บทที่ 17
สอนวิชา (ครึ่งแรก)
“ท่อสูบ เช็คดูให้ดีว่ามีอะไรอุดตันไหม ก้อนกรวด เพรียง เปลือกหอย... พวกนี้มันชอบหลุดเข้าไป เอาออกซะให้เกลี้ยง หลงหูหลงตาหลุดเข้าไปในเครื่อง มึงจะเจองานใหญ่...” คนพูดก้าวขึ้นมายืนเต็มความสูง หลังกระโดดลงไปคว้านอุปกรณ์ออกมาจากท้องเรือ “เรือลำนี้ใช้มานาน ข้อต่อข้อเชื่อมพังเสียเกือบหมด... สนิมขึ้นเกรอะกรัง”
คู่สนทนาชะโงกหน้ามองตามที่เขาชี้ ใบหน้าขาวพยักหน้ารับรู้ คนดูแลจึงสอนต่อไป
นายช่างใหญ่ในมาด ‘อาจารย์’ ยืนขนาบข้างเด็กต่างถิ่น สองชีวิตเหมือนถูกผูกติดคู่กัน นับตั้งแต่วันที่นายหัวชาญอนุญาตให้มันกลับมาทำงานได้ ทะเลไม่ต้องไปอยู่ในกลุ่มพวกผู้หญิงคอยคัดปลาเหมือนเมื่อก่อน นายใหญ่คงอยากป้องกันคำถามมากมายที่มันจะต้องเจอ เลยส่งมันมาเรียนรู้ความเป็นช่างเต็มเวลา ความเปลี่ยนแปลงนี้ส่งผลให้จากเดิมที่ต้องมาอยู่กับเขาแค่ครึ่งบ่าย กลายเป็นเช้าจรดค่ำ เห็นหน้ากันเหมือนเป็นเงาตามตัว
เกิดมาก็เพิ่งเคยมีลูกศิษย์...
แถมเป็นคนที่อยากใกล้ชิด ก้าวข้ามความสัมพันธ์ไปมากกว่านั้น ที่ผ่านมาเขาไม่เคยจริงจังกับการสอนอะไรมันสักเท่าไหร่ แกล้งให้ขัดให้ถูเครื่องเรือหมดไปวันๆ เสียมากกว่า ปล่อยให้มันสูญเสียเวลาแถมเหนื่อยฟรี หากนับแต่วันนี้ อะไรที่เป็นความรู้ ครูอย่างเขาจะถ่ายเทให้หมดทั้งกายใจ
มือหนาหยิบยกวัตถุสีเงินสองสามชิ้นส่งให้
“จะเปลี่ยนข้อก็ต้องดูว่าของเก่ามันใช้แบบไหน เอ้า! เอาไปถือไว้... เห็นไหมว่าไม่เหมือนกัน”
“มีสามแบบ...”
ได้คำตอบมาแบบนั้น คนเป็นเจ้านายระบายยิ้มจาง พอใจกับความช่างสังเกตของมัน
“ข้ออ่อนสเตนเลส หลังๆ เรือทุกลำของชาญทะเลก็เปลี่ยนมาใช้แบบนี้หมด ราคาแพงหน่อยแต่ไม่ต้องเปลี่ยนบ่อย นายหัวเขาว่ามันคุ้ม... ที่มึงดูเมื่อกี้คือแบบหน้าแปลน อันนั้นแบบเกลียว ส่วนอีกอันหัวยูเนียน”
ทยากรมองอุปกรณ์เรือในมือทั้งสามชิ้น สเตนเลสอย่างดีร้อนขึ้นเพราะแดดส่อง สองตาจับจ้อง พิจารณาเหล็กกล้าไร้สนิมพวกนี้ เมื่อเปรียบเทียบคุณสมบัติเชิงกลกับวัสดุชนิดอื่น สเตนเลสเนื้อดีมีทั้งความแกร่ง ความแข็ง และความเหนียวสูงกว่าวัสดุทั่วไป อีกทั้งยังต้านทานการกัดกร่อนเป็นเยี่ยม บัณฑิตวิศวกรรมฯ เห็นด้วยกับนายหัวชาญในแง่ความคุ้มค่า โลหะธรรมดาหรือจะมาต่อมาทน น้ำทะเลมีฤทธิ์กัดกร่อนมากกว่าน้ำประปาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ ยิ่งเป็นเรือประมงที่ต้องจมอยู่ในน้ำทั้งวี่ทั้งวัน พ่อทำถูกแล้วที่เลือกลงทุนในระยะยาว
“แล้วต้องใช้อันไหน”
คนถูกถามหยิบประแจเคาะเคร้งๆ ที่ข้ออ่อนผุพังตัวเก่า เป็นท่าทางที่หนุ่มกรุงเทพฯ ตีความได้ว่า ต้องการให้เขา ‘แหกตามอง’ “แบบหน้าแปลน?”
ชายหนุ่มสุ่มเดา เลือกอุปกรณ์ตัวที่ว่ามาถือไว้ วางอีกสองอันลงกับพื้น เนื่องจากขี้เกียจแบกรับน้ำหนักของมัน หันไปมองนายช่าง เห็นเขาพยักหน้า
“เดี๋ยวมึงลองทำ เปลี่ยนข้ออ่อนตรงนี้ เอาอันเดิมออก แล้วสวมอันใหม่... ไม่ต้องมาทำหน้าแหย” หันไปเห็นหน้าตาประหลาดของมัน คนสอนงานมาครึ่งค่อนวันกลั้นขำ แทบหลุดมาดครูใจร้าย “คนจะเป็นช่าง ไม่ลองทำก็ไม่ได้วิชา”
“ถ้าทำพังก็อย่ามาว่า”
...ความจริงแล้วที่กังวลน่ะ ไม่ใช่ทำเรือพัง แต่กลัวทำให้คนสอนผิดหวังเสียมากกว่า
ทยากรก้มหน้า ยื่นมือไปรับคู่มือทำมาหากินของช่างมาถือไว้ ประแจซ่อมเครื่องอันนี้ทั้งใหญ่และหนัก ไม่เหมือนที่เขาเคยสัมผัสเมื่อครั้งเป็นนักศึกษา อุปกรณ์ตรงหน้าก็เช่นกัน ความสลับซับซ้อนของมันมากกว่าแล็ปทดลองที่ตัดเกรดกันแค่เอถึงเอฟ
ในโลกของการเป็นช่างเครื่องของจริงนั้น ช่างแตกต่างจากในคลาสเรียนมากมายนัก
“ลองดู ทำได้ไม่ได้ก็จะได้รู้... ตาดูเสียก่อนว่ามันล็อกตรงไหน เกลียวล็อกนั่นหมุนตามเข็มนาฬิกา ไขบิดก่อนแล้วค่อยดึง ออกแรงอีกหน่อย นั่นละ... ดี...”
คนสั่งให้ลองคอยสั่งคอยสอนไม่ขาดปาก ใช่ว่าจะปล่อยทิ้งปล่อยขว้างให้ลองผิดลองถูกเองเสียเมื่อไหร่
หนุ่มกรุงเทพฯ ค่อยๆ สั่งสมความมั่นใจ มองดูผลงานตัวเองแล้วมีกำลังใจ แม้แดดจะร้อนแค่ไหน หากคนกำลังสนุกไม่ใส่ใจเลย ฝ่ายอาจารย์เมื่อเห็นลูกศิษย์ทำได้ดีก็พยักหน้า แอบชมในใจว่ามันเป็นเด็กมีพรสวรรค์ คงเพราะได้พื้นฐานการเรียนที่ถูกต้องแม่นยำ ไม่เหมือนตัวเขาที่อาศัยเพียงครูพักลักจำ กว่าจะคลำทางเป็นใช้เวลาเป็นปีๆ
คนตัวใหญ่เหลียวมองนายช่างฝึกหัด เห็นข้างแก้มแดงเทือก เหงื่อไหลไคลย้อยจากขมับถึงลำคอก็สงสาร เขาเงยหน้ามองฟ้า นิ่วหน้ากับพลังแสงอาทิตย์ยามใกล้เที่ยงวัน แดดอย่างนี้คนในพื้นที่ เติบโตมากับมันยังเมาแดดเอาง่ายๆ ไม่ต้องพูดถึงไอ้คนมาอยู่ใหม่ ผิวขาวๆ คงไหม้จนใกล้สุกแล้วกระมัง
“พักก่อน...” คนสอนสั่งเลิกเอาง่ายๆ “แดดมันแรง จะไม่สบายเอา”
แค่เห็นมันตั้งอกตั้งใจ ครูก็ชื่นใจพอตัวแล้ว
“ไม่เป็นไร ผมยังไหว” ทยากรปฏิเสธ เขากำลังเห่อกับการได้ลองทำอะไรใหม่ๆ ชายหนุ่มถือประแจเก้ๆ กังๆ เพราะมัวพะวงกับน้ำหนักของอุปกรณ์อื่นในมืออีกข้าง
“ประแจน่ะจับให้มันดีๆ... หนีบมือขึ้นมา มือมึงจะขาดเอา... โอ้ย!”
สอนไปสอนมา คนสอนมีอันได้ร้องเสียงหลง เมื่อลูกศิษย์ปล่อยประแจหล่นโครม ลงหลังตีนเข้าอย่างจัง
อยู่ๆ ก็เข้ามาจับ...
คนตัวขาวชะงัก เมื่อมือของนายช่างเอื้อมมาจับข้อมือเขาไว้ มือไม้อ่อนเปลี้ย รู้สึกเหมือนอ่อนเพลียกะทันหัน แค่สัมผัสแผ่วเบาเท่านั้น ข้างแก้มที่แดงอยู่ก่อนหน้า คล้ายขึ้นสีกล่ำกว่าเดิมไม่รู้เท่าไหร่
“ขะ...ขอโทษ” คนซุ่มซ่ามเอ่ยตะกุกตะกัก ทำท่าจะก้มลงดูผลงานตัวเอง ทว่าคนเจ็บโบกมือเหมือนไม่ใส่ใจ
“ไม่ต้อง มึงเข้าหลบแดดใต้ผ้าใบนั่นไป”
นายช่างใหญ่ทรุดตัวลงกุมเท้า กัดฟันกลั้นอาการปวดตุบๆ ด้วยเกรงว่าไอ้คนทำจะตกใจหนักกว่าเก่า เขาชี้ไปทางผ้าใบสีซอมซ่อกางเป็นหลังคากันแดดชั่วคราว ขาเจ็บจนร้าวเหมือนกระดูกหลังเท้าแตกหัก ถึงกระนั้นเขาก็ยังห่วงมัน
ตีนมันของต่ำ...
มือขาวๆ คู่นั้น... เขาไม่อยากให้สัมผัสมลทินใดๆ ให้มือมันจับต้องแต่ของที่คู่ควรเสียดีกว่า เจ็บแค่นี้เขาดูแลตัวเองได้
“เฮ้ย! ไอ้หิน... มึงว่าถ้ากูทำประแจหล่นใส่ตีนพี่เม่นบ้าง กูจะได้ไปพักในร่มบ้างไหมวะ”
เสียงเขย่าอารมณ์ดังลอยลมมาจากอีกฟากของเรือประมง
ทนดูมานาน
น๊านนาน... ปากบนปากล่างพากันคันยุบยิบ หงุดหงิดฉิบหาย...
ร่างสูงสักยันต์ แก้เสื้อโชว์หุ่นล่ำเกิดอาการอัดอั้นตันใจ เห็นคนประคบประหงมเอาใจกันแล้วหมั่นไส้ รู้สึกว่าพักนี้ท่าเรือหาปลากลายเป็นโรงผลิตน้ำตาลยังไงชอบกล เขากับไอ้หินทำงานอยู่อีกฝั่ง อยู่บนเรือนี่มาตั้งแต่เช้า แต่ก็เหมือนเป็นเงาเป็นอากาศในสายตานายช่างใหญ่ ไอ้พี่เม่นแม่งไม่สนใจใคร ตาทั้งสองมีไว้มองไอ้หนุ่มกรุงเทพฯ คนเดียวเท่านั้น
นับตั้งแต่ไอ้ทะเลกลับมาทำงานได้ ทุกอย่างดูเปลี่ยนไปจากหลังตีนเป็นหน้ามือ
จำได้ว่าระหว่างที่มันป่วยอยู่ ไอ้ยักษ์ตัวใหญ่ทำตัวมาดมาก ไม่ยอมโผล่หน้าไปหาด้วยซ้ำ แล้วมาวันนี้มันเกิดอาเพศพิสดาร ผีห่าซาตานอะไรเข้าสิงกัน กิริยาเอาใจใส่กันเกินพอดีอย่างนั้น ทีมเสือกเรื่องชาวบ้านบอกเลยว่า... กูจะพลาดไม่ได้!
“คงได้อยู่หรอก...” หินที่ยืนข้างๆ ตอบกลับ “แต่เห็นจะไม่ใช่ในร่ม มึงคงได้ไปพักในโรงหมอแทน”
“โถๆๆ ไอ้ชาติ... มึงนี่มันเกิดมาอาภัพชิบหาย” ไอ้คนเล่นใหญ่ทำเป็นคร่ำครวญ รับมุกเพื่อนแนบเนียนราวนักแสดงตุ๊กตาทอง ชาติหันไปมองนายช่าง เห็นยังนิ่งเพราะปวดตีนค้างอยู่ก็ได้ใจ “ใช่ซี... มึงมันไม่ขาว ไม่น่าเอ็นดู ไม่ใช่คนโปรดของพวกนายๆ ก็เลยต้องเจียมกะลาหัวเอาไว้ ไม่เหมือนใครบางคน...”
‘ใครบางคน’ ที่ว่าทำหน้าตึงเข้าใส่ จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เอาตัวเองเข้าที่ร่มตามที่นายช่างสั่งไว้
ทยากรกอดอกมองไอ้ชาติ รอดูว่ามันจะมาไม้ไหน
“อยู่เงียบๆ ก็ไม่มีใครหาว่ามึงเป็นใบ้หรอก” คนตัวใหญ่ออกตัวแทน เขายืดตัวขึ้นยืนตรง หลังอาการเท้าระบมเริ่มทุเลา
“อ้าว พี่เม่น หายเจ็บตีนแล้วเหรอพี่”
“ไม่หาย แต่ก็เตะปากมึงได้”
ไอ้ชาติหัวร่องอหาย ขยับกายเข้าใกล้เพื่อนซี้ที่ยืนนิ่งเป็นเสาซีเมนต์ เห็นอาการคนมีพิรุธสองคนแล้วตลกฉิบหาย ยืนหรือก็อยู่กันคนละทาง แต่ดูไม่ต่างจากการยืนข้างกัน ด้วยสายตานั้นวนเวียนมองกันไปมองกันมา เหมือนเล่นซ่อนชู้ เอ๊ย! ซ่อนแอบยังไงยังงั้น
“คนเราหนอคนเรา... เอะอะจะเตะ เอออะก็จะตี นี่ขนาดไม่ได้ทำอะไรให้ยังโมโหร้ายใส่เสียขนาดนี้ ทีกับไอ้คนทำตีนเกือบแตกไม่เห็นจะเตะมันเสียบ้าง อย่างนี้เค้าเรียกอะไรวะไอ้หิน”
ก็เล่นคนเดียวมันไม่สนุก เลยต้องหาตัวตบมุข เสริมสร้างอรรถรสกันไป ดีที่วันนี้ไอ้มนุษย์ก้อนหินมันพึ่งพาได้ ส่งลูกไหนไปให้ มันโยนกลับมาราวกับรู้ใจ พอดิบพอดีไปทุกดอก
“ลำเอียง”
สองคำของหินมาแบบสั้นๆ แต่เล่นเอาคนฟังหน้าหงาย
“ถึงว่า... กูก็คิดอยู่ตั้งนานว่าเรือลำนี้มันแปลกๆ ที่ไหนได้... เรือแม่ง ‘เอียง’ ...เอียงกะเทเร่เลยโว้ย” ไอ้ชาติตบเข่าฉาด หัวเราะเฮฮา ทำหน้าทำตาล้อเลียนน่าหมั่นไส้ ร่างสูงใหญ่สักยันต์หันไปมองเพื่อนซี้ ยกนิ้วโป้งส่งสัญญาณว่า ‘มึงทำดี’ ส่งไปให้ “ก็แหม... คนเป็นนายช่างมันเสือกลำเอียง เรือมันจะไม่เอียงตามได้ไงว้า...”
ถ้าเป็นเรื่องฝีปาก อย่างไรก็ต้องยอมให้ไอ้ชาติ ยังคงความคมกริบทุกกระเบียดนิ้วไว้ได้
เมื่อฝ่ายหนึ่งสนุก คนเกิดอาการผิวหน้าร้อนผ่าวแทบจะสุก หนีไม่พ้นคนโปรดของพวกนายๆ หนุ่มเมืองกรุงเม้มปาก สะกดกลั้นอารมณ์กรุ่นๆ ในอกเอาไว้
“ไปหลบในร่ม ไม่ต้องไปสนใจมัน”
คนถูกแทะจนพรุนไม่สนเสียงหมาเห่า เขามองคนหน้าบึ้ง หันรีหันขวาง อารมณ์เหมือนเด็กไม่ได้ดั่งใจ อยากฟาดปากใครสักหมัด มือใหญ่ดันร่างเล็กกว่าไปทางร่มผ้าใบ ให้มันปลอดภัยจากแดดเสียที หากปัญหาก็มาเกิดตรงที่ ไอ้เด็กดื้อดูจะใส่ใจกับคำพูดไอ้ชาติมากเกินไป
“เอาโว้ย! ถึงขนาดนี้แล้ว ไปหลบในร่มสิจ๊ะหนู เดี๋ยวผั... เอ๊ย! เดี๋ยวผู้ปกครองเขาจะคลั่งตาย”
“ไอ้ชาติ!” คนเหลือจะทนขึ้นเสียงใส่
“จุ๊ๆๆ ไอ้ทะเล... มึงไม่ต้องมาทำเป็นเข้มแต่หน้าแดงเถือกแถวนี้ แล้วก็ไม่ต้องสนใจกูกับไอ้หิน คิดเสียว่าพวกกูเป็นตะไคร่น้ำ เป็นหอย เป็นปู อะไรก็ได้ตามใจมึงเลย จะห่วงจะโอ๋อะไรกันก็เอาที่สบายใจ”
ไอ้นี่ก็กัดไม่ปล่อย
เห็นเขายอมนิ่งให้เล่นหัวเข้าหน่อย มันชักจะเอาใหญ่
นายช่างใหญ่ส่ายหน้า เห็นแววว่าจะต้องมาเป็นกรรมการห้ามมวยให้เด็ก หากไอ้ตัวเสี้ยมมันยังรูดซิปปากตัวเองไม่ได้ ดูจากสารรูปแล้ว จะสู้ตัวควายๆ อย่างไอ้ชาติได้กี่มากน้อยก็ยังสงสัย แต่ก็ว่าไม่ได้หรอก... ไอ้นี่มันเป็นพวกซ่อนคม เป็นการต่อสู้ป้องกันตัวอยู่บ้าง ไม่ได้อ่อนปวกเปียกไปเสียทีเดียว ไททั่นตัวใหญ่ยังจำฤทธิ์หมัดที่เสยปลายคางเขาวันนั้นได้ ไม่มีลืม
“หน้าแดงเหี้ยไรล่ะ” เสียงบ่นอุบอิบลอยมาเข้าหู
สงสัยจะเหลืออดเต็มทน พ่นคำหยาบกับเขาเป็นเหมือนกัน
คนถือหางเลือกข้างหนุ่มต่างถิ่นกระตุกยิ้ม มองท่าทางฟึดฟัดนั้นอย่างเอ็นดู นอกเหนือจากคำแทนตัว มึง-กู ที่ใช้เรียกกัน นายช่างใหญ่ไม่เคยได้ยินคำหยาบคำไหนหลุดออกจากปากมันมาก่อน
“พอได้แล้วพวกมึง”
เพราะเป็นผู้ใหญ่สุดในที่นั้นจึงต้องเอ่ยห้ามกันพอเป็นพิธี หากไอ้คนเล่นใหญ่มันก็ยังเล่นต่อไป ไม่ยอมเลิกรา ไอ้ชาติเดินมาหยุดตรงหน้า คำพูดคำจาของมันเริ่มสำแดงอิทธิฤทธิ์อีกครั้ง ไม่ยอมให้เสียชื่อชาวเสือกนัมเบอร์วันแห่งเกาะทะเลใต้
“ปกป้องกันดีเหลือเกิน ออกนอกหน้านอกตา... ไอ้พวกฉันมันก็คนโสด เห็นแล้วตามันจะร้อนเอานา” ตาลอกแล่กมองบุคคลทั้งซ้ายและขวา เห็นว่าไม่มีคนตอบโต้ยิ่งได้ใจ “อันที่จริงพวกมึงเนี่ย ต้องขอบคุณกูเสียด้วยซ้ำ ถ้าวันนั้นไม่ได้ไอ้ชาติคนนี้ วันนี้ไม่มีทางมาได้ยืนหน้าแดงหูแดงกันอย่างนี้หร้อกกก...”
“วันนั้นน่ะวันไหน”
“อ้าว! ไอ้ชิบหาย ถามออกมาได้... ก็วันที่นั่งดวลยาดองลุงอินนั่นไงล่ะโว้ย” ไอ้ชาติหลุดปากหมดไส้ หันไปตอบกลับทั้งที่ยังไม่ดูหน้าคนถาม “ใครกันล่ะที่เป็นตัวตั้งตัวตีให้พี่เม่นลากมึงไปส่งที่บ้าน ก็ไอ้ชาติคนนี้... คนที่อุตส่าห์แบกนายหัวไปนอนที่บ้านพักคนงาน ก็กูนี่... ฝีมือพี่ชาติคนนี้ทั้งนั้น” คนพูดตีอกปังๆ ภูมิใจมากกับวีรกรรมของตน
ทยากรย่นหัวคิ้ว ยิ่งฟังคำพูดมัน ยิ่งได้กลิ่นแปลกๆ ชวนให้คิดไปไกล
ภาพในหัวย้อนกลับมาฉายซ้ำราวสั่งได้ ความเผลอไผล ใกล้ชิดในวันนั้น... เขาหันมองนายช่าง เครื่องหมายคำถามเต็มหัว แต่ตัวคนสงสัยไม่กล้าเอ่ยอะไรออกจากปากสักคำ
“มึงพูดมากไปแล้วไอ้ชาติ” หินที่อยู่ข้างๆ รับรู้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป มือใหญ่พยายามสะกิดเตือน แต่เหมือนไอ้เพื่อนตัวดีจะดวงถึงคาด
“นี่ยังน้อยไปด้วยซ้ำ แหม...นึกแล้วก็ยังเสียดาย วันนั้นกูน่าจะมาแอบข้างหน้าต่าง เผื่อจะได้ดูฉากเข้าพระเข้านาย เฮ้ย!”
ตูม...
คนกำลังเริงร่าบนเรืออยู่ดีๆ เสี้ยววินาทีถัดมา ตีนปริศนาก็ยันโครมเข้าบั้นท้าย หนุ่มตังเกขี้นินทาร่วงลงมาด้านล่าง หน้าตาเหรอหรา สารรูปดูไม่จืด หมดสภาพขาเสือกประจำเกาะ
“เหี้ย! พี่เม่น เล่นอะไรของพี่วะ” ไอ้ชาติตะเกียกตะตายโผล่พ้นผืนน้ำ พอตั้งตัวได้หน่อย ปากพล่อยๆ ก็พร้อมตะโกน แหกปากดังไปสามแปดแปดบ้าน
“หึ... “ คนง้างเท้าถีบชาวบ้านหัวเราะ ร่างสูงใหญ่มองลงต่ำ เห็นผลงานตัวเองแล้วก็สาแก่ใจ “มึงมันสมควรโดน”
“เรื่องชาวบ้านนี่เก่ง แต่เรื่องตัวเองเสือกโง่” แม้แต่เพื่อนซี้อย่างหินยังรับไม่ได้
เป็นคนประเภทไหนถึงได้โง่บรรลัย ควายบัดซบ...
ขายคนอื่นไม่พอ แม่งดันขายความลับตัวเองออกมาหน้าตาเฉย สัตว์ชนิดไหนในโลกนี้ที่มีสมองน้อยที่สุด ไอ้ชาติก็คงเป็นเครือญาติของสัตว์ประเภทนั้น โดนถีบกระเด็นลงน้ำแค่นี้ยังน้อยไป ถ้าเขาเป็นนายช่างใหญ่ มันต้องโดนเลาะฟันเสียให้หมด โทษฐานปากเปราะ ผีเจาะปากมาแท้ๆ
“ฮ่า... ฮ่าๆๆๆ” เสียงหัวเราะลั่นดังมาจากสะพานไม้
“พี่ชาติกินตีน... พี่ชาติกินตีน...”
เด็กวัยรุ่นในชุดนักเรียนตบไม้ตบมือ ชอบใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า สามแสบมาทันช็อตเด็ด เห็นร่างไอ้พี่ชาติลอยละลิ่วกลางอากาศ ก่อนหล่นตูมลงผืนน้ำ ประหนึ่งเก็บตกภาพกีฬามันๆ เด็กมัธยมกางเกงขาสั้นกรีดร้องกันเกรียวกราว ไอ้เจ้ามืดนำขบวนแลบลิ้นปลิ้นตายกใหญ่ ดูสะใจมากกว่าจะสงสาร
ร่างผอมเก้งก้างวิ่งข้ามสะพานกระโดดมาลงเรือลำเดียวกัน ไอ้มืดยิ้มกว้าง หน้าตามีความสุขสุดขีด มันทิ้งกระเป๋าสะพายใบโตขาดกะรุ่งกะริ่ง จากนั้นป่ายปีนขึ้นไปยืนอยู่ขอบเรือ
“เล่นด้วยจ้ะพี่ เล่นด้วยยย...”
ไอ้ตัวแสบตีลังกาโดดลงมาจากที่สูง เกิดเป็นเสียงดังตูม ผืนน้ำกระจายเปียกปอนถึงคนบนเรือ
“ไอ้มืด! มึงจะโดดลงมาทำไมไม่บอกไม่กล่าวกูก่อนหา!”
“ขอโทษจ้ะพี่ คิกๆ...” คนโดดตูมไปอยู่ข้างๆ ลูกพี่มัน ยกมือไหว้ปลกๆ แต่ถามว่ามันสำนึกจริงไหม เห็นจะไม่เลยสักนิด
“แล้วทำไมมึงไม่ถอดเสื้อหา พรุ่งนี้จะเอาที่ไหนใส่ไปโรงเรียน”
“เอ้า! ลืมจ้ะพี่ชาติ” ไอ้เด็กดำทำหน้าเหวอ ลืมเสียสนิทใจ หากเสี้ยวนาทีเท่านั้นมันก็หยักไหล่ “แต่ไม่เป็นไรจ้า เดี๋ยวใส่ชุดพละแทน...”
เออ ดี...
ไม่มีเรียนพละแต่ก็เอามาใส่ ชาติส่ายหน้าให้กับการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าของเด็กมัน... ทีเรื่องชั่วๆ อย่างนี้ ไหวพริบดีขึ้นมาเชียวนะมึง
“เฮ้ย! ไอ้หน่อย ไอ้ขวัญ... พวกมึง มาเร็วๆ น้ำเย็นสบายยย พี่หินด้วย... พี่หินลงมาๆๆ”
ไม่ต้องรอให้ชวนนาน สองสมุนที่เหลือโดดตูมตามๆ กัน ไอ้หน่อยตัวใหญ่กว่าเพื่อนทั้งสอง มันเลยอาสาลากพี่หินลงมาด้วยกัน ทยากรเห็นน้องขวัญหันมามองเขา ราวกับจะชวนร่วมขบวนการ แต่หนุ่มเมืองกรุงยิ้มอ่อนแล้วส่ายหน้า
“ไอ้พวกเด็กเหี้ย! โดดลงมาไม่ดูตาม้าตาเรือ ตีนมึงเกือบฟาดหน้ากูแล้ว”
“ทำไมไม่ฟาดไปเลยวะ ปัดโธ่”
“ไอ้หน่อย! หนอย... ไอ้เด็กเมื่อวานซืน แน่นักเหรอมึง มานี่!”
ตังเกรุ่นพี่ชี้หน้าอาฆาต โถมตัวเข้าใส่ไอ้เด็กโย่ง กลายเป็นสงครามระหว่างไอ้ชาติกับเด็กทโมนทั้งสาม โดยมีกรรมการอย่างหิน ทำหน้าเอือมระอาอยู่ข้างๆ ปล่อยให้พวกมันห้ำหั่นกันตามสบาย
หนุ่มกรุงเทพฯ ยิ้มกว้าง สนุกไปด้วยแม้จะไม่ได้โดดลงไปร่วมรบกับเขา ความเป็นลูกทะเลแต่กำเนิดของทุกคน ส่งผลให้ไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบกัน ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ ว่ายน้ำกันได้คล่องแคล่วเหมือนปลา ทยากรวางมือลงบนแผงรั้วเหล็กตรงขอบเรือ มองภาพไอ้ชาติถูกเด็กรุมกดหัวลงน้ำ เสียงหัวเราะผสมปนเปดังลั่น ความสุขไหลหลั่งมาจากทุกทิศทุกทาง
ร่างสูงใหญ่ขยับมาใกล้คนยืนอยู่ก่อน มองใบหน้ายิ้มแย้มของมัน ใบหน้ารกครึมหนวดเครารุงรังก็ขยับยิ้มตาม คนถูกจ้องหันมามองเหมือนมีเซ้นส์ ชั่ววินาทีที่สบตากัน เหมือนมีข้อความบางอย่างส่งผ่านโดยไม่ต้องเอ่ยคำใด
มือใหญ่วางลงใกล้มือขาวๆ...
ไม่แตะต้อง ไม่สัมผัส แต่ความอบอุ่นนั้นแผ่ถึงกันเหมือนกุมมือเอาไว้
ขณะที่คนบนเรือมีโลกส่วนตัวเพียงกันและกัน คนข้างล่างก็เงยหน้าขึ้นมามอง กระแสบางอย่างที่ปกคลุมทั่วร่างคนทั้งสอง ขอเพียงตาไม่บอด ใครๆ ก็คงมองเห็นได้
ชาติทำหน้าภูมิใจ ถือว่าการอุทิศตนครั้งนี้ไม่เสียหลาย ...แม้ว่าหลังกูจะเกือบหักไปเลยก็ตามที
นานแค่ไหนแล้วที่ผู้ชายคนนี้จมปลักอยู่ในวังวนแห่งความทุกข์โศก อย่าว่าแต่เสียงหัวเราะ แค่รอยยิ้มบนใบหน้า ชูนิ้วมือข้างเดียวขึ้นมานับอย่างไรก็ยังเหลือ จนกระทั่งวันนี้ เหมือนฟ้าประทานยาดีมาให้ ท้องฟ้า สายลม และแสงแดดล้วนแต่เป็นใจ
หากโลกนี้มีคนบนฟ้าอยู่จริงตามความเชื่อ เทวดาของนายช่างใหญ่ก็คงไม่ใช่ใคร เป็นมันคนนี้นี่เอง...
เสือยิ้มยาก...
...หากที่สุดแล้วก็ยิ้มได้แม้จะเนิ่นนาน ใช้เวลาสร้างรอยยิ้มอยู่เป็นหลายปี
ในที่สุดนายช่างใหญ่แห่งชาญทะเลคนเดิมก็กลับมาเสียที หลังจากที่ขังตัวเองอยู่ในมุมมืดมาเสียนาน...
----------------
ไอ้พี่ชาติขายความลับหมดแล้วจ้า 555555555
ไม่รู้ตัวตอนนี้จะไปรู้ตอนไหน แข็งใจไว้นะนุ้งเล <3
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ค่า ได้อ่านคอมเม้นต์ยาวๆ แล้วใจมา
กราบงามๆ
หัวข้อ: 【✦ Sea Spec ✦】#เด็กทะเล 【CH 30 | P.80 | 16.6.18】ll END ll (อ่าน 672396 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก