หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[about]

 

[Bk borz.]

นึกว่าจะไม่มาต่อแล้วอ่ะรอตอนต่อไปค้าบบ

[mild-dy]

 

ไปหวีด #เกรทพอร์ช มาเหมือนกันค่ะ 5555

[lizzii]

ดีงาม ภัคจอมให้จริงใจเยอะมากกกก

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ดีงามจริงๆ 

[B52]

  เปิดปากสักที

[minkey]

จริงใจสู้ๆ
พี่ภัคเริ่มอ่อนมั่งละ

[LovEYouOnLy]

2ครั้งแล้ว แต่ไม่มีคำว่าแฟนหรือคำว่าหึงหวงได้ อยู่ในสถานะไหนกันเนี่ย ลุ้นจนตัวเกร็งไปหมดแล้วนะ

[saruwatari_guy]

ฮอลลลลลลลลล ฟินล่ะสิ JJ นายฟินแน่ๆ พี่รู้

[•♀NoM!_KunG♀•]

แจ้ะ

[A_Narciso]

ณภัค คง คิดในใจว่า...นี่ขนาดตัวเองเป็นคนแรกนะเนี๊ย  อิอิ 

[Mura_saki]

เด็กจริงใจโรแมนติกนะเนี่ย

ไม่เสียแรงที่เฝ้าฟูมฟักทะนุถนอม คริคริ

[Billie]

 

[lemonpreaw]

จริงใจเป็นเด็กขี้บ่นและชอบคิดไปเอง

[mystery Y]

แปรปรวนกันไป...

[Papangtha]

น่ารักมากกกกกก

[labelle]

ว้ายยย กรีดร้องค่ะ ไม่ง่ายหรอกตัวหอม แค่กับจริงใจ ยอมได้

เค้าเหมือนจะสวีทกันเนาะ ดีต่อใจ
ตอนนี้ว่าเป็นหนักแล้ว หลังจากนี้จริงใจคลั่งหนักแน่

เป็นห่วงล่ะสิ ถึงกับดื่มย้อมใจมาหา 5555 น่ารักนะนั่น

[JokerGirl]

ได้กันไม่ทันตั้งตัว55555 นึกว่าฝัน

[arij-iris]

สู้ต่อไปนะ จริงใจ

[phunpk]

พอไม่ได้เจอก็คิดถึงเขาเนอะพี่ภัค
น่ารัก ชอบที่โพสรูป แคปชั่นว่า วอแวบอย น่ารักกก

[Erh]

จริงใจเป็นเด็กน่ารำคาญค่ะ แถมยังชอบคิดเองเออเอง พี่ภัคอย่าไปชอบเขาเลย ยกจริงใจให้เราเถอะ พลีสสสสส เราชอบจริงใจมาก ///โดนพี่ภัคถีบ

[TheP]

จริงใจนี่ขอมาเลี้ยงได้ไหมอ่ะ เด็กอะไรน่าฟัดจริงๆ
 

[tkaido]

งุ้ยเขินานน อยากเปงเมียจริงใจ

[inspirer_bear]

จริงใจดูเป็นผู้ใหญ่และเด็กน้อย  สู้ต่อไปนะจริงใจ

[Bk borz.]

อยากอ่านต่อแล้วมาต่อเห้อะะะะ

[HEARTBREAKER]

ความที่ 23
ผมกับเจ้ากรรมนายเวร

   “อึ้งอะไร ทานสิครับ” ผมบอกกับคนที่นั่งจ้องอาหารด้วยความตกใจ ตาเรียวชำเลืองมามองที่ผม หน้าเขาดูตลกจนนึกอยากหัวเราะ คงนับแคลในหัวอยู่แน่ ๆ

   “เป็ดย่างตอนตีหนึ่งนี่ตลกมากเหรอ?”

   “ถ้าไม่เกรงใจจะพาไปกินขาหมู”

   “ก็แย่ละ” ผมเลิกคิ้วขึ้นเมื่อตัวหอมตอบกลับด้วยคำพูดติดปากของผม และดูเหมือนเขาจะไม่รู้ตัว ผมมองคนที่ตักอาหารทานด้วยรอยยิ้มมุมปากเล็ก ๆ แบบนี้มันเข้าข่ายหากใกล้ชิดสนิทกับใครก็จะติดพฤติกรรมของคนนั้นมาแบบไม่รู้ตัวได้หรือเปล่า?

   “คั่วไก่ต่อไหมครับ?”

   ตัวหอมจ้องหน้าผม “เป็ดเมื่อกี้ยังไม่ย่อยเลย”

   ย่อยก็แย่ละ เพิ่งออกจากร้านมาไม่ถึงห้านาที ผมไม่ให้ความสนใจกับคำปฏิเสธกลาย ๆ ของเขา ก้าวเข้าไปในร้านคั่วไก่พร้อมสั่งมาสองที่ ตัวหอมมองรอบร้านด้วยสายตาหวาดระแวง ก็เข้าใจนะ ด้วยไลฟ์สไตล์ของเขาที่ปกติจะทานอาหารที่ร้านค่อนข้างมีระดับและความสะอาดเป็นเลิศ เมื่อเทียบกับร้านที่ออกแนวสตรีทฟู้ดแบบนี้แล้วคนละเกรด เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ ตัวหอมจ้องมันอย่างชั่งใจ ระหว่างนั้นผมก็ส่งช้อนส้อมที่เช็ดแล้วให้เขาไปหนึ่งคู่ แล้วตัวเองก็เริ่มทาน

   “ไม่ทานเหรอครับ?”

   “มัน...” ตัวหอมกัดปาก

   “มันโอเค” ผมบอก ไม่ได้หมายถึงอาหารแต่หมายถึงระดับความสะอาด ตัวหอมถอนหายใจ สุดท้ายแล้วก็ตักคั่วไก่ทาน เขานิ่งไปหลังจากกินไปคำแรก ผมไม่มองให้เขากดดัน แต่ถึงจะก้มหน้าก็ยังเห็นว่าเขาตักคำที่สองตามไปติด ๆ ไม่นานก็เพิ่มเป็นสาม สี่ ห้า จนกระทั่งหมดจาน...

   “เป็นไงบ้าง?”

   “ฉันจะอ้วก”

   “อ่อนหัด” ตัวหอมถลึงตามอง เห็นสภาพเขาไม่ค่อยไหวจึงเลือกที่จะนั่งกันสักพัก ให้อาหารที่ทานไปย่อยสักนิดแล้วจึงเดินต่อ

   ผมพาตัวหอมแวะร้านนั้น เข้าร้านนี้เรื่อย ๆ แม้เจ้าตัวจะบอกว่าอิ่มจนกินไม่ไหวและกลัวอ้วนยังไง เมื่อผมสั่งมาเขาก็ทานอยู่ดี แม้จะกินไม่หมดแต่ก็กินไปได้ค่อนข้างเยอะ

   “ถ้ายังกินอีกฉันอ้วกจริง ๆ แน่”

   “อ้วกก็ดี จะได้เคลียร์พื้นที่ หึหึ”

   “เด็กนรก”

   “ก็แย่ละ ไปกันครับ กินขนมไหม?”

   “จะตีสามแล้วยังมีร้านเปิดอยู่อีกเหรอ!?”

   “มีบางร้านเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วยนะครับ” ผมว่า กดชัตเตอร์เก็บภาพหน้างง ๆ ของเขาไปด้วย

   “นั่นร้านอะไร?” ก้านนิ้วเรียวชี้ไปยังร้านที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

   “ก๋วยเตี๋ยว ไปไหม?” สีหน้าดูลังเลแต่แววตาบอกว่าอยากไป ผมไม่รอคำตอบ คว้ามือของเขาแล้วพาข้ามถนน “เอาอะไรดีครับ?”

   “นายจะเอาอะไร?”

   “บะหมี่ต้มยำทะเลครับ” ผมบอกเขาและบอกกับคนที่มารับออเดอร์กลาย ๆ

   “เอาเหมือนกัน”

   พยักหน้ารับ หันไปบอกพนักงานว่าเอาน้ำเปล่าสองขวด

   รออยู่สักพักก็ได้ก๋วยเตี๋ยวมา ร้านนี้ผมเคยมากินแล้วกับพวก Histasia ตอนอยู่ซ้อมดนตรีกันดึก ๆ รสชาติจัดจ้านถูกปากดีด้วยความที่ผมชอบรสจัดแล้วเครื่องมันถึงใจ ร้านนี้จัดอยู่ใน favorite list ของผมได้เลย

   ด้วยความที่ไม่มีวัฒนธรรมถ่ายรูปก่อนทานผมจึงจัดการมันทันทีที่มาวางบนโต๊ะ แต่ตัวหอมไม่ใช่ กว่าเขาจะกินก็เสียเวลากับการหามุมถ่ายรูปอยู่นาน รู้สึกถึงการสั่นของโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกง ไม่ต้องเอาออกมาดูก็รู้ว่าเป็นแจ้งเตือนจากคนตรงข้าม

   “ซี้ด...” เงยหน้าขึ้นมองหลังจากได้ยินเสียงสูดปากจากตัวหอม ริมฝีปากของเขาแดงจัด มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นที่ปลายจมูกและไรผม อากาศด้านนอกเย็นนะครับ แต่ความมหัศจรรย์คือหากก้าวเข้ามาในร้านแล้วจะอบอ้าวทันทีแม้จะเป็นร้านแบบเปิดก็ตาม พัดลมในร้านไม่สามารถช่วยซับเหงื่อออกไปได้ เมื่อความร้อนจากอากาศและความเผ็ดร้อนของอาหารมาเจอกันมันจึงปฏิสนธิออกมาเป็นตัวหอมในสภาพแบบนี้

   “เผ็ดเหรอครับ?” เขาพยักหน้า แต่ก็ยังคงทานต่อ อดไม่ได้ที่จะยกกล้องขึ้นมาถ่าย โคตรน่าเอ็นดู ปากแดง ๆ แก้มแดง ๆ เห็นแล้วอยากจูบ “หยุดกินสิ”

   “มันหยุดไม่ได้ ฟึด” ตัวหอมสูดน้ำมูก ผมดึงกระดาษทิชชู่ไปให้แต่เขาสั่นหัว

   “มันไม่สกปรก”

   “ไม่!” เออ แล้วแต่เลย

   “นี่” เลิกคิ้วขึ้นเมื่อถูกเรียกและเตะเท้าพร้อมกัน “ไอ้นั่นคืออะไร?” ผมมองตามสายตาเขา มันหยุดอยู่ที่คนที่นั่งอยู่ถัดไปสองสามโต๊ะ ที่เขาหมายถึงคงเป็นสิ่งที่คนนั้นกำลังทาน

   “กวยจั๊บ” ชีวิตนี้เขารู้จักแค่สปาเก็ตตี้จริง ๆ เหรอวะ “อยากกินเหรอ?”

   “อือ”

   “ไม่กลัวอ้วนแล้วหรือไงครับ?”

   “กลัวทันหรือไง?”

   “หึหึ คุณกินเครื่องในไหมครับ?”

   “ไม่” ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนเดินไปสั่งกวยจั๊บมาหนึ่งชามแบบไม่ใส่เครื่องใน ดันไปให้เขาปรุง ตัวหอมกินไม่แค่สองสามคำก็วางช้อน เขาแค่อยากลอง ไม่ได้อยากกิน

   “เป็นไง?”

   “ก็ดี กินสิ”

   “หาคนรับผิดชอบชัด ๆ” ตัวหอมไหวไหล่และดันชามกวยจั๊บมาทางผม ผมหยิบช้อนอันใหม่มา

   “ช่วยกันสิ” ผมดันกลับไปให้มันอยู่ตรงกลาง ตัวหอมจิปาก มือข้างหนึ่งเขี่ยโทรศัพท์ อีกครั้งถือช้อนค้างเอาไว้ ใช้เวลาค่อนข้างนานกับการกินกวยจั๊บชามเดียวแถมยังสองคน เนื่องจากทานไปเยอะมากแล้วมันจึงค่อนข้างเนือย แต่ถึงอย่างนั้นผมก็พาเขาเข้าร้านขนมหวาน

   “คุณกินขนมไทยไหมครับ?”

   “ไม่ชอบกะทิ”

   ก็แปลว่ากินได้อยู่... แต่ก็คงไม่ชอบจริง ๆ เพราะหลังจากชิมลอดช่องไปคำเดียวเขาก็วางช้อนลงแล้วกดโทรศัพท์เล่น มีแค่ผมที่ทานอยู่คนเดียว

   “ฉันกินไม่ไหวแล้ว”

   “พอผมสั่งมาคุณก็กินอยู่ดี” การพูดประโยคนั้นด้วยใบหน้าเรียบ ๆ ทำให้ผมได้รับฝ่ามือมาเป็นรางวัล เบ้ปากพลางลูบต้นแขนตัวเอง

   “ช่วงนี้คุณว่างไหม?” ผมถาม ตอนนี้เรามาอยู่ในร้านขนมปังแล้วครับ คนที่บอกว่ากินไม่ไหวก็กินด้วย

   “ไม่รู้ ทำไม?”

   “ไปเที่ยวกัน” เขาเลิกคิ้วขึ้น “ผมจะไปเที่ยวก่อนเปิดเทอม ไปด้วยกันไหมครับ?”

   “ที่ไหน?”

   “เขาใหญ่”

   “วันไหน”

   “ถ้าเมื่อวานคุณไม่มาหาผมก็กะจะไปวันนี้ แล้วถ้าคุณไม่ไปด้วยผมจะไปพรุ่งนี้ หากคุณไปก็แล้วแต่คุณสะดวก” ตัวหอมนิ่งคิด “วันนี้คุณมีเรียนไหม?”

   “ควิซบ่ายสอง”

   “ครับ กลับเลยดีกว่า คุณจะได้นอน”

   “อือ”

   ก่อนกลับจริง ๆ ก็แวะซื้อปาท่องโก๋ที่ร้านเปิดพอดีกลับมาด้วย เอาเข้าจริงถ้านอนตอนนี้ได้เป็นกรดไหลย้อนแน่ ๆ ผมเปลี่ยนชุดแล้ว แต่ออกมานั่งที่ห้องนั่งเล่น เพราะไม่ง่วง อยากนอนมากนะครับแต่มันไม่ง่วง ทางเลือกสุดท้ายคือมารื้อหนังดู ผมไม่ได้มีธุระไปไหน จะนอนเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ตัวหอมเขามีเรียนบ่ายสอง ถ้าเข้านอนตอนนี้แล้วตื่นเที่ยงเขาจะได้นอนหลายชั่วโมงอยู่นะ แต่ทำไมคนที่มีอะไรต้องทำถึงมานั่งตาปรือหน้านิ่วอยู่ข้างผม

   “ไม่ไปนอนล่ะครับ”

   “นายมียาระบายไหม?”

   “ก็แย่ละ” หน้าเขาจริงจังมาก แถมยังกุมท้องอยู่ตลอด หลังจากกินไปเหมือนอดอยากก็เพิ่งมาสำนึกผิดว่าไม่ควรยัดห่าแบบนั้น เขาเหมือนโดนฟรีซไปเลยเมื่อชั่งน้ำหนักแล้วพบว่ามันขึ้นมาหนึ่งกิโลกรัม ผมได้แต่กลอกตา ก็เพิ่งกินเสร็จ มันก็ยังไม่ย่อยป่ะ งงอะไรวะ

   “ง่วงก็ไปนอนครับ อย่าเพ้อ หรืออยากนอนกับผม?”

   “ฝันอยู่เหรอ จิ๊!” เขาว่าก่อนจิปากใส่จากนั้นก็เดินตึงตังเข้าห้องไป อะไรวะ แซวแค่นี้ทำมาเป็น หรือจะคิดจริงจัง หึหึ

   ผมควักโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เข้าไปแอพพลิเคชั่นสนทนาแล้วส่งข้อความไปหาคนด้านใน

   04:28 J9 : หลับให้สนิทนะครับ

   ข้อความขึ้นมาอ่านแล้วแต่ไม่มีการตอบกลับ ผมเองก็ปล่อยผ่านตามนิสัยช่างแม่ง เปิดดูอย่างอื่นบ้าง เข้าดูแจ้งเตือนที่เด้ง ๆ ขึ้นมาตั้งแต่อยู่ร้านอาหาร เป็นรูปที่ตัวหอมโพสต์ลงสตอรี่และแบบปกติ ส่วนใหญ่ก็รูปกับข้าวและรูปตัวเขาเอง แต่มีบางรูปที่ติดผมไปด้วย แต่ไม่เห็นหน้าหรอกครับ เดากันยากเพราะเห็นแค่ช่วงแขน แต่ทุกรูปเป็นรูปที่ผมถ่าย คำบรรยายไม่ได้น่าสนใจเท่าเครดิตโง่ ๆ ที่มีอยู่ทุกรูป

   #SnapByWoWaeBoy

   หึ วอแวบอยนั่นหมายถึงใครอื่นไม่ได้หรอกนอกจากผม ไม่คิดว่าเขาจะตั้งชื่อให้ผมด้วย แม้ความหมายมันค่อนข้างจะ... ช่างเถอะ ผมไม่มายด์ ก็เหมือนที่ผมเรียกเขาว่าตัวหอมนั่นแหละ หลังจากดูรูปแล้วก็ไล่อ่านความเห็นของคนอื่นบ้าง ดึกแล้วนะ แต่ยังมีคนมาแสดงความคิดเห็นเยอะพอสมควร ผมดูเรื่อย ๆ วนดูรูปเขาอยู่แบบนั้นจนกระทั่งมาเจอรูปรูปหนึ่งแล้วต้องขมวดคิ้ว

   คืออะไร... รูปถูกโพสต์ตั้งแต่ช่วงสองสามทุ่ม ที่ผมไม่เห็นเพราะมันคือรูปที่ถูกแท็กมา ภาพนั้นคือภาพตัวหอมถ่ายคู่กับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งผมไม่รู้จัก ความใกล้ชิดสนิทสนมเกินคนรู้จักทั่วไปทำให้ผมกดรีพอร์ตแบบไม่ต้องคิดอะไรเลย

   กดล็อกโทรศัพท์แล้วโยนมันทิ้งไป ผมหงุดหงิดอีกแล้ว

   ผมเปลี่ยนหนังออกแล้วใส่แผ่นเกมเข้าไปแทน เล่นไปจนแปดโมงเช้า รู้สึกตาล้าแล้วถึงจะเข้าไปนอน แต่ให้ตายเถอะ! ตัวหอมล็อกห้องครับ ร้ายนักนะ! มีกุญแจสำรองอยู่ด้านนอก ไม่อย่างนั้นผมได้นอนที่โซฟาแน่ พอเปิดประตูเข้ามาได้ก็เจอโจรขโมยห้องนอนหลับสบายอยู่บนเตียง โคมไฟยังไม่ได้ปิดเลยด้วยซ้ำ เดี๋ยวผมต้องหาคำตอบให้ได้ว่าทำไมเขาถึงไม่ชอบความมืด

   เข้าไปล้างเท้าและเปลี่ยนชุดนอน แล้วจึงสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม ก่อนหลับตาลง เพียงไม่นานผมก็หลับไปเพราะความง่วงที่กัดกิน...





   [ ณภัค’s ]

   ร่างบางขยับตัวอย่างรำคาญก่อนจะลืมตาขึ้น คิ้วขมวดเมื่อเห็นวัตถุบางอย่างในระยะประชิด ผมขยี้ตา แล้วตั้งสติ ตอนนี้สิบเอ็ดโมงกว่า ผมตื่นก่อนที่นาฬิกาจะปลุกเพราะลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่าปะทะผิวกาย หน้าของเด็กนี่อยู่ใกล้กับผมมากจนเห็นรอยสิวหรืออะไรก็ตามบนหน้าของเจ้าของ แต่หน้ามันใสเป็นบ้า... เบ้ปากอย่างหมั่นไส้

   ขยับออกมาหน่อยเพราะมันใกล้เกินไป นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นหน้าเด็กนี่ชัด ๆ ไล่มองตั้งแต่คิ้วดกดำที่เรียงตัวพาดเหนือดวงตา นัยน์ตาที่ตอนนี้ถูกปิดสนิท ขนตายาวค่อนข้างงอนแนบไปกับผิว จมูกโด่งเป็นสันสวยรับกับริมฝีปากบางหยักเป็นกระจับ ริมฝีปากสีชมพูแลดูสุขภาพดีทำให้ผมเผลอมองอยู่นาน ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าของของมันจะเป็นเด็กผู้ชายนิสัยห่าม ๆ พูดจาหมาไม่แดก(ในบางที) และค่อนข้างกวนตีน

   อยากทำอะไรสักอย่างให้หายหมั่นไส้ แต่ผมเองก็ยังไม่อยากรับมือกับความเด็กเปรตนี่สักเท่าไหร่หากมันตื่นมา จึงเลือกที่จะเข้าไปทำธุระในห้องน้ำ ผมอาบน้ำและเปลี่ยนไปสวมชุดนักศึกษาที่มีอยู่ติดกระเป๋าสำรอง ซึ่งเอามาทิ้งไว้ข้างบนตั้งแต่ก่อนออกไปหาอะไรกินเมื่อกลางดึก

   พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาแล้วโมโหอยู่ลึก ๆ แม้ตอนนี้หน้าท้องของผมจะกลับมาแบนราบเหมือนเดิมแล้วก็ตาม เจ้าเด็กนั่นพาผมตะลุยกินแหลกโดยไม่สนใจว่ามันเวลาเท่าไหร่แล้วสมควรกินไหม รวมทั้งยังไม่แคร์แคลลอรี่ที่ตามมาอีกด้วย ที่น่าโมโหสุด ๆ คือผมบ้าจี้กินตามมันทุกอย่างนั่นแหละ ไม่น่าเชื่อว่าอาหารราคาไม่แพงแบบนั้นจะรสชาติอร่อยแบบไม่คาดคิด ตั้งแต่เจอเด็กนั่นก็ดูเหมือนไลฟ์สไตล์ของผมจะบิดเบี้ยวรวมทั้งถูกกัดเซาะต่อเติมเพิ่มเข้ามา

   จากที่ไม่เคยทำอะไรก็ได้ทำ ไม่เคยทานก็ได้ทาน

   ถือเป็นเรื่องราวดี ๆ .....เหรอ?



   “จิ๊!” จิปากขณะมองกระจกแล้วเห็นว่ามีรอยระเรื่อที่ต้นคอ ไอ้เด็กบ้านั่นมันทำรอยไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน อารมณ์เตลิดจนไม่รู้ตัวเลยหรือไง เมื่อมีเวลาอยู่กับตัวเอง เรื่องราวต่าง ๆ ก็ไหลวนเข้ามาในหัว ตั้งแต่ที่เจอกันที่ห้างจนมาถึงตอนที่ผมมากดกริ่งห้องของเจ้านั่นและจบลงที่เตียง...

   ความจริงแล้วผมไม่ได้อยากไปเจอเจ้าเด็กประสาทเสียนี่เลย คุณเชื่อเรื่องความบังเอิญไหม? คิดว่ามันบังเอิญเหรอ? หึ ไม่เลย มันคือความตั้งใจของพีท เพื่อนผมเห็นรูปที่ถูกโพสต์ลง SNS ซึ่งคือรูปของจักรพรรดิที่กำลังคุกเข่านวดเท้าให้ผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ พีทกรี๊ดไปหนึ่งรอบ ก่อนจะหาพิกัดว่าเด็กนั่นอยู่ตรงไหน เพราะตอนนั้นผมกับพีทอยู่ที่ห้างนั้นพอดี

   สุดท้ายก็เจอ และที่พีคคือเด็กผู้หญิงคนนั้นชนเพื่อนผมเข้าพอดี แต่ที่พีคกว่าเพราะพีทมันตั้งใจเดินไปให้ถูกชน การต้องทนฟังพวกเขาคุยกันทำให้ผมหงุดหงิดจนอยากเดินหนี แต่กลับทำไม่ได้เพราะโดนดึงเอาไว้ ซ้ำร้ายงูพิษอย่างพีทดันเปิดประเด็นว่าจักรพรรดิจีบผมให้เด็กผู้หญิงคนนั้นโวยวาย เหวอซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะนอกจากจะเป็นน้องสาวแล้วเด็กคนนั้นยังบอกว่าชอบผม ผม...ที่ชอบผู้ชาย...

   พอได้ลองคุยปรากฏว่าเข้ากันได้ จ๋าจ้าน่ารักกว่าที่คิด พีทเองก็คล้ายจะถูกชะตา ไม่ใช่ว่าเพราะเป็นน้องสาวของจักรพรรดิ แต่เป็นเพราะตัวของจ๋าจ้าเอง ผมมีเพื่อนผู้หญิงคนเดียวคือรพินทร์ การต้องคุยกับผู้หญิงไม่ใช่สิ่งที่ผมโปรดปรานเท่าไหร่ ผมขี้รำคาญ ถ้าเจอประเภทพูดไม่รู้เรื่องจะกลอกตาใส่แบบไม่แยแสอะไรทั้งนั้น ผู้หญิงเสียงสองยิ่งน่ารำคาญ แต่เหมือนจ๋าจ้าจะเป็นข้อยกเว้น

   น้องไม่น่ารำคาญและไม่ใช่ผู้หญิงเสียงสองที่ผมเกลียด นิสัยออกไปแนวลุย ๆ ด้วยซ้ำ แมนกว่าพีทอีกถ้าไม่คิดไปเอง ดูจากการพูดคุยกับพี่ชายแล้วก็ค่อยข้างเอาเรื่องทีเดียว... เราสามคนไปชอปด้วยกันหลังจากทานอาหารเสร็จ เนื่องจากพี่ของน้องกลับไปก่อนเพราะอยากนอน

   ผมค่อนข้างตกใจที่จู่ ๆ เจ้าเด็กนั่นก็มีเลือดไหลที่จมูก สังเกตเห็นความผิดปกติตั้งแต่ที่เจ้าเด็กนั่นกำมือแน่นและก้มหน้าบีบขมับ ยิ่งรู้ว่ามันเกิดขึ้นบ่อย ๆ แล้วก็ยิ่งหงุดหงิด ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งที่ไม่ใช่ธุระของตัวเองแท้ ๆ ก่อนกลับ... จ๋าจ้าบอกกับผมว่า ‘ตอนนี้ไม่ชอบพี่ภัคแล้ว แต่อยากได้เป็นพี่สะใภ้แทน’ บอกตรง ๆ ว่าผมค่อนข้างแปลกใจ ทำไมถึงได้ยอมรับแบบง่าย ๆ ทั้งที่จักรพรรดิก็ไม่มีท่าทางจะเบี่ยงเบน ทำไมถึงไม่ห้ามเมื่อคนในครอบครัวรักชอบเพศเดียวกัน...

   ทำไม...ถึงได้ต่างจากบ้านของผมนัก

   ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ตอนนี้ยังพอมีเวลาเหลืออยู่เยอะ คนบนเตียงยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่น ถ้าออกไปเลย เจ้าเด็กนั่นจะว่ายังไงนะ... สะบัดหัวไล่ความคิด ทำไมผมต้องไปคิดแบบนั้นด้วย จากจะทำอะไรเสียงดังเพื่อให้เจ้าของห้องตื่น แต่ก็ต้องล้มเลิกความคิดเมื่อฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าหากนอนไม่พอเจ้าเด็กนั่นจะเกิดอาการสำออย

   ผมใช้เวลาที่เหลืออยู่ในการสำรวจห้อง ถอนหายใจออกมาหน่อย ๆ มันไม่มีอะไรให้สำรวจเลย การตกแต่งเรียบง่ายไม่หวือหวา โทนห้องเทาขาวที่ดูแล้วสบายตาดี ผมออกไปที่ด้านนอก ห้องนั่งเล่นก็ไม่ได้ตกแต่งอะไรมาก แต่ผมชอบชะมัด... เข้าไปนั่งที่โซฟา พลันในหัวก็มีภาพเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดฉายเข้ามา

   ผมเม้มปาก ตอนนั้นไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจ ส่วนหนึ่งอาจมาจากการที่มีแอลกอฮอล์ในร่างกาย จะบอกว่าเมาก็เกินไปหน่อย ทั้งที่สติก็มี ปวดหัวเลย เด็กนั่นเป็นใครวะ ทำไมผมถึงกับใช้ปากให้ทั้งที่ไม่เคยทำให้ใครแม้จะโดนขอร้องอย่างไรก็ตาม แต่กับจักรพรรดิ....ผมทำให้ทั้งที่เจ้านั่นไม่ได้เปิดปากบอกด้วยซ้ำ

   ปัง!

   สะดุ้งหลุดออกจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงประตู เจ้าของห้องอยู่ในชุดวอร์มขายาวแขนยาวสีเทา ใบหน้าบู้บี้งัวเงีย มาทิ้งตัวนอนคว่ำก่อนค่อย ๆ เลื่อนมาจนหน้าติดกับต้นขาของผมแต่ไม่ได้ขึ้นมานอนตัก เล่นอะไรของมัน... มือหนายื่นมาสะเปะสะปะแล้วคว้ามือผมไปจับ จักรพรรดิเอียงหน้าเข้าหา ปลายจมูกโด่งชนกับต้นขาผม ริมฝีปากบางสีชมพูอ้าขึ้นแล้วขบนิ้วผมเหมือนหนูแทะฝักข้าวโพด

   อะไร เป็นบ้าเหรอ

   “หิว...” เสียงแหบห้าวส่งออกมา พลางกัดแทะนิ้วและมือผมไปด้วย

   “ก็ไปกินข้าว”

   “ง่วง” ผมกลอกตาซ้ายขวา “คุณจะไปเมื่อไหร่?”

   “ตอนนี้”

   “กินข้าวกับผมก่อน เหงา”

   “ตอแหล”

   “อือ ป่ะ” ไอ้เด็กตัวสูงลุกขึ้น ผมเมินมือที่ส่งมาแล้วเดินออกไปใส่รองเท้า จักรพรรดิเดินตามมา แล้วสวมรองเท้าแตะ ไลฟ์สไตล์ของเรามันต่างกันจริง ๆ

   ตอนนี้จักรพรรดิเป็นแค่เด็กธรรมดาที่แต่งตัวได้สบายโคตร ๆ ด้วยการใส่ชุดวอร์มกับรองเท้าแตะก็สามารถออกจากบ้านได้แล้ว ผิดลุคเมื่อวานโดนสิ้นเชิง การใส่สูทผูกไทนั่นมันอะไรกัน มันคนเดียวกับเด็กกะโปโลนี่จริง ๆ เหรอ

   ยอมรับก็ได้ว่าเมื่อวานเจ้าเด็กนั่นมันหล่อจริง ๆ จักรพรรดิดูดีในชุดสูท และชุดยังช่วยเสริมให้มันดูโตเกินวัย นอกจากนั้นยังสร้างภาพลักษณ์ผิด ๆ ได้อีกด้วย (อย่าให้สภาพแวดล้อมภายนอกหลอกคุณได้) ผมจะไม่อะไรมากกับจักรพรรดิเวอร์ชั่นใส่สูท เพราะแค่พีทมันหวีดถึงความผัวของเด็กนั่นผมก็รำคาญจะแย่อยู่แล้ว

   เมื่อเข้ามาถึงในลิฟต์ เด็กเจ้าของคอนโดก็เข้าไปยืนพิงมุมเพื่อหลับ เด็กนี่มีความสนใจอย่างอื่นนอกจากเรื่องนอนหรือเปล่า เพียงไม่นานเอวของผมก็ถูกรั้งไปกอดและไหล่ต้องรองรับน้ำหนักหัวของคนที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง เถียงกับตัวเองอยู่ในใจว่าทำไมไม่ผลักออก แต่ถ้าทำอย่างนั้นผมต้องด่าตัวเองอีกอยู่ดี สะดีดสะดิ้งไปเพื่ออะไร เหมือนเดจาวู สภาพตอนนี้ไม่ต่างจากครั้งแรกที่ผมมาที่นี่เลย จู่ ๆ ก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมา ถ่ายภาพที่สะท้อนจากกระจก อัพโหลดลงโซเชียลพร้อมกับคำบรรยายอีโมจิมองบนตัวเดียว

   phiitplease hello bitches
   rapinthana whoooooooo who’s heeeeeeee
   papapapaya คนนั้นแน่เลย จำข้อนิ้วเขาได้ อร๊ายยยยยย

   ผมหลุดหัวเราะออกมา จนป่านนี้แล้วรพินทร์ก็ยังไม่รู้ว่าผู้ชายปริศนาที่อยู่กับผมเป็นใคร คลื่นครามพีทก็ไม่บอกนาง เหมือนทุกคนตั้งใจจะแกล้งนาง สมน้ำหน้า ใครใช้ให้ปลีกวิเวกขนาดนั้น แล้วในส่วนที่จำข้อนิ้วได้นี่คืออะไร เว่อร์วังไปไหนวะ

   ผมเขย่าไหล่ให้คนที่ฟุบอยู่ตื่นขึ้นเมื่อลิฟต์ลงมาถึงชั้นกราวด์ ไม่แน่ใจว่าเด็กนั่นมองทางเห็นหรือเปล่าเพราะท่าทางที่ค่อนข้างงัวเงียและยังมีฮู้ดของเสื้อวอร์มแขนยาวที่คลุมหัวอยู่อีก

   “จะกินข้าวหรือจะนอน”

   “กิน” เสียงยานคางดังมาก่อนจะยื่นมือมาคว้ามือผมไปแล้วจูงไปสักที่ จนมาถึงร้านอาหารร้านหนึ่ง เด็กประหลาดเอนหลังพิงพนักและนั่งตัวตรงพร้อมกับกอดอกตัวเองไว้หลังจากสั่งอาหารไปแล้ว จะหลับอีกรอบแน่ ๆ

   “นายเข้าห้องมาได้ยังไง?”

   “กุญแจอยู่ข้างนอกครับ” เพราะผมล็อกห้องเอาไว้ หงุดหงิดมันนั่นแหละ ชอบกวนประสาท แต่ผมคงคิดน้อยไป เจ้าของห้องจะไม่มีกุญแจสำรองได้ยังไง “ผมลืมถาม”

   จักรพรรดิเปิดฮู้ดออกเล็กน้อย โน้มตัวมาข้างหน้าและเท้าศอกกับโต๊ะ

   “อะไร?”

   “เมื่อวานจ๋าจ้าทำคุณลำบากใจหรือเปล่า?”

   “ไม่” อย่างที่บอกว่าน้องน่ารัก ผมไม่ได้ลำบากใจอะไร แค่อึดอัดในช่วงแรก แต่เพราะความเป็นกันเองและช่างคุยของน้องทำให้เราเข้ากันได้ไม่ยาก

   “ไอ้เปี๊ยกพูดอะไรเกี่ยวกับผมหรือเปล่า?” ผมยิ้มมุมปากกับคำถาม จักรพรรดิขมวดคิ้ว แต่ผมไม่ตอบอะไร

   พูดสิ พูดเยอะมาก ผมไม่ได้เป็นคนถามหรอก ส่วนใหญ่จะเป็นพีท และจ๋าจ้าก็ตอบทุกคำถาม บางทีก็เล่าออกมาเองด้วยซ้ำ เจ้าเด็กตรงข้ามผมมันไม่ได้นิ่งเลยสักนิด ออกจะเด๋อมาก ๆ อารมณ์ประมาณภาพหน้าซองกับของข้างในไม่ตรงกัน หลอกลวงผู้บริโภคชัด ๆ

   “เล่ามา” ผมสั่นหัวช้า ๆ ประจวบเหมาะกับที่อาหารมาเสิร์ฟ พอมีของกินจักรพรรดิก็เลิกสนใจผม จัดการของกินตรงหน้าโดยไม่พูดไม่จา ทุกครั้งที่มีของกิน ผมจะกลายเป็นเพียงแค่เศษฝุ่นละอองที่ล่องลอยมาในอากาศเท่านั้น

   น่ารำคาญ

   “อุ๊ย... บังเอิญจัง” แทบจะวางช้อน ผมกลอกตาทันที ไม่อยากมองสักนิดแต่มันดันเดินเข้ามาหาถึงโต๊ะ จักรพรรดิเหลือบมองเพียงแค่แวบเดียวแล้วกลับไปกินต่อ “ขอนั่งด้วยคนได้ไหม แตมมาคนเดียว”

   “ไม่” ผมบอกไปคำเดียว เด็กเปรตนั่นชักสีหน้าใส่ เป็นแบบนั้นเพราะจักรพรรดิไม่ได้มองน่ะสิ อีเด็กนี่มันตอแหลจะตายไป “อิ่มแล้วใช่มะ!?”

   ผมถามแต่ไม่รอคำตอบ เมื่อจักรพรรดิวางช้อนผมก็คว้าข้อมือเด็กนั่นกับใบเสร็จแล้วไปจ่ายค่าอาหาร

   “ผมยังไม่ดื่มน้ำเลย” เมื่อพูดแบบนั้น ผมจึงดันให้แวะเข้าร้านสะดวกซื้อ “ยุ่งยากไหมเนี่ย”

   “อย่าพูดมาก”

   “หวงผมเหรอ?” เอียงตัวมาด้านหลังพร้อมกับทำหน้าหลงตัวเอง ผมเบ้ปาก เขกหน้าผากมันไปที แต่อีกคนกลับยกยิ้มมุมปากเสียอย่างนั้น

   หวงเหรอ? นิดหนึ่งมั้ง แต่ความจริงผมรำคาญอีเด็กเวรนั่นมากกว่า ไม่รู้จะโผล่หัวมาทำไม ไม่คิดว่าความบังเอิญจะรุนแรงขนาดนี้ และไม่น่าเชื่อเลยว่าภีมจะคบกับเด็กคนนั้นมาได้นาน อ๋อ คงจะศีลเสมอกัน

   “คุณชอบแบบไหน?” จักรพรรดิถาม ผมเลิกคิ้วงง ก่อนจะจิกตามองเมื่อก้านนิ้วยาวชี้ไปยังของที่มาอยู่บนชั้นหน้าแคชเชียร์

   “ไม่ชอบ”

   “โอเค จะไม่ได้ต้องซื้อ”

   “ไม่มีก็ไม่ทำ”

   “เรื่องมากจังเลยครับ” พูดคล้ายเหนื่อยใจ ทว่าริมฝีปากกลับยิ้มยียวน เด็กนั่นคว้าถุงยางอนามัยมาสองกล่องแล้ววางให้พนักงานคิดเงิน

   บางทีเจ้ากรรมนายเวรก็มาในรูปแบบนี้แหละ

   “คุณจะไปเลยไหม? ผมง่วง”

   “นี่คือไล่?”

   “เปล่า ถ้ายังก็ไปนอนด้วยกัน” ผมก้าวถอยหลังเมื่อเห็นท่าทางคุกคามของเด็กนั่น บางทีผมก็ตั้งรับไม่ถูก “หึหึ”

   “ขึ้นห้องไปเลยไป!”

   “รอส่งคุณก่อน” พูดทั้งที่ยังตาแดงอยู่ ง่วงอะไรขนาดนั้น ยังนอนไม่พออีกเหรอ ผมเบ้ปาก เปิดประตูเข้าไปในรถ ในขณะที่กำลังสตาร์ทเครื่องยนต์ โทรศัพท์ก็มีเสียงเตือนข้อความเข้ามา จึงต้องเอามาดูก่อน

   - ภัคว่างไหม พี่อยากเจอ -

   มือบางกำโทรศัพท์แน่นโดยอัตโนมัติรวมถึงฟันที่ขบกัดริมฝีปากจนเจ็บ ตัวผมสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกปวด หลับตาลงและสูดหายใจเข้าออกเพื่อตั้งสติ   

   จะอยากเจอผมไปเพื่ออะไร...

   ก๊อก ก๊อก

   ผมสะดุ้ง ปล่อยโทรศัพท์ให้หลุดมือ ก่อนหันไปมองด้านข้างแล้วลดกระจกลง

   “มีอะไรหรือเปล่าครับ?” จักรพรรดิถามพร้อมกับขมวดคิ้ว ผมสั่นหัวเป็นคำตอบ

   “...นาย จะไปเที่ยวเมื่อไหร่นะ?”

   “พรุ่งนี้ครับ ทำไม?”

   “ฉันไปด้วย”









------------------------------------------
ฮายยยยยยยยยยยยยยยย~
ยังไม่ลืมใช่มั้ยยยย ขอโทษที่อัพช้าค่า มีเรื่องต้องให้ตบตี
เหนื่อยมากกกกกกกกกกกก ถ้าหายไปนี่ยังไม่ตายนะคะ พักใจแป๊บ 5555555
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอภัยหากมีคำผิด (บอกไว้ก็ดีเด้อจะเข้ามาแก้ทีหลัง)
ไว้เจอกันตอนหน้าคับ
บายยยยยยยย ♥

[saruwatari_guy]

น่อววววววว วอแวบอย ทำไมตอนนี้ ความพีคทะลุเลย ต้องยกผลประโยชน์ให้จำเลยป่าววว

[mild-dy]

 

[Billie]

 

ไอ้คู่เวรกรรมนี่ จริงใจไปเตะมันเลยยย

[B52]