ตอนที่13
ผู้ที่เอเดรียนส่งมารับอเล็กเซียคือไนเจล อัลเบอร์ต้า เมื่อมีผู้มารับแล้วเด็กหนุ่มจึงออกเดินทางจากเมืองไปยังป่าดำพร้อมด้วยทรัพย์สินที่เหล่าทหารลำเลียงตามมา
“ข้าเองก็มีน้องสาวครับเจ้าชายอเล็กเซีย” จู่จู่ไนเจลก็เปิดบทสนทนาท่ามกลางความเงียบ อเล็กเซียเข้าใจว่าอาจเป็นเพราะเขาเอาแต่ทำหน้านิ่งขรึม คนผู้นี้จึงหาเรื่องชวนคุยเปลี่ยนบรรยากาศ
“นางน่าจะอายุมากกว่าท่านสองปี กำลังเป็นสาวสะพรั่งเชียว พอเห็นท่านแล้วทำให้ข้าอดนึกถึงน้องสาวข้าไม่ได้”
“น้องสาวท่านชื่ออะไรหรือ” อเล็กเซียถาม
“มีอา...มีอา อัลเบอร์ต้าครับ” ไนเจลยิ้มกว้างส่งมาให้ ด้วยรอยยิ้มที่ดูจริงใจเช่นนี้มันทำให้อเล็กเซียรู้สึกดีกับอีกฝ่ายมากขึ้นมานิดหน่อย
“น้องสาวท่านคงเป็นคนสวย”
“โอ๊ย...นางสวยก็จริงแต่แก่นแก้วยิ่งนัก เรื่องความสง่างามสู้ท่านอเล็กเซียไม่ได้เลยครับ บอกตามตรงข้าไม่เคยเห็นคนที่รูปสวยและกริยางามสง่าเท่าท่านมาก่อน....เอ่อขออภัยครับ” เหมือนไนเจลจะรู้สึกได้ว่าเขาไม่ค่อยพอใจ คำว่ารูปสวยของอีกฝ่ายมันดูคล้ายคำชมอิสตรีมากกว่า ดังนั้นอเล็กเซียจึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“ท่านชมข้าเกินไปแล้ว ข้าย่อมไม่มีทางรูปงามกว่าอิสตรีมิใช่หรือ พวกนางทั้งอ้อนช้อยงดงามแถมยังมีทรวดทรงชวนฝัน ตัวข้าที่มีทุกอย่างแบบเดียวกับท่านคงไม่อาจเอาไปเปรียบเทียบ” อเล็กเซียส่งรอยยิ้มให้ไนเจลพออีกฝ่ายเห็นรอยยิ้มก็ยิ้มกว้างส่งกลับมาทันที
“แบบไหนคือความงามมันขึ้นอยู่กับคนมองไม่ใช่หรือท่านอเล็กเซีย ที่ข้าว่าท่านงามกว่าพวกผู้หญิงที่ข้าเคยเห็นอาจเป็นเพราะกริยามารยาทของท่านด้วย พวกผู้หญิงในเผ่าวูฟส่วนใหญ่จะมีลักษณะห้าวหาญคล้ายผู้ชายดังนั้นจึงไม่ค่อยมีผู้ที่งามด้วยท่วงท่าและกริยาเช่นท่านมากนัก”
ฟังแล้วคล้ายกับบอกว่าอเล็กเซียเป็นพวกกรีดกราย แต่ไม่รู้ทำไมกับไนเจลซึ่งพูดไปยิ้มไปไม่ทำให้เด็กหนุ่มขุ่นเคืองทั้งยังชอบใจเสียอีกที่อีกฝ่ายพูดจาตรงไปตรงมาเช่นนี้
“ท่านชมข้าเกินไปแล้ว”
“ไม่หรอกครับ หากเป็นไปได้ก็อยากจะให้น้องสาวของข้าเรียนรู้กริยางามๆจากท่านไปซักนิดหนึ่ง เอ้อ...จริงสิบางทีพอนางเห็นท่านนางอาจจะเรียนรู้ได้บ้างก็เป็นได้” ไนเจลทุบกำปั้นลงบนฝ่ามือด้วยท่าทางเป็นจริงเป็นจัง เห็นแล้วมันทำให้อเล็กเซียนึกขำ ลักษณะเข้ากับคนง่ายและเป็นกันเองแบบนี้ชวนให้นึกถึงท่านพี่ของเขาเหลือเกิน
“ท่านอย่าเอาแต่ยกยอข้า หากว่านางเลียนแบบพฤติกรรมของข้าจริงน้องสาวท่านไม่กลายเป็นหญิงไม่ใช่ชายไม่เชิงไปหรือ” พอเตือนสติไนเจลก็ทำหน้าเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้ คนตรงหน้าหัวเราะเสียงดังเสียงหัวเราะของอีกฝ่ายให้ความรู้สึกเป็นกันเองยิ่งนัก
“บางทีข้าก็อยากให้นางลดจริตจะก้านมารยาหญิงให้น้อยลงบ้างเหมือนกัน ข้าคงพูดมากเกินไปท่านอเล็กเซียอย่าได้โกรธข้านะ” อเล็กเซียรู้ดีว่าไนเจลพยายามเลี่ยงประเด็นเรื่องการนำเขาไปเปรียบเทียบกับอิสตรี เด็กหนุ่มไม่แปลกใจเพราะท่านพ่อกับท่านพี่เองหรือแม้แต่ไอแซคก็เอาแต่วิจารย์รูปร่างหน้าตาที่ค่อนไปทางผู้หญิงของเขาอยู่เป็นประจำ
“ได้ข่าวว่าท่านเป็นร้องหัวหน้าเผ่าสินะไนเจล”
“ใช่ครับ”
“การเป็นถึงรองหัวหน้าคงทำให้ท่านยุ่งมากสิ”
“โอ๊ย...ยุ่งมากเลยครับ เจ้าเอเดรียนบางทีก็โยนงานมาให้ข้าทำแบบไม่เกรงใจเลยเชียวล่ะ อ๊ะ...ข้าไม่ได้หมายถึงเอเดรียนเป็นคนไม่เอาการเอางานนะท่านอย่าเข้าใจผิด” หัวข้อเกี่ยวกับเอเดรียน เฟลเวเธอร์ทำให้อเล็กเซียสนใจขึ้นมา หากว่าต้องการยั่วยวนให้คนผู้นั้นหลงใหล เด็กหนุ่มย่อมต้องการข้อมูลของอีกฝ่ายให้มากที่สุด
“เอเดรียน เฟลเวเธอร์ไม่สิ ว่าที่สามีข้าเขาเป็นคนอย่างไร” ไนเจลทำท่าครุ่นคิดขณะบังคับม้าเยื้องย่างไปข้างหน้า อเล็กเซียขี่ม้าเคียงคู่กันไป
“อือ....เป็นคนเอาจริงเอาจรัง...ให้ตายสิหากข้าพูดออกไปจะไม่กลายเป็นข้าชมเพื่อนของข้าหรอกหรือครับ เอาเป็นว่ากับคนที่เขารักเอเดรียนจะอ่อนโยนมาก”
จริงหรือ?
เกิดคำถามเช่นนี้ขึ้นในใจของอเล็กเซีย คนผู้นั้นอ่อนโยนมากจริงหรือ แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ การที่หน้าด้านเอาแต่ขอจูบเขาอย่างหน้าด้านหยาบโลนเช่นนั้นจะให้เขาคิดเห็นเป็นอย่างไร
เวลานี้อเล็กเซียกลัวการผ่านคืนแรกกับว่าที่สามีของตนอย่างที่สุด เพราะเอเดรียน เฟลเวเธอร์ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่สามีภรรยากัน ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นชายอีกฝ่ายก็ยังรุกเข้าหาอย่างหยาบคาย เด็กหนุ่มเกรงว่าคืนเข้าหอตนจะถูกกลืนกินอย่างตะกละตะกรามไร้ซึ่งความมีเมตตา
“เขาอ่อนโยนกับผู้หญิงของเขาหรือไม่”
เผลอถามถามในสิ่งที่กลัวออกไปจนได้ เมื่อรู้ตัวว่าตนเองพูดอะไรออกไปอเล็กเซียจึงสบถด่าตัวเองในใจ รู้สึกว่าใบหน้าของตนเห่อร้อนด้วยความอับอายจนไม่กล้าที่จะมองหน้าไนเจล
“ท่านอเล็กเซียท่านอย่าได้กังวล เขาจะอ่อนโยนกับท่านอย่างที่สุด เพราะว่าท่านคือคนที่เอเดรียนรักอย่างสุดหัวใจแน่นอน”
บทสนทนาจบลงเท่านั้นตอนนี้ต่างฝ่ายต่างพากันเงียบ รู้ตัวอีกทีไนเจลก็พามาจนถึงหน้าหมู่บ้านที่อยู่ลึกภายในป่าดำ อเล็กเซียตกตกตะลึงเพราะไม่คิดว่าหมู่บ้านของพวกวูฟจะกว้างใหญ่และมีคนจำนวนมากกว่าที่คิด
ผู้คนในหมู่บ้านมองมาที่อเล็กเซียกับทหารที่ลำเลียงทรัพย์สินของเขาเป็นจุดเดียว เด็กหนุ่มรู้สึกประหม่าอยู่ไม่น้อยที่สายตาทุกคู่ล้วนแล้วแต่มองมาด้วยความสนอกสนใจ
ไม่นานนักอเล็กเซียก็ถูกพามาถึงบ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้ที่ค่อนข้างใหญ่โตหรูหรามากสำหรับพวกชาวเผ่า เด็กหนุ่มเดาว่าน่าจะเป็นบ้านของเอเดรียน เฟลเวเธอร์
เวลาต่อมาถูกไนเจลเชิญชวนให้เข้าสู่ภายในตัวบ้าน อเล็กเซียมองไปรอบๆ เหมือนว่าไนเจลจะเดาได้ว่าเขามองหาใครอยู่
“เอเดรียนตอนนี้ประชุมอยู่กับพวกหนุ่มๆในหมู่บ้านอีกเดี๋ยวก็คงกลับมาครับท่านอเล็กเซีย”
“ไนเจล....ไม่ต้องเรียกข้าว่าท่านก็ได้ เรียกอเล็กเซียเฉยๆเถอะ ยังไงเจ้าก็อายุมากกว่าข้านะ” ไนเจลยิ้มกว้างดูแล้วยิ่งชวนให้นึกถึงท่านพี่เข้าไปอีก อดไม่ได้เลยที่จะรู้สึกดีกับคนคนนี้
“ถ้าอย่างนั้นข้าไม่เกรงใจนะอเล็กเซีย” อเล็กเซียส่งยิ้มบางๆให้ไนเจล จากนั้นจึงนั่งลงบนเก้าอี้ในห้องที่น่าจะเป็นห้องรับแขก ดูจากด้านในห้องที่ประดับด้วยหัวสัตว์สต๊าฟและพรมขนสัตว์จำนวนมากแล้ว อเล็กเซียสามารถเดางานอดิเรกของเอเดรียนได้
“ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวก่อนนะอเล็กเซีย” ถูกทิ้งไว้ให้อยู่ตามลำพัง เมื่ออยู่เพียงคนเดียวในบ้านก็อดที่จะสำรวจดูของสะสมของเอเดรียน เฟลเวเธอร์ไม่ได้
“เจ้าเองหรือเมียที่เป็นผู้ชายของเอเดรียน” อเล็กเซียหันกลับไปมองเจ้าของเสียง ตรงหน้าเป็นหญิงสาวรูปงามผมสีน้ำตาลแดง ผู้หญิงคนนี้มองดูเขาด้วยแววตาไม่เป็นมิตร
“แหม...หน้าตาก็ใช้ได้นะ” น้ำเสียงที่หญิงสาวใช้สื่อไปในเชิงลบ เธอพูดกับตัวเองหลังจากเดินวนและเมียงมองดูตัวอเล็กเซียไปรอบๆด้วยกริยาท่วงท่าประหนึ่งท้าทาย
“เจ้าเป็นเจ้าชายละสิ ชื่ออะไร” อเล็กเซียยังทำใจเย็นได้อยู่ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เป็นมิตรอีกทั้งยังแสดงออกอย่างกักขฬะ ทว่าถึงจะยิ้มออกไปอย่างงดงามหากแต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้อ่อนข้อให้หญิงสาว
“ตามมารยาทหากอยากรู้ชื่อใครอีกฝ่ายต้องแนะนำตัวก่อนไม่ใช่หรือคุณผู้หญิง” หญิงสาวเบ้ปาก เวลาถัดมาจึงเริ่มแนะนำตัวเองอย่างเสียไม่ได้
“ข้าคือมีอา อัลเบอร์ต้า”
อเล็กเซียมองดูหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า นี่หรือคือน้องสาวของไนเจล เหตุใดนิสัยจึงต่างกับพี่ชายราวฟ้ากับเหวเช่นนี้นะ
“ข้าคือ อเล็กเซีย เทีย อเล็กซานเดรีย เจ้าชายลำดับที่สองแห่งอเล็กซานเดรีย”
“เป็นเจ้าชายจริงๆด้วยสินะ” หญิงสาวเชิดใบหน้าขึ้นอย่างยโส สำหรับอเล็กเซียนับว่าเป็นประสบการณ์แปลกใหม่ เพราะไม่มีใครกล้าแสดงกริยาแบบนี้ต่อหน้าเขามาก่อน
“เจ้าชายจะสามารถอาศัยอยู่ในที่แบบนี้ได้หรือคะ”
“เจ้าหมายถึงในที่ไร้อารยะธรรมเช่นนี้นะหรือมีอา” จงใจพูดจาโจมตีหญิงสาวไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือเปล่า ในเวลาต่อมาจึงเข้าใจว่ามันได้ผลดี มีอามีสีหน้าบึ้งตึง
“เจ้าอย่าได้ดูถูกชนเผ่าเรานะ เฮอะความคิดแบบนี้ก็สมแล้วกับพวกผู้ดีที่ไม่เคยลำบาก”
ไม่ได้ตอบโต้อะไรออกไป เพราะค้านที่จะพูดคุยกับมีอาต่อจึงแสร้งทำเป็นเดินดูหัวสัตว์ที่ถูกสต๊าฟรอบๆห้อง ไม่คาดคิดว่าการทำเช่นนี้จะเรียกโทสะจากเธอได้อีกเหมือนกัน
“อย่ามาทำเมินกันนะ” ถูกกระชากแขนให้หันกลับไปเผชิญหน้า อเล็กเซียชักรู้สึกไม่ชอบขึ้นมาเสียแล้ว
“เจ้ารีบกลับปราสาทของเจ้าไปเสีย อยากให้รู้ว่าที่เผ่าวูฟไม่มีใครต้อนรับเจ้า”
อเล็กเซียแสร้งแสยะยิ้มร้าย ภายในใจแอบคิดว่าหากเป็นเช่นนั้นจริงเขาจะรีบกลับปราสาทไปพร้อมกับเต้นระบำไปด้วยเพื่อเป็นการฉลอง แต่ในเมื่อเอเดรียน เฟลเวเธอร์ยังไม่ได้ออกปากไล่เขา เด็กหนุ่มย่อมไม่สามารถกลับไปตามใจชอบและมีแต่ต้องใช้ความสามารถทั้งหมดยั่วยวนเพื่อให้เอเดรียนทำในสิ่งที่เอื้อประโยชน์ต่ออเล็กซานเดรียให้มากที่สุด
“ข้าจะกลับก็ต่อเมื่อสามีของข้าไล่ข้ากลับเท่านั้น เจ้าคงเข้าใจข้านะมีอา” มีอานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ คงไม่คิดว่า
อเล็กเซียจะตอบโต้ด้วยคำพูดเช่นนี้ นิ่งเงียบอยู่ไม่นานนักใบหน้าสวยๆของมีอาก็เริ่มบูดเบี้ยว
“เกลียดนักพวกผู้ชายที่ไม่ใช่ผู้ชาย ทำไมนะพวกกะเทยอย่างพวกเจ้าถึงได้เดินเพ่นพ่านไปให้ทั่วแบบนี้”
ตอนนี้พอจะเดาอะไรได้บางอย่าง การที่มีอาเล่นงานเขาอย่างดุเดือดเช่นนี้ ไม่ได้หมายความว่าเธอแอบชอบ
เอเดรียน เฟลเวเธอร์หรอกหรือ ทำไมนะจู่จู่อเล็กเซียก็อารมณ์ดีขึ้น
“ถ้าข้าเดาไม่ผิดเจ้าคงพึงใจในตัวเอเดรียน แต่เจ้าคงลืมไปว่าข้าเป็นคู่ฟ้าลิขิตของเขา ขอโทษนะที่เขาคงไม่อาจอยู่ห่างจากตัวข้าได้” จงใจที่จะพูดจาทำร้ายจิตใจมีอา ช่วยไม่ได้นี่อีกฝ่ายอย่างมาพูดจาโจมตีเขาก่อนทำไม ยิ่งรู้ว่ามีอาน่าจะมีสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับเอเดรียนยิ่งนึกอย่างแกล้งให้หญิงสาวเจ็บใจเล่น
“เจ้า....เจ้า......” มีอาได้แต่ขยี้เท้าไปมาระบายอารมณ์ การที่หญิงสาวโกรธเกรี้ยวแต่ไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไรยิ่งทำให้อเล็กเซียได้ใจ
“แทนที่จะเอาเวลามาโจมตีข้า สู้เอาเวลาไปคิดว่าจะทำอย่างไรให้สามีของข้าสนใจเจ้าจะดีกว่าหรือไม่”
กระดากอายนิดๆที่เปรียบเอเดรียนเป็นสามีของตนได้อย่างหน้าชื่นตาบาน แต่สนุกมากที่เห็นมีอามีสีหน้าบูดเบี้ยวอีกทั้งยังถลึงตามา อเล็กเซียรู้ว่าอีกไม่นานหญิงสาวคงกระโจนเข้ามาเล่นงานตัวเองแน่ๆ เอาเถอะจะยอมให้เจ้าตบซักครั้งหนึ่งก็แล้วกัน ยังไงเขาก็ไม่ทำร้ายผู้หญิงอยู่แล้ว
“ข้า...จะ....” จังหวะที่มีอาง้างมือจะตบ คนที่คาดไม่ถึงก็โผล่หน้ามา อเล็กเซียได้แต่คิดว่าในที่สุดเอเดรียน เฟลเวเธอร์ก็มาจนได้
“ทำอะไรกันอยู่นะ”
“เอเดรียน...” มีอาลดมือลง อเล็กเซียนึกทึ่งที่หญิงสาวยิ้มหวานออกมาได้แทบจะในทันที
“ทำไมเจ้าถึงเข้ามาอยู่ในบ้านตอนที่ข้าไม่อยู่ได้ล่ะมีอา” เอเดรียนถาม จากสีหน้าของมีอา อเล็กเซียเดาไม่น่าพลาดหญิงสาวคิดว่าเหตุการณ์ท่าจะไม่ดีต่อเธอ
“ข้าแค่มาทักทายเจ้าสาวของเอเดรียนเท่านั้น...ใช่ไหมอเล็กเซีย” มีอาพยายามหาพวก เธอพยายามปั้นยิ้มเป็นมิตรที่สุดเท่าที่จะทำได้ คงหวังจะให้เขาช่วยสินะ เอาเถอะจะเออออตามน้ำไปก็ได้
“ข้ากับมีอาแค่แนะนำตัวกันเฉยๆเจ้าก็เข้ามาเสียก่อน” ตอนนี้เอเดรียนหรี่ตามองดูทั้งอเล็กเซียและมีอา รู้ชัดเลยว่ากำลังรอให้เขากับมีอาพูดความจริงอะไรบางอย่าง แต่ก็นั่นแหละไม่มีใครยอมพูดอะไรออกมา
“เอาเถอะ ถ้าไม่มีอะไรจริงๆก็ดี มีอาไนเจลตามหาเจ้าอยู่แนะเจ้ากลับบ้านไปได้แล้ว”
“เอเดรียนก็ไปส่งข้าด้วยสิ นะไปส่งข้าที” มีอาออดอ้อนเอเดรียนด้วยการกอดแขน อเล็กเซียอดที่จะยิ้มไม่ได้
แย่หน่อยที่มีอาดันเห็นเข้าพอดี
“ยิ้มอะไรของเจ้าอเล็กเซีย”
“เปล่าข้าแค่คิดว่าพวกเจ้าสองคนสนิทกันดี ดูน่ารัก” เหมือนหญิงสาวจะรู้ดีว่าเขาแสร้งชมจึงถลึงตามองมาไม่เลิก ขืนยังแสดงออกชัดแจ้งแบบนี้เอเดรียนคงจะรู้แน่ๆว่าพวกเขาทะเลาะกันดังนั้นจึงเสนอให้เอเดรียนเดินไปส่งมีอา
“เจ้าไปส่งมีอาเถอะเอเดรียน” พยายามยิ้มหวานให้มากที่สุดขณะพูด
“นะน้าไปส่งข้าเถอะนะเอเดรียน อเล็กเซียเขาอนุญาตแล้วนี่”
ตอนนี้เอเดรียนใช้ดวงตาช่างจับผิดมองมาที่อเล็กเซีย รู้สึกใจหายวาบเมื่อถูกมองเช่นนั้น เด็กหนุ่มเกรงว่าหากหลบตาจะเป็นการพ่ายแพ้ต่ออีกฝ่ายดังนั้นจึงมองตอบกลับไป
“เข้าใจล่ะ อเล็กเซียท่านรอข้าอยู่นี่นะ เดี๋ยวข้ากลับมา”
สุดท้ายคนทั้งคู่ก็ออกไปได้เสียที ด้วยรูปการณ์เช่นนี้ทำให้เด็กหนุ่มมีเวลาเตรียมใจที่จะเผชิญหน้ากับเอเดรียน เฟลเวเธอร์ได้อีกหน่อย เขาเฝ้าครุ่นคิดอยู่เพียงลำพังหากว่าอีกฝ่ายกลับมาอีกครั้งควรจะเริ่มต้นใช้มารยาที่มีทั้งหมดเข้าหลอกล่อเสียตั้งแต่เนิ่นๆดีหรือไม่เพราะเวลาให้หยุดคิดน่าจะมีไม่นาน ดังนั้นอเล็กเซียจึงจับจดต่อการวางแผนการเข้าหาเอเดรียนโดยไม่ได้สนใจอย่างอื่น
รู้สึกไหมว่าอเล็กเซียวางแผนการเจ้าเล่ห์ขี้โกงอยู่
ไม่รู้อนาคตจะเจ้าเล่ห์มากกว่านี้ไหมน้า
รู้สึกว่าตอนนี้ใช้เวลาในการเขียนยาวขึ้นและเนื้อหาสั้นลง
ตอนนี้กำลังเขียนตอนต่อไปอยู่จ้า คิดไม่ตกหลายอย่างเลยกับเนื้อหาของเรื่อง
กลัวไม่สนุกเหลือเกิน กลัวโดนด่าบลาๆๆๆๆๆ
เม้นเป็นกำลังใจบ้างน้า ขอบคุณจ้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
