16-…ก็ถ้าพี่หวง ก็มาควงผมแทนสิครับ (1)
Bpuen : ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่รู้จะไปไหน ก็แวะมาหาผมได้ที่คณะเกษตรนะครับ #OpenHouse20xx
ผมโพสต์ข้อความเพื่อโปรโมตงาน Open House ของมหา'ลัยลงในหน้าเฟสบุ๊คก่อนจะหันไปช่วยพวกไอ้พีทเตรียมเอกสาร
"อันนี้ต้องใช้เท่าไหร่กันแน่วะ ทำไมไม่เสร็จสักทีเนี่ย" ไอ้ป้องบ่นออกมาก่อนจะล้มตัวลงนอนกับพื้นในห้องสโมฯ แล้วเอามือเขี่ยๆ กองเอกสารที่จะนำมาทำแผ่นพับแต่ยังไม่ได้พับให้เรียบร้อย
"อีกไม่กี่กองเท่านั้นแหละ" ไอ้ธันย์พูดขึ้นมาอย่างประชดก่อนจะนอนลงกับพื้นอีกคนโดยใช้ตัวของไอ้ป้องต่างหมอนแล้วหนุนลงไปอย่างสบายใจก่อนจะเอาโทรศัพท์ขึ้นมาไถเล่น
"อย่ามาทำเนียนเลยพวกมึง ลุกขึ้นมาโว้ยย" ผมด่าพวกมันก่อนส่งสายตาเอือมๆ ไปให้ในขณะที่มือก็พยายามพับเอกสารตรงหน้าต่อไป …จริงๆ มันก็เยอะจนผมเริ่มจะท้อแท้แล้วเหมือนกันนะครับเนี่ย
"พรุ่งนี้ต้องมากี่โมงนะ" ไอ้ป้องที่ตอนนี้เขี่ยไอ้ธันย์ให้ลงไปกองอยู่กับพื้นแทนตัวมันแล้วลุกขึ้นมาทำงานต่อถามขึ้นอย่างเซ็งๆ
"แปด" ไอ้พีทตอบก่อนจะเอากองแผ่นพับที่เสร็จเรียบร้อยแล้วเก็บลงในลังกระดาษแล้วเขียนหมายเลข 5 กำกับไว้บนฝาหลังที่ปิดทับด้วยเทปเรียบร้อยแล้ว
"ใครมันจะตื่นวะ" ไอ้ธันย์ร้องขึ้นมาอย่างโอดครวญก่อนจะถูกไอ้ป้องลากให้มาช่วยทำงานสักที
"พวกเราไง" ไอ้พีทบอกอย่างขำๆ ก่อนจะยกลังกล่องล่าสุดไปวางรวมไปกับลังหมายเลขอื่นๆ
'ตึ๊ง ตึง' เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ทำให้ผมละมือจากงานตรงหน้าก่อนจะกดเข้าไปยังโปรแกรมเฟสบุ๊ค
Bpuen : ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่รู้จะไปไหน ก็แวะมาหาผมได้ที่คณะเกษตรนะครับ #OpenHouse20xx (35 ไลค์)
Bang Bang Bang : มากันเยอะๆ นะค้าาา
Piin : ของคณะปืนหรอ?
...
Poonnii : น้องเขาชวนมึงอ่ะ @Gun
TT : น้องเขาชวนมึงอ่ะ @Gun
Foam : น้องเขาชวนมึงอ่ะ @Gun
ผมเลื่อนข้อความลงไปยังคอมเมนต์ล่าสุดที่เป็นของพวกพี่ปูนก่อนจะยิ้มออกมาอย่างขำๆ แล้วดูท่าว่าคนที่ถูกพาดพิงถึงจะยังไม่รู้ตัวด้วยสิครับ
Thunder : @Gun มีคนอู้งานครับพี่
ผมมองข้อความที่โผล่มาอันล่าสุดก่อนจะหันไปมองคนที่ว่าผมแต่ตัวเองกลับลงไปนอนไถหน้าจออีกครั้งทั้งที่ยังลุกขึ้นมาทำงานได้ไม่ถึงสองนาที
"ทำงานได้แล้วโว้ยยย" ไอ้ป้องบ่นออกมาก่อนจะเอาแผ่นพับที่พับแล้วโปรยลงไปบนตัวไอ้ธันย์
"เชี่ยยย เดี๋ยวแมร่งเลอะ" ไอ้พีทด่าออกมาก่อนจะปาลังกระกระดาษเปล่าตรงเผงเข้าหน้าไอ้ป้องพอดีจนคนที่ตกเป็นเป้าหมายถึงกับหันมามองตาขวาง
"ปาไอ้เชี่ยนี่บ้างดิ" ไอ้ป้องโวยวายออกมาเพราะความไม่เท่าเทียมของไอ้พีท …พวกมึงเป็นเด็กประถมกันรึไงครับเนี่ย
"มึงหลบไป กูกำลังจะลงทัณฑ์มัน" คำพูดของไอ้พีททำเอาไอ้ธันย์ที่มัวแต่หัวเราะไอ้ป้องหันมามองก่อนจะรีบลุกขึ้นมาอย่างไว ...ไอ้เชี่ยย ไอ้พีทจะปาคัตเตอร์ที่มันเอามาตัดลังครับ
"กูผิดไปแล้วครับท่านพีท โปรดอภัยให้ผมด้วย" ไอ้ธันย์ร้องขึ้นมาอย่างลนๆ ก่อนจะกลับมาพับเอกสารตรงหน้ามือเป็นระวิง
"ถ้าเข้าใจแล้วก็ทำงานครับ" ไอ้พี่ทว่าก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างสะใจ ...ผมจะไม่ทำให้มันโกรธเป็นอันขาดครับ ผมสัญญา!
"กูขอเวลานอกได้ป่ะครับ" ไอ้ธันย์พูดขึ้นทั้งที่ยังพับเอกสารได้ไม่ถึงสิบแผ่นก่อนจะหันมามองหน้าไอ้พีทในขณะที่มือก็ยังคงพับเอกสารต่อไป
"มีอะไรก็ว่ามาครับ" ไอ้พีทบอกก่อนจะหันไปมองหน้าไอ้ธันย์ที่ได้แต่ยิ้มแหยงๆ ให้
"ขอเปิดเฟสบุ๊คได้มั้ยครับท่าน"
"ไม่ได้ครับ" ...และจบภายในสองประโยคเท่านั้นครับ
"แต่ผมรู้สึกว่างานกำลังจะเข้าไอ้ปืนนะครับ" คำพูดที่พาดพิงมาถึงผมทำให้ผมที่กำลังใจจดใจจ่อกับกองเอกสารหน้าหันไปมองมันอย่างงงๆ ก่อนจะเห็นไอ้พีทหยิบโทรศัพท์ของมันขึ้นมาเอง
"เออ กูอนุญาตให้ทุกคนเปิดเฟสบุ๊คได้ครับ"
"ขอบคุณครับผม" ทุกคนพร้อมใจกันพูดขึ้นมาอย่างไม่ได้นัดหมายก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของใครของมันแล้วเปิดเข้าหน้าเฟสบุ๊คไปหน้าไทม์ไลน์ผมกันอย่างรวดเร็ว
"พี่กันย์หรอวะ ไหนวะ กูไม่เห็นพี่เขาจะมาตอบอะไรเลย" ไอ้ป้องถามก่อนจะชะเง้อไปมองที่หน้าจอไอ้ธันย์ซึ่งน่าจะเร็วกว่านั่งหาเอง
"ไม่ใช่โว้ย เลื่อนลงไปอีก" ไอ้ธันย์บอกก่อนทุกคนจะไล่อ่านคอมเมนต์ไปเรื่อยๆ
BeWithYou : เราไปๆ
Laanna : แวะมาคณะเราด้วยเลย
...
ผมก็เป็นอีกคนที่ไล่อ่านทีละคอมเมนต์ตามมันก่อนจะไปสะดุดตาเข้ากับเฟสบุ๊คของใครบางคนที่ไม่ได้มาคอมเมนต์หรือกดไลค์โพสต์อะไรของผมนานแล้ว
PamPam : เราไปด้วยได้เปล่า ^______^
"แพม?" ไอ้พีทพูดขึ้นก่อนจะทำท่านึกถึงอะไรบางอย่าง
"คนที่เคยมาหามึงบ่อยๆ ตอนรับน้องป่ะ" ไอ้ป้องถามขึ้นมาอีกเสียงอย่างสงสัยพลางย้อนไปถึงเหตุการณ์ตั้งแต่รับน้องก่อนเปิดเทอม
"อือ" ผมรับคำมันสั้นๆ ก่อนจะเลื่อนๆ หน้าไทม์ไลน์ไปมาอย่างสับสน
"จะว่าไปกูก็ไม่เห็นเขานานแล้วนะ" คำพูดไอ้ป้องที่ยังคงพูดขึ้นมาทำให้ไอ้ธันย์ที่นั่งอ้ำอึ้งอยู่นานหันไปตบกะโหลมันหนึ่งที่แรงๆ
"ไอ้สัด! ก็เขาเลิกกันแล้วไง แพมอ่ะแฟนเก่าไอ้เชี่ยปืน ไอ้ฟายยยย" ไอ้ธันย์ด่าออกมาก่อนจะหันมามองหน้าผมอย่างตกใจแล้วกลับไปนั่งเงียบอีกครั้ง
"อย่าทำหน้าอย่างนั้นกันดิวะ ไม่เห็นมีเชี่ยอะไรเลย" ผมบอกพวกมันก่อนจะทำให้บรรยากาศมันกลับมาครึกครื้นอีกครั้ง
"มึงโอเคป่ะวะ?" ไอ้พีทที่นั่งเงียบอยู่นานถามขึ้นก่อนจะตบไหล่ผมเบาๆ
"โอเค กูแค่ไม่รู้ว่ากูควรจะรู้สึกยังไงดีเท่านั้นแหละ" ผมบอกพวกมันก่อนจะยิ้มออกมาแล้วนั่งมองข้อความของแพมก่อนจะพิมพ์ต่อลงไป
PamPam : เราไปด้วยได้เปล่า ^______^
Bpuen : แน่นอน
PamPam : จริงนะ งั้นเดี๋ยวเราแวะไปหา อย่าเพิ่งหนีกลับบ้านไปก่อนล่ะ
Bpuen : อื้อ เดี๋ยวเรารอที่บูธนะ
PamPam : โอเค แล้วเจอกันน้าา
Bpuen : แล้วเจอกันครับ ^^
"จะดีหรอวะ" ไอ้ธันย์เงยหันมามองผมอย่างสงสัย
"ไม่เห็นเป็นไรนี่หว่า ก็เพื่อนกันเปล่าวะ" ผมบอกมันก่อนจะส่ายหน้าว่าไม่เป็นไรเพื่อให้พวกมันสบายใจ
"แต่กูว่ารอบนี้อ่ะของจริง" เสียงไอ้พีทที่ดังขึ้นทำให้พวกผมที่วางโทรศัพท์ลงไปแล้วต้องหยิบขึ้นมาดูอีกครั้ง
"ซวยแน่มึง" ไอ้พีทหันมามองผมก่อนจะชี้หน้าแล้วทำท่าเอานิ้วมาปาดคอ
Gun : มันไม่ได้ชวนกู
...งานเข้าแล้วครับผม!
(กูไม่ว่าง) เสียงของพี่กันย์ที่พูดย้ำคำตอบเดิมมามากกว่าสามรอบทำเอาไอ้พีทต้องเดินมาตบไหล่อย่างให้กำลังใจเมื่อผมกดวางสายแล้วนั่งอยู่หน้าสโมฯ ด้วยสีหน้าที่โคตรห่อเหี่ยว
"พี่กันย์เขาก็แค่ไม่ว่างรึเปล่า" ไอ้ธันย์ที่เดินตามออกมาพูดขึ้นเพื่อให้ผมมองโลกในแง่ดี ...ผมก็พยายามคิดอย่างนั้น แต่ผมว่ามันไม่ใช่อ่ะ!
"กูว่าจะถามหลายรอบละ มึงจะอะไรกับพี่เขานักหนาวะ มึงก็ไม่ได้ไปอะไรกับพี่เขานี่ ที่มึงบอกกูอ่ะ กูจำได้" ไอ้ป้องพูดขึ้นพลางมองผมอย่างสงสัย
"เออ จริงของมัน" ไอ้ธันย์พูดขึ้นมาอีกคนพลางมองหน้าไอ้พีทที่กำลังมองผมแล้วยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย
"เออ กูลืมบอกพวกมึงว่ะ" ผมนึกขึ้นมาได้ก่อนจะหันไปมองพวกมัน …ยกเว้นไอ้พีท ไอ้นี่สามารถรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณของมันชัวร์!
"บอกว่า..."
"กูจีบพี่กันย์อยู่นะ" คำตอบของผมที่พูดออกมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทำให้ไอ้ป้องกับไอ้ธันย์หันมามองผมตาปริบๆ ก่อนจะหันไปมองหน้ากันเอง
"ไอ้เชี่ยยย กูว่าแล้วเชียว" ไอ้ธันย์สบถออกมาเสียงดังก่อนจะอ้าปากพะงาบๆ แล้วชึ้หน้าผมไม่หยุดจนไอ้พีทหัวเราะออกมา
"ว่าอะไร"
"ก็มึงแมร่งเล่นหายไปกับพี่กันย์ตลอดเลย ทำตัวเหมือนตอนคบกับ..." ไอ้ธันย์พูดขึ้นมานิดหนึ่งก่อนจะชะงักไปเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอพูดอะไรออกมา
"เดี๋ยวนะ แล้วเขารู้ป่ะว่ามึงจีบ" ไอ้ป้องถามขึ้นบ้างพลางทำหน้าสงสัย
"รู้ดิ"
"รู้ได้ไงวะ?"
"เอ้า ก็กูบอกเขา"
"ตอนไหนวะ แล้วทำไมไมพวกกูไม่รู้" ไอ้ป้องโวยวายออกมาพลางทำตัวเหมือนเด็กงอแง
"ที่ทะเล"
"เชี่ยยย เพื่อนกูนี่มันสายโรแมนซ์นี่หว่า"
"ไม่อ่ะ ตอนนั้นกูเมา" คำตอบของผมทำเอาพวกมันหันมามองหน้าผมอย่างพร้อมเพรียง
"เหยดดดด ไอ้ปืนผู้เพียบพร้อมของเรากำลังปล่อยตัวครับผม"
"มึงกล้าปล่อยให้ตัวเองเมาได้ด้วยหรอวะ" ไอ้ธันย์ถามผมอย่างสงสัยก่อนจะมองหน้าผมอย่างมีเลศนัย
"ทำไมกูจะเมาไม่ได้วะ" ผมถามมันกลับอย่างงงๆ …ปกติผมไม่กินเหล้าน่ะใช่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมกินไม่ได้นี่ครับ
"ทีเมื่อก่อนมึงเคยเมาซะที่ไหน ให้กินเหล้ายังไม่อยากจะกินเลย" ไอ้ธันย์ท้วงขึ้นเบาๆ พลางอ้างสารพัดเหตุผลจนผมได้แต่มองหน้ามันตาปริบๆ ก่อนจะยกยิ้มมุมปากขึ้นมาเพราะผมก็เริ่มเข้าใจถึงความ ‘ปกติ’ ที่ ‘ไม่ปกติ’ ตามที่มันว่านั่นแล้ว
"ก็ตอนนั้นกูไม่มีพี่กันย์นี่หว่า"
"เหยดดดด" ไอ้ป้องร้องขึ้นอย่างถูกใจก่อนจะเขามารัดคอผมอย่างหมั่นไส้
"งั้นกูว่าเรื่องแพมสบายใจได้หายห่วง ห่วงเรื่องพี่กันย์ของมึงเถอะ" ไอ้พีทพูดขึ้นยิ้มๆ ก่อนจะเข้ามากอดคอมผมอีกคนแล้ววกกลับเข้ามาเรื่องเดิม
"เออดิ เสียงอย่างนี้แมร่งงอนชัวร์ๆ" ผมบอกมันก่อนจะหุบยิ้มลงอีกครั้งเมื่อคิดถึงคนที่เพิ่งโทรหาแล้วเอาแต่บอกว่าไม่ว่าง
"แล้วทำไมเขาถึงงอนมึงวะ?" ไอ้ธันย์ถามขึ้นอย่างสงสัยเพราะหาสาเหตุไม่ได้
"อ่ะ" ผมเลยยื่นหน้าจอให้มันดูข้อความใหม่ที่โผล่ขึ้นมาในช่องข้อความตอบกลับอันเดียวกับที่ผมตอบแพม
PPong : @Bpuen ถ่านไฟเก่ามันร้อนนน
"ไอ้เชี่ยป้อง" ทุกคนหันไปประสานเสียงด่าไอ้ป้องจนเจ้าตัวทำหน้าเหวอๆ
"กูขอโทษ ก็กูไม่รู้นี่หว่าว่ามันจีบพี่กันย์อยู่" มันรีบอธิบายก่อนจะโดนไอ้พีทลากกลับไปนั่งกลางห้องสโมฯ แล้วเอาเอกสารอีกกองใหญ่ที่ยังไม่ได้พับมาวางลงตรงหน้ามัน
"ของมึงทั้งหมด!" ไอ้พีทว่าก่อนจะมองหน้ามันอย่างเซ็งๆ
"แต่มันก็ไม่ได้แย่ทั้งหมดนะเว้ย" เสียงของไอ้ป้องที่ตะโกนตามหลังไอ้พีทที่เดินกลับมาทำให้ไอ้พีทหันไปส่งสายตาดุๆ ให้มันอีกครั้งจนมันต้องเริ่มพับเอกสารตรงหน้าแต่ตาก็ยังมองมาที่พวกผมอยู่
"หุบปากไปเลยมึงอ่ะ" ไอ้พีทว่าก่อนจะชี้ไปยังเอกสารกองสุดท้ายที่เหลืออยู่เพื่อรอพับ แต่เหมือนไอ้ป้องจะเริ่มชินเพราะมันพูดต่อทันทีว่า
"ก็ถ้าพี่กันย์ไม่ได้คิดอะไรกับมึง พี่เขาจะงอนมึงทำไมวะ คิดดิครับ คิด!"
[Gun's]
Bpuen : มาหาผมหน่อยนะครับ
ผมมองโปรแกรมไลน์ของไอ้เด็กปีหนึ่งที่วันนี้ต้องไปออกบูธสำหรับกิจกรรม Open House ของมหา'ลัยที่หอประชุมกลางอย่างเซ็งๆ ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป
Gun : กูไม่ว่าง
"มึงอ่ะว่างฉิบหาย" ไอ้ปูนที่นั่งข้างๆ ผมพูดขึ้นก่อนจะหันไปลงสีในกระดาษเอสามตรงหน้าตัวเองต่ออย่างรีบๆ เพราะใกล้จะถึงเวลาส่งเข้ามาทุกที
"ใครบอก กูก็ต้องส่งงานพร้อมมึงป่ะวะ" ผมบอกมันที่เหลือบมามองผมอย่างหมั่นไส้
"มึงขึ้นไปส่งตอนนี้เลยก็ได้ค่า" ไอ้ปูนพูดก่อนจะหยิบงานชิ้นเอสามของผมออกมาจากกระบอกซูมแล้วกางมันลงตรงหน้าผมทันที
"ใครหน้าไหนวะที่มันอดหลับอดนอนรีบปั่นจนเสร็จตั้งแต่เมื่อวานเพราะบอกว่าจะไปส่องเด็กที่หอประชุมกลาง" ไอ้ทีพูดขึ้นก่อนจะหันมาเบะปากใส่ผมแล้วลงมือทำงานตรงหน้ามันต่อ
"เด็กมัธยมเหรอว้าา" ไอ้โฟมที่นั่งเงียบมานานพูดขึ้นพลางทำเสียงเล็กเสียงน้อย
"เด็กปีหนึ่ง คณะเกษตรต่างหากล่ะครับ" ไอ้ทีพูดต่อก่อนจะหัวเราะแล้วแทคมือกับไอ้โฟมอย่างเข้าขา
"แต่ดูเหมือนวันนี้เด็กจะไม่ว่าง คนแถวนี้เลยต้องมานั่งหงอยอยู่ที่คณะแทน" ไอ้ปูนพูดขึ้นมาบ้างก่อนจะเท้าคางมองผมที่นั่งสไลด์มือถือไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย
"ทำไมล่ะว้าา" ไอ้โฟมยังทำหน้าที่ลูกคู่ที่ดีต่อก่อนจะเหลือบมามองผมที่เริ่มจะมองหน้ามันอย่างเคืองๆ
"ก็เด็กเขามีนัดแล้วไง กับใครกันน้าา"
"ถ่านไฟเก่ามันร้อน รอวัน รื้อฟื้น..." แล้วพวกมันก็ประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง
"คนแมร่งจะเยอะไปไหนวะเนี่ย" ผมสบถออกมาอย่างเซ็งๆ ก่อนจะพยายามฝ่าฝูงเด็กมัธยมเพื่อเดินไปยังอาคารจอดรถตรงประตูอีกฝั่งหนึ่งของมหา'ลัย ทุกครั้งที่มหา'ลัยมีกิจกรรม ที่จอดรถลำดับแรกๆ ที่มันจะเต็มก็ตรงหลังมอแถวๆ คณะผมนั้นแหละครับ ...คณะผมก็แสนจะเล็กจนแทบจไม่มีที่จอดกันอยู่แล้วก็ยังมาเบียดเบียนกันอยู่ได้
ครืด ครืด... แรงสั่นในกระเป๋าทำเอาผมต้องหาที่หลบเพื่อไม่ให้ยืนขวางทางคนที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วมองชื่อที่ปราฎอยู่บนหน้าจอ
'ไอ้ปืน'
"เฮ้ออ" ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะตัดสินใจกดรับให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
(พี่กันย์ครับ จะไม่มาหาผมจริงๆ หรอครับ) เสียงอ้อนๆ จากปลายสายที่ถ้าเป็นเวลาปกติผมคงเดินเข้าไปตีมันสักป้าบอย่างหมั่นไส้เข้าให้แล้ว ...แต่ตอนนี้แค่ตอบมันคำถามมัน ผมยังไม่มีอารมณ์เลย คนแมร่งจะเยอะไปไหนวะ
"กูไม่ว่าง" ผมบอกคำตอบเดิมๆ ไปเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ ...เลิกถามสักทีได้มั้ย กูขี้เกียจจะตอบแล้วเนี่ย
(แล้วพี่จะไปไหนครับ อุตส่าห์ผ่านหอประชุมแล้วแท้ๆ) คำพูดของมันทำเอาผมที่ยืนพิงเสาไฟข้างทางอยู่สะดุ้งขึ้นมายืนตรงก่อนจะหันมองไปรอบๆ
"จะไปไหนก็เรื่องของกูเปล่าวะ" ผมบอกมันอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะกลับมาพิงเสาเหมือนเดิมเพราะมองไปก็ไม่เจอคนที่คิดว่าน่าจะมองเห็นผมจากตรงไหนสักแห่ง
(แต่ผมอยากเจอพี่นี่นา) คำตอบที่ดังขึ้นพร้อมแรงสะกิดจากข้างหลังทำเอาผมต้องหันไปมองอย่างตกใจก่อนจะเจอเข้ากับเจ้าของรอยยิ้มที่ยืนยิ้มจนตาหยี
"แต่กูอยากกลับหอ" ผมบอกมันก่อนจะวางโทรศัพท์ลงเมื่อไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องใช้อีกต่อไป
"ทำไมรีบกลับจังล่ะครับ"
"กูเบื่อ"
"ถ้ามันน่าเบื่อขนาดนั้น ให้ผมพาไปดาวอังคารแทนมั้ยครับ" มันบอกพร้อมกับยิ้มออกมาอีกครั้งก่อนฉกกุญแจรถในมือผมไปอย่างไว
"เอาคืนมา กูจะกลับแล้ว" ผมบอกมันก่อนจะยื่นมือไปขอกุญแจคืน ก่อนที่คนตรงหน้าจะมองผมตาแป๋วแล้วเอาคางมาเกยที่มือของผมแทนที่จะเป็นกุญแจรถ ...มึงเป็นหมารึไง?
"เดี๋ยวผมไปส่งนะครับ แต่ไปเดินดูงานกันก่อนนะ" มันบอกก่อนจะคว้าเข้าที่ข้อมือผมแล้วลากไปทันทีทั้งที่ยังไม่ทันฟังคำตอบ
"ถึงกูจะบอกว่าไม่ไป มึงก็ไม่ฟังอยู่ดีใช่มั้ยล่ะ" คนตรงหน้าชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะหันมาตอบพร้อมรอยยิ้มสดใส
"พี่ก็รู้ว่า 'ไม่' แน่นอนครับ"
[Bpuen's]
"นี่ต้นอะไรวะ?" เสียงคนข้างๆ ที่กลับมาเหมือนเดิมอีกครั้งหลังจากที่หงอยมานานถามขึ้นพลางเดินเข้าไปดูต้นไม้แปลกๆ ที่ที่มีรูปร่างเหมือนแอปเปิ้ลแต่มีผิวและกลิ่นเหมือนมะม่วง
"มะม่วงแอปเปิ้ลครับ" ผมบอกก่อนจะชี้ไปที่กล่องพลาสติกข้างๆ ที่มีเจ้ามะม่วงแอปเปิ้ลที่ถูกหั่นเป็นชิ้นๆ ไว้ให้ลองชิม
"เอาไปปลูกที่ห้องมั้ย?" พี่กันย์ถามก่อนจะชี้ไปที่ต้นอ่อนที่อยู่ในถุงดำซึ่งถูกเอามาตั้งโชว์ไว้ในส่วนของผลงานนักศึกษา
"ถ้าเอาเจ้านี่ไปปลูก พี่ก็กลับไปซื้อเปลสนามอันเท่าบ้านมาวางคู่กันได้เลยครับ คงไม่มีที่ให้นอนอีกแล้ว" ผมบอกก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างขำๆ กับท่าทางที่เหมือนเด็กถูกขัดใจของคนตรงหน้า
"แล้วนี่มึงไม่ต้องทำอะไรแล้วเหรอวะ" พี่กันย์ถามขึ้นมาอีกครั้งในขณะที่เราเดินดูอะไรไปเกือบครบรอบหอประชุมแล้ว
"ไอ้พีทคุมน้องไปดูคณะอยู่ครับ แต่เดี๋ยวตอนบ่ายสามผมต้องไปรับช่วงต่อจากมัน" พี่กันย์จะก้มลงมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะยื่นมือมาขอกุญแจรถอีกครั้ง
"อีกห้านาทีเอง งั้นกูกลับเลยก็แล้วกัน"
"ไปด้วยกันเถอะนะครับ" ผมบอกก่อนจะมองคนตรงหน้าที่ทำหน้าคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเดินตามมา
"หายงอนเพื่อนผมแล้วเหรอครับ" คำทักทายแรกของไอ้ป้องทำเอาผมแทบอยากจะปาคัตเตอร์ใส่มันเหมือนที่ไอ้พีทเคยขู่มันขึ้นมาตะหงิดๆ
"ไปดูน้องกับกูเลยมึง" ไอ้ธันย์ที่โผล่เข้ามาได้ทันเวลาพอดีพูดขึ้นก่อนจะลากคอไอ้ป้องเดินออกจากบูธไป …ไว้กูจะตบรางวัลให้อย่างงาม
"สวัสดีครับพี่" ไอ้พีทที่นั่งดูน้องมัธยมที่เดินเข้ามาลงทะเบียนอยู่พูดขึ้นก่อนจะหันมายกมือไหว้พี่กันย์จนน้องๆ ที่มาต่อแถวพลอยยกมือไหว้กันไปด้วยเป็นแถว
"คนเยอะชะมัด" พี่กันย์พูดขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะเดินมาหลบอยู่ข้างๆ ผมเมื่อเด็กมัธยมหลายคนเริ่มหันมามองจนพี่กันย์เริ่มทำตัวไม่ถูก ผมเพิ่งสังเกตเดี๋ยวนี้เองว่าวันนี้ถึงพี่กันย์จะดูเหมือนยังสะลึมสะลืออยู่บ้างแต่เจ้าตัวก็จัดเต็มเรื่องการแต่งตัวพอดู ทั้งเสื้อนักศึกษาเนี๊ยบกริบ ยีนส์ขาเดปสีเข้มกับร้องเท้าหนังสีน้ำตาลพร้อมด้วย Accessories ทั้งสี่ที่เจ้าตัวชอบใส่ ทั้งๆ ที่ปกติแล้วถ้าไม่ได้นอน เจ้าตัวจะปล่อยทุกอย่างไปตามยถากรรม ไม่แม้แต่จะใส่เครื่องประดับด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างนั้นพี่กันย์ก็ดูเหมือนไม่ค่อยจะไม่มั่นใจในตัวเองเท่าไหร่ถ้าไม่อยู่ในสภาพสมบูรณ์ 100% จริงๆ
"ไปนั่งข้างในมั้ยครับ" ผมถามพี่กันย์ก่อนจะเดินนำเข้าไปตรงโซนที่เพื่อนๆ เอากระเป๋าและลังเอกสารมาวางไว้ก่อนจะเดินไปลากเก้าอี้ตัวหนึ่งมาวางให้ตรงโต๊ะวางของแล้วบอกให้เจ้าตัวนั่งรอ
"กูควรปล่อยเวลาให้ผ่านไปเฉยๆ แบบนี้เหรอ" พี่กันย์ถามขึ้นมาตามประสาคนที่มีงานต้องทำตลอดเวลาเมื่อไอ้พีทเดินมาเรียกผมให้รับช่วงต่อรอบสุดท้ายก่อนจะหมดหน้าที่สำหรับงานวันนี้แล้วต้องปล่อยให้เจ้าตัวนั่งรอ …เพราะผมจะเป็นคนไปส่งพี่เขาเองยังไงล่ะครับ
"งั้นผมขอซื้อเวลาพี่ด้วยนี่กับนี่ พอไหวมั้ยครับ" ผมบอกก่อนจะเดินถือโน๊ตบุ๊คที่ยืมมาจากไอ้พีท หูฟังแล้วก็ช็อคโกแลตที่เตรียมไว้สำหรับง้อคนตรงหน้าอยู่แล้วมาให้ก่อนจะเปิดหน้าล็อคอินเกมโปรดของคนตรงหน้าขึ้นมา ใส่หูฟังให้ พร้อมทั้งดึงช็อคโกแลตออกมาอันหนึ่งเพื่อแกะให้
"ได้แค่หนึ่งหนึ่งชั่วโมงเท่านั้นแหละ คิดว่าทันป่ะล่ะ" พี่กันย์ยักคิ้วให้ก่อนจะชะโงกตัวมากัดช็อคโกแลตในมือผมแล้วหันไปสนใจโน๊ตบุ๊คตรงหน้าแทน
"แค่นั้นก็ถมเถแล้วครับ" ผมพูดเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือป็ดคราบช็อคโกแลตที่ติดอยู่ตรงมุมปากคนตรงหน้าแล้วเดินตามไปสมทบกับไอ้พีทแล้วปล่อยพี่กันย์ให้จมเข้าไปในโลกส่วนตัวของพี่เขาต่อไป
[Gun's]
"เดี๋ยวนั่งรอตรงนั้นก่อนก็ได้ อีกไม่นานก็มา" เสียงที่ดังขึ้นก่อนจะใครบางคนเดินมานั่งลงข้างๆ ทำให้ผมหันไปมองในตอนที่เกมของผมจบตาพอดีก่อนจะเจอเข้ากับผู้หญิงผมยาวหน้าตาน่ารักมากๆ คนหนึ่งที่ส่งยิ้มมาให้ ...ไม่ใช่เด็กที่นี่ซะด้วย ผมคิดในใจพลางมองชุดนักศึกษาที่มีตราสัญลักษณ์เป็นของอีกมหา’ลัยหนึ่งที่แทบจะเรียกได้ว่าอยู่กันคนละฟากของกรุงเทพฯ
"อยู่คณะเกษตรเหรอ" คำถามที่ถามขึ้นอย่างเป็นมิตรทำให้ผมต้องถอดหูฟังออกเพื่อไม่ให้เสียมารยาทก่อนจะตอบกลับไป
"เปล่าครับ เรียนสถาปัตย์น่ะ พอดี...มารอน้อง"
"งั้นก็เป็นรุ่นพี่สินะคะ ขอโทษด้วยค่ะนึกว่าปีหนึ่งเหมือนกัน" ผมยิ้มตอบพลางส่ายหน้าให้ทำนองว่าไม่เป็นไร ก่อนจะยื่นห่อช็อคโกแลตที่เหลือให้เพราะไม่มีเรื่องจะคุยต่อ
"กินได้นะครับ" เธอคนนั้นหัวเราะขึ้นมาก่อนจะหยิบไปหนึ่งชิ้นอย่างไม่ให้เสียน้ำใจ
"พี่กันย์ครับ ไอ้ปืนฝากมาให้... อ้าว แพม!" ชื่อ ที่หลุดออกมาจากปากไอ้ธันย์ดังขึ้นจนทำให้ผมต้องหันไปมองคนข้างๆ ใหม่อีกครั้งด้วยความรู้สึกใหม่ก่อนที่เธอจะหันไปยิ้มกว้างให้ไอ้ธันย์ …แพม? PamPam?
"ปืนล่ะ" เธอถามขึ้นก่อนจะชะเง้อมองหาใครบางคนที่เธอถามถึง
"เอ่อ เดี๋ยวมันมาอ่ะ พี่กันย์น้ำครับ" ไอ้ธันย์ว่าก่อนจะยื่นขวดน้ำเปล่าที่มีรอยปากกาเมจิกเขียนเป็นรูปหน้ายิ้มอันเล็กๆ ไว้ข้างๆ มาตรงหน้าผม
"เราก็หิวน้ำเหมือนกันอ่ะธันย์ ขอเราบ้างสิ" แพมพูดขึ้นก่อนจะทำหน้างอนๆ ไปให้ธันย์พร้อมทั้งจิ้มๆ ไปที่ขวดน้ำตรงหน้า
...ทำไมอยู่ดีๆ ผมก็นึกอยากได้ช็อคโกแลตห่อเมื่อกี้คืนมาซะงั้น!
หัวข้อ: [yaoi]...ก็พี่มันเยอะ [END] // Special Valentine’s Day – ก็พี่มัน ‘รัก’ ♥ (อ่าน 201279 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก