ตอนพิเศษ (3)
จนแล้วจนรอด เลสธีราห์ก็ยังไม่กลับมาที่ห้องพัก ทอดทิ้งให้รีดาห์รอคอยอยู่ตามลำพัง
...กับซาฮาล
แม้ว่าเตียงนอนของมนุษย์จะนุ่มเกินไปจนน่าอารมณ์เสียและชวนปวดหลัง แต่รีดาห์กลับขัดสมาธินั่งในร่างมนุษย์บนเตียงไม่ยอมขยับไปไหน เพราะมันเป็นจุดที่อยู่ห่างจากบุคคลร่วมห้องมากที่สุด หลังจากถูก 'ขโมย' จูบแรกไปดื้อๆ เมื่อตอนกลางวันที่ผ่านมา
ดูเหมือนว่าเอเดรียนจะกำชับคนของเขาให้ดูแลต้อนรับเซนทอร์อย่างที่ควรจะเป็น นั่นคือการไม่ใช้งานม้าให้พวกเขาเห็น และไม่เสิร์ฟเนื้อบนโต๊ะอาหาร อีกทั้งยังจัดหญิงรับใช้มาช่วยแปรงขนให้เซนทอร์หนุ่มๆอีกด้วยถ้าพวกเขาต้องการ แต่ว่าหน้าที่ส่วนสุดท้ายนั้น หากไม่ใช่เซนทอร์ที่ใจกว้างพอ ก็จะไม่มีวันยอมให้มนุษย์แตะต้องเป็นอันขาด
และซาฮาลอาจเป็นเซนทอร์ประเภทนั้น
รีดาห์กลับมาอยู่ในร่างมนุษย์เพื่อไม่ให้ห้องเล็กๆดูคับแคบมากกว่าเดิม แต่ว่าที่เหนือหัวกลับไม่ทำเช่นนั้น อีกฝ่ายเดินไปยังบริเวณหน้าต่างและเอนกายพิงผนังข้างๆ ทอดสายตาออกไปยังเรือรบเซเลสต์เงียบๆราวครุ่นคิด
อย่าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจะได้ไหม!
แบบนี้ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน... จะบอกตระกูลว่ายังไง!!
รีดาห์เป็นสมาชิกตระกูลเซนทอร์สีน้ำตาลที่ได้ชื่อว่าเป็นตระกูลที่อดทน และมีฝีเท้าว่องไวที่สุดในหมู่เซนทอร์ด้วยกัน โดยมากคนของตระกูลจะเป็นพรานเซนทอร์ที่สามารถวิ่งได้ทั้งวันทั้งคืนโดยไม่หยุดพัก และล่าสัตว์กลับมาได้ปริมาณที่น่าพอใจที่สุด
และตระกูลของรีดาห์เซนทอร์ตระกูลเดียวที่สามารถล่ากระทิงได้
ทว่ารีดาห์กลับมีปัญหาด้านการหายใจ หรือเรียกง่ายๆว่าเป็นโรคหอบ ฝีเท้าของเขาจึงไม่อาจเทียบคนอื่นในตระกูลได้ แม้กระทั่งการวิ่งแข่งกับเฟลิเซีย เลขาของท่านหญิงลีอาห์ซึ่งเป็นญาติผู้น้อง รีดาห์ก็จำได้ว่าเขายังแพ้นาง
หากเขาได้รับตำแหน่งเป็นถึงราชเลขาของว่าที่เหนือหัวจริงๆ เชื่อว่ามันคงจะนำความภาคภูมิใจมาให้ตระกูลอย่างมาก แต่หากพ่วงเรื่องความสัมพันธ์กับว่าที่เหนือหัวเข้าไปด้วย รีดาห์ไม่คิดว่าตระกูลของเขาจะเห็นดีเห็นงามด้วยสักเท่าไหร่ แม้ว่าร่างกายของเขาจะไม่สมบูรณ์ แต่แต่งหญิงสักคนแล้วมีลูกไว้สืบทอดสายเลือดก็ฟังดูเข้าท่ากว่า แต่ถ้าเขาปฏิเสธซาฮาล... เขาจะยังได้รับตำแหน่งนั้นหรือเปล่าหนอ
ว่าที่เหนือหัวจะอกหักติดต่อกันถึงสองครั้งภายในหนึ่งสัปดาห์ไม่ได้!
แต่เหตุใดภายในสัปดาห์เดียว ซาฮาลจึงหันมาหาเขาได้ ทั้งที่อีกฝ่ายหัวปักหัวปำอยู่กับเลสธีราห์มาตั้งหลายปี รีดาห์ขบริมฝีปากตัวเองเล็กน้อยและเริ่มมองหาหัวข้อสนทนาที่สามารถทำลายบรรยากาศกระอักกระอ่วนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้ กะอีแค่เรื่องที่เขาจะโกนผม เหตุใดทุกอย่างจึงกลายเป็นเช่นนี้ได้เล่า!!
"เจ้าจะอยู่ที่นี่อีกนานไหม" ร่างโปร่งเอ่ยขึ้นดึงความสนใจจากว่าที่เหนือหัวกลับมา
"ผู้นำอาเดรียต้องกลับไปแอสทารอธพร้อมกับเรา ดังนั้นข้าจึงคิดว่าหากเร็วที่สุดที่เรื่องทางนี้เรียบร้อยก็คงดี แต่ถึงอย่างนั้นก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินของท่านหญิงลีอาห์และท่านทูตธีโอเดรด้วย ซึ่งหากเอลฟ์จะเดินทางเยือนแอสทารอธจริงๆ ข้าก็เกรงว่าทางเราจะไม่ได้เตรียมเนื้อสัตว์ที่ดีพอเอาไว้รับรอง อีกอย่าง... คนที่ล่าวาฬได้ในเวลาอันรวดเร็วก็คือเลสธีราห์ซึ่งถูกทัณฑ์บนอยู่"
ข้าไม่ได้หมายถึงเรื่องงาน... ข้าถามว่าเจ้าจะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม!
รีดาห์กระพริบตาถี่หลายครั้งและปล่อยให้อีกฝ่ายพูดไปเรื่อยๆจนกว่าจะพอใจ และเมื่อสิ้นสุดคำตอบที่แสนเป็นจริงเป็นจังของซาฮาลแล้ว รีดาห์ก็ถอนใจปลงตก เขารู้ว่าซาฮาลมีนิสัยแบบนี้ และถ้าหากอีกฝ่ายไม่พูดขึ้นมาก่อน เขาก็ไม่แน่ใจว่าหากเซ้าซี้ถามไปจะเป็นการพูดให้มากความหรือไม่
แต่เมื่อครู่เจ้าขโมยจูบข้า!! จะไม่พูดได้อย่างไร!!!
"หน้าเจ้าเหมือนตะโกนอะไรสักอย่างอยู่ในใจ" ประโยคแทงใจของซาฮาลทำให้ร่างโปร่งเบือนหนีเล็กน้อยเพื่อปรับสีหน้าให้เป็นปกติ "ก่นด่าข้าอยู่หรือ" ว่าที่เหนือหัวคลายแขนที่กอดอกอยู่ และทอดยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูอีกฝ่าย ขายาวๆเริ่มออกก้าวเพื่อเดินเข้ามาหา
"เหตุใดจึงคิดว่าข้าด่าเจ้าอยู่ล่ะ"
"ในชีวิตเจ้าจะมีคนให้ด่าสักกี่คน..."
...รู้ตัวอีก!!!
ซาฮาลในร่างเซนทอร์สูงเกินกว่าจะโน้มลงมาหามนุษย์ที่นั่งอยู่บนเตียงได้ ดงนั้นเขาจึงวางเข่าหน้าข้างหนึ่งลงบนฟูกแล้วจึงเอนลงนั่งทั้งตัวบนเตียงที่พัก ซึ่งนั่นก็ส่งผลให้เตียงที่ดูจะมีสปริงดีจนเกินไปดีดรีดาห์จนเกือบกระเด็นตก "เหวอ!!" เขาคิดว่าซาฮาลจะวางมือบนหัวเขาอย่างที่เคยทำ ใครจะไปคิดเล่าว่าเซนทอร์ผู้แข็งแกร่งที่สุดในแอสทารอธตอนนี้เอนตัวลงนั่ง 'เบียด' เขาอยู่บนเตียงในห้องรับรองแขกบ้านแขกเมืองของมหาคฤหาสน์แห่งอาเดรีย
"ปกติเจ้าก็น้ำหนักมากอยู่แล้ว!"
รีดาห์สะดุ้งโหยง ค่อยๆขยับหนีอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้ใกล้กันมากเกินควร "เจ้าไปกินอะไรผิดสำแดงมาแน่ๆ" เขาเชื่อแบบนั้น เพราะนับตั้งแต่แยกกันที่แอสทารอธ ซาฮาลที่อยู่ข้างเขาในตอนนี้ไม่เหมือนซาฮาลคนเดิมอีกต่อไป "ปกติคนอย่างเจ้าไม่ทำอะไรหมดมาดแบบนี้หรอก"
"เจ้าคิดว่าเวลาเซนทอร์ทิ้งตัวลงเตียงมันเหมือนเต้นระบำปลายเท้ารึไง"
คำตอบคือไม่... รีดาห์จำได้ว่าตัวเขาเองเวลาล้มตัวลงนอนก็ปล่อยตัวกระแทกฟูกอย่างหมดสภาพเช่นกัน นั่นเป็นเพราะการค่อยๆพับขา งอเข่า และทรุดลงนั่งช้าๆนุ่มนวลเป็นเรื่องยากสำหรับอมนุษย์ที่ชื่นชอบความเร็วอย่างเซนทอร์ "ถึงอย่างนั้นก็เถอะ... นี่เหมือนเจ้าพยายามจะ... ใจดี"
"ดูเหมือนว่าคนใจดีจะน่าคบกว่าคนใจร้าย" ว่าที่เหนือหัวตอบสั้น ซึ่งทำให้เขาดูเป็นตัวเองมากขึ้น
"เลสธีราห์คงชอบคนใจดี" รีดาห์ว่า
ซาฮาลหันไปมองคนข้างกาย "แล้วเจ้า... ชอบคนแบบไหน"
ไม่น่าคุยเรื่องนี้เลย...
รีดาห์มุ่นคิ้วเล็กน้อยและก้มหลบสายตาอีกฝ่ายไม่ให้มองสีหน้าของเขาขณะตอบคำถาม "ข้าไม่ได้มีสิ่งที่ชอบตายตัว มันขึ้นอยู่กับว่าข้าชอบใครมากกว่าจะมานั่งเลือกระหว่างคนใจดีกับใจร้าย" รีดาห์คิดว่านั่นคือคำตอบที่เป็นกลาง เพราะเขาเองก็ไม่เคยคิดเรื่องนี้จริงจัง แต่หากพูดถึงสาวๆ เซนทอร์แล้วล่ะก็ หากเป็นคนใจดี อารมณ์ดี น่ารักแบบเฟลิเซียก็ย่อมดีกว่าใจร้าย โผงผาง ดุเดือด คึกคะนองแบบท่านหญิงโมนาแน่นอน
แต่เฟลิเซียเป็นญาติผู้น้องของเขา รีดาห์จึงไม่เคยมองนาง
"แล้วเจ้าชอบให้ข้าใจดีหรือใจร้าย" ว่าที่เหนือหัวเพียรเซ้าซี้
"เจ้าที่เป็นเจ้า" ร่างโปร่งตอบ เงยหน้าขึ้นมองคนข้างๆ แล้วจึงคลี่ยิ้ม "เจ้าไม่ใช่คนใจคอโหดร้ายอะไร ซาฮาล เพียงแค่การแสดงออกมันแย่ไปบ้างก็เท่านั้น" เขาเห็นสิ่งที่ซาฮาลพยายามทำมาตลอด อีกฝ่ายทำได้กระทั่งลงประลองวาร์ดาพื่อให้ได้ตำแหน่งเหนือหัวในอนาคตมารับรองความปลอดภัยของเลสธีราห์ มันช่างเป็นความกล้าหาญที่น่ายกย่องสำหรับเขา
"ต่อให้เลสไม่เห็นความดีของเจ้า... แต่ข้าเห็นตลอดนะ" คนพูดยิ้มกว้างอย่างจริงใจ
แต่หารู้ไม่ว่าคำพูดนั้นเองทำให้คนฟังรู้สึกมึนตึงอื้ออึงไปชั่วขณะ และเหมือนกับว่าได้ยินเสียง 'ป๊อป' ดังขึ้นเบาๆที่ข้างหู "อา... เจ้านี่มัน..." ว่าที่เหนือหัวถอนใจพลางส่ายหัวเพื่อไล่ความคิดบางอย่างออกไปจากหัว "ทำไมข้าจะต้องดึงดันวิ่งข้ามทะเลทรายไปหาบ้าน ในเมื่อบ้านอยู่แค่ด้านหลังข้านี่เอง"
คนฟังเลิกคิ้วขึ้นด้วยความงุนงง แต่อึดใจต่อมา รีดาห์ก็รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายเอนกายมาหา ช้อนใบหน้าของเขาชขึ้น และแนบริมฝีปากจูบเขาอีกครั้งโดยไม่ขออนุญาต ร่างโปร่งเบิกตาขึ้นด้วยความตกใจ ถลึงมองคนตรงหน้าที่อยู่ใกล้เสียจนขนตาแทบจะสัมผัสกัน และโชคดีที่ซาฮาลหลับตา ไม่เช่นนั้นรีดาห์คิดว่าเขาคงจะอายจนอยากกระโดดอ่าวออโรราหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด
ซาฮาล!! เจ้าจะขโมยจูบข้าถึงสองครั้งไม่ได้!!
"อื้อ...!" เขาไม่อยากกัดปากอีกฝ่าย และซาฮาลก็ไม่ได้รุกรานอะไรมากกว่านั้น อาจจะเป็นการจูบเพราะความหมั่นเขี้ยว หมั่นไส้ หรือหยอกเย้า แต่รีดาห์จำได้ว่าอีกฝ่ายไม่เคยหยอกเย้าเขาแบบนั้น อย่างมากก็แค่เหวี่ยงมือฟาดก้นเขาแรงๆ สักทีหนึ่งเท่านั้น
ร่างสูงปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระในที่สุด "อะ...!"
"ข... ข้าไม่ได้หมายความ...!" รีดาห์อ้าปากค้าง พะงาบราวกับต้องการด่าแต่ก็ด่าไม่ออก ใบหน้าของเขาแดงซ่าน และสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิบนใบหน้าที่ร้อนจนควันแทบจะออกหู "ฉวยโอกาส!" ร่างโปร่งกระถดตัวลงในอีกฟากของเตียง และเริ่มคิดว่าเขาควรจะอยู่ให้ห่างอีกฝ่ายเอาไว้จะดีกว่า ในตอนนี้ซาฮาลอาจกำลังสับสนและอ้างว้าง จึงหันมาหาคนข้างกายเอาดื้อๆ ก็เป็นได้
ซาฮาลลุกตามอีกฝ่ายมา แต่ด้วยความใหญ่โตของร่างเซนทอร์ทำให้เขาลุกจากเตียงนุ่มยวบนี้ไม่ได้ ว่าที่เหนือหัวถอนใจสั้นๆ ครั้งหนึ่งแล้วจึงยอมกลับเป็นร่างมนุษย์อีกครั้ง "เจ้าก็เอ็ดไป ไม่กลัวคนอื่นจะได้ยินหรือไร" ร่างสูงวางมือลงบนหัวของรีดาห์แล้วลูบเบาๆ แทนคำปลอบ "ข้าคงทำให้เจ้าตกใจจริงๆ"
"ไม่ตกใจก็บ้าแล้ว!!" รีดาห์ตะโกน แต่ก็ยอมให้ซาฮาลลูบหัวแต่โดยดี "บอกให้เตือนก่อนไงเล่า"
"อยากลองคบกับข้าไหม..."
ไม่เคยจะฟัง!!
รีดาห์สูดหายใจลึกแล้วหลับตาลงโดยตั้งมั่นว่าจะไม่ตอบคำถามทื่อๆ อันแสนงี่เง่าของอีกฝ่าย "ข้าแค่อยากรู้... ว่าตกลงชอบเจ้าขึ้นมาจริงๆ หรือว่าแค่เหงา" น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปทำให้คนฟังแง้มเปลือกตาขึ้นข้างหนึ่งที่เพื่อสังเกตสีหน้าคนพูด ซาฮาลพยายามยิ้ม อีกฝ่ายมีรอยยิ้มมั่นใจอยู่เสมอ ไม่เช่นนั้นก็คงเป็นยิ้มที่เย้ยหยัน แต่ยิ้มของซาฮาลในตอนนี้เหมือนกับกำลังพยายามที่จะอ่อนโยน
"แต่มีข้อแม้หนึ่ง..." รีดาห์เงยมองอีกฝ่ายพร้อมกับสูดหายใจลึกๆ
"ข้อแม้อะไรกัน"
"ห้ามปีนหลังข้า!!!"
ว่าที่เหนือหัวเบิกตาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะชักมือกลับด้วยความตกตะลึงในคำพูดของอีกฝ่าย "นี่เจ้าคิดเลยเถิดไปถึงนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!" ในตอนนี้ซาฮาลคิดว่าเขาแค่อยากสัมผัสอีกฝ่าย อยากลูบหัว อิงหน้าผาก ประทับจูบเบาๆ และได้เห็นอีกฝ่ายยินดีไปกับมัน ...ทว่ารีดาห์กลับคิดไปไหนต่อไหน
"ข.. ข้าไม่ทำเช่นนั้นอยู่แล้ว!"
"ได้!! เช่นนั้น... จะเอายังไงก็มาเลย!!"
.
.
.
ธีโอเดรถอนใจยาว เขาเอนตัวพิงพนักโซฟาตัวใหญ่ และค่อยๆ ขยับไปอิงไหล่ภรรยาที่นั่งอ่านสัญญาอยู่ข้างๆ แม้ว่าบรรยากาศโดยรอบจะเงียบสงบ ไร้ซึ่งความวุ่นวาย แต่ใครบ้างที่จะเข้าใจทูตเอลฟ์ผู้มีความสามารถในการฟัง ซึ่งสามารถได้ยินแทบทุกอย่างที่เกิดขึ้นบนห้องพักชั้นบน "ลีอาห์... พาข้ากลับแอสทารอธสักทีเถอะ"
ราชเลขาไม่ปลอบโยน ทว่าตอบเสียงเรียบ "แก่ขนาดนี้แล้วยังจะอ้อนเป็นเด็กอีก..."
--------------------------------------------------
---------- END ----------
บุ้ยยย... ถ้าทุกคนจะชอบคู่รองขนาดนี้ 555
หัวข้อ: ASTAROTH พันธนาการดวงดาว [จบแล้ว] - แจ้งข่าวรวมเล่ม (อ่าน 43299 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก