หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[mild-dy]

 

[Mura_saki]

ปัญหาครอบครัวเป็นเรื่องละเอียดอ่อนจริงๆ


มีเด็กปีศาจอยู่ใกล้ๆไม่ต้องกลัวหรอกนะ

[LovEYouOnLy]

แล้วตัวหอมเก็บเสื้อผ้าไปไหนอ่า มาต่อไวๆเด้อ

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห่อ. คนรวยส่วนใหญ่ต้องมีปัญหาแบบนี้หรา

[cchompoo]

ยัยคุณมัลิกากะเลย์นี่ ลูกเมียใหม่รึเปล่า เดาๆๆๆ. 

[lizzii]

พ่อแต่งงานใหม่?

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[pui]

 

[Bk borz.]

อย่าหายไปแบบนี้อีกนะใจคอไม่ดีเลย55555555

[labelle]

ว้ายยยย จริงใจ ปกติไม่ยุ่งใคร พอเป็นเรื่องตัวหอม ต่อมอยากรู้ทำงานรัวๆ นะคะ
ตัวหอมทำมาบ่น มาอ้อนนะ เนียน แถมยังแบกกระเป๋ามาด้วย ค้างชัวร์ คิดถึงเค้าล่ะสิ

จันทร์เจ้าโผล่มาแปบ แต่จุใจมากกว่าอะไรทั้งนั้น อิ่มไหมคะหนู 5555

พี่ฟ้ายังคงหวงไม่เปลี่ยน

คงไม่มีเรื่องวุ่นนะคะ สงสารณภัคนะ

[Melonlove]

 

[Supparang-k]

จริงใจต้อง่วยพี่เขาอยู่ข้างและหาของกินอร่อยๆทำให้ตัวหอมอารมณ์ดีนะ 555 

[HEARTBREAKER]

ความที่ 27
ผมกับสิ่งที่ต้องทำ

   ตัวหอมเงียบไปและทำหน้านิ่งอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่พูดเรื่องครอบครัวของเขา ผมไม่ได้เซ้าซี้เพราะไม่ใช่นิสัย อีกอย่างถ้าตัวหอมจะหงุดหงิดไปมากกว่านี้ผมก็ขี้เกียจง้อ ตอนนี้ผมนั่งขัดสมาธิพิงหลังกับหัวเตียง ในมือมีโทรศัพท์อยู่ ปลายนิ้วแตะไปยังตัวอักษรทีละตัวจนเป็นคำแล้วกดค้นหา

   ไชยพัฒน์สวัสดิ์

   นั่นคือคำที่ผมเขียนลงในช่องค้นหา เพียงไม่นานก็มีหน้าเว็บขึ้นมาเรียงกันเป็นพรืด ชำเลืองสายตามองไปยังสิ่งมีชีวิตอีกหนึ่งในห้อง ตัวหอมยืมแล็ปท็อปของผมไปแล้วทำอะไรไม่รู้อยู่ที่บีนเบดริมหน้าต่าง

   ตรีภพ ไชยพัฒน์สวัสดิ์ คู่สมรส ณธิตา ไชยพัฒน์สวัสดิ์

   ฉิบหาย... เพียงแค่อ่านบรรทัดแรกผมก็สบถคำนี้ออกมาในใจ เลื่อนสายตาไปบรรทัดต่อไปซึ่งระบุเอาไว้ว่ามีณภัทและณภัคเป็นบุตรชาย แล้วคุณมัลลิกากับเลย์ล่ะ? สองคนนั้นเป็นอะไรกับคุณลุงตรีภพ และเกี่ยวข้องยังไงกับไชยพัฒน์สวัสดิ์ แม่บอกว่าคุณมัลลิกาคือภรรยาแล้วทำไมคู่สมรสถึงได้เป็นชื่อ ณธิตา...

   ผมอ่านจนจบบทความนั้นแล้วพิมพ์ชื่อคุณมัลลิกาลงไปในช่องค้นหา ไล่สายตาอ่านข้อมูลที่ปรากฏขึ้นมาจึงรู้ว่าแท้จริงแล้วคุณมัลลิกาเป็นภรรยาใหม่ของคุณลุงตรีภพและเลย์เป็นลูกติด แต่คุณลุงกับภรรยาใหม่มีลูกด้วยกันหนึ่งคน และที่สำคัญก็คือ....

   คุณณธิตาหรือคุณแม่ของตัวหอมเสียชีวิตแล้วตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว.....

   ตั้งแต่อ่านอะไรพวกนี้ผมได้แต่พูดคำว่าฉิบหายออกมา ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมท่าทางเขาถึงได้เปลี่ยนไปเมื่อพูดถึงครอบครัว

   ตอนนี้ตัวหอมอยู่ปีสอง อายุประมาณยี่สิบ ถ้าตอนแม่ของเขาเสียก็คงประมาณสิบห้า... นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ

   ผมพ่นลมหายใจ กดลบประวัติการค้นหาแล้วโยนโทรศัพท์ทิ้งไป ลุกจากเตียงไปหาคนที่นั่งเล่นแล็ปท็อปอยู่ ทิ้งตัวนั่งซ้อนด้านหลังของเขาและโอบแขนกอดเอวบางพร้อมกับเกยคางบนไหล่แคบ

   “ทำอะไรครับ?” ผมถาม แต่คนถูกถามไม่ตอบ จึงเรียกร้องความสนใจด้วยการงับผิวเนื้อขาว ๆ

   “อย่ากวน”

   “สนใจผมหน่อยสิ”

   “วอแว”

   ดุนจมูกกับลำคอระหง ตัวหอมขยับตัวจะหนีแต่เพราะผมรัดไว้จึงทำไม่สำเร็จ โดนหยิกแขนไปเต็มแรงผมจึงได้หยุดก่อกวน ยกขึ้นมาดู ผิวผมมีรอยแดงประดับอยู่ เดาะลิ้นหลังจากที่เห็น ก่อนจะรัดเอวบางไว้และเกยคางบนไหล่เขาเหมือนเดิม นั่งมองสิ่งที่เขากำลังทำเงียบ ๆ ตัวหอมกำลังอ่านเท็กซ์จากไฟล์ในอีเมล

   แต่สิ่งที่สะดุดตาผมนั่นก็คือแท็บที่ถัดไปสองแท็บซึ่งเมื่อเพ่งอ่านก็จับใจความได้ว่าคือหน้าต่างเกี่ยวกับข่าวเรื่องงานเลี้ยงเมื่อตอนเย็น... กว่าจะรู้ตัวว่าเผลอกระชับวงแขนแน่นขึ้นก็ตอนเจ้าของร่างบอบบางร้องประท้วง ผมขบริมฝีปากตัวเอง จ้องมองเสี้ยวหน้าเขานิ่ง ๆ ที่ผมสงสัยว่าทำไมเขาไม่มีความคล้ายคุณมัลลิกา นั่นก็เพราะเขาไม่ใช่ลูกของเธอ จนกระทั่งได้เห็นรูปคุณณธิตา

   ...ผมก็ไม่แปลกใจแล้วว่าเขาหน้าตาดีเหมือนใคร

   “พรุ่งนี้มีเรียนไหมครับ?”

   “แปดโมง”

   “ผมไปส่งนะ”

   “นายไม่ไปโรงเรียนหรือไง?” เขาหันมาถาม เหมือนตัวหอมจะชะงักไปหลังจากเห็นว่าหน้าเราอยู่ใกล้กันมาก

   “ไปครับ แต่จะไปส่งคุณ”

   “วุ่นวาย”

   “ช่างผมเถอะน่า ปิดเครื่องแล้วไปนอนกันเถอะ”

   “นายก็ไปนอนสิ! ฉันยังไม่ง่วง”

   “แต่ผมง่วงแล้ว” บอกก่อนจะเอื้อมมือไปปิดแล็ปท็อปโดยไม่สนใจว่าเขาจะทำอะไรค้างไว้อยู่หรือไม่ ตัวหอมจิกตาขวาง ขบฟันกรอดเหมือนอยากขย้ำคอให้ตาย ๆ ไปซะ

   ลุกขึ้นจากบีนเบดแล้วไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง จากนั้นจึงปิดไฟหลักในห้องนอน คนอายุมากกว่ากลอกตาไปมา สุดท้ายก็ปีนขึ้นเตียงไป

   “ทำไมคุณถึงไม่ชอบความมืดเหรอครับ?”

   “ไม่ใช่เรื่องของนาย”

   “ผมอยากรู้”

   “หยุดวอแวแล้วนอนได้แล้วน่า”

   “บอกหน่อยดิ” ขยับเข้าไปใกล้ ซบหน้าผากกับหัวไหล่พลางเหลือบตาขึ้นมอง ตัวหอมมองด้วยหางตาแล้วจิปากไม่สบอารมณ์

   “นอกจากชอบวอแวแล้วยังทำตัวเหมือนหมาอีก”

   “ณภัค...” ลงทุนเรียกชื่อเสียงอ่อน เห็นว่าตัวหอมทำหน้าแหยง ๆ

   “โดนเจ้าของทิ้งเหรอ หางลู่หูตกเชียว”

   “ก็แย่ละ แต่คุณสนใจจะรับไปเลี้ยงไหม ผมเลี้ยงง่ายนะ แค่ไม่ขัดใจก็พอ”

   “เด็กเปรต”

   “หึหึ อย่าเปลี่ยนเรื่องดิ จะไม่บอกผมจริง ๆ เหรอครับ?” ตัวหอมถอนหายใจเป็นคำตอบ “โอเค ไม่บอกก็ได้ ผมไม่ถามแล้ว”

   “........”

   “หลับให้สนิทนะครับ”

   “..........”

   ไม่มีเสียงตอบกลับมา ผมพลิกตัวนอนหงาย มองเพดานนิ่ง ๆ ก่อนจะปิดเปลือกตาลง รู้สึกได้ว่าคนข้าง ๆ ขยับตัวไปมาแต่ผมไม่ได้ลืมตามอง และไม่รู้ว่าหลับไปเมื่อไหร่ ผมตื่นขึ้นด้วยความเคยชิน เหมือนจะเป็นข้อดีที่วันไหนต้องไปโรงเรียนจะตื่นได้เองโดยไม่ต้องใช้นาฬิกา แต่ถ้าวันหยุด ไม่เฉียดเที่ยงผมไม่ตื่น

   รู้สึกหนัก ๆ ที่แขนจึงหันไปมอง ก็พบว่ามีคนอายุมากกว่าซบกับแขนของผมอยู่ แถมมือเล็ก ๆ นั่นยังจับแขนผมไว้อีกด้วย ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่รู้ตัว แต่ที่รู้ ๆ คือ ใจสั่นฉิบหาย ...ผมมองเขาอยู่อย่างนั้น ก่อนขยับตัวเบา ๆ เพื่อเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มือถือมา และเข้าไปที่กล้องถ่ายรูป ถ่ายภาพตัวหอมที่กำลังนอนหลับสนิทยังคงซุกหน้ากับต้นแขนผมอยู่และมีหน้าผมในเฟรมแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น กดอัพโหลดลงในแอคเคานต์ลับของตัวเองพร้อมกับแฮชแท็ก

   #wowaeboyandhisstrawberryshortcake
   [วอแวบอยกับสตรอว์เบอร์รี่ชอร์ทเค้กของเขา]

   ไม่รู้ทำไมถึงเป็นสตรอว์เบอร์รี่ชอร์ทเค้กเหมือนกัน บางทีผมอาจจะหิว คำนี้มันเข้ามาในหัวก่อนเลยเขียน ๆ ไปงั้น แต่พอมาคิดแล้วเขาก็เหมือนชอร์ทเค้กจริง ๆ ...ผิวเขาขาวเหมือนเนื้อครีม เนียนนุ่นคล้ายกับสปันจ์เค้ก ริมฝีปากสีแดงแทนด้วยสตรอว์เบอร์รี่ เพียงแค่อยู่ใกล้ก็ได้กลิ่นหอม ๆ หากเมื่อลิ้มลอง ความหวานก็แพร่กระจายไปทั่วทั้งปาก ตัดกับรสเปรี้ยวอย่างพอดี... อ่า นึกแล้วชักอยากกินชอร์ทเค้กขึ้นมาแฮะ

   ไหน ๆ ก็เข้ามาแล้ว ถือโอกาสเปลี่ยนชื่อไปเลยดีกว่า ชื่อเดิมที่จันทร์เจ้าตั้งให้กากฉิบหาย ให้ความรู้สึกผิดพลาดเหมือนสมัครอีเมลครั้งแรก

   ผมเก็บโทรศัพท์เอาไว้และหลับตาลงทันทีเมื่อเสียงนาฬิกาปลุกจากเครื่องตัวหอมดังขึ้น จากนั้นไม่นานเขาก็ขยับตัว ผมทำเป็นหลับเพราะอยากรู้ว่าเขาจะทำอะไรกับผมหรือเปล่า แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีอะไรครับ นอกจากแรงกดที่แก้มด้วยนิ้วและเสียงหึอย่างหมั่นไส้ ผมลืมตาขึ้นหลังจากสิ้นสุดเสียงปิดประตู เบ้ปากออกเล็กน้อยก่อนจะยันตัวลุกขึ้น คว้าโทรศัพท์มาดูเวลาอีกรอบ เข้าไปเล่นเกมระหว่างรอใช้ห้องน้ำ

   เกือบหลับไปแล้วถ้าไม่ได้แรงสะกิดจากคนอายุมากกว่า ผมเหลือบตามองเขา ตัวหอมอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำของผม

   “ไปอาบน้ำ”

   “อือ...” ครางรับด้วยอาการง่วง ๆ เล็กน้อย แล้วจึงเดินเข้าห้องน้ำไป

   “ทานอะไรก่อนไหมครับ?” ผมถามตัวหอมหลังจากที่แต่งตัวเสร็จแล้ว ผมอยู่ในชุดนักเรียนและสวมทับด้วยบอมเบอร์แจ็กเก็ตเพื่อกันแดด ส่วนตัวหอมก็อยู่ในชุดนักศึกษาและมีแจ็กเก็ตยีนส์ของผมทับด้านนอก ด้วยความตัวใหญ่ของเสื้อทำให้มันตกลงไปเกือบจะคลุมสะโพกของเขา ส่วนแขนเสื้อก็ถูกพับขึ้นหลายทบเหมือนกัน

   อารมณ์เหมือนเด็กที่เอาเสื้อคนอื่นมาใส่

   ก็น่ารักดี

   “จะทันหรือเปล่า”

   “คุณทันหรือเปล่าล่ะ?”

   “ฉันมีเรียนแปดโมงครึ่ง”

   “ทันครับ ไปกันเถอะ”

   “แล้วนายล่ะ?”

   “ผมตั้งใจจะไปสายอยู่แล้ว ไม่มีปัญหาอะไรนะ” การที่เป็นนักเรียนดีเด่นข้อดีมันก็อยู่ตรงนี้แหละ ไปสายได้โดยไม่ต้องถูกหมายหัวอะไรเพราะไม่มีประวัติเสียหาย ผมแอบไม่เข้าใจนิดหน่อย พวกที่ไปสายระหว่างแปดโมงถึงแปดโมงครึ่งถูกกักตัวเอาไว้และจะถูกทำโทษพร้อมกับลงบันทึกชื่อ แต่กลุ่มคนที่ไปสายหลังจากแปดโมงครึ่งแล้วกลับไม่โดนอะไรเลย...

   เพราะมันไม่มีคนเฝ้าเหรอ? เออช่างแม่งเหอะ ไม่เกี่ยวอะไรกับผม เพราะผมเองก็อยู่ในประเภทหลังแปดโมงครึ่ง

   “ไปสายไม่ถูกทำโทษหรือไง?” เขาถามระหว่างที่เรากำลังเดินไปที่ลิฟต์

   “ไม่โดน ผมเป็นนักเรียนดีเด่น”

   “หน้าอย่างนายเนี่ยนะ”

   “หน้าอย่างผมนี่แหละครับ ทำไม ข้องใจเหรอ?”

   “หน้าตาเป็นเด็กเกเรชะมัด นายน่าจะอยู่พวกห้องท้าย ๆ”

   “ผมอยู่ห้อง A ครับ ไม่ได้อวด บอกเฉย ๆ” ตัวหอมทำหน้าราวกับสิ่งที่ผมพูดมันคือเรื่องโกหก “คุณก็เห็นเกรดผมแล้วนี่”

   “หยุดพูด”

   “Don’t judge a book by its cover.(อย่าตัดสินหนังสือที่หน้าปก) ไม่เคยได้ยินเหรอ?”

   “เออ หยุดพูด”

   “หึ”

   “ฉันเกลียดเสียงหัวเราะนาย”

   “แต่ผมชอบเสียงหัวเราะคุณนะครับ”

   ก้มลงไปพูดเสียงแผ่วใกล้ ๆ หู ตัวหอมย่นคอลงและขยับตัวหนีพร้อมกับดันหน้าผมออก ไม่นานลิฟต์ก็เปิด เราจึงเดินออกไป มาถึงรถก็สวมหมวกกันน็อกให้เขา อืม... การขึ้นรถเริ่มคล่องแล้ว แต่ใส่หมวกนี่ยังไงก็ใส่ไม่ได้ มีหัวร้อนและตบตีกับหมวกตลอด ...เมื่อทานมื้อเช้าเสร็จผมก็ไปส่งเขาที่มหาวิทยาลัย ขณะนี้ตัวหอมกำลังหน้ายุ่งพลางจัดทรงทรงผมตัวเองอยู่

   “คุณเลิกเรียนกี่โมง?”

   “ไม่บอก”

   “อ้าว แล้วผมจะมารับถูกเหรอ?”

   “ใครจะให้นายมารับกัน” ผมมองเขาด้วยสายตานิ่ง ๆ ไม่เห็นหรอกว่ากำลังดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้มเพราะผมไม่ได้ถอดหมวกกันน็อกออก “ฉันจะไปธุระกับพีท ไม่ต้องมา”

   “อือ” พูดไปแค่นั้นก่อนเลื่อนกระจกกันลมลง ขณะที่กำลังจะสตาร์ทรถมือเล็กของอีกคนก็ยื่นมาดึงกุญแจออก

   “เอาคืนมาครับ”

   “เลิกงี่เง่าดิ”

   “ผมงี่เง่าเมื่อไหร่?” ตัวหอมหน้ายุ่งคิ้วขมวด คงอยากจะทำอะไรสักอย่างกับผม ฟันขาวขบริมฝีปากของตัวเอง ก่อนที่เขาจะใช้กุญแจรถในมือเคาะตำแหน่งหน้าผากผ่านหมวกกันน็อก ผมจับข้อมือเล็กเอาไว้แล้วพูดเสียงนิ่ง

   “อย่าเล่น”

   “.........”

   “ขอกุญแจรถคืนด้วยครับ”

   “ก็บอกให้เลิกงี่เง่า”

   “ผมไม่ได้งี่เง่าจะเลิกได้ยังไงล่ะ?” ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองไปงี่เง่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ถ้าเป็นเขาก็ว่าไปอย่าง... “เพื่อนรักคุณมาแล้ว”

   ตัวหอมเอี้ยวคอไปมองก่อนจะหันกลับมาเบ้ปากและเหลือกตาขึ้นฟ้า เพื่อนรักของเขาที่ผมพูดถึงนั้น คือผู้หญิงที่เคยเจอตอนไปหาเขาที่คาเฟ่อ่านหนังสือ ไม่แน่ใจว่าชื่ออะไร

   “จะไปไหนก็ไปเลย”

   “เอากุญแจมาดิ”

   “จิ๊!”

   “หึหึ ผมไปล่ะ” ยื่นมือไปคว้ากุญแจจากเขามา ก่อนที่เพื่อนรักของเขาจะมาถึงผมก็บิดรถออกไป

   อืม... ไม่อยากจะเดาว่าถ้าได้เจอกันนี้คุณเขาจะพิโรธขนาดไหน

   ผมมาถึงโรงเรียนตอนเกือบจะจบคาบแรกแล้ว ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วจึงแวะร้านขนมหน้าโรงเรียนก่อนแล้วรอให้จบวิชาแรกถึงได้เข้าไป เพียงแค่ก้าวเท้าเข้าห้องเรียนแค่เท้าเดียวไอ้เนตรก็รีบพุ่งเข้ามาตบหัวผมป๊าบ เชี่ยเอ๊ย! หลบไม่ทัน ผมจึงได้แต่มองมันตาขวาง

   “จะมาสายทำไมไม่บอกกู กูจะได้มาบ้าง!”

   “สัด”

   “แม่ง มึงปล่อยให้กูอยู่คนเดียวอ่ะ กูเหงา”

   “ตอแหล เมื่อเช้ามีเรียนอะไรบ้าง?”

   “ไม่บอก! หยิ่ง!”

   “เรื่องของมึง” ไอ้เนตรเบะปาก ด้วยความหมั่นไส้จึงถีบมันไปที เหวี่ยงกระเป๋าไปวางบนโต๊ะก่อนจะเดินไปหน้าห้อง

   “มะ มีอะไรเหรอ..?”

   “เมื่อเช้าอาจารย์สั่งงานอะไรบ้างครับ?” ผมถามออม ตอนนี้เหมือนสติของเธอยังไม่ค่อยมานะ เพราะเอาแต่มองผมแล้วกะพริบตาปริบ ๆ

   “อะ อ๋อ” ออมตอบรับก่อนจะบอกผมว่ามีงานอะไรบ้าง “ทำไมจริงใจมาสายเหรอ?”

   “มีธุระน่ะ ขอบคุณนะ” พูดจบก็ส่งยิ้มให้แล้วจึงกลับไปนั่งที่โต๊ะ ไอ้เนตรหรี่ตามอง ไม่ให้มันเอ่ยปากเห่าอะไรผมก็จ้องมันด้วยสายตานิ่ง ๆ มันจึงหุบปากฉับ

   แซวจังเลยกูกับออมเนี่ย ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่มีอะไรทั้งนั้น




   “นัดซ้อมกันเหอะ” เหลือบตามองคนพูดทันทีที่มันพูดจบ ข้าวฟ่างแสดงอาการเหมือนคนติดยาที่ไม่ได้เสพมาหลายวันแล้วลงแดงตาย

   “เอา ๆ” ไจ่ไจ๋รีบตอบรับอย่างกระตือรือร้น ผมจึงกลอกตาไปสบกับวาฬ มันมองหน้าผมด้วยสายตาเนือย ๆ และใบหน้านิ่งเฉย และสีหน้ากับแววตาของผมก็คงไม่ต่างจากมัน...

   “มึงคิดเหมือนกูใช่ไหมจักรพรรดิ”

   ผมแสยะยิ้มก่อนจะแค่นเสียงออกมา “หึ”

   “พวกมึงแม่ง ขี้เกียจซ้อมก็ออกจากวงไปเลย”

   “ไปไหมมึง?” วาฬถามทีเล่นทีจริง แต่คนที่ดิ้นคือหัวหน้าวงนั่นแหละ มาท้าแล้วก็โวยวาย เป็นไรอะ บ้าเหรอ?

   “เอาดิ”

   “พี่จริงใจกับพี่วาฬจะออกจากวงเหรอ ทำไมทำงี้อะ!?” มือคีย์บอร์ดของวงว่าขึ้นบ้าง

   “เออ ด่ามันเลยไจ๋ ด่าพวกมัน มันทรยศเรา ดังแล้วแยกวง อกตัญญู” ผมมองข้าวฟ่างด้วยสายตารำคาญ อกตัญญูหน้ามึง...

   “ทำไมไม่บอกกันดี ๆ ไจ๋ออกด้วย!”

   “อ้าวเฮ้ย ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่นา” ข้าวฟ่างหน้าเหวอไปสักพักก่อนจะพูดออกมา ไจ่ไจ๋เลี้ยวแบบแหกโค้งไปแล้วก็หัวเราะ ไอ้วาฬกับไอ้เนตรเองก็ด้วย ผมได้แต่สั่นหัวไปมา

   ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยง คนยังอยู่เต็มโรงอาหาร เสียงคุยดังไปหมด และวันนี้ไม่รู้ทำไมถึงมานั่งด้วยกันได้ อาจจะเพราะโต๊ะไม่พอหรือบางคนอาจจะโดนเพื่อนทิ้งไปกินข้าวกับแฟน (ไม่ได้พาดพิงข้าวฟ่างเลยจริง ๆ ครับ) แต่ประเด็นหลักมันอยู่ที่ตรงที่ข้าวฟ่างส่งข้อความมาในแชทกลุ่มบอกให้นัดรวมพล มานั่งทานข้าวด้วยกันเพราะมันมีเรื่องจะคุยด้วย จนตอนนี้ทานข้าวไปจนครึ่งจานแล้วมันยังไม่เล่าธุระของมันเลย

   “มึงมีอะไรจะพูดเมื่อไหร่จะพูดสักที” ผมจ้องหน้ามัน ข้าวฟ่างยืดตัวนั่งหลังตรง ยกน้ำขึ้นดื่มจากนั้นก็ทำท่าจะเริ่มพูด

   “คืองี้....” แล้วมันก็เงียบไปเพราะยิ้มให้ใครสักคน

   “ของฟ่างป่ะ?”

   “เฮ้ย! ไปอยู่กับแตมได้ไง ขอบคุณมาก ๆ” ผมขมวดคิ้วมองระหว่างทั้งสองคน เข้าฟ่างรับปากกาจากคนมาใหม่แล้วมองมันอย่างกับเจอลูกที่หายตัวไป ส่วนอีกคนนั้นคือเฌอแตม แฟนของแฟนเก่าตัวหอม คนที่เจอที่คอนโดแล้วบอกผมว่าเป็นเพื่อนข้าวฟ่าง นี่ก็เป็นครั้งแรกเลยมั้งที่ผมเจอคนนี้ที่โรงเรียน

   ปกติไม่ได้สนใจเลยไม่รู้ว่าเคยเจอกันหรือเปล่า

   “เห็นมันตกอยู่บนพื้นอ่ะ คุ้น ๆ ว่าเคยเห็นฟ่างใช้เลยเอามาถาม” ข้าวฟ่างยิ้มแทนคำพูด “ขอนั่งด้วยได้หรือเปล่า แตมหาโต๊ะไม่ได้อ่ะ”

   “เอาดิ”

   มึงไม่คิดจะถามความเห็นจากใครเลยใช่ไหม ฮึ?

   เฌอแตมยิ้มกว้างแล้วทิ้งตัวนั่งที่ว่างข้าง ๆ ผมเพราะมันเหลืออยู่ที่เดียว ข้างผมอีกฝั่งคือภูวเนตร ส่วนฝังตรงข้ามก็คือข้าวฟ่าง ไจ่ไจ๋และก็วาฬ

   “ไม่ค่อยเจอน้องจริงใจที่คอนโดเลยนะ”

   ผมไม่ได้ตอบอะไรเพราะกำลังเคี้ยวข้าวอยู่ แต่ที่รู้สึกคือสายตาของทุกคนแม่งจ้องมาที่ผมเป็นจุดเดียว ความเสือกของพวกมึงนี่มัน...

   “พี่จริงใจสนิทกับพี่แตมเหรอ?” ผมสั่นหัว “อ้าว”

   “พี่เคยเจอจริงใจที่คอนโดน่ะ พอดีน้องจริงใจพักอยู่ที่เดียวกับแฟนพี่”

   “อ๋อ.....” พวกมันลากเสียงยาว

   “เสน่ห์แรงสัด ๆ” ไอ้เนตรเอนตัวมากระซิบข้างหูก่อนจะหัวเราะเมื่อผมมองมันด้วยหางตา

   แรงก็แย่ละ

   “กับพี่ภัคเป็นยังไงบ้างเหรอ?”

   “fuck” ผมสบถออกมาเสียงไม่เบานักหลังจบคำถามจากเพื่อนข้าวฟ่าง เฌอแตมยังคงมีรอยยิ้มติดอยู่ที่ใบหน้า

   “ใครคือพี่ภัค?”

   “โอ๊ะ! พี่ทำให้น้องจริงใจลำบากใจหรือเปล่านะ”

   “เสือก” อันนี้บอกกับพวกที่ทำหน้าอยากรู้อยากเห็น ในส่วนของข้าวฟ่างที่รู้เรื่องอยู่แล้วมันก็มองผมอย่างเยาะเย้ยและสมน้ำหน้า ส่วนเฌอแตมเองก็เหมือนจะพอใจกับการกระทำของตัวเอง

   หลังจากนั้นผมก็ไม่พูดอะไรอีก เมื่อทานข้าวเสร็จก็เอาโทรศัพท์ของมากดเล่น เข้าไปดูโซเชียลบ้างแล้วก็ออก ตัวหอมไม่ได้อัพเดตอะไรมากมายนัก แต่ตอนนี้ผมเริ่มเบื่อ ๆ ที่จะตามส่องเขาละ

   “รายละเอียดงานประกวดดนตรีออกมาแล้วนะมึง” จู่ ๆ ข้าวฟ่างก็พูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ผมละสายตาจากโทรศัพท์ไปมองหน้ามัน คนอื่น ๆ ก็เช่นกัน “เขาจะจัดประกวดช่วงกลาง ๆ ปลาย ๆ เดือนหน้าอ่ะ”

   “มึงจะกลางหรือปลายพี่ฟ่าง?” ไอ้เนตรมันถาม อืม ผมก็งงกับคำพูดมันเหมือนกัน

   “ค่อนไปปลายอ่ะ”

   “โห ช่วงนั้นโคตรยุ่งเลยนี่หว่า” วาฬว่าขึ้นบ้าง ก็จริงอย่างที่มันพูด ช่วงปลายของเดือนสุดท้ายของปีมีงานอะไรเยอะแยะไปหมด พวกผมที่อยู่ ม.5 ก็ต้องเป็นสตาฟฟ์ทุกอย่างไม่ว่าจะกีฬาสี วิชาการ เทศกาล หรือแม้กระทั่งงานเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกรุ่นพี่อย่าง ม.6 จะไม่ได้ทำอะไรแล้ว เพราะต้องอ่านหนังสือเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยกัน งานหนักจึงตกมาอยู่ที่ปีพวกผมไง

   ฉิบหายแน่ถ้ามันส่งใบสมัครประกวดดนตรีไป

   “มึง!! มันน่าสนใจ! ถ้าชนะได้เงินรางวัลเป็นแสนเลยนะเว้ย!”

   “กูมีเงินเยอะแล้ว บ้านกูรวยมาก” ผมว่าเสียงเนือย ข้าวฟ่างเบ้ปากกลอกตาแทบจะสามร้อยหกสิบองศา

   “ผมอยากประกวดนะ ถือเป็นประสบการณ์ด้วย” น้องเล็กพูดแบบนี้จะว่าอะไรได้ล่ะ ถึงจะชอบแกล้งมันให้งอแง แต่ทุกคนในวงก็โคตรจะตามใจและโอ๋มันเหมือนกัน ข้าวฟ่างยิ้มกว้างเมื่อมีแนวร่วม วาฬก็น่าจะสนใจอยู่เหมือนกันแต่ลังเลเพราะมีภาระเยอะ ส่วนผมเองก็ไม่อยากขัดอะไรหรอก แต่ผมไม่อยากหาเรื่องใส่ตัวให้เหนื่อยเพิ่มไง

   “งานช่วงสิ้นปีมีเยอะก็จริง แต่ไม่ใช่ว่ามึงจะต้องทำคนเดียวนี่หว่า”

   ผมถอนหายใจเฮือก ไอ้เนตรพูดเหมือนผมเป็นพวกขี้เกียจและรักความสบาย

   “สรุปคือจะลงให้ได้?”

   ข้าวฟ่างพยักหน้าหงึกหงัก

   “เรื่องของมึง”

   “เยส!!!” มันชูแขนขึ้นสูงและร้องดีใจ “ซ้อมหลังเลิกเรียนนี้เลย”

   “พ่อง!!!” คราวนี้พวกผมร้องขึ้นพร้อมกัน

   “เราต้องฟิตนะพวกมึง!”

   “คึกอะไรขนาดนี้วะ?” วาฬมันถามพร้อมใบหน้ายุ่ง ๆ

   “พวกหัวใจวายมันก็ลง เราต้องไม่แพ้มัน!”

   “ถ้ามึงไม่ลงประกวดมึงจะไม่แพ้นะ”

   “มึงหุบปากไปจักรพรรดิ มึงไม่รู้หรอกว่าไอ้เหี้ยนั่นมันหยามกูมากแค่ไหน กูต้องชนะมันให้ได้!!”

   ผมส่ายหัวกับอุดมการณ์ของมัน เออ เรื่องของมึง!




   “กูอยากกินหนมปังสังหยา ไปกันเหอะมึง” ไอ้เนตรพูดขึ้นระหว่างที่เรากำลังเดินลงบันไดเพื่อไปที่ลานจอดรถ ตอนนี้เลิกเรียนแล้วครับ

   “ที่ไหน?”

   “แถวมหาวิทยาลัยพี่จันทร์เจ้าไง ร้านที่มึงเคยซื้อมาอ่ะ อร่อยดี”

   “ไกลเหี้ย ๆ”

   “ไปเหอะ กูเสี้ยน”

   ผมหรี่ตามองมัน “เอาเหตุผลจริง ๆ มา”

   “มายด์โทรมาชวนไปดูหนัง”

   “กูว่าละ... ยังไม่เลิกอีกเหรอ?”

   “มึงก็รู้ว่ากูไม่เคยบอกเลิกผู้หญิง” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก็รู้นิสัยข้อนี้ของมันดี เวลาคบใครไม่เคยจะบอกเลิกเขาหรอก และไม่ทำตัวเหี้ยอย่างเช่นคุยกับคนอื่นซ้อนเพื่อให้โดนบอกเลิกด้วย สำหรับไอ้เนตร ถ้ามันรักคือรักฉิบหาย ถ้าความรู้สึกไม่เหมือนเดิมเมื่อไหร่มันจะเฉื่อยกับทุกอย่างทันที แล้วผู้หญิงเขาจะรู้สึกได้และก็เริ่มเบื่อกับความเนือยของมันและเป็นคนบอกเลิกเอง

   จากนั้นภูวเนตรก็กลับมาแฮปปี้อีกครั้ง

   อันนี้ก็จัดว่าเหี้ยนะ แต่ไม่ได้อยู่เลเวลที่สูงมาก

   เหี้ยแบบทุลักทุเล

   “ข้าวฟ่างนัดซ้อมไง”

   “บอกว่าไปกินหนมปังปิ้งกับกูไง”

   “ก็แย่ละ”

   ผมนิ่งคิด ว่าจะเอายังไงดี สายตาหมา ๆ ของไอ้เนตรก็ชวนให้น่าสงสารอยู่นะ แล้วผมมันเป็นพวกรักสัตว์ด้วยสิ... พิมพ์ข้อความส่งไปในแชทกลุ่มของ HISTASIA บอกว่าวันนี้ไม่ไปซ้อมเพราะพาเนตรไปกินขนมปัง ข้าวฟ่างโวยวายและวาฬกับไจ่ไจ๋ส่งสติ๊กเกอร์ดีใจมา จากนั้นข้าวฟ่างมันก็บอกโอเคเพราะยังไม่จองห้อง

   ไอ้เวรเอ๊ย!

   ระหว่างที่กำลังจะใส่หมวกกันน็อกอยู่นั้นผมก็หันไปมองไอ้เนตร อยู่ ๆ ความคิดบางอย่างก็แวบเข้ามาในหัว ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มแสยะพร้อมกับแววตาเป็นประกาย

   “เนตร!”

   “ว่า!”

   “มึงชวนมายด์มาด้วยดิ”









-----------------------------------------------
ถือว่ามาเร็วแหละเนอะ 555555 เอาจริง ๆ เหงา วันนี้ก็ป่วนเพจ ฮือ อยากมีคนเล่นด้วย ; _ ;
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้า บายยยยย
♥

[Vaaanizs]

ณภัคของเลาาาาาา

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พ่อณภัค มีภรรยาใหม่ หลังแม่ณภัคเสีย ?
ณภัค ช่วงนั้นอยู่ในวัยหัวเลี้ยวหัวต่อ
จะไม่อยากกลับบ้านก็น่าอยู่หรอก
เด็กปีศาจ จัดให้เอง
จัดให้เนตร มายด์
จะเลิก หรือจะดีกัน 
จบๆ ไปซะที
เฌอแตม ไม่เสือกสิ จุ้นจ้านจริงๆ
       
 

[route rover]

เกลียดนังแตมจัง

[namngern]

เรื่องครอบครัวของภัคนี่น่าจะมีอะไรมากกว่านี้
แต่เห็นนิสัยยัยแม่เลี้ยงตอนที่แล้วก็ไม่แปลกที่ณภัคจะไม่อยากกลับบ้าน
จริงใจเนี่ยะน้า จะเสน่ห์แรงไปไหนเยอะแยะ
คือรำคาญแทน  ทั้งนังแตมกับยัยแอ๊บแบ๊วเพื่อนรักณภัคอีก
แถมอีกคนคือออม นี่ว่าออมคงเข้าข้างตัวเองว่าจริงใจชอบแหง
ดีใจที่มาเร็วค่ะ คึคึคึคึคึ
ถ้าเหงาอยากมีคนเล่นด้วย ต้องมาอัพบ่อยๆน้า เค้ารอเล่นด้วยอยู่55555555
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ จุ๊บๆ 

[tkaido]

ซงซารณภัค

[lemonpreaw]

เอาเฌอแตมไปเก็บที

[lizzii]

วอแวจะทำอะไร ดูไม่น่าไว้ใจ 55555

[cchompoo]

 

[LYPO]

ทำไมสั้น!!!   
จะมายาวแค่ไหนก็ด้ายยยแต่ขอถี่ๆน้าาา คิดถึงจริงจายยยหนักมาก
 

[•♀NoM!_KunG♀•]

แหนะ จะทำอะไรอีกละลูก

[Billie]

 

ความวุ่นวายนั้น เฮ้ออ

[Mura_saki]

จริงใจจะทำอะไรคะ?

[B52]

มีแผนจะทำอะไรอีก

[Supparang-k]

จะทำไรร้ายๆแน่เลยวอแวบอย

[A_Narciso]

จริงใจจะจัดการให้เนตรตาสว่างขึ้นหรอออ 

[minkey]

แหม่แฮชแทก นี่มันนนนน แหม่~~~~

วอแวบอย
จะทำอะไรลูก

 

[pui]