หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[mypink801]

ปวดหัวเลย 

[labelle]

55555 ใครตอบก่อนแพ้หรอจริงใจ ตัวหอมของขึ้นละนะ พร้อมเหวี่ยงแล้วด้วย

จริงใจก็อค่อยากรู้อะเนาะ แล้วดันมาได้ยินแบบนั้นอีก ไม่แปลกที่จะอาการหนัก
แต่ที่หนักกว่า ก็ตัวหอมนี่แหละ อย่าถึงขั้นบุกไปหานะ

จริงใจคุยกับแฟนเนตรทำไม จะทำอะไร

[JokerGirl]

 

[pktherabbit]

เป็นความสัมพันธ์ฉาบฉวย เพราะทั้งสองฝ่ายต่างสับสนในตัวเอง

จริงใจก็เด็ก คิดว่าตัวเองคูล เจ๋ง โลกหมุนรอบตัวเอง

ตัวหอมก็เด็กมีปม จึงแสดงความรู้สึกออกมาอย่างประดักประเดิด

เราเลยอยากให้จริงใจกับณภัคไม่สมหวังในตอนนี้ แล้วมาเจอกันอีกทีตอนจริงใจโตแล้วอ่ะ จะได้พิสูจน์ว่าที่ผ่านมาคือรักหรือเปล่า

[ChabaSri]

คนนึงจริงจังแต่ก็ไม่จริงใจ อีกคนก็จริงใจไม่จริงจังช่างแม่งทุกเรื่อง แย่มากทั้งสองคนเลย

[pui]

 

[aom2529]

  อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว

[bpyt]

ค่อยดูว่าใครจะหมดความอดทนก่อน
เกมส์นี้ใครทนไม่ไหวก่อนแพ้ใช่ม่ะ 555

[mystery Y]

30ตอนแล้วน้า~

[kiszy]

ได้เวลาวอแวบอยเอาคืนแล้ววววว หึหึ

[meyj4ever]

พอกันทั้งคู่ ไม่มีความแน่นอนจริงจังกันสักคน
ทั้งตัวหอมทั้งวอแวบอยอ่านแล้วเพลียแทน
นี่แววว่าเรื่องยุ่งๆจากคนรอบข้างสองคนจะเข้ามาอีกเยอะ
ทั้งสองฝั่งเลยแล้วยิ่งไม่มีความแน่นอนทั้งสองฝ่าย
ไม่อยากคิดอ่ะว่ามันจะก็แย่ล่ะขนาดไหน เหอๆ

[Erh]

สงสัยเพราะเราทีมจริงใจ เราเลยรู้สึกเชื่อใจจริงใจในประเด็นมายด์ แต่ก็แอบรำเพื่อนแบบเนตรนะ คือรู้อยู่แก่ใจแต่เตือนยังไงก็ไม่ฟังเนี่ย (คนเตือนนี่ทั้งเอือมทั้งท้อ จะช่างแม่งก็ทำได้ไม่สุดเพราะนั่นก็เพื่อนเรา เฮ้อ​ออ//อินสุด เราเคยเจอ เราเข้าใจจริงใจนะประเด็นนี้) ส่วนประเด็นตัวหอมนี่ดีละ เว้นระยะสักหน่อย ตัวหอมจะได้ทบทวนตัวเองเยอะๆ คนถูกตามแบบภัคอาจจะโอเคกับสถานะปัจจุบัน แต่ฝ่ายตามที่ตามแบบไม่รู้จะจบลงยังไงแถมมีเหตุการณ์มาบั่นทอนกำลังใจเป็นระยะๆเป็นนี่นี่ก็ท้อจ้า ส่วนภัคถ้ากังวลเรื่องครอบครัวน้อง ก็ลุกมาพิสูจน์สิว่าตัวเองไม่ได้เป็นงั้น ถ้าเคยเป็นก็แสดงให้เห็นไปเลยว่าตอนนี้ฉันเปลี่ยนไปแล้ว ภัคไม่เคยลุกมาอธิบายประเด็นนี้เลยมัวแต่ช่างแม่ง กับคนบางประเภทเนี่ยก็ช่างแม่งได้ แต่กับคนบางกลุ่ม เช่นครอบครัวของคนรักเนี่ย เราก็ควรลุกมาพูดลุกมาพิสูจน์ ไม่ควรช่างแม่งข่า
ป.ล. เราว่าจริงใจนี่ค่อนข้างชัดเจนต่อภัคมากเลยนะ ขนาดนางติสต์แตกขนาดนั้นแต่นางยังยอมพูดหรือยอมภัคในหลายๆครั้งเลย
ป.ล.2 อินสุดๆ อินมากๆไม่ได้อินอย่างนี้นานแล้ว ขอบคุณคนแต่งค่ะ

[HEARTBREAKER]

ความที่ 31
ผมกับใจพัง ๆ

   หงุดหงิดกับเด็กปีศาจไม่พอยังต้องมาหงุดหงิดกับสิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกียจยิ่งกว่าอะไรในโลกอย่างพวกงูพิษนี่ด้วยงั้นเหรอ ผมมองคนที่เข้ามายืนกอดอกอยู่ข้างหน้าอย่างเอาเรื่อง เพราะผมยังนั่งอยู่ในรถแต่ไม่ได้ปิดประตู งูมันถึงเลื้อยเข้ามาได้ เอื้อมมือจะไปปิดประตูรถ แต่โดนมันดึงเอาไว้ก่อน

   ทำไมผมถึงมาเจอแต่สิ่งน่ารำคาญด้วยนะ

   “จะไปไหน?”

   “ยุ่ง!”

   “ถ้าไม่ไปไหนยืมรถหน่อยดิ จะไปหาเพื่อน”

   “ก็แย่ละ”

   “หืม?”

   “จิ๊! บอกว่าอย่ามายุ่ง!!”

   “อะไรกัน ขอแค่ยืมรถแค่นี้ให้ไม่ได้เหรอ?”

   “รถนายก็มีป่ะ! เป็นขอทานเหรอต้องมาขอคนอื่นเขาแบบนี้”

   “มากไปแล้วนะ”

   “เหอะ!” ผมไม่สนใจมันอีก พอกลายเป็นเพียงเศษฝุ่นละอองมันก็หัวเสียเดินฟึดฟัดออกไป ซึ่งนั่นก็ดีแล้ว ไม่อย่างนั้นก็ผมนี่แหละที่ต้องหัวเสีย คนบ้าอะไรมาขอของคนอื่นแบบหน้าด้าน ๆ ทั้งที่ของตัวเองก็มี ทำไม หรือเพราะของที่มีเจ้าของอยู่แล้วมันน่าสนใจมากกว่า

   ชอบแย่งของของคนอื่นทั้งแม่ทั้งลูก

   น่าขยะแขยง!

   กริ๊ง!

   เสียงแจ้งเตือนดังมาทำให้ผมเลิกสนใจไอ้เวรนั่น

   15:04 J9 : เป็นบ้าเหรอ?
   15:04 np : เออ

   ผมเม้มปากแน่นระหว่างรอข้อความตอบกลับ หัวใจยิ่งเต้นแรงเมื่อเห็นว่ามันขึ้นว่าอ่านแล้ว แต่ผ่านไปเกือบจะห้านาทีก็ไม่มีอะไรกลับมา มันจะมากไปแล้วนะ!!!

   กดออกจากแอพพลิเคชั่นสนทนาแล้วเข้าไปยังรายชื่อผู้ติดต่อ ผมเลื่อนหาแล้วไปหยุดที่หมวด W

   Dialling... wowae boy

   รอสายไม่นาน เสียงสัญญาณดังไม่ถึงสามครั้งก็เงียบไป ไม่ใช่เพราะปลายทางรับสาย แต่มันตัดสายต่างหากเล่า!! ผมมองโทรศัพท์ที่ขึ้น Call ended แล้วตบตีกับตัวเอง ทำไมทุกอย่างมันถึงได้ขัดใจไปหมดแบบนี้!!!!

   กลับขึ้นไปบนห้อง ไล่ตอบข้อความที่มีคนส่งมา แม้จะขี้เกียจก็เถอะ แถมปล่อยไว้ยังมีตัวเลขแจ้งเตือนให้รำคาญอีก จะอ่านไม่ตอบก็ไม่ได้ น่าเบื่อ เนื่องจากวันนี้ผมไม่ได้ไปเรียน จึงต้องตามงานจากแชทกลุ่ม แต่ดูไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่เลยต้องส่งข้อความไปหาเบลล์ ข้อดีของเธอคือตรงนี้แหละ เพื่อนที่คณะผมไม่มีหรอก ใครจะอยากเป็นเพื่อนกับณภัคล่ะ ณภัคนะ ณภัคไง ณภัคที่มีแต่ข่าวฉาวและเรื่องเสียหาย หึ เวลาที่คนพวกนั้นเรียกชื่อผมมันไม่ได้หมายถึงชื่อของผมหรอก มันเหมือนเป็นชื่อเรียกของคนประเภทหนึ่ง เช่น ง่าย? อธิบายให้เข้าใจหน่อยก็คงประมาณว่า อย่ามาทำตัวณภัคได้ป่ะ!? แปลก็คืออย่าทำตัวง่ายนั่นแหละ

   ไร้สาระสิ้นดี


   ปัง!

   หันไปต้นเหตุของเสียงด้วยสายตาแข็งกร้าวก่อนมันค่อย ๆ เจือไปด้วยความเกลียดชังเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนที่ทำอะไรไร้มารยาทแบบนี้ ผมก้าวลงจากเตียงแล้วเผชิญหน้ากับพวกมัน

   “น้องภัคจะกลับบ้านทำไมไม่บอกก่อนล่ะจ๊ะ แม่จะได้เตรียมอะไรไว้ต้อนรับ” ผู้หญิงแพศยาคนนั้นพูดเสียงหวานที่เล่นเอาผมแทบขย้อนอาหารที่ทานไปออกมา

   “ออกไป”

   “อย่าไล่แม่แบบนี้สิจ๊ะ แม่รีบกลับจากทำงานเพื่อมาเจอลูกเลยนะ”

   “ไม่ใช่ว่ารีบกลับมาเพราะมีตัวอะไรไปฟ้องเหรอ?” ผมเหยียดยิ้มเมื่อคนพวกนั้นฉายสีหน้าไม่พอใจ ที่รีบมานี่ก็เพราะลูกมันไปฟ้องนั่นแหละ เหอะ! นอกจากไม่มีสมองแล้วยังทำตัวเป็นเด็ก ๆ อยากได้ของของคนอื่น พอเจ้าของไม่ให้ก็วิ่งไปฟ้องแม่ คนเรานี่น่าสมเพชจังเลยน้า...

   “รีบกลับเพราะอยากเจอภัคต่างหากล่ะจ้ะ”

   “จะตอแหลก็ทำให้มันน่าเชื่อกว่านี้หน่อย เขาไม่อยู่ไม่ต้องเสแสร้งหรอกนะ”

   “เด็กเวร...”

   “เป็นตัวของตัวแล้วมันไม่อึดอัดใช่ไหมล่ะ? ควรจะทำตั้งนานแล้วนะ หึ” สองแม่ลูกนั่นกำมือแน่นมองหน้าผมอย่างเครียดแค้น ผมแสยะยิ้มแล้วหลุบสายตามองเหยียด คนพวกนี้มันก็แค่สิ่งไร้ค่าในสายตาของผมนั่นแหละ

   “หึ เพราะทำตัวแบบนี้ไงพี่ภพถึงได้เฉดหัวแกออกจากบ้าน”

   “ไม่ใช่เพราะพวกแกคอยเสี้ยมเหรอ”

   “ปากดีไปเถอะเดี๋ยวก็ได้ไปอยู่กับแม่ของแก!”

   เพล้ง!!!

   ผมปาแจกันที่วางอยู่ที่โต๊ะใกล้ ๆ เฉียดหัวสองแม่ลูกนั่นไปกระทบกับกำแพงด้านหลังตั้งแต่มันยังพูดไม่ทันจบประโยคดี พวกมันร้องตกใจแล้วผงะกันไปคนละทาง ผมกำหมัดแน่น มองพวกมันสายตาวาวโรจน์เต็มไปด้วยโทสะ จะพูดอะไรก็พูดไป แต่ถ้าพูดถึงแม่ผมผมไม่มีทางยอม

   “แก ไอ้เด็กนิสัยเสีย ไม่มีมารยาท!”

   “มารยาทของฉันไม่ได้มีไว้ใช้กับสิ่งมีชีวิตอย่างพวกแก! ออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้!!”

   “ปากเก่งไปเถอะ พี่ภพกลับมาแกแย่แน่”

   “จะคอยดู” เมื่อพูดจบผมก็เดินผ่านพวกมันออกไป เจอแม่บ้านยืนอยู่หน้าห้องสองสามคน เมื่อผมปรายตามองคนพวกนั้นก็รีบหลบ ดูจากอาการก็รู้แล้วว่าเป็นพวกของงูพิษนั่น

   “เกิดอะไรขึ้นคะคุณผู้หญิง” ผมแค่นเสียงในลำคอเมื่อได้ยินสรรพนามที่แม่บ้านนั้นเอ่ยออกมา งูพิษสองแม่ลูกมองผมตาแข็งผมเองก็มองกลับอย่างไม่เกรงกลัว

   “แกดูลูกฉันสิ แม่อุตส่าห์เข้าไปหาถึงห้องแต่กลับทำร้ายกันถึงเลือดตกยางออก”

   “ไปทำแผลกันเถอะค่ะคุณผู้หญิง”

   พอกันทั้งเจ้านายทั้งลูกน้อง ประสาท!

   แจกันที่ผมปาไปมันไม่โดนส่วนไหนของร่างกายเลยด้วยซ้ำ แล้วเลือดที่หลังมือนั่นมาจากไหน ห่างไกลองศาที่ผมปาคนละซีกโลก อย่าบอกว่าไปเอาเศษแจกันมากรีดเองน่ะ ทุ่มทุนสร้างเกินเบอร์ จะเอาไว้ออเซาะเขาหรือไง น่ารำคาญชะมัด

   “คุณหนูคะ”

   “ให้คนเข้าไปทำความสะอาดห้องผมด้วย” ผมบอกป้านิดที่วิ่งหน้าตื่นเข้ามา ไม่อยู่ให้ถามผมก็เดินหนีไปทางอื่น เนื่องจากงูพิษพวกนั้นลงไปที่ชั้นล่างแล้ว และผมไม่มีทางไปในที่ที่มีพวกนั้นอยู่


   ผมเปิดประตูห้องห้องหนึ่งเข้าไปซึ่งมีเจ้าของคือณภัท กลิ่นเย็น ๆ สมกับบุคลิกเจ้าของห้องปะทะเข้าจมูก ตาเรียวมองสำรวจรอบห้อง และหยุดไว้ที่กรอบรูปสามอันบนโต๊ะ รูปแรกเป็นรูปตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กประถมโดยมีเขาอุ้มอยู่บนแขนและข้าง ๆ นั้นคือแม่ที่ยิ้มกว้างและกอดคอณภัท รูปถัดไปเป็นรูปผม แม่และณภัทถ่ายด้วยกันสามคน สถานที่น่าจะเป็นคอกม้า และรูปสุดท้ายคือรูปคู่ของผมกับเจ้าของห้อง

   ไอ้บ้าเอ๊ย!

   ผมสบถอยู่ในใจ อารมณ์ครุ่นมัวจากมองแม่ลูกมหาภัยคล้ายจะเบาลงเมื่อสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของณภัท ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง จริง ๆ แล้วณภัทไม่ได้มีความผิดอะไรเลยด้วยซ้ำแต่ผมก็พาลโกรธไปด้วย หรือผมควรจะปรับความรู้สึกของตัวเองใหม่ดี....


   มือบางพยายามปัดสิ่งที่ก่อกวนออก คิ้วขมวดเข้าหากันเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของใครสักคน เมื่อหลับอีกครั้งไม่ได้แล้วจึงลืมตาขึ้น

   “เด็กขี้เซา แอบเข้าห้องพี่ก็ไม่บอกกัน นึกว่ากลับไปแล้วเสียอีก”

   “กลับแล้วจะทำไม”

   “พี่ก็จะเสียใจไง”

   “เหอะ!” ผมปัดมือหนาที่ลูบหัวออก หันหน้าหนีรอยยิ้มอ่อนโยนของเจ้าของห้อง

   “ทำไมถึงมาห้องพี่ล่ะ?”

   “มาไม่ได้หรือไง”

   “ได้สิ พี่แค่อยากรู้”

   “ก็ห้องมันสกปรกเลยต้องทำความสะอาด”

   “ขนาดนั้น?” ถามแบบนี้คงมีคนรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นให้รู้แล้วแน่

   “อือ แค่พวกนั้นเฉียดตัวไปที่ไหน ตรงนั้นมันก็กลายเป็นสถานที่ไม่ไปควรไปทั้งนั้นแหละ”

   “เจ้าคิดเจ้าแค้น”

   ผมมองณภัทตาขวาง ว่าแต่ผมกลับไม่ดูตัวเอง ทั้งที่เขาก็ไม่สามารถมองคนพวกนั้นในแง่ดีได้ ทั้งที่เขาก็ไม่สามารถให้อภัยพวกนั้นได้เหมือนผม

   “เจ็บตัวหรือเปล่า?” ผมสั่นหัวเป็นคำตอบ เมื่อณภัทจงใจเปลี่ยนเรื่อง ผมจะปล่อย ๆ มันไปก็ได้ “ดีแล้ว ลุกไปล้างหน้าเถอะ จะหกโมงเย็นแล้ว”

   หือ ขนาดนั้นเลยเหรอ ผมมองซ้ายมองขวาเพื่อหาโทรศัพท์ก่อนไปเจอมันวางอยู่ที่โต๊ะ จำได้ว่าไม่ได้เอาไปวางตรงนั้นนี่หว่า ผมกดหน้าจอดู ก็ยังไม่มีการตอบกลับจากวอแวบอย... ผมไปทำอะไรให้ไม่พอใจหรือไง ทำไมต้องเมินด้วยวะ

   “มีอะไรเหรอ?”

   “เปล่า!” เผลอกระแทกเสียงไปเพราะกำลังหงุดหงิด ผมกัดริมฝีปากตัวเองและเหลือบมองณภัท คนอายุมากกว่านิ่งไปก่อนจะยิ้มออกมา

   “ได้คุยกับคิงหรือเปล่าครับ ได้ยินว่าจะกลับมาแล้ว” ชะงักมือที่กำลังพิมพ์ข้อความไปโวยวายกับพีทเรื่องที่โดนเมินแบบไม่ทราบสาเหตุ

   พี่คิงเหรอ... คุยหรือเปล่า ผมเห็นแค่อีเมลฉบับนั้น ผมไม่ได้ตอบกลับเพราะไม่รู้จะตอบอะไร

   “หึ” ผมสั่นหัวประกอบด้วย

   “ไม่ได้คุยกันเลยเหรอ?”

   “คุยช่วงแรกที่ไปจากนั้นก็ไม่ได้คุย เพิ่งมีอีเมลมาเมื่อไม่กี่วันก่อน แต่ไม่ได้ตอบกลับ”

   “อือฮึ ภัคไปล้างหน้าเถอะ ลงไปข้างล่างกัน”

   ผมยืนนิ่งเมื่อมาถึงบันไดชั้นสุดท้าย สายตาจ้องไปยังสิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ ชนิดหนึ่งที่กำลังวิ่งเข้ามาหาณภัท คนอายุมากกว่าย่อตัวลงและรับเด็กคนนั้นขึ้นไปอุ้มก่อนหอมแก้มยุ้ยไปฟอดใหญ่ ผมหอบหายใจแรง ก้าวถอยไปด้านหลังขณะที่สายตายังจ้องอยู่ที่สองคนนั้น ลมหายใจสะดุดไปเมื่อเด็กที่ณภัทอุ้มอยู่หันมาสบตาผมเข้าพอดี

   “น้องพิชญ์สวัสดีพี่ภัคหรือยัง?”

   “สวัสดีคับ” เด็กนั่นยกมือไหว้ผมแม้จะงงว่าผมเป็นใคร

   “อยากอุ้มน้องไหม?”

   “ไม่” ผมตอบเสียงแข็ง เด็กที่ณภัทอุ้มอยู่เอียงหน้ามอง ผมเบียนหน้าไปทางอื่น ได้ยินเสียงณภัทถอนหายใจออกมา

   “ไปที่ห้องนั่งเล่นกัน”

   เดินตามคนตัวสูงไป เมื่อมาที่ห้องนั่งเล่นผมก็ยืนนิ่ง เหลือกตาขึ้นมองฟ้า พ่นลมหายใจออกแรง ๆ เพราะตรงนั้นมีคนที่ผมเกลียดอยู่ด้วย ณภัทก็ทำหน้าเซ็ง คนพวกนั้นเมื่อเห็นเราก็แสร้งยิ้มหวาน น่าขยะแขยงเป็นบ้า

   “น้องพิชญ์มาหาแม่สิลูก” เด็กที่ณภัทอุ้มอยู่งอแงไม่น้อยเมื่อโดนเรียกแต่ก็วิ่งเข้าไปหา ผู้หญิงคนนั้นช้อนตัวเด็กวัยอนุบาลขึ้นไปนั่งตักและกอดหอมด้วยท่าทางรักใคร่ ผมมองแล้วจะอ้วก

   “ป้านิดอยู่ไหน?”

   “เอ่อ... อยู่ในครัวค่ะ” หลังจากได้คำตอบผมก็เดินออกจากห้องนั่งเล่นไปทันที เข้าไปเจอป้านิดกำลังทำอาหาร พวกแม่บ้านที่อยู่ในนั้นมองมาที่ผมเกร็ง ๆ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร

   “มีอะไรหรือคะคุณหนู?”

   “เบื่อ”

   “เป็นงั้นไป มาลองทำอาหารไหมคะ?”

   “ไม่เอาอ่ะ ภัคกลับดีไหมป้านิด”

   “ไม่ดีค่ะ อยู่ทานมื้อเย็นก่อนนะคะ อีกเดี๋ยวคุณผู้ชายก็กลับมาแล้วค่ะ”

   “นั่นแหละจะทำให้ทานไม่ลง”

   “ไม่พูดแบบนั้นสิคะ” ป้านิดดุพร้อมกับตีแขนของผมเบา ๆ ผมมุ่ยหน้า กลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย กินข้าวกับณภัทยังพอไหว แต่ถ้าต้องร่วมโต๊ะกับคนพวกนั้นผมต้องทานอะไรไม่ลงและต้องอาเจียนออกมาแน่น แค่คิดก็เหมือนของทุกอย่างจะตีขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ

   “ไปนั่งเล่นในสวนไหมคะ?” ป้าคงจะเห็นท่าทางของผมถึงได้เอ่ยชวน พยักหน้ารับส่ง ๆ ป้านิดหันไปสั่งแม่บ้านให้ดูแลเรื่องอาหารแล้วจูงมือผมออกไปที่สวนของบ้าน


   “ของพวกนั้น...”

   “ของเล่นคุณหนูพิชญ์ค่ะ คุณผู้ชายท่านสั่งมาไว้”

   ผมแค่นหัวเราะ เพิ่งได้สังเกตว่าบริเวณสนามหญ้าตรงนี้มีของเล่นเด็กอยู่เยอะแยะราวกับเป็นสนามเด็กเล่นขนาดย่อม

   “ครอบครัวอบอุ่นไปอีก”

   “จริง ๆ แล้วคุณหนูพิชญ์น่าสงสารนะคะ คุณลินเธอไม่ค่อยสนใจดูแลสักเท่าไหร่” ผมเบะปากขณะฟังป้านิดเล่า จากที่จับใจความได้คือ ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนรักสนุก ไม่ค่อยอยู่บ้าน ชอบออกไปผลาญเงินข้างนอกและทิ้งขวางลูกให้พี่เลี้ยงดูแล แต่เด็กคนนั้นก็ท่าทางไม่ได้ขาดความอบอุ่นอะไร ออกจะได้รับความรักมากมาย ทั้งจากเขา ณภัท ป้านิด และแม่บ้านคนอื่น ๆ อีก ครอบครัวก็สมบูรณ์แบบ มีพ่อแม่ครบทุกคน มีอะไรน่าสงสารกัน

   “ไม่เห็นน่าสงสารตรงไหนเลย”

   “เพราะคุณหนูมีอคติไงคะ”

   “เหอะ”

   “ป้าอยากให้คุณหนูเปิดใจนะคะ อย่างน้อยคุณหนูพิชญ์ก็เป็นน้องชายของคุณหนู” มือของผมกำเข้าหากัน น้องชายเหรอ? ผมไม่มีน้อง ผมเป็นลูกคนเล็ก เด็กนั่นไม่ใช่น้องผม และผมไม่คิดจะนับเอาสายเลือดชั่ว ๆ นั่นมาเป็นครอบครัวด้วย

   “ขนลุกจะแย่”

   “คุณหนู...” ป้านิดเอ่ยอย่างอ่อนใจ “ป้ารู้ค่ะว่าคุณหนูเกลียดคุณลิน แต่คุณหนูพิชญ์เป็นเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไร ป้าไม่อยากให้ความเกลียดชังมันทำให้คุณหนูของป้ามองโลกในแง่ร้ายนะคะ”

   “หึ! จะให้ภัคทำดีกับพวกมันเหรอ บอกให้ไปตายยังง่ายกว่าอีก ภัคไม่มีวันมองมันในแง่ดีหรอก แต่ถ้าพวกมันตายก็ไม่แน่”

   “อย่าพูดอย่างนี้สิคะคุณหนู  ไม่ดีเลยนะคะ ไม่ว่าใครก็ไม่สมควรตายทั้งนั้นแหละค่ะ”

   “แล้วแม่ภัคสมควรตายเหรอ!”

   ถ้าไม่มีมัน ถ้าไม่มีผู้หญิงเลว ๆ คนนั้น ถ้ามันไม่เข้ามาในบ้าน แม่ก็จะยังอยู่ แม่จะไม่ทิ้งผมไปอยู่ในที่ไกล ๆ แบบนี้ ครอบครัวของเราก็จะเป็นครอบครัวที่อบอุ่น แต่ทุกอย่างมันพังทลาย เมื่อพวกงูพิษนั่นเข้ามา

   มันเป็นรุ่นน้องของแม่ผม ตอนนั้นผมยังเรียนมัธยมต้นแต่ก็รู้เรื่องทุกอย่าง ผู้หญิงคนนั้นโทรศัพท์มาขอความช่วยเหลือจากแม่เพราะโดนสามีที่เลิกกันไปแล้วขู่ทำร้าย แม่ก็ช่วยและให้เข้ามาอาศัยอยู่ที่บ้านพร้อมกับลูกชายของมันซึ่งก็คือเลย์ แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหลังจากนั้นครึ่งปี

   ผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน ต่อหน้าคนอื่นก็ดีแสนดี แต่พอลับหลังก็เป็นผู้หญิงแย่ ๆ คนหนึ่ง ตอบแทนบุญคุณของคนที่ช่วยเหลือด้วยการแทงข้างหลัง ทำตัวต่ำตมด้วยการเป็นชู้กับสามีของผู้มีพระคุณ ทำลายครอบครัวของเขาพังจนไม่เหลือชิ้นดี

   แบบนั้นจะให้มองมันในแง่ดีงั้นเหรอ!!






(มีต่อค่ะ)

[HEARTBREAKER]

   “คุณหนูของป้า...”

   “เกิดอะไรขึ้นครับป้านิด?” ผมหลับตานิ่งสงบสติอารมณ์ไม่ให้เหวี่ยงณภัทที่พาลูกของผู้หญิงคนนั้นมาด้วย เด็กนั่นรีบซุกหน้าหลบกับขาของณภัทหลังจากมองหน้าผม

   “เอ่อ...”

   “พามันมาทำไม?”

   “เรียกใครว่ามัน?” เหลือบสายตามองณภัทเขม็ง คนอายุมากกว่าก็มองผมอยู่เช่นกัน ผมดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้มก่อนยิ้มเย้ยหยัน

   รักกันจังนะ

   “อย่าเดินหนี”

   “จะเอาอะไร!?”

   “พี่ถามไม่ได้ยินเหรอ!?”

   “คุณหนูคะ ใจเย็น ๆ กันนะคะ”

   “คุณพาใครมาล่ะ!?”

   “น้องพิชญ์ไม่ใช่มันภัค อย่าเรียกน้องแบบนั้น”

   ผมมองณภัทแล้วเสยผมขึ้นด้วยความหงุดหงิด ส่งสายตาขุ่นมัวไปยังเด็กที่เกาะขาคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชายของผม เด็กนั่นเมื่อเจอผมมองก็รีบหลบ นั่นทำให้ณภัทเหมือนจะโกรธผมมากขึ้น

   “ป้านิด ผมกลับแล้วนะ”

   “คุณหนูคะ....”

   “ภัคครับ พี่อยากทานข้าวกับน้องนะ” คนพูดเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

   “คุณก็มีน้องของคุณอยู่แล้วนี่ ผมจะอยู่หรือไม่อยู่ก็ไม่สำคัญหรอก”

   “ภัค”

   “ภัค” ดวงตาของผมแข็งกร้าวและพุ่งไปที่คนเรียก เด็กคนนั้นพูดตามณภัท ตากลมนั่นมองแป๋ว แหงนหน้ามองณภัทแล้วสลับมาที่ผม ณภัทย่อตัวไปนั่งให้อยู่ในระดับเดียวกับเด็กคนนั้น

   “พี่ภัคกำลังจะกลับ น้องพิชญ์ชวนพี่ภัคอยู่ก่อนได้ไหมครับ?”

   “กลับทำไมคับ?”

   “พี่ภัคไม่อยากทานข้าวกับเรา ทำยังไงดีครับน้องพิชญ์?”

   จะให้เด็กนั้นพูดให้ผมอยู่เหรอ ฝันไปเถอะ!!!

   “พี่ภัค!” ผมหยุดชะงักหลังจากเดินออกมาจากตรงนั้นมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว เสียงเล็ก ๆ ของเด็กวัยอนุบาลร้องเรียกพร้อมกับเจ้าของเสียงที่วิ่งเข้ามากอดขาผมไว้ เด็กนั่นแหงนหน้ามองผม ผมมองนิ่ง ๆ เพื่อบังคับให้ปล่อยมือออก แต่ไม่รู้ว่าณภัทเสี้ยมยังไง เจ้าเด็กนี่ถึงได้เกาะหนึบเป็นตุ๊กแก

   “ปล่อย”

   “ม่าย~ พี่ภัทบอกให้พี่ภัคอยู่ด้วย”

   “อย่าทำร้ายน้องนะภัค”

   แม่งเอ๊ย!!

   อยากสะบัดขาให้ตุ๊กแกที่เกาะอยู่กระเด็นไปไกล ๆ แต่ทำได้แค่เสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิด น่ารำคาญเป็นบ้า ผมไม่น่ากลับมาที่นี่เลย ให้ตายเถอะ!!!

   “พี่ภัค... ทานข้าวกันน้า”

   “...........”

   “นะน้า พิชญ์อยากกิงด้วย”

   “ฉันไม่อยาก! ปล่อยสักที รำคาญ!!”

   “ฮึก ฮึก แง”

   ผมหลับตานิ่งเพื่อข่มอารมณ์เมื่อเด็กนั่นร้องไห้ ผมไม่ชอบเด็กก็เพราะแบบนี้ และมันพาลไปถึงสเป็กด้วย ผมเกลียดการที่ต้องเอาใจใคร เกลียดเวลาที่เด็กมันร้องไห้งอแง เกลียดเสียงหวีดร้องแสบแก้วหู ไม่ว่าจะเด็กเล็กหรือเด็กโต ถ้าอายุน้อยกว่าผมผมก็จัดว่าเป็นเด็กทั้งหมด นั่นก็ส่วนหนึ่ง แต่สาเหตุอีกส่วนก็มาจากเด็กนี้ เด็กที่เกิดมาทำครอบครัวผมพัง

   ตอนนั้นแม่ของมันมาร้องไห้และบอกกับแม่ผมว่าตั้งท้องกับคนที่ทำให้ผมเกิดมา นับตั้งแต่นั้นครอบครัวของเราก็เปลี่ยนไป แม่ของผมจากที่เป็นผู้หญิงที่มีความสุขอยู่เสมอก็เป็นคนไม่ยิ้มมากเหมือนเมื่อก่อน เมื่อรู้ว่าแม่ผมเห็นแก่เด็กในท้อง ผู้หญิงแพศยานั่นก็เอาเด็กมาเป็นข้ออ้างว่าอยากให้ลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์เพื่อยกระดับตัวเองอย่างหน้าด้าน ๆ

   ครับ... แม่ยอมอย่างจำใจ ใครจะอยากให้สามีของตัวเองมีเมียอีกคนกันล่ะ?

   นับตั้งแต่นั้น มันก็วางอำนาจทำตัวราวกับเป็นเจ้าของบ้าน ทั้งที่ความจริงแล้วเป็นแค่ผู้อาศัย ต่อหน้าเขาก็ทำตัวแสนดีอ่อนหวาน แต่พอเขาไม่อยู่ก็เป็นอีกอย่าง ความเสแสร้งนั่นทำให้ผมเกลียดมันเข้าไส้ เมื่อเด็กถูกคลอดออกมา แม่ผมตั้งชื่อว่า ณพิชญ์ ซึ่งแปลว่า นักปราชญ์ แม่เลี้ยงดูเด็กนั่นอย่างดีราวกับเป็นลูกแท้ ๆ ของตัวเอง และคนที่เป็นแม่จริง ๆ พอคลอดออกมาแล้วก็ไม่สนใจใยดีเลยด้วยซ้ำถ้าหากเขาคนนั้นไม่อยู่

   ถึงแม้แม่จะคอยบอกอยู่เสมอว่าเด็กกับแม่ของมันเป็นคนละคนกัน ผมควรจะแยกแยะเพราะเด็กไม่รู้เรื่องอะไร กี่ปีมาแล้วล่ะ ผมทำได้ที่ไหนกัน ในเมื่อมันเกลียดไปแล้ว จะให้เลิกเกลียดง่าย ๆ มันเป็นไปได้เหรอ ผมโกรธและไม่พอใจมาก ตอนนั้นผมเป็นแค่เด็กมัธยมที่ควบคุมตัวเองไม่ได้เลย รู้สึกยังไงผมแสดงออกไปแบบนั้น ผมไม่ได้เสแสร้งเหมือนสองแม่ลูกงูพิษนั่นทำ ผมกลายเป็นเด็กนิสัยแย่เพราะคำพูดยุยงของคนพวกนั้น ผมทะเลาะกับเขาเพราะเขาเชื่อคนอื่นมากกว่าผมที่เป็นลูกแท้ ๆ เขาไม่ฟังความเห็นของผม และไม่คิดจะทำอะไรกับปัญหานี้

   เขาไม่นึกถึงความรู้สึกของแม่ด้วยซ้ำว่าจะรู้สึกยังไง แม้แต่ตอนแม่ป่วย ผมบอกว่าสาเหตุมันก็เพราะปัญหาพวกนี้แต่เขากลับบอกว่ามันไร้สาระ แม่จะป่วยเพราะแบบนี้ได้ยังไง เหอะ! แล้วการที่ต้องทนเห็นคนของตัวเองไปเสพสุขกับผู้หญิงคนอื่นนี่แม่ผมต้องมีความสุขเหรอ ปากของเขาก็บอกว่าไม่รู้สึกอะไร ถ้าไม่รู้สึกก็ไม่ควรจะยุ่งสิ จะไปมีความสัมพันธ์ทางกายกับมันทำไม

   ผมอยากฆ่าพวกมันให้ตาย ๆ ไปซะ

   แต่ถ้าผมทำแบบนั้นจริง ๆ ผมก็จะกลายเป็นฆาตกรไม่ต่างจากพวกมัน คนที่ผมเกลียดแสนเกลียด!

   และอีกอย่างที่ทำให้ผมไม่ชอบคบกับคนที่เด็กกว่า นั่นก็เพราะเขา เพราะเขาคนนั้นอายุน้อยกว่าแม่ของผมไง...



   “ร้องไห้ทำไมครับตัวเล็ก?” เสียงของณภัทดึงผมกลับมาจากความคิด ปรายสายตามองทั้งคู่ด้วยความรำคาญ

   “พี่ ฮึก พี่ภัคเสียงดัง ฮึก พิชญ์ พิชญ์กลัว”

   “พี่ภัคไม่ได้ตั้งใจครับ หยุดร้องนะ เดี๋ยวเราไปทานข้าวกันนะครับ วันนี้ป้านิดทำของโปรดน้องพิชญ์ด้วยนะ”

   “จริงเหยอ!?”

   “จริง เพราะฉะนั้นหยุดร้องก่อนเร็ว” ผมอยากเดินหนีไปนะ แต่ข้อมือผมถูกณภัทกำเอาไว้ พอผมพยายามบิดออก มันก็ถูกกำแน่นจนเจ็บกระดูกไปหมด ป้านิดไม่ได้อยู่ตรงนี้เพราะขอตัวเข้าไปดูงานในครัวตั้งนานแล้ว จึงไม่มีใครช่วยผม ณภัทยังคงคุยปลอบใจเด็กขี้แง ขายาวก้าวกลับเข้าไปในบ้าน คิดว่าจะหลุดพ้นจากบ่วงนี้แล้ว แต่คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชายกลับฉุดกระชากลากผมไปด้วย

   เวรเอ๊ย!!!

   เมื่อเข้ามาถึงห้องอาหาร ที่ตอนนี้เริ่มมีอาหารถูกจัดเรียงเอาไว้ ผมทิ้งตัวนั่งในส่วนที่เป็นหัวโต๊ะ แน่นอนว่ามันคือที่ของคนที่มีอำนาจมากที่สุดในบ้านหลังนี้ ณภัทมองหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไร เขานั่งที่ของตัวเองซึ่งอยู่ตัวแรกฝั่งซ้ายมือของผม ถัดไปเป็นเด็กตุ๊กแกที่ถูกอุ้มเข้ามาด้วย

   พอถึงเวลามื้อค่ำ สองแม่ลูกนั่นมองผมราวกับเห็นผี คงไม่คิดว่าผมจะไปนั่งที่เขาแบบนี้ แล้วไงล่ะ? ใครสนงั้นเหรอ แม้แต่เขาที่จ้องมาผมยังไม่มองตอบเลย ถ้านั่งที่อื่นแล้วจะตาย ก็ตายไปเลยแล้วกัน

   “ดีจังนะครับ วันนี้อยู่กันครบเลย”

   “นั่นสิเลย์ ดีจริง ๆ เลยน้า”

   ความอยากอาหารของผมลดลงจนแทบติดลบเมื่อสองแม่ลูกนั่นพูดขึ้นมา ต่อให้มองจากนอกโลกก็รู้ว่าสิ่งที่พวกมันกำลังทำอยู่นั้นเสแสร้งขนาดไหน

   “ภัค ภัค”

   “อย่ายุ่ง!” ตุ๊กแกเด็กทำหน้าบูดเมื่อผมปฏิเสธ แขนก็สั้น ๆ ยังจะอยากตักกับข้าวให้ผมอีก

   “ภัค พี่ภัค เอา ๆ”

   “ไม่!”

   “อื้อ!”

   ผมยังคงไม่สนใจ ณพิชญ์พยายามที่จะเอื้อมมา จนในที่สุดกุ้งตัวหนึ่งก็มาวางแหมะในจานของผมด้วยฝีมือของตุ๊กแกเผือกโดยมีณภัทเป็นคนให้ความช่วยเหลือ พอตักอาหารให้ผมได้ เด็กนั่นก็กลับไปนั่งที่ ยิ้มกว้างปรบมือแปะ ๆ

   น่ารำคาญจัง

   “ตักให้แค่พี่ภัคเหรอ?”

   “พี่ภัทอยากเอาเหรอครับ? งั้นพิชญ์ตักให้ด้วยก็ได้” ผมเกือบหลุดหัวเราะเมื่อเจ้าตุ๊กแกตักได้แค่ผักไปให้ณภัท เนื่องจากมือเล็ก ๆ นั่นไม่ค่อยจะมีแรง มือสั่นจนกุ้งตัวโตร่วงกลับไปในจานเดิม

   “ขอบคุณครับ”

   “น้องพิชญ์ตักให้พี่เลย์บ้างสิครับ”

   “งุ้ย” ตุ๊กแกบุ้ยปาก แล้วยืนขึ้นบนเก้าอี้ของตัวเองเพื่อที่จะตักอาหารใส่จานให้คนที่อยู่ตรงข้าม สุดท้ายเด็กนั่นก็ต้องตักให้ทุกคน “น้องพิชญ์ให้คุณพ่อด้วย”

   “อืม” เขาครางรับสั้น ๆ ตุ๊กแกกลับไปทานอาหารของตัวเองเหมือน แต่ก็ยังคงพูดเจื้อยแจ้วกับณภัทไม่หยุด

   “น้องภัคจะค้างที่นี่ไหมจ๊ะ?” ผมไม่ตอบที่ผู้หญิงคนนั้นถาม เคี้ยวข้าวในปากช้า ๆ ไม่สนใจอะไรจนถูกณภัทเตะขา

   “พี่ว่าภัคน่าจะค้างสักคืนนะครับ นาน ๆ จะกลับบ้านที จะได้หายคิดถึงหน่อย”

   “นั่นสิ นอนค้างสักคืนนะจ๊ะ น้ามีเรื่องอยากคุยด้วยเยอะแยะเลย จริงไหมคะพี่ภพ?” ผู้หญิงคนนั้นหันไปขอความเห็นจากเขา แต่เขาไม่พูดอะไรตอบ ซึ่งนั่นก็ดีแล้ว เพราะผมไม่อยากได้ยินเสียงเขาหรอก แต่ต้องเห็นหน้าแบบนี้ก็แทบจะกลืนข้าวไม่ลง

   สองแม่ลูกนั่นชักสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยเพราะแสดงอาการอะไรมากมายไม่ได้ และหลังจากนั้นทุกอย่างก็ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ

   “อยู่กันพร้อมหน้าแบบนี้แล้วคิดถึงพี่ณัชนะคะ”

   เคร้ง!

   ทิ้งช้อนส้อมในมือให้กระทบกับจานอย่างคนไร้มารยาท กอดอกมองคนพูดด้วยสายตาไม่พอใจและแข็งกร้าว

   “ไม่ต้องสะเออะ”

   “ทำไมพูดกับแม่พี่อย่างนั้นล่ะน้องภัค”

   “แม่ผิดเองแหละเลย์ที่ไปพูดแบบนั้น น้องภัคคงจะคิดถึงพี่ณัช น้าขอโทษนะจ๊ะ”

   “ตอแหล” พูดเสียงไม่เบานัก และทุกคนก็ได้ยินรวมทั้งเขาคนนั้น เขาจ้องหน้าผมด้วยสายตาที่คล้ายจะดุ แต่ผมไม่สนใจ ซ้ำยังจ้องกลับอย่างไม่ยอมแพ้ หลังจากนั้นทุกอย่างก็เป็นไปอย่างอึดอัด ผมทานข้าวไม่ลงจึงนั่งกอดอกนิ่ง ๆ พอเริ่มเบื่อก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น

   “ไม่เล่นโทรศัพท์บนโต๊ะทานข้าวสิคะน้องภัค”

   “จิ๊!”

   “อย่าทำตัวไร้มารยาทในบ้านของฉัน” ผมตวัดสายตามองคนพูด ไม่เจอกันมาตั้งนาน พอเอ่ยประโยคแรกขึ้นมาก็ช่างน่าประทับใจจริง ๆ

   “พี่ภพอย่าว่าน้องภัคเลยค่ะ ภัคคงจะเบื่อ”

   “เบื่อก็ออกไปที่อื่นไม่ใช่ทำตัวเหมือนพวกไม่ได้รับการสั่งสอนแบบนี้”

   “พ่ออย่าว่าน้องครับ”

   “เพราะมีแกให้ท้ายมันถึงได้เป็นคนแบบนี้!”

   “ภัคไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น” ณภัทห้ามเมื่อผมกำลังจะอ้าปากก่อนที่จะบอกให้ป้านิดพาพิชญ์ออกไป

   “เหอะ! กลับล่ะ” ผมลุกจากเก้าอี้ เพียงแค่หันหลัง เสียงของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ให้กำเนิดก็ดังมาพร้อมกับประโยคที่ทำให้ผมต้องยืนนิ่งและแค่นยิ้มออกมา

   “จะทำตัวเสเพลยังไงก็ทำแต่อย่าให้เสื่อมเสียมาถึงฉัน แค่นี้ก็ขายขี้หน้าเขาจะแย่”

   “รออ่านข่าวพรุ่งนี้เลยแล้วกัน เอาให้เสื่อมจนขึ้นหน้าหนึ่งเลยน่าจะดี คุณว่างั้นไหม?”

   “นับวันยิ่งทำตัวเหมือนพวกไม่มีคนสั่งสอน”

   “พ่อ!!”

   “เงียบไปซะภัท เลิกให้ท้ายมันได้แล้ว ทำตัวเหลวไหลขึ้นทุกวัน ฉันต้องอับอายใครเท่าไหร่ที่มีลูกอย่างมัน!”

   ผมพยายามข่มความรู้สึก เชิดหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่เขา ทำไมเหรอ มีลูกอย่างผมแล้วมันแย่มากนักเหรอ ถ้าอย่างนั้นจะมีผมทำไมเล่า!

   “พี่ภพคะ ใจเย็น ๆ นะคะ” ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่เมื่อผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้น มันเดินเข้าใกล้ผมแล้วยกมือขึ้นโอบกอด ผมสะบัดออกด้วยความรังเกียจ แต่คนเสแสร้งก็คือคนเสแสร้ง แค่แรงสะบัดไม่มากก็เซไปชนกับโต๊ะอาหารและทรุดไปนั่งกับพื้นพร้อมร้องโอดโอยเหมือนคนใกล้ตาย

   ตอแหลเสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ

   “ภัค ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย แค่แผลที่มือของแม่พี่ยังไม่พออีกเหรอครับ” ผมกับภัทพ่นลมหายใจและเสยผมขึ้นพร้อมกัน ความหงุดหงิดวิ่งพล่านจนร้อนไปทั้งตัว ผมมองเลย์ที่รีบวิ่งเข้าไปประคองแม่ของมันและถามไถ่ราวกับจะตายไปในอีกสองวินาทีข้างหน้า

   “แม่ไม่เป็นอะไรมากหรอกเลย์ โอ๊ย!”

   “แม่ครับ!” กลอกตาด้วยความเบื่อหน่าย หมุนตัวเพื่อที่จะออกไปจากตรงนี้

   “สิ่งที่แกควรทำคือพูดว่าขอโทษ” แขนของผมถูกกระชากกลับไป เชิดหน้าขึ้นมองและสะบัดออก ผมจ้องหน้าเขา เขาเองก็จ้องหน้าผมอยู่ แม้มันจะดูน่ากลัว แต่บอกไว้เลยว่าผมไม่กลัว ต่อให้เขาจะทำอะไร ผมก็ไม่กลัว!

   “ไม่! คุณอยากพูดก็พูดเองสิ”

   “แกนี่มัน... ออกไปจากบ้านฉัน”

   “พ่อ!!!” ณภัทตวาดเสียงดังจนผมสะดุ้ง

   “คิดว่าอยากอยู่นักหรือไง!”

   “คุณผู้ชายคะ ใจเย็น ๆ นะคะ อย่าดุคุณหนูเลยค่ะ” ป้านิดที่มาจากไหนไม่รู้เข้ามายืนบังผมไว้แล้วพูดกับเขา ณภัทเองก็ลุกขึ้นมายืนข้าง ๆ และกอดไหล่ผมไว้ก่อนพาผมเดินออกไปจากตรงนั้น



   “พี่ภัค!” ตอนนี้กำลังหงุดหงิดจึงไม่พูดอะไร แม้จะรำคาญณพิชญ์อยู่ก็ตาม ไม่นานคนที่อยู่ในห้องอาหารก็เดินออกมา ที่ผมยังไม่ไปเพราะมีณพิชญ์กอดขาอยู่นี่ไง เด็กก็ไม่รู้เรื่องอะไร แหงนหน้ายิ้มยิงฟันให้ผมอยู่ได้

   “น้องภัคอย่าเพิ่งกลับนะจ๊ะ ให้คุณพ่อใจเย็นก่อนแล้วค่อยคุยกันดี ๆ นะ”

   “อย่ามายุ่ง” ณภัทพูดเสียงนิ่ง ผู้หญิงคนนั้นยังปั้นหน้าไม่ถือสาเพราะเขายังอยู่

   ผมแกะพิชญ์ออกแล้วเดินผ่านทุกคนขึ้นไปชั้นสองเพื่อที่จะเก็บของบางส่วน พอลงมาเกือบถึงชั้นล่าง ผู้หญิงคนนั้นก็วิ่งขึ้นมาขวางหน้าและจับแขนของผมไว้ ผมสะบัดออกทันทีแล้วเดินผ่านไป แต่จังหวะที่กำลังจะสวนกันนั้น จู่ ๆ มันก็เบี่ยงตัวมาให้ผมชนและกลิ้งตกบันไดไป

   ยืนหลับตานิ่งพยายามข่มอารมณ์ท่ามกลางเสียงหวีดร้องของใครหลายคน เมื่อลืมตาขึ้นก็เพียงแค่มองด้วยสายตาวางเปล่า ผู้หญิงคนนั้นนั่งนิ่งอยู่ที่พื้นและมีน้ำตาไหลอาบแก้มข้าง ๆ กันคือลูกของมัน แค่นเสียงในลำคอก่อนเบนสายตาไปที่เจ้าของร่างสูงใหญ่ซึ่งกำลังเดินเข้ามาหาผม

   เพี๊ยะ!

   ใบหน้าของผมหันไปตามแรงตบ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบกับเขาที่มองผมด้วยสายตาดุดัน ผมผลักณภัทออกและเผชิญหน้ากับเขาตามลำพัง ซีกหน้าข้างที่โดนตบมันชาจนไม่รู้สึกอะไร รวมถึงใจของผม...

   ทะเลาะกับเขาครั้งแรกก็เพราะผู้หญิงคนนี้

   ถูกเขาด่าครั้งแรกก็เพราะผู้หญิงคนนี้

   และถูกเขาตีครั้งแรกก็เพราะผู้หญิงคนนี้

   ผมคิดว่าต่อให้เราจะทะเลาะหรือมีเรื่องหมางเมินกันยังไง ผมก็ยังคงสำคัญเพราะเป็นลูกของเขา แต่ตอนนี้ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้ว ดูเหมือน... ผมจะให้ความสำคัญตัวเองผิดไป




   “เจ็บมากไหมครับ?” ไม่ได้ตอบคำถามของณภัท มือหนาลูบแก้มของผมแผ่วเบา ผมแค่นยิ้ม พ่นลมหายใจออกมาด้วยความเหนื่อย ไม่เคยรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้มาก่อนเลย

   ขยับเข้าไปใกล้และกอดพี่ชายเอาไว้หลังจากไม่เคยกอดมาหลายปี

   “ไม่กลับมาแล้วนะ” ผมพูดออกไป ณภัทกอดตอบแน่นทั้งลูบหัวและลูบหลัง ได้ยินเสียงป้านิดร้องไห้อยู่ด้วย ตอนนี้เราอยู่ที่โรงจอดรถ เพราะผมจะไปแล้วและมีณภัทกับป้านิดมาส่ง

   “พี่ขอโทษ ภัคไม่ควรมาเจออะไรแบบนี้เลย”

   “หึ ช่างเถอะ อยู่บ้านนี้ก็ระวังงูพิษด้วยแล้วกัน ชุกชุมเหลือเกิน”

   “เด็กบ้า ... พี่จะไม่ได้เจอภัคอีกแล้วเหรอ?”

   “อยากเจอก็ไปหาดิ” ผมพูดเหวี่ยง ๆ ณภัทหัวเราะในลำคอแล้วกระชับกอดผมให้แน่นขึ้น ผมซบหน้ากับอกของคนที่เป็นพี่ชาย ความอบอุ่นทำให้ใจของผมมันไม่แหลกละเอียดไปมากกว่านี้ ยอมรับตรง ๆ ว่ายังไงซะผมก็ต้องการความอบอุ่นจากครอบครัวอยู่ดี แต่ตอนนี้ดูเหมือนครอบครัวของผมจะมีแค่ณภัท...

   “คุณหนูดูแลตัวเองดี ๆ นะคะ”

   อ๋อ... มีป้านิดอีกคน

   “ป้านิดก็เหมือนกันนั่นแหละ”

   “ป้าต้องคิดถึงคุณหนูมากแน่ ๆ เลยค่ะ”

   “โทรหาก็ได้ ถ้าว่างภัคก็รับตลอด ไม่ต้องร้องแล้ว อายป่ะเนี่ย”

   “โธ่ คุณหนูก็...” ผละออกจากกอดของณภัทเพื่อเข้าไปกอดป้านิด เพียงเท่านั้นเธอก็ร้องไห้ก็มาอีกละรอก เฮ้อ ทำคนแก่ร้องไห้จะบาปไหม ทุกวันนี้แต้มบุญก็ยิ่งไม่ค่อยจะมีอยู่ด้วย

   “ไปนะ”

   “ดูแลตัวเองดี ๆ นะ มีอะไรก็โทรมาหาพี่”

   “อืม เหมือนกัน”

   เมื่อขับรถออกมาได้สักระยะหนึ่ง ความเข้มแข็งของผมก็ค่อย ๆ สลายไป ก้อนสะอึกตีขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ หลังจากนั้นไม่นานน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลลงมา ในเมื่ออยู่คนเดียวผมก็ไม่จำเป็นต้องอายใคร เสียงร้องไห้ดังก้องรถ ผมร้องไห้คนเดียวโดยไม่มีใครปลอบใจ นอกจากเสียงสะอื้นของตัวเองก็มีเพียงเสียงของสายฝนที่ผมได้ยิน เมื่อเป็นแบบนี้ ผมถึงได้รู้ว่าตัวเองมันอ่อนแอมากแค่ไหน ทำเป็นเก่งแต่ลึก ๆ ข้างในนั้นมันโคตรกระจอก

   หักรถเข้าไปจอดที่ข้างทางเมื่อรู้สึกขับต่อไปไม่ไหว ผมยกขาขึ้นมาและซบหน้ากับเข่าของตัวเอง ด้วยสภาพแบบนี้ผมควรอยู่คนเดียวมากกว่า

   ผมอยากอยู่คนเดียว

   แต่ถ้าหากมีใครสักคนอยู่ด้วยตอนนี้มันต้องดีมากกว่าแน่ ๆ







-----------------------------------
ทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่ความคิดในมุมของณภัค...
แล้วจริงใจก็ยังเมินพี่เขาอยู่ แง
มาแล้วนะ อย่างอแงนะ มาช้าแต่ยาวมากเลยนะ ต้องทดแทนกันได้สิ 5555555
อาจจะมีคำผิดอยู่เยอะนะคะ ถ้าเจอก็บอกได้เน้อ จะได้เข้ามาแก้
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ไว้เจอกันตอนหน้า ♥

*อัพตอนพิเศษมนุษย์แฟนเด็กไปเมื่อวาน ใครยังไม่อ่านก็แวะเข้าไปอ่านนะคะ *-*

[rainiefonnie]

อ่านพาร์ททั้งของจริงใจและภัค บอกตรงๆน่ารำคาญมากอ่านแล้วหงุดหงิดลำใย

[me12inzy]

คุณพ่ออะไรจะติดฮีหลงฮีขนาดนั้นอะ
นี่ก็ลูกปะคะ เกลียดทั้งพ่อแม่ลูกตอแหลเลย
อิแม่เลี้ยงน่าโดนแฉความร่านให้อยู่ไม่ได้
อ้อ นังขอทานเรย์ด้วย
สงสารณภัคนะแต่ยังคงทีมจริงใจจ่ะ

[Vaaanizs]

ณภัคของเราาาา
จริงใจรีบมาดูใจนะลูกกกก ฮืออออ

[Erh]

อืมมมมม ภูมิหลังทางครอบครัวของจริงใจกับตัวหอมนี่คือคนละขั้วสุด ก็เหมาะที่จะมาเติมเต็มกันและกันนะ แต่ตัวหอมก็ต้องแสดงความรู้สึกหรือเปิดโลกของตัวเองให้จริงใจรับรู้มากกว่านี้เพราะจริงใจคงจะรู้เองยากอะ คนรอบข้างก็คงจะไม่มีใครเล่าแน่ แต่คิดว่าถ้าจริงใจรู้น้องจะอยู่เคียงข้างตัวหอมนะ (อาจแสดงออกแปลกๆในแบบของจริงใจ) ถ้ารู้สถานการณ์น้องก็คงรู้อะว่าต้องปรับการแสดงออกประมาณไหน และยังแอบคิดด้วยว่าครอบครัวของเจเจน่าจะช่วยเยียวยาปมของตัวหอมให้ดีขึ้นได้นิดนึง (กรณีที่ผ่านด่านแล้ว)อะ
ป.ล.อยากส่งละครไทยไปให้คุณพ่อณภัคดูเป็นกรณีตัวอย่างจังค่ะ จะได้รู้เท่าทันเมีย
ป.ล.แค่อ่านบรรยากาศบ้านนี้ก็อยากกรีดร้อง ทึ้งหัวแทนณภัค

[B52]

 

[cchompoo]

 

[A_Narciso]

มองไม่ออกว่าจะจบแฮปปี้เอนกันตอนไหน ??!??!!
คนนึงก็เริ่มท้อ... พอเห็นเค้าไม่สนก็จะเมินบ้าง
อึกคนก็ตั้งแง่  มีอคติกับคนอายุน้อยกว่า ตรรกะนี้มันก็ไม่ได้ใช้ได้กะทุกคนป่ะ
เห้อออ... รู้สึกถึงความเวิ่นเว้อของทั้งคู่  อ่านไปละอึดอัดแทนจริงๆ 

[Mura_saki]

เครียด!!!

[PloySupawadee]

ยิ่งอ่านเรื่องครอบครัวของ ภัค ยิ่งอึดอัด ทำไมผู้หญิงพวกนี้ถึงหน้าด้านกันขนาดนี้ คนเป็นพ่อจะโง่ขนาดนี้เลยเหรอ เราไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกจริง ๆ รึเปล่า แต่ถ้าเราเป็นภัคโคตรรู้สึกแย่ชิบหาย ทำไมต้องให้มาอยู่ในบ้าน ครอบครัวที่อบอุ่นพังหมด ถึงจะรู้สุดท้ายจุดจบของผู้หญิงคนนั้นคงไม่มีทางไปได้ดีตลอดหรอก แต่แม่ง เหี้ยเชิบ ตอนนี้อยู่ทีมภัค แต่เรื่องจริงใย ยังไงเราก็อยู่ทีมจริงใจนะ 555 พี่ชายภัคก็นะ ก็รู้อยู่ว่ามันแย่ยังจะให้อยู่ทานข้าวอีก ส่วนคนพ่อ ไม่รู้สึกเลยหรอว่าคำพูดผูหญิงคนนั้นกับลูกชายมันตอแหล เป็นถึงเจ้านายคนไม่น่าจะโง่นะ ทำไมโง่ละ.หงุดหงิดมาก อึดอัดสุด เลย อยากจะร้องแต่ก็ร้องไม่ออก โคตรอึดอัด

[krayfanxing]

นี่ค้างแรงมากนะ แม่งผิดกันหมดล่ะ ทุกคนเลยอ่ะ จริงใจตกลงจีบณภัคเพราะอะไร  เอาจริงๆภัคน่าสงสารมากนะนางพยายามแข็งแรงในแบบของนางแต่ใครจะรู้ว่าบางเป็นแก้วขนาดไหน ไม่ผิดหรอกที่ภัคจะแสดงออกแบบนี้ ส่วนจริงใจเราไม่เห็นความจริงใจของนายเลยอ่ะ บอกว่าชอบเขา แต่ดูดิการกระทำแม่งก็ไม่ต่างจากคนอื่นเท่าไรอ่ะ อึดอัดแทนสูควรจับเข่าคุยกันนะ ถ้าพูดไม่ฟังแนะนำให้จริงใจจับกดแล้วถามไปด้วยรับรองรู้ทุกเรื่องที่คาใจอ่ะ โอ๊ย...หงิดมาก เชื่อเราเรียนมา ฮ่าๆ

[Supparang-k]

กลัวใจภัคคะ  คือมาโดนเทในช่วงเวลาแบบนี้ ถ้าไม่บุกเองก็คงยิ่งสร้างกำแพง  งานหินแน่เลยจริงใจ

[lizzii]

งงพ่อมาก บ้าบอจริงๆ

[LovEYouOnLy]

จริงใจลูก เลิกงอนพี่เขาแปปนึงสิ มาอยู่ข้างๆพี่เขาที

[smmikie]

ร้องไห้!!!!!!!!!!!!!!!
ณภัคฉันนนนนน นางต้องเข็มแข็งมากซินะ
ณภัทช่วยอะไรไม่ได้เลย ได้ตะโกน ยืนห้าม แต่ทำไรไม่ได้ เฮ้อออออ

วอแวบอย ถ้ายังเป้นยังแบบนี่ก้เลิกยุ่งไปณภัค เราต้องหยิ่งและสวยของเราต่อไป เขาไม่สนจะทำไรก้แล้วแต่ อย่าไปแคร์ให้มันมากกกกกก เชิดเข้าไว้


อัพไว้ๆหน่อยน้าาาา เรารอนานมากเลยยย

[BAKA]

นี่อ่านไปร้องไห้ไปจริงนะเนี่ย อินมากกกกก สงสารณภัค

ทำไมคุณพ่อต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะ ถึงจะบอกว่าบุคลิคเป็นแบบนี้ ไม่ค่อยพูดหรืออะไรยังไง ก็ควรฟัง หรือสังเกต หรือพิจารณาอะไรก่อนไหม?

อหหหหห ร้ายทั้งแม่ทั้งลูกจริงๆ โอ้ยยยยย แย่อ่ะ

[route rover]

อีกนานมั้ยคะ กว่าพ่อของณภัคจะตาสว่าง อึดอัดแทนณภัค

มาต่อเร็วๆ น๊าา