หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[me12inzy]

เราว่ามันดีออกที่มีคนมายุ่งกับจริงใจ ถึงนี่จะรำคาญก็เถอะ แต่ก็ทำให้รู้ว่าจริงใจมันไม่จำเป็นต้องจมอยู่กับณภัคอะ คนอื่นที่เค้าต้องการจริงใจก็มี
ไม่ใช่ของตายเด้อ

[Mura_saki]

เลิกคิดฟุ้งซ่านเรื่องนภัคดีกว่า ช่างเขาเถอะ ไม่อยากสนใจละ


รักจริงใจนะลูก

[lizzii]

รอดูต่อไปว่ายกนี้ใครจะวิน

[B52]

เมื่อไรจะลุ่ย

[bpyt]

ไหนๆ ภัคก็จะมีเรื่องรักแรกแล้ว จริงใจก็มีทั้งชะนีและเกย์น้อยมาติดอีก เรื่องมันจะยิ่งวุ่นแล้วสินะ

[namngern]

เอาจริง เราเริ่มรำคาญณภัคแล้วอะ
ทำเหมือนจริงใจเป็นชู้ๆจริงๆอะแหละ
มัวแต่ถืออยู่นั่นแหละว่าไม่คบเด็ก
คิดว่ามีตัวเลือกอยู่คนเดียวหรอ
เฮ้อ เริ่มโมโห 
อยากให้ณภัครู้สึกบ้างว่าจริงใจสำคัญ

[Supparang-k]

ใจริงใจนอยหนักมาก  ใจจริงก็สงสาร  แต่เป็นห่วงมากกว่าดูน้องหมกมุ่นมาก  อยากได้ตัวกระตุ้น  ไม่เอาแล้วฟิลนี้ ทำไมมีแค่จริงใจที่คิดมาก

[JokerGirl]

อยู่ช่วงสับสนวุ่นวายใจ อยากจะเลิกแต่ทำไม่ได้

[arissara]

พอๆกัน แต่หนักกว่าคือคนที่คิดจะกรี๊ดกร๊าดรักเก่า นั่นคือเค้ายังไม่ได้รักใครใหม่ไง

[arij-iris]

ควรสงสารจริงใจดีมั้ยเนี่ย

[PloySupawadee]

ทีมจริงใจ ไม่ว่าใครจะว่าไงนี่ก็ทีมจริงใจ เรารักเขา 555555555555

[meyj4ever]

สงสารวอแวบอย
ตัวหอมเคยสนใจน้องบ้างมั้ยนั่น
ยิ่งรักแรกเค้าจะกลับมาด้วย
หูยยย..ปวดใจแทนวอแวบอยเลยอะ

[ไอ้ลูกหมู]

นี้มันอะรายยยยกานนนนนน ย้ากกกกกก!!!!!! ทามมมมายยยต้องทรมานกันจิตใจฉันเยียงนี้ได้ เจ็บปวด

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[HEARTBREAKER]

ความที่ 30
ผมกับความประสาทเสีย

   [ ณภัค’s ]

   “ทำหน้าให้มันสนุกหน่อย” ผมเอนตัวหนีรพินทร์ที่ขยับมาใกล้ เริ่มเมาแล้วแน่ถึงได้ทำตัวระรานแบบนี้ ตอนนี้เราอยู่กันที่ผับแห่งหนึ่ง ต้นเหตุของการมาที่นี่ก็คือรพินทร์ส่งข้อความมาในกลุ่มและตอแยจนทุกคนตกลงมา

   “มาเที่ยวกับเพื่อนอย่าเอาแต่เล่นโทรศัพท์สิวะเมีย” คลื่นว่าต่อจากพินทร์ ผมกลอกตาไปมา กดล็อกโทรศัพท์แต่ยังไม่เก็บใส่กระเป๋า

   “วอแวบอยไม่ตอบข้อความหรือไง” เหลือบมองคนพูด ครามยกยิ้มมุมปากหลังพูดจบแล้วยกเหล้าขึ้นดื่ม

   “น้องเบื่อแล้วแหง” จบท้ายด้วยพีท พูดได้ดีจนอยากเอาขวดเหล้าตีหัว

   เบื่อหน้ามึงสิ!

   “อะ! จะมีใครบอกฉันได้หรือยังว่าวอแวบอยคือใคร!?”

   “มานี่ชะนี เดี๋ยวกูจะบอกบุญ” ผมจ้องหน้าพีทเขม็ง แต่มันไม่สนใจ กวักมือเรียกรพินทร์ คนนั้นก็ใจง่ายรีบย้ายตัวเองไปหาพีททันที ให้ตายเถอะ! ไอ้พวกเวรนี่! แล้วคลื่นกับครามไม่ช่วยอะไรผมเลย แถมคลื่นยังไม่สุมหัวกับพวกมันอีก

   “กรี๊ด!!! นี่มันน้องจริงใจ!!” รพินทร์กรีดร้องขึ้นมา ตาคม ๆ มองมาที่ผมและเหมือนจะเข้ามาเขย่าคอให้รู้แล้วรู้รอด “ล้อเล่นป่ะเนี่ย! น้องจริงใจเนี่ยนะ! เฮ้ย เป็นไปได้ไง!?”

   “รู้จักเหรอ?”

   “อืม น้องเป็นน้องของแฟนพี่กาลไง โห โคตรงง ทำไมเป็นน้องจริงใจไปได้วะ”

   “กูก็งงเนี่ยทำไมน้องจริงใจถึงได้มาจิกมัน”

   “ใช่มะ!” รพินทร์รับคำกับพีทอย่างเข้ากัน “มึงไม่ชอบเด็กไม่ใช่เหรอ ทำไมยอมให้น้องจิก”

   “ไม่รู้”

   “สเป็กกับคนที่ใช่บางทีมันก็คนละคนกันนะ”

   “เหยดดด น้องกูครับน้องกู”

   คลื่นเหมือนคนบ้า ปกติครามก็พูดอะไรแบบนี้อยู่แล้วยังไม่ชินอีกหรือไงกัน

   “แล้วนี่ที่บ้านน้องรู้เรื่องหรือเปล่า?” รพินทร์ถาม ผมสั่นหัวเป็นคำตอบ “ที่บ้านไม่รู้หรือมึงไม่รู้”

   “กูไม่รู้”

   “เยี่ยม!”

   “ทำไม บ้านนั้นไม่โอเคเหรอ?”

   “โอเคนะคราม แบบดีอ่ะ เป็นครอบครัวที่ดีมาก ดีทุกอย่าง ทัศนคติอะไรงี้ดีหมด แล้วจากที่รู้มาพวกเขาไม่เคยห้ามลูกเลยนะไม่ว่าจะทำอะไร ดีมากจนงงว่ามีครอบครัวแบบนี้บนโลกด้วยเหรอ”

   “ดีก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง?”

   “ก็จริง แต่ถ้าดีมากขนาดนั้นก็เริ่มเครียดละ” หลังจากเสริมคำพูดคราม พีทก็หันมามองหน้าผมพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่น

   “อะไร?”

   “ที่บอกว่าที่บ้านโอเค แล้วเขาโอเคจริง ๆ เหรอวะ แล้วแบบ...”

   “จะพูดว่ากูร่านก็พูดมา”

   “เหี้ย! ไม่ใช่แบบนั้นโว้ย! แล้วมึงร่านที่ไหน เดี๋ยวกูตบปาก”

   ผมร้องเหอะในลำคอ ไม่ใช่แบบนั้นแล้วมันแบบไหนล่ะ ถ้าที่บ้านนั้นโอเคกับการที่ลูกชายมีแฟนเป็นผู้ชายได้ เรื่องที่เขาจะรับไม่ได้ก็คงมีไม่กี่อย่างนั่นก็คือคนของลูกชายมันไม่ดีและสำส่อน

   แบบผม?

   “จะกังวลอะไรกัน คิดว่ากูจะเป็นแฟนกับเด็กนั่นเหรอ?”

   “อ้าว ที่วอแวกันอยู่ทุกวันนี้ไม่ได้คิดจะเป็นแฟนกันน้องมันเหรอเมีย?”

   คราวนี้ทุกคนมองผมเป็นตาเดียว ผมไม่ได้ตอบอะไร ยกเครื่องดื่มในมือขึ้นดื่ม เอาจริง ๆ ก็ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง เพราะที่เป็นอยู่ตอนนี้มันโอเคดีแล้ว...สำหรับผม

   “แล้วนี่พี่คิงก็จะกลับมา มึงจะทำยังไงต่อ”

   “ไม่คิดอะไรก็บอกไป อย่าไปให้ความหวังเด็กมัน ถ้าทุกอย่างบานปลายมันจะยิ่งแย่ ภัคอาจจะไม่เป็นไร เพราะไม่ได้รู้สึก แต่กับเด็กคนนั้นมันไม่ใช่”

   “อืม ไอ้ครามพูดถูก จะทำอะไรก็คิดดี ๆ”

   “ทำไมเข้าข้างเด็กนั่นจัง นี่เพื่อนหรือเปล่า?”

   “เพราะมึงเป็นเพื่อนนั่นแหละพวกกูถึงได้พูดแบบนั้น ถ้าพลาดไปแล้วมึงกลับไปแก้อะไรไม่ได้นะเว้ย”

   “จริงสุด!”

   ปิดท้ายด้วยรพินทร์

   ผมถอนหายใจเฮือก เพราะคำพูดของพวกนั้นแหละจะทำให้ผมปวดหัวตายอยู่แล้ว หมดอารมณ์จะสนุก ผมนั่งดื่มเงียบ ๆ พลางคิดอะไรในหัวไปคนเดียว บนโต๊ะตอนนี้มีแค่ผมกับครามที่นั่งกันอยู่ เพราะพีทกับพินทร์ออกไปเต้น และคลื่นก็ไปจิกผู้หญิง

   “คิดมากเลยดิ”

   “พูดบ้าอะไรไม่รู้ ปวดประสารทแล้วเนี่ย รู้สึกเหมือนเส้นเลือดในสมองจะแตก”

   “ก็ดีแล้วที่มีความรู้สึก”

   ไม่รู้ทำไมถึงได้สะอึกไปกับคำพูดของคราม คนพูดเอนตัวพิงพนักและยกเหล้าขึ้นดื่มด้วยท่าทางสบาย ๆ ต่างกับผมที่รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ขึ้นมา

   ให้ตายเถอะ ความรู้สึกพวกนี้มันบ้าอะไรกัน

   เรียวลิ้นแลบเลียริมฝีปาก ความต้องการบางอย่างพัดวูบเข้ามาจนร่างกายสั่นเทา ครามมองหน้าผมพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นสูง

   “อยากเหรอ?”

   “อืม มีป่ะ?”

   “ไม่พกแล้ว?”

   “อือ” ตอบได้แค่นั้น ตาคมของครามหรี่มองก่อนจะโยนกล่องซิกกาแลตพร้อมกับไฟแช็กมาให้

   “อย่าเกินสอง”

   “ไม่รู้” ผมว่าแล้วเดินออกไปที่โซนสำหรับสูบบุหรี่หลังจากได้ของที่ต้องการ

   เมื่อก่อนผมจะมีบุหรี่ติดกระเป๋าเอาไว้ แต่ตั้งแต่ที่เด็กวอแวบอยนั่นบอกให้ผมเลิกสูบและยึดของผมไป ผมก็ไม่ได้พกอีก นั่นเป็นกล่องสุดท้ายพอดี และขี้เกียจไปซื้อใหม่

   ได้ลองมันครั้งแรกเพราะคลื่นกับคราม เห็นพวกมันสูบเลยขอลอง ก็ไม่แย่อะไร แต่ก็ไม่ประทับใจ แต่ไป ๆ มา ๆ ดันมีพกไว้เฉย ผมไม่ได้ติดบุหรี่ที่ต้องสูบทุกวัน หรือถ้าวันไหนขาดแล้วจะเป็นจะตาย ผมแค่ใช้มันในวันที่มีอะไรให้คิดหนัก ๆ ซึ่งมันช่วยได้ในระดับหนึ่ง เหมือนมีคนเคยบอกว่าการสูบบุหรี่ทำให้สมองโล่งเพราะกลไกล deep breath จากการสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันจริงหรือเปล่า หรืออาจจะเป็นแค่ข้ออ้างเพราะต้องการสารนิโคติน

   ขยับเข้าไปอยู่ที่มุมด้านหนึ่งของห้อง พิงไหล่กับกำแพงก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วเอาโทรศัพท์มือถือออกมา ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่การพิมพ์ชื่อชื่อหนึ่งไปในช่องค้นหาจะเป็นสิ่งที่ต้องทำประจำเมื่อจับโทรศัพท์ เด็กวอแวบอยนั่นยังไม่ตอบข้อความที่ผมส่งไปตั้งแต่ตอนเย็นเลยด้วยซ้ำ ทำบ้าอะไรอยู่ ไม่เห็นหรือตั้งใจเมิน

   วันนี้ผมส่งข้อความไปหาเด็กนั่นหลายครั้งทั้งที่ไม่ค่อยทำ แถมยังโทรหาอีกหลายสายด้วย แต่ก็ไม่มีการตอบกลับใด ๆ มันน่าสงสัยมาเลยนะ... หรือจะเบื่อผมแล้วอย่างที่พีทพูดจริง ๆ

   จะบอกว่าไม่เล่นโทรศัพท์เลยก็คงเป็นไปไม่ได้ เพราะเจ้าเด็กบ้านั่นยังไปกดไลค์รูปที่แฟนพี่กาลโพสต์ลงอยู่เลย ตอนเห็นรูปผมเบลอไปนิดหน่อย มันเป็นภาพที่เด็กนั่นกอดใครคนหนึ่งจากข้างหลังและเอาคางวางไว้บนไหล่ ที่เบลอเพราะนั่นคือสิ่งที่เจ้านั่นเคยทำกับผม พอเข้าไปดูจากชื่อที่แท็กไว้ถึงรู้ว่าคนผมยาวที่มองข้างหลังแล้วเหมือนผู้หญิงนั้นคือคุณเพลิงฟ้า

   ผมรู้จักเพราะเขาเป็นสถาปนิกที่ผมชื่นชอบ งานออกแบบของเขาแต่ละชิ้นมันเจ๋งมาก เคยคิดกับตัวเอง ถ้าจะสร้างบ้าน ผมจะจ้างเขา ต่อให้ต้องจ่ายเงินมากแค่ไหน ผมก็จะจ่าย เพื่อที่จะให้คุณเพลิงฟ้าออกแบบให้

   ในแอคเคานต์ของคุณเพลิงฟ้ามีรูปภาพของเด็กวอแวบอยอยู่เยอะเลย และนอกจากนั้นยังมีรูปน้องจ๋าจ้าและจันทร์เจ้าอยู่อีกด้วย กว่าจะรู้ตัวผมก็ดูจนไปถึงรูปสุดท้ายแล้ว พอจะไปดูแอคเคานต์ที่ถูกตั้งด้วยชื่อเหมือนหลับตาพิมพ์บ้างก็ต้องหงุดหงิดเพราะมันถูกตั้งเป็นไพรเวท จากจำนวน followers ที่มีไม่ถึงร้อย ระดับความหงุดหงิดจึงลดลงมา เพราะเดาเอาว่าเด็กเวรนั่นไม่รับรีเควสจากใครเลย

   ส่งสติ๊กเกอร์โง่ ๆ ไปอีกหลายตัวแต่ก็ยังไม่มีการตอบกลับมาอยู่ดี นอนไปแล้วเหรอ? แต่ตอนนี้มันยังไม่ดึกมากเลยนะ... บ้าเอ๊ย! ทำไมผมถึงได้รู้สึกแย่แบบนี้นะ

   เงยหน้าจากโทรศัพท์เมื่อรู้สึกว่าถูกคุกคาม มีเงาจากคนที่ตัวใหญ่กว่าสาดทับลงมาบนตัวของผม พอเห็นว่าเป็นใครก็รู้สึกหายใจไม่สะดวกขึ้นมา ผมคาบบุหรี่ไว้ที่ปากแล้วผลักมันออก ในขณะที่จะก้าวผ่านไปข้อมือของผมก็ถูกคว้าเอาไว้และถูกผลักให้ไปติดกำแพง

   “จะรีบหนีไปไหน?”

   “อย่ามายุ่ง!” ผมกระแทกเสียงใส่ และปัดมือหนาที่บีบไหล่อยู่ออก

   “เจอผัวเก่าแล้วเสียใจขนาดนั้นเลย?”

   “เออ ยังไม่ตายไปอีกหรือไง”

   “ปากดี” มันพูดแล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะต้องถอยออกไปเพราะผมดีดเถ้าบุหรี่ใส่ ภีมมองเหมือนจะโกรธก่อนยกยิ้มร้าย ผมเชิดหน้าขึ้นมองอย่างไม่เกรงกลัวเช่นกัน

   หายจากวงจรชีวิตไปตั้งนานแล้ว ทำไมยังวนมาเจอกันอยู่อีก น่าเบื่อชะมัด

   “เหอะ”

   “ขอบ้างดิ” ยังไม่ทันได้รับคำอนุญาต บุหรี่ที่เกือบหมดมวนแล้วในมือผมก็ถูกแย่งไป ภีมสูดสารนิโคตินเข้าปอดก่อนโน้มหน้าลงต่ำให้อยู่ระดับเดียวกับผมแล้วพ่นควันออกมา ผมเบือนหน้าหนีเพราะควันเข้าจมูก คนทำยิ้มร้ายคีบบุหรี่ออกจากปากแล้วยื่นไปด้านข้าง ยันแขนข้างหนึ่งกับกำแพงเพื่อกันผมไว้จากนั้นก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนแทบจะชิดกัน เพียงไม่กี่วินาทีถัดมาไอ้เวรนั่นก็แนบริมฝีปากลงมาที่ปากของผม ผมหันหน้าหนีพร้อมผลักออกแล้วจากนั้นก็ตบหน้ามันไปเต็มแรง ไอ้เหี้ยนั่นแสยะยิ้ม โน้มหน้าลงมาใกล้ผมอีกครั้งแต่ผมพยายามขืนตัวเองไว้ไม่ให้มันจูบผมได้อีก

   เวรเอ๊ย! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ!

   แชะ!

   ผมหรี่ตาเมื่อแสงแฟลชสาดเข้ามา เมื่อเห็นคนที่ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพไว้ก็แทบอยากพังตึกนี้ทิ้ง

   “จับได้คาหนังคาเขาเลยนะพี่ภีม มารำลึกความหลังกับแฟนเก่าแล้วทิ้งแตมไว้คนเดียวใช้ได้ที่ไหนกัน” ไอ้เด็กเปรตนั่นพูดพร้อมกับยิ้มยียวน

   “ช่วยไม่ได้นี่ เมียเก่าพี่ยั่ว...ขนาดนี้” ไอ้เหี้ยพี่ภีมมองผมด้วยสายตาคุกคามพร้อมกับเลียริมฝีปาก “ปากยังหวานเหมือนเดิมเลยนะ” ผมกำมือแน่น แย่งบุหรี่ในมือหมอนั่นคือมาก่อนจะจี้ไฟบนหลังมือของมัน โยนซิกกาแลตทิ้งแล้วเดินออกมา ได้ยินเสียงมันหัวเราะแล้วอยากอาเจียน

   สะอิดสะเอียนเป็นบ้า

   “ถ้าน้องจริงใจเห็นรูปนี้จะเป็นยังไงน้า...”

   “ลบทิ้งเดี๋ยวนี้” จากที่ว่าจะออกไปให้พ้น ๆ จากตรงนี้กลับต้องอยู่ต่อเพราะเด็กเวรนั่นมันพูดขึ้นมาเมื่อผมกำลังเดินผ่าน

   “ภาพแรร์แบบนี้ลบก็เสียดายแย่เลย ให้น้องจริงใจดูก่อนดีกว่าครับ พี่ภัคว่าดีไหม” เฌอแตมยกยิ้มด้วยท่าทีที่เหนือกว่า ผมกระชากคอเสื้อของมันเข้ามาแล้วผลักเข้าไปชนกับกำแพงด้านหลังก่อนจะกระชับแรงให้มากขึ้นจนไอ้เด็กสาระแนนี่หน้าเหยเก

   “Bitch boy!”


   “ท่าทางหงุดหงิดกว่าเดิมนะ”

   “เจอเรื่องไม่ดีมาก ๆ น่าหงุดหงิดเป็นบ้า”

   “เจอไรวะ เล่าดิเมีย” ผมจิปากใส่คลื่น มีผู้หญิงอยู่ข้าง ๆ ยังเสนอหน้ามาเรียกผมเมียอีก ไอ้เวรเอ๊ย! ทีแรกจะไม่เล่า แต่พอสบสายตากดดันจากครามแล้วเลยต้องเล่าให้ฟัง ครามแค่คิ้วขมวดตอนฟัง แต่คนที่ขึ้นคือคลื่นมากกว่า ไอ้บ้านี่แทบจะไปถล่มเขาถึงโต๊ะถ้าไม่ติดว่าครามปรามไว้

   “ไอ้เหี้ยเอ๊ย! อย่าให้เจอ”

   “เก่งนักเหรอมึง”

   “เออดิ เมื่อไหร่แม่งจะเลิกวุ่นวายกับเมียกูสักที”

   “คงต้องกรวดน้ำให้มันบ่อย ๆ”

   “ป่ะ พรุ่งนี้กูพาไปวัด”

   “ก็แย่ละ” พูดพึมพำออกไป ก่อนเม้มปากเมื่อนึกได้ว่ามันเป็นคำติดปากของใคร ถ้าอยู่ด้วยกันผมจะได้ยินประโยคนี้ไม่ต่ำกว่าห้ารอบในหนึ่งวัน แม้แต่ในข้อความยังมีส่งมาเรื่อย ๆ ผมคิดว่ามันน่ารำคาญที่เอาแต่พูดคำซ้ำ ๆ หลาย ๆ รอบ แต่ตอนนี้ผมกลับติดคำนี้มาใช้ด้วยอย่างไม่รู้ตัว

   เด็กเวรนั่น... จะเกินไปแล้ว

   “แล้วเมียมันใช่คนที่พีทบอกว่าถ่ายรูปกับจริงใจลง story ไหม?”

   “อืม”

   “ผัวเมียคู่นี้แม่งต้องการอะไรวะ” ผมไม่ได้ตอบอะไรคลื่นไป

   ประเด็นเก่าที่ลืมไปแล้วทำให้ผมนึกถึงอีกเมื่อมันถูกหยิบขึ้นมา เรื่อง story นั่นผมเห็นจากพีทเพราะมันแคปส่งมาให้ดู (ไอ้บ้านั่นมีแอคเคานต์สำรองเอาไว้ส่องต่างหาก) ตอนนั้นผมมองด้วยสายตาเรียบนิ่ง นิ่งจนไม่รู้ว่าตัวเองกำลังรู้สึกอะไรอยู่

   รูปใกล้ชิดกันพอสมควรขนาดนั้นคงจะสนิทกันนั่นแหละ อยู่โรงเรียนเดียวกันด้วยนี่ ผมพยายามจะไม่สนใจแล้วแต่มันก็ห้ามตัวเองไม่ได้อยู่ดี ทำไมต้องเป็นมันด้วยวะ คนที่ทำให้ผมต้องเลิกกับแฟน คนที่เข้ามาเป็นมือที่สาม และตอนนี้มันยังไปทำตัวตีสนิทกับจักรพรรดิอีก ใจคอจะแย่งทุกคนไปจากผมใช่ไหม แล้วไหนบอกว่าไม่ชอบไง ทำไมถึงยอมให้มันเข้าใกล้ได้ล่ะ? หงุดหงิด!

   เราดื่มกันจนเวลาล่วงเลยมาตีหนึ่ง พีทกับรพินทร์ดื่มหนักจนเมาหลับไปแล้วจึงตกลงกันว่าจะกลับ แฝดทำหน้าที่รับผิดชอบสองคนนั้นและพากลับไปนอนด้วย เพราะจะไปส่งบ้านด้วยสภาพแบบนั้นมีหวังโดนพ่อแม่พวกมันด่าแน่ ส่วนผม ดื่มไปพอสมควรแต่ก็เริ่มจะสร่างแล้วเพราะเรื่องเวร ๆ พวกนั้น อีกอย่างผมเอารถมาเอง จึงมีกฎเหล็กคือห้ามทำตัวเองเมา

   ผมขับรถไปเรื่อย ๆ เพราะมันดึกมากแล้วและถนนค่อนข้างโล่งจึงเปิดประทุนออก อากาศยามดึกพัดปะทะผิวทำให้ตัวสั่นเล็กน้อย เส้นผมปลิวไปตามแรงลม ผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก แม้มันจะไม่สุดก็ตาม ความเร็วของรถค่อย ๆ ลดลงเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นร้านอาหารที่ตั้งอยู่ริมถนน กว่าจะรู้ตัวผมก็หักรถเข้าไปจอดและลงไปยืนอยู่หน้าร้านเสียแล้ว

   “จะเอาอะไรไอ้หนุ่ม?”

   “เอ่อ...” เหลือบตามองป้ายเมนูที่ตัวอักษรเริ่มขาด ๆ หาย ๆ ถ้าบอกว่าไม่เอาแม่ค้าเขาจะเอามีดสับคอผมหรือเปล่า...? “ข้าวมันไก่ครับ”

   “รอแป๊บ ไปหาโต๊ะนั่งรอเลยจ้า”

   ผมหันซ้ายหันขวา กะพริบตาปริบ ๆ แล้วเดินไปนั่งโต๊ะว่างโต๊ะหนึ่ง เอาปลายนิ้วไปแตะ ๆ บนผิวโต๊ะแล้วก็ขนลุกเกรียวขึ้นมา คราบมันติดมือจนต้องรีบหาอะไรเช็ด อยากร้องไห้ชะมัดเลย อะไรทำให้ผมแวะเข้ามาเนี่ย ไม่ได้หิวสักหน่อย

   รอไม่นานข้าวมันไก่ที่สั่งไปก็มาเสิร์ฟ ยิ้มแหย่ให้แม่ค้า พอได้กลิ่นหอม ๆ ลอยกรุ่นขึ้นมาแล้วท้องก็ร้องโครก ให้ตาย ผมต้องกินข้าวมันไก่ตอนตีหนึ่งจริง ๆ ใช่ไหม เฮ้อ... สงสัยว่านอกจากคำพูด ผมยังติดนิสัยทานอะไรดึก ๆ และสตรีทฟู้ดจากเด็กนั่นมาด้วย

   ผมถ่ายรูปจานข้าวมันไก่นั้นลงใน story พร้อมกับแคปชั่นประหลาดหนึ่งประโยคที่พออ่านแล้วก็คิดว่าไม่น่าเลย...

   Think of someone... (นึกถึงใครบางคน...)
   real__khram replied to your story.
   Him? (คนนี้เหรอ?) > @/jkpaswyt
   phaknp no!!! (ไม่ใช่โว้ย!!!)

   ผมตอบกลับครามแล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ก่อนตักข้าวมันไก่ทานด้วยความเกรี้ยวกราดอ่อน ๆ ดึกแล้วก็ควรไปนอนไม่ใช่มาก่อกวนคนอื่นแบบนี้! ครามเป็นคนที่กวนตีนทีแล้วจะทำให้ร้อนตั้งแต่ปลายนิ้วเท้าขึ้นมาศีรษะ

   น่าเบื่อ!






(มีต่อค่ะ)

[HEARTBREAKER]

   [ จักรพรรดิ’s ]

   ผมยกยิ้มมุมปากพลางแค่นหัวเราะหลังจากตื่นมาแล้วเปิดโทรศัพท์ดูแล้วพบการแจ้งเตือนหลาย ๆ อย่างจากตัวหอม โคตรจะมหัศจรรย์ อยากตอบกลับนะ แต่ไม่รู้จะตอบอะไร จริง ๆ เห็นตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ แต่ผมมองข้ามไป แต่เขาก็ยังส่งมาเยอะมากจนผมต้องปิดเครื่องไปเลย

   เอาล่ะ... ถึงคราวที่จะไม่สนใจเขาบ้าง

   ให้มันรู้กันไปเลยว่าคนที่ตามอยู่คนเดียวนั้นรู้สึกยังไง ผมเหนื่อยแล้ว และผมไม่อยากวิ่งต่อ ขอแวะพักข้างทางก่อนแล้วกัน ส่วนถ้าหายเหนื่อยแล้วจะวิ่งต่อไปไหมหรือจะหยุดพักแล้วเดินกลับทางเดิมก็ค่อยว่ากันอีกที

   โยนโทรศัพท์ไปบนเตียงหลังจากตอบข้อความพี่พีทแล้วเข้าไปอาบน้ำเพื่อที่จะแต่งตัวไปโรงเรียน พี่พีทส่งข้อความมาถามว่าผมกับเพื่อนเขาทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า ผมไม่ได้ตอบเป็นตัวอักษรแต่ส่งสติ๊กเกอร์แสยะยิ้มไปหนึ่งตัวถ้วน ตอนนี้ยังเช้าอยู่ พี่เขายังไม่ตื่นมาตอบหรอก เห็นเมื่อวานไปแฮงก์เอาท์กันด้วยนี่ ท่าทางจะดื่มเยอะกันทั้งกลุ่ม

   อากาศวันนี้ดูหม่น ๆ ไม่ค่อยมีแดดคล้ายฝนจะตก ผมจึงไม่ขับรถไปเอง ระหว่างที่หลับตาอยู่นั้นก็โดยสะกิดโดยจ๋าจ้าที่นั่งอยู่ข้างกัน ไอ้เปี๊ยกยื่นโทรศัพท์มาให้ผมด้วย มันคือรูปข้าวมันไก่ที่ถูกอัพโหลดลงตอนประมาณหกเจ็ดชั่วโมงที่แล้ว

   “พี่ภัคโคตรแกร่ง กินข้าวมันไก่ดึก ๆ แล้วหุ่นยังผอมอ่ะ”

   “อืม” ครางรับสั้น ๆ แล้วเลื่อนหูฟังที่คล้องอยู่ที่คอมาครอบหู ไม่ได้เปิดเพลงหรอก แต่เป็นการตัดสิ่งรบกวนออกไป สตอรี่นั้นผมเห็นแล้ว ที่บอกว่านึกถึงใครสักคนนั่น ผมจะคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่ามันคือผม

   ไม่น่าจะเป็นไปได้ว่ะ เขาน่าจะคิดถึงรักแรกของเขามากกว่า

   อ้าว ดึงดราม่าเฉยเลย

   เมื่อมาถึงโรงเรียนก็แยกกันกับน้องไปคนละทาง เรียน ๆ เล่น ๆ ไปตามเรื่องราว ช่วงที่มีเวลาพัก ผมต้องคอยหลบไม่ให้ไอ้เนตรสาระแนกับโทรศัพท์ตลอด อยู่ยากมาก แต่ก็ทำตัวเอง พิมพ์ข้อความตอบกลับไปเร็ว ๆ แล้วต้องรีบล็อกจอเอาไว้

   “ท่าทางมีความลับนะมึง”

   “ไร?”

   “คุยกับสาวที่ไหนวะ มาดูดิ๊!”

   “ก็แย่ละ”

   “มีความลับกับกูเหรอ ไอ้ห่า จำไว้ ๆ งอน!” ภูวเนตรสะบัดหน้างอนแล้วเดินหนีผมไปหาเพื่อนที่เตะบอลกันอยู่ที่ลานกิจกรรม ผมเบะปากกับความบ้าบอของมัน ไม่ใช่ว่าความลับหรอก แต่บอกตอนนี้ไม่ได้ รอไปก่อนแล้วกัน...

   ครืด
   12:34 ม า ย ด์ : จริงใจทานข้าวแล้วเหรอ เรายังไม่ได้กินเลยอ่ะ ฮือ
   12:34 J9 : อ้าว ทำไมล่ะ ไปหาอะไรทานสิครับ เดี๋ยวปวดท้องนะ
   12:34 ม า ย ด์ : ช่วยงานอาจารย์เพิ่งเสร็จค่า
   12:35 ม า ย ด์ : ท้องร้องแรงมากเลยจริงใจ TwT
   12:35 J9 : น่าสงสารเนอะ
   12:35 J9 : *รูปของกิน*
   12:36 ม า ย ด์ : กรี๊ดดดด โกรธมาก!!!
   12:36 ม า ย ด์ : บล็อก!!!!

   ผมคุยกับมายด์ต่ออีกนิดหน่อยแล้วเก็บโทรศัพท์เอาไว้แล้วเปิดเพลงฟัง ตั้งแต่วันที่ขอเบอร์ไป ผมก็คุยกับมายด์เยอะขึ้น เธอก็น่ารักดีนะ แอบรู้สึกผิดกับไอ้เนตรที่มาคุยอะไรแบบนี้กับแฟน แต่ก็ช่วยไม่ได้... แล้วบางที... การที่ผมดได้คุยกับคนอื่นบ้าง น่าจะทำให้ผมลืม ๆ ตัวหอมไปได้ง่ายหน่อย

   มีเรื่องอื่นให้คิดบ้าง จะได้ไม่ต้องคิดถึงแต่เขาคนเดียว




   [ ณภัค’s ]

   “ร้องไห้ทำไมครับ”

   “ป้าดีใจนี่คะ”

   ร่างบางคิ้วขมวดพร้อมกับพลิกตัวหนีเมื่อได้ยินเสียงรบกวน สักพักก็รู้สึกถึงสัมผัสที่หน้าผากจึงค่อย ๆ ปรือตาขึ้น พอเห็นว่าเป็นใครก็หลับตาลงและจมหลงสู่ห้วงนิทราได้อย่างไม่ยากเย็นเพราะมือหนาที่ลูบหัวกล่อมเบา ๆ

   ผมตื่นมาอีกครั้งเมื่อแสงตะวันสาดส่องเข้ามาแยงตา ขยับตัวบิดขี้เกียจแล้วนอนนิ่ง ๆ บนเตียง กลอกตามองรอบ ๆ ห้อง หันไปมองที่ประตูเมื่อมีเสียงเคาะ ไม่นานก็มีคนเข้ามา

   “ตื่นแล้วหรือคะคุณหนูของป้า?”

   ขยับตัวนั่งพิงกับหัวเตียงพร้อมกางแขนออก ป้านิดเดินเข้ามากอด ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงสะอื้นมาจากคนแก่

   “ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะคะคุณหนู”

   ครับ... ผมกลับบ้าน

   เมื่อคืนหลังจากกินข้าวเสร็จผมก็ขับรถไปเรื่อย ๆ รู้ตัวอีกทีก็มาจอดที่หน้าบ้านแล้ว เพราะมีกุญแจที่ณภัทให้ไว้ผมจึงไม่ต้องเรียกให้คนมาเปิด ถ้าไม่มีไฟทางเดินให้พอมองเห็นผมจะวนรถกลับคอนโดไปแล้วเพราะมันดึกและมืดมาก แต่ถึงอย่างนั้น เพียงแค่ลงจากรถตัวผมก็สั่นทึม กว่าจะมาถึงห้องนอนของตัวเองได้ก็แทบแย่ เพราะบรรยากาศที่ทำให้นึกถึงเรื่องบางอย่างที่เคยเกิดขึ้น...

   “หิวไหมคะ?” พยักหน้าหงึกหงักเป็นคำตอบ “ไปอาบน้ำนะคะ เดี๋ยวป้าลงไปเตรียมกับข้าวให้”

   ป้านิดลูบหัวผมพลางยิ้มอ่อนโยน ดวงตาของคนแก่ขึ้นสีแดงช้ำและบวมเล็กน้อย ไม่รู้ว่าร้องไห้ไปเยอะแค่ไหน ผมระบายยิ้มส่งไปให้ แค่นั้นป้านิดก็น้ำตาแตกอีกรอบ

   “ร้องไห้ทำไม?”

   “ป้าดีใจที่คุณหนูกลับบ้าน”

   “ถ้ากลับมาแล้วร้องไห้ จะไม่กลับแล้วนะ”

   “ไม่ร้องแล้วค่ะ ป้าไม่ร้อง” ป้านิดรีบเช็ดน้ำตา ผมเองก็ช่วยเช็ดออกให้ เธอส่งยิ้มมาก่อนไล่ผมไปอาบน้ำอีกครั้ง

   ตอนนี้เป็นเวลาเกือบบ่ายโมงแล้ว กว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า แถมตอนเช้ายังโดนณภัทมากวนอีก ตื่นเกือบบ่ายถือว่าเก่งแล้ว ปกติถ้าดื่มแล้วนอนดึกด้วยผมตื่นอีกทีก็ตอนเย็นเลย ผมแต่งตัวด้วยชุดกางเกงยีนส์กับเสื้อยืดสีขาวธรรมดา เสื้อผ้า ของใช้ทุกอย่างของผมยังอยู่เหมือนเดิม ข้าวของในห้องทุกอย่าง การจัดแต่งเองก็เหมือนกัน มันยังอยู่ที่เดิมเหมือนตอนที่ผมเคยอยู่บ้านหลังนี้ ต้องยกความดีความชอบให้กับป้านิดที่คอยดูแลให้

   แต่ต้องถามหน่อยว่าทำไมถึงได้ล็อกห้องผมไว้ ถ้าไม่มีกุญแจเมื่อคืนคงได้นอนหน้าห้องแน่

   ผมเดินช้า ๆ เพื่อมองสำรวจรอบบ้าน บ้านเหรอ ไม่ได้กลับมานานขนาดไหนแล้วยังจำไม่ได้เลย บรรยากาศเปลี่ยนไปเยอะเลยแฮะ ความอบอุ่นแทบไม่เหลือ

   “คุณหนูนั่งเลยค่ะ เดี๋ยวป้ายกข้าวมาให้นะคะ” ผมนั่งลงที่โต๊ะทานข้าว โต๊ะใหญ่มากแต่กลับนั่งทานอยู่คนเดียว ไม่นานป้านิดก็ยกอาหารมาให้ ทุกอย่างล้วนเป็นของโปรดผมทั้งนั้น

   “ขอบคุณครับ”

   “ทานเยอะ ๆ นะคะ”

   “อืม...”

   “เป็นยังไงบ้างคะ?” ป้านิดถามหลังจากผมตักข้าวคำแรกเข้าปาก พยักหน้าให้กับเธอแล้วกลับมาทานข้าวต่อ ฝีมือการทำอาหารของป้านิดยังอร่อยเหมือนเดิม จากการรู้จักกับเด็กปีศาจทำให้การกินของผมเลเวลอัพขึ้นมาจนสามารถทานอาหารได้หมดเกลี้ยง ไม่รู้ว่าอยู่กับตัวเองนานเกินไปหรือเปล่า เมื่อเงยหน้าขึ้นถึงกับตกใจเพราะมีหลายคนที่มาแอบมองผมอยู่

   คิ้วขมวดเข้าหากันพลางไล่สายตามองเหล่าเมดที่ทั้งอายุมากและน้อย แต่หลาย ๆ คนผมก็คุ้นหน้าทั้งนั้น

   “มีอะไรกัน?”

   “เจ้าพวกนี้อยากมาดูคุณหนูน่ะค่ะ”

   “ผมไม่ใช่ของแปลก”

   “โธ่ คุณหนูไม่กลับบ้านเสียนาน พอกลับมาพวกเราเลยอยากมาเจอค่ะ” หนึ่งในนั้นพูดขึ้น ผมเม้มริมฝีปาก ไม่คิดว่าจะมีคนรอผมด้วยแฮะ...

   “ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะคะ”

   ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพราะไม่ได้อยากกลับมา แต่การที่มีใครพูดด้วยแบบนี้มันทำให้รู้สึกปั่นป่วนในอกพิกล ระบายยิ้มเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อคนเหล่านั้นส่งยิ้มกลับมาให้

   “มายืนทำอะไรกันตรงนี้” รอยยิ้มผมหายไปหลังจากเสียงของคนที่ไม่ต้องการได้ยินดังมา กลอกตาขึ้นฟ้าแล้วดึงหน้านิ่ง คนมาใหม่ดูตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นว่าผมนั่งอยู่ หึ ทำหน้าอย่างกับเห็นผี

   “มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

   “ผมอิ่มแล้วเก็บโต๊ะเลย” ผมบอกแล้วลุกขึ้น จงใจเมินไม่ตอบคำถาม “ป้านิดครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”

   “ค่ะคุณหนู”

   “ฉันถามไม่ได้ยินเหรอ?” แขนของผมถูกจับเอาไว้ ผมปรายตามองมือนั้นแล้วมองหน้าคนพูด สะบัดแขนออกให้รู้ว่ารังเกียจ ผมไม่ตอบอะไรกลับเหมือนเดิมแล้วเดินออกจากห้องอาหารโดยมีป้านิดตามมา ส่วนเมดคนอื่น ๆ ก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่

   “คุณหนูมีเรื่องอะไรหรือคะ?” ป้านิดถามเมื่อเรามาถึงห้องนอนของผม

   “ทำไมต้องล็อกห้องของผม?”

   “เพิ่งจะมาล็อกไม่นานหรอกค่ะ คุณเลย์เธอชอบเข้ามาในห้องของคุณหนูแล้วเอาของของคุณหนูไปใช้บ้าง ทั้งที่คุณภัทก็ห้ามอยู่หลายครั้งว่าไม่ให้เข้ามาในนี้แต่เธอก็ไม่ยอมฟัง จนคุณภัทสั่งให้ล็อกห้องคุณหนูไว้ค่ะ”

   เสยผมขึ้นอย่างหัวเสีย ผมแทบห้ามตัวเองไม่ให้ไปเขย่าคอไอ้เวรนั่นไม่ได้ ให้ตายเถอะ นอกจากมาอาศัยบ้านเขาอยู่แล้วยังจะเป็นขโมยอีกหรือไง เงินก็มีหรือเปล่าอยากได้ทำไมไม่ซื้อใช้เองเล่า น่าหงุดหงิดเป็นบ้าเลย!

   “มันเอาอะไรไปบ้าง?”

   “เธอเอามาคืนทุกอย่างแล้วค่ะ เพราะคุณภัทสั่ง”

   “เอาของที่มันเคยใช้ออกมาให้หมดแล้วไปตามคนอื่น ๆ ขึ้นมาครับ”

   “คุณหนูจะทำอะไรคะ?” ผมยังไม่ตอบ ป้านิดเองก็ไม่ได้เซ้าซี้ต่อ เมื่อของทุกอย่างมาวางรวมกันแล้วก็มากกว่าสิบชิ้นหากรวมกับเสื้อผ้าด้วย

   ให้ตายเถอะ แม้แต่เสื้อผ้าผมมันยังเอาไปใส่ด้วยงั้นเหรอ! และเสื้อผ้าบางตัวผมก็ไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ (ได้รู้จากป้านิดมาอีกว่าณภัทซื้อมาให้แต่ผมไม่เคยได้ใช้เพราะไม่ได้กลับบ้าน)

   “อยากได้อันไหนก็เลือกเอา” เมดห้าหกคนเบิกตาโต มองหน้ากันเหมือนไม่เชื่อสิ่งที่ผมพูด

   “คุณหนูคะ...”

   “ผมไม่มีทางใช้ของที่ไอ้งูพิษนั่นมันเอาไปใช้หรอก ถ้าไม่เอาก็เอาไปทิ้งให้หมด”

   “คุณหนูจะให้พวกเราจริง ๆ เหรอคะ!?”

   “อืม”

   “ขอบคุณนะคะคุณหนู พวกเราจะดูแลอย่างดีเลยค่ะ”

   “แล้วแต่เถอะ มันเป็นของพวกเธอแล้ว จะใช้ยังไงก็เรื่องของพวกเธอ” ผมพูดเรียบ ๆ ก่อนเดินผ่านไปหยิบกระเป๋าที่ถือมาด้วยเมื่อวานมา และเดินไปที่ประตู มือยังไม่ทันได้แตะด้ามจับเสียงป้านิดก็ดังมาก่อน

   “คุณหนูจะไปไหนหรือคะ?”

   “ผมจะกลับคอนโด”

   “ตอนนี้เลยเหรอคะ อยู่ก่อนไม่ได้หรือคะคุณหนู นาน ๆ จะกลับมาที ป้ายังไม่หายคิดถึงเลย” ผมหลับตาถอนหายใจเฮือก แค่ป้านิดคนเดียวก็ลำบากใจจะแย่อยู่แล้วยังมีเมดที่อยู่ในห้องพยักหน้าเห็นด้วยและส่งสายตาขอร้องมาอีก

   “อยู่รอเจอคุณท่านก่อนเถอะนะคะ”

   “จะไม่อยู่ก็เพราะแบบนี้แหละ”

   “โธ่ คุณหนูของป้า ถ้าอย่างนั้นรอคุณภัทนะคะ วันนี้คุณภัทแทบจะไม่ไปทำงานเพราะจะรอคุณหนูตื่นเลย แต่ดันมีประชุมด่วนเข้ามาเสียก่อนจึงทิ้งไม่ได้ เธอกำชับหลายครั้งเลยค่ะว่าให้ป้าพูดให้คุณหนูอยู่รอเธอให้ได้ อยู่ต่ออีกนิดนะคะ”

   “.......”

   “คุณภัทดีใจมากนะคะที่คุณหนูกลับมา อย่าทำให้เธอต้องผิดหวังหากกลับบ้านมาแล้วไม่เจอคุณหนูเลยนะคะ”

   “เหอะ พูดขนาดนี้ถ้าผมกลับคงเป็นคนใจร้ายมากใช่ไหม?”

   “ไม่หรอกค่ะ คุณหนูของป้าน่ารักจะตาย ใช่ไหมพวกแก?” เออ ดี มีการหาพวกด้วย

   “ใช่ค่า!! คุณหนูอยู่ต่อนะคะ พวกเราอยากมองคุณหนูนาน ๆ”

   “อือ! ก็ได้!”

   “เย้!!”

   ให้ตายเหอะ นี่มันเป็นเรื่องน่ารำคาญที่ทำให้ผมยิ้มออกมาเฉยเลย

   “ผมจะไปข้างล่างไม่ได้กลับคอนโด!” ชิงตะโกนบอกไปก่อนป้านิดและเหล่าเมดจะเอ่ยปาก ผมโยนกระเป๋าไปไว้บนเตียง ถือแค่โทรศัพท์ออกมาด้วย

   ก็ว่าทำไมมันเงียบนัก เพราะแบตเตอร์รี่หมดนี่เอง กลับไปเอากุญแจรถเพื่อที่จะไปหาแบตเตอร์รี่สำรองที่ทิ้งเอาไว้ เมื่อเปิดเครื่องก็มีแจ้งเตือนหลายอย่างจากใครหลายคนเด้งเข้ามาจนน่ารำคาญ แต่ที่น่ารำคาญมาก ๆ เลยก็คือมันไม่มีการแจ้งเตือนจากไอ้เด็กวอแวบอยเลยสักอย่าง!

   รู้ว่าไปโรงเรียนแต่เวลาว่างก็มีหรือเปล่า ทำไมแค่ตอบข้อความผมมันสาหัสมากหรือไง เล่นตัวเหรอไอ้เด็กเวร ไม่สนใจฉันใช่ไหม ได้! ก็เองก็จะไม่สนใจนายเหมือนกัน!

   14:35 np : แค่ตอบข้อความมันจะตายหรือไง!
   14:35 np : อินเทอร์เน็ตหมดเหรอ หรือมีโทรศัพท์เอาไว้ทับกระดาษ!
   14:35 np : สหาทกใสหวกมดวหสว








--------------------------
/ยิ้มแห้ง

[Mura_saki]

ต้องแบบนี้สิจริงใจพี่ชอบ. ทำดีมากค่ะลูก

[mild-dy]

 

[mareya.no7]

ดีแล้วจริงใจพักบ้างอะไรบ้าง นางยังอยากเอาคนชื่อคิงอยู่ขืนใจอ่อนตอนนี้มีแต่เจ็บกับเจ็บ อยากเห็นนภัคดิ้น กับพี่เพลิงฟ้าก็ดีนะ(ขออนุญาตน้าเจ้าด้วย555)

[cchompoo]

ตัดสินใจกับความรู้สึกตัวเองก่อนเถอะณภัค
ไม่ใช่ให้จริงใจวิ่งตามเธอ พอรักแรกเธอกลับมาเธอก็จะทิ้งเค้าไป  :katai1:นิสัยไม่ดีเลยนะยะ

[smmikie]

ทำไมฉันร้องไห้

555665

[B52]

ทีใครทีมัน

[farhhhh]

ภัครู้สึกตื่นตัวมากขึ้นนั่นถือว่าดีมากกกกกกสำหรับภัคแล้วนะ
แต่วอแวบอยจ๊ะ ถ้าหนูยังเป็นคนช่างแม่ง ไม่อะไรแบบนี้ต่อไป หนูจะไม่น่ารักนะคะ และการคุยกับมาย... เดี๋ยวก่อนจ้า นั่นแฟนเพื่อน ต่อให้นางอ่อย นางก็คือแฟนเพื่อนไหมอ่ะ
เราว่าจุดนี้ จริงใจนั่นแหละที่ทำให้เรื่องแย่มากกว่าภัค เราไม่โอเคกับสิ่งที่จริงใจทำอ่ะ เราเป็นเนตรเราจะโกรธมากนะ ต่อให้รู้นิสัยแฟนตัวเองก็เถอะ - -*

[•♀NoM!_KunG♀•]

เพลีย

[PloySupawadee]

ทีมจริงใจ เราว่าเรื่อง มาย จริงใจมีเหตุผล เราเชื่อใจเขา

[♥►MAGNOLIA◄♥]

วอแวบอย ไม่ตามวอแวภัค ภัค ก็ตื่นตัว ร้อนรนและ
ที่จริงใจ คุยกับมายด์
เพราะจะให้เพื่อนเห็นชัดๆว่ามายด์เป็นคนอย่างไรสินะ
ภีม ทำตัวทุเรศ เสื่อม พอกับแตม ที่ชอบยั่วจริงใจ
เลย์ ลูกแม่เลี้ยง แม่ยึดพ่อมาได้
เลยอยากยึดข้าวของๆภัคบ้าง โลภทั้งแม่ทั้งลูก
     
 

[LovEYouOnLy]

ชูป้ายไฟเชียร์จริงใจค่าาา เอาให้ตัวหอมหัวหมุนบ้าง

[Supparang-k]

คนิารมณ์ร้อนแบบภัคต้องเจอแบบจริงใจ  กดดันไปเรื่อยๆ เอาให้ทนไม่ไหวจนต้องตามไปถึงที่เลยยิ่งดี 555

[krayfanxing]

ภัคก็มีเหตุผลของภัคนะ ที่อ่านๆมาแล้วรู้สึกจริงใจจีบภัคจริงๆหรือล้อเล่นก็ไม่รู้ดูจากคำพูดและการกระทำนางบางทีเหมือนสนใจแต่บางทีก็ช่างแม่งคือคนโดนจีบอ่ะเขารู้สึกไม่แน่นอนกับอารมณ์เธอนะจริงใจ แล้วยิ่งคนมีแผลในใจแบบภัคแล้วยิ่งเชื่อคนยากนางเริ่มให้ขนาดนี้ก็ถือว่านางก็แคร์จริงใจเหมือนกันนะ แต่กรณีแฟนเก่าอ่ะ เขาจากกันด้วยดีมั้ง พอนึกถึงคนที่เคยดีกับเรามาแม้จะป็นอดีตแล้วแต่ได้ยินหรือนึกถึงมันก็รู้สึกดีไม่ใช่เหรอ ส่วนจริงใจค่ะเราเชื่อว่านายจะไม่ทิ้งภัคเหมือนคนอื่นๆใช่มั้ย นางน่าสงสารนะ พักได้แต่ห้ามท้อนะสู้ต่อไปไม่มีใครเหมาะกับภัคเท่านายแล้วนะ

[lizzii]

ดูไปดูมาก็เล่นๆ กันทั้งคู่ อืมมมมมม