ตอนที่ 15 : สะสาง
ผมตื่นมาช่วงสายโดยมีราเชนทร์คร่อมเหนือร่าง
“รัญจ๋า เตรียมตัวไปเรียนว่ายน้ำกันเร็ว”
...ให้ตาย เข้าใจแล้วทำไมผมถึงเหนื่อยขนาดนี้ แล้วยังร้าวไปทั้งตัว ฝึกว่ายน้ำสองวันติดแล้วมาเจอเซ็กซ์หฤโหด พวกเขาคงไม่คิดว่าผมเป็นดายฮาร์ดหรอกหรอกใช่มั้ยถึงไม่สะทกสะท้านเลยน่ะ
“วันนี้ผมจะพักผ่อน”
“แล้วคอร์สว่ายน้ำแสนวาบหวิวกับฉันล่ะ”
“ผมจะพักผ่อนครับ” ผมเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงความจริงจังที่ราเชนทร์ต้องยอมถอย แม้อีกฝ่ายจะดูกระตือรือร้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมพาผมออกจากห้องแล้วก็ตาม
นอนหลับตาไปสักพักผมก็เอียงหน้ามองหาราเชนทร์ที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ใกล้ๆ ก่อนจะพลิกตัวเอาคางไปเกยบนตักอีกฝ่าย
“ผมหิว”
ผมเงยหน้ามองราเชนทร์ตาแป๋ว อันที่จริงก็ไม่ได้ง่วงมากขนาดนั้น แต่เพลียจนไม่อยากจะทำอะไรมากกว่า
ราเชนทร์ตกใจที่จู่ๆ ผมก็ถูกจู่โจม ไอ้คนท่ามากชอบตั้งตัวไม่ติดเวลาโดนรุกคืบ ผมเลยเผลอยิ้มบางๆ เอียงหน้าจนเส้นผมยาวคลอเคลียข้างแก้มกระจายตัวบนหน้าขาอีกฝ่าย เล่นเอาราเชนทร์ถึงกับมือไม้กระตุก
“ผมหิวจัง”
“ฉันก็หิวรัญจนอยากจะกลืนทั้งตัว”
สายตาหื่นกระหายไม่ธรรมดานั้นเรียกสติให้ผมพลิกตัวหนีทันที เอาผ้าห่มคลุมโปงแล้วเงยหน้าจ้องคนที่ยังมองตามไม่เลิก แถมมือไม้ก็ดูจะหักห้ามใจตัวเองไม่ค่อยได้ เฮ้ ผมไม่ได้ตั้งใจจะยั่วสักหน่อย แค่บอกให้หาอะไรประทังท้องเท่านั้นเอง
“ผมจะโทรหาคีรี คุณไปซื้ออะไรให้ผมทานหน่อยสิ”
ราเชนทร์เหมือนลูกโป่งที่โดนเจาะลมกะทันหัน ยิ่งเห็นผมม้วนผ้าห่มเป็นก้อนเพื่อระวังภัยก็ถอนหายใจเฮือกแล้วยิ้มอย่างเอาใจ
“ฉันโทรสั่งร้านอาหารให้เอามั้ย”
“ผมอยากทานอะไรง่ายๆ มากกว่า ฝั่งตรงข้ามปริ้นส์รูมมีร้านก๋วยเตี๋ยวหมูอยู่ คุณลงไปซื้อให้หน่อยนะ เอาเส้นเล็กพิเศษถุงนึง ขอบคุณครับ”
รอยยิ้มของราเชนทร์แลบูดเบี้ยวชอบกล เขาคงไม่เคยลงไปซื้อร้านข้างทางมาก่อน
“ถ้าคุณไม่ลงงั้นผมลงไปเอง”
“ไม่ต้องๆ เฮ้อ...เพื่อรัญหรอกนะ” ราเชนทร์ถอนหายใจอีกหนึ่งเฮือก อย่างกับเป็นการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตอย่างนั้นล่ะ ผมมองคุณชายเดินจากห้องแล้วก็นึกขัน ก่อนจะลากสังขารเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วออกไปนอนกลิ้งเล่นบนเตียงโทรหาคีรีราวกับเป็นกิจวัตรที่ต้องทำทุกวัน
(( สวัสดียามบ่าย นอนเต็มที่มั้ยหืม ))
นับตั้งแต่วันแรกที่โดนทัก คีรีก็เหมือนจะดูเวลาก่อนรับสายเพื่อใช้คำอย่างเหมาะสม
“นอนอิ่มเลยล่ะครับ คีรี วันนี้ผมไม่ไปฝึกว่ายน้ำนะ ขอลาหยุดกับท่านประธานหนึ่งวัน”
(( เธอไม่สบายเหรอ! ))
“ไม่ใช่หรอกครับ แค่ปวดเอวกับล้าๆ นิดหน่อย” ผมเอ่ยขณะตั้งโทรศัพท์บนเข่า เพราะเปิดคุยแบบเฟสไทม์เห็นหน้ากัน ไม่กล้าบอกเพิ่มว่าเพราะไอ้มีปุ่มของเขานั่นแหละที่ทำเอาผมเจ็บร้าวเป็นช่วงๆ เวลาขยับตัว “ผมให้ราเชนทร์ไปซื้อก๋วยเตี๋ยวด้วย”
(( ร้านตรงข้ามปริ้นส์รูมใช่มั้ย ฉันเคยกิน อร่อยอยู่นะ ))
ผมยิ้มกับความติดดินของคีรี
“เย็นนี้คุณซื้อข้าวมาทานกันที่ห้องดีมั้ยครับ” ผมว่าพลางค่อยๆ ลดตัวจากนั่งพิงหัวเตียงกลายเป็นท่ากึ่งนอน เผลอหาววอดตาปรือปรอย เตียงคิงไซส์นุ่มนิ่มนี่มันช่างสบายชวนเคลิ้มจริงๆ “ผมไม่อยากจะออกไปไหนเลย แค่คิดว่าต้องทำงานกลางคืนอีกก็เหนื่อยแล้ว”
คล้ายเห็นหนังตาของคีรีในโทรศัพท์กระตุกไปวูบหนึ่ง เขากลืนน้ำลายก่อนถามอย่างเป็นห่วง
(( …วันนี้พักงานดีกว่ามั้ย ))
“ไม่ครับ บาร์เทนเดอร์มีสามคน ผมหยุดบ่อยๆ ไม่ดีหรอก”
(( แต่เธอดูเพลียมากเลยนะ ))
“ผมรอกินก๋วยเตี๋ยวแล้วจะนอนพักอีกสักตื่น ถึงตอนนั้นก็ไหวแหละครับ แค่ขี้เกียจ” พูดจบผมก็หัวเราะคิก เล่นสารภาพตามตรงกับท่านประธานผู้แสนขยันขันแข็งเป็นอะไรที่เก้อเขินอยู่เหมือนกัน แต่คีรีไม่ได้ปั้นหน้าดุหรือเร่งเร้าอะไร เขามองผมยิ้มๆ ตาหวานเยิ้มอย่างหาได้ยากเชียว
“ไม่เอาแล้วนะครับถุงยางขรุขระนั่นน่ะ” ไหนๆ ราเชนทร์ก็ไม่อยู่ห้องผมเลยถือโอกาสพูดขึ้นมาซะเลย
(( เธอไม่ชอบเหรอ )) คีรีเสียความมั่นใจทันควัน
“ไม่เชิงไม่ชอบ แต่มันทำให้ผมรู้สึกไวกว่าปกติ เอ่อ...” ผมพยายามหาตัวอย่างอธิบายเพิ่ม “เหมือนวิ่งบนลู่สบายๆ อยู่ดีๆ ก็ถูกเร่งความเร็วกะทันหันน่ะครับ ได้ออกกำลังกายเต็มที่แต่ก็เหนื่อยสุดๆ”
(( งั้นถ้าแบบบางเฉียบล่ะ ))
ผมหน้าแดงนิดหน่อย
“เอ่อ...ก็พอไหวแหละครับ”
(( แล้วถ้าเกิด... ))
“เรื่องนั้นไว้พวกเราคบกันครบสามเดือน ค่อยมาพิจารณากันอีกทีนะครับ” ผมรู้ทันว่าคีรีคิดจะถามอะไร พวกเขาก็ใจเร็วกันเหลือเกิน นี่ขนาดผมไม่ได้บอกนะเนี่ยว่าวันนั้นตอนมีอะไรกับราเชนทร์หมอนั่นเล่นเสียบสด มีหวังคงไม่จบแค่หมัดเดียวแหงๆ
พูดถึงอิเหนา อิเหนาก็มา ราเชนทร์เปิดประตูถือถุงก๋วยเตี๋ยวชูขึ้นอย่างกับได้รับชัยชนะ เห็นแล้วผมก็ลอบยิ้มเพราะเขาซื้อให้ตัวเองด้วย เป็นบุญตาจริงๆ ที่จะได้เห็นคุณชายที่ลิ้มรสฝีมือพ่อครัวประจำบ้านตั้งแต่เด็กจะมานั่งแกะก๋วยเตี๋ยวกินกับผมในห้อง
“คุณเองก็อย่าลืมทานข้าวตรงเวลาด้วยล่ะ แค่นี้ก่อนนะครับ”
ผมหันหน้าจอให้คีรีเห็นว่าราเชนทร์กลับมาแล้ว
(( อืม เดี๋ยววันนี้ฉันจะเลิกงานเร็วหน่อย จะซื้อของชอบเข้าไปให้ รอหน่อยนะ ))
“ครับ” ผมวางสาย ก่อนจะพาตัวไปนั่งที่โต๊ะอาหารซึ่งราเชนทร์เตรียมชามไว้พร้อมเสร็จสรรพ “ทำไมวันนี้คุณทำตัวดีจัง”
เมื่อก่อนตอนอยู่บ้านราเชนทร์จะมีคนช่วยจัดแจงทุกอย่างครบถ้วน ผมเลยไม่เคยเห็นคุณชายคอยบริการอย่างนี้มาก่อน
“ก็ใครบางคนอ้อนฉันให้ต้องทำกันล่ะ” ราเชนทร์จับผมจูบปากอย่างมันเขี้ยว ทำเอาต้องกลับไปย้อนคิดว่าผมอะไรให้เขายอมลงทุนขนาดนี้เลยเหรอ ก็แค่ไปนอนเกยตักไม่ถึงนาทีเองนะ
นึกไปนึกมาก็ส่ายหัวเพราะท้องร้องคำราม ผมแกะเครื่องปรุงใส่พริกใส่น้ำส้มสายชูเพื่อเพิ่มรสชาติ พอจะส่งให้คนที่นั่งข้างๆ กันก็พบว่าราเชนทร์กินทั้งอย่างนั้นไม่ใส่อะไรเพิ่มเติม รายนี้คงชินกับอาหารตะวันตกจนปรุงรสเองไม่เป็น
“ก็อร่อยดี”
ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ใช้น้ำซุปกระดูกหมูไม่ใช่แค่น้ำต้มกับซุปก้อนเอาสะดวกเข้าว่า ต่อให้ไม่เติมน้ำตาลก็มีรสหวานหอมติดมันหน่อยๆ พอคล่องคอ ผมดีใจที่ราเชนทร์ชอบ แม้จะไม่ได้ประทับใจมากเป็นพิเศษก็เถอะ
แน่นอนว่าหลังทานเสร็จผมต้องเป็นคนล้าง ขืนให้เขาทำมีหวังชามแตกพอดี
หนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อน ผมบิดขี้เกียจน้อยๆ ก่อนจะปีนขึ้นเตียงที่ราเชนทร์จับจองพื้นที่ด้านขวาอยู่ก่อนแล้ว แถมยังเอาหมอนมาสุมอยู่ข้างๆ แกมบังคับให้ผมนอนใกล้ๆ อีกต่างหาก
“คุณคลุกอยู่กับผมทุกวันทั้งวันแบบนี้ไม่เบื่อบ้างเหรอ”
เห็นอาการติดแฟนของเขาหนักขนาดนี้ผมก็อดถามไม่ได้ ไม่รู้ว่าเป็นแค่ช่วงโปรโมชั่นรึเปล่า อย่าว่าแต่ใครเลย ผมเองยังแอบนึกเบื่อหน้าเขาขึ้นมาเป็นระยะเหมือนกัน เล่นเจอกันตลอดเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยนี่นา
“ไม่ให้อยู่กับรัญ แล้วจะให้ฉันไปอยู่กับใครล่ะ” ราเชนทร์ยิ้มกรุ้มกริ่ม แต่ก็มีความนัยแอบแฝงที่ผมฉุกคิดได้ว่า...หมอนี่แม่งสังคมน้อยจนน่าสงสาร
ราเชนทร์ไม่มีเพื่อนสนิท ไม่มีเพื่อนร่วมงาน ไม่มีญาติที่ติดต่อกันบ่อยๆ จะเพราะนิสัยโลกหมุนรอบตัวเป็นพิษก็ว่าได้ คนเอาแต่ใจไม่รู้จักสำนึกอย่างนี้ใครจะอยากสนิทสนมด้วยกันล่ะ ที่มี...ก็จะเป็นพวกสาวๆ ที่เข้ามาทักทายบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะเป็นเพราะหน้าตาและความร่ำรวยของเขา ราเชนทร์เคยบอกว่าถ้าเจอกันตามงานก็พอไหว เพราะส่วนใหญ่จะเข้ามาชม มาเยินยอซะจนเจ้าตัวชอบอกชอบใจ แต่ถ้านอกงานเมื่อไหร่จะมีแต่เรื่องไร้สาระ เขาไม่ชอบเสียงเจ๊าะแจ๊ะน่ารำคาญเพราะมักเป็นฝ่ายพูดมากกว่า เลยมาลงเอยกับคนพูดน้อยอย่างผมนี่ไง
“คุณทำอะไรเหรอครับ” ผมเปลี่ยนเรื่อง ชะโงกหน้ามองหน้าจอแมคบุ้คบนตักอีกฝ่ายที่เป็นตัวเลขลายตาไปหมด นานครั้งจะเห็นราเชนทร์หยิบมาเปิดสักที เพราะรายนี้มีงานมีการอะไรที่ต้องทำซะที่ไหน ถ้าติดตามข่าวโซเชี่ยลทั่วไปแค่โทรศัพท์เครื่องเดียวก็เอาอยู่
“ดูหุ้นน่ะ สนใจมั้ย”
“คุณเล่นเป็นด้วยเหรอ” ผมถามเสียงทึ่งสุดขีด
“ไม่เป็น”
“อ้าว”
“ฉันจ้างคนเล่น ไอ้ตารางที่ต้องจับตาดูทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ใครจะไปเสียเวลาด้วยล่ะ”
“...”
“ไม่ได้เข้านานแล้วเลยลองเปิดดูสักที อืม ก็ไม่เลว”
“...”
ผมยังคงไร้คำตอบ ก็ไม่เลวของเขามากกว่าเงินเก็บทั้งชีวิตของผมไม่รู้ตั้งกี่เท่า! ต้นทุนช่างแตกต่างกันเหลือเกิน!!
“ครอบครัวคุณคงไม่มีเรื่องชิงมรดกอะไรกันใช่มั้ย”
ให้นับเครดิตเงินโดยรวม ยังไงคีรีก็น่าจะมากกว่าเพราะเป็นกิจการที่หุ้นรวมทั้งตระกูล แถมยังติดอันดับหนึ่งในสิบของประเทศ แต่นั่นเป็นกองกลางที่ต้องหารเฉลี่ยออกไปตามรายคนและยังมีค่าใช้จ่ายอื่นๆ อีกมากมายนับไม่ถ้วน เทียบกับราเชนทร์ที่นั่งกินลมชมวิวใช้เงินปันผล เงินดอกเบี้ยเอาง่ายเข้าว่าแล้วถึงจะมีสินทรัพย์น้อยกว่าแต่ก็สบายกว่าเป็นไหนๆ
“ไม่มีหรอก มรดกของพ่อแม่ตกมาที่ฉันหมด ใครจะมาแย่งสมบัติที่โดนฉันถลุงอยู่ทุกปีล่ะ” ราเชนทร์ตอบทันควัน ออกจะภูมิใจขึ้นมาเล็กๆ ซะด้วยซ้ำ “รัญ ในตระกูลตอนนี้ฉันก็เหมือนคนเหลวแหลกนั่นแหละ เลยไม่ค่อยมีใครสนใจไง คนอื่นเขาทำงานกัน แต่ฉันเที่ยวเล่นไปเรื่อย แล้วยังไงล่ะ แค่นี้ก็ใช้ไม่หมดแล้ว ไม่รู้จะหาให้มากๆ ทำไป ดูอย่างพ่อแม่ฉันสิ หาแทบตายแต่สุดท้ายก็เอาเงินไปจัดงานศพแทนซะงั้น ไม่ไหวๆ เอาชีวิตไปใช้ให้คุ้มดีกว่า”
บางครั้งความมาดมั่นเกินเหตุของเขาก็ทำให้เรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็กน้อยไปเลย
ถ้าผมมีความใจกล้าหน้าด้านอย่างที่เขามีสักครึ่งหนึ่ง...ตัวผมอาจจะไม่ลงเอยโดยการหนีออกจากบ้านก็ได้
“กลัวเหรอหืม” ราเชนทร์โอบลูบศีรษะผมเบาๆ “ไม่ต้องกลัว นายไม่โดนญาติฉันเขม่นหรือชี้หน้าด่าว่าไปแย่งสมบัติหรอก แยกของใครของมัน ใครจะอยากมารวมให้ฉันช่วยถลุงล่ะ”
ความเป็นอิสระอย่างสุดโต่งของราเชนทร์ทำให้เขาไม่มีบ่วงติดพันใดๆ
ต่างกับคีรีที่เป็นพี่ใหญ่และกุมตำแหน่งประธานสูงสุดไว้
ครับ สาเหตุที่ธาราธารไม่ชอบผม ไม่ใช่แค่ผมเป็นบาร์เทนเดอร์ แต่เพราะเรื่องเงินๆ ทองๆ เป็นหลักนั่นแหละ นามสกุลของคีรีไม่ใช่มีแค่เขากับธาราธาร แต่ยังมีญาติพี่น้องคนอื่นๆ ที่แบ่งสาขาคอยควบคุมงานจนติดอันดับของประเทศ แยกสายย่อยมากมายจนนับไม่หวาดไม่ไหว การเป็นคนรักของคีรี น่าห่วงว่าจะเข้ามาข้องเกี่ยวกับธุรกิจด้านนี้ด้วย ในเมื่อมีตัวหารเพิ่ม แถมคนคนนั้นไม่จบกระทั่งปริญญา ใครล่ะจะยอมรับลง
แต่โทษเถอะ ใครจะไปสนใจภาระหนักอกพวกนั้นล่ะ!
ถ้าจะหันมาด้านนี้ผมคงกลับบ้านนานแล้ว ไม่ผันตัวมาเป็นบาร์เทนเดอร์ในคิงส์คลับแสนวุ่นวายหรอกน่า ทำอย่างกับว่าผมไม่มีตัวเลือกไปได้ เฮอะ!
ทั้งคีรีและราเชนทร์เข้าใจจุดยืนของผมดี เวลาอยู่ด้วยกันเลยไม่เคยเสนองานที่ดีกว่า ไม่แม้กระทั่งถามถึงอดีตของผมว่าทำไมถึงอยู่คนเดียว เพราะต่างรู้ว่าแต่ละคนนั้นพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้แล้ว
นักถลุงมรดก บาร์เทนเดอร์ และประธานบริษัท
มานึกดูๆ ดีพวกเรานี่เป็นส่วนผสมที่ต่างกันสุดยอดไปเลย
“ผมงีบนะ”
“ตามสบายเลยที่รัก ฉันจะปกป้องนิทราของนายเอง”
ผมส่ายหน้าอย่างอ่อนใจกับคำพูดแสนหวานเลี่ยนของราเชนทร์ก่อนจะจัดแจงหมอนให้ขยับห่างออกมาหน่อยเพราะกลัวว่าจะนอนดิ้นไปเบียดอีกฝ่ายเข้าโดยไม่รู้ตัว ตอนคลุมผ้าห่มมาถึงอกราเชนทร์ก็เอื้อมมือมาสางเส้นผมยาวละเอียดที่กระจายตัวเล่น ผมโดนมือนั้นลูบศีรษะจนกระทั่งเคลิ้มหลับ
ตื่นมาอีกครั้งจากหนึ่งก็กลายเป็นสอง
คีรีนั่งหันหลังพิมพ์คีย์บอร์ดก๊อกแก๊กอยู่ไม่ไกล พอได้ยินเสียงผมขยับตัวขึ้นนั่งก็หันมายิ้มให้
“นอนหลับสบายมั้ย”
...เป็นครั้งแรกที่ผมอยากหยุดเวลานี้ไว้...
มองคีรีที่ยิ้มให้ มองราเชนทร์ที่กุมมือไม่ห่าง การคบแบบสามคนในสายตาคนนอกอาจมองว่าประหลาดเกินเชื่อ แต่สำหรับผมนั้นกลับคิดว่าช่างลงตัวได้อย่างเหลือเชื่อมากกว่า
ต่างคนต่างมุมมอง ก็เหมือนกับราเชนทร์ที่หาความสำราญไปวันๆ อย่างมาดมั่น ก็เหมือนกับคีรีก็ตั้งอกตั้งใจทำงานเพราะเชื่อว่านั่นคือสิ่งที่ดี และเหมือนกับที่ผมเป็นบาร์เทนเดอร์ คนอื่นอาจมองว่ามีตัวเลือกดีกว่านี้ แต่นี่ถือเป็นความพอใจอย่างที่สุดของผมแล้ว
สิ่งที่คนอื่นคิดว่า ‘ไม่ใช่’ อาจเป็นสิ่งที่ ‘ใช่’ สำหรับพวกเรา
“พวกคุณบอกรักผมหน่อยสิ”
“ฉันรักรัญ”
“ฉันรักเธอ”
มองผู้ชายสองคนที่พูดเกือบจะพร้อมกันในทันทีอย่างไร้ความลังเลแล้วผมก็หัวเราะร่วนออกมา
วินาทีนั้นถึงกับเผลอคิดว่าถ้าได้อยู่ด้วยสามคนแบบนี้ตลอดไปก็คงดี
มันค่อนข้าง...น่าเหลือเชื่อนะว่ามั้ย เป็นอะไรที่น่าตะลึงชนิดที่ผมเองก็อดประหลาดใจไม่ได้ คนอย่างนายหรัญญ์...วางแผนเก็บเงินเพื่อใช้ชีวิตยามแก่อย่างโดดเดี่ยวโดยไม่คิดพึ่งพาใคร กลับคิดถึงอนาคตในการอยู่ร่วมกันฉันคนรักกับผู้ชายที่ต่างกันสุดขั้วสองคนเนี่ยนะ
แต่เอาเถอะ...“ผมก็รักพวกคุณ คีรี ราเชนทร์”
มันก็ไม่เลวร้ายนักหรอก...น่าเสียดายที่ยังมีปัญหาแก้ไม่ตก
ครับ ธาราธารยังคงมาที่คิงส์คลับ แต่ครั้งนี้เป็นการมาแกมบังคับจากพี่ชายที่ตามมาเฝ้าผมพร้อมกับราเชนทร์
ตรงหน้าพวกเขาคือเครื่องดื่มสามแบบ มาตินี่ ไซด์คาร์ และกามิกาเซ่สีฟ้าเหมาะกับชื่อที่แปลว่าแม่น้ำอย่างธาราธาร
“ไม่เข้าไปเหรอวะ” แมนหันมาถามผมที่เดินแยกตัวออกมาจากสามหน่อที่นั่งกระจุกกันตรงริมซ้ายของบาร์ราวกับรู้ว่าที่ที่ปลอดภัยคือตรงไหน
“กูโดนไล่น่ะสิ” ผมตอบตามจริง คีรีนัดเคลียร์ปัญหากับธาราธารที่คลับเพราะให้จัดการในเวลางานคงไม่เหมาะสม นี่ไม่ใช่แค่การบอกเล่าธรรมดา แต่คือการอธิบายถึงความสัมพันธ์ของเราสามคน ถ้าไม่นับลูกพี่ลูกน้องที่แตกออกเป็นหลายสาย ธาราธารถือเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน คีรีจึงให้ความสำคัญมาก
มิน่าล่ะถึงได้พาผมไปเปิดตัวในงาน
คีรีมีสเปคเป็นยังไง ธาราธารย่อมรู้ดี แต่การพาผมออกงานปาดหน้าขนาดนั้นแสดงถึงความจริงจังจนอยู่เฉยไม่ไหวจนต้องวิ่งแจ้นมานี่ไง
“พวกเขาบอกจะจัดการเอง ให้กูรอเฉยๆ ก็พอ”
“แล้วมึงก็รอ?” แมนถามพลางยักคิ้วอย่างรู้ทัน
“ถ้าแค่พูดปัดก็คงไม่ แต่นัดคุยกันต่อหน้าอย่างนี้ ก็ทำได้แต่รอไม่ใช่รึไง” ผมมองเมินสีหน้าล้อเลียนของแมนแล้วหันไปต้อนรับลูกค้าคนอื่นโดยพยายามไม่สนใจสามหนุ่มสามมุมที่ริมบาร์ แม้ว่าจะแอบเหลือบสายตามองเป็นระยะก็ตาม
“อยากรู้ล่ะสิ”
...ผมล่ะเกลียดแมนชะมัด
“กูไปฟังให้มั้ย”
“ไม่ต้องเลย” ผมรีบหันไปดึงเสื้อแมนที่ทำท่าจะเข้ากลางวงจริงๆ “ว่าแต่วันนี้ภาวินหยุดไปไหน ป่วย?”
“ป่วยทางใจน่ะสิ” แมนยังไม่วายล้อเลียนผมอีก “ล้อเล่นน่า กูถามพี่แว่นมาแล้ว เห็นว่าโทรมาลาป่วยตอนบ่าย ช่างเขาเถอะ”
“อืม” ผมตอบรับไม่ใส่ใจ แค่สงสัยเฉยๆ ว่าเมื่อวานภาวินยังดูสบายดีคุยถูกคอกับธาราธาร แล้วไหงจู่ๆ ถึงลาหยุดไปดื้อๆ กลัวอะไรไม่กลัว กลัวว่าธาราธารจะแอบนัดภาวินลับหลังเพื่อถามเรื่องผมมากกว่า แต่ดูจากที่คีรีเรียกตัวน้องชายมาคุยกันต่อหน้าท่ามกลางเสียงเอะอะของคลับแล้ว...น่าจะไปได้สวย
“รัญ”
“อะไร” ผมเงยหน้าขานตอบแมนที่จู่ๆ ก็เรียกชื่อเสียงดุ และเกือบจะหันไปมองข้างหลังตามสายตานั้นแล้วถ้าไม่ติดว่าโดนจับหน้าด้วยแรงที่ไม่เบาราวกับบังคับให้หันมาสบตา “อะไรของมึงเนี่ย”
“เปล่า...กูเหมือนเห็นมีอะไรติดผมมึงเฉยๆ หันมาดีๆ ดิจะเอาออกให้”
“เออๆ” ผมเอียงคอเล็กน้อยให้แมนเขี่ยๆ ปัดๆ แถวข้างหู ไอ้นี่ก็มือหนักฉิบ ทำไปทำมาล่อซะเส้นผมร่วงมาเป็นกระจุก เลยต้องดึงหนังยางออกแล้วรวบใหม่ให้เรียบร้อยกว่าเดิม
“รัญ!”
“หรัญญ์!”
ไอ้หยา เสียงเข้มที่เรียกได้ดุกว่าไอ้แมนเป็นร้อยเท่าพร้อมรังสีอำมหิตทำเอาขนคอผมลุกชัน
ไม่รู้ว่าธาราธารกลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่แน่ๆ คีรีกับราเชนทร์มองผมด้วยสายตาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“โชคดีว่ะ” ไอ้แมนแม่งผลักผมเข้ากลางวง!
“สัด” ผมด่า
“พรุ่งนี้กูจะลาหยุดให้แล้วกัน อย่าฟ้าเหลืองล่ะ”
“เชี่ย”
หลังจากนั้นผมก็โดนคีรีและราเชนทร์เรียกทุกสิบวินาทีจนขยับห่างจากพวกเขาไม่ได้แม้แต่คืบเดียว
แมนดูจะโล่งอกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก อันที่จริงผมแอบติดใจหน่อยๆ เรื่องที่เขาจับหน้าผมหันจนคอแทบเคล็ด การกระทำส่อพิรุธชัดๆ เหมือนไม่อยากให้ผมเห็นอะไรบางอย่าง แต่ตอนนี้แค่เข้าไปใกล้เพื่อนสนิทสักหน่อยสองคนนั้นก็แทบจะปล่อยแสงเลเซอร์ทางตา ผมเลยยังไม่มีโอกาสเหมาะๆ ถามดูสักที
“แล้วเรื่องคุณธาราธารตกลงด้วยดีมั้ยครับ” ผมถามความคืบหน้า แต่ทั้งคู่แทบจะไม่สนใจเรื่องนั้นแล้ว เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาจ้องผมอย่างจับผิดแล้วพูดจาตัดพ้อคนละประโยค
“ฉันตั้งใจอธิบายกับธาราธารเพื่อเธอ แต่เธอกลับคุยเล่นกับเพื่อนสนิทคนนั้น...”
“ฉันเองก็ยอมให้ความร่วมมือยืนยันแม้จะไม่ชอบขี้หน้าไอ้เด็กนั่น แต่รัญจ๋าก็ยังไปให้ชายอื่นแตะเนื้อต้องตัว...”
...อะไรของพวกเขาวะเนี่ย“แมนเป็นเพื่อนสนิทครับ” ผมพยายามเน้นเพื่อแสดงความจริงใจว่าหาได้มีใจกับเพื่อนร่วมงานแม้แต่น้อย พอจะถามซ้ำอีกรอบว่าสรุปแล้วเรื่องธาราธารเป็นยังไงกันแน่ คีรีกับราเชนทร์ก็ยังพยายามวกเข้าเรื่องเดิมทั้งที่ไม่ได้สลักสำคัญอะไรเลย
“สนิทขนาดหน้าชิดกัน อีกนิดจะจูบปากดูดดื่มกันอยู่แล้ว”
“เขาแค่ช่วยเขี่ยฝุ่นให้เฉยๆ ครับ”
“คงไม่ใช่ข้ออ้างเพื่อใกล้ชิดเธอหรอกนะ”
พวกเขาเป็นบ้าอะไร!? ผมมองคนอายุมากกว่าสองคนข้างหน้าที่แม้จะไม่สบตากันแต่ดันพูดจาเข้าขาเป็นปี่เป็นขลุ่ยด้วยอารมณ์ที่ทั้งขันทั้งฉุน
“แมนเป็นเพื่อนสนิทผมครับ เป็นได้แค่นั้นจริงๆ หรือพวกคุณไม่เชื่อผม”
“ฉันก็ต้องเชื่อรัญอยู่แล้ว แต่ไม่เชื่อไอ้แมนอะไรนั่น” ราเชนทร์ตอบอ้อมแอ้มเมื่อผมเริ่มถามเสียงดุ
“ไม่ต้องห่วง เพราะสำหรับผมแมนยังน่าเชื่อถือกว่าพวกคุณเยอะครับ เอาล่ะ สรุปแล้วเรื่องธาราธารเป็นยังไง จะเล่าให้ผมฟังหรือจะให้ผมรอนานมากกว่านี้ คีรี ราเชนทร์”
สองหนุ่มสะดุ้งกันคนละที แม้จะแอบหน้าเสียไปเหมือนกันตอนผมพูดว่าเชื่อใจแมนมากกว่าพวกเขา
แหงสิ ผมรู้จักกับแมนมาตั้งนาน เขาเป็นคนช่วยแนะนำงานด้านนี้ให้ผม เรียกว่าเป็นผู้บุกเบิกเป้าหมายในชีวิตให้ผมเลย
ต่อให้ในอนาคตผมกับคีรีและราเชนทร์จะเลิกรากัน แต่มิตรภาพระหว่างผมกับแมนก็คงไม่จบลงง่ายๆ หรอก
พวกเราเป็นเหมือนทั้งเพื่อน ทั้งพี่น้อง และเหมือนกับญาติสนิทคนหนึ่ง
“ไม่ต้องห่วง ธาราธารจะไม่เข้าใกล้เธออีกแน่นอน” คีรีพูดขึ้นมาก่อน
“แน่นะครับ”
“พวกเราคบกันโดยไม่ก้าวก่ายชีวิตด้านการทำงาน ในเมื่อเธอไม่คิดจะดองเข้ามาในตระกูลฉัน ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ธาราธารจะมาหาเธออีก”
ผิดจากที่คิดซะที่ไหน สุดท้ายก็เป็นเรื่องเงินๆ ทองๆ จริงๆ ซะด้วย
ว่าแต่คำพูดของคีรีฟังแล้วชวนจั๊กจี้แปลกๆ เข้ามาดองในตระกูล? อ้อ หมายถึงแต่งงานแบบมีทะเบียนสมรสแบ่งทรัพย์สินต่อกันอะไรเทือกนี้ใช่มั้ย มันเป็นอะไรที่ค่อนข้างจะก้าวกระโดดในเมื่อพวกเราเพิ่งจะเริ่มคบกันไม่ถึงเดือน แถมสถานภาพยังลุ่มๆ ดอนๆ น่าหวาดเสียวมาตลอด
ประคองช่วงนี้ให้รอดก่อนเถอะค่อยมาคุยเรื่องการอยู่ด้วยกันในภายภาคหน้า!
แต่ถึงจะรอดไม่รอดยังไง คีรีก็คงรู้ดีว่าผมไม่สนใจหรือคิดจะทำความรู้จักกับเครือญาติของเขาเป็นพิเศษ แค่เจอหน้ากันในงานให้พอจำหน้าจำชื่อได้วันหลังจะได้ไม่เผลอเสียมารยาทใส่ก็พอแล้ว
เอ่อ...นี่ผมเหมือนเป็นเด็กก้าวร้าวไร้สัมมาคาราวะรึเปล่านะ
บางทีอาจจะโดนมองแบบนั้นไปแล้ว ไม่คิดข้องแวะหรือสานสัมพันธ์กับญาติของคนรัก แต่...เอ่อ...การคบกันของพวกเรามันไม่น่าจะเอาไปป่าวประกาศ หรือทำตัวรักกันหวานชื่นต่อหน้าคนนอกสักหน่อยนี่ แล้วพวกเขาก็คงไม่ได้อยากจะนับญาติกับบาร์เทนเดอร์อย่างผมด้วย ต่างคนต่างอยู่ก็ดีแล้ว
อาจเพราะหนีออกจากบ้านมานานทำให้ทัศนคติค่อนข้างจะขวางโลกและสันโดษอย่างน่าเศร้า ผมถึงได้ดูเย็นชาไร้มนุษยสัมพันธ์เหลือเกิน
“หรัญญ์”
“ครับ?” ผมที่กำลังเช็ดบาร์ไปพลางๆ เงยหน้าขานรับคีรีที่มองมาไม่เลิก
“เธอจะไม่ถามมากกว่านี้หน่อยเหรอ”
“อ้อ ไม่หรอกครับ ถ้าคุณบอกว่าจัดการได้แล้วก็จบ ผมแค่ต้องการคำยืนยันว่าจะไม่เกิดปัญหาอีกเฉยๆ”
ผมไม่ได้อยากจะรู้บทสนทนาของพี่น้องสักหน่อยนี่ ที่เหลือบมองสงสัยตอนแรกก็เพราะอยากรู้ว่าจะตกลงกันด้วยดีรึเปล่าต่างหาก ถ้าผลลัพธ์ออกมาน่าพอใจ ก็ไม่มีอะไรให้กังวล
“งั้นเธอสบายใจแล้วนะ”
“ครับ” ผมตอบเสียงเรียบ แต่เล่นเอาสองหนุ่มทาบหน้าอกถอนหายใจคนละทีเหมือนตกในสภาวะกดดันเป็นเวลานาน
“รัญ”
“ครับ” ผมหันไปหาราเชนทร์
“นายไม่คิดว่าเด็ดขาดกับตัวเองเกินไปหน่อยเหรอ”
“แล้วมันไม่ดีตรงไหนล่ะครับ” ผมถามกลับเสียงเรียบ ไม่เห็นว่าจะมีข้อเสียตรงไหน ตลอดเวลาที่ผ่านมาถ้าตัดได้ผมก็ตัด และนั่นก็ทำให้ผมดำเนินชีวิตมาถึงตอนนี้ได้โดยไม่เจ็บตัวเจ็บใจมากนัก “ถ้าพวกคุณทำตัวดีก็ไม่เห็นต้องกลัวเลยนี่”
“แล้วเมื่อไหร่กันล่ะเธอถึงจะยอมผ่อนปรนและเชื่อว่าเราจะคบกันได้นาน”
“อย่างน้อยก็สามเดือน หรือถ้าให้เป็นรูปธรรมหน่อย ก็คงจนกว่าพวกคุณจะมีเซ็กซ์กับผมได้โดยไม่ต้องเข้าไปในห้องมืดนั่นล่ะครับ” ผมตอบหน้าตาย ผิดกับคีรีและราเชนทร์ที่หน้าเสียไปเลย
ใช่ ตราบใดที่พวกเรายังไม่สามารถมีเซ็กซ์ปกติธรรมดา ต้องอาศัยความมืดกลบอารมณ์ลบความรู้สึกส่วนตัวเพื่อให้สัญชาตญาณทางกายเป็นที่ตั้ง สำหรับผมก็ไม่ถือว่าเป็นการคบกันที่ราบรื่นจนน่าวางใจนักหรอก!
“ฉันขอตัวไปโทรศัพท์นะ” คีรีถึงกับผละจากเก้าอี้นั่งเดินหนีไปอีกทางทันควัน
ผมมองแผ่นหลังนั้นแล้วนึกขำ สุดท้ายก็ไม่ไหวจริงๆ ซะด้วย
“ข้อเรียกร้องนี้ไม่คิดว่าจะฝืนใจพวกฉันไปหน่อยเหรอไง”
“ถ้าจะคบกันสามคนให้ได้นาน ก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องแปลกไม่ใช่เหรอครับ” ผมถามกลับไม่รู้สา เซ็กซ์ที่มีเงื่อนไขอย่างนี้จะไปรอดได้ถึงไหน พวกเขาน่ะชอบใจ แต่บอกเลย...ผมเจ็บหลัง
อยากนอนบนเตียงบ้าง หรือไม่ก็เปลี่ยนที่บ้างนี่
“ยังไงคืนนี้นายก็ต้องโดนพาเข้าห้องนั้นอยู่ดี”
“แล้วคุณจะใช้แบบบางเฉียบอีกรึเปล่าล่ะครับ” ผมคุยเรื่องสิบแปดบวกโดยไม่สะท้านอาย
“แน่นอนสิ บางเฉียบถึงใจใช่มั้ยล่ะรัญจ๋า”
เห็นราเชนทร์ทำเป็นเล่นกลบเกลื่อนเรื่องเมื่อครู่ผมก็อมยิ้มบ้าง นึกประโยคที่แนะนำกับคีรีเมื่อเช้า ก็พลอยอยากเสนอราเชนทร์ด้วยประโยคคล้ายคลึงกัน
“ไม่เชิงไม่ชอบหรอกครับ แต่...ไม่ลองอีกแบบบ้างเหรอ”
“แบบไหน มีกลิ่น? หรือนายชอบกลิ่นวนิลา”
ในห้องที่สักแต่สวนเข้าสวนออกขนาดนั้นใครจะไปทันดมกันล่ะ
“ผมหมายถึง...” ผมก้มกระซิบข้างหูราเชนทร์ ลมหายใจที่แนบชิดกะทันหันทำเอาอีกฝ่ายตัวแข็งไปครู่หนึ่ง “...แบบมีปุ่มต่างหาก”
------------------
รัญขี้อ่อยย รัญขี้อ่อยยยยยย
ปัญหาเรื่องธาราธาร สามหนุ่มคุยกันแบบไหนนั้นจะมีตอนหน้าในพาร์ทของคีรีและราเชนทร์ค่ะ เรื่องนี้อาจจะมีมุมสองหนุ่มแทรกมาเยอะหน่อย เพราะจะเป็นช่วงเผยมุมที่ให้รัญรู้ไม่ได้ 555
ก่อนอื่น...มาสัมภาษณ์หนูรัญกันก่อน
มาจะกล่าวฯ : ทำไมหนูรัญถึงได้อ่อยแบบนี้ หรือมีเหตุผลสำคัญอะไรรึเปล่าถึงให้ราเชนทร์กับคีรีใช้ถุงยางสลับกัน
รัญ : มีเหตุผลสองข้อครับ
มาจะกล่าวฯ : อะไรเอ่ย
รัญ : ข้อแรก เซ็กซ์ของคีรีค่อนข้างเน้นเรื่องการโหมแรงมาทั้งตัว เขาใช้ถุงยางแบบมีปุ่มแล้วเสี่ยงทำให้ผมเจ็บตัว แถมยังทำให้ร่างกายต้องปรับตัวหนักด้วย อีกอย่าง ราเชนทร์เป็นคนโรคจิตที่มีความรู้สึกอยากจะเซ็กซ์ได้ตลอดทั้งวัน ถุงยางแบบไม่แนบเนื้อแนบชิดมากอาจจะช่วยลดความต้องการของเขาลงมาได้
มาจะกล่าวฯ : มีสาระ แล้วข้อสองล่ะ
รัญ : ผมอยากรู้ว่าถ้าสลับกันแล้วจะได้ผลต่างกันยังไง แค่นี้แหละครับ
เพจนักเขียนที่ข้อสรุปว่า...หนูรัญทั้งขี้อ้อนขี้อ่อยและหื่นไม่เบาเลยเจ้าค่าเอ๊ย!
หัวข้อ: {{ Prince's Room }} ระวัง...เขตอันตราย!! [3P] - ตอนพิเศษ : ครบรอบ1เดือน - P.29 - (อ่าน 280176 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก