** คำเตือน การฟันดาบในตอนนี้หมายถึงการใช้ดาบฟันกันจริงๆ นะเออ 
Chapter 26 : ฝึกฝนท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บแม้ในเวลากลางวัน เด็กหนุ่มที่อยู่ในเสื้อคลุมขนสัตว์หนานั่งสั่นอยู่บนหลังม้า ลมหายใจเป็นควันพวยพุ่ง เขาเข้าใจดีแล้วว่าทำไมท่านคาร์ลถึงได้ไม่ให้ตนเองไปด้วย นี่ขนาดเขาไม่ได้ขี่ม้าวิ่งนะ แค่เดินเหยาะๆ ไปรอบๆ สนามยังแทบจะแข็งตาย
“ลูคัส! เจ้ายังไหวไหม” คอนราดถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าใบหน้าน่ารักเปลี่ยนเป็นสีแดงไปหมด โดยเฉพาะตรงจมูก สีแดงราวกับลูกเชอร์รีเลยทีเดียว
“ไหวครับ แต่ทำไมหอกนี่มันหนักจังล่ะ”
“ถ้าไม่หนักจะแทงเป้าเข้าหรือ”
วันนี้คอนราดสอนการใช้หอกบนหลังม้าให้ลูคัสมาตั้งแต่เมื่อตอนสาย หลังจากพักเที่ยงแล้วก็พามาฝึกซ้อมในสนามหญ้า จุดประสงค์ก็เพื่อให้รู้จักการใช้อาวุธเท่านั้น เนื่องจากเป็นความรู้เบื้องต้นที่ชายสูงศักดิ์ควรจะรู้ไว้
“เจ้าถือหอกไว้ให้มั่น ขี่ม้าตรงไปที่เป้าแล้วแทงหมวกให้หล่นลงไปเท่านั้น ข้าจะทำให้เจ้าดูก่อน” องครักษ์หนุ่มอธิบาย มือชี้ไปที่เป้าฟางซึ่งมีหมวกเก่าๆ วางซ้อนไว้ข้างบน เขาเตะสีข้างม้า บังคับให้มันวิ่งตรงไปยังเป้าหมาย แล้วใช้ปลายหอกแทงหมวกเบาๆ ก็ร่วงหล่นลงบนพื้นได้อย่างง่ายดาย
หากสำหรับลูคัสแล้วกลับไม่ง่ายเช่นนั้น เพราะการประคองหอกยาวให้อยู่นิ่งบนหลังม้าไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ปลายหอกไหวไปมาตามจังหวะการเคลื่อนไหวของม้า เขาพาเจ้าม้าวิ่งวนห้ารอบแล้วหมวกที่วางอยู่บนเป้าฟางก็ยังไม่ขยับเขยื้อน
“ท่านลูคัสพยายามเข้า!” พวกทหารที่ผ่านมาแถวนั้นหยุดให้กำลังใจ ตอนแรกก็มายืนดูแค่ไม่กี่คน แต่ไปๆ มาๆ กลับกลายเป็นทหารกลุ่มใหญ่
“ไม่มีงานทำกันเหร้อ~” เด็กหนุ่มโวยวายเสียงหลง เขาอายนะ มารอดูกันแบบนี้น่ะ!
“ตั้งสติดีๆ ลองอีกครั้ง”
“ครับ!” ลูคัสขานรับ เขาเตะสีข้างเจ้าม้าให้มันวิ่งพุ่งตรงไปที่เป้าหมาย มือเรียวกำด้ามหอกไว้แน่น สายตานิ่งอยู่ที่หมวกใบนั้น
ท่วงท่าที่ดูกระฉับกระเฉงมากขึ้นส่งผลให้พวกทหารส่งเสียงเรียกชื่อให้กำลังใจดังก้อง “ท่านลูคัสเอาเลย!”
ฉึก!
“ว้าก! คอนราด ช่วยด้วย!”
หอกแทงเข้าตรงเป้าใต้หมวกแล้วคาอยู่ตรงนั้น ส่วนลูคัสปล่อยมือไม่ทันจึงร่วงจากหลังม้าไปเกาะบนเป้าไว้แทน
คอนราดขี่ม้าพุ่งเข้าไปอุ้มร่างโปร่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “เป็นอะไรรึเปล่า! วันนี้พอก่อนก็แล้วกัน” เขาพาเด็กหนุ่มไปที่ข้างสนามเพื่อให้พวกทหารได้ใช้สนามฝึกซ้อมกันบ้าง
“ได้เท่านี้ก็เก่งแล้วล่ะ” องครักษ์หนุ่มลูบศีรษะปลอบใจ
“ไม่ต้องห่วงขอรับ เดี๋ยวพวกข้าจะแก้แค้น จะแทงไอ้หมวกนั่นให้ร่วงแทนท่านลูคัสเอง” พวกทหารก็มาร่วมวงด้วย
นี่ทุกคนเห็นว่าเขาอายุเท่าไหร่กัน!
คอนราดหัวเราะ เขาพาเด็กหนุ่มกลับเข้าไปในปราสาท พอส่งต่อให้พวกสาวใช้ เขาก็โดนดุจนหูชา “ท่านคอนราดพาท่านลูคัสไปทำอะไรมานี่!”
แล้วพวกหล่อนก็พากันไปโอ๋ลูคัส “ท่านลูคัส ดูสิ เนื้อตัวเปื้อนหมดเลย มีแผลหรือเปล่าเจ้าคะ เจ็บตรงไหนไหม”
หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ พวกสาวใช้ก็นำสำรับอาหารมาส่งให้ พวกหล่อนเอาอกเอาใจเด็กหนุ่มเป็นพิเศษเพราะกลัวว่าจะรู้สึกเหงา และคืนนี้เป็นคืนที่สองแล้วที่ท่านลอร์ดไม่อยู่
ยามราตรีที่ต้องอยู่เพียงลำพังทำให้ความคิดถึงลอร์ดหนุ่มเพิ่มเป็นทวีคูณ ลูคัสนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงครู่ใหญ่แล้ว หากก็ยังนอนไม่หลับ เขาจึงตัดสินใจลุกเดินออกจากห้อง ตรงไปยังห้องที่จัดวางเมืองจำลอง ซึ่งมีช่างเข้ามาต่อเติมแผนที่ของแคว้นไฮเดลแบร์กและเมืองใกล้เคียงไว้ หากยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดี กลิ่นสีลอยฟุ้ง
เด็กหนุ่มก้มลงมองเมืองจำลองบนโต๊ะ เดินวนรอบๆ อยู่หลายรอบ จากนั้นจึงเดินไปมองดูภาพวาดแผนที่ขนาดใหญ่บนผนัง
ที่บนโต๊ะข้างๆ ภาพวาดแผนที่ซึ่งยังไม่เสร็จดี มีกระดาษจดรายละเอียดและภาพร่างวางซ้อนๆ กันไว้ เขาหยิบเอกสารเหล่านั้นขึ้นมาพิจารณาดู ในกระดาษแผ่นที่อยู่ล่างสุดมีภาพวาดระยะไกลของปราสาทบนเกาะในแม่น้ำแห่งหนึ่งกับเมืองที่อยู่ติดแม่น้ำ เด็กหนุ่มขมวดคิ้วครุ่นคิด เขารู้สึกคุ้นๆ กับภาพวาดตรงหน้า ก่อนจะนึกได้ว่าคล้ายคลึงกันกับภาพโครงสร้างปราสาทโรเซนไฮม์ที่ตนเคยวาดเป็นโพรเจ็กต์จบปีหนึ่งส่งศาสตราจารย์
“นอนไม่หลับหรือ ลูคัส”
เจ้าของชื่อเรียกหันขวับไปทางต้นเสียง “คอนราด... คุณก็นอนไม่หลับเหมือนกันหรือ”
องครักษ์หนุ่มไม่ตอบ หากก้าวเข้าไปยืนเคียงข้างกันแล้วเงยหน้าขึ้นมองแผนที่ซึ่งยังวาดไม่สำเร็จตรงหน้า
ลูคัสชำเลืองมองอีกฝ่ายแล้วยิ้มมุมปาก “เออร์วินไม่อยู่ คุณคงเหงาสินะ”
“เจ้าก็คงเหงาเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นคงไม่ลุกมาเดินเล่นตอนกลางดึกเช่นนี้” คนถูกถามหัวเราะเจื่อนๆ ที่จริง ตั้งแต่ติดตามท่านคาร์ลมาก็เพิ่งมีครั้งนี้นี่ละ ที่ตัวเขากับเออร์วินต้องแยกจากกันหลายวัน
เปลวไฟจากเทียนบนเชิงเทียนตั้งตรง ทั้งสองนิ่งเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจ
“นี่ คอนราด” เด็กหนุ่มหันหน้ากลับไปที่แผนที่ในมืออีกครั้ง “นี่คือแผนที่เมืองโรเซนไฮม์สินะ”
“หืม เจ้าดูรู้ด้วยหรือ เคยไปโรเซนไฮม์มาแล้วรึ”
“จะเรียกว่าเคยไปก็ได้” เขาไม่เคยไปที่อื่นในโรเซนไฮม์ แต่ดูเหมือนว่าปราสาทจะยังคงอยู่ที่เดิม หากในปัจจุบันเหลือเพียงซากปรักหักพังบนพื้นที่เกาะโล่งกว้างเท่านั้น
เขาชักจะเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมตอนที่ยืนอยู่ท่ามกลางซากปราสาทนั้นถึงได้รู้สึกแปลกๆ ไม่ชอบที่ตรงนั้นเอาเสียเลย ก็คงเพราะเป็นของบาร์ดอฟนี่เอง
“แล้วคอนราดล่ะ เคยไปโรเซนไฮม์มั้ย”
“ข้าเคยอยู่ที่นั่นเมื่อสมัยเด็ก ตั้งแต่เมื่อครั้งแยกเมืองออกไปใหม่ๆ”
“หือ? เคยอยู่เลยเหรอ”
“ที่จริงข้าควรจะบอกว่าข้าเคยไปอยู่มาหมดทุกเมืองในแคว้นไฮเดลแบร์กแล้ว” คอดราดพูดกลั้วหัวเราะ “ครอบครัวของข้ายากจน เราต้องย้ายไปรับจ้างจากเมืองสู่เมือง แล้วแต่ว่าที่ไหนพอจะมีงาน มีอาหารให้กิน แต่ส่วนใหญ่ก็อดๆ อยากๆ จนต้องเป็นขโมย พอชาวเมืองเขาจำหน้าได้ก็ต้องหนีไปอีกเมือง”
ลูคัสอ้าปากค้าง “ผมนึกว่า...”
“เจ้าคิดว่าข้ามีเชื้อสายขุนนางอย่างนั้นสินะ ตามปกติแล้วก็น่าจะเป็นเช่นนั้น ทหารองครักษ์โดยเฉพาะที่ใกล้ชิดกับมาร์ควิส ทายาทของผู้ปกครองแคว้น ควรจะได้รับการคัดเลือกมาจากบุตรขุนนางภายใต้การปกครอง”
ลูคัสพยักหน้าหงึกหงัก เพราะที่เคยอ่านมาก็เป็นเช่นนั้น ขุนนางคนไหนๆ ก็อยากจะส่งบุตรหลานเข้ามาทำงานใกล้ชิดกับผู้ปกครองแคว้นกันทั้งนั้น เนื่องจากเป็นหนทางที่จะได้รับตำแหน่งใหญ่ๆ ได้รับรางวัลเป็นที่ดิน สัตว์เลี้ยง เงินทองมหาศาล
“แล้วคอนราดมาเป็นองครักษ์ของท่านคาร์ลได้ยังไงน่ะ”
“ข้าโดนทหารจับได้ในตลาดน่ะสิ เกือบจะโดนตัดมือสองข้างนี่แล้ว โชคดีที่ท่านคาร์ลออกมาเที่ยวเล่นนอกวังกับเออร์วินพอดี ท่านช่วยข้าไว้ แล้วยังพาเข้ามาอยู่ในปราสาทกับท่านด้วย ตอนนั้นท่านเพิ่งจะอายุได้แปดปีเท่านั้น”
เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น เบิกตากว้างด้วยความสนใจ
“ความจริงถ้าหากข้าถูกตัดมือ ก็คงไม่มีชีวิตรอดมาถึงวันนี้ ท่านคาร์ลเป็นผู้มอบชีวิตใหม่ให้ข้า” คอนราดยิ้มบาง “ข้าเองเคยถามท่านอยู่หลายครั้งว่าทำไมถึงช่วยข้าในตอนนั้น ท่านตอบเพียงแค่ว่า ท่านรู้สึกถูกชะตา”
“ท่านคาร์ลใจดีเนอะ ที่จริงผมเอง...โผล่เข้ามาในปราสาทของท่านแบบนี้ ยังรอดตายเลย จริงสิ แต่เออร์วินเป็นลูกขุนนางสินะ”
“ใช่แล้ว เขากับข้าต่างกันราวกับฟ้าเหวเลยล่ะ เมื่อครั้งที่ได้รับตำแหน่งนี้ ข้าเองก็ยังแปลกใจ ที่ปรึกษาของท่านอาร์ชดยุกไม่มีใครเห็นด้วยเลยสักคน แต่ท่านคาร์ลยืนยันว่าจะต้องเป็นเออร์วินกับข้าเท่านั้น”
“ผมเข้าใจท่านคาร์ลนะ คอนราดกับเออร์วินอยู่ใกล้ชิดกับท่านมานาน อายุไม่ต่างกันกับท่านมากเมื่อเทียบกับพวกที่ปรึกษาที่ส่วนใหญ่คงจะรุ่นเดียวกับท่านอาเธอร์ซะมากกว่า เรื่องควบคุมทหารก็สบาย เชี่ยวชาญอาวุธด้วย แถมยังเป็นเพื่อนก็ได้ เป็นที่ปรึกษาก็ดี แล้วเพราะความแตกต่างของเออร์วินกับคุณ ก็เหมือนกับว่าได้ฟังเสียงจากทั้งฝั่งชาวเมืองและฝั่งขุนนางด้วยยังไงล่ะ ถึงท่านจะมีที่ปรึกษามากมาย แต่เสียงใครก็ไม่เท่ากับคนที่ท่านไว้ใจและอยู่ใกล้ชิดกับท่านมาตลอด จริงมั้ย ถ้าหากผมเป็นท่านคาร์ล ผมก็คงเลือกเหมือนท่าน”
คอนราดประสานสายตากับนัยน์ตาสีเข้ม ก่อนจะยิ้มกว้าง “ขอบใจเจ้ามาก ข้าจะทำหน้าที่ให้ดีสมกับที่ท่านคาร์ลวางใจ”
ลูคัสยิ้มรับ เขาวางม้วนแผนที่ลงบนโต๊ะที่เดิม ปลายนิ้วมือลากไปเบาๆ ตามขอบกระดาษ “นี่คอนราด คุณเคยเห็นไอ้กำแพงที่เขาร่ำลือกันนักหนานี่มั้ย”
“ไม่เคยหรอก เมื่อครั้งที่อยู่ที่นั่น ได้ยินว่าบาร์ดอฟกำลังเร่งก่อสร้างกำแพงปราสาท แต่ข้าไม่เคยได้เฉียดเข้าไปใกล้”
“อืม แล้วนี่... ได้ข่าวท่านอาของท่านคาร์ลบ้างมั้ย”
“เห็นว่ากองทัพถอยกลับไปเมืองหลวงแล้วล่ะ ข้าคิดว่าพวกเขาคงจะสงบไปสักพัก ในช่วงฤดูหนาวเช่นนี้คงทำอะไรไม่สะดวกนัก”
“ถ้าอย่างนั้น หมดหน้าหนาวเมื่อไหร่ก็อาจจะมีสงครามได้น่ะสิ”
“อาจจะมีหรือไม่มีก็ได้ แต่เราก็ต้องเตรียมพร้อมให้ตลอด เพราะงั้น พรุ่งนี้ข้าจะสอนการใช้ดาบให้เจ้านะ”
ลูคัสเบ้ปากเมื่อพูดคุยอยู่ดีๆ อีกฝ่ายก็พาวกมาเรื่องการเรียนเสียอย่างนั้น “ต้องฝึกข้างนอกไหม”
คอนราดหัวเราะ “ฝึกข้างในก็ได้”
เด็กหนุ่มพ่นลมหายใจออกมายาวอย่างโล่งใจ อย่างน้อยก็ไม่ต้องหนาวเหมือนวันนี้ล่ะ
“เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ ที่ฝึกไป ท่านคาร์ลคงไม่ยอมให้เจ้าได้ลงสนามจริง แต่รู้จักไว้มันก็ดีน่ะ”
“ผมรู้ ถ้าขืนให้ผมลงไปสู้ก็แพ้หมดน่ะสิ นี่ คอนราด ท่านคาร์ลจะกลับมาวันพรุ่งนี้ใช่ไหม คุณว่าจะกลับมาตอนไหนน่ะ”
“น่าจะสักบ่ายๆ”
เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก เขาเดินวนดูภาพแผนที่สลับกับเมืองจำลองบนโต๊ะใหญ่อยู่อีกสักพัก “คนที่รับผิดชอบดูแลเมืองจำลองกับแผนที่นี่ ทำได้แม่นยำอย่างไม่น่าเชื่อเลยเนอะ น่าเสียดายที่ไม่มีเมืองจำลองของโรเซนไฮม์” ร่างโปร่งค้อมตัวลงมองกังหันน้ำที่เพิ่งสร้างเสร็จใหม่ในเมือง ซึ่งก็ปรากฏขึ้นในเมืองจำลองและบนแผนที่ด้วยเช่นกัน
“นี่ก็ดึกมากแล้ว ข้าว่าเจ้าควรจะเข้านอนได้แล้วนะ”
ลูคัสเงยหน้าขึ้น “นั่นสินะ”
คอนราดเดินไปเปิดประตูห้องออก “ไปเถอะ ข้าจะไปส่ง” รอให้เด็กหนุ่มเดินออกไปก่อนจึงค่อยเดินตามออกจากห้องไป
เสียงฝีเท้าของทั้งสองดังสลับกันในความเงียบงัน ระหว่างทางที่เดินไปอากาศเย็นเยือก มีเพียงแสงสลัวจากตะเกียงน้ำมันที่จุดวางไว้เป็นระยะๆ “อากาศหนาวแบบนี้ ท่านคาร์ลคงไม่เป็นไรนะ” เด็กหนุ่มพึมพำ
“ไม่ต้องห่วงหรอก พวกสาวใช้เตรียมเสื้อผ้าอุ่นๆ ให้ท่านไปมากมาย แล้วกลางคืนเช่นนี้พวกทหารก็จะก่อกองไฟไว้ตลอดคืน” องครักษ์หนุ่มยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็ก พอเดินมาหยุดที่หน้าห้องของเด็กหนุ่มก็พูดกลั้วหัวเราะ “เจ้าเตรียมตัวไว้ต้อนรับท่านคาร์ลกลับมาดีกว่านะ นอนให้เต็มอิ่ม พรุ่งนี้ก็เตรียมอาบน้ำแต่งตัวไว้หอมๆ ท่านจะได้ชื่นใจ”
ใบหน้าน่ารักร้อนวาบ “คอนราด!”
“ข้าไปล่ะ” องครักษ์หนุ่มรีบก้าวเดินออกไปพลางหัวเราะเสียงดัง
ในตอนสายของวันใหม่ คอนราดพาลูคัสไปเลือกดาบในห้องเก็บอาวุธก่อน แล้วจึงพาไปที่ห้องโล่งกว้างในชั้นใต้ดิน เขาเริ่มสอนเด็กหนุ่มตั้งแต่พื้นฐานการขยับข้อมือและเท้า ไปจนถึงวิธีการตวัดดาบแบบต่างๆ
ลูคัสดูจะทำได้ดีกว่าธนูและหอกมาก เขาเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว พอมาถึงช่วงบ่ายองครักษ์หนุ่มจึงให้ทดลองการต่อสู้แบบง่ายๆ
“เจ้าต้องเดาทิศทางของดาบจากการขยับข้อมือและเท้าของศัตรู ตาต้องไว” คอนราดพูดพลางเหวี่ยงดาบอย่างรวดเร็ว
“หวา! ยังไม่ต้องออกแรงมากก็ได้ ผมเพิ่งหัดวันแรกเองนะ!”
เสียงโวยวายสลับเสียงดาบกระทบกันดังสะท้อนก้อง พวกสาวใช้พอได้ยินเข้าก็มายืนออกันอยู่ที่หน้าประตูห้อง ส่งเสียงเชียร์ลูคัสกันระงม
ในคราวแรกลูคัสเอาแต่วิ่งหลบ สักพักก็เริ่มตวัดดาบต่อสู้ไปบ้าง หากไม่ว่าอย่างไรก็ดูเหมือนจะสู้ไม่ไหว ประสบการณ์ ขนาดตัวและเรี่ยวแรงพวกเขาแตกต่างกันเกินไป
“ถ้าเจ้าเอาชนะข้าได้ล่ะก็ พรุ่งนี้ข้าจะให้เจ้าหยุดพักหนึ่งวันเลย”
เด็กหนุ่มหอบหนัก แต่ก็ยังเบ้ปากใส่ “ไม่เห็นอยากพักสักหน่อย!”
“เพราะรู้ว่าเอาชนะข้าไม่ได้ใช่ไหม” คอนราดยิ้มเยาะ
“หนอย!” ถ้าแบบนี้ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกลซะแล้ว ลูคัสรอจังหวะที่องครักษ์หนุ่มจะเหวี่ยงแขน ย่อตัวลงแล้วเตะข้อพับให้อีกฝ่ายล้มลงหงายหลัง จากนั้นก็ขึ้นไปนั่งทับ เอาปลายดาบไปจ่อปลายจมูกคนใต้ร่างไว้ “ผมชนะแล้ว!”
“เจ้าขี้โกงนี่ สู้ฟันดาบก็ต้องสู้ด้วยดาบสิ!”
“ไม่รู้ล่ะ คุณก็ขี้โกงนี่ ตัวใหญ่กว่าผม แรงเยอะกว่าผม เก่งกว่าผมด้วยอะ!”
หากจู่ๆ เสียงโห่ร้องกับเสียงหัวเราะของพวกสาวใช้ก็เงียบไป เงียบเสียจนผิดปกติ แล้วก็มีเสียงทุ้มต่ำแฝงไว้ด้วยความหงุดหงิดของใครบางคนดังขึ้นแทน
“พวกเจ้าทำอะไรกัน” ลอร์ดหนุ่มทำหน้าขรึม หากสีหน้าของคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาขมึงทึงยิ่งกว่า เออร์วินส่งสายตาขุ่นๆ ใส่คอนราด
“ท่านคาร์ล! เออร์วิน!” สองหนุ่มเงยหน้าขึ้น แล้วผละออกจากกันทันที
คาร์ลหันไปบอกกับองครักษ์หนุ่มที่ยืนอยู่ด้วยกัน “เจ้าไปพักเถอะ ข้าจะกลับห้องละ” จากนั้นก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“ท่านคาร์ล!” ลูคัสรีบวิ่งตามหลังไปด้วยกลัวว่าลอร์ดหนุ่มจะเข้าใจผิด พอถึงตัวก็เดินตามไปเงียบๆ จนอีกฝ่ายเข้าห้องไป ทว่าจะตามเข้าไปก็ไม่กล้า เขาจึงหยุดเคาะประตูก่อน “ท่านคาร์ล ผมเข้าไปนะ”
ไม่มีเสียงตอบกลับมา เด็กหนุ่มยืนรออยู่ชั่วครู่จึงตัดสินใจผลักบานประตูแล้วก้าวเข้าไป
“ท่านคาร์ล อะ!”
สองแขนแกร่งกักร่างโปร่งไว้พร้อมกับผลักบานประตูให้ปิดลงดังปังใหญ่ สองสายตาประสานกันนิ่ง ใบหน้าของลอร์ดหนุ่มฉายแววดุดัน หากเขาก็ยังไม่ได้พูดอะไร
เมื่ออีกฝ่ายดูจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ลูคัสจึงพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ “ท่านคาร์ล ยินดีต้อนรับนะครับ ผมคิดถึงคุณ...”
“คิดถึงงั้นรึ ข้าเห็นเจ้ากำลังสนุกอยู่กับคอนราด”
“เอ๋! ผมซ้อมฟันดาบต่างหากล่ะ! อย่าเข้าใจผิดสิครับ”
“ฟันดาบอะไรถึงเนื้อถึงตัวเช่นนั้น เจ้าไม่เข้าใจรึ! เจ้าเป็นของข้า ไม่ควรปล่อยเนื้อปล่อยตัวกับใคร!”
เด็กหนุ่มเถียงกลับไปทันควัน “ท่านคาร์ล! ผมเป็นผู้ชายนะ แล้วคอนราดก็เป็นผู้ชาย เราต่อสู้กันก็ต้องมีโดนตัวกันบ้างสิ”
“แต่ข้าไม่ชอบ!”
“คุณไม่มีเหตผ... อุ๊บ!” ยังพูดไม่ทันจบริมฝีปากสีสตรอว์เบอร์รีก็ถูกประกบปิด บดเบียดอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บ เขาเม้มปากไว้ไม่ให้ลิ้นเรียวแทรกซอนเข้ามาในโพรงปากได้ หากเมื่อทำเช่นนั้นอีกฝ่ายก็เปลี่ยนไปซุกไซ้ซอกคอแทน “ท่านคาร์ล ปล่อยก่อน!” มือนุ่มผลักคนตรงหน้าออก
คาร์ลสบถด้วยความหงุดหงิด เขาหันหลังเดินออกไป “เจ้าจะไปไหนก็ไป”
“ท่านคาร์ล” ลูคัสวิ่งเข้าไปสวมกอดทางด้านหลัง “เดี๋ยวก่อนสิครับ ฟังผมก่อน”
“....”
พอลอร์ดหนุ่มยอมหยุดยืนอยู่นิ่งๆ เด็กหนุ่มจึงก้าวไปยืนประจันหน้า แล้วยิ้มอย่างน่ารักที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ผมเหงื่อออกทั้งตัวเลย เพิ่งออกกำลังฝึกดาบมานะ เหม็นจะตายไป”
นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนแสงลงเมื่ออีกฝ่ายดึงแขนเข้าไปกอดไว้ แล้วก็ไม่บ่อยนักที่ลูคัสจะแสดงท่าทีน่ารักเช่นนี้ ส่งผลให้ลอร์ดหนุ่มอ่อนไปทั้งใจ
“คุณเองก็กลับมาเหนื่อยๆ เราไปอาบน้ำกันก่อนดีกว่า” เด็กหนุ่มช้อนตาขึ้นมองอย่างออดอ้อน “นะครับ”
ถ้าหากจะปฏิเสธได้ลงเขาก็คงต้องไปบวชแทนที่จะเป็นผู้ปกครองเมือง คาร์ลปล่อยให้เด็กหนุ่มจูงไปยังห้องอาบน้ำและถอดเสื้อผ้าของเขาออกให้
เสียงน้ำกระเซ็นดังขึ้นเป็นระยะตามจังหวะการขยับตัวของสองร่างที่เปลือยเปล่าในอ่าง นัยน์ตาสีฟ้าจับจ้องเรือนร่างขาวเนียนที่มีหยดน้ำเกาะซึ่งเคลื่อนไหวช้าๆ อยู่บนกายตน เส้นผมที่เปียกชื้นลู่ตามกรอบหน้า หยดน้ำกลิ้งผ่านใบหน้าลงมายังลำคอ ริมฝีปากสีแดงสดที่เผยอหอบหายใจทำให้เขาอดใจไว้ไม่ไหว จำต้องดึงเด็กหนุ่มเข้ามาแนบกายแล้วบดจูบอย่างกระหาย
“ท่านคาร์ล ผมน่ะ คิดถึงคุณตลอดเวลาเลยนะครับ คุณล่ะคิดถึงผมบ้างรึเปล่า”
“คิดถึงสิ ข้ารีบกลับมาแทบแย่”
ลูคัสยิ้มอย่างพอใจ เขาเร่งจังหวะการขยับสะโพกพร้อมกับแอ่นอกให้ลอร์ดหนุ่มหยอกล้อติ่งไตสีชมพู ริมฝีปากเผยอครางเสียงหวาน มือเรียวขยุ้มเส้นผมสีบลอนด์ไว้ขณะที่ทิ้งตัวลงในจังหวะสุดท้าย ก่อนจะทรุดกายลงในอ้อมแขนอีกฝ่าย
“ข้าเชื่อแล้วว่าเจ้าคิดถึงข้ามาก” ลอร์ดหนุ่มหัวเราะ “แต่ว่า... เราไปต่อกันที่เตียงเถอะนะ ข้าจะแสดงให้เจ้าเห็นบ้างว่าข้าคิดถึงเจ้าแค่ไหน”
สองแขนเรียวเกี่ยวกอดร่างกำยำไว้แนบกาย เด็กหนุ่มปล่อยให้คาร์ลอุ้มไปที่เตียงนอน แล้วทอดกายให้เชยชมจนกว่าอีกฝ่ายจะพอใจ
ฝ่ายคอนราดและเออร์วินนั้น เมื่อลอร์ดหนุ่มกับลูคัสรีบรุดออกไปก็เหลือพวกเขาเพียงลำพัง คอนราดรู้สึกว่าเพื่อนองครักษ์อารมณ์ไม่ค่อยจะดีนัก หากจู่ๆ อีกฝ่ายก็ชักชวนให้ฝึกซ้อมฟันดาบกัน
“เจ้าไม่เหนื่อยหรือ เพิ่งกลับมาแท้ๆ”
“หยิบดาบของเจ้าขึ้นมา” เออร์วินไม่ฟังเสียง เขาดึงดาบของตนเองออกจากฝักแล้วพุ่งเข้าไปหา
“เจ้าไปโกรธใครมาเนี่ย!” คอนราดได้แต่รับดาบที่ฟาดฟันเข้ามาพลางถอยหลังกรูด เมื่อคว้าแขนอีกฝ่ายได้ก็เหวี่ยงให้แผ่นหลังกระแทกไปกับกำแพงแล้วจับข้อมือทั้งสองข้างกดไว้เหนือศีรษะ ทั้งสองหอบหายใจหนักๆ นัยน์ตาประสานกันนิ่ง “ไม่พอใจข้า หรือลูคัสกันแน่”
เออร์วินชะงัก ก่อนจะกัดริมฝีปากแน่น “.....” เขาเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน รู้เพียงแค่ว่าพอเห็นภาพที่เด็กหนุ่มนั่งทับอยู่บนตัวคอนราดแล้วรู้สึกหงุดหงิดจนควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่
“ข้าแค่ฝึกดาบกับลูคัสเท่านั้น” คอนราดคลายข้อมืออีกฝ่ายออก “หลังจากพรุ่งนี้ไปก็ถึงคราวเจ้าต้องเป็นอาจารย์เขาบ้างล่ะ” เมื่อพูดจบก็ก้มลงหยิบดาบส่งคืนให้กับเจ้าของ เขาเก็บดาบของตนเองใส่ลงในฝักแล้วเดินออกจากห้องไป
กลางดึกคืนนั้น บานประตูห้องนอนของคอนราดเปิดออกช้าๆ ก่อนคนที่เดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบจะถือวิสาสะเข้าไปซุกตัวใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันด้วย
“ข้าขอโทษ” เออร์วินพูดเสียงอ่อย “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหงุดหงิดอะไร”
“หลงรักข้าแล้วก็บอกมาตามตรง”
“เจ้าฝันอยู่หรือ”
คอนราดหัวเราะ ดูเอาเถอะ เข้ามานอนอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกันในห้องนอนของเขา ยังไม่ยอมรับอีก “การเดินทางเป็นอย่างไรบ้าง”
“ก็หนาว แล้วก็เหนื่อยมาก”
“นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้ากับข้าต้องอยู่ห่างกันหลายวัน” คอนราดผงกศีรษะขึ้นมองคนที่นอนขดอยู่ข้างกัน “คิดถึงข้าไหม” หากอีกฝ่ายนิ่งเงียบ เขาจึงได้แต่ถอนหายใจ แล้วพอหลับตาลงพยายามข่มใจให้หลับ เออร์วินก็เอ่ยขึ้น
“คิดถึง”
คอนราดยิ้มอย่างพอใจ “ข้าก็คิดถึงเจ้าเช่นกัน”
*~TBC~*ฟันดาบกันโช้งเช้งเลย ปู้จายพวกเน้~
เรื่องความแอดวานส์ของน้องลูเราจะมาเบ้ปากกรอกตามองบนด้วยกันนะคะ
เด็กอาร้ายยยย ร้ายยยยยย 55555555 ท่านหลอดไม่รักไม่หลงไม่ไหวแล้วมั้ย!
ส่วนเรื่องของเออร์วินกับคอนราดนี่ เอาเบาๆ แค่พอกรุบกริบนะคะ เดี๋ยวแย่งซีนพระนาย 5555555
(ไหนๆ เขาก็ต้องออกรบ เดินทางด้วยกันแบบมีแต่ผู้ชายอะเนาะ รักกันเองนี่แหละ เหมาะดี กร๊าก)
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ 
หัวข้อ: แต่กาลก่อน *~Erstwhile~* [Chapter 33 : ความสุขกลับคืน][END] (อ่าน 362177 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก