หัวข้อ: [ เรื่องสั้น ] อากาศร้อน = น้องหล่อและเซ็กซี่มากกว่าเดิม ตอนที่ 4 14 ต.ค 60

[Snowermyhae]

มาต่อจริงด้วย มีให้ลงให้ไลน์ มีความอ่อย 

[Pittabird]

ต่ออีก ต่ออีก  ต่างฝ่ายต่างขายอ้อย 

[tear0313]

 

[Pisoi]

มีมาต่ออีกไหมค่ะ หรือจะทำเป็นเรื่องยาวเลย 

[Petit.K]

 
อ๋อยยยยยยยย น่ารักมากกกก อยากเจอวิวแบบนี้ตอนอากาศร้อนบ้างจัง555555

[twinmonkey0311]

พี่ม่อนอ่อยน้องใช่มั้ยคะ

[poommy_TY]

น่ารักเหลือเกินค่ะะะ พี่ม่อนนนนน

อยากรู้ต่อเลย เขาจะจีบกันยังไง
ฮือออ มาต่อเถอะค่ะ พลีสสสสส

[Foggy Time]

ตอนที่ 3

หลังจากแจกไลน์น้องไปเมื่อกี้ ผมก็กลับมาสิงสถิตที่ร้านกาแฟเจ้าประจำในมหาลัยครับ วันนี้มีเรียนแค่เช้า ผมเลยโคตรว่าง จริงๆ ก็มีสอบวันมะรืนแหละแต่ผมไม่มีอารมณ์อ่าน 
ผมนั่งเท้าคางดูดนมปั่นแล้วจ้องโทรศัพท์ ทำไมน้องมันไม่ทักมาสักทีวะ นี่จะมันจะสองชั่วโมงแล้วนะ แบตโทรศัพท์หมดหรือไม่ได้จ่ายค่าเน็ต แค่แอบอาจารย์มาทักผมด้วยสติกเกอร์โง่ๆ สักอันมันไม่เสียเวลานักหรอกน่า

"ม่อนครับ"

เห้ย แม่งไม่ทักผมมาจริงๆ นะเนี่ย หรือมันตุ๋นผมวะ ถ้ามันทำนี่มันกล้ามากเพราะผมจะตามไปแหกมันเอง บังอาจมาก ไอ้เจมส์ อยู่ดีไม่ว่าดีนะมึง คิดว่ากูชอบมึงแล้วไม่กล้าทำอะไรมึงหรอ หึ มึงคิดผิดแล้ว โว้ยยยย

"ไอ้ม่อน"

ผมจะให้โอกาสมันแค่อีก 5 นาที ถ้ามันไม่ทักมาผมจะไปดักเคลียร์กับน้องมันแน่!

"ไอ้สัสหมาม่อน!!!!"

"เหี้ย!!"

ผมสะดุ้งกับเสียงตะโกนอัดหูจนเผลออุทานดังลั่นจนคนทั้งร้านหันมามอง ผมยกมือไหว้ปะหลกๆ เชิงขอโทษแล้วหันไปถลึงตาใส่ไอ้หมาภัทรที่ทำให้ผมตกอยู่ในสถานการณ์นี้

"มึงจะตะโกนทำไมวะ" ผมพูดเสียงขุ่น ยังเคืองเรื่องที่บีบให้ผมบอกชอบน้องไม่หาย แม่ง ผมกะจะมาส่องน้องเพลินๆ ให้กระชุ่มกระชวยแล้วกลับไปอ่านหนังสือที่หอ แล้วนี้อะไร ความลับกูแตกเพราะมึง ไอ้เพื่อนนรก ไอ้หมาชั่ว ถ้าผมตกผมจะสาปแช่งมัน

ไอ้ภัทรตีหน้ายักษ์ใส่ผม "กูบอกว่ากูจะกลับหอแล้ว แต่มึงไม่ได้ยินกู ไอ้-แรด-ม่อน"

นี่ก็ตอกย้ำจัง

ผมกลอกตากับฉายาใหม่สดๆ ร้อนๆ ก็มึงไม่ใช่เหรอวะ ไอ้ภัทรที่ทำให้ผมกลายเป็นคนแรดในสายน้อง ดูดิน้องคงมองว่าผมแม่งง่ายอะไรก็ได้ เลยดองไลน์ผมเนี่ย 

"เออ จะไปไหนก็ไป กูจะอยู่นี่" ผมโบกมือไล่มันชิ่วๆ 

หมาภัทรทำหน้าเซ็งเพราะปกติผมกับมันตัวติดกันยังกับตังเม ยกเว้นตอนผมแอบย่องมาส่องน้อง คือบางทีผมก็ทุเรศตัวเองนะ เป็นถึงพี่ปีสี่จะมาเดินเนียนคนเดียวส่องน้องที่โดนรับน้องอยู่ก็ยังไงอยู่ คือมันไม่เนียนอ่ะ คนแม่งฉลาดเกิน ผมเลยต้องมั่วไปมั้งว่าเดินมาซื้อชานม ลูกชิ้น นู่นนี่นั่น เท่าที่จะคิดออกเวลาที่โดนน้องทัก 

ถามว่าเนียนไหม ไม่รู้ดิ แต่มันก็เชื่อกันนะเพราะผมตีหน้ายักษ์ใส่และตอบเสียงหงุดหงิด เอาจริงๆ ไม่ใช่ไร ผมร้อนเฉยๆ

"เห็นผัวดีกว่าเพื่อนเหรอวะ"

ผมยักไหล่ "เออ ดีกว่ามึงแน่ๆ " 

"จำไว้สัส จำไว้ กูจะไปฟ้องเดียร์"  มันชี้หน้าขู่ผมไม่จริงจังนักแล้วหัวเราะ "กูไปอ่านหนังสือละ มึงเองก็ระวังตัวไว้เหอะ มัวแต่ส่องน้องจนสอบตก กูจะขำให้ดู"

"ไม่มีทาง" ผมแสยะยิ้มใส่มัน อย่างน้อยคนแรดๆ อย่างผมก็พอมีดีอยู่บ้าง ผมค่อนข้างชอบเรื่องที่เรียนเลยพอเข้าใจเรื่องที่เรียนอยู่และเป็นคนติวให้เพื่อนอยู่บ่อยๆ พรุ่งนี้ก็มีติวกันตอนเที่ยงที่ห้องผมโดยมีผมเป็นหัวหน้าทีมกับเพื่อนอีกคน 

"จ้าาาาาา" มันทำหน้าเอือมใส่ผมแล้วเดินออกจากร้าน   

อะไรวะ อย่างน้อยผมก็บริหารเวลาเป็นนะ

ผมบ่นเรื่อยเปื่อยแล้วกลับมาที่มาจ้องหน้าจอโทรศัพท์ที่แอพพลิเคชั่นไลน์ที่นิ่งสนิทแจ้งเตือนขึ้นเท่าเดิมไม่มีอะไรใหม่ๆ นอกจากไลน์รุ่นที่ไม่รู้จะคุยอะไรกันเยอะแยะกับไลน์กลุ่มผมที่กำลังเมาท์เรื่องน้องรหัสที่เพิ่งเลิกกับแฟนอย่างเมามัน

ผมกลับเข้าไปเล่นในเฟสแต่พอเข้าไปเท่านั้นแหละแทบจะอุทานเหี้ยออกมาอีกรอบ

ใครถ่ายรูปกู!!!!!!!

เหี้ยยยยยยยย

ผมหน้าแดงก่ำเพราะมีมือดีแอบถ่ายรูปตอนน้องกอดผมแล้วไปลงเพจคิวท์บอยของมหาลัยที่แอดมินเป็นใครสักคนที่น่าจะใกล้ตัวผมเพราะชอบมีรูปผมไปลงบ่อยๆ พร้อมแคปชั่นบ้าบอคอแตก

และนี่แม่งก็คงจะเป็นแคปชั่นที่เหี้ยที่สุดในชีวิตที่ผมเคยได้รับ
 

CUTE BOY ZZZ   
45 นาที

[ รูปม่อนโดนกอดแบบซูมหน้าม่อนชัดๆ จนเห็นว่าหน้าแดงมาก ]

วันนี้ได้กอดเดือนมหาลัยแหละ เขินจุง อิอิ

//แอดคนเดิม เพิ่มเติมคือมีคนส่งมา

1115 ถูกใจ  ความคิดเห็น 121 รายการ แชร์ 71 ครั้ง

 
 
เห็นรูปผมว่าผมหงุดหงิดแล้วนะยิ่งเห็นแคปชั่นยิ่งแทบกรี๊ด ไอ้เหี้ย ชีวิตกู โอมายก็อด เพราะเมื่อกี้มัวแต่ไปซ่องสุมกำลังที่เกมกับไลน์ ผมเลยพลาดโอกาสครั้งยิ่งใหญ่ในการกอบกู้สถานการณ์ตัวเองซึ่งตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้แล้วนอกจากปลงตัวใหญ่ๆ 
ดีครับดี อยากอยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ นี่ล่อเอาสปอต์ไลท์ส่อง แม่ง ชีวิตส่องเดือนผมพังยับแล้ว โอ้ย ต่อไปผมคงส่องได้แต่ในเฟสและมองไกลๆ อ่ะ แม่งงงง ไอ้ภัทรมึงนะมึง 

ผมวางคางบนโต๊ะกดอ่านคอมเมนต์ด้วยจิตใจที่หม่นหมอง

คือเข้าใจรมณ์ผมป่ะ? ผมชอบน้องนะ แต่อยากชอบแบบเงียบๆ อ่ะ ไม่อยากเปิดตัวเป็นจุดเด่นที่สนใจ
 

ครืด

ยังไม่ทันอ่านก็ถูกแท็ก ผมกดแจ้งเตือนนั้นแล้วไหลตัวไปบนโต๊ะมากกว่าเดิม
 

นาเดียร์เองจย้า

อื้อหือ MON MON ที่มึงอาสาไปซื้อของให้บ่อยๆ เพราะไปส่องน้องเหรอวะ?

100 ถูกใจ

 
แม่ง แท็กมาที่เดิม อื้อหือ ร้อยถูกใจ มึงจะแฉความแรดของกูเหรอเพื่อน ฮึก ไอ้ภัทรมึงไม่ต้องฟ้องหรอก ทุกคนเขารู้กันหมดแล้วว่ากูเป็นคนยังไง ฮือๆๆๆ ไอ้แรดม่อนเอ้ย
 

ผมไม่ตอบเมนต์เดียร์เพื่อไม่ให้เข้าตัวแล้วข้ามไปอ่านคอมเมนต์คนอื่นต่อ อยากรู้เหมือนกันว่าทุกคนจะคิดยังไงกับพี่ม่อนพี่ว้ากสุดโหดที่กลายร่างเป็นแรดตัวโตๆ ไปแล้ว 
 

ไม่นะอาจารย์ หนูไม่เอาเอฟ

กรี๊ด อันนี้เห็นกับตาเลย พี่ม่อนน่ารักมากกก ขนาดตะโกนด่ายังน่ารัก (แต่แสบหูมากหูจะแตก ถ้าพี่ม่อนอ่านคอมเมนต์นี้ หนูขอให้พี่ช่วยลดเสียงหน่อยนะคะ ทุกคนเจ็บหูมากพอพี่ว้ากเสร็จ)

51 ถูกใจ
 

อืมม อ่านคอมเมนต์แรกจบก็รู้สึกอืมมาก ไม่รู้จะว่าไง 
 

วิมล วิมลมาแล้วนั่น

พี่ม่อนนนน พี่แย่งแฟนหนู แงงงงงง 
 

PANA TIPATA

พี่ม่อนน่ารักกก อยากกอดด
 

ผมอ่านอีกสองสามคอมเมนต์ก็ปิดเพราะมันก็เชิงว่าน่ารักๆ ไม่ก็แบบตกใจว่าผมเป็นเกย์เหรอวะ แท็กคนนู้นคนนี้มาดูซึ่งมันทำให้ผมรำคาญมาก คือผมมันจะเป็นอะไรมันก็เรื่องของผมป่ะวะ แต่ด้วยความเป็นพี่ปีสูงแล้วยังเป็นพี่ว้ากด้วย คงไม่มีใครกล้ามาแขวะผมให้รำคาญหรอก
 

ครืด
 

นาเดียร์ เองจย้า : ม่อน
 

แหม เพื่อนกลุ่มผมแม่งก็อยากรู้กันจัง ส่งเดียร์ที่สนิทกับผมที่สุดมาถามเลยทีเดียว ถึงมันจะเป็นผู้หญิงก็เถอะแต่เชื่อเหอะ ผมสนิทมันมากกว่าภัทรด้วยซ้ำ

ด้วยสภาวะจำยอมและว่างเกิน ผมเลยตอบแชทมัน
 
MON MON : ไร

นาเดียร์ เองจย้า : มึงกับน้องเจมส์นี่ยังไงวะ ทำไมกูไม่รู้เรื่องนี้!

นาเดียร์ เองจย้า : //สติกเกอร์โกรธ
 
ผมหน้าตูม แม่งชีวิตกู..
 
MON MON : ความลับกูไหมล่ะ แต่ตอนนี้มันแตกแล้ว กูชอบน้องโอเคนะ? แต่กูไม่รู้ว่าน้องชอบกูไหม

นาเดียร์ เองจย้า : กรี๊ด นังม่อน มึงแย่งผัวกูอ่ะ ฮือ มึงจะเอาอาหารตากูไปแดกคนเดียวไม่ได้นะ น้องเขาหล่อวัวตายความล้มมาก มึงเอาไปกูจะเหลืออะไรให้ดู นังม่อนนนนนน
 
ผมหลุดขำ คุยกับเดียร์ทีไรผมเส้นตื้นทุกที
 
MON MON : ได้ข่าวว่ามึงมีแฟนแล้วนะ 
 
แกร๊ง

ผมสะดุ้งเฮือกกับเสียงวางจานเค้กตรงหน้าตัวเองซึ่งพอเห็นเค้กช็อกโกแลตบนจานอันเป็นที่โปรดปรานที่สุดของผม ผมก็กลืนน้ำลายเอือก พยายามยับยั้งชั่งใจไม่ให้กินมันเพราะมันไม่ใช่ของผม
แต่แม่งน่ากินว่ะ ใช้สิทธิ์พี่ใหญ่กินได้ไหม

"นั่งด้วยได้ไหมครับ?"

ผมขมวดคิ้วเพราะที่ว่างในร้านนี่เหลืออีกเยอะ หรือคนที่จะมานั่งกับผมมันขาดความอบอุ่นวะ? ผมเงยหน้ามองหน้าคนที่อาจหาญทิ้งตัวนั่งตรงข้ามแล้วโดยที่ไม่ได้รับคำอนุญาตจากผมสักคำ

เหี้ย!!!

ผมอ้าปากค้าง น้องเจมส์เว้ย น้องเจมส์ตัวเป็นๆ แบบมีลมหายใจเข้าออกกำลังนั่งตรงข้ามกับผมครับ คำด่าที่เตรียมจะด่าหายวับไปในอากาศ ผมนั่งอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่อย่างงั้นแล้วก้มมองเค้กบนโต๊ะแทน
เห็นหน้าน้องแล้วนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้

เขินว่ะ ผมทำอะไรก็ไม่รู้ แม่งไม่ใช่ตัวผมเลยว่ะ โอยยย ไอ้ม่อนมึงจะไปให้ไลน์น้องเขาทำไมมม แรดสัส

"ของโปรดพี่ม่อนไม่ใช่เหรอครับ?  ผมเลี้ยง"

เชี่ย น้องมันเปย์ผมอ่ะ ดูมันยื่นช้อนมาให้ผม ซื้อของโปรดให้ผม นี่คนนะไม่ใช่หมาถึงจะล่อด้วยอาหารแต่ช่างเถอะ มันได้ผลว่ะ ผมชอบกินเค้กร้านนี้มากกกก แต่เนื่องจากอาการลงพุงช่วงนี้เลยต้องห่างเหินจากน้องเค้กช็อกไปสักพัก

"ขอบใจ" ผมตอบสั้นๆ พยายามตีหน้านิ่ง ไม่เคยได้ยินหรอ เราโตกว่าเราต้องเป็นฝ่ายควบคุมน้องสิ เห็นไหมน้องนั่งเจี๋ยมเจี๊ยมเลยแถมยังมองผมเหมือนงงๆ ด้วย 

งงดิ เออกูก็งงตัวเองเหมือนกันว่าจะเก๊กทำไม แต่มันทำใจไม่ได้อ่ะ ผมเขินน้องว่ะ จะให้หน้าแดงก้มหน้างุดๆ มุดโต๊ะก็คงไม่ใช่เรื่อง ฉะนั้นกูจะเก๊กขรึม หึ เอาให้น้องรู้เลยว่าผมไม่ได้แรดอย่างที่คิด

"พี่ม่อนมานั่งทำอะไรเหรอครับ? ผมว่าผมรู้นะว่าวันนี้มีเรียนแค่คาบเช้า"

เห้ย มันรู้ได้ไงวะ แต่อย่าแต่มันเลย ผมก็รู้ว่ามันเลิกประมาณนี้

"ก็อย่างที่เห็น"

ผมตอบแล้วตักเค้กกิน อื้อหือ ทำไมอร่อยขนาดนี้วะ กินไปแล้วผมขาดสติตักกินจ้วงๆ ต่ออย่างเมามัน ผมจะไม่แปลกใจเลยว่าทำไมน้ำหนักผมมันขึ้นไว้นัก

เพราะไอ้เค้กนี่ไงเล่าาา คิดดูน้องสายเปย์ เกิดมันซื้อมาเลี้ยงผมทุกวันผมไม่กลายเป็นหมูในมหาลัยเลยเหรอวะ 

"พอดีแบตผมหมดพอดี ขอโทษนะครับที่ไม่ได้ตอบพี่"

"วันหลังก็หัดพกพาวเวอร์แบงค์บ้าง" ผมเอ็ดน้องเสียงดุพร้อมวางช้อนเพราะน้องเค้กอยู่ในท้องผมหมดแล้ว

เพื่อนมึงไม่มีเหรอ เพราะมันทำให้ผมมานั่งเคร่งเครียดตั้งนาน! 

"ทำไมไม่เห็นน่ารักเหมือนเมื่อกี้เลยครับ"

น้องมองผมหงอยๆ แต่ไอ้ที่พูดแม่งโคตรลามปาม

"มึงว่าไงนะ?"

ผมอาจจะฟังผิด น้องมันคงไม่กล้าพูดอะไรแบบนี้หรอก น่ารักห่าไร ผมก็ตัวพอๆ กับมันนั่นแหละ แค่ไร้กล้ามเพราะผมรักการอยู่เฉยๆ มากกว่าการออกไปเตะบอลกับเพื่อน ก็มันร้อนอ่ะ ผมยิ่งเป็นคนร้อนง่ายอยู่

"ทำไมไม่น่ารักเหมือนเมื่อกี้เลยครับ ตอนนี้ดุมากเลย ผมไปทำอะไรให้พี่โกรธรึเปล่าครับ?"

ไม่ว่าเปล่าน้องแม่งเท้าแขนใส่โต๊ะแล้วโน้มตัวหาผมจนผมผงะถอยหลังชิดพนักพิงเก้าอี้อย่างตื่นตระหนก พอเห็นว่าผมหนีน้องก็ทำหน้าหงอยกว่าเดิมอีกสิบเท่าแต่ก็ยอมกลับไปนั่งดีๆ 

ไอ้ห่าลาก มึงไปเรียนคอร์สหน้าหงอยมาจากหมารึไง ทำไมมันดูน่าสงสารจังวะ ทำหน้าเหมือนผมเป็นเจ้านายที่เหี้ยมาก ไม่ให้มันกินอาหารเดินเล่นถูกขังในกรง ไม่น่าเชื่อว่าสายตาคนมันทำให้ผมรู้สึกและจินตนาการเรื่องปัญญาอ่อนได้มากขนาดนี้

"ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแหละ" ผมตอบปัดเหมือนเดิมแล้วยิงคำถามกลับ "แล้วน้องอ่ะ มาทำอะไรที่นี่"

ผมอยากถามนะว่าน้องชอบผมจริงรึเปล่า แต่มันถามไม่ออก คำถามจุกอยู่ที่ลำคอและมันก็อยู่อย่างนั้นไม่ไปไหนสักที ผมสงสัยและหวังหลายอย่างนะ แต่ใจนึงมันก็กลัวผิดหวังอ่ะ น้องกอดผมเฉยๆ ไม่ได้แต่งงานกับผมสักหน่อย จะไปเชื่อได้ไงวะว่าชอบผมจริง อาจจะโดนเพื่อนแกล้งมาก็ได้  คือไอ้ข้องมันก็ข้องนะ แต่จะให้ถามตรงๆ มันก็กระดากปากอ่ะ 

ผมกอดอกจ้องหน้าน้องรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

น้องยิ้มนิดๆ

"มาหาพี่ม่อนไงครับ นั่งรอผมไม่ใช่เหรอ"

ผมแยกเขี้ยวใส่น้อง มึงรู้ได้ไงวะ แม่งงง กูไม่ได้แรด ไอ้น้องเหี้ย โอ๊ยย ชีวิตส่องเดือนผมย่อยยับละ ได้ชีวิตใหม่คือดูเดือนในระยะประชิดแทน ไม่รู้จะควรดีใจไหมแต่ผมว่ามันไม่เร้าใจอ่ะ ตอนส่องมันสนุกกว่า ลุ้นดีว่าพวกน้องจะรู้ตัวไหมน้าา ว่ามีพี่คนนึงแอบส่อง พอทุกอย่างพลิกผันเล่นเอาผมปรับตัวไม่ทัน 

"ผมมากินนมปั่นเฉยๆ คุณก็รู้ว่าที่นี่นมปั่นอร่อยสุด"

พูดไปเรื่อยเพราะผมเป็นคนจัดอันดับเอง 

เพื่อเป็นการยืนยันความอร่อยผมเลยโชว์ดูดนมปั่นหมดแก้วในอึกเดียวและสั่งพี่เจ้าของร้านเพิ่มมาสองแก้ว แก้วนึงให้มันและแน่นอนว่าอีกแก้วนึงเป็นของผม เรื่องอะไรผมจะเลี้ยงมันตั้งสองแก้วล่ะ แหม เรื่องเงินไม่เคยเข้าใครออกใครหรอก
แปลก พอผมหันกลับมามองน้อง น้องแม่งมองผมและกำมือแน่นเหมือนกลั้นอารมณ์อะไรบางอย่าง

"เป็นอะไรของมึงวะ"

ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเดี๋ยวสุภาพเดี๋ยวหยาบคาย แต่เห็นท่าขยำอากาศของน้องแล้วขนลุกซู่ นี่มึงเป็นโรคจิตหรือมึงคิดในใจว่าจะอัดกูให้เป็นผุยผง ไอ้น้องชั่ว

น้องมองผมหน้ายุ่งๆ เหมือนเครียดมาก "ผมเห็นพี่แล้วผมอยากขยำว่ะ หมั่นเขี้ยว"

"ก็เหี้ยละ"

ผมไม่ใช่ของเล่นหมานะเว้ย ถึงมากัดมาขยำได้ 

"จริงๆ นะครับ" น้องจ้องผมตาพราว "เห็นพี่ทีไร ผมหมั่นเขี้ยวทุกที"

"ประสาท"

น้องเจมส์ครับ ไปตึกสัตว์แพทย์เลยครับ อาการหนักละ

"สรุปพี่ชอบผมจริงไหมเนี่ย ด่าผมอย่างเดียวเลย"

ผมหน้าตูมรอบสอง ห่านจิก หน้าแดงขนาดนั้นเกลียดมึงมั้ง

"เรื่องของกู"

เคนะ น้องรัก พอแค่นี้นะ พอเถอะ 

"พี่หน้าแดง ผมรู้ พี่ชอบผม ผมเห็นพี่มาส่องบ่อย"

"ส่องห่าไร ไม่เคยส่อง" ผมเริ่มหงุดหงิด ทำไมมึงรู้ทุกเรื่องวะ มึงเป็นพยาธิในท้องกูเหรอ

น้องยิ้มกริ่มมองผมซึ่งทำให้น้องน่ากลัวมากกว่าหล่อ มึงทำหน้างี้บ่อยๆ นะ น้อง กูเริ่มไม่ชอบมึงละ กลัวแทน 

"มาทุกวันที่ว่างนี่ก็น่าจะเหนื่อยนะครับ ทั้งเรียนทั้งส่องเดือนไหนจะต้องหลบเพื่อนหลบน้องอีก"

ผมกำลังจะด่ากลับ นมปั่นก็มาเสิร์ฟซะก่อนผมเลยยัดมันใส่ปากให้อารมณ์เย็นลงแล้วค่อยพูด 

"กูเดินเล่นกำลังกาย รู้จักไหม? จ็อกกิ้งอ่ะ"

แถจนสีข้างผมแม่งขาดไปครึ่งท่อนละ โอยยย จะให้ยอมรับเลยมันขัดใจผมว่ะ ผมแรดก็จริงแต่มันต้องแรดแบบมีระดับดิวะ ทิฐิมันค้ำคอ

น้องหัวเราะจนตัวโยนมองผมแล้วยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้ม

เหี้ยยยย น้องมันใช้ท่าไม้ตายใส่ผม 

ยิ้มหนึ่งทีใจสั่นทั้งบาง

เป็นชื่อท่าที่เหี้ยมากแต่ผมตั้งไว้เรียกเองเลยช่างแม่ง

"ผมชอบพี่" น้องยังยิ้มแล้วมองผม "พี่ก็ชอบผม ยอมรับเหอะ ผมรู้จักพี่ดีกว่าตัวพี่เองอีก"

"…"

เหี้ยภัทร มึงทำกูแพ้เด็ก ฮือๆๆ  ทำไมวะ ทำไมกูต้องตกอยู่ในสถานการณ์เป็นรองขนาดนี้ กูเป็นพี่นะเว้ยแต่ทำกูต้องเขินน้องจนพูดอะไรไม่ออกด้วยวะ ไอ้ภัทรรร มึงงง

"ว่าไงครับ?" น้องถามแล้วหยิบแก้วผมไปกินเสมือนแก้วตัวเอง ทั้งๆ น้องมันยังไม่ได้กินนมอีกแก้วด้วยซ้ำ

ผมอ้ำๆ อึ้งๆ พูดอะไรไม่ออก

"ถ้าพี่ไม่ตอบ" น้องมองตาผมนิ่งจนผมเห็นความเจ้าเล่ห์ในนั้น "ผมจะถือว่าพี่ชอบผม"

"…"

เอาตรงๆ นะ

ผมอยากเป็นลมแม่งตอนนี้เลยว่ะ

วันนี้มันอะไรกันวะเนี่ย!!!

----------------

มาต่อแบบงงๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

[ืniyataan]

อิเจมส์มันร้าย..ยยยยยยยยยยยยยยยย 

[Snowermyhae]

เราก็จะเป็นลมมมมม น้องรุกแรงมากกก กระทันหันนนน 

[205arr]

น้องเจมส์รุกแรงมากเลยค่าา
พี่ม่อนปากเก่งไม่ไหวละ

[MayA@TK]

 

 

[kinjikung]

555+ น้องสายรุก พี่สายอ่อย เหมาะกันที่สุดแล้ว ม่อนอย่าปากแข็ง

[Minoru88]

ยอมรับไปเลยคร้า จะเก๊กทำไม 5555
เขิลล แบ้วเกรี้ยวกราดหรอ 555

[tarotman]

 
จับกอด จับถอด จับกด
 

[seaz]

ทำไมน้องเจมส์ร้าย พี่ม่อนจะรอด(ได้อีกนาน)ไหม?

[Persephone]

โอ๊ย น้องมันรุกแรงอ่ะ ไม่ใช่แค่พี่ที่เขินจนหน้าแดง คนอ่านก็เขินจนจิกหมอนจะขาดอยู่แล้ว

ทำไมในชีวิตจริงไม่มีแบบนี้ มีแต่ส่องแล้วก็กลายเป็นนกโผบินไป

น้องรุกมาขนาดนี้แล้วพี่ก็เลิกปากแข็งนะคะคนอ่านรอฉากหวานแหววน้ำตาลหกอยู่

ขอบคุณค่ะ

PersephoNE.

[Petit.K]

น่าร้ากกกกกก ถ้น้องจะรุกพี่ม่อนแรงขนาดนี้ งุ้ยยยย

[paiii]

 

[A_Narciso]

      

ออกตัวแรงนะนุ้งเจมส์

[tarotman]

 
 

เมื่อไรจะมาต่อ ค้าง อะ ค้าง รู้จักมะ
 

[Foggy Time]

ตอนที่ 4

"เออ! ชอบจบป่ะ" ผมแยกเขี้ยวขู่พูด

นี่กูสารภาพรักหรือกูจะกัดน้องกันแน่วะ เริ่มไม่แน่ใจ แต่น้องมันกวนตีนผมอ่ะ ถ้าคุณเห็นหน้าน้องตอนนี้ คุณจะเข้าใจผม มันมองบนแล้วยิ้มมุมปากเหมือนบอกว่ากูรู้นะมึงคิดอะไรอยู่ เออถ้ารู้ดีมากก็ไม่ต้องถาม มึงรู้อยู่แล้วนี่ว่ากูคิดอะไร 

"...อะไรนะครับ" น้องกระพริบตาปริบทำหน้าเหรอหรา "ผมฟังไม่ทัน"

อื้อหือ ดูก็รู้ว่าตอแหล

ผมหน้ามุ่ย

ได้ น้องเจมส์ ได้ มึงเล่นผิดคนแล้ว!!!

"กูเกลียดมึง"

ผมแสยะยิ้มแบบที่คิดว่าน่ากลัวที่สุด แบบที่ใช้ข่มขู่น้องให้หงอยไปอีกสิบชาติ เชื่อเหอะ ผมเคยทำหน้านี้มาแล้ว พวกหน้าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้กันหมดเลย

"อุ้บ ฮ่าๆๆ"

"…"

ขำไรวะ

"ขำไร" ผมเริ่มเดือดจริงๆ ละ คนกำลังโกรธมาขำอีก

"ก็พี่ทำหน้าตลก" น้องพยายามพูดทั้งๆ ที่ยังหัวเราะไม่หยุด "คิดว่าน่ากลัวมากเหรอครับ แค่ขมวดคิ้วหน้าบึ้งเนี่ย มาๆ เดี๋ยวผมสั่งเค้กให้กินชิ้นไหมครับ จะได้อารมณ์ดี"

คิดว่าจะได้ผลเหรอ คนอย่างม่อนซื้อไม่ได้ด้วยเงินเว้ย

"เอาสองชิ้นนะ ชิ้นนึงกลับบ้าน"

แต่เค้กมันอร่อยจริงๆ นะ ละเว้นไว้สักอย่างละกัน

"ครับ เอาชีสเค้กด้วยไหม"

"ไม่เอาอ่ะ แค่นี้พอละ เดี๋ยวจะตันไปมากกว่านี้"

"งั้นก็มาหาผมบ่อยๆ สิจะได้ ผอม"

เดี๋ยวผมว่าเริ่มผิดประเด็นละ

"อย่านอกเรื่องได้ไหม" 

"ก็พี่อารมณ์ไม่ดี" น้องทำหน้าซึมอย่างที่ผมต้องการแต่มึงทำช้าไปโว้ย แน่นอนรอบนี้ไม่มีผลอะไรเพราะผมมีภูมิต้านทานแล้ว จะทำหน้าเศร้าโลกถล่ม ยิ้มทีใจสั่นทั้งบาง ก็ไม่ได้ผลหรอก หึๆๆ นี่ใคร ม่อนนะครับ น้องอ่ะ ก็แค่ลูกเจี๊ยบในกำมือผม จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด 

"ก็เพราะมึงนั่นแหละ กวน" 

"ก็พี่น่าแกล้ง"

"แต่กูเป็นพี่นะ แกล้งไม่ได้เว้ย กูแกล้งได้คนเดียว เคยได้ยินไหม มาก่อนเป็นพี่มาทีหลังเป็นน้องมาพร้อมกันเพื่อนน่ะ"

ดูยิ่งพูดยิ่งทำหน้าเศร้า หึ ให้มันรู้ซะบ้างว่าไผเป็นไผ

"แล้วถ้าแฟนล่ะครับ ต้องเป็นตอนไหน"

"…"

แพ้ย่อยยับ แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม คือถ้าหมาภัทรรู้ว่าผมเขินจนหูเหอแดงหมดนี่น่าอับอายมาก เขินน้องว่ะ ผมไม่อยากคุยกับน้องแล้วอ่ะ คุยแล้วก็แพ้ โดนต้อน ไม่ชอบเลยอ่ะ ทำไมลูกเจี๊ยบน่ารักๆ มันแปลงร่างเป็นหมาได้วะ ต้อนเอาๆ จนกูเป็นแกะ เลย สัส

"ก็คุยๆ ดูก่อน"

แหม ตอบแบบนางเอก ไอ้แรดม่อน คือผมตอนนี้อ่ะ ตอบน้องแบบขรึมได้ก็บุญละ ฮือ เอาจริงๆ นะ เห็นหน้าน้องผมก็เขินละอ่ะ เข้าใจอารมณ์ป่ะ ปกติส่องแบบในระยะหนึ่งพันเมตร ไกลมาก จนอยากเอากล้องส่องทางไกลมาส่อง ตอนนี้เหรอ ฟูลเฮดดี สี่ดีเลยครับ ดีไม่ดี มันจะมีแบบระบบสัมผัสด้วย

ว่าแต่ มึงจะยื่นหน้าเข้ามาทำไม้!!

โป๊ก!

ผมเอาชีทเรียนที่เอามาอ่านแต่ไม่อ่านตบหัวน้อง

โอเค ผมรู้ว่าเดี๋ยวนี้เขารณรงค์ไม่ให้ใช้ความรุนแรงในครอบครัว แต่น้องยังไม่นับเป็นครอบครัวผม แปลว่าใช้ได้

"โอ๊ยย"

น้องยกมือกุมหัวเหมือนเจ็บมาก ทั้งๆ ที่ผมใช้แรงเท่าตบยุงให้ตาย

"อย่าเวอร์" ผมเอ็ด

"ใจร้าย"

"เพิ่งรู้เหรอ" ผมยืดอกรับอย่างภาคภูมิ

"รู้นานล่ะครับ" น้องหัวเราะ "ก็คนน่ารักมักใจร้าย ไม่เคยได้ยินเหรอครับ?" ไม่ว่าเปล่ามองผมตาพราวระยับ

เด็กมันยอกย้อนว่ะ ไม่ได้ๆ เรื่องแบบนี้ผมยอมไม่ได้ แต่ยังไม่ทันอ้าปาก น้องก็ไล่ต้อนผมต่อ

"แล้วพี่จะมาส่องผมอีกไหมครับ พรุ่งนี้หลังสอบเสร็จ"

"ไม่"

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมต้องหาทางเจียดเวลาสักนิดมาส่องแน่ๆ

"แล้วถ้าผมนัดกินข้าวพรุ่งนี้ พี่จะไปไหมครับ"

"พรุ่งนี้ไม่ว่าง" 

อันนี้เรื่องจริง อย่าลืมโปรเจ็คติวสิครับ เสียดายอยู่แต่ก็เบี้ยวไม่ได้ ขืนเบี้ยว ไอ้หมาภัทรจะทำให้ผมเป็นมากกว่าแรดแน่นอน

"แต่มะรืนว่าง"

เป็นแรดก็เอาวะ กินข้าวกับน้องเชียวนะ รู้ไหม เมื่อก่อนจะส่องน้องตอนเที่ยงนี่ยังกับนรก น้องชอบนั่งโต๊ะกลางๆ แล้วโต๊ะที่ชอบว่างคือริมสุด ผมนั่งทีนี่ต้องใช้งัดทุกความสามารถในการส่องออกมา คือต้องพยายามหาจังหวะในการมองไม่พอ ยังต้องหาช่องมองอีก คือคนในคณะวิศวะนี่เยอะมากๆๆ พอจะเห็นหัวน้องทีก็ชอบมีคนเดินตัด ไหนจะพวกเพื่อนไม่ก็น้องชอบมาทักผมว่ามานั่งทำไรคนเดียว วันนี้ไม่มีเรียนบ่ายไม่ใช่เหรอ พี่ผมขอนั่งด้วยดิ

อุปสรรคเยอะยังกับน้องแม่งเป็นลูกประธานธิบดีแล้วผมเป็นสายลับที่ตั้งใจจะฆ่าปาดคอ

"ที่ไหนดีครับ"

"ในคณะนี่แหละ มีสอบ ขี้เกียจไปไกล"

"ตกลงนะครับ"

"อือ" ผมพยักหน้าแกนๆ แล้วก้มมองเวลาในโทรศัพท์แล้วสะดุ้งเฮือกกับข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน

 
นาเดียร์เองจย้า : ไอ้ม่อน

นาเดียร์เองจย้า : มึงอย่าลืมนัดกูนะ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่หอมึง

นาเดียร์เองจย้า : กูว่ามึงลืมแน่นอนเพราะมีสายส่งรูปมึงมาให้กูดู

นาเดียร์เองจย้า :  //แนบรูป (ตอนม่อนกำลังกินเค้กแล้วน้องเท้าคางมองยิ้มๆ)

นาเดียร์เองจย้า : ถ้ามึงช้า รูปนี้หลุดแน่
 


"ไปก่อนนะ! นัดเพื่อนไว้" ผมรีบกอบโกยของที่ขนมานั่งรอน้องบนโต๊ะอย่างลนลาน แย่แล้วๆ ผมลืมไปเลยว่าไอ้เดียร์ให้ผมไปเลือกของขวัญแฟนมันเป็นเพื่อน มันนัดตอนสี่โมง นี่สามโมงห้าสิบ แปลว่าผมมีเวลาสิบนาทีในการบินกลับหอ!

"แล้วเค้กจะเอาไหมครับ"

"ไม่เอาๆ ไว้วันหลังค่อยกิน เห็นตะกละขนาดนั้นเลยรึไง"

ผมพ่นลมหายใจเซ็งๆ วางแบงค์ร้อยให้น้องไว้จ่ายตังค์ค่านมปั่น "ไม่ต้องทอนนะ เอาไปซื้อขนมหรือทำอะไรก็ทำ"

"ผมไปให้ที่ห้องพี่ก็ได้นะ ถ้าพี่อยากกินจริงๆ"

เดี๋ยว

ผมชะงักขาที่กำลังจะก้าวฉับๆ ออกไปนอกร้าน

"ว่าไงครับ" 

"ไม่เอา! แต่ประเด็นสำคัญคือมึงรู้ห้องกูได้ไงต่างหาก" ผมมองน้องอย่างคาดโทษ คือผมหอนอกไง ถึงจะไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ก็เถอะ แต่มันก็คงไม่ใช่อะไรที่หาง่ายๆ เหมือนเซเว่นนะ

"..ก็รู้แล้วกันครับ"

น้องยิ้มมีเลศนัย "ถ้าอยากรู้มากกว่านั้นก็มาหาผมที่ห้องก็ได้ครับคืนนี้ เดี๋ยวผมบอกทุกอย่างเลย"

ทำไมผมเหมือนเห็นออร่าสีดำรอบตัวน้องอ่ะ เริ่มน่ากลัวละนะ ฮือ 

"ทำไมกูต้องอยากรู้ด้วย ไปละๆ"

ผมส่ายหัวหน่ายๆ แล้วออกแรงวิ่ง ถึงจะเสียดายนิดหน่อยที่ไม่ได้อยู่กับน้องก็เถอะ แต่เพื่อนต้องสำคัญกว่าน้องอยู่แล้วเนอะ! 
 
 
 
"จ้าว มึงมานั่งทำไรตรงนี้วะ" 

อื้อหือ เพิ่งหย่อนตูดไม่ถึงห้านาทีโดนทักเลยครับ

"นั่งในโรงอาหารนี่ซักผ้ามั้งสัส" 

"เอ้า ถามดีๆ ป่ะวะ ก็ปกติมึงต้องมานั่งกินข้าวกับเดอะแก๊งค์ของมึงนี่หว่า หรือไม่มึงไม่มีเพื่อนนั่ง มานั่งกับกูได้นะ" เพื่อนร่วมคณะผมเอ่ยชวนอย่างมีน้ำใจ ถ้าเป็นปกติผมจะขอบคุณมาก

"ไม่เป็นไรเว้ย"

แต่ตอนนี้ไม่โว้ย จะให้บอกนั่งรอน้องก็น่าเกลียด แต่ดูเหมือนมันจะฟังภาษามนุษย์ไม่รู้เรื่องครับ โอ๊ยยยยย

"เฮ้ย! นั่งโต๊ะนี้ๆ ไอ้จ้าวแม่งโดนเพื่อนทิ้งว่ะ"

เรียกมาทั้งคณะเลยครับ ครบองค์ประชุม มีตั้งแต่เฮดว้ากยันฝ่ายสันทนาการ คือจะมาใส่ใจอะไรผมวันนี้วะ ไม่เข้าใจ กูนั่งคนเดียวด้ายย แดกหมูกระทะ ดูหนังคนเดียว กูก็ทำได้คร้าบบบ

"โหย น่าสงสารว่ะ มาๆ เดวพี่นั่งเป็นเพื่อนน้องม่อนเอง"

ว่าแล้วเฮดว้ากหน้าโหดและเถื่อนก็นั่งแหมะข้างผมครับ ตามด้วยคนอื่นๆ นั่งเต็มเก้าอี้ไปหมดจนไม่เหลือที่ว่างสำหรับน้อง!!! 
แม่ง ทำไมแค่กินข้าวกับน้องก่อนไปสอบนี่มันทำยากนักนะ ม่อนไม่เข้าใจ ฮึก มึงมากันขนาดนี้รวมรุ่นตรงนี้เลยไหม
ระหว่างที่ผมกำลังนั่งน้ำตาตกในและนึกเสียใจที่ไม่นัดข้างนอกแทน น้องก็โผล่มาครับ คนอื่นๆ ยังไม่เห็นน้องเพราะคนเยอะมากและตาไม่มีแวว ผมยิ้มแห้งให้น้อง

คือตอนนี้ไม่มีโต๊ะว่างเลยครับและไอ้โต๊ะที่ผมนั่งจองให้น้องแม่งก็โดนพวกกลุ่มชายฉรรจ์พวกนี้ยึดอย่างอุกอาจ 

เอาวะ! โต๊ะนี้มันของผมโว้ย

"ยักษ์ มึงขยับเดี๋ยวนี้" ผมผลักเฮดว้ากผู้ป่าเถื่อนที่ชื่อเล่นจริงๆ ว่า 'ไอติม' อื้อหือ น่ารักซะไม่มี ชื่อไม่เข้ากับหน้ามันเลยครับ ทุกคนเลยเรียกมันด้วยฉายาซะมากกว่า 

"อะไรครับ น้องม่อน ที่มันไม่พอนะเว้ยถ้ากูขยับ"

"กูไม่สน มึงต้องขยับเพราะกูต้องการที่นั่ง เร็ว! ขยับๆ" ผมผลักมันออก เพื่อน้องม่อนทำได้

"อะไรของมึงเนี่ย" ไอ้ยักษ์ขมวดคิ้ว "มึงจะให้ใครนั่ง ไหนบอกพี่ไอติมมา เดี๋ยวพี่เรียกให้เอง"

"ขนลุกว่ะ"

ผมลูบแขนตัวเองที่ขนตั้งชัน ชื่อมันน่ารักเกินไปจริงๆ นะ "เออน่า กูสั่งให้ขยับก็ต้องขยับ ไอ้ปื๊ดมึงไปนั่งฝั่งนู้น!"

"อะไรวะ" นอกจากมันจะไม่ขยับแล้วมันยังหันไปมาสำรวจเหมือนพยายามจะมองหาว่าผมจะให้ใครมานั่งแทนมัน 

ผมยิ้มมุมปาก

แม่งหาไม่เจอหรอก พวกตาไม่มีแววน่ะ ว่าแต่น้องหายไปไหนวะ ว่าจะฝากซื้อข้าวซะหน่อย 

ผมลองมองหาบ้างแล้วแทบหลุดเสียงร้อง

"ให้ผมนั่งตรงไหนครับ?"

น้องในระยะประชิดห่างไม่ถึงสิบเซนพร้อมถือข้าวมันไก่สองจานในมือ

เห้ย น้องรู้ด้วยอ่ะ ว่าผมชอบกินข้าวมันไก่ กำลังจะดีใจแต่ก็ดูเหมือนว่ามีพวกมารผจญเป็นกองทัพ

"โหวววววว"

"ลิ้นพวกมึงเป็นอะไร" ผมถลึงตามองพวกที่อยู่ดีๆ ลิ้นเปลี้ยมองผมล้อๆ  "ก็รู้แล้วนี่ใครจะนั่ง ขยับไปไอ้ยักษ์ กูรังเกียจมึง"

"คร้าบ" ยักษ์หัวเราะร่ายอมขยับให้แต่โดยดีจนได้ที่ว่างๆ ที่นึง

"นั่งดิ"

ผมสั่งน้องที่ยืนยิ้มอยู่ได้ ซึ่งน้องก็ว่าง่าย วางจานข้าวเสร็จก็นั่งเบียดผมทั้งๆ ที่ยังพอมีพื้นที่เหลืออยู่อีกมาก

"เด็กมันเอาว่ะ" ไอ้ดิวหนึ่งในอดีตพี่ว้ากปากหมาเอ่ยปากแซว "คนนี้ป่ะ ที่มึงบอกว่าเกลียดขี้หน้าวันแรกๆ "

"เออคนนี้นี่แหละ สัส" ผมขู่แง่ง ก็ตอนนั้นผมมองน้องจนเพื่อนดูออกเลยต้องแถๆ ไปก่อนว่าเกลียดนู่นนี่นั่น แล้วอีน้องเมื่อไหร่จะเลิกเบียดครับ โลกใบนี้มันไม่ได้แคบขนาดนั้น

"อย่าเบียดดิ้ หายใจไม่ออก"

"ครับ"

"ครับแล้วมึงก็ขยับสิวะ"

โอ๊ย กูอยากจะบ้า คือเขินอ่ะ น้องแม่งห่าเหวอะไรไม่รู้

เพื่อตัดปัญหาผมเลยจ้วงข้าวมันไก่กินซะ อย่าลืม ผมมีสอบ ต้องมีอาหารสมองและอาหารตา ตอนนี้มีครบละ ดีมาก

"ม่อน"

"ว่า" ผมเงยหน้ามองเพื่อนอีกคนขณะที่เคี้ยวตุ่ยๆ "สรุปน้องเป็นเด็กมึงแล้วใช่ปะ?"

"ไม่ใช่/ครับ"

เดี๋ยว ทำไมมีเสียงตอบนอกเหนือจากผม

ผมหันไปไอ้ต้นเหตุที่ยิ้มหน้าระรื่น เหมือนมีความสุขมากที่ได้แกล้งผม เอาจริงๆ นะ คือมันรู้ตัวไหมวะ ว่ามันกำลังอยู่กลางดงพี่ว้ากที่พร้อมจะว้ากและทำโทษมัน แต่มันไม่กลัวเลยสักนิด หนำซ้ำยังหันไปตีสนิทไอ้ยักษ์ด้วย

เห็นมันแล้วนึกถึงผมตอนปีหนึ่งเวลาเจอพี่ว้าก สั่นเป็นเจ้าเข้าเลยครับ น่ากลัวชิบหายแล้วพี่แม่งก็ชอบแกล้งผมก่อนที่จะโยนตำแหน่งมาให้ผมทำต่อ 

"เออ เด็กก็เด็กวะ"

ผมหน้ามุ่ย แม่งไม่มีอะไรจะเสีย ตั้งแต่โดนเพจนั้นลงรูปละ ความแตก จบเห่ ชีวิตไอ้ม่อน

"ไม่งอแงสิครับ" น้องหัวเราะเบาๆ แล้ววางเค้กบนโต๊ะ "ผมซื้อเค้กมาให้พี่ด้วย กลัวพี่ไม่อิ่ม"

ผมจ้องเค้กตาวาว

นั่นมันเค้กร้านดังที่ผมอยากกินมากๆๆๆ แต่ไม่ได้กินสักทีเพราะขี้เกียจไปต่อคิว

"ขอบใจ"

ผมพยายามรีบกินข้าวมันไก่ให้หมดเพื่อที่จะได้กินเค้ก 

ว่าแต่ทำไมน้องมันรู้หมดเลยวะ ว่าผมชอบกินอะไร ตั้งแต่ห้องละ น้องแม่งเริ่มน่ากลัวละ ผมว่านะ น้องมันต้องแอบตามผมแน่ๆ คิดดูดิ ขนาดผมชอบน้องมาก ผมยังรู้คร่าวๆ เองว่าน้องอยู่ตึกไหนแต่ไม่รู้ว่าห้องอะไร

"ตอบไลน์ผมด้วยนะครับ"

ผมสะดุ้งเมื่อน้องพูดเสียงกระซิบได้ยินแค่สองคน ยิ่งนึกถึงไลน์ที่น้องส่งมาเมื่อวาน ผมยิ่งเขิน น้องแม่งแย่ว่ะ คือถ้ารู้ว่าเป็นคนแบบนี้ผมไม่ชอบตั้งแต่แรกหรอก คิดดูสิครับ น้องมันทักมาชวนผมไปห้องมันอีกแล้ว คือถ้าแชทนี้หลุด ไอ้เดียร์แม่งคงล้อผมจนแบบไม่ผุดไม่ได้เกิดอ่ะ

"ใครมันจะไปวะ"

คุยสามวันเข้าห้องเลย โครตไวไฟ 

"แต่ห้องผมมีไวไฟฟรี แอร์เย็น มีเตียงกับผ้าห่มนุ่มๆ ด้วยนะครับ"

"ไม่ไป เห้ย กูเป็นพี่นะ พูดไรก็ฟังบ้างดิ"

แล้วอีกอย่างนะ ถ้าเข้าห้องจริง ผมต้องเป็นคนโดนแน่ๆๆๆ ฮือ เคยเห็นแต่ในการ์ตูนที่ไอ้เดียร์ชอบอ่าน ไม่คิดว่าผมต้องมีสภาพแบบนั้นเหมือนกัน

"..ก็ได้ครับ"

น้องพยักหน้าหงอยๆ

"ไอ้เจมส์ มึงทำอะไร"

หน้ามันหงอยแต่มือมันไม่หงอย ยื่นมือมาขยำแก้มผมจนยู่ยี่ 

"เอ็บ โว้ย" ผมพูดเสียงอู้อี้ ไอ้น้องบ้า มันเห็นผมเป็นอะไรกันแน่วะเนี่ย นี่ถ้าผมยอมเข้าห้องกับมัน หลังจากนั้นตัวผมไม่เหลวเป็นน้ำเลยรึไง แม่งขยำซะขนาดนี้

"ค่าเค้กไงครับ"

หน้าน้องตอนนี้น่ากลัวมากอ่ะ น้องแม่งหมั่นเขี้ยวผมมากอ่ะ 

"พอก่อนที่กูจะตบมึง"

ผมดึงมือน้องมันออกเพราะเริ่มเจ็บแก้มล่ะ มึงจะดึงให้ยืดถึงปากซอยเลยไหมครับ 

"ให้พี่ช่วยกระทืบไหมครับ น้องม่อน" ยักษ์มองผมยิ้มๆ รวมถึงคนอื่นๆ ที่พยายามจะล้อผมเต็มที่ 

"ไม่ต้อง กูกระทืบเองได้"

ผมบ่นงึมงำแล้วเริ่มต้นจัดการกับเค้ก คือตอนนี้ผมต้องรีบละเพราะจะถึงเวลาสอบ มามัวโอ้เอ้ไม่ได้ คือเอาจริงๆ ไอ้พวกนี้ก็มีสอบนะครับแต่พวกมันไม่รีบเท่าผม

งั่ม..

คำแรกแม่งไม่ได้เข้าปากผม!!! น้องมันดึงข้อมือผมเข้าหาตัวเองแล้วงับเค้ก

"อย่าเพิ่งกวนได้ไหม"

ผมเริ่มหงุดหงิดจริงๆ ละ คือเล่นเกินไปละ คนยิ่งรีบๆ อยู่

"..ขอโทษครับ"

ดูเหมือนน้องจะสังเกตเห็นแล้วว่าผมไม่เล่น เลยหงอยลงเยอะและหันไปกินข้าวเงียบๆ ซึ่งผมก็เงียบพอกัน เค้กก็อร่อยสมคำล่ำลือนะ แต่พอทำเด็กหงอยแล้วมันไม่อร่อยเท่าที่ควรว่ะ

ทำไมผมต้องรู้สึกผิดด้วยเนี่ย 

"ทุ่มนึงเจอกันแล้วป้าสวย"  ผมเบนสายตาไปทางอื่น "ตอนนั้นมึงจะคุยยันเที่ยงคืน กูก็ไม่ว่าหรอก แต่ตอนนี้กูรีบ มีสอบบ่าย"
ผมลุกขึ้นยืนเก็บจานข้าวของตัวเองและซากเค้กที่หมดเกลี้ยง

"กูไปละ เดี๋ยวเข้าห้องสอบไม่ทัน"

เอาจริงๆ มันก็มีเวลาเหลืออยู่แหละ แต่ผมติดนิสัยชอบไปรอก่อนเวลามากกว่า

"เออๆ รีบจังนะ มึงอ่ะ"

"ครับ พี่ม่อน"

น้องยิ้มบางๆ ให้ผมแต่ตานี่พราวระยับจนผมขนลุกซู่ไปทั้งตัว 

ผมเริ่มสงสัยละ ว่าน้องแม่งเล่นของเปล่า ที่ผมชอบๆ มันนี่อาจจะเพราะมันมาดีดน้ำมันพรายใส่ผมก็ได้ 

"ตั้งใจสอบนะครับ"

ผมพยักหน้าส่งๆ แล้วรีบเดินออกมา

ทำไมผมมีลางสังหรณ์เหมือนจะโดนน้องฉุดเข้าห้องเลยวะ!

------------

ว่ากันวัน ลางสังหรณ์มักเป็นจริงนะ พี่ม่อน 555555555 
 

[yunnutjae]

โดนแน่พี่ม่อน! 

[ืniyataan]

ระยะเวลาไม่สำคัญ รีบตกปากรับคำ เข้าห้องน้องเลยค่า อิอิ    .
ปล.เว้นวรรคไปนาน ไรต์กลับมาต่อแล้ว ดีใจ

[MayA@TK]

รอลางสังหรณ์พี่ม่อนเป็นจริง

 

[Snowermyhae]

แบบนี้มีตอนต่อไปแน่ๆ เข้าห้องน้อง 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ชอบบบบบ 

เจมส์ พี่ม่อน 

[แม่น้องเปา]

กรี๊ดดดดด..จิกหมอน น้องรุกหนักมาก

[puiiz]

 

[poommy_TY]

อยากขย้ำพี่ม่อนไปกับน้องงงงง กรี๊ดกกก น้องหลอกพี่ม่อนไปห้องให้ได้นะ คริๆ