อ่านไปๆๆ อ่านแล้วอย่ามาทำร้ายคนโพสนะ
-------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 16.2 ร่างกายหนักอึ้งจนแทบไม่อยากขยับ แต่เพราะชินกับการตื่นเช้าถึงได้ลืมตาขึ้นมา แล้วก็พบว่า....ร่างกายที่หนักอึ้ง เป็นเพราะ.....ร่างของใครบางคนที่....กอดผมอยู่…..เหตุการณ์เมื่อวานผมจำไม่ค่อยได้ เรียกได้ว่าสติหลุดสมบูรณ์แบบ ใกล้บ้าเข้าไปทุกที และที่ยืนยันพฤติกรรมตัวเองได้ว่าใกล้บ้าก็คือ....การที่ผมยังคงนอนมองหน้ามันอยู่
ผมค่อยๆ ดันแขนมันออกจากเอวผม แล้วรีบลุกขึ้นนั่งเตรียมออกไป.....บ้าไปแล้ว...ที่นี่มันที่ไหนกัน นี่มันไม่ใช่ห้องผม ห้องนอนขนาดใหญ่ ผนังห้องสีควันบุหรี่ เตียงนอนขนาดคิงไซด์ ผ้าปูเตียงและผ้าห่มเป็นเซ็ทเดียวกัน ทุกอย่างภายในห้องนี้มันจะดูดีอย่างลงตัวถ้าไม่มีมันนอนอยู่ข้างๆ......ว่าแต่....อยู่ที่ไหน แล้วมาที่นี่ได้ยังไง แต่ที่สำคัญกว่านั้น....ผม...ไม่ควรจะอยู่ที่นี่ ผมค่อยเลื่อนตัวไปจนเกือบถึงขอบเตียง แต่....
แกร๊ก
เสียงของกุญแจมือที่กระทบกันเบาๆ ทำให้รู้สึกตัวว่า...ถูกล็อคกุญแจอีกแล้ว คราวนี้มันใช้กุญแจมือสองอันล็อคมือผมกับตัวมันทำให้มีระยะห่างมากขึ้นกว่าเดิม ผมรีบมองหาลูกกุญแจตามบริเวณหัวเตียงหรือลิ้นชักโต๊ะวางโคมไฟใกล้ แต่ก็ไม่พบ มีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น เหลือเพียงที่เดียวที่ยังไม่ได้ค้น....คือตัวของมัน ผมมองหน้าที่หลับสนิทอย่างชั่งใจ มือซ้ายที่เป็นอิสระค่อยๆ เอื้อมไปดึงผ้าห่มออกจากร่างกาย.....รอยเลือดสีแดงเข้มเป็นวงกว้างอยู่บนเสื้อแทบทำให้หยุดหายใจ รอยแผลที่โผล่พ้นรอยกรีดของเสื้อช่วยเตือนกระทำของตัวเองเมื่อวานได้ดี.....หรือว่าจะตายไปแล้ว.....ผมค่อยๆ เอานิ้วชี้ไปใกล้ๆ จมูก....ลมหายใจอุ่นๆ ยืนยันการมีชีวิตอยู่ ถึงจะเกลียดยังไง....ก็ยังไม่กล้าพอที่จะฆ่าให้ตาย
“ทำอะไร”
“.....หากุญแจ”ผมรีบชักมือกลับแล้วนั่งหันหลังให้ ตกใจหมด อยู่ดีๆ ก็ลืมตามาจ้องเขม็งเลย
กริ๊กเสียงไขกุญแจทำให้ต้องเหลียวมามอง ผมรีบดึงมือตัวเองที่เป็นอิสระมาไว้บนตัก เสียงกุกกักด้านหลังดังอยู่ครู่เดียวก็มีเสื้อผ้ามาโยนให้ตรงหน้า
“ไปอาบน้ำซะ”คนพูดชี้ไปที่ประตูห้องน้ำใกล้ๆ ประตูห้องนอน ผมรวบเสื้อผ้ามาถือไว้แบบงงๆ ร่างสูงเดินเซออกไปด้านนอก ผมเหลียวมองรอบตัวก่อนจะลุกเข้าไปในห้องน้ำ รู้สึกปวดแถวๆ ช่วงท้อง ริมฝีปากมีคราบเลือดแห้งติดอยู่ แก้มบวมเห็นเป็นรอยนิ้วจางๆ แต่คิดว่าผมที่ยาวปรกหน้าคงจะช่วยปิดได้ กว่าจะออกจากห้องน้ำมาได้ก็เผลอใช้เวลาอยู่นาน ก็ห้องน้ำนี้มันทั้งสวย สะอาด และกว้างกว่าห้องน้ำผมเยอะเลยนี่นา
ผมเดินออกจากห้องน้ำด้วยเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้นที่เจ้าของห้องยื่นให้ ในห้องนอนยังคงว่างเปล่า ผมเดินไปเปิดม่านมองออกไปด้านนอก เห็นมีตึกอยู่ตรงข้าม แต่ก็เว้นระยะห่างอยู่เหมือนกัน ด้านล่างมีสวนหย่อมเล็กๆ กับโดมแก้วใสๆ ซ้ายมือมีสระว่ายน้ำด้วย ไม่ได้สำรวจเพราะชอบสถานที่หรอกนะ แต่กำลังหาช่องทางหนีต่างหาก ดูจากความสูงแล้ว...โดดลงไปคงไม่ใช่ความคิดที่ดีแน่
“ออกมากินข้าว”เสียงห้วนดังจากประตูห้องนอน ผมหันไปมองด้วยความไม่พอใจ แต่ก็เดินตามออกไปโดยดี อย่างน้อยก็ขอออกไปถามหน่อยเถอะว่าที่นี่ที่ไหน แล้วผมมาอยู่ได้ไง อย่าบอกนะว่ามันพาผมมาตอนกำลังหลับน่ะ แล้ว...ผมหลับตั้งแต่เมื่อไหร่
จากที่คิดว่าห้องนอนดูดีแล้ว ห้องนั่งเล่นก็ดูเรียบหรูไม่แพ้กัน อาหารจานหรูวางบนโต๊ะหน้าโซฟา ผมเดินไปนั่งโซฟาด้านข้างเจ้าของห้อง
“เป็นอะไรอีก”
“....ผมมาอยู่นี่ได้ไง”
“ก็ต่อยท้องแล้วก็แบกกลับมา”น้ำเสียงราบเรียบตรงข้ามกับเนื้อหาที่พูดโดยสิ้นเชิง
“แล้ว...แผล”ผมไม่แน่ใจว่าจะถามดีมั้ย ไม่ได้เป็นห่วงหรอกนะ แต่....เห็นรอยเลือดแล้วอดกังวลไม่ได้ แถมมันยังนอนทั้งๆ ที่ไม่ทำแผลอีก เลือดไม่ไหลหมดตัว แสดงว่าแผลคงไม่ลึก
“ถามทำไม”น้ำเสียงนิ่งๆ ที่เดาอารมณ์ไม่ออก สีหน้ายิ่งไม่ต้องพูดถึง....เฉยสนิท
“......เปล่า”
“งั้นก็กินข้าวไปสิ”มันพูดพร้อมกับยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ มือหนึ่งก็ยังคงกดรีโมททีวีเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ กับข้าวบนโต๊ะมีสามอย่าง แต่....ข้าวเปล่ามีแค่จานเดียว นั่นหมายความว่าให้ผมกินคนเดียวเหรอ....ทำตัวไม่ถูกเลยผม ปกติมันต้องโวยวายนี่นา มานิ่งๆ เงียบๆ นี่อึดอัดครับ
“อยู่ในห้องก็ทำตัวว่าง่ายด้วย เดี๋ยวบ่ายๆ จะกลับมา”มันพูดจบเดินผ่านหน้าผมไปหยิบกุญแจรถ กับแม่กุญแจสำหรับล็อคห้อง
“เฮ้ย! เดี๋ยวสิ จะไปไหน ผมไม่อยู่หรอกนะ จะกลับห้อง”ผมรีบลุกแล้วเดินตามไปจนเกือบถึงหน้าประตูก็ต้องหยุดอยู่กับที่เพราะมันหันกลับมา
“พูดภาษาคนให้รู้เรื่องนะมึง อย่าให้กูลงมืออีกนะ”แววตาที่ทำให้รู้ว่าเอาจริงทำให้ต้องเงียบเอาไว้ ผมมองบานประตูห้องค่อยๆ ปิดลง เสียงล็อคกุญแจจากด้านนอกทำให้แน่ใจว่าถูกขังอีกครั้ง ผมเดินกลับมาเก็บจานอาหารไปไว้ที่ครัวเล็กๆ มุมห้อง วิวด้านนอกก็เดาไม่ออกด้วยว่าอยู่ส่วนไหนของกรุงเทพฯ ถ้าโทรศัพท์ไปบอกให้ทิวมารับก็บอกสถานที่ไม่ถูก ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีอะไรสักอย่าง โทรศัพท์ กระเป๋าตังค์ ต่อให้หนีออกไปได้ก็กลับไม่ถูก
ห้องนี้มีห้องนอนหนึ่ง ห้องน้ำสอง ส่วนอีกห้องถูกล็อคไว้ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะใช่ห้องนอนอีกห้องหรือเปล่า แต่คนนิสัยแบบมันจะอยู่ร่วมกับคนอื่นได้เหรอ....ไม่มีทาง
แกร๊กเสียงไขกุญแจและประตูลูกบิดทำให้ต้องหันมอง เพิ่งออกไปแค่ชั่วโมงกว่าไม่น่าจะกลับเร็วขนาดนั้น และก็จริง....คนที่เข้ามาไม่ใช่มัน
-------------------------------------------------------------------------------------
ป.ล. ใครเข้ามาน๊าาา เขาเข้ามาทำไม???
หัวข้อ: [นิยาย] รัก...ร้าย..By G_wa..../Reprintครั้งสุดท้าย วันนี้-5ต.ค.6 p.397 (อ่าน 3368297 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก