ตอนที่ 11 อินทัช
รถสีดำคุ้นตาเคลื่อนตัวออกไปจากแนวรั้วของคอนโดโดยมีเด็กหนุ่มโบกมือหยอยๆส่งท้าย ภามหุบยิ้มนั่งยองๆ เอามือกุมหัวครางงื้อง้าจนพี่ยามต้องเดินมาถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า
ชอบกินยำแมงกะพรุนไหมเนี่ยนะ ไอ้บ้าภ๊ามมมมมม ทำอะไรลงไปอีกแล้ว!!!!
สะอื้นให้กับความโง่ของตัวเอง พี่ดีนถึงกับกลั้นหัวเราะไม่ไหวจูงมือเขาออกมาจากอควาเรี่ยมทั้งๆที่ยังไหล่สั่นระริก พอจะงอนก็พาลนึกถึงปลาปักเป้าตัวพองทำเอางอนไม่ออก แถมมื้อเย็นวันนี้จบลงที่ร้านอาหารไทยข้างทาง แน่นอนว่าเมนูแถมคือยำแมงกะพรุน
เกลียดแมงกะพรุน ฮืออออออออ
“เฮ้อ” พอเลิกสติแตก เด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นปัดๆ กางเกงแอบยิ้มเขินๆ ให้พี่ยามหนึ่งทีแล้วสะพายกระเป๋าเพื่อจะขึ้นห้อง เขาตาโตเมื่อประตูลิฟต์กำลังจะปิดลงต่อหน้า
“รอก่อนครับ!!”
โชคดีที่คนข้างในได้ยินและกดเปิดรอ ภามรีบสอดตัวเข้ามายืนหอบก่อนจะเงยหน้ายิ้มให้ผู้ช่วยเหลือ
“ขอบคุณครับ”
“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้” น้ำเสียงใจดีกลั้วหัวเราะ
คนตรงหน้าเป็นผู้ชายตัวสูงโปร่งผมหยักศกเล็กน้อยรวบไว้เป็นกระจุกที่ท้ายทอยสวมแว่นสายตาไร้กรอบ ดวงตาสีดำเข้มยาวรีรับกับคิ้วเรียว ตอนนี้เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำกางเกงสียีนส์เข้มสะพายเป้และถือกระบอกใส่แบบ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆรวยริน ภามแอบกลืนน้ำลายเอื้อกเพราะพี่คนนี้มีเซ็กส์แอพพีลสูงปรี๊ด
“ชั้นไหนครับ” เขาถามเมื่อเห็นเด็กหนุ่มยืนจ้องตาแป๋ว
“อ้ะ ชั้นแปดครับ” ยิ้มแหยรู้สึกเสียมารยาทขึ้นมาทันที
“อ้าว ชั้นเดียวกัน”
ไม่กี่นาทีเสียงลิฟต์ก็ขานบอกชั้นแปด ทั้งคู่เดินไปทางเดียวกันจนต้องแอบมองสบตา แล้วต้องร้องอ้าวเมื่อไขกุญแจห้องที่อยู่ข้างกัน
“ห้อง 801” ภามอ้าปากเหวอ
“อ้าว ห้อง 802 นี่เอง” ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจ “บังเอิญจัง ขอโทษด้วยนะรุ่นน้องพี่มันชอบปิดประตูเสียงดังอยู่เรื่อย”
ภามส่ายหัว “ไม่เป็นไรครับ หลังๆก็ไม่มีเสียงดังแล้ว ขอบคุณสำหรับขนมนะครับ”
“พอโดนดุเจ้าพวกนั้นก็ไปรื้อตู้เย็นกับตู้เสบียงพี่ใส่ถุงเอามาให้น่ะ” คนพูดขยิบตา “พี่ชื่อศิลป์ อายุ25 เป็นสถาปนิก ยินดีที่ได้รู้จัก”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้างดีใจที่ได้รู้จักคนข้างห้องสักที “ผมภาม อายุ19 ปีหนึ่งคณะเศรษฐศาสตร์ม.Tครับ”
ศิลป์เลิกคิ้ว “เฮ้ ม.เก่าพี่เอง โลกกลมชะมัด รุ่นน้องพี่ก็ม.T ทั้งนั้น ไว้มันมากันคราวหน้าจะแนะนำให้รู้จักนะ”
ทั้งคู่สนทนากันอีกเล็กน้อยก่อนที่ต่างจะแยกย้ายเข้าห้อง ภามทิ้งตัวลงบนโซฟาเอาหน้าซุกหมอนอิง เขายิ้มกับตัวเองเพราะมีความสุขจนล้นไปหมด ได้เที่ยวกับพี่ดีนได้รู้จักคนข้างห้อง
“เฮ้อ” พลิกตัวนอนหงายมองเพดาน พลันต้องสะดุ้งโหยงเมื่อมือถือในกระเป๋าส่งเสียงโวยวายออกมา
“เออแฮะ ไม่ได้ดูมือถือเลย” หยิบมือถือมาเปิดแล้วต้องขมวดคิ้วเพราะแจ้งเตือนเฟสบุ๊คมันโผล่ขึ้นมาเพียบ “เฮ้ย เกิดอะไรขึ้น”
ภามขมวดคิ้วเมื่อเห็นตัวเองโดนแท็กรูปอะไรสักอย่าง พอกดขึ้นไปดูก็อ้าปากเหวอร้องลั่น
“เฮ้ย!!!”
ภาพเขากับพี่ดีนนั่งกินข้าวกันในร้านพี่ศร!!?? เดี๋ยวนะ ถ่ายตอนไหน???
Baby Babe โอ้ยยยยยย วันนี้ไปเดินเล่นสยามแล้วเจอของดีค่ะคู๊นนนน
*ภาพถ่าย*
Like 5250 Comment 215 Share 183
คนผ่านมา – แกร๊!! น้องภามมมม น้องภามเศรษฐศาสตร์ปีหนึ่งสุดน่ารัก นี่มากับพี่ดีน? เดทใช่ไหม!!
Pipo Pita - @Pham แล่วๆๆๆๆๆๆ ไอ้ภามมม คืออะไรครับบอกมาเลย
Lemon – กรี๊ดดดด@$#%$%^# ตอบไลน์เราเดี๋ยวนี้นะภ๊ามมม!!!
ส้มตำไม่เผ็ด – มีความมุ้งมิ้ง มีความชมพู เดทกันสองคน อั๊ยยยยยย
วนิดา ป้าจุ๊บ – เดี๋ยวค่ะคุณ เดี๊ยววววว ดูเฟสคนพี่ก่อนค่ะ ดูพี่เขาลง!!!
ภามมือไม้สั่นข้ามคอมเมนท์ที่เหลืออีกมหาศาลรีบกดเข้าไปที่เฟสพี่ดีน คราวนี้หัวใจเจ้ากรรมก็แทบจะกระโดดออกมาเต้นนอกอก
ภาพถ่ายตู้ปลาในอควาเรี่ยมขนาดใหญ่สูงติดเพดานถ่ายติดเขาเป็นเงาย้อนแสง ถึงจะไม่ชัดแต่ถ้าเป็นคนรู้จักกันต้องรู้แน่นอน คอมเมนท์เยอะยิ่งกว่าเมื่อกี้แถมเจ้าทีมมาแท็กเรียกอีก! แล้วแคปชั่นนั่นคืออะไร!! เด็กตื่นใต้ทะเลเนี่ยคืออะไรครับ ตอบ!!!
ในขณะที่น้องกำลังเขินจะเป็นจะตาย คนพี่ที่เพิ่งถึงบ้านก็อ่านคอมเมนท์ในมือถือยิ้มๆ กดไลค์ภาพที่กินข้าวด้วยกันแล้วโยนมือถือลงบนเตียงเพื่อไปอาบน้ำอย่างอารมณ์ดี
“ช้าไป!!! เร็วขึ้นอีก” เสียงโค้ชตะโกนลั่นสระว่ายน้ำประจำมหาวิทยาลัย T
วันนี้ที่นี่ก็เนืองแน่นด้วยสมาชิกชมรมว่ายน้ำเพราะใกล้เวลาแข่งเข้าไปทุกที ประธานชมรมดันตัวขึ้นจากสระหลังจากซ้อมไปได้พักใหญ่ ดวงตาสีสวยมองนาฬิกาแล้วตัดสินใจไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อที่ห้องแต่งตัว
“วันนี้แรงตกเหรอครับประธาน” เสียงทักทายยียวนมากพร้อมแรงแขนหนักๆ พาดไหล่ดังอั่ก ดีนกรอกตาแล้วดึงมือที่โอบไหล่ตัวเองออก
“หิวเหอะ” บ่นอุบอิบ
“อ้าว ไหนว่าน้องสาวลุกมาทำข้าวเช้าให้กินแล้ว” วินทำหน้างุนงง เพราะช่วงนึงชวนมันกินข้าวเช้าแต่โดนปฏิเสธว่ากินจากบ้านมาแล้ว
“เดลตื่นสาย เจ้าดอนบ่นอุบเลย” สวมเสื้อนักศึกษาพลางติดกระดุม เขาเสยผมลวกๆเป็นอันเสร็จ
“กรรม แล้วนี่กว่าจะเก็บของออกไปโรงอาหารที่ใกล้สุดก็ไม่ค่อยมีอะไรเหลือแล้ว จะไปกินตามร้านคนก็เยอะเดี๋ยวขึ้นเรียนไม่ทันอีก” สำหรับวินเขากินมาบ้างแล้วและมีขนมปังเตรียมไว้หลังซ้อมเสร็จด้วย
“รอกินเที่ยงเลยแล้วกัน” ดีนตอบอย่างไม่หยี่ระสักเท่าไหร่
“หิวตายห่า”
“งั้นเอาเสบียงมึงมาแบ่ง”
“งั้นจงหิวตายไปซะ” วินยักไหล่เลยโดนผ้าเช็ดผมฟาดหลังเข้าให้ด้วยความหมั่นไส้
ทั้งคู่หิ้วกระเป๋าบอกลาโค้ชเตรียมไปหาอะไรกินรองท้องที่ร้านสะดวกซื้อ แต่ก้าวยังไม่ทันพ้นเขตชมรมก็โดนรุ่นน้องตัวแสบกระโดดมาดักหน้าเสียก่อน
“พี่ดีนพี่วินสวัสดีครับ” เจ้าทีมยิ้มแฉ่ง
“อ้าว มีอะไรป่ะเนี่ย ไหนว่าจะซ้อมเย็น” วินเอ่ยทัก
“มีครับมี พาคนมาส่ง” พูดพลางหันไปลากใครบางคนที่ยืนหลบอยู่หลังเสา “มาดิ๊”
ดีนเลิกคิ้วเมื่อคนที่ว่าคือเด็กน้อยแห่งชมรมขนมไทย ภามยิ้มแหยให้พวกเขาในมือกอดกล่องพลาสติกเอาไว้แน่น
“น้องภาม?” อดแปลกใจไม่ได้ เพราะตั้งแต่ไปเที่ยวกันแล้วโดนถล่มในเฟสบุ้คน้องก็โดนแซวจนไม่ยอมมาแถวชมรมว่ายน้ำ ประกอบกับชมรมทำอาหารมีงานอีกเลยยิ่งหายหน้าหายตาไปกันใหญ่
ภามยื่นกล่องพลาสติกใส่มืออีกฝ่าย ยิ้มแหยให้ “เมื่อเช้าเดลไลน์มาบอกว่าพี่ไม่ได้กินข้าวเช้า...”
“มันเลยทำมาให้พี่ครับผม” ทีมต่อประโยคให้เพื่อน “ไม่รู้ทำอะไรมาให้ ขอดูก็ไม่ยอม เปิดดิ๊พี่”
วินพยักหน้าหงึกๆ “เออ อยากเห็น ฝีมือน้องยิ่งไม่เหมือนใคร”
“แต่เมื่อเช้ามีเวลานิดเดียว ผมเลยทำอะไรง่ายๆให้” ภามรีบแย้งกลัวจะวาดฝันอลังการแล้วผิดหวังเอา
ดีนเปิดกล่องพลาสติกออกแล้วก็พบกับบางอย่างที่คล้ายกับแซนวิสอันแน่นด้วยไส้??
“เหยดเข้ ไหนบอกเวลาน้อย”ทีมโวยวาย “ทีของกูเป็นแซนวิสธรรมดานะ”
“เฮ้ย ก็ออเดอร์เองไม่ใช่เหรอว่าจะเอาแซนวิสแฮมไข่กับสลัดผักสดอ่ะ” ภามไม่ยอมแพ้ ตอนนี้ทีมสมัครเมมเบอร์ข้าวเช้าเดลิเวอรี่จากเขาเป็นที่เรียบร้อย บางวันก็สั่งเมนูมาบางวันก็แล้วแต่คนทำ
“ขนมปังอะไรหน้าตาเหมือนกระเป๋าโดราเอม่อน” วินพิจารณาของกินในกล่องอย่างสนใจ เขาทำท่าจะแย่งเพื่อนกินแต่โดนคนขี้งกฟาดมือด้วยฝากล่องแล้วปิดเก็บเรียบร้อย
“ขนมปังพิต้าครับ คล้ายๆแป้งเคบับแผ่นกลมๆหั่นครึ่งแล้วเซาะกลางแผ่นจะกลายเป็นช่อง เห็นช่วงนี้ซ้อมเยอะเลยทำไส้ไก่พริกไทยดำกับกุ้งต้มมาให้..ครับ” ช่วงต้นอธิบายรุ่นพี่หัวทองแต่ช่วงหลังหันมาบอกเจ้าของดวงตาระยิบระยับที่กำลังจ้องมองเขาอยู่
“ขอบคุณนะ” ประโยคสั้นๆ พร้อมรอยยิ้มที่เริ่มมากขึ้นทุกวันทำเอาคนฟังก้มหน้างุด
วินเหลือบตามองรุ่นน้องในขณะที่ทีมก็หันมาสบตาเหมือนรู้กัน บรรยากาศกระอักกระอ่วนชวนร้อนแก้มยิ่งทำให้สองส่วนเกินเกาแก้มเกาหัวไม่รู้จะเอาตัวเองไปตั้งไว้ตรงไหน
“แฮ่ม เอ่อ...มึง รีบกินไหมเดี๋ยวจะเริ่มคลาสก่อน” วินกระแอมเตือน
ชายหนุ่มพยักหน้าแต่ก่อนจะแยกย้ายกันกลับคณะ เขาก็คว้ามือน้องเอาไว้
“เดี๋ยวเที่ยงนี้เจอกันโรงอาหารกลาง...”
ภามพยักหน้าพลางยิ้มให้จนตาหยี “ผมจะรอ”
....
“ผมจะรอ”
เสียงสดใสของเด็กหนุ่มกรอกหูคนที่พยายามเดินหนี
“ฉันไม่ไป” กรณ์ตอบอย่างหงุดหงิด เจ้าเด็กนี่ตามตื้อให้เขาไปกินมื้อเที่ยงด้วยจะเดือนหนึ่งแล้ว
“ผมก็จะรอ..จนกว่าพี่จะมา” โบกมือหยอยแล้วแยกตัวไปทางโรงอาหาร
"อินทัช!" ชายหนุ่มตะโกนเรียกเสียงดังลั่น "ให้ตาย!!"
ในตอนนั้นเขาไม่คิดเลยว่าตัวเองจะกลับไปที่โรงอาหารอีกครั้งตอน2ทุ่มทั้งๆที่กลับบ้านไปแล้ว เพื่อเจอเด็กงี่เง่านั่งฟุบหลับรอพร้อมจานข้าวเย็นชืดสองใบที่ยังไม่ได้แตะต้องเลย
.............
ทั้งๆที่ไม่อยากให้เข้ามาใกล้
ทั้งๆที่ไม่อยากยุ่งด้วย
ทั้งๆที่รู้ว่ามันอันตราย
แต่หัวใจกลับยอมแพ้
..
“อิน”
“เฮ้ย สัสดีน!!”
ดีนสะดุ้งเฮือกเกือบทำกล่องในมือหล่น เขากระพริบตาปริบมองไปรอบๆ อย่างุนงง
“เป็นเหี้ยอะไรวะ ยืนเหม่อเรียกก็ไม่ตอบ” วินมองเพื่อนอย่างไม่ค่อยไว้ใจสักเท่าไหร่
“โอเคๆ แค่คิดอะไรน่ะ” เขาคลึงขมับรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาชอบกล สมองมึนเบลอจนตาพร่าอะไรสักอย่างมันแว้บไป
แว้บมา พยายามนึกก็นึกไม่ออก
“ไปเหอะ จะได้กินก่อนเข้าคลาส เหลืออีกแค่15นาทีแล้ว” วินลากเพื่อนเดินไปตามทางพลางช่วยถือชีทเรียนไว้ที่มืออีกข้าง “เออ ว่าแต่เมื่อกี้อ่ะ มึงพูดอะไรของมึงวะ”
ดีนขมวดคิ้ว “พูดอะไร?”
“อิน”
หัวใจของชายหนุ่มกระตุกวูบแล้วชาไปทั้งร่าง
“อยู่ๆมึงก็พูดว่า..อิน”
โรงอาหารกลางวันนี้ยังเต็มไปด้วยนักศึกษามากมายเหมือนเคย มะนาวจูงมือกับเดลไปซื้อข้าวปล่อยให้สองหนุ่มนั่งเฝ้าโต๊ะเสียอย่างงั้น
“มะนาวนี่สนิทกับเดลเนอะ” ทีมเท้าคางมองเพื่อนที่จูงมือกันกระหนุงหระหนิง
“ก็ซ้อมบทด้วยกันทุกวันไม่สนิทสิแปลก เขาเล่นเป็นพี่น้องกันนะ” ภามอธิบายพลางเล่นมือถือไปเรื่อย ตอนนี้เพื่อนในเฟสพุ่งกระฉูดตั้งแต่เจอรูปที่อควาเรี่ยมของพี่ดีน ครั้นจะไม่รับก็รู้สึกไม่ดีแต่ยังไงตัวเองก็ไม่ค่อยโพสต์อะไรอยู่แล้วเลยรับๆมาให้หมดตัดปัญหา
พี่อุ้มบอกว่าให้ใช้โอกาสนี้ในการโพสต์เกี่ยวกับเรื่องขนมไทยแล้วอย่าลืมแท็กชมรม คิดไปคิดมาก็ไม่เลวร้ายเขาเลยลงวิธีทำขนมลืมกลืนพร้อมภาพที่เคยถ่ายไว้เมื่อครั้งก่อน ผลคืองานเข้า มีคนแคปภาพที่พี่ดีนเคยลงขนมลืมกลืนแล้วเอามากรี๊ดกันสนั่นเฟส เล่นเอาเขาปิดมือถือแกล้งตายไปหลายวัน
“อ้าว ไปไหนกันหมด” เสียงระรื่นมาก่อนตัวของรองประธานชมรมว่ายน้ำทำให้สองหนุ่มสะดุ้งโหยง
“ใครชวนมาครับพี่” ทีมแซวเจ้าของหัวสีทองที่ยักไหล่ทำท่าไม่แคร์
“แล้วน้องละครับใครให้มา ลุกๆๆๆเกะกะ” วินเอาเท้าเขี่ยรุ่นน้องซึ่งทีมก็ยอมลุกแต่โดยดีแล้วไปนั่งฝั่งตรงข้าม แล้วแทนที่คนไล่จะนั่งแต่กลับเดินไปนั่งข้างคนย้ายที่เสียอย่างงั้น
ดีนที่เดินตามหลังมาเขม้นมองเพื่อนรู้มากดุๆ เขาทิ้งตัวลงนั่งข้างภามมีเพียงเสื้อคลุมกันหนาววางขั้นพวกเขาเอาไว้
“เมื่อเช้าขอบคุณมาก” ชายหนุ่มหยิบกล่องพลาสติกคืน ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่ามันหมดเกลี้ยง
“มันงกมาก ไม่แบ่งพี่เล๊ย” วินได้ทีฟ้องแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเพราะภามแค่หัวเราะแทนคำเห็นใจ แล้วยิ่งสลดหนักเมื่อเจ้าทีมซ้ำรอยแผลด้วยคำพูดบาดหู
“เสียใจด้วยนะพี่ ถ้าไม่ใช่พี่ดีนไอ้ภามมันเย็นชากว่าที่พี่คิดเยอะ”
“ทีม!” คนโดนพาดพิงรีบโวยวายหน้าแดงแต่ยังไม่ทันจะโดนล้อมากไปกว่านั้นเสียงของสาวๆก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
“อ้าว พี่ดีนมาแล้วเหรอคะ” เดลยิ้มหน้าบานเมื่อกลับมาที่โต๊ะ วันนี้เธอได้กินข้าวกลางวันกับพี่ด้วย เด็กสาวหัวเราะคิกคัก ตั้งใจว่ากลับบ้านไปต้องเอาไปข่มพี่ชายอีกคน
ชายหนุ่มทำหน้าแปลกใจเมื่อเห็นน้องสาวถือจานข้าวมาพร้อมน้องมะนาว พอนึกได้ว่าสองคนนี้น่าจะสนิทกันจากการซ้อมบทเขาก็ได้แต่พยักหน้าให้ พอได้ของกินมาครบทุกคนก็คุยกันเพลินโดยเฉพาะเดลที่ดูเหมือนอยากอ้อนพี่ชายคนโต เดี๋ยวซบเดี๋ยวทำโน่นทำนี่ให้เรียกรอยยิ้มเอ็นดูได้จากคนร่วมโต๊ะ
ภามอมยิ้มรู้สึกได้ถึงบรรยากาศดีๆ ของสองพี่น้อง ถึงคนพี่ยังดูเก้กังไปบ้างแต่ก็ถือว่าสอบผ่าน
“หือ” สัมผัสที่ปลายนิ้วทำเอาเด็กหนุ่มอ้ำอึ้ง เขาหันไปมองใบหน้าคนข้างๆ แต่อีกฝ่ายกลับหน้านิ่งสนใจบทสนทนาของเพื่อนอยู่ ริมฝีปากบางเม้มแน่นแก้มใสร้อนขึ้นมาช้าๆ
“มีอะไรเปล่า” ทีมเอ่ยทักแต่เพื่อนซี้ก็ส่ายหัวพรืด
“เปล่า” ดวงตาหลุบมองไปทางอื่นพยายามระงับหัวใจที่เต้นระรัว มือข้างขวาที่สอดอยู่ใต้เสื้อคลุมกำลังถูกจับกุมด้วยมือใหญ่ที่ไม่รู้ว่าสอดตามเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ นิ้วเรียวยาวของพี่ดีนเกี่ยวพันนิ้วเขาเอาไว้แล้วมือของพวกเขาก็สอดประสานกอบกุมกันและกัน
อบอุ่น อ่อนโยน....แล้วก็....
ตึกตัก
ใจจะขาด...
ดีนที่กำลังฟังวินเล่าเรื่องอาจารย์เหลือบตามองเด็กหนุ่มข้างตัว เขาอมยิ้มกับแก้มแดงๆและสายตาหวั่นไหว มือของน้องสั่นแต่ก็กุมมือเขากลับไม่ปล่อย คนตัวโตแอบพ่นลมหายใจร้อนบังคับไม่ให้ตัวเองคว้าอีกฝ่ายขึ้นมาจัดการ
ความอดทนเขาน้อยลงไปทุกที..
“ภามไหวไหม ไม่สบายรึเปล่าหน้าแดงเชียว” มะนาวชะโงกหน้าเอื้อมมือมาแตะหน้าผาก ภามสะดุ้งโหยงส่ายหน้าจนผมปลิว
“เปล่าๆ เราโอเค” เด็กหนุ่มระล่ำระลัก พอหันไปสบตาตัวต้นเหตุก็ยิ่งตื่นเต้นไปกันใหญ่
จะตายแล้ว ไม่ไหวแล้ว ฮืออออออออออ
“จริงสิงานโอเพ่นเฮ้าส์เดือนหน้าทำอะไรกันบ้างเหรอคะ” เดลเอ่ยทักขึ้นซึ่งเป็นหัวข้อที่ทุกคนให้ความสนใจอยู่ในช่วงนี้ เดือนหน้าทางมหาวิทยาลัยT จะเปิดบ้านให้เด็กมัธยมเข้ามาดูสาขาวิชารวมถึงเยี่ยมชมการเรียนการสอนของคณะต่างๆ ช่วงนั้นมหาวิทยาลัยงดเรียนทั้งวันเพราะเปลี่ยนทั้งมหาวิทยาลัยเป็นที่จัดงาน
“แต่ละคณะเขามีสัมมนาที่ห้องประชุมใหญ่ตัวแทนคณะกับอาจารย์จะเป็นคนขึ้นไปพูด แล้วตามตึกคณะก็จัดบูธกับกิจกรรมเห็นว่าทำเป็นฐานให้สะสมแต้มแลกของนี่” ทีมพยายามนึกถึงรายละเอียดที่อาจารย์เคยแจกให้ ส่วนตัวเขาไปออกกิจกรรมของชมรมว่ายน้ำเลยไม่รู้ที่คณะทำอะไรบ้าง
“อืม ชมรมว่ายน้ำมีสาธิตท่าว่ายแล้วก็....” วินเหล่มองประธานชมรม “กิจกรรมหนุ่มน้อยตกน้ำป่ะ”
ดีนกรอกตาเซ็งๆ “คิดเองรับผิดชอบเองแล้วกัน ช่วงเช้าฉันต้องช่วยคณะก่อนแล้วจะไปชมรมช่วงบ่าย”
“โหย แต่โคตรใจร้ายอ่ะ ให้ปีหนึ่งเป็นหนุ่มน้อยตกน้ำ” สมาชิกปีหนึ่งของชมรมว่ายน้ำโหยหวนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ชมรมการแสดงเองก็ใช้ดาราเป็นตัวเรียก ส่วนชมรมอื่นๆ ก็มีกิจกรรมน่าสนใจอีกมากมาย
“อ้ะ ใช่ๆ วันก่อนเห็นอาจารย์คณะเราคุยกับประธานชมรมภามนี่”
ภามพยักหน้า “อื้อ คณะเศรษฐศาสตร์ขอตัวชมรมขนมไทยมาเปิดบูธขนม เห็นว่าจะเอามาล่อเด็กๆ ส่วนชมรมทำอาหารเห็นว่าใช้เวทีนี้เปิดตัวชื่อชมรมใหม่ทางมหาลัยรีเควสบุฟเฟ่ต์มาทั้งไทย จีน เกาหลี ญี่ปุ่นเลย สงสัยไม่ได้กลับบ้านกันแหง”
“แล้วทางภามจะทำขนมอะไร” วินทำตาวาวขึ้นมาทันที
“ที่ชมรมคุยว่าจะทำบุหลันดั้นเมฆครับ เพราะสมัยนี้น่าจะไม่เคยเห็นกัน แล้วก็อีกอย่างยังคิดไม่ออก”
“ลูกชุบล่ะ”
ภามสะดุ้งโหยง “เอ๊ะ”
วินแสยะยิ้ม “เอารูปดาวด้วยนะ” กระเซ้าเด็กขี้เขิน พอเห็นน้องส่ายหน้ารัวๆ ก็ยิ่งหัวเราะหันไปยักคิ้วให้คนหน้านิ่งที่อมยิ้มมุมปาก
“พี่ดีนว่าขนมอะไรดีคะ” เดลกระตุกแขนเสื้อพี่ชายที่นั่งยิ้มเงียบๆ ดีนเลิกคิ้วแล้วหันกลับมามองเด็กหนุ่มข้างตัว เขากระชับมือที่กุมกันไว้แรงขึ้นอีกนิดแล้วเอ่ยช้าๆ ชัดๆ
“เอาลืมกลืนไหม”
“อุ๊ย” เสียงอุทานแรกคือเดลกับมะนาว
“อุ๊บ ฮ่าๆๆๆๆ” ส่วนเสียงหัวเราะไร้ซึ่งความเกรงใจนั้นมาจากทีมกับวิน
“พี่ดีน!” ภามร้องเสียงหลงหน้าร้อนผ่าว เกือบจะดึงมือออกแต่อีกคนกลับรั้งไว้แน่น เด็กหนุ่มอ้าปากพะงาบก่อนจะเม้มปากเก็บคำโวยวาย เขาหลุบตาไปทางอื่นไม่กล้าสบตาใคร
เล่นเอานิ้วลูบหลังมือแบบนี้..ขี้โกงนี่นา
รถซีดานสีดำทะยานฝ่าความมืดตอนใกล้เกือบเที่ยงคืน วันนี้ชมรมว่ายน้ำประชุมเรื่องงานโอเพ่นเฮ้าส์จนดึกพร้อมสรุปงานครั้งสุดท้าย ประธานชมรมอย่างเขาเลยต้องลากยาวทำเอกสารส่งมหาวิทยาลัยเรื่องของบกว่าจะเสร็จปาไปห้าทุ่ม มือถือที่อยู่บนเบาะข้างคนขับเพิ่งดับแสงไป เมื่อสักครู่เขาไลน์คุยกับภามพร้อมไล่ให้น้องไปนอนก่อนไม่ต้องรอเขาถึงบ้าน เพราะภามเองก็ดูท่าจะเหนื่อยกับชมรมตัวเองจนบางวันเห็นนั่งกินขนมปังร้านสะดวกซื้อตอนเช้า
ชายหนุ่มหมุนพวงมาลัยเมื่อถึงเขตหมู่บ้าน อาการง่วงงุนเริ่มกล้ำกรายจนเขาต้องตบแก้มตัวเองให้ตื่น ภาพเบื้องหน้าพร่าเลือนไม่ชัดเจนเหมือนโดนดึงเข้าไปในฝัน
..
“เฮ้ย อิน อย่าเผาครัวพี่!!” กรณ์ร้องลั่นเข้าไปตะครุบแฟนตัวเองที่สาดน้ำมันลงกระทะอย่างไม่กลัวตาย
“จะทอดไก่มันต้องน้ำมันท่วมๆสิ” คนโดนล็อคสองมือหันมามองอย่างงุนงง
“แต่ก็ไม่ใช่ซัดน้ำมันไปเกือบทั้งขวด” ชายหนุ่มยกกระทะออกแล้วดันร่างเจ้าตัวแสบกลับไปนั่งที่โซฟา เขานั่งยองๆ ตรงหน้าแล้วจับแก้มอีกฝ่ายดึงด้วยความหมั่นเขี้ยว
“อินอยากทำของอร่อยๆ ให้พี่นี่นา” เด็กหนุ่มทำหน้าม่อย
“เอาไว้วันหลังพี่จะสอนให้” จับมือคนรักบีบเบาๆก่อนจะประสานนิ้วเข้าด้วยกัน
อินอมยิ้มเขาแกล้งกระชากให้กรณ์ถลาเข้าหาตัวจนใบหน้าชายหนุ่มซุกเข้ากับอก จากนั้นสองขาสองแขนก็กอดหมับเกี่ยวแน่น
“อิน..พี่หายใจไม่ออก” กรณ์ใช้สองมือดันโซฟาเอาไว้เป็นหลัก แต่ดูเหมือนอินจะไม่สนใจ
เด็กหนุ่มเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ กระซิบริมใบหูของอีกฝ่ายเสียงแผ่ว
“งั้น..กินอย่างอื่นก่อนไหม” งับใบหูแล้วขยับมาจูบที่สันกรามหนักๆดังจุ๊บ
กรณ์หัวเราะหึ เขางับอกคนรักผ่านเสื้อยืดตัวบางจนร่างในอ้อมแขนสะดุ้งโหยง หยอกล้อกันอยู่สักพักก่อนที่เสื้อผ้าจะหลุดออกเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อนพร้อมเสียงครางเครือ
ถ้ารู้ว่าหลังจากนี้จะไม่ได้กินอาหารฝีมืออินอีก...เขาจะยอมให้น้องทำครัวไหม้
ถ้ารู้ว่าหลังจากนี้จะไม่ได้รักกันอีก..เขาจะกอดน้องทั้งวันทั้งคืน
ถ้ารู้ว่าหลังจากนี้ต้องจากกันตลอดกาล...เขาจะไม่มีวันปล่อยมือน้องไป
“พี่รักอิน รักมาก”
เอี๊ยดดดดด!!
เสียงเบรกลั่นถนนพร้อมรถที่กระตุกหยุดเฉียดกำแพงบ้านตัวเองไปเพียงไม่กี่เซ็น ดีนเกร็งมือกำพวงมาลัยแน่นใบหน้าซีดเผือด ลมหายใจหอบกระชั้นด้วยความตกใจ
“บ้าเอ๊ย”
เขาถอนใจเฮือกแล้วซบหน้าลงกับพวงมาลัย คิ้วเข้มขมวดมุ่นปวดไปทั้งขมับจนต้องกัดฟันกรอด เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นจากอาการตึงเครียดของเจ้าตัว ใบหน้าของใครบางคนกำลังชัดขึ้นเรื่อยๆ แต่สมองของเขากลับต่อต้าน
“คุณดีน!!”
“พี่!!”
เสียงทุบกระจกรถและเสียงร้องเรียกทำให้ชายหนุ่มต้องควานมือไปปลดล็อก ประตูรถโดนกระชากออกแล้วแม่บ้าน คนสวน แม้กระทั่งน้องชายเขาก็รีบพุ่งเข้ามาหา
“พี่เป็นไรรึเปล่า” ดอนจับพี่ชายพลิกซ้ายพลิกขวา เขากำลังจะนอนแต่ได้ยินเสียงรถเบรกดังอยู่หน้าบ้านเลยออกมาดูที่ระเบียง พอเห็นเป็นรถพี่ก็ใจหายวาบรีบวิ่งออกมาจากบ้านทั้งๆที่เท้าเปล่า
ดีนส่ายหัวเขาตบไหล่น้องเบาๆ
“ไม่เป็นไร ไม่ชน พอดีปวดหัว” คนสวนช่วยพยุงตัวออกมาจากรถ ครู่ใหญ่พี่คนโตของบ้านถึงทรงตัวได้และแววตากลับมาชัดเจนเหมือนเดิม
“ไปโรงพยาบาลไหมคะ” แม่บ้านใจเสีย ดีที่คุณหนูเดลหลับสนิทไม่รู้เรื่องอะไร
“ไม่ต้องๆ ผมโอเคแล้ว” ดีนโบกมือไม่อยากให้วุ่นวาย “ดอนเก็บรถให้พี่หน่อย..แล้วก็..” เขากวาดตามองคนทั้งสาม “ไม่ต้องบอกใครเรื่องนี้ ผมคงหลับในเฉยๆ”
พอโดนย้ำเสียงแข็งถึงไม่อยากยอมรับหากทั้งสามคนก็ทำได้แค่เพียงพยักหน้า ดีนโดนประกบตัวส่งถึงห้องนอน เขาปฏิเสธการกินยาหรือการดูแลทุกอย่าง ได้แต่ทิ้งกายนอนหงายลงบนเตียงนอนด้วยความเหนื่อยล้า มือใหญ่พาดหน้าผากดวงตาจับจ้องเพดานท่ามกลางความมืดมิด
“อิน..งั้นเหรอ”
---------------------------------
Talk
มาเร็ว...แต่ไม่ต้องดีใจไปเพราะจริงๆคือมีต้นฉบับอยู่ในมือ (ฮา) ปกติจะลงที่ธัญฯเร็วกว่าหนึ่งตอน
แต่ช่วงนี้คนมาเล่นในเพจด้วยเลยกลัวมีการสปอยเกิดขึ้น เลยยกผลประโยชน์อัพติดๆกันไปเลย
ต่อไปนี้ก็อัพเท่ากันหมดเนอะ ^^; ตอนถัดไปยังมาได้ครึ่งทางเอง
อ่านแล้วเหมือนสั้น แต่ลงเท่าๆกันนะคะ 10หน้า A4 +- อยู่ที่จะจบลงหรือไม่ลง
พี่ศิลป์ยังไม่ใช่คนข้างห้องที่อยากให้เจอจริงๆ แต่พี่เขาก็มีบทบาทอยู่ในเรื่องเลยอธิบายสักหน่อย
ตอนนี้ไม่มีภาพประกอบ (คนวาดสลบ ฮ่าๆ)
เอาภาพวาดฝีมือผู้แต่งไปแก้ขัดก่อนนะคะ
ป.ล 1 ขำคอมเมนท์มากแต่ละคนดูแค้นแมงกะพรุน
ป.ล 2 ภามอยู่ใกล้พี่ดีนแล้วใจไม่ดี เหมือนเจอไอดอลสุดเลิฟอยู่ใกล้ตัว
https://www.facebook.com/iamlazysheep/#ดีนภาม
อร่อยกับภาม
เป็นขนมปังเลบานอนค่ะ ขายเป็นถุงชิ้นประมาณฝ่ามือ ถุงนึงหลายชิ้นราคาแค่สามสิบกว่าบาท หาซื้อได้ตามวิลเลจ
ไม่แน่ใจท็อปจะมีไหม แช่เย็นไว้แล้วเอามาอุ่นตอนจะกิน หรือจะเอาไปนาบกะทะใส่เนยอีกทีก็ได้ ผู้เขียนเคยยัดใส้หมูสับ
ผัดซอส เอ็นจอยมากค่ะ ^^
หัวข้อ: ด้ายแดง ตอนพิเศษ เรื่องของมะนาวและพี่ดอกไม้ P72 [05/04/17] (อ่าน 1093321 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก