เข้ามาอ่านอีกทีก็ย้ายมาอยู่ห้องจบซะแล้ว ช้าจริงเรา
จบแบบสงสารและเห็นใจน้องจันทร์อยู่เหมือนกันนะ
แม้ว่าตอนนี้จะมีความสุขดี ยิ้มได้หัวเราะได้เหมือนเดิม
แต่บาดแผลที่ได้มา ทั้งทางร่างกายและจิตใจนี่สิ
สารภาพว่ามันทำให้เราร้องไห้เลยล่ะ
ยิ่งตอนที่ไปพบครอบครัว เป็นอะไรที่บีบอารมณ์มากๆเลย
คุณพ่อที่แสนดี คุณแม่และพี่สาวที่แสนจะเกลียดชังตัวเอง
คนที่ไม่ปล่อยวางกับอดีตมีแต่จะทุกข์และทรมานตัวเอง
น้องจันทร์บอกตัวเองและคนอื่นเสมอว่าตัวเองเป็นใคร
ทิ้งอดีตไว้ข้างหลัง มีความสุขกับปัจจุบัน นั่นคือน้องปล่อยวาง
มีความสุขกับปัจจุบันอย่างนี้ไปเรื่อยๆนะน้องจันทร์
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ นิยายของคุณสนุกมากจริงๆค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
