หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[bpyt]

ตัวหอมจะเอายังไงค้าาาา~~ เค้ามาก็ไล่ เค้าหายไปก็หงุดหงิด ของเกรด A+ แบบจริงใจหาไม่ได้บ่อยๆ น๊าาาา~~

[•♀NoM!_KunG♀•]

คิดถึงเด้กละๆ

[JokerGirl]

จริงใจก็แอบน้อยใจนะถึงจะไม่โกรธก็เหอะ ภัคก็ปากแข็งคิดถึงน้องล่ะซิ

[HEARTBREAKER]

ความที่ 19
ผมกับการพบเจอ

   “นาย... หายไปไหนมา...”

   ผมนิ่งไปกับประโยคของเขา... นานพอสมควรกว่าจะหาเสียงตัวเองได้ ที่พูดมาแบบนี้ หมายความว่าผมมีส่วนทำให้เขาเป็นแบบนี้ใช่ไหม?

   “ผมไม่ได้หายไปไหน”

   “.....หาย”

   “ทำไมถึงคิดว่าผมหายไปล่ะ?” ถามออกไป พยายามทำเป็นนิ่งไม่ให้ยิ้มกว้างทั้งที่ใจโคตรจะลิงโลด เขาต้องคิดถึงผมแน่ ๆ

   “นายไม่กวนฉัน ไม่โทรมา แถมยังไม่มีข้อความ”

   “ผมกลัวจะทำให้คุณรำคาญ เลยพยายามไม่วอแวคุณ”

   “พีทด่าฉันว่างี่เง่า และบอกว่านายเบื่อฉันแล้ว”

   “ก็แย่ละ ผมไม่ได้เบื่อ...มั้ง แต่คุณงี่เง่าจริง ๆ นะ” ผมยกมุมปากขึ้นเมื่อตัวหอมเงยหน้ามาขึงตาใส่ “ก็ผมไม่เข้าใจนี่หว่าว่าคุณเป็นอะไร จู่ ๆ ก็เหวี่ยงผมเฉยเลย”

   “ก็มันร้อน!”

   ผมทำหน้าเหนื่อยใจ “แล้วนี่มาง้อเหรอ?”

   “ง้ออะไรวะ! ใครจะมาง้อนายกัน”

   “เหรอ กลับไหมล่ะ?”

   “ไล่ฉัน?”

   “ครับ” ตัวหอมมองอึ้ง ๆ หลังจบคำ ผมเองก็มองเขากลับ โดยไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ออกไป

   “น..นาย...” ผมเคาะนิ้วกับโต๊ะไปเรื่อยเปื่อย “ฉัน... ก็ขอโทษไปแล้วไง...”

   “พูดอะไรครับ?” ถามไปไม่ได้จะกวนตีน คือไม่ได้ยินจริงจัง เล่นพูดงึมงำอยู่ในคอแบบนั้น ใครมันจะไปฟังรู้เรื่อง

   “ฉันขอโทษ!”

   “หึ ก็แค่นั้น” ผมยิ้มมุมปากกับการที่ทำให้เขาพูดคำนั้นออกมาได้สำเร็จ ตัวหอมมองมึน ๆ ไม่ทันหายงงผมก็ยิงคำถามไปอีก “แล้วที่ไปดื่มเหล้าคือคิดถึงผมหรอ?”

   “ไม่ใช่” เงียบรอฟังอีกฝ่ายพูด พร้อมกับเอื้อมมือไปคว้าห่อขนมจากตะกร้าที่เคาน์เตอร์ด้านหลังมาแกะกินด้วย “...ใช่นิดหน่อย...ก็ได้”

   “ฮะ?”

   “จิ๊!”

   “เมื่อกี้ว่าไงนะครับ?”

   “ได้ยินแล้วก็อย่าสะเออะถามซ้ำได้ไหม!”

   “น่ารักว่ะ” ตัวหอมจิปากขัดใจ แก้มขึ้นสีแดงไม่รู้เพราะยังมีฤทธิ์แอลกอฮอล์อยู่หรือเพราะอาย “แล้วที่ไม่นิดหน่อยคือเรื่องอะไรเหรอครับ? แต่จะไม่เล่าก็ได้นะ ถ้าไม่อยากเล่า”

   “อือ”

   แปลว่าไม่เล่า

   “อาฮะ อิ่มยัง?”

   “อือ ฉันทำเอง” เขาคว้าชามเอาไว้ก่อนที่ผมจะหยิบไป

   “ทำเป็นเหรอ?”

   “แค่ล้างจาน!”

   “โอเค ผมไปอาบน้ำละ ถ้าอยากกินอะไรก็ตามสบายนะ”

   บอกแล้วเดินเข้าห้อง ถึงจะอาบน้ำมาแล้วแต่การออกไปเผชิญกับมลภาวะข้างนอกก็ทำให้ผมเหนียวตัวพอสมควรเลย ใช้เวลาไม่นาน(เพราะไม่สระผม)ผมก็อาบน้ำเสร็จ แต่งตัวด้วยชุดนอนอย่างที่ใส่ประจำ และยกตะกร้าเสื้อผ้าใส่แล้วทั้งของผมและตัวหอมไปที่ห้องซักล้าง ผมก็ไม่รู้ว่าจะเข้ามานอนที่นี่อีกเมื่อไหร่ หากจะทิ้งเสื้อผ้าเอาไว้โดยไม่ซักมันก็ใช่เรื่อง แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดทุกอาทิตย์ก็จริง แต่เสื้อผ้าไม่กี่ชิ้น ซักเองได้ก็ซักไปเถอะ

   “ทำอะไร?” หันไปมองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องซักผ้า

   “ซักผ้า”

   “ของฉันด้วยเหรอ?” ผมพยักหน้า พลางส่งเหรียญกับธนบัตรและการ์ดอะไรสักอย่างที่อยู่ในกางเกงคืนให้เจ้าของ

   “คุณง่วงหรือยัง? ไม่นอนเหรอ”

   “นายไม่นอน?”

   “อยากนอนพร้อมผมอ่ะดิ”

   “จิ๊! ฉันไม่ง่วง”

   “ตื่นเต้นล่ะสิ ได้อยู่ใกล้ผม” ตัวหอมกลอกตา ผมขำเบา ๆ ยื่นมือไปขยี้ผมเขาแล้วออกมาก่อนชะตาชีวิตจะขาด รื้อแผ่นหนังออกมาเปิดดูฆ่าเวลาระหว่างรอผ้าซักเสร็จ จริง ๆ จะปล่อยไว้แล้วไปนอนเลยก็ได้ เพราะยังไงมันก็ซักแห้งอัตโนมัติให้อยู่แล้ว แต่ผมว่าผ้ามันจะอับ ไม่ชอบเท่าไหร่

   ‘กรี๊ดดดดดดดดด’

   เฮือก!

   เหลือบไปมองคนที่สะดุ้งเพราะเสียงกรีดร้องของนางเอกที่กำลังโดยฆาตกรจับตัว ผมแอบยิ้ม กลัวก็ยังจะมานั่งดูด้วยอีก แต่เวลาที่เห็นเขาสะดุ้ง มือเล็ก ๆ จิกเกร็งแบบนั้นมันก็น่าเอ็นดูแบบแปลก ๆ ดีนะ

   ตี๊ด ตี๊ด

   ผมลุกขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเตือนของเครื่องซักผ้า ตัวหอมคว้าชายเสื้อผมหมับเมื่อผมกำลังจะเดินผ่าน

   “จะไปไหน”

   “ตากผ้า คุณดูหนังไปนะ” ปลดมือเล็กออก แล้วยกยิ้มเมื่อหันหลังให้เขา ดวงตาใส ๆ ที่ช้อนมองเมื่อสักครู่ทำให้เขาน่ารังแกมาก

   สอดเสื้อกับไม้แขวนแล้วเอาตากไว้บนราวในห้องตากผ้าที่อยู่ข้างกัน เปิดพัดลมร้อนไว้แล้วปิดตู จากนั้นจึงออกมา มันจะปิดเองอัตโนมัติหลังจากผ่านไปสี่ชั่วโมง เพราะฉะนั้นก็ไม่มีอะไรน่าห่วง จะมีก็แต่คนเก่งที่หนังดูหนังสยองขวัญอยู่เดียวนี่แหละ

   “ไปนอนกัน” ตัวหอมลุกขึ้นทันทีโดยไม่อิดออด ผมปิดหนัง ปิดไฟในห้องนั่งเล่น และรู้สึกได้ว่าตัวหอมจับแขนผมไว้แน่นมาก แน่นจนปลายเล็บของเขานั้นจิกกับเนื้อของผม พอเข้ามาถึงนอนที่มีแสงสว่างอยู่เขาก็ปล่อยมือออก ใบหน้าซีดเผือดของเขาทำให้ผมขมวดคิ้ว ยังจิตตกกับหนังอยู่งั้นเหรอ หรือจะกลัวความมืด? อาจจะใช่ เพราะเมื่อครั้งที่ผมไปค้างที่คอนโดเขา เขาไม่ปิดไฟเลยด้วยซ้ำ

   “...อย่าปิดไฟ” เสียงแหบพร่าเอ่ยออกมา

   “กลัวความมืดเหรอครับ?”

   “เปล่า ไม่ชอบ”

   “ผมก็นอนไม่หลับดิ”

   “เรื่องของนาย” อ้าว เอางั้นเหรอ เดี๋ยวก็แกล้งปิดไฟซะหรอก และผมก็ปิดจริง ๆ ครับ ความมืดราบรอบอยู่ไม่กี่วินาทีผมก็เปิดโคมไฟที่หัวเตียงขึ้นมา ปรับระดับไฟให้ไม่มืดเกินไปและไม่สว่างเกินไป และนั่นทำให้ผมเห็นว่าคนที่อยู่บนเตียงนั่งนิ่งราวกับรูปปั้นน ใบหน้าสวยเผือดสี มือขาวจิกผ้าห่มไว้แน่น เมื่อผมเลื่อนมือไปปรับไฟให้สว่างขึ้น เขาถึงได้ค่อย ๆ คลายความเกร็งออก

   ผมว่ามันไม่ใช่ไม่ชอบธรรมดาละ

   “จะปิดไฟอีกไหม?”

   “ไม่ครับ” ตัวหอมหอบหายใจ ผมจึงเลือกนอนฝั่งไกลโคมไฟเป็นการการันตีว่าจะไม่ปิดไฟ เห็นท่าทางของเขาแล้วไม่อยากทำครับ มันคงไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ ตอนแรกก็สนุกนะ แต่คนที่กลัวเขาไม่สนุกด้วยหรอก

   “นอนเถอะครับ ดึกแล้ว”

   “อือ”

   “หลับให้สนิทนะ” ว่าก่อนจะโน้มแตะริมฝีปากที่หน้าผากมน แล้วนอนตะแคงมองหน้าเขาแบบนั้น คนถูกจู่โจมกะพริบตาปริบ ๆ แล้วชำเลืองตามาสบกัน ไม่นานเขาก็พลิกตัวหันหลังให้

   ริมฝีปากบางขยับเป็นรอยยิ้มเมื่อคนไม่ชอบความมืดเลื่อนมือไปลดระดับความสว่างของโคมไฟลง แม้จะไม่มากนักก็ทำผมปลื้มใจเล็ก ๆ ผมยังคงนอนมองคนที่นอนหันหลังให้อย่างนั้นเพราะนอนไม่หลับ ถ้าตัวหอมปิดไฟแล้วนอนไม่ได้ ผมก็ตรงกันข้าม ยกเว้นกรณีที่ง่วงมาก ๆ จริง ๆ

   “นอนไม่หลับเหรอ?” เอ่ยถามคนที่พลิกตัวไปมา “ผมกล่อมไหม?”

   “ตลกเหรอ”

   “ไม่อ่ะ” ตัวหอมถลึงตาใส่ “จริง ๆ ....ผมก็คิดถึงคุณนะ”

   เขาอึ้งไปพอสมควรเมื่อผมพูดออกไปก่อนจะขมวดคิ้ว ผมส่งมือไปเกลี่ยคิ้วที่ขมวดเป็นปมเบา ๆ ที่พูดไปคือคิดแบบนั้นจริง ๆ แค่ระยะเวลาสี่ห้าวันที่ไม่ได้วอแวคือโคตรคิดถึง จากที่ว่าจะช่างแม่ง ไม่สนใจ ไม่อะไรแล้วคือทำไม่ได้ ช่วงเวลาที่คิดว่าจะไม่สนใจเขานั่นแหละ คือช่วงเวลาที่ผมคิดถึงเขา ตอนฝึกงานก็พอลืม ๆ ได้บ้าง แต่พอหัวโล่งเมื่อไหร่เขาก็เข้ามาในความคิดผมตลอด โซเชียลที่เคยล็อกเอาท์ยังต้องล็อกอินไปดูแทบทุกครั้งที่จับโทรศัพท์

   ผมว่าผมเป็นเอามาก ผมชอบเขามาก ๆ อย่างไม่มีเหตุผล

   “ขมวดคิ้วงี้ไม่เชื่ออ่ะดิ ที่ผมไม่กวนคุณเพราะคุณมีสอบเหอะ อีกอย่างผมต้องทำงาน ถึงแม้จะเคือง ๆ แต่ตอนนี้ก็ลืมไปแล้ว คิดถึงจะแย่ด้วย”

   “.....”

   “จริง ๆ นะครับ”

   “ไปนอนซะ” มือขาวแปะลงที่แก้มและผมกับรีบคว้าเอาไว้ก่อนที่เขาจะชักกลับ และถึงแม้เข้าจะพยายามดึงออกแค่ไหนผมก็ไม่ปล่อย ผมมองตาเขา พรมจูบที่ปลายนิ้วนุ่มเบา ๆ ก่อนจะสอดประสานเอาไว้แล้วขยับเข้าไปใกล้จนหน้าแทบจะชิดกัน

   คิ้วของเขาย่นเข้าจนแทบจะติดกันอยู่แล้ว ยื่นมือมาดันหน้าผมออก ก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้อีกครั้ง ผมบุ้ยปาก ผมชะโงกไปดู เขาหลับตาไปแล้วแต่คิดว่ายังไม่หลับ โน้มไปจูบที่หลังคอของเขาแล้วผละออกมา ปิดเปลือกตาลงบ้าง แม้จะยังไม่รู้สึกง่วงเลยก็ตาม สุดท้ายก็ต้องลืมตาขึ้นมาอีก กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวของเขาที่ผมไม่ได้กลิ่นมาหลายวันกำลังทำให้ผมเป็นบ้าอีกครั้ง อยากเข้าไปจูบไปหอม เข้าไปคลอเคลียไม่ห่างไปไหน แต่สิ่งที่ทำได้คือมองอยู่นิ่ง ๆ เท่านั้น




   ผมนอนมองหน้าขาว ๆ ของคนที่กำลังหลับพริ้มอยู่สักพักแล้ว ตอนตื่นมาแล้วเห็นตัวหอมมาซุกอยู่ก็ตกใจนะ นึกว่าจันทร์เจ้ากำลังจะถีบแล้ว พอได้มามองใกล้ ๆ แบบนี้แล้วถึงได้เห็นว่าขอบตาเขาค่อนข้างคล้ำ ช่วงสอบแบบนี้คงนอนดึกติดต่อกันหลายวัน ริมฝีปากสีสดเผยออ้าเล็กน้อย นอนเหมือนเด็ก น่ารักฉิบหาย

   อยากจะมองต่อแต่ทนต่อความหิวไม่ไหว ผมจึงขยับตัวลุกจากเตียงเบา ๆ ไม่ให้สะเทือนคนหลับ ปิดโคมไฟที่เปิดไว้ทั้งคืน เข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำแล้วจึงออกไปหาอะไรทานในครัวแล้วไปดูเสื้อผ้าที่ตากเอาไว้ ตอนนี้มันแห้งแล้ว ผมจึงกลับมาเปิดหนังดูที่ห้องนั่งเล่น

   “ไง” เอ่ยทักคนที่เดินงัวเงียออกมา ตอนนี้สายแล้วครับ

   “มีคอตตอนบัตหรือเปล่า”

   “ในลิ้นชักชั้นแรกครับ”

   “ตู้ไหน?”

   “อ่างล้างหน้า” ตัวหอมพยักหน้ารับแล้วหมุนตัวกลับเข้าไปในห้อง ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลย ต้องรอตัวหอมก่อน เพราะห้องน้ำด้านนอกไม่มีครีมอาบน้ำหรือแชมพู ระหว่างที่รอจึงไปเก็บผ้าที่ตากเอาไว้มา ชุดตัวเองก็เก็บเข้าตู้ ส่วนของตัวหอมก็แขวนเอาไว้หน้าตู้

   แกรก

   เงยหน้าขึ้นไปมองโดยอัตโนมัติ ตัวหอมอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวของผมตัวเดียวกันกับเมื่อคืน เส้นผมของเขาเปียกชื้น สาบเสื้อแหวกออกเผยให้เห็นอกขาวเนียน ผมเผลอเม้มปาก ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเบี่ยงตัวเองเข้าห้องน้ำไป

   ฉิบหาย... ดาเมจรุนแรงสัด ๆ

   แค่เขาปรายตามองเฉย ๆ ผมก็ร้อนไปทั้งตัว อยากเข้าไปกอด ไปจูบโคตร ๆ

   ความอัปยศเกิดขณะที่ผมกำลังอาบน้ำแต่แล้วดันไปนึกถึงตัวหอมขึ้นมา เท่านั้นไม่พอ ยังพาลไปนึกถึงคืนแรกของเราอีกด้วย... แล้วเกิดอะไรขึ้นล่ะครับ ผมต้องจัดการกับมันแทนที่จะได้อาบน้ำเฉย ๆ เฉยเลย

   ใช้ผ้าซับหยดน้ำออกจากร่างกายก่อนจะพันเอวเอาไว้ เนื่องจากชุดคลุมถูกขโมยไปแล้ว คว้าผ้าอีกผืนมาเช็ดผม ผมหยุดอยู่ที่หน้าจกบานใหญ่ในห้องน้ำ ขยี้ผ้ากับหัวแรง ๆ สองสามทีแล้วพาดไว้บนราว เสียบปลั๊กไดร์เป่าผมแล้วจัดการมันให้แห้ง เปิดตู้ข้าง ๆ ออก บีบครีมใส่มือก่อนจะถูมือสองข้างเข้าด้วยกันให้ครีมมันกระจายไปทั่วมือแล้วค่อยถูหน้าอีกที

   แกรก

   ตัวหอมที่นั่งพิงตัวเตียงเล่นโทรศัพท์อยู่เงยหน้าขึ้นมา ผมมองเขาแวบหนึ่งแล้วจึงเปิดตู้เสื้อผ้าหาชุดใส่

   “ไปแต่งตัวในห้องน้ำ” หันไปมองเมื่อตัวหอมเอ่ยขึ้น ผมเลิกคิ้ว “ไปในห้องน้ำ”

   “ปกติผมไม่แต่งตัวในห้องน้ำ”

   “วันนี้นายต้องไปในห้องน้ำ”

   “ทำไมเหรอครับ?” หน้าผมมันคงยียวนมากเพราะทำให้ตัวผมจิปากและถลึงตาใส่ได้

   “อุจาดตา”

   ระบายยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้แม้จะโดนด่าก็ตาม ผมก้มลงมองหุ่นตัวเอง มันก็โอเคนะ ยิ่งมีหยดน้ำเกราะแบบนี้ด้วยแล้ว จ๋าจ้าเคยบอกว่ามันเซ็กซี่

   “ใจสั่นเหรอครับ?”

   “ไอ้เด็กเวร!” ผมหัวเราะ ไม่ทำตามที่เขาบอกหรอก แถมยังแกล้งเลือกชุดนาน ๆ แล้วใส่มันตรงนั้นแหละ แม้ว่าคนอายุมากกว่าจะส่งเสียงจิ๊จ๊ะรำคาญอยู่ก็ตาม

   “หิวไหมครับ?” ถามออกไปหลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว ตาขวาง ๆ นั่นเหมือนจะเป็นคำตอบให้ผมรู้ว่าเขาหิวมาก “ไปทานข้าวกัน”

   “อือ”

   “คุณจะกลับไปเลยไหม?” เขาพยักหน้า โอเค จะได้เอาหมวกกันน็อกลงไปด้วย ปัญหาคือมันมีใบเดียว... แต่คิดอีกทีออกไปหาอะไรทานแถวนี้ก็ได้ เพราะฉะนั้นหมวกก็อย่าเพิ่งเอาไปให้มันเกะกะดีกว่า

   “ปากแห้งชะมัด”

   หืม... เงยหน้ามองคนพูดขณะใส่รองเท้าอยู่ที่โถงทางเข้า ผมมองปากของเขา ตัวหอมเม้มปากบ่อย ๆ และแลบลิ้นเลย

   “ผมมีลิปบาล์มนะ เอาป่ะ?”

   “เอา”

   อมยิ้มในใจ เดินเข้าไปใกล้จนอีกฝ่ายถอยไปชนกับตู้ด้านหลัง ผมใช้มือขวาประคองแก้มนวลกับท้ายทอยเอาไว้ และวางมือซ้ายไว้บนเอวบาง เอียงใบหน้าให้ได้องศาจากนั้นจึงแนบริมฝีปากลงไป ตัวหอมเบิกตาเล็กน้อยด้วยความตกใจ ไม่นานมือเล็ก ๆ ก็ยกขึ้นทุบไหล่ผมตุบ ๆ ผมอาศัยความที่ตัวใหญ่กว่ากักเขาเอาไว้ และคลึงนิ้วกับเอาบาง บดเคล้าริมฝีปากกับกลีบปากนุ่มย้ำ ๆ ขบกัดเบา ๆ ให้อีกฝ่ายสะดุ้งสยิว ก่อนจะถือวิสาสะแทรกเรียวลิ้นเอาไปเมื่อเจ้าของเปิดปาก ผมขโมยจูบของเขาอยู่นานจนแทบจะหมดลมหายใจ ผละออกมาพัก ไม่กี่วินาทีก็บดจูบลงไปใหม่ ทำอย่างนั้นซ้ำ ๆ จนคนที่ยืนเฉย ๆ อยู่นานนั้นจูบตอบ ผมปล่อยให้ตัวหอมเป็นฝ่ายรุก เขาดูดคลึงริมฝีปากของผม เราลืมตาขึ้นมาสบตากัน และเหมือนผมจะเห็นว่าเขาแสยะยิ้ม จากนั้นหลังจากมอบจูบให้ผมตายใจก็กัดริมฝีปากของผมอย่างแรงก่อนจะผลักออก

   ถึงกับได้กลิ่นเลือดคลุ้งในปาก

   “เจ็บนะคุณ!”

   “สมน้ำหน้า ใครใช้ให้นายมาจูบฉันล่ะ!”

   “ก็คุณบอกจะเอาลิป ผมก็เลยจัดให้ไง” ผมยิ้มกว้างยียวน ตัวหอมชูกำปั้นขู่ แต่ผมไม่กลัวหรอก คว้ามือเขามาแล้วจูบเร็ว ๆ ก่อนต้องถอยหลังออกเมื่ออีกฝ่ายง้างมือขึ้นคล้ายจะตบ “ปากฉ่ำวาวเลยนะครับ ใช้ลิปบาล์มยี่ห้ออะไรเหรอ”

   “ไอ้เด็กเวรเอ๊ย!!!”

   “หึหึ”


   “ปากผมแตกเลยอ่ะ” ผมว่าขณะส่องดูจากเงาสะท้อนในกระจกลิฟต์

   “สมน้ำหน้า เล่นไม่รู้เรื่อง” บุ้ยปากใส่ตัวหอม ก่อนจะโดนตบแก้มให้พอแสบ ๆ คัน ๆ “อย่ามาวอแวได้ไหม!”

   “เล่นกับผมหน่อย”

   “เป็นบ้าเหรอ” ตัวหอมวีนใส่ ผมยิ้มกว้าง ได้กวนเขาแล้วมีความสุขชะมัด เงยหน้ามองตัวเลขที่กำลังเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ก่อนจะอ้าปากหาวออกมา ผมถอยไปยืนมุมลิฟต์ด้านหลังตัวหอม เอียงหัวพิงกำแพงแล้วหลับตาลง “ฉันไม่ปลุกนะ”

   “อย่าใจร้ายกับผมเลยน่า...” ลืมตาขึ้น รั้งเอวบางให้เข้ามาชิด คนตัวเล็กดิ้นขัดขืน แต่ผมไม่ยอมปล่อย ซ้ำยังก้มลงไปวางหน้าผากบนไหล่เขาอีก พอไม่เกิดผล ซ้ำยังเหนื่อยเปล่า เขาจึงยืนนิ่ง ๆ เฉย ๆ และเล่นโทรศัพท์ไป

   ตึ๊ง!

   เสียงลิฟต์ดังขึ้น ผมนึกว่าถึงชั้นกราวด์แล้วถึงได้เงยหน้าขึ้นมา แต่มันไม่ใช่ คิ้วหนาขมวดมุ่นเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาใหม่ หนึ่งคนที่ผมเคยเจอสองครั้ง ส่วนอีกคนผมไม่เคยเจอ เหี้ยฉิบหาย ทำไมต้องพักที่เดียวกันด้วยวะ

   “ขนาดในลิฟต์ ไม่มียางอายกันเลยหรือไง” เราเงียบ ไม่ได้โต้ตอบ ปล่อยให้ไอ้เหี้ยนั่นมันพูดไปคนเดียว คุณรู้ใช่ไหมว่าไอ้เหี้ยนั่นที่ผมพูดถึงคือใคร... ไม่เหรอ? บอกก็ได้ แฟนเก่าตัวหอมไงครับ ไม่รู้ว่าโลกมันกลมหรือโลกมันแคบกันแน่

   “จริงใจ หวัดดี~ สวัสดีครับพี่ภัค”

   ฮะ? ผมเลิกคิ้วขึ้น จ้องคนทัก เป็นคนที่มาพร้อมกับไอ้เหี้ยนั่น ผมมั่นใจนะว่าผมไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ แม้แต่ตัวหอมยังขมวดคิ้วเลย แต่เขารู้จักตัวหอมของผมด้วยงั้นเหรอ

   “หว้า จำพี่ไม่ได้เหรอ?” ผมยังคงมุ่นคิ้วอยู่ “เฌอแตมไง ห้องเดียวกันกับข้าวฟ่าง”

   “ใครวะ” หลุดเสียงพึมพำออกมา คนที่บอกว่าชื่อเฌอแตมหน้าเจื่อนลงไปนิดหน่อยแต่ก็ยังยิ้มกว้างอยู่ ห้องไอ้ฟ่างผมรู้จักไม่กี่คนหรอกครับ แค่มันกับกลุ่มเพื่อนของมัน

   “เราเคยไปแข่งวิชาการด้วยนะ จำไม่ได้เหรอ?” ผมสั่นหัว “โห น้อยใจได้ไหมเนี่ย สงสัยพี่ไม่ดัง คิคิ เอ้อ แล้วจริงใจพักอยู่นี่เหรอ พี่ไม่เคยเจอเลย”

   “อือ”

   “พี่ภัคมาทำอะไรที่นี่เหรอฮะ?” เขาเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ตัวหอม แต่ณภัคไม่แม้แต่จะปรายตามองด้วยซ้ำ “ไม่เจอกันนานเลย พี่ภัคสบายดีนะครับ? แต่แตมสบายดีนะ ชีวิตแฮปปี้มาก ๆ เลย” คนนั้นพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง ผมมองสำรวจ สะดุดอยู่ที่มือของไอ้ภีมที่วางอยู่บนเอวของเพื่อนร่วมห้องข้าวฟ่าง มีแฟนอยู่แล้วแล้วจะมาวอแวกับตัวหอมของผมทำไม

   “เอ๊ะ! พี่ภัคกับจริงใจคบกันอยู่เหรอ? ทำไมถึงอยู่ด้วยกันล่ะ ว้าว! ดีใจด้วยนะฮะ ขอให้พี่ภัคมีความสุขนะครับ”

   ตัวหอมปรายตามองและไม่พูดอะไรตอบ

   “พี่ภีมไม่ทักพี่ภัคหน่อยเหรอครับ? อย่างน้อยก็เคยรู้จักกัน”

   ต้องการอะไรวะ ทำไมต้องทำตัวรุงรังขนาดนี้ น่ารำคาญชะมัด หรือเพราะ(ไอ้)ภีมยังตามตอแยตัวหอมอยู่เพราะก็รำคาญเพื่อนร่วมห้องข้าวฟ่างเหมือนกัน

   “แต่ไม่ต้องทักดีกว่า แตมหึง”

   ตึ๊ง!

   “Thanks god” ตัวหอมพูดออกมาเบา ๆ แต่เพราะผมอยู่ใกล้จึงได้ยินไปด้วย แค่ลิฟต์ลงมาถึงชั้นกราวด์ถึงกับขอบคุณพระเจ้าเลยหรือไง

   “หัวเราะอะไร?” ผมสั่นหัว แต่ตัวหอมไม่เชื่อหรอก

   “จริงใจกับพี่ภัคจะไปไหนหรอครับ? ไปด้วยกันไหม?”

   “แตม! มาได้แล้ว”

   “อ๋าาาา จริงด้วย เดี๋ยวพี่ภีมไปสอบไม่ทัน แตมไปก่อนนะพี่ภัค ไว้เจอกันนะจริงใจ”

   “สาระแน” ตัวหอมพูด เสียงไม่เบา แต่ก็ไม่ดังเช่นกัน เพื่อนร่วมห้องข้าวฟ่างถึงกันหันกลับมามอง เห็นว่าตาเขาแข็งขึ้นแต่สักพักก็เปลี่ยนเป็นอ่อนหวานและยกมือโบกให้พวกผมพร้อมรอยยิ้มเฉยเลย ทั้งทีออกจะไม่พอใจด้วยซ้ำ

   “มนุษย์ประหลาด” ผมบ่น “คุณรู้จักเขาด้วยเหรอ?”

   “ทำไม สนใจ?”

   “ก็แย่ละ ผมดูสนใจเขาเหรอ ไม่เอาน่า มันไม่ใช่เรื่องน่าหึงเลยนะครับ”

   ตัวหอมกลอกตา “ใครจะไปหึงกัน ไร้สาระ”

   “จริงงะ”

   “เกลียดดดดดด” ผมหัวเราะ พาเขาเดินมาเรื่อย ๆ แม้จะโดนมองจิกที่ไม่เอารถมาก็เถอะ เสียเวลาป่ะ ใกล้ ๆ เอง ผมหยุดเดินไปแป๊บหนึ่งก่อนจะก้าวไปเมื่อตัวหอมหันมามอง “มีอะไร?”

   “คิดอะไรนิดหน่อยครับ” คลี่ยิ้มบาง “คุณเคยมาแถวนี้ไหมครับ?”

   “อืม”

   “จำตรงนี้ได้ป่ะ?” ผมชี้ เมื่อเรากำลังจะเดินผ่านมัน ตรงนี้คือบริเวณที่อยู่เยื้องกับร้านฟาสต์ฟู้ดที่ผมเคยมากินบ่อย ๆ และเป็นที่ที่ผมได้เจอตัวหอมครั้งแรก

   “ทำไม?”

   “จำได้ไหม?”

   “ได้...” เขาตอบหลังจากทำท่านึก เราออกเดินอีกครั้ง

   “ผมมาที่นี่บ่อย ๆ ห้องซ้อมดนตรีผมประจำผมอยู่ตรงนั้น” ชี้นิ้วไปที่ฝั่งตึกฝั่งตรงข้าม ตัวหอมมองตาม ผมหันกลับมาพูดต่อ “วันนั้นผมกำลังจะไปหาอะไรกิน แต่จู่ ๆ ก็มีใครไม่รู้เดินมาชนผม บอกขอโทษแบบขอไปที แล้วเขาก็ขึ้นรถไปแถมยังปิดประตูดัง ปัง!”

   ผมมองตัวหอมที่ขมวดคิ้วเป็นปม ผลักประตูร้านอาหารเข้าไปเมื่อมาถึงแล้ว

   “เล่าต่อสิ” เขาบอกหลังจากที่เราสั่งอาหารไปแล้ว

   “งง ๆ แต่ความช่างแม่งเลยไม่คิดอะไร แต่คุณรู้ป่ะตั้งแต่นั้นมาผมก็คิดถึงเขาไม่หยุดเลย แต่ก็ไม่ได้เจออีก จนตอนที่ไปซื้อขนมไปง้อพี่ชาย บังเอิญเจอที่ร้านนั้น แล้วก็ได้รู้ชื่อเขาเพราะเพื่อนเขาเรียก”

   “ชื่ออะไร?”

   “ผมได้ยินเพื่อนเขาเรียกว่า ภัค”

   ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้พูดเรื่องนี้ แล้วที่งงไปกว่านั้นคืออะไรเข้าสิงให้ผมพูดเยอะ ๆ อยู่กับตัวหอมทีไรผมกลายเป็นคนพูดมากทุกที แย่ชะมัด

   “ชื่อเหมือนฉันเลย”

   “อือ สงสัยจะโหล”

   “ไอ้เด็กบ้า!” ผมยักคิ้วกวนเมื่อเขาแหวใส่ ใบหน้าสวยบึ้งตึง ตาเรียวจิกตา เวลาไม่มีอายไลน์เนอร์แล้วก็ยังดูเฉี่ยวคมอยู่เลย แม้จะไม่รุนแรงเท่าเขียนอายไลน์เนอร์ก็ตาม ผมชอบเขาตอนไม่แต่งหน้ามากกว่านะ มันดูธรรมชาติและเฟรชดี น่ามองกว่าตอนมีเมคอัพอีก

   “หึหึ นั่นคือวันที่ผมเจอคุณครั้งแรก...” ตัวหอมเบะปาก “คุณดูหงุดหงิด มีเรื่องอะไรเหรอ?”

   “ทายสิ” ผมนิ่งคิด ใช้เวลาพอสมควร คิ้วยกขึ้นสูงมองหน้าคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แฟนเก่าเขาพักแถวนี้ ถ้าดูจาระยะเวลาแล้วก็น่าจะเป็นช่วงที่เขาเลิกกัน

   “ไอ้เหี้ยนั่น? โทษที” ดันเผลอใช้คำเรียกในใจซะได้ แต่ตัวหอมไม่ได้ว่าอะไร

   ใคร ๆ ก็มี ‘ไอ้เหี้ยนั่น’ เป็นของตัวเองทั้งนั้น ไม่จริงเหรอ?

   “อืม ฉันเลิกกับมันวันนั้นแหละ” พยักหน้ารับ ฟังเงียบ ๆ ระหว่างนั้นก็ทานข้าวไปด้วย

   “วันหยุด ตั้งใจไปหา แต่ไปเจอสองคนนั้น” ผมพยักหน้าอีกครั้งกับคำว่า สองคนนั้น เป็นการบอกให้รู้ว่าผมรู้ว่าเขาหมายถึงใครหลังจากตัวหอมเงยหน้ามาเลิกคิ้วใส่

   “อืม สองคนนั้นนอนแก้ผ้าด้วยกันบนเตียง ฉันก็เลยบอกเลิก และหงุดหงิดอย่างที่เห็น”

   ผมกลืนอาหารลงคอ วางช้อนส้อมในมือลงก่อนจะพูด “คุณเสียใจหรือเปล่า?”

   “ฮึ โมโหมากกว่า”

   “สองคนนั้นวอแวกันอยู่ระหว่างที่คบกับคุณเหรอ?”

   “อือ”

   “อ่า...” เล่นชู้นี่เอง ถึงว่าทำไมตัวหอมถึงไม่ยอมคืนดี แล้วอีกคนนั้น ชื่ออะไรนะ? อ๋อ เฌอแตม ทำไมถึงได้ทักตัวหอมได้ปกติราวกับไม่มีเรื่องราวอะไร ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเป็นชู้แท้ ๆ แล้วยัง... แย่งแฟนคนอื่นไปอีก

   “คุณโดนแย่งแฟน”

   “ไม่ได้โดนแย่ง เพราะมันไปของมันเอง” ตัวหอมไหวไหล่ไม่สนใจอะไรนัก

   “อีกคำถามนะ... เขาจีบคุณนานแค่ไหน?” รู้ไว้เป็นวิทยาธาร คนที่ได้เป็นแฟนตัวหอม ใช้เวลานานแค่ไหนในการจีบ หากเปรียบกับผม ผมควรเผื่อใจไว้เท่าไหร่

   “ไม่รู้ ไม่ได้นับ แต่เป็นแฟนเดือนเดียว”

   “ก็แย่ละ!” ไม่ได้นับก็แสดงว่าคงนานพอตัว แต่เป็นแฟนแค่เดือนเดียวนี่นะ... “งานหยาบชัด ๆ”

   “หึหึ”

   “เป็นแฟนกับผมเหอะ ไม่จีบแล้วได้ไหม”

   “ตลกละ”

   “เอาผมไปเลี้ยงเหอะ”

   “ไม่อยากแก่ตาย?”

   “ก็แย่ละ”

   เราก็ทานกันไปเรื่อย ๆ คุยบ้างปกติ แต่วันนี้ดูเหมือนตัวหอมจะค่อนข้างเปิดใจให้ผมเลยนะ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ การที่เขาพูดกับผมเยอะ ๆ หรือคุยเล่นด้วยแบบนี้ทำให้ผมโคตรแฮปปี้ ถ้าผมหายไปไม่ติดต่อเขาแล้วอะไร ๆ มันจะดีขึ้นขนาดนี้ ผมหายไปนานละ แต่ไม่เอาแล้วครับ ไม่ไหวจะคิดถึง

   เมื่อไม่มีอะไรแล้วผมจึงไปส่งเขาที่คอนโด ตัวหอมบอกว่ามีสอบอีกหลายตัว แต่ก่อนกลับผมพาเขาแวะไปร้านหมวกกันน็อกร้านเดิม ตัวหอมกลอกตาแทบจะเป็นแผนที่ประเทศไทย ผมไม่สนหรอก แล้วก็ได้หมวกให้เขาหนึ่งใบ ก่อนจะแยกกันผมบอกให้เขาบอกผมด้วยว่าสอบเสร็จเมื่อไหร่ จะได้ให้เขาเลี้ยงข้าวที่ผมได้ท็อปไง และตัวผมเองก็บอกไปว่าอาจจะไม่ได้วอแวเขามาก ผมยังต้องฝึกงานอยู่นะครับ

   ถึงบ้านตัวเองแล้วผมถึงได้จับโทรศัพท์ เคยบอกไปยัง ว่าถ้าผมแฮปปี้กับชีวิตความเป็นจริงโทรศัพท์ก็เป็นแต่ที่ทับกระดาษสำหรับผม ผมยิ้มกว้างออกมาเมื่อกดโทรศัพท์แล้วเห็นแจ้งเตือน พอเขาไปดูแล้วก็ยิ้มกว้างหนักเข้าไปอีก ตัวหอมแม่ง... จะน่ารักไปถึงไหนวะ รูปที่เขาอัพโหลดลงเป็นรูปที่เราอยู่ในลิฟต์และถ่ายจากภาพสะท้อนในกระจก จากเวลาที่โพสต์แล้วก็ช่วงที่เราอยู่ในลิฟต์กัน ตอนนั้นผมกำลังซบหน้าผากกับไหล่เขาอยู่พอดี มันเห็นไม่เต็มตัวก็จริง แต่ก็เห็นว่ามือของผมหนึ่งข้างกอดเอวของเขาเอาไว้ การที่ผมก้มหน้านั้นทำให้ไม่เห็นหน้าของผม ซึ่งก็ดีแล้วล่ะ... และมันดูออกยากนะว่าเป็นผม เพราะมันไม่เห็นหน้าเลย แถมตัวหอมยังใส่ฟิลเตอร์ที่ค่อนข้างช่วยให้ภาพดูยากขึ้นไปอีก อ๋อ ภาพเบลอหน่อย ๆ ด้วยครับ

   ผมใช้แอคเคาต์สำรองในการกดถูกใจ สำหรับรูปนี้ไม่ได้รับการรีพอร์ตจากผมครับ หึหึ

   phaknp wo wae boy [วอแวบอย]










----------------------------------
คืนกำไรให้เด็กปีศาจ....(?)
แบบนี้เรียกหวานได้ไหมอ่ะ ได้นิดหนึ่งแหละมั้ง 5555555555555
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค้าบบบ ไว้เจอกันตอนหน้า จุ๊บบบบบบ ♥

[INFO] ตอนนี้เปิดให้สั่งซื้อนิยายเรื่อง WAIT FOR LOVE รักแล้วรอหน่อย อีกครั้งแล้วนะคะ(พร้อมส่ง)
เปิดให้ซื้อ 30 ชุด ถ้าใครสนใจสามารถเข้าไปสั่งซื้อได้เด้อออ >>> คลิกตรงนี้เลย

[titansyui]

 

[iceman555]

 

[Papangtha]

วอแวบอยยยย
ตัวหอมน่ารักว่ะะะะะ

[aom2529]

เป็นแฟนเลยยยยย....

[tkaido]

อยากเป็นจริงใจ อยากให้จริงใจมาวอแว

[Supparang-k]

วอแวบอยกะตัวหอม  อรีายยยยย

[B52]

หึ หึ หึ

[lizzii]

มุ้งมิ้งขึ้นมาแปดระดับ อิอิ

[me12inzy]

โอเคข่ะนภัค ที่เคืองๆกันมานี่หายโม๊ดดด แฮปปี้
แฟนเก่าและชู้นี่น่าโดนน้องจจ.คุยด้วยนะ
ระดับนายจจ.ไม่ต้องด่า คุยด้วยเฉยๆก็เจ็บพอ

[arij-iris]

ถ้าภัคเลิกปากเสียคงน่ารักกว่านี้นะ แต่อย่างว่าจริงใจก็ปากเสียพอกันล่ะ 555555

[bpyt]

ใกล้แล้วลู๊กกกก จริงใจ วอแวอีกนิดณภัคไปไหนไม่รอดหรอก หึหึ

[minkey]

วอแวบอย
มุมิระดับสิบเลยพี่ภัค

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ภัค ง้อจริงใจ 
เลวทั้งคู่ ภีม เฌอแตม 
ภีม นอกใจนอกกาย คบชู้
เฌอแตม แย่งแฟนคนอื่นเฉยเลย
       
 

[saruwatari_guy]

โอ๊ยยย วอแวบอยยยย โอ๊ยเด็กปีศาจ ทำไมอ่านเรื่องนี้ละมีแต่ความหมั่นไส้เด็กปีศาจ #ทีมจันเจ้า

[LovEYouOnLy]

มีความเปิดใจกันแล้ว ไม่เม้งต่อกันด้วย เป็นนิมิตหมายที่ดีถูกต้องนะ มาเรื่อยๆนะแบบนี้ ทางที่ดีเอาให้สองคนนั้นหน้าหงายบ่อยๆยิ่งดีมากๆ

[pui]

วอแวบอย555

[pornwicha]

คืนกำไรให้เด็กปีศาจจจจ

รอตอนต่อไปนะคะ

[mystery Y]

อารมณ์ดีเลยสิจริงใจ

[mild-dy]

 

[กล้วยปั่น]

น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก วอแวบอย

[•♀NoM!_KunG♀•]

ง่อวววว

[Mura_saki]

ชอบเวลาจริงใจมีความสุข

[A_Narciso]

ถึงจะวอแว..แต่ก็น่ารักใช่ปะล่าา

[lemonpreaw]

ว้าวววว ยินดีกับเด็กปีศาจด้วยตัวหอมเริ่มเปิดใจละ

[TheWanFah]

น่ารัก
วอแวบอย

[missyaoi]

โอ้ยยยยย ชอบๆๆๆ วอแวบอย