หัวข้อ: จอมใจจ้าวหมาป่าหน้า12 15/9/60 แจ้งข่าวเปิดจอง ตัวอย่างตอนพิเศษ

[neverland]

สนุกค่ะ ไอแซคชอบอเล็กเซียหรือเปล่าาา ทำไมอยากได้จูบจัง

[Nus@nT@R@]

แอบไม่ชอบไอแซค

[paladin.kn]

อเล็กเซียน่ารักก

รอตอนต่อไปอยู่นะจ้ะ

[lnudeel]

พ่อหมาป่าไม่พลาดจูบ~~

[cocoaharry]

รอค่าาาา

[aiyuki]

น่ารักๆๆๆๆๆ

[BAKA]

หลายๆ ครั้งก็แอบรู้สึกว่าไอแซคมีนิสัยเด็กเหลือเกิน....เฮ้อออออ

ชูป้ายไฟเอเดรียน ฮาาาา

[koikoi]

 

[Silvan]

ตอนที่5

           

   สำหรับเอเดรียนแล้วรางวัลเพียงแค่หอมแก้มแผ่วๆนั้นยังไม่เพียงพอ แต่ในเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายชายหนุ่มจึงไม่สามารถทำตามใจชอบได้

           

    หลังจากได้รับรางวัลมาแล้ว เจ้าชายรัชทายาทได้จัดงานเลี้ยงเล็กๆให้เขากับคนในเผ่า ตอนนี้เอเดรียนนั่งดื่มเหล้าร่วมโต๊ะกับรัชทายาท พูดคุยเรื่องทั่วไปรวมไปถึงเรื่องสงครามที่ใกล้จะเกิดขึ้น

           

   เอเดรียนยอมรับว่าระหว่างที่พูดคุยกับรัชทายาทภายในใจก็เอาแต่ถวิลหาอเล็กเซีย อยากจะเข้าไปสนิทชิดใกล้กันให้มากกว่านี้ หรือถ้าเป็นไปได้อยากจะกกกอดเอาไว้แนบอกอย่างที่คนรักเขาทำกัน

           

   แต่ไม่ใช่ไม่รู้ว่าอเล็กเซียนั้นมองตนด้วยสายตาเช่นไร ความคลางแคลงที่สื่อชัดจากดวงตาคู่สวยนั้น บางครั้งก็ทำให้ชายหนุ่มนึกอยากลงโทษด้วยการบดเบียดจูบ แค่คิดว่าอเล็กเซียจะต่อต้านแบบไหนภายในใจก็ร้อนระอุด้วยเพลิงแห่งความปรารถนา

           

   คิดอยู่ว่าตนเองนั้นช่างเป็นคนที่ป่าเถื่อน ทั้งๆที่ใจหนึ่งอยากจะอ่อนโยนด้วยการเข้าหาแบบค่อยเป็นค่อยไป แต่อีกใจก็อยากจะฉุดคร่าย่ำยีทำตามสัญชาติญาณของสัตว์ป่า ที่เป็นเช่นนั้นอาจเป็นเพราะมันอยู่ในสายเลือด บรรพบุรุษตามตำนานของเผ่าวูฟนั้นว่ากันว่าเป็นนักรบป่าเถื่อนที่ต้องสาป นักรบป่าเถื่อนนั้นคร่าชีวิตผู้คนไปมากจึงถูกสาปจากพระเจ้าให้ต้องใช้ชีวิตเยี่ยงเดรัจฉาน

           

   การที่ได้คุยกับเจ้าชายรัชทายาทที่เข้าขากันในยามนี้ก็นับว่าสนุกอยู่ แต่เมื่อได้รู้จากรัชทายาทว่าอีกเดี๋ยว

อเล็กเซียจะตามมา ความคิดของเอเดรียนก็จดจ่อกับคนที่เฝ้าปรารถนาแทบทุกขณะจิต อยากให้มาปรากฏตัวตรงหน้าเขาโดยเร็ว กลิ่นหอมหวานอันรุนแรงขึ้นทุกทีนั้นบอกชัดว่าอเล็กเซียใกล้เข้ามาทุกที

           

    “อ้าว อเล็กเซียมาแล้วหรือ...มานี่สิน้องพี่” เจ้าชายรัชทายาทกวักมือเรียกให้เด็กหนุ่มเข้ามาหา ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ยังคงงดงามเสมอ ไม่สิยิ่งมองยิ่งงดงามจนแทบลืมหายใจ สำหรับเอเดรียนนั้นอเล็กเซียไม่ได้งามแค่รูปร่างหน้าตา แต่กริยามารยาทท่าทางการเดินนั่งยังงามสง่าสมกับที่เป็นเจ้าชาย

           

   “มามามานั่งตรงนี้” อเล็กเซียนั่งลงตรงจุดที่เจ้าชายรัชทายาทสั่ง ดวงตาคู่สวยนั้นมองมาที่เขา หากแต่พอสบตากลับไปเด็กหนุ่มก็แสร้งทำเมินเหมือนเขาไม่มีตัวตน

             

อยากจะพูดคุยกับอเล็กเซียบ้างแต่เจ้าชายรัชทายาทก็ชวนเขาคุยไม่หยุด ตอนนี้เริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาเล็กๆที่ไม่สามารถทำตามที่ใจปรารถนาได้ อเล็กเซียนั้นไม่ยอมมองหน้าเขาเลยซักนิดเดียว เด็กหนุ่มทำเพียงแค่จิบเหล้าทีละนิดคอยฟังสิ่งที่เขากับรัชทายาทพูดเงียบๆ ไม่แม้แต่จะพูดแทรกในเวลาที่พวกเขาพูด ดูแล้วช่างเป็นเด็กที่มารยาท

           

   ในตอนที่เจ้าชายรัชทายาทพูดเรื่องขำขันเกี่ยวกับขุนนางเฒ่าจอมเปิ่นอย่างเพลิดเพลิน พลทหารผู้หนึ่งก็เข้ามากระซิบที่ข้างหู เจ้าชายรัชทายาทจึงขอตัวออกไปด้านนอกชั่วครู่เปิดโอกาสให้เขากับเอล็กเซียได้อยู่กันตามลำพัง

             

  “ท่านดื่มเหล้าได้เยอะกว่าที่คิดนะเจ้าชาย” ชวนคุยด้วยท่าทีสบายๆ อเล็กเซียพอถูกทักก็สะดุ้งตัวเบาๆ เด็กหนุ่มมองมาที่เขามีท่าที่ลังเลอยู่ในที

             

  “บางทีเพราะต้องเข้าวงสังคมบ่อยละมั้งจึงทำให้ข้าดื่มเหล้าได้มากกว่าที่ใครๆคิด” กล่าวจบก็ทำนิ่งเฉยอีกครั้ง เข้าใจว่าเป็นเพราะเขากับเจ้าชายยังไม่สนิทกัน แต่ก็อดปวดแปลบภายในอกไม่ได้

           

   “นี่...ท่านพอจะตอบคำถามของข้าได้หรือไม่” เอเดรียนคอยฟังคำถามอย่างใจจดใจจ่อ ในที่สุดเจ้าชายคนงามก็เป็นฝ่ายพูดคุยกับเขาด้วยตัวเองบ้าง หากว่าเขาสามารถตอบได้เขาจะตอบคำถามให้ทุกเรื่อง

             

  “เมื่อหลายเดือนก่อนบังเอิญข้ากับเพื่อนเข้าไปในป่าดำ....แล้ว....”  เอเดรียนเข้าใจจุดประสงค์ของอเล็กเซียในทันที คงต้องการจะถามถึงตัวเขาในร่างหมาป่ายักษ์ ชายหนุ่มรอให้เด็กหนุ่มเอ่ยถามให้จบแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ถามออกมาเสียที เจ้าชายของเขานั้นมีแต่ความลังเลในที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

           

    “ในป่าดำนั้นค่อนข้างอันตราย เจ้าชายไม่ได้บังเอิญเจอหมีเข้าทำร้ายหรอกใช่หรือไม่” จงใจพูดจาบอกความจริงออกไปกลายๆ ถึงอยากจะเอาเรื่องที่ตนเองนั้นช่วยชีวิตอีกฝ่ายเอาไว้มาพูดด้วยเพื่อจะได้เข้าหาโดยง่าย แต่คิดดูให้ดีแล้ว

เอเดรียนเดาเอาว่า ถึงอเล็กเซียจะรู้ความจริงว่าเขาเป็นคนช่วย แต่ด้วยความคิดต่อต้านลึกๆที่อีกฝ่ายมีอยู่อาจไม่ช่วยให้เขาเข้ากับเด็กหนุ่มได้ง่ายๆ ดังนั้นจึงเกิดความท้อแท้เหนื่อยใจอยู่ชั่วครู่ แต่ไม่นานนักก็กลับมาฮึกเหิมได้อีกครั้งเมื่อเห็นสีหน้าตกอกตกใจของอีกฝ่าย เด็กหนุ่มก้มหน้าครุ่นคิดอยู่หลายอึดใจทั้งยังมองมาที่เขาเป็นระยะๆ

           

    หึ คิดเสียให้พอเถอะเจ้าชาย หากเจ้าคิดให้มากอีกหน่อยคงจะเดาได้ว่าคนที่ช่วยเจ้านั้นคือตัวข้า ไม่รู้ว่าตัวเองยิ้มแบบไหนออกไปในตอนนี้ แต่คาดว่าน่าจะเป็นยิ้มร้ายๆแบบสัตว์ป่า เพราะปฏิกิริยาของอเล็กเซียที่แสดงออกมาชัดเจนในตอนนี้นั้นคือขุ่นข้องใจจนเห็นได้ชัด

           

   “ไม่ต้องให้ท่านมาเตือนข้าก็รู้ดีอยู่แล้ว” อเล็กเซียเมินหน้าหนีไปอีกทาง ท่าทางหยิ่งยโสก้ำกึ่งระหว่างความน่าเอ็นดูกับกระตุ้นความป่าเถื่อนในตัวเขา ชั่ววูบหนึ่งอยากจะกระชากเด็กหนุ่มเข้ามาบดเบียดริมฝีปากก่อนจะบอกให้รู้ว่าผู้ที่ช่วยชีวิตเจ้าไว้นั้นคือตัวเขาเองไม่ใช่ใครอื่นใด

         

      แต่ยังระงับตัวเองเอาไว้ได้อยู่ ได้แต่เตือนตัวเองเอาไว้ให้สงบใจ มันไม่ใช่ความผิดของอเล็กเซียที่ไม่อาจไว้ใจชายแปลกหน้าที่พบกันแค่ไม่กี่ครั้งแถมเจอหน้าแต่ละครั้งยังปล้นจูบไปอีก กระนั้นท่าทางยโสถือตัวอย่างนี้มันชวนให้จิตใจด้านมืดของเขาร่ำร้อง หากได้ปราบพยศของเจ้าชายน้อยนี่ได้มันจะดีซักแค่ไหนกันนะ

         

     อึดอัดใจเหลือเกินที่ต้องนั่งอยู่ตามลำพังกับเอเดรียน เฟลเวเธอร์ ยิ่งอีกฝ่ายส่งรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์มาให้ยิ่งทำให้เกิดความไม่สบายใจ

         

     เขาไม่น่าพลาดพูดถึงเรื่องที่ป่าดำออกไปเลย ในตอนนี้อีกฝ่ายคงเดาได้แล้วว่าเขาเข้าไปเที่ยวซนโดยไม่ได้รับอนุญาต ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ชวนให้โมโหอย่างนี้

         

     อเล็กเซียนั้นกลัวว่าชายหนุ่มจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องท่านพี่ธีโอ ดังนั้นจึงพยายามคิดหาวิธีมากมายเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายพูดออกไป ยิ่งคิดก็ยิ่งกรุ่นโกรธ คิดไม่พอใจที่เอเดรียน เฟลเวเธอร์เป็นคนขี้ฟ้องทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ได้กระทำลงไปแม้แต่นิดเดียว

         

     “ท่านคงจะไม่เอาเรื่องที่ข้าพูดกับท่านเมื่อครู่ไปบอกให้คนอื่นฟังใช่หรือไม่” อเล็กเซียเชิดหน้าตั้งคำถาม เด็กหนุ่มพยายามทำท่าท่างให้เหนือกว่าอีกฝ่ายเข้าไว้เพื่อปิดบังความกลัวในใจ

           

    “พูดกับใครล่ะ...อ้อ...ท่านคงกลัวว้าขาจะเอาไปฟ้องรัชทายาทสินะ” อีกฝ่ายเผยรอยยิ้มที่ดูร้ายกาจยิ่งกว่าเดิม อเล็กเซียรู้สึกเหมือนตอนนี้ตนเองได้ก้าวเท้าร่วงลงไปในหลุมลึกอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

           

   “หากเจ้าพูดออกไปอย่าหาว่าข้าไม่เตือน”

           

   “ท่านจะทำอะไรข้า แทนที่ท่านจะคิดทำร้ายข้าสู้ยื่นสินบนให้ข้าดีกว่าหรือไม่”

           

   อเล็กเซียงงงวยหนักเมื่อถูกเรียกหาสินบน เด็กหนุ่มไม่อยากถูกท่านพ่อกักบริเวณและโดนท่านพี่ตำหนิ แต่ก็เกรงว่าอีกฝ่ายจะเรียกร้องในสิ่งที่ตัวเองให้ไม่ได้ ลอบทำร้ายเพื่อสั่งสอน สิ่งนี้ผุดขึ้นมาในความคิดชั่วเสี้ยว แต่ก็เกิดความละอายทันทีที่คิดอะไรร้ายกาจเช่นนั้น

           

   แต่มันก็สมแล้วกับเจ้าผู้ชายที่คิดเอาเรื่องความลับมาเล่นงานผู้อื่นไม่ใช่หรือ อเล็กเซียหาข้ออ้างให้แก่ตัวเอง ตอนนี้จิตใจสองฝั่งโต้เถียงกันอยู่อย่างดุเดือด สุดท้ายเมื่อสงบสติอารมณ์ได้จึงได้รู้ว่าตัวเองนั้นจิตใจไม่เหี้ยมพอที่จะสั่งให้คนไปลอบทำร้ายใครได้

             

  “เจ้าต้องการอะไรเป็นค่าปิดปาก” ถามด้วยเสียงที่ค่อนข้างแข็งกร้าว

           

   “ให้ข้าได้หอมแก้มท่านซักครั้งเป็นอย่างไร”

           

   ดวงตาของอเล็กเซียเบิกกว้าง เหตุใดเอเดรียน เฟลเวเธอร์ถึงต้องเรียกร้องจูบจากเขาครั้งแล้วครั้งเล่า อีกฝ่ายต้องการเหยียดหยามเขาหรือว่ามีความปรารถนาในตัวเขาอย่างนั้นหรือ ยิ่งคิดโมโห เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืดพรวดพราด ใบหน้างดงามนั้นส่อชัดว่าโกรธเกรี้ยวแค่ไหน

             

“เจ้าอยากจะเอาเรื่องของข้าไปพูดก็ตามใจ แต่อย่าหวังว่าข้าจะยอมให้เจ้าล่วงเกินข้าได้” กล่าวจบอเล็กเซียก็ผลุนผลันออกจากสถานที่นั้น ระหว่างนั้นที่ด้านนอกเขาปะเข้ากับท่านพี่ที่กำลังจะกลับเข้าไปด้านใน อเล็กเซียปรับสีหน้าแทบไม่ทัน

         

     “อ้าวจะกลับแล้วหรืออเล็กเซีย”

           

   “ครับท่านพี่”

           

   “เป็นอะไรไปเหมือนเจ้าโกรธอะไรอยู่” พอถูกถามก็อ้าปากจะบอกออกไป ขอเพียงพูดออกไปคนป่าเถื่อนนั่นจะต้องถูกลงโทษอย่างสาสม ทว่าแค่คิดว่าเมื่อพบหน้ากันอีกครั้งเอเดรียน เฟลเวเธอร์อาจจะยิ้มเยาะดูถูกว่าเขาเป็นเด็กขี้ฟ้องแค่คิดถึงรอยยิ้มเย้ยหยันก็กรุ่นโกรธอย่างบอกไม่ถูก จึงตัดสินใจว่าตราบใดที่คนผู้นั้นไม่เอาเรื่องของเขาไปปูดเขาก็จะเก็บเรื่องที่อีกฝ่ายตั้งใจล่วงเกินเขาเอาไว้เช่นกัน

           

   อเล็กเซียลำพองใจอย่างบอกไม่ถูก หากกล้าทำให้เขาเดือดร้อนอีกฝ่ายก็ต้องเดือดร้อนด้วยเช่นกันอย่าได้คิดว่าจะหนีพ้น เด็กหนุ่มเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เอเดรียน เฟลเวเธอร์อย่าหวังว่าจะทำให้เขาเดือดร้อนได้ฝ่ายเดียวเพราะตอนนี้ตัวเขาเองก็มีอาวุธที่จะจัดการอีกฝ่ายได้เหมือนกัน

           

   ก็ได้แต่หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่โง่บอกความลับของเขาออกไป ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงก็ช่วยไม่ได้ที่เขาจะต้องพูดเรื่องที่ชายหนุ่มเอาความลับของเขามาข่มขู่เช่นกัน

           

    เช้าวันถัดมาอเล็กเซียไปเยี่ยมไอแซคที่คฤหาสน์ตระกูลบาตันแต่เช้าตรู่ เพื่อนสนิทของเขายังคงสภาพไม่ดีนัก แต่ก็ลุกมาเดินเหินได้อย่างปกติ ทำให้เด็กหนุ่มคลายความกังวลไปได้มาก

           

   “เมื่อคืนได้ข่าวว่ารัชทายาทเลี้ยงเหล้าพวกมันด้วยสินะ....” ไอแซคถามด้วยสีหน้าที่ไม่สู้จะเป็นมิตรนัก

         

      “ไอ้เจ้าวูฟชั้นต่ำนั่นมันเป็นอย่างไร คงมีความสุขดีสิ”

           

   สัมผัสได้ถึงความเกลียดชังที่ไอแซคมีต่อเอเดรียน อเล็กเซียไม่แปลกใจเท่าไหร่เพราะทั้งคู่ได้เข้าปะทะกันหลายครั้งและจบด้วยความพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิงของไอแซค

         

     “เจ้าก็คิดว่าข้าฝีมืออ่อนด้อยกว่ามันใช่หรือไม่” ถูกมองมาด้วยแววตากดดัน อเล็กเซียรู้ดีว่าไอแซคนั้นนอกจากเป็นคนขี้โมโหยังเจ้าคิดเจ้าแค้นเป็นนิสัย แต่ไม่เคยเห็นเพื่อนสนิทพูดถึงใครด้วยใบหน้าชิงชังเท่านี้

           

    “เจ้าจูบมันด้วยล่ะสิ”

         

     “ก็ตามกติกาเท่านั้น” ไอแซคแยกเขี้ยวทันที่ที่ได้รับคำตอบ อเล็กเซียชักไม่เข้าใจเพื่อนสนิทของเขาเข้าไปทุกทีแล้ว แต่ชั่ววูบหนึ่งคิดเข้าข้างตัวเองว่าอีกฝ่ายอาจจะมีใจให้ตนก็เป็นได้

           

   “โธ่เว้ย” จู่ๆก็อาละวาดกวาดของจากโต๊ะใกล้ๆร่วงลงไปบนพื้นจนหมด ไอแซคเดินงุ่นงานไปมาภายในห้อง มองหาที่ระบายอารมณ์

         

     “ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวก่อนนะไอแซค ไว้เจ้าอารมณ์ดีแล้วเราค่อยมาคุยกัน” รีบปลีกตัวออกมาเพราะไม่อยากเห็นภาพไม่น่าดูของเพื่อนสนิทอีกต่อไป อเล็กเซียได้ยินเสียงขว้างปาข้าวของในห้องดังไล่หลังมา เด็กหนุ่มตัดสินใจว่าระยะนี้จะปล่อยให้ไอแซคอยู่เพียงลำพังน่าจะดีกว่า เมื่อตัดสินใจได้จึงเดินทางกลับปราสาทพร้อมกับเหล่าองครักษ์ส่วนตัว





...



                                             กำลังเขียนตอนต่อไปอยู่ค่ะ รู้สึกว่าเขียนยากเหลือเกิน แถมวันหนึ่งเขียนได้แค่ตอนละสี่หน้าเอง



แต่มันเยอะแล้วสำหรับเรานะ5555555555



เม้นเป็นกำลังใจกันบ้างนะคะ



ขอบคุณค่า

[sirin_chadada]

ก็คิดอยู่ว่าไอแซคชอบเพื่อนตัวเองหรือเปล่านี่

[DeShiWa]

มาให้กำลังใจจ้า

เรื่องสนุกน่าสนใจมากๆ

[lnudeel]

โถ่ พ่อคนงามของหมาป่า~

[aiyuki]

ไอแซคทำไมขี้โมโหจัง ทำลายข้าวของอีก

[❣☾月亮☽❣]

  

[BAKA]

นี่คือไอแซคแอบชอบเพื่อนตัวเอง?

การแสดงออกเด็กน้อยมากอะ โถๆๆๆๆ พ่อหนุ่มน้อย

[Silvan]

ตอนที่6

             

ในที่สุดกองทัพของอาณาจักรก็พร้อมเข้าสู่สนามรบ อเล็กเซียตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อตามส่งขบวนทหารและรัชทายาทจนถึงที่หน้าประตูเมือง

           

    “ท่านพี่ขอให้กลับมาอย่างปลอดภัยนะครับ” อวยพรขณะอยู่บนหลังม้า เด็กหนุ่มบังคับให้เจ้าเชอรีนเยื้อย่างตามเคียงข้างม้าของท่านพี่ ดวงตาคู่สวยเหลือบไปมองเอเดรียนที่บังคับม้าเดินเคียงคู่ท่านพี่ราวกับเป็นเพื่อนสนิท

           

   คนผู้นี้ได้รับความไว้วางใจจากท่านพี่จนถึงขนาดได้มาอยู่หัวขบวนเคียงข้างกับท่านพี่เชียวหรือ?

         

     อเล็กเซียมองไล่ไปตามขบวนแถวของกองทัพตามลำดับ ที่เดินแถวตามหลังท่านพี่คือเหล่าทหารนายกองที่สนิท จำนวนหนึ่ง ตามด้วยพวกชนเผ่าวูฟที่มีจำนวนมาก อเล็กเซียสามารถแยกพวกวูฟออกจากทหารในกองทัพของตนเองได้เพราะพวกวูฟไม่ได้แต่งกายตามแบบทหารของอาณาจักร ถึงตรงนี้ก็อดไม่ได้ที่จะมองหาไอแซค

         

     คิดถึงไอแซคแล้วก็ลำบากใจอย่างที่สุด ช่วงหลายอาทิตย์มานี้เพื่อนสนิทของเขาเอาแต่งอนหลบหน้า พอเจอหน้ากันก็เอาแต่เมินจนไม่รู้ว่าจะเอาใจอย่างไร เนื่องจากอเล็กเซียนั้นไม่รู้สาเหตุที่อีกฝ่ายโกรธจึงยังงุนงงไม่หายตอนนี้ได้แต่ลอบมองไปแล้วถอนหายใจเพียงเท่านั้น

           

   “เจ้าส่งพี่แค่นี้ก็เพียงพอแล้วอเล็กเซีย”

           

   “เข้าใจแล้วครับ” เพิ่งจะถึงแค่หน้าประตูเมืองเท่านั้นแต่ก็ถูกบอกให้กลับไป อเล็กเซียอยากจะไปส่งท่านพี่อีกหน่อย แต่ก็คร้านที่จะเอาแต่ใจ ตอนที่บังคับเจ้าเชอรีนให้วกกลับปราสาทก็เผลอไปสบตาเข้ากับเอเดรียน เฟลเวเธอร์เข้าจนได้อีกฝ่ายส่งรอยยิ้มหวานๆมาให้เขา

           

  “เจ้าเองก็รักษาตัวด้วยนะ” อวยพรไปแบบลอยๆใครอยากรับหรือไม่อยากรับก็แล้วแต่ หลังจากทำเช่นนั้นแล้ว

อเล็กเซียก็ควบเจ้าเชอรีนมุ่งหน้ากลับสู่ปราสาท

           

   วันนี้ทั้งวันนอกจากในเมืองแล้วในปราสาทยังเต็มไปด้วยความกดดัน ผู้คนในปราสาทต่างเอาหัวข้อเรื่องสงครามพวกทหารที่ไปรบหรือแม้แต่เรื่องของอาณาจักรไซปรัสมาพูดซุบซิบ อเล็กเซียไม่อยากให้ผู้คนเอาแต่เครียดกันแบบนี้เลย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เข้าใจ ยิ่งได้ยินมาว่ากองทัพของไซปรัสตั้งค่ายอยู่ไม่ห่างจากเมืองหลวงก็ยิ่งเกิดความวิตก ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้นพวกขุนนางหรือแม้แต่ท่านพ่อก็ยังแสดงออกถึงความตึงเครียดผ่านทางสีหน้า

         

     หากว่าเป็นยุคสมัยที่ท่านปู่ยังอยู่ อเล็กเซียคิดว่าอาณาจักรอื่นคงไม่กล้ามารุกรานเช่นนี้ ท่านปู่ของเขาอดีตราชานามว่าอเล็กซิส ได้ฉายาว่าเป็นกษัตริย์นักรบที่ขึ้นชื่อลือนามไปทั่ว แต่เมื่อมาถึงยุคของท่านพ่อ ท่านพ่อราชาธีโอดอร์ไม่เก่งในเรื่องการรบเอาเสียเลย ท่านพ่อเก่งเรื่องการปกครองมากกว่า ดังนั้นอาณาจักรจึงสมบูรณ์และมั่งคั่งชวนให้อาณาจักรอื่นเกิดความสนใจ

         

      แต่กระนั้นหลายปีมานี้ก็ไม่มีผู้ใดกล้ารุกรานอาณาจักรของพวกเขา ไม่รู้ว่าไซปรัสคิดอย่างไรจึงส่งกองทัพมาโจมตีเราในช่วงเวลาที่สงบสุขอย่างนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งจิตใจไม่สงบ ตอนนี้อยากจะพูดคุยกับใครซักคน ท่านพี่หรือไอแซคเองก็เข้าสู่สนามรบไปแล้ว ดังนั้นในยามดึกถึงเพียงนี้จึงมุ่งหน้าไปหาท่านพ่อที่ห้องอักษรหวังว่าจะพูดจาตามประสาพ่อลูกเพื่อผ่อนคล่ายความเครียด

       

       “ท่านพ่ออยู่ในห้องใช่หรือไม่”

         

      “ครับเจ้าชาย” ทหารองครักษ์ที่เฝ้าอยู่ที่หน้าประตูถึงสี่นายตอบ อเล็กเซียแตะมือทีบานประตูหมายจะผลักเข้าไปตอนนั้นก็ได้ยินเสียงของร่วงหล่นจากภายในห้องดังเคร้ง เด็กหนุ่มรีบเปิดประตูเข้าไปดูภายในทันที

           

    “ท่านพ่อ” เมื่อเข้าไปด้านในอเล็กเซียพบว่าท่านพ่อถูกนางกำนัลผู้หนึ่งทำร้าย ท่านพ่อบาดเจ็บที่แขนเนื่องจากโดนของมีคมบาด ไม่ไกลกันนักนางกำนัลถือมีดสั้นเปื้อนเลือดเอาไว้ในมือ ใบหน้าของนางกำนัลผู้นั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดูแล้วช่างวิปลาส

       

       อเล็กเซียชักดาบหมายจัดการนางกำนัลผู้ลอบทำร้ายราชาของตนทันที ทว่านางกำนัลผู้นั้นก็หันมาตอบโต้ด้วยชั้นเชิงที่ไม่ด้อยไปกว่าอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นการตอบโต้ของนางกำนัลที่ไม่เคยแม้แต่จะจับอาวุธ

         

      นางกำนัลทั้งปาดมีดทั้งจ้วงแทงถี่ยิบและว่องไวจนอเล็กเซียแทบตั้งรับไม่ติด โชคยังดีที่ทหารองครักษณ์หลายคนเข้ามาห้อมล้อมและช่วยกันจัดการกับนางกำนัล

         

      “จับเป็นนางเค้นความจริงมาให้ได้” ราชาธีโอดอร์ออกคำสั่ง ดังนั้นทหารทั้งหมดรวมถึงอเล็กเซียจึงทำการล้อมนางกำนัลไว้อย่างแน่นหนา เมื่อถูกล้อมจับจู่ๆนางกำนัลก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

         

     “เจ้าหัวเราะอะไร” อเล็กเซียงุนงง ไม่เข้าใจจริงๆทำไมนางกำนัลผู้จนมุมถึงหัวเราะออกมา

       

       “เจ้าอย่าคิดนะว่าแค่จัดการหุ่นเชิดของข้าได้แล้วเรื่องมันจะจบ” ทุกคนที่อยู่ในห้องอักษรต่างตกใจเมื่อเสียงของนางกำนัลกลายเป็นเสียงของผู้ชาย

       

       “หากมีโอกาสข้าจะส่งหุ่นเชิดของข้ามาลอบฆ่าเจ้าอีกราชาธีโอดอร์”

         

      “เจ้าเป็นใคร” ราชาธีโอดอร์เอ่ยถาม อเล็กเซียเองก็อยากรู้เช่นกัน

       

       “นามของข้าคือ มอร์โด ลาปิส อีกไม่นานข้าและกองทัพของข้าจะบุกเข้ายึดเมืองบดขยี้ทุกสิ่งทุกอย่างของเจ้าจงใช้ชีวิตเฮือกสุดท้ายของเจ้าให้เต็มที่เถอะ”

       

       สิ้นคำพูดจู่จู่นางกำนัลก็ใช้มีดที่อยู่ในมือปาดคอตัวเอง เลือดสดๆสาดกระเซ็นไปทั่วสร้างความหวาดกลัวให้กับผู้คนในห้องยิ่งนัก



มอร์โด ลาปิส คนผู้นี้มีใช่พ่อมดชั่วร้ายที่เลื่องชื่อไปทั่วแดนหรอกหรือ ความเลวร้ายเจ้าเล่ห์ของมอร์โดแม้จะอยู่ห่างไกลแต่ขจรมาถึงอเล็กซานเดรียด้วยเช่นกัน

       

       อเล็กเซียเคยได้ยินมาว่า อีกฝ่ายมีมนต์ประหลาดสามารถควบคุมร่างกายและความคิดผู้คนได้ ไม่นึกว่ามาวันนี้จะได้เห็นเองกับตา นอกจากนั้นยังมีข่าวลือหนาหูว่า มอร์โด ลาปิส เป็นพ่อมดที่มีเวทย์มนต์คาถาร้ายกาจสามารถฆ่าคนจำนวนมากได้ด้วยคาถาเพียงบทเดียว หากว่าคนผู้นี้เป็นผู้นำทัพมาโจมตีอาณาจักรของเขาจริง พวกทหารธรรมดาจะสามารถต้านทานได้อย่างนั้นหรือ

       

       มัวแต่คิดกังวลจนลืมนึกถึงท่านพ่อที่บาดเจ็บ พอระลึกได้ก็ปรี่เข้าไปหาท่านพ่อเพื่อดูอาการพร้อมทั้งออกคำสั่งต่อทหารให้ไปเรียกหมอหลวงมาทำแผล

           

   ระหว่างที่ทำแผลสีหน้าท่านพ่อช่างดูเคร่งเครียด ไม่รู้ว่าคิดสิ่งใดอยู่ อเล็กเซียไม่กล้าถามเพราะเกรงว่าจะถูกตำหนิ คำคืนนั้นแทนที่ท่านพ่อจะเข้านอนท่านพ่อเรียกประชุมขุนนางกลางดึกอย่างกะทันหัน

       

       เดินทางออกมาได้ยังไม่ถึงสองวันดี ม้าเร็วจากอาณาจักรก็ไล่กวดมาเพื่อส่งสารให้แก่เจ้าชายรัชทายาท เมื่อธีโออ่านเนื้อหาข้างในสาร รัชทายาทส่งสายตามองมาที่เอเดรียนชั่วครู่ก่อนจะเรียกตัวเขาไปคุยด้วยกันเพียงลำพัง

         

     “มีสารจากท่านพ่อมาถึงสองฉบับ อันแรกเป็นของข้าอีกอันเป็นของเจ้า ทว่าข้าได้เปิดอ่านสารของเจ้าเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นข้าจะเล่าของข้าให้เจ้าฟังบ้างเจ้าอยากรู้หรือไม่”

         

      “ถ้ารัชทายาทจะกรุณาเล่าข้าก็อยากจะฟังครับ”

       

       “ท่านพ่อถูกมอร์โด ลาปิสลอบทำร้าย ในสารบอกว่าคนผู้นี้อาจเป็นแม่ทัพผู้ควบคุมกองทหารของอาณาจักรไซปรัส เจ้าคิดว่าอย่างไร”

         

     เอเดรียนเงียบครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง มอร์โด ลาปิส เคยได้ยินชื่ออยู่เหมือนกันว่าเป็นพ่อมดชั่วร้าย ล่ำรือกันมาหลายแบบแต่ไม่เคยเจอตัวจริงซักครั้ง ขณะที่คิดก็เปิดอ่านสารที่อยู่ในมือ ในนั้นเขียนว่าให้กลับไปพบราชาอย่างเร่งด่วน หรือว่าราชาธีโอดอร์จะร้อนใจเรื่องนี้กันนะ

       

       “บ๊ะ...หากเจ้ายังคิดคำตอบไม่ออกข้าก็ไม่ถามดีกว่า เจ้ากลับไปตามคำสั่งท่านพ่อเถอะ ระหว่างนั้นเราจะเคลื่อนทัพไปยังจุดตั้งมั่นแล้วตั้งค่ายรอจังหวะจู่โจมที่นั่น”

         

     “ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวนะครับ” หลังจากกล่าวจบเอเดรียนก็ตัดสินใจจะกลายร่างเป็นหมาป่าวิ่งห้อกลับเมืองไป หมาป่าสีดำวิ่งด้วยความเร็วที่ยากจะมองเห็นด้วยตาได้ชัด ดังนั้นถึงจะกระโดดข้ามผ่านประตูเมืองที่มีทหารยามเฝ้าอยู่ก็ไม่มีใครมองตามทัน



เมื่อวิ่งมาถึงหน้ากำแพงปราสาทเอเดรียนก็กระโดดข้ามกำแพงมายืนอยู่ที่บริเวณสวนของปราสาท ที่นั้นโดยไม่คาดคิดเขาได้พบกับอเล็กเซียที่อยู่ในสวนกลางดึกเพียงลำพัง

         

      ดีใจที่ได้เจอกันโดยบังเอิญ แต่ไม่มีเวลาจะเข้าไปตีสนิทด้วย โดยเฉพาะเมื่ออยู่ในร่างของหมาป่าเช่นนี้ จึงเลือกที่จะสะบัดตูดเดินหนี หามุมลับเพื่อกลับร่างเดิมแต่ทว่า

         

      “เดี๋ยวสิ” พอถูกเรียกก็หยุดชะงัก เอเดรียนใช้ดวงตาสุนัขที่วาววับมองดูอเล็กเซีย

         

     “เจ้าใช่หมาป่าที่ช่วยข้าไว้ในป่าดำหรือเปล่า” สีหน้าของอเล็กเซียดูลังเล เอเดรียนรู้สึกได้ว่าเด็กหนุ่มไม่ไว้ใจเขาเสียทีเดียว

         

     “เจ้าใช่เผ่าวูฟหรือเปล่า ถ้าใช่ก็ช่วยพูดกับข้าหน่อยเถอะ”

           

    จะเปิดเผยออกไปดีไหมนะว่าความจริงแล้วตัวเขาในตอนนี้คือใคร ขณะที่คิดขาสุนัขเจ้ากรรมก็เดินไปหาเด็กหนุ่ม อเล็กเซียนั้นมีท่าทีจะชักดาบออกมาแต่เพราะมีความลังเลจึงปล่อยให้เขาเข้าประชิดตัว สุดท้ายเด็กหนุ่มก็ถูกเขาใช้ลิ้นสุนัขเลียเข้าที่ใบหน้าจนได้

           

   “อะ....เดี๋ยว...” เด็กหนุ่มยกมือขึ้นมาปัดป้อง แต่เอเดรียนยังคงตั้งหน้าเลียไม่หยุด สุดท้ายอเล็กเซียก็เปียกโชกด้วยน้ำลายของเขา

           

    “หรือว่าเจ้าจะเป็นแค่หมาธรรมดา” ตอนนี้หยุดเลียแล้ว เอเดรียนใช้ตาสุนัขมองอเล็กเซียตาแป๋ว ได้แต่หัวเราะข้อสันนิษฐานของเด็กหนุ่ม จะว่าไร้เดียงสาเกินไปหรือว่าคิดน้อยเกินไปดีนะ

           

    “ว่าแต่ทำไมเจ้ามาอยู่ที่ในปราสาทนี่ได้” แทนคำตอบเอเดรียนใช้ตัวเข้าถูไถอเล็กเซีย ได้กลิ่นหอมรุนแรงมาจากเด็กหนุ่ม หมาป่ายักษ์ดอมดมกลิ่นหอมผ่านทางจมูกจนได้ยินเสียงฟุตฟิต

           

    “ให้ตายสิเอาไงดีนะหากพวกทหารมาเห็นเกรงว่าเจ้าหมาป่ายักษ์นี่จะถูกทำร้าย” อเล็กเซียพึมพำพลางใช้มือลูบไล้ตามตัวของหมาป่า เอเดรียนชอบเหลือเกินความรู้สึกจากสัมผัสอุ่นๆของมือนุ่มมันทำให้เขารู้สึกสบาย หางของเขากวัดแกว่งไปมาอย่างบ้าคลั่ง

       

       “ข้าคงไม่ได้คิดไปเองสินะว่าเจ้าชอบข้า” เอเดรียนแทนคำตอบด้วยการใช้ลิ้นเลียที่ใบหน้าของอเล็กเซียอีกครั้ง คราวนี้ได้ใจไปหน่อยฉวยโอกาสเลียไปตามเนื้อตัวด้วยเสียเลย อเล็กเซียหัวเราะคิกคักเบาๆพลางปัดป้อง ท่าทางจะจักกะจี้อยู่ไม่น้อย

         

     “ตัวใหญ่ขนาดนี้....เอาอย่างนี้นะเจ้ารอซักเดี๋ยวที่นี่ให้ข้าไปขออนุญาตท่านพ่อเสียก่อน บางทีข้าอาจจะได้เลี้ยงเจ้าเอาไว้ในปราสาทก็ได้”

         

     โอ้ นี่คิดจะเลี้ยงเขาหรือ อเล็กเซียเจ้าช่างไร้เดียงสาจริงๆ หากคิดอีกซักหน่อยตัวข้าในร่างหมาป่ายักษ์นี่น่าจะเป็นเผ่าวูฟอย่างไม่มีทางเป็นอื่นแท้ๆ อยากจะบอกความจริงออกไป แต่ด้วยรอยยิ้มและฝ่ามืออุ่นๆที่อเล็กเซียมอบให้ทำให้

เอเดรียนติดกับดักที่เต็มไปด้วยความอ่อนหวานของเด็กหนุ่มที่มีต่อเขาในร่างหมาป่า

           

    หากว่าฉวยโอกาสที่อเล็กเซียยังไม่รู้แล้วมาเล่นด้วยอย่างสนิทสนมเช่นนี้ได้อีกซักพักคงจะดีไม่น้อย

         

      “เจ้ารอข้าแป๊บหนึ่งนะ” อเล็กเซียหันหลังกลับแต่ก็รีรีรอรอไม่ยอมเดินไปเสียที

         

     “เจ้าคงจะไม่ไปไหนสินะ รอข้าอยู่ที่นี่ไม่นานหรอก”

           

   เอเดรียนขานรับด้วยการเห่าเบาๆดังโฮ่ง แต่พออเล็กเซียลับตาไปเขาก็กลายร่างกลับเป็นมนุษย์ โชคดีที่เอาเสื้อผ้าใส่ห่อผ้าและมัดติดไว้ที่ใต้คอดังนั้นจึงไม่เดือดร้อนในตอนที่คืนร่าง เอเดรียนสวมใส่เสื้อผ้าของตนก่อนจะมุ่งหน้าไปยังท้องพระโรงเพื่อแจ้งมหาดเล็กขอเข้าพบราชาธีโอดอร์ตามคำสั่ง



 



                           หายไปสองวัน ตอนต่อไปกำลังเขียนจ้า

 
                            ยอมัรบว่าไม่เคยเขียนฉากกลยุทธทางสงครามมาก่อน ตันมาก

                            แต่จะพยายามเขียนจ้า อาจจะไม่ดีก็ได้ แต่รับรองว่าได้อ่านอีกไม่นาน

                             ตอนนี้เขียนไปเกือบจบแล้วค่า เป็นฉากสงครามที่ดูกากๆเหมือนสติปัญญาคนเขียนนี่แหละ

                             ได้โปรดอย่าคาดหวัง

                             เม้นเป็นกำลังใจกันบ้างนะคะ

[sirin_chadada]

อ้าว มีโอกาสแล้วไม่ยอมแสดงตัวเสียอย่างนั้น

[แฟนตาเซีย]

 

[เป็ดอนุบาล]

                                                                             
                           รออ่านนะคราฟฟเนื้อเรื่องกำลังน่าลุ้นทั้งสงครามทั้งความรักของเอเดรียนกับอาเล็กเซีย

[BAKA]

ทำไมราชาถึงเรียกเอเดรียนกลับเข้ามา มันต้องมีเรื่องอะไรอีกแน่เลย (เดา...555)

[magarons]

พอเห็นคำว่ากลยุทธทางสงคราม คิดถึงสามก๊ก ลองไปหาอ่านดูเผื่อชวนด้านนี้ได้  ชอบเอเดรียนจัง หมาน้อยๆๆๆๆ555

[❣☾月亮☽❣]

แหมๆๆเสื้อผ้าพร้อมตลอด
อยากลูบขนจัง 

[Silvan]

ตอนที่7

           

   ได้รับอนุญาตให้เข้าพบองค์ราชาเป็นการส่วนตัวในห้องอักษร เอเดรียนสงสัยอยู่ครามครันต่อการถูกเรียกกลับมาอย่างเร่งด่วนในขณะเดียวกันก็พยายามคาดเดาเหตุผลที่ถูกเรียกพบแบบลับๆเช่นนี้

       

       “ได้ข่าวว่าเจ้ารีบกลับมาขณะอยู่ระหว่างเคลื่อนทัพสินะ”

     

         “ครับ” ตอบรับคำถามด้วยเสียงแข็งขัน ราชาธีโอดอร์นิ่งเงียบอยู่หลายอึดใจก่อนจะเอ่ยปากพูดกับเอเดรียน

     

          “เจ้าคิดว่าสงครามครั้งนี้เรามีโอกาสชนะมากน้อยแค่ไหน”

       

       ถูกถามแบบนี้แม้แต่เอเดรียนก็ไม่รู้จะตอบเช่นไร ถึงแม้ตัวเขาจะมั่นใจในความแข็งแกร่งของตนเองและคนในเผ่า แต่เหตุการณ์ทุกอย่างนั้นสามารถผลิกแพลงผกผันได้ตลอด

         

      “เจ้าเคยได้ยินชื่อพ่อมดนามมอร์โด ลาปิสหรือไม่”

         

      “เคยได้ยินครับ”

           

    เจ้าคิดว่าจะสามารถกำราบพ่อมดชั่วนั่นได้ด้วยมือของเจ้าหรือไม่” ตอนนี้ราชาธีโอดอร์ทำหน้าปั้นยาก ถึงตรงนี้

เอเดรียนเริ่มจะรู้จุดประสงค์ที่ถูกเรียกตัวมา

         

      “พระองค์กังวลหรือครับ” ราชานิ่งไปอีกอึดใจ เอเดรียนสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดผ่านทางสีหน้า

         

      “หากเป็นเพียงแค่คำลือข้าคงไม่หวาดกลัวเช่นนี้ แต่นี่ข้าประสบมาด้วยตัวเอง....”

         

      ราชานิ่งเงียบไปอีกครั้ง ตอนนี้เอเดรียนบรรลุแล้ว ราชาธีโอดอร์คงหวาดกลัวต่ออำนาจเวทย์มนต์ของมอร์โด ลาปิส กลัวจนถึงกับต้องหาใครซักคนเป็นที่พึ่ง คนคนนั้นก็คือเขากับชนเผ่าวูฟ

       

       “หากว่าเจ้าสามารถทำให้อาณาจักรเราชนะสงครามหรือกำจัดมอร์โด ลาปิสได้ข้าจะให้รางวัลที่เจ้าปรารถนาหนึ่งอย่างเจ้าคิดเห็นเป็นอย่างไร”

         

      เอเดรียนยิ้มกริ่ม ราชายื่นเงื่อนไขว่าจะให้รางวัลที่เขาปรารถนาได้หนึ่งอย่างแถมยังไม่มีข้อแม้ ใจหนึ่งคิดว่าราชาอาจจะพูดเล่นและเนื่องจากไม่มีสัญญาเป็นรูปธรรมและผู้อื่นอยู่ด้วยจึงไม่คิดถือเอาคำพูดนี้เป็นจริงเป็นจัง แต่กระนั้นหากบอกว่าขออะไรก็ได้ เอเดรียนก็มีสิ่งที่หมายมั่นเอาไว้ในใจอยู่แล้ว

         

      “ข้าจะทำอย่างสุดความสามารถครับ” ไม่ต่อความยาวสาวความยืด เอเดรียนขออณุญาติราชากลับไปยังสนามรบอีกครั้ง ราชาธีโอดอร์เหมือนยังมีคำพูดจะกล่าวกับเขาอีกหลายคำ แต่จนแล้วจนรอดราชาก็ไม่ได้พูดกับเขา

     

         หลังจากไล่ตามกองทัพที่เคลื่อนมาถึงที่มั่นภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงจนทัน เมื่อมาถึงพวกทหารชั้นล่างกำลังช่วยกันสร้างค่ายพัก มาถึงไม่ทันไรคนในเผ่าของเขาก็มารายงานว่ารัชทายาทเรียกประชุมแม่ทัพนายกอง

       

       “โอ้เจ้ามาแล้วหรือเอเดรียน” เจ้าชายรัชทายาทฉีกยิ้มกว้าง เอเดรียนไม่รอช้าเดินตรงไปนั่งบริเวณที่ว่างที่ยังเหลืออยู่

       

        การประชุมในครั้งนี้เป็นการประชุมที่สำคัญเพราะเป็นการกำหนดกลยุทธที่จะทำต่อไปหลังจากตั้งค่ายเสร็จ

เนื้อหาการประชุมที่คร่ำเคร่งมีการพูดถึง มอร์โด ลาปิส อยู่หลายครั้ง ภายในห้องประชุมเอเดรียนสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดของเหล่าแม่ทัพนายกอง

         

     “หากว่าเราวางยาพิษในแหล่งน้ำที่พวกมันดื่มกินและครับ” เอเดรียนหันไปหาผู้เสนอแนะแผนการ คนคนนั้นไม่ใช่ใครนอกจากไอแซค บาร์ตัน คนที่มักจะติดสอยห้อยตามอเล็กเซียอยู่เสมอ

         

      สำหรับเอเดรียนนั้นการวางยาพิษในแหล่งน้ำอาจเป็นแผนการที่ดี แต่หากสังเกตุภูมิประเทศให้ดีจะรู้ว่าแหล่งน้ำที่พวกศัตรูใช้นั้นทอดยาวเป็นสายเดียวไปจนถึงแหล่งน้ำในเมืองหลวงทั้งยังเชื่อมต่อกับแหล่งน้ำเล็กๆที่อยู่ในป่าดำ

         

      หากจะวางยาพิษต้องใช้ยาพิษไร้กลิ่นไร้สีและรสซึ่งสิ่งนั้นหาได้ยากมาก นอกจากนั้นยังต้องใช้ปริมาณมากเพราะไม่รู้ว่าพิษจะเจือจางไปมากแค่ไหนในกระแสน้ำ ยิ่งไปกว่านั้นการวางยาพิษในปริมาณมากพิษในน้ำอาจกระจายไปทั่วจนถึงแหล่งกินใช้ในเมืองและป่าดำ ข้อเท็จจริงทั้งดีและร้ายที่ยังไม่ได้รับการพิสูจน์นี่เป็นสิ่งที่ทำให้แผนการณ์ของไอแซคบาร์ตันเป็นแผนการณ์ที่ไม่เหมาะสมรัดกุมด้วยประการทั้งปวง

         

     “ข้าขอคัดค้านครับ” สายตาทุกคู่ในห้องประชุมมองมาที่เอเดรียนเป็นหนึ่งเดียว ไอแซคบาร์ตันถลึงตามองเขาด้วยสายตาขัดเคือง

         

      “ท่านเอ่ยค้านแบบนี้คงมี แผนการที่ดีกว่าและเหตุผลใช่หรือไม่” ไอแซค บาร์ตันร้องถามด้วยใบหน้าท่าทางเอาเรื่องเสียจนเอเดรียนนึกขำ รู้ตัวอยู่ว่าได้เพิ่มความแค้นที่อีกฝ่ายมีต่อตนไปอีกหนึ่งเรื่อง แต่ทุกเรื่องที่ทำให้ถูกเกลียดล้วนเป็นเรื่องที่เขาไม่ได้ตั้งใจทั้งนั้น

           

    “ไหนเจ้าลองเสนอแนะมาสิเอเดรียน” เจ้าชายรัชทายาทเปิดโอกาสให้เขาได้พูด เอเดรียนเริ่มเล่าถึงข้อเท็จจริงที่เขาประเมินการไว้ในใจให้ทุกคนในที่ประชุมฟัง ไอแซคบาร์ตันนั้นยิ่งได้ฟังก็ยิ่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน แต่เอเดรียนมิได้สนใจท่าทางที่น่ารำคาญนั้นแม้แต่นิดเดียว

           

    “ข้าเสนอให้บุกโจมตีเร็วครับ ฉวยโอกาสที่ฝ่ายตรงข้ามคิดว่าเรายังไม่จู่โจม ส่งคนลอบปีนค่ายของพวกมันเข้าไปป่วนจากด้านในแล้วเปิดประตูให้พวกเราที่ด้านนอกบุกเข้าตีค่ายอีกแรง”

         

      ข้อเสนอของเอเดรียนทำให้เหล่าแม่ทัพนายกองเริ่มหันไปปรึกษากันเป็นการใหญ่ สุดท้ายหนึ่งในแม่ทัพทั้งหมดก็มีคำถามต่อเขา

       

       “แล้วจะให้ใครเสี่ยงปีนค่ายเข้าไปป่วนพวกมันล่ะ งานอันตรายแบบนี้ต้องใช้ทหารที่มีฝีมืออย่างมาก” เหล่าผู้คนในห้องมองมาที่เขาเป็นจุดเดียว โดยเฉพาะไอแซค บาร์ตันที่กระตือรือร้นที่จะฟังมากกว่าใครเขาเพื่อน

         

      “ข้ากับชาวเผ่าของข้าจะจัดการเกี่ยวกับเรื่องนี้เองครับ”

         

     “แล้วเจ้าจะเริ่มแผนการเมื่อไหร่” เจ้าชายรัชทายาทถาม

         

     “คืนนี้เลยครับ”

           

   “ฝ่าบาท แต่พวกทหารของเรากำลังตั้งค่ายอยู่ เราควรจะตั้งค่ายพักให้เสร็จก่อนไม่ดีหรือครับ” ไอแซค บาร์ตันเสนอความเห็นอีกครั้ง เจ้าชายรัชทายาทนิ่งคิดอยู่หลายอึดใจก่อนจะหันมาพูดกับเอเดรียน

         

     “เจ้ามั่นใจแค่ไหนว่าจะสามารถทำให้พวกมันปั่นป่วนแล้วเปิดประตูค่ายให้พวกเราเข้ายึดได้โดยง่าย” เอเดรียนยิ้มกริ่มต่อคำถาม

       

       “หากว่ารัชทายาทไว้ใจพวกข้า ข้าจะขอทำอย่างสุดความสามารถครับ” สิ้นคำพูดของเขาเหล่าแม่ทัพนายกองมากมายต่างมีความคิดเห็นหลายรูปแบบ บางคนเห็นด้วยกับแผนการโจมตีเร็วของเขา บางคนเห็นว่าควรตั้งค่ายเพื่อหาที่มั่นเอาไว้เสียก่อนที่จะทำอย่างอื่น

         

     ดังนั้นเจ้าชายรัชทายาทจึงใช้การลงคะแนนเพื่อตัดสินใจ ผลที่ได้ผู้ที่เห็นด้วยกับแผนการณ์ของเอเดรียนมีมากกว่าถึงสามในห้า ด้วยเหตุนี้แผนการถึงได้เริ่มต้นขึ้น พวกทหารชั้นล่างหยุดการสร้างค่ายพักและเริ่มต้นพักผ่อนก่อนจะเตรียมพร้อมโจมตีในยามค่ำคืน

         

     เมื่อเวลาผ่านไปจนตะวันลับขอบฟ้า เจ้าชายรัชทายาทเคลื่อนทัพอย่างเงียบเชียบไปในเวลาดึกสงัดก่อนจะหยุดการเดินทัพในจุดที่เหมาะสมที่สุด

           

   “หวังว่าพวกท่านคงไม่ทำให้ข้าผิดหวังนะ” เจ้าชายรัชทายาทกำชับเอเดรียนกับพวกหนุ่มๆในเผ่าวูฟ หลังจากให้คำมั่นสัญญาว่าจะทำให้ดีที่สุด เอเดรียนกับคนในเผ่าก็ออกเดินทางเพื่อไปยังค่ายของพวกศัตรู

           

    “ไม่ได้ตื่นเต้นเช่นนี้มานานแล้วนะ เอเดรียน” ไนเจลกระซิบให้เอเดรียนฟัง ชายหนุ่มรู้ว่าไม่แค่เพื่อนสนิทของเขาที่ตื่นเต้นเท่านั้น หนุ่มๆในเผ่าที่มาด้วยก็ฮึกเหิมจนถึงที่สุดเช่นกัน

         

      “นั่นสิ เผ่าเราไม่ได้ออกรบมานานเท่าไหร่แล้วนะ” เอเดรียนพึมพำกับตัวเอง

           

    “นับตั้งแต่เราขับไล่พวกนอกรีตออกจากอาณาจักรอเล็กซานเดรีย แต่ก็นั่นแหละพวกนอกรีตพวกนั้นไม่พอมือพวกเราด้วยซ้ำ” พวกชายหนุ่มในเผ่าส่งเสียงเห็นด้วยต่อคำพูดของไนเจล เอเดรียนส่งสัญญาณปรามสั่งให้พวกหนุ่มๆเงียบเสียง ตอนนี้พวกเขาเคลื่อนกายอย่างเงียบเฉียบมาใกล้กำแพงค่ายแล้ว

       

       “บุกจู่โจมอย่างรวดเร็ว และจงอย่าลืมนอกจากจะฆ่าพวกศัตรูให้ได้มากที่สุดใครซักคนต้องพังประตูค่ายส่งสัญญาณให้เจ้าชายรัชทายาทเคลื่อนทัพ”

         

      สิ้นคำพูดเหมือนจะเข้าใจกันได้โดยสัญชาติญาณ เอเดรียนและคนในเผ่ากลายร่างเป็นหมาป่าตัวเขื่อง ในจำนวนของหมาป่าทั้งหมดเอเดรียนตัวใหญ่ดุดันกว่าใครและนี่เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่คนในเผ่าพร้อมใจกันเลือกเขาเป็นหัวหน้า

         

      “โบรว” หมาป่าหนุ่มบางตัวเผลอตัวหอนตามสัญชาติญาณ ไนเจลในร่างหมาป่าคำรามในลำคอเตือนมิให้หมาป่าตัวอื่นเอาเป็นเยี่ยงอย่าง ในที่สุดทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

         

     “ไป” เอเดรียนในร่างหมาป่ายักษ์สีดำพูดภาษามนุษย์ก่อนจะออกวิ่งนำหน้ากระโจนข้ามกำแพงค่ายเข้าไปสู่ด้านในอย่างรวดเร็ว หมาป่าตัวอื่นวิ่งตามมาด้วยความเร็วที่พยายามที่จะไล่ให้ทันหัวหน้าฝูง

           

    เมื่อหมาป่าทุกตัวเข้าสู้ภายในค่ายก็เริ่มละเลงเลือดด้วยการไล่ฆ่าพวกทหารยาม เสียงร้องตะโกนโหวกเหวกด้วยความกลัวดังคู่กับเสียงเห่าหอนของหมาป่า หมาป่าบางตัวใช้วิธีการคาบคบเพลิงแล้วโยนเข้าใส่กระโจมเผาทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ภายในค่าย

         

      “ไนเจลเจ้าพาพวกเราไปสองสามคนพังประตูค่ายแล้วส่งสัญญาณเสีย” เอเดรียนออกคำสั่งก่อนจะเริ่มต้นไล่ฆ่าทหารของศัตรูอีกครั้ง ตอนนี้เขากำลังตามหากระโจมที่พักที่หรูหราที่สุด เนื่องจากเดาโดยสัญชาติญาณว่านั่นต้องเป็นกระโจมของมอร์โด ลาปิส

         

      ในที่สุดเขาก็พบจนได้ หมาป่าหนุ่มใช้ขาหน้าแหวกประตูกระโจมก่อนจะยื่นใบหน้าเข้าไป โดยไม่ทันตั้งตัวลูกบอลเพลิงขนาดเล็กหลายลูกพุ่งเข้าหาเขาจากด้านหน้า เอเดรียนโดดหลบถอยหลังเพื่อให้พ้นจากรัศมี

           

    “ไม่มีใครบอกข้าเลยว่าพวกวูฟจะเข้าร่วมสงครามครั้งนี้ด้วย” ชายหัวล้านวัยสี่สิบปลายๆเอ่ยกับเอเดรียน ในมือของคนผู้นั้นถือดาบสีทองเต็มไปด้วยกลิ่นอายโบราณชวนให้หวาดระแวง

         

     “ข้าเคยเห็นพวกวูฟมามาก แต่ไม่เคยเห็นตัวไหนใหญ่โตเท่าเจ้ามาก่อน หากจับมาเป็นทาสรับใช้ได้คงดีไม่น้อยนะ” เอเดรียนดาว่าคนหัวล้านนี่คงเป็นมอร์โด ลาปิส ไม่น่าจะผิดพลาด เมื่อพบคนที่ตัวเองหมายหัวโดยง่ายหมาป่าหนุ่มแสยะเขี้ยวหัวเราะชอบใจ

         

     “มาเป็นข้ารับใช้ของข้าเสียเถอะ” ชั่ววินาทีที่มอร์โดลาปิสพูด ดวงตาของมันเปล่งแสงสีแดง เอเดรียนเข้าใจว่าคงจะเริ่มร่ายมนต์สะกดบางอย่าง

           

    “กรร” เอเดรียนขู่คำราม มนต์สะกดเหมือนจะใช้ได้ผลกับเขาอยู่บ้างเล็กน้อยในลักษณะที่ทำให้ปวดหัวจี๊ดๆ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะมอมเมาให้เขาทำตามคำสั่งได้ อาการงุนง่านของเขาคงทำให้มอร์โดได้ใจ เจ้าเฒ่านั่นเดินเข้ามาประชิดที่ร่างของเขาก่อนจะแทงดาบสีทองลงมาที่บริเวณเนินไหล่

       

        “กรร” เอเดรียนคำรามด้วยความเจ็บปวด ตอนนี้ได้สติเต็มที่แล้วจังหวะที่มอร์โด ลาปิสถอนคมดาบออกจากร่างแล้วหัวเราะร่า เอเดรียนก็กระโจนเข้าใส่ด้วยความเร็วสูงสุด เด็ดหัวพ่อมดผู้ประมาทในตัวเขาออกจากร่าง

         

      เอเดรียนคาบหัวของมอร์โด ลาปิสไว้ในปากทั้งยังไม่ลืมดาบสีทองและฝักที่ดูเหมือนเป็นของหายาก ใช่แล้วน่าจะเป็นของที่หายากมากและผ่านวิธีการทำด้วยเวทย์มนต์อะไรซักอย่าง โดยปกติแล้วพวกวูฟอย่างเขาจะสมานแผลจากอาการบาดเจ็บได้เร็วมาก แต่ชายหนุ่มรู้ว่าแผลที่ได้รับครานี้ไม่สามารถรักษาตัวได้ง่ายๆ แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ

         

      ท่ามกลางความโกลาหลในที่สุดกองทัพของรัชทายาทก็มาถึง ทหารของเจ้าชายไล่ฆ่าเผาและทำลายค่ายของศัตรูจนไม่เหลือชิ้นดี หลังจากการต่อสู้จบลงเอเดรียนได้มอบหัวของมอร์โด ลาปิสให้กับเจ้าชายรัชทายาท ธีโอดีใจจนสัญญากับเขาว่าจะร้องขอรางวัลจากราชาให้อย่างงาม

         

     “เจ้าต้องการอะไรเป็นรางวัล หากเราให้ได้เราจะให้ทุกอย่าง” ธีโอเสนอรางวัลส่วนตัวให้แก่เขา อเล็กเซียได้แต่ยิ้ม พ่อลูกคู่นี้ให้เขาขอสิ่งที่ต้องการได้ตามใจชอบ ไม่รู้ว่าหากเขาพูดขอออกไปทั้งคู่จะให้ตามที่เขาขอหรือเปล่า แต่กระนั้นก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะทำให้เขาเกรงใจไม่กล้าร้องขอจากคนทั้งคู่

         

     “เจ้าชายอณุญาติให้ข้าขอสิ่งใดก็ได้เหมือนกับที่องค์ราชาพูดกับข้าเลยครับ เอาไว้ให้ข้าลองคิดดูซักหน่อยก่อนแล้วข้าจะแจ้งต่อหน้าองค์ราชาแน่นอนครับ”

         

      “ท่านพ่อก็สัญญาว่าจะให้อะไรเจ้าตามที่ขออย่างหนึ่งด้วยหรือ” เจ้าชายรัชทายาทดูแปลกใจ ธีโอครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่

           

   “เอาเถอะเจ้าไปพักผ่อนเถอะเอเดรียน ก็ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ขอในสิ่งที่เราพ่อลูกให้ไม่ได้นะ”  เอเดรียนลอบแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ สิ่งที่เขาจะขอนั้นไม่ใช่สิ่งที่หามาไม่ได้ แต่ไม่รู้ว่าพวกเจ้าสองคนจะยกสิ่งนั้นให้ข้าหรือเปล่า ถึงแม้จะรู้ว่าโอกาสได้มาย่อมไม่ง่าย แต่เอเดรียนนั้นไม่หวั่นเกรงที่จะเอ่ยปากขอสิ่งนั้นจากราชาและรัชทายาท เมื่อมีโอกาสย่อมต่องไขว่คว้ามาดีกว่าไม่ทำอะไรเลยไม่ใช่หรือ บางทีนี่อาจเป็นหนทางที่อาจจะทำให้เขาได้มาในสิ่งที่ปรารถณาก็เป็นได้





 

                                         
ฉากรบนี่เขียนออกมาได้ดีสุดแค่นี้จริงๆTT



รับกันได้ไหม รู้สึกอายที่เขียนออกมาแบบนี้



แต่นี่คิดจนปวดหัวเลยนะ



เม้นให้กำลังใจกันบ้างน้า



คิดว่าผู้อ่านหลายคนอ่านตอนนี้แล้วต้องเดาตอนต่อไปได้แน่ๆเลย

[sirin_chadada]

พ่อมดตายง่ายจัง สงครามนี่ก็ดูชนะไม่ยากนะ แต่เมืองนี้อาจจะรอผู้กล้าอยู่ ฮา

[❣☾月亮☽❣]

ดีจัง
รอมอบรางวัล รู้นะว่าจะขออะไร

[aiyuki]

จะขอรางวัลอะไรน้าาาาา เอเดรียน

[angel_Z4]

ไม่เป็นไรๆ เนื้อหาพอได้อยู่จ้า ฮ่าๆ ตอนนี้เรารอตอนได้รับรางวัล

[YADA]

เรื่องพ่อมดจบลงง่ายกว่าที่คิดไปมากแฮะ ตอนแรกปูไว้ซะน่ากลัวเชียว แต่ช่างเถอะไปรับรางวัลดีกว่า

[kaokorn]

ตามมาจากสไลม์ฮะ เรื่องน่ารักและสนุกดี แถมอัพบ่อยไม่ต้องรอนาน ตามอ่านผลงานนะฮะ 

[B52]

เร็วจัง