หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[Papangtha]

ทำไมจริงใจไม่รอภัคตื่นก่อนนนนน

[Mura_saki]

จะถูกโกรธไหมล่ะนั่น  หนีเขาออกมาทั้งๆที่นอนอยู่ด้วยกันทั้งคืน.

[Supparang-k]

ภัคตื่นมาจะคิดงนะจริงใจชิลเกิ๊น 555

[lemonpreaw]

กลัวใจภัค

[A_Narciso]

ภัค อาจจะใช้เหตุการณ์นี้เป็นตัววัดอะไรบางอย่าง
ว่าความสัมพันธ์จะดำเนินต่อไปหรือหยุด...

[Minoru88]

โอ๋ยๆๆๆๆเค้าได้กันแล้วว

จริงใจเร็วเลยลูก แต่ออกมาก่อนแบบนี้เค้าไม่คิดว่สฟันแล้วทิ้งหรอ

[minkey]

เหยยยยย
เขาซัมติงกันละเด้อ
แต่ตื่นมาตัวหอมจะงอนไหมเนี่ย
ตื่นมาไม่เจอใคร
 

[HEARTBREAKER]

ความที่ 15
ผมกับงูพิษ

   ความรู้แรกที่ลืมตาตื่นขึ้นมานั่นคือ...ง่วง ส่วนความรู้สึกแรกหลังจากขยับตัวแล้วคือ...เจ็บ เจ็บมาก ๆ พยายามฝืนตัวลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง สิ่งที่ผมได้ยินตอนนี้มีเพียงแค่ความเงียบ ไร้แววของสิ่งมีชีวิตอื่นนอกจากตัวผมเอง กวาดตามองรอบห้อง สภาพปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น  แม้แต่เตียงก็ไม่มีรอยยับยู่ยี่เลยด้วยซ้ำ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น... จะบอกว่าแค่ฝันก็งี่เง่าไปหน่อย สะโพกผมเจ็บขนาดนี้ ไอ้เด็กบ้านั่น... มีอาวุธไม่สมกับเป็นเด็กอายุสิบเจ็ดเลยสักนิด เล่นเอาผมครางจนเสียงแหบ กระแทกมาแต่ละทีก็จุกไปหมด

   ทำบ้าอะไรลงไปวะ

   ทำไมถึงไปยอมง่ายแบบนั้น

   แล้วนี่เด็กนั่นหายไปไหน? โอเค คงกลับไปแล้วล่ะ จะอยู่เพื่ออะไรกัน ได้ผมแล้วนี่ ก็แค่นั้นแหละ คาดหวังอะไรวะ คนที่เข้าหาผมก็เป็นแบบนี้ทุกคน แรก ๆ ก็ดี พอได้กันแล้วก็ดีแตก

   ควรชินได้แล้วไหมล่ะ

   ผมเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายด้วยความยากลำบาก ก้าวขาแต่ละทีก็สะเทือนไปหมด เนื้อตัวก็ปวดเมื่อย แช่น้ำอุ่นสักหน่อยน่าจะดี ก้าวขาลงไปในอ่างเมื่อน้ำอยู่ในระดับที่พอดี กระแสน้ำอุ่นที่โอบล้อมทำให้ร่างกายผ่อนคลาย ผมลูบไล้เนื้อตัวเบา ๆ รอยช้ำและรอยจูบบนร่างกายเป็นหลักฐานชี้ชัดว่าเรื่องเมื่อคืนนั้นเกิดขึ้นจริง ๆ ไม่ใช่ผมฝันไป เลื่อนมือไปแตะที่สะโพกและช่องทางด้านหลังเพียงสัมผัสแค่เล็กน้อยก็ต้องเบ้ปาก เสียดเป็นบ้า ดูเหมือนจะบวมด้วยแฮะ แล้วไอ้เด็กเวรนั่นไปเอาเรี่ยวแรงมากจากไหนกัน โกหกหรือเปล่าว่าไม่เคยมีประสบการณ์

   แช่น้ำอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงถึงได้ไปอาบน้ำจริง ๆ ผมออกมาด้วยชุดคลุมอาบน้ำสีขาวที่ความยาวเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อย ปล่อยเส้นผมเปียกชื้นให้ลู่แนบกับใบหน้า ก่อนออกจากห้องผมก็ยืนมองสภาพห้องตัวเองอีกครั้ง เด็กเวรนั่นทำความสะอาดห้องให้ผมด้วยอย่างงั้นเหรอ เสื้อผ้าที่ควรกระจัดกระจายอยู่บนพื้นก็ไม่มี เศษซากถุงยางใช้แล้วก็ไม่มีให้เห็น แม้แต่ตัวผม เจ้านั่นยังทำความสะอาดให้ด้วย

   ทั้ง ๆ ที่คนอื่นไม่เคยทำแบบนี้เลย... เพื่ออะไรกัน ที่ทำไปทั้งหมดนี้ ทำไปเพื่ออะไร

   กลิ่นหอมกรุ่นของอาหารปะทะเข้าจมูกทันทีที่เปิดประตูห้องนอนออกมา ท้องผมร้องโครกครากประท้วง นี่มันก็ล่วงเลยมาบ่ายโมงแล้วนี่นา ไม่หิวก็บ้าแล้ว ผมเดินตามกลิ่นไปจนถึงโซนครัว ครัวที่ไม่เคยใช้งานเพราะผมทำอาหารไม่เป็น ตอนนี้มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังง่วนกับการปรุงอาหาร ผมชะงักไปเมื่อเห็น คิดว่ากลับไปแล้วเสียอีก...

   ผมยืนมองคนที่ทำอาหาร หยิบจับด้วยท่าทางคล่องแคล่ว ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายที่แข็งกระด้าง พูดจาขวานผ่าซากแบบนั้นจะทำอาหารเป็นกับเขาด้วย ไม่รู้ว่าเผลอมองไปนานเท่าไหร่ เพราะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เด็กนั่นเข้ามาใกล้นั่นแหละ

   “ทำไมไม่เช็ดผมครับ?” คนที่คิดว่ากลับไปแล้วถามขึ้น เจ้าเด็กนั่นยื่นมือมาคว้าผ้าผืนเล็กบนคอผมไปและเช็ดผมผมอย่างถือวิสาสะ

   “ยุ่ง” ปัดมือหนานั่นออก เดินไปกดน้ำไปดื่ม ผมเบ้ปากทุกครั้งที่ก้าวเดิน ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อยทำไมถึงได้เจ็บขนาดนี้นะ หรือเพราะไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้นาน จะว่าไป ตั้งแต่เลิกกับภีมผมก็ไม่ได้คุยกับใคร เกือบสองเดือนได้แล้วมั้ง...

   “เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” มองคนพูดด้วยหางตาให้รู้ว่ารำคาญ เด็กยักษ์ไหวไหล่ก่อนกลับไปที่เคาน์เตอร์ อดชะโงกไปดูไม่ได้ว่ากำลังทำอะไร “คุณไปแต่งตัวสิ”

   “อย่ามาสั่ง”

   ไอ้เด็กพูดไม่รู้เรื่องเบ้ปาก “หิวมากยังครับ?”

   เผลอพยักหน้าไป เมื่อเห็นรอยยิ้มของมันแล้วผมจึงทำเสียงขึ้นจมูกแล้วไปในห้อง ใส่เสื้อผ้าเหอะ เดี๋ยวเด็กมันจะหัวใจวายตายก่อน หึ

   เมื่อออกมาอีกทีก็พบกับอาหารสองจานที่วางอยู่บนโต๊ะทานข้าว ผมนั่งลงโดยที่ไม่เล่นตัว ก็คนมันหิวนี่! สิ่งที่เด็กนั่นทำคือสปาเก็ตตี้ซอสหมู หน้าตาน่าทานดี แต่รสชาติไม่รู้ยังไง เหลือบตามองคนที่เพิ่งเอาแก้วน้ำสองแก้วมาวางและนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม เด็กนั่นใช้ส้อมม้วนเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปากไม่พูดไม่จา

   ตามบทแล้วมันต้องบอกให้ผมกินไม่ใช่เหรอ?

   ช่างเหอะ ผมก็ไม่รู้ว่ามันเป็นคนยังไงกันแน่ ผมม้วนเส้นทานบ้าง เมื่อสัมผัสรสชาติได้จากปลายลิ้นก็ต้องมองหน้าคนทำ เด็กนั่นยังคงก้มหน้าทาน ผมเคี้ยวอาหารในปากช้า ๆ ก่อนจะกลืนลงไป ไม่น่าเชื่อว่าเด็กนี่จะทำอาหารออกมาได้รสชาติโอเค

   “อร่อยล่ะสิ” ความอยากอาหารผมลดลงเพราะมันนี่แหละ

   “เหอะ ไม่ได้เรื่อง”

   “เหรอ เอาเพิ่มไหมครับ ยังมีเหลืออยู่นะ” จักรพรรดิทำหน้าล้อเมื่อมองจานที่ว่างเปล่าของผม ผมจิปากไม่พอใจ ทำไมเด็กบ้านี่ถึงได้กวนตีนขนาดนี้

   “ไม่เอา!” ไอ้เด็กเวรนั่นหัวเราะ คว้าจานของผมไปแล้วกลับมาพร้อมกับอาหารที่ถูกเติมใหม่ ผมเม้มปาก กำมือแน่น ทำไมเด็กเวรนี่มันชอบขัดคำสั่งของผมจังเลยวะ!!!

   “ตักมาแล้วอ่ะ กินให้หน่อย”

   “ไอ้...!!”

   ถ้าถามว่าเกลียดอะไร ตอบได้เลยว่าเจ้าเด็กตรงข้ามผมนี่แหละ!

   น่าโมโหที่สุด

   “คุณนี่เหมือนเด็กเลย” เสียงติดจะแหบว่าขึ้นพร้อมมือใหญ่ที่ยื่นมาเช็ดริมฝีปากและแก้มของผมด้วยแผ่นกระดาษเนื้อนุ่มสีขาว ตาเรียวจ้องไปยังเด็กตัวโตนิ่ง เด็กนั่นเองก็สบตากับผม ทำเหมือนกับว่ามันไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไร แวบหนึ่งที่รู้สึกวูบได้อก แต่ไม่นานผมก็สะบัดมันทิ้งไป จักรพรรดิขยับริมฝีปากบางเป็นรอยยิ้มบาง ไม่ได้พูดกวนประสาทอะไรออกมา

   เมื่อทานอาหารเสร็จ เจ้าเด็กนั่นก็เก็บจานไปไว้ในอ่างก่อนจัดการล้างทำความสะอาด ตาคมหันมามองผมก่อนเอ่ยถามออกมา

   “คุณทานยาไหม? ผมซื้อมาด้วยตอนลงไปข้างล่าง” ก้านนิ้วยาวเปื้อนฟองชี้ไปที่ถุงพลาสติกสีขุ่น ผมสั่นหัว ไม่จำเป็นต้องทานยาหรอก เจ้าเด็กนั่นขมวดคิ้วมุ่นเหมือนตีกับความคิดตัวเองมากกว่า “ไม่ต้องกินหรอ ที่ผมอ่านมา...”

   “ฉันบอบบางขนาดนั้น? แค่นี้ไม่มีอะไรเสียหายหรอก”

   “ก็ห่วงป่ะวะถึงได้ซื้อมาให้” ผมกลอกตาเอือมระอา “จะยิ้มก็ยิ้มสิครับ เม้มปากงั้นไม่เจ็บหรอ?”

   บอกไปหรือยังว่าผมเกลียดมัน ถ้าบอกแล้วผมก็จะบอกอีก

   “ซื้อยาอะไรมา”

   “แก้ไข้กับอักเสบ”

   “เหอะ ของนายไม่ทำให้ฉันอักเสบหรอก”

   “จะบอกว่าเล็ก?” ผมเหยียดยิ้มพร้อมกับไหวไหล่ “แต่คุณก็ร้องดังอยู่นะ”

   ปึก!

   ปากล่องกระดาษเช็ดปากใส่ไอ้เด็กพูดมากทันทีที่มันพูดจบ เด็กเวรนั่นหัวเราะแทนที่จะร้องโอดโอยหรือทำท่าไม่พอใจที่ถูกทำร้ายร่างกาย

   “ไม่ต้องไปพูดถึง”

   “หึหึ ได้ผมแล้วทิ้งเหรอ ไม่น่ารักเลยนะครับ”

   “หุบปาก!!”

   ผมตะโกนใส่ไอ้เด็กที่ทำหน้ายียวนแล้วเดินหนีมาที่ห้องนั่งเล่น ยังไม่ทันจะนั่งเสียงกริ่งก็ดังขึ้นมาเสียก่อนจึงต้องเดินไปดู หงุดหงิดทุกครั้งที่ขยับตัว เพราะไอ้เด็กบ้านั่นแท้ ๆ เลย บ้าชะมัด หรือผมต้องกินยาจริง ๆ กลอกตาเมื่อเห็นว่าใครมาจากจออินเตอร์คอม ผมกดปลดล็อกให้อย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ไม่นานพีทก็เดินเข้ามาพร้อมกับหน้าตอแหลของมัน

   “อีแรด!”

   โรงเรียนไหนสอนมึงทักทายแบบนี้

   “มาทำไม”

   “มาดูว่ามึงจกใครมา ทำไมหนีกลับมาก่อน ฮะ!!” ผมไหวไหล่ มีอารมณ์เลยกลับก่อน จะให้ตอบแบบนี้ก็ใช่เรื่อง แววตาโมโหไม่สบอารมณ์ของมันเปลี่ยนเป็นพราวระยับหวานเยิ้มเมื่อเห็นใครอีกคนอยู่ในห้องของผมด้วย อีจิ้งจก! “น้องจริงใจอยู่ด้วยเหรอคะ”

   เสียงอ่อนเสียงหวานเชียว น่ารำคาญ

   “สวัสดีครับ” เด็กยักษ์ยกมือไหว้พีท ก่อนหันมาหาผม “ผมกลับนะ”

   “อือ”

   “รู้สึกไม่สบายก็กินยานะครับ” จักรพรรดิพูดเสียงนุ่มกว่าปกติที่แหบห้วน มือหนาถือวิสาสะวางบนหัวผมก่อนยีเบา ๆ หันไปค้อมหัวให้เพื่อนผมเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป

   “ยังไง เล่ามา!” พีทแหวใส่ทันทีเมื่อสิ้นเสียงปิดประตู

   “ไม่ยังไง”

   มันถลึงตาใส่ ยื่นมือมาถกเสื้อผมขึ้น ตามันเบิกกว้างก่อนจะกรี๊ดออกมา แก้วหูจะพัง อีสันขวาน!

   “มึงขืนใจน้องจริงใจของกูเรอะ! อีภัค อีเวร!”

   “หนวกหู!”

   “ทำมาพูดว่าไม่ชอบเด็ก ไม่ชอบเหี้ยอะไรเสือกนอนให้เขาเอา อีงูพิษ!”

   ตบเพื่อนได้ไหมครับ ดูปากมัน

   “กูเมา”

   “ตอแหล!!” ผมเดินผ่านพีทไปนั่งที่โซฟาโดยไม่อยากจะสนใจมัน กดรีโมทเปิดโทรทัศน์ดู สายตาเหลือบไปเห็นคีย์การ์ดวางอยู่บนโต๊ะพอดี คงเป็นเด็กนั่นที่หยิบไปตอนออกไปซื้อของข้างล่างแล้วเอามาวางไว้

   “แล้วน้องเขาแซ่บไหมมึง?” หน้าตามันอยากรู้อยากเห็นมาก

   “ไม่” ...ซะที่ไหนล่ะ

   “เลิกตอแหลเหอะ ลำไย รอยเต็มตัวขนาดนั้นยังจะมาพูด ชิ!” ผมเบะปาก พีทกวาดสายตาสอดส่องห้องผม ก่อนจะลุกไปในห้องนอนผม ปล่อยมัน สาระแนไม่มีใครเกิน

   “มึง ทำไมห้องสะอาดจังวะ ไม่มีซากอะไรให้กูคุ้ยเลย” ราวสิบนาทีมันก็กลับมา

   “อยากแดกขยะหรอ?”

   “พ่อมึงสิ!” พีทด่า “มันควรจะมีซองถุงยางงี้ดิ ทำไมเนี้ยบแบบนี้ น้องมันทำความสะอาดด้วยเหรอวะ”

   “อือ”

   “กรี๊ดดดดด!” มันกรี๊ดเสียงแหลมใส่ผมแล้วเข้าไปในครัว วิ่งออกมาแล้วก็ทำหน้าตื่น

   เป็นบ้าหรือไง

   “อีภัค!! น้องเขาทำกับข้าวให้มึงแดกด้วยเหรอ!?” ผมพยักหน้าเนือย ๆ รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวและอยากนอนมาก ๆ “ดีอะไรขนาดนี้ มึงยอม ๆ เป็นเมียน้องมันเหอะ ดีกว่าผู้ที่มึงเคยคุยมัดรวมกันอีก”

   ผมไม่ได้ตอบ แต่ยกนิ้วกลางให้มัน คว้าคีย์การ์ดบนโต๊ะมาถือแล้วลุกขึ้น กะจะเข้าไปนอนในห้อง แต่โดยอีเหี้ยพีทตีก้นผมเต็มแรง ทำเอาต้องร้องเสียงหลง

   “โอ๊ย!!! อีเหี้ย!”

   “ไหนบอกไม่แซ่บ กูตีเบา ๆ ร้องเสียเสียงหลง ตอแหล แล้วนี่มึงจะไปไหน”

   เบาหน้ามึงสิ!

   “นอน มึงกลับบ้านมึงไปเลย รำคาญ”

   “ย่ะ! โดนเด็กแดกแล้วไม่สบายหรือไง สำออย” ผมไม่ตอบอะไรมันแล้ว กำลังเคลิ้มจะหลับ ก็ถูกเขย่าให้ลืมตา พีทส่งเม็ดยากับแก้วน้ำมาให้ ผมรับมากินแต่โดยดี ไม่อยากจะเรื่องมากหรอก ยังมีงานต้องทำอีกเยอะ

   “มึงพักผ่อนนะ ให้กูอยู่เฝ้าไหม?”

   “ไม่เป็นไร”

   “เออ ๆ มีอะไรโทรมาแล้วกัน”

   “อือ กลับเหอะ”

   แล้วผมก็หลับไป...



   รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนค่ำ โทรศัพท์สั่งอาหารจากชั้นล่างขึ้นมาทาน ก่อนจะไปอาบน้ำให้หายเหนียวตัวแล้วถึงมาเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อทำงาน อาการไม่สบายตัวของผมลดลงบ้างแล้วแต่ไม่ถึงกับหายสนิท ที่เห็นได้ชัดก็สะโพกนี่แหละ เสียดมาราธอนอะไรขนาดนี้ นี่คือสาเหตุหลักที่ทำให้ผมหงุดหงิด

   RRRR...

   เหลือบตาไปมองโทรศัพท์มือถือที่ส่องแสงสว่างขึ้นมา เลื่อนมือไปรับสายแล้วเปิดสปีกเกอร์ ผมไม่ได้พูดอะไรออกไป ปลายสายก็ยังไม่พูดอะไรออกมา ได้ยินก็แต่เสียงลมอยู่ราวสามนาทีได้

   (“ทำอะไรอยู่ครับ?”)

   “งาน”

   (“เสียงแปลก ๆ ไม่สบายเหรอ?”)

   “นิดหน่อย โทรมาทำไม”

   (“คิดถึง”) ตอแหลชะมัดไอ้เด็กเวรนี่ (“กินข้าวกินยาหรือยังครับ?”)

   “กินแล้ว”

   (“ให้ผมไปหาไหม?”)

   “เสร่อ จะมาทำไม” ได้ยินเสียงจิ๊จ๊ะจากปลายสาย ผมก็ไม่ได้สนใจ สายตาจ้องมองคอมพิวเตอร์สลับกับชีท จากนั้นเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก แต่ผมได้ยินเสียงก๊อกแก๊กจากอีกฝั่งอยู่เป็นระยะ และเสียงปลายนิ้วกระทบกับคีย์บอร์ดจากผมก็คงจากส่งผ่านไปยังปลายสายเหมือนกัน

   (“คุณครับ”)

   “อือ” ครางรับในลำคอ นึกว่าวางสายไปแล้วเสียอีก

   (“คะแนนผมออกแล้ว”)

   งงอยู่พักหนึ่ง คะแนนออกแล้วบอกผมทำไม ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเคยไปพูดอะไรกับเด็กมันไว้ ไม่สิ ไม่ใช่ผมที่พูด แต่เป็นเพื่อนผมต่างหาก บอกแล้วว่ามันสาระแนไม่มีใครเกิน

   “แล้วไง?”

   (“เลี้ยงข้าวผมหน่อย”) ผมกลอกตา บันทึกงานก่อนกดปิดคอมพิวเตอร์ เข้าไปล้างเท้าแล้วปีนขึ้นไปนอนซุกผ้าห่มบนเตียง

   “ไม่มีตังค์ซื้อข้าวกินเองหรือไง”

   (“มีครับ แต่อยากให้คุณเลี้ยง”)

   “เหอะ! เอาคะแนนมาดูก่อนแล้วจะคิดอีกที”

   (“หืม... หาเรื่องอยากเจอผมนี่นา”)

   “ปัญญาอ่อน แค่นี้แหละ ฉันจะนอนแล้ว!”

   (“เขินแล้วเป็นงี้ทุกที หลับให้สนิทนะครับ”) ส่งเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจ ไม่รู้ปลายสายจะได้ยินหรือเปล่าเพราะสายถูกตัดไปแล้ว ผมโยนโทรศัพท์มือถือไปอีกฝั่ง นอนมองเพดาน ปล่อยความคิดให้หลุดลอยไป เด็กนั่นจะเอายังไงกับผมกัน แล้วผมจะเอายังไงกับเด็กนั่น ตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่ ไม่ชอบเขาแล้วทำไมถึงได้ปล่อยตัวไปแบบนั้น ไม่โทษว่าเมาเพราะตอนนั้นสติผมยังอยู่ หรือลึก ๆ แล้วผมมันก็แค่คนใจง่ายอย่างที่ใครเขาว่ากัน...




   เกลียดเทศกาลการสอบมากที่สุดอย่างหาอะไรมาเปรียบไม่ได้ เกลียดยิ่งกว่าเด็กยักษ์นั่นอีก หลังจากวันนั้นดูเหมือนเจ้าเด็กนั่นจะลดการวอแวผมลงไปค่อนข้างเยอะ เห็นบอกว่าไม่อยากกวนผมอ่านหนังสือ ไม่รู้จริงหรือข้ออ้างกันแน่ และเรื่องคืนนั้นนอกจากพีทแล้วคลื่นกับครามก็รู้แล้วเช่นกันว่าผมกับเจ้าเด็กนั่นเกินเลยกันไป จะเหลือก็แต่ชะนีในกลุ่มที่หายหน้าหายตาไร้การติดต่อราวกับเป็นมนุษย์ถ้ำเพราะต้องเร่งทำงานทั้งออกแบบเสื้อผ้าและตัดชุดนั่นนี่ของนาง

   พินทร์เรียนแฟชั่นดีไซน์ พีทเรียนนิเทศ คลื่นครามเรียนวิศวกรรมคนละมหาวิทยาลัย และผมเรียนเศรษฐศาสตร์

   ความจริงผมไม่อยากเรียนคณะนี้เลยแม้แต่น้อย อยากเรียนนิเทศเหมือนพีทหรือไม่ก็แฟชั่นเหมือนพินทร์มากกว่า ผมชอบสายนั้น แต่ทำตามความฝันตัวเองไม่ได้เพราะครอบครัว ผมโดนพ่อบังคับให้เรียนคณะนี้ เขาให้เลือกนะครับ ไม่เศรษฐศาสตร์ก็บริหาร เหอะ ไม่ถามความเห็นของผมเลยสักนิดว่าอยากจะเรียนหรือเปล่า

   ผมใส่นิเทศไว้อันดับหนึ่ง แต่เมื่อพ่อรู้ก็ทะเลาะกันบ้านแทบแตก ผมเกลียดการโดนบังคับ แต่ก็ใช้ชีวิตอยู่กับการโดนบังคับมาทั้งชีวิต

   อยากหนีไปให้ไกลจากจุดนี้ แต่ก็ทำไม่ได้...

   “อ้าว ภัค ดีจ้า” เงยหน้าจากโทรศัพท์เพื่อมองคนที่เข้ามาทัก ยิ้มแกน ๆ เป็นการทักกลับ ผมไม่มีอารมณ์จะคุยกับใครตอนนี้หรอก แม้แต่พีทที่นั่งอยู่ด้วยผมยังไม่ใส่ใจจะคุยกับมันเลยด้วยซ้ำ

   “ไม่นึกว่าภัคจะมาอ่านที่นี่นะเนี่ย” เบลล์ยังคงยิ้มสดใสมาให้ แม้พีทจะเบ้ปากจนแทบเบี้ยวแล้วก็ตาม เพื่อน ๆ ก็ของเธอเองก็เบะปากใส่เรา มายุ่งอะไรกับกูนักหนาวะ

   “คนเยอะมากเลยไม่รู้ว่าจะมีโต๊ะว่างหรือเปล่า ขอนั่งด้วยคนได้ไหมจ๊ะ?”

   “เบลล์!” เพื่อนเธอแหวขึ้นเสียงดัง ทำเอาคนรอบข้างจิกตามองโทษฐานที่ไปกวนสมาธิ

   “โทษน้า เห็นว่าที่คงไม่พอน่ะ” พีทฉีกยิ้มหวาน บอกได้เลยว่าเสแสร้งสุด ๆ เบลล์กวาดตามองก่อนทำหน้าเศร้าและยิ้มเข้าใจ ก่อนจะขอตัวไปเดินหาโต๊ะว่างแล้วทิ้งท้ายว่าอาจจะเข้ามาถามหากมีอะไรไม่เข้าใจ จริง ๆ ที่ว่างก็มี แต่มีไม่พอให้เบลล์กับเพื่อนทุกคนนั่ง ที่พีทกันท่าแบบนี้ก็ไม่ ผมไม่อยากให้คนอื่นมานั่งด้วยสักเท่าไหร่

   “อีดอก กูเกลียดมัน”

   “อะไรของมึง”

   “ตอแหลฉิบ ทำมายิ้ม อีห่า งูพิษ!”

   “หึ”

   “มึงไม่งูพิษเลยหรือไง”

   “อย่างกูต้องเป็นแมวน้อยน่ารัก”

   “แมวผีสิไม่ว่า” พีทจิกตาใส่ ผมไม่ได้แคร์จึงก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ ปวดตาไปหมด ขี้เกียจอ่านแล้ว ว่าแล้วก็ว่างชีทลงบนโต๊ะ คว้าโทรศัพท์มาเล่น เข้าไปที่แอพพลิเคชั่นกล้องแล้วถ่ายรูปกองชีทกับปากกาที่วางเกลื่อนโต๊ะก่อนอัพโหลดลง SNS ไม่มีคำบรรยายแต่เช็กอินสถานที่

   “คิดถึงน้องจริงใจว่ะ” เหลือบตามองคนพูด “ไม่ได้เต๊าะหลายวันใจจะพัง อิอิ”

   “มึงชอบเด็กนั่น?”

   “ชอบดิ หล่อ รวย นิสัยดี โคตรไนซ์ ใครไม่อยากได้วะ”

   “กู”

   “หราาาาาา ได้ข่าวว่าแหกขาให้เขาเอาแล้ว” ผมโยนปากกาใส่คนพูดอย่างไม่ลังเล ถึงพูดเสียงไม่ดัง ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีใครได้ยิน กลุ่มเด็กผู้ชายที่นั่งอยู่ไม่ไกลยังหันมามองเลย

   “บอกกี่รอบแล้วว่ากูเมา”

   “บอกกี่รอบแล้วว่ามึงตอแหล”

   “มึงชอบก็อ่อยเอาดิ มายัดให้กูทำไม”

   “น้องมันไม่ได้ชอบกูมะ อีกอย่างกูชอบแบบชอบเฉย ๆ ไม่ได้อะไร คือน้องมันหล่อ แต่กูไม่อยากได้เป็นผัวจริง ๆ แต่ถ้าได้ก็เอานะ”

   งงในงง...

   ผมถอนหายใจ ทางดีที่คือเลิกสนใจมันเถอะ ปวดประสาท แค่ชีทที่ต้องอ่านก็นรกพออยู่แล้ว

   “ทำมาถอนหายใจ วันไหนขาดเขาไม่ได้กูจะสมน้ำหน้าซ้ำ”

   “เรื่องของมึง”

   พีทเบ้ปากจิกตาใส่ อยากหาอะไรตีหน้ามันสักทีอยู่เหมือนกัน ทำหน้ากวนตีน หลังจากนั้นจึงกลับไปก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือกันต่อ ตอนนี้พีทเลื้อยไปนอนบนเบาะแล้ว หมดสภาพอย่างแท้จริง ไม่นานคงหลับถ้ายังนอนอยู่แบบนั้น ผมเองก็เริ่มจะสติหลุดลอย ยิ่งอ่านเยอะก็ยิ่งเบลอ สมองถูกจุด้วยอะไรมากมายจนมันไม่รับอะไรเพิ่มแล้ว

   เงยหน้าขึ้นจากชีทเมื่อรู้สึกถึงเงาที่ทาบทับลงมา ตาของผมเบิกขึ้นเล็กน้อย คนมาใหม่ยกยิ้มก่อนทิ้งตัวนั่งลงบนเบาะที่ว่างอยู่ ผมยังจ้องหน้ามันนิ่ง ๆ หันไปมองพีท มันช็อกตาตั้งไปแล้ว และถ้าไม่ติดว่าที่นี่คนเยอะก็คงจะกรี๊ดออกมา

   “สวัสดีครับ”

   “สวัสดีค่ะน้องจริงใจ มาได้ยังไงคะ?” พีทรีบฉ้อเลาะ ผมเบ้ปาก ก้มหน้าไปอ่านหนังสือของตัวเองต่อ ไม่ผิดหรอก คนมาใหม่คือเด็กยักษ์นั่นแหละครับ มาทำไมกันวะ

   เด็กยักษ์ตอบด้วยการอมยิ้มและกลอกตามามองที่ผม พีทเห็นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เสียงหวานหยาดหยดของมันก็เปลี่ยนทันที

   “ไป กลับไปเลยค่ะ!”

   “หึหึ ผมเพิ่งมาเอง”

   “คิดถึงพี่ใช่ไหมลูก”

   “เปล่า คิดถึงเพื่อนพี่”

   “โอ๊ย! เกลียด!”

   “เงียบ ๆ ดิ๊” ผมบอกเสียงเรียบเมื่อสองคนนั้นทำเสียงดังรบกวน จักรพรรดิไหวไหล่คล้ายไม่สนใจ เด็กนั่นถอดหมวกที่สวมอยู่ออกก่อนสอดมือเข้าไปเสยผมแล้วใส่หมวกกลับเข้าไปเหมือนเดิม ผมขมวดคิ้วเมื่อมองไปเห็นแผ่นพลาสเตอร์ที่ถูกติดไว้เหนือคิ้วหนา นอกจากคิ้วแล้วถ้าสังเกตดี ๆ ก็จะเห็นรอยช้ำที่โหนกแก้มและมุมปากอีกด้วย

   ไปทำอะไรมา...

   ผมไล่สายตามองต่ำไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาหยุดที่มือหนา เพราะเด็กนี่ตัวขาว ขาวมาก หากมีรอยขีดข่วนอะไรก็จะเห็นได้ชัดเจน และนั่นทำให้ผมเห็นรอยแดงบนหลังมือของเด็กยักษ์ รอบก้านนิ้วยาวถูกติดพลาสเตอร์เอาไว้อีกเช่นกัน รวมทั้งที่หลังและสันมือ อีกข้างก็มีสภาพไม่ต่างกัน เหมือนเด็กนั่นจะรู้ว่าผมมอง มันไม่ได้พูดอะไร ยกยิ้มกวนตีนแล้วดึงมือตัวเองไปยัดไว้ในกระเป๋าเสื้อแขนยาวที่สวมอยู่

   จะเอาอย่างงี้ใช่ไหม

   โอเค ได้











-------------------------------
จากตอนที่แล้วจริงใจไม่ได้กลับก่อนนะ ที่เจอทิวานั่นคือตอนที่นางไปหาซื้ออะไรแล้วกลับขึ้นมาใหม่
รู้สึก success ที่ทำให้เข้าใจว่าเด็กปีศาจกลับไปก่อนได้ /ชูมือสูง
ตอนนี้อาจมีคำผิดอยู่นะคะ ขออภัยหากทำให้เสียอรรถรส...
เดี๋ยวช่วงนี้จะอัพช้าหน่อยนะคะ จริง ๆ อยากหยุดอัพชั่วคราวด้วย อยากไปวอแวมนุษย์แฟนเด็กให้มันเสร็จไปก่อนง่ะ
ทำหลายอย่างพร้อมกันไม่ได้ด้วย จะพังกันหมด ฮือ แต่ก็ยังตัดสินใจไม่ได้จะอัพช้าหรือหยุดอัพ TwT
ถ้าอัพช้าก็หวังว่าจะเข้าใจเด้อ ; w ;
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ ♥

[tkaido]

อยากได้จริงจัยจิงจิง

[pornwicha]

รอตอนหน้าไม่ไหววววว   จริงใจไปทำไรมาอะ

รอตอนต่อไปนะคะ

[Mura_saki]

จริงใจทำกับข้าวเป็นด้วย ดีงามมากค่ะลูก

[LovEYouOnLy]

ขอเลือก หยุดพัก อย่าหยุดอัพเลย ขอร้อง มาช้ายังดีกว่ายังไม่มา

[Papangtha]

อยากได้จริงใจ
 

[mild-dy]

 

[B52]

มีความอิจ

[BAKA]

จริงใจของป้าาาา ทำไมพรีเมียมขนาดนี้ล่ะลูกกกกกก

อยากได้ๆๆๆๆ

[lizzii]

ไปตีกับใครมาละจริงใจ

[minkey]

จริงใจไปตีก่ะใครมาละเนี่ย
 
อัพช้าไม่ว่ากันค่า อย่าหยุดอัพเลยน้าาาา
 

[Ouizzz]

จริงใจน่ารัก 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ภัค อย่าหลอกตัวเองอีกเลย 
จริงใจ เด็กก็จริง แต่เด็ดซะละตี่นะ 
ไม่เล็ก เอิ่ม.......ใหญ่จนภัคก็รับรู้ ไข้ขึ้นด้วย 
ดูแลดี ทำอาหารก็อร่อย
โอ๊ย.....ภัค รับผิดชอบที่ได้เด็กแล้วเลย
     
 

[Supparang-k]

การกระทำ คำพูดและความในใจของพี่ภัคทำไมดูย้อนแย้ง  ชอบเด็กนี่ก็ยึดเลยสิคะ เด็กมมันพร้อมเป็นของพี่มากเลยน่ะ  อิอิ

[iceman555]

 

[chaotic69]

เป็นห่วง อยากรู้ก็ถามเลยภัค ดอกพิกุลไม่ร่วงนะรู้ยัง 

[mystery Y]

ขอคืนคำตอนที่แล้ว จริงใจพ่อสุภาพบุรุษ พ่อคนดี~

[pui]

จริงใจคนคูลๆ >\\<

[lemonpreaw]

อัพช้าก็ได้แต่อย่าหยุดอัพเลยนะคะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

โอ้ยย!! ตายๆ อยากจะได้ม.ปลายดีๆสักคน

[A_Narciso]

น้องจริงใจ "งานดี" นะจ๊ะภัค 
ดูแลดี..ทำอาหาร..ทำความสะอาด..เก็บกวาดห้องด้วย
 ผู้ ดีๆแบบนี้อย่าปล่อยให้หลุดมือล่ะ 

[bpyt]

เปลี่ยนสถานะกันเถอะ!!! เอาไงก็เปิดอกกันไปเลย

[Tennyo_Y]

เป็นนิยายวายเรื่องแรก ที่รู้สึกเสียดายเด็กปีศาจ ไม่เข้าใจ เดี่ยวค่อยอ่าน ทำใจแปป นี่บอกเลย เสียดายจริงใจจริง ๆ กนะ รู้สึก เสียดายแบบบอกไม่ถูก บอกไม่ถูกจริง ๆ