หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[Ouizzz]

จริงใจน่ารัก 

[duckduckk3]

โป๊ะไปอีกอ่ะ จริงใจจจจ
ตอนนี้จริงใจน่ารักมากอ่ะ
ภัครีบๆแสดงออกได้แล้วนะ สงสารน้องง

[JokerGirl]

555555555555555 เข้าใจชื่อตอนแร่ะ

[kataurii]

ชอบความจริงใจนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

งานดีมากค่ะน้องจริงใจ เอาให้นังเบลล์หน้าหงายไปเลยค่ะ

[HEARTBREAKER]

ความที่ 17
ผมกับความเหนื่อยใจ

   ตือดึง!
   You have a new message!

   ผมกลอกตากับเสียงเตือนที่ดังเข้ามาอย่างพอดิบพอดี มองดูแล้วเป็นชื่อคนที่อยู่ไม่ไกลจากนี่หรอกครับ ผมเหลือบตาไปมองที่ตัวหอม เขาลอบยักคิ้วส่งมาให้ก่อนก้มหน้าลงไปอีกครั้ง ถ้าคนส่งไม่ใช่ตัวหอมผมจะส่งสติ๊กเกอร์นิ้วกลางไปให้แล้วนะครับ ถอนหายใจใส่เครื่องมือสื่อสารแล้วยัดใส่กระเป๋าเสื้อ

   เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นสายตาของคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามจ้องอยู่ พี่พีทกับตัวหอมเหมือนก้มหน้าอ่านหนังสือแต่มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเหมือนตลก ในมือของตัวหอมถือโทรศัพท์เอาไว้ อยากให้ผมให้เขาเหรอวะ แต่ช่างเถอะ ยังไงผมก็ไม่ให้ ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องคุยเลยสักนิด แม้แต่ชื่อผมเธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำ หน้าโง่ ๆ อย่างจันทร์เจ้าถ้ามาเจอยังรู้เลยว่าผมโดนอ่อย... อาจจะดูหลงตัวเองไปหน่อยแต่ความจริงก็คือความจริง

   อย่างที่เคยบอก... ถ้าหากเข้ามาคุยแบบปกติไม่แสดงออกว่าสนใจโจ่งแจ้งก็ยังพอคุยกันได้ แต่หากแสดงออกมากเกินไปผมยิ่งตีตัวออกห่างและสร้างกำแพงให้สูงและหนามากยิ่งขึ้น แล้วคนนั้นจะเข้ามาในโลกของผมยากมากขึ้นหรือไม่มีโอกาสเลย

   ผมนั่ง ๆ นอน ๆ อ่านหนังสือที่ยืมมา สลับกับเล่นเกมในโทรศัพท์มือถือบ้าง บัดดี้ของตัวหอมที่ไม่ได้รับความสนใจจากใครก็ขอตัวออกไป ความสงบสุขกลับมาอีกครั้ง ในขณะที่ผมกำลังตาปรือได้ที พี่พีทก็โยนชีทลงโต๊ะเสียงดัง โวยวายแบบไม่มีเสียง กวาดของใส่กระเป๋าจนเพื่อนได้แต่มองงง ๆ ก่อนจะบอกว่าไม่อ่านแล้ว พี่พีทชวนไปหาอะไรทาน ตัวหอมกลอกตานิดหน่อยแต่ก็ยอมเก็บของ

   ร้านอาหารที่ถูกเลือกนั้น อยู่ในย่านเดียวกัน เป็นร้านอาหารปกติทั่วไป รสชาติก็ดี ท่าทางจะหิวจัดกันจริง ๆ ต่างคน ต่างทาน มีพูดกันเล็กน้อยระหว่างเพื่อนสนิท ผมเองก็เงียบ ไม่ได้หิวอะไรมาก เมื่อทานเสร็จ ก็แยกย้ายกันกลับ... โดยพี่พีทชิ่งหนีไปก่อนและปล่อยเพื่อนไว้กับผม

   “ไปละ บาย”

   “เฮ้ย เดี๋ยว!” ตัวหอมร้องเรียกเพื่อน แต่พี่พีทโบกมือให้แล้วเดินไปโดยไม่สนใจ

   “ผมไปส่ง” ผมบอก ดันหลังเขาให้เดินไปที่รถ แต่แย่ละ มีหมวกกันน็อกแค่ใบเดียว ผมเดาะลิ้น ก่อนสวมมันลงบนหัวของตัวหอมโดยที่เจ้าของไม่ทันตั้งตัว เห็นตาเรียว ๆ มองด้วยความไม่พอใจแล้วสนุกพิลึก

   ความลำบากของคนไม่มีรถก็แบบนี้ หน้างอไปเถอะ ผมไม่ปล่อยให้กลับเองหรอก จะได้พาไปซื้อหมวกกันน็อกด้วย

   “มาที่นี่ทำไม?” คนถามหน้ายุ่ง ผมยังไม่ตอบ จูงมือเขาเข้าไปในร้าน อากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้รู้สึกคืนชีพอีกครั้งหลังจากฝ่าฟันอากาศร้อนจากด้านนอกอยู่นาน ร้านนี้เป็นร้านที่ผมมาใช้บริการเป็นประจำ ถูกแนะนำโดยน้าเจ้าอีกที ร้านคนรู้จักเขา เหมือนจะเป็นกลุ่มที่เคยไปออกทริปด้วยกัน

   “ซื้อหมวกกันน็อกไง ผมไม่ได้บอกคุณเหรอ?”

   “ฉันรับรู้ได้จากการสบตากับนายงั้นเหรอ?”

   “โว้ว ต่อล้อต่อเถียงนะเดี๋ยวนี้ ทำเป็นเล่นไป”

   “เพื่อนเล่นเหรอ” คนอายุมากกว่าพูดเสียงเรียบก่อนจะกระแทกไหล่ผมเข้าไปในร้าน เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นคนเก่งยืนหน้างออยู่แถวประตู ผมกดยิ้มนิดหน่อยไม่ให้เขาเห็นก่อนจะไปยืนข้างเขา

   “ช้า!”

   “ก็แย่ละ” ไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ ช้าบ้าอะไร

   “พามาอะไรก็ไม่รู้” ผมไม่ได้พูดอะไรตอบโต้ ท่าทางเขางอแงโคตร ๆ ปากอิ่ม ๆ คว่ำลง จมูกเชิดรั้น กับตาเรียวขวาง ๆ โคตรน่าแกล้ง แต่อย่าเพิ่งเลยดีกว่า “นายรีบไปเลือกสิ จะได้รีบกลับสักที”

   “คุณนั่นแหละต้องเลือก”

   “ฉันเกี่ยวอะไรเล่า!” ตัวหอมสะบัดข้อมือออกจากการกอบกุมของผม คิ้วโก่งขมวดมุ่น มองผมด้วยอารมณ์ขุ่นมัว แต่ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรออกไป สตาฟฟ์ของร้านก็เข้ามาเสียก่อน

   “อ้าวเฮ้ย หายหน้าหายตาไปเลยนะ”

   “ไม่ค่อยว่างครับ”

   “แล้วนี่จะมาเอาอะไรล่ะ?” พี่เขาถาม อย่างที่บอกว่าผมมาบ่อย สตาฟฟ์ก็เลยรู้จัก อีกอย่างเหมือนพวกพี่เขาก็รู้จักกับน้าเจ้าด้วย ก็นั่นแหละ... ผมเลยได้รับการแบ่งบุญไปด้วย

   “หมวก”

   “ซื้อหมวกอีกละ ซื้อไรบ่อย ๆ วะ”

   “อ้าว ไม่อยากขายของเหรอครับ”

   พี่เขาหัวเราะ “เออ ๆ มีอะไรจะถามก็เรียกแล้วกัน แล้วนั่นใครวะ?”

   เขามองไปที่ตัวหอม ซึ่งคนที่มากับผมนั้นเบือนหน้าไปทางอื่น ผมยักไหล่ ไม่ตอบ “ขอดูก่อนนะครับ มีอะไรเดี๋ยวผมเรียก”

   “เออ ๆ”

   เดินอ้อมไปยืนข้างหน้าตัวหอม โน้มใบหน้าลงไปให้อยู่ในระดับเดียวกัน ระบายยิ้มบางสู้เสือ

   “เป็นอะไรครับ?” ปรับเสียงให้นุ่มแล้วจึงเปล่งออกไป คนถูกถามยังคงหน้างอ ตาเรียวกลอกตามา ลำแขนยกขึ้นกอดอก “หงุดหงิดอะไร ผมหรืออากาศ?”

   “นาย”

   ยกคิ้วขึ้นหนึ่งข้าง “เรื่อง?”

   “พาฉันมาที่นี่เพื่ออะไร”

   “ซื้อหมวกกันน็อกไงครับ คุณยังไม่มีเลยนะ”

   “จำเป็นด้วยหรือไง” น้ำเสียงค่อนข้างเอาเรื่อง บวกกันตาเรียวที่ตวัดมาแล้วนั่นด้วย ผมยังคงรอยยิ้มเอาไว้บนใบหน้า ก่อนจะจูงมือพาเขาไปนั่งที่เก้าอี้ที่จัดไว้สำหรับนั่งรอ ไม่มีคนพอดี จะได้คุยสะดวกหน่อย

   “จำเป็นสิ ผมขับมอเตอร์ไซค์ คุณเป็นคนซ้อน ยังไงก็ต้องสวมหมวกกันน็อกอยู่แล้ว”

   “ฉันมีรถ และไม่จำเป็นที่ต้องมีนาย คิดว่าฉันจะซ้อนมอเตอร์ไซค์กับนายงั้นเหรอ ร้อนก็ร้อน ใครจะไปทน ฉันไม่เอา!”

   รอยยิ้มของผมหายไป ทิ้งตัวพิงพนักแล้วกลอกตามองไปรอบร้าน โคตรจุกกับสิ่งที่เขาพูดออกมา

   อือ...

   “เข้าใจแล้วครับ” พูดไปโดยไม่มองหน้าคู่สนทนา ควักเอาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าออกมา กด ๆ มันอยู่สักพักแล้วถึงพูดไปอีกครั้ง “ผมเรียกแท็กซี่แล้ว” ตัวหอมหน้าเลิ่กลั่กนิดหน่อย เขาจิปากใส่ผมแล้วลุกออกไปจากร้านเมื่อผมพูดจบ ผมถอนหายใจ สอดนิ้วเข้าไปในกลุ่มผมแล้วเสยขึ้นอย่างหงุดหงิด เดินไปที่เคาน์เตอร์แล้วบอกสตาฟฟ์ว่าขอฝากรถไว้ก่อนเดี๋ยวจะกลับมาเอา แล้วจึงออกไปยืนข้างคนที่รอแท็กซี่อยู่

   ไม่นานรถก็มา ผมเปิดประตูให้ตัวหอมขึ้นไปนั่ง ก่อนที่จะสอดตัวตามเข้าไป บอกที่หมายกับคนขับก่อนที่เขาจะออกรถ หันไปมองคนที่นั่งอยู่อีกฝั่ง ระยะห่างของเรานั้นมีพอสมควร เพราะทิ้งที่ตรงกลางเอาไว้ ตัวหอมก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ไม่ได้มองผม และไม่ได้ถามว่าผมตามมาด้วยทำไม

   ที่เรียกแท็กซี่มาเพราะเขาบอกว่าการที่ซ้อนมอเตอร์ไซค์กับผมมันร้อน แต่จะให้เขานั่งแท็กซี่กลับคนเดียวผมก็คงปล่อยไปไม่ได้ ถึงแม้มันอาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ตาม ผมโคตรจะแพนิก ไร้สาระชะมัด ดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้มแก้เซ็ง กลอกตาไปมองคนที่อยู่ข้างกัน ไม่รู้โทรศัพท์มือถือกับวิวแออัดนอกหน้าต่างมีอะไรน่าสนใจนัก ทำไมถึงได้มองอยู่ได้ ในจังหวะหนึ่งที่ตัวหอมวางมือลงข้างตัว มือของเขามันชนกับมือผมพอดี ผมจึงคว้ามือเขาแล้วจับเอาไว้ ในเมื่อเขาไม่ดึงออก ผมจึงไม่ปล่อย ถ้าเป็นแบบนี้มันก็น่าจะโอเคกว่าตึง ๆ ใส่มากกว่า

   แต่ที่สงสัยและที่ไม่เข้าใจสุด ๆ เลยก็คือผมทำอะไรผิด อารมณ์เสียเรื่องอะไรมา ถ้าเพราะอากาศร้อนก็น่าจะไร้เหตุผลแบบนี้ ถ้าพูดภาษาบ้าน ๆ ก็งี่เง่า คนโดนเหวี่ยงแม่งโคตรงง อยากถามนะ แต่คงไม่มีประโยชน์อะไร ตัวหอมคงไม่ตอบ เผลอ ๆ อาจหงุดหงิดหนักกว่าเดิม ปล่อยไปก่อน ค่อยคุยทีหลังก็ได้

   เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาถึงแยกที่ต้องเลี้ยวเข้าเพื่อไปคอนโดตัวหอม แต่ด้วยการจราจรทำให้คนอารมณ์ไม่ดีไม่อยากรอ เขาควักเงินจ่ายแล้วเปิดประตูลงจากรถไปโดยไม่เอาเงินทอน ผมลงจากรถบ้าง เดินตามตัวหอมไปเรื่อย ๆ โดยไม่ได้พูดอะไรกัน จนกระทั่งมาถึงหน้าตึก เขาหยุดยืน ได้ยินเสียงถอนหายใจดังมาก่อนจะหันมาหาผม ตัวหอมเม้มปาก เหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็ไม่พูด

   “จะพูดอะไรเหรอครับ?”

   “รออยู่นี่” เขาบอกแค่นั้นแล้วเข้าไปในตึก ผมจะทำอะไรได้นอกจากรอล่ะครับ ไม่นานเขาก็กลับลงมา ในมือของเขามีแอปเปิ้ลอยู่หนึ่งผล ตัวหอมยัดมันใส่มือผมก่อนจะหมุนตัวเข้าตึกไปอีกครั้ง ผมได้แต่มองแอปเปิ้ลในมืองง ๆ อะไรวะ จู่ ๆ ก็มาให้แอปเปิ้ลแบบนี้ แล้วคนให้ดันไม่อยู่ให้ถามอะไรด้วย




   “พี่จริงใจขา~ ทำอะไรอ่ะ?” ผมไม่ตอบ ชูแอปเปิ้ลให้มือให้ดูแล้วเอาไปแช่ตู้เย็น “อยากกินแอปเปิ้ลเหรอคะ?”

   “เปล่า มีคนให้มา”

   “ฮะ? อ๋อ มีความโรแมนติกแบบฟอร์มเยอะอ่า น่ายัก~”

   “อะไร?”

   “มีใครทำให้พี่รู้สึกไม่ดีหรือทำไม่ดีกับพี่หรือเปล่าคะ?” ผมนึกก่อนพยักหน้า จ๋าจ้าจึงพูดต่อ “แอปเปิ้ลใช้แทนคำขอโทษได้นะคะ คำว่าแอปเปิ้ลในภาษาเกาหลีมันแปลว่าขอโทษได้ด้วย แล้วพอเป็นอังกฤษก็ตรงกับคำว่า Apology พอดี”

   “อ่า...”

   “ใครให้มาเหรอ?”

   “ยุ่งน่า” จ๋าจ้าหน้ามุ่ย ผมเปิดตู้เย็นอีกครั้งแล้วคว้าเอาแอปเปิ้ลลูกนั้นออกมาก่อนจะขึ้นห้องไป

   ผมกลับถึงบ้านมาฟ้าก็เกือบมืดแล้วล่ะครับ เข้าไปเปลี่ยนกางเกงยีนส์ที่สวมอยู่ออกเป็นกางเกงขาสั้นที่ใส่สบายกว่า ชาร์จโทรศัพท์มือถือทิ้งไว้แล้วลงไปที่ชั้นล่างพร้อมกับกีตาร์โปร่งหนึ่งตัว เลือกนั่งที่ร่ม ถอดรองเท้าแตะที่สวมอยู่ออกแล้วหย่อนเท้าลงไปในสระว่ายน้ำ สายน้ำเย็น ๆ ที่โอบล้อมทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาเล็กน้อย ผมกรีดนิ้วไปบนสายสแตนเลสจนเกิดเป็นเสียง ก่อนจะจับคอร์ดและเล่นไปมั่ว ๆ ไม่เป็นเพลง

   ผมชักขาขึ้นจากน้ำ ก่อนจะเอนตัวนอนบนพื้นที่ริมสระ ยื่นมือข้างหนึ่งลงไปในน้ำและกวักเล่นไปมา สายตาทอดมองไปยังท้องฟ้ายามพระอาทิตย์อัสดง สายลมเอื่อย ๆ พัดปะทะผิวหน้าจนต้องหลับตารับ ...เพียงแค่หลับตา ภาพใบหน้าของคนที่เพิ่งแยกจากกันก็ฉายขึ้นมาเต็มไปหมด

   ตั้งแต่รู้จักกับเขา ความรู้สึกและความคิดของผมก็รวนไปหมด ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นเอามากขนาดนี้ เพราะอะไร ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไปทำไม คำถามพวกนั้นมีอยู่ทุกวัน ซึ่งผมก็หาคำตอบไม่ได้ ไม่รู้สิ ก็แค่อยากมีเขาอยู่ด้วย บางทีก็รู้สึกว่าช่างแม่ง ในเมื่อเขายังไม่แคร์อะไรทำไมผมต้องแคร์ด้วย แต่จะไม่สนจริง ๆ ก็ทำไม่ได้

   นึกถึงคำที่จ๋าจ้าบอกแล้วก็ไม่รู้จะรู้สึกยังไง แวบแรกก็ใจเต้นแรงดี แต่สักพักผมก็ดิ่งอีกครั้ง เรื่องของเรื่องคือผมไม่พอใจที่ถูกเหวี่ยงนั่นแหละ

   ลืมตาขึ้นมาอีกทีฟ้าก็มืดแล้ว ไฟรอบ ๆ ถูกเปิดเพื่อให้ความสว่าง ผมลุกจากพื้น คว้ากีตาร์ขึ้นมาถือก่อนเดินเข้าไปในบ้าน สวนกับแม่บ้านที่กำลังมาตามพอดี

    “แฮ่!!” ปรายตามองน้องและเดินผ่านไปนั่งประจำที่ตัวเองด้วยความเฉยเมย จ๋าจ้าหน้ามุ่ย เนื่องจากทำให้ผมตกใจไม่สำเร็จ “คุณตาดูพี่จริงใจนะคะ เย็นชากับหนูตลอดเลย”

    “เราก็ไปกวนพี่เขาน่ะสิ”

    “หูยย คุณตาน่ะ” ไอ้เปี๊ยกแยกเขี้ยวใส่ผมเมื่อไร้คนเข้าข้าง

    “ทำไมพลาสเตอร์เปียกแบบนั้นล่ะลูก” มองสภาพมือตัวเองแล้วก็ละสายตาออก มันเปียกเพราะเอามือไปแกว่งในน้ำ ทานข้าวเสร็จค่อยเปลี่ยนพลาสเตอร์ หรือไม่ก็ไม่ติด ปล่อยให้แผลโดนอากาศไป จะได้หายเร็ว ๆ

   “อาบน้ำเสร็จแล้วมาเจอกันที่ห้องทำงานหน่อยนะครับ” คุณพ่อบอก ผมพยักหน้าพร้อมรับคำ แล้วจึงขึ้นห้อง จัดการอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย มาหยุดอยู่กลางห้อง มองไปยังโทรศัพท์มือถือที่ชาร์จแบตเตอร์รี่ทิ้งเอาไว้ เข้าไปถอดปลั๊ก ไฟหน้าจอสว่างขึ้น กวาดตาดูแค่ผ่านแล้วโยนไปที่กลางเตียง จากนั้นจึงออกจากห้องเพื่อไปห้องทำงานของพ่อ

    “มีอะไรเหรอครับ?”

    “พรุ่งนี้พ่อจะให้จริงใจไปแผนกบัญชีนะครับ”

   ผมเลิกคิ้ว “เกี่ยวกับเรื่องนั้นหรือเปล่าครับ?”

    “ครับ จำวันที่เจอเอกสารนั้นได้ไหม? หลังจากจริงใจส่งข้อความเรื่องผู้จัดการมา ไม่นานเขาก็ขึ้นมาหาพ่อ และเอกสารที่เราเจอก็หายไป”

    “แสดงว่าผู้จัดการต้องมีส่วนรู้เห็น แล้วให้ผมไปแบบนั้นมันไม่โจ่งแจ้งไปหน่อยเหรอครับ?”

    “จริงใจยังไม่ได้ไปฝึกที่แผนกบัญชี อีกอย่างพ่อก็ทำเหมือนไม่เคยเห็นเอกสารนั่น ผู้จัดการเองก็ไม่ได้สงสัย ไม่มีปัญหาครับ”

    “แล้วพ่อจะให้ผมทำอะไรบ้างครับ”

    “แล้วแต่ลูก”

    “อ่า... แล้วได้เรื่องยังไงบ้างแล้วครับ บอกผมได้ไหม?”

    “ครับ เรื่องมันเกี่ยวกับผู้บริหารระดับสูงด้วย ถ้าตัวผู้จัดการคนเดียวจะยักยอกเงินจำนวนหลักสิบล้านแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องง่าย”

    “หากไม่มีคนสั่งการก็ต้องมีคนหนุนหลัง...” ผมต่อประประโยคจากพ่อ ท่านพยักหน้าเบา ๆ “พ่อสงสัยใครครับ?”

   คุณพ่อยกยิ้มมุมปาก “เราคงต้องเปลี่ยนกรรมการชุดใหม่”

    “ก็แย่แล้ว...”

    “หึหึ” ใครบอกคนใจดีร้ายไม่เป็น ผมว่าคนใจดีเวลาร้ายน่ากลัวกว่าคนที่ร้ายอยู่แล้วเสียอีก “หมดเรื่องแล้วครับ ไปพักเถอะ ดูท่าจะไม่ค่อยเต็มร้อย”

   ผมกลอกตา ยังไงซะพ่อแม่ก็ดูเราเก่งที่สุด ต่อให้ไม่พูดอะไรออกไปก็ตาม พยักหน้ารับ แล้วจึงออกมาจากห้องทำงานของพ่อ จากการที่ผมเคยฝึกงานที่บริษัทนั้น จะฝึกราว ๆ หนึ่งหรือสองสัปดาห์ต่อแผนก เว้นพักบ้างไม่ได้ฝึกต่อเนื่อง ผมจะได้ทำก็เมื่อได้รับคำสั่งจากท่านประธาน

   พรุ่งนี้ต้องไปทำที่แผนกบัญชี วางแผนเอาไว้ในหัว ต้องทำยังไงก็ได้เพื่อให้ได้ข้อมูลมามากที่สุด ด้วยตัวเงินที่มากขนาดนั้น อาจจะทำมานานแล้ว ต้องขอดูบัญชีย้อนหลัง เรื่องนี้คุณแม่ทราบแล้ว ถึงพ่อบอกจะไม่บอกใคร แต่ ‘ใคร’ ในนั้นไม่มีแม่ พวกท่านไม่เคยมีความลับต่อกัน มีเรื่องอะไรก็แบ่งปันกันตลอด อย่างเรื่องนี้ ตอนรู้ คุณจอมโมโหมาก โมโหทั้งพ่อแล้วคนโกง แต่แล้วก็รับฟังปัญหา คิดวิธีแก้ และให้กำลังใจ...

   เข้าไปล้างเท้าในห้องน้ำและเปลี่ยนชุดลำลองเป็นชุดนอน นอนคว่ำบนเตียง คว้าโทรศัพท์มากด เลื่อนปลายนิ้วดูแจ้งเตือนบนหน้าจอ กดเข้าไปอ่านข้อความที่ค้างไว้ มีจากแชทกลุ่ม HISTASIA ที่คุยกันเรื่องซ้อมครั้งล่าสุดรวมถึงพาดพิงทีมอื่น จากไอ้เนตรที่ส่งมาอวดเรื่องเป็นแฟนกับมายด์แล้ว จากจันทร์เจ้าที่งอแงเพราะโดนแฟนบังคับให้อ่านหนังสือ ...วันนี้จันทร์เจ้าไม่กลับบ้าน คงจะค้างกับแฟนตัวเอง เดี๋ยวนี้ชักใจแตกใหญ่แล้ว บ้านช่องมีไม่กลับ

   และ.....

    [feb.no.9]: phaknp just posted 2 photos.

   แค่ปัดแบรนด์เนอร์ออกไปให้แจ้งเตือนมันหาย

   พยายามจะนอนเร็วเพราะพรุ่งนี้มีภารกิจ แต่ยังไงก็ไม่หลับ สำเหนียกจากการนอนโง่ ๆ มาสองชั่วโมง สุดท้ายก็ล้มเลิกความคิด สละเตียงให้ผ้าห่มแล้วตรงไปยังตู้เย็นเล็กที่ถูกซ่อนอยู่ในมุมหนึ่งของห้อง ในนั้นมีขนม พุดดิ้ง ช็อกโกแลต นม น้ำผลไม้ น้ำเปล่า และเบียร์...

   อารมณ์ไม่คงที่แถมยังนอนไม่หลับแบบนี้การเลือกดื่มนมไม่น่าจะใช่ทางออกที่ดีสักเท่าไหร่ คว้าเบียร์ออกมา ดูที่ข้างกระป๋อง ปริมาณแอลกอฮอล์อยู่ที่ 4.9% ...โน้มตัวเท้าแขนกับราวระเบียงห้องนอน เมื่อมองขึ้นไปด้านบน ท้องฟ้าตอนนี้มองไม่เห็นดาวสักดวง ถ้าอยู่ที่ไร่วนิดา คงได้เห็นดาวส่องประกายระยิบระยิบเต็มท้องฟ้า

   พูดแล้วชักคิดถึง หลังจากจบเรื่องที่บริษัทคงต้องหาเวลาไปไร่วนิดาให้ได้ก่อนจะเปิดเทอม ป่านนี้องุ่นคงออกผลเต็มไปหมด...





   ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงนาฬิกาปลุกตอนหกโมงเช้า เข้าไปอาบน้ำและแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวทับในในกางเกงยีนส์สีดำซึ่งพับขาขึ้นเล็กน้อย และคลุมทับเชิ้ตด้วยเบลเซอร์สีดำเช่นกัน... เสื้อผ้าผมส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีสีสัน เปิดตู้ก็เจอแค่ดำ ขาว และเทา พวกสีสดใสจะเป็นส่วนน้อย เซ็ตผมด้วยทรงปอมปาดัวร์ เสยผมไปด้านหลังขณะเป่าผม ใช้มูสจัดทรง เก็บผมให้เนี้ยบก่อนจะขยี้ให้มันยุ่งเล็กน้อยก่อนใช้สเปรย์ฉีดให้อยู่ทรง

   จะเก็บให้เนี้ยบทำไมถ้าจะขยี้ เสียเวลาชะมัด

   ยืนอยู่หน้ากระจกขณะใส่นาฬิกาข้อมือ มองเห็นแผลที่หน้าแล้วหงุดหงิดหน่อย ๆ จางลงไปเยอะ แต่ยังไม่หายซะทีเดียว แผลที่มือก็เหมือนกัน ได้แต่ภาวนาอย่าให้เป็นแผลเป็น... ปรายตามองตู้เก็บจิวแล้วเดินผ่าน ใส่ตุ้มหูไปทำงานคงไม่เหมาะเท่าไหร่ เอาไว้ก่อนก็แล้วกัน สุดท้ายก็หยิบสร้อยข้อมือที่จันทร์เจ้าซื้อให้มาใส่พลางเดินออกจากห้องแต่งตัว ใช้เวลาไปทั้งหมดราวหนึ่งชั่วโมง

   ของสิ่งสุดท้ายที่ผมต้องมีตลอดนั่นก็คือกระเป๋า เก็บของจำเป็นใส่แล้วลงไปข้างล่าง

    “อั๊ยยยยย!!”

    “เป็นบ้าไง?”

   จ๋าจ้าหน้ามุ่ย ก่อนเปลี่ยนเป็นตาประกายแล้วเดินวนรอบตัวผม

    “พี่จริงใจหล่อหยั่งงี้!” น้องยกนิ้วโป้งทำตาโตประกอบคำพูด “ขอถ่ายรูปหน่อยยยย”

    “ก็แย่ละ”

    “นะนะ จะอวดชาติชาย นะคะ นะ” ผมยืนนิ่ง ๆ ให้จ๋าจ้าถ่ายรูป ไอ้เปี๊ยกวนเวียนรอบตัวราวกับผมเป็นสัตว์ประหลาด “พี่จริงใจทำหน้านิ่ง ๆ คิ้วขมวดแบบนี้แล้วนึกถึงบางอย่างเลยค่ะ”

    “อะไร?”

   น้องกอดอก ไล้ปลายนิ้วลูบคาง หรี่ตามองทำหน้าทะเล้นก่อนจะหัวเราะ “ถ้าตาสีฟ้าด้วยนะ โป๊เชะเลย! ไซบีเรียฮัสกี้!!”

   ผมเดินผ่านน้องสาวไปโดยไม่พูดอะไร จ๋าจ้าตะโกนตามหลังมาบอกว่าผมเหมือนไซบีเรียจริง ๆ รู้สึกถึงแรงสั่นของโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงจึงควักออกมาดู

   [jin9jai]: heyjirapinya tagged you in a photo.

   “พี่จริงใจขา ไลค์ด้วยนะคะ!”

   ถอนหายใจเสียงดังใส่ กดถูกใจแบบขอไปที ก่อนจะเข้าไปหาข้าวเช้าทานในครัว

   จ๋าจ้าโพสต์รูปผมที่ทำหน้านิ่ง คิ้วขมวดลงไปพร้อมคำบรรยายที่บอกว่า คนอะไรเหมือนไซบีเรีย

   


   มาถึงบริษัทก่อนเวลาเริ่มกว่ายี่สิบนาที เมื่อแยกกับพ่อก็ตรงไปที่แผนกบัญชี หาที่นั่งรอเพราะยังไม่มีพนักงานมาเลยด้วยซ้ำ ระหว่างนั้นจึงควักโทรศัพท์มือถือออกมาเล่นไปพลาง ๆ จากที่ตั้งใจไว้ว่าจะไม่เข้าไปดู แต่เมื่อรู้ตัวอีกทีปลายนิ้วก็พิมพ์ชื่อที่ตรึงอยู่ในหัวลงในช่องค้นหาไปแล้ว...

   phaknp

   ไล่ดูจากที่เมื่อคืนมองผ่าน สเตตัสที่บ่นถึงเรื่องสอบ รูปภาพสองรูปที่เมื่อคืนไม่ได้ดู ในส่วนของวันนี้ยังไม่มี สลับแอพพลิเคชั่นไปอีกแอพ ช่องข้อความยังเป็นสติ๊กเกอร์ของผมที่ไม่ได้รับการตอบกลับ ก็เรื่องปกติ ถ้าตอบสิแปลก ยกยิ้มมุมปากคล้ายหยันตัวเอง พอมาคิดดี ๆ ช่องว่างระหว่างเรามันมากเกินจริง ๆ

   หรือผมควรจะหยุด... เขาแสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบและรำคาญ อือ เป็นผม ผมก็รำคาญ โดนตามตื้อ ตามติดแบบนั้น ใครมันจะไปชอบ แต่ก็นะ... สมองก็คิดไปแค่นั้น เอาลึก ๆ ในใจก็ไม่อยากหยุดจริง ๆ หรอก

   ผมว่า... ผมชอบเขามากเกินไปแล้ว





   “อุ๊ย!” เงยหน้าจากโทรศัพท์มือถือ กดล็อกเอาไว้แล้วเก็บใส่กระเป๋ากางเกงพร้อมกับลุกขึ้นยืน ค้อมศีรษะให้คนที่เข้ามาใหม่เล็กน้อย

   “คุณจริงใจมาทำอะไรที่นี่คะ?”

   “ผมมาฝึกงานที่แผนกนี้ครับ”

   “จริงใจหรือคะ!?”

   “ครับ”

   “ว้าย ดีจริง มีหนุ่มหล่อมาให้กระชุ่มกระชวย อุ่ย... ขอโทษค่ะ” ผมยิ้มนิดหน่อย แล้วพวกเขาก็เดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะทำงาน และลอบมองผมเป็นระยะ

   “เอ่อ... ผู้จัดการจะเข้ามาเมื่อไหร่เหรอครับ?”

   “ไม่ทราบค่ะ” พยักหน้ารับรู้ แล้วกลับไปนั่งรอที่เดิม ผมต้องรายงานตัวกับผู้จัดการแผนกและก็ต้องฝึกงานตามคำสั่งของเขา ให้คนในแผนกวางใจสักหน่อยแล้วจึงค่อย ๆ เริ่มสืบเรื่องที่ท่านประธานมอบหมายมาให้


   หวังว่าจะเป็นไปด้วยดีนะ







----------------------------------
เอ๊าาาาาาาาา ตีกันเฉ้ยยยยยยยยยยยยยยยย
ณภัคอารมณ์สวิงมาก กลัวแล้วจ้ะ กลัวกว่าคือกลัวภัคจะโดนด่า (555555) /พนมมือ
นี่ก็เหนื่อยใจด้วยเลย
พี่เขาให้แอปเปิ้ลแล้วนะ นั่นเขาง้อแล้ว แต่จริงใจจะทำยังไงก็แล้วแต่ใจจะปรารถนาเลย...
ลืมกันไปยังอ่ะ มาอัพช้ามาก ขอโทษคร้าบบบบ แล้วมาพร้อมความงงและคำผิดแบบมหาศาล ; _ ;
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้า
บายยยยยยยยยยยยยยย

[Supparang-k]

เหวี่ยงจนได้เรื่องเลยอะณภัค มีเด็กงอนหนึ่งอัตรา

[aom2529]

อ๊าย..จริงใจจ๋า..อย่ายอมแพ้ซิจ๊ะ..เขาอุตส่าห์ให้แอปเปิ้ลขอโทษละ..เหวี่ยงๆอย่างนี้จับจุ๊บเลย..อิอิ

[pui]

 จริงใจสู้ๆนะ อย่าพึ่งท้อ

[about]

จริงใจถอยออกมาบ้างก็ได้นะลูก
พอเต็มร้อยเมื่อไหร่ค่อยสู้ใหม่นะ
 
 

[kung]

จริงใจควรงอนบ้างเหอะ ง้อจนเหนื่อยแทนละ หาแฟนใหม่เลยเอาให้ภัคหึงตาค้างไปเลย555 เราชอบแบบนี้ สะใจดี

[krayfanxing]

จริงใจลูก ณภัคน่ะใจอ่อนนานแล้ว แกฟอร์มจัดไปงั้นล่ะ กลัวเสียฟอร์มไงบอกว่าไม่ชอบเด็กๆ สุดท้ายกลับมารักมาหลงเด็กก็จะยังไงๆอยู่ ให้เวลาคนปากแข็ง ขี้วีนหน่อยนะลูก เขามีแผลเยอะแล้วกลัวเราจะไปหลอกให้เขารักแล้วทิ้งเขาไปไงจ๊ะ เราคิดว่างี้นะ เอาใจช่วยจริงใจเอาความจริงใจให้ณภัคเลิกปากแข็งสักที คู่นี้น่าอิจฉาที่สุดแล้วค่ะ เราจะชงให้สุดค่ะคนมันเป็นหน้าที่ของเรา ฮ่าๆๆ #จักรภัค

[pornwicha]

เมื่อไรจะรักกันน้อออออออ  

รอตอนต่อไปนะคะ

[mareya.no7]

ณภัคนิสัยไม่ดีเลย เล่นตัวจนน่ารำคาญ

[lizzii]

ภัคขี้วีนดีแท้ 55555

[TheWanFah]

ภัคขี้เหวี่ยงเนาะ

[B52]

ได้เรื่องไหมล่ะ

[arij-iris]

เราว่าภัคน่าเบื่อและน่ารำคาญมากกกกก

[LovEYouOnLy]

มีความงอแงอาจจะเนื่องจากที่ต้องอ่านหนังสือหนักและไม่ได้พักผ่อนเลยงอแงไปเยอะเลย แต่ว่าจริงใจทำไมลูกติสแตกขนาดนี้ล่ะ ดูท่าโลกส่วนตัวจะสูงมากๆ ได้ใครมาหนิ จะบอกว่าเป็นน้าเจ้าก็ไม่น่าจะใช่นะหรือว่าใช่หว่า

[me12inzy]

มีความรำภัคสูงมากกกกปากเสียอะไรเบอร์นั้น
เล่นตัวไปนะคะ เล่นต่อไปนะ ละจริงใจจะได้เลิกยุ่งซะที หมั่น
ไม่ต้องมาให้แอปเปิ้ลอะไรหรอก ทำผิดรู้ว่าผิดก็ขอโทษดิ อย่ายาก
ให้ภัคเป็นฝ่ายตามบ้าง จากที่เอาแต่ใจตลอด

[•♀NoM!_KunG♀•]

เก่งเกินเด้กไปล้าว ควรเปงพี่คนโตนะ 55555

[minkey]

ภัคก็น่ารักอยู่นะ
ง้อนิดหน่อย
แต่ด้วยความที่คิดมาตลอดว่า คนแก่กว่ามันดี
นางก็เลยยังแบบสับสน งงๆ ในตัวเองไรงี้ป่ะ
 

น้องจริงใจก็ดี มาจีบพี่แทนตัวหอมไหมลูก


คนนึงก็เอาแต่ใจ คนนึงก็ติสท์ๆ
5555555

[Mura_saki]

จริงใจไม่ต้องไปง้อไม่ต้องไปหานะลูก เราใส่ใจเขาแล้ว แต่เขากลับปัดเหมือนรำคาญเรา

ไม่ชอบภัคที่เป็นแบบนี้เลย

[Papangtha]

ตัวหอมเหวี่ยงเกิ้นนนน

[lemonpreaw]

มาง้อเด็กเลยนะภัค

[bpyt]

ภัคลืมเทคยาคุมป่ะเนี่ย 555 บทจะเหวี่ยงก็เหวี่ยงมาซะงั้น

[JokerGirl]

จริงใจอย่าเพิ่งถอดใจซิ สู้ๆ

[hoshichi]

ง.งูล้านตัววววววววววว

[Mura_saki]

มีความอยากอ่านจริงใจมากกก

[labelle]

เอิ่มมม ไม่รู้จะสงสารหรือฮาดี จริงใจเอ้ยย

คือรุกมาก มีห่วง มีหวง แถมยังทำตัวให้ชิลกับเค้าคนเดียว
ตัวหอมไม่ชอบน้องจริงหรอ ทำใจไม่ชอบได้จริงหรอ ทำจริงใจเฟลหนักมากค่ะ

จริงใจอายุน้อย แต่ความคิดกับความรู้ไปไกลมากก ที่บ้านเลี้ยงสลับกันหรอ 55555

ลุ้นให้ตัวหอม ทักน้องมาบ้างนะ แค่แอปเปิ้ลมันไม่หายหน่วงนะ

[mystery Y]

อย่าพึ่งเหนื่อยสิจริงใจ!