หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[HEARTBREAKER]

ความที่ 16
ผมกับโป๊ะแตก

   ครืด ครืด

   ผมละสายตาจากคอมพิวเตอร์ไปที่จอโทรศัพท์มือถือที่ส่องสว่างขึ้นมา นิ้วที่กำลังกดรัวเพื่อจัดการศัตรูในเกมชะงักไปหนึ่งจังหวะแต่ผมก็สามารถพลิกเกมกลับมาได้ กดพอสไปก่อนคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู

   [feb.no.9]: phaknp just posted a photo.

   มองรูปกองกระดาษและปากกาแล้วเหลือบไปมองโลเคชั่นที่ถูกเช็กอิน ไหวไหล่หน่อย ๆ แล้วโยนโทรศัพท์ไป กดเริ่มเกมเล่นต่อ ไว้ก่อน ผมต้องจัดการบอส ค่อยไปวอแวทีหลัง

   ตั้งแต่วันนั้นก็ผ่านมาหลายวันแล้ว ผมยังไม่ได้ไปเจอตัวหอมอีกเลย มีส่งข้อความหรือโทรศัพท์ไปบ้างเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายลืมผมไปก่อน เขาก็ไม่ค่อยจะตอบหรอกครับ เข้าใจว่าใกล้สอบ ต้องอ่านหนังสือหนัก แต่ก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าไม่ว่างหรือไม่อยากสนใจผมกันแน่

   แต่จันทร์เจ้าก็อ่านหนังสือหนักเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเครียดจริงหรือเปล่า ซัดข้าว ซัดขนมจนตัวบวมไปหมด ส่วนเรื่องที่ลูกหมูเห็นผมกับตัวหอมนั้นผมไม่ได้พูดถึง พี่ชายก็ไม่ได้ถามอะไร แค่มองด้วยสายตาไม่พอใจ เหมือนบอกให้รู้ว่ากูงอนมึงอยู่นะ ถ้าจันทร์เจ้าถามผมก็ตอบให้ได้อยู่แล้ว เงียบใส่แบบนี้จะให้ทำยังไง ตามเรื่องไปก็แล้วกัน

   โยนจอยสติ๊กไปบนโต๊ะแล้วลุกไปเปิดตู้เย็นเล็กในห้องดู มีแค่น้ำเปล่าอยู่สองขวด ขนมหมดแล้ว คงต้องลงไปเอาข้างล่าง ผมผิวปากเมื่อเจอสิ่งที่ต้องการ ยกกล่องขนมเค้กออกมาแล้วตัดใส่จาน เอากลับไปเก็บไว้ที่เดิมพร้อมกับหยิบช็อกโกแลตบาร์อีกสองแท่งยัดใส่กระเป๋ากางเกงเอาไว้

   “ไปไหนวะ” เอ่ยถามพี่ชายที่เดินสวนมาพอดี

   “กิน’ติม” ตอบเสียงขุ่น ทำมาเชิดหน้าใส่ เหนียงย้อยจะถึงสะดืออยู่แล้ว น่าเกลียดว่ะ ทำไมแฟนพี่ไม่จับไปออกกำลังกายบ้าง

   “อ่านหนังสือจบแล้วแหงะ?”

   “พักบ้างดิ จริงใจไม่ออกไปไหนหรือไง เบื่อขี้หน้า”

   “พาล ๆ เดี๋ยวเอาเค้กละเลงหน้า จะไปไหนก็ไปเลยไป”

   “ชิ!”
   “แรดนี่หว่า มีผู้ชายมาหาถึงบ้าน ใช้ได้ ๆ” ผมที่กำลังจะสปินตัวขึ้นห้องจึงต้องอยู่ก่อนเมื่อเห็นว่าใครเข้ามาใหม่ เดี๋ยวนี้เขาพัฒนา ผู้ชายเข้าบ้านไม่เว้นแต่ละวัน ไวไฟฉิบหาย

   “ไม่ไป Reading Café เหรอ?” เบะปากใส่คนถาม ตักเค้กเข้าปากแล้วไหวไหล่ ไปทำไมวะ ไม่เห็นจะมีอะไรทำ

   “ก็แย่ละ” ผมว่า จากนั้นก็หนีขึ้นห้อง

   ตาคมกลอกไปมาขณะที่ทานขนมหวาน มองเกมในจออย่างหมดอารมณ์ก่อนจะปิดมันไว้ พอดีกับสายตาเหลือบไปเห็นซองพลาสติกใส่เอกสารสีเหลืองอ๋อยที่ไปจิ๊กจากน้องสาวมา มุมปากถูกยกขึ้น ตักเค้กเข้าปากในคำเดียวแล้วเข้าไปเปลี่ยนชุด โยนช็อกโกแลตที่เอามาด้วยเข้าตู้เย็นไป เก็บของใส่กระเป๋าคาดหลังที่ขนาดพอที่จะใส่ซองเอกสารได้ ก่อนวิ่งลงไปที่ชั้นล่างอีกครั้ง

   “ทำอะไรก็ดูสถานที่บ้างเหอะ ยืนกอดกันกลมกลางบ้านขนาดนี้ หน้าไม่อาย”

   “สาระแน”

   “จันทร์เจ้า!!” ผมตวาดเสียงดัง แทบจะเข้าไปตบปากพี่ชาย แต่ก่อนไม่เห็นเคยพูดแบบนี้ พอมีแฟนเข้าหน่อยก็ปีกกล้าขาแข็ง พูดจาหยาบคายแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน

   จันทร์เจ้าแลบลิ้นใส่ไม่สำนึก “จะไปไหน”

   “สาระแน” ตอบกลับไปด้วยประโยคเดียวกัน เห็นหน้าโง่ ๆ ของพี่ชายแล้วสะใจดี ผมยื่นมือไปผลักศีรษะของพี่ก่อนจะเดินผิวปากออกนอกบ้าน เกือบจะอารมณ์ดีละ ถ้าไม่เห็นสายตากับยิ้มกาก ๆ ของแฟนพี่ชาย

   เกลียดการที่ต้องรู้สึกว่าเป็นเบี้ยล่าง...




   ใช้เวลาพอประมาณผมก็มาถึงร้านที่ว่า จัดการเก็บหมวกกันน็อกเอาไว้แล้วปลดสแนปแบ็กที่คล้องเอาไว้กับสายกระเป๋ามาสวม ตรวจเช็กสภาพรถอีกครั้งแล้วเข้าไปด้านใน เสียงกรุ้งกริ้งดังขึ้นเป็นการต้อนรับ คนในร้านเยอะมาก และส่วนใหญ่เป็นนักศึกษาที่ขะมักเขม้นกับการอ่านหนังสือเพื่อสอบกลางภาคที่จะถึง

   จากการเช็กข้อมูลคร่าว ๆ คาเฟ่นี้มีสามชั้น ชั้นล่างเป็นส่วนของเคาน์เตอร์สั่งเครื่องดื่มขนมหวานหรืออาหารเบา ๆ มีโต๊ะเก้าอี้จัดไว้เหมือนร้านกาแฟทั่วไป ชั้นสองจะเน้นเป็นเบาะที่นั่งกับพื้น สามารถนอนเกลือกกลิ้งได้แค่คุณต้องถอดรองเท้า ส่วนชั้นสามนั้นเหมือนผสมทั้งสองแบบเอาไว้และมีชั้นหนังสือไว้ให้ยืมอ่านได้ด้วย

   นี่คือข้อมูลคร่าว ๆ ......

   ผมกวาดตามองไปรอบ ๆ ไม่เจอคนที่ต้องการเจอ จากองค์ประกอบรูปภาพที่เขาถ่ายมันติดเบาะฟูกมาด้วย ให้เดาคือไม่อยู่ชั้นสองก็สาม ฉะนั้น จัดชั้นสองก่อนครับ มีหลายคนละสายตาจากหนังสือมามองผม แต่สายตาของผมมองไปที่คนคนเดียวเท่านั้น ริมฝีปากขยับเป็นรอยยิ้ม เดินเข้าไปหาเป้าหมายและนั่งลงบนเบาะที่ว่างอยู่

   ตัวหอมเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมา ตาเรียวเบิกขึ้นเล็กน้อยแต่ไม่ได้เอ่ยทักอะไร พี่พีทที่อยู่ด้วยคงรู้สึกถึงผู้บุกรุกจึงเงยหน้ามามองบ้าง เขาเบิกตากว้างกว่าเพื่อนไปหลายเท้า ปากอ้าตกใจ

   “สวัสดีครับ”

   “สวัสดีค่ะน้องจริงใจ มาได้ยังไงคะ?” ผมตอบด้วยรอยยิ้มแหละกลอกตาไปที่ตัวหอมเพื่อบอกพี่เขาว่าอะไรทำให้ผมมาที่นี่ “ไป กลับไปเลยค่ะ!”

   “หึหึ ผมเพิ่งมาเอง”

   “จริง ๆ แล้วคิดถึงพี่ใช่ไหมลูก”

   “เปล่า คิดถึงเพื่อนพี่” หยอดไปอีกดอก แต่คนถูกหยอดไม่รู้สึกอะไรเลยครับ เขายังคงอ่านหนังสือนิ่ง ๆ แก้มขาวไม่มีซับห่าอะไรทั้งนั้น

   “โอ๊ย! เกลียด!”

   “เงียบ ๆ ดิ๊” ตัวหอมบอกเสียงเรียบและทำตาขวาง ผมไหวไหล่คล้ายไม่สนใจ ถอดหมวกที่สวมอยู่ออกก่อนสอดมือเข้าไปเสยผมแล้วใส่หมวกกลับเข้าไปเหมือนเดิม

   ผมเห็นตัวหอมกวาดสายตามองตั้งแต่หน้าผมลงไป แต่ทำเป็นไม่สนใจ ยกยิ้มกวนประสาทแล้วดึงมือที่วางอยู่บนโต๊ะไปยัดใส่กระเป๋าแจ็กเก็ต เหมือนซ่อนอะไรเอาไว้ แววไม่พอใจจากนัยน์ตาเรียวฉายชัดขึ้น ในเมื่อเขาไม่ถาม ผมก็จะไม่เล่า แอบดีใจนิดหน่อยที่เขาสนใจ แต่ผมคงจะสำคัญตัวมากไป เพราะนอกจากไม่ถามแล้วเขายังไม่สนใจผมอีกเลย

   แผลพวกนี้ผมได้มาตอนไปค่ายมวยเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ตั้งการ์ดพลาดเลยคิ้วแตก โดนคู่ซ้อมชกเข้าที่โหนกแก้มเต็ม ๆ ช้ำมาหลายวันแล้ว ที่มุมปากเองก็ด้วย นอกจากนั้นที่มือผมก็มีอีก ต่อยกระสอบทรายจนมือแตก บางส่วนก็ติดพลาสเตอร์เอาไว้ นิ้วก็พลาดตอนซ้อมเหมือนกัน แต่บางแผลก็ได้มาเพราะโดนมีดบาดตอนกำลังปอกผลไม้ที่บ้าน ส่วนที่มองไม่เห็นก็มี อย่างหน้าท้อง ช้ำเป็นวงกว้างอยู่เหมือนกัน

   กลับถึงบ้าน บ้านแทบจะพัง เขานึกว่าผมไปมีเรื่องที่ไหนมา บอกว่าได้จากตอนซ้อมมวยก็ไม่เชื่อ จนต้องโทรศัพท์ไปคุยกับครูฝึก จันทร์เจ้าร้องไห้ขี้มูกโป่งไปเลย

   “อ่านอะไรอยู่เหรอครับ...?” ทำเสียงอ่อนลง เอนตัวไปหาตัวหอม อือ กลิ่นหอมจากเขายังทำให้ผมเป็นบ้าได้เหมือนเดิม ใครที่อยู่ใกล้ก็จะได้กลิ่นแบบนี้ทุกคนเลยเหรอวะ แย่ละ โคตรหวง

   ผมทำปากเป็ดเหมือนที่จันทร์เจ้าชอบทำเวลาที่ไม่ได้ดั่งใจ ตัวหอมไม่ตอบผมและไม่แม้จะปรายตามองด้วยซ้ำ ทำไมเป็นคนเย็นชาขนาดนี้กัน

   “คุณครับ โกรธอะไรผม?”

   “อย่ามายุ่ง”

   “งื่อ...”

   “คิดว่าน่ารักหรอ?” ตัวหอมมองตาขวาง ผมอมยิ้มก่อนจะหัวเราะเบา ๆ อุตส่าห์เลียนแบบจันทร์เจ้ามา เห็นทำตัวปัญญาอ่อนทีไรแฟนพี่ก็ยอมทุกอย่าง

   “ไม่ ขนลุกพิลึก” ผมว่า ยืดไปแขนที่ถลกแขนเสื้อขึ้นไปให้เขาดูด้วยว่าผมขนลุกจริง ๆ ตัวหอมมองตาม สายตาเขาหยุดอยู่ที่รอยแผลและพลาสเตอร์บนมือผม

   “มะ---” ผมส่ายหน้าให้พี่พีทเบา ๆ เมื่อเขากำลังจะพูด

   “โอ๊ย!”

   “สมน้ำหน้า” ตัวหอมพูดอย่างไม่ใยดี อะไรวะ มาเอาดินสอกดแผลที่หน้าผมแล้วก็ซ้ำเติมแบบนี้เหรอ!

   “ผมเจ็บนะครับ!”

   “เหอะ!”

   “ไม่ถามหน่อยเหรอว่าผมไปทำอะไรมา...”

   “นายจะไปตายที่ไหนก็ไม่เกี่ยวกับฉันนี่”

   เซ็ง หมดอารมณ์ละ ผมรูดซิบกระเป๋า หยิบซองพลาสติกสีเหลืองออกมาแล้ววางมันบนโต๊ะก่อนลุกออกไป ดุนลิ้นดันกับกระพุ้งแก้มไปด้วย

   “ช็อกโกแลตปั่นครับ” สั่งเครื่องดื่มแล้วขยับไปนั่งเก้าอี้บาร์ตัวสูงที่อยู่บริเวณเคาน์เตอร์ ไม่นานของที่สั่งก็ได้มา ผมหมุนตัวหันหลัง วางศอกไว้ที่เคาน์เตอร์พลางดื่มน้ำไปด้วย

   ช็อกโกแลตปั่นนี่แหละคือการเยียวยาที่ดีที่สุด

   “มิลค์เชคค่ะ” เหลือบไปมองเจ้าของเสียงที่มานั่งเก้าอี้ว่างข้างผม มองแค่นั้นแหละ หมุนตัวกลับไปนั่งปกติ วางแก้วเอาไว้แล้วควักโทรศัพท์ออกมาเล่นเกม เอาให้หายอยาก พรุ่งนี้ต้องเข้าบริษัทกับคุณพ่อ ไม่มีเวลาเล่น ที่เคยบอกว่าไม่ติดโทรศัพท์นั่นข้อมูลผิดนะครับ ผมติด ติดเกมในโทรศัพท์ แต่พอเจอตัวหอมก็ติดตั้งโซเชียลและเกมไปด้วย

   ความหายนะ

   “มาข้างล่างไม่บอกเลยนะเบลล์”

   “มาสั่งน้ำน่ะ คอแห้ง” เสียงคนคุยกันอยู่ข้าง ๆ ผมขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด ค้นหาเอียร์โฟนในกระเป๋าออกมา ขณะที่กำลังเชื่อมต่อ เสียงจากผู้หญิงกลุ่มข้าง ๆ นี้ก็ทำให้ผมเลื่อนปลายนิ้วไปกดออฟชั่นปิดเสียงของเกม แต่ยังคงสวมหูฟังราวกับตัดขาดจากโลกภายนอก

   “ฉันเห็นณภัคมาอ่านหนังสือที้นี่ด้วย”

   “แกน่ะมาช้า ยัยเบลล์เข้าไปทักแล้ว ไม่รู้จะไปทักทำไม”

   “ก็เพื่อนนี่ เจอก็ต้องทักสิ”

   “อย่าไปเป็นเพื่อนกับคนแบบนั้นเลยเบลล์ เดี๋ยวคนอื่นได้มองไม่ดีตามไปด้วย”

   ไม่รู้ว่าเผลอกำมือแน่นขนาดไหนระหว่างที่กำลังฟังคนพวกนี้พูดถึงตัวหอม อยากจะหันไปมองให้รู้แล้วรู้รอด ตัวหอมเป็นคนแย่ยังไงกัน!

   “เบลล์ก็อย่าไปสนิทมากล่ะ แล้วนี่มาอ่านหนังสือที่นี่ทำไมก็ไม่รู้ เสียบรรยากาศหมด”

   “นั่นสิ คงไม่ตั้งใจมาอ่านหรอก มาอ่อยผู้ชายมากกว่า คิกคิก”

   “บ้าน่า ภัคไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย”

   “แหม คนดีอะไรขนาดนี้จ๊ะเบลล์ ณภัคน่ะได้ผู้ชายทั้งมอแล้วมั้ง”

   ผมทิ้งโทรศัพท์ในมือที่ขึ้นว่าเกมโอเวอร์ลงอย่างแรง มันกระทบกับเคาน์เตอร์ซึ่งทำด้วยไม้จนเกิดเป็นเสียงดัง พ่นลมขึ้นหน้าผากอย่างหงุดหงิด กวาดสายตามองรอบ ๆ ด้วยตาขวาง ๆ กลุ่มผู้หญิงพวกนั้นหยุดพูดไปและจ้องมาที่ผมเป็นตาเดียว

   “เอ่อ… พวกเราคุยกันเสียงดังไปหรอคะ? ขอโทษด้วยนะ” คนพูดส่งยิ้มหวาน คิ้วของผมยังคงขมวดแน่น ความหงุดหงิดลอยฟุ้งอยู่รอบตัว โคลงศีรษะหน่อย ๆ ก่อนจะยกมือเรียกพนักงาน สั่งเครื่องดื่มไปสองแก้ว กับขนมอีกสามอย่าง เอาไปเติมพลังให้คนอ่านหนังสือสักหน่อย

   “หล่ออ่ะแก” เสียงพูดยังมาจากคนกลุ่มเดิม ผมไม่ได้หันไปมองแล้ว

   “ไม่คุ้นหน้าเลย เรียนอยู่คณะไหนเหรอคะ?”

   กลอกตาไปที่คนพูด เธอคือคนแรกที่มานั่งเก้าอี้ตัวที่อยู่ข้างผม มากันเป็นกลุ่มแบบนี้ทำไมไม่ไปหาโต๊ะนั่งกันวะ

   “หรือว่าไม่ได้เรียนที่นี่” ผมดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้มขณะหันไปมองคนพูด และเบนสายตาไปยังกลุ่มเพื่อนของเธอด้วย พวกเขาส่งยิ้มมาให้ บางคนก็ส่งสารตาที่สื่อความหมาย

   ใครกันแน่ที่มาอ่อยผู้ชาย

   “ชื่อเบลล์นะ ชื่ออะไรเหรอ?”

   ผมยังคงเงียบอยู่ พวกเธอเริ่มมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ผมมีความจำเป็นต้องตอบด้วยเหรอ ไม่ได้อยากรู้จักสักหน่อย คนที่ชื่อเบลล์ คือคนที่พูดค้านที่เพื่อนของเธอกล่าวถึงตัวหอมเสีย ๆ หาย ๆ เหมือนว่าจะเป็นคนที่ดี …ก็แค่เหมือนว่า

   เราไม่สามารถตัดสินใครภายในวินาทีแรกที่มองหรือพูดคุย

   แต่ผมรู้สึกไม่โอเคกับคนกลุ่มนี้

   “ได้แล้วค่ะ”

   “ขอบคุณครับ” สำหรับอที่มาเสิร์ฟถูกเวลาพอดี “ถ้าจะยืมหนังสือต้องทำยังไงครับ?”

   “ขอบัตรประชาชนด้วยนะคะ พอดีว่าเคยมีคนขโมยหนังสือน่ะค่ะเลยต้องเปลี่ยนระบบ” พยักหน้ารับรู้ ส่งบัตรประชาชนไปให้พนักงานจัดการ ผมเข้าใจ เรื่องแบบนี้มันอาจมีเกิดขึ้นบ้าง กันไว้ก็ดี

   “นี่รหัสนะคะ ถ้าจะยืมก็ไปที่เครื่องแล้วสแกนบาร์โค้ด ตอนคืนก็ทำเหมือนกันค่ะ”

   รับบัตรประชาชนและการ์ดสำหรับยืมหนังสือมาไว้ในมือ “ขอบคุณครับ”

   ผมลุกขึ้น หยิบแก้วช็อกโกแลตวางไว้ในถาดเดียวกันก่อนลุกขึ้น เมื่อหมุนตัวมาถึงได้เห็นคนอายุมากที่ตัวเล็กกว่ายืนอยู่ในระยะที่ไม่ใกล้ไม่ไกล ผมยกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ตั้งใจจะเดินไปหา แต่อีกฝ่ายก็เดินมาหาเช่นกัน

   “มาสั่งเครื่องดื่มเหรอ? ผมสั่งมาให้แล้ว” บุ้ยปากไปที่ถาดในมือ

   ตัวหอมส่ายหน้า “มาหานาย”

   อดไม่ได้ที่จะขยับยิ้ม ความหงุดหงิดเมื่อสักครู่คล้ายจะค่อย ๆ หายไป

   “ไม่ต้องมายิ้ม”

   “ก็ดีใจ”

   “พีทบอกให้มาหรอก”

   “ต้องหาอะไรมาเซ่นพี่พีทละ หึหึ” ตัวหอมเบ้ปาก  “อยากทานอะไรไหมครับ? จะได้สั่งไปทีเดียว”

   เขามองขนมในถาด “สตรอว์เบอร์รี่”

   “โอเค” กลับไปที่เคาน์เตอร์อีกครั้ง พนักงานคนเดิมเดินมาตอนรับและยิ้มให้ “กี่อันครับ?”

   “อันเดียวก็พอ”

   “คุณชอบอะไร?” ชี้นิ้ววนที่หน้าตู้ขนม ตัวหอมเม้มปากทำหน้าคิดหนัก ผมมองหน้าเขา นั่นทำให้มองเห็นแบ็กกราวด์ด้านหลังเขาด้วย ผู้หญิงกลุ่มนั้นกำลังทำหน้าพะอืดพะอม

   “นั่น” ชี้ไปที่สตรอว์เบอร์รี่ช็อตเค้ก และทุกอย่างที่มีผลไม้รสเปรี้ยวนั่นเป็นส่วนผสม “ขอชีสเค้กด้วยครับ”

   “คุณชอบสตรอว์เบอร์รี่?”

   “อือ” เขายักไหล่ รับสตรอว์เบอร์รี่สดที่อยู่ในกล่องทรงกลมจากพนักงานแล้วจ่ายเงิน เขาถือเอาเองไม่ได้วางบนถาดกับผม มันเต็มไปหมด ไม่มีพื้นที่ให้วาง

   “ภัคทานขนมหวานด้วยเหรอจ๊ะ?” ผมกลอกตากับเสียงของคนที่ชื่อเบลล์อะไรนั่น

   “อือ”

   “โห ไม่น่าเชื่อว่าทานขนมหวานแล้วยังหุ่นดีขนาดนี้”

   แค่ชีสเค้กชิ้นเดียวมันจะกี่แคลลอรี่กัน แล้วโลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่าการออกกำลังกาย

   “โชคดีน่ะ กินแล้วไม่อ้วน”

   “น่าอิจฉา เราอยากทานก็กลัวจะอ้วน” เธอยังคงเจื้อยแจ้ว “แล้วนั่น… ใครเหรอจ๊ะ?”

   ตัวหอมเงียบ ผมก็ไม่ได้พูดอะไร

   “ไม่แนะนำให้เรารู้จักหน่อยเหรอ?”

   ตัวหอมแหงนหน้าขึ้นมองหน้าผม “เห็นว่าคุยกัน ไม่ได้แนะนำตัวเหรอ?”

   ดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้มและโคลงหัวเป็นคำตอบ

   “เด็กมันขี้รำคาญ ขอตัวนะ”

   “เอ่อ… จ้ะ ๆ”




   “คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

   “สักพัก” พยักหน้ารับกับคำตอบ

   “สนิทกันไหม?”

   “ไม่ เคยเป็นบัดดี้ทำงานด้วยกัน ชอบเหรอ?”

   “ก็แย่ละ” ตัวหอมแสยะยิ้ม

   “เห็นมองตาเป็นมัน”

   “ขี้มโนนะเรา”

   “ลามปาม!” ตัวหอมแหวเสียงดัง ปัดมือผมที่ยื่นไปหยิกแก้มออกและมองตาขวาง ผมหัวเราะ ยักคิ้วกวนตีนแล้วเดินหนีเขาไปที่โต๊ะ พี่พีทละจากหนังสือมามองแล้วเบะปากให้

   “ขอบคุณค่ะ!” เขาพูดเสียงกระแทกเล็กน้อย รับเครื่องดื่มที่ผมส่งให้ไปดื่ม เมื่อตัวหอมมาถึง ก็ส่งอีกแก้วไปให้เขา ไม่รู้หรอกว่าชอบกันหรือเปล่า ผมก็สั่งเมนูเดิมที่เห็นพวกเขากินนั่นแหละ ยกจานครัวซองต์ที่สั่งมาสองชิ้นไปตรงหน้าของพี่พีทกับตัวหอม ทีแรกกะจะสั่งอะไรที่กินง่าย ๆ ไม่ต้องเปื้อนมือมา แต่อย่างอื่นก็คิดว่าคนกลัวอ้วนคงไม่กิน

   ส่วนของผมคือช็อตเค้กและแพนเค้กที่มีผลไม้เป็นเครื่องเคียง

   “หิวข้าววววว” พี่พีทโอดครวญ

   “รีบอ่านดิ”

   “ชิ! ไม่มีกำลังใจเลย น้องจริงใจหอมแก้มพี่หน่อยได้ไหมคะ จะได้มีแรงฮึด”

   “แรดนะมึง”

   พี่พีทถลึงตาใส่เพื่อน ฉีกครัวซองค์ใส่ปากคำใหญ่ ทำลายภาพลักษณ์ตัวเองโคตร ๆ

   เพี๊ยะ!

   ชักมือกลับเมื่อถูกตี ตัวหอมมองตาเขียวปั๊ด อะไรวะ แค่จะเอาใบคะแนนมาเก็บเนี่ย ไม่ได้แย่งเขากินสักหน่อย

   “ตีทำไมครับ”

   “จะทำอะไรล่ะ!”

   “ผมแค่จะเอาคะแนนมาเก็บ” ทำหน้ายุ่งใส่ ตัวหอมสะบัดซองเอกสารใส่หน้าผม ให้ดี ๆ ไม่ได้แหงะ

   “คะแนนน้องจริงใจสวยมากเลยนะคะ”

   “สวยพอจะทำให้เพื่อนพี่เลี้ยงข้าวได้ไหมครับ?”

   “โอ๊ยยย แค่มื้อเดียวไม่พอหรอก เกรดดีขนาดนี้”

   “ใช่ไหม เลี้ยงทั้งชีวิตเลยเนอะ” ประโยคสุดท้ายหันไปมองคนถูกพาดพิง ตัวหอมกลอกตาใส่

   “จะกินอะไร!”

   “คิดไม่ออก ไว้ตอนหลังคุณสอบเสร็จก็ได้ ไม่อยากกวน”

   “ข้ออ้างน่ะสิ”

   “ครับ” ยิ้มรับตามวิธีคนแมน

   “เหอะ!”

   “บางทีพวกหล่อนก็ควรจะสำเหนียกด้วยนะคะว่ามีกูอยู่ด้วย!”

   ยกมือเกาท้ายทอย ไม่เขินหรอก เกิดละอายใจขึ้นหน่อย ๆ

   “อีงูพิษนั่นอัพตัสว่ะมึง”

   “ช่างมัน”

   “อะไรเหรอครับ?” ผมถาม พี่พีทเอียงจอโทรศัพท์มา ผมชะโงกหน้าไปดู เลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย คนที่เข้ามานั่งใกล้ผมนี่หว่า “อ๋อ”

   “รู้จักหรอคะ?”

   “เปล่าครับ ได้ยินเขาพูดถึงเพื่อนพี่พอดี” ผมไหวไหล่ พี่พีทเบิกตาโตและตัวหอมเองก็หันมาให้ความสนใจ

   “พูดถึงยังไงคะ เล่า!!” ผมกลอกตาขึ้น คิดนิดหน่อยแล้วถึงเล่าให้ฟัง คร่าว ๆ ไม่ลงลายละเอียดอะไรมา แต่ก็ไม่ตกประเด็นสำคัญ ตัวหอมดูไม่สนใจ คนโมโหเป็นพี่พีทมากกว่า

   “มันนั่งอยู่ไหน กูจะไปจิกหัวมัน!”

   “เสียเวลา”

   “อือ” ตัวหอมครางรับเห็นด้วยกับผม พี่พีทยังฮึดฮัด ยัดครัวซองต์ที่เหลืออยู่เข้าปากในคำเดียว

   “กูโมโห อีห่านี่โดนด่าขนาดนี้ก็ไม่ทำอะไร” คนถูกว่าไหวไหล่ “ข่าวเสีย ๆ หาย ๆ ออกมาก็ไม่เคยแก้ สัดเอ๊ย อีโง่!”

   “การที่กูไม่ตอบโต้แปลว่ากูโง่?”

   “เปล่า! แต่กูหงุดหงิด มึงน่าจะทำอะไรกับพวกปากหอยปากปูนี่บ้าง ไม่ใช่นิ่งให้พวกมันว่าเอา ว่าเอา”

   “ได้อะไรขึ้นมา”

   “ภัคโดนแบบนี้บ่อยเหรอครับ?”

   “ตั้งแต่เข้าเรียนเลยค่ะ หน้านางหาเรื่องไง ดึงดูดผู้ชาย พวกอิจฉาก็ว่ามันแรดมันร่าน แต่มันก็นิ่งไม่สนใจ คนเขาก็คิดกันไป น่าโมโห”

   “อ่า...”

   “เสียเวลา”

   “ดูมันสิคะน้องจริงใจ เทนางเลยค่ะ รำคาญ”

   “ผมไม่รำคาญอ่ะครับ”

   “โว้ย! หงุดหงิดคูณสองเลย”

   ยิ้มนิดหน่อย ก่อนกลับเข้าเรื่องเดิม “ผมว่านะ... เราจะนิ่งหรือจะสู้ คนมันจะพูดก็พูดอยู่ดีนั่นแหละ เผลอ ๆ หาประเด็นมาว่าอีก คนจะเกลียดทำยังไงก็เกลียด อยู่นิ่ง ๆ ก็บอกว่ายอมรับ เถียงไม่ออกล่ะสิ พอแก้ข่าว ก็บอกว่าร้อนตัว ถ้าไม่ใช่เรื่องจริงจะเดือดร้อนทำไม”

   สองเพื่อนซี้มองหน้าผม

   “ปัญญาอ่อน เพราะไม่ใช่เรื่องจริงไง เลยต้องเดือดร้อน แค่นี้คิดกันไม่ได้หรือไง”

   “อู้ย เผ็ชชชชช! ชอบ ๆ ขอยืมไปตั้งตัสนะคะ”

   “หึ ผมไปยืมหนังสือนะ”

   เดินขึ้นบันไดไปที่ชั้นสาม ชั้นนี้ก็มีคนอยู่เยอะเหมือนกัน อยากรู้นิดหน่อยทำไมถึงไม่อ่านที่บ้านกัน ผมเป็นคนชอบอ่านที่บ้านคนเดียวเงียบ ๆ มากกว่า ถ้าอ่านกับเพื่อนคือไม่ได้ห่าอะไรเลย ไม่รู้เรื่อง จะเล่นเสียส่วนใหญ่ สุดท้ายก็พัง แต่ก็อย่างว่า แต่ละคนไม่เหมือนกัน ผมไม่อยากรู้แล้วก็ได้วะ

   โซนตู้หนังสือ มีพนักงานประจำอยู่ ผมเดินไปที่หมวดหนังสืออ่านเล่น ไล่ปลายนิ้วไปตามสันหนังสือ ก่อนจะหยุดอยู่ที่เล่มหนึ่ง เป็นหนังสือคอมมิคเบาสมอง ช่วยให้วันน่าเบื่อมีชีวิตชีวาขึ้น แค่หน้าปกก็น่ารักละ แบ๊วกว่าจันทร์เจ้าสิบคนรวมกันเสียอีก ยกมุมปากขึ้นเมื่ออ่านคำโปรยจบ เดินไปที่เคาน์เตอร์ ใส่ยูสเซอร์และกรอกรหัสตามที่ได้รับมา คลิกเม้าส์ไปหัวข้อ ยืมหนังสือ เมื่อสแกนบาร์โค้ดก็จะมีรหัสขึ้นมา คลิกโอเคอีกทีแล้วล็อกเอาท์ออก เป็นอันว่ายืมเรียบร้อย มีเวลายืมสามสัปดาห์

   สามสิบนาทีก็อ่านจบแล้ว

   “อ่านแนวนี้เหรอ?”

   “ครับ”

   “ฆาตกรรมเนี่ยนะ!” ตัวหอมขึ้นเสียงสูง อ่านแนวฆาตกรรมนี่แปลกเหรอ? ผมเปิดหนังสืออ่าน สลับกับตักขนมทาน ไม่ได้ทักหรือมองคนที่มานั่งรวมอยู่ด้วย คงมาตอนผมออกไปหาหนังสือมาอ่าน

   “สตรอว์เบอร์รี่นี่เหมือนสตรอว์เบอร์รี่เลย ลองชิมดูสิครับ” ผมใช้ส้อมเสียบชิ้นสตรอว์เบอร์รี่แล้วยื่นไปให้ตัวหอม เขาอ้าปากรับเหมือนยังไม่ได้คิด พองับไปแล้วก็มองผมตาขวาง

   “สตรอว์เบอร์รี่ก็คือสตรอว์เบอร์รี่นั่นแหละค่ะ จะไปเหมือนกีวี่ เหมือนองุ่นได้ยังไงล่ะคะ!”

   อ่า... ครับ พูดว่าสตรอว์เบอร์รี่ แล้วทำไมต้องปรายตามองอีกคนด้วยล่ะครับ...

   “จะไม่มีใครแนะนำน้องเขาไม่ให้เรารู้จักหน่อยเหรอ?”

   “อยากรู้จักไปทำไม!”

   “แหม พีทก็... เจอกันหลายครั้งแล้ว แต่ยังไม่รู้จักชื่อเลยนี่ รู้สึกแปลก ๆ น่ะ พี่ชื่อเบลล์นะคะ”

   “อือ ครับ เอาอีกไหม?” พยักหน้ารับคำพูดคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก่อนยื่นผลไม้รสเปรี้ยวไปให้ตัวหอมอีก

   “เอาแพนเค้กมาด้วย”

   “หิวล่ะสิ” ตาเรียว ๆ ตวัดค้อน ผมยิ้มไม่สะดุ้งสะเทือน สุดท้ายป้อนขนมเขาไปจนหมด นอกจากแพนเค้กที่สั่งมาแล้วก็มีสตรอว์เบอร์รี่ช็อตเค้กด้วย ผมทานไปแค่ ¼ ของขนมทั้งหมด ส่วนที่เหลือนั้นคือคนที่บอกว่ากลัวอ้วนจัดการไปครับ

   เอาเถอะ ยังไงก็ได้ ผมไม่มายด์

   “ต้องเอาไปเก็บเองหรือมีพนักงานมาเก็บครับ?” เอ่ยถาม พลางชี้นิ้ววนไปที่จานเปล่าในถาดรวม บอกแล้วว่ามาครั้งแรก ยังไม่รู้ระบบของร้าน

   “นู่น” นิ้วเรียวชี้ไปที่มุมหนึ่ง ผมพยักหน้า ก่อนลุกเอาถาดไปเก็บ

   “มารยาทดีจังเลยนะคะ” ผมไม่ได้ตอบอะไร แอบกระซิบถามพี่พีทว่าเขามาทำไม พี่พีทจีบปากจีบคอบอกว่าเขาว่าถามตัวหอมหรือข้อสอบ พี่หน้าสวยบอกว่าตอแหลทิ้งท้ายไว้ด้วย ท่าทางจะเกลียดจริงจัง

   “มีแต่คนไร้จิตสำนึกนั่นแหละค่ะที่คิดไม่ได้!”

   ผมเห็นด้วยกับที่พี่พีทพูดนะ ถึงเขาจะพูดไปในทางค่อนแขวะก็เถอะ การที่ทำอะไรแบบนี้มันไม่ได้อยู่ที่มารยาทหรอก มันอยู่ที่จิตสำนึกและมันเป็นสิ่งที่ควรจะทำ หากไปทานอาหารที่ไหนแล้วเขามีจุดให้เอาจานชามหรือขยะอะไรไปทิ้งเองผมก็เก็บเองตลอด ยกตัวอย่างง่าย ๆ ก็พวกร้านฟาสต์ฟู้ด ก็นั่นแหละ ที่จะบอกคือมันไม่แปลกหรือเป็นมารยาทอะไรหรอก

   คว้าหนังสือที่อ่านยังไม่จบมาอ่านต่อ เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้น ถึงตอนคนร้ายตามฆ่าตัวเอกพอดี สนุกมากจนผมหาวออกมา กลอกตาไปมองตัวหอม เขายังคงมุ่งมั่นกับการอ่านหนังสือ แม้จะโดนก่อกวนจากพี่พีทที่เถียงกับผู้หญิงฝั่งตรงข้ามผม คิ้วของตัวหอมขมวดเข้าหากัน เห็นท่าทางแล้วจึงปิดหนังสือที่อ่านแล้วขยับไปนั่งชิดกับเขา ชะโงกไปดูชีทในมือเล็ก

   นึกว่าจะรอดพ้นจากพวกเศรษฐศาสตร์แล้วเสียอีก ตามหลอกหลอนกันไปถึงไหนวะ

   “กระแดะ รู้เรื่องหรือไง”

   “ครับ ผมช่วยไหม?”

   “พูดเป็นเล่น”

   “ไม่เล่น” ผมยิ้ม ดึงชีทในมือเขามา อ่านคร่าว ๆ ก่อนจะพูดไปตามที่ตัวเองเข้าใจ คือมันก็ยากแหละ ใช่ว่าผมจะรู้อะไรมากมาย นี่มันหลักสูตรมหาวิทยาลัยนะเว้ย ผมก็แค่เด็กมอห้าธรรมดาคนหนึ่ง อาศัยแค่ว่ามีประสบการณ์ และถูกสอนจากพ่อกับแม่เท่านั้นแหละ

   “โอ้โห กูอยากย้ายไปเศรษฐศาสตร์ก็ตอนนี้” พี่พีทล้มเลิกกับการอ่านหนังสือตัวเองไปแล้วพูดขึ้น “มาเป็นผัวพี่เถอะค่ะ ถ้าจะงานดีขนาดนี้”

   “ก็แย่ละ”

   “น้องเป็นเกย์เหรอคะ?”

   “เปล่าครับ” ปฏิเสธไป เพราะผมไม่ได้เป็นจริง ๆ “เข้าใจไหม ที่ผมพูดตรงกับเนื้อหาใช่ป่ะ?”

   “อือ ทำไมรู้?”

   “ผมมีประสบการณ์” ยักคิ้วให้หนึ่งที ตัวหอมเบ้ปากหมั่นไส้ก่อนใช้ปากกาไฮท์ไลท์เคาะหัวผม

   “น้องอธิบายเข้าใจง่ายกว่าอาจารย์บรรยายอีกนะคะเนี่ย” เธอแย้มยิ้ม “พี่ขอไอดีหน่อยได้ไหมคะ เผื่อมีอะไรสงสัยอยากจะถามน่ะค่ะ”

   “อ่อยยังไงให้รู้ว่าอ่อย” พี่พีทพูดเสียงเบา ผมก็ยังได้ยินอยู่ดี เหลือบมองตัวหอม เขาสบตากับเพื่อนแล้วแสยะยิ้ม

   “ผมไม่เล่นครับ”

   
   ตือดึง!
   You have a new message!




   Shit!!!









------------------------------------
มาแล้วววววววววววว ลืมไปยังงงงงงงงงง ขอโทษด้วยจ้า
ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ
ไว้เจอกันตอนหน้าเด้อ (แต่ก็ยังไม่รู้ว่าวันไหนอยู่ดี)
♥

[harumi]

 

[Mura_saki]

ร้ายนะจริงใจ

[Supparang-k]

ถถถ  โป๊ะแตกจริงด้วย  555

[rainiefonnie]

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยรำคาญชะนี  ลำใยอยู่ได้ 

[krayfanxing]

จริงใจเป็นผู้ชายขี้รำคาญ ไม่สนโลก นางจะสนใจเฉพาะสิ่งที่นางอยากวอแวด้วยเท่านั้นคือดีงาม ชอบณภัคแบบไม่มีเหตุผลอ่ะ

[Secret_Deer]

ชอบในความจริงใจ

[BAKA]

55555 และเป็นตัวหอมที่ส่งข้อความมา

ฮาาาาาาาา

[TheWanFah]

จริงใจ 555
โป๊ะมากจ้า

[tkaido]

มาอัพเดี๋ยวนี้!!!!

[B52]

 

[pornwicha]

ซวยแล้วจริงใจจจ5555555555555555555

รอตอนต่อไปนะคะะ

[bpyt]

จริงใจเด็ดขาด ประกาศสถานะกับตัวหอมต่อหน้าชะนีเลยลูก อย่าปล่อยไว้!!

[Papangtha]

ขอจริงใจ1ที่ข่ะะะะะ
 

[lizzii]

ตัวหอมแสบบบ

[ma-prang]

โอ้ยยย ชอบจริงใจมากกก ชอบที่จะสนใจแค่สิ่งที่ตัวเองสนใจเท่านั้น
จงเมินสตอนางนั้นไปค่ะ โป๊ะแตกก็ช่างเมินนางซ้าาาาา 55555

[lemonpreaw]

มาโป๊ะแตกเอาตอนท้ายนี่เอง

[maemix]

ใครส่งมาผิดเวลา  พี่ชายสุดที่รักอะป่าว

[•♀NoM!_KunG♀•]

ควรปิดเสียงเนาะ 55555

แต่ชะนีคงหน้าแหกไป แอ๊บใสๆ ข้างในมันนางงูพิษ

[mystery Y]

รำคาญพวกแอ๊บแรด!!

[chaotic69]

จริงใจเอ้ยลูกกก  โป๊ะแตกของจริง 555
 ภัครจัดการเหลือบไรทีเร๊ววว

[idoloveyou555]

โป๊ะแตก มากเลยจ้า.  5555

[LovEYouOnLy]

จริงใจ๊ #เสียงสูงเวลาเรียก ทำไมลูกไร้เยื่อใยได้ถูกใจอีแม่ขนาดนี้ลูก มีแม่ให้ใจลูกเต็มๆเลยค่ะ เดี๋ยวประเคนตัวหอมให้ถึงที่เป็นของรางวัลกับสิ่งที่ลูกทำกับชะนีพวกนั้น

[mild-dy]

จริงใจ~
5555555555+
 

[iAlexiajang]

ถถถถถถถถุถถ เท่มาทั้งตอนแต่ลืมปิดเสียง!!!
ทำไมผู้หญิงคนถึงได้ดูอยากได้ผู้ชายจังเลย~~~

[Tennyo_Y]

ฮือออออ ขนาดทำใจแล้วนะ ทำไม เสียดายจริงใจชะมัด ลำไยนังภัคมาก โคตรพ่อโคตรแม่ลำไย และหมั่นไส้นางมาก เสียดายเด็กปิศาจ เสียดายมาก งอแง คือไม่มายด์ ที่ภัค ไม่ซิง แต่เสียดายเด็กปิศาจ ที่รู้จักภัค เสียดาย ได้ยินไหม เสียดายเด็กปิศาจ กระซิก กระซิก

[minkey]

โธ่ จริงใจลูก
 

[arij-iris]

 
 

[pui]

จริงใจเท่อ่ะ^^

[AKFC2010]

จริงใจน่ารัก อยากได้แบบนี้ 
ขำตอนสุดท้าย โป๊ะแตกจริงจัง
แต่ดีแล้วล่ะ ชะนีสะตอจะได้รู้ตัว อ่อยขนาดนี้แต่ผู้ชายไม่เล่นด้วย