Chapter 33 : ความสุขกลับคืนลำแสงอบอุ่นในยามเช้าฉาบปลายฟ้า ปลุกให้ลอร์ดหนุ่มและคนในอ้อมแขนของเขาตื่นขึ้น เด็กหนุ่มยืดแขนขาไล่ความเกียจคร้าน ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง แล้วอ้าปากหาวกว้าง
“โอย ปวดเมื่อยไปทั้งตัวเลย”
ลอร์ดหนุ่มลุกตาม จากนั้นจึงใช้หลังมือสัมผัสแก้มสีระเรื่อ “เจ้าอยากจะพักต่ออีกสักหน่อยไหม”
“ไม่ล่ะครับ ต่อหน้าท่านอาร์ชดยุกผมต้องทำตัวดีๆ หน่อย เดี๋ยวท่านไม่ยกลูกชายให้ผมล่ะแย่เลย”
คาร์ลหัวเราะพลางส่ายหน้าไปมา “ไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อยไป แล้วแต่งตัวให้เรียบร้อย เดี๋ยวเราจะเข้าไปในเมืองกัน”
เด็กหนุ่มพยักหน้าแล้วลุกออกจากกระโจมนอนไป ระหว่างทางที่เดินไปยังริมแม่น้ำก็พบกับคอนราดและเออร์วินพอดี ทั้งสองรีบค้อมศีรษะทำความเคารพ
“อรุณสวัสดิ์ ท่านลูคัส”
เจ้าของชื่อเรียกเลิกคิ้วขึ้น “ยังเมาขี้ตาไม่หายหรือคอนราด เออร์วิน”
“ขี้ตาเมาได้ด้วยหรือขอรับ” คอนราดถามกลับไปอย่างงุนงง
“ผมหมายถึงพวกคุณพูดจาแปลกๆ สุภาพเกิ๊น!”
คอนราดหัวเราะ “ท่านเป็นบารอนแล้วนะ พวกข้าจะเรียกท่านเหมือนเดิมไม่ได้”
“แต่ผมก็เป็นลูคัสคนเดิมนี่” เด็กหนุ่มเบ้ปาก
“เอาเถอะน่ะ อย่างอแงสิ” เออร์วินตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ “จะไปล้างหน้าใช่ไหม รีบไปเถอะ พวกข้าจะไปด้วย”
ที่ริมแม่น้ำ องครักษ์ทั้งสองใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตามใบหน้า ลำคอและแขนขาของเด็กหนุ่มให้ บนผิวเนียนมีร่องรอยขีดข่วนบ้าง แต่แผลที่น่ากลัวที่สุดคงจะเป็นรอยดาบที่บนลำคอ
เออร์วินใช้ผ้าแตะลงไปอย่างเบามือที่สุด ถึงอย่างนั้นก็ยังทำให้อีกฝ่ายสะดุ้งโหยง
“เจ็บหรือ”
“นิดนึงน่ะครับ” ลูคัสก้มหน้าลงแล้วเอื้อมมือไปจับมือขององครักษ์ทั้งสองไว้ “ผมยังไม่ได้ขอบคุณพวกคุณเลย ถ้าไม่ได้พวกคุณช่วยผมไว้...”
“มันเป็นหน้าที่ของพวกข้า” เออร์วินตอบหน้านิ่ง แต่แก้มเปลี่ยนสีเล็กน้อย “ท่านเองก็ช่วยข้าไว้ไม่ใช่หรือ เมื่อครั้งที่แล้ว ในโรเซนไฮม์นี่”
“เออร์วินต่างหากที่คอยช่วยผมตลอดเวลาเลย”
คอนราดชำเลืองมอง ก่อนจะพูดขึ้นแทรก “ถ้าหากพวกข้าช่วยท่านไม่ได้ล่ะก็ คงต้องโดนท่านคาร์ลปลดจากองครักษ์ไปเป็นนายทหารเก็บขี้ม้าแน่ๆ”
ลูคัสหันไปทางคนพูดพลางเบ้ปาก “โธ่! คอนราด! คนกำลังจะซึ้ง หมดมู้ดเลย!”
“ลูคัส!”
เด็กหนุ่มหันขวับไปทางคนเรียก “ครับ”
“เสร็จหรือยัง มาช่วยข้าแต่งตัวด้วย”
“ครับๆ”
“ท่านคาร์ลเรียกหาท่านแล้ว” เออร์วินพูดพลางหยิบผ้าสะอาดผืนใหม่ออกมาชุบน้ำ บิดหมาดๆ แล้วส่งให้อีกฝ่าย “รีบไปเถอะขอรับ”
ริมฝีปากสีแดงสดคลี่ยิ้ม “อื้ม ขอบคุณครับ” จากนั้นก็รีบวิ่งออกไป ทิ้งให้องครักษ์ทั้งสองอยู่ด้วยกันตามลำพัง
คอนราดหันขวับไปจ้องใบหน้าคนที่ยืนอยู่ด้วยกัน แล้วยกมือขึ้นสัมผัสแก้มอีกฝ่าย
“ฮื้ย! เจ้าทำอะไรน่ะ!”
“แก้มแดงเชียวนะ”
“ฮะ!?” เออร์วินรีบยกมือขึ้นประกบแก้มตน แต่แล้วอีกฝ่ายก็ก้มลงวักน้ำขึ้นมาล้างหน้าก่อนจะเดินหนีไปดื้อๆ “เจ้าจะรีบไปไหนน่ะ คอนราด!”
ฝ่ายเด็กหนุ่มถือผ้าชุบน้ำวิ่งกลับไปยังกระโจม พอมุดเข้าไปก็พบกับลอร์ดหนุ่มนั่งหน้ามุ่ย เขาจึงคลานเข้าไปนั่งข้างๆ แล้วใช้ผ้าเช็ดใบหน้าและลำคอให้ “น้ำเย็นหน่อยนะครับ” เมื่อเช็ดเสร็จก็หยิบเสื้อเกราะมาช่วยสวมให้ เขาเหลือบมองใบหน้าหล่อเหลาอยู่หลายครั้ง ทว่าอีกฝ่ายเอาแต่นิ่งขรึม
“หน้าบึ้งจัง ผมทำอะไรผิดอีกแน่ๆ”
“รู้ตัวก็ดี”
“ไม่รู้หรอกครับ แล้วผมทำอะไรผิดล่ะ คุยกับเออร์วินกับคอนราดก็ไม่ได้หรือ”
“เจ้าไม่ได้คุยเฉยๆ”
ลูคัสหัวเราะ พอใส่เสื้อเกราะให้อีกฝ่ายเสร็จแล้วก็ขยับขึ้นไปนั่งบนตัก เอาแขนโอบรอบลำคอไว้ จากนั้นจึงจูบแก้มสาก “ผมแค่ขอบคุณพวกเขาที่ช่วยผมเท่านั้น หายหงุดหงิดได้แล้วเนอะ”
“ถ้าจูบอีกทีจะลองพิจารณาดู”
เด็กหนุ่มอมยิ้ม ก่อนจะแต้มจูบเรียวปากของลอร์ดหนุ่ม แล้วพอจะถอนริมฝีปากออกมามือหยาบก็ยกขึ้นกดท้ายทอยไว้ หากเมื่ออีกฝ่ายวางมือลงแล้วริมฝีปากของทั้งสองก็ยังบดเบียดเข้าหากัน สองลิ้นกอดเกี่ยว ผลัดกันรุกไล้อยู่เนิ่นนาน
และครั้งนี้พอคาร์ลผละริมฝีปากออก นัยน์ตาสีเข้มก็เผลอมองตามไปอย่างอาลัยอาวรณ์ กลีบปากอวบอิ่มเผยอหอบ
“เจ้าเป็นของข้า”
“ขอรับๆ รู้แล้ว” เสียงนั้นไม่ได้มาจากคนที่นั่งอยู่บนตักลอร์ดหนุ่ม แต่มาจากคนที่ยืนอยู่หน้ากระโจม “ท่านพ่อเรียกแล้วขอรับ”
“อ๋า ท่านยาคอป” เด็กหนุ่มลุกขึ้นพรวด แก้มนิ่มซับสีเลือด
ไฮน์ริชชะโงกหน้าเข้ามาอีกคน “เอาไว้กลับถึงแบร์กไฮม์ พวกท่านจะอยู่ในห้องกันตามลำพังสักสัปดาห์ก็ตามใจขอรับ แต่ตอนนี้รีบไปหาท่านพ่อก่อนเถอะ”
ใบหน้าน่ารักเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เรื่องเมื่อคืน ทุกคนได้ยินกันหมดเลยหรือเนี่ย!
คาร์ลกระแอมเบาๆ “ข้าจะออกไปก่อน เจ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบตามมาก็แล้วกัน”
หลังจากจัดการกับอาหารมื้อเช้าอย่างง่ายๆ กันแล้ว อาร์ชดยุกก็ขี่ม้านำบุตรชายทั้งสาม ลูคัส องครักษ์ทั้งสองและทหารส่วนหนึ่งกลับเข้าไปในเมือง
บรรยากาศในเมืองเศร้าสลด ชาวเมืองทั้งหมดถูกจับให้นั่งรวมกันในเขตที่ทหารยืนล้อมไว้ พวกเขาต้องนอนกันกลางแจ้ง แม้จะยังโชคดีที่ยังได้นั่งผิงไฟ หากก็ไม่ได้รับประทานอะไรกันเลยนอกจากน้ำเปล่าเท่านั้น ส่วนพวกทหารและขุนนางของศัตรูถูกจับมัดมือมัดเท้าแยกไว้
ลูคัสเพิ่งเห็นเคยเห็นสภาพหลังพ่ายแพ้สงครามเป็นครั้งแรก ถึงชาวเมืองจะไม่โดนทำร้าย บ้านช่องจะไม่โดนเผาทำลายทั้งหมดเหมือนอย่างที่เขาเคยเห็นในโทรทัศน์ แต่สงครามก็คือสงคราม เมื่อเกิดขึ้นแล้วก็ย่อมจะทิ้งบาดแผลร้ายไว้ในใจทุกคน
อาร์ชดยุกออกคำสั่งเสียงดัง “นำตัวเลดี้โรเซตตากับเลดี้บาธิลดามาให้ข้า”
พวกทหารเดินตามหามารดาและบุตรสาว หากค้นหาเท่าไหร่ก็ไม่พบ “ไม่ได้อยู่ที่นี่ขอรับท่าน”
“หรือว่าจะหนีไปได้ขอรับ” ไฮน์ริชเอ่ยอย่างเป็นกังวล
ยาคอปขมวดคิ้ว “หรือบางทีอาจจะยังอยู่ในปราสาทก็ได้นะท่านพี่”
“ถ้าเช่นนั้นจงรีบเข้าไปตามหาตัวพวกเขาในปราสาท ไม่ว่าจะยังมีชีวิตหรือไม่ พวกเจ้าจงหามาให้พบ” อาร์ชดยุกบอกกับพวกทหาร จากนั้นจึงหันไปทางที่ลูคัสยืนอยู่
“ลูคัส มานี่ซิ”
เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยง ยืนอยู่ดีๆ ก็งานเข้าเสียแล้ว! เขาหันไปมองลอร์ดทั้งสาม ก่อนจะถูกผลักหลังเบาๆ ให้เดินเข้าไปหาคนเรียก
“บารอนแห่งโรเซนไฮม์ ชีวิตทุกคนในที่นี่เป็นของเจ้า จะตัดสินใจอย่างไรดีล่ะ” อาร์ชดยุกพูดเสียงดังก้อง
นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้าง “หา ผมหรือ!” เขาหันมองไปรอบๆ ได้ยินแต่เสียงร่ำไห้ พวกชาวเมืองกอดกันแน่น เนื้อตัวสั่นเทา ส่งผลให้เขารู้สึกหดหู่ใจอยู่ไม่น้อย
“ทุกคนกำลังรอคำสั่งจากเจ้าอยู่”
“เอ่อ...” ลูคัสเม้มริมฝีปากอยู่สักพักจึงพูดขึ้น “ผม เอ๊ย ข้า... ข้าต้องการอาหาร พวกเจ้าจงส่งตัวแทนออกมา แล้วไปนำอาหารมาให้ข้าเดี๋ยวนี้” เมื่อไม่มีใครยอมขยับเขยื้อน เขาจึงพูดเสียงดังขึ้นและดุขึ้น “เร็วสิ! ไปเอาอาหารมา!”
สิ้นคำสั่งพวกทหารก็ชักดาบออกมาเร่งเร้า พวกชาวเมืองหวาดกลัวจนตัวไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า ทว่าสักพักก็มีเด็กชายกับหญิงคนหนึ่งลุกขึ้น ทั้งสองจำคาร์ล ลูคัสและองครักษ์ทั้งสองได้ พวกเขาหันไปพูดกับพวกชาวเมืองที่นั่งอยู่ด้วยกัน “ไปเอาอาหารกันเถอะ ไปเถอะ” หลังจากนั้น คู่หนุ่มสาวกับหญิงวัยกลางคนอีกสองสามคนจึงลุกตามไปช่วย
“ไปรื้อเอาอาหารมาจากทุกบ้าน!” นายทหารตะโกนสั่งไล่หลัง
ทุกคนรีบรุดออกไปโดยมีพวกทหารตามไปติดๆ สักพักก็กลับมาพร้อมกับขนมปัง นม เนยและพวกเนื้อสัตว์รมควัน พวกเขานำมาวางลงบนผ้าตรงหน้าเด็กหนุ่ม
“เอาไปแจกให้ทุกคนได้กิน”
สิ้นคำพูดของลูคัส พวกชาวเมืองก็เงยหน้าขึ้นช้าๆ อย่างไม่เชื่อหู พวกเขารับอาหารมาแล้วรับประทานกันอย่างหิวโหย
“แล้วพวกเชลยศึกนี่ล่ะ เจ้าจะทำอย่างไรกับพวกเขา”
เด็กหนุ่มหันไปทางอาร์ชดยุก “บ้านเมืองหลังสงครามต้องการแรงงาน จะต้องมีคนช่วยชาวเมืองซ่อมแซมบ้านที่เสียหาย แล้วก็เก็บกวาดซ่อมแซมปราสาทด้วย”
“จริงของเจ้า ถ้าเช่นนั้นก็เลือกทหารของแบร์กไฮม์มาทำหน้าที่เป็นผู้คุมหน่อยสิ”
ลูคัสเลือกรูฟ หัวหน้านายกองธนูมาเป็นหัวหน้าหลัก และอีกหลายคนที่เขาคุ้นเคยออกมา เพราะอย่างน้อยเขาก็รู้จักนิสัยของคนเหล่านี้ดี จากนั้นจึงออกคำสั่ง “ถึงพวกเขาจะเป็นเชลยศึกแต่ก็เป็นคนเหมือนกัน ให้พวกเขาทำงาน ใครขัดคำสั่งก็ลงโทษ แต่ว่าก็ต้องให้พวกเขาได้พักผ่อนและกินอาหารด้วย ส่วนชาวเมือง...” เด็กหนุ่มหันมองไปยังพวกชาวเมือง หลังจากได้รับอาหารพวกเขาก็พอจะคลายความหวาดกลัวลงได้บ้าง และยอมเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองดูผู้ปกครองเมืองคนใหม่ของพวกตน “ชาวเมืองโรเซนไฮม์ในอดีตก็เป็นคนในแคว้นไฮเดลแบร์ก เป็นพี่น้องกันกับพวกเจ้า เพราะฉะนั้นอย่าทำร้ายพวกเขา ให้พวกเขาได้กลับไปใช้ชีวิตตามเดิม พวกเจ้ามีหน้าที่ดูแลความปลอดภัยแล้วก็ดูแลพวกเขาให้อยู่ในกฎระเบียบ”
“ขอรับ ท่านลอร์ด” พวกทหารรับคำ
แต่การถูกเรียกแบบนี้ไม่ชินเอาเสียเลย พอเขามองไปทางที่พวกชาวบ้านนั่งอยู่ก็เห็นว่าสายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ตน หากเมื่อสบสายตากันทุกคนก็ค้อมศีรษะลงอย่างนอบน้อม ทำให้ใบหน้าอ่อนเยาว์ซับสีเลือด มือนุ่มทั้งสองข้างประสานกันขณะที่ขาเรียวพาเจ้าของถอยหลังไปช้าๆ
“เจ้าจะถอยไปไหนน่ะ” อาร์ชดยุกขมวดคิ้วขณะเอ่ยถาม
“เอ้อ...” เด็กหนุ่มบิดตัวไปมาพร้อมกับเหวี่ยงแขนไปด้วย เขาเหลือบมองไปทางที่คาร์ลยืนอยู่ ก่อนจะก้าวเข้าไปหลบข้างหลังแล้วโผล่หน้าออกมา “ท่านอาร์ชดยุกมีอะไรอีกหรือขอรับ”
วิลแฮล์มส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ความฉลาด ความคิดอ่านของลูคัสนั้นเป็นเลิศ ถูกใจเขามาก แต่คงเพราะอีกฝ่ายยังอายุน้อยไปสักหน่อยและไม่ได้รับการฝึกฝนมาเพื่อให้ควบคุมคนหมู่มาก ขรึมได้ไม่นานก็กลับเป็นเด็กน้อยอีกแล้ว ดูทำท่าเข้าสิ... และยังคำพูดจาที่ไม่ว่าอย่างไรก็ยังฟังดูแปลก ตอนนี้เขาก็คงได้แต่เป็นห่วงว่าบารอนเมืองนี้ จะทำหน้าที่ไหวไหม
ทว่าถึงแม้ลูคัสจะเป็นบารอนที่อ่อนด้วยประสบการณ์ หากชาวเมืองกลับดูจะให้ความสนใจและเคารพเด็กหนุ่มมาก พวกทหารก็เช่นกัน
ต่อไปคงต้องฝึกให้หนักอีกหลายเท่าตัวเลย วิลแฮล์มคิดไปพลางหันไปส่งสายตาให้กับเออร์วินและคอนราด
องครักษ์หนุ่มทั้งสองคนเสียวสันหลังวาบ หากพวกเขาก็ค้อมศีรษะรับอย่างรู้ชะตากรรม
อาร์ชดยุกแห่งไฮเดลแบร์กยิ้มมุมปาก จากนั้นจึงหันไปทางบุตรชายคนโต “คาร์ล เจ้าคงต้องฝึกฝนอบรมบารอนของเจ้าเพิ่มอีกสักหน่อย”
คาร์ลหัวเราะเบาๆ “ขอรับท่านพ่อ”
ลูคัสย่นคิ้วเข้าหากัน ทำไมทุกคนมองหน้ากันแปลกๆ เขาทำอะไรผิดอีกล่ะนี่ คำพูดเขาก็พยายามจะใช้ให้เหมือนคนอื่นๆ แล้วนะ!
อาร์ชดยุกก้าวเข้าไปหาเด็กหนุ่มแล้วยกมือขึ้นตบไหล่ “แต่เจ้ามีความคิดสมเป็นผู้นำ ข้าดีใจที่คาร์ลเลือกคนไม่ผิด”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง “ขอบคุณครับ เอ๊ย ขอรับ!”
“เมื่อกลับไปแบร์กไฮม์ แคว้นของเราคงต้องจัดงานเฉลิมฉลองใหญ่” วิลแฮล์มมองคนรักของบุตรชายด้วยสายตาอ่อนโยน เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย “เมื่อคืนข้าได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับเจ้ามากมาย ทั้งเรื่องที่เมืองแบร์กไฮม์เปลี่ยนแปลงไปไม่ใช่น้อย ข้าคงต้องรบกวนให้เจ้าพาข้าชมเมืองสักหน่อยล่ะนะ”
“ขอรับ ด้วยความยินดี”
อาร์ชดยุกพยักหน้า เขาหันไปออกคำสั่งกับพวกหทารให้นำม้ามาให้ จากนั้นจึงขี่นำไปยังปราสาทพร้อมกับไฮน์ริช ยาคอปและกองทัพทหาร
ลอร์ดหนุ่มยกมือขึ้นลูบศีรษะคนรักเบาๆ “ท่านพ่อเอ็นดูบารอนของข้ามากเหลือเกิน”
ลูคัสเบ้ปากใส่ “ท่านแน่ใจหรือ ท่านอาร์ชดยุกยังบอกว่าต้องอบรมเพิ่มอยู่เลย”
“ก็จะเป็นภรรยาข้า ก็ต้องอบรมเพิ่มถูกแล้วไม่ใช่หรือ จะได้รู้วิธีเอาใจข้าอย่างไรกันล่ะ”
“ท่านคาร์ล!” เด็กหนุ่มเบิกตาโพลง เขารีบหันไปมองรอบๆ ตัว โชคดีที่ไม่ได้มีใครสังเกตเห็น นอกเสียจาก... “คอนราด เออร์วิน! หัวเราะอะไรกันน่ะ!”
“เปล่านะขอรับ!” องครักษ์ทั้งสองรีบหันหน้าหนี
คาร์ลเดินไปโอบไหล่เด็กหนุ่ม “ไปเถอะ ไปช่วยท่านพ่อจัดการเรื่องในปราสาท เสร็จแล้วเราจะได้กลับเมืองแบร์กไฮม์ของเรากันสักที”
“อือ ผมคิดถึงห้องอุ่นๆ กับเตียงนุ่มๆ จะแย่แล้ว”
“คิดถึงห้องนอนของข้าสินะ”
“ท่านคาร์ลฟังผมพูดไม่เข้าใจหรือไงเนี่ย!”
ทั้งสองถกเถียงกันไปเรื่อย ขณะพากันไปขึ้นบนหลังม้า เมื่อขึ้นหลังม้า ควบออกไปแล้วก็ยังถกเถียงกันไม่หยุด องครักษ์หนุ่มทั้งสองจึงได้แต่ติดตามไปห่างๆ และคอยมองด้วยความเป็นห่วง
เรื่องความรักของผู้เป็นนายทั้งสอง พวกเขาไม่ห่วงหรอก ห่วงก็แต่ตัวเองนี่ละ
“กว่าท่านลูคัสจะเป็นบารอนเต็มตัว เจ้ากับข้าก็คงงานหนักน่าดู”
“ข้าก็ว่าอย่างนั้น”
“ไหนๆ เป็นพี่เลี้ยงให้ท่านคาร์ลมาแล้ว...”
“ก็คงต้องเป็นพี่เลี้ยงคนรักของท่านต่อ”
องครักษ์ทั้งสองหัวเราะเบาๆ ขณะที่ควบม้าตามผู้เป็นนายไปช้าๆ
...
.....
...
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในอพาร์ตเมนต์ที่อยู่อาศัยของพี่น้องวินเซนต์ พอเห็นชื่อคนที่โทรมาไอแซ็กก็รีบหยิบขึ้นมากดรับสายทันที
“อเล็กซ์ ได้เรื่องว่ายังไงบ้าง”
“คุณรีบมาที่มหาลัยเถอะ คริสเพิ่งจะได้ผลวิเคราะห์จากแล็บมา คุณต้องไม่เชื่อสายตาแน่”
ไอแซ็กทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง รีบไปเรียกบิดามารดาแล้วบึ่งไปที่มหาวิทยาลัยทันที เมื่อไปถึงอเล็กซ์ก็พาเขาไปที่ห้องแล็บ คริสรออยู่ที่นั่นแล้ว เบื้องหน้าของหล่อนมีหน้าจอคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่หลายเครื่องตั้งเรียงไว้ และอีกสิ่งหนึ่งที่สำคัญถูกเก็บไว้ในตู้กระจกภายในห้องนั้นด้วย มันคือพรมแขวนผนังซึ่งพวกเขาพบในปราสาทไฮเดลแบร์ก
“ทีมงานเราได้ทดลองฉายแสงหลายๆ สเปกตรัม เก็บภาพไว้แล้วนำภาพมารวมกัน ให้โปรแกรมคอมพิวเตอร์ช่วยวิเคราะห์ภาพออกมาให้ได้ใกล้เคียงภาพจริงมากที่สุด ดูนี่สิคะ” คริสชี้ไปที่ภาพซึ่งปรากฏบนจอ “ฉันไม่อยากเชื่อเลย นี่คือลูคัสไม่ใช่หรือ”
ไอแซ็กเบิกตาโพลง “ลูคัส... แล้วอีกคนคือใครกัน”
“แม่เคยเห็นเขาในฝัน กับลูคัส ที่ซากปราสาทโรเซนไฮม์นั่น” มารดาเปรยเสียงเบา ในขณะเดียวกันบิดาก็เอื้อมมือมากุมมือหล่อนไว้
“เขาคืออาร์ชดยุกแห่งไฮเดลแบร์กค่ะ ส่วนคนที่หน้าคล้ายกับลูคัส ตอนนี้ทางเรารู้แค่ว่าเขาคือขุนนางใหญ่คนหนึ่ง เป็นคนที่ปกครองแคว้นไฮเดลแบร์กร่วมกับท่านอาร์ชดยุก เขาเป็นคนฉลาดหลักแหลมและเป็นผู้นำความเจริญมากมายมาสู่แคว้น ในยุคนั้นถือว่าแคว้นไฮเดลแบร์กเจริญรุ่งเรืองมาก เกือบจะเทียบเท่ากรุงโรมได้เลยนะคะ มีอาวุธสำคัญๆ มีสิ่งก่อสร้างที่ใช้ความรู้พื้นฐานคล้ายกับในยุคปัจจุบันเลยทีเดียว อืม... สิ่งก่อสร้างที่หลงเหลือมาถึงปัจจุบันก็อย่างเช่นถนนที่ทำจากหินในไฮเดลแบร์กไงคะ ข้อมูลที่มีตอนนี้ก็มีเพียงเท่านี้ล่ะค่ะ”
บิดาถามบ้าง “อาร์ชดยุกแห่งไฮเดลแบร์กกับขุนนางที่คล้ายลูคัสคนนั้น พวกเขามีชื่อจริงว่าอะไรหรือ”
“คงต้องใช้เวลาค้นหาอีกสักหน่อยค่ะ ที่จริงยังมีหนังสือกับเอกสารอีกมาก แต่มันเสียหายไปเยอะ หมึกจางหายไปตามกาลเวลาบ้าง ต้องรอให้ผู้เชี่ยวชาญมาจัดการ” คริสยิ้มบาง “ทางเรากำลังเร่งตรวจสอบข้าวของภายในปราสาทแห่งไฮเดลแบร์กด้วย ถ้าหากพบข้อมูลใหม่ๆ จะรีบแจ้งให้ทุกคนทราบนะคะ”
มารดาก้มลงมองภาพที่ปรากฏบนจอมอนิเตอร์ “อย่างกับว่าลูคัสย้อนอดีตไปพบกับท่านอาร์ชดยุกเลยนะ” หล่อนพูดพลางหัวเราะเจื่อนๆ หากดวงตาเศร้าสร้อย มีน้ำตาเอ่อคลอ
ไอแซ็กเบือนหน้าหลบไปอีกทางเพราะสงสารมารดาจับใจ ก่อนจะสังเกตเห็นภาพซากปราสาทแห่งโรเซนไฮม์บนกองเอกสารที่กองๆ ทับกันไว้ ซึ่งทำให้เขานึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วจึงเอ่ยขึ้นบ้าง “เชื่อไหม ตอนที่ผมกับพ่อแม่ไปที่เมืองนี้ แวบหนึ่งที่ซากปราสาท... พวกเรารู้สึกเหมือนได้เห็นลูคัสที่นั่น ได้ยินเสียงเขาเรียกพวกเรา” นัยน์ตาสีเข้มฉายแววโศกเศร้า เช่นเดียวกับรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขา “พวกเราคงคิดถึงเขามากเกินไป”
“คนในภาพทั้งสองคนดูมีความสุขมากเลยนะครับ อย่างกับเป็นคนรักกันเลย... มันอาจเป็นเรื่องเหลือเชื่อที่วิทยาศาสตร์พิสูจน์ไม่ได้ แต่ถ้าหากเขาเป็นลูคัสจริง อย่างน้อยพวกคุณก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง” อเล็กซ์บีบไหล่ไอแซ็กเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ
“พวกเราก็หวังเช่นนั้น ขอให้เขามีความสุขในสิ่งที่เขาเลือก... เท่านั้นก็พอ”
ENDกรี๊ดดดด จบแย้ววววว 
เป็นเรื่องหนึ่งที่เขียนยากและใช้เวลานานสุดๆ ไปเร้ยยยย~ 
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านจนจบเรื่องได้นะคะ ฮืออออ...
ช่วงนี้ฮัสกี้ไม่ค่อยว่าง ติดสอบค่ะ เดี๋ยวสอบเสร็จจะพยายามเค้นตอนพิเศษของคอนราดกับเออร์วินมาฝากสักตอนนะคะ ขอให้รอดปลอดภัยจากการสอบก่อน หงุง~
เรื่องนี้มีรวมเล่มแน่น้อน!! แต่ตอนพิเศษยังไม่เสร็จค่ะ ฮัสกี้เลยไม่อาจสปอยล์อะไรได้มาก อย่างว่าแหละ ติดสอบ แงงงงง
แต่คาดว่าน้องลูต้องได้สำแดงเดชในตอนพิเศษอีกแน่นวล แล้วจากคำใบ้ในตอนจบที่ยุคปัจจุบัน แปลว่าท่านลอร์ดและน้องลูต้องมีผลงานยิ่งใหญ่ ได้เลื่อนขั้นอีกแน่ๆ อันนี้เป็นตอนพิเศษที่คาดไว้ในเล่มนะคะ ใครอยากอ่านอะไรเพิ่มบอกกันไว้ได้น้า ถ้าเขียนใส่เข้าไปได้จะเขียนให้ค่ะ
ส่วนเล่มจะออกเมื่อใดนั้น.... ยังไร้กำหนด ก็ฮัสกี้ติดสอบบบบ แง้~
แต่รับรองว่าตอนพิเศษต้องฟินฝุดๆ แน่นอนค่ะ /โฆษณาชวนเชื่ออย่างแรงๆ
แล้วเจอกันใหม่เร็วๆ นี้นะคะ เรื่องใหม่รอหลังสอบเสร็จน้าาาา~
หัวข้อ: แต่กาลก่อน *~Erstwhile~* [Chapter 33 : ความสุขกลับคืน][END] (อ่าน 361309 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก