Chapter 25 : ความสุขจากบนป้อมกำแพงม่าน ลูคัสใช้เชือกผูกเอวไว้แล้วโรยตัวลงมายังกำแพงหิน เขาเงยหน้าขึ้นมองตัวป้อมด้านบน ก่อนจะก้มลงตรวจสอบความสมบูรณ์ของกำแพงหินจากภายนอก หากเสียงเอะอะโวยวายจากพวกทหารบนป้อมและสาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างล่างช่างน่ารำคาญ เขาจึงดุเสียงดัง “นี่ อยู่เงียบๆ กันหน่อยได้มั้ย ผมกำลังใช้ความคิดนะ”
“ท่านลูคัส โอย ลงมาเถอะเจ้าค่ะ ข้าจะเป็นลม”
นายทหารอีกสองสามคนกำลังโรยตัวตามลงมา “ท่านลูคัส อยู่นิ่งๆ นะขอรับ!”
“จะลงมากันทำไมน่ะ เดี๋ยวผมก็จะลงไปข้างล่างแล้ว!”
ยิ่งพอลมพัดมาแล้วเด็กหนุ่มยืนโอนเอน เสียงร้องเรียกก็ยิ่งดังระงม “ท่านลูคัส!”
เด็กหนุ่มส่ายหน้าไปมา เขาเมินเสียงเอะอะโวยวายพลางย่อตัวลงวัดความกว้างของกำแพง ทว่าอีกสักพักก็มีเสียงดุๆ ของคนคุ้นเคยดังขึ้น
“ลูคัส! เจ้าขึ้นไปทำอะไร!”
เพราะว่าเสียงนี้เมินไม่ได้ เจ้าของชื่อเรียกจึงหันขวับ “ท่านคาร์ล ผมขึ้นมาดูอะไรนิดหน่อย”
“แล้วดูเสร็จหรือยัง”
“เสร็จแล้วครับ”
“ถ้างั้นก็รีบลงมา!”
“รีบเลยหรือ”
คาร์ลส่งสายตาดุๆ ใส่ “ลงมาเดี๋ยวนี้!”
เด็กหนุ่มยิ้มกริ่ม ดูจากความยาวของเชือกก็น่าจะพอที่จะใช้โรยตัวลงไปถึงพื้นดินได้ มือเรียวจับเชือกพร้อมกับลองกระตุกดูเพื่อตรวจสอบความแข็งแรงหลายๆ ครั้ง แล้วจึงโรยตัวลงไปตามกำแพงหิน
“ลูคัส!” ลอร์ดหนุ่มร้องเสียงดังลั่น เขาถลาเข้าไปยืนอยู่ตรงกำแพงที่เด็กหนุ่มกำลังโรยตัวลงมาด้วยความเป็นห่วงจับใจ
เมื่อลูคัสเห็นท่าทางของลอร์ดหนุ่มแล้วก็ยิ้มกว้างอย่างชอบใจ เขาแกะเชือกที่ผูกเอวออก แต่สองมือยังจับเชือกไว้แน่น “ท่านคาร์ล รับน้า~”
“เจ้าอย่าเล่นอะไรบ้าๆ” พูดไปแบบนั้นแต่ก็อ้าแขนรอรับ
เด็กหนุ่มปล่อยมือจากเชือกเมื่ออยู่ห่างจากคาร์ลประมาณหนึ่งช่วงแขน เขาร่วงลงไปในอ้อมแขนแข็งแกร่งพอดิบพอดี แล้วหัวเราะเสียงดังอย่างพอใจ
คาร์ลอยากจะโกรธคนในอ้อมกอดเหลือเกิน หากพอเห็นรอยยิ้มกว้างก็โกรธไม่ลงเสียอย่างนั้น แต่ถึงอย่างไรก็ต้องดุกันสักหน่อย “ทำไมเจ้าทำแบบนี้น่ะ มันอันตรายรู้ไหม”
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะท่านคาร์ล จะสำรวจกำแพงก็ต้องขึ้นไปตรวจดูบนกำแพงสิ”
“ไม่ใช่เด็กงั้นรึ” ลอร์ดหนุ่มชักอยากจะลงโทษคนช่างเถียง เขาอุ้มลูคัสพาดบ่าแล้วตบสะโพกเบาๆ “อืม ก็คงไม่ใช่แล้วจริงๆ”
ใบหน้าน่ารักร้อนวาบ มือเรียวทุบแผ่นหลังกว้างพลางโวยวาย “ปล่อยผมลงนะ” พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าพวกทหารกับสาวใช้พากันอมยิ้ม ทำให้รู้สึกอายมากขึ้นไปอีก
ไฮน์ริชกับยาคอปที่ยืนรอดูอยู่ห่างๆ ยังอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ท่านพี่ได้คู่ปรับที่สูสีกันดีเหลือเกินนะ”
คาร์ลพาลูคัสกลับไปที่ห้องหนังสือ เมื่ออาเธอร์เห็นสีหน้าของทุกคนเข้าก็อมยิ้ม แต่ก็ยังไม่พูดอะไร
ลูคัสนั่งลงบนโซฟาพลางส่งสายตาขุ่นๆ ใส่ลอร์ดหนุ่ม ก็ดูเข้าสิ ตีก้นเขาต่อหน้าคนมากมาย ท่านคาร์ลนะท่านคาร์ล ทำกันได้!
คาร์ลเอื้อมมือไปหยิกแก้มสีระเรื่ออย่างมันเขี้ยว “ดูทำหน้าเข้าสิ”
“อื้อ!” เด็กหนุ่มสะบัดหน้าหนี
อาเธอร์ส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ “สรุปว่าเจ้าขึ้นไปบนกำแพงทำไมหรือ”
“คือ...” ลูคัสโคลงศีรษะไปมาเพื่อเรียบเรียงคำพูด “ผมเห็นว่าทุกคนคุยกันเรื่องกำแพง ก็เลยอยากจะลองเอามาคิดดูบ้างว่ามีวิธีไหนที่จะช่วยให้กำแพงปราสาทแข็งแรงขึ้นมาได้”
เด็กหนุ่มกางแผ่นกระดาษที่เขาจดบันทึกและวาดภาพโครงร่างกำแพงไว้ลงบนโต๊ะ “จากการตรวจดูคร่าวๆ ตรงกำแพงบริเวณป้อมนี้ ผมคิดว่ากำแพงเดิมก็น่าจะแข็งแรงดี แต่เพื่อให้ใช้ประโยชน์ของกำแพงได้มากขึ้นควรจะต้องเพิ่มความสูงและความแข็งแรงของฐานกำแพงอีกสักหน่อย แรกสุดควรสร้างกำแพงด้านในขึ้นมาอีกชั้นให้ห่างจากกำแพงเดิมสักสามช่วงแขน ส่วนช่องว่างระหว่างกำแพงหินและกำแพงอิฐ ก็ผสมหิน ทรายกับปูนใส่เข้าไปจะทำให้แข็งแรงยิ่งขึ้น ต่อจากนั้นก็ค่อยก่อกำแพงต่อจากกำแพงเดิมให้สูงขึ้นไปอีกชั้น แต่ชั้นนี้เว้นช่องว่างข้างในไว้เป็นทางเดินเชื่อมระหว่างป้อม ทหารจะได้เดินตรวจการณ์ได้ทั้งจากข้างบนกำแพงและในกำแพงด้วย ภายในช่องทางเดินในกำแพงนี้จะเจาะช่องกำแพงเป็นช่องแคบๆ หลายๆ ช่องเอาไว้ให้นายขมังธนูซุ่มยิงศัตรูได้”
คาร์ลก้มลงมองบนแผ่นกระดาษไปพลางขณะที่รับฟังความคิดเห็นของเด็กหนุ่ม
“ส่วนชั้นบนใช้อิฐก่อเป็นรั้วเตี้ยๆ เป็นกำบังให้ทหารข้างบนกำแพง แล้วเจาะรู้ไว้สำหรับยิงธนูเช่นกัน คราวนี้ไม่ว่าจะซุ่มยิงด้วยธนูหรือหน้าไม้จากข้างในหรือข้างบนกำแพงปราสาทก็ทำได้ง่ายแล้ว ส่วนกำแพงหินด้านนอก ถ้าหากเป็นไปได้ผมคิดว่าควรจะฉาบปูนขาวให้เรียบ ไม่อย่างนั้นจะปีนเข้าออกได้ง่ายเกินไป”
“นั่นสินะ เจ้าเคยปีนข้ามมาแล้วคงรู้ดีกว่าใคร”
ลูคัสขมวดคิ้ว “ท่านคาร์ล! เรื่องแบบนี้ทำไมจำแม่นเหลือเกิน! ผมกำลังพูดจริงจังอยู่นะเนี่ย!”
“ข้าก็ฟังจริงจังเหมือนกัน” ลอร์ดหนุ่มตอบเสียงเรียบ เป็นผลให้อีกฝ่ายทำหน้ายุ่ง
น้องชายทั้งสองนิ่งอึ้ง พวกเขาเพิ่งเคยได้ยินคำเล่าลือของเด็กหนุ่มมาแล้วก็จริง แต่พอได้เห็นชัดๆ ตรงหน้าก็ยิ่งทั้งประหลาดใจและทึ่งในคราวเดียว ส่วนอาเธอร์ก็เช่นกัน เขารู้ว่าเด็กหนุ่มเป็นคนฉลาดมาก แต่สิ่งที่อีกฝ่ายพูดมาเมื่อครู่ ปกติแล้วพวกที่ปรึกษาและผู้ชำนาญงานต้องมารวมตัวกัน ช่วยกันออกความคิดเห็นนานเป็นเดือนๆ
“ส่วนกำแพงเมืองก็เช่นกัน แต่ว่าตอนนี้เป็นกำแพงไม้ ถ้าหากก่อสร้างเป็นหินได้ก็จะเป็นด่านป้องกันได้อีกชั้น ข้าศึกจะเข้าถึงเขตปราสาทได้ยากขึ้น” เด็กหนุ่มยังคงพูดจ้อ “แต่ผมคิดว่านะ ไม่ว่ากำแพงจะแข็งแรงมากแค่ไหน มนุษย์อย่างพวกเราก็คิดหาวิธีทำลายจนได้แหละครับ”
“เจ้าคิดว่ากำแพงที่เลื่องลือของปราสาทโรเซนไฮม์ก็อาจจะถูกทำลายได้อย่างนั้นหรือ” อาเธอร์เอ่ยถามอย่างสนใจ
ลูคัสพยักหน้า “ไม่มีอะไรที่มนุษย์เราทำไม่ได้หรอกครับ ถ้าหากต้องการ ขนาดยักษ์อย่างโกไลแอธยังมีจุดอ่อน แล้วยังถูกเด็กผู้ชายธรรมดาอย่างดาวิดฆ่าให้ตายได้เลยนะครับ”
“เจ้าเคยอ่านหนังสือของซามูแอลด้วยงั้นรึ หนังสือหายากขนาดนั้น” อาเธอร์อ้าปากค้าง เขาสงสัยเหลือเกินว่าเด็กหนุ่มจะมีอะไรให้เขาแปลกใจได้มากกว่านี้อีก
“อ่า...” เด็กหนุ่มหัวเราะเจื่อนๆ
ยาคอปซึ่งนั่งนิ่งอยู่นานเอื้อมมือไปสัมผัสแขนเด็กหนุ่ม “เจ้านี่... เป็นคนจริงๆ ใช่ไหม”
“เห!? ท่านยาคอปทำไมถามแบบนี้ล่ะ!”
“ก็เจ้าช่างแปลกเด็กเหลือเกินนี่” ไฮน์ริชเอื้อมมือไปหยิกแก้มใสเบาๆ “ข้าเชื่อที่ท่านพี่บอกแล้วล่ะว่าสวรรค์ส่งเจ้ามา”
“ผมก็แค่ชอบอ่านหนังสือเท่านั้น” ลูคัสแก้ตัว
ในขณะเดียวกันอาเธอร์ก็หันไปคุยกับลอร์ดหนุ่ม “ข้าเห็นดีด้วยกับความคิดของลูคัส ท่านคาร์ล ท่านควรเรียกที่ปรึกษาและพวกช่างทั้งหลายมาเตรียมการ จะได้หาแรงงานกับวัตถุดิบไว้แต่เนิ่นๆ”
“การป้องกันเมืองควรทำควบคู่ไปกับการพัฒนาเมืองด้วย เรายังมีแผนงานขุดอ่างเก็บน้ำและทำถนนในเมืองอยู่ คงจะต้องใช้แรงงานไม่ใช่น้อย”
“นอกจากจะสร้างถนนหนทางในเมืองแล้ว พวกข้ายังวางแผนจะทำถนนเชื่อมแบร์กไฮม์ เคิร์ชไฮม์กับนอยเออร์ไฮม์ไว้ด้วยกัน ต่อไปการขนย้ายวัตถุดิบและเคลื่อนย้ายแรงงานจะได้ทำได้สะดวกขึ้น”
“กังหันน้ำที่เคิร์ชไฮม์กับนอยเออร์ไฮม์มีกำหนดการจะสร้างขึ้นเมื่อฤดูหนาวหมดไป”
ลูคัสเอียงหูฟังลอร์ดทั้งสามและอาจารย์ของพวกเขาปรึกษากัน แต่ละคนมีสีหน้าเคร่งเครียด ระหว่างนั้นก็นึกถึงยักษ์โกไลแอธที่เขาเพิ่งพูดถึงเมื่อครู่ไปด้วย รู้สึกสะกิดใจกับวิธีการที่ดาวิดใช้อย่างไรชอบกล... แต่ยังนึกไม่ออกว่าเพราะเหตุใด
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วจนแทบเป็นปม คราวนี้ไม่ได้ฟังทุกคนพูดคุยกันแล้ว เขาพาตัวเองจมดิ่งลงในห้วงแห่งความคิด
เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ ลูคัสยังคงนั่งนิ่งเป็นรูปปั้น
“ลูคัส”
มือกร้านวางลงบนศีรษะเล็กแล้วจับโคลงไปมา “ลูคัส!”
“อะ ครับ” เจ้าของชื่อเรียกหันขวับ
“เจ้าคิดอะไรอยู่หรือ”
“คิดไปเรื่อยเปื่อยแหละครับ”
“คิดถึงข้างั้นรึ” ลอร์ดหนุ่มอมยิ้ม หากมือยังขยี้เส้นผมสีดำไม่ยอมหยุด
“คิดถึงทำไมกัน คุณก็นั่งอยู่ตรงนี้” ลูคัสขมวดคิ้ว ศีรษะโคลงเคลงไปมาตามแรงขยี้ “ท่านคาร์ล ทำไมผมรู้สึกเหมือนว่าคุณกำลังแกล้งผมกัน”
“เจ้าคงคิดไปเอง” แขนแกร่งโอบลำคอเด็กหนุ่ม ดึงเข้าหาตัวแล้วขยี้ผมหนักขึ้นอีก
“ท่านคาร์ล!” เด็กหนุ่มโวยวายพร้อมกับดิ้นให้หลุด เขายกมือขึ้นดึงแก้มลอร์ดหนุ่มเพื่อเอาคืนบ้าง “นี่ๆ แกล้งกันนักใช่มั้ย”
สองหนุ่มมัวแต่แกล้งกันไปแกล้งกันมาจนลืมสนใจอีกสามคนในห้องไปเสียสนิท
“เป็นวิธีการแสดงความรักที่น่ารักดีนะ” อาเธอร์หัวเราะ
“ตั้งแต่เกิดมาข้าก็เพิ่งเคยเห็นท่านพี่เล่นเป็นเด็กเช่นนี้”
“ก็ท่านพี่อยู่กับเด็กนี่นะ”
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ!” ลูคัสหันมาเถียง แต่กลับกลายเป็นว่าเขาทำให้น้องชายทั้งสองของท่านลอร์ดหัวเราะไม่หยุด เด็กหนุ่มจึงหันไปเบ้ปากใส่ลอร์ดหนุ่ม “โอ๊ย” ทว่าอีกฝ่ายยื่นมือมาบีบปลายจมูกเสียอย่างนั้น
อาเธอร์นั่งมองความปั่นป่วนในห้องต่อไปอีกชั่วครู่จึงหันไปเรียกนายทหาร เมื่อนายทหารรับฟังคำสั่งแล้วก็หายออกไปจากห้อง สักพักก็กลับเข้ามาพร้อมกับคอนราดและเออร์วิน
องครักษ์ทั้งสองไม่ได้แปลกใจอะไรกับความวุ่นวายภายในห้องนัก หรือจะเรียกว่าชินเสียแล้วก็ว่าได้ “ท่านอาเธอร์มีอะไรให้พวกข้ารับใช้หรือ”
“ข้ามีธุระจะฝากฝังกับพวกเจ้าสักหน่อย” อาเธอร์พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหันไปบอกกับลอร์ดหนุ่ม “หวังว่าท่านคาร์ลคงไม่ขัด”
“ข้าก็ไม่อยากขัดหรอก แต่ว่าท่านมีธุระอะไร ใช้งานหัวหน้ากองไม่ได้หรือ ปกติคอนราดกับเออร์วินก็งานยุ่งมากอยู่แล้ว”
“ธุระนี้คงต้องฝากคอนราดกับเออร์วินเท่านั้น” ท่านอาจารย์พูดพลางเรียกชื่อเด็กหนุ่ม “ลูคัส เรื่องนี้เกี่ยวกับเจ้าโดยตรง ฟังให้ดี”
“เอ๋!?”
“ต่อไปนี้ เออร์วินจะเป็นอาจารย์สอนมารยาทการปฏิบัติตัวในงานสำคัญกับเจ้า ส่วนคอนราดจะเป็นอาจารย์ฝึกดาบและการวางตัวกับเหล่าทหาร สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งจำเป็นที่เจ้าควรต้องเรียนรู้” อาเธอร์ยิ้มอย่างอ่อนโยน “เพื่อที่เจ้าจะได้ยืนเคียงข้างท่านคาร์ลได้อย่างสง่างาม”
ยืนเคียงข้างท่านคาร์ลได้อย่างสง่างามงั้นหรือ
เด็กหนุ่มยิ้มพร้อมกับพยักหน้ารัว “ครับ”
“ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ลำบากใจ...”
“ไม่ครับ ผมยินดี ยินดีที่สุด!” เด็กหนุ่มยืนขึ้นแล้วค้อมศีรษะให้ทหารองครักษ์ทั้งสอง “ผมขอฝากตัวด้วยนะครับ”
คอนราดและเออร์วินค้อมศีรษะลงต่ำ “เป็นเกียรติของพวกข้า”
ลอร์ดหนุ่มผงกศีรษะลงเล็กน้อย “ข้าขอฝากฝังลูคัสกับพวกเจ้าหน่อยก็แล้วกัน”
อาเธอร์เอื้อมมือไปตบหลังมือของคาร์ลเบาๆ จากนั้นจึงเอนหลังพิงพนักโซฟา “เอาล่ะ ข้าคิดว่าหลังจากประชุมที่ปรึกษาของท่านในวันพรุ่งนี้แล้วก็จะเดินทางกลับไฮเดลแบร์กสักที เรื่องการเตรียมหาแรงงานกับช่างผู้ชำนาญการ ข้าจะคุยกับท่านวิลแฮล์มแล้วช่วยจัดหาให้อีกแรง”
“พวกข้าก็เช่นกัน ท่านพี่ พวกข้าจะทิ้งกองทหารไว้ที่นี่ครึ่งหนึ่ง เมื่อมั่นใจว่าบาร์ดอฟจะไม่ทำอะไรแล้วข้าจะเรียกพวกเขากลับ”
“อืม ขอบใจพวกเจ้ามาก ข้าหวังว่าหิมะจะไม่เป็นอุปสรรคต่อการเดินทางของพวกเจ้า”
“จะกลับกันหมดแล้วหรือครับ” ลูคัสพูดเสียงอ่อย
“ฝากเจ้าดูแลท่านพี่ให้พวกข้าด้วย” ไฮน์ริชบีบไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ “แล้วเอาไว้เมื่อหมดหนาว ก็หาเวลาแวะมาเที่ยวที่เมืองพวกข้าบ้าง”
เด็กหนุ่มยิ้มบาง “ครับ”
อุณหภูมิลดลงจนต่ำกว่าจุดเยือกแข็งในยามค่ำคืน ท้องฟ้าที่ไร้เมฆหมอกปกคลุมส่งผลให้หนาวจนสั่นสะท้าน แม้ภายในห้องจะได้รับความอบอุ่นจากเตาผิง หากที่บานหน้าต่างมีเกล็ดน้ำแข็งเกาะหนา เป็นรูปร่างต่างๆ คล้ายขนนกบ้าง คล้ายดาวบ้าง ดูแล้วช่างน่าสนใจ
หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วลูคัสก็มายืนจ้องบานหน้าต่างเขม็ง เนื่องจากในยุคปัจจุบันบ้านเรือนส่วนใหญ่ใช้กระจกสองชั้น การเกิดน้ำแข็งบนกระจกจึงไม่มีให้พบเห็นได้บ่อยนัก
“ท่านลูคัสไม่หนาวหรือเจ้าคะ” สาวใช้เอ่ยถามเมื่อเห็นเขายืนชิดบานกระจกหน้าต่างอยู่นานสองนาน
“หนาวครับ ผมดูลายน้ำแข็งเพลินไปหน่อยน่ะ”
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ก่อนลอร์ดหนุ่มจะก้าวเข้ามา พอพวกสาวใช้เห็นเข้าก็ทยอยกันออกจากห้องไป
ทั้งที่ก็อยู่ด้วยกันมาตลอดทั้งวัน หากเมื่อถึงเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังในยามราตรี เด็กหนุ่มกลับรู้สึกเขิน แก้มใสเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ “ท่านคาร์ล”
เจ้าของชื่อเรียกเดินไปนั่งลงบนโซฟา “พรุ่งนี้พอประชุมเสร็จข้าจะออกไปส่งท่านอาเธอร์ที่ชายแดน คงจะกลับมาในอีกสามวัน”
“เอ๋!” นัยน์ตาสีเข้มเบิกกว้าง เขารีบเดินไปยืนหน้าลอร์ดหนุ่ม “งั้นให้ผมไปด้วยนะ”
คาร์ลส่ายหน้าช้าๆ “อย่าเลย เจ้าอยู่ที่นี่ล่ะ”
“ไม่เอาอะ ผมจะไป”
มือหยาบดึงแขนเรียวให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ “อย่าดื้อสิ การเดินทางช่วงนี้ไม่ค่อยราบรื่น อากาศหนาวเย็นมาก เจ้าอย่าไปให้ลำบากเลย”
“แต่ผมไม่อยากอยู่คนเดียว”
“คอนราดจะอยู่ที่นี่กับเจ้า”
“ผมไม่อยากอยู่ห่างจากคุณนี่นา!”
คาร์ลยิ้มบางพลางกระตุกให้เด็กหนุ่มนั่งลงข้างกัน จากนั้นจึงใช้หลังมือไล้แก้มนิ่ม “ข้าเองก็ไม่อยากอยู่ห่างเจ้า แต่ท่านอาเธอร์เป็นผู้ดูแลสั่งสอนข้ามาตั้งแต่ยังเยาว์ ข้าจึงต้องไปส่งท่าน ส่วนไฮน์ริชกับยาคอปจะรับช่วงต่อจากข้าเพื่อไปส่งท่านให้ใกล้เขตเมืองไฮเดลแบร์กมากที่สุด แล้วข้าจะรีบกลับมา”
“ทำไม... ทำไมถึงไม่ให้ผมไปด้วยล่ะ” ลูคัสถามเสียงอ่อย
“เพราะข้ารักเจ้า ทั้งหวงและห่วง การเดินทางในความหนาวเหน็บสำหรับคนที่ไม่เคยชินมันอันตรายเกินไป และถ้าหากเป็นไปได้ ข้าก็อยากจะเก็บเจ้าไว้แต่ภายในห้องนี้ด้วยซ้ำ”
ในที่สุดก็ต้องจำยอมด้วยเหตุผล หากใบหน้าของเด็กหนุ่มยังคงบึ้งตึง นัยน์ตาสีเข้มหลุบมองต่ำ
คาร์ลเชยคางเรียวขึ้นให้สองสายตาประสานกัน ก่อนจะขยับเข้าไปแต้มจูบกลีบปากนุ่ม “ข้าจะไม่อยู่หลายวัน ขอกอดเจ้าให้เต็มอิ่มก่อนได้ไหม”
เรื่องแบบนี้ต้องถามด้วยหรือไง! ลูคัสเม้มปากแน่น
“ลูคัส”
“ถ้าผมบอกว่าไม่ล่ะ คุณอยากไม่อยู่หลายวันเอง”
“ถ้าเจ้าบอกว่าไม่ ข้าก็จะกลับไปนอนที่ห้อง” ลอร์ดหนุ่มพูดแล้วรอคำตอบจากอีกฝ่ายชั่วครู่ เมื่อเด็กหนุ่มไม่ยอมพูดอะไรเขาจึงลุกขึ้นพรวด ทำทีเป็นว่าจะกลับห้องจริงๆ
เฮ้ย! จะไปจริงๆ หรือ!
ลูคัสเบิกตากว้าง รีบคว้าแขนแกร่งไว้อย่างรวดเร็ว “เดี๋ยวสิท่านคาร์ล!”
คาร์ลยิ้มกริ่ม “หืม”
พอเห็นรอยยิ้มของลอร์ดหนุ่มเข้าก็รู้ว่าตัวเองตกหลุมอีกฝ่ายเสียแล้ว เขารีบปล่อยมือแล้วเบือนหน้าหลบ ทำแก้มป่องพองลมอย่างไม่พอใจ
คาร์ลหัวเราะ เขานั่งลงบนโซฟาอีกครั้งพร้อมกับดึงแขนเรียกให้เด็กหนุ่มขึ้นมานั่งบนตัก “เจ้าเด็กดื้อแสนงอนคนนี้นี่ช่างน่ารักเสียจริง” ฝ่ามือหยาบประคองมือเรียวขึ้นมาจูบแล้วนำไปวางไว้แนบอก
ลูคัสสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นหนักๆ ใต้ฝ่ามือตน ดวงตาสีฟ้าฉ่ำหวานราวกับมีมนตร์สะกด เขาก้มลงให้หน้าผากของพวกเขาจรดกัน “บอกรักผมอีกทีสิ”
“ข้ารักเจ้า ลูคัส” มือหยาบสอดเข้าไปในชายเสื้อของร่างโปร่งแล้วรั้งขึ้นเหนือแผ่นอก จากนั้นจึงโน้มใบหน้าเข้าไปพรมจูบ
เด็กหนุ่มดึงเสื้อออกไปทางศีรษะ เขาวางมือลงบนไหล่หนา ปล่อยให้คนตรงหน้าขบเม้มทับรอยสีชมพูบนผิวเนื้อที่หลงเหลือจากเมื่อวานได้ตามใจ แผ่นอกขาวขยับเข้าออกถี่ขึ้นตามจังหวะการหายใจ มือข้างหนึ่งขยุ้มเส้นผมสีบลอนด์ไว้ เมื่ออีกฝ่ายใช้ปลายลิ้นหยอกล้อติ่งไตที่รัดตัวแข็ง
มือหยาบปลดเชือกผูกกางเกงแล้วดึงออกไปจากขาเรียว เขายิ้มอย่างพอใจเมื่อลูคัสเร่งถอดเสื้อของเขาออกบ้าง มือเรียวของเด็กหนุ่มสั่นน้อยๆ ท่าทีประหม่าช่างดูน่ารัก
ลูคัสขยับไปคร่อมทับบนตัก เขาแนบริมฝีปากลงบนเรียวปากหยักบางพลางเบียดร่างที่เปล่าเปลือยเข้าหา เรือนกายถูกปลุกให้ร้อนรุ่มด้วยฝ่ามือที่กดเคล้นไปบนแผ่นหลัง เด็กหนุ่มค่อยๆ กดสะโพกลง ให้เจ้าของตักที่ตนนั่งอยู่แทรกกายเข้ามาในร่างอย่างเชื่องช้า
กลีบปากสีแดงเผยอครางเสียงเบา แขนเรียวโอบลำคอหนาขณะที่ขยับตัวขึ้นลง สะโพกเล็กกดลงบนหน้าขาลอร์ดหนุ่มหนักหน่วงขึ้นตามแรงของอารมณ์ที่อีกฝ่ายช่วยปลุกปั่น
ลอร์ดหนุ่มขยำก้อนเนื้อสะโพกอย่างมันเขี้ยวไปพร้อมๆ กับช่วยประคองตัวเด็กหนุ่มไว้ ร่างโปร่งที่โยกไหวอยู่บนตักแทบจะทำให้เขาคลุ้มคลั่ง เขายกสะโพกขึ้นสวนเมื่ออีกฝ่ายกระแทกกายลงมา
สองขาเรียวตวัดเกี่ยวลำตัวหนา ใบหน้าแหงนเงยไปทางข้างหลังขณะที่จิกเล็บลงบนหัวไหล่กว้าง เขาเผลอร้องเสียงดังด้วยความสุขสม ดวงตาปิดแน่น
คาร์ลปลดปล่อยอารมณ์รักหลั่งล้นไว้ในร่างกายเด็กหนุ่มที่แสนรัก ทั้งสองหอบหายใจหนักๆ พลางส่งยิ้มหวานละมุนให้แก่กัน
“คาร์ล ผมรักคุณ”
มือหยาบโน้มศีรษะลูคัสเข้าหาตัวแล้วบดจูบ เขาอุ้มเด็กหนุ่มขึ้นแล้วพาไปวางลงบนเตียง อ“เป็นเด็กดีรอข้าอยู่ที่นี่ เข้าใจไหม”
“ครับ”
เปลวไฟในเตาผิงภายในห้องยังคงลุกโหม เช่นเดียวกันกับไฟรักของทั้งสองคน ร่างกายเคลื่อนไหวสอดประสาน กระซิบบอกคำรักให้แก่กันไม่รู้เบื่อ จนกระทั่งพวกเขาหลับไปในอ้อมแขนของกันและกัน
*~TBC~*ไม่ทันไรก็ออนท็อปซะแร้ว ก๋ากั่นจริงเด็กคนเน้! /ผิดประเด็น
(เกือบจะตั้งชื่อตอนว่า เด็กก๋ากั่น แล้วเชียว 555555)
หวานๆ เบาๆ ก่อนนะคะ เดี๋ยวคงจะค่อยๆ เข้มข้นขึ้นอีก ช่วยนี้กินอ้อยกันไปก่อนนนน~
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า ขอโทษที่เอามาลงช้า ยังแก้ไม่เสร็จเลยง่ะ อ่านช้าๆ น้า กร๊ากก
รักคนอ่านนะจุ๊บ 
หัวข้อ: แต่กาลก่อน *~Erstwhile~* [Chapter 33 : ความสุขกลับคืน][END] (อ่าน 361383 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก