----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 29ใช่ว่าผมพูดไปแล้วจะเผลอลืมความปลอดภัยของตัวเอง หากแต่เป็นเพราะไม่ใส่ใจแล้วต่างหาก คำพูดผมอาจทำให้คนฟังไม่พอใจ แต่...มันก็ไม่เคยพอใจอะไรอยู่แล้วนี่
“ฮ่าๆๆ ไงล่ะมึง เจอเด็กมันสวนเข้าให้”พี่อั๋นนั่งหัวเราะชอบใจ ในขณะที่คนข้างๆ ผมทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่โมโหเหมือนที่ผมคาดไว้
“ผม อยากรู้จังว่าพวกคุณอายุแก่กว่าผมเท่าไหร่ ทำไมชอบหาว่าผมเป็นเด็ก”ผมสังเกตุหลายครั้งแล้วนะว่าพวกนี้มักทำเหมือนผม เด็กกว่ามา ทั้งที่ดูๆ ไปแล้วท่าทางน่าจะประมาณยี่สิบห้ากันทั้งนั้น
“ปี นี้พี่ก็จะ 28 แล้ว ส่วนสองคนนี้ 27”พี่นัทตอบมาทำเอาผมอึ้งๆ เล็กน้อย ไม่คิดว่า...หน้าตาจะอ่อนกว่าอายุจริงกันทั้งกลุ่ม หรือเป็นเพราะผมไม่เคยเห็นพวกเขาในตอนทำงาน เลยดูเหมือนเพิ่งจบไม่กี่ปี การแต่งตัวก็ยังวัยรุ่นกันอยู่เลย ไม่คิดว่าใกล้จะขึ้นเลขสามกันแล้ว
“อิ่ม กันแล้วใช่มั้ย”คุยกันอยู่ดีๆ มันก็พูดแทรกขึ้นแล้วก็เรียกพนักงานมาคิดเงิน มื้อนี้มันเลี้ยงครับ สงสัยเลี้ยงปลอบขวัญเรื่องเมื่อวานกันล่ะมั้ง
พี่นัทกับพี่อั๋นแยกไป คนละคัน ผมเพิ่งรู้ว่าคันของมันที่ผมเคยนั่งประจำตอนนี้อยู่กับพี่อั๋น เห็นพูดว่ารถเข้าอู่อยู่มันเลยให้ยืมคันนั้นไปใช้ แล้วมันก็เอาคันนี้ที่เป็นรถเก่าของมันมาใช้ ผมเดินไล่หลังมันมาเกือบถึงรถ พอได้ยินสัญญาณปลดล็อคผมก็เดินอ้อมไปเปิดประตูเพื่อเข้าไปนั่ง แต่ยังไม่ทันจะแทรกตัวเข้าไปก็ถูกดันจากคนข้างหลังจนตัวแนบไปกับประตู และแผ่นหลังแนบไปร่างกายของเจ้าของรถ
“ไม่ถึงใจงั้นเหรอ”เสียงทุ้มต่ำกระซิบของคนที่คล่อมอยู่ด้านหลังถามเบาๆ ข้างหู ผมพยายามดันมือเพื่อให้หลุดออกจากวงแขนแต่ก็ไม่สำเร็จ
“..... ว่าไง....เสียงครางที่ได้ยินมาหลายครั้งนี่หมายถึงไม่ถึงใจหรอกเหรอ เห็นร้องครางซะลั่นห้อง คราวหลังก็บอกกันหน่อยสิว่าให้ทำยังไง ท่าไหน หรือ....ที่ไหน....จะว่าไปตรงนี้ก็ใช้ได้นะ เงียบแถมโล่ง.....คงมันส์น่าดู”ฝ่ามือหนาลากผ่านชายเสื้อทางด้านหลังเข้ามา ลูบหน้าท้อง สะโพกกดแนบสนิทจนรู้สึกถึงสัดส่วนที่แข็งขืนผ่านเนื้อผ้าหนา
“อะ..อะไร...อย่าบ้านะ นี่มันลานจอดรถนะ”ผมเหลียวมองรอบข้างอย่างหวั่นใจ กลัวว่าจะมีคนมาเห็น หรือมีกล้องวงจรปิดส่องตำแหน่งนี้อยู่
“ก็ใช่ไง...ไม่ดีรึไง....ตื่นเต้นแบบนี้เผื่อจะถึงใจขึ้นมาบ้าง”
“.........”
“ว่าไงล่ะ”
“ว่า ไงอะไร คนอย่างคุณมันทำอะไรได้ทุกอย่างอยู่แล้วนี่ ความจริงถ้าอยากให้ตื่นเต้นทำไมไม่ทำในห้างซะเลยล่ะ คนมันเยอะกว่าตรงนี้ไม่ใช่หรือไง แถมแอร์ก็เย็น ไม่เหนียวตัวด้วย”
“อ้อ.... แล้วก็ไม่บอกก่อน....ไปสิ”พูดจบมันก็ลากข้อมือผมเดินกลับเข้าไปในห้าง ผมถึงกับอึ้งในความคิดของมัน แต่ถ้ายิ่งดิ้นรนก็จะยิ่งผิดสังเกตุ แต่ถ้าไม่หนี....มีหวังได้อับอายกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้แน่
“จะบ้าเหรอไง คุณ!!”ผมพยายามไม่เดินตามแต่มันก็กึ่งดึงกึ่งลากจนมองเห็นประตูทางเข้าห้างอยู่ด้านหน้า
“ทำไม มีปัญหาอะไรอีก ก็จะทำในห้างอย่างที่เสนอมาไง”
“อย่ามาประชดผมนะ คุณก็รู้ว่าที่ผมพูดหมายความว่าไง”
“อ้อ...รู้ด้วยว่าประชด แล้วทีพูดประชดคนอื่นไม่คิดนี่ไม่เห็นจะด่าตัวเองบ้างล่ะ”
“ก็ แล้วทีคุณดูถูกผมครั้งแล้วครั้งเล่านั่นล่ะ ไม่คิดบ้างหรือไงว่าผมจะรู้สึกยังไง ทั้งต่อหน้าเพื่อนคุณ ต่อหน้าคนอื่น คุณยังไม่เคยคิดถึงความรู้สึกผมเลย”
“..............”มันหยุดอยู่ หน้าประตูแล้วก็ปล่อยมือออกจากแขนผมก่อนจะเดินหันหลังกลับไปที่รถ ปล่อยให้ผมยืนเคว้งหลังจากระเบิดอารมณ์อยู่คนเดียว ทั้งๆ ที่คิดว่าพอจะทำใจ ตั้งสติรับมือกับมันได้ แต่....การที่ผมจะเข้าใจคนบ้าแบบนั้นได้นี่ สงสัยผมต้องบ้าตามมันเสียก่อนล่ะมั้ง
ผมเดินกลับเข้ามานั่งในรถที่ สตาร์ทเครื่องรอไว้ รอยบนหน้ากับตามแขนยังไม่หาย นี่ยังเพิ่มรอยนิ้วมือนี่มันบีบแขนลากผมไปเมื่อครู่อีก ใจคอดวงผมจะต้องโดนทำร้ายซ้ำๆ ตลอดเลยหรือไง เจ็บจนชาไปทั้งตัวแล้วเนี่ย
กลับ มาถึงคอนโดฯก็ต้องแปลกใจ ความจริงสงสัยตั้งแต่ขึ้นลิฟต์แล้วว่าทำไมกดชั้นเกือบบนสุด ซึ่งไม่ใช่ชั้นของห้องพักมัน แต่ไม่อยากบอก อยากเห็นมันหน้าแตก แต่ที่ไหนได้ พอลิฟต์เปิดมันก็เดินออกจากลิฟต์หน้าตาเฉย แถมยังเดินไขกุญแจเข้าห้องริมสุดไปอีก อย่าบอกนะว่าห้องนี้มันก็ซื้อไว้ จะซื้อทำไมหลายห้อง แถมยังอยู่คนละชั้นอีก
“ยืนอยู่ทำไม เข้ามาสิ”มันเห็นผมไม่เดินตามเข้าไปก็หันกลับมามอง ผมเดินเข้าห้องแบบงงๆ
“ห้องคุณเหรอ”
“อืม....ซื้อให้คนอื่นแล้วเขาไม่เอา เลยต้องอยู่เอง”
“........แล้วห้องนั้นล่ะ ข้าวของผมล่ะ อย่าบอกนะว่าทิ้งไปหมดแล้ว เสื้อผ้าน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่หนังสือเรียนผมยังต้องใช้นะ”
“จะ โวยวายทำไมวะเนี่ย เข้าไปดูในห้องโน่น ช่างเขาขนมาให้หมดแล้ว รวมทั้งของที่หอเก่าพายด้วย ตีโพยตีพายอยู่ได้ หนวกหูว่ะ ยิ่งปวดหัวอยู่”มันพูดพร้อมยกมือนวดขมับตัวเองเบาๆ
“....ก็แล้วทำไมไม่รีบบอกล่ะ อยู่ดีๆ พาเข้ามายืนห้องโล่งๆ แบบนี้ก็ต้องงงทั้งนั้นล่ะ”
“เดี๋ยวตู้เสื้อผ้าเขาจะส่งมาพรุ่งนี้ค่ำๆ เข้าไปดูในห้องเองแล้วกันว่าข้าวของอะไรอยู่ตรงไหน”
“แล้ว โซฟาล่ะ”ผมอยากจะถามว่าแล้วที่นอนผมล่ะมากกว่า ถึงจะนอนเตียงเดียวกับมันหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็เพราะเหตุจำเป็น ตอนนี้อยู่ในภาวะที่ค่อนข้างปกติ แล้วผมก็อยากจะนอนคนเดียวเหมือนเดิม
“เดี๋ยวเขามาส่งพรุ่งนี้พร้อมอย่างอื่น”
“........ อืม”ใจจริงก็อยากจะถามหรอกนะว่าจะให้ผมนอนไหน แต่...ไม่ถามก็รู้คำตอบ ช่างเถอะ เจ็บตัวกันอยู่แบบนี้มันคงไม่บ้าลุกขึ้นมาทำอะไรผมหรอก
ผม เดินสำรวจภายใน ห้องแลกซ้ายมือเป็นห้องทำงานเหมือนเดิมล่ะมั้งครับ คอมพิวเตอร์ของผมก็วางอยู่ในห้องนี้ด้วย แต่ยังไม่มีโต๊ะ มันกองไว้บนพื้นอยู่ ใกล้ๆ กันมีลังหนังสือของผมกับมันอยู่สองลัง ผมเดินไปอีกห้องที่อยู่ริมระเบียงใกล้กับครัวเล็กๆ ห้องชุดนี้ก็คล้ายๆ กับห้องข้างล้าง เพียงแต่สลับมุมกันนิดหน่อย ด้านในมีเตียงนอนตั้งอยู่กลางห้องเหมือนเดิม ที่เปลี่ยนไปคือโทรทัศน์ที่เคยอยู่กลางห้องนั่งเล่นย้ายมาอยู่ในนี้แทน ห้องนอนตอนนี้ขาดแต่ตู้เสื้อผ้าครับ และหมายถึงไม่มีเสื้อผ้าด้วย
“นี่คุณ เสื้อผ้าผมล่ะ”
“ยัง อยู่ในตู้ข้างล่าง ลงไปเอาเฉพาะที่จะใส่วันนี้กับพรุ่งนี้ เอามาเผื่อด้วย”มันพูดพร้อมยื่นกุญแจห้องส่งให้ผม ส่วนตัวเองก็เดินเข้าไปในห้องทำงาน ผมกลับลงมาที่ห้องเก่าที่มีสภาพอยู่ไม่ได้ มีแต่ฝุ่นจากการขนย้ายทั้งนั้น
หลัง จากเลือกเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยผมก็กลับขึ้นมายังห้องใหม่ คนที่ใช้ให้หยิบเสื้อผ้ามาเผื่อนอนแผ่อยู่บนเตียง หน้าตาดูซีดๆ นิดหน่อย มีเหงื่อออกตามไรผมพอให้เดาได้ว่าไม่สบายและคงเป็นไข้อยู่ แต่ว่า....ใครสนล่ะ ผมเอาเสื้อผ้าไปวางไว้ที่ว่างข้างๆ ตัวคนนอน แล้วก็เอากระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์มือถือของผมไปวางไว้ที่หัวเตียงฝั่งที่ ว่างก่อนจะออกไปอาบน้ำที่ห้องน้ำด้านนอก มองดูหน้าตัวเองในกระจกแล้วก็ยิ่งกลุ้ม ไม่อยากขาดเรียนเยอะ แต่หน้าช้ำออกขนาดนี้ก็ไม่กล้าไปเรียนเหมือนกัน
ผมเดินกลับเข้ามาใน ห้องนอนเพราะเป็นที่เดียวที่สามารถอยู่ได้เนื่องจากจัดเรียบร้อยที่สุด จะไปนั่งในห้องทำงานก็...ยังไม่มีคอมพิวเตอร์เครื่องไหนเสียบปลั๊กเลยสัก เครื่อง และผมก็ทำเองไม่เป็น ในห้องนอนยังมีโทรทัศน์ให้ดูได้บ้าง เลือกหนังสือสองสามวิชาไว้สำหรับนั่งอ่านเผื่อว่าเจ้าของห้องเขาไม่อยากให้ เปิดโทรทัศน์ แต่...หนังสือที่เตรียมมาคงไม่จำเป็น เพราะเดินกลับมาเข้าโทรทัศน์ก็ฉายหนังจากเครื่องเล่นดีวีดีอยู่ก่อนแล้ว ส่วนคนเปิด...ก็นอนตะแคงอยู่บนเตียงนี่ล่ะ นึกว่าจะนอนสลบเพราะพิษไข้ไปแล้ว ไม่น่าลุกขึ้นมาเลย
“พรุ่งนี้จะไปเรียนเหรอ”พอมันปรายตามองมาเห็นผมถือหนังสือไว้ก็ถามทันที
“..... ยังไม่แน่ใจ แต่ไม่อยากขาด”ผมตอบพร้อมเดินไปนั่งบนพื้นพิงกำแพงเพื่อดูหนังเรื่องที่ผม ไม่เคยดู แต่รู้ว่าเรื่องนี้ดังและสนุก ผมพยายามจะเปิดหนังสืออ่านช่วงที่ขาดเรียนไป แต่สายตากับเตียงนอนที่อยู่ในระดับเดียวกันทำให้เห็นว่า...ในมือของคนที่ทำ ท่าเหมือนนอนดูหนังอยู่มีอะไรบางอย่างพลิกไปพลิกมา และ....ก็คุ้นๆ เหมือนจะเป็น...
“.....โทรศัพท์ผม”
“แล้วไง”มาอีกแล้วคำนี้ ไม่ได้ยินมานานแต่ยังทำให้อารมณ์พุ่งสูงขึ้นได้เหมือนเดิม
“ก็มันของผม แล้วคุณเอาไปทำไม”
“ก็เห็นไฟมันกระพริบน่ารำคาญเลยรับให้”
“........... ผมขอคืน”ไม่ถามก็รู้ว่ามันรับสายของใคร เพราะมันสั่นทั้งวันจนผมต้องเปลี่ยนเป็นปิดเสียงปิดสั่น นั่นเพราะไม่อยากรับสาย แต่ก็ไม่กล้าปิดเครื่อง แล้วมัน....กลับทำสิ่งที่ผมหลีกเลี่ยง.....ไม่คิดจะถามเลยว่ามันพูดอะไรกับ คนในสาย เพราะรู้อยู่แล้วว่าต้องไม่ใช่คำพูดสุภาพแน่ๆ และคงทำให้ทิวหงุดหงิดได้มากพอดู มันถึงได้นอนยิ้มอารมณ์ดีแบบนี้
“เอา ไปทำไม แบตฯมันหมดแล้ว ที่ชาร์จอยู่ไหนก็ไม่รู้ ไม่พรุ่งนี้ค่อยหา”คนพูดแสดงเจตนาว่าไม่ยอมคืนให้ด้วยการสอดโทรศัพท์เข้าไป ใต้หมอนที่กำลังนอนหนุน ในเมื่อเจ้าของจริงๆ ไม่ให้ผมก็ไม่เอาหรอก ยังไงก็...กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้
จากที่คิดไว้เมื่อวานว่าอยากไป เรียนก็ต้องเปลี่ยนใจขอโดดเรียนอีกวันเพราะรอยบนหน้าที่ยังเด่นชัดอยู่ ไม่รู้ทำไมผมถึงเชื่อมั่นแบบแปลกๆ ว่าต่อให้ไม่เข้าเรียน ชื่อของตัวเองก็จะปรากฏในห้องเรียนเพราะเพื่อนที่แสนดีของผม และก็เพราะเพื่อนคนนี้ล่ะที่ทำให้ยังไม่กล้าไปเจอหน้า ขอสร้างกำลังใจให้ตัวเองอีกสักวันก็แล้วกัน
“นี่คุณ ผมจะไปตลาด”หลังจากตื่นนอนและทำกิจวัตรส่วนตัวของใครของมันเสร็จ สั่งอาหารขึ้นมานั่งกินเตียงนอนแล้วก็ว่าง ผม...ไม่มีอะไรทำ ส่วนมัน...รอพนักงานส่งเฟอร์นิเจอร์
“ไปทำไม”
“จะไปซื้อของ ไว้ทำกับข้าว ไม่อยากซื้อแล้ว เปลืองเงิน ข้าวผัดอะไรจานละเกือบห้าสิบ แพงแบบนี้ผมกินไม่ลงหรอก”ข้าวผัดก็ข้าวธรรมดา แถมไม่ใช่ข้าวผัดทะเลอะไรด้วย ข้าวผัดหมูธรรมดาๆ แต่จานละสี่สิบ แรกๆ ก็พอกินลงเพราะไม่คิดว่าจะได้กินบ่อยๆ แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว แพงเกินไป แถมรสชาติก็ไม่ได้อร่อยอะไรมาก ดีอย่างที่กินแล้วไม่ต้องล้างก็แค่นั้น แต่นั่นไม่สำคัญเพราะผมกินเสร็จทีไรก็ล้างไว้รอคนมาเก็บไปทุกที
“ทำเป็นเหรอ”
“เป็น แต่ไม่ค่อยได้ทำเพราะหอเก่าเขาไม่อนุญาติ ไม่มีอุปกรณ์ด้วย”ผมก็ไม่ค่อยอยากตอบคำถามันดีๆ หรอกนะ ฟังคำตอบกับสีหน้าที่เหมือนดูถูกอย่างนั้นแล้วอยากจะด่ากลับแรงๆ แต่....ไม่ทำจะดีกว่า
“.....แถวนี้ไม่มีตลาด แต่มีโลตัสเล็กๆ อยู่เลยคอนโดฯไปหน่อย ไม่รู้ว่าจะมีอะไรให้ซื้อบ้างหรอกนะ เพราะไม่ค่อยได้ไป”
“อืม ก็พอมีของกินอยู่ งั้นผมไปนะ”
“เดี๋ยว”มันเรียกผมไว้ก่อนจะก้าวพ้นประตูห้องนอน มันหยิบกระเป๋าสตางค์จากลิ้นชักหัวเตียงแล้วหยิบเงินมาให้หนึ่งพันบาท
“........อะไร”ผมถามแบบงงๆ
“ซื้อ ยาแก้ไข้กับแก้อักเสบมาสองชุด แล้วก็พวกครีมแก้ชกช้ำมาด้วย ที่เหลือเอาไว้ซื้อกับข้าว ไม่ต้องซื้อเยอะ ไว้วันหลังจะพาไปซื้อที่อื่น”มันเห็นผมไม่รับเงินก็เลยยัดเงินใส่กระเป๋า กางเกงโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว
“...........”
“มองอะไร จะไปไหนก็ไปสิ”
ผม เดินออกจากห้องแบบเบลอๆ ความจริงกะว่าจะต้องมีเถียงกันสักเล็กน้อยเพราะมันน่าจะไม่ยอมให้ผมออกมาคน เดียวแน่ๆ แต่นี่อะไร วันสองวันนี้มันกับผมดูจะคุยกันรู้เรื่องแบบผิดคาด....ถ้าไม่นับที่ลานจอดรถ ผมยอมรับว่าลดอาการกวนประสาทต่อปากต่อคำกับมันลงบ้างนิดหน่อย ถ้ามันไม่ดูถูกผมก่อน ผมก็ไม่ด่าอะไรมัน รู้สึกเหมือนเกิดสันติเล็กๆ ขึ้นหลังสงครามใหญ่ บางทีมันอาจโดนหมัดเข้าไปมากจนเพี้ยนไปแล้วก็ได้ ช่างเถอะ อย่างน้อยผมไม่ก็ไม่ปวดหัวปวดหูเจ็บตัวเพิ่ม นับว่าเริ่มต้นได้ไม่เลวเท่าไหร่
ผมเดินเข้าโลตัสเอ็กซ์เพรสรับไอ เย็นๆ แทนความร้อนอบอ้าวจากการเดินตากแดดมาร่วมสิบกว่านาที ไม่ไกลแต่ร้อนมาก เดินหยิบตะกร้าพลาสติกแล้วก็ตรงไปมุมของสด มีผักและเนื้อให้เลือกหลายชนิด และที่สำคัญมันสำเร็จรูป ไม่ต้องไปแล่ไปสับเอง แต่ราคาก็ค่อนข้างแพงตามไปเล็กน้อย เดินดูคร่าวๆ พร้อมคิดเมนูอาหารไว้ในหัวสำหรับสองวัน เลือกของสดเสร็จก็เดินไปหยิบขนมปังของขบเคี้ยวต่างๆ ไว้ตุนเวลาอ่านหนังสือดึกๆ รวมทั้งนมสดและน้ำหวานที่หาดื่มจากตู้เย็นนั้นยากมาก แต่ถ้าหาเบียร์หรือน้ำอัดลมล่ะง่ายนัก
ก่อนเดินกลับก็ถามพนักงาน ถึงร้านขายยา คำตอบที่ได้คือต้องเดินย้อนกลับไปที่หน้าคอนโดฯ และเดินตรงไปทางถนนใหญ่อีกไม่กี่ร้อยเมตรก็ถึง บอกรายละเอียดยาที่ต้องการกับเภสัชกรเสร็จพร้อมรับยามาก็เดินกลับมาที่ห้อง ยาสองชุดนี้คงสำหรับมันหนึ่งและผมอีกหนึ่ง เนื่องจากยาที่ได้กินเมื่อวานไม่รู้อยู่มุมไหนของห้อง พอกลับมาถึงแล้วเปิดประตูเข้าไปก็เห็นผู้ชายสองคนภายในห้องกำลังปรับตำแหน่ง ของชุดโฮมเธียเตอร์ ในห้องนอนก็มีอีกสามคนกำลังเลื่อนตู้เสื้อผ้าที่เลือกเมื่อวานโดยมีเจ้าของ ห้องมองอยู่ห่างๆ ผมเดินไปเก็บของบางส่วนใส่ตู้เย็น และบางส่วนใส่ตู้เก็บของด้านบนอ่างล้างจาน
“ไอ้ตั้มๆ มึงลงไปข้างล่างกับกูหน่อย ตู้เอกสารที่เลือกมามันไม่พอดีกับมุมห้องว่ะ”พี่อั๋นเดินเหงื่อท่วมตัวเข้า มายืนเกาะขอบประตูห้องนอนคุยกับคนด้านใน
“อ้าว ไหนมึงวัดแล้วโอเคไง”
“ก็โอเคแต่เวลาเปิดมันเปิดไม่ได้ มันติดโต๊ะวางเครื่องปริ๊นซ์”
“แล้วอย่างนี้มันเรียกโอเคตรงไหนของมึงวะ”
“ก็ตอนกูวัด กูคิดว่าจะซื้อแบบเลื่อน ไม่ใช่บานพับนี่หว่า”
“เออๆ พายจะให้ช่างวางโต๊ะคอมไว้มุมไหนก็บอกเขา เดี๋ยวพี่ลงไปดูข้างล่างก่อน”มันพยักหน้าให้พี่อั๋นเสร็จก็หันมาสั่งผมก่อน ที่จะเดินกึ่งวิ่งออกไปจากห้อง ผมมองเห็นโต๊ะคอมฯของตัวเองยังวางอยู่ใกล้ที่วางรองเท้า มองเลยไปทางพนักงานก็เห็นเขามองมาก่อนแล้ว
“วางในห้องนั่นเลยครับพี่ ตรงไหนก็ได้”ห้องมันก็ไม่ได้กว้างอะไร แค่คอมมันสองเครื่องก็เกือบเต็มแล้ว ผมไม่อยากเรื่องมาก เขาจะวางตรงไหนก็ตามสบาย เห็นท่าทางจะเหนื่อยกันเลยชงน้ำหวานใส่กระบอกน้ำพลาสติกสองกระบอก แล้วก็ชงใส่แก้วไปตั้งไว้บนโต๊ะกระจกเล็กๆ หน้าโซฟา
“พี่ๆ ดื่มน้ำก่อนได้นะครับ”วางแก้วครบตามจำนวนคนเรียบร้อยก็เรียกพี่ๆ พนักงานให้หันมาสนใจ คนที่อยู่ใกล้สุดเพิ่งต่อสายอะไรมากมายหลังเครื่องเสียงเสร็จก็เดินมาดื่ม ก่อน
“พี่ตั้งโต๊ะคอมฯติดกับอีกสองเครื่องนะ แต่หันด้านข้างให้ มันเข้ามุมห้องพอดีจะได้เหลือพื้นพี่ไว้เดินเยอะหน่อย”พนักงานอีกคนที่ยก โต๊ะคอมฯเข้าไปในห้องทำงานได้สักพักก็เดินออกมาสบทบ
“ครับ วางตรงไหนก็ได้ ผมไม่ค่อยได้ใช้บ่อย เอ่อ...ด้านล่างมีพวกพี่อยู่อีกกี่คนเหรอครับ ผมจะเอาน้ำลงไปให้”
“ข้างล่างมีแค่สามคน พวกพี่จัดข้างบนเสร็จแล้วก็จะลงไปช่วยข้างล่างต่อพอดี เดี๋ยวพี่ถือลงไปเองก็ได้ครับ”
“ก็ ได้ครับ เดี๋ยวผมเอาแก้วให้”ผมเดินไปหยิบแก้วมาสามใบพร้อมกระบอกน้ำหวานที่ชงเตรียม ไว้ส่งให้พี่เขาไป ด้านในห้องนอนก็จัดเสร็จแล้ว พี่ๆ เขาดื่มน้ำหมดแก้วแล้วก็รีบตามคนอื่นลงไปข้างล่างเหมือนกัน มองดูรอบๆ แล้วก็รู้สึกเหมือนของเยอะมากขึ้น ดูแคบกว่าห้องเก่านิดหน่อย คงเพราะมีชุดโฮมเธียเตอร์นี่ล่ะ แต่โซฟามันเล็กกว่าเดิม แต่เพิ่มจำนวนชิ้นจากสองเป็นสาม
“น้องพายครับ”เสียงเรียกจากประตูห้องทำให้ผมละสายตาที่สำรวจห้องหันไปมอง
“อ้าวพี่นัท มาด้วยเหรอครับ”
“ครับ พี่จัดอยู่ข้างล่างน่ะ ด้านบนเรียบร้อยดีนะ”
“ก็เรียบร้อยหมดแล้วนะครับ เหลือแต่กวาดถูนิดหน่อย พายว่าจะทำพอดี”ตอนนี้มีแต่ฝุ่นน่ะครับ อยากกวาดห้องแต่หาไม้กวาดไม่เจอ
“อย่าเพิ่งกวาดเลยครับ ตอนนี้ขอน้ำหวานเย็นๆ ให้พวกพี่บ้างสิ ร้อนจนคนข้างล่างกลายเป็นพระเพลิงแล้ว”
“จริง สิ พายลืมไป ขอโทษครับ”ตอนแรกกะว่าจะเอาน้ำลงไปให้พวกพนักงานเอง แล้วค่อยถามข้างล่างว่าอยากดื่มอะไร แต่พอไม่ได้ลงไปเลยลืมหมดเลย
“เร็วๆ หน่อยก็ดีนะครับ ข้างล่างมันร้อนมาก พวกช่างโดนไฟคลอกตายกันหมด”
“อ้าว ทำไมล่ะครับ ไม่ได้เปิดแอร์เหรอ ห้องนี้ยังเปิดไปจัดไปเลย”
“เปล่า หรอกครับ ไฟอย่างอื่นมากกว่า เอาเป็นว่ารีบๆ ชงแล้วเอาลงไปเสิร์ฟด้วยนะครับ พี่อยู่นานไม่ได้ เดี๋ยวลงไปไฟจะไหม้พี่แทน”พี่นัทพูดจบก็ปิดประตูหายไปเลย ผมเดินไปชงน้ำหวานแบบงงๆ ห้องนี้ยังเปิดแอร์จนหนาวเลย แล้วข้างล่างไม่เปิดหรือไง
ผมชงน้ำใส่ได้กระบอกเดียวเพราะไม่มี กระบอกเปล่าเหลือแล้ว หยิบโค้กไปเผื่อสองกระป๋อง เดินหอบของแนบอกลงไปห้องเก่า เปิดประตูห้องเข้าไปด้านในก็เห็นกำลังจัดโต๊ะเลื่อนตู้อะไรกันให้วุ่นเลย แถมห้องนี้ก็เปิดแอร์ ไม่ร้อนเลยสักนิดเดียว
“นั่นไงไอ้ตั้ม เสบียงจากหวานใจมึงมาส่งแล้ว”เดินเข้ามาถึงพี่อั๋นก็ออกลายปากเสียก่อนใคร ทำให้คนอื่นๆ ชะงักจากงานเงยหน้ามามองชั่วครู่ก่อนจะก้มลงทำหน้าที่ตามเดิม
“เสือก”คำตอบรับของมันก็ฟังดู...เหมาะ...ทั้งคนได้รับและคนพูด ผมแอบรู้สึกสะใจนิดๆ แต่ไม่กล้าแสดงออกมาก
“ไม่ มีกระบอกน้ำว่างเลยหยิบโค้กมาเพื่อด้วย”ผมวางโค้กสองกระป๋อง แก้วเปล่าสองใบ กระบอกน้ำหวานอีกหนึ่งกระบอกลงบนโต๊ะทำงานที่ดูท่าว่าจะจัดเสร็จแล้ว มองไปรอบๆ เห็นโต๊ะทำงานห้าตัวจัดไว้กลางห้องโดยหันหน้าเข้าหากัน ท่าทางจะกลายเป็นออฟฟิสเล็กๆ ไปจริงๆ
เสียงกรั้วหัวเราะจากคนสองคน ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ทำให้ผมมองหน้าเขาแบบงงๆ แต่ไม่ได้รับคำตอบอะไรนอกจากการหันหน้าหนี ผมมองอีกคนที่ไม่ได้ร่วมหัวเราะไปกับเพื่อนสนิทแบบไม่เข้าใจว่า...เพื่อนมัน หัวเราะอะไร...หัวเราะผมเหรอ แต่คนที่นั่งพิงขอบโต๊ะดื่มน้ำหวานจากกระบอกน้ำไม่ได้ตอบอะไร
“หิว มากหรือไงคุณ แก้วก็มีไม่ใช้ แล้วคนอื่นเขาจะกล้าดื่มต่อรึไง”อุตส่าห์ถือแก้วมาตั้งสองใบดันไม่ใช้ แล้วก็น่าโมโหเพิ่มกว่าเก่าเพราะคำตอบที่ได้รับมานี่ล่ะ
“......แล้วไง”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
นอนรอด้วยคนนะ
:เตะ1: :เตะ1:
ป.ล.
หัวข้อ: [นิยาย] รัก...ร้าย..By G_wa..../Reprintครั้งสุดท้าย วันนี้-5ต.ค.6 p.397 (อ่าน 3226484 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก