Chapter 32 : เลือกลอร์ดหนุ่มวิ่งฝ่ากลุ่มควันตามหลังบาร์ดอฟเข้าไปในห้องลับหลังชั้นหนังสือ ตามอีกฝ่ายลึกเข้าไปในตัวปราสาท จนกระทั่งเห็นว่าเงาของอีกฝ่ายวิ่งเข้าไปในห้องห้องหนึ่งจึงรีบตามเข้าไป หากเมื่อเปิดประตูออกก็ต้องชะงัก เพราะข้างในห้องนั้นมีสิงโตตัวใหญ่ที่กำลังส่งเสียงคำรามดังก้อง พอมันเห็นเขาเข้าก็พุ่งตรงเข้ามาหา
“ท่านพี่ หมอบลง!” ไฮน์ริชยกคันธนูขึ้น น้าวสายธนูแล้วยิงออกไปอย่างรวดเร็ว
ธนูปักลงบนลำตัวของสิงโตพอดี ทำให้มันดิ้นพล่าน เป็นโอกาสให้คาร์ลดึงประตูปิดสนิทอีกครั้ง เขาสังเกตเห็นเงาทหารจึงรีบหันกลับไปทางน้องชาย แล้วตะโกนเสียงดังลั่น “ไฮน์ริช ข้างหลัง!”
ผู้เป็นน้องชายคว้าดาบแล้วหันกลับไปรับคมดาบที่ฟาดฟันลงมา ก่อนจะยกเท้าถีบคนที่อาจเอื้อมเข้ามารุกรานออกไป ในเวลาเดียวกันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ ของทหารนับสิบคนทยอยกันเข้ามาภายในห้อง
“บ้าฉิบ! เราติดกับดักของมันแล้ว”
ไฮน์ริชยกถุงผ้าในมือขึ้นเป็นสัญญาณให้กับพี่ชาย จากนั้นลอร์ดหนุ่มทั้งสองจึงค่อยๆ ถอยไปยังบานประตูที่เพิ่งปิดไปหมาดๆ เขาหันไปหยิบตะเกียงน้ำมันที่วางอยู่ตรงหน้าประตูขึ้นมาจุดชนวนระเบิด
คาร์ลรีบเปิดประตูห้องออกทันที สิงโตที่อยู่ในห้องนั้นพุ่งออกมาอย่างกราดเกรี้ยว เขาคว้าตัวน้องชายที่เพิ่งปาระเบิดออกไปแล้วกระโดดเข้าไปภายในห้องนั้น
เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว แรงระเบิดผลักบานประตูปิดดังปังใหญ่ ความสั่นสะเทือนส่งผลให้กำแพงและเพดานร้าว เศษหินร่วงหล่นกระจัดกระจาย ฝุ่นคลุ้งไปหมด
รออยู่สักพักให้ทุกสิ่งทุกอย่างสงบลง ก่อนทั้งสองจะลุกขึ้นแล้วหันมองไปรอบๆ ห้อง มันเป็นห้องโถงกว้างใหญ่ ที่ตรงกลางมีกรงซึ่งก่อนหน้าคงจะใช้ขังสิงโตไว้ ภายในกรงมีสระน้ำและสนามหญ้าขนาดย่อม เมื่อเดินสำรวจดูจึงพบว่าอีกฝั่งของห้องมีรั้วกั้นก่อนจะถึงประตูอีกบาน พอเปิดประตูออกก็เห็นบันไดวนลงไปยังชั้นล่าง พวกเขาจึงรีบวิ่งลงบันไดนั้นไป
ทหารของแคว้นไฮเดลแบร์กกระจายกันไปทั่วปราสาท เมื่อพบตัวศัตรูก็จับออกไปรวมกันที่ทางด้านนอก ใครบังอาจขัดขืนก็จะกลายเป็นวิญญาณอยู่เฝ้าปราสาทแห่งนี้ต่อไป
ลูคัสเดินขึ้นบันไดตามหลังทุกคนไปอย่างใกล้ชิด เขาเผยอริมฝีปากหอบหนักๆ พอขึ้นมาถึงห้องรับประทานอาหารก็หยุดพักพิงผนังห้อง ปล่อยให้คนอื่นๆ เดินนำออกไป
อาร์ชดยุกแห่งไฮเดลแบร์กลงจากหลังทหารเพื่อเดินด้วยตนเองอีกครั้งโดยให้ยาคอปช่วยประคอง ส่วนพวกทหารที่ยืนอยู่ในบริเวณนั้นก็ค้อมศีรษะลงต่ำทำความเคารพ ส่งเสียงตะโกนบอกข่าวดีถึงกันด้วยความยินดี ในระหว่างที่ทั้งสองเดินไปช้าๆ พ้นห้องครัวไปเล็กน้อย ตัวปราสาทก็เกิดสั่นไหวขึ้นมาอีกครั้ง
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองโคมไฟที่ห้อยลงมาจากเพดานแกว่งไปมาอยู่สักพักแล้วก็หยุด แวบแรกเขากังวลว่าตัวปราสาทอาจจะได้รับผลกระทบจากแรงกระแทกของก้อนหินใหญ่ หรือไม่บางทีอาจจะเป็นแผ่นดินไหวก็ได้ ถึงจะยังไม่มั่นใจนักแต่ก็คิดว่าควรจะนึกถึงปลอดภัยไว้ก่อน ขาเรียวก้าวออกไปตามทางเดินพร้อมกับตะโกนเสียงดัง “ท่านยาคอ...!”
“ลูคัส!” เจ้าของชื่อเรียกหันมาแล้วเบิกตาโพลง
คนที่พุ่งออกมาจากประตูห้องรับประทานอาหารกระชากร่างโปร่งเข้าไปประชิดตัว ก่อนจะใช้ด้านคมของดาบยาวพาดลำคอระหงไว้ “แกอย่าขยับเชียวถ้าไม่อยากตาย!”
เสียงนี้!
“บาร์ดอฟ!”
“หืม?” เจ้าของชื่อหันไปมองใบหน้าของเด็กหนุ่ม ถึงจะผมสั้นแต่เขาก็จำใบหน้าเช่นนี้ได้แม่น “เจ้าคือ อารามิสคนนั้นไม่ใช่รึ”
“ปล่อย!” มือเรียวจิกปลายเล็บลงในท่อนแขนที่กอดรัดตนเองไว้ “ไอ้สารเลว ปล่อยนะเว้ย!”
“โอ๊ย! อยากตายเร็วนักรึไง!” บาร์ดอฟตะคอกเสียงดัง
เสียงฝีเท้าวิ่งลงบันไดมาถี่ๆ เมื่อลงมาถึงก็พบกับห้องรับประทานอาหารเข้าพอดี คาร์ลได้ยินเสียงของเด็กหนุ่มก่อนสิ่งอื่นใด เขาผลุนผลันวิ่งตัดห้องรับประทานอาหารตรงไปที่บานประตูห้อง ส่วนไฮน์ริชก็วิ่งตามไปติดๆ กัน
“ไอ้บาร์ดอฟ! ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้!” ลอร์ดหนุ่มยกดาบในมือขึ้น
บาร์ดอฟยิ้มร้าย ในตอนแรกเขาเห็นคนในชุดเกราะมีตรามังกรก็เข้าใจว่าน่าจะเป็นคนสำคัญพอให้ต่อรองอะไรได้ หากไม่นึกเลยว่าจะเป็นคนที่สำคัญมาก ยิ่งเมื่อได้เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายก็ยิ่งกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ เขาจับคางเรียวให้หันหน้ามาทางตนแล้วหันไปพิจารณาใบหน้าของเด็กหนุ่ม “อารามิส ไอ้เด็กนี่เป็นได้ทั้งหญิงและชายเลยนะ มิน่าเจ้าของถึงได้หวงนัก ต้องมีของดีแน่ ขอข้าชิมหน่อยก็แล้วกัน” จากนั้นก็ใช้ลิ้นลากไปบนลำคอระหง
“ปล่อยนะเว้ย ขยะแขยง! ท่านคาร์ล ช่วยผมด้วย!”
คาร์ลโกรธจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ หากเพราะคมดาบพาดอยู่บนลำคอคนรัก เขาจึงยังไม่อาจทำอะไรผลีผลามได้
บาร์ดอฟใช้ตัวเด็กหนุ่มเป็นกำบังและเป็นตัวประกัน เมื่อเขาเดินถอยหลังไป พวกทหารที่อยู่ในบริเวณนั้นก็ขยับตามไปห่างๆ
“เจ้าคิดว่าจะหนีไปได้รึ!” อาร์ชดยุกแห่งไฮเดลแบร์กตะคอกเสียงดังก้อง “ทหาร!”
“ก็ลองเข้ามาสิ ข้าจะเชือดคอไอ้เด็กนี่ให้ดู” บาร์ดอฟกดคมดาบลงในเนื้อที่คอเล็กน้อย พอให้เลือดไหลซิบ “วางอาวุธให้หมด! วางเดี๋ยวนี้!”
พวกทหารเห็นเข้าก็ทิ้งอาวุธในมือลงแทบจะในทันที “ท่านลูคัส!”
วิลแฮล์มเบิกตากว้าง ไม่อยากเชื่อว่าพวกทหารจะทำเช่นนั้นก่อนที่ผู้เป็นนายจะสั่งเสียอีก เขาหันไปทางลอร์ดหนุ่ม “คาร์ล!”
คาร์ลกำดาบในมือแน่นพลางกัดฟันกรอด “......”
“ท่านคาร์ล ข้าจะปล่อยไอ้เด็กนี่ไปก็ได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”
“เจ้าต้องการอะไร!”
“ดาบในมือท่าน ใช้แทงตัวเองสิ แล้วข้าจะปล่อยไอ้เด็กนี่ไป” บาร์ดอฟหัวเราะเสียงแหลมราวกับปิศาจร้าย จากนั้นก็ลากถูลู่ถูกังเด็กหนุ่มตรงไปยังประตูทางลงบันไดที่อยู่ถัดจากห้องรับประทานอาหารไป
“ลูคัส! หยุดนะบาร์ดอฟ!”
“ทำไม? หรือท่านจะยอมใช้ดาบในมือนั่นแทงตัวเองจริงๆ”
“ข้าจะเชื่อเจ้าได้หรือว่าถ้าทำแล้วเจ้าจะปล่อยเขา”
“ท่านไม่มีทางเลือกอื่นใช่หรือไม่”
“ไม่นะท่านคาร์ล!” ลูคัสเบิกตาโพลง “ปล่อยสิโว้ย!” เขาดิ้นเร่าอย่างไม่เกรงกลัวต่อคมดาบ
นัยน์ตาคมกริบฉายแววดุดัน เขายกดาบในมือขึ้นช้าๆ
“ไม่!” เด็กหนุ่มกรีดร้องเสียงดัง ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นเงาของใครบางคนก้าวออกมาจากประตูห้องรับประทานอาหาร
คอนราดยืนอยู่ที่นั่น เขายกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากแล้วทำท่าบอกให้ยืนนิ่งๆ เมื่อมองเข้าไปในห้องก็เห็นว่าเออร์วินหลบอยู่ที่ตรงประตูห้องรับประทานอาหาร ในมือถือหน้าไม้ขนาดย่อม เขาขยับริมฝีปากโดยไม่ออกเสียง
“เชื่อใจข้า”
เพียงชั่วพริบตาเดียวลูกธนูก็พุ่งออกมา ทะลุแขนของเสื้อเกราะ ปักเข้าที่หัวไหล่ของบาร์ดอฟพอดี
“โอ๊ย!” ความเจ็บปวดทำให้บาร์ดอฟคลายแขนออก
ตัวปราสาทเกิดสั่นไหวขึ้นมาอีก ครั้งนี้แรงสั่นสะเทือนมากเสียจนโคมไฟถูกเหวี่ยงอย่างแรงแล้วร่วงหล่นลงบนพื้น ผู้คนทรงตัวแทบไม่อยู่ บ้างก็เซไปกระแทกผนังปราสาท
“ลูคัส!”
จู่ๆ ร่างของเด็กหนุ่มก็ดูราวกับจะเลือนหายไป คาร์ลร้องลั่นพร้อมกับพุ่งตรงเข้าไปหา เขาเงื้อดาบในมือขึ้นฟันลงไปเพื่อให้บาร์ดอฟยกดาบขึ้นรับและปล่อยเด็กหนุ่มให้เป็นอิสระ หากทั้งสองก็ต้องชะงักเมื่อฝุ่นผงจากเพดานร่วงหล่นลงมาหนักหน่วงขึ้น แรงสั่นสะเทือนเป็นผลให้พวกเขาเซออกไปคนละทาง
เพดานกำลังจะพังลงมาแล้ว!
ขณะเดียวกันนั้นเอง แวบหนึ่งเด็กหนุ่มมองเห็นภาพซ้อนทับกัน บิดามารดากับพี่ชายของเขายืนอยู่ที่ซากปรักหักพังของปราสาทในจุดเดียวกันนี่ “พ่อแม่ ไอแซ็ก... ไม่จริง...”
ไอแซ็กหันมาทางเด็กหนุ่ม ผู้เป็นพี่ชายยิ้มกว้างพลางรีบเดินเข้ามาหา “ลูคัส!” เบื้องหลังของพี่ชายคือบิดามารดา พวกเขารีบก้าวตามหลังไอแซ็กมา “ลูคัส! กลับบ้าน...”
“พ่อแม่ ไอแซ็ก... ผม...” ลูคัสอ้าปากค้าง
“ลูคัส! มาหาข้าเร็วเข้า!” คาร์ลตะโกนลั่น
เจ้าของชื่อเรียกหันไปทางลอร์ดหนุ่ม “คาร์ล...”
ลอร์ดหนุ่มอ้าแขนออก “มาหาข้าสิ ลูคัส”
เสียงของคนรักเรียกสติให้กลับคืนมาอีกครั้ง เขาหันกลับไปสบสายตากับพี่ชายและบิดามารดา ส่ายหน้าแล้วยิ้มบาง “ขอโทษครับ”
เวลานี้ลำคอเด็กหนุ่มเป็นอิสระแล้ว เขาจึงก้มลงมองท่อนแขนที่โอบเอวตนเองไว้แค่หลวมๆ ก่อนจะเบี่ยงตัวออกโดยเร็ว มือเรียวหยิบดาบสั้นที่เคยได้รับมาจากอีกฝ่ายออกจากฝัก ย่อตัวลงแล้วแทงไปที่เท้าซึ่งมีเพียงรองเท้าหนังสวมไว้อย่างแรงจนตรึงเท้านั้นไว้กับพื้นได้ เสียงของบาร์ดอฟร้องโอดโอย ทว่าเด็กหนุ่มไม่ได้หันไปมองอีก เขาวิ่งตรงเข้าไปหาลอร์ดหนุ่มผู้เป็นที่รัก
“คาร์ล!”
แรงสั่นสะเทือนหนักหน่วงขึ้น ลอร์ดหนุ่มคว้าแขนเรียวแล้วกระชากร่างโปร่งเข้าหาตัว ก่อนเพดานจะถล่มลงมาตรงที่บาร์ดอฟยืนอยู่พอดี
เมื่อฝุ่นควันจางหายไป เบื้องหน้าของทั้งสองคนมีเพียงกองหินและอิฐกองใหญ่ มีเพียงด้ามจับของดาบสั้นที่มีตราของมาควิสแห่งโรเซนไฮม์โผล่พ้นออกมาเท่านั้น
ทุกอย่างกลับเข้าสู่ภาวะปกติแล้ว ความสั่นสะเทือนเมื่อครู่หายไปสิ้นราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หากทุกคนในที่นั้นยังคงตะลึงงึงงัน
“รีบออกไปจากที่นี่ก่อนดีกว่า!” คาร์ลอุ้มลูคัสขึ้นแนบกาย แล้วรีบรุดออกไปให้พ้นจากตัวปราสาทอย่างรวดเร็วที่สุด
ที่ด้านหน้าปราสาท พวกทหารเตรียมม้าไว้รออยู่แล้ว ลอร์ดหนุ่มให้ลูคัสขึ้นไปนั่งก่อนจึงตามขึ้นไปนั่งซ้อนข้างหลัง จากนั้นจึงออกคำสั่งให้พวกทหารถอยทัพออกไปจากเขตปราสาท แล้วพาพวกของศัตรูที่จับกุมมาได้ไปรวมกับชาวเมืองที่ในเมือง
อาร์ชดยุกขี่ม้าตามหลังลูกชายคนโตออกไปพร้อมกับยาคอป ส่วนไฮน์ริชขี่ม้าตามหลังมาติดๆ ตลอดระยะทางในเมืองพวกทหารค้อมศีรษะต้อนรับพลางส่งเสียงเฮรับชัยชนะที่ได้รับ
ม้าสีนิลตัวเขื่องวิ่งนำกองทัพกลับไปปักหลักในบริเวณที่ตั้งกระโจมริมฝั่งแม่น้ำ เมื่อไปถึงอาร์ชดยุกจึงลงจากหลังม้ามาทักทายพูดคุยกับพวกทหาร เขาหันมองไปรอบๆ เห็นเทรบูเชต์หลายเครื่องตั้งตระหง่านที่ริมฝั่งแม่น้ำก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “นั่นคือ...”
“มันคือเทรบูเชต์ สิ่งที่พวกเราใช้ทำลายกำแพงปราสาทขอรับท่านพ่อ” ยาคอปอธิบาย
“โอ... สิ่งนี้น่ะหรือ” วิลแฮล์มทำท่าจะเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ทว่าบุตรชายรั้งไว้
“เอาไว้ก่อนเถอะขอรับ ข้าว่าตอนนี้ท่านควรให้หมอตรวจดูแผลที่ขาสักหน่อย” เขากวักมือเรียกหมอหลวงที่เดินทางมาพร้อมกับกองทัพให้พาอาร์ชดยุกเข้าไปในกระโจมเพื่อตรวจดูบาดแผลก่อน
ฝ่ายลอร์ดหนุ่ม ตั้งแต่มาถึงก็ยังไม่ยอมปล่อยลูคัสออกจากอ้อมแขน เมื่อลงมาจากหลังม้าแล้วก็ยังโอบกอดร่างโปร่งเอาไว้แนบกาย
“ท่านคาร์ล ปล่อยผมก่อนเถอะ ทุกคนมองใหญ่แล้ว”
“เจ้าจะไม่หายไปไหนใช่ไหม” เสียงกระซิบของเขาสั่นเล็กน้อย
เด็กหนุ่มส่ายหน้าช้าๆ พลางยิ้มบาง เขาคิดว่าแผ่นดินไหวเมื่อครู่กับการที่เขามองเห็นบิดารมารดาและพี่ชาย อาจเป็นการเชื่อมโยงระหว่างสองยุคอีกครั้ง นั่นอาจเป็นโอกาสสุดท้ายที่เขาจะกลับบ้านได้ หากเขาตัดสินใจแล้ว ที่สำหรับเขา คือในอ้อมแขนของลอร์ดแห่งแบร์กไฮม์คนนี้เท่านั้น
ขอโทษนะครับ พ่อแม่ ไอแซ็ค
“ไม่หายไปไหนหรอกครับ ผมสัญญาแล้วว่าจะอยู่กับคุณไงล่ะ”
คาร์ลซบใบหน้าลงบนหัวไหล่อีกฝ่าย ใจเขายังคงหวาดหวั่นกับภาพเลือนรางของเด็กหนุ่มเมื่อครู่ เขามั่นใจว่าไม่ได้ตาฝาดไปแน่ๆ
“ท่านพี่ พวกทหารกำลังรอคำสั่งอยู่นะครับ” ไฮน์ริชขยับเข้ามาเรียก
ลูคัสทุบไหล่หนา ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ “ทำหน้าที่ของคุณก่อนสิ”
“นั่นสินะ” ลอร์ดหนุ่มผละออกแล้วหันไปบอกกับทุกคน “ไฮน์ริช ยาคอป ข้าขอบใจเจ้ามาก คอนราด เออร์วิน และทหารทุกคน พวกเจ้าทำดีมาก ชัยชนะเป็นของพวกเราแล้ว แต่จงอย่าชะล่าใจเป็นอันขาด จัดให้มีการผลัดเปลี่ยนเวรกันไปรักษาการในเมืองตลอดเวลา เรื่องการฉลองเอาไว้เมื่อกลับไปถึงแบร์กไฮม์ค่อยคุยกัน ส่วนคำสั่งหลังจากนี้ ข้าจะคุยกับท่านพ่อก่อน”
เสียงขานรับดังก้อง ก่อนทุกคนจะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง หลังจากถอดเสื้อเกราะ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วสามพี่น้อง องครักษ์ทั้งสองและลูคัสจึงเข้าไปรวมกันอยู่ในกระโจมหนึ่งเพื่อรอพบอาร์ชดยุกแห่งไฮเดลแบร์ก
ท้องฟ้าเริ่มมืดลง ดวงอาทิตย์กำลังจะจมหายไปในปลายฟ้า อากาศในยามค่ำคืนหนาวเย็น พวกทหารผลัดเปลี่ยนเวรยามกันและก่อกองไฟไว้หน้ากระโจมทุกกระโจมเพื่อให้ความอบอุ่น ระหว่างนั้นก็รับประทานอาหารกันไปด้วย
ลูคัสเอนศีรษะพิงลอร์ดหนุ่ม เขาผล็อยหลับไปทั้งขนมปังยังคาอยู่ในมือ
คาร์ลจับให้อีกฝ่ายนอนลงแล้ววางศีรษะเล็กไว้บนตัก มือหยาบลูบเส้นผมสีดำขลับอย่างอ่อนโยน
สักพักผ้าคลุมกระโจมก็ถูกตลบเปิดออก จากนั้นอาร์ชดยุกแห่งไฮเดลแบร์กก็เดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า แล้วนั่งลงบนผ้าขนสัตว์ที่ปูไว้บนพื้น
“ท่านพ่อเป็นอย่างไรบ้าง”
“ข้าสบายดีแล้ว ขอบใจพวกเจ้าทุกคนมาก” ผู้เป็นบิดายิ้มกว้าง ก่อนจะถอนหายใจยาว “จนถึงตอนนี้ข้าก็ยังไม่อยากเชื่อว่าพวกเจ้าจะบุกเข้ามายึดโรเซนไฮม์นี่ได้ในเวลาสั้นๆ กำแพงปราสาทที่สูงใหญ่นั่น... เหลือเพียงแค่ซากเท่านั้น ถ้าไม่ได้เห็นกับตาอย่างไรข้าก็คงไม่เชื่อ” เขาส่ายหน้าไปมา “แล้วระเบิดนั่น ข้าก็เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก”
“พวกข้าคงต้องยกความดีความชอบทั้งหมดให้เจ้าเด็กดื้อนั่นล่ะ” ไฮน์ริชชี้ไปที่เด็กหนุ่มซึ่งนอนหนุนตักพี่ชายตนเองอยู่
ยาคอปเอ่ยเสริม “เจ้าของความคิดวิธีทำลายกำแพงปราสาท เครื่องเทรบูเชต์ใหญ่โตที่ท่านพ่อเห็น แล้วคนทำระเบิดก็คือเขานี่แหละขอรับ”
วิลแฮล์มมองไปที่เด็กหนุ่ม คนที่ทำให้ทหารยอมวางอาวุธโดยไม่รอฟังคำสั่ง แปลว่าจะต้องมีความสำคัญ เป็นที่รักและเคารพมากเลยทีเดียว “ดูท่าพวกทหารจะรักเขามาก”
“ไม่เพียงแค่ทหาร แต่ชาวเมืองแบร์กไฮม์ด้วยขอรับ” คาร์ลบอกกับบิดาอย่างภูมิใจ “เมื่อกลับไปถึงแบร์กไฮม์ ท่านพ่อจะได้เห็น”
“เขาเป็นใครมาจากไหนกันรึ หน้าตาท่าทาง การพูดจาไม่เหมือนใคร”
คราวนี้ทุกคนในห้องหันไปมองลอร์ดหนุ่มกันเป็นตาเดียวเพื่อรอฟังคำตอบ
“...ข้ารู้เพียงแค่ว่าสวรรค์ส่งเขามาให้ข้า” คาร์ลยิ้มบาง “เขาเป็นคนสำคัญของข้า ของทหารและชาวเมืองแบร์กไฮม์”
“เขายังดูเด็กมากเหลือเกิน แต่ความฉลาดเกินใคร” นัยน์ตาของผู้เป็นบิดาอ่อนแสงลง “ลูคัส”
“ลูคัส ตื่นเถอะ”
เมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำเรียกชื่อตนก็สะดุ้งเฮือก เขารีบลุกขึ้นทั้งยังงัวเงีย “อะ ผมหลับไปหรือ! ขอโทษครับ”
“หลับไปครู่เดียวเท่านั้น” คาร์ลยิ้มบางพลางช่วยเกลี่ยเส้นผมที่ปรกใบหน้าออกให้ จากนั้นจึงโอบไหล่เด็กหนุ่มเข้ามาแนบกาย เขาเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับบิดา “ท่านพ่อ ข้ามีเรื่องสำคัญจะต้องบอกกับท่าน”
“จะต้องบอกตอนนี้เลยหรือ”
“ขอรับ”
อาร์ชดยุกพยักหน้า ดูจากท่าทางเขาก็พอจะคาดเดาได้ว่าบุตรชายต้องการจะบอกอะไรกับตน “ข้าฟังอยู่”
“ลูคัสเป็นคนรักของข้า”
เด็กหนุ่มเบิกตาโพลง หายง่วงทันควัน “ท่านคาร์ล!”
“เขาเป็นคนที่ข้าเลือก นอกเหนือจากเขา ข้าก็ไม่ต้องการใครอีก”
ผู้เป็นบิดานิ่งขรึม เขาปิดตาลงพลางถอนหายใจหนักๆ นอกเหนือจากที่มีบุตรไม่ได้แล้วเขาก็ไม่มีอะไรจะคัดค้านหรอก เรื่องผู้สืบต่อบัลลังค์ต่อจากคาร์ลนั้น... ถึงอย่างไรก็ยังมีไฮน์ริชกับยาคอปอยู่ อาร์ชดยุกผู้ยิ่งใหญ่ลืมตาขึ้นแล้วหันไปเอ่ยกับเด็กหนุ่ม “ถ้าหากข้าไม่เห็นด้วยกับความรักของพวกเจ้า เจ้าจะพังปราสาทของข้าไหม”
ลูคัสขมวดคิ้ว ก่อนจะหลุบตาลงต่ำ “ผมคง...ไม่บังอาจ”
“แบร์กไฮม์เป็นแค่เมืองเล็กๆ คนเก่งมากความสามารถเช่นเจ้า ไม่ว่าเมืองไหนๆ ก็ย่อมต้องการตัว แม้กระทั่งกรุงโรม ที่นั่นจะมีเงินทองมากมายและยศตำแหน่งสำคัญให้เจ้า รู้ตัวไหม”
“แต่เมืองไหนๆ ก็ไม่มีท่านคาร์ล”
“แปลว่ารักมากอย่างนั้นสินะ”
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นทันควัน นัยน์ตาสีเข้มเบิกโพลง “เอ่อ...” ใบหน้าน่ารักเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ เขาหันไปสบสายตากับคาร์ล จากนั้นจึงพยักหน้าหงึกหงัก “รักมากครับ ผมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง อยู่ที่นี่ก็เพื่อท่านคาร์ลเท่านั้น”
สีหน้ากับท่าทางของลูคัสทำให้วิลแฮล์มหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง “เอาล่ะ เอาเป็นว่าเรื่องของพวกเจ้าข้ารับรู้แล้ว ที่เหลือเอาไว้ถึงแบร์กไฮม์ก่อนแล้วค่อยคุยกันก็แล้วกัน ส่วนตอนนี้...”
อาร์ชดยุกค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้น เมื่อบุตรชายคนเล็กเห็นเข้าก็ถลาเข้ามาช่วยพยุง “ลูคัส เจ้ามานี่ซิ”
เจ้าของชื่อเรียกลุกขึ้น แล้วเดินเข้าไปหาแบบงงๆ “ครับ”
“ไม่ใช่ซี่ ลูคัส คุกเข่าลง” ไฮน์ริชกระซิบ
อาร์ชดยุกหัวเราะ “เรื่องมารยาทการวางตัวคงต้องฝึกหนักสักหน่อย แต่ไม่เป็นไร” เขาหยิบดาบยาวออกจากฝักแล้วแตะลงบนไหล่ซ้าย ขวา และบนศีรษะของเด็กหนุ่ม “นับแต่นี้ต่อไป เจ้าคือบารอนแห่งโรเซนไฮม์ในมาควิสที่หนึ่งแห่งแบร์กไฮม์ เมืองโรเซนไฮม์นี้จะถูกผนวกเข้ากับแบร์กไฮม์และกลับมาเป็นส่วนหนึ่งของไฮเดลแบร์กเฉกเช่นในอดีต ซึ่งข้าจะให้เจ้าและคาร์ลช่วยกันดูแล”
ลูคัสกะพริบตาปริบๆ ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตน
“ลูคัส ขอบคุณท่านพ่อสิ”
“อะ ขอบคุณครับ” เด็กหนุ่มค้อมศีรษะลง
วิลแฮล์มวางมือลงบนศีรษะเล็กแล้วลูบอย่างอ่อนโยน “ข้าเป็นหนี้ชีวิตเจ้า ขอบใจที่เสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยเหลือข้า” จากนั้นจึงค้อมศีรษะลงเล็กน้อย
เมื่อเห็นว่าอาร์ชดยุกค้อมศีรษะลง ทุกคนในห้องจึงค้อมศีรษะลงด้วยเช่นกัน
ใบหน้าน่ารักซับสีเลือด จู่ๆ ทุกคนก็ทำแบบนี้ เขาเขินจนทำอะไรไม่ถูกเลย
“เอาล่ะ พวกเจ้าไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เรายังมีอะไรต้องทำอีกมากมาย”
“ขอรับท่านพ่อ”
ทุกคนแยกย้ายไปพักในกระโจมของตนเอง ส่วนลอร์ดหนุ่มยกกระโจมของตนให้บิดา แล้วถือโอกาสไปพักกระโจมเดียวกับลูคัสแทน
ภายในกระโจมแคบๆ สองหนุ่มเอนตัวลงนอนเคียงกันอยู่บนขนสัตว์ผืนหนา ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
เสียงฟืนในกองไฟข้างหน้ากระโจมลั่นเปรี้ยะ เปลวไฟสั่นไหวไปตามแรงลม เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มนอนนิ่งและเงียบไปสักครู่ใหญ่ๆ แล้ว คาร์ลจึงเอื้อมมือไปบีบปลายจมูกโด่งเบาๆ “ง่วงแล้วหรือ”
คนถูกถามพยักหน้าน้อยๆ “ง่วงด้วย เหนื่อยด้วยครับ”
ปลายนิ้วหยาบสัมผัสรอยดาบบนลำคอขาวอย่างแผ่วเบา “เจ็บไหม”
“เจ็บครับ”
“เพราะเจ้าขัดคำสั่งข้า บุกเข้าไปในปราสาทเช่นนั้นมันอันตรายมากรู้ไหม”
“ก็เพราะรู้น่ะสิครับถึงได้บุกเข้าไป ผมเป็นห่วงคุณใจแทบขาด”
แม้ใจอยากจะแกล้งโกรธให้อีกฝ่ายสำนึกผิดเสียบ้าง หากคำตอบที่ได้รับกลับทำให้เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้
“แล้วจู่ๆ คุณก็บอกเรื่องของเรากับท่านอาร์ชดยุกแบบนั้น ผมนึกว่าจะไม่รอดเสียแล้วสิ”
คาร์ลหัวเราะ “ข้าตั้งใจไว้แล้ว หากเอาชนะบาร์ดอฟได้ ข้าจะบอกเรื่องของเราให้ท่านพ่อรับรู้เป็นอย่างแรก” เขาโน้มใบหน้าเข้าไปหาเด็กหนุ่มจนหน้าผากสัมผัสกัน “เจ้าเองก็ต้องการเช่นนั้นไม่ใช่หรือ”
“ผมแค่ต้องการจะอยู่กับคุณ ต้องการให้เรารักกันได้”
“ข้าก็เช่นกัน” ลอร์ดหนุ่มแต้มจูบกลีบปากสีสดอย่างอ่อนโยน แล้วค่อยๆ เปลี่ยนเป็นจุมพิตที่ลึกซึ้งมากขึ้น มือหยาบกดหัวไหล่อีกฝ่ายลงพลางขยับตัวขึ้นคร่อมทับ เสียงของสองลิ้นที่ชื้นแฉะเกี่ยวกระหวัดกันชัดเจนในความเงียบงัน
ฝ่ามืออุ่นสอดเข้าไปในตัวเสื้อเพื่อเคล้นคลึงผิวเนียน ปลายนิ้วสะกิดติ่งไตซึ่งมันรัดตัวแข็งทันทีที่ถูกสัมผัส เป็นผลให้เด็กหนุ่มสะดุ้งแล้วหลุดครางออกมาเสียงเบา
“คาร์ล หยุดก่อนเถอะ”
“ทำไม”
“ตัวผมเหม็น เลอะทั้งเลือดทั้งฝุ่นทั้งเหงื่อ”
“ข้าไม่ถือ”
“แต่ผมถือนี่นา”
คาร์ลผงกศีรษะขึ้น คิ้วขมวดอย่างไม่ค่อยพอใจนัก “ทีเมื่อคืนเจ้ายังขอให้ข้ากอดอยู่เลย ก็ไม่ได้อาบน้ำเหมือนกันไม่ใช่หรือ”
“ก็เมื่อคืนตัวไม่เลอะเทอะเหมือนตอนนี้ แล้วนี่แต่กระโจมผมก็แคบ ส่วนกระโจมข้างๆ นี่...”
“ฮัดเช้ย” เสียงจามแว่วมาจากกระโจมข้างๆ กัน ตามมาด้วยเสียงชู่ว...
ใบหน้าของลูคัสเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “คอนราดกับเออร์วินต้องแอบฟังอยู่แน่ๆ เลย!”
“เปล่านะขอรับ!” เออร์วินตอบ
“ฮื้ย!” มือนุ่มผลักคนบนร่างให้หงายหลังลงไปนอนข้างกัน
“ข้าควรจะส่งพวกเจ้าไปคุมทหารในเมืองเสีย!” ลอร์ดหนุ่มพูดกลับไป
“พวกข้าหลับแล้วขอรับ ท่านคาร์ลจะทำอะไรก็ทำเถอะขอรับ” ครั้งนี้คอนราดเป็นคนตอบกลับมาบ้าง
คาร์ลส่ายหน้าไปมา จำใจต้องหยุดทุกสิ่งทุกอย่างไว้แค่นั้น เขาพ่นลมหายใจออกหนักๆ พลางส่งสายตาดุเด็กหนุ่มที่กำลังหัวเราะ “เอาไว้กลับไปแบร์กไฮม์ก่อนเถอะ ข้าจะไม่ให้เจ้าออกจากห้องสักสัปดาห์เลย”
*~TBC~*โธ่ ชนะสงครามทั้งที จะปักธงชัยฉลองก็มีก้างขวางคอซะอีก
เออร์วินกับคอนราดก็ช่างขัดเนอะคะ ทีเมื่อคืนก่อนละเงียบ สงสัยแอบฟังแบบตั้งใจฝุดๆ 
ส่วนน้องลูนั้น น้องก็เลือกได้นานแล้วแหละว่าจะอยู่ที่ไหนกับใคร แต่งานนี้แอบทำให้ท่านลอร์ดหวิวเล่นๆ ซะงั้น
/เด็กมันร้ายนะคะทุกคล
ตอนหน้าคงเป็นตอนสุดท้ายหลาวววว~ เป็นบทสรุปแบบแฮปปี้ๆ แหละค่ะ 
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาโดยตลอดนะคะ เยิฟๆ 
หัวข้อ: แต่กาลก่อน *~Erstwhile~* [Chapter 33 : ความสุขกลับคืน][END] (อ่าน 362148 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก