หัวข้อ: แต่กาลก่อน *~Erstwhile~* [Chapter 33 : ความสุขกลับคืน][END]

[•♀NoM!_KunG♀•]

แจ้ะ

[เป็ดอนุบาล]

 

[ทั่วหล้า]

ง.งูค่ะ ลูคัสเป็นเด็กเป็นน้อยหัดขี้อ้อยนะเรา

[111223]

ท่านลอร์ดเนียนมากเจ้าค่ะ >.,< ไม่น่ามี กขค เข้ามาเลยยย
ไม่งันเขาคงได้จูบแบบ (ดูดดื่ม) กันไปแล้ววว

[minenat]

เกือบแล้ววววโอ้ยยยย

[kinjikung]

เออร์วิน คอนราด มาขัดจังหวะมากมาย แบบนี้ท่านลอร์ดต้องลงโทษแล้ว 55+

[DeShiWa]

มาให้กำลังใจจ้า

รอเสมอ

[KS.F]

 

[tempo_oil]

ชอบบบบจัง

รอมาต่อนะคะ

[huskyhund]

Chapter 13 : กังหันน้ำ


ใบไม้จากต้นไม้ในสวนของปราสาทร่วงหล่นไปจนเกือบหมดต้นแล้ว เมื่อดวงสุริยันคล้อยลงต่ำ ลำแสงอบอุ่นลดน้อยลงก็ทำให้อากาศหนาวเย็นขึ้นทุกที หากการทำงานและฝึกฝนของเหล่าทหารยังไม่ถึงเวลาหยุดพัก เด็กหนุ่มยืนมองพวกทหารจากบนระเบียง พอจะก้าวออกจากห้องแต่ละครั้งก็มีทหารคอยเดินตามเป็นกลุ่ม สายตาทุกคู่คอยจับจ้องเขาอยู่ตลอดเวลา ทำให้เขารู้สึกอึดอัด หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ตัดสินใจกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง

“ท่านลอร์ดทำอะไรอยู่นะ” ลูคัสเท้าแขนลงกับราวระเบียง ตั้งแต่พวกเขากลับมาจากงานฉลองเมื่อคืนจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้พบกัน พวกทหารบอกกับเขาว่าท่านลอร์ดออกไปธุระข้างนอกตั้งแต่เมื่อตอนสายๆ

ไปธุระเรื่องอะไรที่ไหนกันนะ

พออยู่คนเดียวก็รู้สึกเหงา คิดถึงบ้านที่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้กลับไปอีกหรือเปล่า

“อ๊ะ ท่านลอร์ดนี่!” เด็กหนุ่มชะโงกหน้ามองจากระเบียงไปยังด้านหน้าปราสาท ซึ่งเขาพอมองเห็นได้ว่าลอร์ดหนุ่มกลับมาพร้อมกับองครักษ์ มีคนติดตามมาด้วยหลายคน แล้วก็พวกทหารกลุ่มใหญ่

ลูคัสปราดออกจากห้องไปในทันทีโดยมีทหารวิ่งตามหลังไปเป็นพรวน แต่พอใกล้จะถึงบันไดกลางก็เห็นว่าอีกฝ่ายก้าวขึ้นมาทางปราสาทฝั่งขวาพอดี

ทว่าลอร์ดหนุ่มไม่ได้มาตามลำพัง นอกจากองครักษ์แล้วก็ยังมีผู้ชายวัยกลางคนอีกกลุ่มกับพวกทหารตามมาด้วย เมื่อเขาสบสายตากับลูคัสจึงหยุดทักทาย “เจ้ากำลังจะไปไหนหรือ”

“อ่า... กำลังจะไปหาคุณน่ะครับ ผมนึกว่า...”

“งั้นรึ ข้ายังไม่เสร็จงาน มีเรื่องต้องปรึกษากับพวกเขาอีกพักใหญ่” คาร์ลยิ้มบางเมื่อเห็นลูคัสทำหน้าสลด อีกฝ่ายออกมาตามเขาขนาดนี้คงเพราะรู้สึกเหงา “ถ้าเจ้าต้องการจะมาด้วยกันกับข้าก็ได้”

“จะดีหรือครับ” ลูคัสลังเลใจ เขาหันไปประสานสายตากับคอนราดและเออร์วินเพื่อดูว่าพวกเขาจะคัดค้านไหม แต่ถึงแม้ทั้งสองคนจะไม่ว่าอะไรก็ยังมีสายตาของพวกคนที่มาด้วยกันกลุ่มใหญ่ ถ้าหากมันทิ่มแทงเข้ามาในเนื้อได้ ตัวเขาคงจะพรุนไปแล้ว “ผมเป็นแค่...”

หากลอร์ดหนุ่มขยับเข้ามาใกล้พร้อมกับผลักแผ่นหลังเด็กหนุ่มเบาๆ เป็นเชิงบอกให้เดินออกไปด้วยกัน “ไปเถอะ”


เมื่อบานประตูห้องที่อยู่ใกล้ๆ เปิดออกกว้าง ลอร์ดหนุ่มจึงเดินนำเข้าไป ภายในห้องมีขนาดกว้างขวาง มีชั้นหนังสือกับโต๊ะไม้ทั้งขนาดใหญ่และเล็ก บนโต๊ะเล็กบางตัวมีม้วนเอกสารวางกองสุมๆ กัน บางตัวก็มีเอกสารเปิดค้างทิ้งไว้ บนโต๊ะตัวใหญ่กลางห้องนั้นมีโมเดลจำลองเมืองแบร์กไฮม์ซึ่งทำด้วยไม้ตั้งวางอยู่ ส่วนบนผนังมีภาพวาดแผนที่ของแคว้นไฮเดลแบร์กและดินแดนใกล้เคียง แต่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดี

คาร์ลผายมือไปยังกลุ่มคนที่ติดตามเข้ามา ซึ่งคนกลุ่มนี้ไม่ใช่ทหาร แต่มีทั้งนักปราชญ์ นักคณิตศาสตร์ นักฟิสิกส์ และช่างผู้ชำนาญงานแขนงต่างๆ ส่วนใหญ่อยู่ในวัยกลางคน และส่วนที่เหลือก็ดูจะเลยวัยกลางคนไปแล้ว “คนกลุ่มนี้คือที่ปรึกษาของข้า ข้าให้พวกเขาจัดการวาดแผนที่และทำเมืองจำลองนี่ออกมา เพื่อที่จะได้วางแผนปฏิรูปได้ง่ายขึ้น”

“แล้วเด็กคนนี้คือ?” เหล่าที่ปรึกษาถามกันเสียงระงม ซึ่งลูคัสก็คิดว่าไม่แปลก ในห้องประชุมงานสำคัญที่มีแต่นักปราชญ์และผู้รู้ผู้ชำนาญการเช่นนี้ หากท่านลอร์ดกลับให้คนธรรดาอย่างเขาเข้ามาร่วมด้วย

“ลูคัสคือคนที่ข้าไว้ใจ” ลอร์ดหนุ่มตอบสั้นๆ “แล้วพวกเจ้าก็จะเข้าใจ”

หัวใจดวงน้อยเกือบหยุดเต้นไปชั่วขณะ ลูคัสจับจ้องสีหน้านิ่งของเจ้าของคำพูดนั้นเขม็ง ก่อนจะหันหน้าไปอีกทางเพื่อซ่อนรอยยิ้มเอาไว้

ในระหว่างที่เหล่าที่ปรึกษาพูดคุยกัน เด็กหนุ่มเงี่ยหูฟังพลางเดินสำรวจไปภายในห้อง จากนั้นจึงไปหยุดก้มดูเมืองจำลองซึ่งจัดทำไว้อย่างละเอียด บนพื้นข้างๆ โต๊ะยังมีพวกถุงใส่หิน ดิน ทราย ไม้ ฟางและหญ้าแห้งๆ ที่ใช้ในการประกอบโมเดลวางทิ้งไว้ เขาชะโงกหน้าไปมองดูเอกสารบนโต๊ะใกล้ๆ ซึ่งเขียนอัตราส่วนที่ใช้วัดเมืองไว้แล้วขมวดคิ้วครุ่นคิด

“พวกข้าได้วางแผนการทำทางส่งน้ำเพื่อขยายพื้นที่ทำการเกษตรและเลี้ยงสัตว์ไว้แบบตามที่ท่านลอร์ดสั่งเมื่อครั้งก่อนไว้แล้ว”

มือกร้านวางเอกสารลงบนโต๊ะแล้วแผ่ออก “อืม...” เขากวาดสายตาไปบนแผ่นกระดาษเพื่อตรวจสอบดูว่าทุกอย่างในเอกสารถูกต้องตามที่ตนได้สั่งไป “แต่ก่อนจะขยายพื้นที่ทำการเกษตร ข้าได้ยินจากพวกชาวเมืองว่าแต่ละปีพวกเขาเก็บเกี่ยว ข้าวได้มากมายจนยุ้งเก็บไม่พอ จะนำไปขายหรือแปรรูปก็ไม่ทัน ถ้าหากฝนตกหนักก็ต้องทิ้งขว้าง อข้าเห็นว่าผลผลิตพวกนี้มีประโยชน์ ดังนั้นเราจะเลื่อนแผนการขยายพื้นที่ทำการเกษตรออกไป แล้วมาแก้ไขปัญหานี้ก่อน”

“ปัญหาแรกที่ข้าจะพูดถึงคือการจะนำผลผลิตที่มีเหลือเฟือไปขายต่างเมือง ชาวเมืองแบร์กไฮม์ไม่ได้มีเงินทองมากมายที่จะเลี้ยงดูม้าหรือวัวไว้ใช้งานได้ทุกบ้าน แล้วในฤดูเก็บเกี่ยวฝนตกบ่อย ดินกลายเป็นโคลนเฉอะแฉะ ไม่ว่าคนหรือสัตว์ก็คงจะเดินทางไม่สะดวก ข้าวของที่จะขนไปขายก็จะเสียหายไปเสียก่อน”

“ปัญหาอีกข้อคือการแปรรูปข้าวเป็นแป้งเพื่อทำอาหารหรือทำเบียร์ ชาวเมืองไม่ได้มีโม่ทุกบ้าน และที่มีก็เป็นโม่ขนาดเล็กซึ่งโม่ข้าวได้ครั้งละไม่มาก ส่วนโรงโม่ใหญ่ในเมืองมีเพียงแห่งเดียว ทำงานได้ไม่ทันเช่นกัน พวกชาวเมืองจึงมีแป้งเพียงพอแค่เป็นอาหารของพวกเขาเท่านั้น ส่วนข้าวที่เหลือถ้าหากนำมาใช้งานไม่ทันก็จะต้องทิ้งไป”

“ตอนที่ข้าไปดูการทำเบียร์สำหรับงานฉลองในเมือง ข้าวบาร์เล่ย์มีแค่สิบถัง แต่ได้ยินว่าต้องโม่กันมาล่วงหน้าหลายวัน ส่วนที่พวกชาวเมืองจะเก็บไว้ใช้ต้องมาแย่งกันโม่ก่อนหน้าจะมีงานเทศกาลหรือไม่ก็ต้องรอจนกว่าส่วนที่ต้องโม่ในงานเทศกาลจะหมดไป”

“พวกท่านคิดดูเถิด ชาวเมืองแต่ละบ้านไม่ได้มีข้าวแค่เพียงชนิดเดียว แต่มีทั้งข้าวโพด ข้าวสาลีและข้าวบาร์เล่ย์ แล้วพวกเราจะช่วยพวกเขาอย่างไรให้แปรรูปผลผลิตได้เยอะจนมีกินมีใช้เหลือเฟือ”

ลูคัสกะพริบตาปริบๆ ริมฝีปากเผยอค้างไว้เล็กน้อย ใจนึกอยากเสนอความคิดเห็นบ้าง แต่ตัวเขาเป็นแค่คนธรรมดาๆ ไม่แน่ใจว่าถ้าพูดอะไรออกไปจะเสียมารยาทหรือเปล่า ดีไม่ดีอาจจะโดนไล่ออกจากห้องเสียด้วย

“เอ่อ...”

ฮึ้ย! หลุดปาก!  มือเรียวยกขึ้นปิดปากไว้

คาร์ลหันมาทางเด็กหนุ่ม“มีอะไรหรือลูคัส”

คนถูกถามอ้ำอึ้งในคราวแรก แต่ก็ตัดสินใจพูดออกไป “เอ้อ ท่านลอร์ด คุณบอกว่าเมืองไฮเดลแบร์กใช้แรงงานจากม้า ลาหรือวัวในการโม่...”

“ใช่แล้ว แต่ไฮเดลแบร์กเป็นเมืองร่ำรวย สำหรับแบร์กไฮม์คงจะทำเช่นนั้นได้ยาก”

“แต่แบร์กไฮม์ก็เป็นเมืองที่ร่ำรวยทรัพยากรจากธรรมชาติ มีแม่น้ำ มีภูเขา อุดมสมบูรณ์ที่สุด” ลูคัสค้านไปอย่างลืมตัว “ที่คุณถามผมเมื่อวานว่ากำลังคิดอะไรอยู่ คือผมกำลังคิดถึงปัญหาการโม่ข้าวนั่น ทำไมไม่ลองสร้างกังหันน้ำดูล่ะครับ”

“กังหันน้ำ? เจ้าพูดถึงอะไรหรือ”

ลูคัสเอ่ยขอกระดาษกับดินสอ จากนั้นจึงวาดรูปลงไปคร่าวๆ “ผมวาดให้ดูก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะทำกังหันเล็กๆ ให้ดูเป็นตัวอย่าง” เมื่อมือเรียวบรรจงวาดและขีดเส้นอย่างคล่องแคล่ว พวกที่ปรึกษาซึ่งจะเรียกว่าเป็นวิศวกรในอดีตก็ได้พร้อมใจกันชะโงกหน้ามาดูอย่างสนใจ “แรงน้ำจะทำให้กังหันหมุน เราจะต่อกังหันนี้เข้ากับเกียร์แบบในรูป เมื่อฟันเฟืองหมุนมันจะมีแรงส่งไปหมุนโม่หินขนาดใหญ่ได้ครับ”

เด็กหนุ่มพูดเจื้อยแจ้ว ก่อนจะเดินไปยังเมืองจำลองขนาดเล็ก เขาชี้บอกกับทุกคนพลางอธิบาย “โรงโม่ปัจจุบันอยู่ใกล้แม่น้ำ แล้วก็อยู่ในทำเลดีซะด้วย ถ้าขุดอ่างเก็บน้ำเล็กๆ ตรงนี้ ทำประตูกั้นเพื่อเก็บน้ำไว้ เวลาจะใช้งานก็เปิดประตูน้ำ แรงจากน้ำจะเอาไปหมุนกังหันได้ทั้งวันทั้งคืน หลังจากนั้นก็สามารถสร้างทางน้ำต่อจากอ่างเก็บน้ำเพื่อทำการเกษตรหรือเลี้ยงสัตว์ได้อีกด้วย”

“ส่วนพวกหินที่ได้จากการขุดทำอ่างเก็บน้ำ เราก็เอามาใช้ปูทางทำเป็นถนนซะ” มือเรียวเอื้อมไปหยิบก้อนหินในกระสอบที่วางทิ้งไว้ใต้โต๊ะมา จากนั้นก็หยิบอ่างดินเผามาใส่ทราย วางหินเรียงไว้ด้านบนแล้วใส่ทรายไว้ระหว่างช่องว่างเพื่อจำลองเป็นพื้นถนน “การปูทางด้วยทรายแล้วใช้หินวางทับด้านบนแบบนี้ จะช่วยให้พื้นระบายน้ำเวลาฝนตกได้ พวกม้า วัว ควาย หรือคนที่เดินเท้าก็จะไม่ต้องกังวลกับทางดินเฉอะแฉะเป็นโคลนอีก ในฤดูหนาวที่มีหิมะ พื้นผิวขรุขระจะช่วยให้ไม่ลื่นมาก หน้าร้อนก็ไม่เป็นฝุ่น ดูสะอาดอีกต่างหาก ส่วนรถม้าก็วิ่งได้สบายๆ เพราะงั้นการส่งข้าวของไปขายต่างเมืองก็จะง่ายขึ้น” พูดจบก็ทดลองเทน้ำลงไปในอ่างดินเผาเล็กน้อย  “เห็นมั้ยครั้บ น้ำมันจะซึมลงไป”

เอ๊ะ! ทำไมวิธีสร้างถนนแบบนี้มันคุ้นๆ

ลูคัสนิ่งอึ้ง ขณะนึกย้อนไปถึงตอนที่ศึกษาโครงสร้างพื้นถนนในไฮเดลแบร์กที่มหาวิทยาลัย ซึ่งมันคล้ายคลึงกับวิธีที่เขาเพิ่งพูดไปพอดี

คาร์ลก้มลงดูอ่างดินเผาที่วางอยู่บนโต๊ะ “ถ้าอย่างนั้น หากมีโม่หินขนาดใหญ่ที่ใช้งานได้จริงก็จะแปรรูปข้าวได้มากขึ้น ชาวเมืองจะมีอาหารมีเครื่องดื่มพอเพียงตลอดทั้งปี ส่วนที่เหลือ เมื่อการเดินทางเป็นไปได้สะดวกก็จะสามารถส่งของไปขายต่างเมืองได้ง่ายขึ้น ชาวเมืองก็จะมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นไปด้วย”

ในระหว่างที่ลูคัสนิ่งไป ฝ่ายที่ปรึกษาของลอร์ดหนุ่มกลับฮือฮา พวกทหารที่อยู่ภายในห้องจับจ้องเด็กหนุ่มผู้มาจากต่างเมืองอย่างสนอกสนใจ

“ที่เขาพูดมา น่าสนใจมากเหลือเกินขอรับท่านลอร์ด”

“ข้าว่าพวกเราน่าจะลองวางแผนให้ชัดเจนและละเอียดขึ้นอีกสักนิด”

คาร์ลพูดคุยปรึกษากับพวกที่ปรึกษาอยู่สักพัก หากเมื่อหันมองไปทางเด็กหนุ่มก็เห็นว่าอีกฝ่ายยังคงยืนขมวดคิ้วพร้อมกับยกมือขึ้นมากุมขมับ “ลูคัส”

“อะ ครับ”

“เจ้าเหนื่อยแล้วหรือ หรือว่าปวดหัว”

“เปล่าครับ ผมกำลังนึกถึงวิธีทำกังหันน้ำน่ะครับ ว่าจะสร้างแบบจำลองต้องใช้อะไรบ้าง” ลูคัสแก้ตัว

“ต้องใช้อะไรบ้างล่ะ ข้า คอนราด เออร์วินจะช่วยเจ้าเอง”

“อะ... หา! คุณไม่ต้องประชุมแล้วหรือ”

“ทุกคนอยากเห็นกังหันน้ำของเจ้ามากเหลือเกินแล้ว”

และแล้วลูคัสก็ได้ห้องโล่งกว้างที่ชั้นล่างของปราสาทไว้สำหรับทำงานอีกห้อง ห้องขนาดกว้างขวางฉาบด้วยปูน ผนังและเพดานทาสีเรียบๆ ไม่ได้มีลวดลายอะไร หากแต่มีบานประตูให้ออกสู่สนามฝึกซ้อมธนูทางด้านนอกได้ เตาผิงภายในห้องลุกโชติช่วง มีโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลาง บนโต๊ะมีกระดาษที่เด็กหนุ่มวาดแบบไว้วางอยู่

มือเรียวจัดการต่อชิ้นไม้ที่คอนราดกับเออร์วินตัดมาให้ ประสานไว้ด้วยยางไม้อย่างลำบาก หากพอทำไปสักพักก็เริ่มชิน ไม่นานกังหันน้ำก็เป็นรูปเป็นร่าง เสร็จแล้วจึงนำมาประกอบเข้ากับฟันเฟืองที่ทำจากไม้เช่นกัน

“อันนี้ของจริงควรจะทำจากโลหะมากกว่า เพื่อความแข็งแรงนะครับ” เด็กหนุ่มอธิบายไปโดยไม่ได้เลยหน้าขึ้น จึงไม่ทันเห็นสายตาของลอร์ดแห่งแบร์กไฮม์ที่จ้องมองมาอย่างเอ็นดู “ประกอบตรงนี้เข้าด้วยกันก็จะเสร็จแล้ว”

“เจ้ายังไม่หิวหรือ พักกินมื้อเย็นก่อนสิ”

“ยังเหลืออีก...”

“ไปเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยทำต่อ ข้าสั่งให้จัดโต๊ะที่ห้องอาหารแล้ว” ลอร์ดหนุ่มคว้าข้อมือเรียวแล้วกึ่งลากกึ่งจูงออกไปจากห้อง

หลังเสร็จจากมื้ออาหาร ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อน ยกเว้นแต่ลูคัสที่ยังแอบกลับมาทำงานของเขาต่อ เนื่องจากมีส่วนประกอบเป็นชิ้นๆ ครบแล้ว เหลือแค่ประกอบมันเข้าด้วยกันเท่านั้น และยิ่งเสร็จเร็วมากขึ้นเท่าไหร่ก็จะยิ่งได้ใช้เป็นประโยชน์กับชาวเมืองเร็วขึ้นไปด้วย

เด็กหนุ่มทำงานจนลืมใส่ใจกับเวลา เขามีทหารหลายคนเฝ้าอยู่ในห้องด้วยจึงไม่รู้สึกง่วงสักเท่าไหร่

“เจ้ายังไม่ไปนอนอีกหรือ”

น้ำเสียงคุ้นเคยเรียกให้ลูคัสเงยหน้าขึ้น “อ้าว ท่านลอร์ดก็ยังไม่นอนเหมือนกันหรือ กังหันของผมใกล้เสร็จแล้วล่ะ อีกนิดเดียว เลยกะว่าจะทำให้เสร็จเลยครับ”

คาร์ลทำสัญญาณมือบอกให้พวกทหารไปเฝ้าอยู่ข้างนอก ส่วนตัวเขานั่งลงบนเก้าอี้เคียงข้างเด็กหนุ่ม “ถ้าเช่นนั้นข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าด้วย”

ริมฝีปากสีแดงคลี่ยิ้ม ขณะที่นิ้วเรียวทดลองหมุนกังหันที่ต่อกับโม่หินอันเล็กๆ เสร็จแล้วไปช้าๆ “ยางไม้แห้งช้าเหลือเกิน ผมจะลองหมุนช้าๆ ดูก่อน สมมติว่านิ้วผมคือแรงจากน้ำ... เป็นไงบ้างครับ”

“พอน้ำไหลเข้ามาตรงนี้ กังหันนี่มันก็จะหมุนไปเรื่อยๆ ได้เองอย่างนั้นสินะ เพราะฉะนั้นจึงโม่ข้าวได้ทั้งวันทั้งคืน”

“ใช่แล้วครับ โม่กันจนหินสึกไปเลย ถ้าเราเอาโถดินเผาที่มีรูมาแขวนไว้ข้างบนให้ตรงกับช่องกรอกข้าวลงในโม่ แล้วปล่อยให้เมล็ดข้าวค่อยๆ ไหลลงมา เราก็จะไม่ต้องมาคอยใช้มือหยอดข้าวเอง ทิ้งไว้จนเสร็จค่อยมาเอา”

“พวกชาวบ้านจะต้องชอบใจมากแน่ๆ ถ้าหากสร้างเสร็จทันก่อนหิมะตกได้ ทุกคนก็จะมีอาหารเก็บเหลือเฟือ ไม่ต้องกังวลว่าจะอดอยากในฤดูหนาว” คาร์ลยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็ก “ขอบใจ เจ้าไปพักผ่อนสักหน่อยเถอะ พรุ่งนี้ข้าจะเรียกที่ปรึกษาของข้ามาแต่เช้าเพื่อเตรียมตัววางแผนงาน เจ้าพอจะช่วยให้คำปรึกษากับพวกเขาหน่อยได้ไหม”

“ได้สิครับ!” ลูคัสยิ้มกว้าง เขาอยากจะทำตัวให้เป็นประโยชน์ อยากจะได้รับคำชื่นชมจากลอร์ดหนุ่มจนแทบอดใจรอไม่ไหว คำว่าไว้ใจจากอีกฝ่าย เพียงนึกถึงก็ทำให้หัวใจพองโต

คาร์ลใช้ปลายนิ้วไล้แก้มสีระเรื่ออย่างแผ่วเบา “ไปเถอะ ข้าจะไปส่งเจ้าที่ห้อง”

ลอร์ดหนุ่มเดินนำลูคัสและทหารอีกหลายคนไปตามทางเดินในปราสาทฝั่งขวา เขาเปิดประตูห้องของเด็กหนุ่มออกแล้วก้าวเข้าไปหยุดยืนอยู่หน้าโซฟา มือหยาบยกขึ้นลูบเส้นผมสีดำอย่างอ่อนโยน “นอนเสีย ถ้าหากจะอาบน้ำก็เอาไว้พรุ่งนี้เถอะ นี่ดึกมากแล้วเดี๋ยวเจ้าจะไม่สบาย”

มือเรียวเอื้อมออกไปกระตุกแขนเสื้อลอร์ดหนุ่มเบาๆ “แล้ว... คืนนี้คุณจะนอนกับผมมั้ย”

“ไม่ล่ะ ข้ายังมีงานต้องทำอีกสักหน่อย”

ลูคัสทำหน้าสลด หากก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากแขนเสื้ออีกฝ่าย “.....”

คาร์ลหัวเราะ มือกร้านเชยคางเรียวขึ้นพร้อมกับโน้มใบหน้าเข้าไปแต้มจูบริมฝีปากอิ่มสีแดงอย่างแผ่วเบา “เหงาหรือ”

นัยน์ตากลมโตจ้องมองเรียวปากที่เข้ามาสัมผัสเพียงชั่วครู่แล้วก็ถอนออกไปด้วยความเสียดาย เขาเผยอริมฝีปากออกเล็กน้อย หัวใจเต้นระรัว

อีกนิดไม่ได้หรือ...

พอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองคิดอะไรก็รีบเสตาหลบ เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ มือที่จับแขนเสื้อลอร์ดหนุ่มไว้ในตอนแรกเปลี่ยนเป็นขยุ้มไว้แน่น

“ลูคัส”

เมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำใกล้ๆ หัวใจก็แทบจะระเบิดออกมาจากในอก เด็กหนุ่มปิดตาแน่นพร้อมกับพูดออกไปเสียงแผ่ว “คุณ... ตอนนั้น ที่คุณบอกว่าจะสอน...”

คาร์ลยิ้มมุมปาก มองคนที่ยืนปิดตาตัวสั่นตรงหน้า เขาโน้มใบหน้าเข้าไปจูบแก้มนิ่มทีละข้างอย่างเชื่องช้า แล้วค่อยๆ เคลื่อนริมฝีปากไปแนบจูบบนหน้าผาก สัมผัสแม้เพียงแผ่วเบาของเขาก็ทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งตัวราวกับถูกของร้อน ลอร์ดหนุ่มขยับเข้าไปกระซิบชิดใบหูนิ่ม “ราตรีสวัสดิ์” จากนั้นจึงดึงแขนตนเองออกจากการเกาะกุม แล้วก้าวออกจากห้องไป

ลูคัสลืมตาขึ้น ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำร้อนผ่าวราวกับถูกไฟลน นี่เขาพูดอะไรกับท่านลอร์ดไปเนี่ย!

ว้าก!

เด็กหนุ่มยกมือขึ้นดึงทึ้งเส้นผม จากนั้นจึงวิ่งไปกระโดดลงบนเตียงแล้วขดตัวอยู่ในผ้าห่ม สองมือยกขึ้นประกบแก้มไว้

รสสัมผัสที่แผ่วเบานั้น เขายังจดจำได้แม่น แต่ก็ยังนึกเสียดายที่อีกฝ่ายยังไม่สอนสิ่งที่ต้องการให้

โว้ย! เขาคิดอะไรอยู่กันเนี่ย

แล้วคืนนี้เขาจะหลับลงไปได้อย่างไร...

...

.....

...

สองวันหลังจากสรุปแผนงานเสร็จแล้ว พวกหัวหน้าหมู่บ้านก็ถูกเรียกเข้ามาพูดคุยกันด้วย พวกเขาเห็นพ้องกันว่าจะต้องสร้างกังหันน้ำให้ได้เสร็จสิ้นก่อนหิมะจะตกและจำเป็นจะต้องเรียกใช้แรงงานจากชายหนุ่มทุกคนในเมืองเนื่องจากมีจำนวนทาสไม่มากพอ ส่วนการทำพื้นถนนจะเริ่มขึ้นหลังจากสร้างกังหันน้ำเป็นผลสำเร็จ

เช้าตรู่ของวันเริ่มต้นงานใหญ่ คาร์ลเข้าเมืองไปดูงานด้วยตนเอง ซึ่งที่ริมแม่น้ำก็มีพวกทาสและชาวเมืองผู้ชายที่ถูกเกณฑ์มารวมตัวกันอยู่มากมาย พวกที่เป็นช่างไม้หรือมีความรู้ทางด้านช่างไม้ถูกแบ่งไปทำงานไม้ในส่วนของตัวกังหันและใบพัด ช่างโลหะอีกหลายคนทำหน้าที่หลอมพวกฟันเฟืองกับส่วนประกอบโลหะต่างๆ ซึ่งพวกโลหะที่นำมาหลอมก็ได้มาจากพวกชาวบ้านและโบสถ์บริจาคร่วมกัน ช่างหินทำหน้าที่สกัดหินโม่ขนาดใหญ่ ส่วนคนที่เหลือแยกไปขุดบ่อเก็บน้ำ ซึ่งบ่อเก็บน้ำแห่งนี้จะถูกขุดเพิ่มและขยายเป็นอ่างเก็บน้ำเพื่อใช้ประโยชน์ด้านอื่นด้วยในภายหลัง

หลายวันผ่านพ้นไป อากาศหนาวเย็นลงอีก พวกที่ปรึกษาของคาร์ลเริ่มกังวลกันว่าจะไม่ทันหิมะตกเสียแล้ว ถ้าหากเย็นจนแม่น้ำเป็นน้ำแข็ง แล้วกังหันน้ำจะทำงานได้อย่างไรกันเล่า

“เร่งมืออีก เวลามีไม่มากแล้ว!” นายทหารที่คุมคนงานตะโกนก้อง พวกทหารไม่เว้นแม้แต่หัวหน้านายทหารก็เข้าไปร่วมช่วยงานกันด้วย

ลอร์ดหนุ่มพาลูคัสเข้าไปดูสถานที่ประกอบกังหันน้ำในตอนบ่าย เมื่อเด็กหนุ่มได้เห็นทุกคนทำงานกันเหนื่อยแทบขาดใจก็อดสงสารไม่ได้ แต่ตัวเขาก็ช่วยอะไรไม่ได้มากนัก นอกจากจะคอยระมัดระวังให้ส่วนประกอบที่ประกอบเข้าด้วยกันทุกชิ้นทำงานได้

“อดทนหน่อยนะครับ เมื่อกังหันเสร็จแล้ว ผลที่ได้จะทำให้ทุกคนจะหายเหนื่อยแน่นอน” ลูคัสพยายามให้กำลังใจกับพวกคนงานและชาวบ้าน ขณะที่เดินเข้าไปสำรวจการประกอบใบพัดเข้าด้วยกันแล้วตรวจดูความเรียบร้อย

พวกชาวบ้านที่เป็นหญิงและเด็กเข้ามาช่วยซับเหงื่อกับยกน้ำมาให้เป็นระยะ สำหรับพวกเขาแล้วก็นึกภาพไม่ออกหรอกว่าสิ่งที่ทุกคนกำลังเร่งก่อสร้างกันจะเป็นจะตายนี้เพื่ออะไรและจะมีประโยชน์อย่างไรบ้าง

“ท่านลอร์ดแห่งแบร์กไฮม์สั่งให้สร้างสิ่งนี้งั้นหรือ” มารีมาดูบุตรชายทำงาน พอเห็นลูคัสก็ก้าวเข้าไปถาม “มันจะใช้งานได้จริงๆ หรือลูคัส”

“ใช้ได้สิ แล้วมารีจะต้องทึ่ง” เด็กหนุ่มตอบ

“ข้าอยากให้ท่านลอร์ดมาเห็นความเหน็ดเหนื่อยเสียจริงๆ เร่งเอาๆ เช้ายันเย็นถึงขนาดนี้” หญิงชาวเมืองที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เปรยขึ้น เมื่อหล่อนพูดเช่นนั้นพวกผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้วยกันก็พึมพำเป็นเสียงเดียวกัน “อากาศหนาวเช่นนี้ ท่านคงนั่งสบายอยู่ในปราสาท เกิดเป็นผู้มีศักดิ์สูงส่งก็ดีอย่างนี้”

“ไม่จริง! ท่านรู้เห็นอยู่ตลอด! สิ่งที่ท่านสั่งให้ทำนี่ก็เพื่อทุกคนในเมืองทั้งนั้น” ลูคัสหันไปบอกกับพวกหล่อนอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหันไปมองลอร์ดหนุ่มในเสื้อคลุมสีดำซึ่งยืนถือเอกสารตรวจสอบการประกอบกังหันอยู่ไม่ไกลออกไปนัก

“พวกเจ้าลืมแล้วหรือว่าใครเป็นคนกำจัดพวกโจรออกไป” มารีเอ่ยปากดุพวกหญิงสาวบ้าง “หากไม่มีท่านลอร์ด พวกเจ้าจะมายืนพูดคุยกันได้อย่างสนุกปากเช่นนี้รึ!”

“ก็จริงอยู่หรอก...” พวกหล่อนพูดเสียงอ่อย

เด็กหนุ่มทำหน้าตึง จากนั้นจึงหันไปบอกกับกลุ่มหญิงสาว “ผมจะบอกให้ ท่านลอร์ดน่ะ อยู่ที่นี่ อยู่กับทุกคนตลอดเวลาเลยด้วย! ท่านเสียสละเพื่อทุกคน แล้วก็ลำบากไม่แพ้กัน”

ลอร์ดหนุ่มหันมาเห็นลูคัสทำท่าทางกระฟัดกระเฟียด เขาจึงก้าวเข้าไปหา “ติดขัดอะไรหรือลูคัส”

“อะ เปล่า... เปล่าครับ”

“เจ้าบอกว่าท่านลอร์ดอยู่ที่นี่ ไหนล่ะลูคัส พวกข้าก็อยากจะเห็นให้เป็นบุญตาสักครั้ง”

“จริงด้วย ไหนล่ะ อยู่ที่ไหน”

คาร์ลหันไปทางกลุ่มคนที่ถาม “พวกเจ้ามีธุระอะไรกับข้าหรือ”

เพียงแค่นั้นเสียงเซ็งแซ่ก็พลันเงียบหาย มารีเบิกตาโพลง “อ้าว! ท่าน... ท่านคือท่านลอร์ดหรือนี่” พวกหญิงสาวคนอื่นๆ ก็รีบไปออหลบกันอยู่ที่ด้านหลังของมารี

“ถ้าไม่มีธุระ ก็อย่าทำให้เสียเวลาทำงาน” ลอร์ดหนุ่มพูดเสียงเข้ม เป็นผลให้พวกหญิงชาวบ้านที่ก้มหน้าอยู่สะดุ้งตัว หน้าเสียยิ่งกว่าเดิม “กังหันน้ำที่กำลังสร้างนี้ จะช่วยให้พวกเจ้าโม่ข้าวได้ตลอดวันตลอดคืน ตราบใดที่น้ำยังไม่เป็นน้ำแข็ง เพราะอย่างนั้นทุกคนจึงต้องเร่งทำงานให้เสร็จ”

“โม่ข้าวได้ตลอดวันตลอดคืนเลยหรือ” มารีพึมพำกับตนเอง “ถ้าโม่ข้าวในยุ้งได้หมด พวกข้าก็จะไม่ต้องอดอยากในฤดูหนาวอีกต่อไปแล้วน่ะสิ”

“จะมีขนมปังกินเหลือเฟือตลอดทั้งฤดูหนาว” หญิงชาวบ้านอีกคนเปรย

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็จะทำเบียร์ไว้สำหรับปีหน้าได้มากมาย”

“เอาไว้ขายได้อีกด้วย”

“ถ้าอย่างนั้นพวกข้าจะช่วยด้วย” กลุ่มหญิงสาวเอ่ยปากอาสา พวกคนชราและเด็กที่ยังพอมีแรงก็แห่กันเข้ามาช่วยคนละไม้คนละมือ เท่าที่จะพอทำไหว

ทุกคนเร่งทำงานส่วนของตนกันตั้งแต่เช้าจรดเย็น ไม่กี่วันหลังจากนั้น บ่อเก็บน้ำและทางน้ำที่ถูกขุดมาจนถึงโรงโม่ก็เป็นผลสำเร็จ ส่วนตัวกังหันน้ำนั้นอยู่ในระหว่างประกอบให้เป็นรูปเป็นร่าง

หลายวันถัดมา ในที่สุดกังหันน้ำก็สำเร็จเสร็จสิ้นก่อนหิมะจะตกอย่างที่ตั้งใจไว้ วินาทีแรกที่เปิดประตูน้ำแล้วน้ำไหลไปตามทางน้ำอย่างรวดเร็วนั้น พวกชาวบ้านต่างปรบมือเฮฮากันด้วยความดีใจ

กระแสน้ำเชี่ยวพุ่งเข้ากระทบใบพัดกังหัน ส่งผลให้มันเริ่มเคลื่อนไปช้าๆ และค่อยๆ เร็วขึ้น จากนั้นจึงส่งแรงต่อไปหมุนฟันเฟืองทีละตัว ลูคัสเลือกใช้ฟันเฟืองหลายตัวเนื่องจากต้องการส่งแรงไปให้โม่หินหมุนได้เร็วที่สุด เพื่อให้ได้แป้งเนื้อละเอียดตามคำแนะนำของที่ปรึกษาของลอร์ดหนุ่ม

ไม่นานโม่หินขนาดใหญ่ที่หลายคนไม่อยากเชื่อว่ามันจะขยับได้ก็เริ่มหมุน หลังจากนั้นหัวหน้านายทหารจึงสั่งให้ชาวเมืองเทข้าวในกระสอบลงไปในโถดินเผาเหนือตัวโม่ เมล็ดข้าวร่วงหล่นลงในช่องหินตรงกลางโม่ทีละน้อย ชั่วพริบตาเดียวก็ได้แป้งออกมากองใหญ่

เสียงปรบมือโห่ร้องสรรเสริญลอร์ดแห่งแบร์กไฮม์ดังกึกก้อง ทั้งชาวเมืองและทหารต่างค้อมศีรษะให้ด้วยความเคารพแล้วกระโจนเข้ากอดคอกันอย่างมีความสุข

“ต่อจากนี้ พวกเจ้าจงเร่งโม่ข้าวให้หมดก่อนน้ำในแม่น้ำจะเป็นน้ำแข็ง ข้าหวังว่าจะทัน”

“ทันแน่นอนขอรับ โม่ขนาดใหญ่ขนาดนี้ ข้าเองถ้าไม่ได้เห็นด้วยตาก็ไม่อยากเชื่อเลยว่ามันทำงานได้จริงๆ” พวกหัวหน้าหมู่บ้านยิ้มกว้าง “ไม่น่าเชื่อเลยว่าน้ำจะมีพลังมากถึงขนาดนี้”

คาร์ลยิ้มบาง “คนที่คิดสิ่งนี้ขึ้นมาก็คือลูคัสของพวกเจ้าอย่างไรกันล่ะ หน้าที่ของเขาคือเป็นมือขวาของข้า”

“มือขวา?” ลูคัสหันขวับ

“โอ ลูคัส ท่านลูคัส” พวกหัวหน้าหมู่บ้านค้อมศีรษะลงต่ำ “พวกข้าไม่แปลกใจเลย”

พวงแก้มใสซับสีเลือดขึ้นมาทันที เด็กหนุ่มรีบโบกไม้โบกมือ “เดี๋ยวสิครับ ท่านอะไรกัน”

ที่ปรึกษาของลอร์ดหนุ่มก็เช่นกัน พวกเขาค้อมศีรษะแล้วจับมือของเด็กหนุ่ม “พวกข้าเข้าใจแล้ว ท่านลูคัส ท่านลอร์ดเลือกให้ท่านเป็นมือขวาของท่านสินะ พวกข้าหมดข้อกังขาแล้ว ต่อไปบ้านเมืองของเราจะต้องรุ่งเรืองเป็นแน่”

เด็กหนุ่มใช้ปลายนิ้วเขาจมูกเบาๆ อย่างเขินๆ “โอย ผมไม่ได้ทำอะไรมากมายเลย แค่ออกแบบเฉยๆ ทุกคนก็มีส่วนช่วยทั้งนั้น มันเป็นรางวัลของความเสียสละ ความสามัคคีและความตั้งใจของทุกคนต่างหาก”

องครักษ์ทั้งสองก็ค้อมศีรษะลงด้วย หากสายตาของเออร์วินยังคงไม่ละไปจากเด็กหนุ่ม เขาอมยิ้มเล็กน้อยอย่างพอใจ

ลอร์ดหนุ่มยกมือขึ้นลูบเส้นผมสีดำซึ่งในตอนนี้เย็นเฉียบเพราะอากาศที่เหน็บหนาว เขาจับหมวกของเสื้อคลุมขึ้นมาคลุมศีรษะไว้ให้ “ดูสิ ทุกคนยอมรับเจ้าแล้วนะ”

นัยน์ตาสีเข้มสบประสานกับดวงตาสีฟ้า เขายิ้มอย่างน่ารักแล้วพยักหน้า “ผมดีใจที่สุดเลย อะ... คุณ...” ลูคัสเซเข้าไปในอ้อมกอดของคนที่ยกแขนขึ้นโอบไหล่เขาแล้วดึงเข้าไปหาตัว

“ข้าก็ดีใจ... ดีใจที่สุด”

“ท่านลอร์ด”

แม้อากาศจะหนาวเย็น หากหัวใจอบอุ่นอย่างประหลาด เด็กหนุ่มซบใบหน้าลงในอ้อมแขนแข็งแรงที่ทำให้เขารู้สึกปลอดภัย จากนั้นจึงผ่อนลมหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา


*~TBC~*


น้องลูเก่งม้อยค้าาา ขอให้มองน้องเอ็นดูว์น้องที่ฟามสามารถ มองข้ามความช่างอ้อยของน้องลูไปนะคะทุกคน 55555 น้องไม่ได้ทำไร่อ้อย น้องแค่อยากรู้อยากเห็น อยู่ในวัยชอบการเรียนรู้ ทั่นหลอดต้องเข้าใจน้องบ้างนะ ช่วยสอนให้คล่องซะที /ไม่ใช่ละ

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่ะ เยิฟๆ ทุกคนเลย /แจกจุ๊ฟฟฟ

ปล. คุณDeShiWa ตอนที่แล้วเขาได้จูบกันน้า จูบแบบเด็กๆ งอยยย หรือจะเรียกว่าจุ๊บก็ได้ค่ะ กร๊าก
คุณmur@s@ki ผมสีทองตาสีฟ้าแต่มาดเข้มก็มีน้าาาา~ 55555
น้องKan ลูคัสอายุ 19 ปี ทั่นหลอดนี่ฮัสกี้ประมาณอายุไว้ที่ 23 ปี เออร์วิน 27 กับคอนราด 24 ค่ะ เป็นแก๊งหนุ่มบอยแบนด์ได้เลยนะเนี้ยะ 555555

[larynx]

ทุกคนยอมรับลูคัสของเราแล้วสินะ ดีใจด้วยค่ะ ทั่นหลอดผู้เสียสละของเรา

[aiyuki]

ลูคัสน่ารัก น่าจับฟัดวันละหลายๆครั้ง

[B52]

 

[suikajang]

  น้องลูเก่งจ้า แต่ไม่จริงอะน้องทำไร่อ้อยแน่ๆ ทำแบบไม่รู้ตัวอะ 

[Natsuki-ChaN]

ฮือออ มันละมุนละไม มันดีต่อใจจจ

[DeShiWa]

ีใจที่มา

ขอตัวไปอ่านก่อน

[kiolkiol]

ฮึย หวานกันต่อหน้าประชาชน

[lizzii]

น้องเก่งมากและน้องก็ขี้อ้อนมากเช่นกันค่ะ คึคึ

[double9JH]

มีโกรธแทนท่ายลอร์ดนะค่ะลูคัส อิอิ

โอ๊ยละมุนนนนน

[Inwoสูs]

ทั่นหลอดเด็กน้อยน่าเอ็นดูชิมิล่า 

[k2blove]

หูยยย ตอนนี้ลูคัส แย่งซีนไปเต็มๆ
ว่าแต่เออร์วิน อย่าคิดอะไรเกินเลยนะ
ลูคัส เป็นของท่านลอร์ด ท่องไว้ๆ
 

[ploysure]

ลูคัส นี่นายเป็นคนออกแบบทั้งเมืองเลยใช่มั้ย555555
เมื่อไหร่จะจุ้บกันแบบผู้ใหญ่ซะที

[j123]

ท่านลอร์ดน่าจะแก่กว่าลูคัสมากกว่านี้อ่ะ 23 ยังหนุ่มมากเลย เวลาคุยกันอย่างกะอายุห่างกันเยอะกว่านี้ น่าจะสัก 26-28 ปี 

[2pmui]

ใช่ๆๆ น้องลูไม่ได้ทำไร่อ้อย น้องลูเป็นเจ้า
ของไร่อ้อย
นี่เถียงแทนน้องลูเลยนะนี่นะ ทุกคนอย่าใส่ร้ายน้องลูสิ
ท่านลอร์ดใจร้ายจัง น้องลูก็แค่อยากเรียนรู้ ทำไมคุณครูไม่สอนละ คุณครูท่านลอร์ดใจร้ายมากๆ
ท่านลอร์ดเนียนประกาศความเป็นเจ้าของน้องลู
อย่าลืมรางวัลให้เด็กดีนะท่าน แค่คำชมไม่พอแน่ๆ
เด็กดีเด็กฉลาดต้องตบรางวัลแรงๆ ไม่เอาแล้วจุ๊บแบบเด็กๆ 

[kinjikung]

น้องลูเก่งจริง ๆ ท่านลอร์ดหลงไม่ไปไหนแน่

[poppycake]

ผลงานที่ฉลาดหลักแหลมมม   >\\\<

[qq_oo]

ลูคัสเก่งมากๆๆ

[MayA@TK]

รอผลงานอื่นๆของลูคัสที่จะทำให้อึ้งอีก

 

[DeShiWa]

ลูคัสทำความดีความชอบอีกแล้ว

แบบนี้ท่านลอร์ดจะไม่ให้รางวัลหน่อยเหรอ

เด็กมันทำดีก็ต้องให้รางวัลนะ

สำหรับรางวัลขอเป็นnc ได้ไหม 5555

[colorofthewind21]

ลูคัสหนูจะขี้อ้อนไปไหนลูกก สงสัยท่านลอร์ดจะใจระทวยไปหมดแล้วว