หัวข้อ: [นิยาย] รัก...ร้าย..By G_wa..../Reprintครั้งสุดท้าย วันนี้-5ต.ค.6 p.397

[Mint]

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 23.2

ทิวขับรถพาผมมาที่คอนโด ตลอดทางทิวนั่งเงียบ ผมก็เงียบ ผม...ไม่รู้ว่าทิวคิดอะไรอยู่....ส่วนผม...นั่งคิดว่าจะบอกทิวถึงเรื่องที่เกิดขึ้นดีมั้ย หรือว่าจะปิดบังไว้ก่อน ผมรู้ว่าทิวเป็นคนใจร้อนและเอาแต่ใจตัวเองขนาดไหน ถ้าทิวรู้แล้วบุกไปหามัน ผมไม่อยากเดาเลยว่าจะเกิดเรื่องใหญ่โตขนาดไหน คนใจร้อนกับคนบ้า....ใครจะชนะ

“พายยังตัวอุ่นๆ อยู่เลย นอนพักก่อนมั้ย มียามากินหรือเปล่า หรือจะไปหาหมอ”ตลอดทางที่ขึ้นมาบนห้อง ทิวจับมือผมไว้ไม่ยอมปล่อย เหมือนกลัวว่าผมจะหายไปอีกอย่างนั้นแหล่ะ

“ไม่ต้องหรอกทิว พายมียา แค่เป็นไข้เฉยๆ”ผมนั่งลงบนโซฟา ส่วนทิวรีบไปเปิดแอร์ หยิบน้ำหยิบขนมมาบริการผมเต็มที่ เห็นทิวดีกับผมแบบนี้ ผมก็ยิ่งหนักใจ

“เหรอ ไม่เป็นไรแน่นะ ถ้ามีอาการอะไรบอกทิวเลยนะ ใกล้ๆ นี่มีคลีนิคอยู่”ทิวเดินมานั่งลงข้างๆ พร้อมดึงมือผมไปกุมเอาไว้หลวมๆ อีกครั้ง

“อืม ไม่เป็นไรหรอก”ผมพยายามจะเว้นระยะห่างจากทิว เพราะกลัวว่าร่องรอยตามตัวจะเล็ดรอดออกมาให้ทิวเห็น

“.........พาย...บอกทิวมาตามตรงนะ ทำไมต้องลาออก แล้วหายไปไหนทำไมกลับมาป่วยแบบนี้ อย่าโกหกทิวนะ คราวก่อนก็ทีนึงแล้ว”ทิวดึงมือผมไปกุมไว้บนหน้าขา พร้อมกับเลื่อนตัวเข้ามาใกล้

“.........แม่พายไม่ค่อยสบายน่ะ ที่บ้านก็มีเรื่องยุ่งๆ วันนั้นเลยต้องรีบกลับ ส่วนเรื่องงาน.....ตอนนี้พายมีงานใหม่แล้ว เพื่อนแม่เขาอยากให้พายไปช่วยทำบัญชีให้น่ะ มันกระทันหัน พายเลยไม่ได้บอก"ผมพูดไปก็ต้องแอบเอานิ้วไขว้ไว้ข้างหลัง บาปจริงๆ เลย หาเรื่องแช่งแม่ตัวเองเนี่ย ถ้ามีข้ออ้างที่ดีกว่านี้ก็อยากจะยกมาพูดแทนเหมือนกัน

"จริงๆ เหรอ"ทิวถามย้ำ สีหน้าเหมือนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ผมเลยต้องย้ำลงไปอีกครั้ง

"จริงสิ"

"แล้วไปทำอะไรมาถึงป่วยแบบนี้"

"ก็....ติดไข้จากแม่ไง นั่งรถไปๆ กลับๆ มันก็เลยเป็นหนักขึ้น เมื่อยตัวไปหมดเลยเนี่ย"ผมแกล้งยกมือมานวดแขนขาตัวเองเบาๆ ไม่กล้ามองหน้าทิวเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าคราวนี้ทิวจะเชื่อคำโกหกผมมั้ย

"ก็บอกแล้วว่าให้ทิวไปส่ง ดูสินั่งรถใครไปก็ไม่รู้ เบียดไปเบียดกลับแล้วเป็นไงล่ะ ปากแห้งหมดเลย เจ็บคอมั้ย เดี๋ยวหาน้ำอุ่นให้กินดีกว่า"ทิวพูดจบก็รีบลุกตรงไปที่ครัว ผมลอบถอนหายใจเบาๆ ที่ทิวไม่ซักอะไรมากกว่านี้

ผมนอนฟังทิวบ่นนั่นบ่นนี่บนเตียงนอน ถึงจะยอมรับว่ายังเพลียๆ อยู่แต่กลับอยากนอนคุยกับทิวมากกว่า ส่วนทิวก็เอาแต่บังคับให้ผมหลับอยู่ได้ ถึงขนาดจะร้องเพลงกล่อม แต่ยิ่งทำให้ผมขำมากกว่า เขาว่าความสุขจะอยู่กับเราไม่นานท่าจะจริง เพราะนอนคุยกันเพลินๆ โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงผมมันก็ดังขึ้นมา

"อ้าวพาย เปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่แล้วเหรอ รุ่นใหม่เลยนี่"ทิวลุกขึ้นนั่งตามผมที่รีบลุกเพื่อควักโทรศัพท์ออกมาอย่างรีบร้อน ไอ้รุ่นใหม่รุ่นเก่าผมไม่รู้หรอก แต่คิดว่าคงแพงเกินกว่าที่ผมจะซื้อไหวแน่ๆ

"เอ่อ....เขาให้พนักงานใช้น่ะ เครื่องเก่ากับเบอร์พายก็เลยเอาให้แม่ไปแล้ว"ภายในวันเดียวผมต้องโกหกอีกกี่ครั้งเนี่ย

"มิน่าโทรไม่ติดเลย แล้วพายจะไม่รับเหรอ"ทิวส่งสายตาแกมสงสัยมา โทรศัพท์ในมือยังไม่หยุดส่งเสียงร้อง ถ้าผมไม่เห็นชื่อคนโทรก็คงจะกดรับโดยไม่ลังเลอยู่หรอก

"แป๊ปนะทิว สงสัยโทรมาคุยเรื่องงานน่ะ"ผมชั่งใจระหว่างเดินออกไปคุยนอกห้อง กับ...คุยต่อหน้าทิว แต่สงสัยทิวจะเลือกให้ผมแล้วล่ะ เพราะเล่นเอาหัวมาหนุนตักผมเฉยเลย

ผมตัดสินใจกดรับเบอร์ที่โชว์ชื่อว่า Office T. ไอ้ตัวอักษรในวงเล็บก็คงเดาได้ไม่ยากอยู่แล้ว เพราะมันเป็นชื่อย่อเจ้าของเครื่องนี้เอง

“ครับ”ผมยกมือป้องปากและกดโทรศัพท์แนบหูให้มากที่สุด กันเสียงคนพูดจะเล็ดลอดออกมาให้คนที่นอนอยู่ได้ยิน

“ทำอะไรอยู่ ทำไมรับช้า”แม้ไม่ได้เห็นหน้า แต่ก็รู้ว่าคนพูดกำลังโมโหและกำลังข่มน้ำเสียงตัวเองอยู่

“เรียนอยู่ครับ มีธุระอะไรหรือเปล่า”ผมพยายามฝืนพูดสุภาพกับมันเต็มที่ อยากให้ทิวเข้าใจว่าคุยเรื่องงานจริงๆ

“ลงมาได้แล้ว จะรออยู่หน้าคอนโด”

“หา?!!.....หมายความว่า..”

“อย่าให้ต้องขึ้นไปตามนะ เร็วๆ ด้วย”มันพูดจบก็วางสายไป ส่วนผมเหงื่อแตกผลั่กทั้งๆ ที่ห้องเปิดแอร์จนเย็น นี่มัน...ตามผมมาเหรอ.....ซวย..ซวยของจริงเลย

“เป็นอะไรพาย ทำหน้าตาตื่นเชียว”ทิวแหงนหน้ามองพร้อมยกมือรูปแก้มผมเบาๆ

“เอ่อ....ทิว....พอดีพายมีงานด่วนน่ะ เดี๋ยวพายขอกลับก่อนนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้”ผมคิดอะไรไม่ออกแล้วครับ ทิวได้ยินผมพูดก็รีบลุกขึ้นนั่งแล้วจับแขนผมไว้ก่อนที่ผมจะลุกจากเตียง

“เดี๋ยวทิวไปส่งนะ”

“เอ่อ....ได้ ไปส่งป้ายรถเมล์ก็พอนะ”ผมคิดว่าคงขัดทิวได้ยากเรื่องการรับส่งผม แต่ให้ไปส่งป้ายรถเมลล์แล้วค่อยนั่งย้อนกลับมาหามันที่หน้าคอนโดทิวก็ได้ ระยะทางไม่ไกลกันมาก

“ไปส่งที่ร้านเลยก็ได้ ทิวจะได้รู้ว่าพายทำงานที่ไหนไง”

“เฮ้ยไม่ได้!!....คือ...พายต้องไปบ้านเขาน่ะ ไม่ได้ไปที่ร้าน แต่เดี๋ยวพายกลับไปเอาของที่ห้องก่อน”ผมรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน แค่ลงไปข้างล่างก็ยังไม่รู้จะพ้นสายตามันได้หรือเปล่าเลย

“งั้นทิวไปส่งที่ห้องก็ได้”

“เอ่อ...”ผมว่าบาปของการโกหกและแช่งแม่ตัวเองคงตามมาทันแล้วล่ะ แล้วผมจะยังเหลือเหตุผลอะไรปฏิเสธมันได้อีกเนี่ย

“ทำไมเหรอ ไปสิ พายจะได้รีบๆ ทำธุระ เผื่อตอนเย็นว่างจะได้ไปหาทิวที่ร้านไง จิ๋วมันบ่นคิดถึงอยู่นะ”ทิวลุกขึ้นพร้อมกับจูงมือผมออกมาจากห้องนอนด้วย กว่าจะตั้งสติได้ก็เดินตามทิวมาที่รถเรียบร้อย แอบเหลือบมองไปหน้าคอนโดก็เห็นรถยนย์คันหรูจอดอยู่ฝั่งตรงข้าม ผมรีบยัดตัวเองเข้าไปนั่งในรถทิวทันที ไม่รู้ทำไม แต่คงดีกว่าให้มันเห็นแล้วตามมาลากผมตรงนี้

ทิวขับรถออกจากคอนโด ผมแกล้งก้มหน้าหาของในกระเป๋าตอนที่ผ่านหน้ารถมัน ไม่สงสัยหรอกนะครับว่าจะพ้นมันหรือเปล่า เพราะ......มันขับตามมาแล้ว

-------------------------------------------------------------------------------------------------

ป.ล. พายเอ๊ยย งานเข้าแล้วลูก

[nanalonely]

จิ้มมิ้นท์


แล้วไปอ่าน

[Tifa]

ตายแน่งานนี้ เตรียมกินข้าวต้มได้เลย

[pongsj]

สงสัยงานนี้....................มีใครได้เจ็บตัวแน่ๆ

[poom]

 ...ไอ่พี่ตั้มสุดยอดเลย..คิดว่าต้องรู้อยู่แล้วแน่ๆว่าต้องออกมาแบบนี้ถึงได้ตามมาอย่างรวดเร็ว...น้องพายโกหกได้ไม่นานจิงๆ...คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นท่าไอ่พี่ตั้มมันยังขัยรถตามอยู่อย่างงี้...มานต้องขับรถปาดหน้าแน่ๆๆๆๆ...

****เหมือนเดิม....สุดยอดแห่งการค้าง****

ปล...มีเรื่องให้นอนคิดอีกแล้วว่า...จะเป็นไง...จะเป็นแบบนั้นหรือว่าจะเป็นแบบนี้หรือว่าจะเป็นโอ๊ยสาระพันจะคิดอีกแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[kajeaw]

จ้ากกกก งานเข้า ๆ งานใหญ่ซะด้วย 


  เจ้าทิว หาเรื่องให้น้องพายแล้วไหมล่ะ

[sin_no]

งานนี้งานใหญ่แน่ๆ

โชคดีนะ หนูพาย

[Ryze]

งานเข้า จริงๆด้วย ฮ่า ฮ่า ฮ่า



กรรมไม่ยักกะตาม ตั้มทันแบบออนไลน์ส่งถึงที่ยังงี้มั่งแฮะ

[fannan]

งานเข้าแล้วพายอย่างนี้ไม่รอดแน่
ง่าจะตายไหมเนี่ยหนูพาย

[→Yakuza★]

เปิดศึกชิง พาย คนงาม

มุมแดง นักศึกษาใจงาม คุณทิวววววววววววว

มุมน้ำเงิน ส่งเข้าแข่งโดยสมาคม SM แห่งประเทศไทย พี่ตั้มมมมมมมมมมม หล่อโหดโฉดสนิท


รอยกแรกอยู่น่ะคนแต่ง 

[bowjung]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก



พายยยย.....งานหนักแน่คราวนี้ โอ้ยยยยยยย  ชอกช้ำอุราคงไม่พอ กายระบม(กว่าเดิม)เป็นแน่แท้  



ขอบคุณค่ะทั้งคนแต่งและคนโพส จุ๊บๆๆๆ จ๊วบสสสส

[ooICEoo]

จิ้มพี่มินท์ไม่ทันเลย  ทำไมกระทู้นี้ฮอตอย่างนี้เนี่ย

พี่ตั้มสู้ ๆๆๆ   

[modi]

ทิวกำลังจะได้รู้ความจริงแล้ว..มั๊ง

สงสารทิวอ่า

ชอบพี่ตั้ม วู้วว

[meawkung02]

โอ้ววว...งานเข้าสุดๆเยย...แย่แย้ว พายย

[ไอ้หัวแห้ว]

งานเข้าแล้วพาย



เอิ๊กส์




ไอ้บ้าพี่ตั้มมาละ

[krappom]

แงๆๆๆๆ

ทำไงดีอ่ะ

กำลังจะเริ่มชอบพี่ตั้มแล้วอ่ะ

แต่พอเจอทิวแบบนี้แล้วก็ยังรู้สึกว่าชอบทิวอยู่ดี 

เอ่อ.............ที่ว่ามานี่ไม่ได้หมายถึงหนูพายหรอก แต่หมายถึงตัวเอง 

[Mint]

เอานิทานมาให้อ่านกัน



อลิซ....ในดินแดนพิลึกพิลั่น

ท้องฟ้าสีรุ้งเป็นประกายเจิดฟ้าจนไม่อาจแหงนมองได้นาน ดินแดนพิศวงที่มีผู้คนหลากหลายมาพบปะด้วยใบหน้าที่พบได้น้อยในโลกของความจริง ดินแดนต้องสาปที่เปิดรับเฉพาะคนที่มีใจใฝ่หาเรื่องราวแปลกใหม่ในชีวิต ประสบการณ์ที่ไม่อาจพบเจอได้ในดินแดนแห่งความเป็นจริง กฏเกณฑ์มากมายที่ตั้งขึ้นไม่เคร่งครัดจนถึงขนาดเอาผิดพลเมืองในดินแดนนี้ได้ หากแต่กฏหมู่และสิทธิส่วนบุคคลที่เท่าเทียมกันทำให้การอยู่ร่วมกัน...สงบสุข

อลิซเดินทางมาไกลจนพบประตูแก้วซึ่งเป็นทางเข้าดินแดนพิลึกพิลั่น ภาพบ้านเมืองด้านในช่างน่าตื่นตาและน่าค้นหา ดินแดนที่เต็มไปด้วยจินตนาการและความฝัน สถานที่ๆ สามารถแสดงออกได้ทั้งด้านบวกและลบของคน ถึงจะรู้ว่าด้านในนอกจากจะน่าค้นหาแล้วก็น่าจะมีปัญหาอะไรอีกมาก หากแต่คำว่า...ความฝัน...ทำให้อลิซตัดสินใจผลักบานประตูเข้าไป

ผู้เฝ้าประตูนำทางอลิซไปที่ห้องเล็กๆ เพื่อพบเจ้าเมือง ด้านในห้องมีหน้ากากหลากสีสัน และหลากหลายรูปร่าง ไม่ว่าจะเป็นหน้าสัตว์ต่างๆ เช่น กวาง กระต่าย เสือ ฯลฯ หรือแม้แต่หน้าของดาราในโลกความจริง เจ้าเมืองถามเรื่องราวส่วนตัวของอลิซ หากแต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรออกไป เจ้าเมืองได้บอกความจริงกับอลิซว่า...นี่เป็นเพียงโลกแห่งจินตนาการ ทุกคำพูด....ไม่จำเป็นต้องจริงเสมอไป....อลิซนั่งคิดทบทวนอยู่นาน....ก่อนจะพูด...อย่างที่เธอต้องการจะพูด.....เจ้าเมืองยิ้มรับ พร้อมยื่นหน้ากากสีขาว...ไร้ซึ่งลวดลาย มันขาวบริสุทธิ์ แต่ทันทีที่อลิซยื่นมือไปสัมผัส หน้ากากก็เปลี่ยนรูปร่าง จากสีขาวก็กลับกลายที่เป็นสีเทาที่ปรับรูปร่างจนมันปกปิดได้เพียงช่วงตาและจมูก หน้ากากอันใหม่ หากแต่โครงหน้าช่างเหมาะเจาะกับเธอยิ่งนัก

อลิซเดินออกจากห้องของเจ้าเมือง มุ่งสู่ร้านรวงมากมายที่น่าเข้าไปสัมผัส เธอเดินเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ ทำความรู้จักกับพลเมืองหน้ากาก ชื่อเสียงเรียงนามที่ได้รู้เธอไม่ใครใส่ใจนัก เพราะรู้ดีว่าดินแดนนี้....คือดินแดนแห่งจินตนาการ ใครบ้างเล่าจะเล่าความจริงออกจากปาก หากแต่เธอก็หวังลึกๆ ความคำพูดคุยที่ผ่านมาคงเป็นจริงเกินครึ่ง มิตรภาพเล็กๆ ก่อเกิดจากความเชื่อใจ ไม่ว่านามที่ได้เอ่ย อายุที่บอกเล่า จะเป็นจริงหรือไม่ หากแต่ถ้อยคำที่สนทนากันสำคัญกว่า.....ความจริงใจเล็กๆ ในหมู่คนโกหก

อลิซใช้ชีวิตอยู่ในดินแดนนี้ไม่นานก็เกิดอยากทำฝันของตนให้เป็นจริง เหมือนกับคนอื่นๆ ที่ได้ลองทำมา เธอตัดเสื้อผ้าออกมาชุดหนึ่ง...เสื้อผ้าสีสันสดใส รูปทรงแปลกตา เธอเดินออกไปทั่วเมืองเพื่อพบปะเพื่อนบางส่วนที่ได้รู้จัก คำติชมมากมายจากคนที่รู้จักและไม่รู้จักทำให้เธอภูมิใจ และลงมือตัดเสื้อผ้าอีกชุดหนึ่ง...หากแต่ลวดลายมันค่อนข้างแปลกแตกต่างจากที่พบเห็นได้ในดินแดนนี้ และแตกต่างจากชุดก่อนหน้าที่ได้ทำมา รอยมือห้านิ้วที่เธอตัดจากผ้าสีขาวมาแปะบนผ้าสีแดง ตัวอักษรง่ายๆ ที่แต่งแต้มด้านล่างของรูปมือคือคำว่า...Free…อลิซลังเลใจไม่นานก็ตัดสินใจสวมชุดใหม่เดินออกจากห้องเช่า ไหนๆ เธอก็ตัดเสร็จแล้ว จะกลัวอะไรในเมื่อมันเป็นสิ่งที่เธอตั้งใจทำ

ผู้คนมากมายแตกตื่นกับเสื้อผ้าชุดใหม่ รูปมือสีขาวกลางหลังตัดกับผ้าสีสด ลวดลายที่ไม่ค่อยได้พบเห็นทำให้เป็นจุดสนใจ บ้างเข้ามาทักทายในฐานะเพื่อนเก่า บ้างเข้ามาลูบคลำทาบทับฝ่ามือด้านหลัง เสียงพูดคุยหัวเราะสนุกสนานเมื่อถามถึงความเป็นมาและสิ่งที่จะดำเนินต่อไป หากแต่ทุกอย่างหยุดชะงัก....แรงฝ่ามือที่กระแทกด้านหลังรุนแรงจนอลิซแทบล้ม.....ทุกสายตาจ้องมองเจ้าของฝ่ามือนั้น หากแต่เขาถามกลับสั้นๆ ว่า....Free…ไม่ใช่เหรอ.....หลายเสียงวิพากษ์วิจารณ์ว่าเขาไม่เข้าใจความหมายแล้วมาทำรุนแรง หากแต่เขาเองก็ไม่ผิด.....และอลิซเองก็ไม่ได้โกรธ ไม่อยากให้พวกเขาทะเลาะกัน เพียงแต่แรงกระแทกเมื่อครู่ทำให้เธองุนงงไปนิดหน่อย ใช่...เธอเองก็อยากจะสวนกลับไปเช่นกัน แต่....เธอเลือกที่จะทำเสื้อผ้าลายนี้ออกมาเอง เธอเลือกที่เข้าก้าวเดินเข้ามาในดินแดนแห่งนี้เอง ดินแดนที่อิสระเสรี.....ดินแดนที่ทุกคนมีสิทธิเสรีภาพเท่าเทียม....เธอรู้ดีถึงจุดนี้ นั่นทำให้เธอ.....หนักใจ......หากเป็นตัวตนในโลกความจริง โลกที่เธอไม่ได้ตัดเสื้อของตัวเองออกมาสวมใส่...เธอคงสวนกลับอย่างไม่ลังเล แต่...ที่นี่ไม่ใช่.....ไม่ว่าใครจะชอบไม่ชอบหรือมีปฏิกริยาตอบรับกับเสื้อผ้าของเธออย่างไร เธอก็ต้องรับให้ได้.....เพราะเธอเลือกแล้วที่จะทำมันออกมา

อลิซเดินกลับมาห้องเช่าเล็กๆ นั่งมองเศษผ้า....ความฝันทำให้เธอทำงานทุกชิ้นออกมา....คำติชมเป็นแรงผลักดันให้สานฝันนั้นเร็วขึ้นและดีขึ้น......แต่....อลิซไม่ใช่ว่าจะไม่คิดมากเลย....เธอยังคงหนักใจในความเป็นตัวตนของเธอ....คนที่ความอดทนต่ำ....กลับต้องนั่งทนกับบางสิ่งที่เธอไม่เคยคิดจะทน.....แต่ก็นั่นแหล่ะ......เธอยังคงอยากสานฝันของเธอต่อ.....และก็ยังมีคนรอดูผลงานของเธอต่อ.....ในเมื่อคำว่าสิทธิเสรีภาพมันค้ำคอ.....ลองทนดูสักหน่อยจะเป็นไร


------------------End-----------

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า.....กูก็คน เอ้ย! โทษที พิมพ์ผิด
เอาใหม่ๆๆๆ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า......อาชีพเก็บขยะเป็นอาชีพที่ลงทุนต่ำ และกำไรสูง รวมทั้ง...จิตใจสูงด้วย เพราะช่วยลดภาวะโลกร้อน

ขอบคุณ



^
^
  เจ้าของเรื่องเป็นคนแต่ง  คนโพสไปดีกว่า

[cassper_W]

สู้เค้า ทาเคชิ  :ฮึ่มม:

[nOn†ღ]

 

[snowblack]

งานเข้าแล้วจริงๆ  

[kaporzung]

ไม่อยากจะคิดเล้ย ว่าถ้าตั้มมันตามทันจะเกิดไรขึ้น 

[mist]

คนเขียนช่างเปรียบเปรยดีจริง ๆ เล่าซะเห็นภาพ

ป.ล.ขัดใจพายอย่างแรง  

[Millet]

ว๊ากกก

น้องพาย จะรอดหม๊ายยย

---------

ปล .อลิซ สู้ๆ

[cassper_W]

สู้ต่อไป อลิซ

(ไม่ค่อยต่างจากม่ะกี้แฮะ  แหะๆๆ   )

[M@nfaNG]

งานเข้าจริงๆ




ทำใจเท่านั้นนะค่ะคนแต่ง  
ไม่เฉพาะแต่งนิยาย ทำอะไรก็ต้องมีทั้งคนชอบและไม่ชอบ
อยู่ที่สาธารณะต้องทำใจค่ะ ยังไงก็มีกำลังใจมากมาย

[hipcy]

พี่ตั้ม

เลวได้ใจจิงๆ

แต่ก็ชอบบ  อิอิ

 

[poom]

 .....เราเงก้ออยู่ในโลกแห่งจินตนาการเช่นกัน.....ร้านค้าหลายร้านที่เราเวียนเข้าไปดูไม่รู้เบื่อ แต่ละร้านต่างก้อมีสินค้าที่เราชื่นชอบ......อลิส ตัดเสื้อตัวแรกออกมาเราก้อชอบและชื่นชม..ครั้นอลิสลองคิดที่จะตัดออกมาอีกแบบที่แต่งต่างจากชุดเดิม...เรากับคิดว่าอลิสในตอนนี้ช่างมีฝีมือตัดเย็บได้ยอดเยี่ยมยิ่งกว่าชุดเก่ที่ใส่แล้วสบายๆแต่ชุดนี้อลิสใส่แล้วกลับดูโดดเด่นกว่าตัวเก่าเสียอีกด้วยซ้ำไป.....เราจะรอดูฝีมือในการตัดเย็บที่ดียิ่งๆขึ้นไปในทุกๆตัวที่จะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า......อลิส จงใส่เสื้อตัวนี้แล้วเดินอย่างอาจหาญต่อไปเถอะนะเราชื่นชอบจิงๆๆ

[pindream]

โกหกไว้เยอะเลยน้องพายย งานหนักแน่ๆ ทิวได้รู้ความจริงก็งานนี้หล่ะมั้งเนี่ย อีพี่ตั้มก็ยิ่งโหดๆอยู่ด้วย    สงสารน้อง


พีเอส...ชอบนิทานก่อนนอนจังเลยคะ  เป็นกำลังใจให้อลิซ

[nanalonely]

เป็นกำลังใจให้อลิซ

กำลังใจมีให้อยู่เสมอ 

ขอบคุณสำหรับนิทานก่อนนอน

[[€]ŝĊörŦ]

เหอะๆ...

แล้วทำไมถึงไม่ดีให้ตลอดง่ะ อิตาตั้มนั่นอะ