Chapter 15 : โรเซนไฮม์ณ คฤหาสน์ชายป่าแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ที่ตรงจุดเชื่อมเขตแดนของเมืองสามเมืองในปกครองของท่านลอร์ด บุตรชายของอาร์ชดยุกแห่งแคว้นไฮเดลแบร์กทั้งสามคน คาร์ลต้องใช้เวลาขี่ม้าเป็นเวลาถึงสองวันเพื่อให้มาถึงคฤหาสน์แห่งนี้ ส่วนอีกสองคนที่นัดแนะกันไว้เดินทางมาถึงก่อนหน้าแล้ว เขาเลือกเดินทางด้วยม้ามาที่แห่งนี้ด้วยกันกับองครักษ์สองนายและนายทหารกลุ่มเล็กๆ อีกกลุ่มหนึ่งเท่านั้น แต่ละคนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าธรรมดาคล้ายพวกชาวบ้านชาวเมืองเพื่อไม่ให้ดูโดดเด่นเป็นที่น่าสงสัย
ลอร์ดหนุ่มแห่งแบร์กไฮม์เดินผ่านทหารนับสิบที่เข้าแถวยืนรออยู่ ตรงไปยังห้องหนังสือที่ชั้นบนของคฤหาสน์ เมื่อเปิดประตูเข้าไปภายในห้อง ลอร์ดหนุ่มอีกสองคนที่นั่งรออยู่ก็รีบลุกขึ้นต้อนรับ
“ท่านพี่!”
คาร์ลเดินเข้าไปสวมกอดน้องชายทั้งสอง จากนั้นพวกเขาก็นั่งลงบนโซฟาด้วยกัน
“ท่านพี่จะพักผ่อนก่อนหรือไม่”
“ไม่ล่ะ ขี่ม้ามาก็ไม่ได้เหนื่อยอะไร”
หลังได้รับจดหมายจากน้องชายทั้งสอง ลอร์ดหนุ่มก็เร่งมาที่คฤหาสน์ลับๆ ของบิดาแห่งนี้ทันที ซึ่งสามคนพี่น้องตกลงใจจะใช้สถานที่นี้ในการประชุมวางแผนรับมือศึกจากภายนอกแคว้นไว้ตั้งแต่ตอนที่แยกย้ายกันออกไปปกครองเมืองรอบนอก เมืองหลวงทั้งสามเมืองแล้ว
ไฮน์ริชไม่รอช้า เขาส่งสัญญาณมือบอกให้พวกทหารและสาวใช้ไปรอข้างนอกห้องให้หมด ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปหาพี่ชายและน้องชายแล้วพูดขึ้น “มีข่าวการเคลื่อนไหวของบาร์ดอฟแล้วนะท่านพี่ สายข้ารายงานมาว่า บาร์ดอฟพยายามจะไปผูกมิตรกับแคว้นเทรีย ถึงกับส่งของไปบรรณาการหลายคันรถเลยทีเดียว”
ยาคอปสบถเบาๆ พลางส่ายหน้าไปมา “หึ ไอ้คนเลี้ยงไม่เชื่อง ท่านพ่ออุตส่าห์ยอมตัดพื้นที่ของแคว้นไฮเดลแบร์กให้มันไปแล้ว แต่ก็ยังไม่รู้จักพอ”
คาร์ลวางจดหมายฉบับหนึ่งลงบนโต๊ะแล้วคลี่ออก “จดหมายจากเลดี้บาธิลดากับบาร์ดอฟ มีทูตนำไปส่งให้ข้าที่เมืองหลวง ท่านพ่อจึงจำใจต้องส่งต่อมาให้ข้าที่แบร์กไฮม์อีกต่อ แล้วก็แนบจดหมายมาให้ข้าด้วย”
น้องชายทั้งสองคนชะโงกหน้าเข้าไปอ่านข้อความในจดหมายแล้วหัวเราะเสียงขึ้นจมูก “บาร์ดอฟจะขอเข้าเยี่ยมท่านพี่? แล้วนี่อะไร ให้ตายข้าก็ไม่มีวันเชื่อว่านี่เป็นจดหมายจากเลดี้บาธิลดา มีเลดี้ดีๆ ที่ไหนบ้างจะเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอให้ชายหนุ่มไปรับมาเป็นภรรยา”
“ข้าก็คิดเช่นนั้น ตอนนี้บาร์ดอฟคงกำลังวางแผนอะไรอยู่เป็นแน่ ในจดหมายของท่านพ่อบอกว่าได้จัดส่งกำลังทหารมาที่แบร์กไฮม์อีกพันนายแล้ว อีกสักสัปดาห์คงจะมาถึง ท่านกำชับมาว่าให้ระวังให้ดี”
“แล้วท่านพี่จะจัดการกับบาร์ดอฟอย่างไร”
“ข้าจะรอดูท่าทีเขาก่อน”
“เมื่อได้ข่าวบาร์ดอฟ ท่านพี่จงรีบส่งข่าวมา พวกข้าจะพาทหารไปสมทบ” ไฮน์ริชเอ่ยอย่างเป็นกังวล “ข้ารู้สึกหวั่นใจอย่างไรก็ไม่รู้ มันจะมาไม้ไหนกันนะ”
“ท่านพี่ไม่ควรไปปกครองแบร์กไฮม์แต่แรก มันควรเป็นหน้าที่น้องเล็กเช่นข้า” ยาคอปส่ายหน้าไปมา “แบร์กไฮม์อยู่ใกล้กับเมืองโรเซนไฮม์ของบาร์ดอฟมาก ข้าเป็นห่วงท่านเหลือเกิน”
“เจ้าจะให้พี่ของเจ้าปล่อยเจ้าไปเสี่ยงอันตรายอย่างนั้นหรือ” คาร์ลส่งสายตาดุๆ ใส่น้องชาย “ถ้าหากข้าปกครองแบร์กไฮม์ไม่ได้ อนาคตข้าจะปกครองทั้งแคว้นไฮเดลแบร์กได้อย่างไรกัน”
แต่แรกเริ่มการปกครองในแคว้นไฮเดลแบร์กรวมอยู่ที่จุดศูนย์กลางคือเมืองหลวงเพียงแห่งเดียว มีวิลแฮล์ม ฟรีดริช อาร์ชดยุกแห่งไฮเดลแบร์กเป็นประมุข โดยมีบารอนบาร์ดอฟ ฟรีดริชซึ่งเป็นน้องชายอยู่ในตำแหน่งผู้สืบทอดคนต่อไป สองพี่น้องต่อสู้ พัฒนาเมืองไฮเดลแบร์กจนเป็นเมืองหลวงที่ร่ำรวย ขยายอาณาเขตแคว้นให้กว้างใหญ่ไพศาล ทว่าต่อมาเมื่ออาร์ชดยุกมีทายาทของตนเอง ตำแหน่งผู้สืบทอดจึงตกไปอยู่กับบุตรชายคนแรกแทน
วิลแฮล์มรู้ดีว่าทำให้น้องชายไม่พอใจมากเพียงใด ด้วยความเป็นกังวลว่าบาร์ดอฟจะทำร้ายบุตรชาย เขาจึงตัดสินใจแบ่งอาณาเขตของแคว้นไฮเดลแบร์กออกไปอีกส่วน ส่วนนั้นเป็นเมืองใหญ่อุดมสมบูรณ์ที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำ เขาตั้งชื่อเมืองนั้นว่าโรเซนไฮม์ แล้วมอบตำแหน่งมาควิสแห่งโรเซนไฮม์ให้น้องชายไป
ช่วงแรกบาร์ดอฟก็ยังสงบเสงี่ยมดีอยู่ หากเมื่อกาลเวลาผ่านไป บาร์ดอฟเข้าพิธีแต่งงานกับเลดี้โรเซตตาคนงาม บุตรสาวของดยุกแห่งซาร์แลนด์ ทุกสิ่งทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไป
มีหลายครั้งที่บาร์ดอฟส่งกองทัพมาปักหลักอยู่ที่ชายแดนแคว้นไฮเดลแบร์กแล้วก็ถอยทัพกลับไปง่ายๆ เพียงเพื่อจะแสดงให้พี่ชายได้เห็นแสนยานุภาพของตน ทว่าจู่ๆ ก็หยุดไป ปล่อยให้ชายแดนกลายเป็นแหล่งซ่องสุมโจรร้ายโดยไม่จัดการอะไร ส่งผลให้ชาวเมืองแบร์กไฮม์ตกอยู่ในความหวาดกลัวและทุกข์ใจ
นอกจากนั้นบาร์ดอฟก็ยังส่งของบรรณาการไปยังซาร์แลนด์และเมืองข้างเคียงอยู่บ่อยๆ ทว่าไม่เคยส่งมาให้ไฮเดลแบร์กเลยแม้สักครั้งเดียว ในขณะที่วิลแฮล์มส่งของบรรณาการไปให้น้องชายอยู่เป็นประจำ
สิ่งที่ทำให้อาร์ชดยุกแห่งไฮเดลแบร์กหมดความอดทนมากที่สุด คือการที่อีกฝ่ายไปประจบแคว้นของศัตรู เขาไม่อาจทำเป็นมองข้ามเจตนารมณ์ของน้องชายไปได้อีกแล้ว
บาร์ดอฟพยายามทำทุกสิ่งทุกอย่างให้ได้แคว้นไฮเดลแบร์กกลับไปเป็นของตน ดังนั้นไม่ช้าก็เร็วจะต้องมีการสู้รบปรบมือกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แน่นอน
ด้วยเหตุนี้ บุตรชายทั้งสามของอาร์ชดยุกแห่งไฮเดลแบร์กจึงยกทัพเข้ามาปกครองเมืองรอบนอกทั้งสามของแคว้น เพื่อดูแลไม่ให้ชาวเมืองแปรฝ่ายและเป็นกำแพงไม่ให้บาร์ดอฟเข้าถึงเมืองหลวงได้โดยง่าย
หากเมื่อไม่นานมานี้ จู่ๆ บาร์ดอฟก็ส่งทูตพร้อมบรรณาการและจดหมายเข้าไปหาอาร์ชดยุกแห่งไฮเดลแบร์ก จดหมายฉบับหนึ่งเป็นของเลดี้บาธิลดาถึงมาควิสที่หนึ่งแห่งแบร์กไฮม์ ส่วนอีกฉบับเป็นของบาร์ดอฟถึงพี่ชาย ใจความบอกว่า เลดี้บาธิลดาได้ยินคำร่ำลือของลอร์ดหนุ่มจากตัวเขามานาน หล่อนรู้สึกประทับใจมาก ฝ่ายตนเองก็เห็นดีงามอยากจะให้สองแผ่นดินกลับมารวมกันอีกครั้ง ทางซาร์แลนด์ของเลดี้ของเขาเองก็เห็นดีเห็นงามด้วย จึงอยากถามความคิดเห็นของอาร์ชดยุกและลอร์ดหนุ่ม
วิลแฮล์มรู้อยู่แก่ใจว่าน้องชายเป็นคนอย่างไร และไม่มีทางเปลี่ยนไปได้แน่ ดังนั้นไม่มีทางที่เขาจะยินยอมให้บุตรชายตกเป็นเหยื่อของงูพิษพวกนั้นโดยเด็ดขาด
เนื้อความทิ้งท้ายในจดหมายของบิดาถึงบุตรชายทั้งสาม บอกให้พวกเขาเตรียมพร้อมรับมือบาร์ดอฟไว้ให้พร้อมที่สุด
ยาคอปถอนหายใจหนักๆ “ท่านพ่อก็คือท่านพ่อ ทำไมเราไม่ยกทัพไปตีเอาแผ่นดินที่เสียไปของเรากลับคืนมาซะเลย จะนั่งรอไปเพื่ออะไร”
ลอร์ดหนุ่มตบไหล่น้องชายหนักๆ “เราควรหลีกเลี่ยงสงคราม ถ้าจะบุกเข้าไปในโรเซนไฮม์ เราจะต้องเสียเลือดเนื้อทหารของเราไปอีกสักเท่าไหร่”
“ข้าได้ยินว่าปราสาทของบาร์ดอฟในโรเซนไฮม์มีกำแพงสูงหนาถึงสามชั้น มีแม่น้ำล้อมอีกด้วย ไม่ใช่ง่ายเลยที่จะบุกเข้าไปถึงตัวบาร์ดอฟได้ ฝ่ายเราเสียเปรียบมากเกินไป”
คาร์ลขมวดคิ้วครุ่นคิดพลางเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ “ตอนนี้พวกเรายังทำอะไรไม่ได้มาก จงใช้เวลาในช่วงที่ยังสงบเตรียมกองทัพให้พร้อมที่สุด”
“ขอรับท่านพี่”
ลอร์ดหนุ่มยิ้มบางพลางเอนหลังพิงพนักโซฟา “พวกเจ้าสบายดีนะ ข้าเห็นแบบนี้ก็สบายใจ”
“ท่านพี่ก็ดูมีความสุขดีนะขอรับ” ไฮน์ริชเอื้อมมือออกไปกุมมือพี่ชาย “ข้าได้ยินว่าท่านจัดการพวกโจรที่เข้ามาก่อกวนแบร์กไฮม์เสียจนเกลี้ยง ช่างสมกับเป็นท่านพี่ที่ข้าภูมิใจ”
“ข้ากำลังวางแผนพัฒนาเมือง เมื่อเสร็จแล้วจะส่งให้พวกเจ้าได้นำไปใช้ ไม่ว่าพวกเจ้าจะทำอะไร อย่าลืมนึกถึงทุกข์สุขของชาวเมืองให้มากๆ”
“ขอรับท่านพี่”
“แล้วเด็กที่ชื่อลูคัสเล่าขอรับ จะไม่เล่าเรื่องของเขาให้พวกข้าฟังหน่อยหรือ” ยาคอปพูดขึ้นบ้าง “พวกทหารพูดถึงกันไม่หยุดปากเลยทีเดียว เห็นว่าเป็นคนโปรดของท่านพี่”
สีหน้าของลอร์ดหนุ่มเปลี่ยนไปจนทำให้น้องชายทั้งสองเลิกคิ้วขึ้น นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนแสงลง แล้วยังรอยยิ้มละมุนเช่นนั้น ขนาดเป็นน้องชายยังไม่มีโอกาสได้เห็นอยู่บ่อยๆ
“เขาเป็นคนพิเศษของข้า”
“ข้าชักอยากจะเห็นซะแล้วซี” ยาคอปหัวเราะ “เห็นว่าท่านพี่แต่งตั้งให้เขาเป็นมือขวาเสียด้วย”
“ดูท่าพวกข้าต้องหาโอกาสบุกเข้าไปเยี่ยมท่านพี่บ้างเสียแล้ว” ไฮน์ริชพลอยหัวเราะตามไปด้วย
ลอร์ดหนุ่มส่ายหน้าไปมา “พวกเจ้านี่น้า ไม่เปลี่ยนไปเลย มีตำแหน่งเป็นขุนนางใหญ่กันแล้วแท้ๆ”
“ถึงพวกข้าจะมีตำแหน่งอะไร พวกข้าก็เป็นน้องท่านอยู่ดีนั่นล่ะ”
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นขัดจังหวะสามพี่น้อง ก่อนคนที่ยืนอยู่หน้าประตูจะพูดขึ้น
“ท่านคาร์ล ข้าเออร์วินเองขอรับ”
“เข้ามาสิ”
องครักษ์หนุ่มเปิดประตูออกแล้วค้อมศีรษะลงต่ำ “เมื่อครู่มีจดหมายจากท่านอาเธอร์มาที่นี่ ท่านบอกว่าจะเดินทางไปถึงแบร์กไฮม์เร็วๆ นี้เพื่อนำลูห์กับลาห์ไปส่งให้ท่าน พวกมันคิดถึงท่านมาก”
“ท่านอาเธอร์คงจะนำกองทัพของท่านพ่อไปเสริมให้ท่านพี่สินะ” ยาคอปเปรย “รีบเร่งเช่นนี้ข้ารู้สึกไม่ดีเลย”
ไฮน์ริชโอบไหล่น้องชาย “อย่างน้อยพวกบาร์ดอฟคงไม่ลงมือในฤดูหนาวแน่ พวกเรายังพอมีเวลาน่ะ”
อาเธอร์ที่ว่าคือมือขวาของอาร์ชดยุกแห่งไฮเดลแบร์ก แล้วก็เป็นอาจารย์ที่สั่งสอนลอร์ดทั้งสามมาตั้งแต่วัยเยาว์ ในจดหมายที่บอกว่าจะนำลูห์ลาห์ สุนัขของคาร์ลไปส่งให้เป็นการบังหน้าเท่านั้น เผื่อว่าสาสน์จะไปตกอยู่ในมือของคนอื่น แท้จริงแล้ว ลูห์กับลาห์หมายถึงสุนัขผู้ซื่อสัตย์ได้ด้วย นั่นก็คือกองทัพเสริมของลอร์ดหนุ่มนั่นเอง
คาร์ลเอนศีรษะพิงพนักโซฟา การประชุมที่เคร่งเครียดนี้ทำให้เขารู้สึกเหนื่อยล้ายิ่งกว่าการขี่ม้าสองวันเต็มๆ เสียอีก ในเวลาเช่นนี้ เขาอดนึกถึงลูคัสไม่ได้เลย ถ้าหากมีเด็กหนุ่มอยู่ใกล้ๆ รอยยิ้มน่ารักคงจะช่วยให้เขากลับมีพลังขึ้นมาอีกครั้ง เขานึกถึงเด็กหนุ่มแทบจะตลอดเวลา ห่างกันมาแค่สองวัน เขาก็คิดถึงอีกฝ่ายแทบแย่แล้ว
“วันนี้พอก่อนก็แล้วกัน ข้ากลับล่ะ”
“ท่านพี่ จะรีบไปไหน ไม่พักที่นี่สักคืนหรือ”
“ผู้ปกครองเมืองไม่ควรจะอยู่ห่างปราสาทนานๆ พวกเจ้าก็เช่นกัน” ลอร์ดหนุ่มลุกขึ้นจัดเสื้อผ้า ก้าวเข้าไปสวมกอดน้องชายทีละคนแล้วหันไปสั่งองครักษ์ให้เตรียมการเดินทางให้พร้อม
“ไม่ควรจะอยู่ห่างคนโปรดที่รออยู่ในปราสาทนานๆ มากกว่าหรือเปล่าขอรับ” ไฮน์ริชยิ้มกริ่ม
คาร์ลหัวเราะเบาๆ “ไม่มีใครรู้ใจข้าเท่าน้องชายของข้าอีกแล้ว”
...
.....
...
ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นภายในสนามฝึกซ้อมยิงธนู ในยามนี้พวกทหารที่ใช้หน้าไม้นำโกลนมาติดกับส่วนปลายของหน้าไม้กันหมดแล้ว พวกเขากำลังทดสอบการยิงใส่เป้าทดลองที่ใส่ชุดเกราะไว้
เสียงฮือฮาดังลั่นทุกครั้งที่มีการยิงลูกธนูออกไป หากเด็กหนุ่มคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ไม่ได้สนใจ เขาทอดสายตาออกไปไกลอย่างเหม่อลอย
หลังจากวันที่ลอร์ดหนุ่มมาบอกลาในตอนเช้ามืดก็ผ่านมาห้าวันแล้ว ตอนนั้นเขาสะลึมสะลือ ยังไม่ทันตื่นดีเลยด้วยซ้ำ จำได้เพียงแค่สัมผัสของมืออุ่นๆ กับริมฝีปากที่แตะลงบนกลีบปากของเขาอย่างแผ่วเบา
“ข้าจะต้องไปธุระข้างนอกหลายวัน”ลูคัสปรือตาขึ้นเล็กน้อย
“...อือ”
“อยู่ที่นี่รอข้า เป็นเด็กดีนะ อย่าเข้าไปในเขตปราสาทฝั่งซ้ายเป็นอันขาด แล้วก็อย่าออกไปซนที่ไหน”ที่จริงตอนตื่นขึ้นมาก็ยังนึกว่าตัวเองฝันไป จนพวกสาวใช้บอกอีกรอบนั่นล่ะ ถึงพอนึกขึ้นมาได้รางๆ
“ท่านลอร์ดไปที่ไหนหรือ ทุกคนรู้มั้ย” เด็กหนุ่มเอ่ยถามบรรดาสาวใช้ ซึ่งพวกหล่อนก็พากันส่ายหน้ายิก
“พวกข้าไม่รู้หรอกเจ้าค่ะ” แล้วพอเขาเดินออกจากห้อง พวกทหารก็เดินตามกันเป็นฝูง ที่ตรงทางเชื่อมไปยังปราสาทฝั่งซ้ายมีทหารเฝ้ามากมายเป็นพิเศษ แล้วก็ยังมีทหารคอยเฝ้าทั้งข้างในและข้างนอกปราสาททุกตารางเมตรเลยทีเดียว หากเมื่อถามพวกทหารว่าท่านลอร์ดไปไหน ทุกคนก็ตอบแค่ว่าไปธุระข้างนอกเท่านั้น
เขาถูกทิ้งให้เฝ้าปราสาทซะแล้ว แต่ก็ยังดีที่รูฟมาคอยเขาแต่เช้าทุกวัน ชวนเขามาดูการฝึกซ้อมยิงธนูอยู่เรื่อยๆ พาไปขี่ม้าเล่น แล้วก็ยังพาไปรู้จักกับทหารในกองอื่นๆ ระหว่างนั้นก็ได้ดูการฝึกดาบกับหอกอีกด้วย
ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร เพียงแต่เขาอดคิดไม่ได้ว่าท่านลอร์ดไปทำธุระอะไรที่ไหน ไปพบกับน้องชายสองคนที่ส่งจดหมายมา หรือว่าเลดี้บาธิลดาคนนั้นกันนะ
“ท่านลูคัสขอรับ หัวธนูแบบที่ท่านแนะนำเมื่อคราวก่อน ข้าสั่งช่างโลหะทำแล้วนะขอรับ” รูฟรายงานเด็กหนุ่ม ทว่าอีกฝ่ายนั่งนิ่ง เขาจึงลองเรียกดูอีกครั้ง “ท่านลูคัส”
“ท่านลูคัสขอรับ!”
เจ้าของชื่อเรียกหันขวับไปทางคนถาม “อ๊ะ รูฟ เสียงดังทำไมน่ะ”
“ท่านเหนื่อยแล้วหรือ”
“เปล่า...” เขารีบกวาดสายตามองไปโดยรอบ ดูเหมือนว่าพวกทหารจะหยุดซ้อมกันแล้ว “เสร็จแล้วหรือ ทำไมวันนี้เลิกซ้อมเร็วจังล่ะ”
หัวหน้านายทหารหัวเราะ “โธ่ ท่านลูคัส พวกข้าก็ต้องพักผ่อนบ้างสิขอรับ ฝึกหนักติดกันมาหลายวันแล้ว”
“นั่นสินะ” ลูคัสเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับรูฟพร้อมกับย่นคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย แต่แล้วก็ยิ้มกว้างคล้ายนึกอะไรขึ้นมาได้ “รูฟ เข้าไปในเมืองกันเถอะ”
รูฟเบิกตาโพลง “ไปทำไมขอรับ!”
“ผมอยากไปดูความเรียบร้อยของกังหันน้ำน่ะ ไม่รู้ว่าโม่ข้าวกันใกล้เสร็จแล้วหรือยัง”
รูฟอ้ำอึ้ง ครั้นจะปฏิเสธก็ไม่ได้ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าถ้าพาอีกฝ่ายเข้าไปในเมืองแล้วจะโดนท่านลอร์ดว่าอะไรเอาหรือเปล่า
“ผมชวนคนอื่นไปก็ได้นะ ถ้าไม่มีใครไปเดี๋ยวไปคนเดียวก็ได้”
“ไม่ได้นะขอรับ ถ้าขืนท่านลูคัสไปคนเดียว ข้าต้องแย่แน่”
“ทำไมต้องแย่” เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว ก่อนจะพูดเสียงดัง “อ้อ! นี่ท่านลอร์ดสั่งให้เฝ้าผมไว้ใช่มั้ย มิน่าล่ะ มาหาผมแต่เช้าทุกวันเลย!”
หัวหน้านายกองยิ้มเจื่อนๆ ไม่รู้จะแก้ตัวว่าอย่างไรดีก็เลยยอมเออออไปกับเด็กหนุ่ม “ถ้าท่านลูคัสจะเข้าไปในเมืองก็ต้องใส่เสื้อคลุมอุ่นๆ ก่อนนะขอรับ ท่านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ข้าจะไปเตรียมม้าให้”
หลังจากนั้นรูฟกับนายทหารอีกสามนายก็นำม้ามายืนรอที่ด้านหน้าปราสาท ไม่นานเด็กหนุ่มวิ่งปรู๊ดออกมาโดยมีพวกสาวใช้ติดตามมาทางด้านหลัง ส่งเสียงดังโวยวายลั่น
“ท่านลูคัส! อย่าไปเลยเจ้าค่ะ! เดี๋ยวท่านลอร์ดจะดุเอานะเจ้าคะ!”
“รอท่านลอร์ดกลับมาก่อนเถอะเจ้าค่ะ!”
“จะว่าอะไรได้เล่า เขาไม่อยู่สักหน่อย จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้!” ลูคัสหันไปเถียง เขาวิ่งไปกระโดดขึ้นหลังม้าแล้วเตะสีข้างมันอย่างแรงเพื่อให้เจ้าม้าวิ่งออกไป “เดี๋ยวผมจะรีบกลับน่า! อยากไปดูว่าทุกคนใช้งานกังหันน้ำได้ดีก็เท่านั้นเอง!”
“พวกเจ้าดูแลท่านลูคัสดีๆ นะ!” พวกสาวใช้ตะโกนบอกทหารไล่หลัง จากนั้นก็ยืนมองจนเด็กหนุ่มกับเหล่าทหารขี่ม้าห่างออกไปไกลจนพ้นสายตา
ม้าของเด็กหนุ่มวิ่งนำหน้าทหารทั้งสี่นาย ผ่านป่าสนและทุ่งข้าวที่ดูวังเวง สายลมที่ระใบหน้าเย็นเยือกจนเด็กหนุ่มต้องดึงเสื้อคลุมขึ้นมาปิดจมูกและริมฝีปากด้วย ใช้เวลาอยู่พักใหญ่จึงไปถึงหมู่บ้านริมแม่น้ำที่ตั้งของกังหันน้ำ
สิ่งแรกที่ลูคัสสังเกตเห็นคือถนนหินที่เริ่มจะเป็นรูปเป็นร่างแล้ว พวกทาสและชาวบ้านกำลังเร่งทำงานกันโดยมีเหล่าที่ปรึกษาของท่านลอร์ดและทหารคอยควบคุม เขากระโดดลงจากม้าแล้วจูงม้าเดินเข้าไปดูอย่างสนใจ
เมื่อพวกทหารกับที่ปรึกษาทั้งหลายเห็นเข้าก็ค้อมศีรษะทำความเคารพ “ท่านลูคัสมาถึงที่นี่ มีอะไรให้พวกข้ารับใช้หรือ”
“ไม่มีหรอก ผมแอบหนีมาเที่ยวน่ะ” เด็กหนุ่มหัวเราะอย่างอารมณ์ดี พวกชาวบ้านและทาสที่กำลังทำงานหันมาทำความเคารพเป็นระยะๆ ตามที่เด็กหนุ่มเดินผ่าน แม้จะดูเหน็ดเหนื่อย เหงื่อผุดพรายทั้งที่อากาศเย็น หากทุกคนก็ดูจะมีความสุขกับการทำงานดีจนเขารู้สึกประหลาดใจ “สร้างถนนได้เร็วมากๆ เลย ตอนแรกผมนึกว่าจะสร้างถนนจากปราสาทเข้ามาในเมืองก่อนซะอีก”
“ตามกำหนดการตอนแรกก็เป็นเช่นนั้นขอรับ แต่ท่านลอร์ดบอกว่าถนนนี่จะเป็นประโยชน์กับชาวเมืองมากกว่า ก็เลยเริ่มสร้างจากกังหันน้ำเชื่อมไปยังหมู่บ้านทั้งเจ็ดก่อน”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าน่ารัก เขาไม่แปลกใจเลยที่ท่านลอร์ดจะสั่งแบบนี้ ช่างเป็นผู้ครองเมืองที่น่าชื่นชมจริงๆ
ระหว่างนั้นก็มีหญิงชาวบ้านนำขนมปังและน้ำมาส่งให้กลุ่มคนที่กำลังทำงานกันอย่างขันแข็ง เมื่อทหารเห็นเช่นนั้นก็ให้เวลาพักชั่วครู่ แต่ก็ยังยืนเฝ้าอยู่แถวนั้น เมื่ออิ่มท้องพวกเขาก็ลุกขึ้นทำงานต่อโดยไม่บ่ายเบี่ยง
ช่างต่างกับภาพที่เคยเห็นในโทรทัศน์มากมาย ลูคัสนึกอยู่ในใจ เขาเคยเห็นแต่พวกทหารใช้แส้เร่งให้คนงานทำงาน แล้วก็ไม่ให้ดื่มกินอะไรจนกว่าจะถึงเวลาหยุดพัก
“ข้าไม่เคยเห็นทาสที่ไหนมีความสุขเท่าทาสในแบร์กไฮม์เลย” รูฟเปรยเสียงเบา
“คิดอย่างนั้นเหมือนกันหรือ” เด็กหนุ่มหันกลับไปถาม
“พวกเขาทำงานเช้าจรดเย็นเหมือนกับทาสที่อื่น แต่ท่านลอร์ดสั่งไว้ว่าต้องให้มีอาหารอิ่มท้อง มีเวลาพักผ่อน แล้วก็มีที่พักอบอุ่นด้วยขอรับ” ที่ปรึกษาคนหนึ่งที่เดินตามมาเอ่ยขึ้น “ส่วนพวกชาวบ้านที่มาช่วยทำงานก็จะได้เงินตอบแทน”
ลูคัสพยักหน้าหงึกหงัก ขณะที่ก้าวเท้าเดินต่อไปก็ก้มลงมองถนนหินไปด้วย ในยุคปัจจุบันยังพอมีถนนหินเช่นนี้หลงเหลืออยู่ในเมืองไฮเดลแบร์กบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็ถูกแทนที่ด้วยคอนกรีตไปแล้ว มาจนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่อยากเชื่อเลยว่าตนเองจะได้เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มคนที่คิดสร้างถนนแห่งนี้ขึ้น
“ถึงจะเพิ่งสร้างถนนหินไปได้เพียงระยะทางสั้นๆ แต่ชาวเมืองก็พอใจมาก โดยเฉพาะเวลาที่ฝนตกแล้วทางดินไม่กลายเป็นโคลนเหมือนทุกทีขอรับ”
“ดีจังเลยนะครับ” พอเดินไปถึงที่หน้าโรงโม่ก็เห็นว่ามีชาวเมืองมารวมตัวกันมากมาย มีโต๊ะตั้งเต็มไปหมด ส่งเสียงพูดคุยสลับร้องเพลงกันดังลั่น ดูราวกับว่ามีงานฉลองขนาดย่อมๆ กัน
“ท่านลูคัส!” เมื่อชาวเมืองหันมาเห็นเด็กหนุ่มกับเหล่าทหารก็ร้องทัก แล้วรีบรุดเข้ามาต้อนรับ
มารี เลนและทุกคนในครอบครัวก็อยู่ที่นั่นด้วย “ท่านลูคัส คิดถึงจังเลย!”
ลูคัสพูดเสียงดุ “ท่านอะไร เรียกท่านทำไม ไม่คุ้นเลย”
เลนโบกไม้โบกมือไปมา “เรียกท่านน่ะดีแล้ว ถ้าหากข้าเรียกแต่ชื่อเฉยๆ มีหวังโดนท่านลอร์ดลงโทษแน่ๆ”
“ท่านลอร์ดจะลงโทษทำไม เขาไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก”
“ท่านลูคัส เชิญนั่งก่อน พวกท่านทหารด้วย เดี๋ยวข้าจะนำเบียร์มารินให้” ชายสูงวัยที่ดูจะเป็นที่เคารพของคนในที่นั้นผายมือไปที่โต๊ะ เบื้องหน้ามีกองไฟขนาดใหญ่ให้ความอบอุ่น จากนั้นก็เรียกให้ชาวเมืองแถวนั้นนำม้าไปผูกและจัดการให้น้ำ
เด็กหนุ่มกับทหารเดินไปนั่งลงตรงที่นั่งนั้นอย่างว่าง่าย เลนกับมารีก็ตามไปอยู่ใกล้ๆ กันด้วย สักพักก็มีคนนำเบียร์ในถ้วยโลหะขนาดใหญ่มาเสิร์ฟ “มีงานฉลองอะไรกันหรือ”
“ไม่ได้ฉลองหรอกขอรับ พวกข้าก็มารวมกันที่นี่ทุกวัน มาดูกังหันน้ำโม่ข้าวขอรับ”
ลูคัสหัวเราะ “กำลังเห่อกันงั้นสินะ แล้วโม่ไปได้เยอะหรือยังล่ะ”
“เยอะมากขอรับ ข้าอยู่มาจนอายุปูนนี้ ไม่เคยเห็นโม่ใหญ่ขนาดนี้ แล้วก็การโม่ข้าวที่โม่ได้เยอะแล้วก็รวดเร็วเช่นนี้มาก่อนเลย”
“แต่ก็ยังไม่หมดใช่มั้ย”
“เกือบหมดแล้วขอรับ อีกสามวันสามคืนก็น่าจะหมด”
เด็กหนุ่มหันไปถามมารีกับครอบครัว “แล้วข้าวในยุ้ง ได้โม่หมดหรือยัง”
“หมดแล้วเจ้าค่ะ หมักเบียร์ไว้ได้อีกสิบถังเลยทีเดียว”
แววตาของชาวเมืองในที่นั้นฉายแววแห่งความสุข เป็นผลให้ริมฝีปากสีแดงคลี่ยิ้มอย่างพอใจ หัวใจเขาพองโตที่ได้เห็นพวกชาวเมืองมีอาหารอุดมสมบูรณ์เช่นนี้ และไม่ต้องมีความหวาดกลัวหรือวิตกกังวลกับพวกโจรร้ายอีกต่อไป
“ท่านลูคัสลองชิมขนมเจ้าค่ะ พวกข้าเพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ กำลังอร่อยทีเดียว” ชาวเมืองผลัดกันนำอาหารมาจัดให้ ซึ่งเด็กหนุ่มก็ไม่ปฏิเสธน้ำใจ
“ซุปร้อนๆ เจ้าค่ะ”
“เนื้อย่างขอรับ”
นั่งไปได้ไม่นานทั้งลูคัสและพวกทหารก็อิ่มแปล้ จนต้องร้องบอกว่าไม่เอาอีกแล้ว
“เดี๋ยวเมื่อหิมะตก อากาศหนาวจนแม่น้ำเป็นน้ำแข็งเมื่อไหร่ ผมได้ยินว่าจะมีคนมาจัดการปิดประตูน้ำเอาไว้ก่อน แล้วจะเปิดให้ใช้งานกันได้อีกเมื่อหมดฤดูหนาว” เขาหันไปบอกกับชายสูงวัย
“ขอรับ จริงสิ! ท่านลูคัสสนใจจะตกปลาบนน้ำแข็งหรือไม่ ช่วงกลางฤดูหนาว ถ้าหากแม่น้ำเป็นน้ำแข็งหนาพอแล้ว พวกข้าจะเจาะรู แล้วเอาเบ็ดหย่อนลงไป ปลาใต้น้ำแข็งรสชาติดีมากเลยทีเดียวขอรับ”
นัยน์ตาสีเข้มเป็นประกาย “จริงหรือ สนใจสิ!”
รูฟรีบพูดขัด “แต่ต้องรอท่านลอร์ดอนุญาตนะขอรับ แม่น้ำก็ไม่รู้จะเป็นน้ำแข็งหรือเปล่าเลย”
เด็กหนุ่มหันไปส่งสายตาขุ่นๆ ใส่ “ผมรู้หรอกน่า!”
“ท่านลูคัส” เลนก้าวเข้ามายืนตรงหน้าโต๊ะที่เด็กหนุ่มนั่งอยู่ “พระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้ว ไปเดินเล่นริมแม่น้ำไหม จะได้เห็นพระอาทิตย์ดวงโตๆ ตกน้ำด้วยนะ”
ลูคัสยิ้มรับพลางยืดแขนบิดขี้เกียจ “เอาสิ ไปเดินย่อยอาหารหน่อยก็ดี” พอลุกขึ้นปุ๊บ นายทหารอีกสี่คนก็ลุกตามปั๊บ คอยเดินติดตามเด็กหนุ่มราวกับลูกไก่เพิ่งออกจากไข่
ขาเรียวพาเจ้าของเดินไปบนทางดินริมแม่น้ำช้าๆ อากาศค่อนข้างจะเย็นเพราะแรงลมและแสงจากดวงอาทิตย์อ่อนแรงลงไปมากแล้ว หากก็คุ้มค่าที่จะอดทน เพราะภาพของดวงอาทิตย์สีเหลืองส้มที่กำลังค่อยๆ จมลงในแม่น้ำ มีเงาทอดบนพื้นน้ำระยิบระยับ ดูสวยงามดีเหลือเกิน
“อยู่ในปราสาทเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีใช่ไหม” เลนเอ่ยถามระหว่างที่เด็กหนุ่มหยุดมองดูพระอาทิตย์ตกน้ำกัน
“สบายดี แต่ก็คิดถึงที่นี่อยู่บ่อยๆ นะ”
“ถ้างั้นข้าก็สบายใจ ว่าแต่ท่านลอร์ดก็ใจดีกับท่านมากใช่ไหม”
“อื้ม ใจดีมาก” ลูคัสยิ้มกว้าง “เขารับฟังความคิดเห็นของผมด้วยนะ”
เลนถอนหายใจอย่างโล่งอก “พวกข้าโชคดีจริงๆ ที่ได้ท่านลอร์ดมาเป็นผู้ครองเมือง แล้วยังได้ท่านมาเป็นมือขวาให้ท่านลอร์ด” จากนั้นจึงหัวเราะออกมาเบาๆ “เดี๋ยวนี้น่ะ ทุกคนก็เอาแต่พูดถึงท่านกับท่านลอร์ดกันตลอดเลย”
“พูดถึงผมด้วยหรือ พูดว่ายังไงบ้างน่ะ” เด็กหนุ่มถามอย่างสนใจ
“ก็เช่นว่า เมื่อไหร่จะมีพิธีการแต่งตั้งยศให้มือขวาของท่านลอร์ดสักที พวกเราจะหาอะไรเป็นของขวัญให้ท่านกัน แล้วจะฉลองกี่วันดี”
ลูคัสหัวเราะบ้าง ก่อนจะถามต่อ “แล้วพูดถึงท่านลอร์ดว่ายังไงหรือ”
“อืม... ก็มี จะฉลองอย่างไรในงานแต่งงานของท่านลอร์ด จะฉลองกี่วัน อยากจะเห็นเลดี้ของท่านอย่างนั้นอย่างนี้ เลดี้ของท่านคงจะสูงส่งแล้วก็สวยงามเหมือนนางฟ้า บางบ้านก็เริ่มหาเสื้อผ้าไว้ใส่ในงานกันแล้ว”
รอยยิ้มของเด็กหนุ่มค่อยๆ จางลง เขาขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยพลางหลุบตาลงต่ำ “งั้นหรือ”
ก็นั่นสินะ พวกชาวเมืองก็ย่อมจะอยากเห็นความเป็นไปของผู้ปกครองเมืองเป็นธรรมดา สักวันหนึ่งท่านลอร์ดก็จะต้องมีเลดี้ มีทายาทผู้สืบทอดตำแหน่งต่อ แล้วเมื่อเวลานั้นมาถึง ตัวเขาจะเป็นเช่นไร จะทนมองภาพท่านลอร์ดกับภรรยาได้หรือ
ลูคัสทอดสายตาไกลออกไป เขาไม่ได้ฟังที่เลนพูดอีกแล้ว
“ทำไมทำหน้าเศร้าอย่างนั้นล่ะ มีอะไรหรือ” เลนจับมือนุ่มแล้วกระตุกเบาๆ
ใบหน้าน่ารักหันไปทางคนถามพลางยิ้มบาง หากก็ไม่ได้พูดอะไร
“คิดถึงบ้านใช่ไหม”
เด็กหนุ่มยังคงไม่ตอบ เพียงแค่พยักหน้าช้าๆ เท่านั้น
*~TBC~*กรีซซซ หลังจากหายหัวไปข้ามปี ในที่ฝุดดดด คิดถึงเก๊ามั้ยยยย 
พอดีช่วงปลายปีฮัสกี้ป่วยค่ะ อากาศเปลี่ยนทีไร จับไข้ทู๊กกกที แล้วช่วงนี้ก็ติดเขียนอีกเรื่องค้างๆ คาๆ อยู่ด้วย 
ของเก่าก็อืด ของใหม่ก็ไม่ขยับ จะบ้าตรัยยย 5555555 โลภมากก็งี้
สวัสดีปีใหม่ทุกคนด้วยนะคะ แฮร่ ดีเลย์ไปหลายวัน แต่ก็ยังมีกลิ่นใหม่ๆ อยู่น้า
พูดถึงตอนนี้กันม่าง น้องลูไร่อ้อยหนีเที่ยว ต้องโดนทั่นหลอดจับถอดกุงเกงตีตูดแน่ๆ ทำไมซนแบบนี้นะ! แล้วไปอ้อยหนุ่มชาวบ้าน เดี๋ยวเจอหึงหรอก อิอิอิ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ 
ปล. เรื่องนี้ไม่เศร้า ไม่ต้องห่วงค่ะ 555555 แฮปปี้เอนดิ้งแน่นวล~
หัวข้อ: แต่กาลก่อน *~Erstwhile~* [Chapter 33 : ความสุขกลับคืน][END] (อ่าน 361411 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก