเหมือนกันนะ” คนพูดยิ้มยั่ว ไล้ปลายนิ้วไปตามกรอบหน้าของผม “อืม... หุ่นก็คงโอเคมั้ง” เขาว่า หลังจากกรีดปลายนิ้วลงต่ำเรื่อย ๆ จนกระทั่งหยุดไว้ที่หัวเข็มขัด ใบหน้าสวยแหงนขึ้น ริมฝีปากสีแดงขยับเป็นรอยยิ้มซุกซน แววตาพราวระยับราวกับเจอเรื่องสนุก ก้านนิ้วเล็กวนเป็นวงกลมช้า ๆ อยู่เหนือขอบกางเกง เขาขยับตัวขึ้น หัวเข่าตั้งชัน มันเฉียดเป้ากางเกงผมไปคล้ายกับว่าคนทำไม่ได้ตั้งใจ แต่เชื่อเถอะ เขาตั้งใจนั่นแหละ

   ผมว่า... คนที่เมาน่ะ เขาต่างหากล่ะ

   “อย่าซน”

   ตัวหอมยกยิ้มคล้ายพึงพอใจ

   แก้วไวน์เปล่า ๆ ถูกปล่อยให้กลิ้งไปบนพื้นโดยเจ้าของ มือสวยทั้งสองผลักไหล่ผมให้ล้มลงก่อนที่เขาจะขยับขึ้นมาคร่อมบนช่วงหน้าท้องของผม ให้ตาย จะทำอะไรของเขาวะ บอกเลยตอนนี้ผมโคตรเกร็ง ทั้งระแวงทั้งตื่นเต้น กลัวว่าเขาจะแค่ยั่วเล่น ๆ เอาสนุกแล้วชิ่งหนีไปหรือไม่ก็ไล่ผมกลับ อีกอย่างคือถ้าพีคแล้วเลยเถิดกันไปล่ะก็... บรรลัยแน่

   เดาไม่ถูก ผมกลัวใจเขา

   “คุณ!!” ร้องเรียกคนที่กำลังซุกซนด้วยการนั่งทับบนหน้าท้องผม ถ้าแค่นั้นมันจะไม่เป็นไรหรอกนะ แต่เขากลับค่อย ๆ เลื่อนตัวถอยหลังไปช้า ๆ และหยุดตัวเองไว้ที่ตรงนั้น... ผมรู้สึกได้ว่าเขาแกล้งขยับตัวให้สะโพกบดเบียดกับร่างกายของผมด้วย!!!

   ให้ตายเถอะ!!

   “เกร็งเชียวนะ”

   ไม่เกร็งก็เหี้ยแล้ว!!!

   “ผมไม่เล่นนะ”

   “แล้วฉันเล่นเหรอ หืม....?”

   “ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะมาโทษผมไม่ได้นะครับคุณณภัค”

   “อะไรจะเกิดขึ้นงั้นเหรอ? อ๊ะ! ฉันนั่งทับอะไรอยู่น่ะ”

   ขอบอกเลยว่าเขาเป็นมนุษย์ที่โคตรร้ายกาจ!!

   “รู้สึกไวจังนะ” เขาว่ากลั้วหัวเราะ ผมกลอกตาขึ้นฟ้า อยากจะตีเขาสักที ทำไมถึงได้ซนนัก

   “คุณก็รู้สึกไม่ใช่เหรอครับ?” ตัวหอมชักสีหน้ามองตาขวางเมื่อผมย้อนกลับ มือหนาเอื้อมไปจับข้อมือเล็กก่อนออกแรงกระชากให้ร่างบางล้มลงมา ตัวหอมใช้มือดันอกผมเอาไว้ ไม่ให้ตัวเราแนบกันจนเกินไป

   คนซนก็คือคนซน บอกให้อยู่นิ่ง ๆ ได้ที่ไหนกัน ฝ่ามือเล็ก ๆ นั่นลูบไล้อยู่ที่แผ่นอกจนผมขนลุกไปหมด ด้วยความหมั่นไส้จึงจัดการรั้งคออีกคนลงมาและล็อกท้ายทอยเอาไว้ กดริมฝีปากไปบดจูบรุนแรง สติเหมือนจะค่อย ๆ หายไปเมื่ออารมณ์ความรู้สึกบางอย่างเริ่มปะทุขึ้น และกว่าจะรู้ตัวอีกทีเราสองคนก็มาอยู่บนเตียงในห้องนอนของเจ้าของห้องแล้ว...

   อารมณ์ที่ขาดช่วงไป ถูกดึงกลับมาอีกครั้งเพียงแค่ร่างกายของเราสัมผัสกัน...



   “มีคอนด้อมไหมครับ?” ผมถามขณะที่วอแวกับซอกคอของตัวหอม ได้ยินอีกคนหายใจแรง ไม่รู้เพราะความต้องการหรือหงุดหงิด แต่น่าจะเป็นอย่างหลัง... ก็คนมันไม่ได้ใช้จะพกไว้ทำไมวะ เหตุการณ์ฉุกเฉินก็ไม่มีแน่เพราะผมแทบไม่เข้าใกล้ผู้หญิง แต่ว่า... หลังจากนี้คงต้องซื้อมาไว้บ้างแล้วล่ะ หึ

   เจ้าของห้องผลักผมออกก่อนเดินไปเปิดลิ้นชักแล้วกลับมาหยุดอยู่ปลายเตียง เขาโยนหลอดอะไรสักอย่างมาบนเตียง คาบซองอะลูมิเนียมไว้ก่อนจะยกมือขึ้นปลดสร้อยคอที่สวมอยู่ออกแล้วโยนมันลงพื้น ขึ้นมายืนเข่าบนเตียง ผมเอนตัวไปด้านหลัง ใช้ศอกค้ำเอาไว้เพื่อไม่ให้เองนอนราบไป ตัวหอมขยับเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ซองอะลูมิเนียมถูกโยนใส่อก มือสวยเลื่อนมาวางที่หัวเข็มขัดก่อนปลดมันออกพร้อมกับกระดุม ผมเม้มปากแน่น เกร็งกล้ามเนื้อทันทีที่เขาวางเลื่อนมือมารูดซิบกางเกงลง คนร้ายกาจชำเลืองตาขึ้นมอง ริมฝีปากสีสดขยับยิ้มเยาะ

   “ใส่เป็นใช่ไหม?” คงหมายถึงถุงยาง ดูถูกกันเกินไปละ

   “ไม่เป็นครับ ใส่ให้หน่อยสิ”

   ผมแกล้งตอบไป แต่ดูท่าตัวหอมจะเข้าใจแบบนั้นจริง ๆ  เขาคว้าซองอะลูมิเนียมนั่นขึ้นมาอีกครั้งแล้วถือเอาไว้ก่อน

   “ถอดกางเกงออก” แถมเสื้อให้ด้วยเลย ตอนนี้ผมไม่มีอะไรติดตัวแล้วนะ อายนิดหน่อย แต่ผมมั่นใจกับหุ่นตัวเองพอสมควร แต่ว่า... ตัวหอมไม่ปิดไฟเลยรู้สึกพิลึกนิดหน่อย

   แอบเห็นว่าคนอายุมากกว่าแสดงอาการตกใจ ผมยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยกับแก้มใสที่ขึ้นซับสีแดงจาง ๆ มือขาวกอบกุมของผมเอาไว้ก่อนขยับรูดรั้งให้มันตื่นตัวเต็มที่ จากนั้นถึงได้แกะเอาถุงยางออกมาจากซองอะลูมิเนียม

   หัวใจผมเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่มองตัวหอมเปลื้องผ้า ผมแย่งหลอดเจลจากมือเขามา ดันให้เจ้าของห้องนอนราบกับเตียง ถึงไม่เคยทำแต่ผมก็รู้น่าว่ามันต้องทำยังไงหรือเตรียมการอะไรบ้าง สัญชาตญาณแม่งบอกมา

   “อือ!” เสียงครางหลุดลอดออกมาจากริมฝีปากสีสดเมื่อผมกดแทรกก้านนิ้วเข้าไป ตัวหอมหอบหายใจแรง ช่องทางที่รัดแน่นทำให้ผมหยุดการกระทำเอาไว้ก่อน “ขะ ขยับสิ...” ทำตามที่อีกคนบอก จนเมื่อทุกอย่างพร้อม

   ผมสบตากับตัวหอม นัยน์ตาที่เคยแข็งขึงไร้ความรู้สึกตอนนี้ฉ่ำปรือไปด้วยความต้องการ ผมโน้มไปกดจูบที่ริมฝีปากล่อใจอยากอดไม่ไหว ขนาดเดียวกันก็เตรียมอาวุธที่พร้อมรบไว้ที่ปากทาง กดแทรกกายเข้าไปอย่างเชื่องช้าและทำให้เบาที่สุด

   ผมรู้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกของตัวหอม แต่ทุกคนควรได้รับการทะนุถนอมไม่ใช่หรอ? โอเค คนอื่นผมไม่รู้ แต่สำหรับผมเขาควรได้รับ ผมต้องการให้ครั้งแรกของเราเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ดีทั้งสองฝ่าย และอ่อนโยนกับร่างบอบบางนี้ให้มากที่สุดเท่าที่ผู้ชายอย่างผมจะทำได้

   เพื่อคนคนนี้ที่ผมเผลอใจไปให้ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ...

   “น่ะ... นาย... อ๊ะ อ๊า!”

   “เรียกชื่อผมภัค”

   “จริง... ฮะ ใจ จริงใจ!!”

   หากผ่านคืนนี้ไป ผมเองก็ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรานั้นจะเป็นอย่างไร จะดีขึ้น เหมือนเดิม หรือแย่ลงนั้นไม่อาจคาดเดา บอกแล้วว่าผมกลัวใจเขา

   ต่อให้เรื่องคืนนี้เป็นการตัดสินใจผิดพลาด หรือจะเป็นเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบของเขา แต่มันไม่ใช่การตัดสินใจที่ผิดพลาดของผม และมันไม่ใช่อารมณ์เพียงชั่ววูบ ที่ผมทำทั้งหมดนี้มันมาจากความรู้สึกจริง ๆ ผมไม่ได้ต้องการเซ็กส์ ...แต่ผมต้องการเขา

   ณภัคไม่ง่ายเหมือนที่ใคร ๆ พูดหรอกครับ

   คนที่ง่ายน่ะ มันผมเอง



   ผมลืมตาตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่ทำคือนอนนิ่ง ๆ มองเพดานให้สมองประมวลผล หลังจากรู้ว่าไม่ใช่ห้องตัวเองก็หันไปมองเจ้าของห้องตัวจริง ตัวหอมยังคงหลับตาพริ้ม ผมขยับตัวนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาอีกฝ่าย อมยิ้มเล็กน้อยก่อนยื่นมือไปปัดปรอยผมนุ่มเบา ๆ หลับแล้วโคตรน่ารัก ปากเผยอนิดหน่อย ขนตาเป็นแพยาว หลับเหมือนเด็ก ไม่มีพิษมีภัย น่ารักกว่าตอนตื่นเป็นเท่าตัว หึหึ

   ลุกจากเตียงให้เบาที่สุด วิสาสะใช้ห้องน้ำของเขาในการอาบน้ำชำระร่างกาย เหนียวตัวชะมัด ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนนอนผมก็อาบน้ำไปแล้วแท้ ๆ เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงทำไมร่างกายผมมันถึงได้ขับเหงื่อออกมาแบบนี้ เมื่อคืนเราทำกันอยู่หลายชั่วโมง หลังจากเสร็จภารกิจก็เป็นผมที่จัดการให้ห้องมันกลับมาอยู่ในสภาพเดิม เช้านี้จึงไม่มีเสื้อผ้าที่ตกกราดเกลื่อน เตียงที่ยันย่น หรือเศษซากอะไรที่สมควรทิ้ง

   ออกมาจากห้องน้ำแล้ว เจ้าของห้องยังนอนหลับอยู่เลย ผมไม่อยากรบกวนจึงเดินออกไปเงียบ ๆ

   ถ้าเขาตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอผมล่ะ? จะว่าผมฟันแล้วทิ้งหรือเปล่าวะ




   ตึง!!!

   “เหี้ย!” ผมสบถออกมาเสียงดังเมื่อเห็นคนในลิฟต์

   “นอนที่นี่?” พยักหน้าเป็นคำตอบ ไม่คิดว่าจะเจอแฟนพี่ชายแฮะ แต่ลืมไปว่าเขาก็อยู่ที่นี่ ถือว่าเป็นโชคดีแล้วกันที่ไม่เจอจันทร์เจ้า

   หัวใจผมเต้นโคตรแรง นึกว่าจะฉิบหายแล้วเสียอีก

   “จันทร์เจ้าล่ะ?”

   “อยู่บนห้อง จะไปหาไหมล่ะ?”

   “หาก็แย่ละ”

   คนของพี่หัวเราะ ตาคมมองสำรวจผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วแสยะยิ้มที่โคตรร้ายกาจ

   “ทำไมรีบกลับมาก่อน”

   “ไม่ยุ่งดิครับ”

   “หึ จะกลับแล้วใช่ไหม?” ผมพยักหน้า แล้วส่ายหน้า

   “เมื่อคืนมีอะไรเกิดขึ้นป่ะ?”

   “แลกกัน”

   แลกก็เหี้ยแล้ว

   ใครจะไปบอกล่ะว่าเมื่อคืนของผมนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง ไม่รู้แฮะว่าตัวหอมจะคิดยังไง เพราะตอนผมออกมาเขายังหลับอยู่เลย

   “บอกมาก่อนดิ”

   “เจ้าเล่ห์ดี” เขาว่า แต่ก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังระหว่างที่เดินออกจากลิฟต์

   ผมกำหมัดแน่น ดวงตาแข็งกร้าวขึ้นมา โกรธไอ้พวกนั้นที่เข้าไปยุ่มย่ามถึงขนาดจะฉุดพี่ชายผม แต่โกรธตัวเองมากกว่าที่ไม่ได้อยู่ช่วยพี่ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับจันทร์เจ้าล่ะก็... ผมไม่โทษเจ้าหมูหรอกว่าเป็นความผิดเขา แต่จะโทษตัวเองมากกว่าที่ไม่ได้อยู่ดูแล ในขณะที่ผมกำลังตื่นเต้นที่จะได้อยู่กับตัวหอม จันทร์เจ้าจะรู้สึกแย่ขนาดไหนกับไอ้พวกชั่วนั่น

   “เอาน่า จันทร์เจ้าไม่เป็นอะไรแล้ว” คนของพี่ตบบ่าผมสองสามทีเหมือนเข้าใจว่าผมรู้สึกยังไง

   “ไอ้พวกนั้นล่ะ?”

   “คนหนึ่งไหวตัวทันเลยรอดไป อีกคนเละ ไม่รู้ต้องอยู่โรงพยาบาลกี่วัน”

   “อือ... เฮ้อ”

   “ห่วงก็ขึ้นไปหาดิ”

   “ก็แย่ละ ไว้ค่อยเจอกันที่บ้าน”

   “หึหึ อ๋อ เมื่อคืนที่ออกไปกับภัคน่ะ” หันมองหน้าคนพูด หัวใจเต้นตึกตักระหว่างที่รอประโยคถัดมา “จันทร์เจ้าเห็นนะ”

   กูว่าแล้ว

   นมรสน้ำผึ้งแทบล่วงจากมือ

   “ความฉิบหายที่แท้จริง...”

   “หึหึ อย่ากังวลน่า เอาเรื่องเมื่อคืนมาฮีลสิ”

   “อะไร พูดอะไรครับ”

   “ตอแหลไม่เนียนทั้งพี่ทั้งน้อง” คนของพี่สั่นหัวก่อนเดินไปบล็อกอื่น ขนมเต็มตะกร้า พี่กูตัวบวมแน่ ๆ

   ผมเบะปาก รู้แหละว่าพูดถึงอะไร หันไปมองตัวเองในกระจกตู้แช่ พอเห็นลาง ๆ ว่ามีซากอารยธรรมอะไรอยู่บ้าง ผมแหวกคอเสื้อลง ก้มหน้าไปดู รอยเล็บหราเลย แดงเถือก เหอ ๆ ว่าแต่... ตัวหอมดูดคอผมด้วยเหรอวะ

   ร้ายแฮะ อยากแสดงความเป็นเจ้าของก็ไม่บอก

   “อ๋อ ลืมบอกอีกอย่าง ไอ้เตี้ยน่ะ น้อยใจจนร้องไห้เลยล่ะ”

   ผมได้แต่มองคนพูดที่ตอนนี้เดินออกจากร้านสะดวกซื้อไปแล้วตาปริบ ๆ

   นี่มัน ฉิบหายest เลยนะเว้ย!!! ไอ้หมูร้องไห้เลยเหรอวะ เชี่ย แม่งต้องรุนแรงกับใจบวม ๆ นั่นขนาดไหนกัน ผมต้องไปกวาดซื้อโรงงานขนมมาง้อไหม
   




   “มาช้านะมึง” เสียงของข้าวฟ่างดังมาทันทีเมื่อผมเปิดประตูห้องซ้อมเข้าไป ยักไหล่ไม่ยี่หระ โยนกระเป๋าลงพื้นก่อนเปิดเอาไม้กลองออกมา

   เพราะตื่นสายกว่าปกติเลยทำให้ทำอะไร ๆ ช้าไปด้วย ออกจากคอนโดตัวหอมแล้วก็ขับรถไปคอนโดตัวเอง ถ้าให้กลับบ้านใหญ่ก็จะใช้เวลานานกว่าเดิมด้วยระยะทาง อาบน้ำเปลี่ยนชุดอีกรอบที่คอนโด เลือกชุดที่สามารถปิดรอยที่คอผมได้แล้วถึงได้มาที่ห้องซ้อมนี้

   “ครั้งแรกเลยที่พี่จริงใจมาสาย” ไจ่ไจ๋ว่า ทำหน้าเอ๋ออยู่ใต้แว่นสายตา

   “ยุ่งอะไรกับมันพวกมึงเนี่ย”

   ดีมาก ยกนิ้วโป้งให้ไอ้วาฬก่อนที่จะไปประจำที่ที่กลองชุดแล้วจึงเริ่มซ้อมกัน หัวหน้าวงมันบอกต้องฟิตไว้เพื่อเตรียมประกวด ผมกับอีกสองคนกลอกตากันแทบไม่ทัน งานมันอีกตั้งเมื่อไหร่ ไม่รู้รีบไปทำไม แล้วผมก็ไม่รู้ด้วยครับว่าข้าวฟ่างมันไปเอาข่าวงานประกวดนี้มาจากไหน ทางเว็บไซต์ออฟฟิเชียลหรืออะไรยังไม่มีประกาศเลย

   มึงจะคึกเกินไปแล้ว

   “เกรดเราออกหรือยังวะ?” ผมถามออกไป นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องค้างคา ต้องเอาเกรดไปอวดตัวหอม ...เกรดหรือคะแนนสอบวะ เอาไปแม่งทั้งคู่นั่นแหละ

   “ไม่รู้ว่ะ ลองเข้าไปดูในเว็บดิ” ข้าวฟ่างบอก

   “มึงจะดูทำห่าอะไร ยังไงก็ได้ท็อปอยู่ดี กูเนี่ยยยยยยยย” วาฬตบอกตัวเองปึก ๆ

   “อือ พี่วาฬรู้ตัวเองด้วย เจ๋ง ๆ”

   “เดี๋ยวกูตบให้แว่นแตก”

   “ไรอ่ะ! ทำไมใจร้ายงี้”

   และแล้วมือคีย์บอร์ดของวงก็ถูกหัวหน้าวงและมือเบสรุมสะกำ...



   “หิวอ่า” คนอายุน้อยสุดบ่นขึ้นมาหลังจากหัวหน้าวงบอกพัก ผมยกน้ำขึ้นดื่มพลางพยักหน้าเห็นด้วย

   “ซ้อมเสร็จไปหาอะไรแดกกัน”

   “พี่ฟ่างเลี้ยง เย้!!!”

   “เลี้ยงพ่อมึงสิ!” ข้าวฟ่างตบหัววาฬที่โมเม เรานั่งเป็นวงกันที่พื้น

   “เอาดิ กูเลี้ยงเอง”

   “ฮัดชา!!” เกลียดการอุทานของไอ้ฟ่างจริง ๆ อุทานเหมือนคนปกติไม่เป็นกันหรือไง แล้วพวกมึงจะตกใจอะไรกัน หืม

   “อะไรเข้าสิงพี่จริงใจป่ะเนี่ย” ไจ่ไจ๋ทำหน้าตื่น

   “นั่นดิ เกิดอะไรขึ้น!”

   “จะแดกไม่แดก”

   “แดก!!”

   สามัคคีกันเชียวนะพวกมึง

   “เหอะ อยากกินไร?” ผมถามพร้อมมองหน้าไจ่ไจ๋

   “ให้ผมเลือกหรอ?” มันชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ทำหน้าเหรอหรา ไม่ใช่ให้สิทธิพิเศษอะไรหรอกครับ ผมคิดไม่ออกว่าอยากจะทานอะไร บอกแล้วว่ามันเป็นปัญหาโลกแตก “อยากกินข้าวมันไก่อ่ะ”

   “โห่ ไอ้ห่า ได้เลือกทั้งทีเอาให้มันดีกว่าข้าวมันไก่ได้ป่ะ”

   “เอ้า ก็ผมอยากกินอ่ะ พี่ฟ่างหุบปากดิ”

   “ไอ้เด็กห่านี่” ข้าวฟ่างทำท่าจะตี ไจ่ไจ๋มันก็เอนตัวหลบ แต่หลบเยอะไป หงายหลังหัวฟาดแอมปิไฟเออร์ ทำตัวเองทั้งนั้น

   “จริงใจเลี้ยงทั้งที เลือกแพง ๆ หน่อยสิวะ”

   “ไอ้เหี้ยนี่” โยนฝาขวดน้ำใส่ไอ้วาฬ เข้าหางคิ้วพอดี

   “กินปูผงกะหรี่”

   “โอเค” ผมว่า นึกร้านออกแล้ว อยู่แถวนี้แหละ ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว จึงเริ่มซ้อมต่อไปอีกราวหนึ่งชั่วโมง จากนั้นถึงได้เก็บของเพื่อไปหาอะไรทาน



   “เออ กูว่าจะถามมึงนานละ มึงรู้จักรุ่นพี่กลุ่มนั้นได้ยังไงวะ?” ผมชะงัก หันไปมองหน้าคนถาม ก่อนจะสะบัดมือให้วาฬกับไจ่ไจ๋เข้าไปในร้านก่อน

   “อย่ารู้เลย”

   มันหรี่ตามองจับผิด “บอกมาเลย มึงจีบใครอยู่ใช่ไหม!”

   “ก็แย่ละ”

   “แน่ ๆ พี่พีทหรอ? ไม่น่า หรือพี่ภัค”

   “เสือก!”

   “อั๊ยยะ! น้องจริงใจมีความรัก กูบอกพี่จันทร์เจ้าแน่”

   “สาระแนจริง ๆ เข้าไปได้แล้ว!” ไอ้ฟ่างหัวเราะสนุกสนานพอใจ ไอ้ฉิบหาย บอกจันทร์เจ้าพ่อมึงดิ แล้วเหมือนการกระทำของผมจะเป็นคำตอบให้มันอย่างดีเลยล่ะ

   “ฮัดชา! กูเดาว่าพี่ภัค เป็นไงวะ ถึงขั้นไหนแล้ว” ไอ้ฟ่างทำหน้าอยากรู้อยากเห็น ผมปรายตามองมัน เดินเข้าไปในร้านโดยไม่ตอบคำถาม

   ผมแสดงออกมากขนาดนั้นเลยเหรอครับ? ผมว่าผมก็ไม่ได้อะไรมากมายนะ ทำไมคนเอ๋อ ๆ อย่างไอ้ฟ่างถึงได้มองออก


   ฉิบหายเอ๊ย!








--------------------------------------------
สวัสดีปีใหม่ค่า~

อยากหวีดอ่ะ หวีดนิยายตัวเองได้ไหม555555555555555
คุณขาาาาาา เขาตะมุ้งตะมิ้งกันแล้วคุ้ณณณณณณณ
เร็วอะไรเบอร์ คนหรือน้ำมัน ไวไฟสุดอ่ะ ยอมใจ

อาจมีคำผิดอยู่เด้อ ขออภัยด้วยครับ
ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่าน ไว้เจอกันตอนหน้า
บายยยยยยยยย

[tkaido]

จือดึ๊บจือดึ๊บแล้ว ฮืาออออ

[B52]

อัยย่ะ

[mild-dy]

 สวัสดีปีใหม่ค่ะ
 
 

[Vaaanizs]

อ่านแล้วแบบใจเต้นแรงมากกกก จริงใจไม่กากแบบทิวากาลนะคะ555555

[lizzii]

อรั๊ยยยยยยยย ภัคมาแนวไหนทำไมถึงยอม

สวัสดีปีใหม่ค่าาาาาา 

[pui]

    สวัสดีปีใหม่ค่ะ 

[ArcanaPM]

ภัคจะโมโหไหมตื่นมาไม่เจอจริงใจ
ใจไม่กากนะเออ

[TheWanFah]

ภัคตื่นมาจะเป็นยังไงบ้างน้อ

สวัสดีปีใหม่ค่ะ

[BAKA]

น้องจริงใจของเจ้

อันนี้รอดูว่าภัคตื่นมาแล้วจะยังไงต่อไป...

แต่ที่แน่ๆ...น้องหมูงอนไปแล้ว...โอ๋ๆน๊าาาา

[chaotic69]

ไวไฟดีมากค่ะลูก ไม่เสียชื่อศิษย์พี่ฟ้า...  เอ๊ะ? 

[krayfanxing]

โอ่ย...ลูกค่ะ เรียบร้อยโรงเรียนจริงใจแล้วจ้า

[pornwicha]

จริงใจไม่ธรรมดาาา55555555555555 รอตอนต่อไปแทบจะไม่ไหวแล้ววววว

[arij-iris]

จริงใจเด็กแก่แดด 55555

[mystery Y]

โหย จริงใจฟันแล้วทิ้งอ่ะ!

[LovEYouOnLy]

เขาได้กันแล้วอ่ะตัวเอง อยากจะตะโกนให้พี่หมูได้ยิน แต่แค่นี้พอดีกว่า เพราะแค่นี้พี่หมูของเราคงโกรธไปอีกนานแน่ๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

❤️ HAPPY NEW YEAR 2017 ❤️
สวัสดีปีไหม่ ๒๕๖๐
ขอให้ไรท์ มีความสุข มากๆๆ
｡◕‿◕｡

จริงใจ ได้ใจจริงๆ ด้วย
ภัค เจอกันจริงใจใหม่อย่าทำเมินล่ะ
       
 

[phunpk]

ทำไมภัคยอมจริงใจง่ายงี้อะ มันต้องมีอะไรแน่ๆ ภัคคิดไรอยู่ววว แล้วจริงใจออกมาไม่รอภัคต่อหรือบอกภัคก่อนจะดีหรออออ