ตอนที่ 35หากพูดว่าชีวิตผมมันยุ่งเหยิง...คงฟังดูเล็กน้อยเกินไป...เรื่องเลวร้ายต่างๆ ที่เกิดขึ้นผมโทษว่ามันเป็นดวงซวยของผมเท่านั้น แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ผมก็เชื่อว่าไม่มีเหตุผลอะไรที่คนหนึ่งคนจะทำร้ายคนอีกคนได้มากอย่างที่ผมเจอ ผมไม่พยายามดิ้นรนเพื่อต่อสู้ในแบบของผม พยายามทำให้เรื่องทุกอย่างจบ....แต่....ผมลืมนึกไปว่า....จุดเริ่มต้นต่างหากที่สำคัญ
บางครั้งร่างกายก็รับรู้ได้ก่อนสมอง และมันก็สั่งงานให้เคลื่อนไหวตามความรู้สึก ผมไม่รู้ว่าตัวเองมาที่นี่ได้ยังไง กว่าจะนึกลำดับเหตุการณ์ย้อนหลังการเดินทางได้ก็มายืนอยู่หน้าประตูห้องที่คุ้นเคยแล้ว และคนตรงหน้า...ที่ทั้งอยากพบ..และไม่อยากพบ...ก็ยืนอยู่ตรงนี้
"พายมาได้ไง"น้ำเสียงแปลกใจของเจ้าของห้องร้องถามเพราะไม่คาดคิดถึงการปรากฏตัวของผม คนพูดยืนเปิดประตูค้างในสภาพเปลือยช่วงบนและสวมเพียงกางเกงขาสั้นอย่างที่ทำเป็นประจำ เสียงพูดคุยด้านในทำให้รู้ว่าในห้องยังมีคนอื่นอยู่อีก
".....พาย....เป็นอะไร....หน้าซีดๆ นะ เข้ามาก่อนมา"ฝ่ามือที่ตั้งใจจะจับจูงให้เข้าห้องถูกผมปัดออกโดยอัตโนมัติ ผมเดินเข้าไปด้านในแล้วหยุดยืนอยู่ไม่ห่างจากประตูห้อง ผมเองก็ไม่แน่ใจว่ามาทำอะไรที่นี่...มาทำไม.....ผม...ต้องการอะไร
"ไงพาย ได้ข่าวว่าเมาค้างไม่ใช่เหรอ"
"ทำเป็นแซวคนอื่นนะไอ้จิ๋ว มึงเองก็ไม่ต่างกับพายมันเท่าไหร่หรอก"
"พายจะมาก็ไม่บอก ดีนะที่วันนี้อาจารย์ปล่อยเร็วเลยกลับห้องเลย ไม่งั้นพายมาก็ไม่เจอทิวนะ"
"......ทิว....ทำ..."เพียงแค่พูดออกมาหนึ่งคำก็รู้สึกจุกเสียดในอกเหมือนจะขาดใจ ลมหายใจขาดห้วงทั้งที่ยังพูดไม่จบ...แต่เหมือนกำลังจะตาย
"ครับ....พายถามว่าอะไร แล้วเป็นอะไรหน้าซีดแบบนี้ มันทำอะไรพายเหรอ"มือที่ยื่นมาเหมือนจะประคองไม่ให้ล้มลงถูกปัดออกอีกครั้ง
"ทิว....ทำ....ทำอะไรแพร"คำถามจบลงพร้อมลมหายใจที่ปิดกั้นเพื่อรอคำตอบ รู้สึกอึดอัดทรมานแต่การหายใจเข้าก็ทรมานไม่ต่างกัน
"อะไร...พายพูดเรื่องอะไร"
"ทิวทำอะไรแพร....ทิว....ทำได้ยังไง.....ทำ...แบบนั้นได้ไง"ภาพเหตุการณ์ในแผ่นซีดีที่ได้เห็นย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำ เสียงร้องปานขาดใจทั้งที่ปากถูกปิดด้วยเทปกาวหนา แต่เสียงนั้นผมรู้ดีว่าคนร้องจะรู้สึกอย่างไร....คนที่กำลังถูกข่มขืน...รู้สึกอย่างไร....ถึงจะมองเห็นกลุ่มคนที่ล้อมรอบร่างบอบบางบนเตียงไม่ชัด หากแต่เสียงพูดที่คุ้นเคยมาหลายปีทำให้มั่นใจ อีกทั้งสถานที่ที่เห็น...มันคือห้องนี้.....ร่างที่ถูกพันธนาการด้วยเชือกเส้นหนา...ร่างที่ดิ้นรนขัดขืนสุดชีวิต....เสียงหัวเราะมัวเมาในสิ่งเลวร้ายที่กำลังก่อทำให้ผมอยากกรีดร้อง
"พาย....ทิว...."
"ทิวทำได้ไง นั่นน่ะ...นั่นน่ะ....ทำแบบนั้นได้ไง.....แพรทำอะไรให้ทิวเคียดแค้นนักเหรอ.......ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย.....ทำไม...ต้องข่มขืนแพรด้วย"ผมยืนกอดตัวเองเพื่อข่มร่างกายที่สั่นเทา คำถามที่ถามออกไปไม่มีคำตอบ สีหน้าตกตะลึงช่วยทำให้เข้าใจว่าผมไม่ได้เข้าใจผิด ไม่ได้ตีความไปเอง ไม่ใช่การจงใจใส่ร้ายของใคร ทุกอย่างคือเรื่องจริง
"พายฟังทิวก่อนนะ ทิวขอโทษ ทิว..."
"ทำแบบนั้นมันเหมือนไม่ใช่คน....ไม่ใช่ทิวที่พายรู้จัก....พายเองก็โดนข่มขืน.....ขนาดพายเป็นผู้ชายยังรับไม่ได้....แล้วนั่นน่ะ...ผู้หญิงนะ...ทิวทำได้ไง....เขาทำอะไรผิด"ร่างกายของผมยังรับแทบไม่ไหว เหมือนตายทั้งเป็น ทุกอย่างยังตามหลอกหลอนในความฝันเสมอ แล้วผู้หญิงตัวเล็กๆ ต้องมาเจอเรื่องแบบนั้นจะเป็นยังไง เธอทำอะไรผิด คนตรงหน้าไม่ตอบคำถาม สีหน้าอึดอัดปกปิดเหตุผลของการกระทำ คนตรงหน้า...คือใคร....ผม...ไม่รู้จัก
"เดี๋ยวพาย อย่าเพิ่งไปนะ ฟังทิวก่อน ทิวขอโทษ พายอย่าไปนะ"
"ทิวทำได้ไง...เรื่องเลวร้ายแบบนั้น...ทิว....ไม่ใช่คนที่พายรู้จัก"ผมพยายามแกะมือที่จับแขนเอาไว้ เหตุผลคงไม่สำคัญ เรื่องแบบนี้ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไรก็ไม่ใช่สิ่งที่ถูก ไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ คนที่เราคิดว่าแสนดี....ทำเรื่องเลวร้ายได้ถึงขนาดนี้เลยงั้นเหรอ
"พายอย่าไปนะ อยู่กับทิวเถอะ ทิวขอโทษ ทิวสัญญาว่าจะไม่ทำอีก"
"พาย...ยังไม่อยากคุยกับทิว...ปล่อย...พายจะกลับแล้ว"ผมหันหลังไปที่ประตูแล้วเปิดออก แต่ทิวดึงแขนผมจนเซเข้ามาด้านใน
"ไม่! พายอยู่กับทิวเถอะ อย่าเพิ่งไปเลยนะ"
"ปล่อย...ปล่อย!!...ทิว! ปล่อยพายนะ!...อื้ออออ"ทิวกอดผมพร้อมรวบแขนไว้แน่น ฝ่ามือปิดปากเพื่อกั้นเสียงร้อง ผมไม่คิดเลยว่าทิวจะทำอย่างนี้กับผม...ไม่ต่างจากมันเลย
"พายอยู่กับทิวก่อนนะ อย่าดิ้นเลยนะ ทิวไม่อยากทำพายเจ็บ นะ"ทิวรวบตัวผมให้ถอยไปที่ห้องนอน ทันทีที่ถอยจนชนขอบเตียงตัวผมก็ถูกกดลงจนขยับไม่ได้ ข้อมือสองข้างถูกรวบไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียว ผมมองไปทางประตูห้องนอนเห็นต่อจับมือจิ๋วเอาไว้
"อื้อออ...อื้ออ"ผมพยายามหันไปหาจิ๋ว ร้องให้จิ๋วช่วย
"มึงปล่อยพายก่อนเถอะว่ะ เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกหรอก"จิ๋วพยายามจะเดินเข้ามาแต่ต่อดึงมือเอาไว้ให้อยู่แค่หน้าประตู
"ปล่อยไปพายก็ไม่กลับมาหากูแล้ว กูรู้ ต่อ...มึงไปเอายาเมื่อคืนมาหน่อย"ทิวพูดอะไร...ยา..อะไร
"ไอ้เหี้ยทิว!! มึงจะมอมยาพายเหรอ"จิ๋วสะบัดมือหลุดแต่ต่อก็รวบเอวเอาไว้ไม่ให้เข้ามา
"อย่าไปยุ่งกับมันน่าจิ๋ว มึงเข้าไปในห้องไป"
"ไอ้ต่อมึงอย่าเสือก เพื่อนทำเลวไม่เคยคิดจะห้ามเลยนะ ทิวมึงปล่อยพายไปเถอะ ไหนมึงบอกรักนักหนาไง นี่หรือรักของมึงน่ะ"
"ไอ้ต่อ ไปเอามา"ทิวพูดย้ำให้ต่อทำตามที่สั่ง ผมไม่เข้าใจพวกนี้เป็นอะไร ผมก็เป็นเพื่อนคนหนึ่งนะ ทำไมถึงมองดูทิวทำกับผมได้
"เหลือแต่ป๊อปเปอร์ว่ะ"
".....เออ.....เอามาเถอะ”
“ไอ้ต่อ!! ปล่อย!”จิ๋วถูกต่อลากตามออกไปด้านนอก เหลือเพียงผมกับทิวสองคน
"ถ้าพายยอมอยู่กับทิวที่นี่ ทิวสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรพาย ตกลงนะครับ"
"ไม่! ทิวเป็นบ้าไปแล้วรึไง! อื้ออออ"เมื่อไม่ได้คำตอบอย่างที่อยากได้ทิวก็ปิดปากผมไว้เหมือนเดิม ทิวกอดผมไว้ทั้งตัว ดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุด เพียงครู่เดียวต่อก็เดินกลับมาพร้อมขวดสีชาเล็กๆ
"เอาจริงเหรอมึง"ต่อถาม แล้วทิวก็พยักหน้าตอบ ต่อช่วยทิวจับแขนผมไว้ทั้งสองข้าง ในขณะที่ทิวเอามือปิดปากผมแน่นพร้อมกับปิดจมูก อากาศที่เหลือยิ่งน้อยลงไป ผมพยายามถีบเท้าไปเพื่อขออิสระ หน้าอกแน่นจนอึดอัด หายใจเข้าไม่ได้ทำให้รู้สึกหูอื้อ มือที่ปิดจมูกผมไว้เลื่อนออกเพียงนิดเพื่อสอดปากขวดเข้ามาให้ตรงจมูก อากาศเฮือกแรงที่สูดเข้าปอดก็มาพร้อมสารที่อยู่ภายในขวด มือเท้าเป็นอิสระหลังจากที่บังคับให้ผมสูดเข้าไปอีกครั้ง ผมรีบถอยตัวไปจนชิดขอบเตียง ผมฉวยจังหวะที่ทิวกับต่อลุกไปยืนอยู่ห่างๆ ลุกขึ้นเพื่อไปที่ประตู ทิวเดินมาขวางประตูเอาไว้ในขณะที่ต่อเดินออกไปจากห้อง
"ที่ทิวทำไปเพราะทิวรักพายจริงๆ นะ รักมากด้วย ทิวรักพายมาตั้งนาน รักมาก่อนคนอื่น ทิวไม่สนหรอกว่าพายจะพลาดไปกับใครมาก่อน ขอแค่พายกลับมาอยู่กับทิวไม่ไปไหนก็พอ พายอยากได้อะไรทิวจะหามาให้ทุกอย่างเลย”
“ปล่อย....พาย......ชะ...ช่วย...ด้วย”ผมรู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงหายไป ฝ่ามือทิวรั้งที่ข้อศอกเบาๆ แต่ผมก็สะบัดไม่หลุด รู้สึกเหมือนมึนหัว ภาพทุกอย่างดูพร่าเลือน
“พายไปไหนไม่ไหวหรอก เดี๋ยวทิวพาไปนอนบนเตียงนะครับ”ทิวดึงผมไปกอดไว้หลวมๆ แล้วดันให้เดินถอยหลัง น่าแปลกที่ผมทำตามอย่างว่าง่าย สติที่มีเริ่มหายลงไป สัมผัสจากมือและปากของทิวที่คลอเคลียตามตัวทำให้ใจสั่นแปลกๆ
“...หยะ...อย่า......”ผมพยายามพลิกตัวเมื่อหลังสัมผัสกับความนุ่มของเตียง ทิวตามลงมาคล่อมอยู่ด้านบน มือลูบไล้ตามช่วงตัวและลำคอ
“พาย....ทิวรักพายมากนะ พายเป็นของทิวนะครับ”
“อืออ...มะ...ไม่...ทิว...ทำอะไร”
“ไม่ต้องกลัวนะ...เดี๋ยวก็หาย มันแค่ทำให้พายมึนๆ นิดหน่อยเท่านั้น พายจะได้ไม่รู้สึกเจ็บมากไงครับ”
“..จิ๋ว....จิ๋ว....ขะ....ช่วย.....ด้วย...”เสียงร้องดูเหมือนจะเบาลงจนผมเกือบไม่ได้ยิน ดวงตาปรือจนเกือบปิด ฝ่ามือที่ลูบไล้ถือวิสาสะปลดเสื้อผ้าอย่างเชื่องช้าโดยที่ผมไม่มีแรงขัดขืนทำได้แค่พลิกตัวไปมา ริมฝีปากร้อนจูบไซร้แผ่นหลังแล้วพลิกตัวให้หันกลับมาเพื่อประกบจูบเน้นที่ริมฝีปาก ปลายลิ้นสอดแทรกตวัดกระตุ้นให้สนองตอบ เสียงครางในลำคอเบาๆ เมื่อได้รับการตอบรับจากผม โดยที่ผมไม่ตั้งใจทำ ร่างกายเหมือนจะเบาจนรู้สึกว่าสามารถปลิวได้ สัมผัสตามร่างกายใช่ดึงสติให้กลับมาเป็นครั้งคราว สติขาดหายจนไม่สามารถรับรู้เรื่องที่กำลังเกิดขึ้น เสียงรอบข้างดังระงมทำให้พยายามปรือตาขึ้นมามองอีกครั้งอย่างยากลำบาก ภาพและเสียงสุดท้ายก่อนทุกอย่างจะหายไปคือใบหน้าของคนที่....กำลังนึกถึง
“เป็นอะไรมั้ย”---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
กันหล่ะซี้
“เป็นอะไรมั้ย” คุณคิดว่าเป็นเสียงของใครเอ่ยยยยยยยยยย
ก. ทิว ข.ตั้ม ค.จิ๋ว ง.ถูกทุกข้อ
ป.ล. ขอบ่นหน่อย เน็ตหอเน่าเพราะ?? หลายรอบแล้วนะเนี่ย เวลาจะอัพ รัก..ร้ายทีไร เน็ตไม่เคยเป็นใจ
บอกมา ใครทำการสาบแช่งอันใดคนโพสไว้รึเปล่า!!!
หัวข้อ: [นิยาย] รัก...ร้าย..By G_wa..../Reprintครั้งสุดท้าย วันนี้-5ต.ค.6 p.397 (อ่าน 3368286 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก