17
ตุบ!
กรร
"มะ มันเป็นอะไร?"
ผมถามขึ้นเมื่อเห็นร่างของสัตว์ประหลาดตัวนั้นล้มลงกองกับพึ้น ตัวที่คล้ายกับเดม่อนนั้นซักกระตุกสี่ห้าครั้งก่อนที่จะฟุ่บไป เลือดที่ไหลออกมามีแต่กรดทำให้พึ้นหินแถวนั้นละลายไปหมด คราบเลือด และ ชิ้นเนื้อ ไม่สิ... หัวใจมากกว่า หัวใจดวงใหญ่ที่กำลังเต้นตุบๆอยู่ในอุ้งมือคมของอีกตัวนั้นยังคงเคลื่อนไหวราวกับว่ามันมีชีวิต
เดม่อนไม่ยอมแม้แต่จะมองมา มันคว้าเอาหัวใจดวงโตดวงนั้นมายื่นให้กับผม
"เอามาให้ทำไม?"
"กิน..."
เดม่อนตอบกลับมาเสียงนิ่ง ก่อนที่จะเอาหัวใจดวงนั้นเข้ามาใกล้ๆปากของผม กลิ่นคาวเลือดนั้นลอยฟุ้งเมื่อมันเข้ามาใกล้จมูก แทบจะอาเจียนออกมาตอนที่หยดเลือดสีแดงเข้มนั้นไหลทะลักออกมา
"ไม่... ไม่กิน"
"กินสิ... กิน"
มันพยายามที่จะจับต้นคอของผมให้เข้าใกล้เนื้อดังกล่าว แต่ผมกลับขืนตัวสุดแรง
"ไม่... อึ๊ก"
"ต้องกิน ขอร้อง..."
เสียงแหบพร่านั้นเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ก่อนที่่กรงเล็บคมกริบนั้นจะปล่อยตัวผมเอาไว้
"ทำไม... ต้องกินด้วย"
ผมเบือนหน้าหนีจากสิ่งนั้น มันยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ยอมไปไหนทำเอาผมถอนหายใจออกมา
"ปิ้งกิน ไม่ได้เหรอ?"
"ไม่ได้"
เดม่อนตอบกลับมาทันทีเมื่อผมถามแบบนั้นออกไป สัตว์ประหลาดที่อยู่ข้างๆเองก็มองมายังผม ด้วยท่าทางที่ว่าอยากให้กินมันเข้าไป รู้สึกเหมือนช่วงนี้ จะได้กินแต่ของดิบๆ และ อาหารแปลกๆ แถมทุกครั้งแต่ละตัวที่ออกไปหามาให้นั้นจะบาดเจ็บ ไม่บางตัวก็ตายไปเหมือนตัวนี้
"แต่ แต่มันคาวเลือด"
"ไม่เป็นไร แค่ครั้งนี้"
ตอนแรกเอง ก็ตกใจอยู่ที่เดม่อน เริ่มที่จะพูดซัดขึ้นมาแถมยังพูดลื่นไหลเสียจนผมคิดว่าเป็นคนปกติเหมือนๆกัน ตอนนี้ ดูเหมือนว่าผมจะซินกับมันแล้วกับสิ่งที่เดม่อนเป็นอยู่ แต่ว่า... จะให้ทำยังไง? ถึงจะพูดให้เดม่อนปล่อยพวกผมไป
ก่อนหน้านี้สองวัน ดูเหมือน ปลา จะติดเชื้อเหมือนพี่ตาเป็น เธอถูกเซริฆ่าอย่างไม่ปราณีเลยสักนิด ถึงจะเข้าใจเเล้วว่าตอนนี้ในป่านี้มันไม่ได้มีแค่สัตว์ประหลาด มันมีทั้งเชื้อโรค ปรสิต และ พิษจากป่า คนที่ค่อนข้างจะอ่อนแอก็จะโดนเชื้อนั้นแทรกซ้อนเข้าไปในร่างกาย ถูกกัดกิน และ ถูกยึดร่างกายเอาไว้... เดม่อน บอกออกมาแบบนั้น จริงๆแล้ว ที่ๆเคยถูกสัตว์ประหลาดบางตัวลากไปอยู่ด้วยเช่นเสือที่บินได้ตัวนั้น ผมยังมองเห็นเรืออีกหลายลำที่เขรอะสนิมอยู่ชั้นล่าง ป่า และ เถาวัลย์ขึ้นปกคลุมจนแทบจะมองไม่เห็นถ้าไม่มองดีๆ แล้ว... พอคิดว่า ปรสิตที่เกาะ ทำให้คนเปลี่ยนสภาพเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ เหมือนตอนที่ปลาเธอเป็น ก่อนจะถูกฆ่า ภายในใจก็แทบจะอดคิดขึ้นมาไม่ได้ว่า เดม่อน... ก็อาจจะเคยเป็นมนุษย์มาก่อนก็ได้
ผมมองมันที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะหยิบเอาหัวใจดวงนั้นขึ้นมากิน เพียงแค่กัดเข้าไปแค่คำเดียว เลือดสีเข้มก็ทะลักเข้ามาในปากจนผมสำลักเลือดออกมา รสชาติดิบๆของมันทำเอามึนหัวไปหมด ทั้งหยาบกระด้าง และ เหนียวยิ่งกว่าอะไร ความรู้สึกเหมือนมีสนิมเขรอะอยู่ภายในปาก พอเดม่อนเห็นว่าผมกินมันเข้าไปได้เพียงแค่สองคำเท่านั้น มันก็แย่งออกไปจากมือของผมทันที
"อะไร?"
"พอแล้ว... ถ้าไม่ชอบ ก็ไม่ต้องกิน"
ผมพยักหน้ารับเมื่อเดม่อนเอ่ยออกมาแบบนั้น ก่อนที่ร่างกายของผมจะถูกยกขึ้นอุ้ม อุ้งมือแกร่งนั้นโอบรอบเอวผมแน่น พาเดินไปยังเถาวัลย์ที่ตอนนี้กลายเป็นที่นอนประจำของผมไปแล้ว ถ้าไม่นับที่ว่ามันชอบเลื้อยไปมาแล้วชอบพันแข้งพันขา มันก็คงจะเป็นที่นอนที่ดีได้ไม่ยาก
ตุบ
"เดม่อน..."
ผมรั้งแขนหยาบของมันเอาไว้หลังจากที่ถูกปล่อยให้นั่งลงกับเถาวัลย์พวกนี้มันหันมาหาผมพร้อมกับเสียงครางในลำคอ หลังจากนี้ เดม่อน... ก็จะไปหาพวกพี่ผาเขา ทุกครั้งที่ไปที่นั่น เสียงร้องของแต่ละคนจะดังขึ้นมาบาดหูผมทุกครั้ง อยากจะรู้ว่ามันทำอะไรพวกเขา อยากจะรู้จริงๆว่ามันกำลังมีแผนอะไรอยู่ ถึงจะรู้ว่าอาจจะคิดไปเอง สัตว์ประหลาดพวกนี้คงไม่ฉลาดขนาดนั้น แต่ว่า... ถึงยังไงก็แอบที่จะติดใจไม่ได้
แผล็บ...
ลิ้นร้อนๆสีดำมะเมื่อมนั้นเลียลงมาตรงท้องที่นูนขึ้นของผมเบาๆ พร้อมกับลากเลียขึ้นมายังแก้มของผม เดม่อนจับให้ผมเอนตัวลงนอนช้าๆพร้อมกับเอ่ยเสียงแหบ
"ไม่เป็นไร ข้า ไม่ฆ่ามันหรอก"
มันว่าพลางเดินหนีไป ทิ้งให้ผมนอนอยู่ที่ที่นอนประจำทั้งอย่างนั้น ผมใช้มือลูบลงมาที่หน้าท้องของตัวเองเบาๆ
ทำไมถึง... ยอมรับเรื่องที่โหดร้ายแบบนี้ได้?
ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้น ยังคงปฏิเสธมันแท้ๆ ปฏิเสธการสืบพันธ์ ปฏิเสธเกาะนี้ ปฏิเสธการมีลูกให้เดม่อน ทั้งๆที่ควรจะปฏิเสธ แต่ทำไมถึงตั้งชื่อให้ละ? นั่นนะ มันจะไม่ยิ่งเป็นการทำให้พวกนี้ได้ใจรึไง?
แต่ว่า... ที่ต้องยอมแบบนี้ มันเป็นเพียงแค่ การแลกเปลี่ยนที่จะไม่ทำให้คนในนั้นตาย ใช่ มันก็แค่นั้นแหละ ผมขยับตัวนอนลงก่อนที่จะหลับตา ฟังเสียงร้องโหยหวนของคนที่อยู่ภายในถ้ำอีกรูนั้นเงียบๆ เสียงร้องทรมานเมื่อกับตอนที่เขาโดนคว้านท้องออกมา มันน่าหดหู่จนทำเอาน้ำตาผมไหลออกมา
สวบ!
"อึก... อ๊ากกก!!"
เสียงกรีดร้องของชายหนุ่มนั้นดังขึ้นเมื่อท่อสีดำพร้อมกับน้ำสีดำนั้นไหลเข้าไปในหู ทั้งตา จมูก และ ปาก มีเลือดสีแดงสดนั้นไหลออกมาแทน ภูผาร้องลั่น จิกมือลงกับเถาวัลย์ขนาดยักข์ที่อยู่ตรงหน้า พร้อมกับรองรับความเจ็บปวดที่ถูกส่งเข้ามาในสมอง ภาพข้างหน้าเลือนลาง เต็มไปด้วยสีแดงเพราะเลือดของตัวเอง สมองแทบจะคิดอะไรไม่ออก เหมือนกับว่ามันกำลังเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา เท่าที่จำได้ เมื่อสองวันก่อน มันก็เข้ามาหาพวกเขา ยื่นข้อเสนอที่ว่า ถ้าอยากออกไปจากที่นี่ ก็จะช่วย แต่ต้องแลกด้วยการเป็นหนูทดลองของมัน จนกว่ามันจะพอใจ เพื่อนของเขา ทั้งสองคนนั้น หมดสติไปตั้งแต่เมื่อกี้ ยังคงมีแต่เขาที่ทนต่อความเจ็บปวดนี้ได้ ทุกวันที่เข้ามาการทรมานของมันจะแตกต่างกันออกไป ถือว่ายังดีที่มันไม่ถึงกับบ้าตัดแขนขา เหมือนที่ทำกับ ปลา แต่ว่า... สิ่งที่อยู่ในหัวตอนนี้ ผมกลับเอาแต่มองไปยังปากถ้ำที่ส่องสว่างอยู่ไกลๆ ครั้งสุดท้ายที่เจอกับน้ำคือวันนั้น วันที่เขาทำให้ร้องไห้จนหลับ แล้วก็โดนสัตว์ประหลาดตัวนี้มันอุ้มออกไป
พรื่ดดด
"แค่ก แค่ก... อึก"
"วันนี้ พอแค่นี้ก่อน แก... อดทนได้ดีมาก ยอดเยี่ยม"
เสียงชมของมันนั้นทำให้ผมถึงกับถลึงตามองอย่างโกรธแค้น เป็นเพียงแค่สัตว์ที่ไม่มีตา... แต่กลับพูดได้แบบนั้น...
"ฉันรู้... ว่าแก กับเพื่อนของแก ชอบน้ำ"
คำพูดนั้นทำให้ผมซะงักไป ทำไม มันถึง... รู้?
"น้ำอสุจิที่พวกแกหลั่งเข้าไปในท้องของน้ำ..."
มันหยุดพูดไปแค่นั้น ก่อนที่จะขู่คำรามขึ้นมาจนผมต้องหลบตัวจากกรงเล็บคมที่ตวัดโฉบลงมาอย่างรวดเร็ว สัตว์ประหลาดตรงหน้าแยกเขี้ยวขู่ น้ำลายไหลเยิ้มอย่างโมโห แต่สุดท้าย มันก็เดินออกไปจากกรงรากไม้ที่ขยายออกเป็นวงเพื่อหลบให้มันออกไป ผมยกยิ้มขึ้นมาเมื่อนึกถึงสิ่งหนึ่งขึ้นมาได้
"หึหึหึ... ฮะฮะ ฮ่าฮ่าฮ่า คิดดีแล้วเหรอที่พูดออกมาแบบนั้น?"
ใช่แล้ว... ต่อให้จะต้องทรมานเพราะมันมากแค่ไหนก็ตาม ยังไงซะ ความจริงมันก็ปรากฏอยู่ตรงหน้านี้แล้ว มันชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่รึไง น้ำนะ... ถึงจะแปลกๆไปบ้าง แต่ตั้งแต่วันนั้น ก็รู้ว่าชอบ รู้ตัวว่าชอบเข้าไปแล้ว แต่กลับ... ทำอะไรไม่ได้ ช่วยอะไรก็ไม่ได้...
"สัตว์ประหลาดอย่างแกนะ น้ำไม่มีทางชอบอยู่แล้ว... ที่น้ำอยู่ด้วยได้จนถึงตอนนี้ ก็ไม่ใช่เพราะแกที่ไปทำให้น้ำกลัวรึไง?"
"..."
มันซะงักไป เมื่อผมตอกกลับไปทั้งอย่างนั้น สัตว์ประหลาดที่ได้ชื่อว่าเดม่อน จากการที่น้ำตั้งชื่อให้นั้นหันมามองผมนิ่งๆ
"สักวัน ฉันจะพาน้ำหนีออกไปจากแกให้ได้ ไอ้ตัวประหลาด..."
"หึ... ถ้าทำได้ก็ลองดูสิ"
เจ้าตัวสีเทาเข้มมันพูดทิ้งท้ายแบบนั้นออกมา ก่อนที่จะเดินหนีไป ทิ้งให้พวกผมอยู่ในกรงไม้ท่ามกลางความมืด และ เย็นเฉียบภายในถ้ำนี้ เลือดที่สาดกระจายไปทั่วนั้นส่งกลิ่นคาวออกมาจนฉุนจมูก ก่อนที่ตัวหนอนดูดเลือดจะค่อยๆไต่ออกมาจากซอกหินเปร่งแสงสีฟ้าภายในความมืด
"ออกมาให้ฆ่า ไม่จบไม่สิ้นเลยสินะ"
...
มาแล้วววววววว เดม่อนยังคงไม่หายไปไหน ช่วงนี้คนเขียนพร้อมเปย์ครับ บทเลยไม่ไปไหนไกล5555555 ศึกซิงนายชัดๆเลยอีแบบนี้ ไปละครับ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์ทุกคน
หัวข้อ: เปิดPRE ORDER [Alien] เกาะตุ๊กตา :: ตอนที่ 27 :: มาแถมให้หายคิดถึง [07/07/2560] (อ่าน 87425 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก