Chapter 28 : ลาดเลาในตอนสายของวันใหม่ ท้องฟ้าครึ้มเมฆสีเทา มีหมอกลอยต่ำปกคลุมไปทั่ว มีเกล็ดหิมะร่วงหล่นลงมาบางเบา หากเมื่อตกถึงพื้นดินเพียงชั่วครู่ก็ละลายหายไป
นัยน์ตาสีฟ้าราวกับไพลินเม็ดงามจับจ้องใบหน้าคนรักในยามหลับใหล เด็กหนุ่มขดตัวอยู่ในผ้าห่ม ท่อนแขนเรียวโอบกอดตัวเขาไว้แล้วซุกหน้าลงบนแผ่นอก จะว่าคล้ายลูกแมวก็คงไม่ใช่ น่าจะเป็นลูกเสือเสียมากกว่า ถึงได้ทั้งดื้อทั้งซน จนเขาไม่รู้จะจัดการอย่างไรดี
ลอร์ดหนุ่มค่อยๆ ลูบเส้นผมอ่อนนุ่มอย่างแสนรัก พลางถอนหายใจ
“อือ... ท่านคาร์ล อื้อ!” เมื่อลูคัสผงกศีรษะขึ้น อีกฝ่ายก็ยกมือขึ้นบีบจมูก เป็นผลให้เขาลุกขึ้นพรวด “แกล้งผมแต่เช้าเลยอ่ะ”
“เช้าที่ไหนกัน สายแล้ว”
พออีกฝ่ายทำท่าจะลุกออกจากเตียง เด็กหนุ่มก็รีบคว้าแขนไว้ “จะไปไหนหรือครับ ผมมีเรื่องจะปรึกษา...”
“รู้แล้ว เรื่องจะไปดูลาดเลาที่โรเซนไฮม์ใช่ไหม”
“ท่านคาร์ล ผมคิดว่ามันจำเป็นจริงๆ นะ ไม่ว่าอย่างไรคุณก็ต้องหาวิธีไปช่วยท่านอาร์ชดยุกอยู่แล้วไม่ใช่หรือครับ”
“......”
“ท่านไฮน์ริชกับท่านยาคอปว่าอย่างไรบ้าง”
“พวกเขาจะเร่งรวบรวมกำลังทหารและอาวุธ อีกสักสามสัปดาห์กองทัพเสริมของทั้งคู่คงมาถึง แล้วจะวางแผนให้แน่นอนกันอีกที เราคงต้องหาวิธีการที่ดีที่สุดเพราะมันมีท่านพ่อเป็นตัวประกัน” คาร์ลยกมือขึ้นวางบนศีรษะเล็ก “แต่ว่าเรื่องดูลาดเลาหรือสอดแนม ให้ทหารทำก็ได้ไม่ใช่หรือ”
ลูคัสส่ายหน้าไปมา “ไม่ได้ครับ ผมต้องไปดูเอง” เขาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เชื่อผมเถอะ ผมจะหาวิธีจัดการกับกำแพงปราสาทนั่นได้แน่ๆ แต่ผมจำเป็นที่จะต้องเห็นสถานที่จริงก่อน”
“มันอันตรายมาก ข้าไม่อยากให้เจ้าไปเสี่ยง”
เด็กหนุ่มขยับไปนั่งตรงหน้าแล้วจับแขนอีกฝ่ายแน่น “ท่านคาร์ล ผมก็เป็นผู้ชายคนนึงนะ แล้วยังเป็นคนรักของมาร์ควิสที่หนึ่งแห่งแบร์กไฮม์ด้วย ถ้ากลัวเรื่องอันตรายแค่นี้ ผมจะเป็นคนรักที่ดีของคุณได้ยังไงกัน”
คาร์ลประสานสายตากับดวงตาสีเข้มอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ “ข้าเข้าใจแล้ว” เขาลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ พร้อมกับหยิบเสื้อคลุมมาสวม “เดี๋ยวกินอะไรก่อนสักหน่อย แล้วค่อยไปคุยกันที่ห้องแผนที่อีกที”
ภายในห้องแผนที่ ลอร์ดหนุ่ม ลูคัส และองครักษ์ทั้งสองยืนนิ่งล้อมเมืองโรเซนไฮม์จำลอง บานประตูห้องปิดแน่นหนา มีทหารยืนเฝ้าที่ด้านหน้าประตูห้องไม่ให้ใครผ่านไปมาได้
“ขอบใจที่ช่วยจัดการเรื่องเมืองจำลองนะ”
ลูคัสยิ้มกว้างรับ “ผมเป็นเด็กดี เห็นมั้ยล่ะ”
“เอาล่ะ ไหนเล่าแผนของเจ้ามา...”
“การเดินทางต้องเป็นความลับตั้งแต่ที่นี่ ด้วยการปลอมตัวเป็นพ่อค้าเบียร์...” เด็กหนุ่มบรรยายแผนการตามที่คิดไว้เป็นฉากๆ เมื่อเสร็จแล้วจึงหันไปหยิบแผ่นกระดาษที่วาดแผนผังโครงสร้างปราสาทโรเซนไฮม์ขึ้นมาให้ทุกคนดูประกอบ
“เจ้าวาดเองหรือ ไม่น่าเชื่อ” เออร์วินเลิกคิ้วขึ้น
“ไม่น่าเชื่อยังไง ผมเรียนมานะเออร์วิน!”
“เรียน? ที่เมืองของเจ้าสอนสร้างปราสาทด้วยหรือ” คอนราดถามบ้าง
“ไม่ได้สอนสร้าง แต่สอนให้รู้จักวิธีการสร้าง... เอ้อ... มันก็คงคล้ายๆ กันมั้ง แต่ผมยังไม่เคยสร้างปราสาทจริงๆ นะ คือที่จะไปโรเซนไฮม์เนี่ย ผมแค่อยากเห็นปราสาทใกล้ๆ อยากเห็นกำแพงสามชั้นที่ว่านั่นว่ามันเป็นยังไง ไม่ต้องเข้าไปข้างในก็ได้ ส่วนตัวปราสาท ถ้ามองเห็นจากข้างนอกได้ก็คงเดาได้ว่าตรงไหนเป็นอะไรบ้าง”
“ข้าเข้าใจ” คาร์ลถอนหายใจหนักๆ “การจะโจมตีศัตรูตัวฉกาจที่ซุกซ่อนตัวอยู่ในกำบังแข็งแรง ถ้าหาวิธีล่อออกมาไม่ได้ ก็จำเป็นที่จะต้องหาวิธีทำลายกำบังแล้วบุกเข้าไปล่ะนะ”
“นั่นสินะขอรับ แต่ว่าตอนนี้ ถึงแม้จะผ่านกำแพงปราสาทเข้าไปได้ ก็ยังต้องเจอกองทหารของโรเซนไฮม์อีกชั้นอยู่ดี แบบนี้เราจะต้องใช้กำลังทหารสักเท่าไหร่กัน”
“ถ้าไม่บุกเข้าไป แต่ยกทัพไปล้อมเมืองไว้แล้วรอให้อาหารขาดแคลนล่ะ”
“ตัดทิ้งไปได้เลย เมืองริมแม่น้ำอย่างนั้น อย่างไรก็มีอาหารมีน้ำสมบูรณ์ อีกอย่างท่านอาร์ชดยุกอยู่ข้างในนั้น ถ้าล้อมเมืองไว้เฉยๆ มันก็จะหาทางเอาท่านมาต่อรองจนได้” เออร์วินและคอนราดเถียงกันไปมา
“ต่อให้พ่อค้าเบียร์เข้าไปข้างในปราสาทได้ ถึงอย่างไรก็คงไม่ได้เข้าไปถึงปราสาทชั้นใน แต่แค่นั้นก็พอให้ประเมินได้ว่าจะต้องพบเจออุปสรรคอะไรบ้างหลังจากผ่านกำแพงเข้าไปได้” ลอร์ดหนุ่มย่นคิ้วเข้าหากันขณะที่พิจารณาภาพวาดกำแพงปราสาท “อืม... ข้าเคยได้ยินเรื่องยาสมุนไพรที่ทำให้หลับ”
“ข้าก็เคยได้ยินขอรับ ในหมู่บ้านที่ข้าเคยอยู่สมัยเด็ก หลายคนก็พูดถึงกันว่าหญิงชราตัวคนเดียวในหมู่บ้านน่ะ มียาที่ทำให้หลับเหมือนตายได้เลยทีเดียว”
“หมายถึงแม่มดหรือครับ” ลูคัสเลิกคิ้วขึ้น
“เขาว่าหล่อนเป็นผู้ใช้เวทมนตร์ คุยกับซาตานได้จึงทำยาประหลาดๆ ได้หลายอย่าง ถ้าใครไปทำให้โกรธก็จะโดนคำสาปด้วยนะ เพราะงั้นเจ้าอย่าคิดไปตามหาหล่อนเชียว”
เด็กหนุ่มเบ้ปาก “นี่หลอกผมใช่มั้ยเนี่ย เห็นว่าผมอายุกี่ขวบกัน!”
คอนราดหัวเราะ “ข้าก็เล่าไปตามที่ได้ยินมา”
“ข้าอยากได้ยานั่น คอนราด เดี๋ยวเจ้าไปบอกหมอยาให้จัดการ เตรียมไปเผื่อมีโอกาสได้ใช้”
“ขอรับ”
“เราแค่จะสำรวจภายนอกตัวปราสาทใช่ไหม” คาร์ลหันไปถามลูคัส “เจ้าต้องสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเกินกว่าสำรวจรอบนอกเท่านั้น”
“เรา?” ลูคัสและองครักษ์ทั้งสองหันขวับ
“ใช่ ข้าจะไปด้วย เออร์วิน เจ้าจัดการคัดเลือกทหารไปกับเราอีกสักแปดนาย ให้คนเตรียมรถขนเบียร์สองคันรถ เตรียมเบียร์ไว้สักสี่ถัง กับถังเปล่าสำหรับซ่อนตัว”
“ท่านคาร์ล จะดีหรือ!”
ลอร์ดหนุ่มยกมือขึ้นเป็นเชิงไม่รับฟังคำค้าน “คอนราด เจ้าบอกให้สาวใช้จัดเสื้อผ้าที่ดูธรรมดาที่สุดกับเสบียง เราจะออกเดินทางกันเช้าวันพรุ่งนี้ เก็บเรื่องนี้ให้เป็นความลับมากที่สุด ให้คนรู้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้
ในตอนก่อนรุ่งสาง รถม้าสามคันรถเคลื่อนออกจากปราสาทไปช้าๆ สองคันใช้บรรจุถังเบียร์ อีกคันที่เหลือใส่เสื้อผ้าและเสบียงสำหรับการเดินทาง
อากาศในช่วงนี้อุ่นขึ้นเล็กน้อย ไม่มีฝนหรือหิมะ ท้องฟ้าโปร่งให้แสงจากดวงอาทิตย์ส่งลงมาถึงพื้นดินได้ อากาศในเวลากลางวันจึงไม่หนาวมากนัก ทว่าเมื่อถึงกลางคืนก็หนาวถึงขั้วหัวใจ พวกเขาต้องหยุดพักและก่อกองไฟให้ความอบอุ่นบ้าง ก่อนจะออกเดินทางกันต่อ
ใช้เวลานานเกือบสัปดาห์ก็เดินทางไปถึงที่หมาย คาร์ลสั่งให้ปักหลักหยุดพักกันตรงที่ชายป่าโปร่งริมฝั่งแม่น้ำ ไม่ไกลจากประตูเมืองโรเซนไฮม์มากนัก จากนั้นพวกเขาก็ไปสำรวจพื้นที่ริมฝั่งแม่น้ำกัน จากริมฝั่งแม่น้ำสามารถมองเห็นกำแพงปราสาท หลังคาและหอคอยของปราสาทอันเลื่องชื่อที่อยู่บนเกาะกลางแม่น้ำได้ ส่วนทางขวามือเป็นที่ตั้งของเมืองโรเซนไฮม์
“จุดนี้ท่าจะใช้ปักหลักได้ดีนะขอรับ มีต้นไม้ใหญ่ประปราย ใกล้แม่น้ำดีเสียด้วย” เออร์วินเปรย “พรุ่งนี้เข้าเมือง ลองหาเรือไปดูลาดเลาฝั่งตรงข้ามสักนิดท่าจะดี”
คอนราดพยักหน้าเห็นด้วย “พวกชาวบ้านน่าจะมีเรือให้เช่าได้”
“ไหนกันกำแพงสามชั้นที่ว่า ผมเห็นแค่ชั้นเดียวเอง” ลูคัสพึมพำ
“แต่เท่าที่มองเห็นตอนนี้ ข้างบนของปราสาทนี่ก็คล้ายกับที่เจ้าวาดไว้เลยนะ” คาร์ลหันไปบอกกับเด็กหนุ่ม
“ผมว่าหอคอยด้านในสุดนั่น ข้างล่างต้องเป็นคุกใต้ดินแน่ แล้วก็ต้องมีทางเข้าทางเรือด้วยแหงๆ แต่มองจากตรงนี้ไม่เห็น คงต้องอ้อมไป”
“เจ้าคิดว่ามันจะขังท่านพ่อไว้ที่ไหนหรือ”
“เอาจริงๆ ผมไม่คิดว่าท่านจะถูกขังในคุก ตามประวัติศาสตร์แล้วสถานที่คุมขังจะแปรผันไปตามตำแหน่งยศของผู้ที่ถูกขัง”
“แต่กับบาร์ดอฟ ท่าจะเอาแน่เอานอนอะไรไม่ค่อยได้นะขอรับ” คอนราดเสนอความคิดบ้าง
“ถ้าเป็นผม ผมจะเลือกขังท่านไว้ที่เข้าถึงได้ยากที่สุด ก็คือบนหอคอยที่สูงที่สุดนั่น”
คาร์ลพยักหน้าหงึกหงัก “เดี๋ยวพักสักนิดก่อน รอให้ท้องฟ้ามืดอีกนิดค่อยเอาม้าไปสำรวจปราสาทจากชายฝั่งแม่น้ำนี่กัน”
หลังจากไปสำรวจพื้นที่กันแล้ว พวกเขาก็ก่อกองไฟย่างปลาที่จับได้จากแม่น้ำกินกัน ทำแบบที่พ่อค้าเร่ร่อนทั่วไปเพื่อไม่ให้เป็นที่น่าสงสัย
“ท่านลูคัส ลองปลานี่สิขอรับ ย่างบนสมุนไพร สูตรของแม่ข้า” กุนเทอร์เป็นนายทหารคนหนึ่งที่มาด้วยกัน เขาอายุมากกว่านายทหารคนอื่นๆ นิดหน่อย ตลอดทางเขามักจะชวนลูคัสพูดคุยถึงบุตรชายอยู่บ่อยๆ แล้วบอกว่าบุตรชายฝันไว้ว่าจะได้เป็นทหาร ได้ทำงานใกล้ชิดท่านลอร์ดและลูคัส เขานั่งแกะปลาแยกก้าง ใส่จานดินเผาให้เด็กหนุ่ม
ลูคัสยิ้มรับน้ำใจจากอีกฝ่าย “อื้อ อร่อยจริงๆ ด้วย”
“กุนเทอร์เอาใจท่านลูคัสอีกแล้ว ระวังเถิด ท่านลอร์ดจะปลดเจ้า” ทหารคนอื่นๆ พูดกลั้วหัวเราะ
“ข้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก” คาร์ลรีบแก้ตัว ทั้งที่คอยมองอยู่ตลอด หากเขาก็ดีใจที่คนรักเป็นที่ยอมรับ เป็นที่รักและเคารพของเหล่าทหาร “กุนเทอร์ เจ้าห่างครอบครัวแบบนี้ เห็นลูคัสแล้ว คงคิดถึงลูกชายสินะ”
นายทหารยิ้มแก้เขิน “ขอรับ”
“เห! หมายความว่าไงเนี่ย!”
เสียงหัวเราะดังไปทั่ว แต่ลูคัสไม่หัวเราะด้วย ก็ดูเอาเถอะ ก่อนหน้ายังบอกอยากให้ลูกชายโตขึ้นมาเก่งกาจอย่างเขา ไปๆ มาๆ กลับเห็นเขาเป็นลูกชายเสียอย่างนั้น
หลังมื้ออาหารพวกทหารก็สลับกันไปนอนพักเอาแรง เพื่อที่จะตื่นขึ้นมาสลับเฝ้าเวรกัน
ลูคัสใช้แสงไฟจากกองไฟในการวาดภาพและจดข้อมูลลงบนแผ่นกระดาษที่นำติดมาด้วย ขีดเขียนไปพักใหญ่ก็เงยหน้าขึ้น มองลอร์ดหนุ่มในเสื้อผ้าแบบชาวบ้านๆ หากก็ไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายดูดีน้อยลงไปเลย
เสียงฟืนลั่นเปรี๊ยะๆ เปลวไฟสั่นไหวเล็กน้อยตามแรงลม สายลมที่พัดผ่านมาแต่ละครั้งทำให้เด็กหนุ่มต้องห่อไหล่เข้าหากัน ตัวสั่นน้อยๆ ด้วยความหนาว เมื่อมองออกไปยังตัวปราสาท บนป้อมกำแพงปราสาทนั้นมีไฟจุดไว้สว่างไสว ทำให้มองเห็นจากฝั่งแม่น้ำได้ชัดเจน
“บรื๋อ เพราะอยู่ใกล้แม่น้ำแน่ๆ เลย ถึงได้หนาวแบบนี้”
“มานั่งนี่สิ” ลอร์ดหนุ่มกวักมือเรียก เมื่อลูคัสขยับเข้ามาใกล้ก็โอบกอดอีกฝ่ายไว้ในผ้าห่มผืนเดียวกัน
“ท่านคาร์ล...” แก้มของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ
“อุ่นขึ้นไหม”
“ครับ” ลูคัสพยักหน้า หากพอจะขยับออกลอร์ดหนุ่มกลับโอบกอดไว้แน่น
คาร์ลก้มลงกระซิบชิดใบหู “แบบนี้ข้าก็อุ่นดีเหมือนกัน”
เด็กหนุ่มอมยิ้ม เขานั่งนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของอีกฝ่าย ทว่าไม่นานก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของทหารตรงเข้ามาหา เขาจึงผงกศีรษะขึ้นมอง
“มีทหารของโรเซนไฮม์สองคนกำลังตรงมาที่นี่ขอรับ”
ลอร์ดหนุ่มพยักหน้าแล้วออกคำสั่ง “พวกเจ้าไปหลบในรถ บอกให้พวกที่หลับอยู่เงียบไว้ แล้วอยู่ข้างนอกกันแค่สี่ห้าคนพอ”
“ท่านคาร์ล”
“ชู่ว ไม่เป็นไร อยู่นิ่งๆ ก็พอ”
ลูคัสพยักหน้า ก่อนจะซุกใบหน้าลงในอ้อมแขนแข็งแรง
สักพักทหารของโรเซนไฮม์ก็ขี่ม้าตรงเข้ามาหา พวกเขาก้าวลงจากม้าแล้วเดินตรงมายังหน้ากองไฟ “พวกเจ้าเป็นใครกัน”
คาร์ลเงยหน้าขึ้น “ข้าเป็นพ่อค้าเบียร์จากแบร์กไฮม์ พรุ่งนี้จะนำเบียร์ไปขายในโรเซนไฮม์น่ะท่าน”
“พ่อค้างั้นรึ ทำไมจึงเดินทางในฤดูหนาวเช่นนี้”
“ช่วงนี้เบียร์เป็นที่ต้องการ เดินทางลำบากสักหน่อยแต่ก็ขายได้ราคาดี”
“แล้วคนที่นั่งอยู่กับเจ้านั่น ทำไมต้องหลบอยู่ในผ้า ไหนหันหน้ามาซิ”
ดวงตาสีเข้มเบิกโพลง แต่เพราะลอร์ดหนุ่มใช้ปลายนิ้วสะกิดเบาๆ เขาจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นพร้อมกับหันไปทางทหาร หากลดสายตาลงมองพื้นเพื่อซ่อนสีของนัยน์ตาไว้
“นี่เมียข้าเอง น่ารักมากใช่ไหม” คาร์ลยิ้มพลางก้มลงจูบแก้มนิ่ม “ข้าเพิ่งแต่งงาน ต้องการเงินทองไว้สร้างบ้าน”
“อ่อ อย่างนั้นเองรึ ข้าก็พอเข้าใจ” นายทหารยิ้มกริ่ม
ระหว่างที่ทหารทั้งสองหันหน้าปรึกษากัน ลอร์ดหนุ่มก็พูดขึ้น “พวกท่านอยากลองชิมเบียร์สักนิดไหม”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น พวกทหารก็แสดงความดีอกดีใจออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน ลอร์ดหนุ่มยิ้มมุมปากพลางหันไปทางคอนราด “เอาเบียร์มาให้ท่านทหารชิมสักหน่อยสิ”
คอนราดพยักหน้า รีบลุกขึ้นไปเทเบียร์ใส่ชามดินเผามาส่งให้ทหารทั้งสอง “เชิญขอรับ”
“ขอบใจๆ” ทหารทั้งสองยิ้มร่า พอได้จิบเบียร์เข้าไปก็อารมณ์ดี “รสดีจริงๆ สมกับเป็นเบียร์ของแบร์กไฮม์”
“ขอบคุณพวกท่านที่ชื่นชม เห็นทีปีหน้าข้าคงต้องทำมาขายเพิ่ม”
“ทำมาเยอะๆ เลย ที่ในวังก็ชื่นชอบเบียร์ของแบร์กไฮม์มาก”
ลูคัสนั่งนิ่งอยู่ในอ้อมแขนลอร์ดหนุ่มนานแล้วก็เริ่มเมื่อย พวกทหารก็ไม่ไปกันสักที เขาเริ่มขยับตัวยุกยิก
“หืม ง่วงนอนแล้วหรือ” คาร์ลเชยคางเด็กหนุ่มขึ้นเล็กน้อยแล้วแนบจูบ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นบอกกับพวกทหาร “ข้าขออภัยที่คงอยู่พูดคุยกับพวกท่านไม่ได้นาน เมียข้าง่วงนอนแล้ว”
“อ้อ เจ้าเพิ่งแต่งงานนี่นะ” พวกทหารหัวเราะ “งั้นพวกข้าไม่กวนละ เดี๋ยวจะบอกทหารที่ป้อมไว้ให้ว่าจะมีพ่อค้าเบียร์เข้ามา”
“ขอบคุณพวกท่านเหลือเกิน” ลอร์ดหนุ่มก้มหน้าลง เขารอให้ทหารทั้งสองเดินกลับไปขึ้นม้า จากนั้นจึงลุกขึ้นช้าๆ พร้อมกับอุ้มลูคัสขึ้นมาด้วย ขณะที่เดินกลับไปยังรถม้าก็ชำเลืองมอง จนมั่นใจว่าพวกทหารกลับไปแล้วจึงค่อยๆ วางเด็กหนุ่มลง
ลูคัสเงยหน้าขึ้นจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของคนรัก “โอ้โห ตีบทพ่อค้าเพิ่งแต่งเมียแตกกระจาย”
“ตีอะไรแตกกระจายกัน” คาร์ลทุบศีรษะเด็กหนุ่มไปเบาๆ
“ผมหมายถึงคุณเป็นพ่อค้าได้เหมือนมากต่างหากเล่า”
“ก็ไม่ได้ยากอะไรนี่ พวกทหารนี่เป็นแค่ทหารปลายแถว ไม่ได้มีพิษสงอะไร แค่มาตรวจดูลาดเลาเท่านั้น รับมือไม่ยากหรอก”
ลูคัสเบ้ปาก “ครับๆ”
“เอาล่ะ นอนพักกันสักนิดเถอะ พรุ่งนี้เราจะเข้าเมืองกันแต่เช้า”
“นอนข้างกองไฟดีกว่า อุ่นดี” เด็กหนุ่มหันไปหยิบผ้ากระสอบจากข้างหลังรถม้าเอาไปปูใกล้ๆ กองไฟ ก่อนจะนอนลงห่อตัวในผ้าห่ม
เมื่อเออร์วินเห็นเช่นกันก็หัวเราะ “อย่ากลิ้งเข้าไปในกองไฟนะ” แล้วเงยหน้าขึ้นบอกกับผู้เป็นนาย “ท่านคาร์ลก็พักผ่อนสักหน่อยเถอะขอรับ พวกข้าจะเปลี่ยนเวรกันเฝ้าเอง”
“อืม ข้าจะนอนข้างลูคัสนี่ล่ะ ฝากพวกเจ้าหน่อยก็แล้วกัน” ลอร์ดหนุ่มตอบพร้อมกับเอนตัวลงนอน เขาโอบเอวลูคัสไว้แล้วดึงเข้ามาแนบกาย จากนั้นจึงห่มผ้าห่มคลุมไว้ด้วยกัน
เออร์วินนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ดวงตาจับจ้องผู้เป็นนายกับคนรักเอาไว้นิ่ง เขารู้สึกว่าท่านคาร์ลอ่อนโยนขึ้นมากตั้งแต่ได้พบกับลูคัส มองๆ ไปแล้วก็นึกถึงลอร์ดหนุ่มเมื่อครั้งยังเยาว์ ช่างน่าเอ็นดูเหมือนในยามนี้เลย
แต่แล้วจู่ๆ ก็มีมือยื่นมาปิดตาเขาไว้ ก่อนเจ้าของมือนั้นจะก้มลงมากระซิบ
“อิจฉาก็อย่ามองมากนัก”
เออร์วินหันขวับ “เจ้าคิดมากไปแล้วคอนราด ข้าจะอิจฉาเรื่องอะไร”
คอนราดยิ้มมุมปาก “ไม่อิจฉาหรือ”
“เจ้าว่างมากรึ”
“อืม” คนตอบนั่งลงให้หลังชนกัน “อิจฉา”
“ข้าไม่ได้อิจฉา”
“แต่ข้าอิจฉา”
เออร์วินหัวเราะพลางส่ายหน้าไปมา “เจ้านี่น้า...” เขาลุกขึ้นให้อีกฝ่ายเกือบหงายหลัง ก่อนจะขยับไปเติมฟืนลงในกองไฟ แล้วจึงเดินกลับมานั่งลงข้างกัน พร้อมกับหยิบผ้าห่มมาคลุมพวกเขาทั้งสองคนด้วย
คอนราดยิ้ม หากก็ไม่ได้พูดอะไรอีก พวกเขาทอดสายตามองไกลออกไปในความมืด รอเวลาผลัดเปลี่ยนเวรกับทหารที่เหลือ
ในตอนสายของวันใหม่ หลังจากที่ได้ล้างหน้าล้างตากันแล้ว ขบวนรถขนเบียร์สองคันก็เคลื่อนเข้าไปในเมือง ทิ้งรถอีกคันกับทหารอีกสองนายให้รออยู่ที่เดิม
ขบวนรถม้าผ่านประตูเมืองเข้าไปได้อย่างง่ายดาย ดูเหมือนว่าทหารลาดตระเวนทั้งสองนายจะทำอย่างที่พูดไว้เมื่อคืนจริงๆ
หากสภาพเมืองโรเซนไฮม์ตรงหน้าไม่เป็นอย่างที่คาร์ลและองครักษ์ทั้งสองเคยได้ยินมาก่อน โรเซนไฮม์ควรจะเป็นเมืองร่ำรวย ชาวเมืองมีอันจะกิน ไม่ใช่เป็นเมืองที่ทรุดโทรม ชาวเมืองดูผ่ายผอม ราวกับต้องตรากตรำทำงานหนักไม่ได้พักผ่อนอย่างไรอย่างนั้น
พวกชาวบ้านมองตามรถม้าขนเบียร์ตาละห้อย จนกระทั่งรถเคลื่อนไปหยุดในตลาดก็เดินมามุงกันอยู่ห่างๆ ไม่นานก็แยกย้ายกันกลับไป
เมื่อรอบตัวสงบลง เออร์วิน คาร์ล ลูคัส และทหารอีกสองนายก็เดินออกมาจากรถเพื่อไปสำรวจพื้นที่กัน ปล่อยให้คอนราดทำหน้าที่พ่อค้าขายเบียร์กับทหารที่เหลือ จากนั้นก็เช่าเรือให้ชาวเมืองพาข้ามไปตรวจดูริมฝั่งแม่น้ำอีกฝั่ง ซึ่งพวกเขาก็พบเห็นแต่ป่าโปร่งตลอดแนว ใช้เวลาไม่นานก็พายเรือกลับ
“ข้าบอกแล้วว่ามีแต่ป่า แต่ถ้าฝนตกจะมีเห็ดเยอะอยู่นะ พวกข้าจะข้ามฝั่งมาเก็บเห็ดกันบ่อยๆ”
“น้ำเชี่ยวไม่อันตรายหรือ” นายทหารคนหนึ่งถาม
“อันตรายสิ แต่ก็ดีกว่าอดๆ อยากๆ นะ ในป่านั้นบางทีก็เจอหมูป่า ไก่ป่าด้วย”
ระหว่างทางที่พายเรือกลับ เด็กหนุ่มหันไปเห็นอุโมงค์ที่ตรงกำแพงปราสาท เอาไว้สำหรับให้เรือลอด เขารีบสะกิดบอกกับลอร์ดหนุ่ม “อ๊ะ นั่น... ตรงนั้นมีทางเข้าปราสาท”
ชาวเมืองที่พายเรืออยู่ตอบ “ทางเข้าตรงนั้นจะเปิดเมื่อน้ำลงนะ ใช้สำหรับขนส่งนักโทษเท่านั้น เห็นว่าพอเข้าไปก็เจอคุกเลย”
“เจ้าเคยเข้าไปข้างในปราสาทไหม” เออร์วินลองถาม
“ชาวเมืองธรรมดาๆ อย่างข้าจะเคยได้อย่างไร นอกเสียจากจะถูกจับไปขังคุกน่ะสิ”
เมื่อเรือเข้าเทียบท่าเรือของชาวเมืองซึ่งทำจากไม้เก่าๆ และทรุดโทรม พวกเขาก็บอกลาชาวเมืองแล้วเดินกลับเข้าเมืองกันต่อ
หลังจากหาลู่ทางกันอยู่นาน คาร์ล ลูคัส เออร์วินและทหารที่ติดตามมาก็ยังไม่สามารถเข้าไปใกล้ป้อมที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าสะพานชักได้ เนื่องจากพื้นที่ตรงหน้าป้อมเป็นป่า ตรงกลางมีทางที่ทำจากดินอัดแน่นยาวมาจากในเมือง จุดที่พวกเขายืนอยู่เห็นได้แค่เพียงกำแพงสูงตระหง่าน หากนั่นก็ใกล้ที่สุดแล้วที่ชาวเมืองจะเข้าไปถึงได้
บนยอดป้อมของกำแพงสูงมีทหารยืนอยู่ทุกมุม พวกเขาไม่สามารถมองเห็นข้างในปราสาทได้เลยสักนิด
“เป็นอย่างไรบ้าง ลูคัส เจ้าคงไม่คิดหาทางฝ่าเข้าไปในนั้นหรอกนะ” เออร์วินพูดดัก
“แหม ถ้าเข้าไปได้มันก็ดีนะครับ จากตรงนี้มองไม่เห็นอะไรข้างในเลยอ่ะ”
“ไหนเจ้าว่าจะดูแต่กำแพงไง”
“ครับๆ ก็ดูอยู่นี่ไง แต่ผมก็ยังสงสัยว่ากำแพงสามชั้นที่ว่ามันอยู่ตรงไหนบ้างอยู่ดี นี่ผมส่องแทบตายก็ยังเห็นแค่ชั้นเดียวเองอ่ะ”
“อืม นั่นสินะ” ลอร์ดหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก
เสียงท้องร้องของลูคัสดังขึ้น ทำให้เขาต้องรีบยกมือขึ้นกุมท้อง จะว่าไป ตอนนี้น่าจะบ่ายกว่าๆ แล้ว ตั้งแต่เช้ามาก็รับประทานขนมปังไปเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น “อ่า...”
คาร์ลสังเกตเห็นเข้าพอดี “หิวแล้วงั้นหรือ ถ้าเช่นนั้นก็กลับไปที่รถกันก่อนเถอะ ป่านนี้คอนราดคงขายเบียร์หมดคันรถแล้ว”
ทว่าผิดคาด เมื่อกลับไปถึงรถม้าที่จอดไว้ในตลาดก็พบว่าถังเบียร์ยังอยู่เต็มคันรถ ส่วนคอนราดก็นั่งอ้าปากหาวหวอดๆ พอเขาเห็นผู้เป็นนายกับพรรคพวกเดินมาก็ยิ้มรับ “ข้าใกล้จะหลับแล้ว น่าเบื่อเหลือเกิน”
“ไม่มีใครเข้ามาซื้อเบียร์เลยหรือ เจ้ามัวแต่ทำหน้าตาไม่รับแขกน่ะสิ” เออร์วินพูดกลั้วหัวเราะ
“ช่างเถอะ หาอะไรกินกันก่อนดีกว่า”
พวกทหารไปจัดการซื้อขนมปังใหม่ๆ กับปลาย่างมาให้ ระหว่างที่นั่งรับประทานร่วมกันก็พูดคุยกันไปพลาง
“เจ้าพอใจหรือยังล่ะนี่” คอนราดหันไปถามเด็กหนุ่ม
ลูคัสเบ้ปากพลางส่ายหน้าไปมา “ในเมืองนี่ เดินดูจนพรุนหมดแล้ว ยกเว้นก็แต่กำแพงนั่นล่ะ ผมยังไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่”
ขณะเดียวกันก็มีหญิงชาวเมืองกับเด็กหนุ่มอีกคนเดินเข้ามาชะเง้อมอง องครักษ์หนุ่มจึงรีบหันกลับไปทำหน้าที่ของตน “มาซื้อเบียร์หรือ”
หญิงชาวเมืองส่ายหน้า “เปล่าหรอก ข้าไม่มีเงินซื้อหรอกพ่อค้า แต่เห็นพ่อค้ามาปักหลักอยู่นานยังขายไม่ได้ พ่อค้าลองไปขายให้โบสถ์สิ โบสถ์อยู่ตรงโน้นน่ะ ที่นั่นอย่างน้อยก็ต้องขายได้สักถังแน่”
“งั้นหรือ ขอบใจนะ แต่ช่างน่าแปลก หรือว่าเบียร์ของแบร์กไฮม์ไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบอย่างที่ข้าคิด”
หล่อนยิ้มบาง “ชอบสิ ใครกันจะไม่ชอบ แต่พวกข้าไม่มีเงิน พวกเจ้ามองดูสภาพผู้คนในตลาดนี่แล้วเดาไม่ออกหรือ ต่อให้พวกเจ้านั่งขายทั้งวันก็ไม่มีใครมาซื้อหรอก”
“ข้าได้ยินว่าโรเซนไฮม์เป็นเมืองร่ำรวย...”
“เมื่อก่อน... สมัยข้ายังเด็กน่ะใช่”
คาร์ลเห็นท่าทางของหล่อนแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ทั้งยังสงสัยไม่น้อย “เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ เล่าให้พวกข้าฟังหน่อยได้หรือไม่”
หญิงชาวเมืองหันมองไปรอบๆ อย่างหวาดๆ ทว่าเด็กหนุ่มที่มาด้วยปราดเข้าไปกระซิบ “เพราะต้องท่านลอร์ดต้องใช้เงินจำนวนมากเพื่อสร้างปราสาทแข็งแรง แม่ข้า คนในเมืองต้องจ่ายภาษี ส่งส่วยจนอดๆ อยากๆ”
“ชู่ว! เจ้าอย่าพูดไป” หล่อนตบไหล่บุตรชายเบาๆ
“ก็ข้าพูดความจริง”
คาร์ลยิ้มบาง “ขอบใจที่เล่าให้ฟัง” เขาหันไปบอกกับหญิงชาวเมือง “ไปเอาเหยือกมาเถอะ ข้าจะให้เบียร์เจ้าหนึ่งเหยือก เอาไว้แบ่งกันในครอบครัว”
“จริงหรือ!” หล่อนเบิกตาโพลง
“อืม”
หญิงชาวเมืองวิ่งหายไปสักพักก็กลับมาพร้อมกับเหยือกดินเผา หล่อนกล่าวขอบอกขอบใจแล้วอวยพรให้ “ขอให้ขายได้เยอะๆ ไปที่โบสถ์เถิด เชื่อข้า”
หลังจากกรอกเบียร์ใส่เหยือกให้หล่อนแล้ว ขบวนรถม้าก็เคลื่อนออกจากบริเวณตลาดไปยังโบสถ์ที่ว่า แวบแรกที่เห็นรอบรั้วของโบสถ์คาร์ลก็รับรู้ได้ทันทีว่าบาทหลวงในโบสถ์แห่งนี้ต้องสนิทชิดเชื้อกับบาร์ดอฟมากแน่ๆ เพราะนอกจากจะมีรั้วที่หรูหรา ยังมีดวงตราของบาร์ดอฟสลักไว้บนรั้วด้วย
คอนราดกับนายทหารอีกสองนายรับหน้าที่ลงไปติดต่อบาทหลวงในโบสถ์ เพราะพวกเขารู้จักการวางตัวแบบชาวบ้านทั่วไปมากที่สุด จะได้ไม่เป็นที่ต้องสงสัย
ใช้เวลาเพียงไม่นาน บิชอปซึ่งมีตำแหน่งใหญ่ที่สุดในโบสถ์ก็เดินดุ่มๆ ตรงมาที่รถ แล้วพูดเสียงดังอย่างผู้มีอำนาจ “ข้าซื้อเบียร์ทั้งหมดเลย เอาสองถังไว้ที่นี่ อีกสองถังจงเอาเข้าไปส่งในปราสาทให้ด้วย บอกว่าเป็นของกำนัลจากข้า”
*~TBC~*อยากได้ลูกเสือก็ต้องเข้าถ้ำเสือเนาะ งานนี้หนูลูคัสจะได้เห็นกำแพงที่จะต้องจัดการอย่างที่ตั้งใจมั้ยเนี่ย โปรดติดตามมมม /รัวกลองเป็น BG มิวสิค
ตอนนี้กับตอนหน้าเป็นตอนที่แก้ไข รื้อเขียนใหม่เยอะมาก แทบจะทั้งตอนเลยค่ะ เหนื่อยโพดๆ 55555
แล้วพบกันต่อตอนหน้าเด้อค่ะเด้อ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ จุ๊บๆ 
หัวข้อ: แต่กาลก่อน *~Erstwhile~* [Chapter 33 : ความสุขกลับคืน][END] (อ่าน 361373 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก