บทที่ 26 ลูกบุญธรรม
กี่วันแล้วนะที่พี่เจิดไม่ได้กลับบ้านกลับช่อง หนีมานอนอยู่ที่กระท่อมท้ายสวนมะม่วงให้ไอ้มิ่งเอาข้าวเอาน้ำมาส่งให้ แต่ถึงพี่เจิดจะหนีมาอยู่ท้ายไร่ ไอ้ข่าวลือที่ว่าพี่เจิดกับไอ้มะลิเลิกกันมันก็ยังหนาหูหลุดรอดมาถึงหูพี่เจิดจนได้
พี่เจิดยังไม่ได้เลิกกับไอ้มะลิมันสักหน่อย ก็แค่ยังไม่อยากจะเจอหน้ามันก็เลยหนีมาอยู่คนเดียวก่อน พี่เจิดอยากจะทำใจก่อนที่จะกลับไปเจอห้องนอนที่ไม่มีใครมาคอยนอนเบียดอีกแล้ว
ไอ้มิ่งมันบอกว่าหลังจากพี่เจิดไม่กลับบ้านสองวันไอ้มะลิมันเก็บผ้าเก็บผ่อนกลับไปอยู่บ้านพ่อของมันเหมือนเดิมแล้ว ป่านนี้มันคงจะอยู่กับลูกกับเมียที่บ้านของมันนั่นแหละ คิดแล้วก็โคตรเสียใจ
พี่เจิดอุตส่าห์รักมันแต่มันกลับไม่รับรักของพี่เจิดคนนี้เลย มันคิดว่ามันเป็นใครวะ นี่พี่เจิดอยู่กับมันกัดกับมันมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก เจอหน้ามันแทบทุกวัน แล้วมันก็แลบลิ้นใส่พี่เจิดแทบทุกวัน
นึกถึงหน้ากลมๆของมันตอนเด็กๆที่ชอบแยกเขี้ยวยิงฟังใส่ก็เผลอยิ้มออกมาจนได้ พี่เจิดได้แต่ส่ายหน้า นอนเอาแขนก่ายหน้าผากมองหลังคากระท่อม
อย่างน้อยไอ้มะลิมันก็น่าจะมาเจอหน้าพี่เจิดเป็นครั้งสุดท้ายก็ยังดี จะไม่ขอโทษก็ได้ แต่บอกลาพี่เจิดบ้างอะไรบ้างก่อนจะไป ไอ้มะลิเนี่ยมันจะใจร้ายกับคนที่รักมันมากไปแล้วนะ
“พี่เจิดจ๊ะ ฉันเอาข้าวเอาน้ำมาส่งแล้วจ้ะ”ไอ้มิ่งเรียกเสียงโหวกเหวกมาแต่ไกล
“มึงจะตะโกนทำไมวะ”
“ฉันก็ตะโกนไปงั้นแหละ เห็นพี่ซึมๆฉันก็อยากให้พี่ร่าเริงเหมือนเก่า”ไอ้มิ่งยิ้มร่าพลางจัดสำรับข้าวให้พี่เจิด
“แล้ว….”พี่เจิดว่าจะไม่ถามแล้วนะ แต่ก็ถามไปจนได้
“แล้วอะไรเหรอจ๊ะ”ไอ้มิ่งเงยหน้าถาม
“แล้วอีลิล่ะ มันเป็นยังไงบ้าง”พี่เจิดก้มหน้าเอาช้อนเขี่ยข้าว ถามมันเสียงเบา
กับข้าวต่อให้เป็นของชอบพี่เจิดแค่ไหนแต่พี่เจิดก็กินไม่ลงเลย ว่าแล้วก็นึกถึงกับข้าวฝีมือของไอ้มะลิมัน ถึงพี่เจิดจะไม่เคยชมว่ามันทำกับข้าวอร่อย แต่กับข้าวฝีมือมันก็อร่อยถูกปากพี่เจิดทุกอย่าง
พี่เจิดคงจะเป็นเอามากที่คิดถึงแต่คนที่มันทิ้งพี่เจิดไปหาผู้หญิงอื่น
“ไอ้มะลิน่ะเหรอจ๊ะ ป่านนี้มันก็คงยุ่งเลี้ยงลูกของมันอยู่นั่นแหละ น่าเกลียดน่าชังเชียว มองไกลๆฉันก็นึกว่ามันอุ้มตุ๊กตา”ไอ้มิ่งพยักหน้าหงึกๆ เคี้ยวข้าวเต็มปาก
“แล้วลูกมันเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายวะ”
“ผู้ชายสิจ๊ะ เสียงร้องนี่ดังข้ามคลองมาเชียว บางคืนดึกๆฉันตื่นมายังได้ยินเลย ไม่รู้ว่าบ้านนั้นเขาจะได้หลับได้นอนกันรึเปล่า แหกปากร้องกลางดึกแบบนั้น”
ถ้าเป็นอย่างนั้นไอ้มะลิมันก็คงจะเหนื่อยน่าดู กลางวันต้องไปสอนหนังสือเด็ก กลางคืนก็ต้องลุกมาดูลูก ไม่สิ!!เมียมันก็อยู่นี่หว่า เมียมันก็คงดูเองนั่นแหละ จะว่าไปแล้วหน้าตาเมียมันก็คุ้นๆอยู่ นึกขึ้นได้ก็เป็นผู้หญิงในรูปวันนั้นนั่นแหละที่ไอ้มะลิมันเก็บไว้ในสมุดบันทึกของมัน
ใจหายฉิบหายเลยที่เมียพี่เจิดดันเป็นผัวของคนอื่นอยู่ก่อนหน้า
“งั้นเหรอ”พี่เจิดตอบเสียงเบา นั่งเขี่ยข้าวตามเดิม
“ว่าแต่พี่เจิดเถอะ”
“กูทำไม?”
“จะไม่ไปคุยกับเมียพี่หน่อยเรอะ ฉันเห็นตอนที่มันมาเก็บเสื้อผ้ากลับไปอยู่บ้านมัน หน้าตามันอย่างกับคนร้องไห้มาทั้งวันทั้งคืน”
“มันคงร้องไห้ดีใจล่ะมั้งที่ได้กลับไปอยู่บ้านมัน”
“พี่นี่ก็คิดได้เนอะ”ไอ้มิ่งส่ายหน้า
“มึงจะให้กูไปคุยกับมันแล้วนั่งมองมันกับเมียมันรึไง”
“มองนงมองหน้าอะไรกันเล่า พี่นี่ก็ไม่รู้เรื่องรู้ราว เมียเมอที่ไหนกัน ไอ้มะลิมันอยู่บ้านเลี้ยงลูกของมันอยู่คนเดียว ฉันนี่ยังไม่เคยเห็นหน้าค่าตาเมียมันเลยแม้แต่ขนคิ้ว”พูดไปทั้งที่เคี้ยวข้าวอยู่เต็มปาก
“มึงว่าอะไรนะ”
“ก็มันเลี้ยงลูกของมันอยู่คนเดียว ฉันไม่เห็นว่าจะมีมงมีเมียอะไรที่ไหนของมันเลย”ไอ้มิ่งพูดได้หน้าตาเฉย แต่พี่เจิดนี่แทบจะถีบมันตกนั่งร้านลงไปกองกับพื้น
“ก็แล้วทำไมมึงพึ่งมาบอกกูวะ!!”
ทีเรื่องที่ชาวบ้านเขาเล่าเขาลือกันเสือกเอามาเล่าเป็นตุเป็นตะ แต่เรื่องของไอ้มะลิไม่เห็นจะมาพูดให้ฟัง
“ยิ่งพูดพี่ก็ยิ่งช้ำใจนี่ แล้วฉันจะพูดทำไม”ยังมีหน้ามาทำปากดีทั้งที่หน้าตาเซ่อซ่า
ว่าแต่ว่าถ้าเมียไอ้มะลิมันไม่อยู่ตามที่ไอ้มิ่งบอกแล้วเมียมันไปไหนวะ หรือว่าเลิกกันแล้ว หรือว่าแยกกันอยู่ แล้วทิ้งให้ไอ้มะลิเลี้ยงลูกคนเดียวเนี่ยนะ ไม่ดูเป็นแม่ที่ใจร้ายไปหน่อยรึไง ยิ่งคิดพี่เจิดก็ยิ่งกลุ้ม ยังไงพี่เจิดก็คิดถึงไอ้มะลิอยู่ดี
---------------------------------------------------------------
หลายวันก่อนหน้าทางด้านไอ้มะลิ หน้าตามันเหมือนไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาทั้งวันทั้งคืน เอาแต่ชะเง้อหน้ามองทางเข้าบ้านผ่านทางระเบียงห้องนอนของคนที่มันกำลังรออยู่ หวังว่าคนบ้าบอที่ชอบต่อปากต่อคำจะขับรถเข้ามา
แต่สองวันแล้วก็ยังไม่มีวี่แวว ไอ้เจิดคงจะไม่อยากคุยกับมันล่ะมั้ง ถึงได้ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง ก็อยากจะไปคุยไปขอโทษอยู่หรอก แต่ฝ่ายนั้นหนีไปทนลำบากนอนอยู่ท้ายไร่ท้ายนา คงเพราะไม่อยากเจอหน้ามันนั่นแหละถึงได้หนีไปอยู่ซะไกล
คิดได้ดังนั้นก็เลยต้องเก็บเสื้อผ้าออกจากตู้เสื้อผ้าที่ครึ่งหนึ่งมีแต่เสื้อผ้าสีแสบตา เพราะถ้าอยู่ต่อไปคงจะสร้างความลำบากให้กับคนที่มันไปนอนตบยุงที่กระท่อมท้ายไร่
จริงๆแล้วไม่ได้ตั้งใจให้มันจบอย่างนี้เลยด้วยซ้ำ ตั้งแต่แรกเลยตั้งใจว่าจะรอสักพักแล้วค่อยเลิกกัน แต่ยิ่งอยู่นานก็ยิ่งยากที่จะทำใจ รู้ตัวอีกทีก็ปล่อยให้เวลามันผ่านมาขนาดขนาดนี้จนได้
“ลานะจ๊ะพ่อมุ่ย”ไอ้มะลิบอกลาเสี่ยมุ่ยเสียงเบา ประนมมือคล้ายจะเป็นการขอขมาไปในตัว
“จะไม่รอไอ้หนูของพ่อหน่อยเรอะ”เสี่ยมุ่ยเกลี้ยกล่อม
“ไม่หรอกจ้ะ เขาคงไม่อยากจะคุยกับลิแล้ว”
“เฮ้อ ไอ้หนูลูกพ่อก็พอตัวของมัน ใจคอจะไม่มาคุยกันให้รู้เรื่องรู้ราวรึไงนะ เอาแต่หนีอยู่ได้”
“เขาไม่ผิดหรอกจ้ะอย่าไปว่าเขาเลย”
“แต่พ่อว่าอยู่ต่ออีกหน่อยรอคุยกับไอ้หนูมันดีกว่านะ เดี๋ยวมันก็คงกลับมาแล้วล่ะ”เสี่ยมุ่ยไม่ยอมแพ้ ถ้าปล่อยลูกสะใภ้ไปมีหวังลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคงเสียใจน่าดู
“แต่ลิต้องไปเลี้ยงลูก คงจะอยู่ต่อไม่ได้หรอกจ้ะ”ก้มหน้าก้มตาตอบเสียงแผ่ว
แรกเริ่มเลยก่อนจะกลับมายังบ้านดอนไฟไหม้ได้พักใหญ่ก็รู้ว่าเพื่อนของมันน่ะตั้งท้องกับใครที่ไหนก็ไม่รู้แล้วกำลังจะทำแท้ง ความที่สงสารเด็กเลยร้องขอให้เพื่อนช่วยเอาเด็กไว้แล้วจะรับเป็นพ่อแทนเพราะที่บ้านของเพื่อนมันยังไม่รู้และมีหน้ามีตาทางสังคมคงจะไม่ยอมรับเด็กไม่มีพ่อแน่
อีกอย่างมันเองก็ไม่คิดที่จะแต่งงานหรือลงเลยกับใครอยู่แล้ว เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมามันมองแค่คนคนเดียวมาตลอด แต่ไอ้คนที่ชอบใส่เสื้อผ้าสีแสบตาผูกผ้าพันคอสีฉูดฉาดที่มันชอบมองกลับมองแต่พี่สาวฝาแฝดของมันลูกเดียว
เรื่องมันยิ่งกลับตาลปัดเมื่อจู่ๆก็ดันจับพลัดจับพลูโดนบังคับให้แต่งงานกัน จริงอยู่ที่ข้างในลึกๆไอ้มะลิคนนี้ดีใจจนเนื้อเต้น แต่กลับไอ้เจิดแล้วคงจะไม่พอใจน่าดู จะพอใจได้ยังไงในเมื่อไอ้หมาเจิดมันอยากจะแต่งงานกับพี่สร้อยทองของมันแค่นั้น
แต่ว่ายิ่งอยู่ด้วยกันนานๆยิ่งทำใจยาก ยากยิ่งกว่าต้องมาทำใจมองไอ้หมาเจิดแต่งงานกับพี่สร้อยทองของมันซะอีก คิดอยู่ว่าอยู่กันไปได้สักพักก็จะเลิก แต่ยิ่งอยู่นานก็ยิ่งถลำลึก ได้แต่ผัดวันประกันพรุ่ง พร่ำบอกตัวเองทุกวันว่าพรุ่งนี้ๆ จนแล้วจนรอดเด็กก็ลืมตาขึ้นมาดูโลกจนได้ จนไม่เหลือเวลาแม้แต่วินาทีเดียวที่จะให้ผลัด
ยิ่งเจ็บใจที่สุดก็ตอนที่ได้ยินคำว่ารักออกจากปากที่จูบมันมานับร้อยนับพันรอบ หัวใจในอกนี่แทบจะหลุดออกมาด้วยความดีใจ แต่สุดท้ายก็ต้องเสียใจเพราะมันเองก็มีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบต่อให้จบ และคงไม่มีใครจะมารับเรื่องแบบนี้ได้หรอก เรื่องที่มันรับเด็กมาเลี้ยงตั้งแต่แรกโดยไม่บอกกล่าว
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้มันจะบอกกับทุกคนตั้งแต่วันแรกที่ถูกบังคับให้แต่งงานเพื่อที่จะได้ไม่ต้องแต่งงานกัน จะได้ไม่ต้องรู้สึกมีความสุขจนไม่อยากถอนตัว ไม่ต้องมาอึดอัดใจกับคำรักที่อยากได้นักหนาแต่ก็ตอบรับไม่ได้
ตอนนั้นก็ตกใจอยู่ที่จู่ๆไอ้หมาเจิดก็ดันเปิดประตูห้องของโรงพยาบาลเข้ามาเจอมันกับลูกกับเพื่อนของมัน แต่ปากก็หนักจนพูดอะไรไม่ออก ไม่ได้คิดเอาไว้ล่วงหน้าเลยว่าจะมาเจอกับสถานการณ์แบบนี้ ทั้งตกใจทั้งเสียใจทั้งรู้สึกผิด ดูจากแววตาของคนที่มองมาก็รู้ว่าโกรธและเสียใจมากแค่ไหน
ยิ่งทำให้ไอ้มะลิรู้สึกผิดที่ไปเหยียบย่ำน้ำใจของคนที่มันพร่ำบอกว่าบ้าบอ อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก จบแล้วสินะกับความสุขที่คิดเอาไว้ล่วงหน้าว่าสักวันมันจะหายไป
“กลับมาแล้วเรอะ”กำนันแม้นถามลูกชาย
“จ้ะ”ไอ้มะลิก้มหน้ารับคำ
“ว่าแต่เอ็งเก็บเสื้อผ้ามาไม่บอกไม่กล่าวผัวเอ็งแบบนี้มันจะดีเรอะ ทำไมไม่อยู่คุยกันให้ดีก่อน”
“มันคงไม่อยากจะคุยกับฉันหรอก ไม่งั้นมันจะหนีไปอยู่ท้ายไร่ทำไม”
“เอ็งนี่ก็นะ ถ้าไม่ใช่ลูกข้าพ่อๆไล่ตะเพิดไปแล้ว ทำอะไรก็ไมคิดไม่อ่าน อย่างน้อยก็บอกกันก่อนก็ยังดี ขนาดพ่อยังโกรธขนาดนี้แล้วไอ้เจิดผัวเอ็งมันจะโกรธขนาดไหน”
“ฉัน…”พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลย
พอคิดถึงก็ยิ่งเสียใจ จ้องมองหน้าเด็กในอ้อมอกของหมวย ตอนนี้ก็ได้แต่พึ่งน้ำนมของหมวยลูกแปะเฮ็งร้านขายกาแฟไปพลางๆก่อนนั่นแหละ เพราะคนแม่ก็ต้องรีบกลับบ้านเพราะกลัวว่าที่บ้านจะจับได้เสียก่อน
“เอาเถอะ ไว้ฝั่งนู้นพร้อมคุยก็ค่อยคุยก็แล้วกัน”
ไอ้มะลิยิ้มเจื่อนให้หมวยก่อนจะรับเอาเด็กน้อยอิ่มนมส่งเสียงอ้อแอ้มาอุ้มเอาไว้ ก้มหน้ามองตากลมใสสีสวย
“หมวยกลับก่อนนะมะลิ เดี๋ยวพรุ่งนี้หมวยจะเตรียมนมเอาไว้ให้ มะลิไปเอาด้วยล่ะ”หมวยยิ้ม
“ถ้าไม่ได้หมวยก็คงแย่”
“เป็นไรหรอก ถือซะว่าช่วยๆกัน”
“ขอบใจนะ”
มันเองก็อยากจะไปขอโทษไอ้เจิดอยู่หรอกนะ แต่ฝ่ายนั้นก็คงจะโกรธจนไม่อยากจะเห็นหน้ามันแล้วล่ะ
---------------------------------------------
ตกบ่ายแก่ๆที่รั้วบ้านของกำนันแม้น
“แล้วทำไมไม่เข้าไปดีดีล่ะจ๊ะพี่เจิด”ไอ้มิ่งถาม
“ยุ่งน่า จะไปไหนก็ไปไป๊”พี่เจิดกระซิบไล่มัน
ก็แหมจะให้พี่เจิดนิ่งดูดายได้ยังไง พี่เจิดคิดแล้วคิดอีกว่าไอ้มะลิมันก็คงจะเหนื่อยน่าดูที่ต้องมาเลี้ยงลูกคนเดียว เด็กเล็กๆแดงๆก็ใช่ว่าจะเลี้ยงง่าย
ยิ่งไอ้มิ่งบอกว่าได้ยินเสียงร้องตอนกลางคืนบ่อยๆ ไอ้มะลิมันคงจะอดหลับอดนอนมาตลอดเลยสิท่า จะว่าพี่เจิดเป็นห่วงมันพี่เจิดก็ยอมรับนั่นแหละ พี่เจิดก็แค่เป็นห่วงคนที่พี่เจิดรัก ถามว่าโกรธไหมพี่เจิดไม่โกรธหรอก แค่น้อยใจที่ว่ามันไม่เคยบอกอะไรพี่เจิดเลย
พี่เจิดด้อมๆมองๆอยู่ข้างรั้วบ้าน รอบรั้วล้อมด้วยพุ่มมะลิส่งกลิ่นหอมเชียว มองเห็นเปลเด็กร้อยกับขื่อบ้านแกว่งไปมา ปลายเชือกอีกด้านก็มีมือไอ้มะลิมันคอยไกวอยู่ อีกมือก็คอยหยิบคอยจับผ้าอ้อมเปื้อนๆแยกใส่ตะกร้าเตรียมซัก ดูท่ามันคงจะเหนื่อยน่าดู
“สงสัยจะเหนื่อยน่าดูนะจ๊ะ ไอ้การเลี้ยงลูกคนเดียวเนี่ย”ไอ้มิ่งมันยังไม่ไปอีกเหรอวะ พี่เจิดอุตส่าห์ไล่แล้วนะ
“มึงอยากรู้ก็ไปถามพี่แจ่มสิวะ”
ก็ขานั้นเขาก็เลี้ยงลูกคนเดียวมาตั้งแต่แดงๆเพราะว่าแม่ของลูกตายตอนคลอด ดีหน่อยที่มีแม่นมมาช่วยเลี้ยงนั่นแหละ
“เรื่องสิ พูดถึงไอ้แจ่มแล้วก็อารมณ์เสีย ฉันไปดีกว่า”ว่าแล้วมันก็สะบัดตูดเดินข้ามคลองกลับบ้านไป
พอได้เห็นหน้าไอ้มะลิแล้วพี่เจิดก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าคิดถึงมันมากแค่ไหน อยากจะเข้าไปดึงเอามันมากอดมาจูบให้หนำใจสมกับที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นอาทิตย์ แต่ก็ทำได้แค่แอบมองมันจากพุ่มไม้ไกลๆ
จนเสียงอ้อแอ้เงียบไป ไอ้มะลิมันชะโงกหน้าดูลูกในเปลก่อนจะถือตะกร้าผ้าหายไปหลังบ้าน มันคงจะไปซักผ้าของมันนั่นแหละ พี่เจิดถอนหายใจมองดูเปลเด็กอยู่พักใหญ่ ตั้งใจจะเดินข้ามสะพานกลับบ้านกลับช่องไปนอนเพราะแทบไม่ได้นอนมาหลายวัน
ครั้นพอจะหันหลังกลับก็ได้ยินเสียงอ้อแอ้อีกรอบเลยต้องหยุดหันไปมองอีกรอบ
นี่ลูกไอ้มะลิมันยังไม่หลับอีกเหรอวะ!!
ความอยากรู้ว่าหน้าตาของลูกมันจะเป็นยังไงเลยอดไม่ได้ที่จะแอบย่องไปใต้ถุนบ้านของกำนันแม้น ชะโงกหน้ามองข้างในเปลดู แต่พอชะโงกหน้าเข้าไปในเปลได้ก็แปลกใจ
ทำไมลูกไอ้มะลิมันถึงได้มีตาสีฟ้าวะ!! ผมสีทองอีกต่างหาก ตัวก็ข๊าวขาวกว่าไอ้มะลิอีก
แม่มันก็ไม่ได้เป็นฝรั่งนี่หว่า ทำไมลูกออกมาถึงได้ตาน้ำข้าววะ พอชะโงกหน้าเข้าไปดูใกล้ๆยิ่งแน่ใจเลย หน้าตาไม่เหมือนไอ้มะลิสักนิด
“แว๊ แว๊ แว๊!!”
สงสัยเด็กจะตกใจพี่เจิดล่ะมั้งถึงได้แหกปากร้องซะดังขนาดนั้น
“ฮะ เฮ้ย เดี๋ยวสิวะ กูยังไม่ได้ทำอะไรมึงเลยนะ”
พี่เจิดลนลานกระซิบบอกลูกของไอ้มะลิ นอกจากแหกปากร้องยังดิ้นแด่วๆอีก เอาไงดีวะ ปล่อยให้ร้องก็ไม่ได้ด้วย เลยก้มลงไปอุ้มขึ้นมาซะเลย ขืนปล่อยให้ร้องไอ้มะลิมันมาเจอพี่เจิดล่ะก็แย่เลย เดี๋ยวมันจะหาว่าพี่เจิดมารังควานมันกับลูกเอา
อุ้มไปก็เขย่าตัวไปจนเงียบไปนั่นแหละ พี่เจิดเลยถอนหายใจก้มตัวจะวางเด็กคืนเปล
“แว๊ แว๊ แว๊!!”
แต่พอจะวางลงคืนเปลก็สะดุ้งอุ้มขึ้นมาแนบอกอีกรอบเมื่อลูกของไอ้มะลิมันแหกปากร้องอีกแล้ว
“อะไรของมึงวะเนี่ย เดี๋ยวกูก็โยนทิ้งซะหรอก”พี่เจิดพึมพำ
พูดไปอย่างนั้นแหละ แต่ก็ขย่มตัวบ้างโยกตัวบ้างให้เด็กมันเพลินมันจะได้หลับพี่เจิดจะได้กลับๆสักที จะว่าไปเด็กนี่ก็ตัวนุ่มเชียว กลิ่นก็ห๊อมหอม ว่าแล้วก็เฉียดจมูกเข้าที่แก้มนิ่มๆเบาๆ
เป็นอย่างทีคิดเลย แก้มนุ่มพอๆกับแก้มของไอ้มะลิมันเลย มันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดนะพี่เจิดว่า เด็กนี่โคตรน่าเกลียดน่าชังเลย
ปึกกกก!!
แต่แล้วเสียงของตกก็ทำให้พี่เจิดเงยหน้าขึ้นไปมอง เจอเข้ากับไอ้มะลิยืนจ้องพี่เจิดอยู่ไม่ไกล มองเห็นตะกระผ้าที่มันถือมาตกลงบนพื้น มันคงจะตกใจที่เห็นพี่เจิดล่ะมั้ง แต่พี่เจิดก็ตกใจไม่แพ้กันนั่นแหละ
เลยหันหลังเดินหนีมันซะเลย พี่เจิดยังไม่อยากจะคุยกับมันตอนนี้นี่หว่า ยังไม่พร้อมให้มันมาบอกเลิกพี่เจิดด้วย ถ้าขืนอยู่มันคงจะขอแยกทางกับพี่เจิดแบบเป็นทางการแน่ ตอนนี้พี่เจิดถือว่าพี่เจิดยังไม่ได้เลิกกับมันนะ เพราะต่างฝ่ายต่างไม่ได้บอกเลิกกันเลยนี่หว่า
“จะไปไหนน่ะ”ไอ้มะลิมันถาม
แต่พี่เจิดไม่รอตอบมันหรอกนะ เดินดุ่มๆออกมาจากใต้ถุนบ้านมัน ความตกใจเลยทำให้ลืมไปเลยว่าพี่เจิดน่ะอุ้มลูกของไอ้มะลิมันติดมามือด้วย
รู้ตัวอีกทีก็ต้องหยุดขาที่ก้าวจ้ำเอาไว้ ไม่ใช่ว่าจะหยุดตามเสียงเรียกหรือเอาลูกคืนมันหรอกนะ แต่เอวของพี่เจิดน่ะถูกรวบกอดจากทางข้างหลังรั้งให้หยุดเอาไว้ รู้สึกได้เลยว่าไอ้มะลิมันกอดพี่เจิดแน่นมาก แน่นจนใจพี่เจิดเต้นแรง
“มะ มึง…มากอดกูทำไม”พี่เจิดถามเสียงเบา แต่ก็ยอมให้มันกอด
เพราะพี่เจิดคิดถึงมันใจจะขาด
“อย่าไปนะ อย่าไป”ทำไมเสียงมันถึงได้สั่นแบบนั้นล่ะ
“มึงปล่อยกูได้แล้ว”
“บอกว่าอย่าไปไง อย่าไป ฮึก”
“อะไรของมึงเนี่ย”
นี่ไอ้มะลิมันร้องไห้อยู่เหรอ ทำไมพี่เจิดถึงได้รู้สึกเปียกๆที่หลัง แล้วทำไมไอ้มะลิมันต้องตัวสั่นด้วย เป็นพี่เจิดต่างหากที่ต้องร้องไห้น่ะ พี่เจิดไม่อยากให้มันร้องไห้เลย
“ไม่เอา กูไม่ปล่อย ฮึก มึงอย่าไปนะ ฮึก มึงห้ามไปนะ”เสียงของมันอู้อี้ ซุกหน้าลงมาที่หลังพี่เจิด
“ทำไมล่ะ”
มันจะให้พี่เจิดอยู่ทำไมในเมื่อมันไม่อยากอยู่กับพี่เจิดแล้วนี่ มันถึงได้เก็บเสื้อผ้าหนีมาอยู่บ้านมัน
“อย่าไปเลยนะ ไม่อยากให้ไป ฮึก พี่เจิดอย่าไปเลยนะ”
เดี๋ยวนะ!! เมื่อกี้มันเรียกพี่เจิดว่าอะไรนะ หรือว่าพี่เจิดหูฝาดวะ
“มึง…”ถึงกับพูดไม่ออกเลย มันดีใจยังไงก็ไม่รู้ว่ะที่ไอ้มะลิเรียกพี่เจิดว่าพี่เจิดน่ะ
“ไม่อยากให้ไปเลย ฮึก ขอโทษ ขอโทษนะ ขอโทษที่ไม่บอก อย่าไปเลยนะ ฮึก รัก รักมากเลย ไม่อยากให้ไปเลย อย่าไปนะ”
มัน…มันบอกพี่เจิดว่าอะไรนะ มันบอกรักใช่ไหมวะ อยากจะยกมือขึ้นมาตบหน้าตัวเองจริงๆถ้าไม่ติดว่าอุ้มลูกของไอ้มะลิอยู่ ตกลงพี่เจิดไม่ได้ฝันไปใช่ไหมวะ ใครก็ได้ช่วยบอกพี่เจิดที
“เมื่อกี้มึงพูดว่าอะไรนะ”พี่เจิดเลยเบี่ยงตัวหันกลับมาถามมันทั้งที่มันยังกอดอยู่
ไอ้มะลิมันยังคงก้มหน้าก้มตาพึมพำน้ำตาเปียกเสื้อพี่เจิดไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา
“ฮึก รัก รักพี่เจิด รักมาตั้งนานแล้ว อย่าไปเลย ขอโทษ ขอโทษนะ ขอโทษ ฮึก”
แค่รักยังไม่พอเหรอวะ แถมรักมานานแล้วด้วย!! อะไรวะเนี่ย ใจคอจะฆ่าพี่เจิดให้ตายเลยรึไง ดีใจจนหัวใจจะวายตายห่าอยู่แล้ว
“มึงน่ะ บอกรักกูมานานแล้วจริงๆเหรอวะ”
“อื้อ ฟื๊ดดดด”มันพยักหน้ารัว พยักหน้าไม่พอเสือกสูดน้ำมูกอีก
“แล้วทำไมมึงถึงไปมีลูกกับผู้หญิงคนอื่นล่ะวะ”
“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ลูก ลูกใครไม่รู้ เขาจะทำแท้ง ฮึก ก็เลยรับมาเลี้ยง”คราวนี้มันส่ายหน้า เช็ดน้ำตาเช็ดน้ำมูกกับเสื้อตัวเก่งของพี่เจิด
ก็แล้วมันไม่บอกพี่เจิดตั้งแต่แรก ปล่อยให้พี่เจิดคิดไปไกลเผลอคิดว่ามันมีลูกมีเมียแล้ว
ว่าแล้วหน้าของพี่เจิดมันก็ตึงๆขึ้นมายังไงไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ยิ้มจนปากบานไปแล้ว ก็ถึงว่าทำไมมันลูกมันถึงได้เหมือนลูกฝรั่งฉิบหาย ที่ไหนได้พี่เจิดก็เข้าใจผิดไปนี่เอง
ความดีใจพี่เจิดเลยกะจะหันหลังไปกะจะหอมไอ้มะลิให้หายคิดถึง จะเช็ดน้ำตาปลอบให้มันหยุดร้องไห้ แต่ว่า….
ปัง!!
เสียงปืนก็ทำเอาพี่เจิดสะดุ้งเฮือก หันไปอีกทีก็เจอพ่อกำนันพ่อตาของพี่เจิดยิงปืนลูกซองขึ้นฟ้า
“นั่นมึงจะเอาหลานกูไปไหนวะ!!”
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มีความง้อผัวทั้งน้ำตา ผัวเมียยังไม่เคลียกันพ่อตาก็มาเสียก่อน เข้าใจกันแล้วก็จัดชุดใหญ่ไฟกระพริบไปสิ รออะไรล่ะ 555 น้ำมันมะกอกเปย์กันมาซะ
เจอกันอีกทีวันอังคารนะ แต่ไม่สัญญานะเพราะต้องพรุู๊ฟ"กุหลาบซ่อนหนาม" อาจจะไม่ได้มา 555 ทวงได้ไม่ว่ากัน
หัวข้อ: ✿Smoothie Love เรื่อง...รักของพี่เจิด ✿ 02-10-61 ✿ พิเศษ 01 : หลบหน่อย..พระเอกมา (อ่าน 225836 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก