Chapter 30 : เทรบูเชต์การเดินทางจากโรเซนไฮม์กลับมาถึงแบร์กไฮม์ใช้เวลาไม่ถึงสามวัน พวกเขาสามารถเดินทางได้เร็วกว่าเมื่อตอนขาไปมาก เพราะมีม้าหลายตัวสำหรับรถม้าที่มีน้ำหนักเบาเพียงแค่คันเดียว
เนื่องจากลูคัสมีไข้สูงจนนอนซม ทำให้ลอร์ดหนุ่มและทุกคนใจร้อน เร่งเดินทางจนแทบไม่ได้หยุดพักกันตลอดวันตลอดคืน
เมื่อเข้าใกล้เขตเมืองแบร์กไฮม์ กองทัพทหารก็มายืนรอต้อนรับอยู่แล้ว พวกเขาพาผู้ครองเมืองและเด็กหนุ่มกลับสู่ปราสาทอย่างรวดเร็ว
ข่าวที่ลูคัสไม่สบายแพร่กระจายไปราวกับไฟลามทุ่ง พอพวกชาวเมืองรู้เข้าก็รีบนำสมุนไพรเท่าที่จะหาได้มาส่งให้ที่ข้างหน้าปราสาท ความวิตกกังวลส่งผลให้เกิดโกหาหลไปทั่ว จนกระทั่งลอร์ดหนุ่มเจ้าของปราสาทต้องออกมาพบปะชาวเมืองด้วยตนเอง พวกเขาจึงเบาใจลง
“ขอบใจพวกเจ้าทุกคนมาก ตอนนี้หมอหลวงให้ยาและคอยดูแลลูคัสจนไข้ลดแล้ว อีกไม่นานเขาจะออกมาพบกับทุกคนเอง วันนี้กลับไปพักผ่อนกันก่อนเถิด”
ในระหว่างที่เด็กหนุ่มยังสลบไสล คาร์ลเรียกให้ครอบครัวของกุนเทอร์เข้ามาพบเพื่อแจ้งข่าวร้ายด้วยตนเอง ทุกคนในครอบครัวร่ำไห้เสียใจ หากก็ภูมิใจที่กุนเทอร์ได้ทำหน้าที่ของทหารเป็นอย่างดีจนถึงลมหายใจสุดท้ายของชีวิต
ลอร์ดหนุ่มให้เงินทองจำนวนหนึ่งในกับครอบครัว แม้พวกเขาจะปฏิเสธเพราะถือว่าเป็นหน้าที่ เขาบอกกับบุตรชายของกุนเทอร์ว่า เมื่อโตขึ้นอีกสักหน่อยจะให้เข้ามาฝึกทหารที่ในปราสาท เพื่อเจริญรอยตามบิดา ซึ่งทำให้ครอบครัวดีใจยิ่งกว่าได้รับเงินทองเสียอีก
หลังจากนั้นอีกสามวัน ลูคัสอาการดีขึ้นมาก เขาลุกเดินไปเดินมาได้คล่องแล้ว คาร์ลจึงพาเด็กหนุ่มเข้าไปเยี่ยมชาวเมืองในเมือง เพื่อให้ทุกคนสบายใจ พวกเขาแวะไปเยี่ยมบ้านของมารี แล้วไปที่บ้านของกุนเทอร์ต่อ
เมื่อบุตรชายของกุนเทอร์ได้พบกับลูคัส เขาก็วิ่งเข้ามาทรุดตัวคุกเข่าลงตรงหน้า เด็กหนุ่มจึงย่อตัวลงนั่งแล้วสวมกอด เป็นภาพที่ทำให้ทั้งครอบครัวอดน้ำตาไหลด้วยความปลาบปลื้มไม่ได้
“กุนเทอร์เสียสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยชีวิตฉัน ฉันจะตอบแทนความดีของเขาให้เต็มกำลังที่ฉันมี ฉันจะช่วยท่านคาร์ลดูแลเมืองนี้ให้ดีที่สุด ฉันสัญญา” ลูคัสลูบศีรษะเด็กชายอย่างอ่อนโยน “เอาไว้โตขึ้นแล้วมาเป็นทหารให้ฉันนะ”
“ขอรับ”
“สัญญาแล้วนะ”
เด็กชายยิ้มกว้าง “สัญญาขอรับ”
คืนนั้น หลังกลับมาจากในเมือง เด็กหนุ่มก็ไปนั่งเก็บตัวเงียบอยู่ภายในห้องแผนที่ เขาหยิบแผนที่และแผนผังเมืองโรเซนไฮม์มาทบทวนดู ก่อนจะวาดผังปราสาทจากความทรงจำในการเดินทางที่ผ่านมาลงไปบนแผ่นกระดาษแล้วนำมาเปรียบเทียบกับของเก่าที่เคยวาดไว้ เพื่อให้ได้ผังที่สมบูรณ์ที่สุด จากนั้นจึงหยิบภาพวาดของเทรบูเชต์ อุปกรณ์ที่จะใช้ในการทำลายกำแพงปราสาทขึ้นมาพิจารณาดู
กำแพงปราสาทในยุคก่อนจะมีการคิดค้นเทรบูเชต์ขึ้น เน้นที่การสร้างให้สูงตระหง่าน ดูน่าเกรงขาม ทำให้มองไม่เห็นตัวปราสาทที่อยู่ภายใน และข้าศึกปีนผ่านเข้าไปได้ยาก หากก็มีช่องโหว่ตรงที่... เมื่อกำแพงสูงมาก หากไม่ได้เพิ่มความหนาของกำแพงไปด้วย ความแข็งแรงทนทานก็ย่อมลดน้อยลง ซึ่งเขาได้เห็นมาด้วยตนเองแล้วว่ากำแพงปราสาทที่โด่งดังนี้ไม่ได้หนาเหมือนกำแพงปราสาทยุคหลังมีการสร้างเทรบูเชต์ เพียงแต่สร้างขนานกันไว้สองชั้นเท่านั้นเอง เมื่อทลายกำแพงชั้นนอกแล้วก็ไม่ได้ยากอะไรนักที่จะทำลายกำแพงชั้นที่สาม
หากเขาคิดว่าการจู่โจมด้วยเทรบูเชต์ นอกจากจะทำลายกำแพงได้แล้ว ยังจะทำให้เกิดความวุ่นวายโกลาหลภายในจนตั้งตัวรับไม่ทันแน่นอน ซึ่งก็น่าจะเป็นผลดีต่อการบุกโจมตีของเหล่าทหารไม่ใช่น้อย
ไม่มีเทรบูเชต์หลงเหลืออยู่มาถึงยุคปัจจุบัน ดังนั้นที่เด็กหนุ่มเคยเห็นในพิพิธภัณฑ์คือของจำลองขนาดย่อส่วนเท่านั้น การจะสร้างเทรบูเชต์ของจริงให้ทำงานได้คงจะไม่ใช่เรื่องง่าย
แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ควรจะลองทำแบบจำลองดูก่อน ลูคัสจัดการวาดแบบอย่างละเอียด พอเสร็จแล้วเดินวนหาอุปกรณ์ที่พวกช่างวางกองไว้ในห้อง เมื่อได้ครบแล้วก็เริ่มลงมือทำทันที
เสียงฝีเท้าดังก้องจากทางด้านนอก หากเด็กหนุ่มก็ไม่ได้ใส่ใจ เขาใจจดจ่ออยู่แต่กับชิ้นส่วนในมือ จนกระทั่งบานประตูห้องเปิดออก
“ลูคัส”
เสียงขรึมของลอร์ดหนุ่มเรียกให้เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้น “ท่านคาร์ล ประชุมเสร็จแล้วหรือ”
“เจ้ามานั่งทำอะไรอยู่ที่นี่ เพิ่งหายไข้แท้ๆ เดี๋ยวก็นอนซมอีกหรอก”
ลูคัสยิ้มบาง “ผมหายดีแล้ว อยากทำตัวให้เป็นประโยชน์ไวๆ”
คาร์ลยกมือขึ้นลูบศีรษะเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน “มีจดหมายมาจากอาเธอร์ เขาจะส่งกองทัพมาสมทบ และอีกไม่นานไฮน์ริชกับยาคอปก็คงจะพากองทัพมาถึงที่นี่แล้ว สงครามใกล้เข้ามาทุกที ไม่ว่าอย่างไรเราก็คงหลีกเลี่ยงไม่ได้แน่”
“เมื่อถึงเวลาที่จะยกทัพไปโรเซนไฮม์ ขอผมไปด้วยนะ”
คาร์ลถอนหายใจ หากก็คิดว่าคงห้ามเด็กหนุ่มไม่ได้ “แต่เจ้าต้องสัญญาว่าจะเชื่อฟังคำสั่งของข้า”
“สัญญาครับ” ลูคัสรีบรับปาก มือเรียวหยิบเลื่อยมาเลื่อยท่อนไม้ตามแบบที่วาดไว้ พอเลื่อยเสร็จก็เงยหน้าขึ้นสบสายตากับนัยน์ตาสีฟ้า “ว่าแต่... คุณจะไม่ไปพักผ่อนสักหน่อยหรือ”
“ไม่ล่ะ ข้าจะอยู่กับเจ้า” คาร์ลจ้องมองเด็กหนุ่มซึ่งกำลังวุ่นอยู่กับการประกอบชิ้นส่วนที่ได้เตรียมไว้อย่างเงียบๆ โดยไม่ได้ถามอะไรอีก
เวลาผ่านไปอีกครู่ใหญ่ เทรบูเชต์จำลองขนาดตั้งโต๊ะแบบง่ายๆ ของเด็กหนุ่มก็เสร็จสิ้น เหลือแต่ทดลองใช้งานดู บนคานของเทรบูเชต์ข้างหนึ่งถ่วงน้ำหนักไว้ด้วยถุงทราย อีกข้างห้อยเชือกหนังสำหรับเหวี่ยงหิน
“เสร็จแล้วหรือ” ลอร์ดหนุ่มโน้มใบหน้าไปมองดูอย่างสนใจ “สรุปว่ามันคืออะไรน่ะ”
“มันคือเทรบูเชต์ เอาไว้เหวี่ยงก้อนหินหนักๆ ในระยะไกลน่ะครับ อันนี้เป็นแค่ของจำลอง ของจริงจะต้องมีขนาดใหญ่กว่านี้มาก เพื่อที่จะได้เหวี่ยงหินก้อนใหญ่ๆ ที่มีน้ำหนักมหาศาลได้” เด็กหนุ่มอธิบายไปพลางทดลองใช้เทรบูเชต์เหวี่ยงก้อนหินขนาดย่อมๆ จากที่หาได้ในห้องดู ก้อนหินที่ถูกปล่อยออกไปเคลื่อนที่แบบโพรเจกไทล์ กระทบบนผนังกำแพงเกิดเป็นเสียงดังสะท้อนก้อง
“อุ่ย...” ลูคัสย่นคอแล้วหัวเราะแหะๆ “ขอโทษที จะตื่นกันทั้งปราสาทมั้ยเนี่ย”
“เหวี่ยงหินก้อนใหญ่ๆ ในระยะไกล...”
“ใช่ครับ ปราสาทโรเซนไฮม์มีกำแพงสูง สร้างซ้อนกันไว้ถึงสามชั้น แล้วยังมีแม่น้ำเป็นกำแพงตามธรรมชาติอีก เพราะฉะนั้นการจู่โจมจากระยะไกลจึงดีที่สุด สมมติว่านั่นคือปราสาทโรเซนไฮม์” เด็กหนุ่มเข็นโต๊ะไปติดผนังตรงที่ก้อนหินตกกระทบเมื่อครู่ หยิบกองไม้ไปวางสุมกัน จากนั้นก็เดินกลับมาที่เทรบูเชต์จำลอง ลดน้ำหนักที่ใช้ถ่วงลงเพื่อให้ยิงได้ไม่ไกลเท่าทีแรกแล้วทดลองยิงอีกครั้ง
ก้อนหินถูกเหวี่ยงไปในอากาศ แม้มันจะไม่ได้ตกลงบนกองไม้เสียทีเดียว แต่แรงกระแทกของมันก็ทำให้ไม้ในกองกระจายกระเด็นร่วงลงบนพื้น
“เป็นไงครับ เจ๋งไปเลยใช่มั้ย”
คาร์ลหันไปมองแผนที่ของเมืองโรเซนไฮม์แล้วกระตุกยิ้ม “ถ้าหากเจ๋งของเจ้าแปลว่าความคิดของเจ้าเป็นเลิศมากล่ะก็ เจ๋งไปเลย”
ลูคัสหัวเราะ “แต่ว่า... เราคงต้องการความช่วยเหลือเพิ่มจากท่านอาเธอร์ ท่านไฮน์ริชและท่านยาคอปด้วย เพื่อที่จะสร้างเทรบูเชต์ขนาดใหญ่หลายๆ เครื่อง ผมต้องการช่างผู้ชำนาญการเป็นจำนวนมาก แล้วก็... นอกจากนั้นก็อยากได้ดินปืนแบบที่ผมเคยใช้ทำระเบิดในคุก หามาได้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี”
“ข้าจะรีบส่งจดหมายไปบอกท่านอาเธอร์ ที่เมืองหลวงคงจะพอมี ส่วนเรื่องกำลังคน ข้าจะจัดการให้”
“ผมอยากจะลองสร้างเทรบูเชต์ของจริงที่นี่ก่อน ส่วนที่จะใช้จริงๆ เราจะยกเป็นชิ้นส่วนไปประกอบตรงจุดนี้ ตรงที่เราเคยไปค้างคืนกัน กับฝั่งตรงข้ามแม่น้ำที่ไปสำรวจกันตอนนั้นด้วย” เด็กหนุ่มเดินไปชี้บนแผนที่ตรงบริเวณป่าโปร่งบนฝั่งแม่น้ำทั้งสองฝั่ง
“เทรบูเชต์นี่ จะยิงได้ไกลขนาดนี้เชียวหรือ”
“ได้ไกลกว่านี้อีกครับ”
“ถ้าพังกำแพงปราสาทไปได้ ทหารก็จะบุกเข้าถึงตัวปราสาทชั้นในได้อย่างง่ายดาย” ลอร์ดหนุ่มนิ่งคิด “เราจะต้องวางแผนให้รัดกุม ไม่ให้มีอะไรผิดพลาดได้”
ลูคัสก้าวเข้าไปโอบกอดลอร์ดหนุ่ม “เราต้องทำได้แน่ครับ”
คาร์ลกอดตอบพร้อมกับกระชับอ้อมแขนแน่น “ขอบใจเจ้ามาก”
ลูคัสซบใบหน้าลงในอ้อมแขน ฟังเสียงหัวใจเต้นหนักๆ ของลอร์ดหนุ่มแล้วยิ้มอย่างพอใจ เขาสัญญากับตัวเองว่าจะใช้ความรู้ความสามารถทั้งหมดที่มีช่วยเหลืออีกฝ่าย จะไม่กลัวและไม่ท้อถอยเด็ดขาด จะทำหน้าที่ซึ่งทุกคนไว้วางใจให้ดีที่สุด
การดำเนินการสร้างเทรบูเชต์เครื่องแรกภายในลานปราสาทแห่งแบร์กไฮม์เริ่มต้นขึ้นหนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น ในขณะที่กองทัพและช่างผู้ชำนาญงานจากทั่วทั้งแคว้นยังเดินทางมาไม่ถึง หากชาวเมืองแบร์กไฮม์ที่พอจะมีความรู้ความสามารถได้รวมตัวกันมาช่วย การทำงานท่ามกลางหิมะที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสายไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครปริปากบ่น
การประกอบชิ้นส่วนต่างๆ เข้าด้วยกันก็เป็นเรื่องยากไม่ใช่น้อย เพราะชิ้นส่วนแต่ละชิ้นมีน้ำหนักมาก ลูคัสจึงนำรอกผ่อนแรงและเครนแบบที่ใช้กังหันหมุนมาสอนให้ทุกคนใช้งาน กว่าจะประกอบเทรบูเชต์เครื่องแรกเสร็จสิ้นไปได้ กองทหาร ช่างและแรงงานจากทั่วทั้งแคว้นไฮเดลแบร์กก็เดินทางมาถึงพอดี
หลังจากไฮน์ริชและยาคอปเดินทางมาถึง ยังไม่ทันได้เอ่ยปากทักทาย พวกเขาก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อได้เห็นอุปกรณ์ชิ้นใหญ่ยักษ์อยู่ในลานกว้างของปราสาท
ลูคัสยืนอยู่กับแรงงานกลุ่มใหญ่ เขากำลังออกคำสั่งให้ทุกคนช่วยกันดึงเชือกที่ผูกไว้กับปลายคานฝั่งที่จะคล้องหินลง และให้ปลายคานข้างที่ถ่วงน้ำหนักไว้ขึ้นไปสูงสุด เมื่อเสร็จแล้วก็ให้เอาสลักเข้าไปวางขัดไว้ รอจังหวะดึงสลักออก น้ำหนักที่ถ่วงไว้จะดึงคานลงอย่างเร็วและแรง เป็นผลให้คานอีกข้างเหวี่ยงหินที่คล้องอยู่กับเชือกออกไป
ก่อนหน้านั้น เด็กหนุ่มได้สั่งให้ทหารไปก่อกำแพงหินขนาดเล็กที่อีกฝั่งของกำแพงปราสาทในระยะห่างที่คำนวณไว้แล้ว เมื่อทุกอย่างพร้อมเขาจึงออกคำสั่ง “ดึงสลัก!”
ก้อนหินขนาดใหญ่ถูกเหวี่ยงขึ้นไปในอากาศ ลอยข้ามกำแพงปราสาท พุ่งไปในทิศทางที่ตั้งของกำแพงอิฐ ตกลงกระทบพื้นดินอย่างแรงจนจมลงไปเกือบมิดก้อน เกิดเป็นแรงสะเทือนราวกับแผ่นดินไหว ทว่าก็ยังไม่เข้าเป้าเสียทีเดียว ลูคัสจึงเรียกช่างมาช่วยปรับคาน แล้วสั่งให้ทดลองใหม่อีกครั้ง
ครั้งที่สองนี้ ก้อนหินพุ่งกระทบเป้าหมายพอดิบพอดี กำแพงอิฐแตกเป็นเสี่ยงกระจัดกระจาย แรงสั่นสะเทือนและเสียงดังก้องราวกับมีฟ้าผ่าลงมาที่ตรงนั้น
ไฮน์ริชยกแขนขึ้นกอดลำตัว “ข้าควรจะกลัวเขาดีไหมนี่ ”
“ข้าสงสัยทุกครั้งที่ได้พบเขา ท่านพี่ไปเสาะหาเขามาจากไหนกัน” ยาคอปเปรยหลังจากยืนนิ่งค้างอยู่นาน
“เขามาหาข้าเองต่างหาก” ลอร์ดหนุ่มอมยิ้ม ก่อนจะหันไปบอกกับน้องชายและเหล่าหัวหน้ากองทหาร “เอาล่ะ จากนี้ไปพวกเราก็เริ่มวางแผนชิงตัวท่านพ่อกลับมาได้แล้ว สงครามในครั้งนี้ พวกเราจะต้องมีแต่ชัยชนะเท่านั้น”
เสียงขานรับตอบกลับมาอย่างหนักแน่น ตามมาด้วยเสียงโห่ร้องเรียกขวัญกำลังใจให้แก่กัน จากนั้นพวกหัวหน้านายกองจึงพาทหารในการดูแลของพวกตนไปฝึกซ้อมและตระเตรียมอาวุธ โดยไม่หวาดหวั่นต่ออากาศที่หนาวเหน็บกันเลยแม้แต่น้อย
ส่วนคาร์ล ลูคัส น้องชายของลอร์ดหนุ่มและเหล่าที่ปรึกษาทางการทหารไปรวมตัวกันอยู่ภายในห้องแผนที่เพื่อวางแผนกัน
“นี่คือผังปราสาทที่ผมวาดขึ้นมาเอง ส่วนนี่คือผังเก่าเมื่อครั้งโรเซนไฮม์ยังเป็นส่วนหนึ่งของแคว้นไฮเดลแบร์ก”
ไฮน์ริชก้มลงพิจารณาผังปราสาทอย่างครุ่นคิด “พวกมันจะขังท่านพ่อไว้ที่ตรงไหนกันนะ ในคุกใต้ดิน...มันง่ายเกินไป ไม่น่าจะใช่”
“ผมคิดว่าน่าจะบนหอคอยสูงที่อยู่ด้านในสุด” เด็กหนุ่มพูดพลางชี้ไปบนแผนที่ “เพราะที่ตรงนี้เข้าถึงยากที่สุด เหมาะสำหรับขังผู้สูงศักดิ์ที่มีอำนาจและมีความสำคัญมากพอ”
ยาคอปพยักหน้า “ข้าเห็นด้วยกับลูคัส ถ้าเป็นข้าก็จะขังไว้ที่นั่นเช่นกัน”
“ลูคัส เจ้าคิดว่าจะต้องใช้เวลาพังกำแพงสักเท่าไร”
“ถ้าหากสร้างเทรบูเชต์ได้เท่ากับจำนวนที่ผมคำนวณไว้ โดยเน้นทำลายที่ป้อมทั้งแปดก่อน จากนั้นก็กำแพงปราสาทชั้นใน ผมว่าน่าจะไม่เกินครึ่งวันครับ”
คาร์ลขมวดคิ้ว นิ่งขรึมครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่จึงพูดขึ้น “เราจะต้องแบ่งออกกลุ่มโจมตีออกเป็นสามกลุ่ม กลุ่มแรกใช้เทรบูเชต์จัดการกับกำแพงปราสาท กลุ่มที่สองจะบุกเข้าไปในปราสาททางเรือ และกลุ่มที่สามทางบก”
“ข้าจะไปกับกลุ่มทางบก ไปจับตัวบาร์ดอฟ ส่วนพวกเจ้าไปช่วยท่านพ่อ”
“ไม่ ข้าจะให้ท่านพี่ไปเสี่ยงคนเดียวไม่ได้ ไอ้บาร์ดอฟมันร้ายกาจมากนะขอรับ ข้าจะไปกับท่านพี่ด้วย” ไฮน์ริชกับยาคอปพูดขึ้นพร้อมกัน ก่อนคนสูงวัยกว่าจะหันไปบอกกับน้องชาย
“ยาคอป เจ้าไปช่วยท่านพ่อ”
ยาคอปส่ายหน้ารัว “แต่ว่า ท่านพี่...”
“ผมจะไปกับท่านยาคอปเอง” เด็กหนุ่มพูดแทรก เขาทำให้ทั้งห้องเงียบกริบแล้วหันมามองเขาเป็นตาเดียว
“ไม่ เจ้ามีหน้าที่ควบคุมเทรบูเชต์อยู่ด้านนอกเท่านั้น” ลอร์ดหนุ่มสั่งเสียงเข้ม
“แต่ผม....”
“ไม่มีแต่ การจะบุกเข้าไปในปราสาทควรเป็นหน้าที่ของทหารที่ได้รับการฝึกฝน มันอันตรายเกินไปสำหรับเจ้า!”
“แต่ท่านคาร์ลกับทุกคนอยู่ข้างในนั้น จะให้ผมอดทนรออยู่ข้างนอกได้ยังไง” ลูคัสพูดเสียงอ่อย
คาร์ลถอนหายใจหนักๆ “เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือ ลูคัส อย่าดื้อสิ”
“จริงของท่านพี่นะลูคัส ถ้าหากเจ้าเข้าไปข้างใน ท่านพี่และพวกข้าก็จะเอาแต่เป็นห่วงเจ้า”
ลูคัสนิ่งเงียบ “.....”
“เจ้าบอกว่ายังมีอีกอย่างจะแสดงให้ข้าดูไม่ใช่หรือ”
เด็กหนุ่มช้อนสายตาขึ้นมอง เขาพ่นลมหายใจออกยาว ก่อนจะหยิบโถดินเผาขนาดสูงประมาณหนึ่งคืบและมีเชือกยาวออกมาจากในโถเล็กน้อยขึ้นมาให้ทุกคนดู
“นี่เป็นวิธีที่ทุกคนจะเข้าไปในปราสาทได้โดยไม่ให้ทหารตั้งรับทัน ถึงจะใช้เทรบูเชต์พังกำแพงได้แล้ว แต่ทหารในปราสาทก็ยังอยู่ พวกเขาอาจตกใจเสียขวัญ เกิดความโกลาหล แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต่อสู้ไม่ได้ เพราะงั้น... เราจะทำให้พวกเขามองไม่เห็น”
“ดูนะครับ” พอพูดจบก็นำโถไปวางข้างนอกห้อง จุดไฟแล้วหลบข้างหลังประตู
เมื่อไฟที่จุดตรงปลายเชือกลามเข้าไปข้างในโถก็เกิดเป็นควันสีเทาพวยพุ่งไปทั่วทั้งบริเวณด้านหน้าห้อง ใช้เวลาสักพักจึงค่อยๆ จางหายไป
“นี่เรียกว่าระเบิดควันครับ กว่าควันจะจาง นายขมังธนูของเราก็พร้อมจะจัดการทหารในปราสาทแล้ว ไม่ต้องรอให้ประชิดตัวด้วยซ้ำ”
ลอร์ดหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น เขาเม้มปากอยู่ชั่วครู่ก่อนจะถาม “เจ้าทำระเบิดแบบที่เจ้าใช้พังคุกไว้ด้วยใช่ไหม”
“ใช่ครับ แต่ว่ามันอันตรายมาก เพราะงั้นเราจะใช้เมื่อจำเป็นเท่านั้น”
“อืม ข้าเข้าใจ เอาล่ะ หลังจากพังกำแพงปราสาทแล้ว ทหารชุดแรกจะบุกเข้าไปวางระเบิดควันที่ตัวปราสาทข้างในก่อน ข้าจะพาทหารเข้าไปสมทบเพื่อล้อมจับตัวบาร์ดอฟ ส่วนยาคอป เจ้าแยกไปช่วยเหลือท่านพ่อ แต่ข้าต้องการให้ทุกคนมีระเบิดติดตัวกันไว้ด้วย เผื่อเวลาฉุกเฉินจริงๆ”
พวกที่ปรึกษาพยักหน้าเห็นด้วย แล้วเริ่มต้นแบ่งหน้าที่กัน “ระหว่างนี้ ข้าจะเร่งช่างให้เตรียมแกะสลักก้อนหินไว้ให้ได้มากที่สุด”
“ข้าจะช่วยท่านลูคัสดูแลการเตรียมชิ้นส่วนเทรบูเชต์เอง”
“ส่วนพวกข้าจะดูแลการทำระเบิดควัน”
“พวกข้าจะเตรียมเสบียงและแรงงานในการเดินทาง”
ลอร์ดหนุ่มยิ้มบาง “ขอบใจพวกเจ้าทุกคน”
*~TBC~*ตอนหน้าจะออกรบกันแร้วค่าทุกคลลลล~
คว้ากระทะ ตะหลิว สาก ครก ตามน้องลูกับทั่นหลอดมาเยย 
ฮัสกี้หนีไปเที่ยวมา เพิ่งมานั่งจิ้มนั่งแก้ตอนนี้หมาดๆ เมื่อคืนเอง 55555
ขอโทษที่ทำให้รอนานนะคะ แล้วก็ขอบคุณที่ติดตามด้วยค่ะ รักนะ จุ๊ฟฟฟฟ 
หัวข้อ: แต่กาลก่อน *~Erstwhile~* [Chapter 33 : ความสุขกลับคืน][END] (อ่าน 361376 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก