ทวงครั้งที่ 2
“ห้องอยู่ชั้นสี่ริมขวาสุดค่ะ”
เรนพยักหน้าส่ง ๆ รับกุญแจมาถือในมือก่อนจะออกเดินนำลิ่วไป ทำตัวเหมือนเจ้าถิ่นไม่มีผิด แสงแอบนินทาในใจขณะก้าวเท้าตาม
สถานที่แสนภิรมย์ในค่ำคืนนี้คือโรงแรมละแวกเดียวกับบาร์ซันไชน์ ขับรถเพียงห้านาทีก็ถึงที่หมายสะดวกสบายสมคำกล่าวอ้าง แม้จะเป็นโรงแรมขนาดเล็ก แต่ก็ตกแต่งได้มีรสนิยมพอควร อยู่ใกล้สถานบันเทิงแบบนี้ลูกค้าก็มีอยู่ไม่กี่แบบหรอก
แบบพวกเขานี่ไง... “ผมลืมถามว่าเฮียมีถุงยางหรือเปล่า”
“อื้อ มีอยู่ในรถพอดี” พูดไปก็เหมือนแหล คนบ้าอะไรพกถุงยางถ้าไม่หมกมุ่นทางเพศ แต่แสงสาบานได้ว่าเขาไม่ได้ใช้มันมานานมากแล้วหมดอายุหรือเปล่าก็ไม่รู้ “เจลหล่อลื่นก็มีแล้ว”
นอกจากจะไม่พูดแก้ตัวแล้วยังเสริมความกามเข้าไปอีก มาถึงขั้นนี้ไม่มีอะไรต้องอายอยู่แล้ว เดินล้วงกระเป๋าสบาย ๆ เหมือนอยู่พารากอน
อย่าว่าแต่เขาเลยเด็กใจแตกข้าง ๆ ก็ไม่ว่าอะไรแถมพยักหน้าตอบรับเหมือนโล่งใจที่อุปกรณ์ครบครันอีกต่างหาก ปลายนิ้วชี้แตะลงบนปุ่มลิฟต์รอเพียงชั่วขณะบานประตูก็เปิดออก
“คือว่า...”
อะไรเล่าอย่าบอกนะว่าจะเปลี่ยนใจ
“ผมขอโรลเพลย์ได้ไหมครับ” “หา?” ต้องตั้งสติอยู่พักใหญ่ถึงจะเข้าใจที่ทางนั้นสื่อ “ชอบแบบนั้นเหรอ?”
“ครับ”
ก็เคยเจออยู่หรอกพวกที่มีรสนิยมประหลาด ๆ อย่างบังคับให้เขาแสดงบทบาทสมมติ พูดตามตรงค่อนข้างรำคาญ ทำไมวันนี้ต้องจั่วได้ไอ้เด็กเรื่องมากแบบนี้ด้วยเนี่ย ตาเรียวเหลือบมองตัวเลขด้านบน เปิดห้องมาขนาดนี้คงถอยหลังกลับไม่ทันแล้วล่ะ
“แบบไหนล่ะ?”
“ขืนใจครับ” “อะไรนะ?”
เจ๊...น้องมึงรสนิยมสุดกู่มาก “ก็มันตื่นเต้นดีนี่ครับ เอาแบบนี้แล้วกัน เฮียเป็นมาเฟียจากฮ่องกงนิสัยซาดิสม์ชอบข่มเหงผู้อื่น ส่วนผมเป็นเด็กที่พ่อเอามาขายขัดดอกบอบบางเหมือนลูกแกะน้อย องก์นี้เฮียจะไล่ต้อนผมจนมาจนมุมที่ห้องนี้ เฮียโกรธมากที่โดนเด็กเมื่อวานซืนขัดขืนเลยเข้าปลุกปล้ำผมอย่างรุนแรง”
นี่มึงโรลเพลย์หน้าห้องเรียนเรอะ! บทบ้าอะไรจะน้ำเน่าปานนั้น! แสงเริ่มกุมขมับกับคู่นอนในวันนี้ ปกติมันน่าจะแค่คุณครูนักเรียนหรือหมอกับคนไข้แค่นั้นไม่ใช่เหรอ หรือเด็กยุคนี้มันวางพล็อตกันก่อนเข้าด้ายเข้าเข็มกันยาวเป็นนิยายเล่มละห้าบาท แล้วที่มันเสนอมาก็ช่องโหว่เต็มไปหมด
“ไม่ได้เหรอครับเฮีย” เพราะมัวแต่ด่าทอมันทางสีหน้าจึงลืมตอบคำถาม ไอ้เด็กเรนรบเร้า “เถอะนะครับ ตื่นเต้นดีออก”
“ชอบแบบรุนแรงเหรอ?”
“มากครับ” ทางนั้นตอบขึงขังขณะก้าวออกจากลิฟต์ “เฮียอยากทำอะไรก็ทำได้เลยนะครับ กัดให้เลือดออก ขย้ำให้ห้อเลือด จะทิ้งรอยไว้ตรงไหนก็ได้”
“ให้หั่นศพกินเลยไหม”
“แค่เกือบ ๆ ก็พอครับ”
โธ่เว้ย! คนกำลังเครียด ๆ ดันไปตกได้เด็กรสนิยมประหลาดมาซะได้ ไอ้แสงนะไอ้แสงดวงซวยอะไรจะปานนั้น แต่มาถึงหน้าห้องขนาดนี้แล้วจะหันหลังกลับก็คงไม่ทัน รีบ ๆ มีเซ็กซ์แล้วแยกย้ายกันดีกว่า
คนเด็กกว่าเสียบกุญแจเข้าที่กลอนประตูผลักมันเข้าไปช้า ๆ ก่อนจะกลับตัวเดินถอยหลังจนไปกระแทกกำแพงอีกฝั่งดังแอ่ก
“แล้วไม่เปิดไฟ....”
“เฮียอย่าทำอะไรผมเลยนะครับ!” ไม่ว่าเปล่ามือยังยกขึ้นกุมที่อกเสื้อแจ็กเก็ตประหนึ่งว่าเพิ่งถูกเขาฉีกทึ้งมา ร่างสั่นระริกราวลูกกวางน้อย
โอ้โห แสดงระดับนี้ลีโอต้องหอบออสการ์มาฟาดหน้าเลย.... แปะ! แสงเปิดไฟที่ผนังเป็นการตัดรำคาญ ดวงตาดุจเหยี่ยวกวาดมองไปรอบห้อง ทางซ้ายของประตูมีห้องน้ำเล็ก ๆ ที่ผนังเป็นกระจกตามแบบฉบับม่านรูด ถัดเข้าไปมีเตียงคิงไซส์กินพื้นที่แทบทั้งห้อง ปลายเตียงมีเคาน์เตอร์ไม้เล็ก ๆ พร้อมกระจกอันเป็นออฟชั่นวูบวาบสยิวใจได้ดีนัก
เพราะคุณมาเฟียมัวแต่สนใจดูห้องพ่อลูกแกะตัวน้อยจึงเอ่ยเรียกสติ “เฮียคิดจะทำอะไร”
บทแบบรับ-ส่งด้วยเว้ย แถมไม่นัดแนะกันก่อนเสียอีก โชคดีที่แสงเป็นคนหัวไว “เซ็กซ์ไง”
“ไม่นะ!” เรนยกมือห้าม เสื้อผ้าที่กุมเมื่อครู่เริ่มหลุดลุ่ยจนน่าสงสัยว่ามันสวมเสื้อหรือทิชชูกันแน่ “อ๊า! ไม่! ไม่! ผมเป็นผู้ชายนะ เฮียจะทำแบบนี้ไม่ได้!”
“กับผู้ชายฉันก็ทำมาเยอะแล้ว” อันนี้เหมือนตามบท แต่แสงแค่พูดเรื่องจริงเท่านั้น ร่างสูงใหญ่กระเถิบเข้ามาในห้องพร้อมปิดงับประตูลง เวรเอ๊ย...นี่มันกล้าโรลเพลย์ทั้งที่ยังไม่ปิดประตูเรอะ
“ปล่อยผมไปเถอะนะ” ลูกแกะน้อยร้องขอไม่เลิก
ตามวิถีมาเฟียต้องพูดน้อยต่อยหนักแสงจึงไม่ตอบโต้อะไรนอกจากดึงเนกไทที่คอตัวเองออกเท่านั้น เขาเหวี่ยงมันลงบนพื้นถึงอย่างไรค่ำคืนนี้ก็ต้องโยนเครื่องแต่งกายทุกชิ้นลงพื้นอยู่ดี ร่างนั้นขยับเข้าไปใกล้ยันแขนเข้ากับผนังกักขังชายหนุ่มไว้ใต้อาณัติ
พอได้เห็นอีกฝ่ายตัวสั่นระริกก็เริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาบ้างแล้ว ปลายนิ้วแตะเชยปลายคางขึ้น แต่ต้องชะงักเมื่อริมฝีปากบางพึมพำบอก ‘บีบเลย’
โอเค...บีบก็บีบ.. “แอ่ก...” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาอู้อี้แทบฟังไม่รู้เรื่อง “อ่อยอ๋ม”
“หึ” เล่นไปเล่นมาแสงชักจะตื่นเต้นกับการกวาดต้อนเด็กเสียแล้ว ใบหน้าดุดันขยับเข้ามาใกล้ ประกบริมฝีปากเข้าหา สำหรับเขาแล้วจูบคือการโหมโรงชั้นดี เป็นการสัมผัสด้านในตัวอีกฝ่ายที่ง่ายดายที่สุด
“อื้อ...” เหยื่อครางอื้ออึง ทว่านอกจากไม่ขัดขืนแล้วยังเผลอริมฝีปากรอรับสัมผัสจาบจ้วงแต่โดยดี ปลายลิ้นร้อนรุกรานเข้าสู่โพรงปาก ไล่ต้อนจนลูกแกะเคลิบเคลิ้มอ่อนยวบยาบไปทั้งร่าง เสียงครางอื้ออึงก้องไปทั้งห้อง ดูท่าไอ้เด็กนี่ก็จะเครื่องร้อนแล้วเหมือนกัน
ฝ่ามือร้อนผ่าวสอดเข้าใต้เสื้อยืดเป็นจังหวะเดียวกับที่แจ็กเก็ตถูกปลดลงไปกองข้าง ๆ เนกไท ลูบไล้ผ่านหน้าท้องแข็ง ๆ ลามมาถึงยอดอก
“อ๊า!” คนใต้ร่างกระตุกวาบ เห็นแบบนี้ยิ่งได้ใจลงแรงหนักขึ้นอีก “ไม่...อย่า...”
โห...อะไรจะครวญครางแพทเทิลยอดนิยมปานนั้น... ตามตำรากามสูตรฉบับน้ำเน่าแล้ว...อย่าแปลว่าให้ ไม่แปลว่าเร็ว ๆ คนรับบทมาเฟียจึงตลบเสื้อยืดตัวนั้นออก...
แคว่ก...
เชี่ย...เสื้อขาด... เขายืนแน่นิ่งถือเศษซากที่เหมือนทิชชูคามือไว้ ไม่ได้ขาดน้อย ๆ เสียด้วย ระดับแหวกขึ้นไปถึงคอเลยทีเดียว
“ขอโท----”
“อ๊ะ! ไม่นะ เฮียจะทำแบบนี้ไม่ได้!” แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่สนใจเครื่องแต่งกายเลยสักนิด ตั้งหน้าตั้งตาท่องบทต่อไป “ผมไม่ใช่ของเล่นของเฮียนะ!”
“หึ คิดจะขัดขืนเหรอ?” แสงชักจะอินกับบท จากที่เก้ ๆ กัง ๆ ก็ต่อปากต่อคำได้ทันท่วงที หนุ่มใหญ่ปล่อยเศษซากผ้าร่วงหล่นสู่พื้น เรือนร่างท่อนบนของเรนปรากฏขึ้นเต็มสองตา จัดว่ารูปร่างดีไม่น้อย มีกล้ามเนื้อที่ช่วงแขนกับหน้าท้อง แม้เขาจะไม่ชื่นชอบผิวสีแทนยังอดชมไม่ได้
ใบหน้าหล่อบิดเบี้ยวจนเห็นหยดน้ำที่หางตา แสงรู้ดีว่ามันเกิดจากแรงอารมณ์ไม่ใช่ความเจ็บปวด หลักฐานน่ะเหรอ? ก็ท่อนล่างที่บดเบียดเข้ามานี่ไงเล่า เขาปลดมือที่บีบปลายคางออกเปลี่ยนเป้าหมายเป็นสิ่งนั้นแทน
“อ๊า!”
“ไหนบอกว่าอย่าไง” ตอนนี้พัฒนาถึงขั้นชงบทเองได้แล้วด้วย แสงยังตกใจตัวเอง “แล้วนี่อะไร หือ?”
“ไม่เอา...อื้อ..” ชายหนุ่มดิ้นพล่านทว่ายิ่งเหมือนเบียดตัวเข้าหา
มือตาเฒ่ายังสัมผัสจาบจ้วงตรงนั้นไม่หยุดขณะที่ขืนตัวให้เดินไปตามทางก่อนจะจบลงบนเตียงกว้าง ร่างทั้งร่างถูกเหวี่ยงตุบลงไป เหยื่อตะเกียกตะกายไปที่หัวเตียง หางตาชี้ ๆ มีน้ำตาคลอ “ยะ...อย่า...”
เออ...ยอมรับก็ได้ว่าใจเต้นนิดหน่อย สัญชาตญาณดิบในตัวถูกปลุกจากการจำศีล พ่อพระที่ร้างราสังเวียนมานานกระโจนขึ้นคร่อมลูกนกตัวสั่นเทา บดจูบลงที่ซอกคอสีน้ำผึ้ง เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงกระซิบเอ่ยบอก ‘กัดเลย’
งั่ม! “โอ๊ย!” คนสั่งร้องลั่น “ไม่นะ...”
งั่ม ๆ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ฟันขาวแทะเนื้อแข็ง ๆ อย่ามันเขี้ยว ทิ้งรอยฟันและคราบน้ำลายเลอะเปื้อนดูเซ็กซี่ไม่หยอก ท่อนล่างก็ไม่น้อยหน้าเมื่อแสงทำการปลดกางเกงออกก่อนจะดึงลงพร้อมชั้นใน ปล่อยให้ส่วนมีอารมณ์เปิดเผยต่อสายตาเต็ม ๆ
คนแก่กว่าคว้าหมับลงบนนั้นเล่นเอาชายหนุ่มสะดุ้งโหยง หนีบขาเข้าหากันทว่าตาลุงเฒ่าก็ตามมาแยกออกได้อีก นอกจากไม่ยอมแพ้แล้วยังปลดกางเกงควักของตัวเองออกมาสู้ด้วย
ส่วนกลางลำตัวถูกรูดรั้งจนเกิดเสียงน่าอาย ผิวกายที่แนบบดเบียดร้อนรุ่มไปหมด หูอื้อตาลายจนไม่รู้ว่าทำอีกฝ่ายปลดปล่อยออกมาตอนไหน ขณะที่แสงเร่งจัดการกับตัวเองคนใต้ร่างก็กระซิบเสียงพร่าที่ข้างใบหู
“ใส่เลยเถอะครับ”
“อา ไม่บอกก็จะทำอยู่แล้วล่ะ” ผมที่เซ็ตไว้ชื้นเหงื่อจนลู่ลงข้างแก้ม แสงจึงต้องเสยกลับขึ้นไปอย่างลวก ๆ ขณะที่อีกมือควานหาถุงยางในกระเป๋ากางเกง เขาฉีกซองออกสวมมันลงไปอย่างเชี่ยวชาญ
ลูกแกะถูกยกขาข้างหนึ่งพาดบนบ่ากว้าง ก่อนปลายนิ้วชุ่มเจลจะสอดเข้ามา ทันใดนั้นเหยื่ออันโอชะก็ดีดดิ้นเป็นเจ้าเข้า
“ไม่! ม่ายยยย”
ผัวะ!“แอ่ก!” เข้าใจว่าตามบทมันต้องเป็นแบบนั้นแต่ถึงขั้นถีบหน้านี่มันเกินไปหน่อยนะเว้ย! แสงคว้าหมับที่ส้นตีนไม่รักดี เผลอออกแรงบีบด้วยความโมโห
“โอ๊ย!” คนเด็กกว่าครางหวิวเมื่อจำนวนนิ้วถูกเพิ่มขึ้นทันที แถมยังขยับวนอยู่ในร่างปลุกเล้าเสียจนส่วนหน้าตื่นตัวขึ้นมาใหม่ เรนพยายามซุกใบหน้าลงกับหมอน ควบคุมการหายใจอย่างยากลำบาก ไอร้อนกรุ่นปลายจมูกเหมือนจะเผาร่างให้ไหม้เป็นเถ้า “อ๊า...”
แสงคิดว่าเด็กนี่คงคุ้นชินแล้วจึงได้ถอนปลายนิ้วออกเปลี่ยนเป็นส่วนกลางลำตัวแทน คนถูกกระทำสะดุ้งโหยงจิกเล็บลงบนแขนเขา
“โอ๊ย! อย่าจิกสิ” ตัวเองชอบความรุนแรงไม่ได้แปลว่าคนอื่นจะชอบเหมือนกันสักหน่อย เหมือนรู้ตัวว่าผิดมือที่เกาะอยู่จึงคลายออก
“อื้อ” ฟันขบริมฝีปากพลางหลับตาปี๋ แสงเห็นอย่างนั้นก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงขยับสะโพกเข้าหาในทันที เพราะไม่ได้มีเซ็กซ์มานานจึงรุนแรงกว่าปกติ แต่ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเพราะทางนั้นก็รีเควสให้รุนแรงอยู่แล้ว วิน-วินกันไป
คนใต้ร่างหวีดเป็นควายโดนเชือด สองขาที่คล้องตรงคอหนีบเข้าหากันพร้อมบิดออก...
กร๊อบ...เส้นเอ็นเส้นประสาทไอ้แสงลั่นเปรี๊ยะ เขารีบง้างแข้งมหาภัยออกจากคอก่อนที่มันจะใช้ท่ามวยปล้ำ หรือมันเล่าพล็อตไม่จบ...ตอนสุดท้ายไอ้ลูกแกะน้อยมันพลิกกลับมายิงหัวมาเฟียหรือเปล่าวะ
“อ้ากกกกกก เจ็บ ๆ ๆ อย่าทำผมเลยครับเฮีย”
ดู๊! ดูมันเล่นบทนี้มาได้ เมื่อกี้ไอ้เวรที่ไหนมันหักคอเขา!
ไหนเจ๊มันว่าคลายเครียดวะ ทำไมยิ่งทำยิ่งเครียดกว่าเดิมเพราะท่วงท่านั้นเสี่ยงตายไปหน่อยแสงจึงถอนกายออก จัดแจงพลิกร่างอีกฝ่ายนอนคว่ำลงแล้วสอดใส่กลับเข้าไปใหม่ พอไม่เปิดช่องให้เรนทำร้ายร่างกายค่อยสบายใจหน่อย หนุ่มใหญ่กระทั้นกายเข้าหา ภาพกล้ามเนื้อสีน้ำผึ้งที่บิดเร้าตัดกับเส้นผมสีทองช่างกระตุ้นอารมณ์ได้ดีจนเผลอขบกัดทิ้งรอยไว้
“อ๊า...อื้อ อย่านะครับเฮีย” เพราะมัวแต่พูดมากน่ารำคาญแสงจึงงับต่างหูมันไว้แล้วดึงหยอกเอินไปมา “อ่า...”
ดูท่าทางนั้นก็ชอบสัมผัสจากเขาไม่น้อย ส่วนล่างถึงได้มีปฏิกิริยาถึงขนาดนี้ คิดได้ดังนั้นก็กลั่นแกล้งใบหูสีเข้มให้เรนบิดเร่าปานใจจะขาด
บทรักร้อนรุ่มขยุ้มหัวใจจนเตียงสั่นไหวรุนแรง แม้อายุจะไม่น้อยแต่แสงพลังงานเกินร้อย ค่ำคืนนั้นมาเฟียผู้โฉดโหดชั่วช้าก็จัดการเขมือบลูกแกะน้อยเข้าไปทั้งตัว เสียงร้องโหยหวนดังก้องไปทั้งห้องราวกับอยู่ในคุกทรมานนักโทษ แสงครุ่นคิดขณะโถมกายใส่ว่าพรุ่งนี้ไอ้ลูกคุณหนูต้องปางตายแน่นอน
ทว่ากลับไม่เป็นอย่างนั้น....เขาลืมตาตื่นขึ้นมาตอนแปดโมงด้วยร่างกายปลอดโปร่งโล่งสบาย จุดบุหรี่ขึ้นมวนหนึ่งยัดใส่ปากพลางมองสำรวจไปทั่วห้อง น่าแปลกที่ไม่มีร่างของเรนอยู่ที่นั่นอีกแล้ว จะว่าโดนมอมเหล้าแล้วรูดทรัพย์ก็ไม่ใช่ ข้าวของไม่ได้หายไปเลยสักชิ้น แถมยังทิ้งเสื้อทิชชูของมันให้ดูต่างหน้า สงสัยจะใส่แค่แจ็กเก็ตออกไป แสงซูฮกในใจว่านี่คนหรือควายธนู
เศษซากอารยะธรรมเกลื่อนเต็มเตียงจนนึกหงุดหงิดขึ้นมาที่ไม่มีคนช่วยเก็บกวาด ก็เอาเถอะเซ็กซ์เมื่อคืนพอจะเติมเต็มความเหี่ยวเฉาที่ร้างลามานานได้บ้าง ถึงจะเป็นหนึ่งในประสบกามที่ประหลาดเอาเรื่องก็เถอะ แสงพ่นควันออกมาอีกครั้งมองดูมันจางหายไปในอากาศ ชั่วขณะนั้นเขาลบความทรงจำที่มีต่อคู่นอนเมื่อคืนออกไปจากหัวจนหมดสิ้น
ก็นะ...จะเอาอะไรกับเด็กใจแตกล่ะ...........................................................
.....................................
..............
.......
“พี่แสงครับ”
“อะไร”
“ผมกับไอ้หมายต้องกลับไปที่ตลาดก่อน” ไอ้มั่นแฝดพี่กล่าว “ละ...ลืมทวงเจ๊แผงปลาไปสนิทเลยครับ ถ้าเอาดอกวันนี้กลับไปไม่ได้เฮียเล่นพวกผมแน่”
“เออ งั้นก็ไปเหอะ” อยู่ไปก็ไม่ค่อยได้ทำประโยชน์อะไรหรอกถ้ายังไม่ถึงขั้นใช้ไม้แข็ง
“พี่แสงตามให้ครบสิบเอ็ดนะครับ”
ฝาแฝดสมองถั่วยกมือไหว้ปลก ๆ ก่อนจะหายวับไปที่หัวมุมถนน แสงเอามือซุกกระเป๋าพลางหันหลังกลับไปอีกทาง วันนี้เขาออกมาทำภารกิจทวงเจ๊สวยร้านตัดผมที่เฮียใหญ่กาหัวไว้ โชคดีบุญหล่นทับสุด ๆ ที่เจ๊แกไม่ได้มีท่าทีอิดออดที่จะหาเงินมาใช้คืน แถมยังข่มขู่จนได้เช็คกลับมาใบหนึ่งด้วย เอาเป็นว่าถ้าเด้งขึ้นมาเจ๊เตรียมไปตัดผมให้ยมบาลเลย
เป็นไปได้ใครจะอยากทำร้ายคนอื่นล่ะ แต่มันเป็นงานนี่นา แสงไม่เคยลงไม้ลงมือกับใครถึงได้ต้องหนีบลูกหาบไร้สมองสองคนไปด้วยนี่ไง เขาถนัดงานสืบทรัพย์และจิตวิทยาในการข่มขู่มากกว่า ซึ่งนั่นได้ผลดีกว่าการโดนซ้อมเป็นไหน ๆ ไม่อย่างนั้นเฮียใหญ่จะชอบเรียกใช้เขาเหรอ
อาชีพหลักของแสงคือทนาย ถนัดกฎหมายแพ่งโดยเฉพาะด้านมรดก มีงานเข้ามาเรื่อย ๆ ถึงจะไม่มั่นคงแต่เงินดีแถมได้เป็นนายตัวเอง จะหลับจะตื่นกี่โมงก็ได้ขอแค่ฟื้นมารับโทรศัพท์ได้ก็พอ เมื่อเจ็ดปีก่อนไปรู้จักเฮียใหญ่เข้าจึงลองเดินทางสายทวงหนี้ดู กลายเป็นได้ค่าขนมที่เยอะกว่างานหลักเสียอีก
รถ Citroen C5 สีเทาเข้มทะยานสู่ท้องถนนในยามเย็น นี่ก็ผ่านมาร่วมสองอาทิตย์หลังจากได้รับใบสั่งงานแล้ว แสงตระเวนไปเซย์ไฮลูกหนี้จนครบทั้งสิบรายชื่อจนพอจะรู้ประวัติของแต่ละคนคร่าว ๆ แล้ว ที่เหลือก็แค่ทำงานตามตารางค่อย ๆ บีบให้เจ้าตัวหลั่งน้ำตาหอบเงินทองโฉนดมาคืน
ว่าแต่ทำไมเมื่อกี้ไอ้หมายมันบอกว่าสิบเอ็ดวะ... คิ้วขมวดจนขึ้นรอยบุ๋ม แสงไม่ชอบให้มีอะไรค้างคาใจ จังหวะที่ติดไฟแดงอยู่จึงเอื้อมแขนซ้ายออกไปรื้อค้นตรงลิ้นชักที่นั่งข้างคนขับ ถ้าจำไม่ผิดเขายัดมันไว้ตรงนี้ ควานกุกกักอยู่พักหนึ่งก็ได้กระดาษแผ่นหนึ่งติดมือมาด้วย
กวาดตาแป๊บเดียวแสงก็นับได้แค่สิบ แถมยังจำชื่อที่อยู่กับยอดหนี้ทุกคนได้แม่นมาก มีหรือจะหลุดรอดสายตาเขาไปได้ แบบนี้แสดงว่าไอ้นั่นมันมั่ว...
ปี้นนนนนน “เหี้ย!” หนุ่มใหญ่สบถปล่อยสัตว์โลกพร้อมกระดาษที่ร่วงหล่นสู่พื้น จะหันไปด่าก็ไม่ได้เพราะเป็นความผิดตัวเอง โควตาไฟเขียวที่มีค่าดั่งทองคำสูญเสียให้กับเขามามากพอแล้ว ปลายเท้ารีบเหยียบคันเร่งทะยานไปพ้น ๆ ไอ้แยกนรกแตกนี่ซะ
พอเข้ามาในตรอกได้สำเร็จก็ตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางเปิดกระจกตะโกนสั่งโจ๊กร้านประจำ เห็นอาเจ๊ทำท่าโอเค กลับมาก็วนรถออกไปหาที่จอดด้านหลัง หลังดับเครื่องยนต์เขาปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วโน้มตัวลงไปหยิบกระดาษบนพื้น จังหวะนั้นเองที่ระยะห่างของสายตาเหมาะแก่การอ่านอย่างที่สุด ด้านหลังกระดาษแผ่นนั้นยังมีตัวหนังสือยึกยือแอบอยู่ที่ด้านบนสุด
แม่งเอ๊ย...ซ้อจะงกอะไรปานนั้น แค่ไอ้ข้างหน้าใช้ฟอนต์ขนาด 8 ไอ้แสงก็เล็งแล้วเล็งอีก เกินมาชื่อเดียวซ้อยังไม่ขึ้นแผ่นใหม่ให้อีกปล่อยให้งมโข่งอยู่ได้ตั้งนานพับผ่าสิ! เขายกมันขึ้นมาเหยียดเกือบสุดแขนพลางหรี่ตาอ่าน
‘ณรงค์ แซ่ซ่ง’ ลูกหนี้ที่หายไปคือไอ้หมอนี่นี่เอง หลังชื่อก็เป็นข้อความยาวเหยียดที่แสงอ่านไม่ค่อยออก ดันไม่ได้เอาแว่นสายตาติดรถมาด้วย เขาเพ่งอยู่อย่างนั้นจนปวดตาข้อมูลที่ได้เพิ่มมาในบรรทัดที่สองคือที่อยู่ น่าตกใจเมื่อพบว่ามันอยู่ในซอยนี้นี่เอง
ไปทักทายสักหน่อยดีกว่า คิดได้ดังนั้นก็ตีเบลอใส่โจ๊กที่สั่งไว้แล้วมุ่งหน้าไปยังทาวน์เฮ้าส์ตามกูเกิ้ลแมปทันที ลึกเข้าไปในตรอกที่แออัดยังมีตึกโกโรโกโสที่อัดตัวเรียงรายไปตลอดทาง แสงหยิบกระดาษขึ้นอีกครั้งเพ่งอ่านบ้านเลขที่อยู่นานจนแกะอักขระออกมาได้สามตัวถ้วน
“โฮ่ง ๆ ๆ” หมานรกออกมาตอนรับ เป็นบุญนักหนาที่มันถูกขังอยู่ในบ้าน ดูจากความเกรี้ยวกราดถ้าหลุดออกมาคงแดกคนได้สบาย ๆ และแน่นอนว่าแสงจะไม่เป็นหนึ่งในนั้น ทว่าเหมือนฟ้าชังสวรรค์แกล้งเมื่อไอ้บ้านเลขที่ที่ว่าดันอยู่ถัดจากบ้านหมาเวรไปเพียงหลังเดียว
มันคือทาวน์เฮ้าส์ห้องกลางจากห้าแถว ประมาณด้วยสายตามีเพียงสองชั้นหรือมากสุดก็มีห้องใต้หลังคา ผนังภายนอกทาด้วยสีเขียวสะเหล่อ ๆ เข้ากับตะไคร่น้ำที่เกรอะกรังตามมุมอับ แถมยังมุงหลังคาด้วยสีส้มสะท้อนแสง ในแง่ดีไซน์จัดอยู่ในระดับเสียสายตา ด้านหน้าของแสงเป็นประตูเหล็กยืดพร้อมบานพับปิดตาย มุมขวาสุดติดกับบ้านหมานรกมีช่องบันไดเล็ก ๆ แทรกตัวอยู่ น่าเศร้าที่การออกแบบระยำยิ่งขึ้นเมื่อเอากริ่งไปวางไว้ฝั่งบ้านหมา
“โฮ่ง ๆ ๆ ฟ่ออออ” ยิ่งเดินไปใกล้มันยิ่งขู่ฟ่อ ๆ น้ำลงน้ำลายย้อยเต็มพื้น ทว่าแสงไม่แยแส ไม่มีอะไรจะหยุดการทำงานของเขาได้ สองขายืนตะหง่านอยู่ตรงหน้าแป้นสี่เหลี่ยมก่อนจะจรดปลายนิ้วลงไป
กริ๊งงงงง เงียบ... ไร้เสียงตอบรับจากมนุษย์ มีเพียงหมาข้างบ้านที่เห่าอย่างเกรี้ยวกราดกว่าเดิม
กริ๊งงงงงมาถึงตรงนี้แสงยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู สามสิบวินาทีคือเวลาที่เขาให้ได้สำหรับมารยาทขั้นพื้นฐาน และเมื่อเข็มวนมาถึงเส้นตายแสงก็โยนมันออกจากหัว เขายักไหล่ ก็นะ...ลูกหนี้ที่ไหนจะยอมเปิดบ้านง่าย ๆ ล่ะ...
กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง!คราวนี้กดสั้น ๆ แต่รัวเป็นปืนกลกันไปเลย! ดูซิจะมันจะทนไหวไหมเมื่อเสียงกริ่งฟีทเชอริ่งกับหมา ทันใดนั้นเองก็มีเสียงกุกกักที่ช่องบันได ริมฝีปากบางแสยะยิ้มออกมาเมื่อพบว่าการก่อกวนได้ผล
ตุบ ๆ ทุกอย่างก้าวของลูกหนี้ราวกับเสียงลงโลกันตร์ แสงเงี่ยหูฟังจนกระทั่งเห็นรองเท้าแตะเก่า ๆ ทันใดนั้นเองเสียงอื่นก็แทรกเข้ามา...
‘เฮียอย่าทำอะไรผมเลยนะครับ!’วินาทีนั้นแสงค้นพบว่านั่นไม่ใช่การก้าวลงนรกของมัน แต่เป็นของเขา...
หยดเหงื่อผุดพรายขึ้นเต็มใบหน้าขณะที่มือถือผู้มาเยือนยังส่งเสียงอื้อ ๆ อ้า ๆ ไม่หยุด กระดาษในมือซ้ายถูกขยำยับเยิน แสงยกมันขึ้นมายืดออกสุดแขนพร้อมหรี่ตาอ่านบรรทัดสุดท้าย....
‘ณรงค์ตายแล้ว ให้ไปทวงกับลูกชาย นเรนทร์ แซ่ซ่งแทน’“อ้าว! หวัดดีครับเฮียแสง”
ชีวิตเกย์สี่สิบเอ็ดปีที่ผ่านมา
ฉิบหายที่สุดก็วันนี้แหละ....TBC
ใช่แล้วค่ะ...ในที่สุดเราก็มีพระเอกหล่อรวยเลว แบด ๆ วันไนท์สแตน พระเอกจนเจินอะไรพอกันที! นี่มันยุคของคนรวย
นอกจากรวยแล้วอาแสงยังเปรี้ยว ทำลายสติถิได้เสียเร็วทีสุดเท่าที่เขียนมาด้วย เอ้า! ปรบมือค่า เฮ้ ๆ ๆ
เรื่องนี้หมายมั่นปั้นมือไว้ว่าจะเป็นนิยายรายสัปดาห์นะคะ เจอกันทุกวันอาทิตย์หรืออาจะเลทไปจันทร์บ้าง ปรับตามหน้างานค่ะ 5555
ยังไงก็ฝากเอ็นดูคุณอากับน้องเรนด้วยนะคะ//ก้ม
ขอบคุณที่ติดตามค่า
ป.ล.เห็นหลายคนสงสัย อาแสงคนเดียวกับหลงมารักนะคะ ทุกคนอาจจะลืมแต่แกเป็นทนายอยู่แล้วจริง ๆ นะคะ 55555 ที่เจอคุณอโณในงานเลี้ยงรุ่นคณะไง
เผื่อใครขี้เกียจอ่านหลงทั้งเรื่อง มีตอนพิเศษอาแสงอยู่ตอนนึงค่ะ เผื่อยังไม่เห็นกัน >
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.1070
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
