หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[•♀NoM!_KunG♀•]

หมูแสดงอิทธิฤทธิ์

[Ouizzz]

พีคตรงหมูอ้วนจะหึงทิวาหรือหวงน้องนี่แหละ ฮ่าๆๆ

[buathongfin]

ปมเยอะก็กรรไกรตัดซะนะ รำคาญแทน ชูนิ่วกลางใส่หน้าแม่เลี้ยงเลยไป แล้วพูดว่าอิชอกการี มันซึ้งแน่ แล้วเรื่องทั้งคู่ถ้าจะเคลียร์กันยาก เจอทะเลาะกันนะ นี่

[meyj4ever]

หมูอ้วนเป็นอะไรล่ะนั่น หวงน้องเหรอ
หรือหิว 5555
ตัวหอมกับวอแวบอยจะเอาไงกันคะ
ตกลงอะไร ยังไง อ่านๆไปเริ่มไม่แน่ใจ
เหมือนเล่นๆ ไม่จริงใจกันทั้งสองคน

[Billie]

ไม่รู้ว่ามันเป็นจุดเปลี่ยนอะไรของเรื่องไหม
แต่ที่จริงใจ แอบคุยกับแฟนเพื่อนสนิท คือชั่วมากอะ ในความคิดเรานะ
อภัยกับความอินของเรา

[labelle]

โอ๊ยยยยยน่อออ เป็นอะไรกัน

สงสารณภัค เจอแต่ละเรื่อง แล้วดูพ่อ ยังดีมีณภัท ถึงจะช่วยได้ไม่มาก ก็ดีกว่าไม่มีใครเป็นคนในครอบครัว
เซนส์ดีจริง จริงใจ กว่าจะรู้ตัวว่า เค้าต้องการนะคนเรา ทำซึนไปอีก

ณภัคอ้อนที จริงใจลอยไปเลยค่ะ น่ารัก จริงใจไม่อยากไปหรอกนะ ตัวหอมต้องบอกนะ

แล้วเด็กแก้มกลมเป็นอะไร มาเป็นพายุเลย ฟ้าฟาดแน่ทิวา

[bpyt]

อยากถามจันทร์เจ้าว่า "เป็นบ้าเหรอ?" ขัดจังหวะทำไมคะ ฮึ่ยยย~~
เซงมายด์ด้วย จริงใจอ่อยไว้แบบนี้ระวังจะเป็นปัญหาที่หลังนะ

[HEARTBREAKER]

ความที่ 33
ผมกับการคุยอย่างจริงจัง

   เมื่อคืน... ผมไม่ได้กลับบ้าน แต่นอนค้างที่คอนโดตัวหอมแทน ที่จันทร์เจ้ามาโวยวายนั้นมันก็แค่แผน หมูอ้วนกดลิฟต์ขึ้นไปที่ชั้นที่พักของทิวากาล พอผมถามว่าไม่กลับบ้านเหรอ เจ้าตัวก็บอกคำเดียวสั้น ๆ ว่า หลอก ผมเอ๋อแดกไปเลย ทิวากาลก็ไม่ต่างกัน

   พี่ชายยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะต้องหน้าบึ้งเมื่อทิวากาลพูดว่าจะชวนณภัคขึ้นมา ปกติจันทร์เจ้าเข้ากับคนง่าย แต่ผมก็ไม่รู้ทำไม ไอ้อ้วนถึงได้เป็นแบบนี้กับตัวหอม อาจเป็นเพราะผม ที่ไม่บอกเจ้าตัวไปแต่แรก เลยหาเรื่องจะเอาคืน ที่ผมไปขัดขวางทางรักของเขากับทิวากาลด้วย

   อืม ก็เป็นไปได้

   จันทร์เจ้าเหมือนจะกัดตัวหอมตลอดเวลา ส่วนณภัค เขามองพี่ผมเหมือนจะถามว่า เป็นบ้าอะไร ทางสายตา เพราะทิวากาลกับตัวหอมสนิทกันอยู่แล้ว เขาจึงไม่จำเป็นต้องใส่เกราะกับผู้ชายของพี่ ผมเลยได้รู้เรื่องเกี่ยวกับเขาขึ้นมาอีก จันทร์เจ้าที่นั่งฟังอยู่ด้วย เมื่อได้ยิน การ์ดที่เคยตั้งไว้ ก็ค่อย ๆ ลดลงอย่างไม่รู้ตัว...

   ทำเหมือนไม่สนใจเขานะ แต่ก็แอบมองบ่อย ๆ เหมือนอยากเล่นด้วย

   พอดึกหน่อย จันทร์เจ้าก็หาววอด ทิวากาลไล่ไปนอน แต่ก็ยังจะลากแขนผมไปด้วย แต่คิดว่าทิวากาลจะยอมเหรอ แฟนพี่ผลักผมกับตัวหอมออกจากห้อง และล็อกตัวจันทร์เจ้าเอาไว้

   จากนั้น... ผมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

   “พี่ชายนายประหลาด”

   คือคำที่ณภัคพูดหลังจากมาถึงห้อง ผมครางรับคำ เพราะคิดไม่ต่างจากเขา

   หลังจากอาบน้ำ ออกมาเจอตัวหอมนั่งอยู่กับคอมพิวเตอร์เหมือนว่าจะทำงาน (ผมต้องยืมเสื้อผ้าของทิวากาลเพราะไม่มีชุดเปลี่ยน) เขาปิดคอมพิวเตอร์ เมื่อหันมาเห็นผม จากนั้น... เราก็นอนคุยกันจนดึก ในหลาย ๆ เรื่อง ปรับความเข้าใจ และทำความรู้จักกัน ไม่ใช่แค่ผมที่รู้เรื่องของเขาอยู่ฝ่ายเดียว ผม... ก็เล่าเรื่องตัวเองให้เขาฟังด้วย

   อีกอย่างที่ทำให้รู้สึกประหลาดใจก็คือ... ผมถามเขาว่า ทำไมพี่ครามรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ตัวหอมบอก เพราะเขาเคยหายตัวไปแล้วไม่มีใครติดต่อได้สักคน จนผ่านไปประมาณหนึ่งสัปดาห์ที่เขากลับบ้านเอง หลังจากนั้น พี่คลื่นกับพี่ครามก็ทำเครื่องติดตามติดตัวณภัคไว้ ซึ่งมันฝังอยู่ในจิวสีดำที่หูซ้ายของเขา และมันถอดออกไม่ได้นอกจากคนใส่ ซึ่งก็คือพี่คราม

   ถึงว่า... ไม่เห็นเขาถอดมันเลย



   “นายจะไม่ไปโรงเรียนหรือไง?”

   “ไม่รู้ครับ”

   “อะไรวะ”

   “ช่างผมเถอะน่า คุณรีบไปแต่งตัวเลย”

   “ทำไม ใจสั่นเหรอ?” คนอายุมากกว่าโน้มตัวเข้ามาหา ทำให้สาบเสื้อคลุมอาบน้ำของเขามันตกลง ผมยิ้ม จากนั้นไม่ถึงวินาทีก็ทำหน้านิ่งเหมือนเดิม

   “ไม่”

   “จิ๊!”

   “ไปแต่งตัว ..หรือจะให้ผมแต่งให้ครับ หืม?”

   “ก็แย่ละ”

   เขาหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องนอน ทิ้งผมไว้คนเดียว

   เดี๋ยวนี้ชักจะพัฒนา ติดคำผมไปใช้บ่อยเกินไปแล้ว เดี๋ยวก็เก็บค่าลิขสิทธิ์เสียเลยนี่

   ตอนนี้เลยแปดโมงเช้าไปแล้ว ตัวหอมมีเรียนสิบโมง ผมตัดสินใจได้แล้วล่ะว่าวันนี้โดดเรียนดีกว่า จะไม่บอกไอ้เนตรเพราะขี้เกียจฟังมันโวยวาย

   “นายจะกลับยังไง?”

   “แท็กซี่”

   “อ่า...”

   “อยากให้อยู่ด้วยเหรอ?” ผมแกล้งกระแซะ ตัวหอมเบ้ปาก ทำท่าขนลุก

   โธ่ ทำมาเป็นไม่ชอบใจ เมื่อคืนใครกันที่กอดผมไว้ไม่ปล่อย

   “ตั้งใจเรียนนะ” พูดพร้อมกับวางมือบนหัวของตัวหอม คนที่อายุมากกว่าแต่ถูกทำเหมือนเป็นเด็กเหลือกตามองมือของผมแล้วปัดออก

   “ลามปาม” ยักไหล่ไม่สำนึก ก่อนสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง “เรียกแท็กซี่แล้วเหรอ?”

   “ครับ”

   จากนั้นก็เหมือนมีเดธแอร์ เราแค่มองกันเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร ตัวหอมยังยืนอยู่กับผมที่หน้าคอนโด แม้ว่าเขาจะไปเรียนตอนนี้เลยแล้วทิ้งผมไว้คนเดียวก็ได้ เหลือบสายตามองคนอายุมากกว่าที่ตอนนี้กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ ผมยกแขนขึ้นไปกอดคอเขาไว้แล้วรั้งให้มายืนใกล้ ๆ เพราะมีคนเดินสวนมาแล้วเกือบจะชนเขา

   อากาศวันนี้ถือว่าดีเพราะไม่ร้อนมาก อาจเพราะผลบุญจากฝนที่ตกหนักเมื่อคืนและอยู่ในช่วงเดือนพฤศจิกายนด้วย

   “ตอนเย็นให้ผมไปหาไหม?”

   “ว่างเหรอ?”

   “หลังจากซ้อมดนตรีเสร็จก็ว่างครับ”

   “อ้าว ไม่ไปดูหนังเหรอ?” ผมหน้าบึ้ง ตัวหอมหัวเราะหึแล้วบิดแก้มผมไม่เบานัก พอรู้ว่าผมกำลังจะทำอะไรอยู่เข้าหน่อยก็ขยี้จังเลย ผมไม่น่าบอกเลยว่ะ น่าจะปล่อยให้เขางอแงก่อน อยากรู้ว่าจะทำยังไง

   “ไป แต่ยังไม่รู้เลยว่าวันไหน”

   “จิ๊! ปล่อย ฉันจะไปเรียนแล้ว!”

   “หึ ไม่งอแงน่า...”

   “น่ารำคาญ” คนบอกว่าจะไปเรียนก็ยังคงยืนอยู่ข้าง ๆ ผม “ใคร!?”

   ตัวหอมถามเสียงขุ่นเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นมา ผมอมยิ้มแล้วโชว์ให้เขาดู คนโทรมาคือไอ้เนตร ผมรับสาย จากนั้นก็รู้เลยว่าความฉิบหายมาเยือนแล้ว... บรรลัยแน่ ลืมไปเลยว่ามีสอบย่อย และไม่สามารถตามไปขอสอบย้อนหลังได้ จากที่ตั้งใจว่าโดดเรียนจึงต้องรีบไปโรงเรียนแทน

   “มีอะไร?”

   “ผมมีสอบว่ะ ต้องไปโรงเรียน”

   “ก็ไปสิ สอบเมื่อไหร่ จะทันหรือเปล่า?”

   พยักหน้าหงึกหงัก ทันแหละ สอบคาบบ่ายนู่น แต่ผมไม่อยากไปไง ขี้เกียจไปแล้ว สอบห่าอะไรวันนี้วะ!

   “แท็กซี่มาแล้ว ฉันไปล่ะ”

   เขาบอกแล้วเดินไปเลย ผมครางรับพลางล้วงกระเป๋าตัวเองระหว่างรอแท็กซี่เข้ามาจอด เดี๋ยว... นอกจากโทรศัพท์มือถือก็ไม่มีอะไรเลยนี่หว่า...

   “ภัค!!!”

   “.....?”

   “ขอตังค์หน่อยครับ”


   ผมได้เงินจากตัวหอมมาห้าร้อยบาทถ้วน คนมันจะฉิบหายอ่ะเนอะ เพราะเมื่อวานรีบมากจึงหยิบมาแค่โทรศัพท์มือถือ วันนี้ผมจึงไม่มีอะไรติดตัวเลย (แม้แต่ชุดยังเป็นของทิวากาล) หน้างี้ชาไปหมดตอนที่ตัวหอมหัวเราะออกมาเสียงดัง เวรเอ๊ย มีอะไรตลกหรือไงวะ ก็แค่ไม่มีตังค์เนี่ย

   ถ้าไม่ติดว่าอยู่ที่สาธารณะผมจะล็อกคอเขาแล้วปิดปากแดง ๆ ที่กำลังหัวเราะร่าด้วยริมฝีปากของผมเอง!



   “ไอ้สัด ทำไมไม่มาตอนเช้าฮะ!?”

   “ตื่นสาย” ตอบไอ้เนตรไปสั้น ๆ มันทำท่าเหมือนอยากขยำคอผมให้แหลก

   “มาติวให้กูเลย”

   “ก็แย่ละ”

   “แย่แน่ถ้าไม่ติว เมื่อเช้าไอ้วาฬก็มาแต่มึงไม่อยู่ สภาพอย่างหมาอ่ะ”

   “เหมือนมึงอ่ะนะ?”

   “อี--- เออ เหมือนกูก็ได้ มามึง ยังมีเวลาอยู่ ติวให้กูหน่อยดิ”

   ทนรำคาญไม่ไหวจึงยอมติวให้มัน ก็ถือว่าทบทวนตัวเองไปด้วยแล้วกัน จากตอนแรกมีแค่ผมกับไอ้เนตรสองคน ไม่รู้ตอนนี้มีเพื่อนคนอื่นในห้องมามุงจนเกือบสิบตั้งแต่เมื่อไหร่... การสอบย่อยผ่านไปอย่างไม่ยากเย็นสำหรับผม เพราะเรียนมาแล้วไง และก็ยังไม่ลืม ส่วนภูวเนตร... ทั้ง ๆ ที่มันไม่ยากอะไร แต่มันกลับทำให้มันยาก

   เรื่องของแม่ง

   “มึงไปไหนต่อ?”

   “ซ้อมดนตรี มึงอะ? เดทกับแฟน?”

   “ไม่รู้ว่ะ” ผมเลิกคิ้วสูง “ช่วงนี้มายด์ไม่ค่อยสนใจกูละ รอวันถูกบอกเลิกอยู่”

   “ทำไมมึงไม่บอก แหกกฎตัวเองบ้างก็ไม่ตายหรอก”

   “ไม่อ่ะ กูตั้งปณิธานไว้แล้ว ถ้าแค่กฎที่ตัวเองตั้งขึ้นยังทำตามไม่ได้ แล้วจะไปทำตามกฎของคนอื่นได้ยังไงวะ”

   เออ เรื่องของมึงแล้วกัน

   ผมกับเนตรแยกกันแค่นั้น มองตามมันที่ขับรถออกไปแล้วก็ถอนหายใจเฮือก ผมต้องเร่งแล้วว่ะ ไม่อยากทำอะไรแบบนี้จริง ๆ นะ แต่มันจำเป็น

   มึงต้องเข้าใจกูนะภูวเนตร




   “พี่จริงใจมาแล้ววววววววววว!”

   “อะไร?”

   “พี่ฟ่างจะแดกหัวไจ๋อยู่แล้ว พี่จริงใจช่วยด้วย”

   “มึงมานี่เลยไอ้ไจ๋ มึงมานี่!!!”

   “อะไรวะ?” จะให้กูช่วยอะไรพวกมึงก็บอกกูก่อนได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น ผมส่งสายตาไปหาวาฬที่กำลังลูบคลำเบสลูกรักของมันอยู่ ไอ้วาฬสั่นหัวมาให้ ผมจึงเลิกสนใจมัน

   “ไอ้เหี้ยไจ๋ดิ มึงดูเลยนะจริงใจ ดูน้องมึงเลย กูบอกมันดี ๆ แม่งเสือกมาตะคอกใส่กูเฉย หน้าหมา! สันขวาน เลี้ยงเสียข้าวสุก!”

   “อะไร! ก็พี่ฟ่างนั่นแหละ พูดย้ำ ๆ อยู่ได้ คนเขาฟังมาเป็นสิบรอบแล้ว ไม่รู้เหรอว่ารำคาญ”

   “หุบปากไปเลยมึง!”

   “ไม่!!!”

   “ไอ้ไจ๋!!”

   “พี่จริงใจดูนะ ดูพี่พี่เลยนะ ไจ๋อยู่ของไจ๋ดี ๆ พี่ฟ่างก็มาหาเรื่อง บอกว่าไจ๋ไม่ตั้งใจซ้อม ไม่ตั้งใจบ้าอะไรล่ะ ที่ทำอยู่เนี่ยเล่นหมากเก็บเหรอ! Brainless!”

   “นี่มึงด่ากูไม่มีสมองเหรอไอ้ไจ๋!”

   “ถ้าพี่มีสมองพี่ก็ต้องคิดได้สิ!”

   “หนอยยยยยยย!”

   “เหี้ยไรเนี่ย ไร้สาระ พอเลยพวกมึง”

   “ฮึ่ย!” พวกมันกอดอกสะบัดหน้าหนีกันไปคนละทาง เชี่ย อยากตบสักคนละที

   “ไป ไปประจำที่ของพวกมึงเลยนะ ถ้าไม่ซ้อมกูจะได้กลับ”

   เมื่อผมพูดออกไป ไอ้สองคนนั้นที่ตีกันแทบตายก็วิ่งเข้าไปกอดกันเหมือนรักมากมาย ผมกลอกตาในขณะที่วาฬหัวเราะ จากนั้นเราจึงเริ่มซ้อมกัน... พอมารวมตัวกันและอยู่กับสิ่งที่ชอบเหมือนกันดูคล้ายว่าจะลืมเวลาและสิ่งรอบข้างไป พวกเราซ้อมไปเรื่อย ๆ จริงจังสลับกับเล่นบ้าง จากที่เล่นเพลงเศร้ากันอยู่ดี ๆ จู่ ๆ น้องเล็กก็เปลี่ยนโหมดไปเล่นเพลงช้าง ทำเอาเลี้ยวกลับมาแทบไม่ทัน

   ข้าวฟ่างตะโกนด่า แต่มันก็เล่นตามไจ่ไจ๋ไปด้วย ไม่เว้นแม้แต่วาฬและตัวผมเอง

   “เชี่ย โคตรมัน”

   “จริงสุดเลยพี่วาฬ สุดยอดอ่ะ เราชนะแน่!”

   “พูดดีมาก มากูซื้อขนมให้แดก”

   “ขอมาการอง”

   “ห่า เล่นของแพงไปอีก ไปขอจริงใจนู่น มันรวย”

   ผมยกนิ้วกลางให้ข้าวฟ่างแทนคำพูดใด ๆ ที่จะออกจากปาก

   “เฮ้ย! จะสองทุ่มแล้ว!”

   “อ้าว เลิกเลย ถึงว่าหิวขนาดนี้” พวกมันสามคนเริ่มเก็บของ ผมเองก็เพิ่งจะรู้ว่าใช้เวลาไปนานขนาดนี้

   พอเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็มีสายไม่ได้รับเยอะแยะไปหมด รวมทั้งพวกข้อความอีก

   มีหลายคนโทรมาหา แต่คนแรกที่ผมเลือกจะโทรไปหาเขาก่อนคือ... ณภัค

   (“.........”)

   “คุณครับ”

   (“ทำไมไม่รับสาย?”)

   “ซ้อมดนตรีอยู่ครับ”

   (“เหรอ นึกว่าไปดูหนัง”)

   อ่ะ ประเด็นนี้จะเล่นไม่เลิกใช่ไหม

   “ก็แย่ละ ให้ถ่ายรูปส่งให้ตอนนี้เลยไหม?”

   (“ส่งมาดิ”)

   ณภัคเวอร์ชั่นขี้หวงก็เข้าใจยากเหมือนกันเนอะ ผมสั่นหัวกับตัวเอง วางสายจากเขาไปก่อนแล้วเปิดกล้องหน้าขึ้นมา ยืมโทรศัพท์จากไจ่ไจ๋เพื่อที่จะให้เห็นเวลาบนหน้าจอ จากนั้นก็ส่งรูปไปให้เขาทางโปรแกรมแชท

   (“โทรศัพท์ใคร?”)

   “น้องครับ เชื่อยังว่าอยู่ห้องดนตรี”

   (“ก็ได้...”)

   “เฮ้ยพวกมึง จะกลับเลยหรือหาอะไรกินก่อนวะ?” เสียงหัวหน้าวงตะโกนถาม

   “แดก” อันนี้ผมตอบเอง

   “พี่จริงใจเลี้ยง เย้!!”

   ขยับปากด่าแบบไม่มีเสียง ผละออกมาเก็บของของตัวเองบ้าง แต่ก็ยังไม่วางสายจากตัวหอม

   (“ยังไม่ทานข้าวเหรอ?”)

   “ยังครับ เพิ่งซ้อมเสร็จ คุณทานอะไรยัง?”

   (“อือ...”)

   “เป็นอะไรครับ? เบื่อเหรอ?”

   (“นิดหน่อย”)

   “มาหาผมสิ”

   (“นายอยู่กับเพื่อน”)

   “ไม่เป็นไร มาทานข้าวกัน มานะครับ”

   วางสายไปหลังจากตัวหอมตอบตกลง พอหันมาก็เจอกับสามคนนั้นกอดอกหรี่ตามองราวกับผมทำความผิดอะไรเอาไว้ รู้แหละว่าจะเสือก แต่กูไม่ให้เสือก มีปัญหาอะไรหรือไง

   “ถ้าไม่อยากให้กูปากโป้ง มึงต้องเลี้ยงนะน้องจริงใจ”

   กลัวที่ไหนล่ะ ถ้าไม่อยากให้พวกมันรู้ ผมจะชวนตัวหอมมาทำไมกัน



   เราใช้เวลาแค่ไม่นานก็เดินมาถึงร้านอาหารสไตล์ญี่ปุ่นที่รวมหลาย ๆ อย่างไว้ด้วยกัน เพราะร้านไม่ได้อยู่ไกลจากห้องซ้อมมาก เราจึงเลือกที่จะเดินมา พอได้ที่นั่งก็แย่งกันสั่งอาหารเพราะหิวฉิบหาย ผมสั่งเซ็ทข้าวมาหนึ่งเซ็ทและสั่งมาเผื่อให้ตัวหอมด้วย ไว้อยากกินอะไรค่อยสั่งเพิ่ม

   “เฮ้ย!!” เสียงข้าวฟ่างร้องขึ้นมาท่ามกลางสีหน้างง ๆ ของวาฬและไจ่ไจ๋ ผมยังไม่ได้พูดอะไรนอกจากดันหลังตัวหอมให้นั่งที่เก้าอี้ข้างผม

   เพราะผมบอกให้เขาจอดรถไว้ที่คอนโดผม ผมจึงต้องเดินไปรับเขามาที่ร้านนี่ไง

   “แฟนพี่จริงใจเหรอ?”

   “เปล่า” ผมบอก

   “อ้าว”

   “มาได้ไงอะ สวัสดีครับพี่” ข้าวฟ่างที่รู้ว่าตัวหอมเป็นใครก็ชวนเขาคุย ส่วนสองคนที่เหลือมันพูดมากอยู่แล้ว เข้ากับคนง่าย ไม่นานมันก็คุยกับณภัคจนคนอายุมากกว่าต้องสะกิดให้ผมช่วย

   แต่ก็ดีที่ไม่มีใครถามขึ้นมาอีกว่าผมกับเขาเป็นอะไรกัน เพราะผมเองก็ไม่รู้...

   ทานอาหารกันไปกว่าชั่วโมง ของกินที่สั่งมาเต็มโตก็หมดเกลี้ยง กินคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม เหมือนกินตุนไว้เผื่อสามเดือนข้างหน้า สภาพแต่ละคนบอกเลยคืออืด ไม่เว้นแม้แต่ผม อิ่มมากจนต้องนั่งนิ่ง ๆ ผู้รอดชีวิตมีอยู่คนเดียวคือตัวหอม เพราะเขาทานไม่เยอะ

   “เอากระเป๋าเงินพวกมึงมา” ผมยื่นมือไปข้างหน้าพลางกระดิกไปมา วาฬกับข้าวฟ่างยิ้มสนุกและส่งกระเป๋าสตางค์ให้อย่างไม่อิดออด ส่วนไจ่ไจ๋ก็งอแงไปตามระเบียบ

   “เล่นอะไรกัน?” ณภัคถาม

   “คืองี้ครับพี่ ปกติเวลาพวกเรากินข้าวด้วยกันงี้จะเอากระเป๋ามาวางให้พนักงานหยิบอ่ะครับ ถ้าเขาเลือกของใคร คนนั้นก็ต้องเป็นคนจ่าย” วาฬอธิบาย ส่วนผมเอากระเป๋าสตางค์ทั้งสี่ใบ(รวมของตัวเอง)มาวางบนพื้นที่ว่างของโต๊ะ รอพนักงานมาเลือก

   “เอาของฉันไปด้วยสิ”

   “คุณทานไปนิดเดียว”

   “นิดเดียวก็ทานอยู่ดี เอาไปด้วย” โอเค ได้ ถ้าได้จ่ายอย่าร้องไห้แล้วกัน เพราะที่กิน ๆ กันไปเนี่ยหลายบาทแน่ ๆ

   “เลือกเลยครับผม” ข้าวฟ่างบอกกับพนักงานที่ทำหน้ามึนงงกับสถานการณ์ เธอใช้เวลาสักพักก็เลือกหยิบกระเป๋าสตางค์หนังทรงยาวขึ้นมา พวกที่ไม่ใช่เจ้าของก็ถอนหายใจโล่งกันไป

   “คุณโอเคนะ”

   “สบายมาก”

   ครับ ลืมไปว่าสวยและรวยมาก

   กระเป๋าที่พนักงานเลือกคือของตัวหอม อาจเพราะมันต่างจากใบอื่น ๆ ที่วางอยู่ ด้วยลักษณะ และที่สำคัญคือยี่ห้อที่อยู่บนกระเป๋า ไม่ว่าใครก็รู้ว่าแบรนด์นี้มันแพงขนาดไหน ถ้าผมเป็นพนักงานผมก็เลือกของเขานะ เพราะกระเป๋าใบละครึ่งแสนยังซื้อได้ แค่ค่าอาหารไม่กี่พันเขาต้องมีจ่ายแน่ ๆ

   เอาชัวร์ไว้ก่อน



   “เอ้าพวกมึง กราบ!”

   “ขอบคุณคร้าบบบบ!” ข้าวฟ่าง วาฬ และไจ่ไจ๋ถอยไปยืนเรียงหน้ากระดานและพูดออกมาพร้อมกันพร้อมกับยกมือไหว้ตัวหอมโดยมีข้าวฟ่างเป็นคนให้สัญญาณ

   เล่นเหี้ยอะไร

   “ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้คร้าบ~”

   “เอ่อ...อืม ไม่เป็นไร”

   “พี่ภัคใจดี๊ใจดี ไม่เหมือนพี่จริงใจเลย มาบ่อย ๆ นะครับ มาดูเราซ้อมดนตรีก็ได้ ไจ่ไจ๋ยินดีต้อนร้าบ~”

   “วาฬก็ยินดีต้อนรับครับพี่ มาได้ตามที่พี่ต้องการเลยครับ”

   “ใช่ ๆ ฟ่างก็ยินดีต้อนรับมาก ๆ เลย มาเจอกันอีกนะครับ”

   ในขณะที่ตัวหอมกำลังมึนงง ผมก็ยื่นมือไปตบหัวพวกมันคนละที

   “หาเรื่องกินฟรีล่ะสิพวกมึง”

   “โหยยยยยย รู้ทัน!”

   “กลับบ้านไปได้ละ ไอ้เวร”

   “มึงนี่มันมารความสุขจริง ๆ เลยจักรพรรดิ” ข้าวฟ่างว่าผม ก่อนจะไปยิ้มแป้นแล้นให้ตัวหอม “ไว้เจอกันอีกนะครับ”

   “อ่า.. ครับ”

   “บ๊ายบายครับ พี่สะใภ้”

   ไอ้ไจ๋! ไอ้เด็กเวร!!




   “อยู่กับเพื่อนก็ขี้เก๊กแบบนี้เหรอ?” ตัวหอมถามขึ้นระหว่างที่กำลังเดินกลับคอนโด ตอนนี้ก็ค่ำมากแล้ว แต่ผมยังอยู่ในชุดนักเรียนอยู่เลย ส่วนตัวหอม แต่งตัวราวกับฟุตปาธตรงนี้คือแคทวอล์ค คนละขั้วกับผมเลย

   “ขี้เก๊กอะไร ผมเป็นแบบนี้อยู่แล้วเถอะครับ”

   “หึ คิดว่าอยู่กับเพื่อนจะพูดมาก”

   “ไม่นะ ผมไม่ค่อยชอบพูด ขี้เกียจ คุณล่ะ? อึดอัดไหมครับ?”

   “ไม่ เพื่อนนายตลกดี ไจ่ไจ๋น่ารัก”

   “อย่าให้ภาพลักษณ์ภายนอกของมันหลอกคุณ เด็กผีชัด ๆ”

   “เหมือนนาย”

   “ก็แย่ละ”

   “อ้า! ชื่อวงของพวกนายมาจากอะไรเหรอ?”

   “His plus Fantasia” เขาเลิกคิ้วสงสัย ผมจึงอธิบายเพิ่มเติม คำว่า Histasia คือการเอาคำสองคำมารวมกันให้กลายเป็นคำเดียว แปลให้เข้าใจง่าย ๆ ก็ ดนตรีและทำนองเพลงของพวกเขา

   พวกเขาที่ว่าก็คือเราทั้งสี่คน...

   “ไม่เข้าใจอยู่ดี”

   “อืม ช่างแม่ง”

   “นายจะช่างแม่งทุกอย่างเลยหรือไง”

   “ถ้าเป็นไปได้ก็อยากอยู่”

   “แล้วฉันล่ะ จะช่างแม่งด้วยหรือเปล่า?”

   “ถ้าผมช่างแม่งแล้วจะมายืนอยู่ตรงนี้เหรอครับ?”




   มาถึงคอนโดในเวลาต่อมา... โดยมีอีกคนตามมาด้วย เขาให้เหตุผลว่า ขี้เกียจขับรถ ซึ่ง คืนนี้ผมจะนอนนี่แหละ ดึกแล้ว แม่ก็บอกว่าไม่ต้องกลับบ้าน (โทรกลับบ้านตั้งแต่ก่อนไปหาอะไรกินแล้ว) เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็ออกมาด้านนอก เจอตัวหอมกำลังนั่งมองห้องผมอยู่

   “ทำอะไรครับ ชอบเหรอ เห็นมองจังเลย”

   “อือ”

   “มันไม่มีอะไรเลยนะ”

   “ชอบเพราะมันไม่มีอะไร”

   “ชอบเจ้าของห้องด้วยป่ะครับ?”

   “ชอบ คุณเพลิงฟ้าใช่ไหม?”

   ผมดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้มแล้วเดินหนีเข้าไปในครัวเมื่อได้ฟังคำตอบ ไม่น่าบอกเขาเลยว่าห้องนี้เคยเป็นของใครมาก่อน เขาชอบทุกคน ยกเว้นผม ความจริงที่แสนสะเทือนใจ ผมเอาเบียร์ออกมาสองกระป๋อง สำหรับตัวเองและตัวหอม ก่อนออกไปนั่งกับเขาที่โซฟา

   “นี่...”

   “ครับ?”

   “วันนี้ฉันได้คุยกับพี่คิง”

   นิ่งไปนิดหน่อยแล้วเหลือบตามองเขา ตัวหอมกัดริมฝีปาก คงกำลังตัดสินใจว่าจะเล่าดีหรือเปล่า

   “พี่เขาบอกจะถึงไทยพรุ่งนี้”

   “เหรอ ตื่นเต้นไหม?”

   “ก็... อืม”

   รักแรกนี่เนอะ จะมาทั้งทีไม่ตื่นเต้นได้ยังไง หึ

   “จะไปรับเขาหรือเปล่า?”

   “มีเรียน” ถ้าไม่มีเรียนก็คงจะไปสินะ... “นายอย่างอแงดิ!”

   “งอแงบ้าไร”

   “ก็นายหน้าบึ้ง แถมยังดุนลิ้นกับแก้มอีก” เมื่อเขาพูดแบบนั้น ผมจึงฉีกยิ้มส่งไปให้แบบฝืน ๆ “ชอบประชด! ที่ฉันบอกเพราะไม่อยากทะเลาะกับนายนะ”

   “ขอบคุณที่กรุณาครับ โอ๊ย!”

   “สมน้ำหน้า!” คนที่ปาหมอนใส่ผมไม่ได้สนใจเลยว่าผมจะเจ็บหรือเปล่า เห็นปากเชิด ๆ แล้วน่าแกล้งฉิบหาย

   “รักแรกกลับมาทั้งที ไม่โดดเรียนไปรับเลยล่ะครับ”

   “อ๋อ จริงด้วย ฉันจะแต่งตัวยังไงดี นายช่วยเลือกหน่อยสิ เอ๊ะ หรือจะให้ฉันช่วยนายด้วย จะไปดูหนังกับสาวนี่นา”

   ขี้ประชดพอกันนั่นแหละ

   “กวนตีน”

   “ชิ!”



   “ถ้าเจอเขาแล้วคุณจะลืมผมไหม ถ้าเจอเขาแล้วคุณจะไล่ผมไปไกล ๆ หรือเปล่า?”

   “ทำไมถามแบบนั้น?”

   “ก็เขาสำคัญกับคุณ เป็นคนที่คุณรัก ซึ่งผม... เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ อ๋อ เป็นเด็กที่คุณไม่ชอบไง”

   โป๊ก!

   “เพ้อเจ้อ” คราวนี้ไม่ใช่หมอน เป็นเป็นมือของเขาที่เขกลงบนหน้าผากของผมเต็ม ๆ

   “ไม่จริง?”


   “จริง”

   นั่นไง

   “ใครจะไปรู้ล่ะ พี่คิงเป็นรักแรกก็จริง แต่คิดว่าฉันจะรักเขาไปตลอดงั้นเหรอ ไม่เจอกันตั้งนานบางทีความรู้สึกมันอาจจะจางไปแล้วก็ได้”

   “มันก็แค่อาจจะนี่ครับ มันก็แค่จาง แต่มันไม่ได้หายไป”

   “นายเมาแล้ว”

   “ผมไม่ได้เมา” ผมเถียงกลับ เบียร์แค่กระป๋องเดียวจะเอาอะไรไปเมาวะ “ถ้าคุณเจอเขาแล้วยังรู้สึกรักเขาอยู่ก็บอกผม ผมจะได้รู้ว่าตัวเองควรจะอยู่ตรงไหน ผมจะได้ตัดใจจากคุณ”

   “.......”

   “เพราะถ้าหากคุณไม่พูดอะไร และยังทำดีกับผม มันจะยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่ เข้าใจไหมครับ?”

   “.........”

   “ผมไม่อยากให้คุณรักเขาหรอก แต่ถ้ามันเป็นความต้องการของคุณ ผมก็ห้ามไม่ได้”

   “......”

   “อย่าสงสารผม และบอกผมตรง ๆ ว่าคุณรู้สึกยังไง นั่นแหละ... ผมจะขอบคุณมาก ๆ”

   “โอ๊ยยยยย เลิกเพ้อได้แล้ว ก็ชอบนายละ---- oops!”

   เมื่อกี้ว่าอะไรนะ!!

   ผมเบิกตาโต ตัวหอมปิดปากตัวเอง ตาเขาก็เบิกกว้างเช่นกัน เรามองหน้ากันแล้วไม่มีใครพูดอะไร บอกตรง ๆ กูช็อก... และเหมือนตัวหอมจะพูดมันออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว ให้ตาย แต่เขาว่าคำพูดตอนเผลอคือคำที่อยู่ลึก ๆ ในใจใช่ไหม?

   “ไม่ต้องมายิ้ม!” ผมไม่ทำตาม แถมยังฉีกยิ้มซะกว้าง “ฉันไม่ได้พูด เมื่อกี้แอดมินสอง...”

   แอดมินสองก็แย่ละ

   “เรามาคุยกันอย่างจริงจังได้ไหม?”

   “อะ อะไร?”

   “คุณคิดยังไงกับเขา?”

   “ฉัน....ไม่รู้ แต่ก็ดีใจที่จะได้เจอพี่คิง แต่ว่า....ฉันก็ไม่อยากเสียนายไป”

   “........”

   “จริง ๆ นะ”


   เหมือนว่าจะเข้าใจเขา แต่เอาเข้าจริงก็หน่วงใช่เล่น เอาไงดีวะ หรือให้เขาเจอกันก่อนแล้วค่อยมาเคลียร์เรื่องความรู้สึกกันอีกที ก็ต้องรอดูนั่นแหละ ถ้าคิงกลับมาแล้ว เขาจะทำยังไง ถ้าเลือกเขา ผมก็จะตัดใจ ต่อให้เขาจะบอกว่าไม่อยากเสียผมไปก็ตาม มันไม่แฟร์กับผมเลยนี่ครับ ผมไม่อยู่เป็นตัวสำรองแน่ ๆ ถึงแม้เขาจะบอกว่าชอบผมก็ตาม

   อย่าทำให้ผมผิดหวังก็แล้วกันณภัค

   ไม่อย่างนั้นสิ่งที่คุณไม่อยากให้เกิดขึ้น มันจะเกิดขึ้นแน่ ๆ



   “อืม” ตอบรับไปแค่นั้นเพราะผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

   “นาย...” ผมพ่นลมหายใจออกมา เดาะลิ้นหน่อย ๆ ก่อนแนบริมฝีปากลงไปบนกลีบปากของเขา

   ความสัมพันธ์ของเรามันค่อนข้างที่จะทุลักทุเล ส่วนตัวผมแล้ว ผมชอบเขาแน่ ๆ และอยากมีเขาอยู่ด้วย แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็พร้อมจะเดินหนีจากเขาทุกเวลา นอกจากจะกลัวใจเขาแล้ว ผมก็กลัวใจตัวเองอยู่เหมือนกัน การที่ผมเป็นแบบนี้อาจจะดูเหมือนว่าผมไม่จริงจังกับเขา เพราะดูไม่ค่อยสนใจอะไรและช่างแม่งกับทุกอย่าง

   แต่เชื่อเถอะ ผมไม่ล้อเล่นกับเรื่องนี้หรอก

   ในส่วนของณภัค เขามีความหลังที่ไม่ดีกับเรื่องความรัก มีข่าวดีคือ ตัวหอมมีใจให้ผมแล้วแน่จากการที่เขาแสดงออกมาในตอนนี้ แต่ข่าวร้ายคือ ผมไม่ใช่สเป็กของเขาตั้งแต่แรกไง ซึ่งมันไม่แปลกที่จะเกิดความลังเลและสับสน และประเด็นสำคัญ รักแรกของเขากำลังจะกลับมาในไม่ช้า ผมพยายามเข้าใจเขานะ มันคงตัดสินใจยาก เพราะหลาย ๆ อย่างมันพร่ามัวไม่มีความชัดเจน

   ผมเหมือนต้นไม้ที่บางครั้งก็ได้รับการดูแลอย่างดี และบางทีก็ถูกปล่อยปะละเลยจนทำให้ต้นไม้มันแทบจะแห้งตาย แต่พอมันจะตายไปแล้วจริง ๆ ก็มีสายน้ำมาให้ความชุ่มชื้นเสียอย่างงั้น

   “คุณ...เคยมีอะไรกับเขาหรือเปล่า?” ผมถามออกไปด้วยความอยากรู้หลังจากที่ถอนจูบออกมาแล้ว เห็นปากแดง ๆ กับตาปรือ ๆ แล้วจึงกดริมฝีปากไปอีกรอบ ...มันก็แค่ เป็นการถ่วงเวลาแบบโง่ ๆ ถ้าเกิดคำตอบมันไม่ตรงกับสิ่งที่ผมอยากให้เป็น ก็คงจะเฟลไม่น้อยเลย

   “ไม่” ผมเลิกคิ้วขึ้น “ฉันเคยบอกนายว่าฉันไม่มีเซ็กส์กับคนที่ไม่ใช่แฟน”

   หืม... ไม่ได้เป็นแฟนกันเหรอ

   อ่า... เขาบอกว่ารักแรก ไม่เคยบอกว่าเป็นแฟนเก่าเสียหน่อย...

   “คุณรักเขา”

   “ใช่ เพราะในตอนที่ฉันกำลังแย่ ฉันมีพี่คิงอยู่ข้าง ๆ”

   เรื่องราวเยอะฉิบหาย แค่เรื่องอายุผมก็แพ้แล้ว ยังจะมีการผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายมาด้วยกันอีก เยี่ยมจริง ๆ

   ถ้าหากในวันที่ล้มลงแล้วมีใครสักคนคอยอยู่ข้าง ๆ ฉุดให้ยืนขึ้นอีกครั้ง เป็นที่พักพิง คอยดูแลเอาใจใส่ และพาก้าวผ่านเรื่องราวแสนสาหัสมาได้ มันก็ไม่แปลกหากเราจะตกหลุมรักคนคนนั้นได้ง่าย ๆ

   ช่วงเวลาที่คนเราอ่อนแอ เป็นเวลาที่เราใจง่ายมากที่สุด

   หวั่นไหวได้ง่าย ๆ เพียงแค่อีกฝ่ายทำดีด้วยแม้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น









------------------------------------------
ฮายยยยยยยยยยยยยยยยย มาแล้วววววววว
ตอนนี้แบบ... อยากเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น ความแปรปรวน มาก TwT
มีความประสาทเสียอ่อน ๆ 55555555555555
เรื่องความรู้สึกของภัค มันยังไม่เคลียร์ เพราะต้องรอเจอพี่คิงก่อน แต่คุณเขาก็แอบมีใจให้เด็กเด๋อแล้วนะ ; _ ;
สปอยล์ตอนหน้า : จริงใจจะไปเจอมายด์เด้อ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ไว้เจอกัน บายยยยยยย ♥

[rainiefonnie]

เราลำใยจริงใจนะ  อ่านจากตอนของจันทร์เจ้ายังรู้สึกว่าลำใยนะแต่ไม่เท่านี้  แล้วจากตอนที่แล้วแอบคุยกับมายด์คือไรคือไม่ชอบการกระทำแบบนี้อ่ะ  ลำใยน่ารำคาญอะ

[cchompoo]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ทุกอย่างที่เป็นณภัค ซับซ้อนมาก
ความคิด การใช้ชีวิต ครอบครัว อดีต ซับซ้อนโคตร
     
 

[route rover]

จะว่าหน่วงมันก็ยังไม่ใช่ มันแค่อึนๆ อึมครึมเฉยๆ  เคลียกันเร็วๆ หน่อย หนุ่มน้อยเอ้ยยย

[pornwicha]

รอตอนต่อไปแทบไม่ไหวววว มาเร็วๆๆนะฮะ

[bpyt]

ช่วงเวลาวัดใจทั้ง 2 ฝั่งสินะ
ณภัคบอกไม่มีอะไรกับคนไม่ใช่แฟน? แล้วเคสเด็กปีศาจคืออัลไล? ได้กันไปกี่รอบแล้วห๊าาาาา~~

[pui]

 

[mypink801]

ทำไมมันหน่วงๆง่า

[B52]

 

[farhhhh]

ขนาดเราเป็นคนอ่านยังไม่เข้าใจเจตนาเรื่องคุยกับมายด์เลยอ่ะ แล้วเนตรมันจะโอเคหรอ5555555
ส่วนสถานะความสัมพันธ์ ตัวหอมบอกไม่ ยิ้ม กับคนที่ไม่ใช่แฟน แต่หล่อนกับจริงใจยิ้มกันไปแล้วนะ! งี้ก็แฟนปะ555
รอพี่คิงกลับมา เอาให้ชัดแจ้งไปเลยนะณภัค ปล่อยจริงใจไปกับแผนบ้าๆ ของนาง อย่าไปสน!

[tkaido]

ตาหลกตอนจริงใจยืมเงิน

[LovEYouOnLy]

แปรปรวน และประสาทเสียอ่อนๆตามคนเขียนพูดเลย มันเป็นอะไรที่อธิบายได้ยากมากๆ

[•♀NoM!_KunG♀•]

มันจะผ่านไปด้วยดี

[Supparang-k]

สวิงมาก   อารวมแปรปรวนทั้งเรื่อง 5555

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[Mura_saki]

จริงใจคิดถึงจัง

[kunt]

ใกล้ละจริงใจอีกนิดนะ มายด์ใกล้จะบอกเลิกเนตรละ แต่เนตรเหตุผลบ้าบอมาก เป็นเหตุผลที่ไม่ควรเป็นเหตุผล=.= นภัคก็ยังวนในอ่างทำร้ายจริงใจไปเรื่อยๆ นายจริงใจก็เป็นเด็กชายช่างแม่งที่เริ่มจะท้อรอกลับไปนอนเลียแผลละ รอติดตามกันต่อไป

[about]

 

[mareya.no7]

มีสองมือก็จับมันสองคนเลยภัค วนมันเข้าไป จริงใจมันไม่ไหวมันก็ถอยเอง จบสวยสบายใจฟินๆ ไม่ต้องลงแรง

[mild-dy]

 

ชั้นละสงสารจริงใจจริงๆ
เฮ้อออออ
 

[Billie]

 

ถ้าเข้าใจไม่ผิด จริงใจพยายามแยกเพื่อนโง่ ออกจาก ผู้หญิงแย่ๆใช่ ไหม
นี่ด่าไปก่อนแล้ว เวรรร