34-...ก็พี่เสียงดัง จะให้ผมยั้งยังไงล่ะครับ?
ทันทีที่ริมฝีปากของคนตรงหน้าทาบทับลงมา ผมก็รู้สึกได้ถึงอุณหภูมิร้อนผ่าวที่ไล่เรียงขึ้นมาตั้งแต่ปลายเท้าจรดปลายเส้นผมบนหัว ไอ้ปืนรั้งเอวผมให้แนบชิดกับมันมากขึ้นก่อนจะค่อยๆ เอียงหน้า ทำเรื่องอุกอาจด้วยการพยายามดันลิ้นเข้ามาจนผมหลับตาปี๋ สมองพยายามประมวลผลหาความผิดชอบชั่วดี
แต่สุดท้าย...ก็ยอมคลายริมฝีปากที่เกร็งจนแทบบ้าให้ไอ้เด็กที่ยืนตรงหน้ายอมทำตามใจ
"อือ..อ" ...อือพ่อง! ทันทีที่ได้ยินเสียงหลุดครางจากไอ้ปืน อุณหภูมิใต้ร่มผ้าที่ว่าสูงแล้วยิ่งแทบจะดันทะลุปรอท …จูบเฉยๆ ไม่ได้รึไงวะ จะครางเพื่อ? ผมคิดอย่างเซ็งๆ เพราะเริ่มรู้สึกร้อนหน้าผ่าวๆ จนอยากจะหนีกลับไปหาแม่ซะตั้งแต่ตอนนี้ แต่ดูเหมือนไอ้ปืนจะไม่ได้คิดอย่างนั้น เพราะมันยังคงใช้ทั้งปากและลิ้นตั้งหน้าตั้งตาทำหน้าที่ต่อไป
"อ๊ะ.." ผมหลุดอุทานออกมาทันทีที่สัมผัสได้ถึงความร้อนจากมือมารที่ค่อยๆ ไต่ระดับสูงขึ้น ลากผ่านแนวสันหลังแผ่วเบาจนผมเสียววาบ …เสียวหลังจริงๆ ให้ตาย!
"จะ.. ใจเย็นดิวะ" ผมบอกเสียงสั่นในจังหวะที่ไอ้ปืนผละออกเพื่อหายใจ มันจ้องหน้าผมนิ่งก่อนจะกระตุกยิ้มร้ายจนผมใจไม่ดี
"ก็... พยายามเย็นอยู่นะครับ" มันบอก สายตามันจ้องผมตาไม่กระพริบจนผมอดที่จะจ้องกลับไม่ได้ รู้ตัวอีกทีว่าโดนทำเนียนเอาก็ตอนที่มือมันละจากการรั้งแนวแผ่นหลังมาเป็นเกาะกุมตรงสีข้าง มันจะไม่เป็นไรเลยถ้าหัวแม่มือของมันทั้งสองข้างจะไม่พยายามลวนลามส่วนอ่อนไหวของผม …ไอ้เชี่ยปืนครับ หัวนมกู!
"อื้อออ.." ผมเผลอครางออกมา พยามยามเอาความนิ่งเข้าสู้แต่มันไม่ได้ไงครับ แล้วมันยัง …เสือกขยี้ซ้ำ!
"แฮ่ก.. มือมึง!” จังหวะที่คิดได้ว่าปล่อยมันขยี้ทำไม ดึงมือมันออกไปสิวะ! ผมเลยรวบรวมสติก่อนจะดึงมือมันออกจากตัว มองมันตาขวาง มันยิ้ม ยอมผละมืออกไปแต่โดยดีแต่ไม่วายเปลี่ยนมาเกลี่ยที่แก้มก่อนจะลากต่ำลงไปเรื่อยๆ พร้อมสายตาที่ไล่มองตามก่อนจะหยุดอยู่ที่…
"มือผมทำไมครับ?" มันเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยรอยยิ้มแต่มือมันไม่ได้ตามขึ้นมา
"ไอ้ปืน!" ผมสะดุ้งอย่างตกใจเพราะไม่คิดว่ามันจะกล้าขนาดแตะส่วนอ่อนไหว …ช่วงล่าง! พยายามผลักมือมันออกแต่ตัวไม่รักดีดันแอ่นตามไปรับสัมผัส รู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีเพราะรอยยิ้มร้ายๆ ของคนตรงหน้าบวกกับร่างเปลือยท่อนบนของมันที่ทาบกดลงมาเพื่อลดช่องว่างที่ผมจะอาศัยเข้าไปดึงมือมันออกได้ ผมแทบหายใจสะดุดพอคิดได้ว่าตอนนี้ …หากไม่มีมือมันกั้นลูกชายของผมและของมันคงจะได้สวัสดีกันไปแล้ว!
"ยะ..อย่าลูบ อืออ..” ไม่เคยรู้สึกเหมือนตัวจะระเบิดแบบนี้มาก่อน เข่าผมแทบทรุดลงทันทีเมื่อมือไอ้ปืนที่เคยอยู่นิ่งๆ เริ่มขยับ ถึงแม้เดปยีนส์จะหนาแต่ด้วยสัมผัสแผ่วที่ยังรู้สึกได้บวกกับจินตนาการในหัวก็ทำเอาผมแทบไปไม่ถูก รู้สึกมือไม้เริ่มเกะกะเลยอาศัยไหล่ของไอ้คนข้างหน้าเป็นหลักยึด ถึงสถานการณ์ตอนนี้ผมจะเป็นเหมือนผู้ถูกกระทำแต่ลมหายใจขัดๆ ของไอ้ปืนก็ทำเอาไม่ได้รู้สึกแย่นัก …มือมันขยับแต่ก็รับรู้ถึงแรงสัมผัสกันไปทั้งคู่ อย่างน้อยก็อารมณ์ผู้ถูกกระทำเหมือนกัน แม้จริงๆ แล้วมันจะทำตัวเอง แต่ผมโดนมันกระทำ ก็ตาม
“พี่กันย์… อึก…ครับ”
“อื้ออ…” เหมือนแรงนั้นจะส่งผลมากกว่าที่คิดเมื่อไอ้ปืนเริ่มหน้าแดง มันเรียกชื่อผมกระเส่าก่อนจะก้มลงมาปิดปาก แรงดุนดันที่ถูกส่งเข้ามาทำเอาผมแทบหมดแรง มือที่วางอยู่บนไหล่ของคนตรงหน้าค่อยๆ เลื่อนลงมาจนไปสัมผัสเข้ากับตุ่มไตอะไรบางอย่าง พอนึกขึ้นได้ …เลยขยี้คืนแมร่ง!s
ไอ้ปืนกระตุกแรงจนผมตกใจ ยังไม่หายอึ้งกับอาการของคนตรงหน้าที่เหมือนเผลอไปเปิดสวิตซ์มันเข้า ไอ้ปืนผละมือมารจากช่วงล่างของผมก่อนจะค่อยๆ สอดเข้าไปใต้เสื้อยืดสีดำ รอยมือที่นูนขึ้นจากใต้เสื้อทำเอาผมเหงื่อแตกพลั่กก่อนสิ่งที่คิดไว้จะเป็นจริง …ไอ้เชี่ยปืนแมร่งขยี้คืนอีกรอบ! ก่อนมือที่กอบกุมสีข้างจะดันขึ้นสูงจนผมที่เริ่มตามน้ำไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ยกมือไม้ขึ้นตามแรงบังคับของมัน รู้อีกทีเสื้อก็หลุดจากตัว
…ครับไอ้เชี่ยปืน! กูอึ้ง แต่มึงยิ้ม
ผมอ้าปากค้างก่อนจะมองผู้ร้ายเพิ่งก่อเหตุอุกอาจไปหยกๆ ค่อยๆ ไล่สายตาจากหน้าผมที่เริ่มแดงลามไปจนคอ ไหปลาร้า อก เอว สะโพก และ...
"มึงครับ!"
"ครับ?"
"ไม่ได้คิดจะถอดกางเกงกูด้วย ...ใช่มั้ย?"
"ไม่ได้คิดครับ" ไอ้ปืนยิ้ม ผมถอนหายใจเฮือก
"แต่ผมจะทำเลย" มันยิ้ม แต่มือนี่พุ่งทีเดียวผมถึงกับซิปหลุด ผมจ้องมองคนตรงหน้าที่ทำหน้าเสียดายอย่างอึ้งๆ เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ก่อนจะก้มมองท่อนล่างของตัวเองที่ยังอยู่ดีแม้สภาพจะไม่เรียบร้อยนัก …คงต้องขอบคุณเดปยีนส์ที่โคตรฟิตตัวนี้ ผมถอดเองยังยาก มึงเอ้ยย! อย่าหวังเลยครับผม
"ถอดไม่ได้อ่ะดิ" ผมยิ้มให้มันอย่างเหนือกว่าแต่ใจดันเต้นไม่เป็นส่ำ
"ครับ ถอดไม่ได้"
"หึ! อ่อนว่ะ"
"แต่ผมทำให้พี่ถอดได้นะ" มันกระซิบข้างหูก่อนผมจะสัมผัสได้ถึงความร้อนรุ่มที่จู่โจมเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว ไล่ตั้งแต่ขมับ ใบหูก่อนติ่งหูจะถูกขบเม้มเบาๆ จนผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ มือหนาสอดประสานเข้ามา แรงบีบเบาๆ ประสานเป็นจังหวะเดียวกับแรงดูดดึงที่ริมฝีปากทำให้ผมเริ่มใจไม่ดี สติที่เพิ่งรวบรวมได้หดหายไปอีกครั้งเมื่อลมร้อนเริ่มไล่ต่ำลงไปที่ต้นคอ
"อ๊ะ!" แรงดูดที่มากกว่าปกติทำให้ผมเผลอร้องก่อนจะสัมผัสได้ถึงหัวใจของผมที่เต้นแรงรวมถึงอาการสั่นๆ ไม่แพ้กันของคนตรงหน้าที่เริ่มลดต่ำลงไปตรงช่วงลำตัว
"ดะ… ดูดเบาๆ" ผมบอกมันแทบไม่เป็นศัพท์เมื่อสัมผัสได้ถึงความร้อนพร้อมๆ กับความชื้นที่หน้าอกจนทำให้แทบจะยืนไม่อยู่ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่คนตรงหน้าเริ่มหอบแรงขึ้น ไม่รู้เพราะมันมีอารมณ์ร่วมหรือเพราะผมเผลอกดหัวมันกับแผ่นอกไว้อย่างต้องการสัมผัสทั้งที่ใจคิดจะหยุดมันต่างหาก ...ให้ตาย! ไอ้มือไม่รักดี
"เล่นเกม… แฮ่ก กันมั้ยครับ?" อยู่ดีๆ อารมณ์ที่กำลังไต่ระดับของผมก็ถูกขัดด้วยคำพูดของคนตรงหน้า พลางมองมันที่ยืนตัวสั่นตาเยิ้มไม่ต่างกัน ผมพยายามควบคุมลมหายใจให้กลับเข้าที่เพราะอารมณ์ผีเข้าผีออกของไอ้ปืนที่ทำเอาผมเริ่มตามไม่ทัน
"เกมอะไรวะ?" ผมตอบด้วยน้ำเสียงขัดใจนิดๆ ที่โดนขัดจังหวะจนมันหลุดขำ ก่อนจะทาบมือลงบนมือผมที่ยังล็อคคอมันไว้ไม่ปล่อยให้คลายออกก่อนจะยกขึ้นมา จรดริมฝีปากลงทีละนิ้ว ทีละนิ้วอย่างกวน …อารมณ์
"เกมทางเลือก" ผมขมวดคิ้วทั้งสงสัยพลางนึกถึงเกมที่มันเคยชวนเล่นตอนงานเกษตรฯ
"สนมั้ยครับ?" มันถามก่อนจะแช่จูบอยู่ที่นิ้วชี้ของผมนานกว่าปกติก่อนจะไต่เข้ามาเรื่อยๆ ข้อมือ ท้องแขน ข้อศอก หัวไหล่...
"อืมมม..." เป็นอีกครั้งที่ผมเผลอครางรับไม่รู้ว่าเพราะตอบตกลงหรือเพราะเผลอใจไปกับสัมผัสแบบไม่ทันตั้งตัว ไอ้ปืนละจากไหล่และกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู
"คำถามแรก ตรงนี้... หรือเตียงดีครับ?" พูดจบยังไม่ทันฟังคำตอบมันก็ทาบทับริมฝีปากของมันลงมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เหมือนจะรุนแรงและร้อนแรงจนผมยืนไม่อยู่ขึ้นมาจริงๆ ไอ้ปืนใช้สองแขนประคองผมไว้ก่อนจะใช้ตัวเองดันตัวผมจนชิดผนังตู้เสื้อผ้าแล้วปล่อยให้ร่างของเราค่อยๆ ไหล่ลงไปตามแรงโน้มถ่วงอย่างไม่สนใจ …หัวไม่ฟาดพื้นตายก็บุญละครับ
"โอ้ย!"
"เป็นอะไรครับ?"
"ตูดกูกระแทก พื้นแมร่งแข็ง" ผมสบถออกมาทันทีที่เสียจังหวะในตอนสุดท้ายจนก้นกระแทก ทำเอาไอ้ปืนชะงักก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วง พอได้คำตอบตัวผมจากที่นั่งอยู่บนพื้นอยู่ดีๆ ก็ปลิวติดมือมันไปวางแหมะอยู่บนเตียงทันที
“กูยังไม่ทันเลือกเลยนะ” ผมขมวดคิ้ว มันยิ้มให้ก่อนจะกระซิบตอบ
“ก็ผมห่วงสวัสดิภาพของ …ร่างกายพี่” …ที่แบบนี้ล่ะเป็นห่วงขึ้นมาเชียวนะ ผมทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะย่นคอหนีแทบไม่ทันเมื่อไอ้ปืนเริ่มมุดลงต้นคอผมอีกครั้ง สองมือของมันกดมือของผมไว้ สอดนิ้วเข้าหาเหมือนลำตัวของมันที่แทรกกลางเข้ามา
"คำถามที่สอง พี่กันย์…จะถีบผมมั้ยครับ?"
"ห๊ะ?" ยังไม่ทันเข้าใจคำถามดี ไอ้ตัวคนถามก็มุดกลับมาซ้ำที่ต้นคอก่อผมจะสัมผัสได้ถึงความชื้นที่ลากเลียผ่านไปเรื่อยๆ จนมาหยุดเหนือขอบเดปเจ้าปัญหาของผมที่เกาะสะโพกอยู่หมิ่นเหม่พอๆ กับปมผ้าขนหนูรอบเอวมัน ยังไม่ทันตั้งสติจูบมันก็ระดมเข้ามาอีกครั้ง วนๆ อยู่เหนือขอบเดปพอๆ กับมือมารของมันที่ละจากฝ่ามือผมแล้วตามลงไปทันที มันลากผ่านหน้าท้องก่อนจะเขี่ยวนๆ อยู่แถวท้องน้อยอย่างใช้ความคิด …ที่ทำเอาผมคิดดีไม่ได้เลย เหมือนไอ้คนตรงหน้าท้องจะรู้ทันความคิด มันเงยหน้ามามองผม ยิ้มให้ แล้วถามย้ำ
"จะถีบมั้ยครับ?"
"ถีบเพื่อ?" และมันก็คิดคำตอบเองอีกครั้ง ไอ้ปืนนั่งทับช่วงขาผมไว้ก่อนจะกดลมหายใจลงเหนือรอยแยกของซิปจนผมใจหายวาบ ตัวสั่นจนเหงื่อแตกพลั่ก แทบหยุดหายใจเมื่อมือกร้านจากการอยู่กับดินกับต้นไม้ของมันลากผ่านรอยแยกของเนื้อผ้าหนาทั้งที่หน้ามันยังยิ้มให้ผมอยู่ สัมผัสถูกเน้นย้ำเมื่อมันลากผ่านไปผ่านมาเป็นครั้งที่สาม สี่ ห้า…
“อึก.. อืออ” ผมเม้มปากเพื่อกลั้นเสียง หลับตาปี๋เพราะทนมองหน้ามันไม่ได้ ผมได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ที่ข้างหูแต่สัมผัสตรงส่วนอ่อนไหวก็ยังชัดเจนจนผมเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวที่กลางลำตัว
"คำถามที่สาม ช่วยผมถอดกางเกงหน่อยนะครับ?" ผมอึ้งกับคำถามแต่ยังไม่ทันได้คิดก็รู้สึกว่ามีมือมาเกี่ยวรั้งที่ขอบกางเกงไว้ ผมหายใจแรงๆ อย่างช่วยระบายอารมณ์ก่อนจะแทบลั่นเมื่อสัมผัสได้ถึงจูบ ไม่ใช่ที่ปาก…แต่เป็นกลางลำตัว ก่อนแรงฝังเขี้ยวที่ไม่เบานักจะทำให้ผมสะดุ้งจนเอวลอย …แล้วกางเกงก็ถูกกระชากลงอีกครั้ง เมื่อมันเลยต้นขาไปแล้วแค่เกี่ยวให้หลุดจากตัวก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป
"ไอ้เชี่ยปืน ทำไรของมึงวะเนี่ย?" ผมคว้าผ้าห่มแทบไม่ทันเมื่อส่วนอ่อนไหวสัมผัสได้ถึงความเย็นของอากาศ ไม่ใช่แค่กางเกงที่ถูกดึงออกไป แต่แมร่งไปหมดเลย …ทั้งตัวนอกและตัวใน ให้ตาย! ว่าแต่ว่า…
เมื่อกี้ไอ้เชี่ยปืนแมร่งกัดน้องผม!
ผมส่งสายตาคาดโคตรพลางกลิ้งตัวหลบมือไอ้คนที่เอาแต่หัวเราะไปพยายามจะแกะผ้าห่มผมไปพร้อมกัน แต่ยังไม่วายบ่นงุ้งงิ้งๆ ออกมาให้ได้ยินอีก
"กางเกงพี่ถอดโคตรยากอ่ะ" …จะเอาก็ยังจะบ่นเนอะ คนเรา!
“ทีหลังก็ไม่ต้องถอด” ผมบอกมันก่อจะหยุดกลิ้งเมื่อเกือบจะตกเตียงพร้อมๆ กับมือของไอ้ปืนที่ดักไว้ได้ทัน
“พี่กันย์อ่ะแหละ ทีหลังไม่ต้องใส่ ง่ายกว่าตั้งเยอะ เนอะ!" ไม่ต้องมาเนอะเลย ไอ้เด็กเวร! ผมมองมันทีjยังยิ้มให้ผมอย่างขำๆ ก่อนมันจะฉุดตัวผมให้ลุกขึ้นนั่งพลางมองผ้าห่มที่ร่นลงไปกองตรงสะโพกอย่างหมิ่นเหม่ด้วยสายตาวาววับ
"คำถามสุดท้ายครับ”
“…”
“ให้ผมรุกพี่กันย์นะครับ?"
‘ให้ผมจีบพี่นะครับ’ รูปประโยคคุ้นๆ ที่เหมือนเคยได้ยินมาก่อนทำให้ผมเผลอยิ้มก่อนจะตอบคำตามที่เกือบจะเหมือนเดิม ...ด้วยคำตอบเดิม
"กูไม่ให้"
‘กูไม่ให้’"ผมแค่บอกให้รู้ไว้เฉยๆ ครับว่าผมจะรุกพี่…" ให้ปืนยิ้มก่อนจะพูดต่อ
“ผมไม่ได้ขอ / ผมไม่ได้ขอ” คำตอบที่ดังขึ้นพร้อมกันจากทั้งไอ้ปืนและผมทำเอาหลุดขำออกมาพร้อมกัน ผมยิ้มให้มัน มันยิ้มให้ผม ก่อนจะรู้ตัวว่า... กูพลาดไปอีกแล้ว
"ไอ้เชี่ยปืน!" ไอ้ปืนนั่งมองหน้าผม ยิ้มให้ก่อนจะใช้ฝ่ามือค่อยๆ ไล้จากใบหน้า แนวกรามลามลงไปเรื่อยๆ จนถึงช่วงท้องน้อย โดยที่สายตามันไม่ได้ละไปและผมก็ไม่ได้ละไปจากมันเหมือนกัน แต่ดูเหมือนความตั้งใจที่มากเกินไปจะทำให้ผมและมันตื่นเต้นมากกว่าปกติ ทั้งห้องเงียบ ได้ยินแต่เสียงแอร์และลมหายใจ
"อ้ะ.." ผมหลุดเสียงร้องออกมาทันทีที่มือมารของมันเกี่ยวรั้งขอบผ้าห่มลงจนสัมผัสเข้ากับจุดอ่อนไหวที่เริ่มอ่อนไหวสมชื่ออยู่ข้างใน
"มึง กะ..กู" ผมเริ่มร้องไม่เป็นภาษา ไอ้ปืนยังจ้องหน้าผมแต่ริมฝีปากค่อยๆ เม้มเข้าหากันเหมือนพยายามปกปิดความรู้สึกบางอย่าง ผมวางมือบนไหล่ของมันก่อจะค่อยๆ ไต่ลงไปตามร่างกายของมันอย่างไม่รู้ตัว …อยากหยุด แต่ใจหนึ่งก็เริ่มจะไม่ไหว สถานการณ์ตรงหน้าทำให้อารมณ์ผมพุ่งสูงขึ้นจนเผลอไผล ไอ้ปืนชะงักแล้วมองหน้าผม จนผมสัมผัสได้ถึงความเกร็งตรงท้องน้อยของมันในขณะที่มือของผมกำลังไล่ต่ำลงไป
"พี่กันย์ครับ"
"วะ… ว่า?"
"ผมจะไม่ไหวแล้วนะ" แล้วอะไรคือการที่มึงบอกไม่ไหวแล้วมาจับของกูวะเนี่ย อ้าาา.. ไอ้เชี่ยปืน!
"พี่จะทำอะ… อะไรครับ? อึก.. อื้ออ" ถึงเสียงมึงจะสั่นแต่กูจะไม่สนใจครับผม เล่นของกูได้ กะ..กู อ้ะ.. ก็เอาคืนได้เหมือนกันเว้ย!
"อ้าาา... พี่" มันหลับตากัดปากทันทีที่ผมกระตุกปมผ้าขนหนูให้หลุดออกก่อนจะคว้าร่างกายมันไว้ สัมผัสได้ว่ามือของเราข้างที่ไม่ว่างทั้งคู่ชนกันเป็นครั้งคราว
"อื้อ อ้ะ.." ผมเกร็งหน้าท้องเมื่อความรู้สึกเริ่มพุ่งสูงขึ้นจนในหัวมันวิ้งๆ เลยทิ้งตัวตรงกับไหล่หนาของคนข้างหน้าก่อนจะเลือกวิธีกลั้นเสียงที่ได้ยินเท่าไหร่ก็ไม่ชินสักทีด้วยการงับที่ไหล่ของมัน …ไอ้ปืนก็เหมือนกันแต่เปลี่ยนจากแค่งับด้วยริมฝีปากเป็นฝังเขี้ยวลงบนต้นคอผมแทน …พ่อมึงเป็นแวมไพร์เหรอครับ!
ไม่มีเสียงแปลกๆ ให้ได้ยิน มีแค่เพียงเสียงหายใจด้วยจังหวะที่โคตรไม่ปกติ ยิ่งอารมณ์เพิ่มขึ้นก็เริ่มควบคุมกันแทบไม่อยู่ แล้วยิ่งอารมณ์เพิ่มมากขึ้นเท่าไหร่ ต่างฝ่ายก็ต่างเร่งมือไม้ข้างที่ไม่ว่างให้ขยับเร็วขึ้นเท่านั้น ทำเอาคนที่นั่งเป็นหลักให้ผมทำท่าจะนั่งไม่อยู่จนต้องใช้มืออีกข้างค้ำไว้
"อึก..ไอ้ปืนนน อ้าา.." รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนร่างกาย ปลดปล่อยออกมา สมองพร่าเลือนไปหมด ตอนผมทำท่าจะทิ้งตัวก็รู้สึกได้ถึงแรงขยับของสิ่งที่อยู่ในมือจนเพิ่งรู้สึกตัวว่าใครอีกคนยังไปไม่ถึงไหน ผมเรียกสติกลับมา มองหน้าอีกคนที่ดูทรมานก่อนจะกลับไปขยับมือให้เร็วขึ้นจนหน้าท้องไอ้ปืนเกร็งจนรู้สึกได้ ผมทาบริมฝากลงไปหามันที่เริ่มส่งเสียงอย่างเริ่มกลั้นไม่ไหวเพื่อเป็นตัวช่วย รู้สึกดีขึ้นหน่อยที่ได้รุกบ้างก่อนจะแตะลิ้นลงไปเป็นใบเบิกทาง เล่นกันอยู่สักพักคนตรงหน้าก็กระตุกก่อนผมจะสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นเต็มฝ่ามือ
"แค่นี้กูก็หมดแรงแล้วเนี่ย" ผมบอกมันก่อนจะเอนหัวลงพิงกับไหล่หนาตรงหน้า ไอ้ทำให้ตัวเองบ้างมันก็เรื่องธรรมดาของผู้ชาย แต่ไอ้การที่จะให้คนอื่นช่วยแถมยังมาทำพร้อมๆ กันแบบนี้ ยอมรับแบบหน้าไม่อายเลยครับว่าเล่นเอาผมหมดแรงอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว ไอ้ปืนสั่นหัวก่อนจะเลื่อนมือไปแตะสะโพกแล้วไล่ต่ำลงไปด้านหลัง
"แต่ผมยังอยากกินสตรอเบอร์รี่อยู่นะครับ"
“ไอ้เชี่ยปืน! อื้ออ…”
เอาแต่บอกว่าอยากกิน อยากกิน ทำไมมันไม่เอาของผมไปกินเองล่ะวะ เอาของมันมาใส่เข้าให้ผมกินทำไม ฮือออ...
ผมโอดครวญอยู่ข้างในใจทันทีที่ตื่นมาก่อนจะเหลือบมองไอ้เด็กอนามัยข้างๆ ที่เมื่อคืนเล่นเอาผมนอนซะเกือบตีห้า บอกแล้วไงครับว่าถ้าผม ‘เมา’ ผมจะตื่นเช้า กลับกันไอ้ปืนจะนอนชดเชยไปเรื่อยๆ จนกว่าจะครบแปดชั่วโมง
…ขอบคุณมากครับมึง นอกจากจะทะลวงประตูหลังแล้วยังปล่อยให้กูนอนเจ็บคนเดียว
ผมลุกขึ้นนั่งแต่ก็ทำได้แต่นั่งตะแคงอย่างเซ็งๆ พลางจ้องหน้าไอ้คนที่ยังนอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ไม่สุขได้ยังไงล่ะครับ ก็ในเมื่อเมื่อคืนนอกจากชั่วโมงที่มันพยายามสอนเทคนิคการสูญเสียความเป็นชายให้ผมอยู่นานสองนาน หลังจากนั้นมันเล่นใส่เข้ามาไม่ยั้ง ยอมรับว่ารู้สึกดี …แต่นี่มึงล่อเอาเกือบหมดทั้งของซื้อของแถมกูก็จะไม่ไหวเอาไงครับผม
ผมถอนหายใจพลางตัดสินใจลุกขึ้นไปเก็บเศษซากอารยะธรรมที่กองเกลื่อนอย่างอุจาดตาไปทิ้งให้เป็นทาง ก่อนจะเดินเข้าห้องไปทำความสะอาดตัวเอง เงาในกระจกสะท้อนร่างเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยแดงๆ จนหน้าเริ่มขึ้นสีไปด้วยอย่างห้ามไม่อยู่อีกครั้ง คิดไม่ถึงว่าวันหนึ่งจะมายอมพลีกายถวายตัวให้ผู้ชายด้วยกันได้
“เฮ้ย!” ผมอุทานอย่างนึกขึ้นได้ในระหว่างที่ไล่ๆ รอยแดงตามตัวก่อนจะนึกถึงช็อตหนึ่งที่ไอ้ปืนเผลอกัดน้องชายผมขึ้นมาจนต้องพลิกซ้ายดูขวาเพราะห่วงสวัสดิภาพมันอย่างอดไม่ได้
…ถึงจะไม่ได้ใช้จิ้มใคร แต่ขอมีไว้แบบครบสามสิบสองเถอะนะครับ!
“อรุณสวัสดิ์ครับพี่กันย์” เสียงของคนที่ผมคิดว่าจะเป็นเด็กอนามัยดังขึ้นก่อนจะรับรู้ได้ถึงวงแขนของอีกคนที่สวมเข้ากอดทางด้านหลัง
“แปลกว่ะ ยังไม่ครบแปดชั่วโมงเลย” ผมเลิกคิ้วพลางมองรอยยิ้มตาหยีของคนข้างหลังจากเงาสะท้อนในกระจกอย่างสงสัย
“บางทีผมอาจจะเป็นคนประเภทเดียวกับพี่ก็ได้นะครับ”
“คนแบบไหนวะ?” ผมถามขึ้นอยากแปลกใจรพลางมองคนที่ก้มลงมาที่ตรงไหล่ก่อนจะผละออกไปพร้อมทิ้งด้วยแดงไว้อีกรอยอย่างเซ็งๆ
“คนที่เมาแล้วจะตื่นเช้า” ไอ้ปืนพูดอย่างขำๆ ก่อนจะลากผมเข้าไปในส่วนของ Shower Rain ด้วยกัน
“กินเหล้ามารึไง เมาอะไรของมึงวะ?” ผมถามมันอย่างขำๆ ก่อนจะส่ายหัวพลางเปิดน้ำเพื่อชำระคราบสกปรกที่ไอ้คนตรงหน้าทำเอาผมไม่ได้อาบน้ำมาตั้งแต่เมื่อวาน …ก็มันอ่ะไม่กินเหล้าจะเมาได้ไงครับ?
“เมารัก” ไอ้ปืนยิ้มหวานก่อนจะบีบสบู่เหลวใส่ใยบวบที่มีบริการไว้ในห้องน้ำก่อนจะแปะมันลงบนตัวผมแล้วเริ่มถูให้
“เพ้อเจ้อชะมัด” ผมหัวเราะอย่างขำๆ ก่อนมันจะผลักหัวผมเบาๆ อย่างหมั่นไส้ ผมยู่หน้าก่อนจะหันหลังให้มันขัดหลังแทน …รู้สึกห่วงใยความปลอดภัยของทัพหน้าแปลกๆ
“ก็เพ้อเจ้อน่ะสิครับ” เสียงกระซิบเบาๆ ดังขึ้นที่ข้างหูทำให้รู้ว่า …ผมพลาดอีกแล้ว พลาด..ที่ดันหันหลังให้มัน
“ผมเมาสตรอเบอร์รี่ต่างหาก” ผมได้ยินเสียงหัวเราะร้ายๆ ดังขึ้นด้านหลังก่อนจะถูกดันไปติดกับบานกระจกที่ใช้กั้นส่วน Shower ทั้งๆ ที่น้ำยังไม่ได้ปิด สบู่ก็ยังไม่ได้ล้างออก เหลือบไปอีกที
…สตรอเบอร์รี่ก็อยู่มือไอ้ปืนเรียบร้อยแล้ว
“ไม่น่าตื่นเช้าเลยกู อ้าา…”
[Bpuen's]ก๊อก ก๊อก ก๊อก…
“ครับผม” ผมส่งเสียงตะโกนรับหน้าไปก่อนจะเดินไปเปิดประตู คุณป้ายิ้มให้ก่อนจะบอกว่าวันนี้คุณป้าจะยกแปลงผักใหม่เลยลองมาชวนดู ถ้าหากสนใจก็ไปร่วมด้วยช่วยกันได้ พอได้ยินอย่างนั้นในฐานะเด็กเกษตรอย่างผมก็ไฟลุกทันที รีบถามรายละเอียดใหญ่ว่าเป็นผักอะไร ยกแปลงตรงไหน รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่คุณป้าเงียบไปจนผมต้องหันไปมองอย่างสงสัยก็เห็นคุณป้าจ้องที่คอผมอยู่ก่อนแล้ว
“เมื่อคืนนอนไม่ปิดประตูเหรอลูก” คุณป้าถามพลางขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“ก็ปิดนะครับ ทำไมเหรอครับคุณป้า”
“เปล่าลูก เห็นคอเป็นรอยก็นึกสงสัยอยู่ว่าไปโดนตัวอะไรมันกัดเข้า คันมั้ยล่ะนั่น?” คุณป้าถามอย่างห่วงใยจนผมต้องเอามือแตะคอเพื่อสำรวจอาการตัวเองอย่างงงๆ
“ไม่คันหรอกแม่ตรงคออ่ะ คันอย่างอื่นมากกว่า” เสียงพี่บอลที่ดังขึ้นมาพร้อมถาดตราไก่ในมือที่เต็มไปด้วยจานข้าวและถ้วยแกงพูดขึ้นก่อนจะวางมันลงตรงโต๊ะเตี้ยสำหรับนั่งพื้นที่วางไว้อยู่ก่อนแล้วตรงชานบ้าน
“คันอะไรลูก” คุณป้าถามอย่างสงสัย พี่บอลหัวเราะบอกคุณป้าไปว่าไม่มีอะไรจนคุณป้าเดินจากไปอย่างงงๆ พร้อมกับฝากไว้ ย้ำให้ไปยกแปลงด้วยกัน
“แมลงในสวนกูนี่ท่าทางจะเยอะเนอะ โดนกัดกันระนาว” พี่บอลหัวเราะขึ้นมาอีกรอบตอนที่พี่กันย์เดินออกมาจนเจ้าตัวทำหน้างงเหมือนผมเมื่อครู่นี้ไม่มีผิด แต่ตอนนี้ผมว่าผมรู้แล้วล่ะครับว่ารอยแดงที่ป้าว่า …หมายถึงอะไร
“แมลงอะไรของพี่วะ?” พี่กันย์ขมวดคิ้วก่อนจะบิดตัวไปมาเพื่อคล้ายอาการเมื่อยล้า ชะงักกึกก่อนจะสะโพกพลางทำหน้าโอดโอย
“ไม่รู้ว่ะ รู้แค่ว่าตัวเมียตบไม่ตาย ต้องใช่ปืนยิง” พี่บอลยกยิ้มมุมปากก่อนจะยักคิ้วให้พี่กันย์อย่างกวนๆ จนผมหลุดขำออกมา
“ว่าแต่ว่า… กระสุนมีน้ำยาเปล่าวะ?” พี่บอลยังยิงคำถามไม่เลิกก่อนจะเปิดฝาถ้วยแกงออกแล้วอันเชิญผมกับพี่กันย์ลงนั่งกับพื้นปูเสื่อ
“กระสุนบ้านผมมีแต่ตะกั่วว่ะ ไม่มีน้ำยา โอ้ย!” พี่กันย์กวนกลับทั้งๆ ที่ยังไม่แน่ใจว่าฝ่ายตรงข้ามหมายถึงอะไรก่อนจะร้องโอดอวยอีกครั้งเมื่อผลอทิ้งตัวลงกับพื้นปูเสื้อที่ปูบนพื้นไม้แข็งๆ อีกที
“ไม่มีน้ำยายังร้องซะขนาดนี้” พี่บอลพูขึ้นอย่างขำๆ ไอ้คนที่ยังไม่รู้ตัวยังทำหน้างงต่อไปก่อนจะเริ่มทำหน้าเหมือนเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างเมื่อผมเดินกลับมาเอาหมอนที่ไว้รองนั่งตรงโต๊ะเครื่องแป้งมายื่นให้พี่กันย์
“ถ้าไม่ไหวไม่ต้องไปก็ได้นะเดี๋ยวบอกแม่ให้” พี่บอลรวบฝาถ้วยแกงวางบนถาดก่อนจะยกขึ้น ก่อนจะมองหน้าน้องร่วมคณะที่เมื่อกี้ยังเอาแต่กวนกลับแต่ตอนนี้หน้าเปลี่ยนสีไปซะแล้ว
“แล้วก็อีกอย่าง…”
“ครับ?” ผมหันไปมองอย่างงงๆ หลังจากบังคับให้พี่กันย์ใช้เบาะรองนั่งได้สำเร็จ ก่อนพี่บอลจะพูดกลั้วหัวเราะออกมาจนพี่กันย์แทบสำลักน้ำแกงส้มตรงหน้า
“วันนี้มีแขกเข้าพักเต็ม เพราะงั้น…เสียงดังขนาดเมื่อคืนไม่ได้แล้วนะครับไอ้น้องชาย!”พยายามมาเร็วอย่างที่สุดแล้วนะคะ TT อาทิตย์นี้กลับเช้าสองวันติด เดินแบบไม่มีสติเลยค่ะ
เอาล่ะ!! NC เป็นยังไงบ้างค้าา? อาจไม่ดีเท่าไหร่ แต่ให้รู้ไว้ว่าพยายามกว่าทุกบทที่ผ่านมาอีกนะเนี่ย 55555
นี่เข็นให้สุดๆ แล้วนะคะ ยาวมากจริงๆ สำหรับ NC ครั้งแรก น้ำตาแทบไหลเลย จินตนาการไม่ถูกเลยทีเดียว -/////-
ถึงจะคัทตอนสำคัญไป แต่เท่านี้ก็น่าจะพอไหวนะคะ รึเปล่า? 55555 เอาเป็นว่า ...ชอบไม่ชอบยังไงบอกไว้น้า ^^
และเหมือนเดิมค่ะ ขอบคุณสำหรับการติดตาม
#ก็พี่มันเยอะ นะคะ ขอบคุณมากจริงๆ
รักน้าา ♥
Zenzaii
หัวข้อ: [yaoi]...ก็พี่มันเยอะ [END] // Special Valentine’s Day – ก็พี่มัน ‘รัก’ ♥ (อ่าน 201636 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก