หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[mareya.no7]

ลำไยนภัค จริงใจจะต้องเป็นฝ่ายวิ่งตามไปจนอีกเมื่อไหร่ เขาอยากกลับไปเอาผัวเก่าก็ปล่อยเขาเถอะ เพราะไม่อย่างนั้นก็คงวนลูปอยู่อย่างนี้ เราว่านายมีค่ากว่านั้นนะจริงใจ

[Mura_saki]

แย่ๆบอกเลยว่าเรางอนเธอณภัค



ทำแบบนี้เหมือนไม่แคร์จริงใจเลยสักนิด


เราโกรธเธอ ณภัค

[cross]

จริงใจไม่ควรมาเจออะไรแบบนี้จริงๆอะ

[smmikie]

ตัวหอมมมมมมม
มันยังไงงงงง

[zirconsan]

ถ้าณภัคไม่เอาจริงใจ เราจะเอาแทนละนะ

[tkaido]

หยุดทำร้ายคนอ่านด้วยการปล่อยให้ค้าง

[Bk borz.]

ขอบคุณมากนะครับที่เป็นห่วงเรารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้ถ้ายังมีโอกาสก็จะติดตามเรื่อยๆเรารักเรื่องนี้มากเราเครียดแค่ไหนก็ตามรู้สึกแย่แค่ไหนก็ตามแต่มาอ่านนิยายเรื่องนี้ก็จะหายหมดเราจะติดตามเท่าที่เราจะติดตามได้น่ะรักคนเขียนน่ะ.❤️

[mystery Y]

คิงคือใคร?

[•♀NoM!_KunG♀•]

ไงละ ไม่ชัดเจน ไม่จิงจังโดนบ้างสมควร

[pui]

โอ้!!!!!!รอตอนต่อไปค่ะ

[Bravo!!]

สงสารจริงใจอ่ะ พยายามทำทุกอย่าแล้วดูที่ได้ตอบแทน....

[Erh]

สงสารวอแวบอยของเค้า จริงใจควรจะได้เจอคนที่เห็นค่าเขามากกว่านี้อะ #ทีมจริงใจ

[JokerGirl]

พี่คิงคือใครคะภัค หวีดมาก

[titansyui]

 

[mypink801]

สงสารจริงใจอ่ะ มีแต่วิ่งตาม

[meyj4ever]

ไม่นะตัวหอม รักแรกจะกลับมา
แต่ความสัมพันธ์กับวอแวบอยก็ยังไม่คืบหน้า
แววของความวุ่นวายโผล่มาให้เห็นแล้วอะ
ก็แย่ล่ะ เตรียมตัวเครียดล่วงหน้าเลย

[labelle]

ทำไมทุกคนรังแกจริงใจแบบนี้ จริงใจจะไม่ทนนะ

ตัวหอมคะ อย่าเนียนค่ะ ตอนแรกยังเคืองอยู่เลย ทำไมเปลี่ยนโหมดไว

[HEARTBREAKER]

ความที่ 29
ผมกับการรีวิว

ช่วงนี้ผมค่อยข้างยุ่ง ยุ่งมาก ๆ ทั้งซ้อมดนตรี เตรียมงานวิชาการที่กำลังจะมีเร็ว ๆ นี้ และต้องวางแผนเรื่องงานกีฬาสีอีกด้วย  บางวันหลังเลิกเรียนก็ต้องเข้าห้องมืดเพราะพ่อเรียกให้ไปศึกษางาน โคตรอยากย้ายตัวเองไปอยู่บนดาวอังคาร อีกสักพักผมจะหนีไปอยู่ในป่าแล้ว ปวดหัว

“เอาน้ำไหม?” หันมองคนที่ยื่นขวดน้ำเปล่ามาให้ โคตรได้จังหวะ

“ขอบคุณครับ” ผมบอกหลังจากที่คว้าขวดน้ำมา แล้วเปิดดื่มมันตรงนั้น ไม่มีเหตุผลที่ต้องปฏิเสธในเมื่อเขายื่นสิ่งที่เรากำลังต้องการมาให้

“น้องจริงใจเวลามีเหงื่อนี่เซ็กซี่ดีเนอะ”

“ก็แย่ละ”

“แล้วนี่จะกลับตึกเรียนเมื่อไหร่?” เหลือบตามองคนถามก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ตอนนี้เวลาเที่ยงครึ่งโดยประมาณ ผมเพิ่งเล่นบอลเสร็จ จริง ๆ ไม่เชิงว่าเสร็จ แต่ขอเปลี่ยนตัวออกมาเพราะขี้เกียจเล่นแล้ว ก็ยิงเข้าไปตั้งสองประตู มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าชนะแล้ว

ที่ต้องมาเล่นก็เพราะผมถูกเพื่อนที่อยู่คนละห้องลากไป ชีวิตนี้ไม่ได้สนิทแค่กับไอ้เนตรครับ ถึงจะปลีกวิเวกแต่ก็มีสังคมนะ ส่วนไอ้เนตรยังวิ่งตามบอลอยู่กลางสนามอยู่เลย ไม่เข้าใจ ทำไมผมยอมให้พวกมันลากไปเล่นวะ โคตรร้อน

“อ้าว เงียบใส่อีก”

“อะไร?”

“พี่ถามว่าจะกลับตึกเมื่อไหร่?”

“เมื่อไหร่ก็ได้โตแล้ว”

“ถ้าไม่หล่อพี่จะด่าว่ากวนตีน” ผมไหวไหล่ไม่สนใจกับคำพูดของเพื่อนข้าวฟ่าง ผมก็ไม่รู้ว่าเฌอแตมมานั่งดูบอลกลางอากาศร้อนแบบนี้ได้ยังไง จะพูดว่าเพราะผมก็ดูจะหลงตัวเองเกินไปหน่อย

ผมก้าวขาขึ้นไปบนอัฒจันทร์ นั่งบนชั้นสองก่อนจะก้มไปหยิบกระเป๋าของตัวเองซึ่งวางไว้ที่ชั้นหนึ่งขึ้นมา รูดซิปเอาโทรศัพท์มาเปิดดู มีข้อความจากกลุ่ม HISTASIA กดเข้าไปดูและกดตอบ วันนี้ไม่มีนัดซ้อมเพราะไจ่ไจ๋ไม่ว่าง ได้ยินน้องไม่สบายต้องรีบกลับไปช่วยดูแล ก็ดี ผมก็ขี้เกียจ อยากกลับบ้านจะแย่ skip ไปตอนเลิกเรียนเลยได้ไหม

“น้องจริงใจ ถ่ายรูปกัน” เฌอแตมสะกิดเรียก ด้วยสัญชาตญาณผมจึงเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ไปมอง รุ่นพี่คนนั้นยกมือถือของตัวเองขึ้น ส่วนผมที่กว่าจะรู้ตัวเสียงชัตเตอร์ก็ดังลั่นในหัวแล้ว

“โห เด๋ออ่ะ แต่ยังหล่ออยู่ คิคิ” เขายื่นโทรศัพท์มาให้ดู ด้วยความที่เฌอแตมนั่งอยู่ชั้นล่างไปหนึ่งชั้นและเขาเอนตัวไปด้านหลังด้วยรูปที่ออกมาจึงเหมือนเขากำลังพิงกับต้นขาของผมอยู่

jetaimesht mentioned you in a story.

ผมดูแค่นั้นแล้วกดออก ไม่รู้หรอกว่าที่เขาทำอยู่คือต้องการอะไร มาตีสนิทผมทำไม จะช่างแม่งก็ขัดกับความรู้สึกอยากรู้ลึก ๆ

“น้องจริงใจสนิทกับพี่ภัคมากไหม?” มองคนพูดด้วยหางตาแทนการตอบคำถาม เฌอแตมยังยิ้มไม่รู้สึกอะไร เมื่อเห็นผมเงียบเขาก็พยายามจะเร่ง แต่ผมก็ยังคงเงียบและจิปากให้รู้ว่าเริ่มไม่สบอารมณ์นั่นแหละเขาถึงได้หยุด

กับตัวหอมผมไม่รู้ว่าตัวเองสนิทกับเขาไหม ระหว่างเรามันเป็นความสัมพันธ์ที่ตั้งชื่อไม่ถูก จากที่มันเหมือนจะดีขึ้นตั้งแต่ที่ไปไร่วนิดาจนกลับมา แต่ดูมันจะลดระดับลง... ถ้าให้นับ คงเมื่อวันที่ผมวีดีโอคอลไปแล้วเขาอ่านอีเมลจากผู้ชายที่ชื่อคิง แม้จะผ่านมาเพียงแค่สองสามวันแต่มันรู้สึกได้จริง ๆ ตอนนี้ความสนใจของเขาพุ่งไปยังผู้ชายคนนั้นซึ่งไม่ใช่ผม

ผมไม่รู้ว่าคิงเป็นใคร มีความสำคัญอะไรกับตัวหอม แต่ถ้าเขากลับมา... เมื่อวานตอนเย็นหลังจากซ้อมดนตรีเสร็จเราก็เพิ่งเจอกัน ตอนนั้นมีพี่คลื่นอยู่ด้วย เขาก็หลุดเล่าเรื่องผู้ชายคนนั้นให้พี่คลื่นฟัง ผมแสดงออกเหมือนไม่สนใจ แต่ใครจะรู้ว่าข้างในโคตรฟุ้งซ่าน

เมื่อเลิกเรียนผมต้องเข้าไปเคลียร์เอกสารบ้าอะไรไม่รู้ที่ชมรม เพราผมเป็นประธาน ซึ่งก็ทำตัวไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่ ตำแหน่งนี้ไม่ได้ได้มาเพราะโชคช่วย แต่เป็นเพราะความซวย วันนั้นผมไม่มาโรงเรียน และที่ชมรมมีการคัดเลือกประธานชมรมคนใหม่ คัดเลือกโดยการเลือกตั้งขนาดย่อม ให้คนในชมรมลงมติ ผลโหวตสูงสุดคือชื่อของผม และเพราะไม่ได้มาจึงคัดค้านอะไรไม่ได้

ปีก่อนนั้นพี่ไต้ฝุ่นคือประธานชมรมและตอนนั้นผมอยู่ม.3 ปีแล้วประธานชมรมคือข้าวฟ่าง และปีนี้.... ผมจะไม่พูดถึง
ที่เด็ก ม.5 อย่างผมได้ตำแหน่งนี้มาเพราะว่า ม.6 ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชมรมแล้วครับ ถ้า ม.6 ยังอยู่ผมก็จะให้ข้าวฟ่างนั่นแหละเป็น ขี้เกียจรับผิดชอบอะไรหลาย ๆ อย่าง ผมเป็นคนเห็นแก่ส่วนรวมมากเหรอวะ ทำไมถึงเลือกกันวะ

เสียเวลาที่ชมรมไปกว่าครึ่งชั่วโมง กว่าจะกลับถึงบ้านอีก แล้วยังต้องโดนจ๋าจ้ามาป่วน โคตรปวดหัว ถ้าไม่ใช่น้องผมจะดีดให้ออกไปออกโลกเลย

น่ารำคาญ



“พี่จริงใจขา!!”

“อะไร?”

“พี่จริงใจไปสนิทกับพี่เฌอแตมได้ยังไงอะ!?”

ผมขมวดคิ้วมองหน้าไอ้เปี๊ยก “อะไรวะ?” ผลักน้องออกแล้วเดินเข้าไปในบ้าน พลางดึงชายเสื้อออกจากกางเกงไปด้วย

จ๋าจ้าวิ่งตามเข้ามาดักหน้า “พี่เฌอแตมไง! เพื่อนพี่ฟ่างอ่ะ ตอนกลางวันพี่แตมก็อัพสตอรี่ มีพี่จริงใจอยู่ในนั้นด้วย”

“อ๋อ ไม่ได้สนิท”

“จริงเหรอ!? แล้วทำไมไปคุยกันได้ล่ะ เนี่ย มีคนถ่ายรูปไปแล้วโพสต์ลงทวิตเตอร์ด้วย เรือผีสุดอ่ะ มีแฮชแท็ก จริงแตม ด้วย! พี่จริงใจไม่ต้องไปส่องนะ แล้วอย่าคว่ำเรือด้วย”

ภาษาเหี้ยอะไรวะ! แล้วเรือผีคืออะไร เรือที่มีผีเหรอ จะไปอยู่ทำไมอะ

“บ้าอะไรเนี่ย”

“งืม ๆ ช่างมันเถอะ สรุปพี่สนิทกับพี่แตมไหม?”

“ก็บอกว่าไม่ไง”

“แล้วทำไมไปคุยกันได้อะคะ?”

“ไม่รู้เหมือนกัน ทำไม ชอบเหรอ?”

“ก็ชอบแหละ น่ารักดี สวย เคะตัวน้อย ๆ งี้ ลึก ๆ เค้าแอบชิปจริงแตมตั้งแต่ยังไม่มีโมเมนต์อะไรเลยนะ แบบ... เห็นหน้าพี่แตมแล้วจินตนาการก็พุ่งสูงเลย”

“ฉิบหายน่ะสิ” ชิปบ้าชิปบออะไร ตั้งแต่จันทร์เจ้าละ พูดไม่รู้เรื่อง

จ๋าจ้าตามผมขึ้นมาถึงห้องนอน คุยไม่หยุดแม้ผมจะเปลี่ยนชุดอยู่ก็ตาม จากที่ฟังมาไอ้เปี๊ยกคงรู้จักเฌอแตมอยู่พอสมควร

“ทำไมไปรู้จักเขา”

“เขาน่ารัก เนี่ย พี่แตมเคยถ่ายแบบด้วยนะคะ” แล้วก็เสิร์ชอินเทอร์เน็ตมาให้ผมดู

“ไม่ได้อยากรู้”

“โธ่ พี่จริงใจน่ะ! แต่ดีละ หรือเค้าจะเลิกชิปจริงแตมดี มานั่งเรือจักรภัคดีกว่า”

“จักรภัค?”

“ช่าย~ ก็เอาชื่อของพี่จริงใจกับชื่อพี่ภัคมารวมกัน แล้วทาดา!!! ออกมาเป็นจักรภัค! เรือนี้ดีนะพี่จริงใจ ไม่วุ่นวาย เพราะมีเค้าอยู่คนเดียว ฮือ”

ผมถอนหายใจแรง ๆ เพราะไม่เข้าใจว่าน้องพูดถึงอะไร เรือเหี้ยอะไรวะ ไม่รู้เรื่องโว้ย!!!

มีอย่างเดียวที่ชอบคือคำว่า จักรภัค

ไม่รู้สิ แค่ชอบ ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ

“พี่จริงใจขาไปตีแบดกันค่ะ”

“อืม ไปเปลี่ยนชุดดิ ออกกำลังกายบ้าง ไอ้อ้วน!”

“โว้ย!!!” จ๋าจ้าแหกปากแล้วเดินปึงปังออกจากห้องผมไป

ลงมาข้างล่างก็เจอน้าเจ้ากับพี่ฟ้ากำลังเข้ามาในบ้านพอดี ผมยกมือไหว้ เพราะโดนจ๋าจ้าตัดหน้าเข้าไปกอดพี่ฟ้าแล้ว ได้แต่กลอกตาเซ็ง ๆ รู้สึกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอน้าเจ้ากับพี่ฟ้าสักเท่าไหร่ ทั้ง ๆ ที่เมื่อวันงานเลี้ยงก็เจอกันอยู่ อาจเป็นเพราะทั้งคู่ไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้ เลยรู้สึกคิดถึงมากกว่าปกติ

ไว้ผมไปสิงที่บ้านไม่ก็ออฟฟิศของน้าเจ้าดีกว่า ช่วงนี้อารมณ์แปรปรวนด้วย มีอะไรให้หมกมุ่นน่าจะดี

“จะไปไหนกัน?” เป็นพี่ฟ้าที่เอ่ยถาม

“ตีแบดค่ะ พี่ฟ้าขาเล่นด้วยกันไหมคะ?”

“อ๋อ ดีละ ออกกำลังกายบ้าง พี่ฟ้าไม่เล่นด้วยหรอก แค่ทำงานก็เหนื่อยจะแย่แล้ว”

“แง่วววว”

เมื่อเป็นแบบนั้นจึงมีผมกับจ๋าจ้าที่ออกมาเล่นแบดมินตันกัน สนามหญ้าหน้าบ้านเป็นที่ประลองของเรา เมื่อก่อนตรงนี้เคยมีหมาวิ่งเล่นด้วย แต่มันตายไปแล้วเพราะถูกรถชน ตอนนั้นพวกเราสามคนยังเรียนประถมกันอยู่เลย พอมันตาย จันทร์เจ้าก็ร้องไห้จนเสียสติ ที่บ้านเลยลงมติกันว่าห้ามเลี้ยงอะไรอีก เราทำตามโดยไม่ขัดอะไร แต่ว่าในใจลึก ๆ แล้วผมอยากเลี้ยงหมาสักตัวนะ

“โอ๊ยยยย เหนื่อยยยยย” ไอ้เปี๊ยกโวยวายหลังจากเล่นกันไปเพียงแค่หนึ่งชั่วโมง หอบแฮ่กหมดสภาพ ผมฟูกระเซิงเหมือนคนบ้า

“อ่อนหัด”

“โห ก็ดูพี่จริงใจเล่นสิ เค้าอยู่ตรงกลางพี่ก็ตีไปด้านหลัง พอเค้าไปด้านหลังพี่ก็หยอดลงด้านหน้า พอเค้าไปทางซ้ายก็ตีไปทางขวา เค้าอยู่ทางขวาก็ไปทางซ้าย วิ่งจนเหนื่อยแล้ว แต่ตัวเองยืนอยู่กับที่เนี่ยนะ ไม่ยุติธรรมเลย!!!”

มันก็ต้องเป็นแบบนั้นป่ะวะ ผมจะทำให้ตัวเองเหนื่อยทำไม ผมต้องทำยังไงก็ได้ให้ฝ่ายตรงข้ามแพ้สิ ทำไมผมต้องเจนเทิลในการแข่งขันด้วย ในเมื่อแต่ละคนก็ต้องการชัยชนะไม่ต่างกัน

“เค้าไม่เล่นกับพี่แล้ว”

ก็แล้วแต่เลย

“เจเจจจจจจจจจจ~~~~~” เล่นมาได้สักเกือบชั่วโมงต่อมา เสียงแสบแก้วหู(ที่ผมคิดเอง)ของจันทร์เจ้าก็แผดลั่นพร้อมกับมนุษย์ที่คอสเพลย์เป็นหมูก็วิ่งเข้ามา ผมกับจ๋าจ้าพร้อมใจกันหลบไปคนละทาง ทำให้จันทร์เจ้ากอดอกหน้าบึ้งไม่พอใจ ไอ้เปี๊ยกยกมือไหว้แฟนของพี่ที่เดินมาด้วย ก่อนจะพูดคุยกันเรื่อยเปื่อยแต่จันทร์เจ้าดันสะเหล่อหวงแฟนกับน้องขึ้นมา สุดท้ายไอ้เปี๊ยกกับหมูอ้วนก็วิ่งไล่เตะกัน

“ไง” ผมหันไปมองคนทักแล้วไหวไหล่ แฟนพี่ชายเดินเข้ามาหาเพราะไอ้หมูยังไล่เตะน้องไม่เสร็จ

“ไม่ไง”

“กับภัคด้วยใช่ไหม?”

เชี่ยเอ๊ย!

“ก็แย่ละ”

“หึหึ ยังไม่ใจอ่อนอีกหรอ”

ผมเบะปาก กลอกตาไปมาเป็นคำตอบ ควงไม้แบดมินตันเล่นไปพลาง ไม่อยากจะพูดถึงให้ช้ำใจ ตัวหอมยังไม่ใจอ่อนสักนิด แต่ดีหน่อยที่ให้ไปเจอได้ แม่ง อย่างกับเป็นชู้จริง ๆ นะ เขาไม่ได้กีดกันผมเหมือนเมื่อตอนเจอกันแรก ๆ แล้วก็จริง แต่ก็ยังไม่ทั้งหมด มัน... พูดยากว่ะ ช่วงนี้ยิ่งไปกันใหญ่เลย

“ยากกว่าปลูกต้นไม้ให้โตในวันเดียว ยิ่งคนชื่อคิงบ้าบออะไรนั่นอีก”

“หือ? เคยเจอแล้วเหรอ?”

“ไม่เคย ได้ยินเขาพูดกับเพื่อน พี่รู้จักเหรอ?”

ทิวากาลพยักหน้า คิ้วเข้มขมวดมุ่น ทำให้ผมขมวดคิ้วตามไปด้วย

“งานหยาบละ นั่นรักแรกภัคเลย”

“ก็เหี้ยละ”

เหี้ยแบบเหี้ย เหี้ยอ่ะ!! เหี้ยที่ไม่ใช่คำสร้อย แล้วถ้าคนชื่อคิงกลับมาตัวหอมก็จะทิ้งผมใช่ไหม? คนที่เขารักกลับมาแล้วนี่... ไอ้ห่า กูนี่ดราม่านำไปก่อนเลย

“เหี้ยจริง ๆ บอกจันทร์เจ้าหรือยัง?”

ผมสั่นหัว เอาจริง ๆ อยากบอกนะ แต่ยังไม่อยากบอกตอนนี้ ไม่ใช่ว่าจะปิดบัง แต่ต้องการความมั่นใจไง หากเป็นไปได้ก็อยากบอกตอนที่ได้เป็นแฟนแล้ว ไม่รู้ว่าพี่ชายจะเข้าใจหรือเปล่า ถึงตอนนั้นผมอาจจะต้องซื้อโรงงานขนมมาง้อเลยก็ได้

“บอกอะไรเหรอ!?” ผมเหลือบมองพี่ชายที่วิ่งเข้ามาหาทำตาแป๋ว แก้มกลม ๆ แดงระเรื่อ ไรผมชื้นเหงื่อเนื่องจากอากาศร้อนและการวิ่งไล่เตะจ๋าจ้า

“บอกว่าวันนี้พี่ฟ้ากับน้าเจ้ามา และพี่ฟ้าทำเค้กส้มไว้ด้วย”

“จริงอะ!!!!!” ไอ้หมูผีทำตาโต วิ่งเข้าบ้านทิ้งทุกคนไว้ด้านนอก

“ลืมกูอีกละ” ทิวากาลบ่น

“ไม่สำคัญก็งี้”

“เบอร์ภัคเบอร์อะไรนะ”

“ก็แย่ละ เข้าบ้านดิ ต้องให้ปูพรมแดงหรอ หรือต้องจุดธูป”

ต้องให้โมโห น่ารำคาญจริง ๆ

เข้ามาในบ้านก็เจอกับจันทร์เจ้ากำลังคลอเคลียพี่ฟ้าอยู่ คุยเรื่องปกติไม่นานก็วกเข้าไปหาอาหาร พี่ฟ้าเกือบลุกไปทำให้แล้วแต่เพราะทิวากาลบอกขัดว่าทานข้าวมาแล้วก่อนมาที่นี่พี่ฟ้าจึงยกเลิกอุดมการณ์และน้าเจ้าก็ห้ามเช่นกัน

“ตัวบวมเป็นโอ่งแล้ว”

“ผอมเป็นก้างอย่างจริงใจไม่เห็นน่ามอง”

“ก้างก็แย่ละ”

“น้าาาา ทำให้หนูเถอะน้า หนูเรียนมาก็เหนื้อยเหนื่อย ต้องมาฟังคำพูดที่มันเนกาทีฟจากจริงใจอีก ใจหนูบอบช้ำมากเลย หนูต้องการสิ่งเยียวยา หนูต้องฮีลตัวเองกลับมาให้ได้ เมื่อแป้งทาร์ตถูกอบจนเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอร่าม หมูกระทะจะเป็นใหญ่ในแผ่นดิน!”

เชิดหน้าใส่ผมแล้วหันกลับไปอ้อนพี่ฟ้าเฉยเลย แล้วไอ้ที่พูด ๆ มานี่มันเชื่อมโยงกันอะไรตรงไหนงั้นเหรอ? ขอความสัมพันธ์หน่อยได้ไหม เพ้อเจ้อฉิบหาย ขนาดแฟนยังบอกว่าเพ้อเจ้อ แต่สุดท้ายแล้วพี่ฟ้าก็พ่ายแพ้ต่อความจันทร์เจ้าอยู่ดี ขออะไรไม่เคยไม่ให้สักอย่าง

“เจเจอยากกินอะไรไหม?”

“หนูอยากกินเยอะแยะเลย”

“พี่ฟ้าไม่ได้ถามหนูนะ”

“เอ๋า หนูก็เจเจนะ” พี่ฟ้าถอนหายใจเฮือกก่อนขยำแก้มของจันทร์เจ้า หมูอ้วนหัวเราะพอใจแล้วเข้าไปวอแวน้าเจ้าที่อยู่ไม่ไกล

ผมกระโดดลงจากเคาน์เตอร์แล้วเดินเข้าไปกอดพี่ฟ้าที่กำลังยุ่งอยู่หน้าเตาจากด้านหลัง เกยคางไว้บนไหล่แล้วมองสิ่งที่พี่ฟ้ากำลังทำ

“อ้อนอะไร?”

“จริงใจต้องทำอะไรผิดมาแน่ ๆ เลยพี่ฟ้า ถึงได้ออเซาะแบบนี้!”

“หือ จริงหรือเปล่า?” พี่ฟ้าหันมาถามพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นด้วย แต่ไม่ได้จริงจังอะไร

“ก็แย่ละ”

“จริงแน่เลยพี่ฟ้า จริงใจต้องไปทำอะไรผิดมาแน่นอน!!” ผมส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธข้อกล่าวหาที่จันทร์เจ้ายัดเยียดให้เพราะพี่ฟ้าหรี่ตามองแบบเริ่มจับผิดจริง ๆ แล้ว พี่ชายผมแม่งโคตรจะตัววุ่นวายเลย ทำไมไม่ไปหาแฟนตัวเองวะ ทิ้งไว้เล่นเกมกับจ๋าจ้าได้ยังไง

“จันทร์เจ้าทำนาฬิกาพี่ฟ้าตกนะ เป็นรอยด้วย”

“ฮะ!! / เฮ้ย!!” จันทร์เจ้ากับพี่ฟ้าร้องขึ้นมาพร้อมกัน ผมยกยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ ผละออกจากพี่ฟ้าแล้วกลับไปนั่งบนเคาน์เตอร์เหมือนเดิมและฉกปีกไก่ทอดที่พี่ฟ้าทำไว้มากินด้วย

“พะ พี่ฟ้า หนูไม่ได้ตั้งใจ”

“เจเจทำเรือนไหนตก”

“เรือนสีดำที่พี่ฟ้าซื้อมาเมื่อสามเดือนก่อน.. หนูแค่จะเอามาทำความสะอาดให้ แต่ว่ามันหลุดมือ...”

“เจเจ...” พี่ฟ้าครางเสียงอ่อนทำท่าจะเข้าไปขยำไอ้หมู จันทร์เจ้าวิ่งไปหาน้าเจ้ากะจะให้ช่วย แต่ความฉิบหายคือมือป้อม ๆ เหมือนแง่งขิงนั่นคว้าเข้าที่แขนน้าเจ้าตอนกำลังร่อนแป้งเค้กพอดี แล้วสุดท้ายก็... ตู้ม! ชามผสมหลุดจากมือ แป้งเค้กลอยฟุ้งท่วมห้องครัวบ้านอัศวโยธินทร์ จบการรีวิว

พี่ฟ้าที่เห็นเหตุการณ์แล้วก็ถอยออกมาทอดไก่ต่อ ไม่งั้นโดนน้าเจ้าโยนลงเครื่องวิปแน่นอน

“จันทร์เจ้า!”

“แง! น้าเจ้าหนูขอโทษ หนูไม่ได้ตั้งใจ เดี๋ยวหนูช่วยนะ” จากจะช่วยเก็บกลายเป็นว่าวุ่นวายกว่าเดิม ผมกับพี่ฟ้าสื่อสารกันด้วยสายตา เอาจริง ๆ คือกลัวใจว่าน้าเจ้าจะเกรี้ยวกราดมาก จันทร์เจ้าก็คงรู้สึกเหมือนกันเพราะลนลานไปหมด สุดท้ายแล้วจึงถอยออกไปยืนไกล ๆ และให้แม่บ้านเก็บกวาด ซึ่งก็ดีแล้ว ไม่ใช่อะไร กลัวไม่ได้กินเค้ก....

“ออกไปเล่นข้างนอกเถอะลูกหมู”

“หนู... ก็ได้” รับคำเสียงหงอยแล้วก้มหน้าเดินออกไป น่าสงสารฉิบหายแต่ก็เจือ ๆ ไปกับความรู้สึกตลก แค่น้าเจ้ามองก็หดหัวเข้ากระดองแล้ว เราจะไม่ค่อยกล้าดื้อกับน้าเจ้า ใจดีก็จริง แต่ตอนดุโคตรน่ากลัว กับพี่ฟ้านี่งอแงได้เต็มที่ เพราะแพ้ทางหลานทุกคน ขออะไรได้หมด ตามใจพวกผมแบบสุด ๆ และโอ๋มาก แล้วจากนั้นพี่ฟ้าก็จะโดนน้าเจ้าดุอีกที ..........

“ช่วงนี้งานยุ่งไหมครับ?”

“พี่ฟ้าเพิ่งปิดโปรเจกต์ เจ้าจะไปกระบี่วันมะรืน” เลิกคิ้วขึ้นสูงเป็นเชิงถาม “มีถ่ายภาพ ใช่ไหมมึง?”

“อืม”

“อยากไปด้วย”

“มีเรียนนี่ อดนะครับ” ผมเดาะลิ้น รู้สึกเซ็งขึ้นมา

ที่เคยบอกว่าน้าเจ้าเข้าไปช่วยทำงานที่บริษัทตอนนี้ก็ยังทำอยู่ เรื่องการเป็นช่างภาพก็ยังไม่ทิ้ง แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยได้ลงมือเอง น้าเจ้าจะอยู่ในส่วนบริหารและเข้าไปทำงานบางครั้งเมื่อลูกค้ารายใหญ่ต้องการและระบุมา ผมเคยเป็นไปช่วยเป็นลูกมือหลายครั้ง สนุกดี แต่จะให้ไปทำแบบน้าเจ้าผมก็ไม่เอา ผมชอบการถ่ายรูป แต่ไม่ได้ชอบมันมากพอที่จะยึดมาเป็นอาชีพ การต้องเจอกับคนมาก ๆ ไม่ใช่วิถีของผม สิ่งมีชีวิตอย่างผมอยู่ค่อนข้างยากกับมนุษย์โลกที่ไม่มีความสนิทกัน

เพราะฉะนั้น ไม่เข้าไปยุ่งจะดีกว่า

“โคตรเหนื่อย ลาออกจากงานดีไหมวะ กลับไปทำไร่กับป๋าดีกว่า”

“คิดว่าจะทิ้งงานได้?”

“โปรเจกต์ก็จบแล้วอ่ะ ทิ้งอะไรกัน”

“เจ้านายมึงจะให้ออกหรือไง”

“ช่างเจ้านายดิ ไม่ให้ออกก็จะออก อะไรก็โยนให้กู สถาปนิกในบริษัทมีตั้งเยอะ”

“เขาป้อนงานให้มึงแปลว่าเขาเชื่อในฝีมือของมึงหรือเปล่า จะทำอะไรก็คิดดี ๆ อย่าทำลงไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ มึงซื้อเวลาคืนกลับมาไม่ได้ถ้าทำพลาดไปแล้ว”

ผมนั่งเงียบ ๆ ฟังน้าเจ้ากับพี่ฟ้าคุยกันพลางคิดตามไปด้วย

“.......”

“เข้าใจไหม”

“หยุดพูดดิ๊ รำคาญ”

“ก็เป็นแบบนี้”

“ไม่คุยกับมึงละ จริงใจเรียนเป็นยังไงบ้าง?”

“เรื่อย ๆ ครับ” ตอบแล้วตักเค้กส้มที่พี่ฟ้าทำไว้ก่อนหน้านั้นเข้าปาก เนื่องจากจานไก่ทอดถูกยกไปแล้ว ผมจึงอดแดกด้วยประการฉะนี้

โคตรเศร้า

“ได้ยินว่าช่วงนี้ไม่ค่อยกลับบ้านนี่ มีแฟนเหรอครับ?”

“แค่ก ๆ” ผมไอเพราะสำลัก น้าเจ้ายิ้มมุมปากในขณะที่พี่ฟ้าขมวดคิ้วและจ้องหน้าผมเขม็ง “เปล่าครับ ไม่ได้มีแฟน”

“หึ”

เกลียดเสียงหึของน้าเจ้าตอนนี้ชะมัดเลย เหมือนปีศาจ

“ไม่ค่อยกลับบ้านแล้วไปนอนที่ไหน?” คราวนี้พี่ฟ้าเป็นคนถาม

“คอนโดครับ”

“ช่วงนี้ไปบ่อยเหรอ?”

“ไม่บ่อยเลย คิดกันไปเองอ่ะ”

“เจเจมีแฟนเหรอ?” ผมส่ายหัวเป็นคำตอบในพี่ฟ้า แต่คนอายุมากกว่ายังขมวดคิ้วอยู่ “จริงนะ?”

“ครับ” ผมว่าผมรีบไปจากตรงนี้ดีกว่า รอยยิ้มน้าเจ้าโคตรจะไม่น่าไว้ใจเลย เหมือนพร้อมจะทำให้ผมน็อกตลอดเวลา ให้ตายเถอะ รู้สึกระแวงไปหมด

“เจเจไปตามพี่ลงมาเร็ว ทุกคนน่าจะใกล้กลับมาแล้ว”

“ครับ” รับคำพี่ฟ้าแล้วเดินออกจากห้องครัวไป อีกเดี๋ยวก็ได้เวลามื้อเย็นแล้ว และพ่อกับแม่ก็คงกลับจากทำงาน คุณตากับคุณยายกลับมาจากไปพบเพื่อน จากนั้นจะได้ทานข้าวกับทั้งครอบครัว

ผมเปิดประตูห้องนอนของจันทร์เจ้าเข้าไปแบบไม่เคาะก่อนพร้อมกับตะโกนเสียงดังว่าพี่ฟ้าให้มาตาม ผลลัพธ์ที่ได้จึงเป็นการที่เกือบได้เห็นคนจูบกันแบบเต็มตา ไอ้หมูยังนั่งเกยอยู่บนตักทิวากาลอยู่เลย ไวไฟฉิบหาย สองคนนั้นหันมามองผมตาขุ่นไม่พอใจ ผมเลิกคิ้ว กอดอกและเอนตัวพิงกรอบประตู มีปัญหากันหรือไง น่าเบื่อ

“ให้ไว” ผมเร่ง ไม่สนใจว่าสองคนนั้นจะด่าผมว่าเป็นปีศาจหรือตัวขัดขวางความสุขยังไง การกวนตีนที่สำเร็จคือการทำให้อีกฝ่ายหัวเสียได้ ซึ่งผมทำสำเร็จ ไม่มีอะไรแฮปปี้ไปกว่านี้แล้วครับ นี่อ้างอิงมาจากการรีวิวของหลาย ๆ คน

ผมยิ้มอย่างที่จันทร์เจ้าเคยบอกว่ามันเป็นยิ้มปีศาจ กวักมือเรียกให้พี่ชายเข้ามาหา ไอ้หมูที่ดูท่าจะมีความแค้นอยู่เต็มกระเป๋าถึงได้วิ่งเข้ามาหาแล้วปล่อยกำปั้นใส่หน้าท้องผมไปหนึ่งที แต่ไม่ได้สะเทือนอะไรเลยสักนิด อาจเพราะผมเกร็งตัวทัน แต่ถ้าจันทร์เจ้าเอาจริงก็คงมีจุกบ้าง ไอ้หมูผีนั่นหมัดหนักจะตายไป

พอมาถึงข้างล่างก็ไปคลอเคลียพี่ฟ้า รีบบอกว่าโดนผมกลั่นแกล้ง ทุกคนรุมทำร้ายผมน่ะสิ ใครมันจะไปยอมวะ

“ทำอะไรพี่อีกแล้วล่ะ?”

“ผมเปล่านะครับน้าเจ้า แค่เปิดประตูเข้าไปขัดจังหวะตอนเขาจะจูบกันพอดี”

“เจเจ”

ผมยกยิ้มมุมปากและยักคิ้วให้จันทร์เจ้าเมื่อไอ้หมูผีถูกพี่ฟ้าเรียกด้วยเสียงเข้ม ๆ จันทร์เจ้ายิ้มหน้าโง่ รีบอ้อนก่อนจะโดนดุ ทิวากาลเองก็โดนพี่ฟ้าคาดโทษด้วยแต่ดูไม่ค่อยจะรู้สึกอะไร จากนั้นผมกับจันทร์เจ้าก็ตีกันอีกครั้ง โดยคราวนี้มีจ๋าจ้าร่วมด้วย เล่นกันจนเหนื่อยก็ถึงเวลาทานอาหารเพื่อเติมพลัง

ให้ตายเถอะ นี่มันเป็นการเสียพลังชีวิตที่โคตรจะดีกับใจ



หลังจากทานมื้อค่ำเสร็จเราก็มารวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่นตามธรรมเนียมที่ทำมาตลอด เพราะวันนี้อยู่กันครบทุกคนที่บ้านจึงคึกครื้นเป็นพิเศษ จากปกติก็ป่วนอยู่แล้ว วันนี้มาแบบเลเวลอัพทะลุออกไปนอกอวกาศ  จนเวลาผ่านไปกว่าสี่ทุ่ม ผมจึงขอตัวขึ้นไปบนห้อง ต่อให้จ๋าจ้าจะงอแงเพราะไม่มีคนเล่นเกมด้วยผมก็ไม่ได้สนใจแล้ว ตอนนี้รู้สึกอยากพัก เหนียวตัวตั้งแต่เล่นแบดมินตัน ยังไม่ได้อาบน้ำเลย

พอได้อยู่คนเดียวก็มีเวลาอยู่กับตัวเอง ได้คิดแค่เรื่องของตัวเอง พุ่งสายตาไปยังเพดานห้องด้านบน ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะพลิกตัวนอนคว่ำและคว้าโทรศัพท์มือถือมากดดู ตั้งแต่กลับจากโรงเรียนผมก็ทิ้งโทรศัพท์ไวบนห้องแล้วไปใช้ชีวิตกับคนในครอบครัว อย่างที่เคยบอก โทรศัพท์มือถือไม่ได้จำเป็นถ้าผมอยู่กับสิ่งที่ชอบในโลกของความเป็นจริง ปัดนิ้วเลื่อนดูอะไรมากมายที่แสดงขึ้นบนจอ สาเหตุก็เพราะจันทร์เจ้าแอบถ่ายรูปตอนผมกอดพี่ฟ้าจากด้านหลังไปโพสต์ลง SNS หมูอ้วนนั่นมีแฟนคลับเยอะไง แถมยังแท็กชื่อผมในรูปอีก พอมีคนกดถูกใจหรือคอมเมนต์มันก็มาแจ้งเตือนของผมด้วย น่ารำคาญชะมัดเลย

ผมเข้าไปดูข้อความ เลื่อนดูผ่าน ๆ ก่อนจะค้างไว้ที่ชื่อชื่อหนึ่งซึ่งยังไม่ได้กดเข้าไปอ่าน ซึ่งนั่นก็คือชื่อของตัวหอม... ผมเดาะลิ้น ไม่แน่ใจว่าควรจะเข้าไปดีไหม ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะตอบเขายังไง ถ้าเป็นก่อนหน้าที่ยังไม่รู้ว่ามีคนชื่อคิงอยู่บนโลกผมอาจจะเป็นเด็กน้อยที่ดีใจเวลาคนที่ชอบส่งข้อความมา ตอนนี้ความรู้สึกผมมันเปลี่ยนไปว่ะ มันขี้เกียจ ไม่อยากตอบ ยิ่งรู้มาจากทิวากาลว่าผู้ชายคนนั้นคือรักแรกของเขาแล้วผมก็เลยยิ่งเฟล แล้วคำพูดของเขาที่พูดกับเพื่อนอีก   

เพราะผมไม่ได้ยินหรอกเลยไม่เป็นอะไร

แล้วถ้าเกิดเขารู้ว่าผมได้ยินล่ะ? จะเป็นอะไรหรือเปล่า?

เขาจะปล่อยผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือเขาจะอธิบายให้ผมเข้าใจ

ทำให้ผมรู้หน่อยได้ไหมว่าผมมีความสำคัญอะไรในชีวิตของเขาหรือเปล่า

ให้เป็นแค่คนที่นึกถึงเวลาหิวก็ยังรู้สึกดีกว่าตอนนี้ที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรในชีวิตเขาเลยด้วยซ้ำ

 จากที่คิดว่าตัวหอมอาจจะมีความรู้สึกอะไรกับผมบ้าง ตอนนี้ผมเริ่มไม่อยากคิดแบบนั้นแล้วว่ะ โคตรเหนื่อย แล้วตอนนี้มีอะไรให้ทำให้เหนื่อยหลายอย่าง เรื่องตัวหอมที่ไม่ค่อยจะมีอะไรคีบหน้าเลยทำให้ผมรู้สึกเซ็ง พอ กูไม่เอาแล้วไอ้สัด! นึกแบบนี้อยู่หลายครั้ง แต่มันเหมือนกับมีงานต้องทำแล้วคิดว่าช่างแม่ง ไม่ทำละ จะเป็นไงก็ช่าง แต่ตัดภาพไปอีกห้านาทีจากนั้น เดินไปเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อทำงานชิ้นนั้น

กากฉิบหาย

จบการรีวิว






-----------------------------
มาแล้วววววววววววววววววววว เห็นไหมว่าเราไม่หลอก มองเราเป็นคนยังไงกัน 
ตอนนี้ไม่มีณภัคเลยอ่ะ 55555555555555555 ขอ how to เขียนนิยายยังไงไม่ให้ยืดเยื้อด้วยค่ะ ฮือ
อาจจะถูกใจหรือไม่ถูกใจใครบ้าง ขออภัยด้วยนะคะ
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่าน ไว้เจอกันตอนหน้าเด้อ บายยยยยยย ♥

[rainiefonnie]

เอาจริงนี่รำคาญจริงใจนะ  ไม่ชอบรำคาญทำไมไม่เลี่ยงไม่บอกไปปากมีไม่พูดไปละไม่ชอบอย่ามายุ่งปล่อยให้มารุงรังชีวิตทำไม  อ่านตั้งแต่ชะนีเบลละแล้วหงุดหงิดมาก

[mareya.no7]

ขอตัวกระตุ้นที่เลอค่าทางฝั่งจริงใจบ้างเถอะ ไม่งั้นมันก็วนอยู่แบบนี้ จริงใจคอยตามคอยง้อ นภัคไม่สนไม่แคร์ไปเรื่อยๆ ตอนนี้เราหมั่นไส้นายเอกมากขอบอกเลย

[•♀NoM!_KunG♀•]

หึหึ

[Erh]

อ่านตอนนี้แล้วแอบเจ็บปวดแทนจริงใจ นี่รอคอยวันที่ภัคจะได้รู้สึกบ้างว่าจริงใจไม่ใช่ของตาย

[l2_in*]

อยากในภัคแสดงออกมากกว่านี้แล้วอ่ะ สงสารจริงใจของตาย ถถถถถถ

[pui]

จริงใจงอนนานๆเลยยยยยยย หนับหนุนๆ

[mild-dy]

สงสารจริงใจ
หาแฟนใหม่เถอะลูก 
ลำไยลำยองณภัคมาก 

[cchompoo]

จริงใจไม่ค่อยพูด ณภัคก็ปากแข็งอะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ไม่รู้ว่าทำไม ณภัค ถึงเลิกกับคิง
คิงไปเรียนนอกเลยห่าง แล้วเลิก
หรือคิง มีคนใหม่
แต่กับจริงใจ ณภัค ไม่มีความผูกพัน
ไม่เห็นความสำคัญ ไม่เห็นถึงความจริงใจ
ที่วอแวบอยมีให้เลยหรือ
อยากอ่านพาร์ทของณภัคบ้าง
รำคาญเชอแตม มาทำตัวตามติดเพื่ออะไร
เหมือนหาข่าวณภัค หรือชอบวอแวบอย
หรืออยากกวนโมโหณภัค
จริงใจไม่ชอบเชอแตม ก็ห่างๆสิ ให้เข้าใกล้ทำไม
ทีออม ยังห่างได้ คนนี้ดูไม่น่าจะมาดีจริงๆ
       
 

[BAKA]

โถ จริงใจของป้า

ถ้าหนูอยากได้ความชัดเจนจากคนแบบภัค หนูต้องพูดต้องถามนะลูก คนนั้นก็ท่าเยอะ คนนี้ก็ปากหนัก เมื่อไรมันจะรู้เรื่องกันล่ะลูกกกกกก

[smmikie]

บางทีก้รำคานจริงใจนะ
แต่บางทีความจิงใจ แม่งโคตรตรงกับนี่เลย
ภัคก้เฉยยยยยย จนแบบ เออออ *มองบน*

แต่บ้านจิงใจนี่หน้าปวดหัวเนอะ เยอะเเยะ ปวดหัว
มีความสุขแบบเกินอ่ะ 555 #แอบอิจฉาคอรบครัวมีคสามสุขสนุกสนานกันเต้มที่ดี

[LovEYouOnLy]

จริงใจนอยแล้ว ณภัคจะรู้บ้างป่าว แล้วอย่างนี้จะคืบหน้าหรือป่าว อย่างที่พูดว่ายากอยู่แล้วยิ่งยากขึ้นไปอีก