หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[mystery Y]

ภัคยังไม่ยอมเปิดใจให้ครอบครัว...

[pornwicha]

  เขาทำอะไรกัน555555555

[Supparang-k]

อะหืมมมมม....จนได้สินะ  ฟินเลยสิพ่อไอ้เบือก

[MSeraph]

จริงใจนี่หลงภัคหนักมากกก
คุณพ่อภัคสู้ๆนะ
ภัคใจดีจะตายเดี๋ยวก้ใจอ่อน

[Piima]

คนอะไร เห่อแฟน

[namngern]

ดีจังที่ภัคมีจริงใจอยู่ด้วย
คุณพ่ออย่าเพิ่งท้อนะคะ สู้ๆแค่นี้ณภัคคงใจอ่อนแย่แล้ว
น้องคงยังแค่ทำตัวไม่ถูก
จะให้ดีเลยปุ๊ปปั๊ปมันคงไม่ได้
อยากให้ภัคกับครอบครัวดีกันเร็วๆ
นี่แอบเอ็นดูน้องพิชญ์ น้องดูเป็นเด็กดี
จริงใจนี่นะ ขี้งก! ตัวเองเห็นณภัคน่ารักคนเดียว
ไม่เห็นเล่าให้คนอ่านฟังบ้างเลย ฮือ

[question09]

   :z1

[mypink801]

จริงใจจจทำไรแม่ไอ้เบื๊อก บอกพวกเรามั่ง
น้องพิชญ์น่ารักจัง รอภัคใจอ่อนน้า

[minkey]

ไม่ได้ยั่ว
ไม่ได้อ่อยอะไรทั้งนั้นเนอะพี่ภัค

เหม็นความรักเวอร์ พ่อแม่ไอ้เบื้อก
 

น้องพิชญ์น่ารักจัง
อยากเห็นพี่ภัคเลี้ยงน้องอีกเยอะ ฮื่อออออ
อะไรที่มันมีเด็กมันน่ารักไปหมด

[van16]

ฉากในห้องน้ำหายไปไหนอ่าาา 

[A_Narciso]

  'แม่ไอ้เบื๊อก'น่ารักมากกก...โดยเฉพาะบทบนเตียงใช่มะ หุหุ

[JokerGirl]

พ่อแม่ทำน้องให้เบื้อกอีกแล้ว

[TaemyG]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าจริงใจแรดยังไงก็ไม่รู้

ฮ่า

 

[bpyt]

ไหนเล่าให้ฟังหน่อยซิจริงใจ ว่าแม่ไอเบื๊อกน่ารักยังไง??

[กาลณัฐ]

 

[mild-dy]

 

[mild-dy]

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

จ้ะ

[labelle]

ดราม่าแต่ไม่หนักมาก ยังพอทำใจได้

ณภัคจะยังทิฐิก็ไม่แปลก เจอเรื่องทะเลาะกัน ผิดใจกันมาตั้งนาน จะให้ดีกันไว มันเร็วไป
แต่ก็คงรู้สึกแย่ และรู้สึกดีไปพร้อมกัน

ณภัทโดนน้องงอนเลย

จริงใจถึงจะกวนประสาทแต่ก็รักตัวหอมมากนะ ดูแลดีจริง น่ารักดี
แล้วเมื่อคืน ช่วยตัวหอมคลายเครียดหรอ ทำเป็นอารมณ์ดีนะ 5555

น้องพิชญ์น่ารัก เด็กน้อยร้องหาแต่พี่ คิดว่าถูกทิ้ง น่าสงสารด้วย น้องอ่อนไหวง่ายกว่าตัวหอมอีก เพราะแม่ยังไม่สนใจ

[pui]

 

[xxSunShinexx]

อยากอ่านฉากเมื่อคืนค่ะคนเขียน ท่ดๆ

[HEARTBREAKER]

ความที่ 43
ผมกับกำลังใจ

   “อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะถึงวันประกวดแล้ว หยุดซ้อมกันดีไหมพวกมึง?”

   หืม?

   ได้แต่มองหัวหน้าวงอย่างงุนงง อะไรของมึง คะยั้นคะยอให้ตั้งใจซ้อมตั้งแต่ก่อนประกวดหลายเดือน พอใกล้วันกลับให้หยุด เป็นบ้าอะไรของมึง

   “ซ้อมมากก็เครียด พักผ่อนกัน”

   “พี่เอาจริงดิ?”

   “เออ”

   “อย่าประมาทไป”

   “พี่ไม่อยากชนะเหรอ? ทำไมต้องหยุดซ้อมอะ?”

   “ก็ไม่อยากหยุดหรอก แต่มันชนกับงานที่โรงเรียนไง เดี๋ยวพวกมึงเหนื่อยเกิน”

   “คิดมาก”

   “ใช่ คิดมาก ไจ๋ว่ามันไม่หนักอะไรซะหน่อย ถือว่าเล่น ๆ ขำ ๆ ไง งานที่โรงเรียนไจ๋ก็ไม่ได้มีบทบาทอะไร ไม่เหนื่อย” น้องเล็กว่า หน้านิ่วคิ้วขมวดมองพี่ใหญ่

   “วาฬกับจริงใจเป็นสตาฟด้วยไง ดูแลหลายทางเดี๋ยวพังกันหมด”

   “ไร้สาระ พวกกูแยกแยะได้ ไปซ้อมเลย”

   “ไม่เหนื่อยไปแน่นะ?”

   “เออ”

   “ถ้าคิดว่าเหนื่อยเกิน ไว้หนึ่งอาทิตย์ก่อนประกวดเราค่อยหยุดก็ได้ ถือเป็นการผ่อนคลาย จะได้ไม่กดดันตัวเองมากไป”

   “ไจ๋เห็นด้วยกับพี่วาฬ ไม่ต้องหยุดซ้อมหรอก แค่จัดเวลาให้เหมาะสมก็พอ”

   “อย่ามาห่วงพวกผมเลย ตัวเองเหอะ จะเข้ามหา’ลัยอ่ะ”

   “ใช่ ๆ พี่ฟ่างก็ต้องอ่านหนังสือสอบ”

   “โว้ยยย เออ หยุดพูด กูแบ่งเวลาอ่านได้”

   “อืม ไปแยกย้าย” ผมว่าปิดท้าย เราสี่คนเลยแยกกันไปเก็บของ จบการซ้อมของวันนี้





   “กลับมาแล้วครับ” ตะโกนบอกใครไม่รู้ เมื่อถึงบ้านก็ตรงขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด ล้างเหงื่อไคลที่สะสมมาตลอดทั้งวัน วันนี้ผมมานอนที่บ้านคุณย่า ไม่รู้ทุกคนหายไปไหนกันหมด วันนี้วันเสาร์ด้วยสิ อีกอย่างตอนนี้ก็เพิ่งจะบ่ายสาม

   “Hey broooooooo!~”

   “เหี้ย!”

   “หยาบคาย!” เจ้าของเสียงส่งมือมาตบปาก ผมมองคนตรงหน้าด้วยสายตางง ๆ มาได้ยังไงวะ

   “มองพี่สาวคนสวยแบบนี้ได้ยังไง”

   “มาได้ไง?”

   “นี่อย่าบอกว่านะไม่รู้ว่าพี่กลับมา Oh my gosh! I have been here for 4 days already!”

   “Nobody tell me”

   “What!!”

   “เลิกตะโกนได้แล้ว ปวดหู”

   “จริงใจ!!” ผมกลอกตา ผลักแจนออกไปให้พ้นทางแล้วชิ่งลงบันได

   “จะไปไหนหรือเปล่า?”

   “เปล่า”

   “พี่สาวอยากออกไปข้างนอก น้องชายช่วยพาไปหน่อยได้ไหมคะ?” หรี่ตามองความเสแสร้งของแจน พี่สาวส่งยิ้มหวานหยดมาให้ ตากลมกะพริบถี่ ๆ เป็นการออดอ้อน แต่ขอโทษเถอะ มันดูน่ากลัวมากในสายตาของผม

   “ขึ้นไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้!” จากการขอร้องเปลี่ยนเป็นคำสั่ง แววตาก็เปลี่ยนไป ผมไม่ทำตามในทันที ผลักแจนออกแล้วเข้าไปในครัว หาขนมหวานกินดับอารมณ์ขุ่นมัวที่กำลังฟุ้งขึ้น เกือบครึ่งชั่วโมง ถึงขึ้นไปข้างบนและเปลี่ยนชุดสำหรับไปข้างนอกออกมา

   ที่จะไป ไม่ใช่เพราะคำขอร้องของพี่สาว แต่เป็นเพราะเมื่อไม่กี่นาทีก่อน มีคนโพสต์รูปพร้อมกับเช็กอินเอาไว้

   ไปไหนไม่บอกกันเลยสักคำ

   น่าตี




   ใช้เวลาสักพักก็มาถึงที่หมาย แจนถอดหมวกกันน็อกออกพร้อมทำหน้ายุ่งและบ่นร้อนไม่หยุด

   “ผมยุ่งหมดเลย”

   “หึ”

   “เดี๋ยวพี่ไปห้องน้ำแป๊บหนึ่งนะ” พยักหน้ารับแล้วไปหาที่นั่งรอ ระหว่างนั้นผมก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น เช็กสักหน่อยว่าตอนนี้ตัวหอมอยู่ที่ไหน

   “ป่ะ เสร็จแล้ว” เงยหน้ามองเจ้าของเสียง พี่แจนยืนยิ้มกว้างส่งมาให้ ผมยุ่ง ๆ ถูกมัดรวบขึ้นเป็นทรงเรียบร้อย

   “โคตรช้า”

   “ก็พี่เป็นผู้หญิง” ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ขอควงหน่อยนะค้า”

   พูดจบก็ตวัดแขนเกาะผมทันที ไม่รอให้อนุญาตด้วยซ้ำ แล้วจะขอทำไม

   “สวยไหม?”

   “ไม่”

   “จิ๊!” คุณเขาจิปาก ทิ้งเดรสตัวนั้นกลับไว้ที่ราวเหมือนเดิมแล้วกรีดกรายเลือกชุดอื่นต่อ และชะตากรรมของผมก็ต้องกลายเป็นเบ้ของเธอ

   เชี่ย ไม่น่าไปบ้านคุณย่าวันนี้เลยว่ะ

   เมื่อแชทไปบ่นกับเจมส์ ก็โดนมันหัวเราะเยาะพร้อมสมน้ำหน้า ที่ไม่ยอมกลับบ้านเพราะรู้ว่าแจนอยู่แน่ ๆ แล้วไม่มีใครบอกผมเลย บ้าเอ๊ย!

   “เหนื่อยจัง”

   “ไม่เหนื่อยให้รู้ไปสิ เดินแทบจะทั่วห้างอยู่แล้ว”

   “หยุดบ่นเถอะ ขอร้อง”

   “จะไปไหนอีก?”

   “พี่อยากไปดูกระเป๋าจังเลย” พยักหน้ารับอย่างไม่ค่อยเต็มใจ ทว่าก่อนที่เราจะได้ไปกันต่อผมก็ต้องหยุดอยู่ที่เดิมจนพี่สาวแหงนหน้ามอง

   “ทำไมพี่ให้เค้ามาด้วยแทนที่จะเป็นแฟนพี่ล่ะ?”

   “ก็แฟนพี่ติดงานไง”

   “เหรอ... แล้วนั่นใคร?” ผมชี้ออกไปด้านหน้า แจนมองตาม คิ้วโก่งมุ่นเข้าหากันก่อนตาจะเบิกกว้าง

   “เฮ้ย! ทำไมพี่คิงมาอยู่นี่ แล้วผู้หญิงที่อยู่กับพี่คิงเป็นใครเนี่ย”

   “แฟนพี่นอกใจป่ะ?” ผมตั้งคำถามในเชิงยุยง แม้จะค่อนข้างงงที่พี่แจนบอกว่าคนที่อยู่ข้าง ๆ แฟนเขานั้นเป็นผู้หญิง

   “นอกใจเหรอ!? ไม่มีทาง”

   “พี่ดูดิ กับคนข้าง ๆ เขาน่ะ ดูสายตาที่เขามองกันสิ ไหนจะการกระทำพวกนั้นอีก จำเป็นต้องประคองขนาดนั้นหรือไง?”

   “พอค่ะ Stop!”

   ผมยกยิ้มพอใจกับท่าทางของพี่สาวร่วมสายเลือด ยืนกอดอกรอดูเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น อยากจะรู้เหมือนกันว่าพิษรักแรงหึงของผู้หญิงเนี่ย จะดาเมจรุนแรงแค่ไหน

   “จริงใจช่วยพี่หน่อย”

   “หืม?”

   “เล่นเป็นชู้กัน”

   What the freak!

   “น้องแจน!”

   “พะ พี่คิง...” แจนทำท่าตกใจ ขบริมฝีปาก บังคับให้แววตาสั่นไหวราวกับกลัวบางอย่าง ผมแอบกลอกตา แขนเรียวที่กอดแขนผมอยู่กระชับให้แน่นขึ้น เหลือบมองบุคคลทั้งสองข้างหน้าแล้วก็ได้แต่ยืนเฉย ๆ

   “ออกมาข้างนอกทำไมไม่บอกพี่ครับ?”

   “ก็พี่คิงติดงานนี่คะ แจนเลยต้องหาคนอื่นมาเป็นเพื่อน แล้วพี่คิงมากับใครคะ? นอกใจแจนเหรอ?”

   “น้องชายพี่ครับ ณภัคไง ที่เคยเล่าให้ฟัง”

   “น้องชาย!? ไม่ใช่ผู้หญิงเหรอ?”

   “เสียมารยาท” ผมดึงคอเสื้อแจนกลับมาเมื่อเธอชะโงกหน้าเข้าไปจนแทบชิดตัวหอม

   “ภัค นี่แจน แฟนพี่เองครับ” คิ้วของตัวหอมย่นเข้าหากัน มองผมสลับกับแจนแล้วมองหน้าแฟนแจนอีกที ตาขวาง ๆ ที่มองผมก่อนหน้านั้นค่อย ๆ อ่อนลง

   “ไป” ผมปลดแขนแจนออกพร้อมกับผลักร่างบอบบางไปให้คนรักของเธอ แจนมองตาขวางก่อนจะไปออดอ้อนออเซาะแฟน ผมที่มองอยู่ได้แต่เบ้ปากและทำหน้าพะอืดพะอม รับไม่ได้กับร่างสองของพี่จริง ๆ

   ระหว่างที่แจนกำลังออเซาะแฟนอยู่ ผมก็ฉุดแขนตัวหอมมาแล้วลากเขาออกจากตรงนี้โดยไม่ให้แจนรู้ตัว ไม่อย่างนั้นต้องโดนซักแน่ ซึ่งผมไม่ค่อยอยากตอบสักเท่าไหร่

   “ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?”

   “แฟนรักแรกของคุณไง”

   “ตอบดี ๆ” หันไปมองคนข้าง ๆ ณภัคจ้องผมอย่างเอาเรื่อง ใบหน้าบึ้งตึงคล้ายไม่สบอารมณ์

   “พี่สาว” ตัวหอมยังคงขมวดคิ้ว แสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน ผมล็อกคออีกฝ่ายเข้ามาชิด แม้เขาจะพยายามสะบัดออกก็ตาม ก่อนจะพูดอะไรเพิ่มเติม โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงก็แผดร้องลั่น พบว่าเป็นแจนที่โทรเข้ามา

   “อือ?”

   (“จริงใจอยู่ไหน? แล้วคนนั้นเป็นใคร ทำไมพาไปแบบนั้น บอกพี่มานะ!”)

   “ค่อยคุยกัน กลับเองนะ บาย”

   “แจนเป็นลูกสาวของลุง”

   “.......”

   “หายงอนได้แล้ว”

   ผลที่ได้คือตาเรียว ๆ มองขวาง ตัวหอมขยับปากบ่นอุบ

   “งอนบ้าอะไร”

   “หึงอ่ะดิ?” ผมกระเซ้า เขาจิปาก ไม่ยอมพูดอะไร ซ้ำยังปลดมือผมทิ้งแล้วเดินหนีไปอีก ได้แต่ระบายยิ้มตามหลัง






   “พี่ภัค!!~~” เมื่อก้าวเข้ามาในบ้าน น้องพิชญ์ก็วิ่งเข้ามาหา พี่ชายคนรองเอียงตัวหลบ ทำเอาน้องกอดอก เบะปากงอน ตัวหอมเหยียดยิ้ม ดันหน้าผากน้องจนหน้าหงายแล้วเดินผ่านไป ผมมองน้องพิชญ์ น้องก็เงยหน้ามองผมเช่นกัน ตากลม ๆ คลอไปด้วยน้ำสีใส ผมย่อตัวลงนั่งให้อยู่ระดับเดียวกัน

   “พี่ชายน้องพิชญ์ซื้อเค้กมาฝาก” ยกถุงขนมในมือให้ดู น้องเอียงหน้า ก่อนเบิกตาโตและยิ้มกว้างจนตาหยี ร่างเล็ก ๆ พุ่งเข้ามากอดผมพร้อมกับยกแขนโอบรอบคอไม่ปล่อย จนต้องอุ้มพาไปข้างใน

   บ็อก บ็อก!

   เบื๊อกวิ่งเข้ามาพันแข้งพันขา ตอนนี้มีบ้านเยอะจนงงไปหมด ไหนจะบ้านอัศวโยธินทร์ ไหนจะฉัตรบดินทร์รัตน์ และไหนพี่ฟ้าจะมาลักพาตัวไปต้มยำทำแกง ทั้งคอนโดตัวหอมอีก ล่าสุดก็ถูกฉุดมาที่อาณาจักรไชยพัฒน์สวัสดิ์ เนื่องจากตอนนี้ตัวหอมปิดเทอมแล้ว เขาจึงกลับมาอยู่ที่บ้าน

   กับคุณพ่อเขาก็เหมือนจะเข้าใจกันแล้วในความมึนตึงกันอยู่ ต่างคนต่างฟอร์มเยอะ ปากแข็งกันทั้งคู่ แต่การที่ตัวหอมยอมมาอยู่บ้านก็ทำเอาแทบฉลอง (พี่ภัทแอบบ่นมา) น้องพี่พิชญ์ดีใจใหญ่มีพี่ชายมาอยู่ด้วย น้องจากพี่เลี้ยงกับแม่บ้านก็ไม่มีใครได้อยู่กับน้องประจำ พี่ภัททำงาน คุณลุงก็ทำงาน มีช่วงนี้ที่ต้องพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านเลยมีเวลาให้กับลูกคนเล็กมากพอสมควร

   จากที่ตัวหอมเล่าให้ฟัง น้องพิชญ์ไม่ถามถึงแม่กับพี่ชายอีกคนแล้วล่ะครับ


   “ขม” ผมพูดหลังจากงับหัวไหล่เนียนไป

   “มากัดทำไมเล่า!?” เจ้าของห้องดันหัวผมออก ดึงเสื้อคลุมอาบน้ำขึ้นให้เหมือนเดิมหลังจากมาครีมเสร็จพร้อมกับกระชับสาบเสื้อเข้าหากัน

   “ทำไมต้องทาครีมเยอะด้วย”

   “ผิวจะได้สวยไง?”

   “ผู้ชายจำเป็นด้วยเหรอ?”

   “เหยียดเพศเหรอ?”

   “ก็แย่ละ แค่ถามป่ะ?”

   ตัวหอมเบะปาก หลังจากทาตัวแล้วก็เริ่มทาหน้า อะไรบ้างไม่รู้เกลื่อนโต๊ะไปหมด ผมเห็นแล้วเหนื่อยแทน ต้องมานวด ๆ ตบ ๆ ให้เนื้อครีมซึมลงผิวอีก ง่วงกันพอดี สำหรับผม ไม่มีทาครีมอะไรหรอก ขี้เกียจ ขนาดหน้ายังไม่ค่อยจะล้างด้วยโฟมเลย ถ้าวันไหนนึกคึกถึงจะหยิบมาใช้ ล้างน้ำเปล่าหน้าก็ไม่มีสิวนะ ไม่ทาครีมหน้าก็ไม่ได้หยาบไง เพราะเหตุนี้ผมจึงไม่เห็นความจำเป็นในการทาครีมบำรุง

   เสียเวลานอน

   “มองอะไร?”

   “คนเราต้องทำขนาดนี้เลยเหรอครับ?”

   “นายไม่ทำ?”

   “หึ” สั่นหัวเป็นคำตอบ ไม่ใช่ว่าไม่เคยใช้ครีมบำรุง ตอนใช้ ก็แค่บีบแล้วถู ๆ บนฝ่ามือ แล้วค่อยเอาไปถูบนหน้าไม่กี่วินาทีก็เสร็จ การที่ต้องมานั่งทำอะไรแบบตัวหอม ไม่เคยทำ

   “มานี่ซิ” เขากวักมือเรียก เมื่อผมเข้าไปหา ก็กดไหล่ให้นั่งที่เก้าอี้หน้ากระจกแทนเขา มือเรียวดันคางผมขึ้น จับเอียงไปมา คิ้วขมวด พึมพำอะไรไม่รู้

   “จับผมขึ้นหน่อย” จับอะไรวะ แค่นี้ก็สั้นอยู่แล้วยังเกะกะอีกเหรอ พอเห็นผมยังนิ่ง เขาก็ถอดผ้าคาดผมบนหัวตัวเองออกมาสวมให้ผมแทน

   “ทำอะไร?”

   “เฉยน่า...” จากนั้น เขาก็หยิบขวดอะไรมาไม่รู้ บีบใส่หลังมือ ก่อนเอามาแต้มบนหน้าผมทีละจุด เอียงตัวหนีและเบะหน้าใส่ความเหนอะหนะ ถูกตบแก้มเบา ๆ เลยต้องอยู่นิ่ง ๆ “นายต้องรู้จักดูแลตัวเองรู้เปล่า”

   “.....”

   “ตอบ!”

   “อือ”

   “ต่อจากนี้ทาครีมด้วย เข้าใจไหม” ผมไม่พูดอะไร หลับตาอ้าปากหาว ตัวหอมยังคงเพ้อเกี่ยวกับวิธีทาครีม ทั้งบอกว่าควรทาตัวไหนก่อนและทาตัวไหนต่อ รวมถึงวิธีการทา ยุ่งยากวุ่นวายจนปล่อยมันเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เมื่อเขาถามว่าเข้าใจไหม ก็พยักหน้าทั้ง ๆ ทีไม่เข้าใจอะไรเลย

   ตอนนี้มีอยากเดียวที่อยากจะขอ

   ปล่อยผมไปนอนเถอะ

   ไหว้ล่ะ

   ปัง ปัง

   ทั้งผมและตัวหอมหยุดชะงักกับเสียงทุบประตู

   “ทำไมยังไม่นอน?”

   “น้องพิชญ์นอนแล้ว แต่นอนไม่หลับ” คนมาเคาะคือน้องพิชญ์ ยืนตาแดงกอดตุ๊กตาโทรลจากประเทศฟินแลนด์

   “นอนกัน”

   “เฮ้ย! ปล่อยให้ไปนอนห้องตัวเองสิ” ผมไม่สนใจเสียงโวยวาย ปล่อยน้องพิชญ์ลงบนเตียง แล้วตามขึ้นไป ให้น้องนอนอยู่ตรงกลาง

   บ็อก บ็อก

   เหลือบตาไปมอง ไอ้เบื๊อกตะกรุยเตียงพยายามจะปีนขึ้นมาแต่ไม่สามารถ เพราะขามันสั้น จึงถอนใจแล้วนอนแผ่อยู่ข้างเตียงแทน

   “มานอนสิคุณ ดึกแล้วนะ”

   “จิ๊!”

   “nite nite” เสียงเล็ก ๆ เอ่ยบอกพร้อมกับริมฝีปากที่แตะลงบนแก้ม จากนั้นน้องก็พูดและทำแบบเดียวกับที่ผมต่อพี่ชายตัวเอง แต่สิ่งที่ได้รับกลับคือ...

   “รำคาญ”

   “งื่อ”

   “หึ goodnight ครับ” หอมแก้มนิ่มเบา ๆ แล้วกระซิบบอกให้ได้ยินกันแค่สองคน

   จุ๊บ

   “อะไรนักหนา!?”

   “พี่จริงใจบอกว่าจุ๊บพี่ภัคไม่ถึงเลยฝากน้องพิชญ์จุ๊บแทนคับ”

   “น่ารำคาญ นอนกันได้แล้ว ถ้าไม่นอนก็ออกไปนอกห้องเลยไป!”

   “งื่อ... พี่ภัคมีสีแดง ๆ ออกมาด้วย” น้องหมายถึงว่าโกรธ เคยดูการ์ตูนแล้วเวลามันโกรธหรือโมโหจะมีแสงสีแดงกระจายอยู่รอบ ๆ จึงเอามาใช้กับพี่ชายบ้าง

   “พรุ่งนี้พี่จริงใจพาไปเที่ยว” คนอายุน้อยที่สุดผุดตัวขึ้นนั่งทันที่ เพราะไม่ได้ปิดไฟจึงทำให้เห็นตากลม ๆ เบิกกว้างอย่างตื่นเต้น

   “จริงนะ!?”

   “ครับ”

   “เย้! แล้วพี่ภัคไปไหมคับ?” ผมพยักหน้า “ลักกี้ไปไหม?” ผมส่ายหน้า

   “ทำไมลักกี้ไม่ได้ไปล่ะ?”

   “ลักกี้เป็นสัตว์ พาไปด้วยไม่ได้”

   “แย่จัง เดี๋ยวพิชญ์เที่ยวเผื่อนะลักกี้

   หงิง

   นี่ก็ครางรับอย่างกับรู้เรื่อง

   “พี่จริงใจจะพาร้องพิชญ์ไปเที่ยวที่ไหนเหรอ...?”

   “ไป---”

   “เงียบแล้วนอนสักที!”

   “อุ๊ย!” น้องร้องขึ้นแล้วยกมือปิดปาก ผมขำกับท่าทางน่าเอ็นดูนั่น เด็กน้อยตื่นเต้นจะได้ไปเที่ยวนอนไม่หลับ ตากลม ๆ เหลือบมองผมแล้วอมยิ้มแก้มตุ่ย อดใจไม่ไหว น่ารักจนต้องฟัดแก้มขาวนุ่มให้หายมันเขี้ยว ผมชอบเด็ก เพราะตัวเองก็มีน้องให้ดูแล แถมยังมีหลานมาให้เลี้ยงอีก (ลูกของน้าขลุ่ย) จึงไม่แปลกที่ผมจะเล่นกับน้องพิชญ์แบบนี้

   เราสองคนพูดกับเสียงเบาคล้ายกระซิบ มีเพียงแค่ลมออกมา เพราะน้องกลัวพี่ชายจะดุ ผมเองก็เลยตามน้ำไปด้วย ไม่นานเด็กน้อยก็อ้าปากหาว ก่อนดวงตากลมโตจะปิดลงและหลับไปในที่สุด

   ตอนนอนก็เบียดผมอยู่หรอก แต่ว่าพอเช้ามากลับเข้าไปมุดอกพี่ชายซะงั้น ส่วนตัวหอมก็กอดน้องไม่รู้ตัว คงคิดว่าเป็นหมอนข้างหรือตุ๊กตา

   ปล่อยให้ทั้งคู่นอนไป ผมอุ้มไอ้เบื๊อกที่นั่งลิ้นห้อยอยู่ข้างเตียงลงไปข้างล่าง เพื่อหามื้อเช้าให้มันกิน





   “ตื่นเต้นอ่า ทำไงดี ฮือ” ไจ่ไจ๋ซอยเท้าอยู่กับที่ ตาตี่ ๆ มองซ้ายมองขวา ถูมือไปมาไม่หยุด ผมนั่งกอดอกอยู่ที่เก้าอี้ ก่อนจะหลับตาลง ถึงแม้ภายนอกจะนิ่งเฉยราวกับไม่รู้สึกอะไร แต่ข้างในปั่นป่วนไม่น้อยเลย

   วันนี้เป็นวันแรกที่เราจะประกวดกัน ไจ่ไจ๋เลยมีสภาพเป็นแบบนั้น ส่วนวาฬกับข้าวฟ่าง ก็ไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่นัก งานนี้คนค่อนข้างเยอะ เพราะมันตรงกับช่วงเทศกาลปลายปีด้วย นอกจากคนดูที่เยอะ คนที่สมัครเข้าแข่งขันก็เยอะเช่นกัน การสมัครรอบแรกนั้น ทางคณะกรรมการจะคัดเลือกจากคลิปวีดีโอที่แต่ละทีมส่งไปตั้งแต่เมื่อต้นเดือน วงไหนที่มีรายชื่อ จึงจะสามารถขึ้นแสดงบนเวทีได้ ไม่อย่างนั้นหากทุกวงที่สมัครขึ้นประกวดโดยตรง คงใช้เวลานานพอสมควร

   ถึงจะมั่นใจว่ายังไงวงเราก็ต้องเข้ารอบ แต่ตอนประกาศแล้วเห็นชื่อวงตัวเอง ก็อดดีใจไม่ได้จริง ๆ

   “กูไปห้องน้ำนะ” หัวหน้าวงบอก

   “ไจ๋ไปด้วย!”

   “รีบกลับมา” ผมพูดแค่นั้น ทั้งสองพยักหน้ารับ ระหว่างนั้นวาฬขอตัวไปหาครอบครัวที่มาเชียร์ ส่วนผม...คิดว่าจะนั่งอยู่ตรงนี้แหละ ถ้าไม่ติดว่าโทรศัพท์มือถือสั่นครืดขึ้นมาเสียก่อน

   “ครับ?”

   (“นายอยู่ไหน?”)

   “หลังเวที คุณล่ะ?”

   (“อยู่ด้านหน้า กับทุกคน”)

   “อืม .....อยากเจอ”

   (“คนนอกเข้าไปได้หรือไง?”)

   “แป๊บนะ”

   “โทษนะครับ คนนอกเข้ามาตรงนี้ได้ไหมครับ?” ผมถามทีมงานโดยที่ยังไม่วางสายจากตัวหอม

   “ญาติหรือเปล่าคะ?”

   “ครับ”

   “ถ้าญาติก็ได้ค่ะ แต่ไม่นานนะคะ จะถึงเวลาแล้ว”

   “ครับ ขอบคุณครับ”

   หลังจากนั้นไม่ถึงห้านาที เจ้าของร่างบอบบางก็มาปรากฏกายตรงหน้าผม

   “ดูไม่จืดเลยนะ”

   “กอดหน่อย” ตัวหอมเลิกคิ้วกับคำพูดของผม ไม่นานก็ขยับตัวเข้ามาใกล้ก่อนเรียวแขนเล็กจะสวมกอดที่รอบเอว ผมโอบไหล่บางแล้วซบหน้าลงไปให้อีกคนลูบหัวเบา ๆ

   “ไม่คิดว่าจะมีมุมนี้”

   “ผมก็มีความรู้สึกนะครับ”

   “เด็ก”

   อายุแค่สิบเจ็ดก็ต้องเด็กป่ะวะ

   “อ้าว พี่ภัคมาไงอะ?” เงยหน้าจากไหล่แคบมองไปด้านหลัง ข้าวฟ่างกลับมาพร้อมกับไจ่ไจ๋และมีวาฬตามมาในเวลาไล่เลี่ยกัน

   “ไอ้เราก็คิดว่าแกร่งไม่รู้สึกอะไร โด่ เอาความศรัทธาไจ๋คือมาเลยนะ”

   ผมยกนิ้วกลางให้มัน ปล่อยแขนออกจากการกอดตัวหอมเขาจึงได้หันไปเผชิญหน้าหน้ากับเพื่อนร่วมวงของผม

   “ตื่นเต้นไหม?”

   “มาก ๆ เลยครับ”

   “พี่ภัคกอดไจ๋หน่อยฉิ”

   “กอดกูไหม?”

   “โห พี่จริงใจหวงอะไร นี่น้องนะ”

   “นี่ผัว” ไจ่ไจ๋ตาเหลือก ข้าวฟ่างกับวาฬหัวเราะเสียงดัง หันมามองคนข้าง ๆ แก้มขาวขึ้นสีแดงจาง ๆ แม้ใบหน้าจะเรียบนิ่งราวกับไม่สนใจ

   “อีก 15 นาที วงแรกเตรียมตัวนะครับ!!!” เสียงสตาฟผู้ชายดังแทรกอากาศ

   “ฉันออกไปข้างนอก”

   “ครับ”

   “พี่ภัคเชียร์ไจ๋ด้วยนะ”

   “แน่นอน” ตัวหอมเข้าไปกอดมือคีย์บอร์ดแล้วผละออกไป ไจ่ไจ๋ยังตาเหลือกไม่ได้สติ

   ผัวะ!

   ผมตบหัวมัน

   “มะ เมื่อกี้...พี่ภัคกอดไจ๋”

   “แล้วไง?”

   “ตัวโคตรหอมเลย!!!”

   ป๊าบ!!!

   “โอ๊ย!!”

   “ของกู!”

   “ขี้หวง!!”

   “พอ ๆ ไปเตรียมตัว ขืนมึงตบมันอีกได้ลืมโน้ตแน่ สมองยิ่งไม่ค่อยมีอยู่” หัวหน้าวงกล่าวแล้วแยกผผมกับไจ๋ออกจากกัน

   การแสดงของวงแล้ววงเล่าผ่านไปเรื่อย ๆ เมื่อใกล้ถึงลำดับของตัวเองมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งกระสับกระส่ายมากเท่านั้น หัวใจเต้นแรง มือชื้นเหงื่ออยู่พอสมควร

   “เชิญพบกับวงต่อไปกันเลยครับ วงนี้เรียกได้ว่าคนรู้จักเยอะเชียว โอ้โห มีป้ายไฟมาเชียร์ด้วยเหรอครับเนี่ย ไม่ธรรมดาจริง ๆ”

   “ใช่แล้วล่ะค่ะ วงนี้เคยแข่งมามากมายหลายเวทีแล้วนะคะ แถมยังได้รางวัลชนะเลิศมาครองบ่อย ๆ และเป็นที่รู้จักในอินเทอร์เน็ตมากเลยล่ะค่ะ”

   “เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา เชิญพบกับ...”

   “Heartattack!!!”

   “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!”

   “พวกแม่งมีไรให้กรี๊ดวะ?” ข้าวฟ่างถามด้วยเสียงเหวี่ยง อย่างที่รู้ ๆ ว่ามันไม่ชอบวงนี้ จากเหม็นหน้าเฉย ๆ เริ่มรุนแรงขึ้น จนกระทั่งแม้แต่เจอหน้าก็ถึงขั้นมีเรื่องชกต่อย ส่วนใหญ่จะเป็นหัวหน้าวงของผมและกับหัวหน้าวงของอีกฝั่ง

   ปัญหามาจากฝ่ายนั้นแย่งผู้หญิงที่ข้าวฟ่างคุยอยู่ไป ด้วยชื่อเสียงหรืออะไรทำให้ผู้หญิงเลือกที่จะทิ้งข้าวฟ่าง มันก็เลยแค้น

   ระหว่างที่ฮาร์ตแอทแทคกำลังแสดงก็มีหลายคนที่นั่งรออยู่ในนี้พูดถึงอยู่เหมือนกัน ยิ่งได้ยิน ข้าวฟ่างก็ยิ่งไม่พอใจ หัวฟัดหัวเหวี่ยงไม่เลิก

   “ทำหน้าดี ๆ หน่อยพี่”

   “กูหงุดหงิดแม่ง เสียงร้องก็อย่างกับเป็ด แหวะ”

   “เกลียดอะไรได้อย่างนั้นนะโว้ยยยย” วาฬว่าขำ ๆ แต่อีกคนไม่ขำด้วย ข้าวฟ่าวมองตาขวาง สบถออกมาด้วยความหัวเสีย

   “ได้เหี้ยไรล่ะ มึงจะได้เจอตีนกู”

   “ง่อวววว โหดซะด้วย”

   “ควาย”

   ท่าทางจะอารมณ์เสียแบบกู่ไม่กลับจริง ๆ ไจ๋กับวาฬเลยเบี่ยงประเด็นไปทางอื่นเพื่อดึงอารมณ์ของหัวหน้าวงกลับมา แต่แล้วความพยายามของพวกมันก็ไม่เป็นผลเมื่อ Heartattack แสดงจบและเข้ามาหลังเวทีพอดี

   “ไง”

   “เสือก” หัวหน้าวงพวกผมตัดสัมพันธไมตรีไปอย่างไร้เยื่อใย แถมยังไปมองเขาตาขวาง จริง ๆ แล้วพวกมันก็ไม่ได้แย่อะไร ผมยังเคยไปแฮงก์เอาท์ด้วยเลย มีแค่ข้าวฟ่างนั่นแหละที่อคติ

   “พวกพี่เจ๋งโคตร!” ไจ่ไจ๋ชมพร้อมชูนิ้วโป้งให้ อีกฝ่ายผงกหัวรับพร้อมขอบคุณ

   “เต็มที่นะ เชียร์อยู่”

   “ขอบคุณ” ผมบอก เหล่ข้าวฟ่างที่กำลังอารมณ์เสียได้ที่ มันจิปากบ่อยครั้ง ท่าทางแบบนั้นยิ่งน่ายั่วโมโหไปใหญ่

   “เชี่ยเอ๊ย ตัวห่าอะไรวะ น่ารำคาญฉิบหาย” คนอายุมากที่สุดในวงปัดมือไปมาราวกับไล่แมลง ผมและคนอื่น ๆ ถอนหายใจเฮือก ก่อน Heartattack จะกลับไปนั่งที่ที่ของตัวเอง

   “ไปซะได้ก็ดี”

   “เรื่องมันก็ตั้งนานแล้วพี่ยังฝังใจอยู่อีก”

   “เรื่องของกู!”

   “พอได้แล้ว เสียสมาธิหมด เดี๋ยวก็ต้องขึ้นแล้ว”

   “เออ ๆ”

   

   “จบไปแล้วอีกหนึ่งวงนะครับ เราไปพบกับวงต่อกันดีกว่านะครับ”

   “วงนี้ก็ไม่ธรรมดานะคะ มีแฟนคลับเยอะทีเดียวเลยค่ะ ทั้งหน้าตาของสมาชิกที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ ไหนจะความสามารถที่ไม่เป็นรองใคร และพวกเขาทั้งสี่คนยังมาจากโรงเรียนเดียวกันอีกนะคะ”

   “แหม พูดขนาดนี้ผมชักอยากรู้จัก คิดว่าผู้ชมทุกท่านก็คงอย่างรู้เหมือนกัน”

   “ถ้าอย่างนั้นเชิญขึ้นมาเลยดีกว่าค่ะ”

   “HISTASIA!!!!!”





----------------------
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านค่า ไว้เจอกันตอนหน้า ♥

[cchompoo]

 

[mild-dy]

 

[jaokhwan]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

น้องพิชญ์ น่ารัก
ขำภัค เช้ามากอดน้อง น้องก็ซุกอกพี่

เบื๊อก เป็นหมาหลายเจ้าของ หลายบ้านไปและ

ข้าวฟ่าง แค้นฝังหุ่น แย่งจีบหญิงกันนานเน ป่านนี้ยังไม่หายโกรธ
น่าจะรู้ว่าจริงๆ คนผิดคือแฟนที่เปลี่ยนใจ แฟนแบบนี้รีบๆเลิกไปน่ะดีแล้ว
ชักแปลกๆกับหัวหน้าวงHEARTATACT กับวง HISTASIA  และ
       
 

[kiszy]

เจเจน่าร๊ากกกอ่ะ มีมุมอ้อนๆด้วยยยย ขอแบบนี้อีกเยอะๆได้ป่าววววอิอิ

[LovEYouOnLy]

เปิดเรื่องต่อไปได้เลยนะเนี่ย หัวหน้าวงกับหัวหน้าวง ในรั่วมหาลัยเดียวกันอีก^^

[Papangtha]

จริงใจอ้อนหรอออออ

[ChabaSri]

เกลียดเขามากๆก็ระวังจะรักเขาละกัน