31-...ก็พี่เผลอ แล้วเจอกันครับ
[Gun’s]'งานมหกรรมสินค้าการเกษตร ครั้งที่ xx'
ผมได้แต่ยืนมองป้ายไวนิลสีเขียวสดใสที่มีรูปไดคัทเป็นพืชผักนานาชนิดตามคอนเซปต์ของงานตาปริบๆ ก่อนจะหันไปมองไอ้คนข้างๆ ที่เป็นคนเอ่ยปากชวนมา
ตั้งแต่อาทิตย์ก่อนนู้นที่ไปเที่ยวสวนสัตว์ดุสิตพร้อมด้วยน้องชายสุดที่รัก(ของไอ้ปืน)อย่างไอ้รถถัง ผมกับไอ้ปืนก็แทบไม่ได้เจอกันจนอยู่ดีๆ เมื่อสองวันก่อนไอ้เด็กปีหนึ่งคนดีของผมก็ไลน์มาถามตารางชีวิตเรียบร้อยก่อนจะชักชวนให้ 'มาเดทกันที่งานแฟร์'
ในชีวิตผมนี่สัมผัสกับคำว่า 'งานแฟร์' มาก็หลายครั้ง ไปมาก็หลายหน ส่วนใหญ่จะเป็นพวกงานที่เกี่ยวกับบ้านและสวน ของแต่งบ้าน ไม่ก็พวกงานแฟร์มหา'ลัยที่เขาขายพวกของทำมือเก๋ๆ มีดนตรีสด เหล้า สาวๆ หรืออะไรก็ได้ที่มันดูชิคๆ คูลๆ อย่างที่พวกเด็กคณะผมชอบไปกัน แต่ 'งานแฟร์' ในความหมายของเด็กเกษตรอย่างไอ้ปืนนั้นก็เป็นงานแฟร์อย่างที่มันว่านั่นแหละครับผมไม่เถียง แต่เป็น...
เกษตรแฟร์!
คือถ้าเป็นเกษตรแฟร์แบบที่มีกิจกรรมนักศึกษา มีของกิน ของเล่นเหมือนที่จัดที่มหา'ลัยนี่ผมจะไม่ว่าเลย แต่นี่มันคือเกษตรแฟร์แบบที่เต็มไปด้วยการชุมนุมของเหล่าเกษตรกรตัวจริงในระดับประเทศที่ถูกจัดขึ้นที่เมืองทอง แถมไอ้เด็กข้างๆ ผมมันยังมาร่วมงานด้วยโควต้าตัวแทนนักศึกษาของมหา'ลัยอีกด้วย
"ไอ้เชี่ยปืนครับ"
"ครับ"
"กูกลับล่ะ" ผมบอกมันอย่างมึนๆ ด้วยความรู้สึกที่ว่า …กูมาทำอะไรอยู่ตรงนี้? ก่อนจะหมุนตัวไปยังทิศทางตรงกันข้ามกับทางเข้างานแต่ก็ต้องถูกหยุดความตั้งใจด้วยมือทั้งสองข้างของไอ้คนชวน
"ไม่กลับสิครับ" ไอ้ปืนหันมาทำหน้าคะยั้นคะยอก่อนจะพยายามลากผมไปยังทางเข้าของฮอลล์ขนาดใหญ่ที่มีผู้คนพากันเดินเข้าไปอย่างล้นหลามด้วยการแต่งกายและท่าทางที่บ่งบอกถึงความเป็นเกษตรกรเต็มยศ จนต้องกลับมามองเราทั้งคู่ที่คนหนึ่งแต่งตัวจัดเต็มประหนึ่งจะไปเดินแฟชั่นโชว์ ส่วนอีกคนจัดเต็มเหมือนกันครับ
…ยูนิฟอร์มนักศึกษาถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้ามาเชียว
...คือผมจินตนาการไม่ออกเลยครับว่าผมกับมันจะมาเดทกันท่าไหน?
"ถามจริงๆ นะ"
"ครับ"
"ลากกูมาเพื่อ?"
"เดทไงครับ"
"ตลกแล้วครับ คือมึงเป็นตัวแทนมหา’ลัยมาสัมมนาเกษตรอะไรนั่นไม่ใช่เหรอวะ แล้วตรงไหนที่เรียกว่าเดท? ช่วยบอกจุดยืนกูนิดนึง" ผมถามมันอย่างงงๆ พลางมองไอ้คนชวนมาที่ยิ้มจนตาหยีก่อนจะลากผมไปตรงจุดลงทะเบียน
"จุดยืนพี่ก็ที่ข้างๆ ผมนี่แหละครับ เร็วๆ ครับสัมมนาใกล้จะเริ่มแล้ว" ไอ้ปืนบอกก่อนจะลงชื่อในช่องนักศึกษาตัวแทนจากมหา'ลัย ส่วนผมลงชื่อในช่อง 'ผู้ที่สนใจ' ก่อนจะรับบัตรผู้เข้าร่วมสัมมนาจากพนักงานตรงโต๊ะลงทะเบียนมาสองใบ
...ใครบอกกูสนใจ กูไม่ได้สนใจโว้ยยย!
จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจว่า ...มันมาสัมมนา แล้วมันจะลากกูมาเพื่อ? ผมได้แต่คิดอย่างเซ็งๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะหลวมตัวมากับมันแล้ว สิ่งที่ทำได้ดีที่สุดตอนนี้คือพยายามฝืนตาไม่ให้ปิดเพราะเกรงใจเหล่าเกษตรกรทั้งหลายที่กำลังตั้งใจฟังการนำเสนอเกี่ยวกับการเกษตรทฤษฎีใหม่อะไรสักอย่างที่ผมฟังเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง ครั้นจะฟุบหลับไปเลยก็ออกจะเกินไปเพราะสัมมนาครั้งนี้เป็นสัมมนาที่ไม่มีใครบังคับมา ...ครับ ถ้าไม่มีใครบังครับมา!
"อดทนอีกนิดนะครับ อีกสิบห้านาที" ผมปรายตามองมันแรงๆ ทีหนึ่งอย่างหมั่นไส้ก่อนจะพยายามยืดตัวตรงอีกครั้งเพื่อไม่ให้เผลอหลับไปก่อน
"หากมีข้อสงสัยสามารถสอบถามข้อมูลเพิ่มเติมได้ตามหมายเลขท้ายเอกสารเลยนะครับ ขอบคุณมากครับ" เสียงปรบมือดังขึ้นทั่วห้องประชุมพร้อมๆ กับคำพูดสุดท้ายที่จบลงไปทำให้ผมสะดุ้งสุดตัวก่อนจะร่วมปรบมือไปด้วยอีกคน ...ในที่สุดก็จะได้กลับไปนอนแล้วสินะครับผม
"เดี๋ยวกูช่วยถือ" ผมหันไปรวบเอกสารตรงหน้าที่ได้รับแจกในห้องสัมมนามาไว้อย่างรีบๆ แล้วจัดการลากไอ้ปืนให้เดินออกมาด้วยกันก่อนที่คนจะแห่กันออกมาหมดจนเดินลำบาก
"พี่กันย์จะไปไหนครับ?" ไอ้ปืนถามขึ้นพร้อมกับแรงดึงจนผมชะงักก่อนจะหันไปมองมันอย่างงงๆ
"อ้าว ก็กลับกันไง เสร็จแล้วไม่ใช่เหรอวะ?"
"แต่เรายังไม่ได้เดทกันเลยนะครับ" ไอ้ปืนบอกจนผมต้องมองไปตามทิศทางที่มันชี้ซึ่งเป็นส่วนจัดแสดงงานที่ผู้คนมากมายต่างหลั่งไหลกันไปอออยู่ตรงส่วนทางเข้าชั้นในซึ่งนอกจากจะเป็นคนจากห้องสัมมนาที่เริ่มทยอยออกมาแล้วก็ยังมีคนจากภายนอกที่ยังเดินตามกันเข้ามาไม่ขาดสาย
"นี่เรา ...ต้องเดินฝ่าดงคนเหล่านี้ไปเหรอวะ?" ผมหันไปถามไอ้คนข้างๆ อย่างไม่อยากเชื่อก่อนจะเบะปากเหมือนจะร้องไห้จนไอ้ปืนหลุดขำออกมา
"ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละครับ"
"กูทำอะไรผิดไปรึเปล่า?"
"ครับ?"
"ทำไมต้องลงโทษกูถึงขนาดนี้?" ไอ้ปืนหัวเราะออกมาก่อนจะดันหลังผมให้เดินเข้าไปตามกระแสของมวลมหาชน
"นั่นต้นอะไรวะ?" ผมหันไปถามไอ้คนข้างๆ ในขณะที่เรากำลังเดินตามกระแสไปเรื่อยๆ ก่อนจะหลงเข้ามาในโซนจัดจำหน่ายกล้าไม้ชนิดต่างๆ จากทั่วประเทศ ซึ่งมีบูธแบ่งออกเป็นล็อคๆ ขนาดเท่าๆ กัน แต่ละล็อคมีต้นกล้าที่บรรจุไว้ในถุงดำวางเรียงรายกันตลอดแนวจนแทบแยกไม่ออกว่าต้นอะไรเป็นต้นอะไรต้องคอยอาศัยอ่านป้ายกับดูรูปประกอบที่มีบ้างไม่มีบ้างไปเรื่อยๆ
"เอาจริงๆ ผมก็ไม่รู้หรอกครับ"
"เอ้า! เรียนเกษตรจริงเปล่าวะ?"
"ผมเรียน SOIL ครับ ไม่ได้เรียนพืชสวน" มันตอบก่อนจะยักคิ้วให้อย่างกวนๆ จนผมต้องหันไปมองอย่างระอา แต่จะว่าไป..ผมก็ไม่ค่อยรู้จักต้นไม้เหมือนกันนั่นแหละครับ ทั้งๆ ที่ความจริงผมต้องใช้ในงานออกแบบมากกว่ามันอีกมั้งนั่น
"นั่นต้นอะไรวะ?"
"อ่านป้ายสิครับ"
"เออ กูลืม" ผมบอกมันอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเพ่งมองป้ายอีกรอบ ...ก็คนมันติดนิสัยนี่หว่า
"นั่นต้น..." ยังไม่ทันจะพูดจบก็นึกขึ้นได้ว่าเผลอถามมันไปอีกรอบก่อนจะหันไปมองคนข้างๆ เผื่อมันจะมองแรงใส่จะได้ชิงมองก่อน
"อ้าว หายไปไหนวะ?" ผมสบถกับตัวเองอย่างงงๆ เมื่อหันไปแล้วกลับไปไม่เจอคนที่คิดว่าเดินอยู่ข้างๆ เลยตัดสินใจไหลตามคนไปเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดรอตรงที่ว่างข้างล็อคๆ หนึ่งแล้วล้วงเอาโทรศัพท์ออกมา
"เวร ไม่มีสัญญาณอีก" และความน่าเบื่ออย่างหนึ่งของการอยู่ในพื้นที่คนเยอะคือการแย่งสัญญาณกันนี่แหละครับ เฮ้อ..
"เฮ้ย!" ผมอุทานขึ้นอย่างตกใจเมื่ออยู่ดีๆ ก็มีมือๆ หนึ่งกระชากเข้าที่แขนจนต้องหันไปมอง
"ตกใจเหรอครับ?"
"ไม่เลย! กูให้คนแปลกหน้าจับมือถือแขนได้สบายมาก กูไม่ตกใจเลย" ผมประชด แต่ก็หายใจหายคอโล่งเมื่อเห็นว่าเป็นใครก่อนจะมองไอ้ปืนที่ยังเอาแต่ยิ้มไม่ยอมหุบ
"ยิ้มอะไรวะ?"
"คนเยอะนะครับ"
"อือ แล้วไงวะ?" ผมถามมันอย่างงงๆ ในขณะที่สองเท้าก็ก้าวตามมันไปเรื่อยๆ เมื่อกลับไปอยู่ในกระแสมวลมหาชนอีกครั้ง
"สัญญาณก็ไม่มีเนอะ"
"ก็เออ" ผมรับคำต่อไปอย่างไม่เข้าใจก่อนคนข้างๆ จะก้มลงมากระซิบที่ข้างหู
"ขอจับมือได้มั้ยครับ?"
"อ่ะแหน่ะ" ผมหรี่ตามองไอ้คนที่ยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ข้างๆ ก่อนจะสัมผัสได้ถึงฝ่ามือที่ลูบตั้งแต่ต้นแขนลงมาก่อนจะสอดเข้าระหว่างนิ้วของผมพอดี
"ไอ้เชี่ยปืน! หยุดเลย"
"จับไม่ได้เหรอครับ?" มันถามหน้าตาเหรอหราก่อนทำท่าจะดึงมือออกจนผมต้องเป็นฝ่ายกระชับมือของมันเอาไว้แทน
"จับได้แต่ไม่ต้องลูบขนาดนั้นได้เปล่าวะ ไอ้ห่า! ทำเหมือนยิ่งกว่าจะขอจับมือ" ผมบอกก่อนเจ้าตัวจะหัวเราะออกมาอย่างชอบใจจนผมเริ่มทำหน้าไม่ถูกแต่ก็ยอมให้มันลากต่อไปแต่โดยดี
...ทำมาเป็นขอจับมือ จูบกูไปกี่รอบไม่เห็นเคยขอถึงครั้งแรกผมจะเป็นฝ่ายเริ่มเองก็เถอะ โว๊ะ!
"ขอถามอะไรหน่อยได้เปล่าวะ?" ผมเอ่ยถามไอ้คนที่ยังเอาแต่ลากผมต่อไปโดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุดก่อนจะมองผ่านๆ ไปยังส่วนที่ยังไม่ได้เดินอย่างอดที่จะท้อแท้ไม่ได้
งานเกษตรฯ ครั้งนี้เป็นงานใหญ่ประจำปีที่รวมองค์ความรู้และความน่าสนใจทางการเกษตรเอาไว้ทั้งหมด ไม่ต้องบอกว่าพื้นที่จัดงานจะใหญ่และคนเยอะขนาดไหน จริงๆ ถ้าเป็นคนที่สนใจทางด้านการเกษตรผมว่างานนี้ก็เป็นงานที่น่าสนใจมากๆ ที่พลาดไม่ได้งานหนึ่ง แต่สำหรับคนอย่างผมที่ไม่ได้สนใจทางนี้เป็นพิเศษนั้นก็อดไม่ได้ที่จะห่อเหี่ยวลงไปหลังจากเดินมาพักใหญ่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากงอแงมากเพราะนานทีปีหนไอ้คนชวนข้างๆ มันจะออกปากชวนก่อนสักที
"ครับ?"
"เราจะเดินกันจนหมดนี่เลยใช่เปล่าวะ?" แต่สุดท้ายผมก็ถามออกไปอย่างอดไม่ได้
"เบื่อเหรอครับ?" ไอ้ปืนยิ้มบางๆ ออกมาก่อนจะถามกลับ เล่นเอาผมรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ แฮะ
"เปล่า! กูแค่...ถามเฉยๆ" ผมอ้อมแอ้มตอบกลับไปทั้งๆ ที่ในใจอยากกลับไปนอนเต็มแก่ ไอ้ปืนหลุดขำออกมาก่อนจะลากไปยังโซนแปลงสาธิตที่คนน้อยกว่าแล้วยกมือขึ้นมาโบกเรียกลมให้เบาๆ ก่อนจะเดินเลาะตามแปลงนั้นแปลงนี้ไปเรื่อย จริงๆ คนทำก็เก่งเหมือนกันนะครับ แม้จะเป็นงานในฮอลล์แต่ก็ทำออกมาซะเหมือนอยู่ในสวนในไร่จริงๆ ได้แบบนี้
"มาเล่นเกมกันมั้ยครับ?"
"หืม? เกมอะไรวะ?" ผมหันไปมองมันอย่างงงๆ ที่อยู่ดีๆ ก็ชวนเล่นเกม ...คือมึงไม่ดูงานแล้วใช่ป่ะ?
"เกมทางเลือก ผมจะให้พี่เลือกระหว่างของสองอย่าง เริ่มเลยนะครับ!"
"ห๊ะ? อ่ะ..อื้อ" ถึงจะงงๆ ว่ามันมาอารมณ์ไหนของมันแต่ผมก็ได้ยินเสียงตัวเองตอบตกลงไปซะอย่างนั้น
"ทะเลหรือภูเขา?"
"เดี๋ยวนะ เอาคำตอบสั้นหรือยาว" ผมถามก่อนจะเห็นหน้ามันอึ้งๆ ไปสักพักก่อนจะหลุดขำออกมา
"คนปกติที่เขาไม่คิด 'เยอะๆ' ก็จะตอบแค่สิ่งที่เลือกรึเปล่าครับ?" มันถามกลับมาก่อนจะพยายามกลั้นหัวเราะจนผมต้องปรายตามองมันอย่างเซ็งๆ ...ถ้าจะถามอย่างนั้นด่ากูเยอะเลยก็ได้นะสัด!
"มันก็แล้วแต่กรณีป่ะวะ?" ผมถามมันกลับไปเสียงขุ่นจนไอ้คนถามต้องพยักหน้าอย่างยอมแพ้
"ยาวๆ ก็ได้ครับ แต่ไม่ยาวมากได้มั้ย?"
"เออ" ผมกระแทกเสียงลงไปอย่างหมั่นไส้ก่อนจะทวนคำถามของมันอีกรอบ ...ทะเลหรือภูเขา?
"ทะเล! แต่ต้องไปกับคนเยอะๆ นะถ้าคนน้อยๆ กูเลือกภูเขา"
"รีสอร์ทหรือโฮมสเตย์?"
"รีสอร์ท! จริงๆ แล้วแต่อารมณ์ว่ะ บางที่โฮมสเตย์แมร่งได้ฟีลกว่า"
"อยู่เฉยๆ หรือทำกิจกรรม?"
"อยู่เฉยๆ! แต่ถ้ากิจกรรมน่าสนใจกูก็ทำ"
"คนเยอะๆ หรือคนน้อยๆ"
"คนเยอะๆ! แต่ต้องเป็นคนรู้จัก ถ้าไม่รู้จักกูไม่เอา"
"เมืองหรือชนบท"
"เมือง! กูชอบแค่สาธารณูปโภคอ่ะ ถ้าไม่สนเรื่องนั้นก็ชอบชนบทมากกว่า"
"อ่อนกว่าหรือแก่กว่า?"
"ห๊ะ?เอ่อ จริงๆ ชอบเท่ากันแต่...อ่อนกว่าก็ได้" ผมว่า...คำถามนี้เริ่มแปลกๆ แล้วนะครับ
"เด็กถาปัตย์หรือเด็กเกษตร?" ...ผมไม่ได้รู้สึกเองแล้วแหละ
"ถาปัตย์ดิ" ไอ้ปืนทำหน้ายุ่งนิดหน่อยแต่ก็ยังไม่ลดละ
"เด็กบริหารหรือเด็กเกษตร?"
"เออ! เด็กเกษตร" ...และแมร่งก็ยิ้มออกมา
"ปืนหรือปภาวินครับ?" ...กูว่าแล้วว่ามึงต้องมามุกนี้
"ไม่ทั้งคู่" ผมตอบกลับอย่างมั่นใจจนไอ้ปืนทำหน้ายุ่ง
"เอาจริงดิครับ?"
"เออ ก็กูชอบมึงมากกว่า ชื่อ 'มึง' ได้ป่ะล่ะ?" ผมตอบก่อนจะยักคิ้วให้กะให้มันอึ้งเต็มที่ เอ่อ ...สุดท้ายมันก็อึ้งนะแถมยิ้มออกมาจนตาหยี แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกร้อนๆ ที่หน้าขึ้นมาแทนมันวะ แมร่งเอ้ย ...กูไม่น่าเล่นมุกฆ่าตัวเองเลย ให้ตาย!
"คราวนี้ให้กูถามมึงบ้างได้ป่ะ?"
"ไม่ได้ครับ"
"สัด!" ...เกมโอเวอร์! ผมมองมันอย่างเซ็งๆ ก่อนจะละสายตาจากไอ้ปืนที่ยังเอาแต่ลากผมไปเรื่อยๆ ซึ่งตอนนี้เปลี่ยนจากโซนแปลงสาธิตมาเป็นโซนเกษตรกรรมและการท่องเที่ยวแทน ชื่อมันก็บอกไปเรียบร้อยแล้วครับว่าไอ้โซนนี้คนมันต้องเยอะขึ้นมากกว่าเดิมแน่ๆ และทันที่ที่ต้องเอาตัวเบียดเข้าไป มือของไอ้ปืนที่จากเดินมันสอดอยู่ระหว่างนิ้วของผมก็เลื่อนมาแปะตรงตำแหน่งเอวผมโดยอัตโนมัติ ...ตอนแรกกะจะแซว แต่ไม่เอาดีกว่าครับเดี๋ยวเข้าตัวอีก
"ขอโอบหน่อยนะครับ"
"ไอ้ห่า อย่าทัก!" ผมคิดไม่ทันเสร็จก็ต้องสบถออกมาเพราะหน้าพาลจะร้อนขึ้นมาอีกรอบก่อนที่ไอ้ปืนจะส่งยิ้มกวนๆ มาให้พร้อมกับกระชับวงแขนของมันให้แน่ขึ้นไปอีก ...แต่ผมไม่เดือดร้อนหรอกครับ อยากทำอะไรก็ทำอย่าทักขึ้นมาเป็นพอ ไม่ใช่อะไรหรอกครับ มันเขิน!
ว่าแต่ว่า...
"มึงครับ!"
"ครับพี่?"
"คือ...เราจะมาเดินอย่างเดียวเลยใช่เปล่าวะ?"
"เอ่อครับ ก็...เดินเที่ยว" ไอ้ปืนชะงักกับคำถามไปนิดนึงก่อนจะตอบออกมา
"ตลกละ ตั้งแต่มาทั้งมึงทั้งกูก็เอาแต่เดินนี่ยังไม่ได้ดูอะไรเลยนะ เดินขนาดนี้กลับไปเดินรอบสนามฟุตบอลที่มอมั้ยมึง?" ผมถามมันอย่างงงๆ ก่อนจะฉุดมันเข้าตรงช่องว่างระหว่างบูธๆ หนึ่งแล้วหันมามองจนไอ้คนที่บอกว่าจะเดินเที่ยวได้แต่ส่งยิ้มแหยๆ มาให้
"อีกนิดเดียวเองครับ นะครับ" มันทำเสียงสองก่อนจะส่งยิ้มหวานๆ มาให้จนผมเริ่มหมั่นไส้
"แสดงว่ามีเป้าหมายแต่แรก?" ผมเลิกคิ้วถาม
"ก็..ใช่ครับ"
"ไอ้ห่า แล้วจะพากูเดินวนเพื่อ?" ผมฟาดเข้าไปที่ไหล่มันทีนึงอย่างหมั่นไส้ก่อนจะกอดอกแล้วมองหน้าประหนึ่งว่า ...มึงจะเอายังไงกับกู?
"ใจเย็นนะคนดี เดี๋ยวเสร็จแล้วพี่จะพากลับไปนอน"
"คนดีพ่อง แล้วมึงพี่ใครวะ!" มันหัวเราะออกมาอย่างขำๆ ก่อนจะรีบลากผมไปตามทิศทางที่มันต้องการทันที
"การท่องเที่ยวเชิงเกษตรกรรม" ผมอ่านตามหัวข้อตัวโตๆ ที่พาดอยู่เหนือโปรชัวร์ที่ไอ้ปืนยื่นมาให้ทันทีที่มันลากผมมายืนอยู่หน้าบูธๆ หนึ่งที่มีชื่อว่า 'บ้านไร่อุ่นไอรัก'
"อะไรวะ?" ผมถามมันอย่างสงสัยก่อนจะพลิกดูหน้าถัดไปอย่างสนใจเพราะในโปรชัวร์มีทั้งรายละเอียดและแนวคิดต่างๆ ของสถานที่ที่เหมือนจะเป็นไร่ที่เปิดให้คนที่สนใจเข้าไปท่องเที่ยวได้ ...เหมือนโปรเจคที่ทำไปเทอมที่แล้วเลยแฮะ
"สวนเกษตรอินทรีย์ครับ แต่เจ้าของเปิดเป็นโฮมสเตย์ให้เข้าพักได้ มีกิจกรรมให้ทำด้วย เปิดเป็นช่วงๆ ครับปีหนึ่งแค่ไม่กี่เดือน คนน้อย บรรยากาศดีด้วยครับ" หืม? โฮมสเตย์ กิจกรรม คนน้อย ชนบท? ผมทวนคีย์เวิร์ดที่หลุดมาจากปากคนที่พยายามเสนอตรงหน้าก่อนจะคิดไปถึงเกมทางเลือกที่มันถามก่อนหน้านี้จนเกือบจะหลุดยิ้มออกมา …แผนเดทที่แท้จริงคือไอ้นี่สินะ
"เมื่อกี้คือหลอกถาม? แล้วถ้ากูบอกว่าไม่ชอบล่ะ" ผมเลิกคิ้วถามอย่างสงสัยก่อนมันจะมองตอบมา
"ก็จะพาไปดูที่งานข้างๆ แทนครับ" มันบอกก่อนจะชี้ไปยังป้ายบอกทางของฮอลล์ข้างๆ ที่ติดไว้ว่า 'งานท่องเที่ยวไทย' ...คือยังไงก็จะลากกูไปให้ได้สินะ
"แล้วตกลง พี่กันย์ชอบรึเปล่าครับ?" ผมแทบจะหลุดขำกับท่าทีของไอ้คนตรงหน้าที่ตัดสินใจถามขึ้นมาเพราะผมไม่พูดอะไรต่อ ก็ตอนแรกมันดูนำเสนอด้วยความมั่นใจมากแต่อยู่ดีๆ ก็ดูลังเลขึ้นมาซะอย่างนั้น
"ก็ดี" ผมยักไหล่ให้ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะก้มมองเอกสารในมือต่อไปในขณะเดียวกันก็ลอบสังเกตปฏิกิริยาของไอ้ปืนไปด้วย ...ตลกชะมัด
"แล้ว ...อยากไปมั้ยครับ?"
"ไปนี่น่ะเหรอ กับใครวะ?"
"กับผม"
"สองคน?"
"ครับ แค่สองคน"
"อืมมมม..." ผมแกล้วลากเสียงจนไอ้ปืนแทบนั่งไม่ติดจนต้องหลุดหัวเราะออกมาก่อนจะยิ้มให้เมื่อวันถามคำถามเหมือนตอนเล่นเกมออกมา
"ไป หรือไม่ไปครับ?"
"ไม่ไปได้ป่ะ?" ผมแกล้งแหย่มันก่อนไอ้คนตรงหน้าจะหรี่ตามมอง
"ไม่ได้ครับ!" ...ถ้าชัดเจนขนาดนี้ ทีหลังอย่าให้กูเลือกเลยครับ
"ไปก็ไป" ผมตอบก่อนจะยื่นมือให้คนที่ยืนรออยู่ก่อนแล้วฉุดขึ้นไปก่อนจะเดินกลับไปที่บูธอีกครั้ง และเพิ่งจะทราบตอนนั้นนี่เองว่าสำหรับรอบปลายปีซึ่งเป็นรอบสุดท้ายของปีนี้จะเปิดรับแค่เฉพาะคนที่สมัครในงานนี้เท่านั้น แถมคนที่เข้าสัมมนาจะได้รับสิทธิ์จองก่อนคนอื่นอีกด้วยครับ ...เหยดด ดูเป็นของแรร์ขึ้นมาทันที อย่างนี้ต้องขอบคุณไอ้ปืนที่มันอุตส่าห์ลากผมมาใช่มั้ยครับเนี่ย
"รบกวนกรอกรายละเอียดในนี้นะคะ" พนักงานที่แต่งตัวด้วยเสื้อโปโลที่สกรีนชื่อ 'บ้านไรอุ่นไอรัก' ยิ้มรับก่อนจะยื่นเอกสารขนาดเอสี่มาให้พร้อมกับสำเนาบัตรประชาชนของผมที่มีบริการรับสำเนาให้เสร็จสรรพ
"จะไปช่วงไหนวะ?" ผมถามมันอย่างนึกขึ้นได้
"หลังสอบมิดเทอมครับก่อนปีใหม่" ผมเหล่ไปมองมันก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ ให้กับจอมวางแผนที่เหมือนมัดมือชกมาเรียบร้อยแล้วก่อนจะก้มลงกรอกเอกสารในมือ
"บอกแค่ว่าจะชวนไปเที่ยวก็จบแล้วเปล่าวะ? ติดเชื้อเยอะไปจากกูรึไง?" ผมแซวออกไปอย่างอดไม่ได้ แค่มันบอกผมมาตรงๆ ก็จบแล้ว พอสัมมนาเสร็จจะได้ตรงดิ่งมาจองให้สิ้นเรื่อง ไม่เห็นต้องพาเดินวนซะรอบงานจนผมเกือบจะถอดใจหนีกลับบ้านไปแล้วเชียว
"เดี๋ยวมันจะข้ามขั้นไปไงครับ" ไอ้ปืนบอกก่อนจะยื่นมือมาจับเอกสารที่ผมกรอกเสร็จแล้วไว้ ...มึงก็จะรีบไปไหนกูยังไม่ได้เซ็นสำเนาบัตรประชาชนกูเลย โว๊ะ!
"ข้ามขั้นอะไรวะ?" ผมถามมันอย่างงงๆ ในขณะที่เอาปากกาลากปาดหน้าตัวเองก่อนจะเขียนรับรองสำเนากำกับ
"ก็..." มันลากเสียงก่อนผมจะเซ็นชื่อกำกับปิดท้ายพอดีกับที่มันดึงไปถือไว้ในมือก่อนจะยิ้มออกมา
"จับมือก็แล้ว โอบเอวก็แล้ว จูบ...ก็หลายรอบแล้ว"
"หืม?"
"ไปเที่ยวด้วยกันครั้งนี้..." มันตัดบทก่อนจะก้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างหูจนสัมผัสได้ถึงลงที่เป่ารดลงมา
"ขอมากกว่าทั้งหมดที่ว่ามานี้ ...ได้มั้ยครับ?" ผมเงยหน้าไปมองคนที่ยิ้มกว้างให้พลางคิดตามกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มันยื่นเอกสารพร้อมเงินมัดจำไปให้พนักงานเรียบร้อยแล้ว ...พูดขนาดนี้นี่ ถ้าผมเป็นผู้หญิงคงคิดว่าตัวเองโดนหลอกไปฟันแน่ๆ
...หืม!?
"เดี๋ยวนะ!"
"หึ! ไม่ทันแล้วครับผม"
...ฉิบหาย! ถึงผมจะเป็นผู้ชาย แต่ก็ไม่มีอะไรรับประกันว่าผมจะปลอดภัย
...ใช่มั้ยครับ!?
"ไอ้เชี่ยปืน! ปีใหม่กูไม่ว่างแล้วโว้ยย กูจะกลับบ้าน กูคิดถึงแม่กู!!"สวัสดีปีใหม่ค่า!!! ขอโทษที่หายไปนาน TT ทั้งเที่ยว ทั้งติ่ง ทั้งติดนิยาย นี่ยังทำใจไม่ได้ที่จะต้องทำงานวันพรุ่งนี้ กระซิกๆ
เสียใจมากที่เขียนไม่ทันเวลาในเรื่อง ในเรื่องยังไม่ปีใหม่เลยโถ่วว อีกอย่างเรื่องนี้ฟีลกู๊ดใสๆ นะคะ ได้โปรดอย่าคาดหวังอะไรกับ NC เลยค่ะ 555 อีกไม่กี่ตอนจะจบแล้ว ขอบคุณมากนะคะที่ติดตามกันมาเรื่อยๆ หลงทางบ้าง ออกทะเลไปบ้าง งงๆ ไปบ้างก็ช่วยถูไถกันไป จะพยายามปรับปรุงหลายๆ อย่างให้ดีขึ้นในอนาคตค่ะ
นักอ่านที่มาคอมเมนต์ให้เห็นหน้าค่าตากันเราจำได้ค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ ส่วนนักอ่านที่ไม่ได้คอมเมนต์ก็ขอบคุณมากเหมือนกันค่ะ แค่มาอ่านเราดีใจแล้วค่า ^__________^
เจอกันตอนหน้านะคะ
Zenzaii
หัวข้อ: [yaoi]...ก็พี่มันเยอะ [END] // Special Valentine’s Day – ก็พี่มัน ‘รัก’ ♥ (อ่าน 201639 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก