ตอนที่16
ทั้งทั้งที่เรเวนกลับมานั่งที่นานแล้วแต่เอเดรียนก็ยังไม่กลับมา อเล็กเซียมองหาชายหนุ่มไปรอบๆงาน เมื่อหาไม่พบจึงอดถามกับเรเวนไม่ได้
“เอเดรียนล่ะเรเวน”
“ไม่รู้เหมือนกันอเล็กเซียหลังจากที่ข้าคุยธุระกับเอเดรียนเสร็จเขาก็เหมือนจะมีเรื่องที่ต้องให้ทำ”
เรื่องที่ต้องให้ทำอย่างนั้นหรือ? อเล็กเซียสงสัยเหลือเกินว่ามีเรื่องอะไรที่ต้องรีบเร่งถึงเพียงนั้น
“อเล็กเซียเจ้าอย่ากังวล เอเดรียนอาจจะลืมอะไรบางอย่างไว้ที่บ้านก็เป็นได้” พยักหน้าอือออให้กับข้อสันนิษฐานของไนเจล
“มามาอเล็กเซียเจ้ามาดื่มเหล้าเป็นเพื่อนข้าดีกว่านะ” ไนเจลรินเหล้าลงในแก้วแล้วยื่นส่งมาให้ อเล็กเซียค่อยๆจิบไปทีละนิดเพราะไม่อยากให้ตัวเองเมา ไม่อยากผ่านคืนแรกกับเอเดรียนโดยที่ไม่มีสติ หากต้องร่วมรักกับชายผู้นั้นโดยไม่มีความนึกคิดอาจจะเสียโอกาสที่จะได้เป็นฝ่ายควบคุมดังที่วางแผนเอาไว้
“อ้าวๆมานู้นแล้วไง” หลังจากดื่มไปได้ซักพักไนเจลที่เห็นการกลับมาของเอเดรียนก่อนใครก็ส่งเสียงบอกให้ทุกคนรับทราบ
“ท่านรอข้านานหรือไม่อเล็กเซีย” เอเดรียแตะมือลงบนบ่าของอเล็กเซีย สัมผัสอุ่นๆของฝ่ามือทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกแปลกๆ ประหลาดใจเหลือเกินที่ตนไม่รังเกียจที่ถูกแตะต้องเช่นนี้ อาจเป็นเพราะว่าเตรียมใจมาดีเรื่องที่ต้องพลีกายให้อีกฝ่ายแล้วก็เป็นได้
“อเล็กเซียข้ามีของจะให้ท่าน ยื่นมือออกมารับสิ” อเล็กเซียแบมือออกไปที่เบื้องหน้า เอเดรียนวางแหวนเล็กๆวงหนึ่งลงบนอุ้งมือของเขา
“หากเทียบกับทรัพย์สมบัติที่ท่านนำติดตัวมาคงไม่ได้แม่แต่เศษฝุ่น แต่ข้าก็อยากให้มันเป็นของขวัญแก่ท่าน”
“อา....ขอบคุณนะเอเดรียน”
“สีของอัญมณีที่ประดับเป็นสีเขียวสีเดียวกับตาของท่าน ข้าว่ามันเหมาะกับท่านมาก” อเล็กเซียมองดูแหวนที่อยู่ในมือ ตัวแหวนทำจากทองประดับด้วยอัญมณีสีเขียว ดูเรียบๆก็จริงแต่ถ้าคิดให้ดีสำหรับพวกวูฟที่ฐานะไม่น่ามั่งคั่งก็นับได้ว่ามากเกินพอแล้ว
ไม่คิดว่าจะใส่ใจเอาอกเอาใจเขาถึงเพียงนี้ ถึงแม้จะขัดใจเล็กๆที่อีกฝ่ายกำนัลเขาด้วยแหวนราวกับอิสตรี แต่อดไม่ได้ที่จะนึกถึงดาบเล่มสวยที่เอเดรียนมอบให้ยามทีเป็นหมาป่า
ดาบเล่มนั้นอเล็กเซียได้เรียกผู้มีทักษะในการตีดาบมาดูก็พบว่าเป็นดาบที่ถูกทำมาอย่างประณีตจากเวทย์มนต์ชั้นสูง การที่เขาปักใจว่าหมาป่ายักษ์สีดำก็คือเอเดรียนสาเหตุมาจากดาบเล่มนี้และตัวท่านพี่ที่ชี้ให้เห็นถึงความเป็นจริงบางอย่าง ยิ่งได้รับการบอกเล่าจากเรเวนด้วยแล้วทำให้ข้อสันนิษฐานน่าเชื่อถือเข้าไปอีก
“ถ้าอย่างนั้นข้าสวมมันนะ” อเล็กเซียเอียงคอขณะถาม ตั้งใจว่าจะแสดงกริยาให้น่ารักที่สุดเท่าที่ทำได้ แล้วมันก็ได้ผลเอเดรียนยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
“มาข้าจะสวมมันให้ท่านเอง” เอเดรียนคว้าเอาแหวนไปจากมือของอเล็กเซียแล้วสวมให้อย่างช้าๆที่นิ้วนางของมือซ้าย แหวนที่ชายหนุ่มมอบให้พอดีอย่างน่าประหลาด ไม่รู้ว่าคนผู้นี้รู้เรื่องส่วนตัวของเขามากน้อยเท่าไหร่กันนะ ไม่สิจะรู้ก็ไม่แปลก จ่ากพฤติกรรมการกลายร่างเป็นหมามาเล่นด้วย เด็กหนุ่มเดาว่าตนเองคงถูกแอบตามดูนานแล้วเป็นแน่แท้
แปลกดีแท้ที่เขาไม่รู้สึกโกรธ หากแต่นึกถึงสถานการณ์ที่อีกฝ่ายแอบตามติดตนในร่างหมาป่าตัวยักษ์ ตัวใหญ่ขนาดนั้นหลบพวกทหารพ้นได้อย่างไรกันนะ ยิ่งคิดยิ่งเป็นปริศนา
หลังจากสวมแหวนเรียบร้อยอเล็กเซียกับเอเดรียนอยู่สังสรรค์ในงานเลี้ยงจนมืดค่ำ เด็กหนุ่มเฝ้ารอการมาถึงของสิ่งที่คาดว่าควรจะเกิดขึ้น และแล้วสัญญาณบ่งบอกก็มาถึง
“อเล็กเซียเรากลับบ้านของเรากันเถอะนะ”
“อื้อ” อเล็กเซียยิ้มหวานมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถึงแม้ว่าจะหวาดกลัวต่อเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นอันใกล้ แต่ทำใจสู้ลุกขึ้นเดินตามเอเดรียนออกจากบริเวณงานเลี้ยงฉลอง
“ท่านสนุกหรือไม่อเล็กเซีย” เอเดรียนถามขณะเดินไปตามทางเดินของหมู่บ้าน
“สนุกสิ อาจเป็นเพราะว่าแปลกใหม่สำหรับข้าก็เป็นได้ งานเลี้ยงในปราสาทที่ข้าเคยเข้าร่วมไม่มีการเต้นรอบกองไฟกันเช่นนี้”
“อา...ข้าลืมชวนท่านเต้นรำรอบกองไฟไปเสียสนิทเลย” สีหน้าของเอเดรียนบอกชัดว่าเสียดายอย่างยิ่ง
“เอาไว้หากจัดงานกันอีกคราวหน้าเจ้าค่อยชวนข้าก็ได้ อีกอย่างเจ้าคงต้องสอนข้าเต้นรำ เพราะข้าไม่เคยเต้นรำแบบพวกชาวเผ่ามาก่อน”
หลังจากนั้นต่างฝ่ายก็ต่างเงียบไป อเล็กเซียเห็นว่าสถานการณ์อึมครึมแบบนี้มันไม่ดีเท่าไหร่ ดังนั้นจึงพยายามหาวิธีเข้าหาเอเดรียนเพื่อสร้างความสนิทสนม
“เอเดรียนข้าขอจับมือเจ้าเดินได้หรือไม่” พูดออกไปเสียแล้ว โชคดีตอนนี้รอบข้างค่อนข้างมืด ดังนั้นจึงไม่ต้องกลัวว่าเอเดรียนจะเห็นใบหน้าที่ขึ้นสีด้วยความอายและกระดากของตนเอง
“แน่นอนอเล็กเซียหากท่านต้องการ” เอเดรียนคว้ามือของอเล็กเซียไปจับ มือของอีกฝ่ายอุ่นมาก อุ่นเสียจนรู้สึกร้อน หากแต่อเล็กเซียก็ไม่ได้สะบัดมือออกได้แต่ปล่อยให้ชายหนุ่มจูงมือเดินไปโดยไม่ได้พูดอะไรกันเลยแม้แต่คำเดียว ในที่สุดทั้งคู่ก็มาถึงบ้านจนได้
“อเล็กเซียท่านจะดื่มน้ำเสียหน่อยไหม” เอเดรียนถามหลังจากเข้าไปในตัวบ้านแล้ว แทนคำตอบอเล็กเซียโผเข้ากอดรัดแล้วซบใบหน้าลงกับแผ่นหลังของผู้เป็นสามีอย่างออดอ้อน
“มีแต่ข้าคนเดียวหรือที่รอให้เราเป็นหนึ่งเดียวกันในค่ำคืนนี้” หลังจากประดิฐคำพูดสุดหวามหวานในใจได้ก็พูดออกไปด้วยเสียงที่อ่อนหวานที่สุด เด็กหนุ่มกอดรัดแนบแน่นรอคอยปฏิกิริยาตอบสนองของเอเดรียน หากแต่ว่าชายหนุ่มกับหัวเราะเสียงดังจนอเล็กเซียงุนงงไปหมด
“อเล็กเซียท่านนี่ช่างเป็นเด็กแก่แดดเสียจริง” พอถูกต่อว่าก็ชักฉุน ให้ตายสินี่เขาอุตส่าห์ใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อเชิญชวนเชียวนะ เด็กหนุ่มคลายการกอดรัดแล้วก้าวเท้าออกห่างสองสามก้าวด้วยความไม่ชอบใจ
“ที่รักของข้า ยอดรัก หากท่านปรารถนาเช่นนั้นจริงคืนนี้ข้าจะทำให้ท่านสมหวังดีหรือไม่” เอเดรียนเดินเข้ามาหาแล้วช้อนตัวอเล็กเซียขึ้นอุ้ม ตกใจเล็กน้อยที่ถูกทำเช่นนั้น แต่เมื่อเป็นไปตามแผนอเล็กเซียก็รีบยิ้มยั่วยวนให้อีกฝ่ายดู
“ท่านนี้ช่างเจ้าเล่ห์นัก” ไม่รู้ว่าทำไมถึงถูกต่อว่าเช่นนั้น เด็กหนุ่มเอนศีรษะซบลงบนอกของเอเดรียน สาเหตุมาจากไม่อาจทนสบตาหวานเยิ้มของผู้เป็นสามีที่ทอดมาได้ บ้าจริงๆ แค่มองสบตาเพียงแค่นั้นเหตุใดเขาถึงได้ทำไม่ได้นะ
ทั้งหมดเป็นความผิดของชายผู้นี้ต่างหากที่มองมาด้วยสายตาร้อนแรงจนเขารู้สึกอับอาย
อเล็กเซียถูกอุ้มพามายังห้องนอน เขาถูกปล่อยให้ยืนลงบนพื้นหน้าเตียงหลังใหญ่ อเล็กเซียมองดูเอเดรียนเริ่มเปลื้องผ้าออกจากร่างกาย
“เอ่อ...ให้ข้าช่วยเจ้าดีไหม” หากอยู่มองเฉยๆคงทนความระทึกใจต่อไปไม่ไหว ดังนั้นจึงเสนอช่วยถอดเสื้อให้
เอเดรียนพยักหน้าแทนคำตอบ อเล็กเซียไม่รอช้าเข้าช่วยอีกฝ่ายถอดเสื้อผ้า
เมื่อถอดเสื้อผ้าท่อนบนออก อเล็กเซียก็พบว่าเอเดรียนมีเรือนกายที่แกร่งกร้าวยิ่งนัก ด้วยกล้ามเนื้อรูปทรงที่งดงามปานรูปหล่อ ทำให้เด็กหนุ่มอดที่จะยืนมือไปแตะกล้ามทองซึ่งเป็นลอนไม่ได้
วินาทีที่แตะเพียงเฉียบพลันอเล็กเซียก็ชักมือกลับ ใบหน้าของเขาแดงซ่าน รู้สึกอายในความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองเหลือเกิน ในตอนนั้นเอเดรียนก็คว้ามือของเขาเอาไว้แน่น
“ท่านสามารถจับหรือสำรวจร่างกายของข้าได้ตามใจชอบ เพราะข้าคือสมบัติของท่านแล้ว”
อเล็กเซียกลืนน้ำลายลงคอ พยายามออกแรงขืนแต่ในที่สุดก็ปล่อยให้เอเดรียนนำมือของตนไปสัมผัสกับกล้ามเนื้อท้องชายหนุ่ม สัมผัสได้ถึงความแน่นตึงบริเวณนั้นก็จริงหากทว่าผิวกายของคนตรงหน้าเนียนลื่นให้ความรู้สึกดีจนเผลอลูบไล้ไปจนถึงแผ่นอก
มีแผลเป็นด้วยหรือ?
แผลบริเวณเนินไหล่เป็นที่เดียวกันกับที่หมาป่ายักษ์สีดำเคยบาดเจ็บและซมซานกลับมาหาเขา นี่ยิ่งไม่เป็นการบ่งชัดว่าอีกฝ่ายคือคนคนเดียวกันหรอกหรือ
เมื่อเจอแผลตรงที่หนึ่งแล้วก็อดมองหาหาตรงจุดอื่นไม่ได้ แต่ทว่านอกจากแผลที่ตรงนั้นตรงอื่นก็ไม่มีที่ใดอีก ทันทีที่รู้ตัวว่าตนเองชักจะลูบไล้ร่างกายของเอเดรียนมากเกินไปแล้วก็กระดากขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ
“ท่านชอบหรือไม่อเล็กเซีย”
“เหตุใดต้องถามเช่นนั้น” เมินหน้าหนีไปอีกทางพร้อมกับชักมือกลับ อเล็กเซียสับสนจนเริ่มจะทำอะไรไม่ถูก
พอหันกลับไปมองอีกที เอเดรียนก็เปลืองผ้าออกจนหมดเผยให้เห็นสัดส่วนที่มองแล้วชวนให้รู้สึกตาพร่า
อเล็กเซียกัดริมฝีปาก เหตุใดเขาต้องรู้สึกว่าผู้ชายด้วยกันมีรูปร่างร่างงดงามเช่นนี้ด้วยนะ ยิ่งเมื่อนำไปเทียบกับรูปร่างของตัวเองด้วยแล้วยิ่งเกิดความรู้สึกเจ็บใจอย่างบอกไม่ถูก
“อเล็กเซียท่านเองก็ถอดเสื้อผ้าด้วยสิ” สะดุ้งตัวเบาๆแล้วก้าวเท้าถอยหลังเมื่ออีกฝ่ายทำท่าทางจะเข้ามาช่วยถอด จู่ๆเอเดรียนก็หัวเราะคิกคัก
“ท่านไม่อยากผ่านคืนแสนหวานกับข้าแล้วหรืออเล็กเซีย เหตุใดถึงก้าวเท้าหนีข้าล่ะ” ถูกเตือนให้นึกถึงแผนการณ์ที่วางไว้อีกครั้ง อเล็กเซียก้าวเดินเข้าหาเอเดรียนด้วยท่าทางไม่เป็นธรรมชาติก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายถอดเสื้อผ้าของตนออก
ในที่สุดอเล็กเซียก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า เอเดรียนก็เปลือยเปล่าเช่นกัน ใบหน้าของเด็กหนุ่มเห่อร้อนขึ้นเฉียบพลัน ยิ่งถูกมองด้วยสายตาหวานๆด้วยแล้วอดไม่ได้ที่จะหลบตาอีกฝ่าย
“ท่านช่างสวยเหลือเกิน อเล็กเซีย”
“เจ้าต้องล้อเล่นแน่ๆ รูปร่างของข้าไม่มีทางสวยกว่าพวกผู้หญิงอยู่แล้ว”
“ท่านอย่าดูถูกตัวเองสิ” ถูกอีกฝ่ายใช้นิ้วเชยคางให้เงยหน้าขึ้นมอง อเล็กเซียไม่สามารถห้ามไม่ให้หัวใจของตัวเองเต้นได้ เกลียดตัวเองนักที่เอาแต่ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก
ตัวเขาต้องเป็นฝ่ายควบคุมสิ
คิดได้ดังนั้นจึงเสนอจูบให้เอเดรียน อเล็กเซียใช้แขนโน้มคอชายหนุ่มลงมาแล้วแนบจูบ เด็กหนุ่มใช้ประสบการณ์ที่เคยมีมาทั้งหมดทุ่มเทไปกับการจูบในครั้งนี้ด้วยหวังว่าจะทำให้ชายหนุ่มหลงใหลในตัวเขาเพิ่มมากขึ้น
“เจ้าชอบจูบของข้าหรือไม่” อเล็กเซียหอบเบาๆหลังจากถอนจูบ เอเดรียนส่งยิ้มหวานๆมาให้แทนคำตอบ
“ข้าขอจูบท่านอีกทีนะ คราวนี้ขอจูบทั้งตัวเลย”
ถูกอุ้มแล้วพาไปวางลงบนเตียงกว้าง เอเดรียนขยับขึ้นคร่อมร่างของอเล็กเซียก่อนจะประทับจูบลงบนร่างขาวเนียนอย่างแผ่วเบา
“จ..เจ้าอ่อนโยนแบบนี้กับคู่นอนตลอดหรือ”
“หากว่าท่านชอบให้ข้ารุนแรงมากกว่านี้ ข้าก็จะทำตามที่ท่านปรารถนา” หวีดร้องเบาๆเมื่อถูกคว้าหมับเข้าที่เครื่องเพศ เอเดรียนครอบครองส่วนนั้นของเขาด้วยปากปลุกเร้าจนอเล็กเซียไม่อาจกลั้นเสียงครางเอาไว้ทั้งๆที่พยายามสะกดเอาไว้ด้วยความอาย การปลุกเร้าอย่างมีชั้นเชิงดำเนินไปจนในที่สุดเด็กหนุ่มก็ปลดปล่อยออกมา
“เอเดรียน...เจ้าอยากให้ข้าช่วยเจ้าหรือไม่...ข้าหมายถึงแบบที่เจ้าทำให้ข้า” ถึงแม้จะยังหอบเหนื่อยจากการปลดปล่อยเมื่อครู่ แต่เพราะอยากเป็นฝ่ายควบคุมจึงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ อเล็กเซียลุกขึ้นนั่งพลางใช้สายตาเว้าวอนส่งให้ให้
เอเดรียน
“ข้าว่าท่านอย่าเพิ่งใช้ปากจะดีกว่า เอาอย่างนี้ท่านใช้มือให้ข้าก็พอ”
ถูกจับให้นอนลงกับเตียงอีกครั้ง เอเดรียนนอนตะแคงลงข้างๆนำมือของเขาไปจับที่ความใหญ่โตแล้วสั่งให้เขาทำอย่างที่อีกฝ่ายเคยทำให้
“ท่านใช้มือได้เก่งมากอเล็กเซีย” หลังจากถูกชมอเล็กเซียก็ตั้งใจใช้มือปรนนิบัติเอเดรียนมากขึ้น ในตอนนั้นมือซุกซนของเอเดรียนก็คว้าจับเครื่องเพศของเขาอีกครั้งเวลานี้จึงกลายเป็นต่างคนต่างช่วยกันเพื่อไปให้ถึงฝั่งฝัน ระหว่างที่ช่วยกันชายหนุ่มก็ประทับจูบลงมาอเล็กเซียจูบตอบด้วยความตั้งใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“อึก....อา.....” ในที่สุดก็ปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง อเล็กเซียแทบหมดแรง การปลดปล่อยสองครั้งติดกันทำให้อ่อนเปลี้ยเล็กน้อย
“อเล็กเซียท่านพร้อมให้ข้าเข้าไปหรือไม่” ในที่สุดเวลาที่อเล็กเซียกลัวที่สุดก็มาถึง เด็กหนุ่มเรียนรู้การเสพสังวาสของชายกับชายมาจากหนังสือภาพที่ขอให้หญิงรับใช้แอบนำมาให้ จากที่ได้รู้ฝ่ายรับต้องใช้ช่องทางขับถ่ายบริเวณบั้นท้ายนั้นรับเอาความเป็นชายเข้าไป
ทว่าไม่เข้าใจจริงๆว่าช่องทางตรงนั้นสามารถมอบความสุขให้แก่ผู้ถูกกระทำได้ด้วยหรือ ยิ่งคิดยิ่งหวาดกลัว ถึงแม้จะเตรียมใจมาดีแล้วว่าจะใช้ความสามารถทั้งหมดยั่วยวนให้เอเดรียนหลงใหล แต่ยังไม่อาจขับไล่ความกลัวออกไปจากใจได้
“ข้ามีน้ำมันหอมอยู่ท่านไม่ต้องกลัวว่าจะเจ็บนะ” เอเดรียนลงจากเตียงไปหยิบน้ำมันหอมมาจากโต๊ะข้างเตียง อเล็กเซียยังไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มนำมาทำไม ด้วยเหตุนี้จึงยิ่งเพิ่มความกังวลมากขึ้นไปอีก
อดทน ต้องอดทนให้ได้ หากผ่านครั้งแรกไปได้ครั้งที่สองก็ย่อมง่าย อเล็กเซียหลับตาลงทั้งที่ร่างกายเริ่มจะแข็งขืนด้วยความกลัว
“อเล็กเซีย....อเล็กเซีย” ไม่ยอมลืมตาแม้จะถูกเรียก อยากให้อีกฝ่ายเริ่มในสิ่งที่ควรทำเสียที ในตอนนั้นเอเดรียนก็จุมพิตแผ่วๆลงมาบนเปลือกตา
“อเล็กเซียท่านนอนเถอะ ข้าจะออกไปธุระซักครู่”
“อะไรนะ”
อเล็กเซียผวาลุกขึ้น เด็กหนุ่มใช้มือชุดแขนเอเดรียนไม่ให้ไปไหน ในใจคิดวกวนด้วยความสับสน เด็กหนุ่มกลัวว่าการที่ชายหนุ่มไม่ยอมทำรักขั้นต่อไปอาจเป็นเพราะเบื่อหน่ายในความไร้ชั้นเชิงของตน
เคยได้ยินพวกทหารพูดถึงพวกผู้หญิงบางคนในทำนองว่าเบื่อหน่ายกับการที่แม่หญิงคนนั้นเอาแต่นอนนิ่งให้เป็นฝ่ายกระทำอยู่ฝ่ายเดียว หรือว่าเอเดรียนก็คิดกับเขาเช่นนั้น จะให้เป็นอย่างนั้นไม่ได้อย่างเด็ดขาด
“เจ้าจะไม่ทำต่อหรือ...จะไม่เข้ามาหรือไง”
พยายามไม่แสดงท่าทางร้อนรนออกไปแต่ก็ยังควบคุมตัวเองให้สงบไม่ได้เท่าที่ควร เอเดรียนส่งยิ้มละมุนละไมมาให้แล้วลดตัวนั่งลงเคียงข้างอเล็กเซียอีกครั้ง
“ท่านคงไม่รู้ตัวว่าท่านกลัวข้าจนตัวสั่น”
“ข้าไม่กลัวแล้วเรากลับมาสานต่อกันเถอะนะ”
อเล็กเซียยังยืนยันคำเดิม เด็กหนุ่มกลัวว่าหากปล่อยให้เอเดรียนผละจากไป ชายหนุ่มอาจจะไประบายออกกับหญิงสาวผู้อื่น แบบนั้นจะทำให้แผนการของตัวเองพังทลายไม่เป็นท่า อเล็กเซียต้องการเป็นภรรยาที่ควบคุมอีกฝ่ายเอาไว้ด้วยรักมิใช่ภรรยาที่น่าเบื่อและต้องจำทน
“อเล็กเซีย” ตื่นตัวเพราะถูกเรียกชื่อ รู้ตัวอีกทีเอเดรียนก็ประกบจูบลงมา เป็นจูบที่อ่อนหวานและยาวนานจนชวนให้ใจพร่าสั่น
“ยอดรักของข้า เราสองคนยังมีเวลาร่วมกันอีกมาก เอาไว้ท่านพร้อมมากกว่านี้ รับรองว่าข้าจะไม่ปล่อยท่านไปง่ายๆเช่นนี้แน่”
กล่าวจบก็ถูกเอเดรียนบังคับให้นอนลงกับเตียงอีกครั้ง อเล็กเซียนอนลงโดยมีเอเดรียนนอนกอดเอาไว้แน่น ตอนนี้เด็กหนุ่มสบายใจขึ้นมาก เพราะเข้าใจว่าการที่ชายหนุ่มปฏิเสธการสานต่อไม่ใช่เพราะเบื่อหน่ายเขาอย่างที่คิด
“นอนเสียอเล็กเซีย ข้าจะอยู่ข้างๆท่านไปตลอดทั้งคืน” เอเดรียนกระซิบที่ข้างหูของอเล็กเซีย ไม่รู้ว่าเพราะอะไรคราวนี้เขาถึงเชื่อฟังอีกฝ่ายโดยง่าย เด็กหนุ่มค่อยๆหลับตาแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราในเวลาต่อมา
ต้องมีแมทท้าแก้ตัวแน่นอนเราสัญญา555555555
ตอนนี้จะขอกลบดานอ่านนิยายจริงๆและน้า อยากอ่านมาก
นิยายจากเขียนได้วันละตอน ตอนนรี้กลายเป็นสองวันต่อตอนแล้วจ้า
อยากจะร้องไห้ ช่วงที่หยุดนี้จะพยายามแตะๆคอมเขียนแบบกระดืบกระดืบไปน้า
ไม่ต้องกลัวว่าจะหายไปนาน ขอเวลาเข้าถ้ำซักสี่วันจริงๆแล้วนะจ๊ะ
รักคนอ่าน เม้นเป็นกำลังใจกันบ้างนะขอบคุณ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
