------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 21คำพูดของมันเมื่อวานนี้ทำเอานอนไม่หลับเลย ไอ้ขายน้ำของมันกับของผมนี่ท่าทางคราวนี้จะเป็นความหมายเดียวกัน มันจะ...ให้ผมทำอย่างนั้นจริงๆ น่ะเหรอ ถามย้ำกี่รอบก็ไม่ตอบ เอาแต่ยิ้มกวนประสาทอยู่ได้ แล้วนี่...ผม...ต้องมาขายน้ำที่ห้างนี้งั้นเหรอ...ห้างนี้มันก็หรูดีอยู่หรอกนะ แต่ขอมาที่นี่ด้วยเหตุผลอื่นดีกว่ามั้ย
“นี่....จะพาผมมาทำไมน่ะ ถามจริงๆ”
“ตามมาเหอะน่า”มันหันมาบอกแล้วก็เดินนำผมต่อไป ร้านที่มันเดินนำเข้าไปทำให้งงๆ นิดหน่อย ผมเริ่มทบทวนคำพูดพร้อมกับสีหน้ากวนประสาทของมัน....มันพาผมมาขายน้ำจริงๆ ด้วย แต่เป็นน้ำที่ชาวบ้านเขาเรียกว่า ‘ไวน์’
“สวัสดีค่ะคุณตั้ม”พนักงานสาวสวยในร้านเดินตรงมาทักทายมันอย่างนอบน้อม ผมมองดูชุดสูทพนักงานแล้วมองชุดตัวเอง กางเกงยีนส์ซีดๆ เก่าๆ กับเสื้อเสื้อคอกลมของคณะ....ดูแตกต่างกันดีจริงๆ ไม่ได้รู้สึกอายหรอกนะครับ คนอายต้องเป็นมันมากกว่าที่คิดจะพาผมเข้ามาที่ร้านหรูๆ แบบนี้
“ผมพาพนักงานใหม่มาให้รู้จักกันนะ เขาจะมาทำบัญชีให้ที่ร้าน.....พายมานี่สิ มัวเหม่ออยู่ได้”ถ้าฟังไม่ผิด เป็นครั้งแรกนะที่มันเรียกชื่อผมดีๆ
“ชิ ไอ้บ้า”ผมแอบด่ามันเบาๆ ไม่ได้เหม่อสักหน่อยนะครับ แค่มองไปรอบๆ ร้านเท่านั้นเอง ก็ผมกลัวตัวเองจะเดินไปสะดุดอะไรแล้วทำตกแตกน่ะสิ ราคาคงไม่ใช่น้อยๆ
“หลักๆ ก็ให้เป็นแคชเชียร์ไปก่อนแล้วกัน เรียนรู้ระบบได้หมดเมื่อไหร่ค่อยเริ่มสอนเขาทำบัญชี”
“ได้ค่ะ แล้วจะเริ่มงานเมื่อไหร่คะ”
“อีกสักสัปดาห์แล้วกัน เดี๋ยวผมพาเขาไปตัดชุดไว้ก่อน น่าจะเสร็จทัน”มันพูดจบก็หันหลังเดินออกไปจากร้าน ทิ้งให้ผมยืนงงว่าเรียกให้เดินมาหาทำไม แล้วก็ต้องหันไปส่งยิ้มแห้งๆ ให้พี่คนสวยก่อนจะวิ่งตามมันออกไป
“เดินอะไรชักช้านักหนา จะเดินอ่อยใครรึไง”พอเดินออกจากร้าน หน้ากากสุภาพบุรุษก็หายไปทันที
“ปากเหรอที่พูดน่ะ”คือ...ผมกะว่าจะพูดในใจแค่นั้นนะครับ แต่ดันหลุดออกมาเอง ช่างมันแล้วกัน
“.....กวนโมโหกูอีกแล้วนะ”นั่นไง พูดเพราะๆ ได้ไม่กี่คำ หันมาใช้คำสมัยพ่อขุนอีกแล้ว
“นี่ แล้วทำไมผมต้องทำงานที่ร้านนั้นด้วยล่ะ”
“ทำไม ไม่อยากทำเหรอ ก็ได้นะไม่ว่า ดีเหมือนกันจะได้เฝ้าห้องเฉยๆ ไม่ต้องออกมายั่วผู้ชาย”มันตอบคำถามผมพร้อมคำด่า ที่ฟังเท่าไหร่ก็รับไม่เคยได้สักที
“ตอบดีๆ ไม่เป็นรึไง คำก็ยั่วสองคำก็ยั่ว คิดเป็นแต่เรื่องใต้เข็มขัดเหรอ”
“คิดอย่างอื่นก็ได้ แต่ชอบทำเรื่องใต้เข็มขัดมากกว่าคิดอีก”
“....โรคจิตเอ้ย”ไม่เคยเจอใครด้านเท่ามันเลย พูดออกมาได้ไม่อายปาก ไม่สนแม้กระทั่งสถานที่ด้วย
“ปากดีนักระวังไว้เหอะมึง กลับถึงห้องมีเรื่องแน่”มันหันหน้ามาชี้หน้าผมแบบคาดโทษ
“...กลัวตาย”ผมเจ็บจนชินแล้วครับ รอยช้ำยังไม่หายเลย จะเพิ่มอีกจะเป็นไรไป
“ว่าไงนะ”คราวนี้ไม่แค่หันมา มันหยุดเดินแล้วทำท่าจะก้าวเข้ามาหาผม
“เมื่อยจะตายแล้ว จะรีบเดินไปไหน”ผมไม่ได้กลัวนะครับ แค่หยุดแล้วถอยไปสองสามก้าวแค่นั้นเอง
“ไปตัดชุดพนักงาน ข้างหน้านี่ก็ถึงแล้ว”มันพูดพร้อมชี้ไปร้านที่อยู่ไกลออกไปอีกสี่ห้าร้าน เป็นร้านเสื้อผ้าครับ แต่รู้สึกจะเป็นสูทหรือชุดทำงานเสียส่วนมาก ผมยืนมองหุ่นที่โชว์อยู่หน้าร้านแบบแอบหวังว่าจะได้ใส่สูทโก้ๆ แบบนี้บ้าง รู้ตัวอีกทีก็มีผู้หญิงเดินมายืนข้างๆ แล้ว
“เชิญไปวัดตัวด้านในก่อนนะคะ”ผู้หญิงร้านนี้ก็ดูดีอีกแล้วครับ ผมเดินตามแบบงงๆ เห็นมันยืนอยู่ที่มุมเสื้อเชิ๊ตของร้าน ผมเดินไปหยุดยืนด้านใน พนักงานก็วัดขนาดตัวผมแบบละเอียดมากๆ ขนาดเท้ายังวัดไซด์เลย พอผมหลุดจากพนักงานของร้านมาได้ก็เดินออกมายืนเคว้งอยู่กลางร้าน ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรอีก
“เสร็จแล้วเหรอ”มันเดินมานั่งที่เก้าอี้ที่ผมกำลังจะเดินไปนั่งอยู่พอดี
“อืม....ตัดชุดอะไรอ่ะ ผมไม่มีเงินตัดชุดแพงๆ พวกนี้หรอกนะ”ผมเดินไปพูดใกล้ๆ มันเบาๆ
“ไม่บอกก็รู้”
“รู้แล้วพามาทำไมล่ะ”คงไม่ใช่ว่าบังคับผมซื้อชุดพวกนี้ แล้วมันจะออกเงินให้ก่อนเพื่อให้ผมทำงานใช้หนี้มันหรอกนะ
“นี่มันชุดฟอร์มพนักงาน ไม่ต้องจ่ายเงิน เข้าใจมั้ย”
“ก็ไม่บอกตั้งแต่ทีแรก”โล่งอกไป นึกว่าจะต้องเป็นหนี้โดยไม่เต็มใจซะอีก
“ชุดได้แล้วค่ะคุณตั้ม”พนักงานผู้หญิงเดินถือถุงกระดาษโลโก้ร้านมาสามสี่ถุง มันคงซื้อเสื้อผ้าที่ยืนดูเมื่อกี้สินะ ท่าทางมาซื้อบ่อยพนักงานถึงได้ดูคุ้นเคยกับมันนัก
“รับไปถือสิ พายจะให้พี่ถือรึไง”ผมแทบจะอ้าปากค้างเลยครับ....เรียกผมว่า ‘พาย’ ไม่เท่าไหร่ แทนตัวเองว่า ‘พี่’ ด้วย วันนี้มีหวังซวยไปทั้งวันแน่ๆ เลยผม
ออกจากร้านเสื้อสูทมันก็เดินนำผมเข้าร้านเสื้อผ้ายี่ห้อดังๆ อีกหลายร้าน แล้วผมก็ต้องถือถุงอีกหลายใบจนหมดอารมณ์เดินเลย ของก็หนักแล้วมันก็เดินลิ่วๆ ไม่เคยรออีก ตกลงผมกลายเป็นเด็กถือของแล้วใช่มั้ย
กว่าจะเดินหิ้วของตามมันเข้าร้านนั้นออกร้านนี้จะครบ เรียกได้ว่าขาลากเลยครับ เหนื่อยเหมือนวิ่งรอบสนามแล้วยกเวทไปด้วย ไอ้คนซื้อก็นะ แล้งน้ำใจสุดๆ พอผมเดินช้าเข้าหน่อยก็หันมามองด้วยหางตาพร้อมส่ายหน้านิดๆ เหมือนจะด่ากลายๆ ว่าชักช้า หงุดหงิดกับมันจริงๆ
“เป็นอะไรนั่งไม่พูดไม่จา”นั่งรถออกมาจากห้องสักพักมันก็หันมาถาม
“เหนื่อย”สั้นๆ เลยครับ ขนาดนั่งพักแล้วยังเมื่อยแขนอยู่เลย
“แล้วไง”มันพูดคำนี้อีกแล้ว คำพูดที่ไม่มีรูปประโยคที่ถูกต้อง ไม่มีความหมายแน่ชัด แต่กลับทำให้ผมปรี๊ดได้ทุกครั้ง
“......แล้วดูไม่ออกหรือไงว่าเหนื่อย ถุงเสื้อผ้าเอย รองเท้า ไหนจะยังน้ำหอม แล้วก็ของอื่นๆ อีกเยอะแยะ ทั้งเหนื่อยทั้งหนัก เดินก็เร็ว จะช่วยถือสักนิดก็ไม่มี ของๆ ตัวเองชัดๆ บ้าอำนาจเอ้ย”
“แล้วไม่บอกล่ะ”มันตอบมาแค่นี้ ทั้งๆ ที่ผมบ่นตั้งเยอะ
“เรื่องแค่นี้ต้องบอกหรือไง ไม่รู้จักคิดเองล่ะ คำว่ามารยาทน่ะ หัดเรียนรู้ไว้บ้างก็ดีนะ”
“บ่นพอรึยัง พูดมากน่ารำคาญว่ะ นั่งเงียบๆ ไปเลย”เออ เอาเข้าไป เดี๋ยวก็บอกว่าไม่พูดไม่จา พอพูดก็บอกน่ารำคาญ ไอ้โรคจิตเอ้ย อารมณ์แปรปรวนจริงๆ เลยมัน แต่ช่างเถอะ ถือว่าได้ระบายออกไปบ้าง ไม่งั้นมีหวังเป็นบ้าตามมันแน่ๆ
กว่าจะกลับมาถึงคอนโดมันได้ก็บ่ายมากแล้ว ผมนี่หิวจนท้องร้องไปไม่รู้กี่รอบ เมื่อเช้าก่อนออกจากห้องก็ได้กินแค่นมกับขนมปังที่ใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงก็ย่อยหมด แต่อีกคนนี่สิ สงสัยไม่เคยมีความรู้สึกอะไรจริงๆ แม้กระทั่งความหิวแบบคนธรรมดามันก็ยังไม่รู้สึก
“เดี๋ยวผมตามขึ้นไปนะ”ผมหอบถุงหลังรถไว้แล้วบอกกับคนที่ยืนถือถุงบางส่วนในมือ
“ไปไหน”
“จะไปกินข้าว”
“จะกินก็ขึ้นไปข้างบน รู้จักร้านข้าวแถวนี้หรือไง”
“ก็ตรงทางเข้าเห็นมีร้านข้าวอยู่”
“เรื่องมาก จะเสียเวลาเดินออกไปทำไม เดินตามมาเร็วๆ ด้วย มันร้อนไม่รู้รึไง”มันพูดแล้วก็เดินนำผมไปอีกแล้ว ถือว่าขายาวกว่ารึไงถึงได้ไม่เคยคิดจะรอคนอื่นเนี่ย
ผมขึ้นมาบนห้องได้ก็นั่งหมดแรงอยู่บนโซฟาท่ามกลางถุงมากมายที่มันซื้อมา ส่วนมันเดินไปโทรสั่งอาหารที่ร้านไหนก็ไม่รู้ แล้วมันสั่งอะไรให้ผมกินก็ไม่รู้อีกเหมือนกัน
“เดี๋ยวจะมีคนมารับเสื้อไปซัก แกะป้ายราคาออกแล้วก็เอาใส่ตะกร้าผ้าให้เขาไป ส่วนพวกของใช้ส่วนตัวที่ซื้อมาก็เอาไปไว้ในห้องน้ำในห้องนอน”สั่งดีจริงๆ เลยมัน ผมแอบบ่นในใจแล้วก็ทำตามที่มันพูด นั่งรอสักพักก็มีคนจากร้านซักรีดมากดกริ่งเรียก ผมก็ยื่นตะกร้าผ้าให้เขาไป นั่งรออีกต่อไปอีกสักพักร้านข้าวก็ขึ้นมาส่งอาหาร จานของผมเป็นข้าวผัดต้มยำรวมมิตร ส่วนของมันสปาเก็ตตี้อะไรก็ไม่รู้ครับ มันจ่ายเงินเสร็จก็เดินถือจานเข้าห้องทำงานไปเลย ดีแล้วล่ะ ผมจะได้กินข้าวแบบสบายใจได้สักมื้อ
“ไปเปิดตู้เย็นเทโค้กมาให้แก้วนึง”นึกว่าจะได้กินอย่างสงบสุข ดันโผล่หน้าออกมาใช้ผมได้อีก ผมก็ต้องทำตามที่มันสั่งนั่นล่ะ แต่เทเผื่อตัวเองด้วยอีกแก้ว เสร็จแล้วก็ไปยืนเคาะประตูห้องทำงานมัน
“เปิดเองไม่เป็นรึไง”เสียงตะโกนดังจากด้านใน....เมื่อไหร่มันจะเข้าใจคำว่ามารยาทเนี่ย แทนที่จะตอบว่าเข้ามาได้ หรือไม่ก็บอกว่าประตูไม่ได้ล็อค......ไอ้ประสาทเอ๊ย
“แค่เทน้ำให้กิน หายไปตั้งนานสองนาน”มันพูดอะไรก็ไม่ค่อยเข้าหูผมแล้วครับ ตอนแรกผมก็สงสัยว่าในห้องนี้มีอะไร พอได้เข้ามาแล้วก็อึ้งปนงง มีคอมพิวเตอร์สามเครื่อง กล้องวีดีโอ ไมโคโฟน แล้วก็อุปกรณ์อื่นๆ อีกเพียบเลย
“ทำงานอะไรในนี้น่ะ”
“ตัดต่อวีดีโออยู่”มันดื่มน้ำแล้วก็ลงมือกินอาหารของมันต่อ
“วีดีโอโป๊เหรอ นึกแล้วว่าห้องนี้มันแปลกๆ ตกลงพวกคุณนี่ผลิตหนังโป๊ขายกันใช่มั้ย”ผมมองๆ หน้าจอที่มีโปรแกรมกำลังทำงานอยู่ เหมือนกำลังโหลดอะไรสักอย่าง
“.....เออ ตัดต่อคลิปของมึงนั่นล่ะ จะอยู่ดูด้วยมั้ย”
“ไอ้บ้า โรคจิต”
“เออ รู้แล้วก็ออกไปได้แล้ว จะทำงาน”มันพูดไล่ผม อย่างกับว่าผมอยากอยู่ในนี้นานๆ นักนี่ ผมเดินหันหลังออกจากห้องแล้วนั่งมากินข้าวของผมไป กินๆ ไปสักพักก็เริ่มเบื่อ ทำไมผมต้องมาอยู่ที่นี่ด้วย ทำไมต้องเป็นผม แล้ว...มันจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่
ผมกินข้าวเสร็จก็ล้างจานไว้รอเขามาเก็บ เสร็จแล้วก็หยิบหนังสือมานั่งอ่าน ห้องนี้ก็เงียบเหลือเกิน....เงียบจนน่าอึดอัด ผมย้ายที่ไปนั่งอ่านหนังสือที่ระเบียงแทน ดีว่าไม่มีแดดแล้วนั่งให้ลมโกรกเบาๆ แต่...ที่นี่เงียบจริงๆ นะ ขนาดมองลงไปข้างล่างยังไม่เห็นคน ไม่มีรถวิ่งผ่าน แต่...ฝั่งตรงข้ามมีคนยืนอยู่ครับ มองมาทางผมพอดีเลย ไม่รู้ว่ามองผมหรือว่ามองมาทางนี้เฉยๆ
เสียงเปิดประตูหน้าห้องทำให้ผมต้องเหลียวหันมาดู แล้วก็เป็นคนเดิมกับเหตุการณ์ที่คล้ายคลึงกัน เขาเองก็ยังทำท่าตกใจแบบเดิม
“พายมาอยู่นี่ได้ไง ไอ้ตั้มมันจับมาอีกแล้วเหรอ”พี่นัทเดินเข้ามาในห้อง ส่วนผมก็เดินกลับไปนั่งที่โซฟาตามเดิม
“ก็บอกแล้วว่าเพื่อนพี่มันโรคจิต”
“มาอยู่กี่วันแล้วเนี่ย”
“สองวันแล้ว พี่มาหามันเหรอ”
“อืม มาทำงานต่อน่ะ มันอยู่ในห้องใช่เปล่า”พี่นัทถาม ผมก็พยักหน้าแทนคำตอบ พอพี่เขาเปิดประตูห้องเข้าไป ผมก็เริ่มวางหนังสือในมือแล้วเอนตัวนอน ก็เมื่อคืนมันนอนไม่หลับเลยนี่นา ขอนอนพักอีกสักงีบแล้วกัน มันอยู่กับเพื่อนคงไม่ออกมาทำอะไรผมได้หรอก
“นี่....ตื่น....ตื่นรึยัง”เสียงใครบางคนกำลังขัดขวางการนอนหลับของผม ฝ่ามืออุ่นๆ เขย่าตัวเบาๆ กว่าจะตั้งสติและนึกได้ว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ห้องตัวเองก็โดนคนที่ปลุกดึงให้ลุกขึ้นมานั่ง
“......ปลุกดีๆ ไม่เป็นรึไง แล้วเรียกทำไม”ผมสะบัดมือที่จับแขนผมออก แล้วเลื่อนตัวห่างจากมัน เพิ่งงีบได้นิดเดียวเอง
“ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดซะ จะออกไปกินข้าว”
“ไม่ไป เดี๋ยวสั่งร้านข้างล่างขึ้นมากินก็ได้”
“ละเมออยู่รึไง นี่มันสามทุ่มแล้ว ร้านข้าวแถวนี้เขาปิดกันหมดแล้ว”
“พายไปเถอะ พี่ก็ไปด้วย”พี่นัทเดินถือน้ำมานั่งโซฟาใกล้ๆ ผมก็ไม่ได้จะรู้สึกดีขึ้นหรอกนะที่พี่เขาไปด้วย แต่ที่เงียบอยู่เพราะว่าไม่หิวต่างหาก
“ทำไม ไปกับกูสองคนจะตายรึไง”
“......ประสาท โอ้ย!”รอยช้ำที่แขนรอยเดิมยังไม่จางหาย มันก็บีบซ้ำอีกแล้ว
“วันนี้หลายครั้งแล้วนะมึง จะให้กูโมโหให้ได้เลยใช่มั้ย”แสดงว่ามันพยายามอดทนเหมือนกันเหรอเนี่ย ไม่บอกผมไม่รู้เลยนะ เอาเถอะ ทนต่อไปแล้วกัน เพราะผมยังไม่อยากให้มีรอยบนหน้าในวันไปเรียนพรุ่งนี้
“..........ปล่อย จะไปอาบน้ำ”
“เร็วๆ ด้วย”วันๆ ดีแต่สั่งอย่างเดียวเลย ถึงเวลาเอาคืนเมื่อไหร่ล่ะก็จะเอาให้หนักเลย
ผมนั่งเงียบคู่มันที่เบาะหน้า อยากขอไปนั่งรถพี่นัทก็กลัวมันโมโหใส่อีก วันๆ เคยอารมณ์ปกติเหมือนชาวบ้านเขาบ้างมั้ยเนี่ย มันขับรถตามรถพี่นัทไปเรื่อยๆ จนมาถึงร้านอาหาร...แต่เป็นร้านกึ่งผับ มีที่นั่งทั้งด้านนอกและด้านในที่มีสองชั้น ตกแต่งก็สวยหรูดี แต่ผมว่ามันไม่ค่อยเข้ากับการแต่งตัวผมเท่าไหร่ เสื้อยืดกางเกงยีนส์เก่าๆ กับรองเท้าผ้าใบ แค่เดินลงจากรถก็มีคนมองเพียบเลย ยิ่งระหว่างทางเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะชั้นบนได้นี่ไม่ต้องพูดถึง หลายคนมองมันด้วยสายตาที่ชื่นชม...ไม่อยากชมมันหรอกนะครับ แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันหน้าตาดีแล้วก็แต่งตัวดี แต่สายตาคนที่มองมันมักมาหยุดที่ผมนานสุด...คงมองประมาณว่า...มาผิดร้านหรือเปล่า หรือไม่ก็.....กล้าเดินเข้ามาในร้านได้ยังไง
“ผสมอะไร”เดินมาถึงมันก็นั่งลงเก้าอี้ยาวที่ว่าง และมองเชิงสั่งให้ผมนั่งตาม ส่วนคำถามมัน....ผมคิดคำตอบไม่ออก ความจริงมันต้องถามก่อนสิว่ากินเหล้ามั้ย ถ้าผมบอกว่ากินค่อยถามต่อว่าผสมอะไร
“....ไม่กินเหล้า”
“ทำไม กลัวโดนมอมเหรอ”
“ไม่กิน ไม่ชอบกิน พูดง่ายๆ เข้าใจเปล่า”
“เดี๋ยวนี้มีหือด้วยเว้ย มึงอบรมเด็กมึงยังไงเนี่ย”เสียงเพื่อนในกลุ่มมันแซวขึ้นมา คนอื่นๆ ก็หัวเราะเป็นลูกคู่
“เอ้า...เมนู จะสั่งอะไรก็สั่ง”มันโยนเมนูในมือมันมาให้ผม ส่วนมันก็หันไปสั่งเครื่องดื่มของตัวเอง ผมไม่อยากเงยหน้ามองคนอื่นที่ร่วมโต๊ะ จะพวกไหนซะอีกล่ะ นอกจากไอ้กลุ่มเดิมที่ทำเรื่องเลวๆ กับผมไว้ แค่มองหน้ามันคนเดียวก็กินข้าวไม่ลงแล้ว นี่ต้องมองทั้งกลุ่มผมคงกลืนอะไรลงคอหรอก
“อ้าว ไม่สั่งข้าวมากินล่ะพาย”พี่นัทถามขึ้นมาเมื่อผมวางเมนูลงที่ว่างระหว่างผมกับมัน
“กินไม่ลง”
“วอนอีกแล้วนะมึง”ผมว่าผมพูดกับพี่นัทนะ มันดันมันมามีส่วนร่วมด้วยซะงั้น
“พายสั่งข้าวผัดมาสิ เดี๋ยวพี่จะได้กินด้วย หิวเหมือนกัน”พี่นัทหยิบเมนูส่งมาให้ผมอีกรอบ แต่ผมดันกลับคืนไปเบาๆ
“งั้นพี่นัทก็สั่งเถอะครับ พายไม่รู้ว่าอะไรอร่อย เดี๋ยวพายกินกับพี่ก็ได้”
“โอ๊ะๆๆ มีแววว่าจะโดนสวมเขานะเนี่ย”เพื่อนมันอีกคนพูดขึ้น คนนี้หน้าตาดูดีหน่อย แต่ปากเสียไม่ต่างจากไอ้คนแรก
“หุบปากไปเลยไอ้อั๋น พูดแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง”พี่นัทหันไปว่าเพื่อนเบาๆ ก่อนจะหันมายิ้มเชิงขอโทษกับผม
“ก็อย่าให้มันเป็นเรื่องขึ้นมาแล้วกัน”มันพูดนิ่งๆ ขณะที่หันหน้าออกไปมองรอบๆ ร้าน พี่นัทเลือกที่จะไม่ต่อปากต่อคำแล้วหันไปสั่งข้าวผัดทะเล กับต้มยำรวมมิตรมาเผื่อผม
อาหารที่นี่อร่อยครับ เพลงก็เร้าใจดี มองลงไปด้านล่างเห็นเต้นกันกระจาย พวกเพื่อนๆ มันในโต๊ะชื่ออะไรบ้างผมไม่รู้เพราะมันไม่ได้แนะนำ แต่ที่ยังนั่งอยู่ตอนนี้มีแค่ผมกับพี่นัท ส่วนคนอื่นๆ ลงไปเต้นข้างล่างหรือไม่ก็จีบสาวโต๊ะอื่นกันหมด
“อิ่มมั้ยพาย สั่งอะไรมากินเล่นก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไรครับ พายอิ่มแล้ว ตอนนี้ง่วงนอนมากกว่า”ผมตอบตามจริง กินนิดเดียวก็อิ่มแล้ว พรุ่งนี้ต้องรีบตื่นแต่เช้า ไปรับปัญหาอีกอย่างที่เลี่ยงมาหลายวัน
“เหรอ แต่ไอ้ตั้มมันไปอยู่มุมไหนแล้วก็ไม่รู้สิเนี่ย กว่าจะกลับก็ร้านปิดนั่นแหล่ะ”พี่นัทไม่น่าพูดถึงมันเลย เขาว่าคนบ้าตายยากนี่ท่าจะจริง พูดปุ๊ปเดินมาปั๊ป แต่ไม่ได้เดินมาคนเดียวครับ มันเดินโอบเอวมากับผู้หญิง หน้าตาสวยเฉี่ยวมากเลย
“ไอ้นัท มึงไปส่งพายกลับคอนโดก่อนไป เดี๋ยวกูจะไปต่อที่อื่นแล้ว”ไม่พูดเปล่า มันกอดเอวแล้วหอมแก้มผู้หญิงที่พามาด้วย
“เออได้ งั้นกูกลับเลยแล้วกัน พายมันง่วงแล้ว”
“ก็กลับไปดิ ใครผูกคอไว้ล่ะ”มันพูดในขณะที่ยังหยอกล้อกับผู้หญิงที่พามาด้วย
“พี่นัทกลับเถอะ พรุ่งนี้พายมีเรียน”ผมไม่สนมันหรอกครับ ดีซะอีก คืนนี้จะได้นอนอย่างสบายใจ มันจะไปทำอะไรที่ไหนกับใครก็ช่างมันเถอะ ขอแค่อย่ากลับมานอนจะดีมาก
ดีที่พี่นัทไม่ค่อยดื่ม ผมเลยไม่กลัวที่จะนั่งกลับมาด้วย มีทิวคนเดียวที่ต่อให้มันดื่มหนักขนาดไหน ผมก็ยังพอไว้ใจอยู่บ้าง คิดๆ แล้วก็กลุ้ม พรุ่งนี้ต้องเจอทิวแล้ว ไม่รู้ว่าพี่ธารบอกเรื่องที่ลาออกหรือยัง
“ขอบคุณนะครับที่มาส่ง”ผมกล่าวขอบคุณแบบงัวเงียเต็มที ตอนแรกกะว่าจะไม่ให้ขึ้นมาส่งบนห้อง แต่ผมก็ไม่มีกุญแจเข้าห้องมันอยู่ดี
“ไม่เป็นไรครับ แล้วนี่อยู่คนเดียวได้มั้ย”
“ได้สิครับ พี่นั่นแหล่ะรีบกลับได้แล้ว เดี๋ยวเมียรอแย่”ผมตอบพร้อมแซวไปด้วย ผมมั่นใจว่าที่มันบอกว่าพี่นัทมีเมียแล้วเป็นเรื่องจริง เพราะแหวนบนนิ้วมันเป็นหลักฐานได้อย่างดี
“เอ้อ..พาย...คือ....”พี่นัทเหมือนจะพูดอะไรแล้วก็เงียบไป
“ครับ”
“.....งั้น...พี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกันใหม่”พี่นัทโบกมือลาแล้วก็เดินจากไป ผมก็ปิดประตูห้องแล้วเปลี่ยนชุดอาบน้ำนอนเลยครับ เป็นครั้งแรกที่อาบน้ำแล้วนอนอย่างสบายใจ ถึงเจ้าของห้องไม่อยู่ แต่ผมก็ยังยึดโซฟาเป็นที่นอนอยู่ดี
ไม่รู้ว่านอนไปนานเท่าไหร่ แต่น้ำหนักที่กดทับตัวผมอยู่ทำให้รู้สึกอึดอัดจนเกือบหายใจไม่ออก ไออุ่นที่สัมผัสตามใบหน้าและลำตัวขัดขวางการนอนหลับของผม ทั้งๆ ที่พยายามเบี่ยงกายหนีแต่สัมผัสนั้นก็ยังตามติดเรื่อยๆ ความนุ่มชื้นที่ไล้บริเวณลำคอลากผ่านมาจนถึงยอดอกทำให้เกิดอารมณ์วูบไหวอย่างไม่รู้ตัว
“อะ....อืมมม....”ไอร้อนจากผิวกายทำให้รู้สึกดีเมื่อถูกโอบกอดท่ามกลางอากาศหนาวเย็นภายในห้อง......โอบกอด.....กอด.....
กอด!!!------------------------------------------------------------------------------------------
โหวตๆๆๆ จะเอาตัวอย่างตอนต่อไปรึเปล่า?? ต้องการไหม?
ป.ล. คนแต่ง กะ คนโพส ไม่เค้ยยยไม่เคยจะซาดิสต์
หัวข้อ: [นิยาย] รัก...ร้าย..By G_wa..../Reprintครั้งสุดท้าย วันนี้-5ต.ค.6 p.397 (อ่าน 3228404 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก