Chapter 21 : เลดี้อารามิสลูคัสตื่นขึ้นมาในตอนสายๆ เนื่องจากเมื่อคืนกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่นานกว่าจะหลับสนิทไปได้ พอก้าวออกมาจากห้องก็พบว่าทุกคนภายในปราสาทกำลังเตรียมงานกันวุ่นวาย เขาไม่อยากเกะกะใครจึงคิดว่าจะไปหาอะไรทำฆ่าเวลาสักหน่อย หลังจากยืนคิดอยู่สักพักก็รีบรุดไปยังคอกม้าที่ด้านนอกปราสาท
ภายในคอกม้า นายทหารผู้ดูแลคอกม้ากำลังทำความสะอาด นำฟางใหม่ๆ ไปจัดวางในแต่ละคอกและให้อาหารม้าอยู่พอดี เขาค้อมศีรษะทักทายเด็กหนุ่ม “ท่านลูคัสมาหาเจ้าชาโรนหรือขอรับ”
เจ้าของชื่อยิ้มรับ “อืม เอาแปรงมาหน่อยสิ ผมจะแปรงขนให้มันเอง”
ขณะที่มือนุ่มใช้แปรงแปรงขนให้กับชาโรน เจ้าม้าสีขาวตัวที่เขาใช้งานอยู่บ่อยๆ และจะใช้ในงานสำคัญที่กำลังจะมาถึงด้วย เขาได้ยินเสียงตึงตังมาจากคอกที่อยู่ไม่ไกลออกไปนัก เจ้าม้าตัวสีดำในคอกนั้นกระทืบเท้าไปมา ดูจะหงุดหงิดไม่น้อย คอกข้างๆ มันก็ว่างเปล่า แปลว่าน่าจะเป็นม้าที่เอาใจยากสักหน่อย
ลูคัสเดินเข้าไปหาเจ้าม้าสีดำ เมื่อมันเห็นเขาในคราวแรกก็พ่นลมหายใจออกมาฟืดฟาด กระทืบเท้าหน้าไปมา หูลู่ไปทางด้านหลังทั้งสองข้าง
เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปช้าๆ “ชู่ววว เป็นอะไรไป อารมณ์ไม่ดีหรือ” จากนั้นจึงแตะลงบนหน้าของมันแล้วค่อยๆ ลูบอย่างอ่อนโยน “นายเป็นม้าที่สวยมากเลยนะรู้มั้ย ขนเงาวับขนาดนี้ พวกทหารคงดูแลดีมากเลยล่ะสิ”
หูข้างหนึ่งของมันกลับมาตั้งตรง ดูเหมือนว่าจะรับฟังคำพูดของอีกฝ่าย
“เหงาใช่มั้ย อยู่ตัวเดียวตรงนี้” ลูคัสพูดพลางลูบสัมผัสไปบนใบหน้าของมัน “ฉันจะเข้าไปหานายนะ อย่าเตะกันล่ะ เข้าใจไหม”
ราวกับว่าเจ้าม้าฟังเข้าใจ หูของมันตั้งตรงทั้งสองข้าง เด็กหนุ่มจึงเดินเข้าไปภายในคอกช้าๆ มือนุ่มลูบแผงขนบนคอของมันเบาๆ แล้วโอบกอด “น่ารักจังเลย คุยกันรู้เรื่องด้วย” จากนั้นก็ใช้แปรงที่หยิบติดมือมาแปรงขนให้มัน
เจ้าม้ายืนนิ่งให้ลูคัสได้ทำตามใจชอบ มันอาจจะดูหยิ่งไปสักหน่อยเมื่อเทียบกับม้าตัวอื่นๆ แต่อย่างน้อยมันก็ยอมให้เขาเข้ามาสัมผัสตัว ท่าทางการยืนช่างงามสง่า เขาคิดว่ามันต้องเป็นม้าพันธุ์ดีที่มีราคาแพงมากแน่ๆ ถ้าอย่างนั้นแล้ว...
“นายคือม้าตัวที่ท่านลอร์ดใช้งานอยู่บ่อยๆ ใช่มั้ย” พอเอ่ยออกไปก็ทำให้เขานึกถึงภาพเลือนรางที่เคยเห็นบนผืนพรมในตอนที่เข้าไปภายในปราสาทครั้งแรกในยุคปัจจุบัน “นาย... อย่าบอกนะว่าคือม้าตัวนั้น”
“ท่านลูคัส!” นายทหารผู้ดูแลคอกม้าเบิกตาโพลง ทิ้งส้อมตักฟางในมือลงบนพื้นด้วยความตกใจ
“มีอะไรหรือ”
“ออกมาก่อนเถอะขอรับ”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็หันไปบอกกับเจ้าม้า “ต้องออกไปก่อนนะ เอาไว้จะแวะมาเล่นด้วยใหม่ จะพาลูห์ลาห์มาให้นายรู้จักด้วย” แล้วเดินออกมาจากคอกอย่างง่ายดายโดยที่เจ้าม้ายังยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน
พอเด็กหนุ่มออกมาจากคอกได้ นายทหารก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ท่านลูคัส โอย... ข้าออกไปเอาฟางแป๊บเดียว ท่านจะทำให้ข้าคอขาดแล้วไหมล่ะ”
“ทำไมล่ะ ม้าตัวนี้ห้ามจับหรือ”
“มันพยศน่ะสิขอรับ! เจ้ายาสเพอร์เป็นม้าของท่านลอร์ด ปกติแล้วคนอื่นไปแตะต้องตัวมันไม่ได้ง่ายๆ โดนถีบกระเด็นกันไปหลายราย ข้าเป็นคนดูแล มันยังทั้งกัดทั้งถีบ”
ลูคัสเลิกคิ้วขึ้น “ยาสเพอร์? ที่แปลว่านิลน่ะหรือ” เขาหันไปหาเจ้าม้าอีกครั้ง แล้วเดินเข้าไปสัมผัสมันอย่างไม่กลัวเกรง “ชื่อเพราะสมกับนายดี”
คราวนี้มันโน้มคอลงมาเล็กน้อย พอให้เด็กหนุ่มกอดคอมันได้ เด็กหนุ่มจึงโอบคอมันแล้วซบใบหน้าลงไป “น่ารักที่สุด!”
“ท่านลูคัส!” นายทหารยื่นมือเข้าไปเพื่อจะห้าม
หงับ!
แต่กลับถูกมันกัดมือเข้าอย่างจัง “โอ๊ย เจ้ายาสเพอร์!”
ลูคัสหัวเราะเสียงดัง หากสักพักก็มีสาวใช้มาตามให้ไปเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงในตอนเย็น
“นี่มันยังไม่เที่ยงเลยนะ จะให้ผมเตรียมตัวตั้งแต่ตอนนี้เลยหรือ”
“เจ้าค่ะ”
เด็กหนุ่มหันไปบอกลาเจ้าม้าสีนิล จากนั้นจึงเดินตามสาวใช้กลับไปที่ห้องของตน
ที่ภายในห้องมีสาวใช้มารออยู่แล้วสี่คน ไม่มากเท่าเมื่อวานเพราะพวกหล่อนต้องแบ่งไปช่วยเตรียมงานเลี้ยงในตอนเย็นด้วย เมื่อเด็กหนุ่มกลับมาถึงห้องพวกหล่อนก็พาเขาไปอาบน้ำขัดตัวทันที เสร็จแล้วก็ตามด้วยการทาน้ำมันหอมให้ทั่วตัว
ลูคัสยกหลังมือขึ้นดม “หอมจัง น้ำมันกลิ่นอะไรน้า”
“ลาเวนเดอร์เจ้าค่ะ”
“แล้วผมจะไม่หลับก่อนงานเลี้ยงหรือเนี่ย” เพราะเขาเคยได้ยินว่ากลิ่นของลาเวนเดอร์ช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายและหลับสบาย
สาวใช้หัวเราะคิกคัก “ท่านลูคัสนี่ล่ะก็”
หลังจากทาน้ำมันหอม พวกสาวใช้ก็นำอาหารมื้อเที่ยงเข้ามาจัดให้ในตอนบ่ายกว่าๆ พอเสร็จจากมื้ออาหารแล้วก็เริ่มต้นใส่วิกผมสีน้ำตาลเป็นลอนยาวให้กับเด็กหนุ่ม จากนั้นก็ม้วนบางส่วนขึ้นทำมวยผมเพื่อใส่เครื่องประดับ
สาวใช้อีกคนจัดการแต่งหน้าให้ ใช้แป้ง สีทาแก้มกับริมฝีปากเพื่อแต่งแต้มให้ใบหน้าดูสดใสอิ่มเอิบและมีสีสันชัดเจนขึ้น ริมฝีปากที่อวบอิ่มอยู่แล้วเป็นสีแดงชุ่มฉ่ำสวยงาม
เมื่อเด็กหนุ่มลืมตาขึ้นก็กะพริบตาปริบๆ มองภาพตัวเองในกระจกเงาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
“งามใช่มั้ยเจ้าคะ ท่านลูคัสงามกว่าเลดี้จริงๆ เสียอีก”
เขาไม่รู้จะดีใจดีหรือไม่ ใบหน้าในกระจกราวกับไม่ใช่ตัวเขา “ผมรู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้” ในขณะเดียวกันก็ได้ยินเสียงอึกทึกแว่วมาจากทางด้านล่าง ดูเหมือนว่าท่านบาร์ดอฟอะไรนั่นจะมาถึงแล้ว เด็กหนุ่มรู้สึกเกร็งขึ้นมาทันควัน หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำอยู่ในอก
“รีบสวมชุดเถอะเจ้าค่ะ ใกล้เวลาแล้ว”
มือนุ่มเย็นเฉียบ เขามองตัวเองในกระจกเงาอีกครั้งพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดลึก มือขาวยกขึ้นกุมจี้มรกตบนแผ่นอกพลางเงยหน้าขึ้น “อืม”
เมื่อท้องฟ้ามืดลง ไฟจากคบเพลิง ตะเกียงน้ำมันและเทียนก็ถูกจุดขึ้นให้สว่างไสวไปทั่วปราสาท เช่นเดียวกันกับโคมไฟระย้าในห้องโถงขนาดใหญ่ ตรงกลางของห้องโถงถูกเว้นว่างไว้สำหรับการเต้นรำ มีเก้าอี้จัดวางไว้บนพื้นยกสูงสำหรับเจ้าของงานเลี้ยงและแขกคนสำคัญ ถัดจากห้องโถงไปมีบานประตูเชื่อมต่อไปยังห้องอาหารซึ่งถูกเปิดไว้กว้าง บนโต๊ะอาหารในห้องนั้นมีอาหารจัดวางไว้มากมาย
แขกเหรื่อที่ได้รับเชิญมาในงานเป็นพวกขุนนางจากในเมืองและเมืองใกล้ๆ พวกที่ปรึกษาของลอร์ดหนุ่ม กับพวกหัวหน้ากองทหาร มีทหารยามเฝ้าระแวดระวังแทบจะทุกซอกทุกมุมภายในปราสาท
เมื่อมาควิสที่หนึ่งแห่งแบร์กไฮม์ก้าวเข้าไปภายในห้องอาหาร แขกเหรื่อที่มียศต่ำลงมาก็ค่อยๆ ทยอยกันเข้าไปนั่ง ลอร์ดหนุ่มนั่งลงตรงหัวโต๊ะ ที่นั่งแรกด้านขวามือของเขาถูกเว้นว่างไว้ ถัดจากที่ว่างนั้นไปเป็นที่นั่งของยาคอปและอาเธอร์ ส่วนที่นั่งแรกซ้ายมือเป็นของบาร์ดอฟและไฮน์ริช
ลอร์ดแห่งโรเซนไฮม์ก้าวตรงเข้าไปยังที่นั่งว่างข้างคาร์ลอย่างไร้มารยาท เขาหันไปสั่งให้ทหารดึงเก้าอี้ออกก่อนที่เจ้าของงานเลี้ยงจะนั่งลงเสียอีก
“เดินทางเหนื่อยจริงๆ อาแก่แล้ว นั่งรถม้านานๆ ก็เมื่อย” บาร์ดอฟพูดไปเรื่อยโดยไม่สนใจใคร เขากวาดสายตามองไปรอบๆ รอให้แขกเหรื่อเข้ามานั่งกันครบหมดสักที จากนั้นจึงหันไปเห็นที่ว่างข้างๆ หลานชาย “นั่นที่ว่างของใครหรือหลาน”
“เลดี้ของข้า” คาร์ลตอบเสียงเรียบ
“เลดี้ของเจ้า?”
ในเวลาเดียวกัน ทหารที่ตรงประตูก็ประกาศก้องให้ทุกคนได้รับทราบ “เลดี้อารามิส วินเซนต์ แห่งบาร์เยิร์นมาถึงแล้ว”
ลูคัสก้าวเข้ามาภายในห้องอย่างเชื่องช้า เด็กหนุ่มอยู่ในชุดผ้ากำมะหยี่สีเขียวอ่อน ชุดตัวในเป็นสีทองระบายเป็นชั้นๆ บนศีรษะสวมเทียร่าขนาดเล็กไว้เหนือผ้าคลุมศีรษะสีเดียวกันกับชุดตัวใน บนลำคอมีสร้อยห้อยจี้มรกตคล้องไว้ เขาเดินเข้าไปหาลอร์ดหนุ่ม จับกระโปรงยกขึ้นแล้วค้อมศีรษะลงต่ำ “ท่านคาร์ล ขออภัยที่ข้ามาช้า”
นัยน์ตาสีฟ้าเบิกกว้าง เขานิ่งงันอย่างตกตะลึงกับความงดงามของเลดี้ตรงหน้า นึกไม่ถึงเลยว่าเด็กหนุ่มที่น่ารักคนนั้นจะกลายเป็นสาวงามไปได้ ไม่ใช่เพียงแค่เขา ทว่าทุกคนก็มองตรงมาที่ลูคัสกันเป็นตาเดียว
“เลดี้อารามิสงั้นรึ” บาร์ดอฟขมวดคิ้ว
ยาคอปสะกิดพี่ชายเบาๆ “ท่านพี่”
คาร์ลรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วผายมือไปที่ข้างตัว “นั่งลงสิ”
ทหารที่ยืนอยู่ด้านหลังก้าวเข้ามาดึงเก้าอี้ออก ก่อนเด็กหนุ่มจะนั่งลงช้าๆ แล้วเงยหน้าขึ้นเพื่อส่งยิ้มให้กับทุกคน
“ขอต้อนรับท่านอา ไฮน์ริช ยาคอปและท่านอาเธอร์สู่แบร์กไฮม์ ทุกคนคงหิวมากแล้ว เชิญ” เมื่อลอร์ดหนุ่มกล่าวอนุญาต มื้ออาหารจึงเริ่มต้นขึ้นได้
ขณะที่ทุกคนรับประทานอาหารไป บาร์ดอฟยังคงนั่งนิ่ง จ้องมองเด็กหนุ่มอย่างไม่วางตา สายตาของเขาจาบจ้วงไร้มารยาท
“มีอะไรกับเลดี้ของข้าหรือท่านอา”
“เลดี้ของเจ้า ข้าไม่เห็นเคยได้ยินมาก่อน”
“ข้าไม่จำเป็นต้องรายงานใครต่อใครไม่ใช่หรือ อีกอย่างข้าเพิ่งย้ายมาที่แบร์กไฮม์ ยังไม่ได้มีพิธีแต่งตั้งอะไร” ลอร์ดหนุ่มตอบ
“น่าเสียดาย บาธิลดาคงจะเสียใจ ข้าคิดว่าจะได้เกี่ยวดองกับเจ้าแท้ๆ ถ้าหากเจ้าเลือกบาธิลดา โรเซนไฮม์กับแคว้นไฮเดลแบร์กก็จะได้รวมเป็นหนึ่ง” บาร์ดอฟยิ้มร้ายพลางปรายตาไปที่เด็กหนุ่ม แล้วโน้มตัวไปกระซิบกับคาร์ลเสียงเบา “ถ้าหากยังไม่ได้แต่งตั้ง เจ้าจะเปลี่ยนใจก็ยังทันนะ”
เออร์วินกับคอนราดที่ยืนอยู่ด้านหลังลอร์ดหนุ่มถึงกับส่ายหน้าไปมากับความหยาบคายนี้ ทั้งที่เลดี้ของผู้เป็นนายนั่งทนโท่อยู่แท้ๆ ยาคอปและไฮน์ริชก็พาลหมดอารมณ์จะรับประทานอาหารต่อ หากเลดี้ที่ทุกคนพูดถึงยังคงนิ่งเฉย
ลอร์ดหนุ่มหันไปทางลูคัส แล้วประคองมือนุ่มขึ้นมากุมไว้ “เจ้าไม่ต้องกังวลไป ท่านอาชอบพูดเล่นไม่เป็นเวลาเช่นนี้ละ เลดี้ของข้ามีเจ้าคนเดียวเท่านั้น” จากนั้นจึงยกขึ้นมาจูบต่อหน้าบาร์ดอฟและทุกคน
ริมฝีปากสีแดงสดคลี่ยิ้มอย่างน่ารัก “ข้ารู้” ก่อนจะหันไปประสานสายตากับบาร์ดอฟ เขาเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มน่ารักเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นยิ้มแค่ตรงมุมปาก “การจะรวมแคว้น ไม่จำเป็นต้องมาจากการแต่งงานก็ได้ ท่านคงลืมนึกไปว่ายังมีอีกหลายวิธี”
“หึ มันคงไม่ง่ายนัก”
“แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ จริงไหม ท่านลอร์ด”
คาร์ลอมยิ้ม ทั้งที่จริงอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ “กับเจ้า อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น”
บาร์ดอฟกัดฟันกรอด เขาไม่รู้ว่าคาร์ลไปคว้าหญิงอวดดี ปากกล้าเช่นนี้มาจากที่ไหน แต่เพราะตำแหน่งว่าที่เลดี้ของมาควิสที่หนึ่งนั้นไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าตำแหน่งตนเองเลย เขาจึงทำอะไรไม่ได้อย่างใจต้องการนัก
“ท่านอาไม่กินอาหารหรือ” ไฮน์ริชเอ่ยถาม ตามด้วยน้องชาย “หรือท่านอากลัวว่าพวกข้าจะวางยาพิษกัน”
บาร์ดอฟใช้ส้อมจิ้มอาหารใส่ปากแล้วลอยหน้าลอยตาถาม “พวกเจ้าจะกล้ารึ ข้าอาจจะพาทหารมาที่นี่แค่สามร้อยนาย แต่ที่ชายแดนยังมีอยู่อีกเป็นพัน รอเพียงแค่ข้าสั่งการเท่านั้น”
ไฮน์ริชยิ้มมุมปาก “ถ้าท่านอาทำได้ล่ะก็นะ”
“ข้าไม่ได้อ่อนแออย่างที่เจ้าคิดหรอก ไฮน์ริชเอ๋ย” คนพูดยิ้มร้าย ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆ เขาหยิบดาบสั้นที่แขวนอยู่กับเข็มขัดหนังที่เอวขึ้นมาวางบนโต๊ะ “พวกเจ้าเห็นดาบนี้ไหม มันทำมาจากเหล็กกล้าชั้นดี ฝังเพชรพลอยล้ำค่าที่สุดในโรเซนไฮม์ และแม้จะเป็นแค่ดาบสั้น แต่ก็กุดหัวคนที่คิดร้ายกับข้ามาแล้วนับร้อย”
องครักษ์ที่ยืนอยู่ทางด้านหลังเบ้ปาก อยากจะเดินหนีออกไปอาเจียนให้รู้แล้วรู้รอด นอกจากบาร์ดอฟจะหยาบคายมากแล้วก็ยังทั่งอวดทั้งเบ่ง พวกเขาไม่อยากเชื่อเลยว่าคนคนนี้จะมีสายเลือดเดียวกันกับอาร์ชดยุกแห่งไฮเดลแบร์ก
“กุดหัวคนที่คิดร้ายกับท่านอามาได้แค่ร้อยเองหรือ ถ้าอย่างนั้นก็ยังเหลืออีกเยอะสิขอรับ” ยาคอปพูดกลั้วหัวเราะ
ลูคัสขมวดคิ้ว เขาชักรู้สึกไม่ชอบมาพากล จะว่าไปก็น่าแปลกที่คนเราจะบุกเข้ามานั่งในถิ่นศัตรูให้โดนกัดเสียจนเหวอะวะ เขาชำเลืองมองคนที่มีศักดิ์เป็นท่านอาของลอร์ดหนุ่มพลางคิดในใจ...
หรืออาจจะแค่โง่จริงๆ ก็ได้
รับประทานอาหารกันไปอีกสักพัก แขกเหรื่อก็เริ่มอิ่มหนำ ลอร์ดหนุ่มจึงเอ่ยชวนให้ทุกคนย้ายไปยังห้องโถง เขานั่งลงบนเก้าอี้ที่จัดไว้ด้วยกันกับลูคัส น้องชายทั้งสอง อาเธอร์และบาร์ดอฟ ส่วนแขกเหรื่อที่เหลือก็ยืนพูดคุยกันในขณะที่รอให้ดนตรีเริ่มขึ้น
หากจู่ๆ บาร์ดอฟก็ลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเข้าไปหาลูคัส เขาค้อมศีรษะลงแล้วส่งมือให้ “เลดี้อารามิส ท่านจะให้เกียรติเต้นรำกับข้าหน่อยได้หรือไม่”
ลูคัสรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ได้หวังดีแน่ แล้วการเต้นรำก็ต้องใกล้ชิดกัน แค่คิดเขาก็รู้สึกขยะแขยงแล้ว เด็กหนุ่มเม้มปากแน่น “......”
“ทำไมหรือ กลัวข้าหรืออย่างไร”
คาร์ลยกแขนขึ้นคั่นกลาง แล้วพูดเสียงเข้ม “เลดี้ของข้าได้ให้สัญญาต่อหน้าทุกคนไว้ว่าจะเต้นรำกับข้าเพียงคนเดียวเท่านั้น ขอโทษท่านอาด้วย” เขาลุกขึ้น ก้าวเข้าไปยืนข้างหน้าเด็กหนุ่ม แล้วจึงส่งมือให้ “เลดี้อารามิส ท่านจะให้เกียรติข้าสักหน่อยได้หรือไม่”
เด็กหนุ่มวางมือลงบนฝ่ามือหยาบพลางลุกขึ้น “ด้วยความยินดี”
ลอร์ดหนุ่มทำสัญญาณมือบอกให้เพลงเริ่มขึ้น จากนั้นจึงก้าวไปข้างในลานเต้นรำพร้อมกับเด็กหนุ่มช้าๆ
“ท่านลอร์ด... ผมจะไหวมั้ย”
“ไฮน์ริชกับยาคอปสอนเจ้าเต้นรำแล้วไม่ใช่หรือ”
“สอนนิดเดียว”
คาร์ลหัวเราะ “คอยก้าวตามข้าก็พอ” พูดจบก็โอบเอวเด็กหนุ่มเข้ามาใกล้ มืออีกข้างประคองมือนุ่มขึ้นแล้วก้าวนำไปช้าๆ
ช่วงแรกลูคัสก็เอาแต่สนใจการก้าวเท้า หากเมื่อเงยหน้าขึ้นสบสายตากับดวงตาสีฟ้าคู่หวาน หัวใจก็แทบจะหยุดเต้นไปเสียดื้อๆ เวลานี้หูอื้อจนแทบไม่ได้ยินเสียงเพลง
“วันนี้เจ้าทำให้ข้าประหลาดใจอีกแล้วรู้ไหม”
“รู้สิ คุณเล่นจ้องผมขนาดนี้ ดูแปลกมากเลยใช่มั้ย”
“เปล่า แต่ข้าคิดว่าเจ้างดงามยิ่งกว่าเลดี้คนไหนๆ ที่ข้าเคยพบมาเสียอีก”
ใบหน้าน่ารักซับสีเลือด “ไม่ต้องยอกันหรอก”
แขนแกร่งกระชับร่างโปร่งให้แนบชิดเข้ามาอีก จนระหว่างทั้งสองไม่มีช่องว่างระหว่างกัน “บาร์ดอฟกำลังมองอยู่นะ กอดคอข้าแล้วซบหน้าเข้ามาสิ”
“อะ... หา!” ต้องทำถึงขนาดนั้นเลยหรือ ตอนนี้น่ะ ไม่ใช่แค่บาร์ดอฟคนเดียวที่มอง แต่ทุกคนในห้องเลยนะ จะให้เขาทำแบบนั้นต่อหน้าทุกคน...
“เขินหรือ”
ลูคัสพยักหน้า แต่ก็ยกแขนขึ้นโอบลำคออีกฝ่ายพร้อมกับซบใบหน้าลงตามที่สั่ง
ลอร์ดหนุ่มก้มลงกระซิบ “เลดี้ของข้าน่ารักจริงๆ”
“ท่านลอร์ดหยุดแกล้งผมสักที!”
“เรียกคาร์ลสิ” เรียวปากอุ่นไล้สัมผัสใบหูนิ่มไปอย่างแผ่วเบา
เด็กหนุ่มย่นคอแล้วห่อไหล่เข้าหากัน เขาคิดว่าตอนนี้ทั้งใบหน้ายาวไปจนถึงใบหูคงจะเปลี่ยนเป็นสีแดงหมดแล้วแน่ๆ “ถ้าไม่เลิกแกล้งกันผมก็ไม่เรียกหรอก”
ลอร์ดหนุ่มหัวเราะอย่างพอใจ “เจ้าเด็กดื้อ!”
เมื่อเจ้าของปราสาทเต้นรำไปสักพัก แขกเหรื่อก็พากันลงมาร่วมเต้นรำด้วย หากทั้งสองก็ยังคงอยู่ในโลกส่วนตัวของพวกเขา ไม่ได้สนใจแขกเหรื่อในงานอีก
ฝ่ายไฮน์ริชและยาคอปเองก็มองตามลอร์ดหนุ่มไปด้วยความประหลาดใจ ร้อยวันพันปีพวกเขาไม่เคยเห็นอีกฝ่ายสนใจการเต้นรำเลย ทั้งที่เป็นประเพณีและเมื่อก่อนท่านพ่อก็บังคับอยู่บ่อยๆ แล้วนี่อะไรกัน ลงไปเปิดลานเต้นรำด้วยตนเอง ซ้ำยังเต้นรำนานเสียจนลืมพวกเขาไปเลย
บาร์ดอฟนั่งนิ่ง หากแสดงความไม่พอใจออกมาทางสายตา เขาจ้องมองลอร์ดหนุ่มอยู่นาน แต่แล้วก็กระตุกยิ้มมุมปาก ท่าทางเหมือนกับว่ากำลังคิดแผนการร้ายอะไรอยู่ในใจ
“มีอะไรดีๆ หรือท่านบาร์ดอฟ” อาเธอร์สังเกตท่าทีอีกฝ่ายอยู่พักใหญ่แล้ว ทำให้เขาอดถามออกไปไม่ได้
บาร์ดอฟหัวเราะพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้ “แล้วท่านก็จะรู้เอง ข้าเหนื่อยละ ขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะ” จากนั้นจึงเดินออกจากห้องโถง ขึ้นบันไดกลางไปยังห้องพักที่เจ้าของปราสาทสั่งให้จัดไว้ให้ในปราสาทฝั่งขวา โดยมีทหารติดตามไปเป็นพรวน
เมื่อเห็นเช่นนั้น ลอร์ดหนุ่มจึงจูงมือลูคัสออกมาจากลานเต้นรำ เขาพยักหน้าเป็นเชิงส่งสัญญาณกับองครักษ์ น้องชายและท่านอาจารย์ จากนั้นก็ก้าวขึ้นบันไดตรงไปยังห้องหนังสือในปราสาทฝั่งซ้าย
ใช้เวลาไม่นานทุกคนก็เข้ามารวมกันอยู่ในห้องหนังสือ
“ข้าว่าบาร์ดอฟต้องมีแผนการอะไรแน่ๆ” อาเธอร์พูดขึ้นอย่างไม่สบายใจ “ต้องมีอะไรสักอย่างที่สำคัญพอที่จะทำให้เขายอมเสี่ยงเข้ามาถึงที่นี่”
“เรื่องบาธิลดาก็ดูจะยอมถอยง่ายดาย ผิดวิสัยของเขา”
“ข้าก็คิดอย่างนั้น บางทีเขาอาจจะมาดูว่าการป้องกันปราสาทของข้าแน่นหนาแค่ไหน” ลอร์ดหนุ่มขมวดคิ้วครุ่นคิด “แต่ถ้าหากบาร์ดอฟยกทัพมาตอนนี้ละก็ ปราสาทของข้าคงจะต้านทานได้ลำบาก ถึงตอนนี้กองทัพข้าจะมีทหารมากมายก็ตามที”
“เสี่ยงเหลือเกินท่านพี่ พวกข้าจะอยู่ที่นี่ดูลาดเลาต่อไปอีกสักพัก”
“ทหารของเราแจ้งว่ากองทัพของบาร์ดอฟตามมาหยุดปักหลักที่ตรงเชิงเขาก่อนถึงชายแดนจริง โดยอ้างว่ามารอรับท่านบาร์ดอฟกลับ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีการเคลื่อนไหวใดๆ อีกนะขอรับ” คอนราดรายงานกับผู้เป็นนาย
ลูคัสนิ่งฟังทุกคนพูดคุยปรึกษากัน เขาเองก็เห็นด้วยว่าบาร์ดอฟมีแผนอะไรสักอย่าง หากก็เดาไม่ถูก บรรยากาศตึงเครียดทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกง่วง ประกอบกับที่พักผ่อนน้อย ดวงตาสีเข้มจึงค่อยๆ หรี่ปิดลง พอเอนตัวซบไปซบไหล่กว้างก็สะดุ้งตื่น ใบหน้าน่ารักเปลี่ยนเป็นสีลูกสตรอว์เบอร์รี “ขอโทษครับ!”
“อ้าว ท่าทางลูคัสจะง่วงมากเสียแล้ว” อาเธอร์หัวเราะ
“ดึกมากแล้วสินะ ถ้าเช่นนั้นเราก็ควรจะแยกย้ายกันไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ยังมีพิธีส่งแขกของทหารม้าอีก” สายตาอ่อนโยนของเขาที่จ้องมองเด็กหนุ่มทำให้น้องชายทั้งสองหันหน้ามาสบสายตาอย่างรู้กันแล้วอมยิ้ม
“ขอรับ ราตรีสวัสดิ์”
*~TBC~*ท่านหลอดตอนนี้เป็นปลาเหรอ ตอดจั๊งงงง~ /กลอกตามองบน
ตอนนี้หวานแบบสำลักน้ำตาลกันไปเรยม้อยคะ อิอิอิ
ส่วนเจ้าบาร์ดอฟ มีแผนอะไรรึเปล่าหนอ อันนี้ก็ต้องติดตามกันต่อไปนะคะ <-- ฟิลโฆษณาชวนเชื่อมั่กๆ 
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า
หัวข้อ: แต่กาลก่อน *~Erstwhile~* [Chapter 33 : ความสุขกลับคืน][END] (อ่าน 361182 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก