------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 14(1)“พูดบ้าอะไร ผมเป็นผู้ชายนะ แล้วคุณก็มีนุอยู่แล้วด้วย ถ้าเขารู้จะเสียใจขนาดไหน”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเขาเลย เขามาที่หลังพายอีกนะ”น้ำเสียงหยอกเย้าที่พูดขณะอารมณ์ดี น่าแปลกที่ไม่ว่าเขาจะพูดสุภาพหรือไม่ สำหรับผม.....ยังฟังดูหยาบคายเหมือนเดิม
“จะเอายังไง”
“......ยังคิดไม่ออก ขอนอนก่อนแล้วกัน ยังเหนื่อยอยู่เลย”เขาพูดพร้อมเดินมาทิ้งตัวนอนบนเตียง ผมรีบถอยไปยืนชิดประตูระเบียง
“จะยืนอยู่อย่างนั้นทั้งคืนหรือไง เพิ่งเลิกงานไม่ใช่เหรอ ไปอาบน้ำแล้วรีบมานอนสิ”
“......ผม....มาเอาของเฉยๆ จะไปนอนหอเพื่อน”
“ไม่ได้”เสียงห้วนบอกคำสั่งอย่างชัดเจน
“บ้าเหรอไง เพื่อนผมจอดรถรออยู่”แค่เห็นหน้ามันผมก็จะสติแตกอยู่แล้ว ถ้าให้นอนด้วยกันมีหวังได้เป็นบ้าจริงๆ
“อย่าโกหก......ไปอาบน้ำซะ แล้วรีบๆ มานอน อย่าให้ใช้กำลังเลยน่า….หรือว่าต้องอาบให้”เขาพูดแล้วทำท่าจะลุกขึ้นมา ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วล็อคกลอนทันที มือก็พยายามดันประตูไว้เผื่อเขาพังเข้ามา แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมผ่อนลมหายใจช้าๆ ทรุดตัวลงพิงประตู ไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับผม คนที่อยู่ข้างนอกนั่นเป็นประเภทไหนกัน คำขอโทษที่มีให้ไม่ได้ช่วยลบล้างความผิดได้เลย แถมยังการกระทำของเขาที่เข้ามาวุ่นวายกับผม.....เพื่ออะไร.....แล้วนุล่ะ....ทำไมนุต้องมาคบคนแบบนี้ด้วย หรือว่าเขาหลอกนุ
“เฮ้!! รีบๆ อาบสักที อย่าให้พังเข้าไปนะ”เสียงทุบประตูดังจนกลอนแทบหลุด นึกเจ็บใจตัวเองที่เลือกหอพักราคาถูกแห่งนี้ มันถูกสมกับคุณภาพห้องจริงๆ หากเขาทุบแรงๆ อีกสองสามทีกลอนคงกระเด็นใส่หน้าผมแน่ๆ
ผมรีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว หยิบผ้าเช็ดตัวที่ตากในห้องน้ำมาพันเอวเอาไว้ เสื้อผ้าบางส่วนยังคงตากไว้ที่ระเบียง ผมค่อยๆ แง้มประตูออกมาดูว่าไม่มีใครอยู่ เอื้อมมือไปหยิบเสื้อผ้ามาได้ก็รีบปิดประตูแล้วแต่งตัวใหม่ทันที ใจจริงอยากจะอยู่ในห้องน้ำจนกว่าเขาจะออกไป แต่มันก็ไม่ปลอดภัย ในนี้ไม่มีอะไรให้ป้องกันตัวได้เลย จริงสิ....ผมมีมีดเล่มเล็กอยู่ตรงที่วางจานข้างประตูนี่นา
“อาบอะไรนานนักหนา คนยิ่งง่วงๆ อยู่”เสียงเปิดประตูเบาๆ ของผมทำให้มันหันมา
“ก็แล้วมานอนนี่ทำไม กลับไปนอนบ้านสิ”ขณะที่พูดผมก็กวาดสายตามองหามีดในตำแหน่งที่มันควรอยู่....แต่ไม่มี
“ในห้องน้ำมันมีผีรึไง ถึงได้เข้าสิงให้มึงมาเถียงกูอีกรอบเนี่ย”
“.........”ช่างมันครับ ขี้เกียจเถียงด้วย มีดเล่มเดียวที่มีก็ไม่รู้อยู่ไหน
“หาอะไร....ไอ้นี่หรือเปล่า”เสียงคนพูดทำให้ผมต้องหันหน้าไปมองมีดเล่มเล็กในมือ......อะไรจะแย่ไปกว่านี้ อาวุธอย่างเดียวของผมดันไปอยู่ในมือผู้บุกรุก แค่ตัวเปล่าๆ ผมก็กลัวมันจะแย่....แล้วนี่.....ซวยจริงๆ เลย
“นักศึกษาหนุ่มตายคาห้องพักเพราะกลุ้มใจที่สามีมีเมียน้อย....ข่าวพาดหัวเข้าท่าดีนะ มึงว่ามั้ย”คำพูดของมันทำให้ผมหายใจไม่ทั่วท้อง คนอย่างมัน....คงทำอย่างที่พูดได้
“..........มะ...ไม่ดี”
“เหรอ....งั้นก็รีบมานอนสักที”ผมเดินตัวสั่นด้วยความกลัวไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าห่มสำรองที่มีอยู่มาปูตรงพื้นใกล้ๆ ประตูระเบียง
“ทำไมไม่ออกไปนอนที่ระเบียงซะเลยล่ะ”
“..............”เป็นความคิดที่ดีเหมือนกันนะครับ อย่างน้อยจะได้วิ่งไปแอบในห้องน้ำได้ หรือผมจะไปนอนในห้องน้ำเลย
“กูประชด ไม่ต้องคิดซะจริงจังก็ได้ ขึ้นมานอนบนเตียงนี่”มันพูดพร้อมเอามีดกวักเรียกผม ไม่แน่ใจว่าเป็นคำชวนหรือคำสั่ง
“ไม่เป็นไร”
“อย่าให้ลงไปลาก เร็วๆ”สงสัยจะเป็นคำสั่ง แล้วถ้าผมไม่ทำตามล่ะ
“...........”
“เร็วๆ ถ้ากูลงไปลากเมื่อไหร่ ไม่จบแค่นอนเฉยๆ แน่มึง”มันจะใช้คำว่า ‘ถ้า’ ทำไม ในเมื่อพูดจบก็ลุกเดินมาจนจะถึงตัวผมแล้ว ผมรีบวิ่งอ้อมไปขึ้นเตียงอีกฝั่ง เหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะด้วย โรคจิตจริงๆ เลยมัน เห็นความกลัวของผมเป็นเรื่องสนุก
“นอนซะริมเลย เดี๋ยวก็ตกเตียงหรอก”เสียงพูดทางด้านหลังไม่ทำให้อยากหันไปมอง แต่คิดอีกที หันหลังให้มันแบบนี้คงไม่ปลอดภัยเท่าไหร่ พอผมเปลี่ยนใจนอนหงายมันก็หันหลังให้ผมซะนี่ ดีเหมือนกัน ค่อยรู้สึกปลอดภัยหน่อย เสื้อผ้ามันก็ไม่ถอด...เอ่อ...ไม่ถอดน่ะดีแล้ว ใส่มันทั้งกางเกงยีนส์นี่แหล่ะ
“...........จะนอนก็นอน พรุ่งนี้ก็ช่วยออกไปแต่เช้าด้วย”อารมณ์มันคงเริ่มเย็นลงแล้ว ผมไม่ค่อยอยากโวยวายครับ ความเจ็บครั้งนั้นยังทำให้ผมขยาดอยู่ รู้ดีว่ามือเท้ามันหนักขนาดไหน แล้วมีดผมก็ยังอยู่ใต้หมอนมันอีก ถ้าผมนอนแล้วตื่นมาพบมีดตัวเองปักคาท้องคงอดสูพิลึก
“มีเรียนกี่โมงล่ะ”
“ไม่มี”
“เออดี กูจะได้อยู่กับมึงทั้งวัน”
“แปดโมงครึ่ง”
“เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่ต้อง”
“กูถามเหรอ”แล้วก็ไม่บอกแต่แรกว่าสั่ง
“...............”บอกได้คำเดียว...เซ็งครับ ไว้มันหลับแล้วค่อยแอบหนีไปค้างหอทิวก็ได้
“หลับเหรอวะ”
“เฮ้ย!!”“จับนิดจับหน่อยโวยวายไปได้”มันพูดบ้าๆ จะไม่ให้โวยวายได้ไง อยู่ดีๆ ก็หันมาแล้วเอากุญแจมือล็อคมือผมไว้กับมือมันซะงั้น
“ทำบ้าอะไรวะ ปล่อยนะเว้ย”
“แหกปากไปเหอะ กูง่วง จะนอนแล้ว อย่าดิ้นล่ะมึง”ผมล่ะเชื่อมันเลย พูดจบก็ทิ้งตัวลงนอนเหมือนไม่รู้สึกอะไร โซ่ระหว่างกุญแจค่อนข้างยาวแต่ผมก็ต้องเกร็งแขนไว้ตลอด รู้สึกเลยว่ามือตัวเองกำลังสั่น รู้สึกทั้งรังเกียจทั้งกลัว ไม่อยากจะสัมผัสถูกตัวมันเลย บอกตรงๆ ไม่กล้าหลับเลยครับ นอนลืมตามองหลังมันตลอด เพื่อมันขยับตัวจะทำอะไรผม ผมจะได้ลุกทัน
----------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้ก็ไม่น่าจะค้างเนอะ
ป.ล. ลงวันละนิดจิต(คนโพส+คนแต่ง)แจ่มใส
หัวข้อ: [นิยาย] รัก...ร้าย..By G_wa..../Reprintครั้งสุดท้าย วันนี้-5ต.ค.6 p.397 (อ่าน 3229214 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก