หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[tkaido]

เขินจักรจุงงงง

[pui]

 

[LovEYouOnLy]

ไปเที่ยวกันสองคนหรือป่าวหว่า ถ้าสองคนก็คงดีสิจะได้พัฒนาขึ้นไปอีก ตัวหอมจะได้มีรูปอัพเพิ่ม

[Papangtha]

แปะไว้ก่อน รอเลิกงาน

 

[mareya.no7]

ไม่อยากให้จริงใจยอมภัคจนเกินไป เมินบ้างไม่แคร์บ้างก็ดี นางจะได้รีบๆ รู้ตัว ขอตัวกระตุ้นหน่อยก็ดีเอาแบบน่ารักไม่แพ้นาง เพราะเรายังมีอารมณ์มั่นไส้นางเยอะอยู่

[Bk borz.]

ชอบๆรอตอนต่อไป

[Mura_saki]

รักจริงใจมากกกกกกกกกก

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พี่ของภัคแท้ๆ หรือเปล่า
ภัค เริ่มเข้าได้กับวอแวบอยและ
มึความหวั่นไหวบ้างแล้ว
     
 

[sugarcane_aoi]

รอค่ะ ชอบจังค่ะที่คนเขียน เขียนแบบเป็นซีรี่ต่อเนื่องของแต่ละคน อ่านตั้งแต่คู่ของ ไรเฟิลกับควอท เจ้ากับฟ้า มินทร์กับมีน ทิวากับจันทร์เจ้า วนมาถีงจริงใจกับภัค ทำให้เรายังเห็นชีวิตของแต่ละคนอยู่ ให้หายคิดถึงสนุกจ๊ะ รอตอนต่อไป

[Piima]

จริงใจ หนูมีความกร๊าวใจป้ามากเลยลูก

[pornwicha]

 

รอตอนต่อไปนะคะ

[Piima]

รอค่ะรอ

รอเค้าไปเที่ยวด้วยกัน

อิอิ

[minkey]

ชอบอ่ะ  วอแวบอย
ชอบให้ภัคอัพรูปน้องแบบไม่ให้เห็นว่าใคร
ฮื่อออออ เขิน
 

[titansyui]

 

[mystery Y]

ใครส่งข้อความมา?

[♥►MAGNOLIA◄♥]

จริงใจ ณภัค 
ณภัค เปิดใจให้วอแวบอย แล้วใช่มั้ย
เพราะมีความห่วงใย มีความยอมรับตัวตน
ปฏิบัติกับจริงใจ เต็มที่แบบไม่เคยมีให้ใคร
       
 

[JokerGirl]

 

[namngern]

ฮือออออ ขำวอแวบอย เอ็นดูณภัคนะ
ถึงจะเหมือนเรื่องเยอะ แต่จริงๆนางก็กินทุกอย่างอะ
ขำมาก ตรงจำข้อนิ้วได้555555555555
่เป็นอะไรที่อ่านไป เบ้ปากไป หมั่นไส้จริงใจอะ
แบบบบบ แหมมมมม มีองมีอ้อน แหมมมมมมม
รออ่านตอนต่ไปค่าาาาาาา จุ๊บๆ

[Supparang-k]

เก็บกระเป๋ารอ  อิอิ

[•♀NoM!_KunG♀•]

สู้ๆ กันเด้อ

[inspirer_bear]

จริงใจจัดการมันเลยย เอาให้เละ 

[TheWanFah]

ขอฉากที่เขาแซ่บกันที่เขาใหญ่ได้ไหมคะ

[labelle]

น่ารักไม่ไหวแล้ว

จริงใจมีความอ้อล้อ ทำเนียน ทำตัวชิล แล้วพาฟินได้อีก
ณภัคทำปากแข็งนะ ที่จริงก็ทั้งห่วง ทั้งหวง แถมยังอยากให้สนใจตลอดด้วย

ตัวหอมเป็นอะไร ใครมาป่วนอีก เด็กวอแวเป็นห่วงนะ อย่าใช้น้องเพื่อเลี่ยงใครล่ะ

[meyj4ever]

ก็แย่ล่ะ น้องจริงใจเวลาอยู่กับพี่ภัคแล้วมันน่ารักดีจริงๆ
ตอนหน้าเค้าจะไปสวีทกัน(หรือเปล่า) ที่ตจว.แล้ว
รอๆ ดูโมเม้นท์หวานๆ ของคู่นี้ ><

[Bk borz.]

รอตอนต่อไป

[HEARTBREAKER]

ความที่ 24
ผมกับหัวใจที่เริ่มสั่นไหว

   [ ณภัค’s ]

   ผมมาถึงมหาวิทยาลัยด้วยสภาพที่สติไม่ค่อยเต็มร้อยสักเท่าไหร่ เพราะข้อความนั้นข้อความเดียว คำแค่ไม่กี่คำแต่กลับรุนแรงกับผมเหลือเกิน ผมเดินขึ้นตึกช้า ๆ ไม่รีบร้อนเพราะยังเหลือเวลาอีกพอสมควร เมื่อเดินผ่านใครก็มีแต่คนหันมองและไปซุบซิบนินทา จิปากอย่างรำคาญ คนพวกนี้ไม่มีอะไรทำหรือไงถึงได้เอาแต่ยุ่งเรื่องคนอื่น

   “ภัค หวัดดีจ้า~” มองเจ้าของเสียง เบลล์พุ่งเข้ามาหาพร้อมยิ้มสดใส ผมพยักหน้าเนือย ๆ “เป็นอะไรอะ ไม่สบายเหรอ?”

   “เหนื่อย” ตอบสั้น ๆ แล้วไปนั่งที่ประจำของตัวเอง ควานหาหูฟังในกระเป๋าออกมา เพื่อเป็นสัญญาณห้ามรบกวนและตัดขาดจากโลกภายนอก ระหว่างนั้นก็โทรศัพท์เล่นไปพลาง ตอบข้อความไปด้วย ผมไม่ได้ติดโทรศัพท์ แค่ไม่มีอะไรทำเลยต้องเอามันขึ้นมากดเล่น จะให้นั่งเฉย ๆ มองนก มองฟ้า มองคนที่ผ่านไปมาก็ดูจะไม่ใช่ หน้าตาปกติแค่อยู่เฉย ๆ ก็หาเรื่องอยู่แล้ว ถ้าต้องไปมองใครคงโดนลากไปตบ

   13:38 rapin : จะไม่มีใครบอกจริง ๆ ใช่ไหมว่าผู้คนนั้นเป็นใคร!
   13:45 rapin : อิห่า! อ่านไม่ตอบ พวกเวร!

   ผมหลุดขำเบา ๆ เหตุมันเกิดจากรูปที่ผมโพสต์เมื่อตอนสาย ๆ รพินทร์แคปมาแล้วเอามาลงในกลุ่มแชท ถามว่าคนที่เกาะหลังผมอยู่เป็นใคร แต่ก็ไม่มีใครตอบนาง

   13:45 phiit : กูเรียนอยู่อีสันขวาน
   13:46 rapin : ตอแหลนังตุ๊ด เรียนบ้าไรแอบเล่นมือถือ
   13:46 คลื่น : ตีกัน ๆ
   13:46 K้hram : รำคาญ
   13:47 phiit : อีตัวต้นเรื่องมันอยู่ไหน มึงอย่าซุ่มออกมาเดี๋ยวนี้!
   13:47 phak : -_-
   13:47 rapin : ผู้คือใครวะ ทำไมกูไม่รู้เรื่อง!
   13:49 phak : เสือก
   13:49 rapin : *อีโมจิดอกไม้แบบนับไม่ถ้วน*
   13:51 phak : พวกมึง...

   มีข้อความขึ้นว่าอ่านแล้วอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเครื่องหมายคำถามและสติ๊กเกอร์อยากรู้อยากเห็นจากพวกมันคนละตัว

   13:51 phak : กูมีควิซ

   จากนั้นพวกมันก็ด่าผมหาว่าทำให้พวกมันเสียเวลา ช่วยไม่ได้ พวกมึงอยากเสือกเอง ผมเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า เมื่อถึงเวลาอาจารย์ก็เดินเข้ามาในคลาส เกริ่นนำเล็กน้อยเกี่ยวกับควิซ ก่อนจะแจกข้อสอบ ...ผมใช้เวลาในการทำควิซไปพอสมควร ยากชะมัด แต่ก็พอทำได้ เอากระดาษไปส่งให้กับอาจารย์เมื่อทำเสร็จและทบทวนไปหลายรอบแล้ว หลังจากนี้ก็ไม่มีอะไรอีก ทางเดียวที่ผมเลือกคือกลับที่พัก

   จังหวะการเดินของผมค่อย ๆ ลดระดับลงเมื่อมองไปเห็นใครเข้า หัวใจผมเต้นระรัวจนอึดอัด เผลอกำมือเข้าหากันแน่น คนคนนั้นเมื่อเห็นผมก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับถอดแว่นกันแดดออก ผมจ้องหน้าเขานิ่งเมื่อผู้ชายคนนั้นมาหยุดตรงหน้า

   “มาทำไม?”

   “พี่บอกแล้วว่าอยากเจอภัค”

   “ผมอยากเจอคุณเหรอ?”

   “ภัค”

   “กลับไป อย่ามาเข้าใกล้ผม เดี๋ยวก็โดนมองไม่ดีหรอก”

   “อย่าพูดแบบนั้น” ผมแค่นยิ้ม เชิดหน้าขึ้นมองคนตัวสูงกว่า

   “หึ กลับไปได้แล้ว”

   “จะไม่ไปกับพี่จริง ๆ ใช่ไหม?”

   “.......”

   “โอเคครับ ถ้าภัคไม่ไปพี่ก็ไม่ไป” เขายิ้มไม่สะทกสะท้าน แต่คนที่อารมณ์เสียคือตัวผมเอง หงุดหงิดทั้งเขาและคนอื่นที่มองมา

   “น่ารำคาญ!” ผมเอ่ยเสียงกระแทก ก่อนเดินชนไหล่เขาขึ้นไปนั่งบนรถคันหรู ผู้ชายคนนั้นยิ้มพึงพอใจแล้วมานั่งในตำแหน่งคนขับ เนื่องจากผมนั่งเฉย ๆ เขาจึงโน้มตัวมาดึงเบลท์ไปคาดให้ ผมมองออกไปนอกรถ มือหนาวางบนหัวแล้วขยี้เบา ๆ คล้ายมันเขี้ยว ผมจิปาก ปัดมือเขาออกอย่างรำคาญ

   “กับพี่ชายก็ยังเย็นชาด้วยนะ”

   “หึ!” แค่นเสียงใส่ คนเป็นพี่ชายหัวเราะในลำคอ สักพักเขาก็เลี้ยวเขาไปจอดที่ร้านอาหารกึ่งคาเฟ่แห่งหนึ่งที่อยู่ค่อนข้างไกลจากมหาวิทยาลัย

   “สวัสดีครับคุณณภัท” คุณณภัทยิ้มให้คนที่เขามาทัก “ภัคมาด้วยเหรอ ไม่เจอกันนานนะ สบายดีใช่ไหม?”

   “สวัสดีครับ” ไม่ตอบคำถามแต่ยกมือไหว้ เขาเป็นเพื่อนของณภัทและเป็นเจ้าของร้าน

   “มุมของเรายังว่าใช่ไหม?”

   “ว่าง ๆ ภัทกับน้องภัคอยากดื่มอะไร เดี๋ยวชงไปให้”

   “อืม... รบกวนด้วยนะ”

   หลังจากสั่งเครื่องดื่มและของทานเล่นไปแล้ว ณภัทก็เดินนำผมไปยังมุมหนึ่งของร้านที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว

   “ภัคมีเรียนต่อหรือเปล่า?” ผมมองคนถามอย่างไม่พอใจ ณภัทยิ้มเหมือนขบขันเมื่อเห็นผมหงุดหงิด เขายกเครื่องดื่มขึ้นจิบอย่างไม่ทุกร้อน

   “คุณน่าจะสืบเรื่องผมมาแล้วนะครับ”

   “พี่ต้องแพ้ให้ภัคอีกแล้วใช่ไหม?”

   ผมกลอกตา “มีอะไรก็พูดมา คุณคงไม่เสียเวลางานแสนมีค่ามาเพื่อดื่มกาแฟกับผมหรอกนะ”

   “ยังชอบประชดเหมือนเดิม” หมอนั่นเอ่ย “พี่แค่อยากเจอน้องบ้าง”

   “เพื่ออะไร?”

   “เราไม่กลับบ้านมาหลายเดือน พี่คิดถึง”

   “คิดถึง!? ว้าว! น่าประทับใจจังเลย”

   “พี่พูดจริง ๆ กลับบ้านบ้างนะภัค มีคนรอน้องอยู่”

   “หึ” ผมยิ้มหยัน “รอด่าหรือไง”

   “ภัค” ณภัทเรียกเสียงจริงจัง มือหนาส่งมาคว้ามือผมไปจับไว้ ผมพยายามดึงออกแต่ไม่สำเร็จ “ไม่ว่าภัคจะคิดยังไง แต่มีคนรอภัคกลับบ้านอยู่จริง ๆ อย่างน้อยก็พี่”

   ผมเบือนหน้าหนี

   “ผมไม่อยากเจอเขากับพวกมัน” น้ำเสียงของผมแผ่วเบา หันกลับมามองหน้าณภภัทด้วยแววตาที่กร้าวขึ้น มือหนาเกลี่ยมือผมราวกับจะบอกให้ใจเย็น ๆ

   “พี่เข้าใจครับ แม้ภัคจะไม่อยากเจอคนที่นั่น แต่บ้านหลังนั้นคือบ้านของภัค ไม่กลับไปเยี่ยมบ้านหน่อยหรอ อีกอย่าง... ป้านิดเขาคิดถึง”

   พ่นลมออกจากปากเมื่อได้ยินชื่อของใครอีกคน ป้านิดคือแม่บ้านที่เลี้ยงดูผมมาตั้งแต่ยังเด็กจนถึงตอนนี้ ท่านรักผมมากและคอยสอนทุกอย่าง และป้านิดก็จัดว่าเป็นคนสำคัญสำหรับผม

   “ไม่ใช่เร็ว ๆ นี้”

   “แค่จะกลับก็ดีมากแล้ว” ณภัทยิ้มอบอุ่น แววตาของเขาแสดงออกว่าดีใจและยินดีจริง ๆ กับการที่ผมบอกว่าจะกลับบ้าน

   ผม...คิดถูกแล้วใช่ไหม?

   “ภัค”

   “อือ?”

   “พี่ขออะไรอีกอย่างได้ไหม? แทนตัวเองว่าภัคกับพี่เหมือนเมื่อก่อนได้หรือเปล่า?”

   “.....ไม่รู้”

   เราอยู่ที่คาเฟ่นานพอสมควร ส่วนมากจะเป็นณภัทที่ชวนคุย ผมเองก็ถามคำตอบคำเพราะไม่มีอะไรจะพูด และผมไม่อยากคุยกับเขา ณภัทมาส่งผมที่มหาวิทยาลัยเพราะรถผมจอดอยู่นี่ แล้วเขาก็กลับไปทำงาน ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายคนนี้จะทิ้งงานที่แสนสำคัญมาหาผมได้

   ช่างน่าประทับใจจริง ๆ

   เหอะ

   ในกลุ่มแชทค่อนข้างปั่นป่วนกับเรื่องที่ผมขึ้นรถไปกับภัท เพราะมีพวกชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านถ่ายรูปผมไปโพสต์นินทาว่าผมควงผู้ชายคนใหม่อีกแล้ว พวกเพื่อน ๆ ผมมันเลยค่อนข้างฮือฮาเพราะรู้ว่าผมแทบจะไม่คุยกับคนในครอบครัวแล้ว มีความยินดีปนแปลกใจ เพราะพวกมันอยากให้ผมกลับบ้านเหมือนกัน ถึงกับนัดออกไปฉลองเลยด้วยซ้ำ แต่ผมไม่ไปเพราะพรุ่งนี้ต้องเดินทางไปต่างจังหวัด

   เรื่องนี้ก็ค่อนข้างกวนใจอยู่เหมือนกัน ใจหนึ่งผมก็ไม่อยากไปนะครับ แต่ก็ดันออกปากไปแล้วเพราะอารมณ์ชั่ววูบ มันจึงเกิดความลังเล ไอ้เด็กช่างวอแวนั่นก็ขยันส่งข้อความมาก่อกวนเหลือเกิน

   มัวแต่คิดเรื่องอื่น รู้ตัวอีกทีก็ขับรถมาถึงคอนโดมิเนียมหรูเสียแล้ว ผมผ่านเข้าไปด้านในได้อย่างง่ายได้เพราะยามจำหน้าผมได้ตั้งแต่ยังที่คบกับภีมอยู่ ผมนั่งอยู่ในรถ กดโทรศัพท์หาคนที่นัดผมมา ที่จริงเจ้าเด็กนั่นบอกจะขับสปอร์ตไบค์ไปด้วยซ้ำ แต่เรื่องอะไรผมจะยอมกันล่ะ ไกลก็ไกล แดดก็ร้อน แล้วไหนจะกระเป๋าสัมภาระอีก จะเอาไปไว้ตรงไหน เถียงกันอยู่นานกับเรื่องนี้สุดท้ายเจ้าเด็กนั่นก็ต้องยอม ลองไม่ยอมสิ ผมยกเลิกทริปนี้แน่!

   ก๊อก ก๊อก

   ปลดล็อกประตูให้อีกคนเข้ามา จักรพรรดิกลับเปิดประตูฝั่งผมออก เด็กนั่นวางแขนบนหลังคารถแล้วโน้มตัวลงมา

   “ผมขับให้” คิ้วผมขมวด เกือบจะลุกออกจากเบาะไปแล้วเพราะขี้เกียจขับรถ แต่จำได้ว่าเด็กนี่ยังไม่มีใบขับขี่แล้วจะขับได้ยังไง ผมไม่อยากเสี่ยงโดนตำรวจจับนะเว้ย ปากที่กำลังจะอ้าเถียงจำต้องหุบฉับเมื่อเผลอสบตาเด็กนั่นเข้า ดวงตาเรียวคมเป็นประกายแวววาวตรึงสายตา รวมทั้งริมฝีปากบางเป็นทรงสวยซึ่งกำลังคลี่ยิ้มบางเบา ดูละมุนจนหัวใจเต้นผิดจังหวะไปวูบหนึ่ง รู้ตัวอีกทีผมก็ย้ายตังเองไปเบาะข้างคนขับเสียแล้ว...

   จักรพรรดิเดาะลิ้นพอใจก่อนโยนกระเป๋าเป้ใบโตไปไว้ที่เบาะหลังแล้วสอดตัวเข้ามานั่งในรถ มองสำรวจ เช็กรอบรถแล้วหันมามองหน้าผม

   “น้ำมันจะหมดนะ” ผมชะโงกเข้าไปดู พบว่าน้ำมันเหลือน้อยกว่าครึ่งถัง เจ้าเด็กนั่นไม่พูดอะไรอีก ผมนั่งตัวเกร็งเมื่อจักรพรรดิวางมือข้างหนึ่งที่หลังเบาะของผม ก่อนที่จะเอี้ยวตัวไปมองด้านหลัง แล้วจึงเริ่มถอยรถออก ใบหน้าเรียบนิ่งราวกับไม่ได้คิดอะไรทำให้ผมเผลอมอง เมื่อสบตากันอีกครั้งผมก็รีบหันไปทางอื่น ก่อนต้องก่นด่าตัวเองในใจกับท่าทางเด๋อ ๆ ของตัวเอง แถมยังไปใจเต้นแรงกับมันอีก

   น่าอายเป็นบ้า

   “คุณทานอะไรหรือยัง?” พยักหน้าตอบ เมื่อเช้าทานขนมปังโง่ ๆ ไปแล้ว ตอนนี้มันก็ค่อนข้างสายแล้วล่ะ

   หลังจากแวะเติมน้ำมัน เจ้าเด็กนั่นก็หายเข้าไปในร้านสะดวกซื้อก่อนกลับออกมาพร้อมถุงสินค้าถุงใหญ่ ทิ้งลงที่ตักของผม แล้วขับรถออกไปโดยไม่พูดอะไร ผมเปิดดูข้างใน มีเครื่องดื่ม ขนม และของกินหลายอย่าง เบ้ปากนิดหน่อย ความจริงแล้วไม่ชอบมาก ๆ ที่รถจะมีกลิ่น แต่การเลือกเปิดกล่องข้าวผัดกะเพราะหมูไข่ดาวขึ้นมาถือเป็นการกบฏตัวเองอย่างร้ายแรงที่มีโทษสถานเดียวคือประหารชีวิต กลิ่นพริกแสบขึ้นจมูก คนที่ขับรถอยู่หันมามองแล้วดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้ม สายตาเหมือนหงุดหงิดครู่หนึ่งแล้วหน้าก็กลับไปเป็นปกติคือนิ่ง ๆ ไม่รู้สึกรู้สา

   ถ้าจะมาทำหน้าหงุดหงิดแบบนั้นจะซื้อมาทำไมล่ะ

   (มารู้ทีหลังว่าที่มันหงุดหงิดเพราะกะเพรากล่องนั้นเขาตั้งใจซื้อมากินเอง....)

   “จิ๊!” เป็นผมเองที่จิปาก การใช้ช้อนส้อมพลาสติกค่อนข้างลำบาก จากปกติก็สาหัสแล้ว ยิ่งมาอยู่ในสภาพที่ไม่พร้อมแบบนี้ด้วย มันจึงทุลักทุเลพอสมควร นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่ผมทานอาหารกล่องแช่แข็งแบบนี้ เพราะส่วนใหญ่จะทานในร้านอาหารจริงจังเป็นกิจจะลักษณะไปเลยมากกว่า ได้ลองแล้ว...ก็ไม่แย่ (แต่โซเดียมเยอะฉิบหายเลย)

   RRRRRR~

   ระหว่างที่ผมกำลังตบตีกับการกินนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เผลอจับกระเป๋าตัวเองตามความเคยชิน แต่ไม่ใช่ของผม จักรพรรดิหยิบโทรศัพท์ออกมากดรับ

   “ครับผม ... ออกแล้วครับ กำลังขับรถ ... ครับ ไม่ขับเร็ว ... ครับ ... ครับ”

   ผมเบ้ปากระหว่างที่ฟังบทสนทนานั้น ไม่ขับเร็วบ้าอะไรกันล่ะ นั่นมันเปิดร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงไปอีกนะ

   ทิ้งกล่องเปล่าที่ทานหมดแล้วใส่ถุงอีกใบที่ว่างอยู่แยกเป็นถุงขยะ หลังจากดื่มน้ำไปแล้วผมก็รื้อหาอีกว่ามีอะไรน่าทานบ้าง ช่วงนี้ผมทานเยอะมากโดยไม่แยแสแคลลอรี่หรือน้ำหนักจะขึ้นอะไรแล้ว พอได้กินแล้วหยุดไม่ได้ นานาจิตตัง อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด จะทรุดตอนที่ต้องไปเบิร์นออก เหนื่อยฉิบหาย

   “กินด้วย” เสียงแหบเอ่ยขึ้นนิ่ง ๆ ผมชะงักก่อนงับฟันลงบนขนมปังนุ่มของแซนด์วิชไส้กรอกชีส

   “ฉันต้องป้อนไหม?”

   “ไม่อ่ะ รุงรัง” ผมชักงงว่าเด็กนี่มันชอบผมจริงหรือเปล่า บางครั้งก็วอแวจนรำคาญ บางครั้งก็เฉยชาจนสับสน แต่ส่วนใหญ่จะเป็นกรณีหลัง ผมกลอกตา ส่งแซนด์วิชอีกชิ้นที่เหลืออยู่ไปให้คนที่กำลังขับรถ

   “ขอบคุณครับ”

   “อือ” ครางรับสั้น ๆ แค่นั้น ระหว่างเราไม่มีเสียงพูดคุยอะไร ในรถถูกคลอไปด้วยเสียงเพลงเบา ๆ ที่ผมเปิดทิ้งไว้ และเสียงกรอบแกรบจากการเสียดสีของถุงพลาสติก

   เมื่อทานแซนด์วิชหมดผมก็ไม่ทานอะไรต่ออีกเพราะท้องอัดแน่นไปหมดแล้ว จักรพรรดิยื่นมือที่มีรอยมันเลอะอยู่มาทางผม กลอกตาก่อนจะต้องดึงกระดาษไปเช็ดให้ เด็กนั่นบอกขอบคุณ ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับ ปรับเบาะลงเล็กน้อย เอนตัวพิงเบาะและหันหน้าไปด้านคนขับ

   ผมไล่มองลำแขนยาวไปจบที่มือหนาซึ่งวางอยู่บนเกียร์ เนื่องจากขับรถด้วยมือเดียว การที่เจ้าตัวถกแขนเสื้อฮู้ดขึ้นไปอยู่บริเวณข้อศอกนั้นทำให้ผมเห็นเส้นเลือดที่นูนขึ้นมาตั้งแต่หลังมือไปจนถึงลำแขน เม้มปากอย่างช่วยไม่ได้ นี่เป็นอีกเรื่องที่พีทกรี๊ดเด็กนี่มาก มันบอกว่าเซ็กซี่ เห็นเส้นเลือดแขนแล้วอยากเห็นอีกว่าจะมีตรงไหนอีกที่มีเส้นเลือดพาดนูนแบบนี้ เมื่อนึกไปถึงคำพูดของพีท ผมก็เกลียดตัวเองที่ภาพ ตรงไหนอีก มันลอยเข้ามาในหัว

   โคตรแย่ โรคจิตชะมัด

   ผมละสายตาจากท่อนแขนแข็งแรงไปสำรวจหน้าคนขับ ใบหน้ายังคงเรียบนิ่ง ริมฝีปากไม่มีรอยยิ้ม สายตาเพ่งมองไปด้านหน้า โฟกัสกับการมองถนน การที่สวมแว่นกันแดดขณะขับรถมันดูเท่นะ ยอมรับแบบทิ้งฟอร์มทุกอย่างเลยว่าใจสั่น แล้วยิ่งบวกกับการขับรถมือเดียวนั่นอีก ให้ตายเถอะ เกราะของผมเหมือนกำลังร้าว

   ผมแพ้ทางคนที่ดูเป็นผู้ใหญ่ เพราะฉะนั้นจึงชอบคนอายุมากกว่า แต่ในส่วนของเด็กคนนี้... แน่ใจว่าเหรอว่านี่คือเด็กมัธยมปลายอายุสิบเจ็ดปีจริง ๆ ความเป็นผู้ใหญ่ของเขามันค่อนข้างสูง

   นั่นคืออีกหนึ่งสาเหตุที่ผมตบตีกับตัวเองอยู่ ถึงได้เป็นคนย้อนแย้งเมื่ออยู่กับเจ้าเด็กนี่ไง

   จู่ ๆ คำที่พีทเคยพูดไว้ก็เข้ามา

   ‘น้องจริงใจเป็นเด็กอายุสิบเจ็ดที่ความผัวแรงมาก!!’

   อือ... ผมเริ่มจะเห็นด้วยกับมันแล้ว




   ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอตื่นขึ้นมาก็เจอกับข้างทางที่เต็มไปด้วยป่าเขาสีเขียวแล้ว ผมควานหาน้ำในถุงมาดื่ม ชักจะรู้สึกหิวขึ้นมาอีกแล้วแฮะ ทำไมผมกินเยอะจังเลยวะ ระหว่างนั้นก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพข้างทางอัพโหลดเป็น Stories

   “ใกล้ถึงยัง?”

   “ถึงแล้ว” เมื่อจบคำผมก็มองเห็นป้ายขนาดใหญ่เข้าพอดี ‘ไร่วนิดา’ เคยได้ยินชื่อแต่ไม่เคยมาเลยสักครั้ง ไม่นานรถยนต์ของผมก็ถูกขับมาจอดที่หน้าบ้านไม้หลังใหญ่ท่ามกลางขุนเขาและธรรมชาติโอบอ้อม

   “กระเป๋าคุณล่ะ?”

   “ด้านหลัง” เมื่อได้คำตอบก็เปิดท้ายรถขึ้นแล้วยกกระเป๋าเสื้อผ้าของผมออกมาแล้วถือเข้าไปด้วย ผมเดินตามไปอย่างช่วยไม่ได้ รู้สึกเกร็ง ๆ นิดหน่อย

   “คุณหนู มาแล้วเหรอคะ?”

   “สวัสดีครับพี่แจง” จักรพรรดิยกมือไหว้ผู้หญิงที่เข้ามา “นี่รุ่นพี่ครับ ชื่อณภัค”

   “ยินดีต้อนรับนะคะ” เธอบอกพร้อมกับยิ้มให้ผม

   “ขอบคุณครับ...”

   “คุณยายล่ะครับ?”

   “อยู่ข้างในค่ะ เข้าไปเลยไหมคะ?” เด็กข้าง ๆ พยักหน้า ก่อนยกกระเป๋าเบี่ยงหลบพร้อมส่ายหน้าเมื่อพี่แจงจะเอื้อมไปถือ

   “สวัสดีครับนายหญิง” ผมได้แต่ยืนมึน ๆ อยู่กลางห้องนั่งเล่นอย่างทำตัวไม่ถูก มองจักรพรรดิเข้าไปกอดผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยสง่าอยู่อย่างออดอ้อน ผมขมวดคิ้วกับภาพที่เห็นไม่นึกว่าจะมีมุมแบบนี้

   “ยัยแจง ให้คนแปลกหน้าเข้าบ้านฉันได้ยังไง!” เด็กขี้วอแวกลอกตากับคำพูดนั้น ทำหน้าเซ็ง ๆ แล้วผละออก

   “มุกนี้จะเล่นจนผมเรียนจบเลยไหมครับ?”

   “ปากดี!” และแล้วเจ้าเด็กนั่นก็โดนตบปากไปทีหนึ่ง ตบเบาจังแฮะ... “อ้าว นี่ใช่ไหมเพื่อนที่บอกว่าจะมาด้วย หน้าตาน่ารักเชียว มานั่งลูก”

   “อ เอ่อ... สวัสดีครับ”

   เธอยิ้ม มองผมอย่างสำรวจ สายตาไม่ได้คุกคามหรือทำให้รู้สึกไม่ดี แต่มันแสดงออกถึงความเอ็นดูจนผมทำตัวไม่ถูก และไม่รู้ว่าควรจะทำหน้ายังไงออกไปดี... คนเราจะเอ็นดูใครสักคนจากครั้งแรกที่เจอกันได้เลยเหรอ?

   “ชื่ออะไรจ๊ะ?”

   “ณภัคครับ”

   “ป๋าไม่อยู่เหรอครับนายหญิง?” นายหญิงหันไปมองคนพูดตาขวาง แต่เด็กนั่นก็ทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาอะไร ออกแนวยียวนด้วยซ้ำ

   “เห็นไหมคะ?”

   “ขอโทษที่ถามโง่ ๆ ครับนายหญิงตะวันพราว”

   “ดีค่ะคุณจักรพรรดิ ป๋าอยู่ในไร่ค่ะ”

   “ครับ”

   อืม... ครอบครัวนี้น่ากลัวกว่าที่คิด

   “ผมเอาของไปเก็บดีกว่า จัดห้องไว้แล้วใช่ไหมครับ?”

   “จัดไว้แล้ว อยู่ห้องตรงข้ามกับห้องหนูนั่นแหละ”

   “เดี๋ยว!” ผมเรียกเขาไว้ก่อนจะเดินออกไป “ฉันนอนที่ไหน?”

   “ที่นี่ไงครับ” เจ้าเด็กนั่นว่าจบก็ก้าวฉับ ๆ ไปเลย แถมยังเอากระเป๋าของผมไปด้วยอีก ทิ้งให้ผมทำหน้าโง่ ๆ โดยไม่ทันได้เถียงอะไร

   อะไรของมันวะ! ให้ผมนอนที่นี่เนี่ยนะ!

   “ไม่สะดวกจะนอนที่นี่เหรอจ๊ะ?”

   “เอ่อ... ผม ผมเกรงใจ”

   “ไม่ต้องเกรงใจหรอกลูก นอนที่นี่แหละดีแล้ว”

   “ผมนอนโรงแรมหรือรีสอร์ทก็ได้...”

   “จะไปนอนให้เสียเงินทำไมกัน มา ๆ ไปในครัวดีกว่า คงจะหิวแล้วสิ”

   สุดท้ายผมก็ต้องตามท่านเข้าไปในครัวจนได้...

   “เอ่อ... ผมต้องเรียกคุณว่าอะไรเหรอครับ?”

   “เรียกยายก็ได้จ๊ะ” ผมตาโต ยายเลยเหรอ ไม่คิดว่าจะแก่ขนาดนี้ ยังสาวยังสวยอยู่เลย แถมหุ่นยังดี สุขภาพก็แข็งแรงด้วย!

   “ขอโทษนะครับ... ผมถามได้ไหมคุณยายอายุเท่าไหร่?”

   “ทายสิ”

   “ห้า...”

   “ผิดจ๊ะ หกแล้วล่ะ”

   “โห ยังสวยอยู่เลยครับ”

   “แหม ช่างพูดเอาใจคนแก่” ท่านว่าพลางหัวเราะ “แล้วเรามารู้จักกับเด็กปีศาจนั่นได้ยังไงล่ะ?”

   “เด็กปีศาจ?” ผมทวนคำ ก็คงมีคนเดียวคือเด็กเวรนั่นแหละ อือ เด็กปีศาจก็เข้าดีแฮะ “เรื่องมันค่อนข้างจะ...”

   “ไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรจ๊ะ ยายแค่สงสัยเฉย ๆ ปกติจริงใจไม่สนิทกับใครง่าย ๆ แม้แต่เพื่อนเขายังไม่เคยพามาที่ไร่เลยล่ะ”

   “.......”

   “หนูคงจะพิเศษกับเขา”

   ผมถึงกับกลั้นหายใจ ใบหน้าของท่านยังคงประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ความกังวลที่ไม่รู้ว่ากังวลอะไรคล้าย ๆ จะหายไป ผมยิ้มแห้งตอบกลับ ไม่นานจักรพรรดิก็เข้ามา และเริ่มกินข้าวโดยไม่พูดอะไร

   ไอ้เด็กนี่... กับอาหารนี่ไม่ได้เลยใช่ไหม

   เมื่อทานอาหารเที่ยงในตอนบ่ายเสร็จเรียบร้อยแล้วผมก็ถูกฉุดมาด้านนอกด้วยความไม่เต็มใจ ขอย้อนไปตอนกินข้าวก่อน มีแค่ผมและจักรพรรดิทานอยู่สองคนเท่านั้นเพราะคนอื่น ๆ ทานไปแล้ว ผมกินไปเยอะมาก

   1...เพราะหิว
   2...เพราะมันอร่อย
   3...เพราะมันอร่อย
   .
   .
   .
   10...เพราะมันอร่อย

   กินเสร็จก็เพิ่งสำนึกได้ว่าไม่น่าเลย แน่นท้องไปหมด คาดว่าถ้าอยู่ที่นี่เรื่อย ๆ ตัวผมบวมแน่นอน นี่ก็ไม่รู้จะอยู่กี่วัน





   “คุณขับเป็นไหม?” เด็กตัวสูงเอ่ยถาม เจ้าเด็กนั่นอยู่ในชุดเดิม ส่วนผมขึ้นไปเปลี่ยนชุดใหม่ที่ใส่สบายและกันร้อนมากกว่าเดิม เพราะเจ้าเด็กนรกนี่บอกจะพาไปทัวร์ไร่

   “ไม่” มองรถคันใหญ่ที่ลักษณะเหมือนมอเตอร์ไซค์แต่มีสี่ล้อด้วยสายตาหวาดระแวง ผมไม่รู้ว่าชื่อของมันคืออะไร แต่ถ้าไม่ใช่รถยนต์ผมก็ขับไม่เป็น

   “งั้นซ้อนผมแล้วกัน” คงต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วแหละ จักรพรรดิตวัดขาคร่อมเจ้ามอเตอร์ไซค์สี่ล้อด้วยความคล่องตัว ผมลังเลนิดหน่อย ก่อนจะวางมือบนไหล่กว่างแล้วดันตัวเองขึ้นไปนั่งซ้อนด้านหลัง จากการสั่งสมประสบการณ์ซ้อนสปอร์ตไบค์มาแล้วทำให้ทำมีความพัฒนาขึ้น...บ้าง

   “ขับดี ๆ นะจริงใจ อย่าไปแกล้งพี่เขา”

   “ครับนายหญิง”

   “เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ อยากรู้อะไรก็ถามจริงใจได้เลย” ผมยิ้มและพยักหน้ารับคำพูดของคุณยายตะวันพราว

   แม้จะเป็นช่วงบ่าย แต่ด้วยความที่มีต้นไม้ล้อมรอบเต็มไปหมดทำให้ไม่ร้อนมาก ลมเย็น ๆ พัดปะทะกับผิวหน้ายามที่รถเคลื่อนตัวออกไป ผมแหงนหน้าขึ้นรับลม รู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก

   รถ ATV หยุดเคลื่อนไหว (รู้แล้วว่ามันคืออะไรเพราะเสิร์ชในอินเทอร์เน็ตด้วยคำว่า ‘มอเตอร์ไซค์สี่ล้อ’) คนขับดับเครื่องยนต์แล้วกระโดดลงไปยืนที่พื้น โดยผมยังนั่งอยู่บนเบาะ

   “เดินเล่นกัน” ได้ยินแบบนั้นจึงกระโดดลงไปบ้าง เจ้ารถบ้านี่ก็สูงจังเลย! “คุณชอบกินองุ่นไหม?”

   “กินได้” เมื่อพูดจบ เจ้าเด็กตัวสูงก็เอื้อมมือไปเด็ดองุ่นจากต้นมาหนึ่งพวงเล็ก ๆ ก่อนจะเช็ดกับชายเสื้อของตัวเองแล้วส่งมาให้ผม ผมรับมาถือทั้งที่สายตายังคงมองหน้ามันอยู่ จะให้ผมทั้งที่ยังไม่เช็ดก็ได้ป่ะ ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย แล้วผมควรรู้สึกยังไงอ่ะ? ประทับใจเหรอ แต่หน้าคนทำมันโคตรจะนิ่งและเฉยชาเลย สับสนฉิบหาย

   “กินดิครับ”

   สั่งกูอีก...

   ผมงับองุ่นครึ่งหนึ่งก่อน มันค่อนข้างลูกใหญ่นะครับ ทันทีที่กัด น้ำหวานในผลไม้ก็แตกซ่านในปาก ผมเบ้หน้านิดหน่อยเมื่อรับรสเปรี้ยวขององุ่นแต่ก็มีรสหวานแทรกเข้ามาด้วย หลังจากเคี้ยวครึ่งแรกไปแล้วก็งับอีกครึ่งตาม ผมแบมือไปข้างหน้าเมื่อกลืนไปทั้งหมด หลานเจ้าของไร่หัวเราะพึงพอใจก่อนจะส่งผลองุ่นที่เช็ดแล้วมาให้ผมทั้งพวง จากนั้นเราก็เดินไปเรื่อย ๆ และผมก็เด็ดองุ่นทานไปด้วย

   อร่อยชะมัด... กินสด ๆ จะต้นแล้วอารมณ์ต่างจากซื้อกินมากเลย มันสดชื่นกว่าโข

   ชักชอบที่นี่แล้วแฮะ...

   “ไร่วนิดานอกจากมีองุ่นแล้ว ยังมีโรงบ่มไวน์ โรงงานแปรรูป คอกม้า ร้านค้าที่ขายสินค้าของไร่ แล้วก็มีสวนสตรอว์เบอร์รี่ด้วยครับ” ผมตาโตขณะฟัง รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาและอยากไปทัวร์ทุกที่ ในขณะเดียวกันผมก็ยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปไปด้วย

   “อยากไปที่ไหนไหมครับ?”

   “......” ผมนิ่งคิด “คอกม้า”

   “โอเค”

   ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงที่หมาย จักรพรรดิถอดแว่นกันแดดออกแล้วเอาไปใส่ที่ท้ายทอยแทน (ถ้าตกผมจะเหยียบซ้ำให้แตกเป็นเสี่ยง ๆ เลยคอยดู) จากนั้นจึงพาผมเดินไปทางตาม ระหว่างนั้นหากมีคนงานผ่านมาพวกเขาก็จะทักทายหรือทำความเคารพเจ้าเด็กนี่ด้วย

   “ตัวนี้เป็นของลูกชายเจ้าของไร่ ชื่อภูผา อายุมากกว่าผมอีก” บอกพร้อมกับลูบคอม้าตัวโต ผมไม่กล้าเข้าไปใกล้เพราะว่ากลัว ภูผาตัวใหญ่มาก สูงกว่าผมเยอะมาก สง่างามและน่าเกรงขามอย่างบอกไม่ถูก และในนี้ยังมีม้าอยู่หลายตัวด้วย “คุณขี่ม้าเป็นไหม?”

   “ไม่แน่ใจ”

   “ก็แย่ละ” ผมบุ้ยปาก ไม่แน่ใจจริง ๆ นี่ เคยเรียนเมื่อนานมาแล้ว แม่จะเป็นคนพาผมไปและเราจะขี่ม้าด้วยกัน ตั้งแต่แม่ไม่อยู่ ผมก็ไม่ได้ขี่ม้าอีกแล้ว...

   “เคยเป็น แต่ไม่ได้ขี่นานแล้ว เลยไม่แน่ใจไงเล่า!”

   “โวยวายทำไมอะ เป็นบ้าเหรอ” ไอ้เด็กห่านี่! ผมถลึงตาใส่ มันเบ้ปากกลับ แล้วเดินออกไป ผมจะทำอะไรนอกจากตามไปล่ะครับ ที่นี่ถิ่นมันนี่ จะทำอะไรกับผมก็ได้ไง ชิ! ไม่น่ามาด้วยเลย

   “อ้าว คุณจริงใจ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?”

   “เพิ่งมาครับ จอมทัพอยู่ไหนเหรอครับ?”

   “อยู่ที่คอกด้านนอกครับ” จักรพรรดิพยักหน้ารับคำคนงาน และแล้วก็มาถึงคอกด้านนอก ข้างในมีม้าอยู่หลายตัว เด็กนั่นบอกให้ผมรออยู่ด้านนอกก่อนที่ตัวเองจะกระโดดข้ามรั้วเข้าไป เด็กตัวสูงเดินเข้าไปหาม้าตัวหนึ่งที่มีขนสีน้ำตาลมันเงา ตัวสูงสง่า ขายาว นั่นคงจะเป็นจอมทัพ...

   ฮี่~!

   ผมสะดุ้งและผงะถอยหลังเมื่อได้ยินเสียงม้าร้อง ทั้ง ๆ ที่อยู่ค่อนข้างไกลพอสมควร ทำไมถึงได้ตกใจง่ายจังเลยวะ

   “ลองไหม?” ส่ายหน้าหวือทันที แล้วยังขยับถอยหลังออกไปอีก จักรพรรดิดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้ม มือหนาลูบตามตัวของจอมทัพขณะที่พามายืนอยู่ตรงหน้าผมแล้ว “ไหนบอกว่าเคยขี่ กลัวอะไรครับ?”

   “มันสูง”

   “ผมอยู่ด้วยไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวเลย”

   กลัวเพราะอยู่กับแกนั่นแหละ! เด็กนี่มันไว้ใจได้ที่ไหนกัน เดี๋ยวพอมีโอกาสก็แกล้งผมอีก

   “เข้ามาครับ”

   “ไม่!”

   “ณภัค เข้ามาครับ อย่าดื้อ”

   “บอกมันอย่าร้องสิ!”

   “เฮ้อ...” เด็กนั่นถอนหายใจ ลูบเนื้อ ลูบตัวม้าจอมทัพ พอเจ้าสัตว์สี่เท้านั้นสงบลงและหยุดร้องผมก็ปืนข้ามรั้วไม้สีขาวเข้าไป ก็คนมันขี้เกียจเดินอ้อมไปที่ประตูนี่!

   ฮี้!!

   “เฮ้ ๆ เป็นเด็กดีหน่อย” จักรพรรดิบอกม้าตัวเอง แต่จอมทัพยังคงดีดดิ้นหวีดร้องอยู่ดี ผมถอนหลังหลบ มือยาว ๆ ของเด็กปีศาจก็คว้าหมับเข้าและออกแรงกระชากจนผมเซถลาเข้าไปหาจอมทัพ


   โว้ย!! ถ้าผมโดนม้าเตะนะ ผมแบนเด็กเวรนี่เลยคอยดู!!!!









-----------------------------------
ฮายยยยยยยยย มาแล้วค่าาา หายไปนานยังไม่ตายเด้อ 5555555555
ในส่วนของตอนนี้นั้นนนนนนนน ก็แล้วแต่ทุกคนจะพิจารณา
ตอนหน้ายังอยู่ที่ไร่นะจ๊ะ สองนางจะทำอะไรที่ไร่วนิดาบ้างก็ต้องรออ่านเด้อ
คุณภัคเขาเลี้ยงง่ายเนอะ มีอะไรให้กินก็กิน ให้อะไรก็กิน ส่วนคนง่าย ๆ อย่างจริงใจนั่นเรื่องมากเว่อ #อ้าว 555555
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค้าาาาา
ฝากไว้สักนิด ตอนนี้พี่มีนกับรามินทร์เปิดจองแล้วเด้อค่า เข้าไปดูรายละเอียดในเพจได้นะคะ
ช่วยจ่ายค่าเทอมให้พี่มีนหน่อยนะคับ /ช้อนตามองอ้อน

[Vaaanizs]

ทำไมณภัคน่ารักขนาดนี้!!! 

[LovEYouOnLy]

คือตอนนี้ก็ดูยาวนะ แต่ทำไมเรารู้สึกว่ามัรสั้นจัง อารมย์คล้ายๆกับเข้าไปอยู่ในไร่ด้วยเลยอ่ะ กำลังสนุกอยู่เลย

มาต่อไวๆเด้อ

[•♀NoM!_KunG♀•]

แจ้ะ นางมีปมหลายอย่างจัง

[mild-dy]